Open

by Philip Huff

Op een veel te warme septembermiddag in 2020 trekt de verteller van Open de deur van het huis van zijn geliefde achter zich dicht. Na zeven intense jaren zijn ze ver uit elkaar gedreven. In de weken en maanden erna probeert hij te begrijpen wat er is gebeurd. Hoe konden twee mensen die zo van elkaar houden elkaar zo veel verdriet doen? En kunnen ze elkaar na alles nog terugwinnen?

Open is een roman voor iedereen die liefdesverdriet kent of heeft gekend, en voor iedereen die nieuwsgierig is naar alternatieve relatievormen. In zijn kenmerkende, intieme stijl beschrijft Philip Huff de mooiste en pijnlijkste momenten van een onconventionele liefdesgeschiedenis: een opbloeiende liefde, de ineenstorting ervan, en de pogingen elkaar weer te vinden. Bovenal is het een scherpzinnig en vaak nietsontziend zelfonderzoek van een van onze meest kritische en gedreven schrijvers.

Philip Huff (1984) is schrijver en regisseur. Eerder schreef hij onder meer de succesromans Dagen van gras en Niemand in de stad. Zijn laatste roman, Wat je van bloed weet, behaalde in de week van publicatie meteen de eerste plaats van De Bestseller 60 en bleef daar maandenlang in staan. Open is zijn vijfde roman.

Genres: Roman, Fiction

280 pages, Paperback

First published February 8, 2024

About the author

Philip Huff (1984) is schrijver en regisseur. Hij schrijft onder meer voor NRC Handelsblad, De Groene Amsterdammer, Hollands Maandblad, The New York Review of Books en The Paris Review. Hij publiceerde de romans Dagen van gras (genomineerd voor de Academica Debutantenprijs), Niemand in de stad (winnaar Dioraphte Prijs, verfilmd door Michiel van Erp) en Boek van de doden (keuze van het jaar 2014 van HUMO), de verhalenbundel Goed om hier te zijn en de essaybundel Het verdriet van anderen.

Reviews

[Geertje · Rating 2 out of 5]

Ik schreef vergelijkbare, al dan niet kortere, stukken toen ik een gebroken hart had. Er is een reden waarom ik die niet naar een uitgever zou sturen, Philip heeft zich daar niet door laten tegenhouden. Veel moeilijk doen terwijl het makkelijker kan, wel emotioneel en daardoor bij vlagen toch wel geraakt geweest. Helaas overheerst de irritatie over de tijdlijn, onsympathieke personages, weinig pogingen filosofische bespiegelingen daadwerkelijk in het verhaal te verweven en langdradig vertellen.

[Engel · Rating 4 out of 5]

In tegenstelling tot wat iedereen zegt, heb ik heel erg genoten van dit boek. Ik vond het fragmentarische juist heel goed werken. Alsof je iemand iPhone notities doorleest. Ik werd juist geïnspireerd door de manier van schrijven. Daarnaast is het misschien niet een uniek verhaal nee, maar liefdesverdriet is toch juist iets universeels?

[Simone Bais · Rating 4 out of 5]

Ik weet niet of ik dit een roman zou noemen, aangezien het snippers van verschillende soorten teksten zijn; stukjes dagboek, korte dialogen, citaten van allerlei auteurs, een relatietherapeut, zangers en filosofen, weekoverzichten en korte analyses, alles rondom een niet werkende open relatie. Hoewel ik snap waarom hij het deed, skipte ik uiteindelijk de maandoverzichten, ookal spelen die heus mee in het leven (die hadden wat mij betreft weggelaten kunnen worden, opvulling van de pagina's), want het draait wat mij betreft juist om die kleine dingen: 'Onderschat: Hoe de wereldkwesties & Grote Zaken invloed op ons zouden hebben. En de kleine dingen - irritatie over iemands vieze voeten of haardracht-, die ook. Wonderlijk, hoe het meeste dat op je inwerkt op de momenten dat dat gebeurt aan je voorbijgaat, hoe je eigenlijk alleen vollédig leeft in het verleden.' Ik herkende veel, onderstreepte dus ook veel en het zette mij aan tot denken. Aan het eind was ik oprecht ontroerd (maar komt dat door mijn eigen ervaringen?), dus ik vergeef Philip de snippers en waardeer z'n eerlijkheid.

[Mischa Daanen · Rating 1 out of 5]

Wat een gezanik zeg. Het champagnesocialisme droop er vanaf. Twee verwende jongelui van goede komaf die volledig onnodig elkaar het leven enorm ondraaglijk maken omdat ze zo graag alternatief en tegendraads willen zijn. Overduidelijk allemaal uit pure verveling omdat alles ze is komen aanwaaien en ze zodanig niet meer weten wat ze met zichzelf of elkaar aanmoeten. Die ongezonde hyperobsessie de hele tijd met lekker aNtiKapiTalistisCh zijn irriteerde me ook mateloos. Wtf heeft het feit dat jullie met andere lui ketsen nou weer met het huidig economisch systeem of politiek te maken. Het kon me echt geen kont boeien.

“Onze aanpak rijmde niet met de relaties om ons heen, met het dominante narratief van onze generatie, een monogame relatie en een gezin. Een open relatie kon bezien worden als antikapitalistisch, links-radicaal verzet tegen de heteronormatieve relatie als voorportaal van het kerngezin, maar ook als neoliberaal, optimalisatiedenken waarbij ook van je vrije tijd en de liefde een markt met concurrentie en winstmaximalisatie wordt gemaakt. We wilden in geen van beide vallen lopen.“

Wow vet edgy man. Fuck the system! Take that, Bezos!

“We lachten om een jongen die met twee poppen antikapitalistisch straattheater maakte. Je gooide vijf euro in zijn koffer, snel en behendig nam hij zijn hoed af. Je lachte, hoofdschuddend, je bewust van de ironie.”

Wtf is antikapitalistisch straattheater in godsnaam? Bedoel je gewoon iemand die optrad voor noppes? Ik heb net ook onbetaald een praatje met m’n onderbuurman gemaakt, vet antikapitalistisch van me!

De verdere cliché zelfreflecties en filosofische overpeinzingen waren meestal zó geforceerd en goedkoop dat ik ze op gegeven moment maar oversloeg.

“Ruim een week voor onze ruzie in Westport liepen we in de zon en in de slagschaduw van gebouwen. Ik vertelde over de oorsprong van de naam Dublin, in het Iers 'Duibhlinn', van het oud-Ierse ‘Dublindh’, dubh: zwart, donker, en lind: getijdenpoel. Een zwarte getijdenpoel, oorspronkelijk op de plek waar de Poddle op de Liffey uitkwam.”

Ik snap wel dat je ruzie krijgt als je telkens zulke betweterige Wikipedia-kennis uitkraamt.

“Ook nooit tegen je gezegd: ik vind Bach vaak beter dan Händel, veel beter, Händel is licht hysterisch, schurkt tegen het operateske, Bach is kalm, maar niet onderkoeld; Händel huilt zoals een baby huilt, omdat hij zich verloren voelt in een gigantische wereld, Bach huilt zoals een oud iemand huilt, om wat hij allemaal verloren heéft. En Bach componeerde natuurlijk Die Kunst der Fuge. Dat kent het briljantste einde uit de gecomponeerde muziek: het stopt ineens.”

Boeie Ruurd …

De seksscènes werden zo nu en dan afgewisseld met elitair gebrabbel waarin hij dichters, kunstenaars, filosofen en toneelschrijvers aanhaalt waarover hij dan vervolgens van die doorsnee pretentieuze en totaal gefabriceerde meningen deelt. Dat constante vergelijken en tegenover elkaar zetten van x en y kon ik ook niet uitstaan. ‘Ik hield van Bach, zij van Mozart’, ‘Ik las Locke, zij liever Rousseau’. Vervolgens gaat ‘ie dan telkens van die npc-takes over beide uiteenzetten en ze zo kunstmatig als tegenpolen en onverenigbaar met elkaar opvoeren om dan te beargumenteren waarom zijn voorkeur en smaak toch net ietsje superieur is aan die van de ander. ‘WiE viNd je BeTer, thE BeaTles oF tHe StoneS? Je mOet kieZeN!’

Eerder werk van Huff vond ik wel aardig. Hier probeert ‘ie z’n elitaire afkomst zo hardnekkig te verdoezelen dat het haast te pijnlijk wordt om te lezen.

[Sophie · Rating 1 out of 5]

Pfff wat een moeilijk gezwets en dat terwijl de verhaallijn redelijk simpel is.

[Willem]

Niet echt een aanrader. Je leest over een relatie die niet leuk is van twee mensen die niet echt leuk zijn. Toch probeert de schrijver je te overtuigen dat het een geweldige relatie was.

[Alex Ploeger · Rating 2 out of 5]

Niet dat ik het van plan was, maar ik ga nooit aan een open relatie beginnen. My god, wat was dit een vermoeiend boek.

[Tonke · Rating 4 out of 5]

April. Taiwan wordt getroffen door een aardbeving. Een zonsverduistering is zichtbaar in heel Noord-Amerika.

Mijn ouders geven mij Open voor mijn verjaardag. Ik ben er enigszins door verrast, maar ben heel benieuwd. Het boek is interessant. Huff is een beetje triggerhappy met namedropping en flexen met zijn studie filosofie (Shoutout Wittgenstein), maar dat mag de pret niet drukken. Vooral zijn reflecties over, jawel, de open relatie raken: "Een open relatie kon bezien worden als antikapitalistisch, links-radicaal verzet tegen de heteronormatieve relatie als voorpoortaal van het kerngezin, maar ook als neoliberaal, optimalisatiedenken waarbij ook van je vrije tijd en de liefde een markt met concurrentie en winstmaximalisatie wordt gemaakt." Ik moet bekennen dat ik dit stukje aan een aantal van mijn vrienden heb voorgelezen, wat mij even pretentieus maakt als Huff.

Stiekem vind ik dat ook best wel leuk, zeker aangezien er steeds meer van die namedrops zijn waar ik de namen daadwerkelijk een beetje ken. Ik word oud. Bovendien staat het niet in de weg van de emotionele kern van het boek. Het raakte me regelmatig.

[Sibrich van Baalen · Rating 3 out of 5]

Och ik heb het al zo vaak gezegd: de pandemie heeft niets goeds voortgebracht. Normaal ben ik wel gecharmeerd van Flipjes persoonlijke en emotionele beslommeringen, maar vond dit verhaal zeer matig. Hoofdpersoon wil zelf wel de bloemetjes buiten zetten, maar als vriendinlief het doet, wordt ie toch jaloers. De open relatie wint steeds meer terrein (zeker in Amsterdam) en er worden veel gesprekken (in o.a. podcasts) over gevoerd. Om die reden had het boek wel wat meerdere perspectieven mogen hebben en verschillende visies. Leer de mensen eens wat hierover. We hebben de nuchtere kijk van een Hollander nodig in deze zaak. Eva Perel is misschien baanbrekend voor de preutse Amerikaan, maar wij verlangen wat meer diepgang. Een gemiste kans Philip. Je krijgt een 5-.

[Hannie · Rating 3 out of 5]

Ik had een interview met deze schrijver gelezen en daarom dit boek gereserveerd bij de bibliotheek. Op zich heeft de schrijfstijl wel wat. Het lijkt een verzameling losse fragmenten, maar toch zit er wel een bepaalde logica in. Alleen vond ik dat het verhaal op een gegeven moment niet echt meer richting had. Omdat ik benieuwd was of dat zo zou blijven of niet, heb ik toch doorgelezen. En hoewel er wel een soort einde is, miste ik toch bij de boek iets. Daardoor werd het nooit echt spannend of boeiend.

[Wouter Zwemmer · Rating 4 out of 5]

Is elke liefdesrelatie tragisch? Huff lijkt te suggereren van wel, met zijn verwijzingen naar Paris en Helena, Romeo en Julia en Simson en Delilah. Maar misschien hoeft het niet? Huff laat in een liedje van Regina Spektor Simsons lange haar en daarmee de bron van zijn kracht door Delilah afknippen, en samen onopvallend buiten de schijnwerpers lang en gelukkig samenleven. Zelf probeert de verteller Romeo en Julia te herschrijven, maar slaagt daar niet in. Zo ook zijn liefdesleven, wat tragisch is en wat hij niet herschreven krijgt.

Aantekeningen voor mezelf gemaakt. Eén grote spoiler.

Kan een open relatie gelijkwaardig zijn? Dus niet: kan een relatie open zijn, want dat kan wel, maar kan die gelijkwaardig?

Alternatieven
Huff vraagt zich af of er alternatieven zijn voor het beperkende en burgerlijke monagame huwelijk: “open vrije twintigers, monogame jonge ouders, swingende dertigers, (al dan niet hiërarchische) polyamoureuze veertigers (of vijftigers), met een latrelatie, of een V-constructie. Zestigers met friends with benefits. Of anders geordend. Maar nog altijd in dezelfde primáire relatie.” Het lukt de personages in dit verhaal in ieder geval niet om een open relatie goed te houden, alle regels en beperkingen ten spijt. Alletwee omzeilen ze de regels, alsof die alleen voor de ander gelden; of misschien werken zulke regels wel gewoon niet omdat een liefdesrelatie niet om regels maar om wezenlijke verbinding draait. Ooit gescheiden? - dan weet u hoe pijnlijk en emotioneel dat proces is en niet vanwege regels.

Het verhaal in grote lijnen
Een man en een vrouw hebben een relatie. Hij wil open omdat hij toch niet van andere vrouwen af kan blijven, zij wil aanvankelijk niet maar begrijp dat hij toch niet etc. Ze spreken totale eerlijkheid af. Hij is schrijver en verhuist naar New York om in het Engels te schrijven. Daar flirt hij en gaat hij vreemd zonder het tegen haar te zeggen. Zijn rechtvaardiging is dat zij niet goed in haar vel zit wegens overlijden van haar vader en hij haar wil sparen. Maar goed wat hij dus eigenlijk doet is voor haar beslissen, wat hem boven haar plaatst. Als zij later een vrouw ontmoet met wie ze wil daten en op wie ze verliefd wordt, is híj jaloers. Ze vormen een soort tweezijdige driehoeksrelatie waarbij zij en hij vaste partners zijn, en zij en zij ook. Hij voelt zich ook verbonden met de tweede zij maar dan via het delen van een vrouw en via de angst om zijn levenspartner te verliezen. Al die tijd knaagt aan hem dat hij in New York een affaire heeft gehad maar dat niet heeft verteld. Als hij dat uiteindelijk opbiecht, is het te laat en neemt zijn partner hem dat erg kwalijk - hypocriet omdat ze zelf ook oneerlijk is bij de vleet. Ze zoeken alletwee rechtvaardiging voor hun op zichzelf gerichte gedrag door de ander in diskrediet te brengen. Misschien is dat wat hier misgaat: niet de verbinding met de ander staat centraal in deze relatie, maar het eigenbelang (voor alletwee het genot van extra verliefdheid en seks; voor haar ook nog haar mannenhaat en het uitleven van haar biseksualiteit).


Hij: “Een heimelijke affaire is niet het dagelijkse werk van een relatie, zelfs niet van een tweede relatie. Het is een ontspanning van dat dagelijkse. Mijn affaire in New York was een kleine kopie van mijn verblijf in New York: een vlucht gevoed door verlangen, lust, en gedoemd uit te lopen op teleurstelling.”

Zij: “Eigenlijk, met een goede communicatie, moet je bij de eerste angst al zeggen: ‘Shit, ik voelde iets.’ Dat hebben we niet goed gedaan. (…)”

“Een open relatie kan een veilige plek zijn om zulke ervaringen te delen en te verwerken. Dan moeten beide partijen wel op de hoogte zijn van wat er allemaal gebeurt, en hoe iedereen zich daarbij voelt.”

Vorm
Huff heeft zijn roman geschreven als een serie aantekeningen. Hij haalt de Ierse schilder Jack Yeats aan die aanvankelijk schijnt te hebben gewenst dat kunst kan bijdragen aan radicale omwenteling voor een betere toekomst, en daar later van teruggekomen zou zijn: “Toen zei hij dat een schilder gewoon een beeld teruggaf aan de wereld; een moment dat anders voorgoed was verdwenen, en dat wat er niet aan kon worden uitgelegd of geduid júist was wat het tot zulke grote kunst maakte. En het was Yeats die zei dat niemand creëert: ‘De kunstenaar verzamelt herinneringen.’” Zo ook Huff met dit verhaal.

Tegenspel
Hebben de twee hoofdpersonages het allemaal niet zien aankomen? Hij heeft in ieder geval het nodige tegenspel gekregen van zijn broer en zus over monogamie en een open relatie. Zijn zus zegt: “‘(…) wie zegt dat na Zoë niet een ander vriendinnetje komt? Maar dan wel met de voordelen van een vaste partner. Sorry, vaste vriend. En ik maar denken dat je niet álles kunt hebben.’ ‘Waarom niet?’, zei ik. ‘Waarom zou je niet álles kunnen hebben?’ Nora: ‘Omdat je dan op de EHBO belandt.’” Hahaha.
Zijn broer: “Mijn broer vroeg: ‘Waarom doe je dit jezelf aan?’ Hij was niet de enige.”
De zus: “‘Je hebt altijd het recht om over je gevoel te spreken. Zolang je maar eindigt met de vraag: ‘Hoe is dat voor jou, wat denk jij?’”
En precies dát vindt hoofdpersoon te moeilijk, om zijn grenzen aan te voelen en te benoemen; hij gaat mee in elk voorstel van haar, wat haar de gelegenheid geeft om verliefd te worden op eerst één vrouw, en daarna op een andere vrouw. Ze spreken onderweg telkens nieuwe regels af in plaats van over hun grenzen, hun gevoel en hun verbinding. Zij constateert aan het eind dat ze zich naar hem slecht heeft gedragen. Nou inderdaad, ze heeft zich heerlijk ten koste van hem uitgeleefd en er ook nog over gelogen.

“In Romeo en Julia (Shakespeare, red.) corrumpeert de omgeving een perfecte liefde. Ik geloofde daar niet in. Dat wil zeggen, het rot komt ook van binnen.”

“En ik geloofde ook wel wat je zei, natuurlijk, dat het verkeerd was om wel of geen relatie te zien als een lichtschakelaar, een keuze tussen twee even deprimerende standen: altijd alleen of voor de rest van je leven met één iemand.”

“Graag zou ik het opnieuw doen, vanaf Ierland, en dan meer praten, helderder grenzen stellen, twijfels uitspreken, in therapie gaan. Beter luisteren, meer aan je vragen, je dwingen je grenzen aan te geven, mezelf begrenzen.”

Taal
Taal speelt een belangrijke rol in deze roman. Op gezette tijden haalt Huff Wittgenstein aan met zijn theorieën over taalspel en de relatie tussen taal en werkelijkheid. De hoofdpersonen proberen met hun bezweringen, leugens en regels de werkelijkheid te bedwingen, maar slagen daar niet in. Dat lijkt wel een les die we kunnen trekken uit dit boek: richt je op échte verbinding, niet op je eigen lust die je afdekt met gedraai en gelieg.

Het loopt slecht af
Uiteindelijk loopt deze relatie stuk, zoals zoveel relaties in ons land (meer dan de helft van alle huwelijken). Een open relatie is daarvoor dus geen panacee. Op het eind beschrijft hoofdpersoon een soort ideaalbeeld van een relatie. Dat leest als een lauwe beschrijving van het burgerlijke ideaal van de eeuwigdurende romantische liefde, compleet met huisje boompje kindertjes, precies wat deze twee mensen wilden vermijden. Dat is voor ons als lezer wel een beetje onbevredigend, dat ook dit boek geen recept geeft voor een succesvol en liefdevol liefdesleven.

[Laurie · Rating 3 out of 5]

prima boek, niet heel spannend. leuk hoe elke keer wereldnieuws wordt aangehaald om zowel de tijd aan te geven, als dat er het interpersoonlijke de visie hierop bepaalt. leest heel makkelijk door de schrijfstijl (positief) en door het gebrek aan spanning (negatief)

[Eveline Van Hoecke · Rating 4 out of 5]

Geen bijzondere verhaallijn maar een eerlijk en gedurfd verslag over een open relatie. Zonder vermanend vingertje of nodeloos geromantiseerd (op één overbodig stuk na). Mooi

[Charlie Plane · Rating 3 out of 5]

Philip Huff schrijft goed, er zitten prachtige zinnen bij, maar het constante verspringen van de tijd maakt het verhaal lastig te volgen. Het maakt dat het boek niet helemaal ‘af’ voelt. Ondanks dat je als lezer voorziet waar het verhaal gaat eindigen, vond ik het een interessante inkijk in het al dan niet werken van een (open) relatie.

[Muriël Van Der Wal · Rating 4 out of 5]

Over de liefde. De liefde anno 2024 in de grote stad. De liefde volgens de havermelk elite. Over de open relatie. Alle denkbeelden - lees vooroordelen- die je hebt over de open relatie -als je die niet aanhangt- zijn waar. Verraad, pijn, verdriet en teleurstelling. Het niet aankunnen. Prachtig boek. En over de open relatie an sich…… ik geloof er niet in. Zeker niet in de eerste zeven jaar van de relatie. Is de eerste 7 jaar wel het moment waarin je over dit soort dingen nadenkt en er samen over kunt praten. Want in de eerste 7 jaar kan alles nog, staat alles nog open. Na 7 jaar is een open relatie levensvatbaarder, want al lang al niet meer verliefd en nuchter onder de liefde. Maar na 7 jaar is er juist geen momentum meer om het over een open relatie te hebben, want ‘je kent elkaar zo goed, zo door en door (denk je)’. Iedere zet die je dan zet, weet je van dat de andere weet dat je m zet. Totdat je samen schaakmat staat. De liefde. Relaties. Heerlijk. Maar maak er een project van. Monogaam. 7 jaar, 14 jaar, 21 jaar en dan goed uit elkaar gaan en de wereld weer opnieuw ontdekken. Alleen met een frisse blik, HEERLIJK.

[Zoé Komkommer]

“Misschien houden we elke keer weer niets over. Een stilte waarin bedden kraken zonder te kraken. Een leegte die zich opnieuw vult. Met mensen, herinneringen, handen die je aanhalen. En met woorden, elke keer opnieuw. Met de zomer, de herfst, de winter en de lente. Het hele, dan weer heldere, dan weer hese, maar altijd ver dragende koor.
We praatten honderduit, jij en ik, binnen- en buitenshuis, in de zon, de regen en sneeuw, in binnen- en buitenland; en het was geluk, want jij hoorde bij mij. Ongeacht wat er zou gebeuren. En waar je voeten, je benen, billen, buik, handen, borsten, de bobbels van je wervels van je rug en je nek en hoofd je ook brachten, jij wist: ik hoor bij hem. Voor altijd. Al zouden we hier en daar anderen aanraken, een vriendin van een vriendin, de man van een vreemde, de vrouw van een door ons bewonderde dichter, de mensen zouden weten: hij hoort bij haar. Altijd. En bij elkaar zou ik ‘s avonds mijn hand op je warme buik leggen en zeggen: ‘Slaap lekker, liefste’.
En we zouden samen slapen tot we samen wakker werden en samen wakker blijven tot we weer samen in slaap vielen tot een van ons in slaap zou vallen en nooit meer wakker werd -“

[Ruut Willemsen · Rating 4 out of 5]

Heerlijk weg lees boek. En begonnen voor stad der blinden en daarna uitgelezen. Het gaat over een open relatie die stuk is gelopen. Over verliefd zijn, houden van en de onzekerheid ervan. Want wat is verliefd zijn leuk of iemand leuk vinden leuk maar wat brengt het ook veel onzekerheid. Je vergelijkt het toch altijd met je zelf, verliefd ben ik volgens mij niet echt geweest maar in een relatie wel. De column van Tobi Lakmaker over ‘opgeven’ in de Volkskrant was steengoed. Dat opgeven als iets slechts wordt gezien. Maar wat ben ik blij dat ik bijvoorbeeld meer dan een jaar geleden de relatie die ik heb gehad heb opgegeven. Heerlijk ,opluchting vrijheid en adem ruimte.

[Isabelle · Rating 2 out of 5]

Ik had Philip Huff zo graag meer sterren gegeven (ik geef nu eigenlijk 1.5 ster), maar dit was zo niet mijn boek. De fragmentarische schrijfstijl, de nieuwsberichten, het continu willen schreeuwen tegen de hoofdpersonen "DOE GEWOON NORMAAL", ik vond het één grote frustratie. Op het laatste hoofdstuk na, dat vond ik prachtig qua schrijfstijl. Ik heb het niet vaak, maar ik ben blij dat dit boek uit is.

[madelief · Rating 3 out of 5]

wat je van bloed weet was zo geweldig dat het een beetje pijn doet om deze maar 3 sterren te geven, maar het was gewoon een beetje tergend. het is een interessant concept, met de notitie-achtige fragmentjes, maar het ging echt te lang door (en ik snap niet hoe de personages dat zelf niet na een paar jaar doorhadden lmao), en de toevoeging van current events vond ik een beetje onnodig.

[Wouter]

Tijd is het enige echt schaarse dat we hebben, dus met iemand tijd doorbrengen is het meest waardevolle wat we kunnen doen.

Voor mij is samenzijn dat je samen een kleine wereld opbouwt waar niemand anders weet van heeft.

[Lieke Polak · Rating 5 out of 5]

Heet, meanderend (waar ik van jou) en invoelbaar. Wil met dit boek naar bed!!

[Floris Robben · Rating 2 out of 5]

Net geen drie sterren. Ik denk dat het feit dat ik zelf net uit een lange relatie kom, maakt dat ik dit boek - en zeker het einde - beter vind dan het daadwerkelijk is.

[Juliet · Rating 2 out of 5]

Ja… wat moet ik erover zeggen? Ik ben Philip nog irritanter gaan vinden.

[Sanne van der Wal · Rating 2 out of 5]

Er staan hier en daar mooie beschouwingen in het boek en ook wat filosofische uitspraken die mij een “ha” ontlokten.

Verder had de verwerking van deze heartbreak wat mij betreft niet de openbaarheid in geslingerd te hoeven worden.

[Sirvan · Rating 3 out of 5]

Ik vond het tof dat er zoveel boeken en schrijvers werden aangehaald (inclusief mijn favorieten, waaronder Maggie Nelson en Cusk), een uiting van zorgvuldigheid en liefde voor het werk vind ik. Ik vond het tegen het einde aan ook een heel fijn boek, zoveel liefdesverdriet, zo mooi, herkenbaar en pijnlijk beschreven. Maar ik vond het ook vaak een beetje lossig, een beetje ‘out of context’, en soms wat pretentieus. De opzet en structuur zaten me niet dwars, ik vond het juist wel prettig en speels en passend bij het verhaal. Anyways, twijfelde tussen 3 en 4, toch een 3 maar eigenlijk is het een 3,5.

[Sanne Lolkema · Rating 3 out of 5]

idee heel mooi, uitvoering iets minder mijn ding, bij vlagen té filosofisch & onbegrijpelijk, maar bij vlagen ook heel kwetsbaar & mooi (dus wel een aanrader maar wel ook succes ermee)

[Ilja Vos · Rating 4 out of 5]

Een uiteenzetting van de complexiteit van de liefde in zijn vele verschijningsvormen. De fragmentarische schrijfstijl, maakt dat ik het boek niet weg kon leggen en ik door wilde blíj́ven lezen.

[Jelt · Rating 2 out of 5]

Niet(s) voor mij. De verteller zwelgt in zelfmedelijden en komt niet verder dan open deuren en psychologie van de koude grond.

[Linda Duits · Rating 3 out of 5]

Ethische non-monogamie is een enorme hype onder grootstedelijke heteroseksuele dertigers, maar Philip Huff probeerde het voordat alle kranten er vol van stonden. In deze roman doet de hoofdpersoon verslag van zijn poging die hopeloos faalt. Liegen en bedriegen is zoveel makkelijker dan open zijn, en niemand heeft ons geleerd hoe je die openheid goed doet.

In zekere zin is het zuur dat Huffs hoofdpersoon daar in het boek wel in slaagt. Hij schrijft ogenschijnlijk open over hoe het voelt om te bedriegen. Maar hij reflecteert niet werkelijk op zijn hypocrisie, verder dan het platte gejammer “wat ben ik toch een klootzak” komt hij niet. Zijn jaloezie kan hij niet ontleden, laat staan die bezien met een gender-lens (waar de thematiek wel om schreeuwt).

Daardoor faalt Huff, jammer genoeg, voor mij als auteur. Uiteindelijk gaat het boek ‘gewoon’ over het ‘gewone’ verlangen naar grootse, monogame, heteroseksuele liefde. Het leest niet anders dan al die andere boeken van jong(ige) auteurs over dat doorsnee onderwerp.

Extra jammer vond ik het dat de hoofdpersoon wel nadenkt over de seksualiteit van zijn vriendin, maar helemaal niet over die van zichzelf. Hij blijft de onbevraagde norm.

“Wanneer is een inversie van rolpatronen progressief en wanneer een omkering van de problematiek?”, laat Huff zijn hoofdpersoon zich afvragen over ouderschap. Hetzelfde geldt voor wat Huff probeert te doen met non-monogamie.

[Josje · Rating 4 out of 5]

“Het was voor mij volkomen vanzelfsprekend dat iedereen jou leuk zou vinden, verliefd zou kunnen worden, met je zou willen zoenen, zijn. Ik dacht alleen niet dat dat ten koste van jouw aandacht voor mij zou gaan.”