En la soledad de los campos de algodón

by Bernard-Marie Koltès, Manuela Ossa (Traducción)

Tal vez la más conocida de las obras de Bernard-Marie Koltès (1948-1989), impone al lector la experiencia de lo crudo y de lo enigmático. Koltès no construye una intriga compleja. No hay drama en el sentido habitual del término. El lector asiste a un encuentro entre dos personas que cumplen dos funciones distintas pero complementarias: un dealer y un cliente. La complementariedad de ambas funciones, sin embargo, no tiene lugar: mientras el dealer ofrece un producto que no muestra, el cliente niega que busque algo.

Genres: Plays, Theatre, France, French Literature, Drama, Classics, Fiction

73 pages, Unknown Binding

First published January 1, 1986

Reviews

[Peiman · Rating 1 out of 5]

واقعیت اینه که نیمفهمم چه دلیلی داره اینقدر سخت و ثقیل نوشتن؟ اینطوری نوشته میشه که کسی نفهمه؟ که کسی رغبتی به خوندن نداشته باشه؟ یا اینکه بگیم ما خیلی خفنیم؟ اینکه توی ۶۰-۷۰ صفحه دو نفر، یک خریدار و یک پنهان‌فروش که هیچ چیزی از شخصیت و خصوصیاتشون نمی‌دونیم در جایی که مشخص نیست کجاست، در زمانی که نمی‌دونیم کی هست، سر معامله‌ی چیزی که نمی‌دونیم چی هست مکالمه‌ای طولانی و سخت داشته باشند برای من جالب نیست حالا حرف مستتر در متن هر چی که باشه؛ و احتمالاً ترجمه‌ی نه چندان خوب هم بی تاثیر نبود.ه

[Hikmet · Rating 4 out of 5]

Koltès üzerinden daha çok postdramatik tiyatrodan bahsettiğim yazımın ilk bölümünü okumak isteyenler için link: https://www.goodreads.com/review/show...

Kısaca yaşam öyküsünden bahsedecek olursak, 9 Nisan 1948'de doğuyor, asker bir babanın çocuğu. Babasını çok az görüyor. İlk yolculuğunu on sekiz yaşında Kanada'ya yapıyor. Tiyatroya ilgisiyse yirmi iki yaşındayken, Maria Casarès'in sahnelediği Medea oyununu izlemesiyle başlıyor. Oyuncu olma arzusuyla Strasbourg Ulusal Tiyatrosu'na başvuruyor ama reddediliyor. Tiyatrodan ilgisinden bir şey eksiltmiyor bu. Gorki'nin Çocukluğum romanını tiyatroya uyarlıyor ve bu, Les Amertumes adıyla ilk oyunu oluyor. 1970'de L'Héritage'ı yazıyor, Maria Casarès radyoda seslendiriyor.

1975-1978 yılları arasında Komünist Parti'de yer alıyor. Latin Amerika'ya, Afrika'ya, ABD'ye (New York'a) seyahat ediyor ve bu yolculuklar onun için önemli bir ilham kaynağı oluyor, birçok eser yazıyor ki bunlardan biri de Yves Ferry için yazdığı uzun monolog metin, Ormanlardan Hemen Önceki Gece oluyor. Ve Koltès 15 Nisan 1989'da, henüz kırk bir yaşında, Latin Amerika'ya ve Portekiz'e yaptığı son bir seyahatin ardından, arkasında yirmiden fazla eser bırakarak AIDS hastalığı dolayısıyla vefat ediyor.

Koltès dramaturjisine gelecek olursak önce karakterleriyle başlamak gerek. Klasik tiyatronun karakter kavramıyla temsil edilen kimlik psikolojisi, çağdaş tiyatroda aşılmış bulunuyor. Bir kimlik göstergesi olan özel adın çoğu kez metinlerde yer almaması çağdaş tiyatronun asal özelliklerinden. Tıpkı karakterlerin Pamuk Tarlalarının Issızlığında oyununda olduğu gibi toplumsal-ekonomik işlevlerine uygun olarak Satıcı ve Müşteri, Roberto Zucco oyununda ailedeki konumlarına ve mesleklerine göre adlandırılmaları (seri katil, anne, kız kardeş, gardiyan) ve hatta Ormanlardan Hemen Önceki Gece oyununda hiçbir şekilde adlandırılmamış olmaları gibi.

Koltès’in tiyatrosu katiller, fahişeler, karanlık işler çevirenlerle dolu. Tiyatrosunun temel ögelerinden biri de siyah tenli karakterlerdir. Koltès tiyatrosuna egemen olan "Öteki" kavramı oyunlarında yer alan bu karakterler aracılığıyla temsil edilir. Şehrin aydınlığından uzak, gecenin karanlığında, siyah karakterler kullanarak bu karanlığı sahneye taşır. Alain Prique ile yaptığı bir söyleşisinde şöyle der: "Benden bir siyahın bulunmadığı bir oyun ya da roman yazmamı istemek ışık olmadan fotoğraf çekmemi istemeye benzer, yapıtımda, küçük de olsa, bir sokak lambasının arkasına gizlenmiş de olsa, en azından bir siyah bulunmalıdır."

Koltès'e dair en başat ögelerden biri de oyun dili: Koltès tiyatrosunun belirleyici özellikleri arasında en öne çıkan unsur, onu çağdaşlarından farklı bir konuma taşıyan oyun dilidir. Zaten kendisi de tiyatroya başlama nedeninin dil olduğunu söyleşilerinde vurgulamıştır : "Tiyatro yazıyorum çünkü beni özellikle konuşma dili ilgilendiriyor. Tiyatroya epey geç başladım ve bu alanda hiçbir eğitim almadım. Yirmi iki yaşında ilk kez oyun seyrettiğimde esas olanın konuşma dili olduğunu anladım. Başlangıçta benim için önemli olan bir öykü anlatmaktan çok, dilin kullanımlarını verebilmekti."

Koltes oyun kahramanlarının bir özellikleri de çok fazla konuşmalarıdır. Ormanlardan Hemen Önceki Gece'de bir başlayıp elli sayfa boyunca hiç durmadan konuşan bir karakterle karşı karşıyayız. Pamuk Tarlalarının Issızlığında'da da durum aynı. İki oyun kişimiz var; biri dealer (torbacı), diğeri müşteri fakat sözü her aldıklarında iki-üç sayfa boyunca konuşurlar.

Koltès'teki zaman ve mekân seçimleri de karakteristik ögelerden biri. Metinlerinde mekân gizemli, belirsiz, tanımlanamaz bir alandır. Oyunlarının başlıkları da çoğu kez bunun ipuçlarını verirler: Ormanlardan Hemen Önceki Gece... Pamuk Tarlalarının Issızlığında... Çöle Dönüş... Batı Rıhtımı...
Gece, Koltès yapıtında olmazsa olmaz bir öge olarak ortaya çıkar, dolayısıyla karanlık Koltès tiyatrosunun temeli konumundadır. Oyunlarının çoğu alacakaranlıkta geçer çünkü ona göre yarı karanlıkta her şey açıkça görülemediği için daha güzeldir.

Son olarak da tüketim nesnesine gelirsek, Koltès oyunlarında öne çıkan kavramlardan/olgulardan biri ise dolaylı ya da doğrudan yer alan tüketim olgusudur. Batı Rıhtımı oyununda zenginliğin tüm göstergelerine, kapitalist toplumun fetiş nesnelerine ( Jaguar marka otomobil, Dupont çakmak, altın kol düğmeleri, Rolex saat) sahip yaşlı iş adamının, toplumdan soyutlanmış bir hangarda göçmen bir işçi ailesiyle girişeceği takas işleminde olduğu gibi ya da Pamuk Tarlalarının Issızlığında'da meçhul satış nesnesi gibi.

Yine Koltès överek bitirmek istiyorum :) Çağdaş tiyatronun belki de en önemli ismi Koltès. Herkes aynı derecede sevmeyebilir ama tiyatroya bakış açınızı değiştirecek yazarlardan biri olduğuna eminim. Özellikle bu oyun ve Ormanlardan Hemen Önceki Gece oyunlarının çevirileri konusunda çok şanslıyız zira Ayberk Erkay en az orijinal metinler kadar etkileyici aktarmış Türkçeye.

[Pooya Kiani · Rating 4 out of 5]

نمایشنامه‌ی آوانگاردی بود در بررسی «میل» و «مواجهه»، تقریبا غیرقابل‌ به خاطر سپردن و اجرا. عمق فلسفی جالب، فرم و ساختار سرراست و گزندگی اصیلی در خود داشت.

[Narjes Dorzade · Rating 4 out of 5]

مدت‌ها بود که بعد از خواندن توماس برنهارد، چنین اثر درخشانی نخوانده بودم.

[Emil · Rating 5 out of 5]

Ya trois ans j'avais comméncé de le lire j'avais r capté mtnt j'ai cru avoir capté mais c faux parce qu'en fait ya juste rien à capter
update : relu hier soir c vrmt un banger ; zjd en cours on a vu la scène de danse sur massive attack de la mes de chereau de 95 grosse jouissance

[Komail · Rating 4 out of 5]

دیالوگ من با من، تو با تو و یا من باتو!
گفتگوی خریدار و قاچاق فروش مرور رخداد زندگی است به گونه ای که هر یک از ما در زندگی مان هم خریدار و هم فروشنده ایم،
خریدار و فروشنده ی گوهر نابی که در خلال زندگی فراموشمان میشود. اتفاقی که در پایان این نمایش نیز رخ میدهد!
نمایشنامه در خلوت مزارع پنبه را میتوان اینگونه تعمیم داد: در خلوت منظومه خورشیدی ، آنگاه تمام ما بازیگران تیاتر هستیم.

[Zi · Rating 5 out of 5]

ﭼﻮﻥ ﻫﺮ ﮐﺲ ﻓﻘﻂ ﺭﻧﺞ‌هایی ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻴﻞ می‌کند ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ تحمل‌ش کند، ﻭ ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﺭﻧﺞ‌هایی ﻭﺍﻫﻤﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺵ نتواند تحمیل‌ش کند

چطور می‌شود که سی و نه صفحه دیالوگ بین دو نفر ادامه پیدا ‌می‌کند تنها برای رسیدن به یک کلمه و در همین حال که هر دو نفر پنهان فروش و خریدار در تمام جملاتی که با هم رد و بدل می‌کنند هر دو خواهان راز گشایی از این کلمه‌اند اما هر چیزی گفته می‌شود غیر از آن کلمه... انگار که آن کلمه نیست که اهمیت دارد بلکه چه‌کارها می‌شود با زبان کرد تا کجاها می‌توان در زبان پیش رفت که سی و نه صفحه دیالوگ بین دو نفر ادامه پیدا کند برای رسیدن به تنها یک کلمه اما هر چیزی گفته شود غیر از آن کلمه... خواندن این نمایشنامه با ترجمه‌ی محمود مسعودی تجربه‌ی حیرت‌انگیزی بود

آدم در برابر راز بهتر است خود را باز کند و به تمامی حجاب از خود بردارد تا وادارد راز را که متقابلا ججاب از خود بردارد

نگاه کردن به سمتِ آسمان غربت‌زده‌‌م می‌کند و خیره شدن به زمین غم‌زده‌م؛ حسرتِ چیزی را خوردن و به یاد آوردنِ این که ندارید آن چیز را، هر دو به یکسان فرسوده کننده‌اند

زنبوری هستیم نشسته بر گلی عوضی، پوزه‌ی گاوی هستیم که خواسته بچرد سمتِ دیگرِ نرده‌یِ برق‌دار؛ سکوت می‌کنیم یا در می‌رویم، پشیمان می‌شویم، منتظر می‌مانیم، آن می‌کنیم که می‌توانیم، انگیزه‌هایِ نامعقول، بی‌قانونی، تاریکی

می‌خواهم صفر باشم. از صمیمت واهمه دارم من، ساخته‌ نشده‌ام برای قوم و خویش‌خواندگی، از خشونتِ رفاقت هم بیش از خشونتِ کتک می‌ترسم. دو صفرِ حسابی گرد باشیم، دخول‌ناپذیر تویِ هم، موقتا کنار هم، که هر کدام در مسیر خودش می‌غلتد

نه، نمی‌توانید چیزی به چنگ بیاورید که پیش‌تر به چنگ نیامده باشد، چون انسان اول می‌میرد و بعد می‌گردد پیِ مرگ‌ش، و ملاقات‌ش می‌کند سر‌ آخر، بر حسبِ اتفاق، سرِ مسیرِ اتفاقی از یک روشنایی به یک روشناییِ دیگر، و می‌گوید: پس،‌ این بود فقط

[Zahra · Rating 3 out of 5]

آنچه هر انسان و حیوانی از آن هراسان است، در این ساعتی که انسان به بلندای حیوان می‌رود و حیوان به بلندای انسان، درد نیست، چرا که درد سنجیدنی‌ست، و گنجایش تحمیل کردن و تاب آوردن درد سنجیدنی‌ست؛ آن‌چه او را از همه بیشتر هراسان می‌کند، غرابت درد است، و کشیدن دردی که برایش آشنا نیست.

[Mercedé Khodadadi · Rating 2 out of 5]

بنده از نثر نمایشنامه چیزی سر در نیاوردم
راستش بیشتر به خاطر خود نویسنده تصمیم گرفتم این کتاب را بخوانم

[dou ☁️ · Rating 1 out of 5]

Ce livre est très court, 60 pages seulement, et il s’agit d’une pièce de théâtre qui met en scène deux personnages, un dealer et un client, en pleine nuit.

Pour commencer, le titre « Dans la solitude des champs de coton » m’a tout de suite attiré. Il fait référence aux esclaves des champs de coton qui se sentaient seuls, alors que, paradoxalement, ils étaient très nombreux. Sans surprise, je m’attendais à une histoire touchante entre le dealer et le client, mais ça a été tout l’inverse à mes yeux. Dans cette histoire, les deux personnages ne font qu’essayer de se convaincre de quelque chose. Le client veut persuader le dealer qu’il n’a rien à lui acheter et le dealer veut persuader le client qu’il a quelque chose qui l’intéresse, mais qu’il ne peut pas encore le lui montrer.

Le style de l’auteur ne m’a pas plu du tout. Sur 50 des 60 pages, les deux personnages font des monologues de plusieurs pages où chacun fait semblant de répondre à l’autre. Cependant, ce style n’est pas inefficace pour autant, car il permet effectivement aux personnages d’exprimer le fond de leur pensée. Le client affirme que le dealer ne lui offre rien, pourtant il lui permet de s’ouvrir et de parler de sujets profonds. En ce sens, le dealer a effectivement offert quelque chose à ce client (l’opportunité de discuter), ce qui lui donne raison, et le client, de son côté, a eu raison de dire qu’il n’a rien à acheter au dealer, puisque ce que lui propose le dealer n’est pas monnayable.

Certaines phrases m’ont également touchées, comme celles-ci :
« Aujourd’hui que je vous ai touché, j’ai senti en vous le froid de la mort, mais j’ai senti aussi la souffrance du froid, comme seul un vivant peut souffrir. » p.36

« S’il est dur de haïr seul, à plusieurs cela devient du plaisir. » p.55

Ainsi, il y a quelques points positifs, mais je ne suis pas convaincue pour autant. En lisant cette pièce de théâtre, j’avais l’impression d’être passée à côté de plusieurs choses tant le style était complexe, du coup je n’ai pas tellement apprécié ma lecture. Selon moi, cette œuvre ne se suffit pas à elle-même, il faut lire des analyses sur celle-ci à côté pour la saisir. Toutefois, je comprends totalement pourquoi d’autres personnes ont pu l’apprécier, elle innove en beaucoup de points, mais la manière de présenter l’histoire et le style de l’auteur ne m’ont pas permis d’apprécier cette histoire à sa juste valeur.

En définitive, pour moi, le seul « vrai » point positif à mes yeux est que ce livre est très court, ce qui fait que je n’ai pas eu à souffrir bien longtemps en le lisant… Ce sera un 1/5 pour moi, je ne pense pas le relire et je ne pense pas le recommander à mes proches.

[prout flambant neuf · Rating 1 out of 5]

Dieu merci mon dealer me casse pas les couilles comme lui

[heyyonicki · Rating 5 out of 5]

Magnifique texte, dont je retiendrai particulièrement l'écriture de l'auteur qui par une suite de monologues entre ses deux personnages, explore de nombreuses facettes d'une situation banale qu'est le deal. Les mots semblent tous choisis très précisément et cette pièce est un délice à lire. Je pense que c'est le genre d'ouvrage que l'on peut relire sans se lasser, et dont on apprecie de nouveaux passages à chaque nouvelle lecture.

[Zorua64 · Rating 4 out of 5]

"La règle veut qu'un homme qui en rencontre un autre finisse toujours par lui taper sur l'épaule en lui parlant de femme ; la règle veut que le souvenir de la femme serve de dernier recours aux combattants fatigués ; la règle veut cela, votre règle, je ne m'y soumettrai pas. Je ne veux pas que l'on trouve notre paix dans l'absence d'une femme, ni dans le souvenir d'une absence, ni dans le souvenir de quoi que ce soit. Les souvenirs me dégoûtent et les absents aussi ; à la nourriture digérée, je préfère les plats auxquels on n'a pas encore touché. Je ne veux pas d'une paix venue de n'importe où, je ne veux pas que l'on trouve la paix."

C'était vraiment très beau, c'est un plaisir de lire ça après Huysmans... L'intrigue est (presque) absente, on assiste a une conversation entre un dealer et un client, on ne connait pas l'objet du deal, on ne sait ni ce que désire le client ni ce que vend le dealer.

À partir d'un cadre très simple et assez imprécis on assiste a un dialogue très puissant sur le désir et les relations humaines. C'est une relation de face-à-face très forte, un duel verbal, chaque prise de parole est une tentative de prendre le pouvoir et ça marche vraiment très bien.

La fin est forte, une rupture nette avec la mention d'une arme et parce que jss un gros neuil matrixé par la philosophie du langage j'ai d'abord pensé à Gusdorf (la violence comme échec de la parole). Mais je pense que Koltès est un peu plus subtil que ça et qu'il ne tranche pas de manière aussi radicale. On pourrait aussi le lire (même si je n'y crois pas trop perso) comme la fin du deal "alors quelle arme ?" (le dealer vend des armes, on sait sur quoi porte la vente, il s'avoue vaincu puisqu'il révèle ce qu'il vend).

On peut aussi le prendre comme une sorte d'impossibilité de la relation en dehors du deal : si la relation d'échange est fondée sur le désir, sans échange pas de désir et par conséquent plus de relation.. la sortie de l'arme non donc pas une rupture mais une continuité : la parole est une forme de menace et de prise de pouvoir symbolique, elle est donc déjà un acte et sortir une arme n'est pas tant rompre avec la parole que la matérialiser.

Je trouve que c'est vraiment très fécond et que même si Koltès ne choisit pas je penche plutôt pour la dernière interprétation qui me semble plus appuyée par le texte..

Bref j'ai vraiment adoré, très bonne découverte, bravo Bernard-Marie c'était vraiment très beau et tu parles très bien de solitude !!

[Federica · Rating 4 out of 5]

"I ricordi sono l’arma segreta che l’uomo conserva su di sé anche quando è spogliato di tutto, l’ultima franchezza che domanda in cambio la stessa franchezza; la nudità estrema."

comeeee ho fatto a ignorare questo autore per così tanto !!

[Marnie · Rating 5 out of 5]

Menuda pa-sa-da. Que manera de escribir, que manera de escoger las palabras y las metáforas. Hace una semana vi esto en el teatro y me moría de ganas de leerlo. Gana muchísimo en escena, pero claro, para eso se escribió.

Qué lujazo haber descubierto esta obra y haber podido verla y sentirla una noche de jueves en Compostela.

[Hasan Abbasi · Rating 3 out of 5]

نمایشنامه ای مبتنی بر دیالوگ و کلام از رسته نمایشهای تجربی فرانسوی ، تلفیقی از تکنیک های ابزورد و رئالیسم . موضوع اصلی مساله تجارت و عناصر موجود در ان است . در مزرعه ی پنبه ی دور افتاده ای یک تاجر قاچاق فروش با مردی برخورد میکند که به عقیده ی او خریدار است ، البته خریدار چه چیزی را نمیداند و نمایش حول همین راز میگردد . قاچاق فروش در پی برملا کردن راز این است که خواسته و میل خریدار چیشت و مرد به دنبال این است که اهداف مادی قاچاق فروش را بر ملا کند . در این فرایند هر دو بسیار رنج میبرند و برملا میشوند و بر ملا میکنند .

[René · Rating 5 out of 5]

In the form of a play, the relationship of a client and a pusher/dealer is dissected. The two men meet in the lurid light of a street at night, expose their wants and reasons. I can state without a doubt that I've never read anything quite like it, with its austere yet poetic language, as if lifted from a math book yet speaking of humanities' nethermost activities, the shady illicit deal.

[Niuosha]

اما با نگاه خود چه می توان کرد ؟
نگاه کردن آسمان مرا حسرت زده می کند و خیره شدن به زمین غمگین ، افسوس چیزی را خوردن و به یادآوردن که این چیز از آن ما نیست هر دو به یک نسبت توان فرسا هستند.
پس چه کنیم مگر اینکه به روبرویمان نگاه کنیم ، به بلندای خود.

[Dina Rahajaharison · Rating 4 out of 5]

"Je ne suis pas là pour donner du plaisir, mais pour combler l'abîme du désir, rappeler le désir, obliger le désir à avoir un nom, le traîner jusqu'à terre, lui donner une forme et un poids, avec la cruauté qu'il y a à donner une forme et un poids au désir."

[Tandis Toofanian · Rating 1 out of 5]

تنها می توان دردهایی را تحمیل کرد که خود می توانیم تحمل کنیم و تنها از دردهایی هراسانیم که خود قادر به تحمیلشان نیستیم

[Roya Shakeri · Rating 2 out of 5]

و ديگر خود را هم چون درختي آشفته از بادي كه از هيچ جا نمي آيد و ريشه هايش را لرزان كرده، احساس نخواهم كرد. ص٣٣

[Ali Mousighidan · Rating 1 out of 5]

دور ایران و تو خط بکش
خط بکش
بابا خط بکش
تف و لعنت به این سرنوشت
سرنوشت
خط بکش
🖤

[Suzanne · Rating 4 out of 5]

Les S fabriquent la drogue
Les ES la vendent
Les L la fument😳🤯🤯

[Sepinood Ghiami · Rating 1 out of 5]

متاسفانه هر چه‌قدر تلاش کردم، نتونستم با کتاب کوچکترین ارتباطی برقرار کنم. انگار که کتاب در زمان یونان باستان نوشته شده باشه، همین‌قدر ثقیل. فکر می‌کنم از نظر ادبی در زمانه‌ی خودش کتاب بدی نبوده، اما برای حال ِ حاضر، زبان ِ روایت بی‌معنی و نالازم بود. در صدر ِ لیست ِ ناجذاب‌ترین کتاب‌هایی که خوندم قرار میگیره. تا حدی که ۷۰ صفحه‌ش، به‌اندازه‌ی ۷۰تا کتاب ازم انرژی گرفت، و خسته‌م کرد. اگر صفحاتش بالای ۱۰۰ بود، از همون صفحه‌ی اول کتاب رو می‌بستم، اما حجم ِ کم ِ کتاب، وسوسه‌ی ناتمام نذاشتن رو بیشتر کرد.

[طیبه تیموری · Rating 3 out of 5]

كلتس: منطق مي گويد موجوداتي هستندكه هرگز نبايد در خلوت روبروي هم قراربگيرند. اما قلمروي ما بيش از اندازه كوچك است، و انسانها بيش از اندازه زياد، و ناسازگاري ها فراوان، و ساعات و اماكن تاريك و كوير بي شمار براي اين كه منطق در اين دنيا جايي داشته باشد... دشمنان راستين ذاتاً با هم دشمن هستند و يكديگر را همچون جانوران از بوي هم مي شناسند

[ZaRi]

شقاوت راستین و ترسناک اين است كه انسان يا حیوان، انسان يا حیوان‏ ديگر را ناتمام بگذارد، كه او را همچون سه نقطه در ميان جمله‌‏اى قطع كند...

[inès :) · Rating 4 out of 5]

« Car la vraie seule cruauté de cette heure du crépuscule où nous nous tenons tous les deux n'est pas qu'un homme blesse l'autre, ou le mutile, ou le torture, ou lui arrache les membres et la tête, ou même le fasse pleurer ; la vraie et terrible cruauté est celle de l'homme ou de l'animai qui rend l'homme ou l'animal inachevé, qui l'interrompt comme des points de suspension au milieu d'une phrase, qui se détourne de lui après l'avoir regardé, qui fait, de l'animal ou de l'homme, une erreur du regard, une erreur du jugement, une erreur, comme une lettre qu'on a commencée et qu'on froisse brutalement juste après avoir écrit la date. »

Encore une fois, c’est une claque. Je ne dis pas que j’ai tout compris, mais c’est précisément cette atmosphère — délibérément entretenue — d’incompréhension qui est si importante et qui me fait tant aimer Koltès. Tout se déroule dans le flou, les phrases sont longues, le lieu et la date ne sont jamais précisés mais sont constamment évoqués… Tout est parfait pour créer une ambiance grave mais légère, et pousse à la réflexion et à l’interprétation. Tout n’est pas clair, mais c’est là ce qui fait la beauté de l’œuvre de Koltès ! J’ai hâte d’en lire d’autres :)

[Pau · Rating 2 out of 5]

Trobo que ha quedat antic i pedant, i a mi m'agradava Koltès. O potser no m'agradava però feia veure que sí.

[Milena]

Ε μπρο τι φάση; Δεν ξέρω τι έπρεπε να καταλάβω αλλά μου φάνηκε δίχως κανένα νόημα ούπς

[Alice · Rating 5 out of 5]

C’est la plus belle chose que j’ai lue de ma vie.
Je -
Je suis sans mot.
Je vais le lire encore. Je dois le lire encore.