Круг замкнулся

Rotters' Club #2

by Jonathan Coe, Джонатан Коу

The Closed Circle follows the adolescent characters from The Rotter's Club into middle age. On New Year's Eve of 1999, with Tony Blair presiding over a glossy new version of Britain, Benjamin Trotter watches the celebration on television in the same Birmingham house where he'd grown up. Watches, in fact, his younger brother Paul, now a member of Parliament and a rising star of New Labour, glad-handing his way through the festive crowd at the Millennium Done. Neither of them could guess their lives are about to implode.

Genres: Fiction, British Literature, Contemporary, Historical Fiction, Novels, Literary Fiction, 21st Century

640 pages, Unknown Binding

First published September 2, 2004

About the author

Librarian Note: There is more than one author in the GoodReads database with this name. See this thread for more information.

Jonathan Coe, born 19 August 1961 in Birmingham, is a British novelist and writer. His work usually has an underlying preoccupation with political issues, although this serious engagement is often expressed comically in the form of satire. For example, What a Carve Up! reworks the plot of an old 1960s spoof horror film of the same name, in the light of the 'carve up' of the UK's resources which some felt was carried out by Margaret Thatcher's right wing Conservative governments of the 1980s. Coe studied at King Edward's School, Birmingham and Trinity College, Cambridge, before teaching at the University of Warwick where he completed a PhD in English Literature. In July 2006 he was given an honorary degree by The University of Birmingham.

-
Retrieved 10:55, February 2, 2009 from http://en.wikipedia.org/wiki/Jonathan...

Reviews

[Andy Marr · Rating 3 out of 5]

I really love Coe's writing, his politics and his humour, but I've yet to really fall in love with one of his novels. I came close with 'The Rotter's Club', but then he chose to finish with that silly 100-page sentence, which spoiled things completely. 'What a Carve Up' started promisingly, too, but it grew too silly in the final section to be a favourite. In this book, it was the countless contrivances within the plot that proved frustrating. I knew that Coe had used the book to bring the original cast of 'The Rotter's Club' back together in a 'closed circle', and had been looking forward to learning more about their fates. But in putting this circle together, Coe relied far too much on chance encounters and enormous quirks of fate to make the whole thing really believable. Which was a shame, really, because, while not as well written as its predecessor, this was a really lovely book.

Still, onwards and upwards. I have a really good feeling about 'Middle England'...

[George Georgiadis · Rating 5 out of 5]

Ο Κόου καταφέρνει κάτι εκπληκτικό, να καταπιάνεται με πολλά θέματα όπως οι οικογενειακοί δεσμοί, οι διαπροσωπικές σχέσεις, η εσωτερική αναζήτηση νοήματος και σκοπού, εντάσσοντάς τα εντός ενός ευρύτερου κοινωνικοπολιτικού πλαισίου χωρίς να χάνει τον στόχο του. Όλα αυτά βεβαίως με τον γνώριμο διεισδυτικό και αιχμηρό σχολιασμό που άλλοτε είναι ευθύς και άλλοτε υποβόσκων, δημιουργώντας ένα γλυκόπικρο και σχεδόν ελεγειακό μυθιστόρημα, ένα πολυεπίπεδο character study με τον τρόπο που μόνο αυτός μπορεί να προσφέρει.

[Maria Thomarey · Rating 5 out of 5]

Οπορτουνιστής, οπορτούνας,μια λέξη βρισιά στις αθώες εποχές της δεκαετίας του 70 και των αρχών του 80. Μια λέξη καραμέλα της εποχής μας το θείο ύδωρ που μπαίνει στο αυλάκι της ζωής μας και το διαβρώνει. Όλα είναι ευκαιρίες’ η κρίση’ οι άνθρωποι ‘τα προϊόντα και κυριως η εξουσία,Όλοι μας κυνηγάμε ευκαιρίες, όλοι μας υπάρχουμε από και για τις ευκαιρίες. Αλλά αυτές σαν το νερό τρέχουν,κυλούν και όντως διαβρώνουν το αυλάκι της ζωής μας,της ύπαρξης μας, Αυτό ακριβώς το νερό και αυτό ακριβώς το αυλάκι έρχεται να φωτίσει με αυτή την άτυπη τριλογία του ό Κόου.Την τριλογία που περιλαμβάνει την λέσχη των τιποτένιων τον κλειστό κύκλο καιτο Μέση Αγγλία . Φωτίζει τα σκοτεινά νερά φωτίζει τις κούρμπες στο αυλάκι φωτίζει όσα δεν θέλουμε να δούμε γιατί κυνηγάμε την ευκαιρία. Μέσα από αυτή την τριλογία μπορούμε να καταλάβουμε γιατί -όχι μόνο -η Μ. Βρετανία, αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη έφτασε εδώ που είναι. Και κάποιος θα ρωτήσει γιατί τι έχει δεν είναι καλά η Ευρώπη; Όχι δεν είναι Πώς και γιατί φύτρωσαν ξανά σπόροι που νομίζαμε πως είχαμε ξεριζώσει. Η ακροδεξιά ο ναζισμός η ξενοφοβία γίναν κομμάτι μιας Ηπείρου η οποία εδώ και τόσους αιώνες χορεύε τον χορό του ανθρωπισμού. Πώς και γιατί μετά το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου κι ενώ νομίζαμε πως τα ‘χαμέ αφήσει όλα πίσω μας ξαναγύρισε ο τρόμος και μας έσπρωξε πίσω,μαζί του. Σε έναν κόσμο γεμάτο με ανθρώπους που κυνηγάνε τις ευκαιρίες για εξουσία χρήμα επιβολή κατάκτηση και κυριαρχία . Κάπως έτσι είναι και οι ήρωες στα βιβλία του Κόου. Όχι όλοι, όχι.Οχι, υπάρχουν εκεί ακραιφνώς ρομαντιικοι,ήσυχοι και ανήσυχοι άνθρωποι αυτού του κόσμου. Αλλά αυτοι υπάρχουν μόνο και μόνο Για να νας θυμίζουν τον «παλαιό καλό κόσμο»’ τον τόσο άδειο από ευκαιρίες.

[Jim · Rating 5 out of 5]

Coe writes about frustration - professional, creative, and sexual; frustrations in relationships and a loss of faith amidst the crumbling of personal verities. It can be a little depressing, but it's also cathartic and very, very compelling, with a subtle humor rooted in a very dark sense of irony. His books are perfect for those of us who have reached a certain age, who suspect that the world is broken and who are looking for the words to describe a creeping sense of malaise.

Like all of Coe's novels, politics is always in the background as a negative force. The interplay, both indirect and overt, of politics and individual lives creates an underlying sense of powerlessness. In this book, the politics are those of New Labour, which Coe portrays as empty and vacuous, based mainly on selfishness.

In Tony Blair's Britain, words can mean whatever one wants them to mean and political beliefs are completely malleable.
The people with access to media and power get to define their actions. Dropping bombs on Iraqis is good for them. Throwing thousands of people out of work for the profit of a few investors benefits the common good. Racial intolerance is a form of love for humankind. Through it all, Coe's characters struggle to find meaning in their lives, while politicians speak in meaningless cliches, often as a cover for policies that destroy the social environment which might make a good life possible.

One defense aginst this state of affairs is to withdraw into a nostalgia for the lost hope and idealism of youth, but nostalgia has its dark side, made up of obsession and regret. The characters in this book are all plagued by an inability to let go of memories, dreams, or relationships dating back twenty years. One man is obsessed by a lost, idealized love. A woman is haunted by her sister who disappeared. Another man is depressed by the loss of a career.

The title Closed Circle refers, in part, to the search, often futile, to achieve closure and move on. One character says that closure is a mirage, that the best we can hope for is to struggle on. Still, some people manage to close the circle, but one is left to wonder whether they are any better off as a result.

[Anastasia · Rating 4 out of 5]

"Yes, I've learned from my mistakes, and I'm sure I could repeat them perfectly."

[Utti · Rating 4 out of 5]

Ciascuno di noi cade in tentazioni diverse. C'è chi si innamora troppo facilmente, chi non non riesce a controllare le proprie spese. E poi ci sono io, che se incontro un autore che mi piace vado avanti come un carro armato a leggere tutti i suoi libri.
Fatta questa doverosa premessa, cosa dire di "Circolo chiuso"? Scrivere il seguito della "Banda dei Brocchi" era un'impresa pressoché impossibile e, invece, Coe ha fatto di meglio. I due libri sono un tutt'uno, un'opera organica, fatta però di due mattoni autonomi.
Ritroviamo i personaggi che abbiamo imparato ad amare (oppure odiare). Tutti sono cresciuti, chi più chi meno, e molti di loro sono alle prese coi conti del passato. Ammetto che mi sono intenerita molto seguendo l'evoluzione di Philip e Claire, ma tutti i personaggi ormai hanno conquistato un posto nel mio cuore.
Per la prima volta Coe affronta la storia contemporanea e l'effetto è sempre esplosivo.
Continua così Jonathan, la nostra storia può funzionare.

[Nasia · Rating 4 out of 5]

Η συνέχεια της Λέσχης των Τιποτένιων μας βρίσκει 20 χρόνια μετά τα αρχικά γεγονότα, με τους ήρωες μας πλέον μπλεγμένους σε καταστάσεις προσωπικής τρέλας και χάους στην βρετανική πολιτική σκηνή με αφορμή την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ. Η πένα του Κόοου δεν απογοητεύει και το ψυχογράφημα των χαρακτήρων που μας προσφέρει τοποθετείται στο σωστό πολιτικό πλαίσιο με την ειρωνεία να παίζει σημαντικό ρόλο όπου ακριβώς χρειάζεται.

[Nemo ☠️ (pagesandprozac)]

things i hope this book addresses:

1) how much of an absolutely shitty time paul trotter has been having
2) MIRIAM?!?!?
3) if cicely is not married with a wife and having a really nice life then i'm rioting
4) is benjamin still a lameass motherfucker?? god i hope so
5) HOW IS LOIS ?!?!?!?!?!

[Emily · Rating 4 out of 5]

Το βιβλίο αποτελεί τη συνέχεια της "Λέσχης των Τιποτένιων" και το καλύτερο θα ήταν να ξεκινήσει ο αναγνώστης από εκεί. Ο "Κλειστός κύκλος" ξανασυναντά τους έφηβους ήρωες της Λέσχης, 20 χρόνια μετά και παρακολουθεί τη ζωή τους, ανασκοπώντας παράλληλα τα χρόνια που πέρασαν.
Μου αρέσει πολύ η γραφή του Κόου και ίσως αδικείται σε ένα audio book, γιατί δε σου δίνεται εύκολα η ευκαιρία να ανατρέξεις σε προηγούμενες σελίδες ή να κρατήσεις σημειώσεις για κάτι που σου τράβηξε το ενδιαφέρον.
Ο Κόου έχει την ικανότητα να σε εισάγει στο κλίμα της εποχής που περιγράφει, να σε κάνει να περιφέρεσαι μαζί με τους ήρωες του και να μοιράζεσαι τους προβληματισμούς τους. Θέματα όπως η οικογένεια, η πίστη στις αξίες, οι προσωπικές αποτυχίες και οι εμμονές, τα όνειρα που έμειναν όνειρα, αναπάντητα ερωτήματα που στοιχειώνουν ζωές, τοποθετούνται σε ένα διαχρονικό πολιτικό πλαίσιο, όπου ο αναγνώστης παρατηρεί τις αλλαγές της κοινωνικής δομής με αφορμή τις πολιτικές αποφάσεις της κυβέρνησης Μπλαιρ. Τα σχόλια του είναι πολλές φορές φαρμακερά και όχι απλώς αιχμηρά. Είναι όμως απολαυστικά.
Αρκετές φορές γίνεται αφοριστικός αλλά και πάλι, ο τρόπος του είναι γοητευτικός. Πχ. σε κάποιο σημείο, δια στόματος ενός Πακιστανού μετανάστη, χρόνια εγκατεστημένου στο Μπέρμπινχαμ, αναρωτιέται για το δημοφιλές αμερικανικό σήριαλ, όπου οι 4 γνωστές σε όλους φίλες, συζητούν για τους αναρίθμητους εραστές τους και τον τρόπο/συχνότητα που τους αλλάζουν. Το σχόλιο αυτό έρχεται ως εύλογο ερώτημα για το πόσο προς το χειρότερο έχει αλλάξει η κοινωνία και παράλληλα συμπληρώνεται από παρατηρήσεις για την τάση ανάμιξης της αμερικανι��ής υπερδύναμης στα εσωτερικά πολλών χωρών. Στο τέλος ο μετανάστης αναφωνεί αγανακτισμένος ότι η εντύπωση του είναι ότι πρόκειται για ένα έθνος που απαρτίζεται από καουμπόυδες και πουτάνες.
Ο Κόου ασχολείται όμως, εκτός από τους μεγαλωμένους ήρωες του, και με τη νέα γενιά, περιγράφοντας τη ως ώριμη και ως επιθυμούσα να πληροφορηθεί και να μάθει από το παρελθόν. Σημαντικό στοιχείο αυτό, αν λάβουμε υπόψη μας, το πόσο εγωιστική και αποστασιοποιημένη μοιάζει να είναι η νέα γενιά από την ιστορία.
Οι χαρακτήρες περιγράφονται εξαιρετικά. Ιδιαίτερα ο χαρακτήρας του Μπέντζαμιν, αποδίδεται με όλη του τη θλίψη και μου έφερε στο μυαλό το στίχο του Κώστα Βάρναλη "Aχ, πού σαι, νιότη, πού δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος!"
Την ανατροπή στη σκιαγράφηση χαρακτήρα, την κάνει ο πολιτικός Πολ, ο οποίος περιγράφεται ως ένα ημιμαθές, αδιάφορο, εγωιστικό άτομο, για να καταλήξει σε κάποιον εντελώς διαφορετικό στο τέλος και είναι πολύ ενδιαφέρουσα η κλιμάκωση που πετυχαίνει ο συγγραφέας.
Εκτός από το Μπέρμπινχαμ, οι ήρωες του Κόου, ζουν και κινούνται στο Λονδίνο αλλά και σε μέρη όπως ένα χωριό της Δανίας, τη Γερμανία και τη Γαλλία. Μάλιστα, στους βράχους του Ετρετά, κάποιοι από τους ήρωες βρίσκονται σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής τους και έρχονται αντιμέτωποι με όλα όσα τους βασανίζουν και ζητούν απαντήσεις ή αλλαγές.
Πολύ καλή η ανάγνωση από την Εύα Φωτεινιά.

[Nikos · Rating 4 out of 5]

Η παρέα της 'Λέσχης των Τιποτένιων' μεγαλώνει και ο Κόου τους ακολουθεί στο πέρασμα στην νέα χιλιετία.

Σε όποιους άρεσε το προηγούμενο βιβλίο, είναι βέβαιο ότι θα απολαύσουν και αυτή τη συνέχεια της άτυπης σειράς. Καυστικός, διεισδυτικός και φοβερός χιουμορίστας ο Κόου θίγει μέσα από τις προσωπικές ιστορίες των ηρώων τον πόλεμο στο Ιράκ, το φόβο του Y2K (αλλά και τη χλιδή-σπατάλη του London Eye και του Millenium Dome) και άλλα πολλά, πάντα με τις ανάλογες μουσικές αναφορές. Το δε χιούμορ του ξεκινάει πριν καν ...ξεκινήσει το βιβλίο, αφού στις σημειώσεις του συγγραφέα αναφέρει:
'Στο τέλος του ανά χείρας βιβλίου υπάρχει σύνοψη της 'Λέσχης'........για όσους δεν την έχουν διαβάσει ή για όσους την έχουν μεν διαβάσει αλλά, για ανεξήγητους λόγους, την έχουν ξεχάσει.

[Vasilis Kalandaridis · Rating 5 out of 5]

Ο Κόου είναι σίγουρα ένας από τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους λογοτέχνες.Τα βιβλία του είναι πραγματικά μαθήματα ανθρώπινης συμπεριφοράς και ιστορίας.Ξεκίνησα με τη Μέση Αγγλία,μετά την Λέσχη των Τιποτένιων και τώρα τον Κλειστό Κύκλο,όχι με τη σειρά που εκδόθηκαν δλδ αλλά δεν μείωσε καθόλου την απόλαυση της ανάγνωσης.Θα διαβάσω κι αλλά βιβλία του,ο τύπος είναι θησαυρός.

[Eva · Rating 4 out of 5]

2η ανάγνωση
Η τρομερή οξυδέρκεια και η πολιτική ανάλυση του Κόου, εκτός όλων των άλλων, χρησιμεύουν και ως μεζούρα για αυτούς που δεν τους αρέσουν τα βιβλία του. Επανάληψη, για την ολοκλήρωση της τριλογίας.

[Peter · Rating 3 out of 5]

Part two of Coe’s Birmingham trilogy begins in 1999, and takes up the story of the students of King William’s School some twenty years on from the 'Rotter's Club'. Over the intervening two decades Margaret Thatcher and the Conservative Party have finally left office and been replaced by Tony Blair's 'New Labour'. Now middle-aged these erstwhile bright young things have had their fair share of shocks, but it is the gradual realisation of their now diminished expectations and stagnancy that has really taken its toll on them.

Benjamin Trotter, who had dreams of becoming a famous writer and composer has become an accountant who occasionally writes and composes. Doug Anderton, the son of a union man, is now a columnist for a broadsheet and married into an aristocracy that breeds children with names like Coriander and Emerald. Doug hasn't lost his Socialist roots and bemoans the demise of Old Labour by New: “The left’s moved way over to the right, the right’s moved a tiny bit to the left, the circle’s been closed and everyone else can go fuck themselves.” Benjamin’s little brother, Paul—whom Doug thought of in their school days as “a creepy little right-wing shit" has grown up to become a dim yet ambitious MP for New Labour. Claire Newman has spent the last few years living in Italy. but after the breakdown of a relationship there, she returns to a country where, suddenly, everyone seems to be on the phone and have become angry, aggressive drivers.

The book starts two years into Tony Blair's first term in office and covers such world events as the 9/11 attacks and America's war in Iraq. But it is domestic events that take centre stage and as with the 'Rotter's Club' Coe covers many of the social issues of the day. He portrays a selfish and divided country but it is the intricacies of their enduring friendships that are central to this book. Steve Richards, the only black kid at King William’s Rotters’ Club, misfortunes continue in this book when Claire’s robber-baron boyfriend lays him off and white-supremacist thugs deluge his family with hate mail. But Steve is the exception most of the other characters are sharp elbowed and relatively well to do.

It has been over eight years since I read the 'Rotter's Club' but thankfully my copy had a brief synopsis of that particular book to remind me of what had gone before. However, this dislocation almost certainly affected my opinion of this novel. Overall I enjoyed Coe's writing style. This is a relatively quick read and I felt that he captured the nation's angst at the time really well, I wish that I hadn't left it quite so long to tackle this book.

[Έλσα · Rating 4 out of 5]

Στο «κλειστό κύκλο» συναντάμε ξανά τους ήρωες που γνωρίσαμε στο «λέσχη των τιποτένιων» σε πιο ώριμη όμως ηλικία.

Ζευγάρια που χώρισαν, άλλα συνέχισαν ως συνοδοιπόροι μόνο τυπικά. Το μυαλό τους και η καρδιά τους ανήκαν αλλού. Αναζητούσαν ένα απάγκιο επειδή ήθελαν να ξεπεράσουν τις άσχημες στιγμές που βίωσαν τα προηγούμενα χρόνια.

Ο μόνος τρόπος να εκφραστούν είναι οι επιστολές. Εξομολογήσεις αποτυπωμένες σε χαρτί . Μύχιες σκέψεις που δε θα βρούνε παραλήπτη.

Άνθρωποι εγκλωβισμένοι στη δουλειά τους. Εργασιομανείς που βυθίζονται στην εργασιακή αποχαύνωση.

Οι ιστορίες των πρωταγωνιστών καταλήγουν σε γαϊτανάκι. Υπάρχουν κρυμμένα μυστικά. Οι εξωσυζυγικές σχέσεις κάποιων θα ταράξουν τις ισορροπίες μεταξύ τους. Παρ’ όλα αυτά οι θύτες δε θα νιώσουν ποτέ ενοχές, θα πέσουν στον έρωτα χωρίς δισταγμό χωρίς να υπολογίσουν τίποτα και κανέναν. Ρισκάρουν ακόμα και την καριέρα τους και καταστρέφουν την οικογένειά τους.

Ο Κόου γράφει πολιτικοκοινωνικά μυθιστορήματα. Θίγει και καυτηριάζει τα πολιτικά δρώμενα του Ηνωμένου Βασιλείου.

Ο ρατσισμός, η εκμετάλλευση, η διαφθορά, η εγκληματικότητα είναι τα κυρία θέματα που καταδεικνύει.

Από τη μια έχουμε καιροσκόπους και οπορτουνιστές.

Απολύσεις εργατών, κλείσιμο επιχειρήσεων και εργοστασίων. Οικογένειες που μένουν στο δρόμο. Για τους εργοδότες είναι απλώς ένας ακόμα αριθμός. Ο λαός εξαγριώνεται κ αρχίζει διαδηλώσεις.


Παραχαράξεις επιταγών και κατάχρηση χρημάτων, φαινόμενο των διεφθαρμένων εταιρειών.

Από την άλλη, πληγή ο πόλεμος στο Ιράκ, τζιχαντιστές και τρομοκρατικές επιθέσεις.

Ο πόλεμος δυστυχώς αποτελεί τραγική αναγκαιότητα. Για να ξαναμπεί η τάξη στα πράγματα πρέπει να χυθεί περισσότερο αίμα.

[Christine Goudroupi · Rating 4 out of 5]

Το τέλος της "Λέσχης των τιποτένιων" αφήνει αναπάντητα πολλά ερωτήματα και ο "Κλειστός Κύκλος" καλείται να τα απαντήσει. Όπως πολλά βιβλία που έχουν ως στόχο να συμπληρώσουν και να ανταπεξέλθουν σε ένα υπέροχο prequel, ο "Κλειστός Κύκλος" απαντά τα ερωτήματα, αλλά αποτυγχάνει να ξεπεράσει την αρχή του. Οι πρώην έφηβοι χαρακτήρες είναι πλέον ενήλικοι, με ενήλικα προβλήματα, ενήλικους προβληματισμούς και μάλλον ανήλικη αντιμετώπιση. Το μοτίβο των περίπλοκων ερωτικών σχέσεων, του ανεκπλήρωτου, του προβληματικού δεν εγκαταλείπει ποτέ τον Coe, που ωστόσο με την μαγνητική γραφή του κρατάει τον αναγνώστη μέχρι τέλους. Ο "Κλειστός Κύκλος" παραμένει ένα όμορφο μυθιστόρημα που με τον συνήθη τρόπο του ο Coe το αφήνει να αιωρείται μεταξύ σύγχρονης και κλασικής γραφής, ωστόσο δεν γεμίζει τον αναγνώστη όσο η Λέσχη των Τιποτένιων.

Update: Όπως και η Λέσχη των τιποτένιων, έτσι και ο Κλειστός Κύκλος γίνεται ακόμη πιο απολαυστικός στη δεύτερη ανάγνωση. Ναι, η ιστορία δεν έχει την ίδια νοσταλγία και ευαισθησία που αποπνέει το πρώτο βιβλίο, αλλά έχει σίγουρα την ίδια μαγεία της αφήγησης και τους καλογραμμένους χαρακτήρες που ο αναγνώστης αρχίζει να μαθαίνει και να αναγνωρίζει ως δικούς του παλιούς φίλους και καινούριους γνωστούς.

[Theresa · Rating 4 out of 5]

I strongly recommend that you read The Rotters' Club, before you read The Closed Circle. And have the third book in the series, Middle England, in hand before you read either of them. Coe's stories, with there complicated structures and numerous characters, make more sense and are more engaging when the books are read in sequence, one right after the other.

[Tiziana · Rating 4 out of 5]

Aw, Paul Trotter, what have you turned into...
In this follow up to The Rotters' Club Paul's character is the only one that I really struggled to reconcile with his younger version in the former book. The 'creepy little thing' turned MP for New Labour has lost a lot of his scariness and become a laughable figure. A bit of disappointment there is inevitable, for a lover of black humour like me.
In fact, a lot of the characters haven't (yet) fulfilled the promises they had as teenagers, and we find them twenty-five years or so down the line struggling to scrape even for a little bit of contentment. Disillusioned, bitter, somewhat tired, it is indeed somewhat saddening to read about the many ways in which life has made all of them somewhat unhappy.
It is, however, a hugely entertaining, funny, well crafted book, In fact, a lot of the characters haven't (yet) fulfilled the promises they had as teenagers, and we find them twenty-five years or so down the line struggling to scrape even for a little bit of contentment. Disillusioned, bitter, somewhat tired, it is indeed somewhat saddening to read about the many ways in which life has made all of them somewhat unhappy.
It is, however, a hugely entertaining, funny, well crafted book, in which Jonathan Coe's skills as a narrator, as a master of plots, conjure up a novel of many impossible coincidences and surprises, spiced with warming humour and humanity. And a novel that, despite its lighter tone at times, has indeed a lot to say about today's Britain, about politics and people, and about life, in general.
I have read this book at a moment when I needed something to distract my mind from things that were not going so well in my own life - and Heaven knows how many times I have thanked God that Jonathan Coe exists whilst I was reading it! His books might not save your life, but they will certainly help you recover some of that faith in it that we all need to get by.

[Ophelinha · Rating 4 out of 5]

Coe remains one of the greatest critics of the British society

[Three · Rating 4 out of 5]

della mia storia d'amore con Coe ho già scritto altrove.
con questo libro è proseguita e maturata.

[Magda S · Rating 4 out of 5]

«Κι αν δεν θελήσει κανείς να το εκδώσει;[…]Θα ενδιαφερθεί κανείς; Θέλει κανείς να μάθει τέτοια πράγματα; Είμαι μεσαίας τάξης, μέσης ηλικίας, λευκός, άντρας, με μόρφωση σε ιδιωτικό σχολείο και στο Όξμπριτζ. Δε βαρέθηκε ο κόσμος να διαβάζει πράγματα που γράφουν τύποι σαν εμένα; Δεν είπαμε ό,τι είχαμε να πούμε;»

Στο βιβλίο επανέρχονται οι ήρωες της «Λέσχης των Τιποτένιων», αλλά είκοσι χρόνια αργότερα, στα τέλη του 1990 και αρχές του 2000, επί κυβέρνησης Μπλερ στην Αγγλία. Ξαναβλέπουμε τον Μπέντζαμιν, την Κλερ, τον Φίλιπ, τη Λόις, αλλά και εισάγονται νέοι χαρακτήρες, τους οποίους θα ξαναβρούμε στη «Μέση Αγγλία».

Για μία ακόμη φορά ο Κόου περιγράφει τις καθημερινές ζωές ανθρώπων και τα προβλήματά τους: οικογενειακά, συζυγικά, η αναζήτηση σκοπού στη ζωή, η μνήμη, όλα αναφέρονται στο έργο μέσω των ηρώων του, ενώ παράλληλα με την περιγραφή των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών το έργο γίνεται για μια ακόμη φορά πολιτικό.

Παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η σκιαγράφηση των χαρακτήρων και της ηθικής των ηρώων, όπως και το πώς άλλαξαν/εξελίχθηκαν μέσα σε αυτά τα είκοσι χρόνια. Προσωπικά αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι η Κλερ: μια ειλικρινής, δυναμική, αλλά βαθιά συναισθηματική γυναίκα, ενώ σε όλη τη διάρκεια που διάβαζα το έργο, δεν είχα καταλήξει στην άποψή μου για τον Μπέντζαμιν. Φαίνεται καλός άνθρωπος, κολλημένος σε ορισμένες αντιλήψεις, στόχους και άτομα, γεγονός που στις περισσότερες περιπτώσεις τραβάει τον ίδιο πίσω στη ζωή του, παρά προκαλεί κακό στους άλλους. Ωστόσο, παράλληλα στις διαπροσωπικές του σχέσεις με τις γυναίκες παρουσιαζόταν συχνά στα όρια του creepy/ανώμαλου…

Παράλληλα, οι δύο αποκαλύψεις του έργου με άφησαν με εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις. Η αποκάλυψη της τύχης της Μίριαμ με έκανε να νιώσω κάθαρση για εκείνη και την Κλερ, γιατί τουλάχιστον έμαθε τι συνέβη στην αδερφή της, ενώ η αποκάλυψη στο τέλος του έργου για τους γονείς της Μαλβίνας και το «σχέδιό» της με έφεραν σε κάποια αμηχανία και κυρίως με έκαναν να σκεφτώ τι κακά που θα περνάει ο Μπέντζαμιν με τη γυναίκα που κατέληξε και τον χαρακτήρα που φαίνεται αυτή τελικά να είχε.

«Μιλάμε για κάτι πολύ μεγαλύτερο, κάτι πολύ πιο στοιχειώδες: την αγορά∙ η οποία μπορεί να είναι εξίσου μοχθηρή και καταστροφική. Πιστεύεις στην αγορά – δεν πιστεύεις; Κι εσύ και το κόμμα σου; Τότε πρέπει να είσαι ειλικρινής με το λαό. Πρέπει να τους βοηθήσεις να καταλάβουν ότι, μερικές φορές, η αγορά ρουφάει τους ανθρώπους, τους πνίγει, και μετά τους ξεβράζει νεκρούς στην ακτή, και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να κάνεις – ούτε εσύ ούτε κανείς άλλος.»

Πέραν από τις διαπροσωπικές σχέσεις των ηρώων, στο έργο θίγονται σοβαρά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα (όπως κάνει σε όλα άλλωστε τα έργα του ο Κόου): η άνοδος του ρατσισμού και νεοναζισμού, η αποφάσεις εταιρειών και μεγαλοστελεχών για περικοπές που στοιχίζουν τη δουλειά σε εκατοντάδες εργαζομένους χωρίς, όμως, να κινείται φύλλο.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει για μένα η αναφορά του έργου στη διχογνωμία των πολιτών για την εισβολή ή όχι στο Ιράκ, και τη γενικότερη συμμετοχή της Αγγλίας στον πόλεμο. Παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η σκέψη των ηρώων: άλλοι σκέφτονται σοβαρά και προβληματίζονται, κι ας τους αφορά έμμεσα, ενώ άλλοι που παίρνουν πραγματική απόφαση για αυτό (βλέπε Πολ) το αντιμετωπίζουν εν τέλει επιπόλαια και ωφελιμιστικά. Ο Κόου σε αυτό το σημείο θεωρώ ότι εκφράζει προσωπική άποψη, χωρίς ωστόσο να νουθετεί∙ το κάνει πλαγίως, μέσω των σκέψεων των ηρώων του, όπως και με τη χαρακτηριστική του σάτιρα.

Προσωπικά, το έργο μου άρεσε τρομερά, με μόνη «παραφωνία» για εμένα το κομμάτι της Μαλβίνας.

«Εννοώ το ν’ αποδεχτείς το γεγονός ότι εξαιτίας διάφορων συνταρακτικών συμβάντων, αλλά και εξαιτίας άλλων, μικρών και απολύτως συνηθισμένων γεγονότων, η ζωή εντελώς αθώων ανθρώπων συνεχώς γαμιέται από δυνάμεις που είναι έξω απ’ τον δικό τους έλεγχο, είτε μιλάμε για ιστορικά συμβάντα είτε απλώς για την κωλοτύχη σου όταν βγαίνεις από την πόρτα σου και σε πατάει ένας μεθυσμένος οδηγός που πάει με 100. […] είναι το μοναδικό λογικό πράγμα που μπορείς να κάνεις, να πάψεις απλώς ν’ ανασηκώνεις τους ώμους σου αδιάφορα και να λες: «Έτσι είν’ η ζωή» ή: «Συμβαίνουν αυτά», γιατί, αν ψάξεις μέχρι το βάθος, όλα -μα όλα!- έχουν την αιτία τους. Όλα όσα κάνει ένας άνθρωπος σε κάποιον άλλο είναι το αποτέλεσμα μιας ανθρώπινης απόφασης που κάποιος πήρε στο παρελθόν, είτε ο ίδιος είτε κάποιος άλλος είκοσι ή τριάντα ή διακόσια ή δυο χιλιάδες χρόνια πριν ή μόλις την Τετάρτη που μας πέρασε».

[Ana Carvalheira · Rating 5 out of 5]

“O Círculo Fechado” constitui uma narrativa superlativamente inteligente e bem construída, quer do ponto de vista da estruturação literária, quer da ação, dos temas que aborda, prenhes de contemporaneidade, vistos, analisados, experienciados por um grupo de personagens notáveis!

Em plena era Tony Blair e do Labour Party, numa Inglaterra neoliberal, Claire, Benjamin, Paul, Doug, Steve, todos colegas na mesma escola quando adolescentes, relatam-nos, passados vinte e cinco anos, o seu dia-a-dia, os seus ensejos, as expectativas criadas e aquilo que, de facto, vieram a construir, as frustrações profundas, os seus desgostos e alegrias, os seus sucessos e tentativas entre histórias de separação e reconciliação, de dor e mágoa, de procura e esperança.

De Jonathan Coe lera “A Chuva Antes de Cair”, narrativa essa que muito me impressionou e “O Círculo Fechado” não desiludiu, muito contrário, fez-me acreditar que este autor corre sérios riscos de, por unanimidade dos seus leitores, ser considerado um dos mais proeminentes romancistas ingleses, cuja obra vale a pena abordar na sua totalidade.

Com um misto daquele humor extremamente refinado, próprio dos ingleses, JC oferece-nos várias experiências sensoriais, muito próprias do seu estilo literário. O episódio em que Benjamin se hospeda num mosteiro na Normandia, fez-me recuar, com enorme felicidade à minha própria experiência junto dos monges cistercienses de La Osera, Espanha, onde fiquei hospedada uma semana, numa espécie de retiro espiritual e, ao mesmo tempo, de local de pesquisas e investigações. E o que este livro fez-me rememorar com intensa alegria foi, justamente, a participação nas Completas, quando nos reuníamos com os monges no coro da igreja do mosteiro cantando a última oração do dia. Comovia-me às lágrimas porque a música, as palavras de louvor a Deus, conjugadas com uma luz crepuscular e com um ambiente extraordinariamente contemplativo, elevavam-me a uma espécie de celestial incorporeidade. Foi uma das experiências mais marcantes que tive e agradeço a Deus, ou ao Universo, ou a uma entidade qualquer superior ter tido a oportunidade de usufruir de toda a sua beleza!

Mas, para quem não fruiu tais sensações, “O Círculo Fechado” oferece outras também elas emotivas, sinceras com uma profundidade própria que nos atinge pois vivemos épocas, infelizmente, de profunda consternação.

É mais um daqueles livros que chegamos ao fim com muita, imensa pena … Por isso, vou colocar "The Rotter's Club" na minha lista "to read"que se assume como uma primeira parte de "O Círculo Fechado".

[Zozetta · Rating 3 out of 5]

Ευτυχώς που έπεσε στα χέρια μου αφού είχα διαβάσει την Λέσχη των Τιποτένιων (το πρώτο βιβλίο της σειράς) και τη Μέση Αγγλία (το τρίτο) γιατί αλλιώς δεν ξέρω αν θα είχα κάνει τον κόπο.

Βεβαίως τα πολιτικά και κοινωνικά σχόλια ήταν εκεί και ήταν ουσιαστικά, αλλά βρήκα το βιβλίο φλύαρο, κάποιους βασικούς χαρακτήρες χωρίς "ζωή" και την πλοκή από ένα σημείο και μετά παρόμοια με την πλοκή μιας σαπουνόπερας.

Αν δεν υπήρχαν τα κοινωνικοπολιτικά σχόλια και ο ξεχωριστός τρόπος γραφής του Κόου θα του είχα δώσει 2 αστεράκια. Δεν χάνει πάντως κανείς κάτι σημαντικό αν παραλείψει το 2ο βιβλίο της σειράς εκτός από κάποιες εξηγήσεις για τη μοίρα κάποιων χαρακτήρων.

[Sharon Richards · Rating 5 out of 5]

To truly enjoy this sequel, first read "The Rotter's Club", which introduces the main characters as teenagers attending British public school in Birmingham during the Thatcher regime of the 1970's. It was an era turbulent with labor disputes, IRA bombings, and countless sacrifices from the working class. "The Closed Circle" opens on the eve of the Millenium and continues to the present. The times are ostensibly more liberal with Tony Blair as PM, but has anything really changed? The problems of the working class continue, as the closing of a Land Rover factory threatens the lives of 50,000 workers. Suspicion of immigrants has intensified and led to increased activity by white supremacist groups. Following the tragedy of September 11th Britain joins in a misguided, increasingly unpopular war in Iraq. "The Closed Circle" picks up with the same characters, now 20 years older and struggling with mid-life self-scrutiny, doubts, and re-evaluations of the lives they've chosen. Benjamin Trotter, once brilliant, sympathetic, and full of promise has disappointed himself, his peers, and the reader by becoming a bland accountant. He is suffocating in a loveless, childless marriage to Emily who knows that she was a second choice. She has always been aware that Benjamin never got over beautiful Cicely, the most desirable girl in school who made love to him and then disappeared to America. Everyone expected multi-talented Benjamin to publish books and music scores. After a 20 year obsession with the lost Cicely, we find him blocked, indecisive, and unable to create so much as a haiku. His brother Paul, a smugly precocious 13 year old in "The Rotters Club" is now an MP in Tony Blair's government. He is single mindedly self-serving and careless of how his actions impact the lives of others. He always serves his interests, whether it's meeting the needs of his constituency to garner publicity for himself, ignoring his conscience while casting his vote to enter the Iraq war, or notifying his wife by text message that he is leaving her and their two daughters for his young mistress. In fact, he votes for war knowing that his journalist brother-in-law will be assigned to Iraq, which will free up his London apartment for Paul's recreational use with Malvina, his former media aide, now mistress. Secondary characters from the first book play significant roles in "The Closed Circle". Doug Anderton, Phil Case, Claire Newman, Steve Richards, Lois Trotter, and the once insanely funny, anarchic Sean Harding are all here, their lives mysteriously, and often hilariously intertwined. What happens to this cast of characters plays out against a backdrop of Britain's current social and political issues. "The Closed Circle" clears up the unsolved mysteries of "The Rotter's Club", including what became of Cicely; who sabotaged Steve, the school's only black classmate, in his A-level exams and subsequently his career; and most poignantly, what happened to beautiful, promiscuous Miriam Newman who ominously disappeared 25 years earlier. "The Closed Circle" is not unlike other "millenium" era stories like Zadie Smith's "White Teeth" and Ian McEwan's "Amsterdam". However, "The Closed Circle's" multiple story lines tie up more cohesively, the characters are much more human, and Coe is the most hilarious writer. I can't fathom why McEwan and Smith are nominated for Man Booker prizes and not Coe. Having read "House of Sleep", "The Winshaw Legacy", "The Rotter's Club", and "The Closed Circle", I can honestly say that Jonathan Coe has become my favorite comtemporary writer. The only disappoinment in finishing "The Closed Circle" is having to wait for Coe's next creation.

[Rainb0warri0r · Rating 5 out of 5]

"Le parole possono avere il significato che vuoi, nell'era dell'ironia."

La banda dei brocchi incontra la famiglia Winshaw: e il cerchio finalmente si chiude.
Sebbene sia ormai aduso alla narrativa di Coe (e anzi, forse proprio per questo) mi risulta particolarmente difficile recensire questo romanzo. O anche soltanto scegliere il giusto giudizio. Forse, a ben vedere, è ancora troppo forte e troppo nitido il ricordo de La banda dei brocchi, che mi aveva esaltato e affascinato. E in questo romanzo, che ne è il naturale seguito, sparisce la poesia dell'adolescenza per lasciar posto all'insicurezza e alla frustrazione dell'età adulta: e un po' mi dispiace.
Dunque: più che cinque, facciamo che sono quattro stellette e mezzo.
Dopotutto, questo romanzo ha ben poco da invidiare al resto della produzione di Coe. Chiunque lo leggesse come primo romanzo ne rimarrebbe del tutto affascinato, perché ricorrono, immancabili, tutti i vezzi ed i pregi dello stile narrativo di Coe: la profondissima caratterizzazione dei personaggi, una magistrale regia di voci e personaggi, l'ottima cura nel dipingere il contesto temporale del romanzo, con annessi i problemi socio- culturali (qui: i primi anni Duemila, il neolaburismo, l'11 settembre, la guerra in Iraq), la mescolanza di testi metanarrativi (lettere, articoli, poesie, etc.) e infine il suo principale marchio di fabbrica: l'uso di un'ironia molto raffinata (e molto british).
E un romanzo simile, non poteva che chiudersi con un finale perfettamente circolare, che si ricollega all'incipit de La banda dei brocchi. The circle is closed: davvero.

[Matti Karjalainen · Rating 4 out of 5]

Jonathan Coen "Suljettu piiri" (Otava, 2006) jatkaa suosikkiromaanieni joukkoon lukeutuvan Konnien klubin tarinaa parisenkymmentä vuotta alkuperäisten tapahtumien jälkeen. Vuosituhannen vaihteeseen sijoittuvassa romaanissa Benjamin, Doug, Claire ja kumppanit yrittävät parhaansa luovia eteenpäin monimutkaisten ihmissuhteiden, menneisyyden haamujen ja Tony Blairin New Labour -hallituksen muodostamassa ristiaallokossa. Keskiöön nousee Trotterin sisarussarjan nuorimmainen vesa, parlamenttiin asti päässyt Paul.

"Suljettu piiri" tuntui nyt toisella lukukerralla paremmalta romaanilta kuin heti ilmestymisensä jälkeen. Vuodetko ovat tehneet romaanille hyvää? Ei, luulen että kyse on pikemminkin siitä, että minä olen muuttunut. Nelikymppisten päähenkilöiden elämäntilanteet ja -kokemukset resonoivat nyt voimakkaammin kuin silloin muinoin. Henkilöihin samaistuminen on minulle selvästi tärkeää lukijana. Toisaalta teki hyvää lukea nämä kaksi putkeen.

Tyyli vaihtelee humoristisesta surumieliseen, ja paikoitellen kirjailija äityy arvostelemaan melko kitkerästi aikaisempaa oikeistolaisemmaksi muuttuneen työväenpuolueen menoa. Benjaminin surkuhupaisia ja ehkä vähän liiankin uskomattomia vaiheita kuvatessaan kirja tuo jopa mieleen Sue Townsendin myöhäisemmät Adrian Mole -romaanit.

Coe punoo langat yhteen sen verran näppärästi, että jatkoa romaaneille ei välttämättä olisi kaivannut. Nyt sellainen on kuitenkin tarjolla Middle Englandin myötä. Sen kimppuun siis seuraavaksi!

[Laura Walin · Rating 3 out of 5]

Suljettu piiri jatkaa Konnien klubin tarinaa vuosituhannen vaiheessa, ja samalla kun historiallisista tapahtumista tulee itselleni tuutua, elettyä elämää, myös romaanisarjan lumo laskee. Yksi osa Konnien klubin vetovoimaa itselleni oli näet nimenomaan se, että se vei matkalle aikaan ja paikkaan, joka oli itselleni vieras.

Historiallisena kehyksenä on tällä kertaa uuden työväenpuolueen politiikka, markkinatalouden soveltaminen vasemmistolaiseen ideologiaan. Myös Iso-Britannian päätökseen lähteä mukaan Irakin sotaan otetaan ohuesti kantaa. Pääosassa tässä teoksessa ovat kuitenkin ihmisten väliset suhteet, ja niidenkin kehys (hähmäiset keski-ikäiset etsimässä elämän tarkoitusta) on tutumpi kuin Konnien klubin englantilainen kouluhierarkia.

Lopullinen päätös kolmen ja neljän tähden välillä kallistui alempaan sen vuoksi, että tässä jatko-osassa liian moni asia selvisi, jopa hieman deux et machina -tyyliin. Konnien klubin yksi vahvuus oli mielestäni se, että monet asiat vain tapahtuivat ja jäivät selvittämättä/selviämättä, niin kuin elämässä usein käy. No, trilogian suomentamaton päätösosa Middle England joka tapauksessa varaukseen.

[Keen Reader · Rating 5 out of 5]

“I’m a middle aged, middle class, white, public school, Oxbridge educated male. Isn’t the world sick of hearing from people like me now? Haven’t we had our say? Isn’t it about time we shut up and moved over and made way for somebody else?”

There is always an element of greatness baked into the Coe’s literary fiction. Even the books that don’t quite turn out great always have something about them that is utterly compelling. He does so many things so well, bringing them all together with a balance and tone that really strikes a plangent chord with the people and times he writes about.

“If you want to find racism, take a look inside Middle England and gate crash a Rotary Club dinner, or something. There’s a whole lot of white, middle class British people out there who basically don’t like black people-don’t like anybody who’s different to themselves-but they’re comfortably off and they’re in control of their own lives so they don’t have to do anything about it; except maybe read the Daily Mail and sound off about it among themselves at the golf club bar. That’s racism. Whereas the people you’re talking about, the people who organise, the people who go on demos and get into fights, the ones who talk about it openly-that’s about something different. These people are damaged. Their fear and their sense of powerlessness are so strong that they can’t hide it. In fact that’s why they’re doing it-they want people to see their fear.”

No one seems to grasp the British political climate and class system better than Coe. On the cover of the paperback I read, there is a quote from Nick Hornby that says, “Probably the best English novelist of his generation.” and it’s hard to disagree with that. I can’t think of anyone who can quite match the standard of his work. He understands popular culture in all its manifestations and really works that nicely into his fiction.

“’Didn’t you hear?’ Paul said. ‘Words can mean what we want them to mean. In the age of irony.’”

Coe really captures the full poisonous weight and menace of Tony Blair and the New Labour government’s dreadful brand of corporate management-speak and other misleading Orwellian distortions of the English language, that were used to fool so many for so long, which of course included the illegal war in Iraq. This is a funny and smart book, with some brilliant moments and clever twists. The characters are written with conviction and aplomb and the story is wonderfully plotted. This is great writing from a great author.

[Derek Baldwin · Rating 3 out of 5]

This is a well-written and thoughtful book but it has little of the emotional depth of The Rotters Club and very few laugh-aloud moments. As a document of its time (the early 00's) it isn't especially resonant either. But I was glad to be able to find out the fate of Miriam, grim thought it was, as well as the later lives of the principal characters from the earlier novel. And it was enjoyable to finally read some of Benjamin's, ahem, poetry.



Part of what made The Rotters Club such fun was the range of ways in which Coe told the story, but this is much less in evidence here. An occasional epistolary section, an entry in a visitors' book, otherwise it's straightforward stuff. There's nothing wrong with that but the author is capable of being much more creative and it leads me to conclude, perhaps unfairly, that this was a rushed chore of a book rather than a labour of love. But recommended all the same.

[LauraT · Rating 4 out of 5]

“I’m not scared about any of this. I just think there’s a story here, which nobody is telling. Sure, we live in a successful multicultural society. A tolerant society. (Though what have I ever done, that people have to “tolerate” me?)"

Philip said "People have to accept responsability for themselves. That's all. Look at Harding. Maybe he was damaged by his parents, I don't know. But lots of people are damaged by their parents and end up living more or less harmless lives. He chose to become the person he became"

“Oh, you’d be surprised,” said Philip, wearily. “Paul will be back. Sooner rather than later.”
“I don’t see how. His political career’s finished.”
“He’s got a lot of contacts in the business community. A lot of good friends. They’ll find something for him. The thing is, people like Paul always bounce back. Always" - How come he reminds me of my brother????

[Νίκος Καραμπάτσος · Rating 3 out of 5]

3.5 / 5
Και 3ο μέρος της τριλογίας σύντομα!