کمدی بازندگان

by Tonino Benacquista, محمدعلی صادقی‌ (-Translator)

Απόσπασμα
- Χιλιάδες προσκυνητές θα έρθουν να προσευχηθούν στα πόδια του Αγίου. Θα πρέπει να χτιστεί ένα νέο ξωκλήσι, να οργανωθούν δεήσεις και τα λοιπά… Αύριο θα είναι μια μεγάλη μέρα. Εσάς πώς σας φαίνονται όλα αυτά ;
- Ό,τι χειρότερο. Δεν είχα προβλέψει τίποτα απ' όλα αυτά. Τίποτα. Ούτε το παλιρροϊκό κύμα των εμπόρων ούτε την απόβαση των Αμερικάνων ούτε την πωρωμένη απληστία των κατοίκων του χωριού ούτε το δάκτυλο Κυρίου που δείχνει τον τόπο του μυστηρίου. Εγώ ήθελα μόνο μια μικρή λάμψη, ένα άκοπο θαυματάκι, και μπάστα, θα γύριζα σπίτι μου με μια μικρή πρόσοδο. Αυτό είναι όλο.
[…] Γιατί όλα ήταν ήδη μέσα μου, θαμμένα. Κάτι ανάμεσα σε ελληνική τραγωδία και ιταλική κωμωδία. Δεν ξέρουμε πια με σιγουριά σε τι είδος βρισκόμαστε, σε ένα δράμα όπου κρατιόμαστε για να μη γελάσουμε ή σε μια μπουφόνικη φάρσα που αποπνέει μια παράξενη μυρωδιά. Ούτε θρήνος ούτε μάθημα ούτε ηθικό δίδαγμα. Μόνο μια ωδή στην άτακτη οπισθοχώρηση των ηττημένων, ένα ποίημα που υμνεί την παντοδυναμία του παραλόγου έναντι της κοινής λογικής…

Βιογραφικά στοιχεία
Ο Τονίνο Μπενακουίστα, Γαλλοϊταλός συγγραφέας γεννημένος στα περίχωρα του Παρισιού το 1961, γράφει στο πολυβραβευμένο βιβλίο του μια ιστορία πικρόχολη και νοσταλγική με πολύ χιούμορ, όπου εμπλέκονται Ιταλοί μετανάστες στη Γαλλία, η φιλία μ έναν απερίγραπτο τύπο, μια δύσκολη σχέση μ έναν πατέρα, μια ακαταλαβίστικη κληρονομιά στα πατρογονικά εδάφη σ ένα χωριουδάκι πάνω απ την Πίζα, ένα παιχνίδι θησαυρού, ένας δευτεροκλασάτος Αγιος μ ένα θαύμα κρασιού σ έναν μισοεγκαταλελειμμένο αμπελώνα που βγάζει ένα άθλιο κρασί, το φάντασμα του φασισμού, η Μαφία και το Βατικανό.
Το βιβλίο "Η Κωμωδία των αποτυχημένων" έχει τιμηθεί το 1991 με το Μεγάλο Βραβείο της Αστυνομικής Λογοτεχνίας, το Τρόπαιο 813 για το καλύτερο μυθιστόρημα και Βραβείο Μυστηρίου της Κριτικής.

Genres: Fiction, France, Crime, Noir, Mystery, Thriller

204 pages, Paperback

First published April 12, 1991

Reviews

[کتاب‌فام · Rating 5 out of 5]

‌
🔶۲۰۴صفحه در ۶ساعت.
‌
🔶«کمدی بازندگان» یک داستان شمایل‌شکنِ کمیکِ تاریک است که توسط نویسنده‌ای با شور و طنز بسیار روایت می‌شود. همچنین تلاشی‌ست برای کشف ریشه‌های ایتالیایی خود «تونینو بناکیستا»: روستاهای کوچک کلاستروفوبیک در ایتالیا، تجربیات جنگیدن پدران برای موسولینی در آلبانی، و سخاوتمندانه‌پاشی شایعات خوش‌پخت و دندان‌گیر. در این داستان، نویسنده منشأ سس پوتانِسکا، دستور تهیه اسپرسوی عالی، و اما بالاتر از همه، متافیزیک پاستا را فاش می‌کند. و همان‌طور که همه ما می‌دانیم، پاستا به خودی خود یک جهان است...
‌
🔶«کمدی بازندگان» که برنده‌ی جوایز متعددی است، اولین ترجمه به فارسی از یکی از نویسندگان برجسته‌ی جنایی و رازآلودنویس فرانسوی است که به وضوح نویسنده‌ای جهنمی‌ست؛ داستانی از شراب، معجزات، مافیا، واتیکان‌نشینان، دموکرات‌های مسیحی‌ست، داستانی نوآر و رازآلود از موسیقی، دوستان زمان کودکی و حتی عشق و پازتیزان‌های پیری که هنوز کارشان با جنگ جهانی دوم تمام نشده‌ست پیچیده در هوای بی‌حوصله‌ی آغشته به دودِ سفرهای مبهم تابستانی داغ در اتوبوسی از رم به روستای «سورا» که « تونینو بناکیستا» در هر گردشش داستانی رو به بهبودی در پیش چشم خواننده‌اش قرار می‌دهد. نویسنده یک کمدی سیاه فوق‌العاده می‌سازد. «کمدی بازندگان» که اولین بار در سال ۱۹۹۱ برنده جایزه بزرگ فرانسه شد، داستانی‌ست که به سبکی ترسناک نوشته شده است همراه با یک طنز کفرآمیز از شیطنت‌های ایتالیایی و هم تصدیق بدبینانه‌ای از نوعی دوگانگی که مهاجران جاه‌طلب در مورد ریشه‌های خود احساس می‌کنند.
‌
🔶برخی درخواست‌های لطف را نمی‌توان رد کرد. آنتونیو پس از دیدار دوست دوران کودکیش «داریو» بعد از مدت‌ها و نوشتن نامه‌ای عاشقانه به درخواست «داریو» به‌جای او و در نهایت پس از کشته شدن «داریو»، پی می‌برد که وارث تاکستانی در شرق ناپل ایتالیا در روستای اجدادی‌اش «سورا» از سوی «داریو» شده است و این شروع ماجرایی‌ست که برای هرچه بیش‌تر دانستنش نمی‌توان کتاب را به کناری گذاشت. این، به مشام رسیدن بوی پول بادآورده است که به تقابل مافیا و واتیکان می‌انجامد.

[Linoleum · Rating 5 out of 5]

Benacquista è un fuoriclasse e questo noir lo dimostra ancora una volta. Lo stile raffinato e la suspence creata ad arte fanno impallidire giallisti a mio parere sopravvalutati come Carrisi. Perché in Italia lo conoscono in pochi e trovare i suoi romanzi è quasi impossibile? Boh...

[Marc Augier · Rating 5 out of 5]

Il y a vraiment beaucoup de choses dans cet excellent petit roman plein d'humour et de rebondissements.
L'histoire est bien racontée, très enlevée avec un personnage principal entre ironie et autodérision. Nous sommes dans l'environnement des émigrés Italiens cher à l'auteur, entre nostalgie et rejet des orgines.
Le lecteur est pris dès le début dans le mystère et il faudra attendre les toutes dernières pages pour que le voile soit complètement levé.

[Paola · Rating 3 out of 5]

I luoghi comuni sugli italiani: bisognerebbe discuterne.
Io sono italiana, ciociara per di più, e di luoghi comuni, in questo libro, ne ho trovati ben pochi. Perché è vero che gli italiani hanno innata quell'arte di arrangiarsi citata dall'autore ed è vero che alcuni di noi utilizzano mille sotterfugi per cercare di risparmiare o di fregare il compare.
Il punto è che, tra un italiano che sussurra e uno che grida, quello che grida fa più rumore. È un po' come trovare un verme in un cesto di ciliege: arriviamo a dubitare di ogni singola ciliegia che tentiamo di mangiare.
Se, allora, si lascia da parte il variegato marasma antropologico dell'Italia, possiamo leggere il libro per quello che è: un noir. E abbastanza ben costruito, direi. Perché capirne la conclusione senza aver concluso la lettura risulta abbastanza difficile. Insomma, ti sorprende perché, a parte la leggera storia d'amore che è scritta sin dal primo sguardo, questo romanzo non si lascia intuire.
Personalmente ho preferito la più fantasiosa Saga Malaussène o la trilogia di Marsiglia di Jean Claude Izzo. Ma anche questa Commedia dei perdenti merita senza dubbio di essere letta, fosse anche solo per la filosofia della pasta espressa nel finale.

[Mohamad Ali sadeghi · Rating 4 out of 5]

تونینو بناکیستا نویسنده ای فرانسوی زبان است که در حوزه های مختلف از جمله رمان پلیسی، فیلم نامه و نمایشنامه کارهای مختلفی را به نگارش درآورده است. رمان "کمدی از دست رفته گان" داستان شخصیتی به نام آنتونیو است که اصالتش ایتالیایی است اما در فرانسه زندگی می کند. روزی آنتونیو اتفاقی دوست دوران کودکی اش داریو را در خیابان می بیند که از او درخواست می کند نامه ای را برای یک خانم بنویسد چون داریو بی سواد است. همین نامه آغاز ماجراهای عجیب و جالبی است که مضمون های خرافات، معجزه، مافیا، واتیکان و قدرت و ثروت را با پیرنگی پلیسی و معمایی درهم می تند. روایتی که حضور همه جانبه ی پوچی و تاثیر آن بر منطق را به شکلی زیبا نمایان می کند. تیتر رمان یک بازی زبانی است با نوعی کمدی که در دوران کلاسیک از ایتالیا به فرانسه وارد شد. خود نویسنده هم اصالتا ایتالیایی است و در فرانسه زندگی می کند.

[Carole · Rating 4 out of 5]

Une relecture 30 ans plus tard. Un plaisir renouvelé avec en tête l’histoire de la vie de l’auteur tirée de Porca Miseria et dont on sent l’influence tout au long du roman. Un petit bonheur. Et l’édition lue contient la référence à la crème. 😉

[Maria Thomarey · Rating 3 out of 5]

3,5

[Andy Weston · Rating 4 out of 5]

This is a tremendously entertaining crime novel, one of those in which the crime takes a back seat to all the other things that are going on. Benacquista is French, but this story is set in Italy. It’s protagonist and narrator is an Italian living near Paris, and takes a trip to the outskirts of Rome after a fellow-countryman and friend of his is murdered, for what appears to be a useless piece of land currently used as an unsuccessful vineyard.
It sounds something like a noir Mafia story but it is liberally sprinkled with satire and black humour and broaches such matters as the impossibility of translating Italian into French, wine, miracles, the church, and the importance of matching the shape of the pasta to the sauce.

“Do you have family working in concrete?” I ask Parini.
“Yes.”
“And you always travel in a white Cadillac? “
“Yes.”
“And you’re married to a Sicilian girl?”
“Yes. How do you know all this”
“ I just do. Intuition....”
I’d always heard that you had to meet these three conditions to get into the big Italian-American family. I just wanted to check.


“Have some more parmesan Antonio. It goes well with carbonara.”
She’ll do anything to avoid being lumbered with a tomato sauce. As soon as her husband’s out of sight she uses the opportunity to do something different.
“Do you know why it’s called carbonara?” I ask.
“Because you should always add pepper at the last minute, andblack on white looks like coal dust, even the fried bacon looks like little pieces of coal.”
She smiles. I think she’s wrong but I don’t want to disabuse her. It actually comes from the Carbonari who formed secret societies in the woods. They invented this recipe so their meetings didn’t drag in for ever. But she doesn’t know the first thing about secrets or conspiracies.

[Vidal · Rating 4 out of 5]

Quite interesting for a French reader the same age as Benacquista. The plot is a bit contrived but you learn so much about Italians and French people of Italian descent that it makes for a pleasant read.
Loved the style, slightly outmoded these days but so very end of the 20th century.

[Shennety · Rating 3 out of 5]

Сложно что-то говорить о книге, которая ровным счетом ничего из себя не представляет, кроме как набора заезженных штампов и псевдоуспешных сюжетов. Казалось бы, в этой книге есть все: и авантюризм на грани смерти, любовь и дружба, загадочная смерть и явления божественного чуда, итальянская мафия и Ватикан, и так далее. Но по сути в книге отсутствует самое главное (как для меня) - смысл. Если по прочтению книгу я прихожу к выводу, что абсолютно ничего не потеряла бы, если бы не прочла ее, то такая книга для меня бессмысленна; ибо есть книги, которые вызывают негодование или отвращение, есть, что, к сожалению, встречается реже, книги вызывающие неподдельный восторг - именно эти две глобальные категории книги заслуживают на внимание и время, потраченное на них. А вот "Комедия неудачников" стала для меня пустой тратой времени, когда абсолютно не цепляет ни язык автора, ни сюжет книги. Герои похожи на бумажных кукол, которые лишь по виду отдаленно напоминают людей, но при этом все их эмоции какие-то ненастоящие, от чего и сочувствия или сопереживания у читателя не возникает. Если говорить о сюжете, согласно которому главный герой при не совсем обычных обстоятельствах получает небольшую винодельню в придачу с кучей денег и проблем в перемешку, то по сути он тоже какое-то недоделанный, отчасти даже слишком уж оторванный от реальности, ибо главный герой, эдакий лузер по жизни и необитаемый терминатор в одном флаконе. Также мне были не совсем понятны вставки, или логичней было б�� это назвать ретроспективы, с описаниями войны нескольких отрядов итальянцев против фашистов на территории бывшей Югославии. К чему они были? Одному Бенаквиста известно...
Одним словом, трагическая неудача...

[Ali QS]

قطعاً رمان خوش‌خوانی‌ست.‌ تندخوان که باشید، در یک نشست بلند یا نهایتاً دو نشست می‌شود سر و تهش را هم آورد. احتمالاً مهم‌ترین ویژگی‌اش همین است. اگر از اطوارهایی مثل «ملغمه‌ای از فلان و بهمان» و «زیبایی‌شناسی پاستا» (شوخی می‌کنید؟) بگذریم، با اثری نحیف طرف ایم. قرابت آنتونیو و رفیق قدیمی‌اش ناچیزتر از آن است که بشود قضیه‌ی به ارث رسیدن تاکستان را باور کنم. خصوصاً اینکه راوی ادعا می‌کند که از شهرش زده شده و اصلاً هم علاقه‌ای به مواجهه با دوست قدیمی ندارد. اصلاً دستش به کجا بند است که برود؟ بعد هم چرا باید قضیه‌ی مرگ دوستش را این قدر پی بگیرد؟ نجات لحظه‌ی آخر توسط پدرش هم که آبکی بود‌. بدتر اینکه قضیه‌ی مافیا هم ناتمام می‌ماند. این همه تهدید تهش چه می‌شود؟ البته با اداهای پست مدرن می‌توان همه را توجیه کرد. خدا را شکر که پست مدرن نیستم.

[Eric Juneau · Rating 1 out of 5]

I gave it 50 pages, so it’s not like I didn’t try. I just wasn’t interested enough to continue. It’s written in French by an Italian guy, translated into English. So that’s an obstacle right there.

After that, I just didn’t care about the characters enough. The main character is grumpy and friendless. He gets a vineyard and hates everybody. There, that’s the story in a nutshell.

When the main character got shot at, and I didn’t even notice, I knew that was the time to stop. I just couldn’t see how the book could bring me back around to care.

[Kaveh Rezaie · Rating 3 out of 5]

یک روایت پرماجرا از مهاجران ایتالیایی در فرانسه که همچنان ریشه‌هایشان در وطن اصلی، رهایشان نمی‌کند.

دو دوست دوران کودکی ظاهرا تصادفی پس از سال‌ها همدیگر را می‌بینند و ماجرای غجیبی بر سر زمین‌های این مهاجران در ایتالیا آغاز می‌شود. زمین‌هایی که سال‌ها بی‌صاحب مانده‌اند.

میان داستان اصلی، گاها روایت پدر جوان اول قصه از جنگ جهانی دوم هم می‌اید که برای من جالب‌تر بود و در نهایت هم به داستان اصلی ربط دارد.

طنز تلخی در سراسر کتاب هست.

[Tiberiu Baranyi · Rating 3 out of 5]

2 friends, a death, a heritage, a vineyard in Italy, staging a miracle , and a bit of divine intervention.
Overall a decent plot, not the best book I've been reading , but it is a decent read, plus you can chew through it in several hours, relaxing and not very thick in action.
If you feel like having something light to read this may be a book for you.

[Elisabeille]

Un roman de Benaquista : retrouver un vieil ami dont la prose drolatique m'accompagne autour du monde. Le bagout d'un anti-héros à l'humour noir nous offre une fantasmagorie de l'Italie dans le rythme effréné d'un train pour Rome, aller-retour. Bon app'

[Mikhail Ignatev · Rating 1 out of 5]

Наверное, в каком-то возрасте это круто. Или в 90-е это было круто. Хотя уже и тогда, кажется, не было. Ни детектива по сути, ни текста, какая-то совершенно дикая псевдоинтрига, персонажи дурацкие. Видимо, нужно восхищаться тем, как передана жизнь итальянской деревушки - ну, такое.

[ghazal · Rating 3 out of 5]

تورتلینی میتونه نشانه یک داستان بی پایان باشه ، یک دایره ،رفتن برای برگشتی ناگریز به نقطه اول
یک داستان کاملا ایتالیایی که حاصل جمع پستا و جنایته . داستان ملغمه ای است از نبوغ،دلتنگی ، پست فطرتی و نوستالژی .همین و تمام !

[Etienne Rouisse · Rating 3 out of 5]

Bonne intrigue mais fin étirée trop longtemps. Divertissant.... ferait sûrement un meilleur film d’action qu’un roman.

[Manon Rouan · Rating 2 out of 5]

Les secrets de l'Italie, des recettes de cuisine et un mystérieux vignoble : malgré la plume de Benacquista, le rythme se perd un peu et on regrette Malavita.

[Buddy · Rating 3 out of 5]

Enjoyed this mystery/crime novel although the plot itself was a bit flimsy i felt. The characters didnt resonate and relationships didnt feel real.

[Dimitrios Mamaloukas · Rating 4 out of 5]

3,5

[Magda · Rating 4 out of 5]

Διασκεδαστικό!

[Andrea Garcia Mayo · Rating 2 out of 5]

2.5

[Etienne Mahieux · Rating 3 out of 5]

Ce quatrième roman noir de Tonino Benacquista, qui a été son premier grand succès, a manifestement une base autobiographique : le héros et narrateur partage le prénom (sans diminutif) et la date de naissance de l’auteur, et descend d’immigrés italiens dûment installés dans le Val-de-Marne. On souhaite cependant à Tonino Benacquista de n’avoir pas connu les surprenants et dangereux avatars qu’il inflige à son Antonio de roman. Pressé de rompre le cordon qui le lie à la communauté italienne en général et à ses parents en particulier, il accepte d’écrire une lettre pour le compte d’un copain d’enfance, Dario, qui n’a jamais vraiment quitté Vitry ni maîtrisé la langue française. Mais à peu de temps de là, Dario meurt d’une balle dans la tête et Antonio, pas ravi d’être mêlé à l’enquête même de loin, découvre que la victime lui a laissé la propriété d’un arpent de vigne, là-bas, dans le Latium…
"La Commedia des ratés" est un bon polar, qui se dévore. L’ouverture est en mineur, met en place le folklore des "Ritals" de banlieue et la distance que le narrateur prend avec — artifice pour plonger directement le lecteur dans l’ambiance — mais bientôt l’intrigue se met en place, à la fois palpitante et de plus en plus extravagante. Benacquista joue délibérément avec les poncifs littéraires, qu’ils concernent la banlieue ou soient ceux du genre policier ; lorsque Antonio, qui fuyait son identité italienne, est amené à retourner en Italie, c’est tout une vision préexistante de l’italianité qui est convoquée, et à la fois exploitée et corrigée par le récit, autour d’un épisode central qui est, au moins dans son essence, emprunté à "La Dolce vita", mais réinventé par un Fellini qui aurait lu "L’Aiguille creuse". De plus, le nœud de l’intrigue, lié aux souvenirs du père d’Antonio, fait de son Italie un miroir de la France, et donne de la profondeur à la série de vignettes satiriques qui donnent du sel au tableau.
De même, les premières pistes qui s’ouvrent au sujet de l’assassinat de Dario, et qui concernent tout un milieu cent fois vu dans les polars français, sont en réalité balayées avant de resurgir finalement, mais à une place inattendue dans le puzzle. Bref, qu’on ne dise pas que Benacquista n’a rien dit de nouveau : la disposition des matières et nouvelle.
Quant à son style, gouailleur et rythmé, il est pour beaucoup dans l’attrait du récit. S’attardant rarement en descriptions, il parvient pourtant à faire surgir bien des images. Il n’est pas tout à fait al dente, mais comme Benacquista le fait remarquer, les pâtes al dente c’est un truc de crève-la-faim. Et pour filer l’interprétation métapoétique de toutes les remarques qui sont faites sur la cuisine, ça ne se mange pas sans sauce, et bien évidemment il faut de la tomate. Benacquista est un chef généreux.

[Ubik 2.0 · Rating 3 out of 5]

Rigatoni con mais, denti di leone e menta

Tonino Benacquista, che all’inizio degli anni ’90 ha ottenuto numerosi riconoscimenti nell’ambito del genere poliziesco noir è francese ma nato da genitori emigrati dalla provincia di Frosinone. Questo non è un dato puramente anagrafico perché “La commedia dei perdenti” ha un protagonista che sembra ricalcato sulla biografia dell’autore (si chiama pure Antonio…) e soprattutto si svolge quasi interamente a Sora, in provincia di Frosinone.

Forse è questo particolare che fa perdere al lettore italiano un bel po’ di quel fascino esotico che l’ambientazione della storia sembra esercitare sul protagonista, sull’autore e direi sui lettori francesi visto il successo che il romanzo ha ottenuto Oltralpe.

Per noi invece l’effetto è un po’ grottesco e un po’ straniante pensare ad una Ciociaria che, in seguito alle vicende che ruotano intorno ad Antonio, si popola un po’ alla volta di alti prelati del Vaticano, ex fascisti, boss italoamericani su cadillac bianche (“-Ecco Miami Vice!” osserva giustamente la ragazza che gestisce l’albergo al sopraggiungere del boss e dei suoi tre gorilla…).

C’è anche molto folklore meridionalista fra gli elementi del libro: la superstizione, i miracoli (o pseudo tali) determinati dai santi patroni, il vino e la pasta (anche se sulla pasta ci vengono regalate interessanti e divertenti dissertazioni, quasi una filosofia…).

Nonostante questo accumulo di ingredienti… a volte un po’ eccessivo (ed eccentrico come la specialità che ho riportato nel titolo, che tuttavia troverà un suo significato preciso nell’economia della storia), il romanzo si fa leggere con piacere: non sembra quel capolavoro che i francesi hanno creduto di riconoscervi, ma vale la pena…

[Quentin Feduchin · Rating 3 out of 5]

Several serious readers state that this book might represent a good example of black comedy. Well, yeah, but I found it irritating. In fact I went through the whole book irritated.

I've read another two of his books, the first, The Family I found quite amusing especially having just seen the film. Indeed the film was great, quite off beat. The second that I read was Framed, also fun.

This version of Holy Smoke is translated from French by Adriana Hunter. As all of Benacquista's books are written in French, I wonder whether they truly lend themselves to good translation. Holy Smoke won prestigious awards for French writing yet I found it so annoying. Who knows..

I found the main character who is the narrator, quite irritating, indeed almost schizophrenic. He barely seemed to finish a thought before being in another thought, indeed without seeming to begin the thought! The character seemed to me to be shallow, cowardly and, most of the time, unwilling to complete his actions. The truth is I couldn't see anything in his life that he was truly interested in! This might appear a rather extraordinary opinion, but there, it was my impression. I think that as readers we need to identity with a character: if we can't, the story fizzles.

Maybe Benacquista is an acquired taste. His writing certainly is, to this Anglo/Aussie reader quite off beat. That's usually welcome; and he develops somewhat unusual subject matter, which is also welcome.

Don't be put off by what I write! There have to be good reasons for the awards he has won. Read his books for yourself: he's probably one of those authors you either love or hate. You might love him..

[Mazel · Rating 3 out of 5]

Antonio Polsinelli, fils d'immigré italien de Vitry-sur-Seine, se rend à Sora en Italie pour s'occuper d'une vigne que lui a léguée un ami qui vient d'être assassiné.

Mais la déception est amère, comme le vin imbuvable dont il a hérité.

Seule la statue de Sant'Angelo érigée dans la chapelle construite sur son terrain pourrait faire un miracle. A son grand étonnement, Antonio est exaucé.

Non seulement le mendiant local recouvre la vue mais la piquette se transforme en velours. Dès lors, les prix montent en flèche et les fidèles affluent.

C'était sans compter sur l'ex-propriétaire, un gangster américain, qui réclame 25 % des recettes...


Ce récit enivrant de drôlerie atteint son but : nous faire croire à l'incroyable. L'auteur entremêle les souvenirs émouvants du père immigré aux grandes bouffonneries des foules crédules.

L'histoire se nourrit de mille détails aussi succulents que les recettes de pâtes ou du vrai café italien. Des trouvailles, de l'humour et de la dérision : que demander de plus ?

[Ralph · Rating 4 out of 5]

You would be hard put to find any "nice" characters in this French noir crime novel, but you will at least find a sympathetic character in the narrator, Tonio Polsinelli, who starts out translating a letter for a boyhood friend who is now a gigolo and ends up in the cross-hairs of the Mafia, the Vatican and Italian locals who covet the vineyard inherited from his dead gigolo friend, who died when someone put a bullet through the back of his head...something attempted on poor scheming Tonio at least a couple of times before he turns the tables on the hired gun. Though of Italian parents, Tonio lives in Paris, where he was born (like the author), and has put all things Italian behind him, or has tried to. Like most people, Tonio discovers you can't run away from your past anymore than you can avoid your destiny. Translated from the French, this noir thriller is tensely told and very engrossing. It is filled with harsh characterizations, and rife with desperation and hopelessness and very dark comedy born of human foolishness and greed, but that is the way of noir.

[M M · Rating 4 out of 5]

This writer of Italian origin lives and works in France, and this novel, a darkly comic tale of iconoclasm is in its own way a search for his own roots. His protagonist Tonio, just like him, comes from claustrophobic rural Italy, where the reach of the Mafia is long, the young yearn to escape the mind-numbing monotony of daily existence, the Catholic church is all-powerful, and superstition and selfishness cause generations-long feuds. Tonio write a letter for a low-level gigolo Dario and finds shortly thereafter that Dario is killed, he has inherited a vineyard in his old village, and people are gunning for him. He returns to the village to claim his inheritance, determines that its wine is undrinkable and is visited by the local Mafiosi who want him to give up the plot. The locals suddenly hate him with a passion and he sets up a scam that brings him to the attention of the Vatican. And the fun starts!

[Diana · Rating 3 out of 5]

Lanul de grau e negru
Cerul zilei e negru, cerul noptii la fel
Ce trist e sa vezi totul in negru
Vantul, soarele si ploaia.
M-am dus la piata sa fac rost de culori
Dar negustorul a zis:"Trebuie bani pentru asta!"
Ce culoare au banii? Nici macar atat nu stiu.
Intr-o zi a venit un om, si el era negru,
Si mi-a spus ca in curand voi vedea totul in aur
Cu toti acesti bani voiam un curcubeu
Asteptam milioanele,
Dar de atunci a murit.
Si ca sa ma consolez am cantat la instrumentul meu
Si trecatorii buni mi-au dat cativa banuti
Atunci ca sa uit de negru si de toate celelalte
M-am dus la piata sa cumpar vin rosu
"N-am vin rosu", mi-a spus negustorul,
"N-ai decat sa bei alb.
Ce importanta are
Pentru un orb ca tine
Culoarea sticlei?"