Raastava tositarina perheestä, jonka mielisairas isä eristi muusta maailmasta.
Lokakuussa 2019 hollantilaiseen kahvilaan astuu nuori mies ja pyytää apua. Hänen isänsä on pitänyt perhettään vangittuna syrjäisellä maatilalla lähes vuosikymmenen. Israel van Dorsten ja hänen sisaruksensa eivät ole käyneet koulua, heitä ei löydy väestörekisteristä ja heitä on käytetty hyväksi. Israel toimi meediona, jonka avulla Messiaana itseään pitävä isä keskusteli henkien kanssa.
Henkeäsalpaavassa selviytymistarinassa poika pyristelee vapaaksi vankeudesta ja kyseenalaistaa elinikäisen manipuloinnin. Tapaus nousi kansainväliseksi uutiseksi, ja perheestä on tehty myös dokumentti.
De eerste helft van het boek is misschien simpelweg te onvoorstelbaar om te bevatten; het gaat heel lang over de wereld van geesten waar vader van D. in gelooft, té lang en te herhaaldelijk naar mijn smaak. Vaak dacht ik “wat lees ik nu eigenlijk?” en dat is misschien maar goed ook, maar na een tijdje dacht ik “nu weet ik het wel”.
De tweede helft wordt interessanter en meeslepender, dit gaat meer over de “ontsnapping”. Toch wordt over veel dingen niets verteld, bijvoorbeeld hoe verging het de andere broertjes en zusjes in de boerderij? Hoe zat het met het huiselijk geweld en seksueel misbruik? Hier wordt net als in de documentaireserie niet over uitgeweid, maar des te meer over de geestenwereld waar vader de kinderen mee indoctrineert. Dit werd mij vaak te abstract.
Tijdens het lezen vroeg ik me wel af of het eigenlijk aan mij is om dit boek op “interessantheid” te beoordelen, je voelt je dan toch een soort hongerige ramptoerist. Tegelijkertijd roep je dat ook op door dit verhaal zo openlijk te publiceren.
Het voelt een beetje raar om dit te zeggen, omdat we het hebben over het waargebeurde, intieme verhaal van een heel gezin, maar: wát een heftig verhaal. Ik vloog door het boek en dat voelde dan ook wat ramptoeristachtig van me, maar dat heb ik eigenlijk altijd met memoires. Anyway; heel erg de moeite waard en heel knap verteld.
Wat een afschuwelijk verhaal. Bizar om te bedenken dat dit zolang heeft gespeeld terwijl de buitenwereld er niks vanaf wist. Ik heb enorm veel respect voor Israel, zijn verhaal, en dat hij dit zo heeft gedeeld. Dit boek is prachtig geschreven waardoor ik het moeilijk aan de kant kon leggen.
Dit boek is geschreven door mijn neef en ik kan er niets anders dan bewondering voor hebben! Hij beschrijft de uitzichtloosheid van de situatie waarin ze zich iedere dag weer bevinden. De eenzaamheid is misschien nog wel het meest voelbaar. Ik ben onder de indruk van de kracht die hij heeft en dankbaar dat ik hem de afgelopen jaren heb mogen leren kennen.
To autobiograficzna historia człowieka, który 25 lat swojego życia spędził w zamknięciu. Ojciec wykorzystywał go do bycia „medium”. Israel miał przyjmować do swojego ciała duchy, w tym Jezusa Chrystusa, który miał ponoć zupełnie inną historię, niż ta, którą się światu przedstawia.
Chłopak nie analizuje prawdopodobnej choroby psychicznej swoich rodziców. Nie zagłębia się też w losy rodzeństwa. Przestawia swoje spojrzenie na całą sytuację i skrupulatnie opisuje lata, które, niestety, obfitowały w przemoc psychiczną, nadużycia, kary cielesne i infiltrację.
Książka jest napisana bardzo sprawnie. Sama historia przerażająca. To się działo w Europie. Tuż obok nas. Kiedy ja spokojnie chodziłem do szkoły, van Dorsten siedział zamknięty na strychu i modlił się o życie na wolności. Nikt nie wiedział, że w ogóle istnieje. Jego narodziny nie zostały nigdy zarejestrowane.
Bardzo polecam, jeśli lubicie czytać literaturę faktu, biografie i autobiografie. To jedna z tych premier, które naprawdę warto mieć na radarze.
Lastig om een rating te geven aan de ellende die iemand 25 jaar lang heeft doorstaan. Het leven wat Israel heeft geleefd omschreven is bizar te noemen. Knap dat hij het zo duidelijk en helder op heeft weten te schrijven.
Heel mooi boek van hoog niveau. De auteur maakt invoelbaar hoe zijn vader hem mentaal gevangenhield en wat ervoor nodig was om te ontsnappen. Hij speelt met het contrast tussen de groteske geloofswereld van zijn vader en de banale werkelijkheid (‘Gods zoon draagt de naam Gerrit Jan’), wat heel goed werkt. Als je dit boek uit ramptoeristische overwegingen gaat lezen, krijg je niet wat je wil, maar als je gewoon een heel erg goed boek wil lezen, krijg je dat absoluut wel.
Huiveringwekkend…onwerkelijk…hoe heeft dit kunnen gebeuren…hoe heeft dit zo lang kunnen voortduren…in en in triest wat hier gebeurd is… Ik vind dit zo heftig…onmenselijk…dat een kind(eren) dit moet ondergaan…en niemand die iets gezien of gehoord heeft…hoeveel mensen/instanties hebben de andere kant opgekeken? Enorm veel bewondering voor Israel dat hij uiteindelijk de kracht heeft gevonden voor zichzelf te kiezen en een ‘nieuw’ leven in de buitenwereld vorm heeft weten te geven
Hoe begin je met het schrijven van een recensie van een boek dat zo persoonlijk is.
Een boek van een jonge man die in onze ogen iets verschrikkelijks heeft meegemaakt, maar die zelf nooit veel beter heeft geweten. Die nu, al een jaar of drie, de wereld aan het ontdekken is. Een wereld buiten de “beschermde” boerderij waar hij vast zat.
De documentaire van de vier oudste kinderen had al enorm veel indruk op mij gemaakt. Met tranen in mijn ogen keek ik de afleveringen. Ik had mijzelf dus al aardig voorbereid op het verhaal van Israel.
In ‘Wij waren, ik ben. Weg uit Ruinerwold‘. vertelt Israel zijn verhaal. Niet alleen het verhaal van zijn “ontsnapping”, maar ook het verhaal van hoe het begon.
Hierbij heeft hij overigens respectvol rekening gehouden met de privacy van zijn andere broers en zussen.
Israel vertelt ons meer over zijn vader, zijn moeder, en het geloof dat zo’n grote rol in hun leven heeft gespeeld. Hij vertelt hoe hij als kind opgroeide en met welke idealen en normen en waarden hij leerde leven.
Hij neemt ons mee naar zijn kindertijd, zijn pubertijd en de tijd waarin hij besluit dat het genoeg is.
Wat direct opvalt, is de fijne schrijfstijl van Israel. Hoewel hij object blijft en bijna zonder oordeel zijn verhaal lijkt te hebben geschreven, zijn bepaalde emoties zeker wel heel erg voelbaar. Zijn worsteling is voelbaar, en zeker zijn zoektocht naar zijn eigen identiteit op latere leeftijd.
Sommige gebeurtenissen zijn, zeker in mijn ogen, behoorlijk heftig. Toch heeft Israel het vermogen, en neemt hij ook de ruimte, om te vertellen over mooie momenten en herinneringen in zijn leven.
Hierdoor voel je gedurende het verhaal ook ondanks alles, een hoopvolle vibe. En juist dit blijkt de kracht van het verhaal van Israel te zijn.
Het verhaal van Israel is zo meeslepend dat je bijna zou vergeten dat we hier lezen over een echt leven, over echte gebeurtenissen.
Omdat Israel heel open is in zijn verhaal, komt het verhaal des te sterker bij de lezer binnen. En is het ondanks de heftigheid van het verhaal, nauwelijks weg te leggen.
Zijn verhaal eindigt in dit boek in mijn ogen meer dan positief en hoopvol. Het is krachtig.
Conclusie Als lezer kan ik alleen maar respect hebben. Respect hebben voor het delen van dit verhaal.
Israel kan heel goed en sterk onder woorden brengen hoe hij zijn “vorige” leven heeft beleefd, maar ook wat het met hem doet nu hij leeft in vrijheid.
Wat mij persoonlijk het meest aangrijpt, is hoe realistisch hij nu in het leven lijkt te staan. Israel voelt zo puur. Zo puur als mens en zo vol liefde. En deze liefde is ook zo ontzettend voelbaar in zijn verhaal.
En niets is krachtiger dan liefde. En dat maakt dat zijn boodschap, aan degenen die ook worstelen met hun mentale gezondheid en/of in onhoudbare situaties zitten, ontzettend goed overkomt.
Nog een laatste note wat betreft de schrijfstijl van Israel:
‘Lieve Israel, blijf schrijven. Jouw woorden verdienen het om gelezen te worden, op welke manier en in welke vorm dan ook. Jij raakt mensen. Wat ben jij een puur en mooi mens.’
Dit boek was meer dan indrukwekkend. Dit boek was bizar, maar was vooral ook krachtig en hoopvol. En ik ben dankbaar dat Israel zijn verhaal op deze manier heeft willen delen met ons allemaal.
In the beginning of this book, I was really lost, I could not understand that anybody would believe these believes. Too long and too much repead of the same thing. I also found it lacking of information. Delusional.
Geluisterd via Storytel. Wat een onvoorstelbaar en bizar verhaal. Israel laat heel knap geschreven zien hoe diep de extreme geloofsovertuiging van zijn vader doordringt in het mentale welzijn van hem als kind. Tegelijkertijd voel ik ook zo veel bewondering voor hoe hij om is gegaan met deze situatie, de loyaliteit naar zijn broertjes en zusjes en het door blijven gaan met zoeken naar hulp, ondanks dat dit hem echt niet gemakkelijk werd gemaakt in het helaas stijve en bureacratische zorgsysteem van Nederland. Wat een moed en veerkracht. Ik kan mij niet voorstellen hoe vrijheid dan echt kan voelen en ik geniet zo als ik hoor hoe hij nu van deze vrijheid kan genieten.
Het voelt altijd heel gek om dit soort persoonlijke verslagen een aantal sterren te geven, maar: een heel helder beschreven verhaal. Vooral het deel waarna hij besluit om hulp te zoeken (en hoe frustrerend het is dat geen organisatie zijn probleem echt lijkt te begrijpen en niet (op de juiste manier) hulp kan bieden) vond ik heel sterk beschreven. Ik vond het ook heel mooi hoe hij zijn broers en zussen overal buiten laat, en het echt alleen gaat over hemzelf, zijn vader (degene die uiteindelijk achter alles zit) en Josef (de enige persoon tussen hen en de buitenwereld), en er verder geen namen genoemd worden en niemand wordt aangewezen of tot verantwoording wordt geroepen, behalve degene die ook verantwoordelijkheid over de situatie hebben. Daar is erg zorgvuldig en respectvol mee omgegaan. Het voelt daardoor ook echt als een boek met zijn verslag en zijn verhaal over de tijd in de boerderij, en hij erkent dat dat voor de andere gezinsleden heel andere ervaring kan zijn en vult niets voor hen in en betrekt hen ook niet in zijn boek en zijn verhaal. Heel mooi en lovenswaardig vond ik dat.
Knap en helder geschreven boek over een bijna niet te bevatten levensverhaal.
Hoe heeft het gezin al die jaren zo kunnen leven zonder dat de buitenwereld/instanties iets merkte? Je leest veel over de 'geloofsovertuiging' van de vader en wat er allemaal plaats heeft gevonden binnen het gezin.
Het einde van het boek laat voor mij ook zien dat de meeste hulporganisaties veel te bureaucratisch zijn tegenwoordig. Israel probeert hulp te zoeken, maar hij wordt van het kastje naar de muur gestuurd. Het zal ook te maken hebben dat de situatie waarin ze in Ruinerwold leefden bijna te bizar is om te bevatten. Toch vond ik het erg schrijnend om te lezen.
Hulde aan Israel om toch door te zetten en hulp te zoeken zodat ze uiteindelijk bevrijd zijn uit deze onleefbare situatie.
Ik vind het lastig om dit boek een waardering te geven, omdat het een waargebeurd verhaal. Hoe kun je iemand zijn leven een rating geven. Wel is het echt een bizar verhaal en echt knap dat hij er nog zo goed is gekomen en ook aan de bel heeft getrokken.
Het geven van sterren vind ik een beetje gek voor zo'n persoonlijk boek dus dat ga ik niet doen, maar het volgende wil ik er wel over zeggen: ik vind het een enorm indrukwekkend verhaal en heb heel veel respect voor Israël en zijn familieleden. Maar ik vind het boek zelf niet echt een literair hoogstandje.
Wat een boek.. vond het bizar om elke keer te bedenken dat het een waargebeurd verhaal was. Israel schrijft best luchtig, wat het verhaal makkelijk te volgen maakt. Ik vind het echt erg hoe je zo in een geloof kan zitten dat je je kinderen dit aandoet
Het begin was even inkomen met alles over het geloof, maar daarna kon ik het boek niet wegleggen. Erg indrukwekkend en boeiend.
Ik heb een masterclass gevolgd van Israel van Dorsten waarbij ik dit boek heb gekocht en laten signeren en her verhaal blijft me aangrijpen en verbazen.
Vooraf was ik een beetje bang dat dit boek vooral een hoog ‘entertainmentgehalte’ zou hebben in plaats van dat het goed geschreven zou zijn, maar ik ben erg onder de indruk van de schrijfkwaliteiten van Israel van Dorsten. Zonder teveel dramatiek maar wel op een aangrijpende manier vertelt hij over zijn heftige tijd in Ruinerwold, het mentale losmaken ervan en de uiteindelijke ‘ontsnapping’. Heel knap hoe hij dit alles, ondanks al die jaren van psychische mishandeling en manipulatie, zo helder heeft na weten te vertellen.
Ik kende dit bizarre verhaal eigenlijk niet heel goed - natuurlijk wel in grote lijnen, maar ik heb het nieuws rond Ruinerwold nooit zo gedetailleerd gevolgd. Ik denk dat ik nog steeds veel informatie ‘mis’, omdat dit boek vooral over de beleving van één van de kinderen gaat en over de hele geloofswereld van de vader. Maar juist dit perspectief is volgens mij waardevol omdat het wat meer diepte geeft aan het verhaal; Israel laat echt zien hoe hij verstrikt was in zijn leefsituatie. Hij moest wel meegaan in de geloofsovertuiging van zijn vader, omdat dat de enige manier was om het leven vol te houden. Aan de andere kant schemert er ook in door hoe graag hij gewoon een kind wilde zijn. Heel schrijnend. Ook sneu hoe moeilijk het voor Israel was om in het bureaucratische Nederland eindelijk gered te worden uit de situatie. Maar ik voel na het lezen van dit boek zelf de blijdschap dat het hem uiteindelijk gelukt is, en dat hij in vrijheid zo’n mooi boek heeft geschreven.
Ik vind het enorm lastig om een aantal sterren toe te kennen aan het boek. Het voelt ook niet eerlijk om dit verhaal te beoordelen.
Het is lastig te bevatten dat het verhaal dat Israel van Dorsten beschrijft, dat hij heeft meegemaakt, daadwerkelijk gebeurd is. Het is zo bizar, zo heftig, zo intens, noem maar op, dat je je afvraagt hoe dit heeft kunnen gebeuren. En toch is het zo. Op meerdere momenten heb ik gedacht: "Dit trek ik niet, ik kap ermee," maar ik ben blijven lezen, omdat het zo aangrijpend is.
Wat ik ook heel mooi vind, isndat Israel ervoor gekozen heeft om het verhaal echt bij zichzelf te houden en niet te veel over de andere kinderen te delen. Dat raakte me op een goede manier.
Na het kijken van de documentaire, heeft dit boek me meer duidelijkheid gegeven over het leven van Israel. Ik vond het een bijzonder goed boek. Vaak kwam er veel herhaling voor in het boek, en ik denk dat dat met intentie is gedaan. Op het einde van het boek, zei ik hardop tegen mezelf: "waarom verlaten jullie de boerderij niet? Je bent nu toch vrij?" Maar zo simpel is/ was het natuurlijk helemaal niet. Fysiek gevangen en mentaal gevangen zijn twee hele andere situaties. Ik vind het heel erg knap hoe Israel uiteindelijk de stappen heeft genomen om deze situatie te ontsnappen. Dat zal om heel veel wilskracht en moed hebben gevraagd. Ik raad dit boek sterk aan.
Ook in een keer uitgelezen want ik verveelde me in het vliegtuig maar het begin leest lastig weg. Wel echt een bizar ziek verhaal en de tweede helft is wel spannend.
Bizar verhaal. Soms wat langdradig beschreven en de opbouw naar het moment van ‘bevrijding’ is lang, maar dat past misschien ook wel bij het ‘langdradige’ leven van de kinderen van Ruinerwold. Er resten me nu nog wel veel nieuwe vragen over het verloop van herstel van het trauma en integratie in de maatschappij. Wellicht iets voor een tweede deel?
Het voelt te persoonlijk een rating te geven aan dit boek. Heel knap dat Israel dit heeft geschreven (en in heeft gesproken)! Hoe hij zijn ervaringen en gevoelens hierbij omschrijft is echt enorm sterk. Super veel respect voor hem en alle andere betrokkenen. Ik vond het hartverscheurend en was door de meeste scenes gewoon echt verbijstert.
Ik vond dit een heel heftig boek. Het vertelt het verhaal van de jongen/man die uit de boerderij Ruinerwold is ontsnapt. En daardoor is de hele gekkigheid in de boerderij ontdekt en opgedoekt.
Je krijgt een kijkje in de sekten van zijn vader en hoe deze jongen vanaf zijn geboorte hiervoor ook gebruikt is. Soms was het wel lastig te volgen als er weer een “geest” via dit kind praatte en openbaringen bracht.
Ik kan dit boek zeker aanraden als je meer wilt weten of de boerderij in Ruinerwold.
Heftig dat dit zo dichtbij heeft afgespeeld. Ik snap dat het verhaal van de broertjes en zusjes niet worden verteld, maar ik was wel erg nieuwsgierig naar de dynamiek tussen hen. Doordat het echtgebeurd is neem ik dit niet hem niet kwalijk
Ik ga hier geen rating aan geven, omdat het zo'n persoonlijk verhaal is. Onvoorstelbaar, en ik heb nu eigenlijk nog meer vragen dan toen ik begon. Van Dorsten heeft een fijne schrijfstijl.