Τον άγγιξε ο Ιουστινιανός, τον προσκύνησαν αυτοκράτορες και βασιλιάδες, τον σεβάστηκε ακόμα και ο Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής. Άντεξε χίλια πεντακόσια χρόνια. Και τώρα, κρυμμένος στην ιερή γη της Πάτμου, στο καστρομονάστηρο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, ο Πορφυρός Κώδικας -μια παμπάλαια περγαμηνή γραμμένη με φτερό αετού- αφουγκράζεται τη σιωπή του και μετράει στο σκοτάδι τη δόξα του. Προσκυνητής και συντηρητής του ο Χριστόδουλος Παυλίδης, που αφιέρωσε την ασκητική του ζωή στη φύλαξη των ιερών κειμηλίων τα οποία αναπαύονται στη σπάνια βιβλιοθήκη που κόβει την ανάσα. Με την ίδια κομμένη ανάσα αντίκρισε ο Χριστόδουλος την Ιζαμπέλα Οντιτόρε, Ιταλίδα αρχιτέκτονα που βρέθηκε στο νησί. Οι μοίρες τους έσμιξαν δραματικά. Κι αυτό το σφιχταγκάλιασμα έφτασε ως τον Πορφυρό Κώδικα, το Χριστό Ελκόμενο του Ελ Γκρέκο και άλλα αριστουργήματα που μπήκαν ανάμεσά τους. Χριστός και Μωάμεθ στάθηκε αδύνατο να αποτρέψουν τις συγκλονιστικές εξελίξεις που συντάραξαν την Πάτμο. Και τότε, την πιο κρίσιμη στιγμή, "επενέβη" ο Πορφυρός Κώδικας τιμωρός στα ανθρώπινα πάθη και στις αδυναμίες...Μια συνταρακτική αφήγηση, βαμμένη με πορφυρά χρώματα...
Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος γεννήθηκε ανήσυχος, ήρεμο Σεπτέμβρη, απέναντι από μια θάλασσα, που του πέρασε τα κύματά της στο κεφάλι. Από πολύ μικρός ήθελε να πετάξει. Τα κατάφερε γρήγορα, όταν άνοιξε τα χέρια του σαν πουλί κι απογειώθηκε από την ταράτσα του σπιτιού του, σκάζοντας με το κεφάλι στο πεζούλι. Έσπασαν και τα δύο... Από παιδάκι είχε μανία με τα σπορ, δραπετεύοντας για χάρη τους από το σπίτι. Σε κάποια από τις αποδράσεις του, τρύπωσε στο γήπεδο της Λεωφόρου και μαγεύτηκε για πάντα. Του άρεσε πάντα να παίζει με τις λέξεις, να τις ζωγραφίζει. Ήταν η τέχνη του. Μ αυτήν έμαθε να πορεύεται. Και πριν τελειώσει το Λύκειο, τις δύσκολες μέρες του 1979, βρέθηκε στην εφημερίδα "Φως", για να προκαλέσει την αδιανόητα σιωπηλή και αναπάντεχα εμφανιζόμενη τύχη. Κι ακόμα την προκαλεί, στο ίδιο μετερίζι. Ο πατέρας του ονειρευόταν να τον δει εισαγγελέα. Μπήκε στη Νομική Θράκης, κι ανεβοκατέβαινε πέντε χρόνια για να δουλεύει στις εφημερίδες. Είχε αποφασίσει τι θέλει στη ζωή του. Τη μαγική μυρωδιά του πιεστηρίου, αυτή που τον γοήτευε αφάνταστα. Πέρασε ένα μικρό φεγγάρι στη "Βραδυνή", κι από το 1983 και για 12 χρόνια, ως το 1944, εργάστηκε στο "΄Εθνος" και τις "Εικόνες". Το 1992 μοίρα καλή τον οδήγησε στο MEGA (όπου παραμένει ακόμα), για να κάνει τρελή εικόνα τα κείμενά του. Γνώρισε ακόμα τη μαγεία των ερτζιανών (ΕΡΑ, Sport FM) και το ιλουστρασιόν των περιοδικών (Active, Τριφύλλι), ενώ τα τελευταία τέσσερα χρόνια είχε την τύχη να πει τις ιστορίες του σε σπουδαστές (ΙΕΚ Ακμή). Συνεχίζει να γράφει και να μοντάρει, να χαμογελάει και να σαρκάζει, να ταξιδεύει και να ονειρεύεται...
Μενιος ελαβε τελος,η αληθεια ειναι οτι του εχω μια καποια αδυναμια οποτε ... Εδω που λέτε έχουμε τον Μενιο του λιβανη,τον παλιό,οχι οτι ο καινουργιος δεν ειναι κάλος άπλα παρατηρώ μια και τα περισσότερα του βιβλια τα διάβασα σχεδόν μαζεμένα ότι η μεταγραφή του στον νεο του εκδοτικό έκανε τη διάφορα και στα βιβλία του κυρίως απο τη σκοπιά της θεματολογίας και πως να το πω....μαλάκωσε ως προς τους ήρωες του .Εδω που λέτε έχουμε ήρωες ελαφρός περιθωριακους παραδομενους στα παθη τους που στο τελος δικαίως η αδίκως η ιστορία δεν τους χαϊδεύει. Άμεσος τρεκουρατος πλάθει ανθρώπους με αδυναμίες ,ανθρώπους με πάθη ,ανθρώπους σάπιους και μη. Δεν είναι φορτωμένοι με όλα τα κακά του κόσμου καμιά τραγωδία δεν τους βρήκε στο παρελθόν για να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά τους ,είναι αυτοί που είναι γιατί πολύ άπλα για τον Μενιο του Λιβάνη ο κόσμος δεν ήταν πότε αγγελικά πλασμένος για να είναι και οι ήρωες του Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο θα ήθελα να είναι μεγαλύτερο έτσι θα μπορούσε να μου αναπτύξει τους ήρωες παραπάνω να του γνωρίσουμε λιγο περισσότερο άλλα ας μην είμαι και πλεονέκτης 3.5 αστεράκια από μένα
Eνα βιβλίο που συγχρόνως με την πλοκή της ιστορίας μας δίνει πληροφορίες για το μοναστήρι και την βιβλιοθήκη της Πάτμου.Ευκολοδιάβαστο και με απλή γραφή.Ο συγγραφέας έχει το προσόν να διαβαστεί και από γυναίκες και από άνδρες με το ίδιο ενδιαφέρον.
Έντεκα ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία, το "Πορφυρός κώδικας" του αγαπημένου Μένιου Σακελλαρόπουλου επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, θυμίζοντάς μας μια συγγραφική πλευρά του συγγραφέα που σχεδόν είχαμε λησμονήσει, αλλά που προσωπικά αγαπώ ιδιαίτερα. Όχι πως διαφωνώ με την ενσυναίσθηση και την πιο τρυφερή ματιά που αντιμετωπίζει στο σήμερα τους ήρωές του, αλλά κακά τα ψέματα... όπως η ζωή δεν είναι πάντα όμορφη κι εύκολη, έτσι γίνεται και με τους ανθρώπους, που δεν είναι λίγες οι φορές που φανερώνουν το πιο άσχημο και σκληρό τους πρόσωπο, και πολλές φορές εξ' αυτών, χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος, απλά, έτσι είναι καμωμένοι.
Το "Πορφυρός κώδικας" είναι ένα βιβλίο που καταφέρνει να συνδυάσει το ιστορικό στοιχείο, με τους θρύλους και τις δοξασίες που τις περισσότερες φορές το περιβάλλουν, με την περιπέτεια και τη δράση, μα πάνω απ' όλα με τον ανθρώπινο παράγοντα, που τελικά είναι εκείνος που σε κάθε αφήγηση επηρεάζει και καθορίζει σε δραματικό βαθμό την κατάληξη αυτής, γιατί οι άνθρωποι είμαστε οι επιλογές μας και η ζωή που ζούμε βασίζει τα θεμέλιά της στις επιλογές αυτές, είτε αυτές είναι ηθικές είτε όχι, αλλά σε κάθε περίπτωση φέροντας ένα τίμημα μαζί τους. Το αν ο καθένας μας είναι πρόθυμος να το πληρώσει, αυτό είναι μια άλλη ιστορία, αλλά το σίγουρο είναι πως ακόμα κι αν προσπαθήσεις ν' αποφύγεις τα χρέη σου, εκείνα πάντοτε έχουν τον τρόπο να σε βρίσκουν.
Ο συγγραφέας, για ακόμα μία φορά, έχει κάνει ενδελεχή έρευνα σε ό,τι αφορά τις μικρές και μεγάλες λεπτομέρειες της ιστορίας του, στις οποίες δεν αναφέρεται προς χάριν εντυπωσιασμού, αλλά η κάθε μία απ' αυτές συμμετέχει στην εξίσωση της αφήγησής του, που με έναν πολύ οργανικό τρόπο εξελίσσεται μέχρι να φτάσει στην κορύφωσή της, δίνοντάς μας πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες αναφορικά με το μοναδικό μοναστήρι και την εξαιρετικά μεγάλης σημασίας βιβλιοθήκη της Πάτμου, που όπως πολύ σύντομα συνειδητοποιούμε, δεν αποτελούν απλά ένα σκηνικό μέσα στο οποίο εξελίσσεται η δράση μας, αλλά αποτελούν την καρδιά και τον πυρήνα αυτής -γιατί κάθε σπουδαίο μέρος αυτού του κόσμου έχει μια καρδιά που πάλλεται και μέσα απ' τις σκιές μάς σιγοψιθυρίζει μυστικά και ιστορίες.
Μέσω μιας αφήγησης με γρήγορη, σχεδόν κινηματογραφική θα λέγαμε, ροή, ο Μένιος Σακελλαρόπουλος μάς προσφέρει μια περιπέτεια εντάσεων και συγκρούσεων, όπου τα προσωπικά συμφέροντα έρχονται σε αντίθεση και ανθρώπινες προσωπικότητες, διεφθαρμένες, η κάθε μία με τον δικό της τρόπο μα όλες τους έρμαια των παθών τους, συγκρούονται καλούμενες να πάρουν αποφάσεις που θα τους οδηγήσουν σε δρόμους χωρίς επιστροφή, αν και στην πραγματικότητα λίγο τους νοιάζει. Κι εμείς θυμώνουμε μαζί τους κι εξαγριωνόμαστε, αναρωτιόμαστε κι απορούμε, παρακολουθούμε και περιμένουμε, και όταν φτάσουμε στην κορύφωση του δράματος, δεν νιώθουμε καμία αδικία και καμία λύπη, ούτε μένουμε με ένα αναπάντητο "γιατί" στα χείλη. Απλά, θυμόμαστε, όπως προανέφερα, πως όπως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι και πολύ περισσότερο δεν είναι όλοι τους καλοί, κι ας μην έχουν κίνητρο για το αντίθετο, ίσως να μην τους δόθηκε κι εκείνο που θα τους έκανε καλύτερους.
Η άποψη μου για τις επανεκδόσεις βιβλίων είναι γνωστή,καθώς πολλάκις έχω αναφερθεί στα όσα θετικά συνοδεύουν αυτές. Εκείνο,όμως,που έχει άλλαξει το τελευταίο διάστημα είναι η στάση μου προς βιβλία που έχω διαβάσει κατά το παρελθόν καί επανέρχονται στο λογοτεχνικό προσκήνιο μετά από καιρό. Πλέον,δεν επιλέγω να διαβάζω επανεκδόσεις ανάλογων βιβλίων (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων),μα μόνο εκείνων που δεν είχε τύχει να διαβάσω ξανά. Ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός πως όσο περνούν τα χρόνια να αλλάζουν οι αναγνωστικές μου προτιμήσεις,ή,το κάνω υποσυνείδητα,καθώς δεν υπάρχει τόσος περισσευούμενος χώρος στις βιβλιοθήκες μου.
Επανακυκλοφορεί,λοιπόν,από τις εκδόσεις Ψυχογιός το μυθιστόρημα του συγγραφέα Μένιου Σακελλαρόπουλου,με τίτλο ''Πορφυρός κώδικας'' καί ναι,ήθελα να το διαβάσω από το πρώτο άκουσμα του τίτλου του,μιας καί δεν είχαν ''διασταυρωθεί'' ποτέ έως σήμερα οι ''δρόμοι'' μας. Ένα μυθιστόρημα,που αν καί ανήκει στο είδος του κοινωνικού,δεν παύει να ενισχύεται από την πρέπουσα δόση περιπέτειας καί μυστηρίου. Βλέπετε,ο τίτλος του ''Πορφυρός κώδικας'' με προ(σ)καλούσε να τον ''σπάσω'' κι εγώ ανάλογες προ(σ)κλήσεις δεν τις αφήνω αναπάντητες.... Άραγε,τί μπορεί να υπήρχε πίσω απ'αυτόν τον κώδικα καί ποιος ο συμβολισμός καί η χρήση του πορφυρού χρώματος; Καί αυτά τα κλειδιά (παλαιού τύπου),που απεικονίζονται στο εξώφυλλο,ποια παλιά καί καλά κρυμμένα μυστικά μπορεί να άνοιγαν;
"Τον άγγιξε ο Ιουστινιανός, τον προσκύνησαν αυτοκράτορες και βασιλιάδες, τον σεβάστηκε ακόμα και ο Μωάμεθ Β' ο Πορθητής. Άντεξε χίλια πεντακόσια χρόνια. Και τώρα, κρυμμένος στην ιερή γη της Πάτμου, στο καστρομονάστηρο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, ο Πορφυρός Κώδικας –μια παμπάλαια περγαμηνή γραμμένη με φτερό αετού– αφουγκράζεται τη σιωπή του και μετράει στο σκοτάδι τη δόξα του. Προσκυνητής και συντηρητής του ο Χριστόδουλος Παυλίδης, που αφιέρωσε την ασκητική του ζωή στη φύλαξη των ιερών κειμηλίων, τα οποία αναπαύονται στη σπάνια βιβλιοθήκη που κόβει την ανάσα. Με την ίδια κομμένη ανάσα αντίκρισε ο Χριστόδουλος την Ιζαμπέλα Οντιτόρε, Ιταλίδα αρχιτέκτονα που βρέθηκε στο νησί. Οι μοίρες τους έσμιξαν δραματικά. Κι αυτό το σφιχταγκάλιασμα έφτασε ως τον Πορφυρό Κώδικα, τον Χριστό Ελκόμενο του Ελ Γκρέκο και άλλα αριστουργήματα που μπήκαν ανάμεσά τους…" (Περίληψη οπισθοφύλλου)
Το βιβλίο ''Πορφυρός κώδικας'' είναι το τρίτο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω καί με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα πως διαφέρει άρδην απ'τα άλλα έργα του που έχω διαβάσει. Ένιωσα σαν να συστηνόμουν ξανά με την γραφή του καί αντιλήφθηκα το πόσο ευέλικτη καί ενδιαφέρουσα μπορεί να γίνει η πένα του. Άν καί το παρόν μυθιστόρημα,αρχικά με ''παραπλάνησε'' πως θα κινηθεί μεταξύ ενός αισθηματικού καί κοινωνικού επιπέδου,ενέχει αρκετά ψήγματα αστυνομικής λογοτεχνίας που ενισχύεται από ακατάπαυστη δράση,αγωνία,έντονα συναισθήματα,ανατροπές,αληθοφανείς χαρακτήρες προσώπων καί διαλόγων,ενδελεχή έρευνα από μεριάς του συγγραφέα,μυστήριο,ενώ παράλληλα κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μας έως καί το τέλος. Ένα βιβλίο που μου άφησε αρκετά καλές εντυπώσεις καί που το προτείνω καί σε εσάς. Καλή ανάγνωση.
Ο συγγραφέας έχει κάνει την έρευνά του και συγχρόνως με την πλοκή της ιστορίας, μας δίνει ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικά με το μοναστήρι και την σημαντική βιβλιοθήκη της Πάτμου. Με επιτυχία έχει καταφέρει να συνδυάσει το ιστορικό στοιχείο, με τους θρύλους. Το βιβλίο διαβάζεται εύκολα και από τις πρώτες σελίδες καταλαβαίνεις το τέλος που θα έχει