What do you think?
Rate this book
Kiitäjän kuolema ja muita esseitä
Virginia Woolfin tuotannon tärkeintä antia hänen kaunokirjallisten teostensa lisäksi ovat kirjailijan esseet ja lehtikirjoitukset. Tämä kirja kokoaa ensimmäistä kertaa suomeksi laajan ja tarkkaan mietityn valikoiman hänen esseitään.
Kiitäjän kuolema ja muita esseitä sisältää 66 Woolfin tärkeintä esseetä koko hänen kirjallisen uransa ajalta. Esseet käsittelevät kirjallisuutta, naisten asemaa, Woolfille tärkeitä paikkoja ja kaupunkeja sekä ihmisiä ja taiteilijoita, joista kaikista on löydettävissä yhtymäkohtia hänen omaan kaunokirjalliseen tuotantoonsa.
Woolf on tarkka ja rohkea esseisti, jonka kirjoituksien tiedollinen ja kaunokirjallinen arvo kohtaavat ennennäkemättömällä tavalla. Kiitäjän kuolema ja muita esseitä on klassikko, Woolfin esseitä voi hyvällä syyllä pitää yhtenä esseistiikan hienoimpana esimerkkinä. Jaana Kapari-Jatan suomennos tuo viimein suomalaisille lukijoille mahdollisuuden kulkea yhä syvemmälle Woolfin kauniiseen, oivaltavaan ja terävään kieleen.
Kiitäjän kuolema ja muita esseitä sisältää 66 Woolfin tärkeintä esseetä koko hänen kirjallisen uransa ajalta. Esseet käsittelevät kirjallisuutta, naisten asemaa, Woolfille tärkeitä paikkoja ja kaupunkeja sekä ihmisiä ja taiteilijoita, joista kaikista on löydettävissä yhtymäkohtia hänen omaan kaunokirjalliseen tuotantoonsa.
Woolf on tarkka ja rohkea esseisti, jonka kirjoituksien tiedollinen ja kaunokirjallinen arvo kohtaavat ennennäkemättömällä tavalla. Kiitäjän kuolema ja muita esseitä on klassikko, Woolfin esseitä voi hyvällä syyllä pitää yhtenä esseistiikan hienoimpana esimerkkinä. Jaana Kapari-Jatan suomennos tuo viimein suomalaisille lukijoille mahdollisuuden kulkea yhä syvemmälle Woolfin kauniiseen, oivaltavaan ja terävään kieleen.
576 pages, Hardcover
First published January 1, 1931
170 people are currently reading
5081 people want to read
About the author
Virginia Woolf
1,746 books28.5k followers(Adeline) Virginia Woolf was an English novelist and essayist regarded as one of the foremost modernist literary figures of the twentieth century.
During the interwar period, Woolf was a significant figure in London literary society and a member of the Bloomsbury Group. Her most famous works include the novels Mrs. Dalloway (1925), To the Lighthouse (1927), and Orlando (1928), and the book-length essay A Room of One's Own (1929) with its famous dictum, "a woman must have money and a room of her own if she is to write fiction."
During the interwar period, Woolf was a significant figure in London literary society and a member of the Bloomsbury Group. Her most famous works include the novels Mrs. Dalloway (1925), To the Lighthouse (1927), and Orlando (1928), and the book-length essay A Room of One's Own (1929) with its famous dictum, "a woman must have money and a room of her own if she is to write fiction."
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 143 reviews
April 22, 2017
دوستان گرانقدر، این کتاب از 28 مقالۀ ادبی و به نوعی داستان کوتاه تشکیل شده است که میتوان اوج هنرنمایی زنده یاد «ورجینیا وولف» را در این اثر ادبی مشاهده نمود
در لینک زیر میتوانید این کتاب را به زبان انگلیسی بخوانید
https://ebooks.adelaide.edu.au/w/wool...
--------------------------------------------
یکی از بهترینِ این نوشته ها، متنی با نام «سه تصویر» است... دلم نیامد تا چکیده نویسی کنم، لذا متن را به صورت کامل و به زبان فارسی برایتان در زیر مینویسم... بخوانید و ببینید که این زن هنرمند و خلاق چگونه سه تصویر و به نوعی سه نوشته روایت گونه را در آخر به یگدیگر ارتباط میدهد... به طوری که در تصویر سوم به خواننده حالتی تکان دهنده دست میدهد.. موضوع قابل توجه در این متن، جملاتِ کوتاه و چند کلمه ای است که بارها در متن به چشم میخورد.. جملات کوتاه و به هم پیوسته است.. شاید برای ما این سبک نوشتار دلچسب نباشد، امّا به هر حال در نوع خود میتواند جالب باشد
--------------------------------------------
:تصویر اول
اعتنا نکردن به تصویرها محال است.. مثلاً اگر پدر من آهنگر بود و پدر تو اشراف زاده، ما برای یکدیگر دو تصویر بودیم. با به زبان آوردن کلماتِ عادی نمی توان از قاب تصویر رها شد... تو مرا می بینی که نعل اسبی در دست، به درگاه مغازۀ آهنگری تکیه داده ام. تو فکر میکنی: "چه چشم نواز" .... من تو را می بینم که آسوده خاطر به صندلی اتومبیل لم داده ای، انگار برای مردم سر تکان می دهی.. من فکر میکنم: "تصویری از شکوه انگلستان اشرافی"... قضاوت هر دوی ما بدون تردید اشتباه است، هرچند که قضاوت اجتناب ناپذیر باشد
همین حالا در پیچ جاده، تصویری دیدم. می توانست «بازگشت ملوان به خانه» یا چنین چیزی نام بگیرد.. ملوان جوان و آراسته، بسته ای در دست و دست دختری بر بازویش.. همسایه ها نیز داشتند جمع میشدند و یک کلبۀ داغ، آکنده از سرخی گلها.. اگر از کنار تصویر عبور میکردید، میتوانستید زیر تصویر بخوانید که ملوان از چین بازگشته... مراسم خوبی در خانه در انتظار بود و درون بسته هدیه ای برای همسرش... بنا بود زن به زودی اولین بچه اش را به دنیا بیاورد. همه چیز درست و خوب بود. همانطور که باید باشد. آدم چنین حسی به آن تصویر داشت
چیزی سالم و سرحال و رضایت بخش در تماشایِ این شادمانی وجود داشت. زندگی شیرین تر و غبطه انگیزتر از پیش به نظر می آمد
با چنین افکاری از کنار تصویر گذشتم و سعی کردم تا آنجا که می توانم افکارم را از تصویر پُر کنم: رنگِ لباس زن، رنگ چشمانش و گربه ای که اطراف دربِ کلبه میپلکد
ساعاتی این تصویر در چشمانم شناور میمانَد و کاری میکند که اغلبِ چیزها، درخشانتر، گرم تر و ساده تر از معمول به چشم آیند، بعضی چیزها احمقانه جلوه کنند و بعضی اشتباه.. بعضی درست و با معنا تر از گذشته
در لحضاتی از همان روز و روز بعدش، تصویر به ذهن بازمیگردد و آدم با غبطۀ همراه با مهربانی به ملوان شادمان و همسرش می اندیشد. از خود میپرسیم الان چه میکنند! الان چه می گویند! تخیل، سوخت رسان تصویرهای دیگری است که از تصویر اول می جوشند. تصویری که ملوان هیزم میشکند، آب می کشد.. دربارۀ چین صحبت میکند و زن هدیه اش را رویِ تاقچۀ شومینه میگذارد تا هرکسی که به کلبۀ آنها آمد، ببیند.. زن لباسِ نوزادی میدوزد، درب و پنجره ها رو به باغی گشوده است که پرندگان چهچه میزدند و زنبورها وزوز میکردند
راجرز... نام ملوان این بود، نمی توانست به زبان آورد که پس از آن سفرِ دریاییِ طول و دراز، چقدر همه چیز در اینجا باب میلِ اوست. در باغ قدم می نهاد و پیپ میکشید
*****************
:تصویر دوم
نیمه شب فریاد بلندی در سراسر دهکده پیچید و سپس صدای قیل و قال آمد و پس از آن سکوتِ محض... شاخۀ درخت یاسی که ساکن و وزین در کنار جاده آویزان بود، تنها چیزیست که از قاب پنجره دیده میشد.. چه کسی فریاد زده بود؟ چرا فریاد زده بود؟ صدای یک زن بود، اما به حالی که جنسیتش تا حد ممکن نامعلوم باشد و فریادش نامفهوم.. تو گویی این سرشت آدمیست که علیه پلیدی و هراسی بیان نشدنی، فریاد سر داده بود.. سپس سکوت محض... ستارگان با درخششی همسان می درخشیدند. زمین ساکن بود. درختان پابرجا.. با این حال همه چیز گناهکار، محکوم و شوم به چشم می آمد. آدم فکر میکرد باید کاری کرد. باید نوری آشفته و خروشان به میان بدود. باید یک نفر از بالای جاده به پایین بدود. باید چراغ کلبه ها روشن شود. شاید فریادی دیگر، اما با جنسیت معلوم تر و کمی مفهوم تر، راحت تر، فرونشاننده تر.. اما هیچ نوری نیامد. صدایِ پایی شنیده نشد. فریادِ اول بلعیده شده بود و سکوت محض حاکم شد
آدم در تاریکی به گوش مینشست. صرفاً یک بانگ بود. نمی توان آن را به چیزی پیوند داد. هیچ جور تصویری به کار تفسیرش نمی آمد، به کارِ محسوس کردنِ فریاد برای ذهنِ آدمی.. امّا آنگاه که دستِ آخر تاریکی همه جا را فرا گرفت، تمامی آنچه میتوانستیم ببینیم شبحی بی شکل از هیبتِ انسان بود که بازوان پر توانش را بیهوده روی شرارتی خوار کننده بالا می آورد
****************
:تصویر سوم
هوا همچنان مطبوع بود. اگر برای آن فریاد نیمه شب نبود، آدم احساس میکرد زمین به لنگرگاه رسیده، زندگی از پیش رفتن در مسیر باد است، به پناهگاهی رسیده و لنگر انداخته است، تکان نمیخورد و آبها آرام است.. امّا آن صدا ماندگار بود و هرجا می رفتی، به پیاده روی طولانی بر یال تپه ها، چیزی انگار زیرِ سطح زمین در خود می پیچید و آرامش و ثبات محیط را اندکی غیر واقعی جلوه می داد. آدم وارد مزرعه های تک افتاده میشد. سگ اطراف حیاط میچرخید. پروانه ها در اطرافِ سرو کوهی بالاپایین میرفتند. همه چیز در نهایتِ آرامش و امنیت بود، امّا آن فریاد کاری میکرد که آدم پیوسته بیاندیشد که در آن شب، تمامی این زیبایی شریک جرم بوده است. رضایت داده آرام بماند که هنوز زیبا باشد. هر لحظه ممکن بود که همه چیز دوباره قطع شود. این خوبی، این امنیت، تنها لایه سطحی چیزهاست. سپس برای آنکه از حال و هوای بیمناک بیرون بیاییم، به تصویر بازگشت ملوان باز میگردیم. دوباره میبینیم که جزئیات پرشماری از نو ساخته شده اند، چیزهایی که قبلاً ندیده بودیم، آبیِ پیراهن زن، سایه درختی با شکوفه های زردرنگ. ملوان و همسرش بر درگاه کلبه ایستاده بودند، مرد بسته ای پشتش قایم کرده بود و زن به ظرافت آستین مرد را لمس میکند و گربه هم آن اطراف میچرخد و کاملاً به جزئیات تصویر دقت میکنیم. آدم خود را وا میدارد که باور کند به احتمال زیاد همین آرامش و رضایت و پاکدلی است که در زیرِ سطح هر چیز تزویرآمیز و شوم وجود دارد... چرای گوسفندان، امواج دره، مزارع، سگ ملوس، پروانه های رقصان، نیز از همین میگویند... اینگونه به خانه باز میگردیم و ذهنمان معطوف به ملوان و همسرش میباشد، تصویرهای دیگری از آنها در ذهن میسازیم. اینگونه تصویر شادمانی و رضایت، آرام آرام روی آن فریاد آزارنده و پنهان مینشیند، تا آن زمان که با فشار وجودی خودشان درهم بشکنند و به سکوت فراخوانده شوند
اینجا سرانجام همان دهکده است، از حیاط کلیسا که رد میشوی افکار عادی به ذهن می آمد، آرامش مکان، سرخدارهای سایه گستر، گورهای ساییده شده، قبرهای بی نام. آدم حس میکرد که مرگ در اینجا شادمانه است
در واقع به تصویر نگاه کن! مردِ گورکن مشغول کار بود و بچه ها اطرافش بازی میکردند. همان زمان که بیل زن خاکِ زردِ زمین را به هوا می انداخت، بچه ها در حال خوردنِ نان و مربا و نوشیدن شیر بودند. همسرِ گورکن، زن زیبای چاقی بود. به سنگ قبر تکیه داده و پیشبندش را همچون میز چایخوری، روی چمن، کنار گور دهان باز، پهن کرده بود. در بساط چای کمی خاک ریخته بود. پرسیدم چه کسی قرار است به خاک سپرده شود؟ آقای دادسونِ پیر بالاخره درگذشت؟ زن، خیره، به من پاسخ داد: ""آه..نه... راجرز، ملوانِ جوان مُرده.. او دو شب پیش بر اثر یک تبِ خارجی درگذشت. صدای فریاد همسرش را نشنیدی؟ او به سمت جاده دوید و فریاد کشید......... تامی بیا اینجا، سرتاپایت خاکی شد.""0
!چه تصویری ساخت
------------------------
امیدوارم این ریویو برای شما ادب دوستان گرامی مفید بوده باشه و از خواندن بخش انتخابی از کتاب لذت برده باشید
«پیروز باشید و ایرانی»
در لینک زیر میتوانید این کتاب را به زبان انگلیسی بخوانید
https://ebooks.adelaide.edu.au/w/wool...
--------------------------------------------
یکی از بهترینِ این نوشته ها، متنی با نام «سه تصویر» است... دلم نیامد تا چکیده نویسی کنم، لذا متن را به صورت کامل و به زبان فارسی برایتان در زیر مینویسم... بخوانید و ببینید که این زن هنرمند و خلاق چگونه سه تصویر و به نوعی سه نوشته روایت گونه را در آخر به یگدیگر ارتباط میدهد... به طوری که در تصویر سوم به خواننده حالتی تکان دهنده دست میدهد.. موضوع قابل توجه در این متن، جملاتِ کوتاه و چند کلمه ای است که بارها در متن به چشم میخورد.. جملات کوتاه و به هم پیوسته است.. شاید برای ما این سبک نوشتار دلچسب نباشد، امّا به هر حال در نوع خود میتواند جالب باشد
--------------------------------------------
:تصویر اول
اعتنا نکردن به تصویرها محال است.. مثلاً اگر پدر من آهنگر بود و پدر تو اشراف زاده، ما برای یکدیگر دو تصویر بودیم. با به زبان آوردن کلماتِ عادی نمی توان از قاب تصویر رها شد... تو مرا می بینی که نعل اسبی در دست، به درگاه مغازۀ آهنگری تکیه داده ام. تو فکر میکنی: "چه چشم نواز" .... من تو را می بینم که آسوده خاطر به صندلی اتومبیل لم داده ای، انگار برای مردم سر تکان می دهی.. من فکر میکنم: "تصویری از شکوه انگلستان اشرافی"... قضاوت هر دوی ما بدون تردید اشتباه است، هرچند که قضاوت اجتناب ناپذیر باشد
همین حالا در پیچ جاده، تصویری دیدم. می توانست «بازگشت ملوان به خانه» یا چنین چیزی نام بگیرد.. ملوان جوان و آراسته، بسته ای در دست و دست دختری بر بازویش.. همسایه ها نیز داشتند جمع میشدند و یک کلبۀ داغ، آکنده از سرخی گلها.. اگر از کنار تصویر عبور میکردید، میتوانستید زیر تصویر بخوانید که ملوان از چین بازگشته... مراسم خوبی در خانه در انتظار بود و درون بسته هدیه ای برای همسرش... بنا بود زن به زودی اولین بچه اش را به دنیا بیاورد. همه چیز درست و خوب بود. همانطور که باید باشد. آدم چنین حسی به آن تصویر داشت
چیزی سالم و سرحال و رضایت بخش در تماشایِ این شادمانی وجود داشت. زندگی شیرین تر و غبطه انگیزتر از پیش به نظر می آمد
با چنین افکاری از کنار تصویر گذشتم و سعی کردم تا آنجا که می توانم افکارم را از تصویر پُر کنم: رنگِ لباس زن، رنگ چشمانش و گربه ای که اطراف دربِ کلبه میپلکد
ساعاتی این تصویر در چشمانم شناور میمانَد و کاری میکند که اغلبِ چیزها، درخشانتر، گرم تر و ساده تر از معمول به چشم آیند، بعضی چیزها احمقانه جلوه کنند و بعضی اشتباه.. بعضی درست و با معنا تر از گذشته
در لحضاتی از همان روز و روز بعدش، تصویر به ذهن بازمیگردد و آدم با غبطۀ همراه با مهربانی به ملوان شادمان و همسرش می اندیشد. از خود میپرسیم الان چه میکنند! الان چه می گویند! تخیل، سوخت رسان تصویرهای دیگری است که از تصویر اول می جوشند. تصویری که ملوان هیزم میشکند، آب می کشد.. دربارۀ چین صحبت میکند و زن هدیه اش را رویِ تاقچۀ شومینه میگذارد تا هرکسی که به کلبۀ آنها آمد، ببیند.. زن لباسِ نوزادی میدوزد، درب و پنجره ها رو به باغی گشوده است که پرندگان چهچه میزدند و زنبورها وزوز میکردند
راجرز... نام ملوان این بود، نمی توانست به زبان آورد که پس از آن سفرِ دریاییِ طول و دراز، چقدر همه چیز در اینجا باب میلِ اوست. در باغ قدم می نهاد و پیپ میکشید
*****************
:تصویر دوم
نیمه شب فریاد بلندی در سراسر دهکده پیچید و سپس صدای قیل و قال آمد و پس از آن سکوتِ محض... شاخۀ درخت یاسی که ساکن و وزین در کنار جاده آویزان بود، تنها چیزیست که از قاب پنجره دیده میشد.. چه کسی فریاد زده بود؟ چرا فریاد زده بود؟ صدای یک زن بود، اما به حالی که جنسیتش تا حد ممکن نامعلوم باشد و فریادش نامفهوم.. تو گویی این سرشت آدمیست که علیه پلیدی و هراسی بیان نشدنی، فریاد سر داده بود.. سپس سکوت محض... ستارگان با درخششی همسان می درخشیدند. زمین ساکن بود. درختان پابرجا.. با این حال همه چیز گناهکار، محکوم و شوم به چشم می آمد. آدم فکر میکرد باید کاری کرد. باید نوری آشفته و خروشان به میان بدود. باید یک نفر از بالای جاده به پایین بدود. باید چراغ کلبه ها روشن شود. شاید فریادی دیگر، اما با جنسیت معلوم تر و کمی مفهوم تر، راحت تر، فرونشاننده تر.. اما هیچ نوری نیامد. صدایِ پایی شنیده نشد. فریادِ اول بلعیده شده بود و سکوت محض حاکم شد
آدم در تاریکی به گوش مینشست. صرفاً یک بانگ بود. نمی توان آن را به چیزی پیوند داد. هیچ جور تصویری به کار تفسیرش نمی آمد، به کارِ محسوس کردنِ فریاد برای ذهنِ آدمی.. امّا آنگاه که دستِ آخر تاریکی همه جا را فرا گرفت، تمامی آنچه میتوانستیم ببینیم شبحی بی شکل از هیبتِ انسان بود که بازوان پر توانش را بیهوده روی شرارتی خوار کننده بالا می آورد
****************
:تصویر سوم
هوا همچنان مطبوع بود. اگر برای آن فریاد نیمه شب نبود، آدم احساس میکرد زمین به لنگرگاه رسیده، زندگی از پیش رفتن در مسیر باد است، به پناهگاهی رسیده و لنگر انداخته است، تکان نمیخورد و آبها آرام است.. امّا آن صدا ماندگار بود و هرجا می رفتی، به پیاده روی طولانی بر یال تپه ها، چیزی انگار زیرِ سطح زمین در خود می پیچید و آرامش و ثبات محیط را اندکی غیر واقعی جلوه می داد. آدم وارد مزرعه های تک افتاده میشد. سگ اطراف حیاط میچرخید. پروانه ها در اطرافِ سرو کوهی بالاپایین میرفتند. همه چیز در نهایتِ آرامش و امنیت بود، امّا آن فریاد کاری میکرد که آدم پیوسته بیاندیشد که در آن شب، تمامی این زیبایی شریک جرم بوده است. رضایت داده آرام بماند که هنوز زیبا باشد. هر لحظه ممکن بود که همه چیز دوباره قطع شود. این خوبی، این امنیت، تنها لایه سطحی چیزهاست. سپس برای آنکه از حال و هوای بیمناک بیرون بیاییم، به تصویر بازگشت ملوان باز میگردیم. دوباره میبینیم که جزئیات پرشماری از نو ساخته شده اند، چیزهایی که قبلاً ندیده بودیم، آبیِ پیراهن زن، سایه درختی با شکوفه های زردرنگ. ملوان و همسرش بر درگاه کلبه ایستاده بودند، مرد بسته ای پشتش قایم کرده بود و زن به ظرافت آستین مرد را لمس میکند و گربه هم آن اطراف میچرخد و کاملاً به جزئیات تصویر دقت میکنیم. آدم خود را وا میدارد که باور کند به احتمال زیاد همین آرامش و رضایت و پاکدلی است که در زیرِ سطح هر چیز تزویرآمیز و شوم وجود دارد... چرای گوسفندان، امواج دره، مزارع، سگ ملوس، پروانه های رقصان، نیز از همین میگویند... اینگونه به خانه باز میگردیم و ذهنمان معطوف به ملوان و همسرش میباشد، تصویرهای دیگری از آنها در ذهن میسازیم. اینگونه تصویر شادمانی و رضایت، آرام آرام روی آن فریاد آزارنده و پنهان مینشیند، تا آن زمان که با فشار وجودی خودشان درهم بشکنند و به سکوت فراخوانده شوند
اینجا سرانجام همان دهکده است، از حیاط کلیسا که رد میشوی افکار عادی به ذهن می آمد، آرامش مکان، سرخدارهای سایه گستر، گورهای ساییده شده، قبرهای بی نام. آدم حس میکرد که مرگ در اینجا شادمانه است
در واقع به تصویر نگاه کن! مردِ گورکن مشغول کار بود و بچه ها اطرافش بازی میکردند. همان زمان که بیل زن خاکِ زردِ زمین را به هوا می انداخت، بچه ها در حال خوردنِ نان و مربا و نوشیدن شیر بودند. همسرِ گورکن، زن زیبای چاقی بود. به سنگ قبر تکیه داده و پیشبندش را همچون میز چایخوری، روی چمن، کنار گور دهان باز، پهن کرده بود. در بساط چای کمی خاک ریخته بود. پرسیدم چه کسی قرار است به خاک سپرده شود؟ آقای دادسونِ پیر بالاخره درگذشت؟ زن، خیره، به من پاسخ داد: ""آه..نه... راجرز، ملوانِ جوان مُرده.. او دو شب پیش بر اثر یک تبِ خارجی درگذشت. صدای فریاد همسرش را نشنیدی؟ او به سمت جاده دوید و فریاد کشید......... تامی بیا اینجا، سرتاپایت خاکی شد.""0
!چه تصویری ساخت
------------------------
امیدوارم این ریویو برای شما ادب دوستان گرامی مفید بوده باشه و از خواندن بخش انتخابی از کتاب لذت برده باشید
«پیروز باشید و ایرانی»
February 19, 2021
La muerte de la polilla(ensayo/relato)
"algo había en ella de maravilloso y a la vez patético. Es como si alguien hubiera tomado un abalorio de pura vida para dotarlo, del modo más ligero posible, de vello y plumas, poniéndolo a danzar y a zigzaguear para mostrarnos la verdadera naturaleza de la vida"
"Se es proclive a olvidarse de la vida, viéndola encorvada y dominada y aderezada y oprimida de modo tal que ha de moverse con la mayor circunspección y dignidad. Uña vez más, la idea de todo lo que esa vida pudiera haber sido de nacer con cualquier otra forma, nos hace ver con una especie de piedad sus sencillas actividades"
*Spoilers*
Una situación tan simple como una mañana de lectura que es interrumpida por la presencia e una polilla...Es utilizada para manifestar los antagonismos de " lo hermoso y lo patético" lo poderoso e ínfimo" "la vida y la muerte"
"Es evidente la introspección y el existencialismo en sus lineas. Ella ve a la polilla desde afuera pero al fin y al cabo se ve reflejada. Una persona depresiva que lucho contra la enfermedad metal y al final se suicido. Perdió la batalla igual que la polilla.
"Al mirar esa polilla muerta, me llenó de asombro este diminuto triunfo marginal de una fuerza tan grande en contra de un antagonista así de menor(...) Ah sí, parecía decir, la muerte es más fuerte que yo"
"algo había en ella de maravilloso y a la vez patético. Es como si alguien hubiera tomado un abalorio de pura vida para dotarlo, del modo más ligero posible, de vello y plumas, poniéndolo a danzar y a zigzaguear para mostrarnos la verdadera naturaleza de la vida"
"Se es proclive a olvidarse de la vida, viéndola encorvada y dominada y aderezada y oprimida de modo tal que ha de moverse con la mayor circunspección y dignidad. Uña vez más, la idea de todo lo que esa vida pudiera haber sido de nacer con cualquier otra forma, nos hace ver con una especie de piedad sus sencillas actividades"
*Spoilers*
Una situación tan simple como una mañana de lectura que es interrumpida por la presencia e una polilla...Es utilizada para manifestar los antagonismos de " lo hermoso y lo patético" lo poderoso e ínfimo" "la vida y la muerte"
"Es evidente la introspección y el existencialismo en sus lineas. Ella ve a la polilla desde afuera pero al fin y al cabo se ve reflejada. Una persona depresiva que lucho contra la enfermedad metal y al final se suicido. Perdió la batalla igual que la polilla.
"Al mirar esa polilla muerta, me llenó de asombro este diminuto triunfo marginal de una fuerza tan grande en contra de un antagonista así de menor(...) Ah sí, parecía decir, la muerte es más fuerte que yo"
March 2, 2025
"Ο λόγος για τον οποίο πέτυχαν οι γυναίκες ως συγγραφείς προτού πετύχουν σε άλλους επαγγελματικούς κλάδους είναι οπωσδήποτε η χαμηλή τιμή του χαρτιού". Αυτό ήταν κάτι που είπε η Βιρτζίνια Γουλφ το 1931 στα μέλη της Εθνικής Εταιρείας για τη Γυναικεία Απασχόληση στο Λονδίνο. Αν ζούσε 90 χρόνια μετά, θα ήταν εξαιρετικό όπενινγκ για σταντ απ, να τα λέμε κι αυτά.
Σοβαρά τώρα, διαβάζοντας την ομιλία της για τα εμπόδια που βάζει η κοινωνία στις γυναίκες και την -εσωτερική και εξωτερική- καταπίεση που υφίστανται, καταλαβαίνεις πόσο επίκαιρο είναι το κείμενο. 90 (ολογράφως, ε νε νή ντα) χρόνια μετά. Και αυτό το καταλαβαίνεις από το επίμετρο της Λαμπριάνας Οικονόμου, που μιλάει για τη θέση της γυναίκας σήμερα με ζωντανό τρόπο.
Υγ.: Το βιβλίο διαβάστηκε μια μέρα που έτρεξα πρωί πρωί, πριν πιάσω δουλειά, να δω ένα διαμέρισμα.
- Είστε μόνη;
- Σαν το 🍋 εννοεί��ε; Τι σημασία έχει;
- Α, το δίνω μόνο σε ζευγάρια, ξέρετε γυναίκες που είναι "σταθερές". Οπότε, είστε μόνη;
- Σε έναν άντρα θα την κάνατε αυτή την ερώτηση;
- Ε...
Και φυσικά, για να ακούσεις από πελάτη:
- Αχ, κυρία Δ., είστε και γυναίκα, πρέπει να προσεγγίζετε αλλιώς...
- Πάμε ξανά, χωρίς το "είστε γυναίκα και όλα τα συναφή".
Ή αλλιώς, πώς να εμπλουτίσετε ένα επίμετρο που μακάρι να μην υπήρχε ποτέ.
Σοβαρά τώρα, διαβάζοντας την ομιλία της για τα εμπόδια που βάζει η κοινωνία στις γυναίκες και την -εσωτερική και εξωτερική- καταπίεση που υφίστανται, καταλαβαίνεις πόσο επίκαιρο είναι το κείμενο. 90 (ολογράφως, ε νε νή ντα) χρόνια μετά. Και αυτό το καταλαβαίνεις από το επίμετρο της Λαμπριάνας Οικονόμου, που μιλάει για τη θέση της γυναίκας σήμερα με ζωντανό τρόπο.
Υγ.: Το βιβλίο διαβάστηκε μια μέρα που έτρεξα πρωί πρωί, πριν πιάσω δουλειά, να δω ένα διαμέρισμα.
- Είστε μόνη;
- Σαν το 🍋 εννοεί��ε; Τι σημασία έχει;
- Α, το δίνω μόνο σε ζευγάρια, ξέρετε γυναίκες που είναι "σταθερές". Οπότε, είστε μόνη;
- Σε έναν άντρα θα την κάνατε αυτή την ερώτηση;
- Ε...
Και φυσικά, για να ακούσεις από πελάτη:
- Αχ, κυρία Δ., είστε και γυναίκα, πρέπει να προσεγγίζετε αλλιώς...
- Πάμε ξανά, χωρίς το "είστε γυναίκα και όλα τα συναφή".
Ή αλλιώς, πώς να εμπλουτίσετε ένα επίμετρο που μακάρι να μην υπήρχε ποτέ.
August 13, 2025
O yes, he seemed to say, death is stronger than I am.
Escrito no ano em que se suicidou e publicado postumamente, “Death of the Moth” é um brevíssimo ensaio de Virginia Woolf sobre a fragilidade e a finitude da vida, representadas pelas últimas horas de vida de uma mariposa.
The thought of all that life might have been had he been born in any other shape caused one to view his simples activities with a kind of pity.
Escolhendo um ser com uma curta esperança de vida e que simboliza também a morte, a autora observa a pequena criatura a embater na janela na tentativa de se juntar à gloriosa paisagem de setembro do outro lado e, por fim, aos seus últimos estertores, apesar das derradeiras tentativas de combater o inevitável.
He was little or nothing but life.
Escrito no ano em que se suicidou e publicado postumamente, “Death of the Moth” é um brevíssimo ensaio de Virginia Woolf sobre a fragilidade e a finitude da vida, representadas pelas últimas horas de vida de uma mariposa.
The thought of all that life might have been had he been born in any other shape caused one to view his simples activities with a kind of pity.
Escolhendo um ser com uma curta esperança de vida e que simboliza também a morte, a autora observa a pequena criatura a embater na janela na tentativa de se juntar à gloriosa paisagem de setembro do outro lado e, por fim, aos seus últimos estertores, apesar das derradeiras tentativas de combater o inevitável.
He was little or nothing but life.
July 13, 2016
Sometimes nothing is better than a great book of essays. One could go for the classics and pick up Montaigne or De Quincey or Hazlitt ... but there are also many excellent works written in the last hundred years or so by authors such as Chesterton or Belloc or Virginia Woolf, whose The Death of the Moth and Other Essays I have just finished reading.
The essays in the first 60-75% of the book are mostly sheer genius. Even some of the back matter, especially the final essay “Thoughts on Peace in an Air Raid,” written not long before the author's suicide, are well worth reading.
Woolf has a way of bringing the literature of the past alive. Her writings about Edward Gibbon, Coleridge, the Rev. William Cole, and Mme de Sevigné are so memorable that, no sooner will I return the book to the library than I will find a way of adding a copy to my library.
I highly recommend Woolf's essays, particularly to those who think than women writers are not "good enough" to contribute to the fund of world literature.
The essays in the first 60-75% of the book are mostly sheer genius. Even some of the back matter, especially the final essay “Thoughts on Peace in an Air Raid,” written not long before the author's suicide, are well worth reading.
Woolf has a way of bringing the literature of the past alive. Her writings about Edward Gibbon, Coleridge, the Rev. William Cole, and Mme de Sevigné are so memorable that, no sooner will I return the book to the library than I will find a way of adding a copy to my library.
I highly recommend Woolf's essays, particularly to those who think than women writers are not "good enough" to contribute to the fund of world literature.
January 1, 2020
Всъщност я чета за втори път. Миналата година не успях да я довърша.
Изненадана съм, че толкова лесно и безпрепятствено я прочетох. Мислех си, че ще ми бъде трудно с есетата. Вирджиния Улф определено привлече интереса ми и ще се чете и занапред.
Изненадана съм, че толкова лесно и безпрепятствено я прочетох. Мислех си, че ще ми бъде трудно с есетата. Вирджиния Улф определено привлече интереса ми и ще се чете и занапред.
February 16, 2015
I certainly would have gotten more out of this collection if I had more knowledge of the nineteenth century political and literary figures Woolf was writing about in some of these pieces, selections which include essays and book reviews, but my acquaintance with some of her subjects is sketchy at best. Of course, as an English major in college, I had to take English history courses to buttress and contextualize my knowledge of the literature, but it was so long ago and those factoids are buried so deep in the gray matter, it would probably take deep hypnosis to dislodge them. I seemed to remember Robert Walpole was a prime minister . . . oh, wait, Virginia is talking about Horace Walpole here (“man of letters and art historian,” Wikipedia tells me). I don’t know who the hell Horace Walpole was. And my reading of Samuel Coleridge and Percy Bysshe Shelly was limited to survey courses. Even so, VW’s evocation of these men through their interactions with their good friends and relatives (in the case of Walpole, a Reverend William Cole; in Coleridge’s, his daughter Sara and an aunt) were still entertaining for the way Woolf teases out their personalities through those relationships. Other people she profiles in her inimitable prose I’d never heard of at all: Madame de Sevigne, a Dr. Wilkinson and Capt. James Jones.
But, as Virginia says of Henry James in her reviews of essays and letters he’d penned, “All great writers have, of course, an atmosphere in which they seem most at their ease and at their best; a mood of the great general mind which they interpret and indeed almost discover, so that we come to read them rather for that than for any story or character or scene of separate excellence. “ And that’s pretty much the way I feel about Virginia: it’s her style and insight together that weave the atmosphere that allows me to be both intellectually stimulated and emotionally soothed.
Since Henry James was the writer referenced in this volume with whom I am most familiar (and that’s not to say my knowledge is extensive, only great enough to be reverentially appreciative), I did enjoy those essays that focused on him and his work.
My favorites, though, were:
1) The five-page “Three Pictures,” not an essay, but more like a flash fiction. Loved this.
2) The essay “Craftsmanship,” which has an early sentence reading “Let us then take for our starting point the statement that words are not useful.” Clearly, it was going to be interesting to see where she was going with this.
3) “Professions for Women,” a paper read to the Women’s Service League in 1931 which talks about “the phantoms and obstacles” looming in the way of women embarking onto professional paths. Not all of her concerns are obsolete.
4) An essay called “Why,” on questions that should be asked, including why, when our time here on earth is so limited, people would want to sit through anything as dull as a lecture.
5) “Thoughts on Peace in an Air Raid,” ruminations on war and peace.
6) And best of all, a letter to the editor of The Statesman, called here “Middlebrow,” which was far funnier than anything I’ve read of hers before.
But, as Virginia says of Henry James in her reviews of essays and letters he’d penned, “All great writers have, of course, an atmosphere in which they seem most at their ease and at their best; a mood of the great general mind which they interpret and indeed almost discover, so that we come to read them rather for that than for any story or character or scene of separate excellence. “ And that’s pretty much the way I feel about Virginia: it’s her style and insight together that weave the atmosphere that allows me to be both intellectually stimulated and emotionally soothed.
Since Henry James was the writer referenced in this volume with whom I am most familiar (and that’s not to say my knowledge is extensive, only great enough to be reverentially appreciative), I did enjoy those essays that focused on him and his work.
My favorites, though, were:
1) The five-page “Three Pictures,” not an essay, but more like a flash fiction. Loved this.
2) The essay “Craftsmanship,” which has an early sentence reading “Let us then take for our starting point the statement that words are not useful.” Clearly, it was going to be interesting to see where she was going with this.
3) “Professions for Women,” a paper read to the Women’s Service League in 1931 which talks about “the phantoms and obstacles” looming in the way of women embarking onto professional paths. Not all of her concerns are obsolete.
4) An essay called “Why,” on questions that should be asked, including why, when our time here on earth is so limited, people would want to sit through anything as dull as a lecture.
5) “Thoughts on Peace in an Air Raid,” ruminations on war and peace.
6) And best of all, a letter to the editor of The Statesman, called here “Middlebrow,” which was far funnier than anything I’ve read of hers before.
April 21, 2025
My favorites from this collection of essays were The Death of the Moth, Evening over Sussex, Street Haunting, Professions for Women, and Thoughts on Peace in an Air Raid. I wasn't familiar with most of the individuals featured in the other essays so they weren't meaningful to me. Her prose, though (Virginia's), in the essays I loved was able to capture some central truth about what it means to be human in a way that so uniquely comes through in her fiction as well. It feels as though shes circling around a flit of light with her sentences and is able to draw us along (the readers) without the need to extinguish it by closing it in her hands. There were moments that highlighted the way the very darkness she was trying to escape must have stalked into her own consciousness, such as in her claims that English is the most beautiful language, in her derogatory portrayal of the French and Irish people, and, in particular, in the essay entitled Middlebrow. It's not with her criticism of middle income persons who try to emulate a wealthy class that I take issue. She's correct that most of us do emulate the aesthetic of what we imagine success looks like - we imagine how we look to others as we go about our daily life instead of experiencing what it *feels* like to go about life. When we can successfully mimic what we see other people holding then we'll be satiated. That's the myth. She also correct that we (middlebrows) only feel safe loving old things (classic lit, antique furniture, etc.) because they've already been approved of by generations of our betters. Unfettered emotions that aren't mimetic (i.e., that aren't regurgitated words and feelings we've adopted from media) are for those who do not worry about proving themselves to others. Virginia is correct about this however, it's with her apparent desire to continue upholding the systems and structures that reward greed and domination and, in turn, enhance the hierarchical positioning from which she posits these theories that I take issue.
July 14, 2019
Интересна комбинация от разкази и литературни есета. От разказите бях чела някои, от есетата бях запозната с част от позициите, от "Собствена стая". Любопитно е да надникнеш в тази монументална литературна епоха, Модернизма, през погледа на негова съвременничка (и впоследствие централна фигура в него). Била е доста критична към колегите си - и писатели, и критици. Но е имала ясен идеал за модерния роман, който става и нейна лична творческа мисия.
Беше ми особено интересен факта, че представите на Вирджиния Улф за четенето, за взаимоотношенията писател-читател и читател-литература, за рецепцията предугаждат далеч по-късни литературоведски теории като тези на Ролан Барт и Волфганг Изер; и още по-любопитно - имат доприни точки с класическата индийска концепция за сахридая - букв. "със същото сърце", т.е. идеалът за читател/зрител - този, който е настроен на вярната честота, за да приеме произведението по предвидения начин с цел пълноценното му поемане.
Беше ми особено интересен факта, че представите на Вирджиния Улф за четенето, за взаимоотношенията писател-читател и читател-литература, за рецепцията предугаждат далеч по-късни литературоведски теории като тези на Ролан Барт и Волфганг Изер; и още по-любопитно - имат доприни точки с класическата индийска концепция за сахридая - букв. "със същото сърце", т.е. идеалът за читател/зрител - този, който е настроен на вярната честота, за да приеме произведението по предвидения начин с цел пълноценното му поемане.
April 29, 2010
This idiosyncratic collection of posthumously anthologised odds-and-ends is nevertheless shot through with Woolf's typical wisdom. She is at her best when sharing her generous enthusiasms for other authors - notably the Romantic Poets, Henry James, and the letters of Horace Walpole.
December 10, 2021
Edição linda de um ensaio muito bem escrito sobre a resistência e a luta de uma mariposa (ou de todos os seres vivos) por essa coisa maravilhosamente difícil chamada vida.
June 29, 2024
Como um ensaio tão pequenininho pode ter tanta força? Só poderia ser Virginia Woolf
January 26, 2024
This is the equivalent of A Haunted House And Other Short Stories in French
Some of these short stories/essays are okay. The rest of them are so poetic, so into the stream of consciousness that they don't make any sense! They are pretty to read out loud but meaningful only if you re-read them 10 times and search for the explanation online.
I don't recommend it at all. I do love V. Woolf but not her short stories. She shines best in novels and longer writings in general
Edit : I love stream of consciousness, I just believe three pages is not enough to make it understandable, therefore it's not worthy. I can understand V. Woolf's style just fine usually, it is complex but one of my favorites. However, reading short stories should be fun, this is just impossible.
Some of these short stories/essays are okay. The rest of them are so poetic, so into the stream of consciousness that they don't make any sense! They are pretty to read out loud but meaningful only if you re-read them 10 times and search for the explanation online.
I don't recommend it at all. I do love V. Woolf but not her short stories. She shines best in novels and longer writings in general
Edit : I love stream of consciousness, I just believe three pages is not enough to make it understandable, therefore it's not worthy. I can understand V. Woolf's style just fine usually, it is complex but one of my favorites. However, reading short stories should be fun, this is just impossible.
September 20, 2025
I do too feel like the little moth.
September 28, 2021
reli este pequeno texto hoje pq
1) não me lembrava mais sobre oq era além da virginia olhando uma mariposa (é sobre a vida e a morte)
2)encontrei um passarinho morto em casa de tarde, graças ao meu gato que o trazia na boca.
-----------------------------------
chega a ser levemente revelador ler este ensaio e pensar no fim da vida carnal da autora.
baita texto.
1) não me lembrava mais sobre oq era além da virginia olhando uma mariposa (é sobre a vida e a morte)
2)encontrei um passarinho morto em casa de tarde, graças ao meu gato que o trazia na boca.
-----------------------------------
chega a ser levemente revelador ler este ensaio e pensar no fim da vida carnal da autora.
baita texto.
January 28, 2024
Ohhh Patricia, you've always been my north star. And I have to tell you something
I'm still afraid of the dark.
DIOSSSSSS ME SIENTO
VIVOOOOOOO.
Hace dos semanas le mandé un montón de plata sin querer al local donde compro DVDs, me la devolvieron, hoy fui —hago un excursus, estuve toda la semana spotteando cosas, tipo cosas que creía perdidas aparecían inmediatamente— y mientras llevaba emotional faders (Bresson, Otto Preminger, etc) giro la cabeza y veo que tienen perfectamente expuesta A Couch in New York de Akerman. Wtf, la película más falopa de su filmografía que ni sabía que habían editado acá —yo, obsesivo que revisé todo archivo de AVH y Gativideo—, obviamente la arrebaté.
Bueno, Woolf, se me viene un eco de El arte de amar de Fromm —que no disfruté tanto—, pero la parte de que uno es el que genera el amor por las cosas. My love mine all mine. Cuánto tiempo anulado.
With your big heart, you praise God above
but how's that working out for you, honey?
Do you feel
LOVED?!
Me siento tan lleno que el plato del té está rebalsadísimo. Pero no es definitivo. Me gustaría quedarme más tiempo pero tengo entradas. The great revelation perhaps never did come. Instead, there were little daily miracles, illuminations, matches struck unexpectedly in the dark; here was one.
Can you protect me from what I want?
The lover I let in who left me so lost
Mother, make me
Make me a big tall tree
So I can shed my leaves and let it blow through me
Mother, make me
Make me a big grey cloud
So I can rain on you things I can't say out loud
Happy birthday, dear Virginia, happy birthday to you.
I'm still afraid of the dark.
DIOSSSSSS ME SIENTO
VIVOOOOOOO.
Hace dos semanas le mandé un montón de plata sin querer al local donde compro DVDs, me la devolvieron, hoy fui —hago un excursus, estuve toda la semana spotteando cosas, tipo cosas que creía perdidas aparecían inmediatamente— y mientras llevaba emotional faders (Bresson, Otto Preminger, etc) giro la cabeza y veo que tienen perfectamente expuesta A Couch in New York de Akerman. Wtf, la película más falopa de su filmografía que ni sabía que habían editado acá —yo, obsesivo que revisé todo archivo de AVH y Gativideo—, obviamente la arrebaté.
Bueno, Woolf, se me viene un eco de El arte de amar de Fromm —que no disfruté tanto—, pero la parte de que uno es el que genera el amor por las cosas. My love mine all mine. Cuánto tiempo anulado.
With your big heart, you praise God above
but how's that working out for you, honey?
Do you feel
LOVED?!
Me siento tan lleno que el plato del té está rebalsadísimo. Pero no es definitivo. Me gustaría quedarme más tiempo pero tengo entradas. The great revelation perhaps never did come. Instead, there were little daily miracles, illuminations, matches struck unexpectedly in the dark; here was one.
Can you protect me from what I want?
The lover I let in who left me so lost
Mother, make me
Make me a big tall tree
So I can shed my leaves and let it blow through me
Mother, make me
Make me a big grey cloud
So I can rain on you things I can't say out loud
Happy birthday, dear Virginia, happy birthday to you.
September 18, 2020
I am humbled and privileged to recognize genius when greeted by it; so profound do the voices tingle above my head, at a pitch that promises comprehension somehow, even though i don’t follow half the language Wolf uses. But i understand it all, like an Italian love song.
I passed through her short on Moth, jaw-slacked, stupified by the dreamy visuals and subterranean subtexts. I sat amidst deafening cicadas, smiling idiotically, through Middlebrow, only to realize towards the end that she was addressing me, an unambiguous MB myself! I loved her Lit reviews, whose succulent and yes, exhaustive analyses now compel me to move onto Henry James and E.M. Forester...
I’ve rushed this onto the list of prophetic reads with which i will re-commit, many times over, into the course of my remaining years.
I passed through her short on Moth, jaw-slacked, stupified by the dreamy visuals and subterranean subtexts. I sat amidst deafening cicadas, smiling idiotically, through Middlebrow, only to realize towards the end that she was addressing me, an unambiguous MB myself! I loved her Lit reviews, whose succulent and yes, exhaustive analyses now compel me to move onto Henry James and E.M. Forester...
I’ve rushed this onto the list of prophetic reads with which i will re-commit, many times over, into the course of my remaining years.
October 7, 2023
Virginia nasceu para escrever. Os aspirantes a escritores deveriam ler tudo que ela escreveu, mas digo isso sabendo ser impossível se igualar a tamanha excelência. Como pode alguém tornar tão poéticos, mas de forma brutalmente honesta, como todos os seus ensaios, os últimos momentos de um animal que ela mesma diz ser completamente insignificante? Escrever é observar o mundo e ver ali uma oportunidade de eternizar um segundo que seja.
August 13, 2023
Вирджиния Улф пише много красиво, но и много трудно. Макар че се разсейвах, докато я четох, книгата беше приятна. Харесаха ми есетата „Белегът на стената” и „Смъртта на еднодневката”. В последното виждам еднодневката като метафора за човека, който е ограничен от възможностите си и неспособен да избегне смъртта, независимо от силата и желанието му. Възгледите ѝ в „Руската гледна точка” също ми се понравиха. Намирам есетата на Вирджиния Улф за изключително обогатяващи, така че най-вероятно скоро ще прочета и „Собствена стая” :)
October 20, 2023
“Observando-a, era como se tivessem enfiado uma fibra da enorme energia do mundo, finíssima, mas pura, naquele corpo frágil e diminuto. Sempre que ela cruzava a vidraça, eu imaginava que um fio de luz vital se tornava visível. Não era nada, ou quase nada, além de vida.”
Um dos textos mais belos que li esse ano; minhas simpatias também estão do lado do vida V. W.
Um dos textos mais belos que li esse ano; minhas simpatias também estão do lado do vida V. W.
July 8, 2025
ai virgínia, como pode olhar para frente perceber uma mariposa e escrever sobre tudo
July 16, 2024
”The only criticism worth having at present is that which is spoken, not written - spoken over wineglasses and coffee-cups late at night, flashed out on the spur of the moment…“
March 19, 2025
está bien la verdad. compara la vida con una polilla. nada que no sepa ya.
July 1, 2017
Fantastic! Recommended not only for literary nerds with obscure reading preferences but, also, for anyone who simply wishes to understand the multifaceted scope of Woolf's all-penetrating literary impressionism. I did skim over or skip altogether many of the tedious sketches and abstruse criticism, but those that I did read in detail were unforgettable. Many of these works, particularly The Death of the Moth, Evenings in Sussex, and Street Haunting evoke her exceptional powers of perception beneath the superficial gloss of real life. She empathizes, dramatizes, reminisces, and relives the subtleties of everyday existence and the anxieties of persons. The Death of the Moth doubly reads like a melancholy tribute and impressionist portrait of the universally human theme of mortality and our impotence against the grander forces of life. It reminds me of Kafka's literary experiments in the oppressiveness of the human condition against supernatural forces:
Impressive is Woolf's ability to explore existential yet deeply human questions through the prism of seemingly mundane natural phenomenon. There is beauty and meaning whichever way or how deeply one looks into the diversity of life, but discerning them requires a trained imaginative eye and the restraint to pause and reflect on the insignificant details.
Like her two Common Readers, the remainder of the collection contains a series of individual sketches, criticism, and some feminist digressions. Most require specialized knowledge of British literary history or patience to read through obscure and arcane lives. Hard to get through them, even with the Woolf's stylistic elegance and descriptive symbolism, which makes one wonder how she would have edited these had she lived to approve its publication. Craftsmanship, particularly, is a beautifully written, semi-polemic discussion on the state of English literature by the 1930s that still resonates today.
...when there was nobody to care or to know, this gigantic effort on the part of the insignificant little moth, against a power of such magnitude, to retain what no one else valued or desired to keep, moved one strangely. Again, somehow, one saw life, a pure bead.
And I looked at the dead moth, this minute wayside triumph of so great a force over so mean an antagonist filled me with wonder. Just as life had been strange a few minutes before, so death was now as strange. The moth having righted himself now lay most decently and uncomplainingly composed. O yes, he seemed to say, death is stronger than I am.
Impressive is Woolf's ability to explore existential yet deeply human questions through the prism of seemingly mundane natural phenomenon. There is beauty and meaning whichever way or how deeply one looks into the diversity of life, but discerning them requires a trained imaginative eye and the restraint to pause and reflect on the insignificant details.
Like her two Common Readers, the remainder of the collection contains a series of individual sketches, criticism, and some feminist digressions. Most require specialized knowledge of British literary history or patience to read through obscure and arcane lives. Hard to get through them, even with the Woolf's stylistic elegance and descriptive symbolism, which makes one wonder how she would have edited these had she lived to approve its publication. Craftsmanship, particularly, is a beautifully written, semi-polemic discussion on the state of English literature by the 1930s that still resonates today.
Read
September 4, 2020 Необичаен сборник от разкази, есета и някои неопределими статии. Разказите ми харесаха, от другите неща тук-там имаше непонятни, за мен несвързани съждения, но една част е породена от незнанието ми на цялата им литературна и друга история. Критиката е интересна, а най-вече откровена, от непрофесионалист- литературен критик, чиято гилдия също критикува.
Има и есе на име "Как трябва да се чете". Също "Съвременния роман" и "През погледа на съвременника", като, разбира се, става въпрос за преди 100 години. Споменава се, че има книги, чието основно достойнство е, че са нови, съвременни.
Когато някой заслужил човек толкова много критикува, се предполага, че това, което признава наистина е много добро. Останах с впечатлението, че г-жа Улф смята за най-добри творбите на Чехов, Толстой и Достоевски. Останалите насоки от този малък сборник са към някои английски класици - Остин, Харди, Конрад, разни поети и др.
Има и есе на име "Как трябва да се чете". Също "Съвременния роман" и "През погледа на съвременника", като, разбира се, става въпрос за преди 100 години. Споменава се, че има книги, чието основно достойнство е, че са нови, съвременни.
Когато някой заслужил човек толкова много критикува, се предполага, че това, което признава наистина е много добро. Останах с впечатлението, че г-жа Улф смята за най-добри творбите на Чехов, Толстой и Достоевски. Останалите насоки от този малък сборник са към някои английски класици - Остин, Харди, Конрад, разни поети и др.
July 21, 2012
It's an interesting little volume - but one to dip into rather than read through. It's a collection of Virginia Woolf's miscellaneous writings published after her death by Leonard Woolf. Some of the essays are quite wonderful (and brief) such as her writing on peace from an air raid shelter during the blitz. However, others are more of historical interest - such as her focus on contemporary poetry or book reviews of works that are no longer read. Unfortunately, there's a lot more of the limited interest writing than the immortal essays. Some of his might never have been published had she herself edited it. In any case, the worst of her writing is more worth reading than many author's best!
January 8, 2022
It is not true that we are free. We are both prisoners tonight—he boxed up in his machine with a gun handy; we lying in the dark with a gas mask handy. If we were free we should be out in the open, dancing, at the play, or sitting at the window talking together.
Woolf and her brilliant mind. Sometimes it flashes so quick you struggle to catch up. Most of these essays are about literary works that i've never even heard of, which is a shame because i had no choice but to skip over them. But when you get to essays like The Death of the Moth, Three Pictures, Professions for Women, or Thoughts on Peace in an Air Raid, everything just clicks and reading this book no longer feels like a waste of time.
November 5, 2024
shouldn’t have been read directly after orwell
June 26, 2012
Virginia Woolf is a master essayist, and "A Room of One's Own" shows her talents at their peak. The essays in "The Death of the Moth" are mostly focused on literary criticism, particularly Victorian poetry. While there are some interesting anecdotes along the way, the topic is somewhat specialized for most modern readers. Still, Woolf is a charming writer, and this book has some fine moments. But for most readers, "A Room of One's Own" is a better place to get a taste of Woolf's non-fiction talent.
Displaying 1 - 30 of 143 reviews