What do you think?
Rate this book
Tot het glinstert
Anna Kuyken geeft een zomer lang schrijfworkshops aan de Britse westkust. De plotse aanwezigheid van Billie, dochter van Anna’s beroemdste pupil Bruce Branaman, dwingt haar terug te blikken op een periode die ze liever vergeten was. Billie wil weten wat haar vader dreef en waarom hij zo jong en onder zulke vreemde omstandigheden is overleden.
Tweeëntwintig jaar eerder gaf Anna masterclasses aan vier studenten, onder wie Bruce. Er ontwikkelde zich een intense vriendschap tussen de vijf. Toch viel de groep na die schrijfzomer uit elkaar. Bruce werd een wereldster, kon de roem niet aan en trok zich terug, als een kluizenaar. Wanneer hij aan Anna vraagt om een boek over hem te schrijven, raakt ze betrokken bij zijn dramatische laatste dagen. Door Billie is Anna genoodzaakt haar verhaal scherp te stellen. De druk wordt verder opgevoerd als een opdringerige journalist er alles aan doet om Anna te laten vertellen wat er destijds gebeurd is.
Tot het glinstert is een gelaagde roman over vriendschap, verdwenen ouders en de manier waarop we herinneringen in woorden vangen.
Tweeëntwintig jaar eerder gaf Anna masterclasses aan vier studenten, onder wie Bruce. Er ontwikkelde zich een intense vriendschap tussen de vijf. Toch viel de groep na die schrijfzomer uit elkaar. Bruce werd een wereldster, kon de roem niet aan en trok zich terug, als een kluizenaar. Wanneer hij aan Anna vraagt om een boek over hem te schrijven, raakt ze betrokken bij zijn dramatische laatste dagen. Door Billie is Anna genoodzaakt haar verhaal scherp te stellen. De druk wordt verder opgevoerd als een opdringerige journalist er alles aan doet om Anna te laten vertellen wat er destijds gebeurd is.
Tot het glinstert is een gelaagde roman over vriendschap, verdwenen ouders en de manier waarop we herinneringen in woorden vangen.
- GenresFiction
320 pages, Paperback
First published August 30, 2024
3 people are currently reading
201 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 29 of 29 reviews
September 22, 2024
Prachtig geschreven roman die een intiem portret schetst van menselijke emoties en verlangens. De gelaagde, levensechte personages worden met zo veel gevoel neergezet dat je als lezer meeleeft met hun worstelingen rond liefde, verlies en zelfontdekking. Dit boek raakt je en zet je aan het denken over hoe herinneringen en verlangens ons vormen. Een literaire parel die nog lang blijft nazinderen. Absolute aanrader!
September 18, 2024
Het beste boek van Kathy Mathys tot nu toe waarbij het plot als een meeslepende en literair aanstekelijke lasagna laag per laag vorm krijgt, met een zeer uitgekiende personagetypering die toch nog veel ruimte overlaat voor de verbeelding. Een boek waarmee Mathys toont dat ze heel wat in haar mars heeft en mij alvast doet uitkijken naar haar vervolgtrajecten.
October 14, 2024
In ‘Tot het glinstert’ van Kathy Mathys volgen we schrijfdocent Anna Kuyken in twee verschillende levensfases. Het verhaal start in 2018, dan ontmoet Anna Billie. Zij is de dochter Bruce en Emily, die Anna in 1996 leerde kennen toen ze schrijfles gaf in Brussel. Boven elk hoofdstuk staat netjes het jaartal waarin de daaropvolgende gebeurtenissen zich afspelen, we lezen dus afwisselend over het heden en verleden. Vanaf het einde van het eerste hoofdstuk is het meteen duidelijk dat ‘Tot het glinstert’ een gelaagd boek is, want op het einde doet Mathys iets bijzonders. Ze schrijft expliciet dat haar hoofdpersonage een notitieboek neemt en begint te schrijven over het jaar 1996.
Die gelaagdheid is een van de sterkste punten van het boek. In de passages over 1996 is Anna zich ervan bewust dat ze zich sommige zaken niet helemaal juist herinnert. Die onzekerheid benoemen vergroot je sympathie voor Anna en draagt bij aan de rode draad van het boek: herinneringen. Mathys beschrijft Anna’s geheugenkronkels heel concreet, je kan perfect haar gedachtegang volgen en komt zo heel wat te weten over haar persoonlijkheid. De auteur heeft echt een verbluffend oog voor detail en laat deze roman voelen als de memoires van Anna (=herinneringen aan gebeurtenissen die de schrijver zelf heeft meegemaakt) met verborgen biografieën (= het levensverhaal van een ander vertellen). Opvallend: op het einde van het boek zegt Anna dat elk levensverhaal een bekentenis is, ze suggereert dus dat ze haar eigen levensverhaal vertelt.
Anna neemt hier de rol van schrijver op zich en pent alles neer wat ze kwijt wil over die bewuste jaren uit haar leven. De verborgen biografie slaat hier vooral op Bruce, die een centrale rol speelt in het boek. Stap voor stap lezen we iets meer over zijn leven. Hoewel Anna gevraagd is om zijn biografie te schrijven, komen we vooral te weten welke rol Bruce, Emily, Joost en Sylvia in haar leven hebben gespeeld. Mathys flirt met de grens tussen memoires, autobiografie en biografie, ze toont dat ze de kneepjes van het vak kent als ze Anna uitleg laat geven over die tekstsoorten.
De opbouw naar het moment waarop Anna Bruce echt interviewt voor zijn biografie neemt dan ook veel tijd in beslag, al heeft ze vooraf al veel over zijn leven verteld. Doorheen het verhaal merken we op dat Anna notities nam over haar alledaagse belevenissen, iets wat Bruce later zou overnemen. Mathys refereert naar ‘Het hoofdkussenboek’ van Sei Shonagon, die ook haar omgeving observeerde en daarover zaken opschreef in een boekje. In 2018 start Anna dus een nieuw notitieboek om de komst van Bruce’ dochter Billie te helpen plaatsen. Mathys slaagt er hierdoor in om het verleden en heden nauwkeurig met elkaar te verbinden.
Niet alleen de vriendschap met het viertal heeft een grote impact gehad op Anna, ook het verlies van haar moeder heeft haar getekend en is bijgevolg een belangrijk aspect in het boek. Hier laat Mathys op een bijzondere manier Anna het levensverhaal van haar moeder Anne vertellen. Anna bekijkt videofragmenten waarin haar overleden moeder in beeld komt. Het gaat opnieuw over banale gebeurtenissen en voelt dus aan als een biografie in beeldvorm. Dat sluit mooi aan bij het belang van film in dit boek. Mathys verwijst naar films van Buster Keaton en de Japanse filmmaker Ozu, de favorieten van Anna’s vader. Ze heeft uitstekende research gedaan.
Het ouderschap speelt eveneens een belangrijke rol in het leven van Bruce, want hij heeft geen gemakkelijke jeugd gekend en is depressief. De grens tussen feit en fictie is erg dun als het gaat over Bruce’ leven. Wat hij heeft meegemaakt blijft relatief vaag, maar dat stoort niet. Het zijn tenslotte ook zijn herinneringen, al hebben ze hem getekend voor het leven. Ons geheugen kan haperen en bedriegen, volgens Anna en dat kunnen we alleen maar beamen.
Ondanks de gelaagdheid leest dit boek heel vlot en houdt Mathys je geboeid tot het eind. ‘Tot het glinstert’ is echt een sterk staaltje schrijfkunst met referenties naar literatuur. Ze kiest voor prachtige verwoordingen als “toen zijn brein nog niet bevolkt werd door sluipschutters”, waarmee ze verwijst naar Bruce’ mentale gezondheid. Ook het belang van film zet zich subtiel verder in de woordkeuze.
Het einde voelt wel iets te snel afgewerkt in vergelijking met de rest van het boek. Wat we willen weten, komen we ook te weten, maar het verteltempo ligt in de laatste hoofdstukken toch wat te hoog. Dat doet geen afbreuk aan het geheel. Voor neerlandici is dit boek echt genieten, zij zijn enkele uren zoet met het schrijftalent van Kathy Mathys. Laat je niet door de gelaagdheid afschrikken om ‘Tot het glinstert’ te lezen, want Mathys slaagt erin haar verhaal toegankelijk te maken voor iedereen.
Conclusie
4,25 sterren
‘Tot het glinstert’ is een gelaagde roman met oog voor detail en prachtige referenties naar films. Dit sterk staaltje schrijfkunst kan elke lezer bekoren. Mathys is een topper in haar vak.
Die gelaagdheid is een van de sterkste punten van het boek. In de passages over 1996 is Anna zich ervan bewust dat ze zich sommige zaken niet helemaal juist herinnert. Die onzekerheid benoemen vergroot je sympathie voor Anna en draagt bij aan de rode draad van het boek: herinneringen. Mathys beschrijft Anna’s geheugenkronkels heel concreet, je kan perfect haar gedachtegang volgen en komt zo heel wat te weten over haar persoonlijkheid. De auteur heeft echt een verbluffend oog voor detail en laat deze roman voelen als de memoires van Anna (=herinneringen aan gebeurtenissen die de schrijver zelf heeft meegemaakt) met verborgen biografieën (= het levensverhaal van een ander vertellen). Opvallend: op het einde van het boek zegt Anna dat elk levensverhaal een bekentenis is, ze suggereert dus dat ze haar eigen levensverhaal vertelt.
Anna neemt hier de rol van schrijver op zich en pent alles neer wat ze kwijt wil over die bewuste jaren uit haar leven. De verborgen biografie slaat hier vooral op Bruce, die een centrale rol speelt in het boek. Stap voor stap lezen we iets meer over zijn leven. Hoewel Anna gevraagd is om zijn biografie te schrijven, komen we vooral te weten welke rol Bruce, Emily, Joost en Sylvia in haar leven hebben gespeeld. Mathys flirt met de grens tussen memoires, autobiografie en biografie, ze toont dat ze de kneepjes van het vak kent als ze Anna uitleg laat geven over die tekstsoorten.
De opbouw naar het moment waarop Anna Bruce echt interviewt voor zijn biografie neemt dan ook veel tijd in beslag, al heeft ze vooraf al veel over zijn leven verteld. Doorheen het verhaal merken we op dat Anna notities nam over haar alledaagse belevenissen, iets wat Bruce later zou overnemen. Mathys refereert naar ‘Het hoofdkussenboek’ van Sei Shonagon, die ook haar omgeving observeerde en daarover zaken opschreef in een boekje. In 2018 start Anna dus een nieuw notitieboek om de komst van Bruce’ dochter Billie te helpen plaatsen. Mathys slaagt er hierdoor in om het verleden en heden nauwkeurig met elkaar te verbinden.
Niet alleen de vriendschap met het viertal heeft een grote impact gehad op Anna, ook het verlies van haar moeder heeft haar getekend en is bijgevolg een belangrijk aspect in het boek. Hier laat Mathys op een bijzondere manier Anna het levensverhaal van haar moeder Anne vertellen. Anna bekijkt videofragmenten waarin haar overleden moeder in beeld komt. Het gaat opnieuw over banale gebeurtenissen en voelt dus aan als een biografie in beeldvorm. Dat sluit mooi aan bij het belang van film in dit boek. Mathys verwijst naar films van Buster Keaton en de Japanse filmmaker Ozu, de favorieten van Anna’s vader. Ze heeft uitstekende research gedaan.
Het ouderschap speelt eveneens een belangrijke rol in het leven van Bruce, want hij heeft geen gemakkelijke jeugd gekend en is depressief. De grens tussen feit en fictie is erg dun als het gaat over Bruce’ leven. Wat hij heeft meegemaakt blijft relatief vaag, maar dat stoort niet. Het zijn tenslotte ook zijn herinneringen, al hebben ze hem getekend voor het leven. Ons geheugen kan haperen en bedriegen, volgens Anna en dat kunnen we alleen maar beamen.
Ondanks de gelaagdheid leest dit boek heel vlot en houdt Mathys je geboeid tot het eind. ‘Tot het glinstert’ is echt een sterk staaltje schrijfkunst met referenties naar literatuur. Ze kiest voor prachtige verwoordingen als “toen zijn brein nog niet bevolkt werd door sluipschutters”, waarmee ze verwijst naar Bruce’ mentale gezondheid. Ook het belang van film zet zich subtiel verder in de woordkeuze.
Het einde voelt wel iets te snel afgewerkt in vergelijking met de rest van het boek. Wat we willen weten, komen we ook te weten, maar het verteltempo ligt in de laatste hoofdstukken toch wat te hoog. Dat doet geen afbreuk aan het geheel. Voor neerlandici is dit boek echt genieten, zij zijn enkele uren zoet met het schrijftalent van Kathy Mathys. Laat je niet door de gelaagdheid afschrikken om ‘Tot het glinstert’ te lezen, want Mathys slaagt erin haar verhaal toegankelijk te maken voor iedereen.
Conclusie
4,25 sterren
‘Tot het glinstert’ is een gelaagde roman met oog voor detail en prachtige referenties naar films. Dit sterk staaltje schrijfkunst kan elke lezer bekoren. Mathys is een topper in haar vak.
July 31, 2025
Een zeer vlot lezend boek. De inhoud sprak me als Germaniste aan, over mensen met een passie voor taal die samen komen om te schrijven en te filosoferen zoals we als studenten deden. Het deed me dromen over Dead Poets Society en hoe ik als adolescent aan de lippen van Robin Williams hing.
Het boek van Kathy Mathys gaat voor mij over de kunst en toewijding van het schrijven, maar ook hoe we ons verhouden tot onze ouders, vriendschap en ons feilbaar geheugen.
Hoe betrouwbaar is een autobiografie? Kan je waarheidsgetrouw schrijven over het verleden en je herinneringen? Boeiende vragen die gesteld worden. Zeker omdat het een brandend actueel gegeven is, denk maar aan de hetze rond Het Zoutpad.
De schrijfster heeft een mooie beeldende stijl, ze slaagt erin een gelaagdheid in het verhaal te brengen op een natuurlijke manier. Maar ergens blijf ik toch nog op mijn honger zitten.
Het boek van Kathy Mathys gaat voor mij over de kunst en toewijding van het schrijven, maar ook hoe we ons verhouden tot onze ouders, vriendschap en ons feilbaar geheugen.
Hoe betrouwbaar is een autobiografie? Kan je waarheidsgetrouw schrijven over het verleden en je herinneringen? Boeiende vragen die gesteld worden. Zeker omdat het een brandend actueel gegeven is, denk maar aan de hetze rond Het Zoutpad.
De schrijfster heeft een mooie beeldende stijl, ze slaagt erin een gelaagdheid in het verhaal te brengen op een natuurlijke manier. Maar ergens blijf ik toch nog op mijn honger zitten.
July 17, 2025
Waarover gaat het? Hoofdpersonage Anna (jonge twintiger) organiseert een masterclass 'schrijven' voor een 4-tal mensen. Na al die dagen intens samenwerken worden ze vrienden. Een van hen, Bruce, schrijft een internationale bestseller maar kan moeilijk om met het succes, of is het iets anders? Hij wordt dood aangetroffen in een vijver aan het koetshuis in Frankrijk, waar hij alleen woonde.
Wat schuilt er achter dit alles?
Anna gaat ondertussen op zoek naar sporen van haar jong overleden moeder. Ook hier 'stokt' het verhaal, wat er juist gebeurd is, wie haar moeder is, waarom ze ooit haar gezin enkele weken verliet omdat ze liever alleen wou zijn, het wordt niet verteld.
Centraal in dit boek staan herinneringen en het toetsen van het heden aan het verleden. Waren er tekenen? Hoe wordt het verleden geïnterpreteerd? 'Fantaseren' we delen van onze herinnering?
In het boek wordt best wat spanning opgebouwd, jammer genoeg wordt die naar het einde maar gedeeltelijk ingelost.
Wat schuilt er achter dit alles?
Anna gaat ondertussen op zoek naar sporen van haar jong overleden moeder. Ook hier 'stokt' het verhaal, wat er juist gebeurd is, wie haar moeder is, waarom ze ooit haar gezin enkele weken verliet omdat ze liever alleen wou zijn, het wordt niet verteld.
Centraal in dit boek staan herinneringen en het toetsen van het heden aan het verleden. Waren er tekenen? Hoe wordt het verleden geïnterpreteerd? 'Fantaseren' we delen van onze herinnering?
In het boek wordt best wat spanning opgebouwd, jammer genoeg wordt die naar het einde maar gedeeltelijk ingelost.
December 4, 2024
Ik werd niet heel warm of koud van dit boek. Het is mooi geschreven en het zijn interessante personages, maar het verhaal kabbelde een beetje te fel naar mijn goesting.
August 8, 2025
in een dag uitgelezen, was nogal invested in de personages.
February 15, 2025
Was niet echt een plot, de karakters trokken me niet, en was niet mijn type schrijfstijl. Maar het idee klonk leuk!
February 23, 2025
'Ik zie me zelf nog toekijken terwijl Sylvia haar stoofpotten kruidde. Nog steeds denk ik soms aan haar wanneer ik in de keuken sta. Ik heb weleens gedacht: van vriendschap kan pas sprake zijn wanneer het leven van de een tastbare sporen nalaat in het leven van de ander.'
Een mooi geschreven en in elkaar passend verhaal. Ik kon me alleen slecht inleven in het hoofdpersonage (vond haar niet zo leuk), en ik vond de aanloop naar de uiteindelijke reveal ieeets te lang. Ik zou 3,5 ster geven.
Verder erg leuk om de herkenbare schrijfoefeningen te zien en de schrijfstijl van Kathy is inspirerend, zo beeldend en zintuiglijk. Kan ik veel van leren. Sommige rode draden vond ik ook mooi door het boek heen komen; bijv. die van dromen en herinneringen.
'Onthoud dat het geheugen net zo kwetsbaar is als de spieren in ons lijf. Het kan haperen en nieuwe cellen aanmaken. Het kan bedriegen.'
'Alleen: je komt hen nooit tegen op straat, de mensen van lang geleden. Wel bevolken ze je dromen, waar ze zich ophouden in onherkenbare huizen.'
Een mooi geschreven en in elkaar passend verhaal. Ik kon me alleen slecht inleven in het hoofdpersonage (vond haar niet zo leuk), en ik vond de aanloop naar de uiteindelijke reveal ieeets te lang. Ik zou 3,5 ster geven.
Verder erg leuk om de herkenbare schrijfoefeningen te zien en de schrijfstijl van Kathy is inspirerend, zo beeldend en zintuiglijk. Kan ik veel van leren. Sommige rode draden vond ik ook mooi door het boek heen komen; bijv. die van dromen en herinneringen.
'Onthoud dat het geheugen net zo kwetsbaar is als de spieren in ons lijf. Het kan haperen en nieuwe cellen aanmaken. Het kan bedriegen.'
'Alleen: je komt hen nooit tegen op straat, de mensen van lang geleden. Wel bevolken ze je dromen, waar ze zich ophouden in onherkenbare huizen.'
November 13, 2024
Een intiem en subtiel verhaal over het verleden dat zijn geheimen langzaam prijsgeeft.
Kathy Mathys (1977) is een Belgische schrijfster en schrijfdocente die haar passie voor literatuur en inzichten in het schrijversvak met anderen deelt. In 2015 debuteerde ze met Smaak, een verkenning van de relatie tussen smaak, zintuigen, geest en verlangens. Drie jaar later volgde haar eerste roman, Verdwaaltijd, waarin ze obsessie, verlangen om te verdwijnen en de manier waarop landschappen ons kunnen vormen, onderzoekt. Tot het glinstert is haar derde roman.
In Tot het glinstert verweeft Mathys verschillende tijden en locaties subtiel tot een intrigerend geheel. Het verhaal begint in 1996, wanneer de tweeëntwintigjarige Anna als schrijfdocent vier gemotiveerde studenten heeft: Bruce, Emily, Joost en Sylvia. Wat aanvankelijk begint als een reeks lessen, groeit uit tot een vriendschap die Anna volledig in haar greep houdt. Maar zoals dat gaat, ontstaan er mettertijd barstjes in de relatie, en uiteindelijk moet Anna het stellen met enkel haar herinneringen aan deze bijzondere groep.
Wanneer Bruce, als enige van de groep, internationaal doorbreekt als schrijver, trekt hij zich terug in Frankrijk, waar persoonlijke worstelingen zijn succes steeds meer overschaduwen. Hij zoekt Anna’s hulp, maar hun ontmoetingen verlopen anders dan zij had gehoopt. Pas echt confronterend wordt het in 2018 als Billie, de dochter van Bruce en Emily, plotseling opduikt in Anna’s klas in St. Ives. Dan blijkt dat het verleden meer geheimen met zich meedraagt dan Anna ooit had kunnen bevroeden.
‘Was het werkelijk zo gegaan tussen Bruce en zijn vader die laatste keer of had de waarachtigheid het moeten afleggen tegen Bruce’ verlangen om te fabuleren? Dat zal ik nooit weten. Wat ik wel weet, is dat hij dingen verzon, ook tegen mij. Er was een tijd waarin dat besef verontwaardiging bij me opriep, nu begrijp ik het beter. Door de gebeurtenissen naar zijn hand te zetten, bood hij weerstand aan het cliché verhaal over een getormenteerde jeugd vol misbruik. Zijn veelkoppige vertellingen lieten hem losbreken uit die mal, ze vormden een daad van verzet.’
Mathys schrijft in een ingetogen stijl die de lezer subtiel en doeltreffend onderdompelt in de complexiteit van menselijke relaties. Met verfijning tekent ze de dynamiek tussen de personages, waarbij ze zorgvuldig de invloed van persoonlijke ervaringen blootlegt. Het verleden van Bruce speelt bijvoorbeeld een cruciale rol in de vriendschap, en onthult hoe ieder personage zich verhoudt tot de anderen. Mathys’ schrijfstijl versterkt dit proces: ze wisselt betekenisvolle zinnen af met zintuiglijke beschrijvingen, waardoor de onderlinge verhoudingen langzaam maar krachtig tot leven komen. Door haar scherpe observaties en rijke taal creëert ze een wereld waarin je niet alleen de personages begrijpt, maar ook hun diepere motieven voelt.
Op een elegante manier verkent Mathys de grens tussen feit en fictie. Wat er precies met Bruce is gebeurd, blijft lang in nevelen gehuld. Zelfs aan het einde blijft zijn verhaal onvolledig, met verschillende versies van de waarheid die de lezer krijgt aangereikt. Alles draait om herinneringen die met de tijd vervagen of veranderen. Mathys kiest voor een traag verteltempo om dit thema te onderzoeken. Deze rustige opbouw weerspiegelt hoe het verleden langzaam aan het licht komt. Tegen het einde versnelt het tempo echter plotseling, een wending verandering die de zorgvuldig opgebouwde spanning enigszins doet verwateren. Daardoor lijkt de roman, ondanks zijn diepgang, enigszins uit balans te raken.
Tot het glinstert van Kathy Mathys is een intiem verhaal dat je uitnodigt stil te staan bij de kleinste, persoonlijkste momenten die ons uiteindelijk het meest vormen. Het is een verhaal dat zich niet opdringt, maar je uitnodigt om de stille kracht van menselijke relaties en herinneringen te ontdekken en de dingen die ons bepalen, terwijl we ze misschien niet eens altijd opmerken. Dit is een boek dat je, als je eenmaal bent begonnen, niet meer wilt loslaten, juist omdat het je aanraakt op een manier die geen grote woorden of dramatiek nodig heeft.
Kathy Mathys (1977) is een Belgische schrijfster en schrijfdocente die haar passie voor literatuur en inzichten in het schrijversvak met anderen deelt. In 2015 debuteerde ze met Smaak, een verkenning van de relatie tussen smaak, zintuigen, geest en verlangens. Drie jaar later volgde haar eerste roman, Verdwaaltijd, waarin ze obsessie, verlangen om te verdwijnen en de manier waarop landschappen ons kunnen vormen, onderzoekt. Tot het glinstert is haar derde roman.
In Tot het glinstert verweeft Mathys verschillende tijden en locaties subtiel tot een intrigerend geheel. Het verhaal begint in 1996, wanneer de tweeëntwintigjarige Anna als schrijfdocent vier gemotiveerde studenten heeft: Bruce, Emily, Joost en Sylvia. Wat aanvankelijk begint als een reeks lessen, groeit uit tot een vriendschap die Anna volledig in haar greep houdt. Maar zoals dat gaat, ontstaan er mettertijd barstjes in de relatie, en uiteindelijk moet Anna het stellen met enkel haar herinneringen aan deze bijzondere groep.
Wanneer Bruce, als enige van de groep, internationaal doorbreekt als schrijver, trekt hij zich terug in Frankrijk, waar persoonlijke worstelingen zijn succes steeds meer overschaduwen. Hij zoekt Anna’s hulp, maar hun ontmoetingen verlopen anders dan zij had gehoopt. Pas echt confronterend wordt het in 2018 als Billie, de dochter van Bruce en Emily, plotseling opduikt in Anna’s klas in St. Ives. Dan blijkt dat het verleden meer geheimen met zich meedraagt dan Anna ooit had kunnen bevroeden.
‘Was het werkelijk zo gegaan tussen Bruce en zijn vader die laatste keer of had de waarachtigheid het moeten afleggen tegen Bruce’ verlangen om te fabuleren? Dat zal ik nooit weten. Wat ik wel weet, is dat hij dingen verzon, ook tegen mij. Er was een tijd waarin dat besef verontwaardiging bij me opriep, nu begrijp ik het beter. Door de gebeurtenissen naar zijn hand te zetten, bood hij weerstand aan het cliché verhaal over een getormenteerde jeugd vol misbruik. Zijn veelkoppige vertellingen lieten hem losbreken uit die mal, ze vormden een daad van verzet.’
Mathys schrijft in een ingetogen stijl die de lezer subtiel en doeltreffend onderdompelt in de complexiteit van menselijke relaties. Met verfijning tekent ze de dynamiek tussen de personages, waarbij ze zorgvuldig de invloed van persoonlijke ervaringen blootlegt. Het verleden van Bruce speelt bijvoorbeeld een cruciale rol in de vriendschap, en onthult hoe ieder personage zich verhoudt tot de anderen. Mathys’ schrijfstijl versterkt dit proces: ze wisselt betekenisvolle zinnen af met zintuiglijke beschrijvingen, waardoor de onderlinge verhoudingen langzaam maar krachtig tot leven komen. Door haar scherpe observaties en rijke taal creëert ze een wereld waarin je niet alleen de personages begrijpt, maar ook hun diepere motieven voelt.
Op een elegante manier verkent Mathys de grens tussen feit en fictie. Wat er precies met Bruce is gebeurd, blijft lang in nevelen gehuld. Zelfs aan het einde blijft zijn verhaal onvolledig, met verschillende versies van de waarheid die de lezer krijgt aangereikt. Alles draait om herinneringen die met de tijd vervagen of veranderen. Mathys kiest voor een traag verteltempo om dit thema te onderzoeken. Deze rustige opbouw weerspiegelt hoe het verleden langzaam aan het licht komt. Tegen het einde versnelt het tempo echter plotseling, een wending verandering die de zorgvuldig opgebouwde spanning enigszins doet verwateren. Daardoor lijkt de roman, ondanks zijn diepgang, enigszins uit balans te raken.
Tot het glinstert van Kathy Mathys is een intiem verhaal dat je uitnodigt stil te staan bij de kleinste, persoonlijkste momenten die ons uiteindelijk het meest vormen. Het is een verhaal dat zich niet opdringt, maar je uitnodigt om de stille kracht van menselijke relaties en herinneringen te ontdekken en de dingen die ons bepalen, terwijl we ze misschien niet eens altijd opmerken. Dit is een boek dat je, als je eenmaal bent begonnen, niet meer wilt loslaten, juist omdat het je aanraakt op een manier die geen grote woorden of dramatiek nodig heeft.
January 6, 2025
Deze recensie werd eerder gepubliceerd op mijn blog GraagGelezen.
Kathy Mathys' 'Tot het glinstert' is een intrigerende roman die de lezer meeneemt op een emotionele reis door de levens van een groep vrienden. In deze reis staat Anna centraal. Ze heeft behoefte aan vrienden en denkt die te vinden bij vier personen aan wie ze masterclasses geeft. We volgen haar in haar relatie tot deze vier jonge schrijfstudenten van 1996 tot 2018.
Lees over de vriendschap van Anna, Joost, Sylvia, Emily en Bruce.
Bruce is als enige van deze groep beroemd geworden, maar hij kon de roem niet aan en trok zich als een heremiet terug in een huis in Normandië.
Hij woont aan de rand van het dorp Divognes in het koetshuis van Château Mariebois. Wanneer hij aan Anna vraagt om een boek over hem te schrijven, raakt ze betrokken bij zijn laatste dramatische dagen.
“Emily was er plots, ze moest de trap op zijn geslopen. Er zaten takjes in haar haar, herfstbladeren, en ook in dat van Bruce. Of nee, dat was later.
Nu was het zomer, de bomen zaten in het groen. De herfst zou pas later komen, de gure wind, de doorwaakte nachten.”
Anna Kuyken geeft een zomer lang schrijfworkshops in St Ives aan de Britse westkust. Daarbij is ook Billie aanwezig. Ze is de dochter van Anna’s beroemdste pupil Bruce Branaman en dwingt haar terug te blikken op een periode die ze liever vergeten was. Billie wil weten wat haar vader dreef en waarom hij zo jong en onder zulke vreemde omstandigheden is overleden.
Mathys weet haar personages geloofwaardig neer te zetten. Ook de moeder van Anna en haar tante zijn goed beschreven. Hun emoties, twijfels en verlangens voelen authentiek aan. Anna’s moeder overleed toen Anna nog jong was.
Het overlijden van Bruce, zijn veronderstelde zelfmoord, wordt door de onderzoeksjournalist Dan Carter in twijfel getrokken. Hij schrijft een driedelige reeks over Bruce en werkt aan een boek over de schrijver.
De drie delen staan elk in een apart hoofdstuk geschreven.
De auteur realiseert in de drie delen waaruit het boek bestaat een verstrengeling van verleden en heden: het verhaal springt heen en weer tussen 1996 en 2018 en de jaren daartussen, waardoor een complex web ontstaat van herinneringen, leugens en onuitgesproken woorden. Boven elk hoofdstuk staat het jaartal waarin de daarin beschreven gebeurtenissen zich afspelen. Hierdoor is vergissen uitgesloten.
De keuze voor de cover wordt duidelijk wanneer je leest over het boek dat Anna schreef over zeewieren. Het boek bevat meer foto’s dan tekst.
‘Met die blauwe achtergrond lijken ze nog steeds in het water te liggen.’
Met de ervaring van een schrijfdocent weet Mathys de lezer mee te nemen in de wereld van het schrijven en film en het zoeken naar waarheid.
“Bruce had dezelfde getormenteerde blik als de auteur” ( James Dean)
Het is duidelijk dat de auteur weet waar ze het over heeft als ze over het werk van Anna schrijft.
Het boek onderzoekt de manier waarop we levensverhalen vormgeven; als biografie, autobiografie of memoires en hoe herinneringen ons kunnen beïnvloeden in ons doen en laten.
In 'Tot het glinstert' lees je over vriendschap, verlies en de kracht van verhalen. Het is een verhaal met een gelaagd plot, vol levensechte personages. Kathy Mathys weet de lezer te boeien met haar mooie taalgebruik, de mooie en gedetailleerde beschrijvingen van mens en natuur en haar diepgaande karakterontwikkeling. Een aanrader voor liefhebbers van literaire romans die de complexiteit van menselijke relaties onderzoeken.
'Tot het glinstert' is een emotionele en intrigerende roman over de kracht van verhalen en de complexiteit van menselijke relaties.
Wanneer je begint met lezen in ‘Tot het glinstert’ blijf je aan het verhaal gebonden tot en met de laatste bladzijde. Het is een verhaal waar je door de prachtige stijl werkelijk van kunt genieten.
Kathy Mathys' 'Tot het glinstert' is een intrigerende roman die de lezer meeneemt op een emotionele reis door de levens van een groep vrienden. In deze reis staat Anna centraal. Ze heeft behoefte aan vrienden en denkt die te vinden bij vier personen aan wie ze masterclasses geeft. We volgen haar in haar relatie tot deze vier jonge schrijfstudenten van 1996 tot 2018.
Lees over de vriendschap van Anna, Joost, Sylvia, Emily en Bruce.
Bruce is als enige van deze groep beroemd geworden, maar hij kon de roem niet aan en trok zich als een heremiet terug in een huis in Normandië.
Hij woont aan de rand van het dorp Divognes in het koetshuis van Château Mariebois. Wanneer hij aan Anna vraagt om een boek over hem te schrijven, raakt ze betrokken bij zijn laatste dramatische dagen.
“Emily was er plots, ze moest de trap op zijn geslopen. Er zaten takjes in haar haar, herfstbladeren, en ook in dat van Bruce. Of nee, dat was later.
Nu was het zomer, de bomen zaten in het groen. De herfst zou pas later komen, de gure wind, de doorwaakte nachten.”
Anna Kuyken geeft een zomer lang schrijfworkshops in St Ives aan de Britse westkust. Daarbij is ook Billie aanwezig. Ze is de dochter van Anna’s beroemdste pupil Bruce Branaman en dwingt haar terug te blikken op een periode die ze liever vergeten was. Billie wil weten wat haar vader dreef en waarom hij zo jong en onder zulke vreemde omstandigheden is overleden.
Mathys weet haar personages geloofwaardig neer te zetten. Ook de moeder van Anna en haar tante zijn goed beschreven. Hun emoties, twijfels en verlangens voelen authentiek aan. Anna’s moeder overleed toen Anna nog jong was.
Het overlijden van Bruce, zijn veronderstelde zelfmoord, wordt door de onderzoeksjournalist Dan Carter in twijfel getrokken. Hij schrijft een driedelige reeks over Bruce en werkt aan een boek over de schrijver.
De drie delen staan elk in een apart hoofdstuk geschreven.
De auteur realiseert in de drie delen waaruit het boek bestaat een verstrengeling van verleden en heden: het verhaal springt heen en weer tussen 1996 en 2018 en de jaren daartussen, waardoor een complex web ontstaat van herinneringen, leugens en onuitgesproken woorden. Boven elk hoofdstuk staat het jaartal waarin de daarin beschreven gebeurtenissen zich afspelen. Hierdoor is vergissen uitgesloten.
De keuze voor de cover wordt duidelijk wanneer je leest over het boek dat Anna schreef over zeewieren. Het boek bevat meer foto’s dan tekst.
‘Met die blauwe achtergrond lijken ze nog steeds in het water te liggen.’
Met de ervaring van een schrijfdocent weet Mathys de lezer mee te nemen in de wereld van het schrijven en film en het zoeken naar waarheid.
“Bruce had dezelfde getormenteerde blik als de auteur” ( James Dean)
Het is duidelijk dat de auteur weet waar ze het over heeft als ze over het werk van Anna schrijft.
Het boek onderzoekt de manier waarop we levensverhalen vormgeven; als biografie, autobiografie of memoires en hoe herinneringen ons kunnen beïnvloeden in ons doen en laten.
In 'Tot het glinstert' lees je over vriendschap, verlies en de kracht van verhalen. Het is een verhaal met een gelaagd plot, vol levensechte personages. Kathy Mathys weet de lezer te boeien met haar mooie taalgebruik, de mooie en gedetailleerde beschrijvingen van mens en natuur en haar diepgaande karakterontwikkeling. Een aanrader voor liefhebbers van literaire romans die de complexiteit van menselijke relaties onderzoeken.
'Tot het glinstert' is een emotionele en intrigerende roman over de kracht van verhalen en de complexiteit van menselijke relaties.
Wanneer je begint met lezen in ‘Tot het glinstert’ blijf je aan het verhaal gebonden tot en met de laatste bladzijde. Het is een verhaal waar je door de prachtige stijl werkelijk van kunt genieten.
December 12, 2024
https://looneybooks79.blog/2024/12/12...
‘De gelaagdheid der dingen’! Een boek dat zoveel levens omvat, zoveel verhalen en zoveel (pijnlijke) herinneringen kan niet anders omschreven worden als een literair hoogstandje!
Anna Kuyken vertelt het verhaal over hoe ze op tweeëntwintigjarige leeftijd een groep van vier leeftijdsgenoten een schrijverscursus geeft, dit in de zomer van 1996 in Brussel, en hoe er tussen de groep en haar een hechte vriendschap ontstaat. Vooral met Emily klikt het heel goed. Via de verhalen die de jongeren elkaar vertellen, grotendeels autobiografisch, leren ze elkaar goed kennen. Eén van de andere studenten, Bruce, blijkt nog het meest gesloten te zijn maar geleidelijk aan bloeit hij meer en meer open, zeker als hij en Emily (de twee Amerikanen uit de groep) elkaar vinden en samen een relatie beginnen. Maar de zomercursus eindigt en elk gaat zijn eigen weg, het contact verwatert en algauw blijft van de intense vriendschap niet veel meer over. Wel blijkt Bruce degene te zijn, die met het boek over zijn vader, die een bestseller te pakken heeft. Maar de beroemdheid staat hem niks aan en hij gaat als een kluizenaar in een kasteel ergens in Frankrijk wonen. Tussen Emily en hem lukt het ook niet zo goed meer en hun dochtertje, Billie, krijgt hij ook nog te weinig te zien. Aan Anna vraagt hij op een bepaald moment om zijn biografie te schrijven, nadat ze zelf al een bescheiden succes als schrijfster heeft behaald met een boek over haar moeder. Het eindigt in een drama in 2007, Bruce wordt dood teruggevonden in de vijver van het kasteel. Zo geraakt Anna ongewild betrokken bij de doos van Bruce.
In 2018 geeft Anna opnieuw een schrijverscursus en tussen de studenten zit een bekend gezicht, weliswaar zoveel jaar ouder, namelijk Billie, de dochter van Bruce en Emily. Zij eist van Anna dan ook meer informatie over haar vader en diens dood. Ook Dan Carter, een journalist van The Independent, probeert te achterhalen of het verhaal van de politie omtrent Bruce’ zelfmoord wel klopt. Anna moet er alles aan doen om het verhaal achter de dood van haar vriend geheim te houden.
Door middel van Anna’s verhaal schetst Kathy Mathys een enorm gelaagd verhaal dat gaat over familie, vriendschappen, liefde en intense pijnen, vooral mentale pijnen. We worden meegenomen in een wereld van schrijvers, biografen, die vaak worstelen met hun eigen verleden, daardoor de wereld vaak moeilijk aankunnen en niet altijd een ankerpunt vinden om zich aan vast te hechten. Combineer dit met een negatief zelfbeeld, een depressieve ingesteldheid en egocentrisme van de mensen rondom zich, dan weet je dat geheimen een deel worden van het leven. Terwijl het hoofdpersonage Anna worstelt met haar eigen verleden; de vroege dood van haar moeder, het stilzwijgen van haar vader en diens opsluiten in zijn tv-kamer, de vervagende herinneringen aan haar moeder en diens tekentalent, moet zij ook nog eens een geheim bewaren dat nu wel eens zou kunnen uitkomen. Is het aangeraden te zwijgen of moet ze toch de waarheid onthullen?
Als een kleurrijk zeewier dat in het zeewater dwarrelt (als je het boek leest begrijp je de referentie), doet ook Kathy haar uiterste best dit verhaal zo vlot en vloeiend en vol beeldspraak mogelijk te houden waardoor je geen moment denkt om het boek opzij te leggen, dit ten koste vaak van enkele slaapuurtjes (het meer dan waard!).
Hoewel het boek een mysterie bevat is het boek vooral een verhaal over vriendschappen en over familie en de kracht of het ontbreken van die kracht om deze te onderhouden. Het leven laat zich niet leiden, het gaat zijn eigen weg!
‘De gelaagdheid der dingen’! Een boek dat zoveel levens omvat, zoveel verhalen en zoveel (pijnlijke) herinneringen kan niet anders omschreven worden als een literair hoogstandje!
Anna Kuyken vertelt het verhaal over hoe ze op tweeëntwintigjarige leeftijd een groep van vier leeftijdsgenoten een schrijverscursus geeft, dit in de zomer van 1996 in Brussel, en hoe er tussen de groep en haar een hechte vriendschap ontstaat. Vooral met Emily klikt het heel goed. Via de verhalen die de jongeren elkaar vertellen, grotendeels autobiografisch, leren ze elkaar goed kennen. Eén van de andere studenten, Bruce, blijkt nog het meest gesloten te zijn maar geleidelijk aan bloeit hij meer en meer open, zeker als hij en Emily (de twee Amerikanen uit de groep) elkaar vinden en samen een relatie beginnen. Maar de zomercursus eindigt en elk gaat zijn eigen weg, het contact verwatert en algauw blijft van de intense vriendschap niet veel meer over. Wel blijkt Bruce degene te zijn, die met het boek over zijn vader, die een bestseller te pakken heeft. Maar de beroemdheid staat hem niks aan en hij gaat als een kluizenaar in een kasteel ergens in Frankrijk wonen. Tussen Emily en hem lukt het ook niet zo goed meer en hun dochtertje, Billie, krijgt hij ook nog te weinig te zien. Aan Anna vraagt hij op een bepaald moment om zijn biografie te schrijven, nadat ze zelf al een bescheiden succes als schrijfster heeft behaald met een boek over haar moeder. Het eindigt in een drama in 2007, Bruce wordt dood teruggevonden in de vijver van het kasteel. Zo geraakt Anna ongewild betrokken bij de doos van Bruce.
In 2018 geeft Anna opnieuw een schrijverscursus en tussen de studenten zit een bekend gezicht, weliswaar zoveel jaar ouder, namelijk Billie, de dochter van Bruce en Emily. Zij eist van Anna dan ook meer informatie over haar vader en diens dood. Ook Dan Carter, een journalist van The Independent, probeert te achterhalen of het verhaal van de politie omtrent Bruce’ zelfmoord wel klopt. Anna moet er alles aan doen om het verhaal achter de dood van haar vriend geheim te houden.
Door middel van Anna’s verhaal schetst Kathy Mathys een enorm gelaagd verhaal dat gaat over familie, vriendschappen, liefde en intense pijnen, vooral mentale pijnen. We worden meegenomen in een wereld van schrijvers, biografen, die vaak worstelen met hun eigen verleden, daardoor de wereld vaak moeilijk aankunnen en niet altijd een ankerpunt vinden om zich aan vast te hechten. Combineer dit met een negatief zelfbeeld, een depressieve ingesteldheid en egocentrisme van de mensen rondom zich, dan weet je dat geheimen een deel worden van het leven. Terwijl het hoofdpersonage Anna worstelt met haar eigen verleden; de vroege dood van haar moeder, het stilzwijgen van haar vader en diens opsluiten in zijn tv-kamer, de vervagende herinneringen aan haar moeder en diens tekentalent, moet zij ook nog eens een geheim bewaren dat nu wel eens zou kunnen uitkomen. Is het aangeraden te zwijgen of moet ze toch de waarheid onthullen?
Als een kleurrijk zeewier dat in het zeewater dwarrelt (als je het boek leest begrijp je de referentie), doet ook Kathy haar uiterste best dit verhaal zo vlot en vloeiend en vol beeldspraak mogelijk te houden waardoor je geen moment denkt om het boek opzij te leggen, dit ten koste vaak van enkele slaapuurtjes (het meer dan waard!).
Hoewel het boek een mysterie bevat is het boek vooral een verhaal over vriendschappen en over familie en de kracht of het ontbreken van die kracht om deze te onderhouden. Het leven laat zich niet leiden, het gaat zijn eigen weg!
October 1, 2024
Tot het glinstert. Door: Kathy Mathys.
Ik ben fan van Mathys: van haar boeken (Smaak en Verdwaaltijd) maar ook van haar recensies én van haar boekensmaak; die ik trouwens deel. Ik was dan ook heel verheugd toen ik las dat ze een nieuw boek geschreven had: Tot het glinstert.
Het boek doet me denken aan boeken waar ik van hou: Trio (Hedeman) en Cleopatra & Frankenstein (Mellors). Er schemert ook wat real life in door met verwijzingen naar de dood van Kurt Cobain en het effect op diens dochter Frances Bean. Helemaal mijn ding.
We bevinden ons afwisselend in 1996 (Brussel) tijdens een schrijfopleiding en in 2018 (St Ives). Je weet dat één van de studenten, Bruce, ondertussen overleden is maar de ware toedracht blijft (lang) verborgen. Hoe verder je als lezer in het boekt komt hoe urgenter de vraag naar ‘de waarheid’ wordt. Afhankelijk van jouw denkpatroon, verleden, verbeelding zorgt dat voor een spannend gevoel of een nagelbijtende spanning… Mathys houdt het verhaal en haar schrijven open, er is veel ruimte voor de lezer en dat maakt het boek extra goed.
Vriendschap, coming of age, het verschil tussen denken anderen te kennen en merken hoe ze echt zijn, erbij willen horen en daar ver voor gaan, intergenerationeel trauma, verlies en rouw, herinneringen (hoe iets echt gebeurd is) versus wat men denkt zich te herinneren…: allemaal belangrijke thema’s in dit verhaal. We zijn aanwezig tijdens de schrijflessen, lezen mee wat de studenten schrijven, volgen hen tijdens nachtelijke feestjes, dronken ontboezemingen en pogingen tot het schrijven van een (auto-)biografie/memoir/autobiografische roman.
Je ouder(s) verliezen op jonge leeftijd, zoeken naar wie zij waren, wie jezelf bent, wie je wil zijn en wat je wil worden. Herkenbaar hé!? Elk personage, elke student heeft zijn eigen schrijf- en spreekstijl. Er is oog voor intens veel details: wieren, stenen, oogkleuren, Instagramposts, Keaton-films, laarzen met gaten erin,…
De schrijfstijl en woordenschat van Kathy Mathys zijn rijk aan beelden, gedachten, innerlijke zielenroerselen en natuurschoon. Haar taal is vol, zinnelijk, soms zelfs koortsachtig. De personages nestelen zich in je hoofd en hart. Je blijft over hen nadenken. Een ideaal boek om te verfilmen of tot een serie te maken. Ik ben en blijf Kathy fan!
Ik ben fan van Mathys: van haar boeken (Smaak en Verdwaaltijd) maar ook van haar recensies én van haar boekensmaak; die ik trouwens deel. Ik was dan ook heel verheugd toen ik las dat ze een nieuw boek geschreven had: Tot het glinstert.
Het boek doet me denken aan boeken waar ik van hou: Trio (Hedeman) en Cleopatra & Frankenstein (Mellors). Er schemert ook wat real life in door met verwijzingen naar de dood van Kurt Cobain en het effect op diens dochter Frances Bean. Helemaal mijn ding.
We bevinden ons afwisselend in 1996 (Brussel) tijdens een schrijfopleiding en in 2018 (St Ives). Je weet dat één van de studenten, Bruce, ondertussen overleden is maar de ware toedracht blijft (lang) verborgen. Hoe verder je als lezer in het boekt komt hoe urgenter de vraag naar ‘de waarheid’ wordt. Afhankelijk van jouw denkpatroon, verleden, verbeelding zorgt dat voor een spannend gevoel of een nagelbijtende spanning… Mathys houdt het verhaal en haar schrijven open, er is veel ruimte voor de lezer en dat maakt het boek extra goed.
Vriendschap, coming of age, het verschil tussen denken anderen te kennen en merken hoe ze echt zijn, erbij willen horen en daar ver voor gaan, intergenerationeel trauma, verlies en rouw, herinneringen (hoe iets echt gebeurd is) versus wat men denkt zich te herinneren…: allemaal belangrijke thema’s in dit verhaal. We zijn aanwezig tijdens de schrijflessen, lezen mee wat de studenten schrijven, volgen hen tijdens nachtelijke feestjes, dronken ontboezemingen en pogingen tot het schrijven van een (auto-)biografie/memoir/autobiografische roman.
Je ouder(s) verliezen op jonge leeftijd, zoeken naar wie zij waren, wie jezelf bent, wie je wil zijn en wat je wil worden. Herkenbaar hé!? Elk personage, elke student heeft zijn eigen schrijf- en spreekstijl. Er is oog voor intens veel details: wieren, stenen, oogkleuren, Instagramposts, Keaton-films, laarzen met gaten erin,…
De schrijfstijl en woordenschat van Kathy Mathys zijn rijk aan beelden, gedachten, innerlijke zielenroerselen en natuurschoon. Haar taal is vol, zinnelijk, soms zelfs koortsachtig. De personages nestelen zich in je hoofd en hart. Je blijft over hen nadenken. Een ideaal boek om te verfilmen of tot een serie te maken. Ik ben en blijf Kathy fan!
February 3, 2025
“De vier bogen zich over het blad. Ze schreven met hun hart wijd open. Hun verlangen was rauw, hun gezichten straalden.”
Kathy Mathys neemt haar lezers mee naar St Ives, waar Anna een klein groepje studenten begeleidt in een schrijfklas. Een van haar studenten, het meisje met de paarse lokken, doet Anna terugkeren in de tijd.
“Je komt hen nooit tegen op straat, de mensen van lang geleden. Wel bevolken ze je dromen, waar ze zich ophouden in onherkenbare huizen.”
’Tot het glinstert’ is een zeer zorgvuldig gecomponeerde roman over hoe het geheugen kan haperen en bedriegen. Zowel het verhaal, de schrijfstijl als de opbouw leunen aan tegen de perfectie. Kathy Mathys is, net als haar hoofdpersonage, ook schrijfdocent en weet dat zo knap te verwerken in deze roman… die grotendeels over het schrijven van verhalen gaat. De gevatte blik op het schrijverschap en aangehaalde boektitels (‘Ik herinner me’ van Joe Brainard staat nu hoog genoteerd op mijn leeslijst) zijn echt een feestje voor fervente lezers. Deze roman bevat ook veelzijdige thema’s zoals verraad, geheimen, vriendschap en de band met je ouders. De titel zit eveneens zo fijn verwerkt in het verhaal, net zoals de afbeelding van zeewier op de kaft. Mooi, mooi!
Maar mijn aandacht werd echt wel naar de compositie en schrijfstijl getrokken, naar de ‘technische kant’. Hierdoor werd ik een beetje afgeleid van het eigenlijke verhaal. Maar dit zie ik als een compliment, dat ik zo heb genoten van het knappe staaltje schrijfkunst van Kathy Mathys! Voor mij was ‘Tot het glinstert’ absoluut een boeiende roman met een mooie knipoog naar het schrijverschap!
“Ik geloof dat we vele levens hebben, het ene boven het andere geplakt, als vellen behangpapier. Bij hem schemerde dat onderste vel door alles heen.”
Kathy Mathys neemt haar lezers mee naar St Ives, waar Anna een klein groepje studenten begeleidt in een schrijfklas. Een van haar studenten, het meisje met de paarse lokken, doet Anna terugkeren in de tijd.
“Je komt hen nooit tegen op straat, de mensen van lang geleden. Wel bevolken ze je dromen, waar ze zich ophouden in onherkenbare huizen.”
’Tot het glinstert’ is een zeer zorgvuldig gecomponeerde roman over hoe het geheugen kan haperen en bedriegen. Zowel het verhaal, de schrijfstijl als de opbouw leunen aan tegen de perfectie. Kathy Mathys is, net als haar hoofdpersonage, ook schrijfdocent en weet dat zo knap te verwerken in deze roman… die grotendeels over het schrijven van verhalen gaat. De gevatte blik op het schrijverschap en aangehaalde boektitels (‘Ik herinner me’ van Joe Brainard staat nu hoog genoteerd op mijn leeslijst) zijn echt een feestje voor fervente lezers. Deze roman bevat ook veelzijdige thema’s zoals verraad, geheimen, vriendschap en de band met je ouders. De titel zit eveneens zo fijn verwerkt in het verhaal, net zoals de afbeelding van zeewier op de kaft. Mooi, mooi!
Maar mijn aandacht werd echt wel naar de compositie en schrijfstijl getrokken, naar de ‘technische kant’. Hierdoor werd ik een beetje afgeleid van het eigenlijke verhaal. Maar dit zie ik als een compliment, dat ik zo heb genoten van het knappe staaltje schrijfkunst van Kathy Mathys! Voor mij was ‘Tot het glinstert’ absoluut een boeiende roman met een mooie knipoog naar het schrijverschap!
“Ik geloof dat we vele levens hebben, het ene boven het andere geplakt, als vellen behangpapier. Bij hem schemerde dat onderste vel door alles heen.”
October 13, 2024
'Ik vraag me af wat erger is: te weinig weten of te veel. Misschien is er niet zoiets als net genoeg. Wat denk jij?'
Vlot lezende literaire roman die aanzet tot denken en die er goed in slaagt de onbetrouwbaarheid van geheugen en herinneringen weer te geven.
Doorheen de opbouw van dit verhaal leer je de verschillende personages beter kennen. Ook al lijkt alles in het begin heel onschuldig te zijn, al snel voel je dat er meer aan de hand is. Toch zal je tot de allerlaatste pagina's moeten wachten op je antwoord. En dan nog, is dit wel het echte antwoord, het einde?
Het verhaal leest vlot en toch ook poëtisch. Het is niet zomaar een tekst die snel neergeschreven is. De manier waarop er gewisseld wordt tussen heden en verleden, waarbij de muur tussen beide soms doorbroken wordt, past goed bij de boodschap die achter de geschreven woorden schuilt. De verschillende schrijfoefeningen die door de personages gemaakt en gepresenteerd worden, vormen ook interessante denkoefeningen voor de lezer.
De personages zijn tegelijkertijd herkenbaar en ook weer niet. Dit boek slaagt er ook goed in om weer te geven hoe intense vriendschappen even snel weer kunnen verwateren, terwijl andere als een smeulend vuurtje weigeren om volledig te doven. Daarnaast had ik de indruk het ene personage al sneller te kunnen doorgronden dan het andere, maar ook dat sluit aan bij de realiteit.
Het enige minpuntje schuilt voor mij in het einde. Hier blijf ik wat op mijn honger zitten. Maar misschien hoort het ook zo? Dompel jezelf onder in Tot het glinstert en weet me dan te zeggen hoe jij het einde ervaart.
Bedankt VBK België en Ambo Anthos voor het recensie-exemplaar.
Vlot lezende literaire roman die aanzet tot denken en die er goed in slaagt de onbetrouwbaarheid van geheugen en herinneringen weer te geven.
Doorheen de opbouw van dit verhaal leer je de verschillende personages beter kennen. Ook al lijkt alles in het begin heel onschuldig te zijn, al snel voel je dat er meer aan de hand is. Toch zal je tot de allerlaatste pagina's moeten wachten op je antwoord. En dan nog, is dit wel het echte antwoord, het einde?
Het verhaal leest vlot en toch ook poëtisch. Het is niet zomaar een tekst die snel neergeschreven is. De manier waarop er gewisseld wordt tussen heden en verleden, waarbij de muur tussen beide soms doorbroken wordt, past goed bij de boodschap die achter de geschreven woorden schuilt. De verschillende schrijfoefeningen die door de personages gemaakt en gepresenteerd worden, vormen ook interessante denkoefeningen voor de lezer.
De personages zijn tegelijkertijd herkenbaar en ook weer niet. Dit boek slaagt er ook goed in om weer te geven hoe intense vriendschappen even snel weer kunnen verwateren, terwijl andere als een smeulend vuurtje weigeren om volledig te doven. Daarnaast had ik de indruk het ene personage al sneller te kunnen doorgronden dan het andere, maar ook dat sluit aan bij de realiteit.
Het enige minpuntje schuilt voor mij in het einde. Hier blijf ik wat op mijn honger zitten. Maar misschien hoort het ook zo? Dompel jezelf onder in Tot het glinstert en weet me dan te zeggen hoe jij het einde ervaart.
Bedankt VBK België en Ambo Anthos voor het recensie-exemplaar.
October 25, 2024
Dit boek werkte niet voor mij. Ik leg uit waarom (no spoilers):
Dit boek gaat eigenlijk over Bruce, maar toch slaagt de ik-persoon, Anna, erin om gans het boek over haar te laten gaan. Anna komt ook enorm irritant en redelijk egocentrisch over, wat de inleving er niet gemakkelijker op maakt.
Van bij het begin van het boek is het duidelijk dat er 'iets' is gebeurd. Bruce is dood, en er zit een haar in de boter tussen Anna en Emily. Gans het boek wordt daar om onbegrijpelijke reden mysterieus over gedaan, want pas op het einde komen we te weten hoe de vork in de steel zit.
Is dat niet normaal, Bruno, hoor ik u al aankomen, dat het pas op het einde wordt verteld? Ja, maar: ofwel zorgt ge voor een onaangekondigde (!) big reveal op het einde, ofwel zorgt ge voor een big reveal bij het begin. Door aan het begin mee te geven dat er op het einde een big reveal komt, verwordt deze roman tot een whodunit, een puzzel waarin informatie wordt achtergehouden om het boek interessant te maken.
En dat was jammer.
Kudos evenwel voor de beheerste en functionele namedropping van Joe Brainard (I remember ligt op de TBR) en Sei Shōnagon (The Pillow Book, zie ook Peter Greenaway).
Dit boek gaat eigenlijk over Bruce, maar toch slaagt de ik-persoon, Anna, erin om gans het boek over haar te laten gaan. Anna komt ook enorm irritant en redelijk egocentrisch over, wat de inleving er niet gemakkelijker op maakt.
Van bij het begin van het boek is het duidelijk dat er 'iets' is gebeurd. Bruce is dood, en er zit een haar in de boter tussen Anna en Emily. Gans het boek wordt daar om onbegrijpelijke reden mysterieus over gedaan, want pas op het einde komen we te weten hoe de vork in de steel zit.
Is dat niet normaal, Bruno, hoor ik u al aankomen, dat het pas op het einde wordt verteld? Ja, maar: ofwel zorgt ge voor een onaangekondigde (!) big reveal op het einde, ofwel zorgt ge voor een big reveal bij het begin. Door aan het begin mee te geven dat er op het einde een big reveal komt, verwordt deze roman tot een whodunit, een puzzel waarin informatie wordt achtergehouden om het boek interessant te maken.
En dat was jammer.
Kudos evenwel voor de beheerste en functionele namedropping van Joe Brainard (I remember ligt op de TBR) en Sei Shōnagon (The Pillow Book, zie ook Peter Greenaway).
December 2, 2024
En of het glinstert! Een heel mooi gecomponeerde roman, waarbij we getuige zijn hoe het hoofdpersonage Anna door een toevallige ontmoeting opnieuw wordt geconfronteerd met haar verleden. De afwisseling tussen heden en verleden drijft het verhaal voort, en zorgt ervoor dat we de personages mondjesmaat goed leren kennen. In subtiel, zintuiglijk proza prikkelt Mathys de nieuwsgierigheid naar wat er jaren geleden heeft plaatsgevonden. Om je daarna, bij de ontkoping, uit te dagen al wat je gelezen hebt in vraag te stellen. Ik heb ervan genoten.
October 1, 2024
Kathy Mathys was mijn docent in het laatste jaar van de schrijversacademie (Belgiĕ) en dan is het moeilijk om haar niét te zien in het hoofdpersonage, ook een schrijfdocent. De roman is spannend, zeer vakkundig en met liefde geschreven, een aanrader.
November 19, 2024
Goed geschreven, maar het verhaal zelf kon mij persoonlijk weinig boeien. Er was ook niet heel veel verhaal aan. De nadruk ligt op de persoonlijkheid van de personages. Kan zeker als invalshoek, maar dat maakte het voor mij nogal saai.
May 1, 2025
Kathy weet je te boeien met het verhaal. Ze werpt al vrij snel verschillende spanningsbogen op, maar soms duurt het te lang voordat ze ingewisseld worden. Dat maakte voor mij dat het begin vrij vlot las en dat ik het verhaal op den duur minder interessant vond.
November 6, 2024
dit hele boek voelt alsof het vertaald is
November 8, 2024
Mooi verhaal over schrijven, vriendschappen en herinneringen. En bijzonder om te lezen als je, zoals ik, een workshop bij schrijfster Kathy Mathys hebt mogen volgen.
November 25, 2024
Tot het glinstert, …maar de glinstering voelde ik niet in dit schrijfcursus verhaal van zoekende mensen, lange aanloop en veel sprongetjes op een te dun lijntje ?
December 1, 2024
Een hedendaagse boek, vlot geschreven, uitdagend voor de lezer om te volgen met de frequente flashbacks. De moeite om te lezen.
Read
January 16, 2025Genoten van de schrijfkunst en de manier van het kijken naar herinneringen.
September 16, 2024
Een boek dat ik zou willen beschrijven als 'haunting' - het verhaal blijft je achtervolgen en sleurt je steeds verder de diepte in. Ik zat vanaf bladzijde 1 in de geest van Anna, een schrijfdocent die zoekt naar sporen van haar moeder en tegelijk een geheim bewaart. De spanning tussen zoeken en verbergen wordt ook prachtig verbeeld in het zeewier dat Anna's moeder tekende en zij zelf nu ook verzamelt. Anna reikt uit naar het leven, probeert het te vangen in taal, maar er is altijd iets dat ze mist.
Bij alles wat Anna vertelt, ben ik benieuwd naar het vervolg. Het boek is heel helder geschreven en tegelijk bevat het veel sfeervolle beelden.
Het boek zet me aan het denken over de relatie tussen het echte leven en fictie, bijvoorbeeld als Anna denkt aan details uit boeken zoals 'stoffige flesjes op de badrand uit een bekroonde roman' die niet fletser worden door ze steeds weer op te diepen, terwijl ze zelf bepaalde zaken uit haar kindertijd vergeten is.
Ook mooi vind ik dat het thema milieuvervuiling een rol speelt op een emotioneel niveau.
Een absolute aanrader voor wie zich wil laten betoveren door taal.
Bij alles wat Anna vertelt, ben ik benieuwd naar het vervolg. Het boek is heel helder geschreven en tegelijk bevat het veel sfeervolle beelden.
Het boek zet me aan het denken over de relatie tussen het echte leven en fictie, bijvoorbeeld als Anna denkt aan details uit boeken zoals 'stoffige flesjes op de badrand uit een bekroonde roman' die niet fletser worden door ze steeds weer op te diepen, terwijl ze zelf bepaalde zaken uit haar kindertijd vergeten is.
Ook mooi vind ik dat het thema milieuvervuiling een rol speelt op een emotioneel niveau.
Een absolute aanrader voor wie zich wil laten betoveren door taal.
January 4, 2025
Een verhaal over de subjectiviteit van onze herinneringen, hoe we ons verleden zelf inkleuren en vorm geven. Waar ligt dan de grens tussen waarheid en leugens wanneer een schrijver een autobiografie wil schrijven? En wanneer moeten we spreken van een memoire of een roman? Het was bijna alsof @kathymathysauteur je als lezer meeneemt tijdens één van haar eigen schrijflessen. Nog nooit eerder had ik het gevoel dat een auteur een fictief verhaal schreef dat zo dichtbij het eigen leven ligt - onmiddellijk het grote vraagstuk van het boetseren van de herinnering als schrijver bekrachtigend? Benieuwd of dat aanvoelen ook klopt.
Het boek las vlot. Het innerlijke van alle personages is sterk uitgewerkt en dat kan mij altijd wel bekoren. Toch vond ik het boek minder glinsteren dan het beloofde...
Ik vond het jammer om alles vanuit het standpunt van Anna mee te krijgen. Bovendien zag ik de link (nog altijd) niet tussen Billie's zoektocht en de zoektocht van Anna naar haar eigen moeder (en haar zeewieren?!). Hier zaten wat losse eindjes en het had me mooier geleken deze twee verhalen (metaforisch) te linken. Het verhaal had af en toe iets weg van een whodunnit; een groot mysterie over de dood van Bruce moet verborgen blijven en wordt in eerste instantie sterk uitvergroot. Echter houdt het boek die spanning niet vol en is de ontknoping zwak.
Het boek las vlot. Het innerlijke van alle personages is sterk uitgewerkt en dat kan mij altijd wel bekoren. Toch vond ik het boek minder glinsteren dan het beloofde...
Ik vond het jammer om alles vanuit het standpunt van Anna mee te krijgen. Bovendien zag ik de link (nog altijd) niet tussen Billie's zoektocht en de zoektocht van Anna naar haar eigen moeder (en haar zeewieren?!). Hier zaten wat losse eindjes en het had me mooier geleken deze twee verhalen (metaforisch) te linken. Het verhaal had af en toe iets weg van een whodunnit; een groot mysterie over de dood van Bruce moet verborgen blijven en wordt in eerste instantie sterk uitvergroot. Echter houdt het boek die spanning niet vol en is de ontknoping zwak.
October 17, 2024
Als oud-student van Kathy heb ik het boek ook met een andere blik gelezen. Maar linksom of rechtsom: Kathy biedt je geen mogelijkheid tot ontsnappen. Het verhaal trekt je naar binnen en laat je niet meer los. Ook na de laatste bladzijde blijft de connectie bewaard. Heel benieuwd naar haar workshop (alweer).
Displaying 1 - 29 of 29 reviews