La grande vie

by Christian Bobin

«Ce qui manque à ce monde, ce n'est pas l'argent. Ce n'est même pas ce qu'on appelle "le sens". Ce qui manque à ce monde c'est la rivière des yeux d'enfants, la gaieté des écureuils et des anges.» Christian Bobin.

Genres: France, Fiction, French Literature

136 pages, Paperback

First published February 7, 2014

About the author

Christian Bobin is a French author and poet. He received the 1993 Prix des Deux Magots for the book Le Très-Bas (translated into English in 1997 by Michael H. Kohn and published under two titles: The Secret of Francis of Assisi: A Meditation and The Very Lowly

Reviews

[Mohammad Hrabal · Rating 3 out of 5]

کتاب‌ها حتی اگر بسته هم باشند همچنان تأثیرگذارند. صفحات ۱۲-۱۳ کتاب
آنچه عشق می‌نامیم غیر قابل رمزگشایی است. صفحه‌ی ۱۷ کتاب
چرا بزرگ شدن، حال آنکه قبل‌ترها هنگامی‌ که کودک بودیم آسمان را با دست‌های کوچک صورتی مایل به قرمزمان لمس کرده بودیم. صفحه ۲۰ کتاب
همانطور که خانه‌ی متروکه‌ای را ترک می‌کنند؛ انسان هم از مرگش عبور می‌کند، در حالیکه با دستی خوش غبار عدم را از شانه‌هایش می‌تکاند. صفحه ۲۰ کتاب
دیروز که در باغ خم شده بودم تا برایت گلی بچینم، دوباره مرگت را به یاد آوردم که در گوشم زمزمه می‌کرد: یک گل زحمت چیدن ندارد، همه‌شان حالا مال من‌اند. صفحه ۲۳ کتاب
هنگامی‌ که نوک ماژیک را روی کاغذ با سردی دلچسب می‌فشارم، مرگ من نامم را از یاد می‌برد. صفحه ۲۸ کتاب
باید دانست که فقط کودکانند که وجود دارند: آنگاه حقیقتاً زندگی را می‌بینیم. صفحه ۳۱ کتاب
سال‌ها زمان لازم خواهد بود برای‌ اینکه درک کنیم سال‌ها هیچند و درست و غلطی وجود ندارد، جز زندگی رودخانه وار و پرش‌های ناشیانه‌مان از حرفی به حرف دیگر. صفحه ۳۶ کتاب
وارد قبرستان شدم. پدرم کنارم قدم می‌زد. نامرئی با من می‌آمد تا قبرش را ببیند. صفحه ۳۷ کتاب
کتاب‌ها مردمانی عجیب‌اند. می‌آیند ما را در دست می‌گیرند و ناگهان خودمان را در دنیای دیگری می‌یابیم. صفحه ۴۱ کتاب
جنگ همیشه هست. دیوانه آن است که خیال پناهگاه در سر می‌پروراند. من به‌ دنبال یک سرپناه نیستم. آنجا فقط جایی برای بی‌ صدا مردن است. من در جستجوی چیزی هستم که وقتی در امنیت نیستیم و دیگر هیچ ترسی در وجودمان نیست به سراغمان می‌آید. صفحه ۴۴ کتاب
کتاب است که ما را انتخاب می‌کند. در خانه‌ی ما را می‌کوبد. صفحه ۴۶ کتاب
جاودانگی همین‌ جا جلوی چشم‌های ماست، زیر پاهایمان و در یک عبارت. صفحه ۵۱ کتاب
روزهایم را باید با نگریستن به انعکاس زندگی بر رودخانه‌ی کاغذی سفید می‌گذراندم. این آن چیزی نیست که زنده ماندن می خوانندش. چیزی بسیار بهتر است. صفحه ۵۹ کتاب
آه شعر را از من جدا نکنید، که از زندگی برایم با ارزشمندتر است، خودش زندگی است، برخاسته، خارج شده از دو دست طلایی آب‌های عدم، جاری شده از خورشید. صفحه‌ی ۶۰ کتاب
هنگامی‌ که زندگی می‌کنم، دلم برای زندگی تنگ می‌شود. آن را می‌بینم که از پنجره هم عبور می‌کند، سرش را به سمت من می‌چرخاند، اما متوجه نمی‌شوم چه می‌گوید، سریع عبور می‌کند. برای شنیدنش می‌نویسم. صفحه ۷۸ کتاب
چیزی که در زمین کم است پول نیست. آن چیزی هم که «معنا» می‌نامندش نیست. آنچه در این دنیا کم است رودخانه چشم‌های کودکان است، شادی سنجاب‌ها و فرشته‌هاست. صفحه ۸۱ کتاب
دیشب خوب نخوابیدم. چند بار بیدار شدم. جمله‌ای از سرم بیرون نمی‌رفت. این را می‌گفت: حتی در جهنمی که هستیم هم شگفتی‌هایی وجود دارد. صفحه ۸۲ کتاب
زندگی کردن از همه‌ چیز سخت‌تر است، این‌طور نیست؟ صفحه ۹۳ کتاب
​۱۴۰۳/۱۱/۱۹

[Sara · Rating 1 out of 5]

فکر می‌کنم پارسال بود که رفته بودم ایران‌مال، توی کتابفروشی داشتم کتاب انتخاب می‌کردم که فروشنده بی‌هوا این کتاب معرفی کرد، بهم گفت نثری که محتوای شعر داره، گفتم ممنون من چندان به شعر علاقه ندارم و به این روال از من انکار و از اون اصرار ادامه داد، تا اینکه چون دلم نیومد دستش رو رد کنم خریدمش.
آقای فروشنده الان بعد یک سال خواستم بگم سلیقه من همون که بود: مغز من شعر را دوست ندارد.

[°•.Melina°•. · Rating 4 out of 5]

«حتی در جهنمی که هستیم هم شگفتی‌هایی وجود دارد»
کتابهایی که با نثر، شعر میگن.
عجب قلمی!!!
کم پیدا میشن اما همشون محبوب‌هام میشن، سبک موردعلاقمه چه برای نوشتن چه برای خوندن. خیلی لطیف و تازه بود، تازه دست دوم بودنش هم برام عزیزترش کرد، انگار صاحب قبلی اصلا دوستش نداشته و قرار بوده برسه پیش خودم.

«اگر هنوز هم شیرها، ستارگان و مقدسات وجود دارند، به این خاطر است که زنی خسته، ظهر بشقاب غذایی روی میز میگذارد. این زن مادر تمام شاعران است. با نگاه کردن به اوست که نوشتن را یاد می‌گیرند.»

🔖آبان ۱۴۰۴

[Salamon · Rating 3 out of 5]

ظاهرا بوبن مشهور به اینه که در قالب نثر شعر میگه. این اولین اثریه که ازش میخونم و نمیتونم این موضوع رو تعمیم بدم ولی در مورد "شکوه زندگی" این گزاره برقراره. تصویرسازی‌ها من رو تا حدی یاد سهراب سپهری میندازه چرا که ترکیب‌های واژگانی کاملا جدید و نوآورانه به نظر می‌رسند. و همین موضوع باعث میشه که برای به دست‌ آوردن درکی حداقلی از تصویرسازی‌ها و مفاهیم انتزاعی‌ای که نویسنده میخواد از طریق اون‌ها منتقل کنه نیاز باشه تا بر روی خیلی از این ترکیب‌ها مکث و تأمل کنیم و شاید بافت بوبنی را بشناسیم و این البته خوندنش رو کند میکنه. دوست داشتم بگم که این تأمل همیشه لذت‌بخش و پرثمر هم هست ولی برای من گاهی بود و گاهی نبود. موضوع فقط این نیست که من اغلب میتونستم پس پرده‌ی منظور شاعر رو ببینم یا نه که احتمالاً در برخورد با بیشتر محصولات شعرگونه این نوع نگاه اشتباه به نظر میرسه؛ سختی کار این بود که خیلی جاها من حتی نمی‌تونستم برداشت شخصی خودم رو از یک تصویرسازی داشته باشم. این میتونه بخشیش به ذات ترجمه‌ی همچین نوشته‌هایی برگرده. با وجود این تجربه، من باز سراغ بوبن خواهم رفت چرا که در آن بخش‌هایی که ارتباط برقرار کردم، نوع ارتباط لذت‌بخش بود. در تحلیل این کتاب شاید بشه چیزهای بیشتری گفت ولی به نظرم جوینده باید خودش چند صفحه‌ای ازش بخونه تا ببینه حسش نسبت بهش چیه. ولی اگر پرحوصله نیستید، پیشنهاد نمی‌شود.



بریده‌هایی از کتاب

____________________________________________________________


"این روزها دیگر نامه‌ای نوشته نمی‌شود. مثل این می‌ماند که دیگر کودکی نباشد که توپش را به آن‌طرف دیوار بیندازد.
دنیا کُندی را از میان برد و فراموش می‌کند که کجا آن را به خاک سپرده."

"نوشتن آنچه تسلی‌ناپذیر است صلح می‌آفریند، همچون چراغی که می‌چرخد و سایه‌ی آدمک‌هایی را به کودکی که در حال خوابیدن است هدیه می‌دهد."

"باید دانست که فقط کودکانند که وجود دارند: آن‌گاه حقیقتاً زندگی را می‌بینیم."

"کتاب‌ها مردمانی عجیبند. می‌آیند ما را در دست می‌گیرند و ناگهان خودمان را در دنیای دیگری می‌یابیم. هوایی از زمان‌های دور از میان انگشتانمان رد می‌شود. همان‌طور که اتم‌های عطری که ده‌ها سال است از هم جدا شده‌اند."

"ژانژر عزیز جنگ همیشه هست. دیوانه آن است که خیال پناهگاه در سر می‌پروراند. من به دنبال یک سرپناه نیستم. آن‌جا فقط جایی برای بی‌صدا مردن است. من در جستجوی چیزی هستم که وقتی در امنیت نیستیم و دیگر هیچ ترسی در وجودمان نیست به سراغمان می‌آید."

"با این‌که به باغ‌های گل سرخ رونسار وارد نشدم، اما این سخن را هم از یاد نبردم. چه کسی صاحب خوانش‌های اوست؟ کتاب است که ما را انتخاب می‌کند. درِ خانه‌ی ما را می‌کوبد. خیریه است جناب. نیکوکاری‌ای که تمامِ وقتِ شما را، تمامِ دلمشغولی‌هایتان را و تمامِ قدرت خیالپردازیتان را نصیب من می‌کند."

"...خواندن یک یا دو تا از شعرهایش، آن چنان سرمستم می‌کند که رخصت زندگی را نزدیک‌تر می‌یابم، چرا که بهتر است زندگی را در نزدیک‌ترین حالت ببینیم تا این‌که مقدس، خوب و زیبا قلمدادش کنیم."

پ.ن: "رونسار" یک شاعر فرانسوی قرن شانزدهم است.


"کودکی کوچک، سه سال هم نداشت و در میان قبرها بازیگوشی می‌کرد. بزرگ‌تر‌ها صحبت می‌کردند. او همچون صنعتگری که درباره‌ی کارش صحبت می‌کرد زمزمه می‌کرد. پرتوهای فندق آمیخته با سنگریزه را یافته بود، سپس از حلقه‌ی بسته‌ی صدای بزرگ‌ترها دور شد، در راه‌ها گم شد. نه از زندگی می‌ترسید نه از مرگ. از آن‌ها عبور کرده بود بدون اینکه چیزی ازشان بداند... بی‌فایده است. فرد بیدار را بیدار نمی‌کنیم. این را می‌نویسم و می‌دانم که مرا باور نخواهید کرد: کودکی دوسال‌و‌نیمه دیدم که مرگ را جارو می‌کرد و زمان دنیا را به دام می‌انداخت. این کار عظیم همان‌طور که می‌بایست، در حال زمزمه کردن انجام شد."

[Mostafa · Rating 3 out of 5]

مجموعه ۶ داستان کوتاه که به صورتی شعرگونه ، نویسنده روح سراسر شفاف و لطیف خود را عریان می کند

""""از متن کتاب""""
صدای پدرم همچون لایه ی برشته نان داغ بود . صدایش که می آمد ، گویی ، خود، بخشنده و روزی رسان بود

کتاب ها حتی وقتی بسته اند نیز تاثیرگذارند

نوشتن از مسائل تسلی ناپذیر ، آرامش به همراه می آورد ، مانند چراغی که می چرخد و سایه های رنگارنگش را ارزانی کودکی می کند که در حال به خواب رفتن است

از نظر من ، اندیشه یعنی : پیچ و مهره ی سرم را باز کنم ، آن را روی طاقچه بگذادم و به گردش بروم . در بازگشت سرم روشن شده است . گردشم ممکن است یک ساعت طول بکشد یا یک سال

یکی از شادی های گذران تابستان ، گذر از رودخانه با پرش از روی سنگ هاست . بازوها را مانند بال باز می کنیم، دست ها را به هوا تکیه می زنیم . گاهی سر می خوریم و کمی خیس می شویم ، یا حتی زیاد . اگر موقع تجربه این حماسه تعدادمان زیاد باشد ، از شکست به همان اندازه می خندیم که از پیروزی. شاید هم شکست باعث شادی بیشتری شود.

کتاب است که ما را انتخاب می کند. در ما را می زند : آقا !! خیرات کنید . خیرات زمان خود ، تمام نگرانی ها و تمام توانایی رویاپردازی های خود

در دنیای عشاق ، نقش اصلی با گل رز است

دخترکی شکلات می خورد . زرورق دور شکلات ، براق تر از چشمان حکیمان است .

کتابی که در دست دارم گاه لبخند می زند

کتابی را می گشایم به زیبایی راه جنگلی ، همان جا که در برابر نور شاخه ای شکسته ، خدا را دیدم که ته سیگارش را دوباره روشن می کند.

در نوشتار طبیعت حتی یک اشتباه هم وجود ندارد . نه در نمایش دور کند پرواز شاهین در اوج آسمان چیزی برای تصحیح هست و نه در داستان هایی که گل های چمنزار با صدای آرام ، دهان به دهان نقل می کنند. یا حتی در دست باد که نمایش سایه هایش را اجرا می کند. اکنون که می نویسم ، می کوشم همه را به هم پیوند زنم

[HajarRead · Rating 3 out of 5]

120 pages où l'auteur rend hommage à ses écrivains, poètes et pianistes préférés avec beaucoup de poésie. C'est aussi un hommage à son père et à certaines personnes qui lui sont chères, qui se sont éteintes mais brillent plus que jamais... Des réflexions sur la vie que j'ai trouvées parfois assez simplistes mais dont j'ai apprécié la sensibilité quand même.

[WrittenbySahra · Rating 5 out of 5]

دیشب خوب نخوابیدم. چندبار بیدار شدم. جمله ای از سرم بیرون نمی رفت. این را می گفت: حتی در جهنمی که هستیم هم شگفتی هایی وجود دارد.
(شکوه زندگی، صفحه ی 82)

هشتم فروردین در صفحه ی اول کتابم نوشتم:
آقای بوبن!
امان.
امان از شما که همیشه راه خود را به کتابخانه ی کوچک من باز می کنید.

روز بوبن خریدن و به بوبن فکر کردن و بوبن خواندن نبود. روحم میان کتابها در حال رقصیدن بود که شکوه زندگی دستم را گرفت. سرمست از نقطه اتصال این حادثه با اشتیاق قلبی ام نسبت به ایشان، حالا بعد از سی و چهار روز، کتاب را در یک عصر بهاری مزین به ابر و اندکی باران به پایان برده ام. شاید هم او مرا به پایان برده است. درست نمی دانم.
در ستایش شعر، پیدایش معنا در میان کلمات، خطابه هایی به نویسندگان شاعر، به جوهره ی شب که نامه میشد، به طبیعت که درمان می کرد، و به زندگی که فقط زندگی نبود، که جاودانگی بود گم شدم.
و نیازی به پیدا شدن نداشتم. معنا را در کلمات شما بسیار می یابم آقای عزیز. نثر خیال انگیزتان، ضربان قلبم را تند می کند. کتاب هایتان را هنگام خواندن، بارها به سینه می فشارم. کاش تا ابد، شما را بخوانم.

[Parisa soleymani]

زن بودن زخم است
اما به خود دلداری میدهیم که مرد بودن نیز زخمی دیگر است
هرکس باید نقشش را تا پایان بازی کند

[Etienne Mahieux · Rating 3 out of 5]

Christian Bobin est, ici comme en général, un écrivain de formes courtes et discontinues. Mais ses livres et ses recueils ne se bâtissent pas au hasard. Il s'agit ici d'une série d'adresses, à d'autres écrivains, à des artistes, plus ou moins explicitement désignés ; à ses proches, à ses disparus ; aux fleurs et aux oiseaux ; et, quand l'interlocuteur est trop manifestement indéterminé, au lecteur. Il y confronte sans cesse la culture — les oeuvres reçues et nourrissantes — et la nature. Ronsard est mis en balance avec la grive, Mozart avec la rose : on connaît bien ce mode de pensée chez l'auteur d'"Autoportrait au radiateur".
Les fragments sont autant d'épiphanies que le poète tâche d'évoquer au plus juste. Ce n'est pas une construction idéologique : Bobin ne craint pas de se contredire d'une page à l'autre sur tout ce qui pourrait ressembler au Sens de la Vie. Le livre n'en diffuse pas moins l'idée que ces moments de grâce, si l'on y fait attention, révèlent une sorte de divinité de l'existence, et sont une manière de rachat immanent des souffrances humaines. Parfois on partage l'émerveillement de l'auteur, d'autres fois on peut rester plus froid. Peut-être faudrait-il que Bobin affronte plus nettement l'évocation de la souffrance elle-même, puisqu'elle est là, sans la laisser dans le creux de son écriture et se contenter d'être le poète de la consolation.

[Tassadanslesmyriades · Rating 5 out of 5]

ABSOLUMENT MAGNIFIQUE.

ABSOLUTELY MARVELOUS.

Silence.

Extinction de tous les appareils à parasites audio. La lumière déclinante de ce dimanche après-midi entraîne en moi une vague d'émotions, je me penche, comme pour capter ce surplus de soleil, cette petite dose de chaleur, sur ma peau, et comme pour mieux entendre la caresse des mots, ceux de l'auteur.

J'ai lu "La Grande Vie" de Christian Bobin. J'ai été bouleversée. Dès les premières lignes, des larmes me sont venues aux bords des yeux. J'étais à l'horizon de quelque chose. De tangible. Christian Bobin a le pouvoir des mots, il dit l'indicible, mais l'indicible du quotidien, celui que l'on voit tous les jours, ce qui se trouve sous nos yeux mais que l'on ne voit pas, ou alors si on le voit, on ne le pense pas. Lui, il pense à tout. Il voit la fleur, il la regarde, il imagine sa vie, son destin, sa mort. Car tout chez Bobin rappelle la mort mais par dessus tout, la Vie. Car c'est ainsi. La vie contient la mort et la mort contient la vie.

http://www.unefrancaisedanslalune.fr/...

[Elisa · Rating 5 out of 5]

Une lecture éclairante tant par la beauté du style d’écriture que par les thèmes évoqués, une lecture inspirante, qui fait réfléchir. Dans ce livre, l’auteur nous parle de ses auteurs fétiches et ça nous montre ce c’est que « le sens ». En effet, pendant tout ce livre, il essaye de nous montrer ce que c’est vraiment que « le sens » et ainsi, il apparaît sous la forme de la simplicité de la vie qui est, à la fois, la plus grande des richesses.
Enfin, ce livre est un véritable hymne à la littérature (qui nous sauve) mais aussi à la simplicité du quotidien. Ainsi, en plus de célébrer ses auteurs favoris, il va célébrer aussi ses proches mais aussi des animaux. Ces derniers qui sont prépondérants dans ce livre.

[Atwalys Tristan · Rating 5 out of 5]

Ses mots sont lumineux...sublimes.. un recueil magnifique. Cet auteur est une révélation pour moi. 🦋❤

[tourbe · Rating 5 out of 5]

très belle poésie pour les fans de SVT (modulo géologues - les roches sont sous-représentées dans sa prose)

[Gizem · Rating 2 out of 5]

Par beau temps tu me fixes du rayon de tes yeux.
Je lis devant la fenêtre.
Si pour te voir je lève la tête du livre, je ne sais plus revenir à lui.

2,5/5

[Emma Rbd · Rating 4 out of 5]

Je préfère la romance à la poésie, mais certaines phrases sont très joliment tournées dans ce recueil.

Les voici:
« Elle me parlait mais son visage parlait plus fort. »
« Le coeur ignore le temps. » p23

« Les anges en robes rouges se sont mis à parler fort. » p36

« Une maison singulière: elle est faite de milliers de chambres. On les traverse. On y laisse quelque chose à chaque fois. Quelque chose ou quelqu’un. Je me souviens de celle où il n’y avait rien qu’un flocon de neige. Celle aussi qui ne contenait, posée sur une table rouge, qu’une grosse larme plus précieuse qu’une perle. Autant de chambres que de jours. » p41

« Nous traversons les miracles en aveugles, sans voir que le moindre jaillissement d’une fleur est fait de milliers de galaxies, que les brindilles d’un nid déserté où les étoiles d’un ciel noir parlent de la même absence adorable. » p43

« Les livres sont des gens étranges. Ils viennent nous prendre par la main et tout d’un coup nous voilà dans un autre monde. Un air ancien passe entre nos doigts. [...] Et vous voilà, vous, avec votre adorable voix de papier, rêveur et bienfaisant. » p49

« Le coeur - cette région non sentimentale que nous avons dans la poitrine, un volcan endormi de pensées. » p56

« Mais tout perdre n’a rien d’étonnant. C’est le fait d’avoir tout trouvé qui est le vrai mystère. » p62

« La nuit. La revoilà là bien-aimée, avec son voile de silence et ses yeux d’encre. » p63

« Il y a des heures pour les livres comme pour l’amour. »
« J’aurai passé mes jours à regarder le reflet de la vie sur la rivière de papier blanc. Ce n’est pas ce qu’on appelle « vivre ». C’est beaucoup mieux. » p68

« Je ne sais rien des enfers que tu as dû traverser pour arriver devant moi. La pluie bâtit autour de ton visage son monastère de gouttes d’eau. Par beau temps tu me fixes du rayon de tes yeux. Je lis devant la fenêtre. Si pour te voir le lève la tête du livre, je ne sais plus revenir à lui. » p80
« J’ai pensé que nous pouvions, maintenant que tout est détruit de la vie ancienne, reprendre l’alphabet de l’éternel. Tu en serais la première lettre. » p80

« Plus loin dans les bois il y a un chemin sur lequel je marchais avec toi, quand tu étais encore de ce monde. Le chemin semble indifférent mais je sais qu’il se souvient de toi. Il n’y a pas de temps. Il n’y a que la joie éternelle de nos pauvres cœurs architectes. » p90

« Sa fragilité était invulnérable. Elle n’arrêtait pas de souffrir ni de sourire. Ces deux passions n’en faisaient qu’une. » p96 (ma préférée)

« Nous sommes les éléments d’un air sans âge. Rien ne tient en place. Rien n’a la même forme pour toujours. Les variations de Bach sont la pensée la plus profonde sur la vie qui nous quitte, et le baiser qu’elle nous donne. » p111

« Ce sourire là n’était pas comme les autres. Il était, comment dire: aérien. Délivré. » p121

Et enfin, la conclusion, en référence au titre: « la poésie c’est la grande vie. » p122

[Etienne · Rating 4 out of 5]

Deuxième livre que je lis de cet auteur (le premier étant L'épuisement, que j'avais d'ailleurs préféré), et qui est terriblement difficile à classer. Mélange entre récit philosophique et poèmes, la plus de Bobin est sans doute ce qu'il y a de plus intéresant dans ce livre, sa poésie et sa sensibilité sauve en quelque sorte ce livre, car les éléments philosophiques sont moins présents que ce à quoi je m'attendais et le récit (les récits en faits, car séparé en cinq parties) ont plus ou moins de suite logique et de direction, on flotte littéralement dans l'esprit de cet auteur dans un monde très poétique. Intéressant, mais je ne commencerais peut-être pas par lire ce livre pour découvrir cet auteur, à moins d'être particulièrement fan de poésie, sinon, je vous conseillerais d'avantage L'épuisement et vous verai ensuite par vous mêmes si cet auteur mérite d'être lu à nouveau!

[Cocoontale · Rating 5 out of 5]

4,5/5 ❤️
A chaque lecture de Bobin, je retombe amoureuse. De la vie. De la beauté et la profondeur des mots. Il me fait sentir vivante, palpitante, mélancolique, sérieuse, heureuse et insouciante. Je suis parfois étourdie et sans voix, minuscule face à sa vérité et l'instant suivant, l'espoir reprend et je me plais à penser qu'un jour, peut-être, j'arriverai à frôler l'immensité de ce qu'il a créé. 

[Louise · Rating 2 out of 5]

Bobin tisse de belles phrases et des aphorismes lyriques, mais les mots sont comme juxtaposés les uns à côté des autres, sans jamais faire sens.

[Marie-Maude Brunet · Rating 3 out of 5]

C'était pas mauvais mais j'ai perdu l'intérêt :/ je le relirai du début un de ces 4!

[Farnaz · Rating 2 out of 5]

بطور کلی با این نوع نوشتار ارتباط نمی‌گیرم🫡
خیلی شاعرانه نوشته شده و خب داستان نیست در حالیکه تو موضوعش نوشته شده داستان کوتاه فرانسه.
هر بخش بیشتر مثل نامه‌هایی هست به یکسری افراد مثل باخ، ورمیر و ...
بعضی جملاتش رو دوست داشتم که بد نیست اینجا بنویسم:
_کتاب‌ها حتی اگر بسته هم باشند همچنان تاثیر‌گذارند.

_این روزها دیگر نامه‌ای نوشته نمی‌شود،مثل این می‌ماند که دیگر کودکی نباشد که توپش را به آن طرف دیوار بیندازد.

_آنچه شعر خوانده می‌شود چیزی جز یک ناهنجاری انسانی نیست، برافروختگی روحی است که از کوچکترین برخورد رنج می‌برد، حتی از برخورد یک نسیم.

_شما در پس نامه‌ای هستید که برایتان می‌نویسم،چه ناممکن می‌نماید رسیدن به شما.

_گمان می‌کنم در این زندگی همه زجر می‌کشیم. خیلی از این جمله وحشت نکنید، می‌توانم این را هم بگویم که همه از این زندگی خرسند می‌شوند.

_سال‌ها زمان لازم خواهد بود برای اینکه درک کنیم سال‌ها هیچند و درست و غلطی وجود ندارد، جز زندگی رودخانه‌وار و پرش‌های ناشیانه‌مان از حرفی به حرف دیگر.

_زن بودن جراحت است، اما مطمئن هستیم مرد بودن هم جراحت دیگری است. نقش را تا به آخر باید حفظ کنیم. از نظر رمبو زندگی نمایش خنده‌داری است که همه آن را پیش می‌برند.

_حتی در جهنمی که هستیم هم شگفتی‌هایی وجود دارد.

امیدوارم شما از خوندنش لذت ببرید.

[Fabio Festinese · Rating 2 out of 5]

L'opera non sta nelle mie corde (un modo di celebrare i dettagli troppo "mieloso", che a tratti richiama un patetismo, del genere che non mi arricchisce)....ma questa è una caratteristica spiccatamente personale, ed appare evidente il fatto che il libro in sé ha un suo valore indiscutibile, che se combaciasse con le specifiche corde del lettore, regalerebbe spunti, sensazioni e poesia con grande generosità.
Dal canto mio, pur non apprezzandolo nella sua generalità, conservo alcuni passi inestimabili.
Un terreno su cui consiglierei di arrischiarsi, senza alcun dubbio!

[Aeven Amai · Rating 4 out of 5]

Quand j’ai besoin d’une touche de poésie dans ma vie, lire l’œuvre de Bobin me fait toujours du bien. Même si je ne suis pas toujours en adéquation avec ses idées, il se dégage de ses textes une telle douceur, et une sorte de contemplation calme tout en émerveillement qui me fascine.
Une très bonne lecture qui a fortement contribué à remplir mes carnets de citations :)

[Kim Toschini · Rating 4 out of 5]

Poétique

Christian Bobin a le don de me donner des frissons. Ses mots sont poignants.
C’est le troisième livre que j’ai lu de sa bibliographie et j’ai toujours l’impression de me retrouver dans ses mots, ses métaphores.

Je trouve ça extraordinaire !

[Ellis ♥ · Rating 4 out of 5]

Bobin sa sempre come parlare al mio cuore. ❤️

Dal libro:

Chi è padrone delle proprie letture? Un libro ci sceglie. Bussa alla nostra porta. La carità, signore. La carità di darmi tutto il vostro tempo, tutte le vostre preoccupazioni, tutto il potere della vostra immaginazione.

[Marie · Rating 3 out of 5]

Irrégulier, mais de très beaux passages.

[Romane Farley · Rating 5 out of 5]

« Chère Marceline Desbordes-Valmore vous m'avez pris le cœur à la gare du Nord et je ne sais quand vous me le rendrez. C'est une chose bien dangereuse que de lire. »

[Lisa Om · Rating 4 out of 5]

Je recommande de le lire doucement, à voix haute. Ou à voix basse. Pour savourer chaque mot.

[Claire · Rating 4 out of 5]

« Parfois un visage se met à côté du soleil et provoque une sorte d’éclipse. »

D’une lumière et d’une subtilité qui touchent en plein cœur.

[JustifiedSips · Rating 4 out of 5]

Magnifique. Prose de libellules voyageuses.

[Emilie Szreter · Rating 4 out of 5]

La poésie de Bobin qui célèbre la vie et l’écriture.