Gezinsverpakking

by Bart Chabot, Yolanda Chabot, Sebastiaan Chabot

De Chabotten ― vier broers, twee ouders en een hond. Alle zeven verhalen ze in Gezinsverpakking over hun familiebestaan. De stemmen van de Chabotten contrasteren, smelten samen, bewonderen, verzuchten, zingen en blaffen. En vallen soms stil.

Genres: Nonfiction, Literature, Dutch Literature, Roman, Short Stories, Audiobook, Biography

95 pages, Hardcover

First published March 16, 2024

Reviews

[Hanneke · Rating 4 out of 5]

Tegen mijn verwachting in heb ik met plezier de verhalen gelezen van de leden van de familie Chabot en vooral de bijdragen van hond Bril, die geschreven zijn door Splinter Chabot. Het is interessant te lezen via de diverse bijdragen hoe de familie Chabot altijd een heel afgezonderd leven hebben geleefd, waarbij bezoek niet op prijs werd gesteld en zij allemaal hun heel eigen rituelen in acht namen.

Het laatste hoofdstuk over de dood van hond Bril ontroerde me ontzettend, maar ik ben me ervan bewust dat dit komt omdat mijn eigen hond Maxi ook zo binnenkort zal heengaan, dus het was shockerend om dit zo minutieus en heel liefdevol beschreven te zien.

Al met al week dit boekenweekgeschenkboekje af van de gebruikelijke roman-vorm, maar dat vond ik een keer verrassend anders en voor mij was dat echt genietbaar.

[MaudvanLo · Rating 5 out of 5]

Ik vind het een prachtig boekenweekgeschenk.

De thema's van opgroeien, ouder worden en onze strijd tegen de tijd hebben me diep geraakt. Ontzettend mooi hoe Splinter vanuit het perspectief van Bril schrijft.

Ik mis de tijden die ik met mijn familie heb beleefd terwijl we ouder werden, maar aan dat gevoel kan ik lastig woorden geven. De Chabotten hebben dat op hun manier prachtig gedaan.

[Evelyn Evertsen-Romp · Rating 2 out of 5]

Nou zeg. Ik had verwacht dat ik dit een hartstikke leuk boek zou vinden.
Een aantal paginas waren leuk, maar ik kreeg vooral het gevoel dat de familie *heel erg haar best* heeft gedaan. Het is een beetje te gemaakt naar mijn zin, en daarbij willen ze te graag laten zien hoe leuk hun gezin is. Gefeliciteerd daarmee.
En daarbij denk ik nu: waar de f ging dit nou eigenlijk over?

[Guus van der Peet]

Kunnen we de familie Chabot niet gewoon als geschenk aan Noord-Korea geven?

(Okee, dat is flauw. Op een enkel gekunsteld of clichématig metafoor na is er niets aan dit boekenweekgeschenk dat actief slecht is. Splinter is zelfs vooruit gegaan als stilist, in de zin dat ik in tegenstelling tot zijn eerdere werk niet meer na elke pagina de behoefte voelde om het boek en/of mijn hand in een papierversnipperaar te steken. Het grootste probleem is dat ik, om met Ariana te spreken, constant een gevoel had van 'Ja en?'. Alle verhaaltjes blijven een beetje hangen op het niveau een-zesje-voor-de-cursus-creatief-schrijven zonder ooit echt een punt te maken buiten een zeer algemeen thematisch lijntje over sterfelijkheid. Yolanda benadrukt graag hoe eigenzinnig de familie wel niet is. Bart schrijft een spookverhaal dat kan worden samengevat met 'Er was een huis en daar spookte het misschien.' Maurits geeft een beschrijving van het familiehuis. Storm benadrukt graag hoe eigenzinnig de familie wel niet is. Sebastiaans verhaal bestaat ook. Tolstoi blijkt volstrekt ongelijk te hebben gehad toen hij zei dat alle gelukkige families hetzelfde zijn, want er moeten toch echt wel veel interessantere gelukkige families bestaan dan deze zelfgeobsedeerde BN'ers). 

Okee, dat werd toch een stuk negatiever dan ik in eerste instantie bedoelde te schrijven. In ieder geval heb ik in mijn literaire vriendenkringen een hoop lol gehad met de nationale sport Chabot-bashen.

[Tiemen Hageman · Rating 3 out of 5]

Niet meer zo hard om een hond gehuild sinds Hachi

[Jan · Rating 2 out of 5]

Dit is het boekenweekgeschenk 2024. De deelnemende auteurs zijn: Bart Chabot, zijn vrouw Yolanda en hun zonen Sebastiaan, Maurits, Splinter en Storm. Ook wordt hun hond Bril opgevoerd; Brils bijdrage is opgetekend door Splinter.
Op zichzelf is het een origineel idee van het organiserend comité, de CPNB, om een collectief het boekenweekgeschenk te laten schrijven. Bij de bekendmaking dacht ik meteen: ook als iedereen zijn eigen stem krijgt: als dat maar iets substantieels oplevert. Ik moet nu, na lezing, bekennen dat het resultaat mij niet meevalt. Ik ben in het geheel niet meer nieuwsgierig naar enig volgend product van een van hen in de sfeer van literaire pretenties.
Moeder Chabot is ingeschakeld voor intermezzi. Dat levert een miniatuurtje op van een boze droom en enkele anekdotes. Ik zal de kortste daarvan citeren:

“Waarom wilde je eigenlijk geen kinderen? Vragen de jongens.
Kijk maar in de spiegel! Zeg ik lachend.
Wat vind je er nu van dat je kinderen hebt?
Het leukste wat er is. Kijk maar in de spiegel!”

Daar tussendoor – o nee, andersom – staan de bijdragen van de heren van het gezin. We maken daarin een vakantie mee, we krijgen beschrijvingen van de Haagse woning, we leven mee met de hond, zoon Storm gaat op bezoek bij opa. In een enkele bijdrage is een aardige wending te vinden. Sommige passages zijn gesteld alsof rechtstreeks bedoeld voor een tegeltje: op ’t eerste oog aardig en op het tweede oog ietwat geforceerd. Over het geheel genomen minder substantieel dan je altijd hoopt, meer verpakking dan inhoud.
Maar laat deze ene particuliere mening vooral niet verhinderen om tijdens de boekenweek een boek te kopen en wellicht later nog ‘es.
Het boek dat ik vandaag kocht en waarbij ik dit boekenweekgeschenk kreeg, was: Hogere machten van Joost de Vries. JM

[Jip · Rating 2 out of 5]

laat ik beginnen met zeggen dat ik voorafgaand aan het lezen hiervan nog letterlijk niets over deze familie wist. ik kan me voorstellen dat als je vaker wat van ze hebt gelezen, het leuk is om nu ook een inkijkje in hun eigen leven te krijgen. daarnaast vind ik het idee om een schrijversfamilie als collectief het boekenweekgeschenk te laten schrijven echt mega leuk.

maar daar stoppen mijn positieve associaties helaas. het resultaat werd een verhaal wat aan de ene kant vrij onsamenhangend is en aan de andere kant juist boordevol herhalingen zit (wat ik niet nodig vind voor een boekje van onder de 100 bladzijden). af en toe vroeg ik me zelfs even af of de familieleden elkaars stukken überhaupt wel hadden gelezen, aangezien de beschrijvingen van het huis en de zweedse vakantie bijna 1-op-1 terug leken te komen.

ook heb ik het gevoel dat het boekenweekgeschenk de afgelopen jaren heel goed op weg is met alsmaar prikkelender en actueler worden (waarbij het prachtige werk van lize spit de kroon spant), maar dit exemplaar liet me daarentegen helemaal koud. echt jammer.

maar!!! ik las net wat comments onder andere reviews van mensen die heel stellig zeiden dat ze expres geen boeken hebben gekocht deze week omdat ze dit geschenk niet in handen willen hebben. en tegen die mensen wil ik graag zeggen: shame on you! iets schrijven wat heel boeklezend nederland aan moet staan is nou eenmaal een heel lastige taak en hoewel dit zeker niet mijn favoriet was, vond ik het prima geschreven en ben ik ervan overtuigd dat er genoeg mensen zijn die wél blij worden van de chabot-gezelligheid. en als dat nog niet genoeg is, vertrouw ik erop dat op z’n minst de stukjes over gezinshond ‘bril’ een glimlach op het gezicht van iedere lezer moeten brengen.

[Reyer · Rating 1 out of 5]

Na de aankondiging dat de familie Chabot (vader Bart, moeder Yolanda en zoons Maurits, Sebastiaan, Splinter en Storm) dit jaar het boekenweekgeschenk zou schrijven, ontstond er zoveel negatieve commotie, dat ik van de weeromstuit hoopte op een verrassing. Die bleef uit: Gezinsverpakking is een mierzoete bundeling van familieverhaaltjes die herkenning oproepen, maar nergens schuren of tot de verbeelding spreken. Veel heb ik niet opgestoken van de al te persoonlijke bijdragen, die tezamen een wat kneuterig huis-tuin-en-keukenbeeld schetsen. De bijdragen van Sebastiaan en Splinter hadden potentie, maar gaan evengoed ten onder aan een overdadig ge-mama en ge-papa. (Lezers die minder moeite hebben met die banale toon, zullen dit boek beter waarderen.) Bovendien hadden de schrijvers de pech dat ik dit boek gelijktijdig las met Tonio , dat laat zien hoe het óók kan.

[Valerie Van Reeuwijk · Rating 4 out of 5]

Als je mij kunt laten huilen om een hond, dan kun je wel echt goed schrijven.
Wat een mooi boekenweekgeschenk over onze strijd tegen de tijd. Confronterend ook, ik heb vaak tranen op voelen komen.

[Arina · Rating 1 out of 5]

Alleen hond Bril krijgt een ster.

[Marco · Rating 2 out of 5]

Alleraardigst geschenkje passend in het thema van de Boekenweek, “bij ons in de familie”. Wat weer uitstekend past in de huidige cultuur van voyeurisme. Een inkijkje in een apart gezin dat zich voorbereidt op afscheid nemen. Makkelijk leesbaar, inleefbaar sentiment dat velen zullen herkennen en waarderen. De vraag wat dit boekje verder toevoegt maar niet stellen, ook niet wat je er als lezer mee moet. Het is aangename verstrooiing tussendoor, laat ik het daar maar op houden.

[Arjen · Rating 5 out of 5]

Wat een lief en ontroerend boek!

Ik ben meestal geen fan van boekenweekgeschenken. Al weet ik sinds Monterosso mon amour van Ilja Leonard Pfeijffer dat een boekenweekgeschenk een verrassend cadeau kan zijn. En dat geldt zeker ook voor Gezinsverpakking. Alle leden (inclusief hond) van het gezin Chabot schrijven mee. En dat resulteert in een heel persoonlijk, liefdevol en ontroerend familiekroniekje. Vooral lezen, aanrader!

[Paula · Rating 2 out of 5]

It’s a no from me. Mierzoet proza dat pretendeert literatuur te zijn maar vervalt in zoveel clichés dat je ervan wilt huilen. Alleen 1 ster extra voor hond Bril.

[Fien · Rating 3 out of 5]

jaarlijkse plicht als boekverkoper ook weer voldaan 🫡


Edit:

Bril 🥹🥹😭😭😭 echt de ster van het verhaal. Zat gewoon bijna te janken! Verder interessante anekdotes en verhalen, interessant om zo een inkijkje in een familie te hebben. Vermakelijk!

[Vaya · Rating 4 out of 5]

Dit boekje gelezen met af en toe een glimlach op mijn gezicht. Hoe de verhalen van ieder gezinslid werden omschreven en verteld, is echt mooi! De band met elkaar en ieders herinnering aan vroeger verweven met nu. Met toch wel mijn favoriete gezinslid: Bril.

[Julia Snel · Rating 1 out of 5]

Er was eens een familie. Een heel bijzondere familie met vier reuzen, een koning en een koningin en een dappere strijdhond genaamd Bril. Zij leefden in een land hier ver vandaan waar zij spannende avonturen beleefden met elkaar, zo wandelden zij elke dag in een magisch bos. Ze schreven alles op wat ze meemaakten. Op een dag galoppeerde een schildknaap van het CPNB-rijk met zijn ros naar het kasteel van deze o zo bijzondere familie. De schildknaap vertelde over een boek, een magisch boek dat nog niet bestond. De familie kreeg de queeste om dit boek te schrijven, zeven schrijvers, de dappere strijdhond kon natuurlijk niet vergeten worden. Als zij deze queeste volbracht hadden, zouden zij genieten van eeuwige roem. Daarnaast zouden zij mogen komen op het bal waar alle jonkvrouwen, -heren, -mensen uit het CPNB-rijk zullen dansen in een groot kasteel.
Is het de o zo bijzondere, extreemgrappige, superinteressante familie met al hun duizenden spannende avonturen gelukt om de queeste te volbrengen?

Ach ja, wat had ik dan ook verwacht? Ik had de recensies gelezen, toch waagde ik mij aan Gezinsverpakking. Een eigen mening vormen leek mij namelijk ook belangrijk. Nou, een eigen mening vormen over dit boekenweekgeschenk is in ieder geval gelukt.

Arme Bril. <3

[Ted · Rating 2 out of 5]

Vooral geleerd dat ik de familie Chabot bijzonder oninteressant vind

[Maarten · Rating 1 out of 5]

Mijn hemel. Wat een stel verwaande proleten.

[Laura Van Rijnsbergen · Rating 2 out of 5]

Ik geef het twee sterren omdat de verhalen me allemaal niet echt boeiden, ook waren ze vrij inwisselbaar en ik vond de stukken vanuit de hond wel ongemakkelijk en saai. Maar, in de woorden van Bo van Houwelingen van de Volkskrant, ze pretenderen ook geen hoogstaande literatuur te hebben geschreven en het plezier dat de Chabotten hebben bij het schrijven van het boekje spat van de pagina’s af. Ik wil er ook aan toevoegen dat van de Chabotten van wie ik iets afzonderlijks heb gelezen, vind ik dat wel goed!

[Chris · Rating 3 out of 5]

De Chabotten zorgden voor niets meer en niets minder dan een gezellig, vermakelijk, teder inkijkje in hun unieke familiebestaan, met als spil de hond Bril. Hun samengebundelde schrijfkrachten zorgen voor gesneden koek als boekenweekgeschenk, een jaarlijks kleinood dat toegankelijk en laagdrempelig wil zijn en tegelijk toch altijd kans biedt tot iets origineels. Meer valt er echter ook niet over te zeggen. Hoeft ook niet. 3,5*

[Michael · Rating 3 out of 5]

Weinig opzienbarend, maar ook niet zo slecht als sommigen beweren. Wat opvalt is dat de mannen Chabot voortdurend eenzelfde soort metaforiek gebruiken met veel personificaties, zinnen in de trant van ‘de storm tikt op mijn rug’ (Storm) en ‘de zon daalde af zonder iemand te wekken’ (Sebastiaan).

Hoe tenenkrommend ook, de episode vanuit hond Bril, opgetekend door Splinter, is misschien wel de mooiste. Met de onvergetelijke zin ‘Want de dood is een estafette’ die thematisch als een kabbelende onderstroom door geheel het boekje meandert.

[Robert Lambregts · Rating 2 out of 5]

Nou, dat viel best wel tegen. De korte verhalen in dit boekje waren geen van allen echt boeiend, soms wat vreemd (nooit een lief mee naar huis nemen), soms irritant (was het echt nodig een aantal keer te vermelden hoeveel woorden er voor dit boekje nodig waren?), soms .... eh.... ok, nou ja genoeg gezegd. ik vind het met moeite 2 sterren waard en heb zelfs met regelmaat gedacht dat ik blij was niet in zo'n gezin te zijn opgegroeid.

[Sam · Rating 4 out of 5]

Hond Bril is de ster van dit boekenweekgeschenk. Ik genoot van de mooie woorden over haar leven en haar invloed in die van anderen.
Ik heb tranen met tuiten gehuild bij het verhaal van Splinter en dat van Storm ontroerde me ook enorm.

Het ouder worden van je ouders is iets waar ik de laatste jaren steeds meer mee worstel, dit citaat somt het perfect op: “Mijn vader is de laatste jaren krommer geworden. Mijn moeder krijgt meer lijntjes in haar gezicht. En in het haar van beiden zie ik grijze strepen. Langzaam krijgt de tijd vat op hen en er is geen gummetje waarmee ik het ongedaan kan maken.” (p. 80)

[Ruben · Rating 1 out of 5]

Nepo babies schrijven het grootste broodje pindakaas over het hebben van twee woonkamers en een vakantie in een kasteel. Wel jammer dat de hond dood ging.

[Bram · Rating 2 out of 5]

Voldeed volledig aan mijn verwachtingen.

[Ghijs Rip · Rating 1 out of 5]

Het meest jammere vind ik dat deze boekenweekuitgave een enorm schril contrast vormt met voorgaande boeken die me jaarlijks wisten te prikkelen en naar mijn mening de literatuur kort, maar goed weergaven.
Dit boekje was in ieder geval niet míjn literatuur.
Elk stukje - door een der familieleden geschreven - had nog afgerond moeten worden met de woordjes “en toch zijn we heel gelukkig samen”, en de pathetische cirkel was rond geweest.
En daarbij, een specifiek familieverhaal ontwaar ik niet. Ik zie vooral een beroemd gezin dat toch en vooral - letterlijk - eensgezind leeft. Dat biedt geen meerwaarde voor mij als lezer. Ook de dood van Bril was er een als elke ander. De kracht zit hem noch in het specifieke van dit verhaal, noch in het overkoepelende.
Over het geheel een beetje teleurgesteld dus.

[Josephine Feij · Rating 3 out of 5]

'Een dichter dicht niet. Een dichter opent.'

[Simone Hollander · Rating 3 out of 5]

Ik weet niet zo goed wat ik ervan vind. Ene kant heel lief en voelbaar veel liefde voor elkaar. Maar het voelt bijna alsof ze allemaal voortdurend sociaal gewenst gedrag (moeten) laten zien. Maar als we van dat tweede niet uitgaan dan mooi hoeveel respect en liefde ze voor elkaar hebben. Het begin en einde van de hond vond ik mooi geschreven en herkenbaar. Hoeveelheid beeldspraak vond ik soms wel beetje too much. Luisteren was wel heel leuk omdat ze allemaal het eigen geschreven stuk voorlezen.

[Céleste · Rating 2 out of 5]

2,5

Een boekje zoete anekdotes van de Chabotten. Ik ben niet zo kapot van de schrijfstijl van de meerderheid van hen, alleen Bart en Sebastiaan schrijven soms rake zinnen.

Raak: "... maar zolang ze samen waren en met niemand anders, deelden ze een sigaret en waren ze onverwoestbaar jong."

Rest in piece, Bril.

[Sarina (livethebooklife) · Rating 4 out of 5]

bril 🥺😭