What do you think?
Rate this book
Een suikerspin of Liefde en Zwaartekracht
Twintig jaar na de landing op de maan is de mens op weg naar Mars. De wereld is er koortsig van. De hoofdpersonen in deze roman hebben andere dingen aan hun hoofd. Meta woont en werkt op de kermis. Ze wordt belaagd door jongemannen en ze is uit op wraak. Brent is ambtenaar. Zijn wereld heeft niets gemeen met die van Meta, toch is het zijn droom haar te ontmoeten . Badjuffrouw Lola heeft een hekel aan de kermis, maar om haar levensdoel te verwezenlijken moet ze erheen. Er volgt een strijd waarin allen hun doel proberen te bereiken en zichzelf tegenkomen.
Het thema uit de eerdere romans van Meijers: verwachting die botst met de werkelijkheid, speelt ook hier een rol.
Een suikerspin of Liefde en Zwaartekracht speelt zich af in een verleden dat onze toekomst had kunnen zijn. Het is zowel een verhaal over verlangen en wraak, als een pleidooi voor verbeelding.
Het thema uit de eerdere romans van Meijers: verwachting die botst met de werkelijkheid, speelt ook hier een rol.
Een suikerspin of Liefde en Zwaartekracht speelt zich af in een verleden dat onze toekomst had kunnen zijn. Het is zowel een verhaal over verlangen en wraak, als een pleidooi voor verbeelding.
222 pages, Paperback
Published February 5, 2024
About the author
Jan P. Meijers
16 books7 followersJan P Meijers schrijft romans, verhalen en gedichten.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 3 of 3 reviews
March 26, 2024
Als in een boek zwembadtegels veranderen in ‘bibberende Barbapapa’s’, dan heb je een goed boek in handen. Als dat ook nog eens gebeurt in een boek met een suikerspin in de titel – het Franse ‘barbe à papa’ betekent suikerspin – dan weet je dat je een boek te pakken hebt waar nog veel meer in zit.
Een suikerspin. Heerlijk. Net zo heerlijk als deze roman begint. De openingszin geeft een dikke knipoog naar sprookjes: “Er was eens en voor altijd kermis in de wereld van James.” Met Murakami-achtig gemak laat de verteller je hoppen tussen verschillende werelden. In het eerste hoofdstuk maak je kennis met James: geen mens van vlees en bloed, maar een geschilderde figuur op een wandpaneel langs de rand van de botsauto’s. James verschijnt in twee gedaantes: in een strakke smoking met een pistool in zijn rechterhand, en op een paneel precies tegenover hem in een glimmend pak, als een soort astronaut. Hoofdstuk 2 gaat over Meta, die werkt in de suikerspinkraam. In hoofdstuk 3 verschijnt Brent, ambtenaar van de (fictieve) gemeente Drechtum, die elk jaar de kermis in zijn dorp bezoekt. Zo komen er steeds nieuwe figuren bij – onder wie de onverbeterlijke kermisbaas Dodge en de geweldige badjuffrouw Lola – en keren bekende figuren terug. Allemaal zijn ze op zoek naar iets, naar liefde, naar een geheim, naar avontuur.
Hoe bont het ook wordt – Meta brengt een kermisgast naar huis in een oranje botsautootje en er landen mensen op Mars – als lezer ga je er heel vanzelfsprekend in mee. Door de prettige schrijfstijl zwier je over de kermis, wat een leuk boek is dit, wat leest het heerlijk weg, wat nodigt het uit om in een rustig tempo te lezen, genietend van de stijl, de beeldspraak, de gelaagdheid in het verhaal, de sfeer en de spanning.
Tot je op ongeveer drie kwart van het boek aankomt. Dan wordt het ineens grimmig en gewelddadig. Een korte scene heel akelig zelfs. En vanaf daar wordt het een pageturner. Komt er een wraakactie? En hoe dan? Dan wil je alleen nog maar snel doorlezen en weten hoe het afloopt.
Mijn boekexemplaar staat vol potloodstrepen, omdat het in deze roman wemelt van de mooie zinnen die een markering verdienen.
Neem deze: “Meta genoot van de autootjes die als natte zeepstukken over de glimmende vloer gleden, elkaar raakten en verder tolden.”
Of in een hoofdstuk over Lola de badjuffrouw: “Kom maar op, stom reuzenrad, dacht ze.”
Of als Brent tegen een beschilderd wandpaneel bij de botsauto’s hangt: “Hij leunde ontspannen met zijn handen op zijn rug tegen het heelal.”
Onvergetelijk zijn ook de woorden die kermisbaas Dodge spreekt tegen Meta, waarin hij de wereld van de rondreizende kermis afzet tegen de wereld van de mensen die op een vaste plek in huizen wonen: “Wij leven van de verbeelding. Wij zijn de verbeelding. Wij houden het sprookje in stand voor de huisbewoners. Die verhouding moet in stand blijven. Wij kunnen dat niet zomaar doorbreken.”
Mijn boekenkast is vol, dus boek erin betekent boek eruit. Maar zo’n vol gekliederd exemplaar kan ik niet meer weggeven, die moet maar gewoon voor altijd blijven.
Een suikerspin. Heerlijk. Net zo heerlijk als deze roman begint. De openingszin geeft een dikke knipoog naar sprookjes: “Er was eens en voor altijd kermis in de wereld van James.” Met Murakami-achtig gemak laat de verteller je hoppen tussen verschillende werelden. In het eerste hoofdstuk maak je kennis met James: geen mens van vlees en bloed, maar een geschilderde figuur op een wandpaneel langs de rand van de botsauto’s. James verschijnt in twee gedaantes: in een strakke smoking met een pistool in zijn rechterhand, en op een paneel precies tegenover hem in een glimmend pak, als een soort astronaut. Hoofdstuk 2 gaat over Meta, die werkt in de suikerspinkraam. In hoofdstuk 3 verschijnt Brent, ambtenaar van de (fictieve) gemeente Drechtum, die elk jaar de kermis in zijn dorp bezoekt. Zo komen er steeds nieuwe figuren bij – onder wie de onverbeterlijke kermisbaas Dodge en de geweldige badjuffrouw Lola – en keren bekende figuren terug. Allemaal zijn ze op zoek naar iets, naar liefde, naar een geheim, naar avontuur.
Hoe bont het ook wordt – Meta brengt een kermisgast naar huis in een oranje botsautootje en er landen mensen op Mars – als lezer ga je er heel vanzelfsprekend in mee. Door de prettige schrijfstijl zwier je over de kermis, wat een leuk boek is dit, wat leest het heerlijk weg, wat nodigt het uit om in een rustig tempo te lezen, genietend van de stijl, de beeldspraak, de gelaagdheid in het verhaal, de sfeer en de spanning.
Tot je op ongeveer drie kwart van het boek aankomt. Dan wordt het ineens grimmig en gewelddadig. Een korte scene heel akelig zelfs. En vanaf daar wordt het een pageturner. Komt er een wraakactie? En hoe dan? Dan wil je alleen nog maar snel doorlezen en weten hoe het afloopt.
Mijn boekexemplaar staat vol potloodstrepen, omdat het in deze roman wemelt van de mooie zinnen die een markering verdienen.
Neem deze: “Meta genoot van de autootjes die als natte zeepstukken over de glimmende vloer gleden, elkaar raakten en verder tolden.”
Of in een hoofdstuk over Lola de badjuffrouw: “Kom maar op, stom reuzenrad, dacht ze.”
Of als Brent tegen een beschilderd wandpaneel bij de botsauto’s hangt: “Hij leunde ontspannen met zijn handen op zijn rug tegen het heelal.”
Onvergetelijk zijn ook de woorden die kermisbaas Dodge spreekt tegen Meta, waarin hij de wereld van de rondreizende kermis afzet tegen de wereld van de mensen die op een vaste plek in huizen wonen: “Wij leven van de verbeelding. Wij zijn de verbeelding. Wij houden het sprookje in stand voor de huisbewoners. Die verhouding moet in stand blijven. Wij kunnen dat niet zomaar doorbreken.”
Mijn boekenkast is vol, dus boek erin betekent boek eruit. Maar zo’n vol gekliederd exemplaar kan ik niet meer weggeven, die moet maar gewoon voor altijd blijven.
June 10, 2024
Toen ik dit boek de eerste keer las ( ja, ik heb het 2x gelezen) had ik bij de eerste paar hoofdstukken een beetje een jeugdboeken gevoel. De toon, de manier van vertellen, een soort kinderlijke onschuld. Zelfs de klootzoutjes, o wat een geweldig woord! zijn dan nog alleen maar studentikoos en stom. Het had zo een Hoe overleef ik kunnen zijn. En dan het herkenbare van James, iconisch als hij is, gecombineerd met zijn mijmeringen, waardoor je toch steeds denkt: is hij nou echt, of niet. Grappig, sprookjesachtig, speels.
En toch, ook al blijft de verteltrant luchtig, de intensiteit neemt langzaam toe. Van alle personen en van de situatie. Terwijl je de personen steeds meer leert kennen, huppelend per hoofdstuk van de een naar de ander, ontwikkelen ze zelf ook gewoon door. Wie ze waren en wie ze zijn aan het worden, als lezer volg je beide stromen en pas aan het eind heb je het gevoel dat je op dezelfde plek bent aangekomen als zij.
En dat ingebed in wat er gebeurt in eigenlijk maar een dikke 24 uur. We meanderen een beetje door dat tijdsbestek, naar climaxen die voor elk anders zijn, zelfs voor James.
Nu zul je misschien denken, mja dat geldt toch voor veel verhalen, en dat is op zich wel zo. Er is immers weinig nieuws onder de zon. Maar wat dit boek net dat extra's geeft, is dat het van begin tot eind doorspekt is van wat ik niet anders kan noemen dan magisch realisme. Dingen die gebeuren, kunnen die wel? En waarom niet? Ik denk dat dat ook bijdraagt aan de jeugdige sfeer, in een kinderbeleving kan het wel.
Toch is het boek geenszins kinderachtig hoor! Vandaar dus dat magisch realisme. Het tovert een glimlach, ondanks soms de ernst van wat er gebeurt; ik denk dat het je vraagt om als volwassene in het kinderlijke te geloven. En wat een oplossingen zijn er dan mogelijk! En als we dan toch bezig zijn, wat een heerlijke Net goed! voldoening geeft de wraak zeg! Maar daar zeg ik verder niets over. Ga het maar avonturen.
Daarnaast laat Jan het, zoals de flaptekst luidt, zich afspelen in een verleden dat ook onze toekomst had kunnen zijn. Waardoor je de dingen tegelijk wel en niet herkent. Dat werkt wat vervreemdend. 1989 is ons verleden, maar de wereld denkt en doet andere dingen dan wij ons herinneren. Waar exact is men afgeslagen naar dit parallelle universum?
Kortom, misschien wel een doorsnee boek over een paar mensen wiens leven we tijdens wat ingrijpende gebeurtenissen mogen meemaken, maar dan met ingrediënten die het anders dan anders maken, als bestrooid met glittertjes. Een aangenaam boek en heerlijk weg te lezen.
En toch, ook al blijft de verteltrant luchtig, de intensiteit neemt langzaam toe. Van alle personen en van de situatie. Terwijl je de personen steeds meer leert kennen, huppelend per hoofdstuk van de een naar de ander, ontwikkelen ze zelf ook gewoon door. Wie ze waren en wie ze zijn aan het worden, als lezer volg je beide stromen en pas aan het eind heb je het gevoel dat je op dezelfde plek bent aangekomen als zij.
En dat ingebed in wat er gebeurt in eigenlijk maar een dikke 24 uur. We meanderen een beetje door dat tijdsbestek, naar climaxen die voor elk anders zijn, zelfs voor James.
Nu zul je misschien denken, mja dat geldt toch voor veel verhalen, en dat is op zich wel zo. Er is immers weinig nieuws onder de zon. Maar wat dit boek net dat extra's geeft, is dat het van begin tot eind doorspekt is van wat ik niet anders kan noemen dan magisch realisme. Dingen die gebeuren, kunnen die wel? En waarom niet? Ik denk dat dat ook bijdraagt aan de jeugdige sfeer, in een kinderbeleving kan het wel.
Toch is het boek geenszins kinderachtig hoor! Vandaar dus dat magisch realisme. Het tovert een glimlach, ondanks soms de ernst van wat er gebeurt; ik denk dat het je vraagt om als volwassene in het kinderlijke te geloven. En wat een oplossingen zijn er dan mogelijk! En als we dan toch bezig zijn, wat een heerlijke Net goed! voldoening geeft de wraak zeg! Maar daar zeg ik verder niets over. Ga het maar avonturen.
Daarnaast laat Jan het, zoals de flaptekst luidt, zich afspelen in een verleden dat ook onze toekomst had kunnen zijn. Waardoor je de dingen tegelijk wel en niet herkent. Dat werkt wat vervreemdend. 1989 is ons verleden, maar de wereld denkt en doet andere dingen dan wij ons herinneren. Waar exact is men afgeslagen naar dit parallelle universum?
Kortom, misschien wel een doorsnee boek over een paar mensen wiens leven we tijdens wat ingrijpende gebeurtenissen mogen meemaken, maar dan met ingrediënten die het anders dan anders maken, als bestrooid met glittertjes. Een aangenaam boek en heerlijk weg te lezen.
July 27, 2025
Jan P. Meijers slaat qua stijl een andere weg in met zijn nieuwe roman. Het laat zich het best omschrijven als magisch-realisme.
Ook hier leef je met alle personages en hun eigenzinnigheid mee, de setting is overtuigend.
De alternatieve tijdlijn waarin het verhaal speelt, vond ik interessant en goed uitgewerkt.
Dat het recht (of de wraak) hier eens wél zegeviert gaf mij veel voldoening.
Al spreekt het feit dat Meta aan het eind nooit meer toverballen eet, boekdelen en dat raakte mij (als vrouw zijnde) zeker.
Ook hier leef je met alle personages en hun eigenzinnigheid mee, de setting is overtuigend.
De alternatieve tijdlijn waarin het verhaal speelt, vond ik interessant en goed uitgewerkt.
Dat het recht (of de wraak) hier eens wél zegeviert gaf mij veel voldoening.
Al spreekt het feit dat Meta aan het eind nooit meer toverballen eet, boekdelen en dat raakte mij (als vrouw zijnde) zeker.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Displaying 1 - 3 of 3 reviews