The Ghost Sonata

by August Strindberg

"The Ghost Sonata" by August Strindberg is a seminal work in Swedish drama, offering a captivating blend of psychological depth and symbolic exploration. Set in a dreamlike world, the play delves into the lives of diverse characters, revealing their hidden desires, haunted pasts, and complex relationships. Strindberg weaves a narrative that explores societal decay, spiritual disillusionment, and the blurred lines between reality and fantasy. Filled with Gothic undertones and dark comedy, "The Ghost Sonata" is a poignant and thought-provoking theatrical experience, showcasing Strindberg's mastery of expressionism and symbolism in the realm of drama.

Genres: Plays, Drama, Theatre, Classics, Swedish Literature, Fiction, Scandinavian Literature

55 pages, Kindle Edition

First published January 1, 1907

About the author

Johan August Strindberg, a Swede, wrote psychological realism of noted novels and plays, including Miss Julie (1888) and The Dance of Death (1901).

Johan August Strindberg painted. He alongside Henrik Ibsen, Søren Kierkegaard, Selma Lagerlöf, Hans Christian Andersen, and Snorri Sturluson arguably most influenced of all famous Scandinavian authors. People know this father of modern theatre. His work falls into major literary movements of naturalism and expressionism. People widely read him internationally to this day.

https://en.wikipedia.org/wiki/August_...

Reviews

[Helga · Rating 4 out of 5]

Dark and Haunting

You poor little child, child of this world of illusion, guilt, suffering and death; this world of endless change, disappointment, and pain.

Is it a dream or a nightmare?
Is it real or an illusion?
The atmosphere of the play is very dark and despairing. Confusing and claustrophobic as it sometimes was, I understood the overall meaning and grasped the logic in its illogicality and the heavy symbolism.

In silence, you cannot hide anything.

The play which unravels in a dreamlike and ghostly atmosphere, with characters who feel unreal yet relatable, explores the themes of passage of time, illusion, guilt and quest for the truth.

-Is life really worth so much hardship?
-That depends on what you want in return.

[Ali Salehi · Rating 5 out of 5]

در قسمت دوم از برنامه «هفت هفته ، هفت نمایشنامه»
میخوایم راجع به یه نمایش فوق العاده و هولناک به نام «سونات اشباح» اثر خوب «آگوست استریندبرگ» صحبت کنیم.
×تذکر : افرادی که این نمایش رو خوندن ، ممکنه در ابهام گیر کرده باشن ؛ این نقد میتونه تا حدی ابهامات شما رو رفع کنه.

•°• فرم
اینجا ما یه بلوغ فکری از «استریندبرگ» میبینیم که در اثر قبلی که ازش خوندیم (طلبکاران) اصلا نبود و در اثر قبل تر (جرم داریم تا جرم) کمتر بود. در این نمایش ، «استریندبرگ» دست روی مسئله‌ای میذاره به شدت سخت که از پس اجرا موفق بیرون میاد.
اما خواننده باید ذره‌ای حواسش منحرف نشه تا شاید بتونه مفهوم و معنای اثر رو درک کنه.
داستان نمایش راجع به دانشجوی جوان آرمانخواهی هست که با آشنایی با پیرمرد افلیجی به نام هومل ، پاش به عمارتی باز میشه که این اشخاص حاضر در این عمارت ، مرده‌ان ولی زنده هستن. هرکسی چه مرده و چه زنده رازی داره که با افشا شدنش بخشی از داستان اثر برای ما کامل میشه.
ژانر اثر «سورئاله» خب ؛ همه میدونیم «سورئال» نوشتن چقدر سخت و راه رفتن رو لبه تیغ هست. علت این سورئال بودن هم اینه که ما دنیای واقعی رو نمیبینیم بلکه داریم در ذهن «دانشجو جوان» میگردیم.
شخصیت ها همه تیپ‌ان اما اذیت کننده نیستن چون چینشی بشدت منطقی پشت حضورشون در اثر هست و باعث میشه حتی لحظاتی شخصیت شناخته بشن.
فضای اثر با وجود سورئال بودن ، مثل «مرشد و مارگاریتا (که کتاب بدی نیست) نیست. چرا که داستان با لایه های نمادین بسیاری نوشته و تنظیم شده و ابهاماتی داره که ممکنه مخاطب رو اذیت کنه.

•°• محتوا
گفتیم مخاطب ممکنه اذیت شه ، چرا که شخصیت ها (مخصوصا در پرده اول) مطلقا چیزی از خودشون نشون نمیدن و فقط ظاهر نمایش داده میشه.
در پرده دوم با وجود کوتاه تر بودن نسبت به پرده قبل ، شخصیت ها با رمزها و کدهایی که بین دیالوگ هاشون وجود داره میگن که تقریبا 70% داستان چیه و خواننده بشدت امیدوار میشه که تمام ابهامات و شک هاش در پرده سوم (پایانی) حل و به اتمام برسه. مسئله اینجاست که مخاطب نمیدونه که «استریندبرگ» به تازگی یک بحران حاد روانی رو پشت سر گذاشته و از دنیای واقعیت دست کشیده.
با به پایان رسیدن نمایش ، مخاطب حس میکنه توسط خالق اثر «دست انداخته شده». ولی اینطور نیست. مفهوم اثر با توجه به زمان ، مکان و شهرت خالق اثر ، زیر انبوهی از لایه های معنایی و نمادین ، پنهان شده. مفهوم کلی اثر با وجود تاثیر پذیریش از تمام آثار عالیجناب «داستایفسکی» و «کافکا» ؛ دید منفی به انسان نداره (یا حتی میشه گفت خیلی این دید کمه) ولی بالعکس اوج دید منفی رو به جهان پیرامون انسان داره. و به طور کلی مفهوم اثر اینه که : «هر جست‌وجوی آرمان‌گرایانه برای نجات بشر، در جهانی که خودِ ذهن انسان منبع زشتی و رنج است، سرانجام به آگاهی از پوچی می‌رسد.
اما این پوچی، نه شکست، بلکه شناختِ نهایی است: دانستن اینکه رستگاری در این جهان ممکن نیست.»
و مفهوم نمادها به این صورته که :
عمارت : جهان انسان
اشباح عمارت : انسان هایی که پشت دروغ ها و احساس گناهان خودشون در اسارت به سر میبرن.
دانشجو جوان : افرادی که به دنبال ساخت یک زندگی آرمانی برای جهان پیرامونشون هستن ولی با یک شکست بزرگ روبه رو میشن.
گل : نماد زندگی هست
پرده مرگ : نماد رسیدن به پوچی و در نهایت مرگ انسانیت و انسان هست.
دختر جوان : نمادی بر انسان هایی هست که به دنبال هدف در زندگی می گردن ولی به پوچی میرسن و پیام نمایش در اصل به عهده این دختر جوان هست با این مضمون که :
«زیستن یعنی پوسیدن میان اشباح»
چیزی رو که از اثر دوست داشتم این بود که وقتی به پایان اثر میرسی حس میکنی میدونی گل در کدوم دسته و پوچ در کدوم دسته ولی در نهایت میبینی که در هیچ دستی گلی وجود نداره.

«استریندبرگ» به جهان تاریک تر از کافکا و عالیجناب داستایفسکی نگاه میکنه به این صورت که :
عالجناب «داستایفسکی» هنوز به نجات ایمان داشت،
«کافکا» از بی‌معنایی در فرار بود ،
اما «استریندبرگ» فقط نگاه می‌کرد…
و می‌گفت: «هیچ چیز برای نجات نیست، جز فهمیدنِ اینکه نجاتی نیست.»

در مجموع ؛ نمایشنامه «سونات اشباح» اثر «آگوست استریندبرگ» اثری فوق العاده ، جسورانه و بی نظیره اما به درد خوانندگان مبتدی و خوانندگانی که با فلسفه غریبه‌ن نمیخوره.

[Samane⚘️ · Rating 4 out of 5]

در این مرده‌خانه، ما زندانیانِ محکوم به اعمال شاقه، در پسِ پرده‌های دروغ، فریب و فتنه، چون اشباحی سرگردان، تنها وانمود به زیستن می‌کنیم.
نه نوری در افق هست، نه امیدی برای رهایی.
جهان، زندانی‌ست که کلیدش در رنج و مرگ پنهان شده؛ و تنها با پرداخت بهای مرگ، می‌توان طعم آزادی و حقیقت را چشید.

از متن نمایشنامه

من می‌ترسم چون نمی‌توانم زشتی و زیبایی را در کنار هم ببینم، نمی‌توانم قدرتش را ندارم. معروف است که مسیح به جهنم نزول کرده، این را می‌توان همان سرگردانی‌اش در زمین تلقی کرد. در این مجمع دیوانگان در این زندان محکومین به اعمال شاقه در این مرده خانه که نامش را زمین گذاشتند، دیوانگان او را کشتند در حالی که او می‌خواست آزادشان کند و اما در واقع دزد آزاد شد،دزد همیشه در انسان احساس دلسوزی و شفقت به وجود می‌آورد. بدا به حال ما، نجات دهنده دنیا، ما را نجات بده، دیگر از پا درآمده‌ایم.

[Manny]

A passage from Bergman's Laterna Magica that I have to share with you. Bergman has just arrived at Gothenburg's city theatre, where they are in the middle of rehearsing this play:

Suddenly, I was not alone. At my side stood a little spirit, or possibly a ghost: it was the theatre's grand old lady Maria Schildknecht, dressed in the Mummy's parrot dress and white mask. I understand that you are Herr Bergman, she whispered, and gave me a friendly but rather terrifying smile. I acknowledged the correctness of her surmise and bowed clumsily. We stood in silence for a few moments. Well, what do you think of it? asked the little ghost. Her voice was sharp and demanding. I think it is one of the greatest plays ever written, I answered honestly. The Mummy looked at me with cold contempt. Ah! she said, it's just a piece of shit that Strindberg put together so we'd have something to play at his Intimate Theatre. She left me with a regal nod.

[My translation]

[Momina · Rating 4 out of 5]

"I have no idea what I’m to become."

We’re dealing with the tropes that would later become formative of, according to the academia, “postmodernism”—it is these avant-garde art forms that make the distinction between modernism and postmodernism indiscernible, if not arbitrary. The failure to communicate and, thus, the oppression that is a huge part of human relations, the alienation arising thereof, class dynamics, existential dilemmas all come up in Strindberg’s plays, especially this one that owes a lot to “chamber music” in terms of dramaturgy and stage direction. The living dead abound; ghosts metaphoric of human shells devoid of compassion, each driven by desires and ambitions of its own, exploiting and manipulating those near to attain their own idea of paradise. A critique of power relations that aren't really as asymmetrical as many Expressionists liked to believe—in Strindberg’s world the poor feed on the rich with equal malice as the privileged dehumanized the weak. The dramatist is, thus, rightly said to have social darwnististic overtones to his work, where society is a concrete jungle and we’re all basically tearing at each other for survival. Even in love. Even in intimacy.

"Crime and secrets hold us--guilt binds us together. We have broken our bonds and gone our own ways, too many times, but we are always drawn together again."

I understand why the Swede is hard to like and is considered an “acquired taste”. There is too much gloom, nothing to cling on to, no light at the end of the tunnel that can make the living experience seem worthwhile. But what I admire about him is his dramatic aesthetic, his language which is nothing short of poetry, and the fact that his version of the human condition is still relevant to our times. To me, at least.

"I know the world would collapse completely if people were completely candid."

4 stars to the maestro. Time and again I tell myself that Expressionist drama is supposed to be a visual experience, and you can’t appreciate the magic of Strindberg’s stage without watching the actual theatrical adaptions. On to Youtube, then! :P

"Snowflakes must be falling stars."

[Arman]

فعلاً این نمایشنامه را تا وقتی که تکلیفم با آن مشخص شود و کمی سوادم راجع به درام‌نویسی بالا برود تا بتوانم داوری درستی راجع به آن داشته باشم، بدون امتیازدهی کنار می‌گذارم.

[Bettie · Rating 3 out of 5]

http://www.bbc.co.uk/programmes/b07nsfgr

Description: A poor student chances on a rich old invalid and is invited to a ghost supper where adultery, murder, deceit and betrayal are stripped bare in the house of the living dead...

August Strindberg's ghoulish masterpiece stars Frank Finlay as the Old Man, Alan Cox as the Student, Frederick Treves as the Colonel, Dorothy Tutin as the Mummy, Saskia Wickham as the Daughter and Trevor Peacock as Johansson.

Strindberg and Helium at the Beach

Original music: Andy Price
Translator: Michael Meyer
Producer: Andy Jordan

[Susan · Rating 5 out of 5]

باورم نمی شه دوباره تو گودریدزم بعد از یه مدت خیلی خیلی طولانی!
سیستمم سایت رو بالا نمی اورد و به شدت دلتنگ فضای اینجا و نظرنوشتن روی کتابا هستم...ولی باید دید چی می شه سیستم باهام راه می اید یا در حسرت نگهم می داره:)
و اما سونات شبح
توصیفات فوق العاده ای داره که به طرزی غیرقابل تفکیک و جادویی بین واقعگرایی و سوررئالیسم در رفت و امد هستند.
شخصیت پردازی کاملا قابل درک نیست و غریبه ولی هوشمندی جالبی در بی نام‌گذاشتن یکی از شخصیتهای مهم به کار رفته.
درمجموع تجربه بسیار لذتبخشی بود و باوجودیکه وقتی خریدمش قاعدتا باید شامل تخفیف می شد اما نشد بازم راضیم:))

[Steven R. Kraaijeveld · Rating 4 out of 5]

"I prefer silence, then you can hear thoughts and see the past; silence cannot conceal anything… unlike words."

In The Ghost Sonata, a student stops at a public water fountain to replenish himself after having been up all night saving people from a collapsing house. While at the fountain, he has the vision of a milkmaid; an old man watches the scene, and brings the student into conversation. The old man, a company director, apparently used to know the student's father, who the old man claims owed him money. The old man vows to help the student gain access to riches, the beautiful apartment across from which they are standing, and as the young lady who lives there. The only thing the student has to do is go to the opera (and be seated next to the colonel who lives in the apartment). The student agrees, goes to the opera, makes an impression on the colonel and others (the story of his heroics was in the paper and is being widely discussed), and ends up being invited into the colonel's home.

That is when things take a turn toward the strange, in a manner that is reminiscent of E. T. A. Hoffmann (whom Strindberg was reading/interested in at the time). I will not go into details about the house, but, basically, it is poisoned and rotting from the inside; its people simply gather for the sake of gathering, drinking tea in silence. The young lady, who is the old man's daughter (within the apartment there is infidelity galore), is sick and dying. The last act (there are three in total) is an extended conversation between the student and the young lady, which was rather beautiful.

"And you, you beautiful, unhappy, innocent creature who bear no blame for your suffering, sleep, sleep without dreams, and when you awake again… may you be greeting by a sun that does not burn, in a house without dust, by friends without faults, by a love without flaw."

The play is also sharply satirical. These lines – a short story within the play – might as well have been written a century after Strindberg penned them down:

Student: […] My father ended up in a madhouse…

Young Lady: Was he ill?

Student: No, he was quite well, just mad! Anyway, just the once, this is what happened… Like all of us he was surrounded by a circle of acquaintances, whom he called his friends for short; like most people, of course, they were a sorry bunch of good-for-nothings. But he had to have someone to talk to; he couldn't just sit there all by himself. Now, you don't normally tell people what you think of them, and nor did he. He knew how false they were; he knew the depths of their deceit… but he was a wise man and well brought up, so he was always polite. One day though, he gave a big party---it was in the evening and he was tired, what with working all day and the strain of keeping quiet on the one hand and talking shit with his guests on the other…

(The Young Lady shudders.)

Student: Well, at table he called for silence and raised his glass to make a speech… Then the safety-catch slipped and he spoke on and on, stripping the whole company bare, one after another, telling each and every one of them just how false they were. Then he sat down exhausted in the middle of the table, and told them all to go to hell!"

[Fateme Beygi]

استریندبرگ درحقیقت نمی تونه که منتقد نباشه. نمی تونه توی نگارشش بخش انتقادی تفکرش رو کنار بذاره و اون رو خیلی هم زیبا با نمایشنامه هاش ارائه می د ه. سونات شبح هم در عین روایت طرح نمایشی و چیزهایی که خود نماینشامه نویس گفته از چه جاهایی به ذهنش خطور کرده یا پیداشون کرده انتقادی اجتماعیه. انتقادی پیرامون پیوستگی روابط انسان ها و گناهانشون باهم و روابط علی و معلولی ای که همین گناه ها یا اعمال باعث می شن. در کنار این ها نمایشنامه نویس مباحثی رو هم در مورد عناوین و جایگاه ها و القاب و صفت های اکتسابی ای صحبت می کنه که ما آدم ها فردی یا گاهی به عنوان جامعه به برخی از آدم ها می دیم و بعد از اون بخشی از زندگی اون آدم ها دچار تغییر می شه و این تغییر ممکنه روی زندگی مایِ جامعه هم اثر بذاره.
اگه همین ترجمه رو بخونین بخش مقدمه و پیوستش می تونه خیلی مفید باشه.
البته که من به شدت از طرح جلدش رضایت داشتم چون یکی از نقاشی های محبوبمه که متوجه شدم از نقاشی های مورد علاقه ی استریندبرگ هم بوده. این کار واقعا بی نظیره.

[Tara · Rating 3 out of 5]

سونات اشباح نمایشنامه‌ای خواب‌مانند، بدون منطق و روال عادی، با ظاهری فریبنده و پر هیبت، تقابل توهم و واقعیت است. واقعیتی که ماحصل توهم آدم‌های جهان نمایشی استریندبرگ است.
.
.
دانشجو: نمیدانم دیگران چه چیزهایی را می‌بینند، ولی بعضی وقت‌ها... مهم نیست، بعضی چیزها هست که نمی‌شود راجع به آن‌ها حرف زد.

[Alborz Taheri · Rating 4 out of 5]

آگوست استریندبرگ را "شکسپیر معاصر" و "پدر تئاتر مدرن" می نامند اما به نظرم بهترین لقب برای او "نابغه دیوانه" است ! بدون شک او و ایبسن از غول های درام نویسی منطقه اسکاندیناوی هستند - هرچند او زودتر از ایبسن به شهرت می رسد و البته گویا این دو نفر به شدت با هم مشکل داشتند - . دانستن زندگی نامه استریندبرگ به شدت در شناخت آثارش موثر است . فردی که بسیاری از سال های زندگی اش درگیر بیماری های روحی و روانی مثل اسکیزوفرنی نوع پارانویایی بوده ، ازدواج های ناموفق زیادی داشته که بسیار در فضای ضدِ زن درام های او به چشم می آید ، درگیر فقر بوده ، عاشق کیمیاگری بوده و ...
به طورِ کلی نمایشنامه های استریندبرگ به شش دسته می توان تقسیم کرد :
آثارِ اولیه - نمایشنامه های کودکان - نمایشنامه های رئالیستی - نمایشنامه های تاریخی - نمایشنامه های عرفانی - نمایشنامه های مجلسی
این اثر جزو آخرین دسته قرار می گیرد که برایِ تئاترِ خصوصیِ استریندبرگ در استکهلم نوشته می شده است.
دنیایی که او در این نمایش به تصویر می کشد سراسر جنایت و دروغ است و تنها کسی که از واقعیت دم می زند - پدر دانشجو - به تیمارستان برده می شود و در آنجا می میرد . او شاید مرگ را تنها راهِ فرار کردن از چنین دنیایی می داند .
از این نمایشنامه هم می توان تفسیر رئالیستی ارائه داد مثل تفسیر اولاف مولاندر و هم می توان تفسیر اکسپرسیونیستی ارائه داد مانندِ اینگمار برگمان .

- و آخر اینکه از هنرمندان محبوبِ من که تحت تاثیر استریندبرگ بوده اند می توانم به اینگمار برگمان اشاره کنم -

[Norah Una Sumner · Rating 2 out of 5]

Me and Strindberg are just... not a good pairing, if I dare say so.

I acknowledge that he's one of the most famous and respected Swedish authors but I just can't connect with any of his work. I'm not smart enough for this, I guess.

[Anne · Rating 2 out of 5]

Aaaaand I have reached the weird, dark-side of my Modern Theatre class, where I'm forced to read and discuss depressing, hopeless plays like this.

Why? Why? The semester is hard enough as it is, I don't need a cold dose of bleakness on top of everything else.

Peace out.

[Ala'a · Rating 5 out of 5]

“I prefer silence. Then you can hear thoughts and see into the past. In silence you can’t hide anything … as you can in words.”

“Tell me, where is beauty to be found? Only in flowers and trees. Where do faith and honor exist? Only in fairy tales and children’s fancies. Where can I find anything that fulfills its promise? Only in my imagination.”

“Old Man: My whole life’s like a book of fairy stories, sir. And although the stories are different, they are held together by one thread, and the main theme constantly recurs.”

"We are wretched creatures – us human beings. We know that. We have erred, we have sinned - we like all the rest. We are not what we seem. For at the core we are better than ourselves, since we detest our sins. But when you, Jacob Hummel, with your false name, choose to sit in judgment over us, you prove to be more contemptible than us miserable sinners."

"Because they have nothing to say to each other, because neither believes what the other says. I’ve heard my father say, “What’s the point of talking, when neither of us can fool the other?” This part made me laugh.

"Listen to the ticking of the clock - like a death-watch beetle in the wall. Do you hear what it says? “It’s time, it’s time, it’s time.” When it strikes, in a few moments, your time will be up. Then you may go, but not before. It’s sounds like a threat before it strikes. Listen! Hear it? It’s warning you. “The clock can strike.” And I can strike too."

“There are poisons that blind you, and poisons that open your eyes.”

[Talie · Rating 3 out of 5]

بنگستون: ...شام شبح این اسمیه که ما روش گذاشتیم. اون ها دور هم جمع میشوند و چای می نوشند هیچ کس کلمه ای به زبان نمیاره مگر اینکه سرهنگ خودش شخصا حرفی بزنه. همه ی اونها باهم به تکه‌های کوچک کیک گاز می زنند و صدای جویدنشون مثل موش های زیر شیروانی فضای تالار رو پر می کنه.
یوهانسن: چرا همچین اسمی روی مراسم شام گذاشتین؟
بنگستون: خب اونا درست مثل اشباح هستند. بیست ساله که همین کار رو انجام می دن. همیشه همون ادما مشغول گفتن همون حرفای تکراری هستند یا دهنشون رو از ترس قضاوت دیگران می بندند و چیزی نمی گن.
نمایش سونات شبح تصویر فرو افتادن نقاب‌هاست. خانه‌ای که به ظاهر بهشتی است از درون ف��سد و مضمحل است. دانشجو که به دنبال زیبایی و بی گناهی به خانه راه پیدا می‌کند در تار و پود خانه خیانت و عفن می بیند. حتی دختر بی گناه هم قربانی نسل قبل است و خدمتکاران شیره‌ی جانش را میکشند و می مکند.
پسگفتار مترجمان قابل توجه بود.

[Roya · Rating 3 out of 5]

دلم می خواست بیش تر دوستش داشته باشم بیش تر بفهم ش اما نداشتم، نفهمیدم

[مِستر کثافت درونگرا · Rating 3 out of 5]

این ترجمه خوبی بود، یه ترجمه قدیمی دیگه هم هست که آنچنان در نیومده
کتاب خوبیه و رئیس برگمان هم خیلی تعریفشو کرده

[Shakiba · Rating 5 out of 5]

کجا می توان چیزی یافت تا نشانی باشد از آنچه هست؟

صفحه 82

[Marcela · Rating 4 out of 5]

3,8 niech bedzie

[Lubomír Tichý · Rating 4 out of 5]

Četl jsem do školy a hodím sem samotnou analýzu, nicméně subjektivně: správně temný, snový a groteskní drama, umně užité symboly a výborná předzvěst třeba Ionescovy tematizace neschopnosti komunikace. Třetí scéna trochu drhne, ale tam je zas zajímavě předestřena ta třídní tematika.
Zřejmě nejfrekventovanějším motivem v díle je klam. Ten se vyskytuje třeba na bázi smyslů, a to u všech pěti: čich (vůně květin oslňující studenta), chuť (jídlo předkládané rodině plukovníka od kuchařky), hmat (při zahrání na harfu nástroj nevydává zvuk), zrak (dům se jeví být krásným, ale uvnitř jsou hrůzy), sluch (některé rozpravy mezi postavami se v textu nevyskytují). Mnoho postav se chová falešně, schovává své mizérie, aby zakryly nepříjemnou realitu, která na ně i tak doráží. Hned v první scéně si čtenář utváří obraz o téměř všech postavách – nikoliv však skrz jejich výskyt, nýbrž zprostředkovaně od starce. Subjektivní pohled vytváří vlastní realitu, která se liší v závislosti od člověka. Viděním vnímáme svět a tvořím si názory svými zkušenostmi – může to však být pouze iluze. Stařec přisuzuje lidem identity, které se nemusí shodovat s realitou. Proces deziluze začíná již na konci prvního dějství, když se student setkává se sluhou starce. Ten líčí svého pána jinak, než si student dosud myslel, a nabourává tak obraz hodného staříka, který chce pomoci chudému studentovi. Ještě před strašidelnou večeří dochází ke konverzaci mezi plukovníkem a starcem, přičemž vychází najevo plukovníkovy peněžní závazky vůči starci, falešnost jeho šlechtického původu a neplatnost hodnosti. Stařec také prohlašuje, že plukovníkova dcera je ve skutečnosti jeho – což je zřejmě pravda, neboť se k tomuto „poklesku“ přiznává i mumie. Během strašidelné večeře však dochází k obratu – mumie a Bengtsson starci přičítají vraždy, lichvářství, manipulaci, zákeřnost a parazitizmus. Starcova identita je tím obnažena, byť důvěryhodnost odhalení od postav, které v sobě rovněž nechovají nějaký vyšší mravní princip, nemusí být zrovna velká. I tak je stařec otřesen a není schopen adekvátní odpovědi – místo toho začne napodobovat ptačí zvuky. Ani to, že studentův otec dlužil starci, není pravda, bylo to právě naopak. Stařec však využívá naivity idealistického studenta a buduje v něm pocity viny, díky čemuž nad ním získává moc. Ani plukovník a mumie však nejsou bez viny. Plukovník krom výše zmíněného klamání týral svou ženu, svedl starcovu snoubenku a tím mumii podváděl. Mumie, dříve krásná a půvabná žena, je zase zavřená již čtyřicet let ve skříni, a to za blíže nespecifikované hříchy. Nemorální vzorce chování nejsou vzdálené ani druhé rodině žijící v domě, tedy rodině zavražděného plukovníka. Jeho dcera má v plánu si vzít urozeného barona, jenž však již manželku má. Mumie nemravnost, zkaženost a ubohé vlastnosti sebe i ostatních zjemňuje tím, že tvrdí, že si jsou svých provinění vědomi a příčí se jim, zatímco stařec těchto chyb a vad využívá. Jeho pomstychtivý plán však k zabití plukovníka nedospěje, naopak je on sám oběšen.
Dalším výrazným tématem v knize je neschopnost komunikace. Ta se projevuje třeba u postavy mumie, která se občas dorozumívá pomocí dětského žvatlání a skřeků papouška. Nejvýraznější je při samotné strašidelné večeři, při níž veškeré postavy mlčí. Nemají si co říct, jsou obaleni ve falši, kterou si uvědomují, takže redukují veškerý verbální projev („Mlčení nic neskrývá… ale slova ano“). Komunikace by stejně nebyla upřímná a autentická, tak proč ji vůbec začínat? To, že se v domě s falší už počítá a je brána jako samozřejmost, výborně vystihuje jedna z replik dcery plukovníka: „Kdybychom byli doopravdy upřímní, svět by se zhroutil.“ Zprostředkovaně se také dozvídáme, že studentův otec pronesl upřímné promluvy na večeři, za což byl zavřen v blázinci. Odcizenost postav umocňuje i jejich archetypální označení (stařec, plukovník, kuchařka), přestože jejich samotná jména se ve hře vyskytují.
Třebaže se nejedná o hlavní téma, v knize dochází k zajímavému střetu postav náležících do různých tříd. K tomu dochází hned v první scéně, kdy se potkávají před domem bohatý stařec a chudý student. Stařec má svého sluhu, který je vzdělaný a má předpoklady k dobrému zaměstnání, musí však sloužit za drobné množství jídla pánovi, jenž se dozvěděl o sluhově chybě a nyní ho tím vydírá. Ani okolí honosného domu není čistě aristokratického charakteru – hned za rohem posedávají žebráci. Vůbec nejzvláštnější je vztah mezi rodinou plukovníka a jejími služkami, kuchařkou a panskou. Ty totiž neplní své role, právě naopak: kuchařka (ze stejného rodu jako stařec) vybírá z připravených pokrmů výživné části a sama je jí, panská dělá nepořádek, který musí dcera plukovníka uklízet. Členové rodiny, pravděpodobně kvůli své degenerovanosti a domnělé nadřazenosti, nejsou schopni parazitující služebnictvo vyhodit. Hra tak zobrazuje stav, v němž nikdo není spokojen – služebné usilují o to, co mají jejich nadřízení, ti se zase snaží udržet nadvládu nad tím, co je jejich. Všichni vstupují do jakéhosi stagnujícího vzorce, v němž není tento spor o moc nikdy vyřešen. V díle se objevuje mnoho symbolických motivů, což je pro období kolem přelomu 19. a 20. století typické. Hned v první scéně se objevuje symbol vody – u kašny se setkává přízrak mlékařky a student, který si přišel umýt obličej. Voda zde symbolizuje čistotu a nevinnost, obě postavy se nedopouštějí zlých činů, pouze jsou lapeny v síti špatností ostatních. Podobnou funkci může mít také symbol hyacintů, podle nichž je i nazván pokoj, v němž se vyskytují student a dcera plukovníka. Tyto rostliny symbolizují nevinnost a mládí, na druhou stranu mohou mít i tajemnější konotace – krásné hyacinty ve skutečnosti jen zakrývají vady a hrůzu pokoje i celého domu, která vychází najevo ve druhé a třetí scéně. Již v první scéně si student všímá sochy krásné ženy. Ta symbolizuje minulost, neboť její předloha se změnila v podivnou mumii, která je zavřená v šatníku. S touto postavou souvisí i další přítomný symbol – vydává totiž zvuky papouška a někdy promlouvá jako dítě. Neschopnosti komunikace a vnitřní izolaci však nepodléhá pouze ona, ale i ostatní účastníci strašidelné večeře. Během tohoto mlčenlivého setkání začnou bít hodiny, symbolizující smrtelnost lidské existence, na což upozorňuje i stařec. Zde však dochází k obratu – mumie přijde k hodinám a zastaví je, čímž poukáže na skutečnost, že se blíží smrt samotného starce. Vše je završeno „zástěnou smrti“, kterou Bengtsson zakrývá dveře šatny. Zástěna smrti je užita i v poslední scéně, když umírá plukovníkova dcera. Závěrečným symbolem pak je Böcklinův obraz Ostrov mrtvých, který za doprovodu hudby umocňuje strašidelnou a tajemnou atmosféru hry.
Od začátku do konce dochází ve hře ke splynutí světa živých a mrtvých. Student, jenž se narodil v neděli, má schopnost vidět duchy – hned v první scéně se zjevuje přízrak mlékařky u kašny, dále popisuje starci svou záchranu dítěte z hořícího domu, které mu však náhle zmizelo z náruče. Přízrak mlékařky se zjevuje i starcovi jako připomenutí svých minulých ohavných činů. Snový charakter má postava mumie, která přežívá ve skříni a která je nazývána jako „ulita ženy“. Mysticky se jeví také strašidelná večeře, při níž nedochází ke komunikaci, pouze k hlasité konzumaci koláčků, které podle Bengtssona „zní jako když na půdě řádí myši.“ Nedořečenost, mystičnost, grotesknost a četná klamání tak vytvářejí z reality nejasný prostor, v němž není jisté, co skutečně existuje a co je pouze sen.
Celkově hra skýtá velmi pesimistický a depresivní pohled na svět. Převažují motivy zmaru, hrůzy, děsu, úzkosti, podvodu, klamu, viny či parazitismu. Zneklidňující atmosféru podtrhává důkladný popis bizarních skutečností a předmětů uvnitř domu. Přesto se ve hře vyskytují dva mladí lidé, kteří se jeví jako neposkvrnění a nevinní jedinci, dokonce to vypadá, že k sobě chovají city. Poslední scéna však tuto naději ruinuje. Student je do dcery plukovníka zamilován, zřejmě očekává, že se jedná o lásku opětovanou, což argumentuje tím, že dcera plukovníka schválně upustila náramek, aby jí ho mohl podat. Ta však tuto iluzi boří svou promluvou, v níž se odvolává na to, že jí kvůli nevýživnost stravy zeštíhlela ruka. Student vyzývá dívku ke společnému zpěvu, ta však namítá, že ji nikdy získat nemůže, že to není možné. Dcera natolik srostla s domem a jeho děsy, že se navzdory svým diametrálně odlišným vlastnostem nemůže vymanit z jeho sevření („protože jste chorá v pramenu života“). Nevěří na světlou budoucnost a v zoufalství umírá. Student spouští monolog, v němž se sám sebe ptá: „Kde je všechna panenskost a krása? V přírodě a v mé mysli, kde je svátečně oděná. Kde je čest a víra? V pohádkách a v představeních pro děti!“ Z idealistického a optimistického mladíka se stává rozčarovaný člověk, který se střetl s deziluzí a ani láska jej nezachránila. Nevinní lidé jsou trestáni za zločiny jiných, student poznal mravní úpadek a faleš. Štěstí je pouze iluzí.

[Ali · Rating 2 out of 5]

سونات اشباح، نمایشی ست مجلسی. اشباح استریندبرگ اما در میانه ی روز ظاهر می شوند؛ زنی زیبا در هیات یک مومیایی، آشپزی که غذا را پیش از آوردن سر میز شام، میل می کند و... دانشجویی جوان که ایده آلش دیدن یک آپارتمان در ساختمانی در استکهلم است، با مردی مرموز به نام یاکوب هومل آشنا می شود تا او را به ایده آلش برساند. جوان در عین حال می پندارد آپارتمان، لانه ی خیانت و بیماری (غیر اخلاقی، ضد مذهبی)ست. در خیال او زندگی جهنمی ست که انسان برای رهایی از آن، باید رنج بکشد تا به رستگاری مسیح بپیوندد. استریندبرگ که کودکی را در جهنم اطاعت (سنتی – مذهبی) گذرانده بود، جایی گفته که حاضر است بمیرد و آن تجربه را دوباره تکرار نکند. در تصویر او، خانواده بی هیچ تلاش، در فلاکت خود فرو رفته؛ خانواده ای که عملکرد خود را نمی شناسد، جهنمی ست برای کودکان. "سونات اشباح" را حسینعلی طباطبایی به فارسی برگردانده و در 1358 منتشر شده است.

[Paul Gaya Ochieng Simeon Juma · Rating 5 out of 5]

I have a lot to say about this play. However, I do not know where to start from. If I have to say anything and if this be the last thing I have to say about this book, I would say that it is a very beautiful play. I will not stop there. I say, it is good to forgive the people who have wronged you. If you insist on your anger, you end up ruining yourself and those around you. That is what the story of the Old man teaches us.

In case you decide to marry, please marry from a good home. If you marry from a sorrowful house, you will become as sad. It does not matter how you were brought up, because there will always be situations beyond your control. Always remember that patience always goes a long way in every difficult circumstance. Strive to get what you desire but if you can't, be content with what you have and lastly, READ STRINDBERG.

[Laura · Rating 3 out of 5]

From BBC Radio 4 Extra:
A poor student chances on a rich old invalid and is invited to a ghost supper where adultery, murder, deceit and betrayal are stripped bare in the house of the living dead...

August Strindberg's ghoulish masterpiece stars Frank Finlay as the Old Man, Alan Cox as the Student, Frederick Treves as the Colonel, Dorothy Tutin as the Mummy, Saskia Wickham as the Daughter and Trevor Peacock as Johansson.

Original music: Andy Price
Translator: Michael Meyer
Producer: Andy Jordan

First broadcast on BBC Radio 3 in 1994.

http://www.bbc.co.uk/programmes/b07nsfgr

[Malte]

Es ist wirklich sehr interessant, dieses kurze Stück im Zusammenhang mit Thomas Bernhards ,,Holzfällen" zu lesen.

Wirklich viele Motive aus der Gespenstersonate wurden von Bernhard aufgegriffen und vielleicht ließe sich die Gespenstersonate wie eine Folie unter Holzfällen schieben, um neue Lesarten zu eröffnen.

[Catherine Corman · Rating 4 out of 5]

he has been a Don Juan, although he always lost his women

-Strindberg, Ghost Sonata

[Niki · Rating 2 out of 5]

Reading plays REALLY doesn't work for me.

[hasti sareban]

بهتره تا وقتی سواد‌‌‌‌ ام بیشتر نشده امتیازی برای کتاب در نظر نگیرم

[Maja · Rating 1 out of 5]

Fattar absolut ingenting.

[Bertrand · Rating 4 out of 5]

Not at all what I expected. I had the vague idea of a "end twist story" á la The Others mixed with something akin to Sartres "Huis-Clos", and although the metaphysical premises of the play do indeed somewhat prefigure what we came to call "psychological horror" this is largely overshadowed by the odd mixture of absurdity and biting social critic. Theatre allows for a treatment of absurd that I find novel at pain to compare to, and in this particular case the author manages to portrait some truly disturbing characters, tangled in a simple but dramatic web of duty and hatred. I suspect Strindberg's use of what appear to me absurd might reveal to a more educated theatre-goer to be a reflection on theatre itself as a medium but I have to admit this was lost on my ignorant self.