Pomoćni glagoli srca

by Péter Esterházy, Arpad Vicko (Translator)

Možda najneobičnija knjiga najinovativnijeg pisca savremene evropske književnosti.
Knjiga o majci.
Ukrštena priča koju izgovara glavni junak u nedeljama posle majčine smrti, preispitujući sebe i svoj odnos sa majkom, ali i vodeći intenzivan dijalog sa odsutnom majkom i sa bližnjima.
Knjiga sastavljena od sećanja i emocija, od uzbudljivih trenutaka proživljenog života, od prizora koji se ne mogu zaboraviti, od detalja koji priči daju nesvakidašnju moć obnove minulog vremena.
Efektna rekonstrukcija privatnih i javnih istorija istočne Evrope u drugoj polovini XX veka.
Roman o privatnim i društvenim traumama i iskušenjima, knjiga koja nam govori ono o čemu obično čak i književnost ćuti.

Genres: Fiction, Hungarian Literature, Hungary, Contemporary, Romance, Literature

96 pages, Hardcover

First published January 1, 1985

About the author

Péter Esterházy was a Hungarian writer. He has been called a "leading figure of 20th century Hungarian literature", and his books are considered to be significant contributions to postwar literature.

Reviews

[Deniz Balcı · Rating 3 out of 5]

'Kalbin Yardımcı Fiileri' üzerine yazılmış eleştirileri ve analiz yazılarını okumak hem keyifli hem de ilham verici. Aynı romandan ne kadar muğlak ve farklı şeylerin çıkarılabildiğini görüyor insan. Hem okurken bir yere koymadığımız bazı ayrıntıların başkaları tarafından nasıl yüceltildiğini de görüp zihnimizi-algımızı ve karşımızdakinin zihnini-algısını da sorguluyoruz. Bu süreçleri bir kitap üzerinden yaşamak bence gerekli, özel ve eğitici. Ancak bir kitabı okuduğumda, onun kafamda değerli olabilmesi için, eleştirileri yazılarına muhtaç olmamam lazım. Üzerine yapılmış incelemelerle bütünlenen ve anlamlanan eserlere zaman verip, bir süre uzak durup daha sonra tekrar geri dönmeyi sağlıklı buluyorum.
Yakın zamanda Carterascu'nun üçlemesinin ilk kitabı olan 'Orbitor - Göz Kamaştırıcı'yı okumuştum. 2017 senesinin en zor okuması olarak görüyordum ki 'Kalbin Yardımcı Fiileri' bu fikrimi değiştirdi. 2017 senesinin en zor okuması oldu benim için. Tahammül sınırlarımın dışındaydı yer yer.
Daha sonra tekrar okumayı düşündüğümden puanlamamayı tercih ediyorum.
Herkese iyi okumalar!

[Uroš Đurković · Rating 3 out of 5]

Teško da postoji bolnija tema od smrti bližnjih. Bol lomi, a reči beže – što od stiska muke, što zbog nekog zida i opkoljavajućeg osećaja koji zadesi svakoga suočenog sa gubitkom. Bol lomi, sve dok ne probije svaku odbranu svesti, tamo gde je govor potpuno poražen. Do tog trenutka, mehanizmi odbrane su različiti, a ponekad i uznemirujuće neprikladni. Poneko od smrti, uglavnom nesvesno, pravi predstavu – gde sahrana voljene osobe deluje kao san, eksces, snimak na kome je ja poništeno. Znam i ljude koji se na sahranama smeju, odnosno, koji u pauzi od neverice i očaja, odjednom, prsnu u smeh. A poneko u smrti pronađe i neki jezivi, ali potrebni karneval. Esterhazi je, tako, od smrti svoje majke smućkao jedan (Molotovljev) koktel osećanja, nimalo zaceljujuć, već čak i autodestruktivan, a svakako neprijatan. I to ne neprijatan zbog patosa, nego, baš suprotno, zbog uznemirujuće karnevalizacije smrti, koje se posebno ispoljava u odnosu na prikaz tela majke. Ta istorija tela majke u odnosu na sve ono što telo može predstavljati, vrlo je bolna, pa i mučna tačka. Esterhazi je tu bio zaista inovativan, pa i, možda, hrabar – pokušao je da oponaša poziciju same majke, da ona u nekom momentu progovara – da se pozicije promene. Ali jedna od nevolja sa smrću je što je naša smrt uvek smrt drugih, prema tome, izmeštanje nije moguće, čak i kada hoćemo da autentičnost svoje nove pozicije verifikujemo duboko ličnim, pa i kompromitujućim detaljima nečije intime. I tako se iz jednog obruča neprijatnosti dolazi do drugog; a u Esterhazijevom se korporalnom humoru i prividnom spisateljskom nehaju, koji je najbolniji kad prostruji duhovitošću, nalazi jedna grdna muka gde su reči samo nuspojava.

Delikatna je ovo knjiga, čak i kad je razočaravajuća. Nije slučajno Esterhazi to što jeste i ova knjiga nipošto nije slaba, a još manje mlaka, ali ipak preporučujem da se čita njegov „Dnevnik o gušterači” – delo koje je usledilo nakon svega – Esterhazijev predsmrtni dnevnik. Izuzetno je zanimljivo porediti „Pomoćne glagole srca” sa tom knjigom – ali i promisliti o čemu uopšte govorimo kada govorimo o smrti? Jesmo li ubedljiviji kada je reč o našoj smrti ili smrti nekog dragog? I da li je poslednje pitanje, zapravo, neumesno?

Isti niz pitanja može se postaviti i za Handkeov „Užas praznine”. I u tom mogućem susretu, Esterhazijev bolni roman može dobiti dodatan značaj.

[Aslı Can]

Çok güzel, çok zevkliydi. Diğer kitaplarını da hemen hemen, bir çırpıda okumak istiyorum. Annesi ölen biri, annesini anlatıyor ama anlatıcı da muğlaklaşıyor bir süre sonra, ölen de. Böylece okuduğumuz annesi ölen birinin acılarından öte, beklentinin dışında, karmaşık bir süreç oluyor. Kitabın içinde kime ait olduğu belirsiz bırakılmış fazlasıyla alıntı var(sadece kitabın başında alıntı yapılan yazarların listesini vermiş yazar). Böylece ifadesine, farklı ifade biçimleri katarak anlatıyı katmanlaştırıyor ve diller ötesi, söylemler ötesi bir boşluk yakalayıp, orada geziniyor Peter Esterhazy.

Edebiyat aracılığıyla kişisel deneyimler aktarılırken anlatının fazla kişiselleşmesi ve bunun sonucunda da sıradanlaşması gibi bir tehlike var bence. Yazı elbette kişisel ama yazar kişisel olanı anlatırken kişisel bir dil, kişisel bir yol da bulmalı ki daha önce binlerce kez olan şeyler kendini bir başka dille anlatsın. Olabildiğince içe dönüp, bir boşluktan habersizce dışarı çıkmak ve yazdığının hem sana ait hem de senden azade bir şey olması...

Yeni bir yazar, yeni bir arkadaş, yeni bir dille tanışmanın mutluluğunu yaşıyorum.

[Zeynep T.]

DNF (didnotfinish). 124 sayfalık kitabın 57 sayfasını okudum. Anlatıcı/yazar annesinin ölümüyle girdiği yas sürecini anlatıyor. Savruk bir anlatım var. Cenaze kısmından sonraki sayfalarda neyden bahsettiği anlaşılmıyor gerçekten. Metne büyük harflerle dipnot gibi eklenmiş edebi alıntılar var. Yazar en başta hangi edebiyatçılardan alıntı yaptığını listelemiş ama eser ismi vermemiş. Her alıntının altına eser ve yazar ismi koysaydı daha iyi olurdu. Anlamsız kalmış çoğu. Roland Barthes'ın Yas Günlüğü gibi bir şey beklemiştim fakat hiç beğenmedim. Okuduğum yere kadar puanım 1 olur. Yazarın matemine saygısızlık ediyorum belki fakat madem yayımlandı bu metin ben de okur olarak iyi bir edebiyat örneği bekleme hakkına sahibim.

[fióka · Rating 5 out of 5]

Hát, nem lett könnyebb, de ez nyilván csupán hiú ábránd volt, tudható, mikor ötletként először felbukkant. De ábrándozni jó, azért is csináljuk.
Így hát tettem, ami a dolgom. Lebegtem a mi lett volna ha-k és az emlékek, emlékeim között. Nem volt jó. Az egyik azért, mert kínzó és rettenetes, a másik meg azért, mert kínzó és rettenetes bizonyosság. Nem lelek nyugalmat. De a könyv jó, hogy arról is mondjak valamit, ha már ez róla szól. Esterházyt még nem bántunk meg. (Honnét ez a késztetés a királyi többesre a közelében?)
Van benne sok jó dolog, mi segítségül szolgálhat, most hirtelen leginkább ez, bizonyítandó emberi mivoltunk:
„HA VÁLASZTANI LEHETNE, HOGY KI TÁMADJON FEL, AZT HISZED, HOGY JÉZUS?”

Hát nem.

[Eylül Görmüş · Rating 3 out of 5]

Macar yazar Péter Esterházy ile Kalbin Yardımcı Fiilleri ile tanıştım. Epey deneysel bir metin ile oldu bu ilk tanışmamız - açıkçası bu kısacık kitap beni epeyce zorladı ama bu tür postmodern metinlere genelde yaptığım gibi bir noktadan sonra anlam bütünlüğü aramayı, hikayeyi takip etmeye çalışmayı bırakıp kendimi sadece okuduğum sayfaya, o sayfadaki kelimelerin gücüne bıraktım, bunu yapmaya başladıktan sonra daha akışkanlaştı kitap.

Yazar bu kitabı annesinin ölümünden sonra yazmış, dolayısıyla epeyce kişisel bir metin karşımızdaki. Hastanede geçen birkaç günün ardından annenin ölmesiyle başlıyor anlatı. Her bölümün sonunda büyük harfle yazılmış, başka yazarlardan alınmış pasajlar var. (Kimden olduğu belirtilmiyor.) Ben çoğunu tanıyamadım - birkaç Borges alıntısı hariç çünkü Alef'i okuyan herkes gibi ben de Beatriz Viterbo'yu unutmadım, onun adını görünce bağlantıyı kurmak zor olmadı.

Bir tür iç konuşma gibi başlıyor metin ancak ilerledikçe anlatıcı muğlaklaşıyor, adamın sesinden annesinin sesine geçiyoruz - bu aşamada ölen de muğlaklaşıyor, anne, oğlu ölmüş de kendi kalmış gibi anlatmaya başlıyor, savaş yıllarına, gençliğine, çocukluğuna gidiyor. Bunlar fiziksel ve ruhsal olarak acı çeken iki insanın sayıklamaları gibi yazılmış biraz, gitgide daha kopuk ve tutarsız bir hal alıyorlar. Her bölümün sonundaki alıntılar (ki büyük harfle yazıldıkları için sanki öfkeli cümleler gibi okuyor insan onları ister istemez), o iç sesleri daha açıklayıcı kılmak yerine daha da belirsizleştiriyor anlattıklarını.

Belki de bu kitabı giriş bölümündeki şu cümle anlatıyor en iyi: "dili kullanmıyorum, gerçeği anlamak istemiyorum ve size anlatmak gibi bir derdim de yok."

Zor bir metin, başta da dediğim gibi benim için biraz fazla postmodern, kimi zaman Carlos Fuentes'in zorladığı kadar zorladı beni ama onun kadar da haz vermedi sanki. Ve fakat yasın dehşetengizliğini, tekinsizliğini ve gürültücülüğünü insana geçirdiği şüphesiz. Her şeye rağmen şiirli dilini sevdim ben ama genel olarak çok bayılmadığımı söylemem lazım, herkesin de kalemi bir kitap değil kanımca.

Neyse, başka Esterhazylerim de var, bakalım onlarda ne bulacağım?

[Dani Dányi · Rating 5 out of 5]

Meseszerű, álomszerű. Szeélyes, mégis személytelennek hat, szépirodalminak, életszaggal, kommentárral, egymásba nyíló meta-terekkel. Összezavar, mulattat (!), gyászol, tornázik, ír, jegyzetel, idéz, összeomlik. Mindezt felváltva és sokat, kevés oldalon (gyászkeret, nincs számozás). A végén az a nagy csönd, mégis az volt a legjobban megírva.

[Roxana Chirilă · Rating 3 out of 5]

Péter Esterházy's "Helping Verbs of the Heart" is one of those weird books your literature professors keep going on about. And if you're going to read one of those post-modern, odd, occasionally incomprehensible books that do a lot of strange things stylistically, it might as well be this one.

And when I say it's weird, I mean it. At least in my Romanian edition (but I assume, in all editions), the story is written in short installments on the upper part of each page, while the lower part of the page is reserved for quotes from other books, written in all-caps. The middle is blank, separating the two.

It's a book about the death and funeral of the narrator's mother. The father calls his children home for the occasion. They come, reluctantly. The narrator is aware of being perceived as a precious, stuck-up individual. He perceives the world around him and sometimes he seems to hallucinate things - a party with nurses among the oddest. It's hard to tell what's going on, what's real and what's not. In the second half of this admittedly very short book, the narration is taken over by the dead mother, who perceives herself as alive, and her son as dead, and rambles about her youth and her marriages.

"Helping Verbs of the Heart" isn't a story - it's an oddity. It's almost poetic, it's strange, it's resonant. It's good in its way, but it's probably not everyone's cup of tea. No, scratch that - it's the cup of tea only a handful of people would enjoy, I think.

[Mohanna · Rating 3 out of 5]

این کتاب به خاطر نوشته‌ی پشت جلدش نظرم رو جلب کرد:
بدترین کار در این لحظه، ابراز همدردی است؛ نگاهی، حتی کلمه ای. صورتم را از کسی که حرف می زند، برمی گردانم یا ساکتش می کنم. چون فقط یک چیز می خواهم. می خواهم احساس کنم وضعیت فعلی ام را نه کسی می تواند درک کند و نه من می توانم با کسی در میان بگذارمش

روایت به سوگ نشستن فرزندی از مرگ مادرش. البته نه اون سوگی که می‌شناسیم و شیون و زاری‌.
بیشتر از خود روایت نوشته‌ها و بعضی مونولوگ و دیالوگ‌ها نظر من رو جلب کرد.

[Jelena]

Knjiga koja opisuje bolnu i tešku temu, ali mi je bila konfuzna i napadna. Djelovala mi je zbrkano.

[Felipe · Rating 4 out of 5]

Caso estranho de livro em que a experiência de lê-lo (e por experiência englobo desde a absorção do conteúdo até o formato do objeto-livro) é quase mais interessante que o texto em si. Elegia subversiva à memória de sua mãe, recentemente falecida quando da escrita do livro, Esterházy reconfigura completamente este que seria um breve tratado sobre o luto quando concede a ele o subtítulo de 'Introdução à Literatura', e força o texto a dividir espaço de página com citações de um sem número de outros autores (não parece por acaso que a data mais recorrente no material seja o Bloomsday), nem que a força central seja a dureza de perder uma mãe (ou um filho), é quem nos põe as palavras na boca, afinal.

[Kimia almasi · Rating 3 out of 5]

شبیه فیلم های آوانگارد و تجربی با تدوین و ضرباهنگ خاص بود. چیزی نبود دیوونه ش بشم. اما از Reading slump درم آورد. حالِ خودم داغونه. بعضی از جملاتش داغون ترم میکرد. گاهی سنگین بود و گاهی سبک. بعضی از جمله هاش شاهکارن. و من کلا بخاطر جلدش خریده بودمش‌. نمیدونم.‌‌‌.... بد نبود‌. خوب شد خوندمش.

[Bahar · Rating 1 out of 5]

گول جلد و عنوان یا حتی خلاصه طنازش رو نخورید!
به‌شدت بی سر و ته!
۱۵۹ صفحه‌ای که بیخودی حیف شده بودن. آنقدر متن ضعیف، و صفحه‌های خالی داشت که در ۲ ساعت خوندمش.
اصلا سمتش نرید.

[Papatya ŞENOL · Rating 4 out of 5]

okuyucu, alışık olduğu düzen ve akıştan çıktığında sarsıldığı için, takip etmesi ve anlaşılması kolay değil. bir annenin ölümünün hemen öncesi ve ardında ana-oğul ilişkisini temele oturttuğu anlaşılsa da aslında bireysellik daha ön planda. birbirlerine atfettikleri anlamlarla hayatın somut gerçeklikleri arasındaki fark, kana dokunan bir gözlem gücü ve çeşitli metinlerden gelişigüzel yapılmış alıntılarla farklı bir okuma deneyimi sunuyor. hayranlık verici bir çıplaklık, kasvet ve sayıklamalar. ama zaten kim ölüm döşeğinde düzgün cümleler kurmaya çabalar ki? modern klasik serisinde yer alan bu kitap,orta avrupa edebiyatı meraklılarına tavsiye.

[Carolina · Rating 5 out of 5]

Fragmentaarne romaan, mis hargneb kümnetes suundades, vahetab vaatepunkte, mängib lugejaga. Ja ometi loob Esterházy küllusliku ja avara kirjandusliku ruumi, mis väga vähestel nii hästi õnnestub.

[Maurizio Manco · Rating 4 out of 5]

"Chi vive non può nascondersi. Pian piano ci accade ogni cosa. Si rattrappisce il tempo avaro." (p. 55)

[Maxim · Rating 5 out of 5]

Fascinating.

[Lauri Laanisto · Rating 3 out of 5]

Kurat, ma ei saa selle Esterhazyga kuidagi sina peale. Must läks täiesti mööda selle raamatu fenomenaalsus, erilisus või kasvõi veidrus seisneb. (Nagu tagakaanetekst ütleb, siis selle raamatuga saadeti korda lausa mitu 80ndate kirjanduseimet.) Olin tol õhtupoolikul ka üsna kärsitus tujus, nii et kui ma mingist kohast esimese hooga päris aru ei saanud, siis ma ei viitsinud seda uuesti ette võtta. Sedasorti tundeline ja heas mõttes segasepeksmine ei kipu mind üldjuhul ka kõnetama, isegi kui ma võtan aja ja süvenen asjasse. Raamatu esimeses pooles seda hämarust muidugi ka polnud - see oli väga sirgjooneline kirjeldus ajast ja kohast. Kes on nõukaajal haiglas olnud, eks see teab. (Ma ise olin pikemalt küll alles 1995, aga õhustik oli tuttav. Pealegi vanaema oli mõni aasta hiljem ühes hooldushaiglas ja seal tehti talle kah viisipärase eutanaasiaga lõpp peale, nagu see ikka on olnud.) Teine osa oli lihtsalt kollaaž ema mälupildikestest. Mõni pildike oli toredam, mõni jättis külmaks. Ja noh, need allosas olevad tsitaadid. Ma ei ole sedasorti kontektipunnitamise sõber. Need olid natuke nagu liiga suvakad, et neid tõsiselt võtta. Natuke nagu see häda, mis Kunnusel on (või pigem oli) - et kui ta parasjagu oli lugenud Musili "Omadusteta meest", siis tsiteeris ta igas oma tekstis järgmised pool aastat seda raamatut. Siis olid vennad Karamazovid, Thomas Mann jne jne. Kõike saab igal pool tsiteerida nii et see justkui on seotud ja näib tähenduslik. Aga minu maitsele on, nagu ma juba ütlesin, need liiga suvakad seosed, mis ei paku mõttelist pinget. Sedasi loodud tähendused on nii devalveerunud, et peaksid minema otse videole, nagu vanasti öeldi... Ja nagu juba eelnevategi raamatutega - Esterhazy poeetilisus on ka midagi sellist, mis jääb mulle tabamatuks. See on seal kahtlemata olemas, aga ma kohe ei suuda seda nautida. Mingi nihe on sees, ma ei saa tema tekstidele pihta, kui ta just otse jalkafännidele ja ajaleheartiklina asju üles ei kirjuta. Eks see ütleb rohkem minu kui tema kohta...

[Lunca · Rating 5 out of 5]

Am citit cartea ca pe o anexă la Harmonia Caelestis. Sper să găsesc într-o zi ceva despre felul în care Esterházy distorsionează realitatea, cu precădere pe cea a familiei sale. Valențele autobiografice sunt firesc anunțate, dar nu știi niciodată în ce măsură se folosește de ficțiune. Poți doar asuma că aceasta constituie cea mai însemnată parte dintr-o carte scrisă de el, căci limbajul e cel mai adorat cu putință când vine vorba de acest autor. Rămân cu o curiozitate în ceea ce privește felul în care discerne cum să scrie despre imediata sa familie.

Scriitura e tranșantă și curajoasă. Spun asta pentru că de la întâlnirea cu frații săi pricinuită de moartea mamei, transpusă în stilu-i caracteristic, naratorul se topește în figura mamei și urmează pasaje revoltătoare și spumoase a la Esterházy, același din Harmonia Caelestis. Un joc fabulant, ca un delir, totul spre acceptarea morții celei deja moarte încă de la începutul cărții. Sunt imagini lipsite de pudoare și situații absurde. Se ajunge chiar la închipuirea înmormântării fiului, cumva se face schimb de perspectivă și durerea se mută în oglindă, căci acum altcineva moare și altcineva trăiește și vedem cum se poartă lupta. Se preia ideea de la început, stângăcia simțită de cei trei pe marginea evenimentului funebru. Ce reacție ar fi potrivită? Niciuna nu ar fi de ajuns. Totuși, în chip imaginativ, altfel arată reacția mamei la moartea fiului: e și bătăioasă și puternică și fragilă, o combinație pe care îmi e greu să o redau, dar care are consistență și e în concordanță cu stilul literar.

Sunt aramă răsunătoare și un chimval zăngănitor! Putrezească toată lumea. Vă urăsc.

Un autor cu un stil aparte pe care mi-am propus să-l citesc integral, asta pentru că lumea lui îmi pare a fi tot cea în care trăiesc, dar totuși e prea diferită ca să fie chiar aceeași.

[Mojtaba R · Rating 3 out of 5]

داستان با زاویه دید اول شخص شروع می شود. راوی می گوید که روزی پدرمان سراسیمه به همه ما زنگ می زند و می گوید هرجا هستید بیایید، مادرتان در شرف مرگ است. آنها در بیمارستانی که مادرشان در آن بستری شده است، گرد هم می آیند. پزشک و پرستاری لاغر و بدجنس اوضاع روحی آنها را بیشتر خراب می کند. بعد از مدتهاست که راوی برادر و خواهر خود را می بیند. رفتارشان حکایت از ناراحتی ندارد و خود او نیز نمی داند در این جور مواقع چطور باید عمل کند. او رویدادهای معمول مرگ و خاکسپاری و ایام سوگواری را تشریح می کند و از اینکه نمی داند در مراسم چطور رفتار کند، معذب است. او می کوشد از تجربه ای سر در آورد که به رغم عادی بودنش به طرز جانکاهی منحصر به فرد است. در همین حال است که مادر درگذشته اش شروع به صحبت می کند. در واقع مادر به او یاد می دهد وقتی عزیزی را از دست می دهی، چطور باید عمل کنی. بعد از اینکه مادر نقش عزادار را به نحوی عالی اجرا می کند، از رویاها و داستان های کودکی و دوران جوانی اش و عشق اولش می گوید که در واقع تصویری از مجارستان زمان جنگ است. پسر در تمام مدت مورد نوازش مادر قرار می گیرد. سر آخر راوی از روزهای آخر مادرش در بیمارستان می گوید؛ جایی که با اکراه او را به دوش می گیرد و کمکش می کند به دستشویی برود. این سختی برای راوی خوشایند نیست، اما سعی می کند تحمل کند و چیزی نگوید. بین او و مادرش هیچ صمیمیتی دیده نمی شود. انگار که راوی به غریبه ای کمک می کند و حتی صحبتی عاطفی نیز بین هم رد و بدل نمی کنند. این آخرین دیداری است که با هم دارند و مادر با حالتی نزار به او می گوید که دارم می میرم و با حالت حزن انگیزی از دنیا می رود.

[Merve A · Rating 3 out of 5]

Arka kapak yazısına aldanarak kitaba başlayan kurbanlardan biri de benim sanırım. Çok farklı bir anlatım/hikaye beklerken bambaşka bir şey buldu beni. Çok kısa bir kitap olmasına rağmen, okuru oldukça zorlayan; yer yer 'nerdeydim ben, nerden geldim buraya?' demenize sebep olacak bir anlatım şekli var kitapta. Yazarın kısa bir süre önce annesini kaybettiğini öğrendiğinizde daha da netleşiyor aslında her şey. Kitabın son kapaktaki yazıları da keza bunu destekler nitelikte. Herkes kendince bir çıkarım yapmaya çalışmış haklı olarak. Benim fikrim ise bu kitabın, ancak yazarın annesi ve kendisi tarafından tamamen anlaşılabileceği yönünde. Kitapta geçen küçük alıntıların, kopmaların aslında bir noktada yazarın kafasında yankılanan kopuk hatıralar olduğunu düşünüyorum. Yazar belki edebi bir eser ortaya koymak istedi belki de sadece annesiyle olan hatıraları kağıda dökmek istedi, anlaşılma derdi olmadan. Kim bilir.

[Ana-Maria Bujor · Rating 3 out of 5]

Grief is an ugly beast.

While highly experimental (I am sure I did not get all of it), this book manages to put into words some of the confusing, dark, shameful, sad thoughts you have when you grieve. Again, I can't say I fully get it or connect with the style, but I do connect with the raw emotion in it. Grief is not always dignified and quiet. Many times it's messy. And we have to live with it.

[Bence Labancz]

- „Sem a halál, sem a gazdája, az Isten nem vesz komolyan bennünket. Erre egy válaszunk lehet, emberhez méltó. Ha mi sem vesszük komolyan őket.”
- Vigyázzék, nehogy megázzék! – Nem baj az, fiatal úr, a nagyja úgyis mellé esik.
- NEM ESETT NAGYON NEHEZEMRE, HOGY OSZTOZZAM A GYÖTRELMÉBEN. HA ELMÚLT AZ EMBER HARMINC ÉVES, MINDEN VÁLTOZÁS A MÚLÓ IDŐ GYŰLÖLETES JELKÉPE

[MARgOT]

Kui matusepäeval oleks ainult matus, siis oleks veel mingitki lootust ega pruugiks juhtuda, et inimene vaatab tõstetud käsi kaenlaaluste lõhnapilvest tagasi, nuttes oma abituse pärast, oma kohutava üksinduse pärast, inimeste julmuse pärast, Jumala julmuse pärast ja selle pärast, et Jumalat ei ole.

[Betty Tóth · Rating 4 out of 5]

Sajnos annyira nem érintett meg, amennyire vártam, és az idézeteket is oda nem illőnek találtam néhol, mégis jár a 4 csillag, mert egy más élethelyzetben meglett volna az a plusz amit most hiányoltam. Talán, ha majd újra olvasom egyszer...

[Ali · Rating 3 out of 5]

کتابی خونده بودم تحت عنوان«چنان ناکام که خالی از آرزو» و اگر این کتاب هاندکه رو نخونده بودم خیلی بیشتر از کتاب پیتر استرهازی لذت می‌بردم.نقل قول های نویسنده هایی فصل ها رو از هم جدا میکنه، از اواسط رمان روایت میوفته دست مادر،و کوبنده..جمله به جمله کتاب بعد از نیمه دومش غمین و کوبنده‌اس.

[BibliofiliaFull · Rating 3 out of 5]

Qué fuerte. Sólo se me ocurre decir que, efectivamente, así pasa.

[Laylay l · Rating 1 out of 5]

BOKUM GİBİ

[Julia · Rating 3 out of 5]

A little too abstract for me, though it had its moments. Maybe I should read the Hungarian version?

[Andrés Quintero · Rating 4 out of 5]

“Estoy tan blanda que me podría enamorar en cualquier momento”

“En este país sino se puede declarar culpable al que dice la verdad, se le pone en ridículo”