Jump to ratings and reviews
Rate this book

L'esperit de l'esperança

Rate this book
Angstvoll blicken wir in eine düstere Zukunft. Überall fehlt es an Hoffnung. Und das Leben verkümmert zum Überleben. Dagegen beschwört der Philosoph Byung-Chul Han mit aller Kraft den Geist der Hoffnung.

Seit geraumer Zeit werden wir permanent mit apokalyptischen Szenarien Pandemie, Weltkrieg und Klimakatastrophe. Der Weltuntergang oder das Ende der menschlichen Zivilisation wird heraufbeschworen. Angst und Ressentiments aber schüren Egoismus und Hass – mit der Folge, dass in unserer Gesellschaft Solidarität, Freundlichkeit und Empathie erodieren und letztlich die Demokratie selbst gefährdet ist. Byung-Chul Han entwickelt gegen das Klima der Angst eine überzeugende Philosophie der Hoffnung, die über die gegenwärtige Krise hinaus Gültigkeit hat.

144 pages, Paperback

Published September 3, 2024

243 people are currently reading
1716 people want to read

About the author

Byung-Chul Han

59 books4,709 followers
Byung-Chul Han, also spelled Pyŏng-ch'ŏl Han (born 1959 in Seoul), is a German author, cultural theorist, and Professor at the Universität der Künste Berlin (UdK) in Berlin, Germany.

Byung-Chul Han studied metallurgy in Korea before he moved to Germany in the 1980s to study Philosophy, German Literature and Catholic theology in Freiburg im Breisgau and Munich. He received his doctoral degree at Freiburg with a dissertation on Martin Heidegger in 1994.

In 2000, he joined the Department of Philosophy at the University of Basel, where he completed his Habilitation. In 2010 he became a faculty member at the HfG Karlsruhe, where his areas of interest were philosophy of the 18th, 19th and 20th century, ethics, social philosophy, phenomenology, cultural theory, aesthetics, religion, media theory, and intercultural philosophy. Since 2012 he teaches philosophy and cultural studies at the Universität der Künste Berlin (UdK), where he directs the newly established Studium Generale general-studies program.

Han is the author of sixteen books, of which the most recent are treatises on what he terms a "society of tiredness" (Müdigkeitsgesellschaft), a "society of transparency" (Transparenzgesellschaft), and on his neologist concept of shanzai, which seeks to identify modes of deconstruction in contemporary practices of Chinese capitalism.

Han's current work focuses on transparency as a cultural norm created by neoliberal market forces, which he understands as the insatiable drive toward voluntary disclosure bordering on the pornographic. According to Han, the dictates of transparency enforce a totalitarian system of openness at the expense of other social values such as shame, secrecy, and trust.

Until recently, he refused to give radio and television interviews and rarely divulges any biographical or personal details, including his date of birth, in public.

Han has written on topics such as attention deficit hyperactivity disorder, borderline, burnout, depression, exhaustion, internet, love, pop culture, power, rationality, religion, social media, subjectivity, tiredness, transparency and violence.

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
214 (26%)
4 stars
316 (38%)
3 stars
212 (26%)
2 stars
58 (7%)
1 star
13 (1%)
Displaying 1 - 30 of 123 reviews
Profile Image for Federico Botero J..
19 reviews
October 5, 2024
Maravilloso. Una mirada a la esperanza como una fuerza audaz y orientadora que trasciende el miedo y el optimismo. No es la certeza de que todo saldrá bien, sino la convicción profunda de que la vida tiene sentido, independientemente de los resultados. Una fuerza contemplativa que nos permite avanzar con confianza en lo imprevisible, abriendo caminos hacia un futuro lleno de posibilidades.

Trasciende el simple optimismo y se convierte en una estrella para el futuro. No se reduce a un deseo ingenuo ni a una expectativa pasiva de que todo saldrá bien. Más bien, es la certeza de que, independientemente de los resultados, todo tiene un sentido profundo.
Profile Image for Chris.
257 reviews110 followers
January 29, 2025
Hoe meer Byung-Chul Han ik lees, hoe beter ik de grote lijnen van zijn filosofische discours leer onderscheiden. Dat is uiteraard logisch. Ik kan ook begrijpen dat mensen zijn analytische stijl weleens saai durven noemen; iets wat deels te wijten is aan zijn populariteit, vermoed ik, waardoor meer mensen hem intussen lezen of ontdekken. Zelf vind ik ook dat zijn ideeën het best tot hun recht komen daar waar hij het evenwicht vindt tussen de voorbeelden uit de dagdagelijkse werkelijkheid in onze westerse maatschappij en zijn filosofische verwerking daarvan, zeker als hij ze aanvult met persoonlijke en literaire ervaringen.

In die zin behoort 'The Spirit of Hope', hoe veelbelovend ook de titel, niet tot zijn beste werk. De korte, inleidende 'Prelude' spreekt nochtans heel erg aan. Hoop hebben we immers meer dan ooit nodig in deze (be)dreigende tijd, zeker zoals Han het beschrijft: 'But it is precisely at such moments of fear and despair that hope arises like a phoenix from the ashes.' Na die eerste zestien pagina's duikt hij over drie langere hoofdstukken in zijn filosofische analyse van hoop als daad, als kennis en als levenswijze.

Dat is bij momenten absoluut boeiend. In allerlei perspectieven houdt hij de hoop tegen het licht, toont ze als antagonist van angst, vergelijkt ze met optimisme, laat ze contrasteren en communiceren met onrust. En ja, hij is het op gebied van de hoop hartstochtelijk oneens met heel wat van de vaak door hem geciteerde filosofen als Arendt, Heidegger, Bloch en Camus. Opnieuw blijkt Walter Benjamin het dichtst bij zijn eigen discours aan te leunen en hier en daar worden ook dichters geciteerd, zoals Paul Celan.

Die laatste maakt de brug naar Anselm Kiefer van wiens werk er reproducties zijn opgenomen in deze uitgave. Celan was een inspiratiebron voor de soms megalomane kunstenaar, zo leerde ik uit de Wim Wenders docu 'Anselm'. Jammer genoeg beslaan die heldere afbeeldingen meestal een dubbele pagina, waardoor ze dit formaat en met deze bindwijze niet volledig tot hun recht komen en dat is jammer.

Een epiloog of coda was ook welkom geweest, want Byung-Chul Han eindigt nogal abrupt na een laatste kritische filering van Heidegger. Misschien was dat met opzet; misschien wilde hij de hoop - die onbestemde gemoedstoestand die aan de basis ligt van actie gericht op een onkenbare toekomst -bij zijn lezers leggen ...

3,5*
Profile Image for Scott Bielinski.
360 reviews43 followers
December 23, 2024
Hope is the soul's disposition to transcend the here and now and look toward a horizon of meaning that is greater than this world. "As a faith, it makes it possible to act amid absolute despair" (51).

In a year of a lot of Han, this was my favorite.
Profile Image for Tari.
53 reviews1 follower
February 9, 2025
2,5*

It is illustrative that the most illuminating moments in this stem from Byung-Chul Hans engagement with literature, poetry to be exact. The passages where he relates Celan, Bachmann and Kafka to Hope and contrasts their views with the tediously detailed references to Arendt, Bloch, Heidegger and others where this book shines most.
That is because here the reader is provided context. The context-less reiterations of western philosophy regarding Hope remain just quotes with aphorisms patched on to them. Moreover, Byung-Chul Han engages in this sort of post-structural etymology and language play, that makes virtually every argument valid if you chose your definitions correctly - which sort of makes an argument void. Plus, he changes definitions throughout this in order for them to match his argument at times.
I had hoped for an essay that pledges for hope, which at times this does - but it does so in the same way that a kitchen calender might; the most convincing points in here are source- and contextless aphorisms.
The 30-40 pages on Celan, Bachmann, and Kafka however were worth reading very much.
Profile Image for Come Musica.
2,046 reviews618 followers
February 19, 2025
“Nel suo discorso d’addio, il presidente Barack Obama ha messo in risalto, correttamente, questo punto: «Democracy can buckle when we give in to fear» (La democrazia può crollare quando cediamo all’angoscia).”


Con la chiarezza espositiva che lo contraddistingue, Byung-Chul Han analizza la propensione della società odierna a essere chiusa alla speranza, perché soffocata dall’angoscia. Assumere uno sguardo e un pensiero aperto alla speranza, potrebbe rivelarsi un atto rivoluzionario

“Disperazione e speranza si trovano in una relazione simile a quella tra il monte e la valle. La speranza è la negatività inscritta nella disperazione. Nietzsche esplicita questa relazione dialettica nel modo seguente:

La speranza è l’arcobaleno gettato al di sopra del ruscello precipitoso e repentino della vita, inghiottito centinaia di volte dalla spuma e sempre di nuovo ricomponentesi: continuamente lo supera con delicata bella temerarietà, proprio là dove rumoreggia piú selvaggiamente e pericolosamente.”

Una società democratica non può basarsi sull'angoscia, ma deve basarsi sulla speranza,

“Angoscia e democrazia sono incompatibili. La democrazia può progredire in modo sano e forte solo all’interno di un’atmosfera di riconciliazione e di dialogo. Chi assolutizza la sua opinione e non porge ascolto agli altri non è un cittadino.
L’angoscia è uno strumento di dominio molto diffuso. Rende ubbidienti e ricattabili. In un clima dominato dall’angoscia le persone non si fidano piú di esprimere liberamente la loro opinione, e questo avviene proprio per il timore di essere repressi.”

Un saggio breve, ma molto denso, da leggere e rileggere, per liberarci e ribellarci a un’attitudine diffusa

“L’angoscia è, in ultima analisi, angoscia per la morte. Non la nascita ma la morte dis-pone l’opera del filosofo. Esser focalizzata sulla morte la rende cieca rispetto a ciò-che-non-è-ancora, al non nato. Il pensiero della speranza non si orienta grazie alla morte ma grazie alla nascita; non grazie all’«essere-nel-mondo» ma grazie al venire-al-mondo. La speranza spera al di là della morte. Non l’«anticipazione della morte»39, ma l’anticipazione della nascita è l’andatura del pensiero che spera. Venire-al-mondo, nascere è la formula fondamentale della speranza.”
Profile Image for Frank.
577 reviews116 followers
April 7, 2024
Es ist immer wieder faszinierend zu sehen, wie Han abseits der "großen Themen" der Philosophie Alltagsbeobachtungen philosophisch "aufbereitet", was meint, dass er ihnen überraschende Seiten abgewinnt und sie so verallgemeinert, dass sie sich in lebensphilosophische Überlegungen integrieren und auch eine Auseinandersetzung mit "großen Philosophen" zulassen. Dabei wird der Autor dann seinerseits als Philosoph kenntlich.

In dem vorliegenden schmalen Band wird vor allem mit Hannah Ahrendt, Bloch und Heidegger gestritten. Han beobachtet, dass die rastlose Tätigkeit (Ahrendts "vita activa") unserer Zeit uns nicht vor Krisen schützt, sondern immer neue hervorruft, woraus eine Angst vor der Zukunft resultiert. Angst aber vereinzelt und lässt erstarren, macht also kein der Zukunft zugewandtes Denken und Handeln möglich. Hier liegen die Gründe für das Erstarken konservativ- rechter populistischer Parteien, die keine Zukunft bieten, aber den Menschen die Illusion eines Zurück in bekannte Gefilde des Gewesenen (Heideggers Wesentliches, was aus dem Gewesenen hervorgehe und also nicht zukunftsweisend ist) vorspiegeln können. Dagegen kommen weder der plumpe Optimismus amerikanischer Prägung noch Blochs "Prinzip Hoffnung" an, da der eine die Realität nur umlügt, während Blochs "Prinzip" ein (revolutionäres) Aufbäumen gegen die Negativität impliziert, das ständig wiederholt werden muss, da es höchstens punktuell erfolgreich sein und so die Grundangst vor dem "Avenir", also dem Ganz- Anderen der Zukunft nicht besiegen kann. Auch eine "vita activa" sei in ihrer rastlosen Beschäftigung mit der Verbesserung der Welt nicht zu einer grundsätzlichen Veränderung fähig; Ahrendt bemerke nur, dass wir die Folgen unseres Tuns nicht kennen können, findet den Fehler aber nicht im Tun selbst. In seiner Gebundenheit an das Gegebene kann das aktive Leben also nicht über dasselbe hinausweisen. Dazu eben bedürfe es der Hoffnung, die Han als eine Grundstimmung fasst, die nicht auf ein spezielles Ziel gerichtet ist und damit in keinem Tun ihren Grund findet. Aber als Lebenshaltung ist "Hoffnung" an die Zukunft gebunden, denkt sie auf Zukunft hin und hält sie prinzipiell für möglich.

Interessant, dass Han "Hoffnung" zwar als individuelles Gefühl, als eine Grundstimmung des Individuums ansieht, ihr jedoch eine darüber hinaus weisende kollektive Potenz zuspricht. Damit stellt er sich gegen Heideggers Auffassung von einer Geworfenheit des Individuums ins Leben, dessen Umstände es fortan be-stimmen, womit es zu ganz Anderem, zu dem Ganz- Neuen nicht fähig sein kann. Heidegger denkt nur zum Tod als dem Schlusspunkt hin und seine Philosophie sei damit zutiefst egoistisch, weil sie keine (liebende) Beziehung zu anderen Menschen denken kann, die ein "wir" konstituieren würde. Für Han ist hingegen schon die Geburt eines Kindes und sein Umsorgtwerden der Beginn eines auf die Zukunft gerichteten "Wir". Das wird in dem Zitat deutlich: "Ich hoffe auf dich für uns." ;-)

"Angst", "Furcht", "Sorge" - alle Krisen und Katastrophen lässt Han zu, behauptet dagegen aber die Hoffnung als jene Grundgestimmtheit, die man nicht herbei zwingen, sondern bestenfalls pflegen kann. Sie überfällt einen wie die Angst, lähmt aber nicht, sondern baut auf die Erwartung auf Unvorhergesehenes, Noch- nie- da- Gewesenes sogar dann noch, wenn man nicht einmal Umrisse davon erkennen kann. Dieses Diffuse der Hoffnung, das sie für Heidegger wie Bloch wertlos macht, weil sie sich so nicht zu einem "Akt" der Behauptung, Veränderung oder der Seins- Verwirklichung umdeuten lässt, fasst Han positiv, weil es unumgänglich auf die Kraft der anderen und die Unvordenklichkeit von Zukunft verweist. Eigentlich eine schöne Aussicht, nicht wirklich optimistisch, aber konstruktiv, weil auf Gemeinschaft setzend, allemal.

Ja, das Buch stiftet in diesem Sinne Hoffnung und begründet ihre Angemessenheit auch in unserer Zeit überzeugend, was denn wohl Philosophie und überdies so notwendig ist wie kaum eine andere philosophische Überlegung unserer Zeit. Das Buch muss man also empfehlen. Vor der Philosophie da drin sollte auch niemand Angst haben. Wie immer schreibt Han verständlich und richtet sich an den interessierten und nicht an den philosophisch vorgebildeten Leser. Gleichwohl wird auch ein solcher an den Seitenhieben auf die genannten Großen seine Freude haben.
Profile Image for Mighty Aphrodite.
587 reviews56 followers
March 15, 2025
L’angoscia è intorno a noi, satura l’aria, le nostre menti, è nei nostri pensieri e nel nostro linguaggio. Ci sembra normale, ormai, cedere alla paura, al terrore per le crisi finanziarie e climatiche, per i conflitti che incendiano il mondo e che sono purtroppo diventati parte integrante della nostra quotidianità.

Ed è vero che, se ci soffermiamo anche solo per un istante su questi pensieri, se – anche solo per un momento – il nostro occhio corre a volo d’uccello sull’intero pianeta, non possiamo non lasciarci vincere dallo sconforto, dal timore, dalla sfiducia verso un futuro che ci appare tetro, vuoto, ancor più doloroso del presente.

Ed è vero che quando cerchiamo di sentirci parte dell’umanità tutta – fratelli e sorelle di altri popoli che, come noi o più di noi, cercano di sopravvivere alla vita stessa per poter vedere un altro giorno – la prima sensazione che ci coglie è di un’angoscia insostenibile, profonda, radicata in noi, quasi fosse da sempre lì, come un’eredità di chi ci ha preceduto, intrecciata al nostro DNA. Capace di alimentare il nostro inconscio, diventa un’angoscia inconsapevole, uno stato emotivo che corre sotto pelle e che si amplia ad ogni nostro respiro.

Difficilmente siamo mossi dalla compassione, da un senso di comunanza e amore, dalla speranza. Crediamo che tutti questi sentimenti non facciano parte della vita attiva, della vita vera, che ci spinge ogni giorno ad uscire di casa, a foraggiare con il nostro lavoro e i nostri desideri indotti quel mostro famelico che è il capitalismo. Spinti ad agire senza poterci concedere il lusso di riflettere, stritolati dagli ingranaggi della produttività e degli obiettivi irraggiungibili, la vita ci appare come un continuo trascinarsi, una lotta impari nella quale non possiamo far altro che cercare di parare più colpi possibili prima di cadere a terra. Ci arrendiamo al ritmo che ci viene imposto dalla società, dalle aspettative personali e altrui, e più ci guardiamo intorno più non riusciamo a scorgere una via d’uscita, una porta da spalancare sull’impensabile.

Continua a leggere qui: https://parlaredilibri.wordpress.com/...
Profile Image for Guillermo Valencia.
217 reviews133 followers
November 3, 2025
"... 𝒍𝒂 𝒆𝒔𝒑𝒆𝒓𝒂𝒏𝒛𝒂 𝒏𝒐 𝒅𝒆𝒑𝒆𝒏𝒅𝒆 𝒅𝒆 𝒄𝒐́𝒎𝒐 𝒂𝒄𝒂𝒃𝒆𝒏 𝒔𝒂𝒍𝒊𝒆𝒏𝒅𝒐 𝒍𝒂𝒔 𝒄𝒐𝒔𝒂𝒔, 𝒄𝒐𝒎𝒐 𝒐𝒃𝒔𝒆𝒓𝒗𝒂 𝑯𝒂𝒗𝒆𝒍 𝒄𝒐𝒏 𝒂𝒄𝒊𝒆𝒓𝒕𝒐. 𝑬𝒍 𝒄𝒐𝒏𝒕𝒆𝒏𝒊𝒅𝒐 𝒅𝒆 𝒍𝒂 𝒆𝒔𝒑𝒆𝒓𝒂𝒏𝒛𝒂 𝒆𝒔 𝒆𝒍 𝒑𝒓𝒐𝒇𝒖𝒏𝒅𝒐 𝒄𝒐𝒏𝒗𝒆𝒏𝒄𝒊𝒎𝒊𝒆𝒏𝒕𝒐 𝒅𝒆 𝒒𝒖𝒆 𝒂𝒍𝒈𝒐 𝒕𝒊𝒆𝒏𝒆 𝒔𝒆𝒏𝒕𝒊𝒅𝒐, 𝒔𝒊𝒏 𝒊𝒎𝒑𝒐𝒓𝒕𝒂𝒓 𝒄𝒐́𝒎𝒐 𝒂𝒄𝒂𝒃𝒂𝒓𝒂́ 𝒓𝒆𝒔𝒖𝒍𝒕𝒂𝒏𝒅𝒐."

"𝑸𝒖𝒊𝒆𝒏 𝒕𝒊𝒆𝒏𝒆 𝒆𝒔𝒑𝒆𝒓𝒂𝒏𝒛𝒂 𝒔𝒆 𝒉𝒂𝒄𝒆 𝒓𝒆𝒄𝒆𝒑𝒕𝒊𝒗𝒐 𝒑𝒂𝒓𝒂 𝒍𝒐 𝒏𝒖𝒆𝒗𝒐, 𝒑𝒂𝒓𝒂 𝒏𝒖𝒆𝒗𝒂𝒔 𝒑𝒐𝒔𝒊𝒃𝒊𝒍𝒊𝒅𝒂𝒅𝒆𝒔 𝒒𝒖𝒆, 𝒅𝒆 𝒏𝒐 𝒉𝒂𝒃𝒆𝒓 𝒆𝒔𝒑𝒆𝒓𝒂𝒏𝒛𝒂, 𝒏𝒊 𝒔𝒊𝒒𝒖𝒊𝒆𝒓𝒂 𝒔𝒆 𝒑𝒆𝒓𝒄𝒊𝒃𝒊𝒓𝒊́𝒂𝒏. 𝑬𝒍 𝒆𝒔𝒑𝒊́𝒓𝒊𝒕𝒖 𝒅𝒆 𝒍𝒂 𝒆𝒔𝒑𝒆𝒓𝒂𝒏𝒛𝒂 𝒉𝒂𝒃𝒊𝒕𝒂 𝒆𝒏 𝒖𝒏 𝒄𝒂𝒎𝒑𝒐 𝒅𝒆 𝒑𝒐𝒔𝒊𝒃𝒊𝒍𝒊𝒅𝒂𝒅𝒆𝒔 𝒒𝒖𝒆 𝒕𝒓𝒂𝒔𝒄𝒊𝒆𝒏𝒅𝒆 𝒍𝒂 𝒊𝒏𝒎𝒂𝒏𝒆𝒏𝒄𝒊𝒂 𝒅𝒆 𝒍𝒂 𝒗𝒐𝒍𝒖𝒏𝒕𝒂𝒅. 𝑳𝒂 𝒆𝒔𝒑𝒆𝒓𝒂𝒏𝒛𝒂 𝒉𝒂𝒄𝒆 𝒊𝒏𝒏𝒆𝒄𝒆𝒔𝒂𝒓𝒊𝒐𝒔 𝒍𝒐𝒔 𝒑𝒓𝒐𝒏𝒐́𝒔𝒕𝒊𝒄𝒐𝒔. 𝑸𝒖𝒊𝒆𝒏 𝒕𝒊𝒆𝒏𝒆 𝒆𝒔𝒑𝒆𝒓𝒂𝒏𝒛𝒂 𝒄𝒐𝒏𝒇𝒊́𝒂 𝒆𝒏 𝒍𝒐 𝒊𝒎𝒑𝒓𝒆𝒗𝒊𝒔𝒊𝒃𝒍𝒆, 𝒄𝒖𝒆𝒏𝒕𝒂 𝒄𝒐𝒏 𝒒𝒖𝒆 𝒉𝒂𝒚𝒂 𝒑𝒐𝒔𝒊𝒃𝒊𝒍𝒊𝒅𝒂𝒅𝒆𝒔 𝒄𝒐𝒏𝒕𝒓𝒂 𝒕𝒐𝒅𝒂 𝒑𝒓𝒐𝒃𝒂𝒃𝒊𝒍𝒊𝒅𝒂𝒅."

"𝑷𝒐𝒓 𝒆𝒍 𝒄𝒐𝒏𝒕𝒓𝒂𝒓𝒊𝒐, 𝒆𝒍 𝒑𝒆𝒏𝒔𝒂𝒎𝒊𝒆𝒏𝒕𝒐 𝒅𝒆 𝒍𝒂 𝒆𝒔𝒑𝒆𝒓𝒂𝒏𝒛𝒂 𝒏𝒐 𝒔𝒆 𝒓𝒊𝒈𝒆 𝒑𝒐𝒓 𝒍𝒂 𝒎𝒖𝒆𝒓𝒕𝒆, 𝒔𝒊𝒏𝒐 𝒑𝒐𝒓 𝒆𝒍 𝒏𝒂𝒄𝒊𝒎𝒊𝒆𝒏𝒕𝒐; 𝒏𝒐 𝒔𝒆 𝒓𝒊𝒈𝒆 𝒑𝒐𝒓 𝒍𝒂 «𝒆𝒔𝒕𝒂𝒏𝒄𝒊𝒂 𝒆𝒏 𝒆𝒍 𝒎𝒖𝒏𝒅𝒐», 𝒔𝒊𝒏𝒐 𝒑𝒐𝒓 𝒍𝒂 𝒗𝒆𝒏𝒊𝒅𝒂 𝒂𝒍 𝒎𝒖𝒏𝒅𝒐. 𝑳𝒂 𝒆𝒔𝒑𝒆𝒓𝒂𝒏𝒛𝒂 𝒆𝒔𝒑𝒆𝒓𝒂 𝒊𝒏𝒄𝒍𝒖𝒔𝒐 𝒎𝒂́𝒔 𝒂𝒍𝒍𝒂́ 𝒅𝒆 𝒍𝒂 𝒎𝒖𝒆𝒓𝒕𝒆 . 𝑳𝒂 𝒂𝒏𝒅𝒂𝒅𝒖𝒓𝒂 𝒅𝒆𝒍 𝒑𝒆𝒏𝒔𝒂𝒎𝒊𝒆𝒏𝒕𝒐 𝒆𝒔𝒑𝒆𝒓𝒂𝒏𝒛𝒂𝒅𝒐 𝒏𝒐 𝒆𝒔 𝒆𝒍 «𝒂𝒅𝒆𝒍𝒂𝒏𝒕𝒂𝒓𝒔𝒆 𝒉𝒂𝒄𝒊𝒂 𝒍𝒂 𝒎𝒖𝒆𝒓𝒕𝒆», 𝒔𝒊𝒏𝒐 𝒆𝒍 𝒂𝒅𝒆𝒍𝒂𝒏𝒕𝒂𝒓𝒔𝒆 𝒉𝒂𝒄𝒊𝒂 𝒆𝒍 𝒏𝒖𝒆𝒗𝒐 𝒏𝒂𝒄𝒊𝒎𝒊𝒆𝒏𝒕𝒐. 𝑳𝒂 𝒄𝒍𝒂𝒗𝒆 𝒇𝒖𝒏𝒅𝒂𝒎𝒆𝒏𝒕𝒂𝒍 𝒅𝒆 𝒍𝒂 𝒆𝒔𝒑𝒆𝒓𝒂𝒏𝒛𝒂 𝒆𝒔 𝒍𝒂 𝒗𝒆𝒏𝒊𝒅𝒂 𝒂𝒍 𝒎𝒖𝒏𝒅𝒐 𝒄𝒐𝒎𝒐 𝒏𝒂𝒄𝒊𝒎𝒊𝒆𝒏𝒕𝒐."
Profile Image for Physgon.
8 reviews
March 7, 2025
Uno de los libros que más me ha gustado de la obra de este autor contemporáneo. Una auténtica oda a la esperanza, como el título indica. La esperanza entendida en su vertiente filosófica, como una apertura a lo inesperado. No referida a un deseo o expectativa de nada concreto.

Ha llegado a mis manos de casualidad en el momento adecuado, en plena crisis de los 30, en un momento en el que ha colapsado toda la narrativa constitutiva de mi vida. En cuestión de meses he acabado: viviendo en casa de mis padres, sin un puto duro, sin trabajo, sin poder tener hobbies, sin pareja, sin casi vida social ni expectativas de futuro. Dice Han: "esperanza absoluta despunta en el momento en el que colapsa la narrativa, que es constitutiva de nuestra vida. [...] [C]uando se desmorona el propio contexto vital, entonces no quedan problemas que se puedan solucionar. De la negatividad absoluta de la desesperación no podría salvarnos ninguna solución de problemas, sino, en todo caso, una redención."

Los principales críticos de la obra de Byung-Chul Han siempre le han reprochado expresar un pensamiento pesimista del mundo. En esta obra se desmarca de esas críticas. Si bien su pensamiento no es optimista, tampoco puede tachársele de pesimista, argumenta. Su pensamiento es el de la esperanza.

Pesimismo y optimismo no son uno el negativo del otro, sino que no se diferencian esencialmente. El optimista vive convencido de que, de alguna forma, las cosas irán mejor, y el pesimista de que irán a peor. Ambos viven en un tiempo cerrado, contemplan el futuro como un asunto zanjado porque tienen una certeza: o todo irá bien o todo irá mal. Conducen a la inacción.

El pensamiento del esperanzado se desmarca porque escapa de ese tiempo cerrado. La esperanza, tal como la entiende Han, no es un pronóstico sobre el futuro ni una simple confianza en que las cosas mejorarán. Es, más bien, una apertura radical a lo desconocido, una rendición ante lo que aún no ha sido pensado ni imaginado. No se trata de esperar que el mundo cambie en una dirección predefinida, sino de aceptar que la vida es una construcción en constante transformación, donde el sentido puede surgir de formas inesperadas. La esperanza, en este sentido, es un ejercicio de libertad: permite moverse más allá de la desesperación sin caer en la trampa de una expectativa ingenua.
Profile Image for Stella Lauricella.
28 reviews
February 3, 2025
Premetto che non è mia abitudine abbandonare un libro ma stavolta sono stata messa a dura prova.

Mi rifaccio a ciò che ho letto (un po' oltre la metà).
Ho trovato questo saggio inutilmente prolisso, con concetti, a mio parere, banali e ripetuti fino alla nausea; il tutto condito da uno stile caratterizzato da periodi brevi che spezzano il ritmo: mantenere l'attenzione diventa difficilissimo così.
Unica nota positiva: la traduzione.
40 reviews4 followers
September 20, 2024
Hat manchmal so seine Momente. Hätte stellenweise fast gut sein können; Hoffnung als Existential und so... aber trotzdem gilt wie immer:
Mit Han fällt das Philosophieren sogar hinter das "bloße Meinen" hinweg und verkommt zum beliebigen "Behaupten". Parataktisch, assoziativ und kurzsichtig (und frustrierend ironisch twitterbar) stapelt dieses unüberlegte und ungelenke Behaupten lediglich einen (undialektischen) Widerspruch auf den nächsten. Wenig verwunderlich ist es obendrein auch noch ermüdend repetitiv.

Han-typisch darf in diesem Titel natürlich auch die idiosynkratisch breit gekämmte "-Gesellschaft" nicht fehlen. Allerdings muss man sich fragen wo denn am Ende jetzt die versprochene "Politik der Hoffnung" geblieben ist, die eingangs ganz bescheiden als ultimatives Antidot zur "Gesellschaft der Angst" angeführt wird (die natürlich, wie bei Han so üblich, alles umfasst, worüber man sich zeitdiagnostisch gerade beklagen kann – von Rechtspopulismus über Klimawandel bis hin zu Covid). Am Ende bleibt jede Rückwendung zum gesellschaftskritischen Anspruch des Anfangs aus, wenn das "Argument" (eher "frei assoziatives Prosagedicht"?) dann vollends verloren geht in irgendwelchen existenzphilosophischen Silbentrennungen und auf dem Sand Heideggerisch wortklaubender Pedanterie auf Grund läuft.
Da kommt dann doch der Bloch wieder ganz gelegen, wenn er sagt: "Etwas fehlt..."

Honestly, lieber Eagleton's "Hope without Optimism" lesen. Obwohl der gute britische Märchenonkel auch manchmal Schwierigkeiten hat zum Punkt zu kommen und ein geradliniges Argument zu drehen, entwickelt der immerhin den genuin emanzipatorische Gehalt einer *materialistischen* Theorie der Hoffnung; zwar immer noch theologisch-messianisch belegt aber immerhin jenseits des ontologischen Raunens eines Bloch an seinen schlechteren Tagen oder eben Hans pseudo-Germanischen Eso-Idealismus. Dass Han Eagleton sogar zitiert, ihn aber anscheinend entweder nicht ganz zum Ende gelesen oder schlicht nicht verstanden hat, macht das Ganze dann doch ziemlich witzig.

Keine Ahnung warum dieser Typ überhaupt noch ernst genommen wird. (Andererseits kann ichs irgendwie wohl doch auch nicht lassen mir ständig seine Bücher reinzupfeifen. Die Hoffnung stirbt zu letzt, I guess...)
Profile Image for Carla Carolina.
33 reviews1 follower
February 18, 2025
Gosto muito das reflexões de Han. Gosto dele por um aspecto que considero muito valioso: ele sabe discordar das suas fontes. Discorda e diz o porquê. Nestes nossos tempos de ausência crítica, em que tudo é extremo, concordamos e discordamos cegamente, por paixão e capricho na maioria das vezes. Mais do que o conteúdo, que considero precioso, ler Han é aprender a discordar com sustância. Gosto disso! Já li alguns livros dele, mas este calhou bem no momento em que eu me sentia um tanto oca de esperança. Refletir sobre a esperança como um estado de ânimo, que se diferencia de um sentimento/afeto, bem como considerá-la diversa do otimismo ingênuo, foi muito satisfatório. A esperança como um estado do ser, que prescinde um resultado determinado. A esperança no sentido freiriano, do verbo esperançar. A esperança de Ariano Suassuna, quando ele disse: o otimista é um tolo, o pessimista um chato; bom mesmo é ser um realista esperançoso. A esperança como a lembrança de que enquanto houver vida, haverá possibilidade.
Profile Image for Lara Cesar.
11 reviews1 follower
December 9, 2024
Un libro chulísimo que me hizo recuperar el espíritu de que el mundo es chulísimo porque se puede cambiar! La deconstrucción del mundo es posible y vivir mejor también. El resultado de la vida es el camino en sí, la vida tiene sentido si sabes dárselo y no dejarte llevar por el imperante miedo, desolación y conformismo en la sociedad.
Profile Image for Rivasantos Rivasantos.
Author 1 book12 followers
November 19, 2024
Este es el ¿noveno? libro que leo de Han y en el corto plazo será el último también. Si bien hay libros de Han que no he leído, creo que ya ha cumplido su función. He llegado a un punto en que leer más a Han no me va a aportar mucho más, salvo que realmente quisiera profundizar en su filosofía hasta las últimas consecuencias, que no es el caso. Han es un filósofo interesante porque en él convergen algunas de las principales corrientes filosóficas de la actualidad (teoría crítica, fenomenología, posestructuralismo, filosofía de la tecnología). Lo hace con un estilo bastante poético que me gusta bastante. Aun así, no parece haber nada novedoso que sacar de él, especialmente por la ligereza con que trata los conceptos y muchos de sus argumentos. Por tanto, es momento para mí de pasar a otros autores. Qué mejor que cerrar este viaje con El espíritu de la esperanza.

La estructura del libro es el clásico de Han, aunque aquí le añade ilustraciones: hay un problema en la sociedad que os explicaré en sus principales manifestaciones, apoyado de forma conveniente en otros filósofos. Las imágenes que acompañan a las páginas de Han, de Anselm Kiefer, no me gustan mucho. Parece que son obras que destacan por su textura, algo que en un libro A5 de papel no se aprecia. Siendo sinceros, ni veo que acompañen al texto ni me parecen gran cosa. Quizá sirvan para rellenar las páginas, que Han es de muñeca débil.

Si ya conocíamos la "sociedad de la transparencia" y la "sociedad del cansancio", ahora Han nos ofrece la "sociedad de la supervivencia", algo que se podía venir intuyendo del resto de libros. "De tantos problemas por resolver y de tantas crisis por gestionar, la vida se ha reducido a una supervivencia". Han parece tratar al humano con algo de más benevolencia, entendiendo que nuestras desgracias sociales no se deben solamente a una voluntariedad coercitiva, sino que hay algo también externo. No llega a una amplitud de mira satisfactoria para mi gusto, pero algo es algo.

Para variar, la esperanza de Han se ubica en su mar de conceptos abiertos y poco novedosos. "La esperanza tiene algo de contemplativo". "En la esperanza anida el amor". "El aislamiento narcisista genera soledad y miedo". "Falta la lejanía". Esta apariencia sistemática no llega a construir conocimiento particular y se vuelve repetitivo.

Por supuesto, hay una dialéctica de la negatividad en cuanto a la esperanza. Han articula una concepción de la esperanza que trasciende el mero optimismo individual, situándola como una actitud espiritual que parte de la angustia. "La esperanza más íntima nace de la desesperación más profunda". Me recuerda bastante a Del sentimiento trágico de la vida, de Unamuno, que reconoce la angustia existencial para devolvernos a la superficie de un abrazo con el otro. "La esperanza es una figura dialéctica. La negatividad de la desesperación es constitutiva de la esperanza". Además, la esperanza, para Han, es un sentimiento que va más allá de la mera emoción, que es humano porque narra nuestra historia. "El deseo o la expectativa se refieren a un objeto o a un suceso intramundano. Son puntuales".

La esperanza conlleva, para Han, profundas implicaciones existenciales, fundamentalmente de volcarse en el otro. "Lo distinto es inasequible a la lógica de la eficiencia y la productividad, que es una lógica de lo igual". Frente al neoliberalismo, la esperanza trae un futuro realmente humano, a través de la confianza en el otro. "La confianza nos permite actuar aunque haya cosas que no sepamos". "La esperanza hace posible instalarse en un hogar".

Han también contrapone, en el plano político, la esperanza al miedo. "La esperanza es elocuente. Narra. Por el contrario, el miedo es negado para el lenguaje, es incapaz de narrar". La esperanza mueve a los corazones a actuar para ser desde la trinchera contemplativa. Frente a lo que dice Camus de que frente al absurdo de la vida solo cabe el presente continuo, "en la esperanza se encierra una dimensión activa, que nos mueve a actuar y nos inspira para la nuevo". La esperanza precede a la acción e, incluso, "es anterior al lenguaje" por su naturaleza humana, que es plenamente narrativa. "Quien solo consume informaciones ya no lee poemas" - son los poemas narraciones?

La esperanza se vuelca hacia el futuro con el amor, la belleza y el conocimiento, lo que descuadra un poco con la aversión hacia la acción que muestra en Vida contemplativa. Parece que en Han el amor es un motor primario del ser humano en cuanto a ser que desemboca en el pensamiento, la belleza y la esperanza a partes iguales. El que no ama es porque no piensa. El que no aprecia la belleza no ama. El que no piensa no ama. Y así sucesivamente. En consecuencia, no hay futuro posible sin esperanza. Para muchos autores, incluyendo Heidegger, "lo más importante es regresar a lo sido, es decir, a la esencia que campa. Heidegger desconoce la intencionalidad de los actos de prever y de asomarse afuera". Evidentemente critica por enésima vez La condición humana de Hannah Arendt, aunque parece más abierto a la acepción de la vida activa como consecuencia de la vida contemplativa.

Han propone una política basada en la esperanza, partiendo del amor, algo un tanto místico pero que personalmente no rechazo. "Los sentimientos de angustia y resentimiento empujan a la gente a adherirse a los populismos de derechas". Esto es un peligro para la naturaleza de la democracia. "La democracia es incompatible con el miedo. Solo prospera en una atmósfera de reconciliación y diálogo". "Hoy ya nos da miedo hasta pensar", que es, o quiero creer que es, el principio de una vida humana sincera. "La esperanza es el salto, el afán que nos libera de la depresión, del futuro agotado". Y eso tiene un grave impacto en nuestra forma de relacionarnos con el mundo y con los seres con los que interactuamos. "El sujeto de la esperanza es un nosotros".

Es difícil encajar la democracia en el pensamiento de Han. Alguien como Han parecería tirar por otro lado, pero la nostalgia utópica de los románticos es un poco drama queen. Parece que hace 40 años, en plena Guerra Fría, hubiera una democracia sustancialmente más fuerte. No digo que no fuera así, pero por lo menos justifícamelo con solidez. Dice Han que "miedo y libertad son incompatibles", pero no explica la cadena entre libertad y democracia, que de seguro no es obvia, especialmente si tomamos la concepción negativa de Han de la libertad actual como un mecanismo de autoexplotación del individuo.

De todas formas, me gusta que Han haya llegado a un punto en su filosofía en que se ve obligado a ofrecer soluciones en base a su análisis, no tanto por necesidad sino por coherencia. Hay algo de compromiso ético contra el modelo de sociedad actual cuando dice que "merodea el fantasma del miedo". Por tanto, creo que está obligado a decir cómo las cosas sí estarían bien, como pudo hacer Foucault con su idea de resistencia. A mí me gusta su apuesta neomística por su estética, aunque esté lejos de ser una propuesta concreta, accionable e incluso razonable.

En conclusión, amigo Han, ha sido un buen viaje, pero es hora de arrojarse a otros. "Mientras hable el poeta seguirá habiendo esperanza en el mundo".
Profile Image for Josuan Eguiluz.
28 reviews1 follower
November 1, 2025
Vivimos en una pandemia de miedo.

Al fracaso, al qué dirán, a no dar la talla.

Sometidos a una exigencia voraz de eficiencia y productividad que atenaza, cercena y oprime a lo distinto. La tiranía de lo igual. El fordismo experiencial.

Si no buscamos lo diferente, lo original, lo nuevo, por miedo a no ser suficientes, productivos ni eficientes; nuestra libertad adolece coartada.

Ante este sombrío contexto, Byung-Chul Han revisita y hace apología de la esperanza. Necesitamos ingentes dosis de esperanza.

El sujeto de la esperanza es un nosotros. Se trata de una actitud espiritual que nos hace creer en el futuro.

En la esperanza anida el amor. La esperanza no aísla, sino que reconcilia, vincula y une. ¿Podemos poblar de esperanza una sociedad tan carcomida por todo lo contrario: la polarización, el temor y el odio?

Solo la esperanza de un mundo distinto y mejor despierta un potencial revolucionario. Quien tiene miedo, por el contrario, se somete al poder. ¿Quizá esta pandemia de miedo sea la razón principal del auge de los autoritarismos?

A quien tiene esperanza el mundo se le presenta bajo una luz totalmente distinta. Necesitamos lo distinto como agua de mayo. La esperanza le da al mundo un esplendor especial. Ilumina el mundo. Necesitamos luz frente a las tinieblas del miedo.

La esperanza no es el convencimiento de que algo saldrá bien, sino la certeza de que algo tiene sentido, al margen de cómo salga luego. Necesitamos poder creer. Querer creer.

La esperanza hunde sus raíces en lo transcendente. Es una trascendencia que no se puede describir, sino sólo cantar. Algo que experimentas en tu ser, pero no alcanzas a explicar racionalmente.

Un aleteo que nos porta, que nos eleva. Quien tiene esperanza busca levantarse de nuevo. Confía en lo imprevisible, cuenta con que haya posibilidades contra toda probabilidad. Apuesta por la vida.

En una era donde tememos la desaparición de nuestras democracias, de la paz, del estado del bienestar, lo construido. En definitiva, de la muerte de lo conocido. La clave fundamental de la esperanza es la venida al mundo como nacimiento.

Miremos así, hacia lo nuevo, lo que aún no está; lo que está por venir más allá. Soñemos que ese futuro es posible.
65 reviews
December 10, 2024
Not surprisingly from the tittle, this is the most optimistic of Han’s books that I’ve read (I’ve likely read about three quarters of what has been translated to English). But for Han, hope seems more complex than the traditional Hallmark version. It’s a bit grimmer, darker, more battered and bruised but still grinding away towards a future. Notice not “the” future, but “a” future as Han’s version of “Hope” doesn’t really have a direction beyond “forward”. We can’t “Hope” for a better job so much as just “Hope” to keep going. But also his version of “Hope” seems to be external to the “self”. It comes from connection with something “other”. Not inherently greater but something complex and somewhat unknowable. There has to be a sense of community for true hope to exist. While he feels that we have lost this in much of of modern life (which I agree with), he seems to genuinely believe that we can find this stronger, grittier hope if we learn what we are really looking for. Hope, belief and faith and love, seems like a good plan to me!
This entire review has been hidden because of spoilers.
Profile Image for Lucía ✨.
387 reviews40 followers
January 9, 2025
Una lectura recomendadísima. De las tres partes de las que se compone este librito, (esperanza y acción, esperanza y conocimiento y esperanza como forma de vida), me quedo sin duda con la primera, aunque me ha encantado leer las tres.

Byung-Chul Han nos habla de la importancia de la esperanza y de mirar hacia delante, no necesariamente con la convicción de que todo va a salir bien, sino promoviendo la idea de que la vida tiene sentido. Sin embargo este libro habla de muchas más cosas. Habla del miedo, del optimismo, de la angustia, y de como la desesperación absoluta puede dar paso a una esperanza absoluta.

Me quedo también con esta frase que Ernest Bloch escribe en El principio de la esperanza: La esperanza se puede aprender, pero hace falta querer aprenderla.

En definitiva, leed este libro.
Profile Image for Jonas Reif.
28 reviews
March 25, 2025
Das Thema ist spannend, es sind ein paar ganz interessante Gedanken sind dabei.

Ansonsten liest sich das Buch wie eine lustige Mischung aus dem Sprüchebuch und scholastischer Philosophie. Will sagen: viele Thesen und viele Unterscheidungen.
Das liegt vermutlich an der Länge.
Profile Image for mar.
90 reviews34 followers
June 17, 2025
I'M FREEEE la verdad me costó leerlo, fue aburrido pero fue por la uni😭 y podría haber sido más corto con la cantidad de veces que repetía las cosas. Destaco igual que las ideas del autor definitivamente las voy a recordar en mi día a día, mi critica no es por el contenido en sí sino que fue un bodrio jajdh
Profile Image for Fran Tbp.
94 reviews
March 6, 2025
"La inteligencia artificial no es capaz de pensar porque no tiene amigos ni amantes. No sabe lo que es el eros. No anhela lo distinto"
Profile Image for Lucía.
90 reviews16 followers
December 27, 2024
Un recorrido filosófico interesantísimo sobre el ánimo de la esperanza.

«La esperanza no saca sus fuerzas de la inmanencia del yo. Su centro no es el yo. Quien tiene esperanza, está camino del otro. Cuando uno tiene esperanza, confía en algo que lo trasciende. En eso la esperanza se parece a la fe. La instancia de lo distinto como trascendencia es la que me alienta en medio de la desesperación absoluta, la que me capacita para levantarme en el abismo. Quien tiene esperanza es sostenido por algo distinto. Justamente por eso cree Havel que la esperanza tiene su origen en la trascendencia y viene de la lejanía.»
2 reviews
February 3, 2025
“[…]Quanto più è sfavorevole la situazione in cui manifestiamo la nostra speranza, tanto più profonda è la nostra speranza. La speranza non è sicuramente la stessa cosa dell’ottimismo. Non si tratta dunque della convinzione che una certa cosa andrà a buon fine, ma della certezza che quella cosa ha un senso - indipendentemente da come andrà a finire. Penso insomma che quella speranza profondissima e importantissima, l’unica che riesce a dispetto di tutto a tenerci a galla, a indurci a buone azioni e che è l’unica vera fonte della vertigine dell’anima umana e delle sue aspirazioni, la prendiamo per così dire “da un altro luogo”. Ed è soprattutto questa speranza che ci dà la forza di vivere e di provare a fare sempre qualcosa di nuovo, anche in condizioni apparentemente disperate, come per esempio sono quelle nostre.”
Václav Havel
434 reviews8 followers
December 15, 2024
Almost everyone I know is avoiding reading the news right now and seems to be mired in fear and and apocalyptic visions of the future. What does it mean to have hope now and what is the difference between hope and optimism. This short essay asks us to think clearly about the purpose and use of hope. Han believes that whereas fear isolates people and closes them off from one another, hope, by contrast, unites people and forms communities. Hope frees us to imagine a different future and envision solutions, thus making action possible. It's a perfect read for this time.
Profile Image for Alberony Martínez.
595 reviews37 followers
July 26, 2025
En un panorama filosófico dominado por el diagnóstico incisivo de las patologías contemporáneas, Byung-Chul Han nos sorprende con “El espíritu de la esperanza”. Acostumbrados a su aguda disección de la sociedad del rendimiento y la hipertransparencia, esta obra de 2024 marca un "viraje" hacia una visión más afirmativa, sin abandonar su rigor crítico. Echando a un lado el optimismo, su propuesta de esperanza, la cual "germina cerca del abismo" , es una fuerza que emerge de la desesperación más profunda para restaurar un "horizonte de sentido" en un mundo asediado por el miedo y la "pura supervivencia". Es un llamado a trascender la parálisis individualista y a reconocer que la esperanza es, ante todo, una construcción colectiva, un "nosotros" que se opone al aislamiento narcisista del neoliberalismo.   

Los que hemos tenidos la oportunidad de leernos otros libros de este escritor, en algunos puntos se recicla, pero mas allá la verdadera potencia de este libro reside en su capacidad para redefinir la esperanza como una "pasión por lo posible" que impulsa la acción y el pensamiento más allá de la mera computación algorítmica. Han argumenta que la inteligencia artificial, al solo "calcular y escoger" , es incapaz de generar lo radicalmente nuevo, lo "nonato" , que solo la esperanza puede vislumbrar. Mi lectura personal subraya que, si bien el ensayo no ofrece soluciones políticas concretas, su valor no reside en la prescripción, sino en la reconfiguración de nuestra disposición existencial. Es una crítica sutil a la expectativa de soluciones rápidas, invitándonos a una "acción contemplativa" que prioriza la apertura a lo desconocido sobre la eficiencia predeterminada. En este sentido, la obra es un recordatorio de que la filosofía no siempre debe ser un manual de instrucciones, sino un catalizador para una nueva forma de percibir y habitar el mundo.   

El estilo conciso y denso de Han, que condensa ideas complejas en apenas 144 páginas , facilita una lectura profunda sin sacrificar la accesibilidad. La integración de las obras de Anselm Kiefer no es un mero adorno, sino un diálogo visual que enriquece la reflexión filosófica, sugiriendo que la esperanza y la desesperación se manifiestan también en la dimensión estética. Aunque algunos críticos señalan una "regurgitación" de autores previos , considero que la maestría de Han radica precisamente en su habilidad para tejer un tapiz intertextual con pensadores como Heidegger, Arendt o Spinoza , reanimando sus ideas para iluminar las patologías de nuestra era. "El espíritu de la esperanza" es, en definitiva, un faro intelectual que nos invita a recuperar la capacidad de soñar y actuar en un futuro que, a pesar de todo, sigue siendo narrable.
Profile Image for Brent.
647 reviews60 followers
Read
May 9, 2025
Hope is what gives humanity faith. Hope, contrary to wish or desire, has no object, no expectation. One can simply have "hope." In this way, Han calls it a mood, what Heidegger calls Bestimmung, since it orients one's being. This is different than an affect, however. Han says that Hope is the inverse of anxiety (Angst), which characterizes Heidegger's philosophy of Dasein. Han says that Heidegger's Dasein is immanent, and is past looking towards Being, towards essence. In this way he invokes Plato's Forms and his concept of Mnemosyne, or memory as recollection. While Mnemosyne was one of the Titans, Elpis, or Hope, is more ancient, as She is one of the primordial deities, and the daughter of Nyx (Night). Although is Hesiod's account of Pandora and her box, she shuts the lid (not before all human ills fly out), leaving only Elpis remaining inside. Hope is what gives birth to a seedling after a nuclear fallout. It hears the tune of the wine in a song, even when there is no humanity left to sing along. Han interacts pace Bloch (hope, but too Hegelian), Arendt (hope is seen as passive vis-a-vis action), and Heidegger (Dasein as solitary and past-oriented thereby leaving no room (or need) for hope, community, &c.). He quotes Reformed Theologian Jurgen Moltmann favorably (Theology of Hope, which I really need to read as I finished his Crucified God last year).

Han often times simply asserts that the aforementioned are wrong "Arendt simply fails to see..." without providing any real substantive support for his claims other than tenuous etymological conclusions or bald-faced assertions. Still...well, I just like this guy a lot. Some may criticize him for not being "academic" enough, but we don't need more inscrutable polemics or rhetorical casuistry...in this failing world, what we need is hope. Hope looks not towards the past nor death; rather, hope leans in and listens attentively: hope looks towards birth. In this sense, hope brings rebirth, salvation...hope brings an expectation of a coming, an adventus.

Who on earth could fit this role? Maybe not one terrestrial man, but a theanthropic one.
-b
Profile Image for Ayelen Arostegui.
439 reviews55 followers
August 10, 2025
Un libro luminoso sobre la esperanza.

La esperanza es un temple festivo que nos exonera del lastre existencial. La esperanza alivia la existencia. Nos infunde unas ganas y un afán que nos elevan por encima de “haber sido arrojados” y nos exoneran de la “culpa”.

La esperanza no anda erguida. Es audaz, se estira hacia adelante, es un aleteo que nos porta. Sin el espíritu de la esperanza, nos quedamos atrapados en lo igual. Es una magia que nos permite creer que todo podría ser de otra manera. Si no hay futuro, es imposible apasionarse. Sin horizonte de sentido es imposible actuar. Sin eso, la vida se reduce a la inmanencia del consumo. Los consumidores no tienen esperanza, solo deseos y necesidades.

La esperanza agranda el alma para que acoja las cosas grandes. Por eso, es una excelente vía de conocimiento. Una pasión por lo posible.

Nuestra capacidad de esforzarnos por algo simplemente porque es bueno, y no porque su éxito esté garantizado. La esperanza no es optimismo. Es la única capaz de mantenernos a flote y de alentarnos a hacer buenos actos.


Profile Image for Phil.
122 reviews4 followers
November 9, 2025
Han's thesis is that our current society lacks hope, and without hope it's impossible to imagine a better future. He says that the current reigning zeitgeist is fear and anxiety which divides us and keeps us from collective action to create a better future. without hope revolution is impossible.
Profile Image for Nat Ware.
23 reviews
May 22, 2025
my least favorite by Han that I've read so far, but still definitely enjoyed it. Was curious about the pairing with the illustrations by Anselm Kiefer, and while I thought several of the pieces were interesting, I had issue with how the text and images were integrated formally. I did really enjoy the connections that were being made between hope, action, and radical Christian traditions. While I love his other books more I can definitely see this being a text I will return to in the future, and was absolutely worth the read.
Displaying 1 - 30 of 123 reviews

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.