Οιμωγή

by Στέφανος Αλεξιάδης

Οιμωγή σημαίνει κραυγή. Κραυγή σπαραχτική. Κραυγή εκκωφαντική.

Είναι, όμως, φορές που οι κραυγές γίνονται συνώνυμο της σιωπής. Ένας θάνατος που σπέρνει τη σιγή.

Ήρωες που κρύβουν το παρελθόν, αρνούνται το παρόν και αγνοούν το μέλλον.
Μια νηνεμία που επικρατεί λίγο, τόσο λίγο που δεν θα μπορέσει να συγκρατήσει την καταιγίδα που έρχεται.

Ποιος είπε ότι μια μάνα δεν μπορεί να σκοτώσει; Κι αν σκοτώσει, παύει να φέρει αυτή την ιδιότητα;

Λέξεις, υποσχέσεις και μυστικά σείουν το έδαφος. Ένα έδαφος που καταρρέει και τότε φθάνει αυτή.

Η ΟΙΜΩΓΗ.

Genres: Mystery, Fiction, Crime

376 pages, Paperback

First published January 29, 2024

About the author

Ο Στέφανος Αλεξιάδης γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1993 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του στην Ειδική Αγωγή και τα Προβλήματα Προφορικού και Γραπτού Λόγου στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Παράλληλα ολοκλήρωσε το τμήμα των Παιδαγωγικών στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος και έχει εκπαιδευτεί στο σύστημα γραφής και ανάγνωσης τυφλών Braille.

Το 2022 υπήρξε κεντρικός ομιλητής του 9ου συνεδρίου TEDx που πραγματοποιήθηκε από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Το TEDx talk του αφορούσε την αποδοχή του διαφορετικού.

Το πρώτο του βιβλίο κυκλοφόρησε το 2021 με τίτλο «ΤΑ ΦΤΕΡΩΤΑ ΣΑΝΔΑΛΙΑ» και ένα χρόνο μετά απέσπασε το Βραβείο Ελληνικής Εφηβικής Λογοτεχνίας 2022 από τα Public.

Reviews

[Ant · Rating 1 out of 5]

Ο Στέφανος Αλεξιάδης, μετά από τα Φτερωτά Σανδάλια επιστρέφει με ένα εξίσου -αν όχι περισσότερο- κακογραμμένο βιβλίο, το οποίο είναι πατροναριστικό προς τα άτομα με αυτισμό, για τους λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω.
Η πλοκή είναι απλουστευμένη, προβλέψιμη και ελάχιστα δουλεμένη, οι χαρακτήρες ρηχοί και καθόλου αληθοφανείς και τα κοινωνικά θέματα που θίγονται, προσεγγίζονται επιφανειακά και χωρίς καμία ουσιαστικότητα, όπως θα αναλύσω. Η αληθοφάνεια στις λεπτομέρειες, όπως για παράδειγμα στο πού γίνονται σοβαρές ανακρίσεις για φόνο (χωρίς κλήτευση στο αστυνομικό τμήμα όπως είναι το λογικό) καθώς και στο γεγονός ότι ο Φωτεινός δεν συλλήφθηκε αμέσως, ως έτερος κηδεμόνας του νεκρού παιδιού και εφόσον δεν υπήρχε ομολογία από τη φερόμενη ως δράστη ή μαρτυρες που να βεβαιωνουν την ενοχή της, απουσιάζει πλήρως.
Οι πολλαπλές κακοποίησεις που αναφέρονται με έκαναν να αισθανθώ άβολα, όχι λόγω σκληρότητας στις περιγραφές αλλά γιατί είναι ελάχιστα δουλεμένες αφηγήσεις που σε πολλές περιπτώσεις (ειδικά στην περίπτωση της σεξουαλικής κακοποίησης της κόρης από τους δύο γονείς) θύμισε σχεδόν φαντασίωση στην ειδική οικογενειακή κατηγορία πικάντικων σάιτ του διαδικτύου και όχι λογοτεχνία. Έχω μάλιστα την εντύπωση, χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο, πως αυτά τα θέματα έχουν θιχτεί ήδη στο Κελάρι της Ντροπής της Δημουλίδου.


Κατ'εμέ η Οιμωγή εντάσσεται αρκετά πρόδηλα στην παραλογοτεχνία και δεν είναι λογοτεχνικό κείμενο. Και αυτό όχι, προφανώς, λόγω του λανσαρίσματος ως αστυνομικού (υπάρχουν εξαίσια δείγματα αστυνομικής λογοτεχνίας) αλλά επειδή συγκεντρώνει τα περισσότερα στοιχεία των παραλογοτεχνικών κειμένων: γλώσσα γεμάτη κλισέ, καθημερινές εκφράσεις, απουσία περιγραφικότητας (δεν περιγράφονται καν οι κεντρικοί χαρακτήρες ή έστω η πόλη της Θεσσαλονίκης, κάτι τέλος πάντων που να δίνει ένα σκηνικό έναυσμα στον αναγνώστη για να πλάσει εικόνες), σεναριακές ευκολίες και προβλέψιμη εξέλιξη της ιστορίας. Είναι, εν ολίγοις, ένα βιβλίο που έχει αξιώσεις ευρείας κατανάλωσης και όχι ποιότητας. Το αν επιτεύχθηκαν αυτές οι αξιώσεις, προσωπικά το αμφισβητώ, αφού το βιβλίο φαίνεται να προωθείται αρκετά έντονα, αλλά σε εξάρτηση με το μέγεθος της πλατφόρμας του κ. Αλεξιάδη και των εκδόσεων Μίνωας, δεν νομίζω πως υπάρχει η ευρεία ανταπόκριση που περίμεναν. Αν μάλιστα κρίνω από το goodreads, οι περισσότεροι λογαριασμοί που δίνουν πεντάστερες κριτικές στο βιβλίο, φαίνεται να έχουν δημιουργηθεί πολύ πρόσφατα. Το ίδιο συνέβη και στο πρώτο βιβλίο του κ.Αλεξιάδη όπου τον καιρό της κυκλοφορίας του, άρχισαν να τον ακολουθούν και να τον βαθμολογούν, λογαριασμοί που είχαν μόλις δημιουργηθεί (όλοι τον ίδιο μήνα μάλιστα) Δεν θέλω φυσικά να υπονοήσω τίποτα, αλλά ένα πιο πονηρεμένο άτομο από εμένα, θα έλεγε πως αυτό είναι μάλλον κάτι που γίνεται κατευθυνόμενα και για λόγους προώθησης και οι λογαριασμοι αυτοι ειναι ψεύτικοι.

Αλλά ας ξεκινήσω με μερικές σημειώσεις αποσπασμάτων από το κείμενο, πριν προχωρήσω στο σχολιασμό της πλοκής και των νοηματικών προβλημάτων. Στις σημειώσεις μου τα παρακάτω έχουν γραφτεί υπό τον τίτλο "κριντζιές":
Μετά το ντους "η Λουκία κατευθύνεται προς το υπνοδωμάτιο για να φορέσει τις πιτζάμες της. Βιάζεται γιατί νιώθει να κρυώνει, οι θηλές της έχουν σκληρύνει" Εδώ βλέπουμε μια άκαιρη και πολύ πρόωρη σεξουαλικοποίηση της ηρωίδας στην αρχή του μυθιστορήματος. Η ίδια άκαιρη αφήγηση συνεχίζεται λίγο παρακάτω αφού ο Αλεξιάδης βάζει την κουρασμένη ηρωίδα του να κάθεται γυμνή στον καναπέ (μπλιαχ) για να φάει μια μπαγιάτικη σίζαρ (μπλιαχ ξανά)

"Η γλώσσα του σπαρταρά μέσα στο στόμα της" (κάποιος πρέπει να ενημερώσει το συγγραφέα ότι αυτή η περιγραφή ΔΕΝ είναι χοτ ούτε για άρλεκιν. Φανταστείτε να κάνετε σέξτινγκ και κάποιος να σας γράψει "θέλω να νιώσεις τη γλώσσα μου να σπαρταράει μέσα στο στόμα σου, μωρό μου" λες και μιλαμε για φρέσκο ροφό στη σαββατιάτικη λαϊκή. Το ρήμα σπαρταράω δεν είναι χοτ. Αν σας φαίνεται χοτ ή σας το στέλνουν σε σέξτινγκ αλλάξτε αυτούς με τους οποίους κάνετε σέξτινγκ)

"Η αμφιβολία τριγυρίζει στο μυαλό του σαν μέλισσα γύρω από ολάνθιστο λουλούδι" , "Ο ήλιος τριγυρίζει όσους βρίσκονται στο Αστυνομικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης σαν πλανόδιος σαλτιμπάγκος" (βρίσκει κανείς καλύτερη και επαρκέστερα δουλεμένη λογοτεχνική πρόζα στο wattpad)

"Σκουπίζει ένα δάκρυ που πήγε να γεννηθεί. Του παίρνει τη ζωή. Τραγική ειρωνεία"

"Το βλέμμα της εστιάζει στο πιατάκι και αντιλαμβάνεται πως είναι άγριο βύσσινο. Φέρνει ασυναίσθητα στον νου της τον Δημήτρη. Κάπως έτσι είναι τα χείλη του"

"Κλαις. Το ένα δάκρυ ακολουθεί το άλλο σαν να τρέχουν σε μαραθώνιο για να διεκδικήσουν την πρώτη θέση στο πάνω χείλος σου"

"Τώρα οι γλώσσες μας χορεύουν. Χορεύουν ένα βαλς για δύο "(κωμική συγκεκριμενοποίηση, το βαλς γενικά είναι χορός που χορεύεται με δύο άτομα, όχι καλαματιανός)

"Η μυρωδιά του είναι αψιά λόγω του ιδρώτα του. Ο συνδυασμός του ιδρώτα του με την αντρική του ευωδία της προκαλεί διέγερση"

"Κάνω τα πάντα για να νιώσεις άνετα, αλλά ανακαλύπτω κάτι που με σοκάρει. Δεν είμαι ο πρώτος σου. Απογοητεύομαι, θλίβομαι. Προσπαθώ να μην το δείξω εκείνη τη στιγμή αλλά νιώθω προδομένος"

"Ο ήλιος δεν λέει να την αφήσει σε ησυχία. Βέβαια...έτσι κάνουν οι ήλιοι. Είναι ο ρόλος τους αυτός. Δύο βήματα πιο πίσω εσύ; Τρία βήματα μπροστά αυτοί. Πέντε βήματα αριστερά εσύ; Δέκα βήματα αυτοί (αυτή η ανοητολογία συνεχίζει για αρκετές ακόμα γραμμές)

"Από αυτά τα μαστιγώματα που σου αφήνουν σημάδια εφ όρου ζωήν και που δεν σβήνονται όση προσπάθεια και να καταβάλεις" (θεωρεί ο κ. Αλεξιάδης ότι μαστιγωνόμαστε συχνά για να είναι κοινός τόπος η λεκτική έκφραση "από αυτά τα μαστιγώματα"; Δεν είναι μια κοινή εμπειρία για να εκφράζεται κατά αυτόν τον τρόπο στην αφήγηση. Μετά το "και δεν σβήνονται" αφορά συντακτικώς τα μαστιγώματα ενώ το ορθό νοηματικά θα ήταν να αφορά τα σημάδια του μαστιγώματος)

Από τα παραπάνω γίνεται φανερό πως υπάρχει σοβαρό πρόβλημα ύφους, λογοτεχνικής χρήσης της γλώσσας και διαχείρισης των θεματικών. Στην καλύτερη περίπτωση η αφήγηση θυμίζει άρλεκιν (μάλλον χαριστικός χαρακτηρισμός για αυτό το πόνημα) Το πρόβλημα βέβαια επεκτείνεται και σε άλλα σημεία, αφού ο Αλεξιάδης δεν διαφοροποιεί καθόλου το στυλ και το ύφος των αφηγήσεων παρά το ότι οι οπτικές αλλάζουν από κεφάλαιο σε κεφάλαιο ανάλογα με τους ήρωες. Το αρχικό κεφάλαιο, για παράδειγμα, υποτίθεται πως γράφεται με τραγικότητα και ένταση, λόγω της περιγραφής της δολοφονίας. Το αμέσως επόμενο κεφάλαιο, όμως, στο οποίο ο Αλεξιάδης μάς συστήνει την ηρωίδα, θα έπρεπε να αποφορτίζεται σε ένταση, να δίνει λίγη παραπάνω σημασία στην αφήγηση, κάτι που δεν συμβαίνει, και οι κοφτές φράσεις συνεχίζονται αναίτια. Τα μικροκεφάλαια είναι εντελώς άνευρα και δεν συνεισφέρουν στη δημιουργία αφηγηματικής ροής. Φυσικά μπορούν να λειτουργήσουν γενικά στη λογοτεχνία, αλλά εδώ αυτό δεν επιτυγχάνεται, απλώς παρατίθεται μια σειριακή εξέλιξη γεγονότων που διακόπτεται απότομα στο τέλος των κεφαλαίων.

Το βιβλίο, επίσης, έχει πολλά λάθη επιμέλειας και κακή/περίεργη χρήση ελληνικών για λογοτεχνικό κείμενο. Ενδεικτικά:
"Κουνάει πέρα δώθε το κεφάλι της σαν να θέλει να αποτινάξει κάθε σκέψη (η αστυνόμος Θεοδοσίου) Έχετε δει άνθρωπο να χαλαρώνει κουνώντας "πέρα δώθε" το κεφάλι του μέσα στο ντους; Το "πέρα δώθε" είναι δηλωτικό έντονης κίνησης και η εικόνα που δημιουργείται είναι άκρως κωμική, όχι αισθησιακή.
"Δεν κατάφερα να ανασηκώσω το βλέμμα μου ούτε για να ευχαριστήσω όλους αυτούς που με ευγένεια μου χτυπούσαν την πλάτη απαλά. Το κάθε χτύπημα το ένιωθα σαν μαστίγωμα". Εδώ θα έγραφε ένας καλύτερος χρήστης ελληνικής γλώσσας: "Δεν σήκωνα το βλέμμα ούτε για να ευχαριστήσω όλους αυτούς που με άγγιζαν παρηγορητικά πλάτη. Το κάθε άγγιγμα το ένιωθα σαν χτυπημα".
Γενικά υπάρχουν πολλά τέτοια σημεία στο κείμενο. Δεν θα τα αναφέρω όλα λόγω χώρου.

Η χαρακτηροδομή των ηρώων δεν βασίζεται σε επαρκή σημεία δικαιολόγησης εντός του κειμένου. Για τον Αλεξιάδη τα χάρτινα καλαμάκια φαίνεται να σημαίνουν εξισωτικά πως το άτομο που τα χρησιμοποεί είναι... "οικολόγος", παρότι υπάρχει σχετικός νόμος για την υποχρεωτικότητα της χρησιμοποίησής τους. Δεν σταματάει βέβαια μόνο σε τέτοιες μικρές λεπτομέρειες το πρόβλημα. Σκέφτεται ο Δημήτρης για τη Λουκία: "Καταλαβαίνει πως δεν της αρέσει να τη στήνουν στα ραντεβού και το δέχεται βρίσκοντάς το γλυκό" Σε ποιον αρέσει να τον στήνουν στα ραντεβού; Από τέτοιες γενικότητες ο Αλεξιάδης αξιώνει να στήσει τους χαρακτήρες του.

Πιο συγκεκριμένα, ο χαρακτήρας του Δημήτρη, για να δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι πλήρως ασυνάρτητος. Η βιβλιοφιλία του, λόγου χάριν, ξεπηδά από το πουθενά προς τη μέση του βιβλίου, μάλλον για να βρει ευκαιρία ο συγγραφέας να μιλήσει για το bookstagram. Ο Βάιος παρουσιάζεται ως "διαφορετικός από τους άλλους", κάτι που κεντρίζει το ενδιαφέρον της Λουκίας. Βέβαια αυτό δεν ευσταθεί, αφού ο Βάιος είναι πατροναριστικός, επιπόλαιος , ψεύτης κα�� μάλλον με τάσεις μισογυνισμού ("Όχι αναφωνεί, ίδιες είστε όλες!") Στη σελίδα 147 μαθαίνουμε το τραγικό ερωτικό παρελθόν του ήρωα, τον οποίο η πρώην του απάτησε με τον προπονητή της. Παράλληλα βέβαια παρουσιάζεται η ίδια ως ζηλιάρα, έτσι που "Θέλει να της γράψει ποσο πολύ τον έχουν κουράσει οι υστερίες της. Βραδιά αμέτρητα να τον ρωτάει πού είναι, τι κάνει" Εφόσον είχαν σχέση γιατί περνούσαν βραδιά αμέτρητα χωρίς επαφη; Λίγο παρτάκιας ακούγεται ο υπαστυνομος Βαιος. Αν την παραμελούσε μήπως δικαίως υπέκυψε στα ερωτικά κελεύσματα του προπονητή η κοπελα;

Λίγες γραμμές μετά, ο πολύ ώριμος χαρακτήρας που έπλασε ο Αλεξιαδης, συμπεραίνει πως "Τώρα μαθαίνει τι σημαίνει έρωτας. Προσπαθεί τουλάχιστον. Μονόπλευρα, μα προσπαθει" εννοώντας ξανά την αστυνόμο Λουκία που γνώρισε λίγες ημέρες πριν και πρόλαβε να την αγαπήσει κιόλας (red flags all over). Να σημειωθεί δε, πως καμία "προσπάθεια" δεν έκανε ο Βάιος. Το μόνο που έκανε ήταν να γράφει ή να μιλάει στο κινητό του κατά τις ώρες που έπρεπε να συζητήσουν την υπόθεση. Δεν έδειξε κανένα υγιές ενδιαφέρον ούτε έκανε κάποια κίνηση, πέρα από πατροναριστικά σχολια ελέγχου ("πόσα τσιγάρα θα καπνίσεις ακόμα")

Το ειδύλλιο μεταξύ των δύο αστυνομικών είναι ελάχιστα αληθοφανές, βεβιασμένο και χωρίς κανένα υπόβαθρο: "το πρόσωπό της καρφώνεται στο μυαλό του όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό" (υπενθύμιση: γνωρίστηκαν μόλις πριν από λίγες ημέρες)


Το κείμενο διανθίζεται, επίσης, από πολλές ξεκαρφωτες κοινότοπες θυμοσοφίες τις οποίες ο συγγραφέας φυτεύει στο βιβλίο προσπαθώντας να του δώσει κοινωνικό χαρακτήρα χωρίς επιτυχία, αφού τις περισσότερες φορές είναι γενικόλογες, χωρίς άμεση σχέση με τα περιγραφόμενα περιστατικά και χωρίς κανένα βάθος: με αφορμή τη ζώνη που πρέπει να βάλει η Λουκία για να οδηγήσει, ξεκινά ένα λογύδριο για...τους περιορισμούς της ζωής. Πιο μετά, διαβάζουμε την εξής γενικόλογη ελαφρότητα: "τα μάτια, ο καθρέφτης της ψυχής μας. Είτε γελάς είτε κλαις, αυτά είναι εκεί (που θα μπορούσαν να πάνε δηλαδή στα καλά καθούμενα τα μάτια; Μα τι διαβάζουμε;) έτοιμα να σε προδώσουν, να μην επιτρέψουν να πεις ψέματα" . Με αφορμή τη διένεξη κάποιων περαστικών για έναν τράπερ (!), καταλήγει στο εξής απόσπασμα: "Μια ζωή διχάζεται αυτή η χώρα. Από τη μία οι αριστεροί, από την άλλοι οι δεξιοί. Αποδώ οι κόκκινοι, αποκεί οι πράσινοι. Οι ασπρόμαυροι και οι μαυροκίτρινοι, οι καλοκαιράκηδες και οι χειμωνάδηκες, οι ψηλοί και οι κοντοί, οι ομοφυλόφιλοι και οι ετεροφυλόφιλοι, οι Έλληνες και οι ξένοι, οι άντρες και οι γυναίκες. Μια ζωή πρέπει να ταχθούμε υπέρ του ενός ή του άλλου λες και δεν μπορούμε απλά να συνυπάρξουμε αρμονικά". Αερολογίες, απλουστεύσεις, σύγκριση ανόμιων πραγμάτων, όπως για παράδειγμα των οπαδικών διαφορών με τη μάχη για τα ανθρώπινα δικαιώματα, λες και αυτό έχει να κάνει με "πλευρές" ετεροφυλόφιλων και ομοφυλόφιλων. Καμία επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα γενικά.

Όσον αφορά τις αξιώσεις φεμινισμού, δεν ικανοποιούνται. Αναφέρω ενδεικτικά μερικά αποσπάσματα που μπορούν να θεωρηθούν ως μισογυνιστικά:
"Η Λουκία διαφέρει από πολλές γυναίκες. Αυτό είναι ξεκάθαρο αμά τη εμφανίσει. Κατά κανέναν τρόπο δεν είναι ένα παρατημένο ή παραδομένο πλάσμα, σαν αυτά που κατά καιρούς έχει γνωρίσει. Η αστυνομική της ιδιότητα βγαίνει στην επιφάνεια" (εδώ ο Βάιος φαίνεται να πιστεύει πως οι περισσότερες γυναίκες, όπως αυτές που έχει γνωρίσει όπως λέει, είναι "παρατημένες ή παραδομένες")

Λίγο πιο πριν, ο τρόπος που περιγράφεται μια επαγγελματική συνάντηση μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών, με τον Βάιο να ατενίζει ερωτικά την Λουκία, όντας υποτίθεται μη μισογύνης, χαζεύοντας εντελώς απρεπώς το σώμα της προϊσταμένης του, είναι εξοργιστικός. Παρακάτω, φαίνεται ακόμα και ο ίδιος ο αφηγητής να υποτιμά το αξίωμα της ηρωίδας, αφού αναφέρει σε εισαγωγικά το ότι είναι ανώτερη αξιωματικά από τον Δημήτρη (σελ 219) Τα εισαγωγικά περιττεύουν αφού η Λουκία είναι όντως ιεραρχικά ανώτερη από τον Δημήτρη. Άλλωστε το ίδιο το σενάριο της ανώτερης αλλά μοναχικής αστυνόμου που δαμάζεται από τον γοητευτικό υπαστυνόμο, θυμίζει "φεμινισμό" βιντεοταινιών του 1980. Το κείμενο βέβαια μπορεί να παραπέμψει και σε φεμινιστικό μανιφέστο της δεκαετίας του 1910 αφού διαβάζουμε αυτονόητα πράγματα όπως τα εξής: "Πότε θα καταλάβουν κάποιοι στενόμυαλοι ότι μια γυναίκα δεν χρειάζεται να συνοδεύεται από έναν άνδρα για να τη σεβαστείς".

Στη σελ 42 η Λουκία παρασύρεται σε μια ονειροπόληση σχετικά με τον διαμένοντα στο διαμέρισμα που βρίσκεται δίπλα από αυτό που έγινε το έγκλημα. Φαντάζεται πως μένει ένας "επιτυχημένος συγγραφέας" εικασία που καταρρέει αυτόματα μόλις αντικρίζει μια μικρόσωμη ηλικιωμένη γυναίκα, λες και το φύλο ή η ηλικία της σημαίνουν αυτόματα πως δεν θα μπορούσε να είναι μια επιτυχημένη συγγραφέας.

Και πάμε τώρα στον τρόπο παρουσίασης του αυτισμού στο βιβλίο. Kαταρχάς ο συγγραφέας αναφέρεται κατ'εξακολούθηση, σε σημείο που σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα, στα άτομα με αυτισμό ως "αυτά τα άτομα". Αυτός είναι λόγος κατά κανόνα ετεροποιητικός (othering) και μοιάζει να τοποθετεί τα άτομα με αυτισμό ή αναπηρία σε ξεχωριστή κατηγορία, λες και δεν είναι άνθρωποι, όπως όλοι οι άλλοι, που απλώς είναι διαφορετικοί.
Εκτός αυτού, ο συγραφέας συγχέει το σύνδρομο asperger με τον αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας, που παρά το ότι στο παρελθόν εφάπτονταν διαγνωστικά και έχουν πολλές ομοιότητες, υπάρχει λόγος που έχουν διαφοροποιηθεί αφού δεν ταυτίζονται πλήρως.
Οι εσωτερικοί μόνολογοι της Πετρίας που τόσα άτομα βρήκαν επιτυχημένους στην αποτύπωση της κατάστασης, δεν έχουν άμεση σχέση με συμπτώματα του αυτισμού, εκτός από μερικά σημεία όπως αυτά με τον θόρυβο και το άγγιγμα, αφού, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, ο συγγραφέας από ένα σημείο και μετά κρίνει σκόπιμο να βάζει την Πετρία να σκέφτεται πως είναι "βασίλισσα" και οι υπόλοιποι "υπήκοοι", ιδεοληψία που ουδεμία σχέση έχει με τη συμπτωματολογία του αυτισμού.

Πέρα από αυτές τις ανακρίβειες όμως, ο Αλεξιάδης σε όλο το βιβλίο δεν δίνει κανένα περίβλημα χαρακτήρα στην Πετρία, αντιθέτως, την περικλείει μονάχα με συμπτώματα του αυτισμού, καθώς και στιγματιστικά και μη αληθή στερεότυπα, λες κι ένα άτομο με αυτισμό δεν έχει προσωπικότητα, ενδιαφέροντα και απόψεις. Αναφέρει μάλιστα έκπληκτος ο σύζυγος της Πετρίας "[...] δεν μοιάζεις με όσους έχουν αυτισμό, όχι. Εσύ ακόμα και σε αυτό διαφέρεις", λες και τα άτομα με αυτισμό οφείλουν να είναι πανομοιότυπα και δεν παρουσιάζουν διακυμάνσεις ακόμα και στην τυπικη συμπτωματολογία.

Καταληκτικά: τι είναι η Οιμωγή; Ένα πολύ κακογραμμένο βιβλίο, με ελάχιστο σασπένς και απλοϊκή πλοκή, χωρίς κανένα βάθος. Κι όπως λέει και στο εξώφυλλο του βιβλίου, πολύ φοβάμαι πως είναι "μόνο η αρχή".

[Melissa Lykou · Rating 1 out of 5]

Το βιβλίο είχα την τιμή να το κάνω συνανάγνωση με τον καλό μου φίλο Ant. H πρόταση του να βυθίσουμε τα δοντάκια μας σε ένα, κατά τις υποψίες μας, guilty pleasure μαζί, μου φάνηκε άκρως γαργαλιστική στην αρχή, μόνο που το εγχείρημα κατέληξε σε ice bucket challenge, τουτέστιν ψυχρολουσία. Και σ' αυτό φυσικά δεν έφταιγε ο συναναγνώστης μου αλλά η επιλογή βιβλίου.
Βασικά το βρήκα ως ένα από τα πιο παιδαριώδη αναγνώσματα που έχω διαβάσει ποτέ, κι έχω διαβάσει ακόμα και το "Μιλάμε για τα χρώματα" που ενέπνευσε τη γνωστή σειρά βίντεοκλιπ με τα Ζουζούνια. Διαφημίζεται ως ψυχολογικό θρίλερ αλλά ο μόνος ψυχολογικός τρόμος που βίωσα εγώ κατά την ανάγνωση του είναι πως δεν θα το τελειώσω αρκετά γρήγορα, ώστε να το επιστρέψω στο βιβλιοπωλείο εγκαίρως, πριν να λήξει η καρτούλα αλλαγής μου, και να πάρω πίσω ένα βιβλίο της αρεσκείας μου.
Το κεντρικό μυστήριο doesn't even qualify as μυστήριο για μένα αλλά αυτό ας πάει στο διάολο. Έχουμε διαβάσει κι άλλα καλά αστυνομικά που υποπτεύεσαι το δράστη άμα τη εμφανίση του, κι άλλωστε πάντα σημασία έχει το ταξίδι.
Αυτό που προσωπικά βρήκα απάλευτο με την "Οιμωγή" είναι η ανάπτυξη χαρακτήρων και ο απλοϊκός, κατά την ταπεινή μου γνώμη , τρόπος με τον οποίο σκέφτονται και βγάζουν συμπεράσματα οι ήρωες αν και υποτίθεται ότι είναι ενήλικες άνθρωποι και δη ερευνητές αστυνόμοι.
Ας πάρουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Η κεντρική ηρωίδα Λουκία αρχίζει να γοητεύεται πρώτη φορά από τον συνεργάτη της αστύνομο Βάιο από το γεγονός ότι εκείνος πίνει τον καφέ του με χάρτινο καλαμάκι. Αυτό για εκείνη σημαίνει κατευθείαν - όπως διαβάζουμε τη σκέψη της- πως είναι οικολόγος και άρα διαφορετικός από τους κάφρους συναδέλφους του και άρα κατά της πατριαρχίας. Φυσικά και είναι οικολόγος ο Βάιος, που σιχαίνεται με μένος το πλαστικο, όπως έχει φροντίσει ήδη να μας πει πέντε σελίδες πριν ο τριτοπρόσωπος αφηγητής, και φυσικά αποδεικνύεται ότι είναι όντως πολέμιος της πατριαρχίας και πιο εκλεπτυσμένος από το μέσο Ασφαλίτη (ακούει Μποφίλιου και μπορεί να εκτιμά την ποιότητα της ζωγραφικής του Φασιανού/ my evil laugh softly plays in the background...), μόνο που η Λουκία δεν τον έχει ακούσει ποτέ να μιλάει για τίποτα από ��λα αυτά ακόμα κι απλώς τον βλέπει να πίνει το φρέντο του με ένα χάρτινο καλαμάκι. Η μόνη γυναίκα που θα μπορούσα να σκεφτώ να ανεβαίνει σε ένα τέτοιο ξέφρενο τρενάκι σκέψεων και προβολών ευσεβών πόθων πάνω σε ένα αρσενικό, με αφορμή ένα τόσο μηδαμινό έναυσμα, είναι η Ματίνα Μανταρινάκη. Εδώ υποτίθεται όμως πως δεν είμαστε σε κωμικό σύμπαν και η Λουκία είναι μια σκεπτόμενη ενήλικη αστυνομικός, που αν μη τι άλλο θα έπρεπε να πάρει μια ανάσα για ένα λεπτό και να σκεφτεί, μήπως αν τον εν λόγω καλαμάκι του το φόρτωσαν απλώς στην καφετέρια, αφού η χρήση τους, μεχρι πολύ πρόσφατα, ήταν υποχρεωτική από το νόμο. Φυσικά βέβαια μερικές σκηνές πριν, το πραγματολογικό αυτό δεδομένο, έχει αγνοηθεί και ο ίδιος ο Βάιος έχει ζητήσει με στόμφο χάρτινο καλαμάκι γιατί σιχαίνεται το πλαστικό. Συγγνώμη, αλλά εμένα δεν μου έδιναν πότε τέτοια επιλογή στις καφετέριες που πήγαινα. Μου πετάγαν κατευθείαν το χάρτινο και μόνο αν η μπαρίστα ήταν φίλη μου, μου έδινε στη ζούλα παρανόμως πλαστικό.
Τέλος πάντων, ίσως φαίνεται ότι κάνω nitpicking, αλλά πραγματικά το βιβλίο το βρήκα γεμάτο από τέτοια ατοπήματα ,που θα χρειαζόταν να γράψω ένα δεύτερο βιβλίο το "Deconstructing Οιμωγή" ξέρω 'γώ, για να τα χωρέσω όλα. Δε θα μπω καν στη διαδικασία να αναλύσω πως παρουσιάζεται το Asperger...
Πραγματικά, μετά από την ανάγνωση του νιώθω άσχημα για το θάψιμο που έχω ρίξει σε άλλα βιβλία που έχω βαθμολογήσει με ένα αστεράκι. Ocean Vuong, συγγνώμη, δεν ήξερα...

[Kassiani Nastouli · Rating 5 out of 5]

Ο μικρός Ορέστης βρίσκεται νεκρός. Κύρια ύποπτη, η μητέρα του. Μια γυναικα στο φάσμα, που για ολους είναι ο εύκολος στόχος.

Η αστυνόμος Λουκία και ο υπαστυνόμος Δημήτρης έρχονται να ενώσουν τα νήματα αυτού του σκοτεινού μυστηρίου, που οσο προχωράνε οι σελίδες, σε βυθίζουν σε έναν βούρκο που από πρώτη ματιά, δεν ήταν εμφανής.

Δε θα μιλήσω άλλο για την υπόθεση, δε θέλω να κάνω κάποιο spoil. Ωστόσο, θελω να πω οτι το βιβλιο με έκανε να νιώσω οπως όταν διάβαζα τη σιωπηλή ασθενή. Δεν ήξερα τι συμβαίνει ακριβώς, όσο οι σελίδες προχωρούσαν, ενθουσιαζόμουν και απλώς ανυπομονούσα για τη συνέχεια. Δέθηκα πάρα πολύ με τους ήρωες, με τα καλά τους, με τα κακά τους. Μου άρεσε το backstory του καθ’ενος ( ίσως θα ήθελα λίγα παραπάνω για τον Δημήτρη) αλλά το χτίσιμο τους ήταν πολύ σωστα δομημένο.

Ένα βιβλίο γεμάτο ανατροπές, που σε κρατάει στη θέση σου, χωρίς ανάσα, πηγαίνοντας σε από το ένα συναίσθημα στο επόμενο.

[Siabooked · Rating 5 out of 5]

Bookoχωριανοί τι έπαθα;
Ε-Θ-Ι-Σ-Μ-Ο
Αυτό έπαθα με τούτο το βιβλίο
Αρχικά να σου πω ότι είναι το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα καθώς είχε προηγηθεί μια νουβέλα.
Έρχεται να μας συστηθεί με ένα ψυχολογικό θρίλερ, ήδη μου κέντρισε το ενδιαφέρον το είδος.
Οιμωγή ο τίτλος του βιβλίου του που σημαίνει κραυγή. Πόσο καλά θα πάει αυτό;
Πήγε καλά αφού διαβάστηκε σε λιγότερο από 24 ώρες.
Ένα παιδί νεκρό
Μια μάνα φερόμενη ως δράστης
Αναδρομές στο παρελθόν
Μικρά κεφάλαια που μαθαίνουμε καλύτερα προσωπικά κάθε ήρωα
Μέχρι τη μέση και παραπάνω του βιβλίου ήμουν με μια απορία ΓΙΑ ΟΛΑ.
Ο συγγραφέας σου δίνει τόσο όσο πληροφορίες για να συνεχίσεις μέχρι να κορυφωθεί η αγωνία σου και μπουμ!
Θίγει αρκετά σοβαρά θέματα της καθημερινότητας εκεί ήταν στα όρια για εμένα. Ήξερε που να σταματήσει να προσθέτει στοιχεία γιατί μετά θα κούραζε. Εμένα τουλάχιστον.

[Georgia · Rating 4 out of 5]

Δείτε επίσης και στο Chill and read

Μια κραυγή σπαρακτική είναι το νέο βιβλίο του Στέφανου Αλεξιάδη, μια κραυγή να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει, όχι αυτά που θα συμπεράνουμε με μια βιαστική και προκατειλημμένη ματιά. Τα συγχαρητήριά μου στον συγγραφέα που μίλησε για τόσο σοβαρά κοινωνικά θέματα μέσα από αυτό το βιβλίο.

Η αστυνόμος Θεοδοσίου αναλαμβάνει μια νέα υπόθεση. Ένα εξάχρονο αγοράκι σκοτώνεται καθώς πέφτει από το μπαλκόνι του σπιτιού του. Για το θάνατό του κατηγορείται η αυτιστική μητέρα του παιδιού, η οποία από τι στιγμή της σύλληψής της δεν έχει προφέρει λέξη. Είναι πολύ εύκολο να την κατηγορήσουν για το θάνατο του παιδιού. Οι άνθρωποι που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού, στη χώρα μας τουλάχιστον, αντιμετωπίζονται το λιγότερο σαν προβληματικοί από τον περίγυρό τους. Πολλοί τους θεωρούν τρελούς, γι’ αυτό και γρήγορα θα βγει και το συμπέρασμα για τη συγκεκριμένη μητέρα.

Όμως η Θεοδοσίου δεν βασίζεται σε βιαστικά συμπεράσματα. Θα πρέπει να κάνει την έρευνά της. Όχι μόνη της, αλλά μαζί με τον συνάδελφο που της έφεραν ως ενισχύσεις από την πρωτεύουσα. Ο υπαστυνόμος Βάιος όταν φτάνει στη Θεσσαλονίκη παίρνει το γραφείο της, για να έχει ένα χώρο να δουλέψει. Το ότι εκείνη είναι πιο ψηλά στην ιεραρχία δεν παίζει κανένα ρόλο, αν και αν ήταν αντίστροφοι οι ρόλοι, το πιο πιθανό θα ήταν ο αστυνόμος να μην εκδιωχθεί από το γραφείο του για μια υπαστυνόμο. Δίνει τόπο στην οργή και την ανδροκρατούμενη υπηρεσία και προσπαθεί να κάνει τη δουλειά της όσο καλύτερα μπορεί. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα χρησιμοποιήσει ανορθόδοξες μεθόδους. Το σημαντικό είναι να δουν όλα τα στοιχεία και να λάμψει η αλήθεια.

Δε θέλω να πω περισσότερα για την πλοκή, παρ’ όλο που τα όσα αποκάλυψα ήδη είναι πολύ λίγα σε σχέση με τα όσα θίγονται στο βιβλίο. Πολλά τα κοινωνικά θέματα που αντιμετωπίζονται σε μια μόνο υπόθεση, όπως και πολλά τα συναισθήματα που προκαλούνται.

Η γραφή του Αλεξιάδη είναι σύγχρονη και προσιτή, χωρίς να ξενίζει. Γράφει σαν να μιλάει σε κάποιον φίλο του, χρησιμοποιώντας όμως όμορφα και σωστά Ελληνικά, από αυτά που χαίρεσαι να διαβάζεις σε βιβλία, χωρίς να είναι επιτηδευμένα και πομπώδη. Είναι όμως και τα θέματα που θίγει τέτοια, που του δίνουν τροφή και ψίχουλο το ψίχουλο μας εισάγει σε έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης.

Πως βλέπουμε τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από εμάς; Τι θα κάναμε αν δεχόμασταν κακοποίηση ή αν γνωρίζαμε κάποιον που κακοποιούνταν; Πως θα αντιδρούσε μια μάνα αν κινδύνευε το παιδί της; Ειδικά σε αυτό το τελευταίο ερώτημα βλέπουμε αρκετές διαφορετικές οπτικές και συμπεριφορές, κάποιες από αυτές τόσο άρρωστες που μας εξοργίζουν. Σκεφτείτε όμως και πόσο πιθανά είναι όλα αυτά τα εφιαλτικά σενάρια που δημιουργεί ο συγγραφέας.

Δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να πω χωρίς να προδώσω την υπόθεση. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι διαβάζεται πολύ γρήγορα, καθώς δε θες να το αφήσεις από τα χέρια σου και κάθε φορά που ανακαλύπτεις κι ένα κρυμμένο μυστικό, είτε το προέβλεψες είτε όχι, ο τρόπος που γίνεται η αποκάλυψη σε τραβάει να πας παρακάτω. Οι ανατροπές στις τελευταίες σελίδες διαδέχονται η μία την άλλη και οδηγούν σε πόνο πολύ αλλά και στην ελπίδα για κάτι καλύτερο σε αυτόν τον κόσμο.

[Echoesaround · Rating 5 out of 5]

ΤΟΠ ΤΟΠ ΤΟΠ

[Maria M. · Rating 1 out of 5]

Εγώ για αστυνομικό το πήρα αλλά τελικά μάλλον ρομαντικοκοινωνικο (πολύ κακό παρεπιπτόντως) κατέληξε.

Η ποιητική γλώσσα εντελώς άσχετη (έτσι έγραφα εγώ στο γυμνάσιο όταν αποφάσισα να ανοίξω Wattpad), φανφάρες χωρίς λόγο.

Προσπαθεί να θίξει 5 διαφορετικά κοινωνικά προβλήματα μέσα σε ένα βιβλίο 300 σελίδων με κατάληξη να το κάνει πολύ επιφανειακά και κακά (κατά την ταπεινή μου γνώμη), ειδικά όταν από τη μια μιλάει για την πατριαρχία και το σεξισμό και 10 σελίδες μετά μόνος του σεξουαλικοποιεί την πρωταγωνίστρια με τη φράση "κρυώνει έχουν σκληρύνει οι ρώγες της" (τραγικό).

Το όλο φάσμα του αυτισμού αναλύεται πολύ φτωχά (γεγονός θλιβερό αφού είναι ένα από τα 5 θέματα που προσπάθησε να αναλύσει στο βιβλίο).

Η πλοκή εντελώς ρηχή και προβλέψιμη (από την πρώτη στιγμή κατάλαβα τον πραγματικό δολοφόνο) ενώ οι χαρακτήρες ακόμα πιο ρηχοί και αδιάφοροι. Πολύ λυπηρό από τη στιγμή που το βιβλίο κατατάσσεται στα θρίλερ/αστυνομικά/μυστηρίου ενώ μόνο αυτό δεν είναι κατ' εμέ.

Αν ήθελε ο συγγραφέας να θίξει τόσα κοινωνικά ζητήματα ας έγραφε κάποιο κοινωνικό βιβλίο όπου θα είχε την άνεση να τα αναλύσει καλύτερα και περισσότερο χωρίς να περιορίζεται και να δυσκολεύεται να αναπτύξει μια ιστορία μυστηρίου με πολύ κακό τρόπο.

Εν τω μεταξύ το πιστεύω πολύ μέσα μου πως όσοι βαθμολογούν αυτό το βιβλίο πάνω από 3 είτε δεν έχουν ξανά διαβάσει αστυνομικό στη ζωή τους είτε τους πληρώνουν για να κάνουν καλές αξιολογήσεις.

Αυτά και πολλά άλλα τα οποίο είμαι πολύ συγχυσμένη για να γράψω (λολ)

[Emma Nikolaou · Rating 5 out of 5]

«Γιατί είναι κακό να είσαι αδύναμος;»

Μία μάνα βρίσκεται να κατηγορείται για το θάνατο του μικρού γιου της. Η ίδια θα έπρεπε να φωνάζει για να βρεθεί ο δολοφόνος του παιδιού της, όμως από δω και πέρα πέφτει σιγή.

Ένα ζευγάρι αστυνομικών καλείται να διελευκάνει την υπόθεση, ξεκινά με τις καταθέσεις του στενού κύκλου της οικογένειας, με ένα ερώτημα να πλανάται διαρκώς: γιατί; Γιατί συνέβη; Γιατί δεν είχε δώσει κανένα σημάδι; Γιατί δεν το περιμέναμε; Γιατί δεν το προλάβαμε;

Είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάζω από τον συγγραφέα και πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Τόσο σύγχρονη γραφή, χωρίς να γίνεται cringe, όπως βλέπουμε αρκετές φορές. Ένα βιβλίο τόσο σημερινό, τόσο επίκαιρο, δεν σε αφήνει να το αφήσεις. Οι χαρακτήρες καλογραμμένοι, οι πράξεις τους και τα λόγια τους όμορφα δεμένα. Η πλοκή πολύ δυνατή, με plot twist που δεν έβλεπα να έρχεται.

Νιώθω ότι πρώτη φορά διαβάζω ένα βιβλίο στο οποίο ο συγγραφέας εμμέσως παίρνει θέση για ό,τι συμβαίνει για τα κοινωνικά θέματα που αναφέρει. Μπράβο Στέφανε! 🫶🏼

[Greg and his library · Rating 5 out of 5]

Ίσως το πιο ωραίο ελληνικό ψυχολογικό θρίλερ που έχω διαβάσει μέχρι τώρα! Ο τρόπος που ιστορία εξελίχθηκε μέσα από τους ήρωες του βιβλίου δεν με άφηνε λεπτό να αφήσω κάτω το βιβλίο. Πανέξυπνο, συγκινητικό και ανατριχιαστικο! Τί ανατροπή! Το απόλαυσα!

[Hellen · Rating 1 out of 5]

Εχω αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας και με εκνεύρισαν οι πολλές ανακρίβειες και το στίγμα που μεταφέρει το βιβλίο. 100 χρόνια πίσω.
Επισης για αστυνομικό είναι αρκετά βαρετό...

[Deppy Mantzaridou · Rating 1 out of 5]

Δεν κατάλαβα τι νόημα είχε όλο αυτό το ‘αφιέρωμα’ στον Χωμενίδη. Μετά ο συγγραφέας φρόντισε και τις δημόσιες σχέσεις του με την κοινότητα booksta! Ο αναγνώστης πρέπει να ταξιδεύει μέσα στην πλοκή και όχι να του υπενθυμίζει ο συγγραφέας μέσα από τις δημόσιες σχέσεις που κάνει ότι το ανάγνωσμα είναι μυθοπλασία. Έτσι λοιπόν πάνω που πήγαινα να μπω στην υπόθεση, τελικά ξενέρωνα.
Οι σκηνές σεξ ήταν τύπου Άρλεκιν. Οι σκηνές κακοποίησης ήταν επιτηδευμένες για να σοκάρουν τον αναγνώστη. Κι εκεί ξενέρωσα επίσης πολύ.
Όταν λείπει η αλήθεια από ένα βιβλίο, δυστυχώς χάνεται η μαγεία και η ποιότητα.

[giaxou · Rating 5 out of 5]

Εξαιρετικό βιβλίο! Από τη μέση και μετά δεν μπορούσα να το αφήσω. Δεν περίμενα το τέλος ή όλα αυτα που έγιναν για να πω την αλήθεια. Ο συγγραφέας έχει βρει αυτό που του ταιριάζει!

[Θεωνη Κωνσταντοπουλου · Rating 5 out of 5]

ΟΙΜΩΓΗ

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΛΕΞΙΑΔΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΝΩΑΣ

📚 Η άποψή μου 📚

Ένας από τους λόγους για τους οποίους θαυμάζω τους συγγραφείς είναι πως καταφέρνουν μέσα από τις ιστορίες τους να αγγίξουν την ψυχή των ανθρώπων και να βάλουν ένα λιθαράκι στη μετέπειτα πορεία τους.

Διηγούνται ιστορίες, οι οποίες άλλοτε μας διδάσκουν, άλλοτε μας ευαισθητοποιούν κι άλλοτε μας προκαλούν σωρεία σκέψεων και συναισθημάτων.
Ιστορίες οι οποίες, το δίχως άλλο, αφήνουν για πάντα ένα σημάδι ανεξίτηλο στην ψυχή μας...

Προσωπικά, αγαπώ πολύ όποια ιστορία καταφέρει να συνταράξει την ψυχή μου και να καλλιεργήσει μέσα μου ακόμα περισσότερο το αίσθημα της ενσυναίσθησης.

Έχοντας διαβάσει την πρώτη συγγραφική προσπάθεια του Στεφάνου Αλεξιάδη, 《 Τα φτερωτά σανδάλια 》είχα αναγνωρίσει στο συγκεκριμένο συγγραφέα αυτή την ικανότητα.
Και μόλις κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του δεν υπήρχε περίπτωση να μην το πάρω άμεσα στα χέρια μου.

Ο Στέφανος Αλεξιάδης επανέρχεται με ενα ψυχολογικό θρίλερ αυτή τη φορά. Ένα μυθιστόρημα με τίτλο " ΟΙΜΩΓΗ ".

《 Οιμωγή 》,για όσους δεν γνωρίζουν, σημαίνει σπαραχτική κραυγή. Προέρχεται από το ρήμα 《 οιμώζω 》που σημαίνει αναφωνώ γοερώς, ωρύομαι, οδύρομαι, θρηνώ.

Πόσες φορές όμως οι κραυγές δεν έγιναν αβάσταχτες σιωπές;

" ΟΙΜΩΓΗ "

Βρισκόμαστε στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης.
Οι σειρήνες των περιπολικών ακούγονται ολοένα και πιο κοντά μας...

Πλησιάζουν...

Προορισμός τους : το σπίτι του Στάθη και της Πετρίας Φωτεινού.

Σκοπός τους : η σύλληψη της Πετρίας για την δολοφονία του εξάχρονου γιου της, Ορέστη, μιας κι εκείνη βρισκόταν μαζί του στο σπίτι.

Το σώμα του Ορέστη κείτεται στο πεζοδρόμιο και η Πετρία επιλέγει να βυθιστεί σε μια βαθιά σιωπή...

✍️ " Θέλω να μιλήσω, αλλά δεν μπορώ. Μέσα μου ουρλιάζω, αλλά δεν βγαίνει λέξη. Προσπαθώ να αρθρώσω ένα φωνήεν, ένα σύμφωνο, μια κραυγή που θα με βοηθήσει σ' αυτό που πρόκειται να πάθω. Τι θα πάθω; Γιατί δεν μιλάω; "

Η μάνα αυτή είναι μια γυναίκα με αυτισμό μεγαλωμένη στο Νεραϊδοχώρι Τρικάλων. Πιο συγκεκριμένα, μια γυναίκα η οποία ανήκει στο φάσμα υψηλής λειτουργικότητας.
Δυσκολο να καταλάβει κανείς τη διαφορά της απο τους υπόλοιπους ανθρώπους. Η ίδια μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί και οι κρίσεις της είναι σπάνιες.

Η Αστυνόμος Λουκία Θεοδοσίου και ο άρτι αφιχθείς εξ Αθηνών, Υπαστυνόμος Δημήτρης Βάιος, αναλαμβάνουν την διαλεύκανση αυτής της δύσκολης υπόθεσης.

Ο Στάθης και η Πετρία ήταν ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι.
Τι συνέβη;

Εκείνος μετά την ταφή του παιδιού τους κλείνεται στο σπίτι τους και αρχίζει να γράφει στην γυναίκα του γράμματα. Σε αυτά εξιστορεί όλη την ιστορία τους από την ημέρα της γνωριμίας τους έως και σήμερα. Μόνο νο αυτό του κάνει καλό τώρα πια...

Οι κεντρικοί αυτοί ήρωες πλαισιώνονται κι από άλλους κι όλοι μαζί συνθέτουν μια πολύ δυνατή ιστορία.
Καθένας τους κρύβει πολύ καλά το παρελθόν του και τους δαίμονες που ενοικούν σε αυτό.

Ο συγγραφέας έχει δώσει σε όλους την αμέριστη προσοχή και φροντίδα του κι έχει αποτινάξει από πάνω τους το χάρτινο σαρκίο τους.
Όλοι οι ήρωες αυτής της ιστορίας μοιάζουν καθ' όλα αληθινοί, βγαλμένοι πράγματι από την καθημερινότητα γύρω μας.

Τα μικρά κεφάλαια του βιβλίου και το γεγονός ότι εναλλάσσονται οι αφηγήσεις από τα κεντρικά πρόσωπα προσδίδει έναν γρήγορο ρυθμό κι εντείνει την αγωνία και την ένταση του αναγνώστη.

Δεν θα μπορούσα φυσικά να μην επισημάνω το τρόπο με τον οποίο ο συγγραφέας αγγίζει πολύ ευαίσθητα θέματα, με κυριότερο εκείνο του κοινωνικού αποκλεισμού.
Κάθε τι που είναι διαφορετικό, η κοινωνία δεν διστάζει να το αποκλείσει από τον πυρήνα της, να το απομονώσει από φόβο μην την μολύνει.
Και δυστυχώς κάποιες φορές, δεν αρκείται μόνο εκεί...
Κάποιες φορές αναζητά την πλήρη εξάλειψή του...

✍️ " Όλοι με φοβούνται. Πάντα με φοβόντουσαν. Η 《 ανώμαλη 》. Αυτό δεν ήμουν; "

Θέλω να σας πω τόσα πολλά, όμως...δεν πρέπει...
Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να σας στερήσω την ανακάλυψη αυτής της ιστορίας σελίδα τη σελίδα...

Το μόνο που θα πω μόνο είναι πως το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ένα εξαιρετικά κινηματογραφικό ψυχολογικό θρίλερ με έντονο το κοινωνικό στοιχείο το οποίο αξίζει να διαβάσετε!

Προσωπικά δεν μπορούσα να το αφήσω στιγμή από τα χέρια μου. Προκάλεσε θύελλα συναισθημάτων βαθιά μεσα στην ψυχή μου.
Μάλιστα στα τελευταία κεφάλαια με συντροφεύσε ένα γοερό κλάμα. Ένα κλάμα - σπαραγμός για όλη την ασχήμια με την οποία μπορεί να έρθει αντιμέτωπος ένας άνθρωπος...

Στο τέλος του βιβλίου θα βρείτε ένα κωδικό barcode. Μόλις τον σκανάρετε, θα μπορέσετε να ακούσετε τα τραγούδια που έχει επιλέξει ο συγγραφέας για να σας συνοδέψουν την ανάγνωση του βιβλίου του.
Και είναι όλα υπέροχα!

" ΟΙΜΩΓΗ "

Μια δολοφονία ενός εξάχρονου αγοριού...

Μία μάνα με αυτισμό η οποία θεωρείται υπεύθυνη...

Το γεγονός ότι δεν μιλάει είναι δείγμα ενοχής...

Τι είναι τελικά αυτή η γυναίκα;

Άκαρδη;

Τρελή;

Άρρωστη;

Μια μάνα-τέρας;

Ποιός είπε ό��ι μια μάνα δεν μπορεί να σκοτώσει;

Κι αν σκοτώσει, παύει να φέρει αυτήν την ιδιότητα;

Και αυτό είναι μόνο η αρχή...

Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι κρύβει στον πυρήνα της αυτή η ιστορία...

Κάπου εδώ θα ήθελα να σας παραθέσω κάποια αποσπάσματα που συγκράτησα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του συγκλονιστικού αυτού βιβλίου:

✍️ " Όλοι μαχόμαστε για να φανερώσουμε ποιος είναι ο ισχυρός.
Γιατί πρέπει να είναι κάποιος ο δυνατός;
Γιατί το κάνουμε αυτό;
Γιατί είναι κακό να είσαι αδύναμος;"

✍️ " Τα μάτια, ο καθρέφτης της ψυχής μας. Είτε γελάς είτε κλαις, αυτά είναι εκεί, ετοιμα να σε προδώσουν, να μη σου επιτρέψουν να πεις ψέμματα, να σε εμποδίσουν να ξεγελάσεις αυτόν που έχεις απέναντί σου, όσο κι αν το θες, όσο κι αν το επιζητάς. "

✍️ " Πόσες φορές άραγε έχουμε κληθεί στη ζωή μας να επιλέξουμε έναν συγκεκριμένο δρόμο; Πόσες φορές επιλέξαμε κάτι που νομίζαμε ότι θέλουμε αλλά εντέλει ικανοποιούσαμε ανάγκες και επιθυμίες άλλων; Πόσες φορές συγκρίναμε το 《 επιλέγω 》με το 《 θέλω 》; Πόσες φορές ηττήθηκε το 《 θέλω 》 ;

✍️ " Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ. Μόνο όταν ξεχνάμε επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Μην ξεχάσεις! "

" ΟΙΜΩΓΗ "

Ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα το οποίο αξίζει να διαβαστεί από όλους!
Και ίσως καταφέρει αυτή η κοινωνία να βγει απο το σκοτάδι στο οποίο περιπλανιέται εδώ και χρόνια... Ίσως βιώσουμε ένα καλύτερο αύριο...

Στέφανε πολλά συγχαρητήρια! Εύχομαι ολόψυχα να είναι καλοτάξιδο!

Η " ΟΙΜΩΓΗ " όπως και τα " Φτερωτά σανδάλια" έχουν μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου...

Ειλικρινά ανυπομονώ πραγματικά για το επόμενο βιβλίο σου!

[Maria Book_a_boook Tsimpogianni · Rating 2 out of 5]

Το πρωτόλειο του Αλεξιάδη θίγει το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας και την παθογένεια ελληνικής κοινωνίας. Λογοτεχνικά το συγκεκριμένο αντικείμενο είναι κάπως ξεπερασμένο ενώ μέσα στο έργο του παραθέτει κλισέ φράσεις και τσιτάτα τα οποία σίγουρα ήθελαν δεύτερη και τρίτη ματιά ώστε να τα επεξεργαστεί και ίσως θα μπορούσε να τα παραλείψει. Η αλήθεια ήταν πως η γραφή του μου θύμισε άλλους συγγραφείς. Προς το τέλος του έργου νομίζω ότι ο συγγραφέας βρίσκει με κάποιο τρόπο την ταυτότητά του και το προσωπικό του ύφος. Θεωρώ πως σε επόμενα έργα η γραφή θα καλυτερεύσει.

Επίσης κάτι που προσωπικά δε μου άρεσε ήταν η αναφορά στην bookstagrammική κοινότητα. Ήταν σαν να επιθυμούσε ενδόμυχα την εύνοια των αναγνωστών και να παρουσίαζε την συγγραφική του ανασφάλεια.

Πέραν ωστόσο των συγγραφικών αστοχιών, θίγει ένα θέμα που λίγοι το έχουν συμπεριλάβει στα έργα του, εκείνο των ατόμων με ειδικές ικανότητες. Η αλήθεια είναι ότι πλησιάζει σε μεγάλο βαθμό συμπεριφορικά τα αυτιστικά άτομα με σύνδρομο Άσπεργκερ. Βέβαια είναι δύσκολο να πλησιάσει κανείς τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται καθώς κάθε περίπτωση διαφέρει αναλόγως και το βαθμό του φάσματος.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο τίτλος οιμωγή δεν είναι απλώς η κραυγή αλλά είναι ο θρήνος. Και ο θρήνος αυτός συνάδει με την απελπισία των ηρωίδων που έχασαν την παιδική τους ηλικία.

[Δημήτρης Κώτσος · Rating 5 out of 5]

Στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης ένα έγκλημα με θύμα ένα νεαρό παιδί στην ηλικία των έξι χρόνων συγκλονίζει την τοπική κοινωνία και γίνεται γρήγορα είδηση στα τοπικά μέσα. Κύρια υπαίτια θεωρούν την μάνα. Η αστυνομικός Λουκία Θεοδοσίου και ο υπαστυνόμος Δημήτρης Βάιος αναλαμβάνουν να διαλευκάνουν μία υπόθεση που κρύβει πολλά μυστικά.

Τα θέματα που παρουσιάζονται στο ανάγνωσμα είναι η ενδοοικογενειακή βία. Οι κακοποιητικές συμπεριφορές των γονιών δημιουργούν παιδιά που στερούνται το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση των συναισθημάτων τους. Επίσης παρουσιάζει την αναπτυξιακή διαταραχή του αυτισμού και πως αντιμετωπίζονται αυτά τα άτομα στο κοινωνικό περίγυρο.

Η ”Οιμωγή” είναι ένα δυνατό ψυχολογικό θρίλερ. Η ύπαρξη μικρών κεφαλαίων, η χρήση της πρωτοπρόσωπης αφήγησης, η δημιουργία καλοδουλεμένων χαρακτήρων και η γρήγορη εναλλαγή των γεγονότων δημιουργεί στον αναγνώστη ποικίλα συναισθήματα. Στα θετικά θα προσθέσω και την άριστη χρήση της Ελληνικής γλώσσας.

Αναζητήστε το βιβλίο και πιστεύω θα ακολουθήσουν και άλλα πολλά αναγνώσματα καθώς ο συγγραφέας ανέβασε τον πήχη ψηλά.

Καλή ανάγνωση.

[Sophia Olga Atmatzidou · Rating 5 out of 5]

Από τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες που έχω ζήσει μέσα από τον κόσμο των βιβλίων!Δε βρίσκω τίποτα να του λείπει …ευαισθησία,αγωνία,πόνος,θυμός,λύπη,αγαλιαση,ελπίδα,αγάπη,απογοήτευση…είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα που με έκαναν οι ήρωες να νιώσω!Δεν έχω λόγια να περιγράψω την ιστορία αλλά θελω απεγνωσμένα να προτρέψω τους πάντες να το διαβάσουν ή να το ακούσουν!Η κ.Μαρκοπουλου ήταν μια απίστευτα ευχάριστη έκπληξη για μένα!Απογείωσε την αξία αυτού του υπέροχου δημιουργήματος σε τέτοιο βαθμό που ολοκληρώνοντας το δεν ξέρεις αν έχεις δει μια θεατρική παράσταση ή διάβασες ένα βιβλίο ή άκουσες ένα audiobook!Τα βρίσκω όλα υπέροχα κι όχι γιατί είμαι ενθουσιασμένη αλλά επειδή πιστεύω πως όντως είναι!Εύχομαι στον δημιουργό συγχαρητήρια για το αξιόλογο δημιούργημά του,να είναι καλοτάξιδο και να συνεχίσει με την ίδια έμπνευση να μας ταξιδεύει και να μας κάνει να νιώθουμε καλύτεροι άνθρωποι κάθε φορά που θα διαβάζουμε κάτι δικό του όπως τώρα!

[Alikisk · Rating 5 out of 5]

Αρχικά είναι ακριβώς αυτό που σου λέει: ένα καθαρό ψυχολογικό θρίλερ!
Με γρήγορο ρυθμό,σε κρατάει σε εγρήγορση και δεν σε κουράζει με περιττές αναφορές.
Ένα βιβλίο με ήρωες του σήμερα και αναφορές σε στερεότυπα και κοινωνικά φαινόμενα που η κοινωνία δεν έχει καταφέρει ακόμα να αποβάλει και να υπερνικήσει..
Συγχαρητήρια στο συγγραφέα που φαίνεται ότι μελέτησε πάνω στα κομμάτια με τα οποία ασχολείται και δεν έμεινε σε μια επιφανειακή αναφορά!
Υγ: Διαβάστε το ακούγοντας παράλληλα την playlist που έχει επιλέξει στο Spotify ο συγγραφέας!Είναι μια πολύ ιδιαίτερη εμπειρία!

[Argy M. · Rating 5 out of 5]

Μπορει να γινει best seller τωρα? Μπορει? Αληθεια ειναι εκπληκτικο! Τοσο εκπληκτικο που πονα η ψυχη σου οταν το διαβαζεις! Υπηρετει αψογα το ειδος του και εξυφαινεται με ολα οσα συμβαινουν στην ελληνικη κοινωνια σημερα! Ο συγγραφεας, που πραγματικα θαυμασα, ασχοληθηκε τοσο εμπεριστατωμενα με το θεμα της αναπηριας αλλα και της ενδοοικογενειακης βιας! Το βιβλιο κρυβει τρομερη ευαισθησια και ειναι γραμμενο με ενσυναισθηση και μεγαλη προσοχη! Πολλα συγχαρητηρια στο Στεφανο για τη δουλεια του. Στα bonus η υπεροχη playlist που επελεξε ο συγγραφεας να μας συντοφευσει στην αναγνωση του βιβλιου.

[Nasia Toska · Rating 5 out of 5]

Είναι από αυτά που με το που ξεκινάς να το διαβάζεις δεν μπορείς να το αφήσεις μέχρι να τελειώσει. Πάρα πολύ καλό!!!

[Valentini Georgopoulou · Rating 5 out of 5]

Οιμωγή είναι η σπαραχτική, η γοερή, η εκκωφαντική κραυγή, αυτή που βγαίνει από τα βάθη της ψυχής σου. Μια κραυγή πόνου, οδύνης, απόγνωσης και απελπισίας, ένας ανθρώπινος σπαραγμός, ένας θρήνος.




Υπάρχουν όμως και οι σιωπές, που κάποιες από αυτές, είναι πιο δυνατές και ισχυρές από μια κραυγή. Αυτές θα πρέπει να φοβόμαστε και να προσέχουμε. Τις σιωπές. Γιατί πίσω από αυτές, βλέπουμε ανθρώπους με μάτια κενά, άδεια από οποιοδήποτε συναίσθημα. Άνθρωποι ζωντανοί – νεκροί, που απλά εξακολουθούν να υπάρχουν χωρίς να ζουν. Με καρδιά παγωμένη, νεκρή. Και αν κάποιο δάκρυ ξεφύγει από τα μάτια τους και κατορθώσει να γλιστρήσει μέχρι το στήθος, απλά τους υπενθυμίζει πως η ρημαγμένη τους καρδιά συνεχίζει να χτυπάει.




Η αστυνόμος Λουκία Θεοδοσίου και ο υπαστυνόμος Δημήτρης Βάϊος καλούνται να εξιχνιάσουν ένα φρικιαστικό έγκλημα. Θύμα είναι ένα 6χρονο αγόρι, ο Ορέστης, ο οποίος σκοτώθηκε πέφτοντας από το μπαλκό��ι του σπιτιού του. Για τον θάνατό του κατηγορείται και συνελήφθη η μητέρα του, η Πετρία, η οποία είναι αυτιστική και βρίσκεται στο φάσμα υψηλής λειτουργικότητας. Από την στιγμή της σύλληψής της και έπειτα, κουβέντα δεν βγήκε από τα χείλη της, δεν προσπάθησε καν να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Μήπως αυτό ήταν σημάδι ενοχής;




Συγκλονιστικοί είναι οι εσωτερικοί μονόλογοι της Πετρίας. Λόγια και λέξεις που πονάνε, θύμησες που πληγώνουν. Δίνει μάχη με τον εαυτό και το μυαλό της, το οποίο παίζει αλλόκοτα παιχνίδια . Προσπαθεί να βρει την άκρη του νήματος, να θυμηθεί, να βρει την αλήθεια που είναι κρυμμένη πίσω από το μαύρο σκοτάδι, το έρεβος. Μια αλήθεια, που είτε θα την καταδικάσει ή θα της χαρίσει την λύτρωση.




❓Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα;
❓Πότε το μυαλό της βρίσκεται στο μονοπάτι της λογικής και πότε χάνεται στον λαβύρινθο της παράνοιας;
❓Αυτή η μάνα, σαν μορφή αρχαίας τραγωδίας, είναι φόνισσα; ❓Σκότωσε αυτή τον μονάκριβο γιο της; Και αν ναι, γιατί;
❓Άραγε, η αστυνομία θα καταφέρει να διαλευκάνει την υπόθεση και να εντοπίσει τον ένοχο;
Διαβάστε το για να το ανακαλύψετε!!




Ένα από τα μηνύματα που θέλει να «περάσει» ο συγγραφέας μέσα από την «Οιμωγή», είναι πως δεν πρέπει να στεκόμαστε στην επιφάνεια και σε όσα βλέπουμε, αλλά να εισχωρούμε σε βάθος ψάχνοντας τους λόγους, τις αιτίες και τις αφορμές, να κατανοήσουμε το τι πραγματικά συμβαίνει, χωρίς να βγάζουμε αυθαίρετα και ανυπόστατα συμπεράσματα. Γιατί τις περισσότερες φορές, τα φαινόμενα απατούν και οι αλήθειες είναι καμουφλαρισμένες και αριστοτεχνικά κρυμμένες.




Επίσης, στο βιβλίο θίγονται με απόλυτο σεβασμό και ευαισθησία τα εξής κοινωνικά θέματα:
α) η σωματική και ψυχολογική κακοποίηση. Τόση βία, τόσος πόνος, που δεν το χωράει ο νους σου. Όσες ιστορίες και αν έχεις διαβάσει ή ακούσει, δεν παύει να σε σοκάρει ένα ακόμη περιστατικό. Και δεν είναι ένα. Είναι δυστυχώς χιλιάδες. Με πολλά θύματα. Με διαλυμένες ζωές. Με σημάδια στο κορμί και ανοιχτές πληγές. Με σακατεμένες, λαβωμένες ψυχές που θα ζουν συνέχεια με τον φόβο και την τρομοκρατία. Και στον αντίποδα υπάρχουν οι «άνθρωποι» υπεράνω πάσης υποψίας. Κρυμμένοι πίσω από μάσκες. Μεταμφιεσμένοι, για να κρύψουν την ασχήμια της ψυχής τους και το σκοτάδι που κουβαλάνε μέσα τους. Άρρωστα μυαλά και βρόμικα χέρια, που μολύνουν όποιους αγγίξουν.




β) η διαφορετικότητα και η δυσμενής αντιμετώπισή της από την κοινωνία, η οποία θεωρεί (όπως στην περίπτωση του βιβλίου) τα άτομα που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού ως προβληματικά, στην καλύτερη περίπτωση και ως τρελούς – δολοφόνους – επικίνδυνους, στην χειρότερη.





Εν κατακλείδι, η «Οιμωγή» είναι ένα καθηλωτικό κοινωνικό - ψυχολογικό θρίλερ, που διαβάζεται με κομμένη την ανάσα και αγγίζει με τρυφερότητα τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής σου. Η γραφή είναι απλή, όμορφη, στρωτή, προσιτή, χωρίς να προσπαθεί ο συγγραφέας να εντυπωσιάσει τον αναγνώστη με λόγια βαρύγδουπα και πομπώδη. Άψογος χειρισμός της γλώσσας, καλοδουλεμένη και δυνατή πλοκή, η αφήγηση εναλλάσσεται μεταξύ των πρωταγωνιστών, οι περιγραφές είναι ρεαλιστικές και παραστατικές, οι χαρακτήρες άρτια δομημένοι και το φινάλε είναι συγκλονιστικό και ανατρεπτικό.


10 / 10!!! Συγχαρητήρια στον συγγραφέα, προτείνεται ανεπιφύλακτα.

[Desp_gk · Rating 5 out of 5]

«Οι σειρήνες ηχούν σαν κραυγές μες στ’αυτια μου.Ουρλιαζουν,μου καίνε το δέρμα.Για εμενα έρχονται;Τι έκανα;»

Ένα 6χρονο αγοράκι σκοτώνεται,με μια μάνα στο φάσμα του αυτισμού και αυτομάτως γίνεται ο εύκολος στόχος για το κατηγορώ.Ειναι όμως αυτή η αληθινη ένοχος;
Εσυ γνωρίζεις το σύνδρομο Ασπεργκερ;Εγώ,όπως πολλοί φαντάζομαι,ξέρω για τον αυτισμό σαν ευρύτερη έννοια.Ο συγγραφέας μέσω των γνώσεων του στη ειδική αγωγή,αποτυπώνει εύστοχα τις σκέψεις και την συμπεριφορά της ηρωιδας,μας περιγράφει ένα άτομο έξυπνο με αγάπη για μάθηση και υψηλή λειτουργικότητα.Ετσι μου κίνησε την περιέργεια έψαξα κ διάβασα γι’αυτο το σύνδρομο.Μου αρεσέ ο τρόπος που προσέγγισε αυτόν τον χαρακτήρα και με κάνε να την αγαπήσω.
Μια ιστορία έχοντας ως θέμα τον θάνατο ενός παιδιού ήταν αρκετό να μου τράβηξει το ενδιαφέρον από την αρχή.Η απλή γραφή τα μικρά κεφαλαία και ο καταιγισμός αποκαλύψεων από ένα σημείο και μετά ήταν ο λόγος που δεν ηθελα να το αφήσω απ’τα χέρια μου.
Συναντάμε 3 διαφορετικούς τύπους μανάδων,μανα που γίνεται θυσία για το παιδί της και μάνα που σιχάθηκα πραγματικά και ηθελα να την πνίξω .
Με καθήλωσε μου άρεσε το βιβλίο ναι μεν αλλά..
Πιστευω,κατά τη δίκη μου άποψη πάντα ,ο συγγραφεας θέλοντας να θίξει καίρια κοινωνικά θέματα της κοινωνίας μας μπλεκει πολλά θέματα μαζί.
Ενδοοικογενειακή βία,σεξουαλικη κακοποιηση,πατριαρχία,ρατσισμο προκατάληψη τοξικότητα σχέσεων και εκεί μέσα και στοίβες αδιάβαστων βιβλίων.
Ένας έρωτας και μια εμμονική πρώην σύντροφος να στέλνει συνέχεια sms(μου σπάσε τα νευρα,δε σε θέλει κυρία μου τι δεν καταλαβαίνεις😀) θεωρώ ότι ήταν περιττά στην ιστορία και θα ηθελα να επικεντρωθεί περισσότερο στο αστυνομικο κομμάτι.
Ένα κοινωνικό μυθιστορημα με δυνατο φιναλε που σας το συστηνω.

[Ioannis Kapnidis · Rating 5 out of 5]

Ένα από τα πιο συναρπαστικά βιβλία που έχω διαβάσει.

Η ιστορία σου σκίζει την ψυχή, δε μπορείς να το αποφύγεις αυτό. Δε γίνεται καμία οικονομία ούτε στο συναίσθημα ούτε στο ρεαλισμό.

Διαβάζεις το βιβλίο με το στομάχι σφιγμένο, απλά γιατί οι σελίδες ξεδιπλώνουν το χρονικό μίας τραγωδίας με απόλυτα πετυχημένο τρόπο. Ζεις την κάθε λεπτομέρεια.

Η αφήγηση τρέχει γρήγορα αυξάνοντας την αδρεναλίνη, κάνοντας τον αναγνώστη να μη θέλει να σταματήσει.

Οι εκπλήξεις δε σταματούν, ακόμα και στις τελευταίες σελίδες.

Αν ο συγγραφέας συνεχίσει έτσι και στα επόμενα βιβλία του, σίγουρα θα γίνει ένας από τους αγαπημένους μου Έλληνες συγγραφείς. Ήδη το βιβλίο του μπήκε δίπλα σε αυτά του Sebastian Fitzek στη βιβλιοθήκη μου, όχι γιατί δεν περίσσευαν αλλού ράφια.

[Παύλος Δεμερτζής · Rating 5 out of 5]

Από την αρχή έως και την τελευταία σελίδα, το βιβλίο καθηλώνει τον αναγνώστη στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής. Ο συγγραφέας από την πρώτη κιόλας πρόταση, αρχίζει να δημιουργεί μια σκοτεινή πλοκή, η οποία ξεδιπλώνει αριστουργηματικά ώσπου τελικά να κλιμακωθεί! Οι αντιθέσεις,αλλά και οι ομοιότητες, ανάμεσα στους χαρακτήρες, τόπους, συναισθήματα και αποφάσεις προσδίδουν στην αληθοφάνεια και δημιουργούν αόρατες γραμμές ενός ιστού που προκαλέι σε εγρήγορση. Ο Στέφανος Αλεξιάδης με την《Οιμωγή》του κατάφερε και δημιούργησε ένα καλογραμμένο και συγκλονιστικό ψυχοκοινωνικό θρίλερ, που ως λάτρης του είδους, προτείνω ανεπιφύλακτα.

[Ευαγγελία Τσουκαλά · Rating 4 out of 5]

Οιμωγή. Πόσο όμορφη λέξη. Σε αντίθεση με το νόημά της. Σε κάνει να θες να γινόταν να σήμαινε κάτι άλλο, κάτι χαρούμενο, κάτι που θα σε έκανε να τη προσθέσεις στο λεξιλόγιό σου.

Το βιβλίο του Στέφανου Αλεξιάδη, έκανε πάταγο με το που κυκλοφόρησε. Βασικά, από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η κυκλοφορία του κι ήταν λογικό. Μετά τα "Φτερωτά σανδάλια", όλοι περιμέναμε πως και πως να κυκλοφορήσει κάτι νέο.
Η υπόθεση γνωστή, η αστυνόμος Θεοδοσίου και ο υπαστυνόμος Βάιος καλούνται να λύσουν το γρίφο και να μάθουν ποιος σκότωσε τον εξάχρονο Ορέστη Φωτεινό. Όλα δείχνουν τη μαμά του, η οποία ανήκει στο φάσμα του αυτισμού. Είναι έτσι;
Μέσω τεσσάρων χαρακτήρων ο συγγραφέας, αφηγείται μια ιστορία, η οποία δεν με άφησε καθόλου ανεπηρέαστη. Κατάλαβα, ένιωσα αυτά που ήθελε να περάσει με το βιβλίο του. Τον πόνο, τον έρωτα, την βία, την ελπίδα, το γέλιο. Άρωμα. Πως καταφέρνει ένα άρωμα να μας φέρει αγαλλίαση. Οι μονόλογοι της Πετρίας, ακόμα και τώρα, δύο μέρες που το έχω τελειώσει, δεν έχω λόγια. Μάνα. Μαμά. ΜΑΜΑ. Ο πόνος του πατέρα, τα γράμματά του.
Γραφή δυνατή έτσι όπως την περίμενα, πλοκή χωρίς κενά, κοινωνικά ζητήματα, τα οποία χειρίζεται πολύ καλά, όπως προκαταλήψεις, ενδοοικογενειακή βία, πατριαρχία και χαρακτήρες που είναι το δυνατό σημείο του βιβλίου. Θα μπορούσε σε κάποιους να φερθεί καλύτερα, αλλά δε τους χαρίστηκε.
Η "οιμωγή" δεν είναι ψυχολογικό θρίλερ, δε μπέρδεψε το μυαλό μου, δεν έπαιξε με αυτό. Αλλά με έκανε να σκεφτώ ότι δεν έχω ιδέα τι γίνεται πίσω από μια πόρτα στην οποία δεν έχω πρόσβαση. Με έκανε να θέλω να φωνάξω ένα, πολλά, γιατί. Και με έκανε να κλείσω το βιβλίο γεμάτη συναισθήματα. Επιπλέον, με έκανε να θέλω να μάθω περισσότερα για τον αυτισμό.
Το κερασάκι στη τούρτα ήταν η αναφορά ηρώων που αγαπήσαμε στο προηγούμενο βιβλίο του. Κι ένα συγγνώμη στον υπαστυνόμο Βάιο, επειδή υπογραμμίζω τα βιβλία μου και το ίδιο έκανα και σε αυτό.
Ένα μικρό αρνητικό ότι θα ήθελα να είχαν δουλευτεί περισσότερο κάποιες φράσεις.

Μετά τα "Φτερωτά σανδάλια" και την "Οιμωγή", μπορώ να πω ότι ο Στέφανος Αλεξιάδης, καταφέρνει να δημιουργεί χαρακτήρες, οι οποίοι μπαίνουν στη καρδιά μας με έναν πολύ ζεστό και συγκινητικό τρόπο. Περιμένω πώς και πώς το επόμενο.

[mrbookologist · Rating 5 out of 5]

Είναι ξημερώματα και μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση της Οιμωγής του Στέφανου Αλεξιάδη. Χρειάστηκε λίγος χρόνος να περάσει μέχρι να συνειδητοποιήσω τα όσα διάβασα έτσι ώστε να γράψω την άποψη μου για το βιβλίο αυτό. Τα συναισθήματα πολλά! Το βιβλίο θα παίξει και θα επηρεάσει την ψυχολογία σας αρκετές φορές. Να είστε προετοιμασμένοι για αυτό. Ένα παιδί νεκρό, η αυτιστική μητέρα του ο εύκολος στόχος. Άραγε να είναι αυτή η "Μήδεια" της ιστορίας ή κάτι άλλο έχει συμβεί; Πιστέψτε με τα όσα συμβαίνουν είναι ακόμα περισσότερα από μια παιδοκτονία. Ένα ψυχολογικό - αστυνομικό θρίλερ με αρκετά έντονες κοινωνικές προεκτάσεις. Ο καθένας από τους ήρωες κουβαλάει την δική του ιστορία. Ιστορίες σπαρακτικές που περιέχουν πόνο, θλίψη, σεξισμό, βία στο σώμα και κυρίως στην ψυχή. Ομολογώ τα σημεία αυτά μέσα στο βιβλίο με αναστάτωσαν καθώς τα διάβαζα και μου προκάλεσαν έντονο θυμό. Ποτέ μου δεν θα μπορέσω να καταλάβω πως γίνεται να υπάρχει η ενδοοικογενειακή βία. Πόσο μάλιστα μεταξύ ανθρώπων που υποτίθεται τους ενώνει ο έρωτας, η αγάπη και έχουν δεσμούς αίματος. Θα μπορούσα να είχα τελειώσει την ανάγνωση του σε λίγες ώρες. Δεν ήθελα όμως να συμβεί αυτό. Το διάβαζα επομένως σιγά σιγά καθώς δεν ήθελα να τελειώσει και ανυπομονούσα κάθε φορά που το έπιανα στα χέρια μου. Δεν πίστευα σε καμμία περίπτωση πως η ιστορία αυτή θα είχε τόσο εμφανή εξέλιξη και κατάληξη. Χαίρομαι που έπεσα μέσα στο κομμάτι αυτό, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν περίμενα την συγκεκριμένη έκβαση. Στα τελευταία κεφάλαια η μια ανατροπή διαδέχονταν την άλλη με αποτέλεσμα να με αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Το βιβλίο το τοποθετώ ήδη στα κορυφαία της χρονιάς με όλη μου την ειλικρίνεια!

[Ραφαήλ Παπαδόπουλος · Rating 5 out of 5]

«Οιμωγή σημαίνει κραυγή. Κραυγή σπαραχτική. Κραυγή εκκωφαντική.» Με αυτά τα λόγια στολίζει το εξώφυλλο του βιβλίου του ο Στέφανος Αλεξιάδης. Ένα βιβλίο γροθιά στο στομάχι. Ένα βιβλίο που θίγει το θάνατο ενός παιδιού. Μέσα από τη προσπάθεια να απαντηθεί το ερώτημα «Ποιος ευθύνεται για το θάνατο του παιδιού;» βλέπουμε όλη την ελληνική στρεβλή πραγματικότητα να παίρνει σάρκα και οστά στις σελίδες του βιβλίου. Η ανδροκρατούμενη κοινωνία, οι ξυλοδαρμοί και οι βιασμοί των γυναικών, η άσχημη συμπεριφορά απέναντι σε ανθρώπους με ειδικές δεξιότητες, η προκατάληψη. Όλη η ελληνική παθογένεια παρουσιασμένης εξαιρετικά μέσα από τα μάτια του συγγραφέα. Το συγκεκριμένο βιβλίο με έκανε πολλές φορές να αναρριγήσω. Με έκανε πολλές φορές να σκεφτώ τελικά πόσα μπορεί να κρύβει ένας άνθρωπος πίσω από τη σκληρή συμπεριφορά του ή πίσω από τη σιωπή του; Ένα ψυχολογικό θρίλερ για γερά νεύρα. Το τέλος του βιβλίου; Ανατρεπτικό! Όσες φορές και να φαντάστηκα ένα τέλος γι’ αυτό το βιβλίο, σε καμία περίπτωση δεν έφτασε το μυαλό μου σε αυτό το αναπάντεχο τέλος! Σε κάθε σκηνή η αγωνία του αναγνώστη και της αναγνώστριας ανεβαίνει στα ύψη. Μια ακόμη έκπληξη για εμένα, ήδη από το πρώτο βιβλίο του ίδιου συγγραφέα, είναι το πόσο απλό είναι το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί. Με απλές, καθημερινές λέξεις ο συγγραφέας καταφέρνει να χτίσει ένα υπέροχο οικοδόμημα, ένα κείμενο γεμάτο νόημα. Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε κάθε αναγνώστη και κάθε αναγνώστρια!

[Kostas Rasg · Rating 5 out of 5]

Αν και παρουσιάζεται στα πλαίσια της κατηγορίας «ψυχολογικού θρίλερ», η παραπάνω κατηγοριοποίηση είναι λίγη! Τα θέματά του ξεπερνούν αυτά τα όρια αγγίζοντας και παρουσιάζοντας γλαφυρά και τεχνιέντως θέματα κοινωνικά, ουμανιστικά και συναισθηματικά! Η αγωνία που δημιουργείται μέσω της πολύ χαρισματικής γραφής του Στέφανου σε οδηγεί να μην μπορείς να σταματήσεις την ανάγνωση! Παράλληλα, τα μικρά και σύντομα κεφαλαία λειτουργούν πολύ επικουρικά σε αυτό χωρίς να κουράζουν στο ελάχιστο τον αναγνώστη! Ειδικότερα, η πρωταγωνίστρια ως άτομο που ανήκει στο φάσμα του αυτισμού καλεί όλους μας να βιώσουμε, όσο είναι δυνατό, πώς αυτού του είδους οι άνθρωποι αγωνίζονται να επιβιώσουν στον κόσμο μας ανατρέποντας κάθε μέρα το status quo που έχει θεσπιστεί από άλλους για αυτούς! Ταυτοχρόνως, εξελίσσεται ανάμεσα στο αστυνομικό δίδυμο μια ισχυρή χημεία, καθώς το βεβαρυμένο ιστορικό τους υπόβαθρο είναι εκείνο που τελικά θα τους ενώσει και συγχρόνως θα τους εξελίξει! Τελικά, η δολοφονία ενός αγοριού αποτελεί μόνο την «αφορμή» για αυτό που ακολουθεί! Η κραυγή - οιμωγή ξεχειλίζει μέσα από όλους τους χαρακτήρες του βιβλίου, αλλά για διαφορετικούς λόγους στον κάθε ένα …
Κλείνοντας θα αναφέρω με πολύ χαρά, αν και είναι οξύμωρο, ότι σε πολλά σημεία της ανάγνωσης τα μάτια βουρκώνουν, η καρδιά χάνει λίγους παλμούς και το μυαλό αδυνατεί να συλλάβει αυτό που διαβάζει!

[_time_2_read_ · Rating 5 out of 5]

Η Πετρία, μια μητέρα με σύνδρομο Άσπεργκερ, κατηγορείται για τη δολοφονία του εξάχρονου γιου της Ορέστη. Ειναι προφανές. Ποιος άλλος θα μπορούσε να το κάνει;Είναι τρελή. Τον έριξε από το μπαλκόνι. Όλοι την έλεγαν τρελή. Πάντα την έλεγαν τρελή. Ή μήπως δεν είναι?
Η αστυνόμος Θεοδοσίου,που αρνείται πεισματικά να πιστέψει οτι μια μάνα δολοφόνησε το παιδι της,και ο υπαστυνόμος Βάιος θα συνεργαστούν ώστε να ανακαλύψουν τι συνέβη την ημέρα του θανάτου του μικρού αγοριού.
Όσο η έρευνα προχωρά, μυστικά που ήταν για χρόνια κρυμμένα πίσω από κλειστές πόρτες θα βγουν στο φως.
Μυστικά που σου προκαλούν αηδία και αποτροπιασμό. Μυστικά που δημιουργούν θύματα και πληγωμένες ψυχές.

Η ιστορία μας πηγαίνει εναλλάξ στο παρελθόν και το παρόν, στα Τρίκαλα αλλά και τη Θεσσαλονίκη , η πολυπρόσωπη αφήγηση είναι άκρως ενδιαφέρουσα και εντείνει την αγωνία του αναγνώστη.
Ο συγγραφέας καταπιάνεται με πολύ σοβαρά ζητήματα όπως οι ψυχικές ασθένειες και το στίγμα που (κακώς)φέρει ο ασθενής, ο σεξισμός αλλά και η σεξουαλικη κακοποίηση.

Εξαιρετικό δείγμα γραφής από τον συγγραφέα και είμαι απολύτως σίγουρη ότι θα ακολουθήσουν πολύ σπουδαία πράγματα.

[Βαγγέλης Νάστος · Rating 5 out of 5]

Ο Στέφανος Αλεξιάδης μας συστήθηκε με τρόπο εμφατικό. Τα φτερωτά σανδάλια του, μας καθήλωσαν και μας γνώρισαν έναν πολλά υποσχόμενο συγγραφέα, με ευαισθησίες και εξαιρετική γραφή.

Δεν σας κρύβω ότι περίμενα το επόμενο βήμα του με αγωνία. Ήθελα να δω την εξέλιξη της γραφής του και αν θα μπορούσε, σε ένα διαφορετικό λογοτεχνικό είδος, να τα καταφέρει εξίσου καλά, κάτι που μόνο αυτονόητο δεν ήταν.

Η Οιμωγή, επιβεβαίωσε τις υποψίες μας και δικαίωσε κάθε μας προσδοκία. Ένα δυνατό μυθιστόρημα, με σφιχτοδεμένη πλοκή, δομημένους χαρακτήρες και συνεχείς ανατροπές.

Ο Στέφανος ήταν στη συνείδησή μου (και θαρρώ πολλων ακομα αναγνωστών) το next best thing της ελληνικής λογοτεχνίας. Δεν είναι πια. Πλέον πρόκειται, παρα τη μικρη του ηλικια, για έναν καταξιωμένο συγγραφέα που μας γεμίζει με ελπίδα για το μέλλον της ελληνικής συγγραφής.

[BOOKSLOVER_DIARY_GR · Rating 5 out of 5]

Η αλήθεια είναι ότι ξεκινώντας το βιβλίο είχα αμφιβολίες... Με κούρασε αρκετά το ημερολόγιο του Στάθη και ήθελα να μάθω ποιος είναι ο δολοφόνος... Αρχίζοντας να αποκτά η ιστορία μια ροή και απ την πλευρά της Λουκίας μου κόπηκε η ανάσα... Διάβαζα τη μία σελίδα μετά την άλλη ασταμάτητα...
Τι απίστευτα κοινωνικά μηνύματα περνάει ο συγγραφέας... Πονάει η καρδια μου όταν διαβάζω για τόσο άρρωστες και προβληματικες οι��ογένειες.
Παιδιά βάλτε παντόφλες, ένα μπουφάν πάνω απ την πυτζαμα και τρέξτε στο βιβλιοπωλείο.
Έχουμε πραγματικά άξιους συγγραφείς που γράφουν διαμάντια!