What do you think?
Rate this book
The World as Will and Representation (Annotated) (Illustrated)
- Contains an up-to-date bibliography of works about Schopenhauer, an introduction placing the book within the context of its time, and photographic reproductions of all of the illustrations from the original print edition
Arthur Schopenhauer (1788-1860) was one of the greatest and most popular philosophers of the nineteenth century, and his fame has endured to this day. He believed that by looking inside ourselves, we could deserve the meaning of the universe, since it is, as we are, permeated and inspired by the basic life force he called Will. He believed that we are, as are all living things, constantly striving for fulfilment, which we can never attain. Schopenhauer was deeply influenced by Eastern philosophy and by mystical Neo-Platonism, but out of this raw material he produced something entirely original and profound. The World as Will and Representation is his masterpiece, the culmination of his life’s work. Its topics include the nature of the mind, free will, morality, aesthetics and the principles of art, sexuality, and animal rights. His ideas have inspired thinkers such as Nietzsche and Sartre, as well as artists such as Flaubert, Wagner, Mahler, Prokofiev and Thomas Mann.
Lexicos Books is proud to present, complete and unabridged in a single volume, this authorative English translation of one of the most important works of modern philosophy. It has been meticulously edited and formated for Kindle, and includes all of Schopenhauer’s notes and illustrations, as well as the Greek and Latin passages from the original. It is fully searchable, with an active table of contents.
“Arthur Schopenhauer was the most articulate and influential pessimist in the history of human thought.” Mark Stone, The Giants of Philosophy
“Apart from my slow progress with my music, my sole preoccupation now is with a man who—if only through his writings—has come to me in my loneliness like a gift from heaven. This is Arthur Schopenhauer, the greatest philosopher since Kant.” Richard Wagner, Letter to Franz Liszt (1854)
“His acquaintance with the philosophy of Arthur Schopenhauer was the great event in Wagner’s life.” Thomas Mann
Arthur Schopenhauer (1788-1860) was one of the greatest and most popular philosophers of the nineteenth century, and his fame has endured to this day. He believed that by looking inside ourselves, we could deserve the meaning of the universe, since it is, as we are, permeated and inspired by the basic life force he called Will. He believed that we are, as are all living things, constantly striving for fulfilment, which we can never attain. Schopenhauer was deeply influenced by Eastern philosophy and by mystical Neo-Platonism, but out of this raw material he produced something entirely original and profound. The World as Will and Representation is his masterpiece, the culmination of his life’s work. Its topics include the nature of the mind, free will, morality, aesthetics and the principles of art, sexuality, and animal rights. His ideas have inspired thinkers such as Nietzsche and Sartre, as well as artists such as Flaubert, Wagner, Mahler, Prokofiev and Thomas Mann.
Lexicos Books is proud to present, complete and unabridged in a single volume, this authorative English translation of one of the most important works of modern philosophy. It has been meticulously edited and formated for Kindle, and includes all of Schopenhauer’s notes and illustrations, as well as the Greek and Latin passages from the original. It is fully searchable, with an active table of contents.
“Arthur Schopenhauer was the most articulate and influential pessimist in the history of human thought.” Mark Stone, The Giants of Philosophy
“Apart from my slow progress with my music, my sole preoccupation now is with a man who—if only through his writings—has come to me in my loneliness like a gift from heaven. This is Arthur Schopenhauer, the greatest philosopher since Kant.” Richard Wagner, Letter to Franz Liszt (1854)
“His acquaintance with the philosophy of Arthur Schopenhauer was the great event in Wagner’s life.” Thomas Mann
1270 pages, Kindle Edition
First published January 1, 1818
557 people are currently reading
6463 people want to read
About the author
Arthur Schopenhauer
1,924 books5,879 followersArthur Schopenhauer was born in the city of Danzig (then part of the Polish–Lithuanian Commonwealth; present day Gdańsk, Poland) and was a German philosopher best known for his work The World as Will and Representation. Schopenhauer attempted to make his career as an academic by correcting and expanding Immanuel Kant's philosophy concerning the way in which we experience the world.
He was the son of author Johanna Schopenhauer and the older brother of Adele Schopenhauer.
He was the son of author Johanna Schopenhauer and the older brother of Adele Schopenhauer.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 132 reviews
October 30, 2017
شاهکار
جلد اول کتاب دربردارنده ی ایده ی بنیادین نظام فکری شوپنهاور است که به چهار دفتر تقسیم شده، با ضمیمه ای حاوی نقدی استادانه بر فلسفه ی کانتی کامل می شود. تصویر برآمده از این بخش تصویری منسجم و مبتنی بر تجربه ی درونی و بیرونی است که سه دژ استوار فلسفه ی شوپنهاور، یعنی متافیزیک طبیعیت، متافیزیک هنر و متافیزیک اخلاق را پدید می آورد.
جلد دوم تکمله ی مباحث مطرح در هر یک از چهار دفتر جلد اول، و نماینده ی عمری تأمل بر مسائل متعددی که بنیان فلسفه ی او را تشکیل داده اند. این بخش حاوی پنجاه فصل در تکمیل مباحث جلد اول بوده، عمق و تنوع مندرجات آن نشان از پختگی و گستردگی اندیشه ی نویسنده دارد، و آن را به عنوان یکی از برجسته ترین آثار در سراسر قلمرو ادبیات فلسفی متمایز می سازد.
شوپنهاور ابتدای کتاب ذکر کرده که باید این کتاب را دو بار بخوانید تا بتوانید کامل و بهتر درکش کنید. من میگم این اثر رو حداقل باید دو بار خواند. تمام نظام های فکری و فلسفی بزرگ دوران رو تا زمان خودش بررسی میکنه و به صورت استادانه و با مثال های مناسب، به بیان ایرادات و نقاط ضعف آنها می پردازه. قلم تند و تیز نویسنده هم در تمام این اثر جریان داره و بدون ذره ای بخشش، به خُرد کردن و لِه کردن نظام های فکری ای که باهاشون مخالفه، می پردازه. سیستم بررسی نظام ها هم بدین صورت هستش که ابتدا به بررسی کلی اون نظام می پردازه، سپس ضعف های اون سیستم رو نشون میده و مثال های مناسبی میزنه. بعدش این سیستم رو کامل خُرد میکنه و در نهایت پاسخ خودش رو برای ارائه راهکار جایگزین به جای اون سیستم میده.
متن این اثر در عین سادگی در بیان، فوق العاده سنگین و قوی هستش، به طوری که ابتدا سیستم های مورد باور عموم رو خُرد میکنه و سپس سیستم جدید رو ارائه میده، در نتیجه اگر سیستمی که شما بهش باور دارید، داخل این اثر مورد حمله قرار بگیره، کمی زمان میبره تا با سیستم جدید وفق پیدا کنید، اما وقتی کلیات بینش شوپنهاور رو بدست آوردید، خواندش سریع و روان میشه. نکته شخصی دیگه ای که باید ذکر کنم اینه که خوندن این اثر، به تمرکز فوق العاده بالایی نیاز داره، بطوری که باید کامل در لحظه حضور داشته باشید و تمام حواس خودتون رو به متن اختصاص بدین. در غیر این صورت یا باید به ابتدای متن بازگردید یا کلا مفهوم را نخواهید فهمید.
همان طور که ذکر کردم، متن این اثر سنگین هستش، بنابراین جا داره که از جناب آقای "رضا ولی یاری" برای ترجمه این اثر، تشکر و قدردانی ویژه ای بکنم، که اگر زحمات بی دریغ ایشون نبود، خواننده های ایرانی از خواندن چنین شاهکاری بی بهره می ماندند. فقط کافیه که نگاهی به متن بیندازید تا متوجه بشید که چقدر زحمت و دقت برای ترجمه این اثر بکار رفته.
June 3, 2020
Die Welt als Wille und Vorstellung est sans aucun doute l’une des œuvres majeures du XIXème allemand. Ce monument de la philosophie spéculative est né d’une intuition fondamentale qu’eût le jeune Schopenhauer de la misère de la vie, comme Bouddha dans sa jeunesse, lorsqu’il aperçut la maladie, la vieillesse, la souffrance et la mort. Le livre fut publié vers 1818 alors que son auteur avait à peine 30 ans, puis retravaillé, commenté à foison, dans les Suppléments et dans les Parerga et Paralipomena, tout au long de sa vie. D’abord ignoré au moment de sa publication par des lecteurs et universitaires aveuglés à l’époque par les architectures dialectiques de Hegel, le chef-d’œuvre de Schopenhauer ne devint objet d’étude et d’admiration que tardivement, vers la fin de la vie de son auteur.
Schopenhauer fut une source d’inspiration majeure pour Richard Wagner et pour le jeune Friedrich Nietzsche (son opposition entre Apollon et Dionysos dans La Naissance de la tragédie est un calque à peine voilé de celle établie ici entre Représentation et Volonté), mais aussi pour Charles Darwin, pour Sigmund Freud, pour C.G. Jung et bien d’autres penseurs majeurs des XIXème et XXème siècles. À l’évidence, le maître de Francfort est aujourd’hui quelque peu oublié.
C’est que, sans doute, Le Monde est un livre difficile, non seulement de par sa longueur (pas loin de 1500 pages, si l’on inclut les annexes et les suppléments), de par l’aspect massif et compact de chaque paragraphe, mais aussi simplement en raison de la nature souvent abstraite et spéculative des arguments. Ce livre, en outre, est écrit, pour une part essentielle, en référence aux Critiques de Kant et aux dialogues de Platon, que Schopenhauer suppose connus de son lecteur. Il donne même, dans la Préface, des instructions précises (et peut-être pas dénuées de bon sens !) sur la manière de lire son ouvrage et bien le comprendre : il faudrait d’abord s’imprégner de sa thèse de doctorat, De la quadruple racine du principe de raison suffisante (1813), puis lire Le Monde au moins deux fois... Schopenhauer a le goût de la tournure frappante et son style est souvent mordant, imagé, mais c’est l’équivalent stylistique d’un moteur au diesel : pesant au démarrage du livre et de chacune de ses parties, avec des démonstrations techniques alambiquées, puis gagnant graduellement en vivacité jusqu’aux envolées finales, vibrantes d’inspiration.
Le titre du livre indique de façon très ramassée de quoi il s’agit. Le monde réel est comme un Janus à deux faces : d’un côté la Représentation, c’est à dire l’ensemble des phénomènes observables sous les catégories transcendantales de l’espace, du temps et de la causalité ; de l’autre une Volonté unique, autrement dit la « chose en soi », non observable en dehors de notre sens intime, des forces aveugles et désirantes au tréfonds de nous-mêmes, mais qui se manifeste en dehors de nous, voilée sous les phénomènes, à travers la totalité du réel. Cette thèse se développe dans l’ouvrage à travers quatre grandes parties, traitant l’ensemble des domaines philosophiques en un système complet et cohérent (à la manière des corpus de philosophie antique, tels que celui d’Aristote) :
1) Épistémologie, à travers laquelle Schopenhauer établit la distinction fondamentale entre la Représentation phénoménale et la Volonté nouménale ; Schopenhauer, à cette occasion, élabore une logique et même une petite théorie du rire (§ 13).
2) Métaphysique, où Schopenhauer expose plus en profondeur quelle est la nature de la Volonté, comme poussée aveugle, sans cause et sans but, manifestée à travers l’ensemble des corps, vivants ou inertes, et des forces de la Nature. Ainsi les forces gravitationnelle ou électromagnétique (§ 27), aussi bien que le désir sexuel sont-ils des expressions diverses et particulières de la Volonté.
Il y a, dans l’ontologie de Schopenhauer, quelque chose qui rappelle Plotin et les degrés d’émanation de l’Un : la Volonté fondamentale s’exprime par paliers, d’abord à travers les Idées platonicienne, puis à travers l’ensemble de la Nature, depuis les éléments inorganiques, jusqu’aux différentes formes de la vie : les végétaux, les invertébrés, les mammifères, enfin les humains, suprême expression où la Volonté prend conscience d’elle-même.
Les thèses de Schopenhauer font, bien plus encore, penser à Spinoza, pour qui, de même, le monde est déploiement de la Substance (Dieu ou, chez Schopenhauer, la Volonté) à travers les Attributs (pensée et étendue, autrement dit les catégories de la Représentation) et les Modes (chaque étant particulier, comme objectité de la Volonté), et pour qui l’intuition du sage est le lieu où la Substance se pense elle-même (Spinoza), où la Volonté se révèle derrière le voile de Maya (Schopenhauer).
3) Esthétique : Schopenhauer y expose une théorie complète du génie et de l’art, les formes artistiques étant considérées comme des imitations des Idées platoniciennes, elles-mêmes objectités premières de la Volonté. La musique tient une place privilégiée, puisqu’elle est une expression directe de la Volonté même, et le § 52 contient des pages immortelles sur la mélodie et l’harmonie (on comprend qu’elles eurent marqué un Wagner).
4) Éthique : Schopenhauer y expose deux tendances fondamentales, résultant de la lutte de la Volonté avec elle-même. D’une part l’affirmation de la Volonté (égoïsme, ou sans doute quelque chose d’assez proche de ce que Nietzsche appellera « volonté de puissance »). D’autre part la négation de la Volonté (compassion, ascèse). Ce livre, sans doute le plus important de toute l’œuvre, contient également une théorie du caractère (§ 55), un exposé de la philosophie du droit de Schopenhauer (§ 62 à 64) et de ses vues sur la religion (§ 68 et 70) et sur le suicide (§ 69).
A ce propos, Schopenhauer a été souvent considéré comme un philosophe farouchement antireligieux. Opinion en grande partie démentie par la fin de ce quatrième livre, qui est une apologie de l’ascétisme mystique, qu’il soit d’origine chrétienne (notamment chez Maître Eckhart) ou brahmanique. L’influence de la littérature de l’Inde antique (les Védas, la Bhagavad Gita) est un élément singulier en ce début de XIXème siècle occidental, et la source d’inspiration principale de l’éthique de Schopenhauer. La seule chose qu’on puisse affirmer avec certitude, c’est son opposition répétée au judaïsme.
Autre élément curieux : Schopenhauer a souvent été taxé de philosophe « pessimiste », qualificatif qui ne me semble pas tout à fait juste ou adéquat. Il a sans doute été inspiré par certains paragraphes (notamment § 56 et 57), qui traitent de la nature insatiable et éternellement désirante de la Volonté et de l’existence humaine, oscillant entre souffrance et ennui. Cela dit, c’est véritablement en fin de course qu’apparaît cette thématique et, après l’ensemble des développements qui la précèdent. En outre, Schopenhauer offre deux voies de délivrance permettant de s’affranchir de cet univers de souffrance. D’abord, dans la troisième partie, le monde des arts, qui offre, par la contemplation désintéressée de formes pures, une consolation, un calmant à la volonté de vivre. Ensuite, la suppression du vouloir-vivre par la vie ascétique, pour laquelle « c’est notre monde actuel, ce monde si réel avec tous ses soleils et toutes ses voies lactées, qui est le néant. » — consolations que Nietzsche critiquera plus tard de la manière la plus vive, de la même manière qu’il critiquera la musique de Wagner, considérée comme un « narcotique ».
Le texte du Monde est suivi d’une Critique de la philosophie kantienne et des Suppléments, qui occupent un volume à peu près égal à celui du texte originel.
Borges disait : « Today, were I to choose a single philosopher, I would choose him (Schopenhauer). If the riddle or the universe can be stated in words, I think these words would be in his writings. » Je souscris à cet avis.
Schopenhauer fut une source d’inspiration majeure pour Richard Wagner et pour le jeune Friedrich Nietzsche (son opposition entre Apollon et Dionysos dans La Naissance de la tragédie est un calque à peine voilé de celle établie ici entre Représentation et Volonté), mais aussi pour Charles Darwin, pour Sigmund Freud, pour C.G. Jung et bien d’autres penseurs majeurs des XIXème et XXème siècles. À l’évidence, le maître de Francfort est aujourd’hui quelque peu oublié.
C’est que, sans doute, Le Monde est un livre difficile, non seulement de par sa longueur (pas loin de 1500 pages, si l’on inclut les annexes et les suppléments), de par l’aspect massif et compact de chaque paragraphe, mais aussi simplement en raison de la nature souvent abstraite et spéculative des arguments. Ce livre, en outre, est écrit, pour une part essentielle, en référence aux Critiques de Kant et aux dialogues de Platon, que Schopenhauer suppose connus de son lecteur. Il donne même, dans la Préface, des instructions précises (et peut-être pas dénuées de bon sens !) sur la manière de lire son ouvrage et bien le comprendre : il faudrait d’abord s’imprégner de sa thèse de doctorat, De la quadruple racine du principe de raison suffisante (1813), puis lire Le Monde au moins deux fois... Schopenhauer a le goût de la tournure frappante et son style est souvent mordant, imagé, mais c’est l’équivalent stylistique d’un moteur au diesel : pesant au démarrage du livre et de chacune de ses parties, avec des démonstrations techniques alambiquées, puis gagnant graduellement en vivacité jusqu’aux envolées finales, vibrantes d’inspiration.
Le titre du livre indique de façon très ramassée de quoi il s’agit. Le monde réel est comme un Janus à deux faces : d’un côté la Représentation, c’est à dire l’ensemble des phénomènes observables sous les catégories transcendantales de l’espace, du temps et de la causalité ; de l’autre une Volonté unique, autrement dit la « chose en soi », non observable en dehors de notre sens intime, des forces aveugles et désirantes au tréfonds de nous-mêmes, mais qui se manifeste en dehors de nous, voilée sous les phénomènes, à travers la totalité du réel. Cette thèse se développe dans l’ouvrage à travers quatre grandes parties, traitant l’ensemble des domaines philosophiques en un système complet et cohérent (à la manière des corpus de philosophie antique, tels que celui d’Aristote) :
1) Épistémologie, à travers laquelle Schopenhauer établit la distinction fondamentale entre la Représentation phénoménale et la Volonté nouménale ; Schopenhauer, à cette occasion, élabore une logique et même une petite théorie du rire (§ 13).
2) Métaphysique, où Schopenhauer expose plus en profondeur quelle est la nature de la Volonté, comme poussée aveugle, sans cause et sans but, manifestée à travers l’ensemble des corps, vivants ou inertes, et des forces de la Nature. Ainsi les forces gravitationnelle ou électromagnétique (§ 27), aussi bien que le désir sexuel sont-ils des expressions diverses et particulières de la Volonté.
Il y a, dans l’ontologie de Schopenhauer, quelque chose qui rappelle Plotin et les degrés d’émanation de l’Un : la Volonté fondamentale s’exprime par paliers, d’abord à travers les Idées platonicienne, puis à travers l’ensemble de la Nature, depuis les éléments inorganiques, jusqu’aux différentes formes de la vie : les végétaux, les invertébrés, les mammifères, enfin les humains, suprême expression où la Volonté prend conscience d’elle-même.
Les thèses de Schopenhauer font, bien plus encore, penser à Spinoza, pour qui, de même, le monde est déploiement de la Substance (Dieu ou, chez Schopenhauer, la Volonté) à travers les Attributs (pensée et étendue, autrement dit les catégories de la Représentation) et les Modes (chaque étant particulier, comme objectité de la Volonté), et pour qui l’intuition du sage est le lieu où la Substance se pense elle-même (Spinoza), où la Volonté se révèle derrière le voile de Maya (Schopenhauer).
3) Esthétique : Schopenhauer y expose une théorie complète du génie et de l’art, les formes artistiques étant considérées comme des imitations des Idées platoniciennes, elles-mêmes objectités premières de la Volonté. La musique tient une place privilégiée, puisqu’elle est une expression directe de la Volonté même, et le § 52 contient des pages immortelles sur la mélodie et l’harmonie (on comprend qu’elles eurent marqué un Wagner).
4) Éthique : Schopenhauer y expose deux tendances fondamentales, résultant de la lutte de la Volonté avec elle-même. D’une part l’affirmation de la Volonté (égoïsme, ou sans doute quelque chose d’assez proche de ce que Nietzsche appellera « volonté de puissance »). D’autre part la négation de la Volonté (compassion, ascèse). Ce livre, sans doute le plus important de toute l’œuvre, contient également une théorie du caractère (§ 55), un exposé de la philosophie du droit de Schopenhauer (§ 62 à 64) et de ses vues sur la religion (§ 68 et 70) et sur le suicide (§ 69).
A ce propos, Schopenhauer a été souvent considéré comme un philosophe farouchement antireligieux. Opinion en grande partie démentie par la fin de ce quatrième livre, qui est une apologie de l’ascétisme mystique, qu’il soit d’origine chrétienne (notamment chez Maître Eckhart) ou brahmanique. L’influence de la littérature de l’Inde antique (les Védas, la Bhagavad Gita) est un élément singulier en ce début de XIXème siècle occidental, et la source d’inspiration principale de l’éthique de Schopenhauer. La seule chose qu’on puisse affirmer avec certitude, c’est son opposition répétée au judaïsme.
Autre élément curieux : Schopenhauer a souvent été taxé de philosophe « pessimiste », qualificatif qui ne me semble pas tout à fait juste ou adéquat. Il a sans doute été inspiré par certains paragraphes (notamment § 56 et 57), qui traitent de la nature insatiable et éternellement désirante de la Volonté et de l’existence humaine, oscillant entre souffrance et ennui. Cela dit, c’est véritablement en fin de course qu’apparaît cette thématique et, après l’ensemble des développements qui la précèdent. En outre, Schopenhauer offre deux voies de délivrance permettant de s’affranchir de cet univers de souffrance. D’abord, dans la troisième partie, le monde des arts, qui offre, par la contemplation désintéressée de formes pures, une consolation, un calmant à la volonté de vivre. Ensuite, la suppression du vouloir-vivre par la vie ascétique, pour laquelle « c’est notre monde actuel, ce monde si réel avec tous ses soleils et toutes ses voies lactées, qui est le néant. » — consolations que Nietzsche critiquera plus tard de la manière la plus vive, de la même manière qu’il critiquera la musique de Wagner, considérée comme un « narcotique ».
Le texte du Monde est suivi d’une Critique de la philosophie kantienne et des Suppléments, qui occupent un volume à peu près égal à celui du texte originel.
Borges disait : « Today, were I to choose a single philosopher, I would choose him (Schopenhauer). If the riddle or the universe can be stated in words, I think these words would be in his writings. » Je souscris à cet avis.
June 11, 2022
دوستانِ گرانقدر، بدون هیچگونه بزرگنمایی باید بگویم، این کتاب، از هر نظر کاملترین و ارزنده ترین کتابِ فلسفی است که در طولِ تاریخ نگاشته و تدوین شده است.. زنده یاد «آرتور شوپنهاور» این بزرگمردِ فرهیخته و خردمند، اثری از خویش به جا گذاشته که در بسیاری از موضوعات و مواردِ اساسی، میتواند در امرِ فلسفه یاری رسانِ انسانهایِ اهلِ اندیشه باشد.. این کت��ب به اندازه ای پُربار و پُرمغز بود که جملاتی که از دلِ این کتاب بیرون آوردم و به اصطلاح چکیده نویسیِ من از این کتابِ ارزشمند چیزی نزدیک به 200 صفحه شد.. در هر حال به انتخاب برخی از جملاتِ این کتاب را برای شما عزیزان در این ریویو نوشته ام و سعی میکنم بخشِ دیگری را نیز تهیه کنم و در ریویو دیگری مربوط به این کتاب در گوردریدز بنویسم
--------------------------------------------
فلسفۀ من، در وهلۀ نخست، ماهیتِ درونیِ حقیقی انسان را نه در آگاهی، بلکه در اراده قرار میدهد.. این اراده ذاتاً با آگاهی متحد نیست، بلکه با آن و به دیگر سخن، با شناخت مرتبط است، همچون رابطۀ منور با نور... همانطور که جهانِ مادی از بیرون واردِ آگاهی میشود، اراده نیز از درون واردِ آگاهی میشود.. عقل نیز چون مغز موقتی و هلاک پذیر است و محصولِ مغز یا به بیان بهتر، فعالیتِ مغز است.. اما مغز همچون کلِ اندامِ بدن، محصول یا پدیدارِ اراده است و تنها اراده است که نابود نمیشود
************
جهان نزدِ من و نزدِ اسپینوزا به وسیلۀ نیرویِ درونیِ خود و به واسطۀ خود، وجود دارد
************
ما بیش از آنچه تصور میکنیم، با جهان یکی هستیم.. ماهیتِ درونیِ جهان، ارادۀ ما میباشد و نمودِ پدیداری اش نیز تصورِ ما است
************
همانقدر که ما در جهان هستیم، جهان هم در ما وجود دارد و منشأ هرگونه واقعیت در خودِ ما واقع میشود
************
جهانِ ادراک یا جهانِ همچون تصور نزدِ دینداران و وحدتِ وجودیان توسطِ خدا و با افسانه هایِ غیرقابلِ دفاع شکل میگیرد، ولی در فلسفۀ من، جهانِ ادراک و جهانِ همچون تصور، به شکل تصادفی ظاهر میشود، زیرا هوش با ادراکِ بیرونی اش، اصولاً واسطِ انگیزه ها برای پدیدارهایِ کاملترِ اراده است و این واسط به مرورِ زمان به آن عینیتِ ادراک پذیری که جهان در آن وجود دارد، ارتقا میابد
************
ماده، تصور هوش است و هوش آن است که ماده تنها در تصورِ آن وجود دارد.. هر دو با هم جهانِ همچون تصور را تشکیل میدهند... آنچه اولیه است، همان است که پدیدار میشود، یعنی شئ فی نفسه که ما آن را به عنوان "اراده" مینامیم نه چیز دیگر... این فی نفسه، نه تصور کننده است و نه تصور شونده، بلکه یکسره با نحوۀ پدیدار شدن اش تفاوت دارد
************
فیلسوف نماهایی که در مورد الاهیات و اینگونه مسائل به نام فلسفه نوشته اند، به قولِ کانت، از روشِ زشتِ محیلانه (حیله گرانه) استفاده کرده اند .. این موجودات برایِ فریبِ خوانندگانشان از انتزاعاتی موهوم بهره میبرند و از مفاهیمی استفاده میکنند که این مفاهیم هرگز به واقعیتی که محتوای خود را از آن گرفته اند، اشاره نمیکنند، بلکه همچنان در جوِ عمومیتِ انتزاعی شناورند و به سبُکی بر فرازِ آن پرواز میکنند.. اینگونه استدلال هایِ حیله گرانۀ فلسفی برای نوشتن در مورد خدا و الاهیات و دین و مذهب و مسائلی همچون روح، بدونِ تردید به سفسطۀ محض ختم میشوند و به صورتِ آشکارا مهملاتی غیر قابلِ اثبات را به عنوانِ حقیقت مطرح کرده و در مغزِ مخاطبانِ بیچاره و ساده لوح، فرو میکنند.. مثلاً در موردِ هفت آسمان و طبقۀ هفتم و آنچه در این طبقات وجود دارد مینویسند و یا از آن جهان و چگونگی و شرایطِ مواد و اجسامِ موجود در آن مهمل بافی میکنند و این انتزاعات را به عنوانِ حقایقِ غیر قابلِ تغییر به خوردِ خواننده میدهند
************
فلسفه ذاتاً حکمتِ جهانی است.. فلسفه تنها با جهان سر و کار دارد و خدایان در ادیانِ گوناگون را به حالِ خودشان میگذارد، ولی انتظار دارد که خدایان با دین و مذهبشان نیز فلسفه را به حال خود بگذارند
************
خودآگاهی ما، نه مکان، بلکه تنها زمان را به عنوانِ صورتِ خود دارد.. از این رو تفکرِ ما، همچون درک مان، در سه بعد رخ نمیدهد، بلکه صرفاً در یک بعد، یعنی در یک خط، بدونِ پهنا و عمق، رخ میدهد... بزرگترین نقص از نقایصِ ذاتیِ هوش ما، ناشی از این واقعیت است.. ما همه چیز را تنها به شکلِ متوالی میتوانیم بشناسیم و در هر زمان تنها از یک چیز آگاهیم و حتی از آن یک چیز هم تنها به این شرط آگاهیم که عجالتاً هر چیز دیگر را فراموش کنیم و مطلقاً از آن ناآگاه باشیم
************
برخی در سراسرِ زندگی به خطاهایِ بسیاری همچون موهوم پرستی دینی و مذهبی و باورها و ایمانهایِ اینچنینی میچسبند و صرفاً از سرِ ترسی که خود از آن آگاه هستند، مراقبند که هرگز بنیانِ ایمانِ آنها زیر سؤال نرود.. اینگونه هوشِ آنها هر روز با فریب و موهومات، فریفته و منحرف میگردد
************
هر قدر خطا و اشتباه، با تعصب و سرسختی بیشتری حفظ شده باشد، برهانی که آن را محکوم میکند نیز آزاردهنده تر خواهد بود
************
مصالح داده شده به هر فلسفه ای، چیزی نیست جز آگاهیِ تجربی ای که به آگاهی از شخص خود (خودآگاهی) و آگاهی از دیگر امور (ادراک بیرونی) تقسیم میشود.. هر فلسفه ای که به جای آغاز کردن از این آگاهی، نقطۀ آغازِ خود را مفاهیمی انتزاعی و موهوماتی همچون خدا، جوهرِ مطلق، امر نامتناهی، امر متناهی، این همانی مطلق، روح، جهانِ آخرت و اینگونه مسائل و موارد قرار دهد، بی هیچ پایگاهی در هوا شناور میشود و هرگز نمیتواند به نتیجه ای حقیقی منتهی گردد.. دغل بازانِ فیلسوف نما، این موضوعِ مهم در فلسفه را فهم نکردند که فلسفه نباید از مفاهیم ساخته شود، بلکه باید در مفاهیم به وجود آید و نتایجِ خود را در این مفاهیم ذخیره کند
************
این جهان عظیم که به نوعی پیمایش ناپذیر است، هستیِ آن به یک ریسمانِ واحد آویخته است و این ریسمان یک آگاهیِ واقعی است که جهان در آن وجود دارد
************
هرقدر که یک شخص به لحاظِ عقلی و خرد در مرتبۀ پایین تری باشد و کمتر اندیشه کند، هستی و جهان برایش کمتر معماگونه و رازآمیز است.. عقلِ چنین آدمهایی یکسره به تقدیر و مسائل الاهی وفادار میماند
************
تنها یک شئ فی نفسه وجود دارد و آن هم ماده است که هرچیزِ دیگری شکلی از آن است.. جریانِ طبیعت، یگانه نظامِ جهانی و نظمِ مطلق است.. زمانی که رئالیسم دارایِ اقتدار بود، همچون ادیان و مذاهب، برایِ اجتناب از این نتایج و پیشرفتِ ماتریالیسم، موهوماتی همچون روح باوری در کنارِ واقع باوری مطرح شد. بنابراین وجودِ یک جوهرِ غیر مادی و خیالی در کنارِ ماده، سر برآورد.. این دوگانه باوری و روح باوری، عاری از تجربه و خرد و درک پذیری، توسطِ اسپینوزا تکذیب شد و نادرستی آن توسط کانت نشان داده شد
************
در طولِ تاریخ موجوداتِ حیله گری بوده اند تا به امروز کوشیده اند تا از طریق نیازِ آدمی به متافیزیک به امرارِ معاش پرداخته و حداکثر بهره برداری را از نیاز داشته باشند، این صاحب امتیازان انحصاری دینفروش و باج گیر، همان ملاها و روحانیون هستند... پیروانِ دینی و مذهبی ها، خودشان چنین کسب و کاری را برای روحانیون و آخوندها به وجود آورده اند، چراکه تضمینِ کسب و کارِ این گروه، حق القایِ عقایدِ دینی و موهومات به مردم و آن هم در دورانِ کودکی بوده است.. پیش از آنکه قوۀ حکم و هوش و خردِ انسان از خواب بیدار شود، در همان کودکی، باورهایِ مهمل و خرافات و داستانهایِ غیرعقلانی دینی را در مغزِ این آدمها فرو کرده اند و در آنجا ماندگار شده است.. اگر قرار بود که ملاها و روحانیون صبر کنند تا قوۀ حکم و خردِ مردم بالغ شود، حقوق و مزایای شان از میان میرفت
************
در نتیجۀ جبرباوری، جهان بدل به نمایشِ خیمه شب بازی ای میشود که یک مشت نخ یا همان انگیزه ها، جهان را اداره میکنند و حتی نمیتوان فهمید که سرتاسرِ آن برای سرگرمیِ چه کسی ترتیب یافته است.. اگر نمایش دارای نقشه و طرحی باشد، آنگاه نوعی تقدیر میشود کارگردان. اگر هم طراحی در کار نباشد، کارگردان میشود ضرورتِ کور.. تنها راهِ گریز از این پوچی، این شناخت است که وجود و ذاتِ تمامیِ امور، پدیدارِ یک ارادۀ حقیقتاً آزاد است که خود را دقیقاً در آنها میشناسد، زیرا کار و فعالیتِ آنها از ضرورت رهایی نمیابد.. برای نجاتِ آزادی از دستِ تقدیر یا بخت، باید آن را از فعل به هستی انتقال میدادیم
************
ما انسانها دارایِ هوشی مضاعف هستیم، یک هوشِ متفکر و یک هوشِ مُدرِک.. و عملکردهایِ این دو هوش، اغلب مستقل از یکدیگر شکل میگیرد.. به بیانِ ساده تر، ما چیزی را درک میکنیم و به چیزی دیگر می اندیشیم.. از سویِ دیگر، اینها اغلب به یکدیگر مربوط میشوند
************
از آنجایی که قوۀ تعقل به همه داده شده، اما قوۀ حکم و خردورزی به عدۀ کمی تعلق گرفته است، نتیجه این میشود که آدمی در معرضِ وهم و خیال قرار میگیرد، زیرا دستخوشِ خیالاتِ واهی میشود که هرکسی میتواند او را گرفتارِ آنها سازد و چون این خیالاتِ واهی به عنوانِ انگیزه ای برایِ اراده ورزی او عمل میکند، میتوانند وی را به ارتکابِ انواعِ حماقت و کج روی و افراط در بی سابقه ترین امورِ نامعقول وا دارند
************
میتوانیم بسیاری از مردمی که از خردورزی و قوۀ حکم بهره ای نبرده اند را عادت دهیم تا فلان چیزِ بی ارزش را مقدس بخوانند و بخاطرِ مقدساتِ مذهبی، خودشان را در خاک بمالند (ضریحِ فلان مرده و گورهایِ بی ارزش را ببوسند و قبر پرستی و مرده پرستی کنند) و آنها را عادت دهیم که به ارادۀ خودشان دارایی و زندگیِ خویش را در گروهِ الفاظ و اشخاص و عناوینی اوهام و خرافی و احمقانه، قرار دهند و با ایمانِ باطنی، هر موجودِ بی ارزشی را بزرگ بدانند و یا یک انسانِ بزرگ و خردمند را پست و ناچیز بشمارند و میتوانیم به آنها بقبولانیم که در راهِ اعتقاداتشان، حیوانی را قربانی و پاره پاره کنند.. چنین است افراطی گریِ مذهبی و کشتنِ دگراندیشان و سوزاندنِ مُرتدان و دیگر مسائلِ دردناک در لیستِ بلندبالایِ خطاها و بلاهت هایِ بشری
************
باورهایِ مذهبی با سیمایی مثلاً عالمانه و سخت و جدی، بر دورانِ حساس و زودباور و بی اندیشۀ کودکان نقش میبندد و از آن پس این باورهایِ مذهبی همراه با مغز رشد کرده و بدبختانه ماهیتِ ایده هایِ مادرزادی به خود میگیرند.. از این رو برخی فلسفه بافان و دینفروشان، چنین باورهایی را برای این آدمها فطری در نظر گرفته و هنوز هم عده ای هستند که وانمود میکنند این ایمانِ مذهبی و باورها را فطری میدانند
************
ادیان و مذاهبِ گوناگون، کاری با استدلال و خرد و منطق ندارند، آنها طالبِ ایمان هستند، یعنی طالبِ تصدیقِ خودخواستۀ این مطلب که وضعِ امور از این قرار است
************
هرچه خوشی بیشتر باشد، زمان سریعتر میگذرد و هرچه درد بیشتر باشد، زمان برایمان کندتر سپری میشود. زیرا درد امری ایجابی است که حضورش خود را محسوس میسازد، ولی لذت اینگونه نیست.. به همین ترتیب، وقتی کسل باشیم، از زمان آگاه میشویم، نه وقتی که سرگرم هستیم.. این موارد ثابت میکند که خوشایندترین دورۀ هستی ما هنگامی است که کمتر آن را درک میکنیم
************
در برهه هایِ زمانیِ مختلف، نظام هایِ دینی و مذهبی سعی داشته اند با زور و یا با نیرنگ، خود را به شاخه ای از فلسفه متصل کنند، ولی پرسش اینجاست که اگر به باورِ خودشان دین و مذهبشان دارایِ مقبولیت است و معجزه و وحی و پیامبر دارند، دیگر چه نیازی به این دارند که مذهبشان نیازمندِ مقبولیت نزد یک فلسفه باشد؟ با این وجود بارها به کمکِ فیلسوف نماهایِ متقلب، برای دین و مذهب فلسفه بافی شده است و دین را به فلسفه ربط داده اند و اتفاقاً به کمک�� فلسفه سعی داشته اند که متافیزیک را امری موجه و عقلانی و ثابت شده، نشان دهند
************
اگر در میان آثارِ رواقیان بگردیم، به چیزی بر نمیخوریم جز این نکتۀ اشتباه که جریانِ جهان یکسره مستقل از ارادۀ ما است و در نتیجه شری که برایِ ما رخ میدهد، گریزناپذیر است
************
برخی از فلسفه بافان که خود را به دروغ فیلسوف معرفی میکنند، از موهوماتی چون "روح" سخن میگویند و قصد دارند به زور آن را به عنوانِ واقعیتی مشخص واردِ دانش و فلسفه کنند و از آن به عنوانِ چیزی کاملاً شناخته شده و دارای شناسنامۀ معتبر، سخن بگویند، بی آنکه توضیحی در این خصوص ارائه دهند و بگویند که چگونه به مفهوم روح دست پیدا کرده اند!! اصلاً این روح چیست و چه توجیهی برای استفادۀ فلسفی و علمی از آن دارند.. اینها همه به این دلیل است که بی سوادها اول نان و پول برایشان مهم است، بعد فلسفه و دانش
************
فیلسوف باید مراقب باشد تا از افتادن در مسیرِ عرفان و عارف ها، اجتناب کند. ارزشِ فلسفه در این است که تمامیِ فرضیه هایِ غیر قابلِ اثبات و موهوم را رد میکند و تنها آن چیزی را قبول میکند که در جهانی بیرونی ارائه شده و هوش و حواسِ ما آن را درک میکند و دانش آن را اثبات میکند.. پس فلسفه باید محدود به جهان و دانش باشد و با موهومات کاری نداشته باشد.. یعنی باید مثلِ کیهان شناسی باشد و با خداشناسی کاری نداشته باشد
************
نتیجه گیریِ اصلی فلسفه کانت را میتوان اینگونه خلاصه کرد: تمامِ مفاهیمی که یک ادراک در مکان و زمان (ادراک حسی) را به عنوانِ بنیان خود نداشته باشند، یا به عبارت دیگر، از چنین ادراکی گرفته نشده باشند، مطلقاً تو خالی هستند و هیچ شناختی به ما نمیدهند.. اما از آنجا که ادراک تنها میتواند به پدیدارها تعلق بگیرد، و نه به چیزها در خودشان، ما نیز مطلقاً هیچ شناختی از اشیایِ فی نفسه نداریم
************
هوش با تصمیماتِ اراده، بیگانه است.. هوش انگیزه ها را برایِ اراده فراهم می آورد، اما بعداً در میابد که اینها چگونه عمل کرده اند. درست همانطور که شخصی با استفاده از معرف ها دست به آزمایشی شیمیایی میزند و سپس در انتظارِ نتیجه میماند.. هوش انگیزه ها را برای اراده فراهم میکند، اما به کارخانه یا کارگاهِ مخفیِ تصمیماتِ اراده، راه نمیابد.. هوش البته محرمِ اراده است، اما محرمی است که همه چیز را نمیداند و حتی پیش می آید که هوش گه گاه به اراده اعتماد نمیکند
************
عشق و نفرت، هر دو قضاوتِ ما را یکسره مخدوش میکنند.. در دشمنانمان چیزی جز عیب و در دوستانمان چیزی جز شایستگی و نکاتِ مثبت نمیبینیم و حتی عیب های ایشان نیز به نظرمان خوب میرسند
************
ماده، نمایشِ صرفِ اراده، یا مرزِ میانِ جهان همچون اراده و جهان همچون تصور است.. تا جایی که محصولِ کارکردهایِ هوش است به دومی تعلق دارد و مادام که آنچه خود را در تمامیِ موجودات مادی، یعنی در پدیدارها نمایان میسازد، اراده بوده و به اولی تعلق دارد
************
ارادۀ زندگی، نتیجۀ شناختِ زندگی نبوده و درکل، یک چیزِ ثانوی نیست.. بلکه برعکس، امرِ نخست و نامشروط و مقدمۀ همۀ مقدمات میباشد.. بنابراین ارادۀ زندگی، آن چیزی است که فلسفه باید از آن آغاز شود، چراکه ارادۀ زندگی به دنبالِ جهان ظاهر نمیشود، بلکه این جهان است که به دنبالِ ارادۀ زندگی پدیدار میشود
************
هرچقدر که ما بیشتر از عین آگاه باشیم، کمتر از ذهن آگاه میشویم و در مقابل هرچقدر ذهن بیشترِ آگاهی را اشغال کند، ادراکمان از جهانِ بیرونی ضعیفتر و ناقص تر میشود
************
با بررسیِ ماهیت زندگی و مرگ و واکنشِ انسانها به این دو مورد، به این نتیجه میرسیم که: ۱- ارادۀ زندگی، ذاتِ درونیِ انسان است ۲- اراده، به صورتِ فی نفسه، فاقدِ شناخت بوده و کور است ۳- شناخت، یک اصلِ تصادفی است و بیگانه با اراده میباشد ۴- شناخت با اراده میجنگد و قوۀ حکمِ ما پیروزیِ شناخت بر اراده را تحسین میکند
************
هستیِ موقتیِ ما صرفاً تصویری از وجودِ درونیِ حقیقیِ ما است. این وجودِ درونی باید در ابدیت واقع شود، چراکه زمان صرفاً صورتِ شناسایی ما است، اما ما تنها به واسطۀ این صورت است که هستیِ خود و هستیِ تمامیِ امور را به عنوانِ چیزی گذرا و متناهی و در معرضِ نابودی میشناسیم
************
ما از سه موهبت بزرگِ زندگی یعنی، سلامتی، جوانی و آزادی، نه به خودی خود و مادام که از آنها برخورداریم، بلکه تنها پس از آنکه آنها را از دست دادیم آگاه میشویم، چون آنها سلبی اند
************
پرهیزکاری یا پاکدامنیِ بسیاری از دختران، صرفاً ناشی از زشت بودنِ قیافۀ آنهاست
************
هر عشقی، هرچقدر هم که روحانی به نظر رسد، یکسره ریشه در محرکِ جنسی دارد و در واقع مطلقاً و صرفاً یک محرک جنسی است که به طرزِ دقیق تر و به صحیح ترین بیان، فردی شده است
************
جوانی بدون زیبایی، ممکن است جذابیت داشته باشد. ولی زیبایی بدونِ جوانی، فاقد جذابیت است
************
در این جهان، ظرفیتِ احساسِ درد با شناخت افزایش میابد. بنابراین در انسان، این ظرفیت به بالاترین درجۀ خود میرسد و هرچه انسان باهوش تر و خردمندتر باشد، این درجه نیز بالاتر میرود و درد و رنجِ بیشتری را احساس میکند
************
زندگی عمیقاً در رنج فرو رفته و نمیتواند از دستِ آن رها شود. از میانِ درد و اشک واردِ زندگی میشویم، داستان اش غم انگیز است و پایان اش غم انگیزتر است
---------------------------------------------
امیدوارم این ریویو برایِ شما دوستانِ خردگرا، مفید بوده باشه
«پیروز باشید و ایرانی»
--------------------------------------------
فلسفۀ من، در وهلۀ نخست، ماهیتِ درونیِ حقیقی انسان را نه در آگاهی، بلکه در اراده قرار میدهد.. این اراده ذاتاً با آگاهی متحد نیست، بلکه با آن و به دیگر سخن، با شناخت مرتبط است، همچون رابطۀ منور با نور... همانطور که جهانِ مادی از بیرون واردِ آگاهی میشود، اراده نیز از درون واردِ آگاهی میشود.. عقل نیز چون مغز موقتی و هلاک پذیر است و محصولِ مغز یا به بیان بهتر، فعالیتِ مغز است.. اما مغز همچون کلِ اندامِ بدن، محصول یا پدیدارِ اراده است و تنها اراده است که نابود نمیشود
************
جهان نزدِ من و نزدِ اسپینوزا به وسیلۀ نیرویِ درونیِ خود و به واسطۀ خود، وجود دارد
************
ما بیش از آنچه تصور میکنیم، با جهان یکی هستیم.. ماهیتِ درونیِ جهان، ارادۀ ما میباشد و نمودِ پدیداری اش نیز تصورِ ما است
************
همانقدر که ما در جهان هستیم، جهان هم در ما وجود دارد و منشأ هرگونه واقعیت در خودِ ما واقع میشود
************
جهانِ ادراک یا جهانِ همچون تصور نزدِ دینداران و وحدتِ وجودیان توسطِ خدا و با افسانه هایِ غیرقابلِ دفاع شکل میگیرد، ولی در فلسفۀ من، جهانِ ادراک و جهانِ همچون تصور، به شکل تصادفی ظاهر میشود، زیرا هوش با ادراکِ بیرونی اش، اصولاً واسطِ انگیزه ها برای پدیدارهایِ کاملترِ اراده است و این واسط به مرورِ زمان به آن عینیتِ ادراک پذیری که جهان در آن وجود دارد، ارتقا میابد
************
ماده، تصور هوش است و هوش آن است که ماده تنها در تصورِ آن وجود دارد.. هر دو با هم جهانِ همچون تصور را تشکیل میدهند... آنچه اولیه است، همان است که پدیدار میشود، یعنی شئ فی نفسه که ما آن را به عنوان "اراده" مینامیم نه چیز دیگر... این فی نفسه، نه تصور کننده است و نه تصور شونده، بلکه یکسره با نحوۀ پدیدار شدن اش تفاوت دارد
************
فیلسوف نماهایی که در مورد الاهیات و اینگونه مسائل به نام فلسفه نوشته اند، به قولِ کانت، از روشِ زشتِ محیلانه (حیله گرانه) استفاده کرده اند .. این موجودات برایِ فریبِ خوانندگانشان از انتزاعاتی موهوم بهره میبرند و از مفاهیمی استفاده میکنند که این مفاهیم هرگز به واقعیتی که محتوای خود را از آن گرفته اند، اشاره نمیکنند، بلکه همچنان در جوِ عمومیتِ انتزاعی شناورند و به سبُکی بر فرازِ آن پرواز میکنند.. اینگونه استدلال هایِ حیله گرانۀ فلسفی برای نوشتن در مورد خدا و الاهیات و دین و مذهب و مسائلی همچون روح، بدونِ تردید به سفسطۀ محض ختم میشوند و به صورتِ آشکارا مهملاتی غیر قابلِ اثبات را به عنوانِ حقیقت مطرح کرده و در مغزِ مخاطبانِ بیچاره و ساده لوح، فرو میکنند.. مثلاً در موردِ هفت آسمان و طبقۀ هفتم و آنچه در این طبقات وجود دارد مینویسند و یا از آن جهان و چگونگی و شرایطِ مواد و اجسامِ موجود در آن مهمل بافی میکنند و این انتزاعات را به عنوانِ حقایقِ غیر قابلِ تغییر به خوردِ خواننده میدهند
************
فلسفه ذاتاً حکمتِ جهانی است.. فلسفه تنها با جهان سر و کار دارد و خدایان در ادیانِ گوناگون را به حالِ خودشان میگذارد، ولی انتظار دارد که خدایان با دین و مذهبشان نیز فلسفه را به حال خود بگذارند
************
خودآگاهی ما، نه مکان، بلکه تنها زمان را به عنوانِ صورتِ خود دارد.. از این رو تفکرِ ما، همچون درک مان، در سه بعد رخ نمیدهد، بلکه صرفاً در یک بعد، یعنی در یک خط، بدونِ پهنا و عمق، رخ میدهد... بزرگترین نقص از نقایصِ ذاتیِ هوش ما، ناشی از این واقعیت است.. ما همه چیز را تنها به شکلِ متوالی میتوانیم بشناسیم و در هر زمان تنها از یک چیز آگاهیم و حتی از آن یک چیز هم تنها به این شرط آگاهیم که عجالتاً هر چیز دیگر را فراموش کنیم و مطلقاً از آن ناآگاه باشیم
************
برخی در سراسرِ زندگی به خطاهایِ بسیاری همچون موهوم پرستی دینی و مذهبی و باورها و ایمانهایِ اینچنینی میچسبند و صرفاً از سرِ ترسی که خود از آن آگاه هستند، مراقبند که هرگز بنیانِ ایمانِ آنها زیر سؤال نرود.. اینگونه هوشِ آنها هر روز با فریب و موهومات، فریفته و منحرف میگردد
************
هر قدر خطا و اشتباه، با تعصب و سرسختی بیشتری حفظ شده باشد، برهانی که آن را محکوم میکند نیز آزاردهنده تر خواهد بود
************
مصالح داده شده به هر فلسفه ای، چیزی نیست جز آگاهیِ تجربی ای که به آگاهی از شخص خود (خودآگاهی) و آگاهی از دیگر امور (ادراک بیرونی) تقسیم میشود.. هر فلسفه ای که به جای آغاز کردن از این آگاهی، نقطۀ آغازِ خود را مفاهیمی انتزاعی و موهوماتی همچون خدا، جوهرِ مطلق، امر نامتناهی، امر متناهی، این همانی مطلق، روح، جهانِ آخرت و اینگونه مسائل و موارد قرار دهد، بی هیچ پایگاهی در هوا شناور میشود و هرگز نمیتواند به نتیجه ای حقیقی منتهی گردد.. دغل بازانِ فیلسوف نما، این موضوعِ مهم در فلسفه را فهم نکردند که فلسفه نباید از مفاهیم ساخته شود، بلکه باید در مفاهیم به وجود آید و نتایجِ خود را در این مفاهیم ذخیره کند
************
این جهان عظیم که به نوعی پیمایش ناپذیر است، هستیِ آن به یک ریسمانِ واحد آویخته است و این ریسمان یک آگاهیِ واقعی است که جهان در آن وجود دارد
************
هرقدر که یک شخص به لحاظِ عقلی و خرد در مرتبۀ پایین تری باشد و کمتر اندیشه کند، هستی و جهان برایش کمتر معماگونه و رازآمیز است.. عقلِ چنین آدمهایی یکسره به تقدیر و مسائل الاهی وفادار میماند
************
تنها یک شئ فی نفسه وجود دارد و آن هم ماده است که هرچیزِ دیگری شکلی از آن است.. جریانِ طبیعت، یگانه نظامِ جهانی و نظمِ مطلق است.. زمانی که رئالیسم دارایِ اقتدار بود، همچون ادیان و مذاهب، برایِ اجتناب از این نتایج و پیشرفتِ ماتریالیسم، موهوماتی همچون روح باوری در کنارِ واقع باوری مطرح شد. بنابراین وجودِ یک جوهرِ غیر مادی و خیالی در کنارِ ماده، سر برآورد.. این دوگانه باوری و روح باوری، عاری از تجربه و خرد و درک پذیری، توسطِ اسپینوزا تکذیب شد و نادرستی آن توسط کانت نشان داده شد
************
در طولِ تاریخ موجوداتِ حیله گری بوده اند تا به امروز کوشیده اند تا از طریق نیازِ آدمی به متافیزیک به امرارِ معاش پرداخته و حداکثر بهره برداری را از نیاز داشته باشند، این صاحب امتیازان انحصاری دینفروش و باج گیر، همان ملاها و روحانیون هستند... پیروانِ دینی و مذهبی ها، خودشان چنین کسب و کاری را برای روحانیون و آخوندها به وجود آورده اند، چراکه تضمینِ کسب و کارِ این گروه، حق القایِ عقایدِ دینی و موهومات به مردم و آن هم در دورانِ کودکی بوده است.. پیش از آنکه قوۀ حکم و هوش و خردِ انسان از خواب بیدار شود، در همان کودکی، باورهایِ مهمل و خرافات و داستانهایِ غیرعقلانی دینی را در مغزِ این آدمها فرو کرده اند و در آنجا ماندگار شده است.. اگر قرار بود که ملاها و روحانیون صبر کنند تا قوۀ حکم و خردِ مردم بالغ شود، حقوق و مزایای شان از میان میرفت
************
در نتیجۀ جبرباوری، جهان بدل به نمایشِ خیمه شب بازی ای میشود که یک مشت نخ یا همان انگیزه ها، جهان را اداره میکنند و حتی نمیتوان فهمید که سرتاسرِ آن برای سرگرمیِ چه کسی ترتیب یافته است.. اگر نمایش دارای نقشه و طرحی باشد، آنگاه نوعی تقدیر میشود کارگردان. اگر هم طراحی در کار نباشد، کارگردان میشود ضرورتِ کور.. تنها راهِ گریز از این پوچی، این شناخت است که وجود و ذاتِ تمامیِ امور، پدیدارِ یک ارادۀ حقیقتاً آزاد است که خود را دقیقاً در آنها میشناسد، زیرا کار و فعالیتِ آنها از ضرورت رهایی نمیابد.. برای نجاتِ آزادی از دستِ تقدیر یا بخت، باید آن را از فعل به هستی انتقال میدادیم
************
ما انسانها دارایِ هوشی مضاعف هستیم، یک هوشِ متفکر و یک هوشِ مُدرِک.. و عملکردهایِ این دو هوش، اغلب مستقل از یکدیگر شکل میگیرد.. به بیانِ ساده تر، ما چیزی را درک میکنیم و به چیزی دیگر می اندیشیم.. از سویِ دیگر، اینها اغلب به یکدیگر مربوط میشوند
************
از آنجایی که قوۀ تعقل به همه داده شده، اما قوۀ حکم و خردورزی به عدۀ کمی تعلق گرفته است، نتیجه این میشود که آدمی در معرضِ وهم و خیال قرار میگیرد، زیرا دستخوشِ خیالاتِ واهی میشود که هرکسی میتواند او را گرفتارِ آنها سازد و چون این خیالاتِ واهی به عنوانِ انگیزه ای برایِ اراده ورزی او عمل میکند، میتوانند وی را به ارتکابِ انواعِ حماقت و کج روی و افراط در بی سابقه ترین امورِ نامعقول وا دارند
************
میتوانیم بسیاری از مردمی که از خردورزی و قوۀ حکم بهره ای نبرده اند را عادت دهیم تا فلان چیزِ بی ارزش را مقدس بخوانند و بخاطرِ مقدساتِ مذهبی، خودشان را در خاک بمالند (ضریحِ فلان مرده و گورهایِ بی ارزش را ببوسند و قبر پرستی و مرده پرستی کنند) و آنها را عادت دهیم که به ارادۀ خودشان دارایی و زندگیِ خویش را در گروهِ الفاظ و اشخاص و عناوینی اوهام و خرافی و احمقانه، قرار دهند و با ایمانِ باطنی، هر موجودِ بی ارزشی را بزرگ بدانند و یا یک انسانِ بزرگ و خردمند را پست و ناچیز بشمارند و میتوانیم به آنها بقبولانیم که در راهِ اعتقاداتشان، حیوانی را قربانی و پاره پاره کنند.. چنین است افراطی گریِ مذهبی و کشتنِ دگراندیشان و سوزاندنِ مُرتدان و دیگر مسائلِ دردناک در لیستِ بلندبالایِ خطاها و بلاهت هایِ بشری
************
باورهایِ مذهبی با سیمایی مثلاً عالمانه و سخت و جدی، بر دورانِ حساس و زودباور و بی اندیشۀ کودکان نقش میبندد و از آن پس این باورهایِ مذهبی همراه با مغز رشد کرده و بدبختانه ماهیتِ ایده هایِ مادرزادی به خود میگیرند.. از این رو برخی فلسفه بافان و دینفروشان، چنین باورهایی را برای این آدمها فطری در نظر گرفته و هنوز هم عده ای هستند که وانمود میکنند این ایمانِ مذهبی و باورها را فطری میدانند
************
ادیان و مذاهبِ گوناگون، کاری با استدلال و خرد و منطق ندارند، آنها طالبِ ایمان هستند، یعنی طالبِ تصدیقِ خودخواستۀ این مطلب که وضعِ امور از این قرار است
************
هرچه خوشی بیشتر باشد، زمان سریعتر میگذرد و هرچه درد بیشتر باشد، زمان برایمان کندتر سپری میشود. زیرا درد امری ایجابی است که حضورش خود را محسوس میسازد، ولی لذت اینگونه نیست.. به همین ترتیب، وقتی کسل باشیم، از زمان آگاه میشویم، نه وقتی که سرگرم هستیم.. این موارد ثابت میکند که خوشایندترین دورۀ هستی ما هنگامی است که کمتر آن را درک میکنیم
************
در برهه هایِ زمانیِ مختلف، نظام هایِ دینی و مذهبی سعی داشته اند با زور و یا با نیرنگ، خود را به شاخه ای از فلسفه متصل کنند، ولی پرسش اینجاست که اگر به باورِ خودشان دین و مذهبشان دارایِ مقبولیت است و معجزه و وحی و پیامبر دارند، دیگر چه نیازی به این دارند که مذهبشان نیازمندِ مقبولیت نزد یک فلسفه باشد؟ با این وجود بارها به کمکِ فیلسوف نماهایِ متقلب، برای دین و مذهب فلسفه بافی شده است و دین را به فلسفه ربط داده اند و اتفاقاً به کمک�� فلسفه سعی داشته اند که متافیزیک را امری موجه و عقلانی و ثابت شده، نشان دهند
************
اگر در میان آثارِ رواقیان بگردیم، به چیزی بر نمیخوریم جز این نکتۀ اشتباه که جریانِ جهان یکسره مستقل از ارادۀ ما است و در نتیجه شری که برایِ ما رخ میدهد، گریزناپذیر است
************
برخی از فلسفه بافان که خود را به دروغ فیلسوف معرفی میکنند، از موهوماتی چون "روح" سخن میگویند و قصد دارند به زور آن را به عنوانِ واقعیتی مشخص واردِ دانش و فلسفه کنند و از آن به عنوانِ چیزی کاملاً شناخته شده و دارای شناسنامۀ معتبر، سخن بگویند، بی آنکه توضیحی در این خصوص ارائه دهند و بگویند که چگونه به مفهوم روح دست پیدا کرده اند!! اصلاً این روح چیست و چه توجیهی برای استفادۀ فلسفی و علمی از آن دارند.. اینها همه به این دلیل است که بی سوادها اول نان و پول برایشان مهم است، بعد فلسفه و دانش
************
فیلسوف باید مراقب باشد تا از افتادن در مسیرِ عرفان و عارف ها، اجتناب کند. ارزشِ فلسفه در این است که تمامیِ فرضیه هایِ غیر قابلِ اثبات و موهوم را رد میکند و تنها آن چیزی را قبول میکند که در جهانی بیرونی ارائه شده و هوش و حواسِ ما آن را درک میکند و دانش آن را اثبات میکند.. پس فلسفه باید محدود به جهان و دانش باشد و با موهومات کاری نداشته باشد.. یعنی باید مثلِ کیهان شناسی باشد و با خداشناسی کاری نداشته باشد
************
نتیجه گیریِ اصلی فلسفه کانت را میتوان اینگونه خلاصه کرد: تمامِ مفاهیمی که یک ادراک در مکان و زمان (ادراک حسی) را به عنوانِ بنیان خود نداشته باشند، یا به عبارت دیگر، از چنین ادراکی گرفته نشده باشند، مطلقاً تو خالی هستند و هیچ شناختی به ما نمیدهند.. اما از آنجا که ادراک تنها میتواند به پدیدارها تعلق بگیرد، و نه به چیزها در خودشان، ما نیز مطلقاً هیچ شناختی از اشیایِ فی نفسه نداریم
************
هوش با تصمیماتِ اراده، بیگانه است.. هوش انگیزه ها را برایِ اراده فراهم می آورد، اما بعداً در میابد که اینها چگونه عمل کرده اند. درست همانطور که شخصی با استفاده از معرف ها دست به آزمایشی شیمیایی میزند و سپس در انتظارِ نتیجه میماند.. هوش انگیزه ها را برای اراده فراهم میکند، اما به کارخانه یا کارگاهِ مخفیِ تصمیماتِ اراده، راه نمیابد.. هوش البته محرمِ اراده است، اما محرمی است که همه چیز را نمیداند و حتی پیش می آید که هوش گه گاه به اراده اعتماد نمیکند
************
عشق و نفرت، هر دو قضاوتِ ما را یکسره مخدوش میکنند.. در دشمنانمان چیزی جز عیب و در دوستانمان چیزی جز شایستگی و نکاتِ مثبت نمیبینیم و حتی عیب های ایشان نیز به نظرمان خوب میرسند
************
ماده، نمایشِ صرفِ اراده، یا مرزِ میانِ جهان همچون اراده و جهان همچون تصور است.. تا جایی که محصولِ کارکردهایِ هوش است به دومی تعلق دارد و مادام که آنچه خود را در تمامیِ موجودات مادی، یعنی در پدیدارها نمایان میسازد، اراده بوده و به اولی تعلق دارد
************
ارادۀ زندگی، نتیجۀ شناختِ زندگی نبوده و درکل، یک چیزِ ثانوی نیست.. بلکه برعکس، امرِ نخست و نامشروط و مقدمۀ همۀ مقدمات میباشد.. بنابراین ارادۀ زندگی، آن چیزی است که فلسفه باید از آن آغاز شود، چراکه ارادۀ زندگی به دنبالِ جهان ظاهر نمیشود، بلکه این جهان است که به دنبالِ ارادۀ زندگی پدیدار میشود
************
هرچقدر که ما بیشتر از عین آگاه باشیم، کمتر از ذهن آگاه میشویم و در مقابل هرچقدر ذهن بیشترِ آگاهی را اشغال کند، ادراکمان از جهانِ بیرونی ضعیفتر و ناقص تر میشود
************
با بررسیِ ماهیت زندگی و مرگ و واکنشِ انسانها به این دو مورد، به این نتیجه میرسیم که: ۱- ارادۀ زندگی، ذاتِ درونیِ انسان است ۲- اراده، به صورتِ فی نفسه، فاقدِ شناخت بوده و کور است ۳- شناخت، یک اصلِ تصادفی است و بیگانه با اراده میباشد ۴- شناخت با اراده میجنگد و قوۀ حکمِ ما پیروزیِ شناخت بر اراده را تحسین میکند
************
هستیِ موقتیِ ما صرفاً تصویری از وجودِ درونیِ حقیقیِ ما است. این وجودِ درونی باید در ابدیت واقع شود، چراکه زمان صرفاً صورتِ شناسایی ما است، اما ما تنها به واسطۀ این صورت است که هستیِ خود و هستیِ تمامیِ امور را به عنوانِ چیزی گذرا و متناهی و در معرضِ نابودی میشناسیم
************
ما از سه موهبت بزرگِ زندگی یعنی، سلامتی، جوانی و آزادی، نه به خودی خود و مادام که از آنها برخورداریم، بلکه تنها پس از آنکه آنها را از دست دادیم آگاه میشویم، چون آنها سلبی اند
************
پرهیزکاری یا پاکدامنیِ بسیاری از دختران، صرفاً ناشی از زشت بودنِ قیافۀ آنهاست
************
هر عشقی، هرچقدر هم که روحانی به نظر رسد، یکسره ریشه در محرکِ جنسی دارد و در واقع مطلقاً و صرفاً یک محرک جنسی است که به طرزِ دقیق تر و به صحیح ترین بیان، فردی شده است
************
جوانی بدون زیبایی، ممکن است جذابیت داشته باشد. ولی زیبایی بدونِ جوانی، فاقد جذابیت است
************
در این جهان، ظرفیتِ احساسِ درد با شناخت افزایش میابد. بنابراین در انسان، این ظرفیت به بالاترین درجۀ خود میرسد و هرچه انسان باهوش تر و خردمندتر باشد، این درجه نیز بالاتر میرود و درد و رنجِ بیشتری را احساس میکند
************
زندگی عمیقاً در رنج فرو رفته و نمیتواند از دستِ آن رها شود. از میانِ درد و اشک واردِ زندگی میشویم، داستان اش غم انگیز است و پایان اش غم انگیزتر است
---------------------------------------------
امیدوارم این ریویو برایِ شما دوستانِ خردگرا، مفید بوده باشه
«پیروز باشید و ایرانی»
January 26, 2020
بهترین لحضات عمر من مدت زمانی بود که به خوندن این شاهکار شوپنهاور مشغول بودم ...
به نظر من شوپنهاور بالاتر از افلاطون و ارسطو و حتی بالاتر از معلم خودش کانت بزرگترین و نابغه ترین فیلسوف تاریخه
برای فهمیدن این کتاب حتما باید قبلش دو کتاب نقد عقل محض کانت و ریشگان چهار اصل دلیل کافی خود شوپنهاور خونده باشید
به نظر من شوپنهاور بالاتر از افلاطون و ارسطو و حتی بالاتر از معلم خودش کانت بزرگترین و نابغه ترین فیلسوف تاریخه
برای فهمیدن این کتاب حتما باید قبلش دو کتاب نقد عقل محض کانت و ریشگان چهار اصل دلیل کافی خود شوپنهاور خونده باشید
February 18, 2016
أنهيت بعد طول التأمل و الوقفات العديدة المجلد الأول من كتاب الفيلسوف الألماني الرائع آرتور شوبنهاور " العالم إرادةً و تمثلاً" و ينقسم الكتاب لمجلدين رئيسين ، يستعرض في المجلد الأول فكرة العالم تمثلاً ثم في الثاني العالم إرادة.
في العالم تمثلاً ، يستهل شوبنهاور كتابه بالتنويه على ضرورة أن يلم القارىء بالفلسفة الكانتية التي وضعها الفيلسوف كانت في ثلاث كتب رئيسية و هي " نقد العقل المحض" الذي يعتبر العمل الرئيس لكانت ثم " نقد العقل العملي" و أتبعهما ب"نقد ملكة الحكم" ، و بعد هذ التنويه و الاشارة لهذه المصادر المهمة التي ينبغي الالمام بها قبل الخوض في فلسفة شوبنهاور ، يشير الأخير إلى أن فلسفته أيضاً قائمة على ضرورة الاطلاع على مبادىء الفلسفة الهندية الروحية التي تقدمها الفيدا و هي الكتاب الهندوسي المقدس. و يبدو أن فكر شوبنهاور قد تأثر بهذا التيار الروحي و سيلاحظ القارىء الأسلوب الأدبي الرائع الذي يميز كتابات شوبنهاور بعكس كتابات كانت التي تتصف بالجفاف الأدبي.
نظرية العالم تمثلاً تقوم على أن العالم يتمثل لكل شخص بحسب ما يراه و بحسب قابليته للفهم و بحسب مدركات حواسه و بالرغم من أن شوبنهاور يؤكد أن لا نكران لوجود حقيقي للعالم الخارجي ، لكن يبقى ذلك الوجود غير منفصل عن الذات، إذ بوجود الذات العارفة فقط يمكن لتلك الذات أن تتعرف على العالم و تشعر بوجوده و بالتالي فإن لا وجود للعالم دون وجود الذات. وبهذا يعتبر شوبنهاور من الفلاسفة الذين يؤمنون بمركزية الذات مقابل الموضوع الذي هو العالم المتمثل أمام تلك الذات و ليس العكس كما لدى بعض الفلاسفة الاخرون الذين ينطلقون من الموضوع لفهم الذات.
تنقل شوبنهاور عبر هذا الكتاب لمواضيع مختلفة أهمها و أبرزها موضوع الجذر الرباعي للعلة الكافية و الذي يمثل موضوع أطروحته التي قدمها للدكتوراه و كان كثيراً ما يحيل القارىء لتلك الأطروحة.
يعتبر شوبنهاور أن الادراك العياني يسبق الادراك الذهني و يعتبر أن لا ادراك ذهني مجرد مستقل يمكن حدوثه قبل الادراك العياني ؛ المسألة التي خالف فيها طرح كانت الذي رأى أنه لا بد من الانطلاق من المفاهيم المجردة المحضة التي بحوزة العقل و تجريد العقل من كل الخبرات التالية التي اكتسبها بواسطة التجارب و الادراك العياني، هذه النقطة التي يراها شوبنهاور غير ممكنة الحدوث.
انتقد في كتابه هذا التعليم المنطقي المنهجي قائلاً إن المنطق بلا فائدة عملية رغم إشارته بضرورة تعلمه كمقدمات للفلسفة.، كذلك انتقد الطرح الموجود في زمنه للرياضيات الذي يركز فقط على معرفة النتائج الحسابية دون طرح السؤال لماذا و كيف نتوصل لهذه النتائج الحسابية، و بالمثل انتقد اقليدس و مبانيه الهندسية. معتبراً أن علم الرياضيات يمكن الاستدلال عليه بواسطة الادراك العياني بعكس علم الهندسة الذي يحتاج إلى العديد من المفاهيم المجردة.
تميزت فلسفة شوبنهاور في هذا الكتاب بعمق الطرح و الاستدلالات و الابتعاد قدر الامكان عن اللغة الفلسفية الجافة ، حيث كان هذا الكتاب يقدم الأفكار ممزوجة بكثرة طرح الأمثلة و الاشارة إلى الشواهد و الحوادث لتعزيز الفكرة المطروحة.
و كما اشترط في مقدمة كتابه على القارىء أن يعيد قراءة هذا الكتاب مرتين ، فيبدو لي أنه لا بد من ذلك. وفي الختام أقول بأن هذا الأثر الفلسفي الكبير رائع بحق و جدير بالمطالعة و التأمل فيه و قراءته من أجل فهم العالم بصورة أوضح
و سأنتقل بعد هذا المجلة للمجلد الثاني الذي يواصل شرح فكرته و هو العالم إرادةً
عبدالله عواجي
١٦ فبراير ٢٠١٦
في العالم تمثلاً ، يستهل شوبنهاور كتابه بالتنويه على ضرورة أن يلم القارىء بالفلسفة الكانتية التي وضعها الفيلسوف كانت في ثلاث كتب رئيسية و هي " نقد العقل المحض" الذي يعتبر العمل الرئيس لكانت ثم " نقد العقل العملي" و أتبعهما ب"نقد ملكة الحكم" ، و بعد هذ التنويه و الاشارة لهذه المصادر المهمة التي ينبغي الالمام بها قبل الخوض في فلسفة شوبنهاور ، يشير الأخير إلى أن فلسفته أيضاً قائمة على ضرورة الاطلاع على مبادىء الفلسفة الهندية الروحية التي تقدمها الفيدا و هي الكتاب الهندوسي المقدس. و يبدو أن فكر شوبنهاور قد تأثر بهذا التيار الروحي و سيلاحظ القارىء الأسلوب الأدبي الرائع الذي يميز كتابات شوبنهاور بعكس كتابات كانت التي تتصف بالجفاف الأدبي.
نظرية العالم تمثلاً تقوم على أن العالم يتمثل لكل شخص بحسب ما يراه و بحسب قابليته للفهم و بحسب مدركات حواسه و بالرغم من أن شوبنهاور يؤكد أن لا نكران لوجود حقيقي للعالم الخارجي ، لكن يبقى ذلك الوجود غير منفصل عن الذات، إذ بوجود الذات العارفة فقط يمكن لتلك الذات أن تتعرف على العالم و تشعر بوجوده و بالتالي فإن لا وجود للعالم دون وجود الذات. وبهذا يعتبر شوبنهاور من الفلاسفة الذين يؤمنون بمركزية الذات مقابل الموضوع الذي هو العالم المتمثل أمام تلك الذات و ليس العكس كما لدى بعض الفلاسفة الاخرون الذين ينطلقون من الموضوع لفهم الذات.
تنقل شوبنهاور عبر هذا الكتاب لمواضيع مختلفة أهمها و أبرزها موضوع الجذر الرباعي للعلة الكافية و الذي يمثل موضوع أطروحته التي قدمها للدكتوراه و كان كثيراً ما يحيل القارىء لتلك الأطروحة.
يعتبر شوبنهاور أن الادراك العياني يسبق الادراك الذهني و يعتبر أن لا ادراك ذهني مجرد مستقل يمكن حدوثه قبل الادراك العياني ؛ المسألة التي خالف فيها طرح كانت الذي رأى أنه لا بد من الانطلاق من المفاهيم المجردة المحضة التي بحوزة العقل و تجريد العقل من كل الخبرات التالية التي اكتسبها بواسطة التجارب و الادراك العياني، هذه النقطة التي يراها شوبنهاور غير ممكنة الحدوث.
انتقد في كتابه هذا التعليم المنطقي المنهجي قائلاً إن المنطق بلا فائدة عملية رغم إشارته بضرورة تعلمه كمقدمات للفلسفة.، كذلك انتقد الطرح الموجود في زمنه للرياضيات الذي يركز فقط على معرفة النتائج الحسابية دون طرح السؤال لماذا و كيف نتوصل لهذه النتائج الحسابية، و بالمثل انتقد اقليدس و مبانيه الهندسية. معتبراً أن علم الرياضيات يمكن الاستدلال عليه بواسطة الادراك العياني بعكس علم الهندسة الذي يحتاج إلى العديد من المفاهيم المجردة.
تميزت فلسفة شوبنهاور في هذا الكتاب بعمق الطرح و الاستدلالات و الابتعاد قدر الامكان عن اللغة الفلسفية الجافة ، حيث كان هذا الكتاب يقدم الأفكار ممزوجة بكثرة طرح الأمثلة و الاشارة إلى الشواهد و الحوادث لتعزيز الفكرة المطروحة.
و كما اشترط في مقدمة كتابه على القارىء أن يعيد قراءة هذا الكتاب مرتين ، فيبدو لي أنه لا بد من ذلك. وفي الختام أقول بأن هذا الأثر الفلسفي الكبير رائع بحق و جدير بالمطالعة و التأمل فيه و قراءته من أجل فهم العالم بصورة أوضح
و سأنتقل بعد هذا المجلة للمجلد الثاني الذي يواصل شرح فكرته و هو العالم إرادةً
عبدالله عواجي
١٦ فبراير ٢٠١٦
March 3, 2019
عظيم. من أهم إنجازات العقل البشري. في قالب متأثر بأفلاطون وكانت وكتب الحكمة الصينية والهندي بينسج شوبنهاور رؤية فلسفية شاملة. الجزء الثاني موضح وشارح الجزء ده مع إضافات أخرى، الجزء الأول بمثابة الأساس والعمود الفقري لميتافيزيقاه.
August 7, 2025
زندگی، نوسانی است میان رنج و ملال.
ما یا چیزی را نمی‌خواهیم و در رنج هستیم،
یا آن را به‌دست آورده‌ایم و در ملال فرومی‌رویم.
دنیا رنج است، و شناخت،
تنها راه نگاه کردن به آن بدون دیوانه شدن.
در تاریکی فلسفهٔ مدرن، جایی میان عقل‌گرایی خشک لایبنیتس و ابهام هگلی، صدایی برخاسته از عمق نومیدی انسان، طرحی نو درانداخت؛ طرحی از هستی نه بر اساس نیکی، بلکه بر اساس رنج. آرتور شوپنهاور، فیلسوف سرکش و منزوی آلمانی، در جهان همچون اراده و تصور پرده از زیربنای پنهانی هستی برداشت؛ جهانی که در آن عقل و منطق فقط پوششی‌اند بر میل کور و بی‌هدفِ بودن.
این کتاب، نه صرفاً یک اثر فلسفی، که بیانیه‌ای جهان‌بینی‌ست. نمایندهٔ دردی اگزیستانسیال، تلاشی برای فهم هستی از دل انزجار از آن. برای شوپنهاور، آنچه بنیاد جهان را میسازد، نه عقل، نه ماده، نه خدا و نه خیر است، بلکه چیزی کور، بی‌تعقل، بی‌هدف و بی‌مرکز: اراده.
در نگاه نخست، ساختار کتاب پیچیده است: جلد اول از چهار دفتر تشکیل شده که به‌ترتیب به معرفت‌شناسی، متافیزیک طبیعت، زیبایی‌شناسی، و اخلاق می‌پردازند. این تقسیم‌بندی بسیار کلاسیک به‌نظر میرسد، اما هر دفتر تیشه‌ای‌ست به ریشهٔ همان سنتی که فلسفه را فقط در حد شناخت و منطق تقلی�� می‌داد.
شوپنهاور می‌گوید: جهان، آن‌گونه که می‌بینیمش، صرفاً تصور ماست. یعنی هیچ‌چیز، مستقل از ذهن ما وجود ندارد. اما برخلاف ایده‌آلیست‌های آلمانی که این تصور را الهی یا عقلانی می‌دانستند، او پا را فراتر میگذارد و می‌گوید پشت این تصور، چیزی هست: اراده. و این اراده، نه یک خواست متعالی، که میلِ خام، بی‌وقفه و بی‌جهت برای زیستن است.
متافیزیک رنج: بنیاد فلسفهٔ شوپنهاور
در جهانی که اراده در آن نقش اصل اول را دارد، زندگی چیزی نیست جز تجلی‌های مختلف یک خواستن بی‌پایان. خواستن برای بقا، برای تأثیر، برای جفت‌گیری، برای جاودانگی. اما این خواستن هیچ‌گاه به رضایت نمی‌رسد. و در اینجاست که شوپنهاور کل سازهٔ خوش‌بینانهٔ فلسفهٔ غرب را با یک جمله فرومی‌ریزد:
زندگی، ذاتاً رنج است.
از نگاه او، رنج و میل پیوسته‌اند. هر خواستنی، در ذات خود یعنی نارضایتی. ما تنها زمانی آرامش داریم که چیزی نمی‌خواهیم – و این لحظه، در عمل، یا خواب است یا مرگ.
اما شوپنهاور در این سیاهی مطلق، دو راه رهایی ترسیم میکند: هنر و اخلاق.
در هنر، خصوصاً موسیقی، اراده برای لحظاتی از حرکت بازمی‌ایستد. هنرمند، یا مخاطب هنری، به تماشاگر صرف بدل میشود؛ رهایی از خواستن. و در اخلاق، با نوعی زهد بودایی‌وار، فرد می‌کوشد میل را سرکوب کند، شفقت پیشه کند، و به چیزی فراتر از خودبیندیشد. برای شوپنهاور، شادمانی هدف زندگی نیست؛ بلکه دست کشیدن از میل، فروکاستن رنج، و رسیدن به سکوت ذهن، رهایی نهایی‌ست.
در فلسفهٔ غرب، معمولاً رنج یک مشکل است؛ چیزی که باید درمان یا توجیه شود. اما در سنت‌های شرقی، رنج، واقعیت بنیادین جهان است. شوپنهاور، برخلاف فیلسوفان غربیِ هم‌عصرش، از این نگاه شرقی تأثیر عمیقی میگیرد. او از طریق ترجمه‌های سانسکریت، با متون اوپانیشاد، و همچنین تعالیم بودا آشنا میشود. و همین آشنایی است که نگاه او را به هستی شکل میدهد.
در نگاه او، هستی سراسر میل است و میل سراسر رنج. از این نظر، اراده‌ای که اساس جهان است، همان تَنهَای بودایی‌ست: تشنگی برای بودن. این اراده هرگز آرام نمی‌گیرد. تنها راه رهایی، در خاموشی آن است؛ در آنچه بودا نیروانا می‌نامید و شوپنهاور، «انکار اراده برای زندگی».
اما آنچه شوپنهاور را از بدبینی صرف جدا میکند، نقش برجسته‌ای‌ست که برای هنر قائل میشود. او هنر را صرفاً یک ابزار برای تزئین زندگی نمیداند، بلکه آن را راهی برای رهایی موقتی از اراده می‌داند. به‌ویژه در فصل‌هایی که به زیبایی‌شناسی می‌پردازد، یکی از نوآورانه‌ترین دیدگاه‌ها در تاریخ فلسفهٔ غرب را مطرح میکند:
هنر، لحظه‌ای‌ست که انسان از خواستن بازمی‌ایستد و به درک نابِ جهان میرسد.
در این میان، موسیقی جایگاه ویژه‌ای دارد. برای شوپنهاور، موسیقی تنها هنری‌ست که مستقیماً از اراده سرچشمه میگیرد، نه از جهان به‌مثابهٔ بازنمود. موسیقی زبان خودِ اراده است، بی‌نیاز از تصویر یا مفهوم. این نگاه، بعدها بر واگنر، نیچه، و حتی هنرمندان مدرن تأثیر ژرف گذاشت.
شوپنهاور بسیار مدیون کانت است. خودش بارها می‌نویسد که بدون کانت، این کتاب ممکن نبود. اما دقیقاً به همان اندازه که ستایش‌گر کانت است، منتقد بی‌رحم او هم هست. او کانت را کسی می‌داند که «انقلابی در فلسفه» ایجاد کرد، اما بعد، خود گرفتار نظام‌سازی و پیچیدگی‌های بیهوده شد.
کانت با تمایز میان شیء در خود و پدیدار ،نقطهٔ عطفی در تاریخ فلسفه ایجاد کرد.
شوپنهاور این تمایز را شاهکار می‌داند، چون نشان داد که آنچه می‌بینیم، چیزِ فی‌نفسه نیست، بلکه بازنمود ذهن ماست.
به تعبیر شوپنهاور، «کانت بود که برای نخستین‌بار در تاریخ فلسفه، درک کرد که ذهن ما جهان را میسازد، نه آنکه صرفاً ببیند.»
کانت پس از کشف درخشان‌اش دربارهٔ «بازنمود»، وارد یک دستگاه فلسفی بسیار سنگین، پر از مفاهیم مبهم، ساختارهای مصنوعی و اصطلاحات نامفهوم شد.
شوپنهاور می‌گوید: «فلسفهٔ کانت، مثل معبدی‌ست که طرح فوق‌العاده‌ای دارد، اما پر از دیوارهای کاذب، پله‌های اضافی و اتاق‌های کور است.»
او معتقد است کانت با مفاهیمی مثل «امر مطلق»، «شأن ذاتی»، و «حکم اخلاقی»، بیش از آنکه از تجربه بیاموزد، به متافیزیکِ بی‌ریشه پناه برد.
کانت عقل را بالاترین نیروی انسان می‌دانست؛ شوپنهاور می‌گوید این اشتباه است. بنیاد هستی نه عقل است و نه اخلاق، بلکه اراده‌ای کور است.
کانت می‌خواست اخلاق را جهان‌شمول کند. شوپنهاور این را غیرانسانی و خشک می‌دانست و
در عوض، شفقت و همدلی را اساس اخلاق می‌دانست.
شوپنهاور از سبک نوشتن کانت هم ناراضی است. می‌گوید: «کانت فلسفه را تبدیل به یک شطرنج واژه‌ها کرده است. زبانی غبارآلود، با واژه‌هایی که بیشتر به درد امتحانات می‌خورند تا به درد درک هستی.»
برای شوپنهاور، کانت مثل کسی است که درِ دوزخ را گشود اما از ترس وارد آن نشد.
او راه را نشان داد، اما از رفتن در آن هراس داشت.
شوپنهاور معتقد بود خودش کسی است که به آن جهان تیره و حقیقی وارد شد.
جهانی که در آن، آنچه ما تصور میکنیم، صرفاً سایه‌ای از اراده‌ای کور و بی‌هدف است.
نیچه: تحسین، شورش، گسست
اگر کسی باشد که بیش از هر فیلسوفی با شوپنهاور درگیر شده، آن فرد فریدریش نیچه است. نیچه در آغاز، شوپنهاور را «معلمی بزرگ» می‌دانست. کتاب «زایش تراژدی» اساساً ستایشی‌ست از زیبایی‌شناسی شوپنهاور و تحلیل او از هنر، به‌ویژه موسیقی.
اما نیچه، بر خلاف شوپنهاور، از رنج نه به قصد خاموش کردن اراده، بلکه برای شکوه اراده بهره می‌برد. او در نهایت علیه آموزهٔ «انکار زندگی» شورید و فلسفه‌اش را «آری‌گوی زندگی» نامید. در فراسوی نیک و بد و تبارشناسی اخلاق، نقدهای تند و بی‌رحمانه‌ای به نگاه زاهدانه و بدبین شوپنهاور وارد میکند.
از نگاه نیچه، شوپنهاور با آنکه به‌درستی پوچی و رنج را دید، از ترس و ضعف به انکار زندگی روی آورد، و این انکار را فضیلت نامید.
اما حتی در میانهٔ این نقدها، ستایشِ عمیقی هم وجود دارد. نیچه نوشته بود:
«من در شوپنهاور، نخستین بار،
فیلسوفی را یافتم که رنج را جدی گرفته بود.»
شوپنهاور، برخلاف سنت فلسفی پیش از خود، از زندگی تصویر رنج‌زده‌ای میسازد، اما این تصویر، واقع‌گرایانه است. حتی نیچه هم، با وجود تمام مخالفت‌ها، به این صداقت بنیادی احترام میگذارد.
هنر، اخلاق، و راه رهایی
در دفتر سوم و چهارم جلد اول، شوپنهاور می‌کوشد از دل فلسفه‌ای که همه‌چیز را رنج می‌بیند، راهی برای اخلاق و نجات ترسیم کند. راه او نه از طریق ایمان مسیحی، نه از راه ایده‌های والا یا وعده‌های الهی، بلکه از طریق شفقت میگذرد.
او می‌نویسد:
«همدلی با رنج دیگران، تنها نیرویی‌ست که میتواند اراده را مهار کند.»
این نگاه، همزمان با نگاه بودایی در رهایی از خود است، و نیز نوعی اخلاق انسانیِ بی‌خدا. اخلاقی که در آن نیکی، نه به فرمانی از آسمان، بلکه از دل تجربهٔ زنده و آگاهانهٔ رنج برمی‌خیزد.
در جلد دوم، ما با شوپنهاوری پخته‌تر، گزنده‌تر و بی‌رحم‌تر روبه‌رو میشویم. بر خلاف جلد اول که انسجام سیستماتیک بیشتری دارد، جلد دوم مجموعه‌ای‌ست از تأملات آزاد، نقدها، بسط‌های نظری و گاه درخشش‌های ادبی‌ای که کمتر در نظام‌مندی کلاسیک می‌گنجند. اما این پراکندگی، بی‌نظمی نیست؛ بلکه پویشِ زیسته‌ی اندیشه‌ای‌ست که پس از سال‌ها تأمل، سعی میکند زوایای تاریک‌تری از فلسفهٔ خود را روشن کند.
در این جلد، بسیاری از مضامین دفترهای چهارگانهٔ جلد اول بازبینی و عمیق‌تر میشوند: شوپنهاور بار دیگر به هنر بازمی‌گردد، اما این‌بار نه با ستایش صرف، که با بررسی محدودیت‌ها. به اخلاق بازمی‌گردد، اما با تأکید بر آنچه خود «تلخی غریزی طبیعت انسانی» می‌نامد.
و در این میان، نگاه بی‌پرده‌اش به مفاهیمی مثل عقل، دین، زن، و حتی خودکشی، بیش از همیشه چهرهٔ رادیکال و هولناک اندیشه‌اش را آشکار میکند.
در فلسفهٔ کلاسیک، عقل مرتبه‌ای عالی دارد: سرچشمهٔ حقیقت، ابزار آزادی، مایهٔ نجات. اما برای شوپنهاور، عقل صرفاً نوکری‌ست در خدمت اراده. او عقل را نه وسیلهٔ درک حقیقت، بلکه ابزاری برای توجیه و پیشبرد خواسته‌ها می‌داند.
ما فکر میکنیم که می‌خواهیم چون می‌دانیم، در حالی که واقعیت این است که می‌دانیم چون می‌خواهیم.
و همین وارونگی، اساس نقد او به عقل‌گرایی ایدئالیست‌های آلمانی است. از هگل به‌عنوان یک شارلاتان فلسفی یاد میکند، و کل سنت دانشگاهی را آکنده از دروغ‌پردازی‌های پرطمطراق می‌داند. زبان فلسفه، اگر حقیقتی در خود نداشته باشد، صرفاً دکور دروغ است.
دین: دروغی ضروری؟
شوپنهاور برخلاف نیچه که دین را «دشمن» می‌دانست، با دیدی پیچیده‌تر به آن می‌نگرد. او بی‌خداتر از بسیاری از آتئیست‌های زمان خود است، اما دین را در مقام ابزار مهار ارادهٔ عامه، ضروری می‌بیند. دین برای توده‌هاست، نه برای فیلسوف.
او با احترام به بودیسم و هندوئیسم می‌نگرد و آنها را بسیار برتر از ادیان ابراهیمی می‌داند، زیرا در آنها اراده و رنج، به‌عنوان مبنای هستی پذیرفته شده است.
زن: فصل تاریک
نگاه شوپنهاور به زن، یکی از نقاط تیره و بحث‌برانگیز فلسفهٔ اوست. در مقاله‌ای با عنوان «دربارهٔ زنان»، او زن را «نیمه‌بالغ» می‌نامد، ناتوان در تعقل و تابع ارادهٔ طبیعت در تولیدمثل. این دیدگاه از عمق بدبینی زیستی او می‌آید، اما همین باعث شده که نگاهش در این زمینه، اغلب واپس‌گرا و بی‌رحمانه تلقی شود.
البته برخی مفسران مدرن کوشیده‌اند این فصل را در متن کلی نظام اراده‌محور او تحلیل کنند، اما خشونت آشکار کلام او در این بخش، از حیطهٔ توجیهات فلسفی فراتر میرود.
خودکشی: حق یا توهم؟
در نگاه نخست، شوپنهاور باید حامی خودکشی باشد: او که زندگی را رنج می‌داند و مرگ را تنها سکوت واقعی. اما عجیب آنکه او با خودکشی به‌شدت مخالف است. نه از منظر اخلاق دینی، بلکه از زاویه‌ای هستی‌شناسانه:
خودکشی، به باور او، نه انکار اراده، بلکه اثبات اراده برای زندگی‌ست. کسی که خودکشی میکند، می‌خواهد زیستن را پایان دهد چون نمیتواند آن را تحمل کند، نه چون بر آن غلبه کرده. انکار واقعی، نه در مرگ جسم، که در مرگ میل است.
نثر، سبک، و ادبیات
از نظر نثر، جهان همچون اراده و تصور یکی از شاهکارهای فلسفی‌ست. شوپنهاور، برخلاف بسیاری از فیلسوفان آلمانی، زبانی روشن، گزنده، تصویری و سرشار از طعنه دارد. جمله‌هایش کوتاه‌تر، ساختارشکن‌تر و شاعرانه‌تر از متون فلسفی مرسوم‌اند.
او همزمان هم فیلسوف است و هم ادیب؛ چهره‌ای که بر نیچه، تولستوی، بکت، کاوندیش، و حتی واگنر تأثیر گذاشت. نثر او، به‌ویژه در جلد دوم، به گونه‌ایست که انگار با مردی هم‌صحبتی می‌کنی که جهان را خوب دیده، از آن متنفر است، اما هنوز شعله‌ای برای دانستن در دلش باقی‌ست.
این کتاب نه به‌سادگی فهمیده میشود، نه به‌آرامی فراموش. فلسفهٔ شوپنهاور، بی‌رحمانه، تلخ، اما صادق است. نه از امید حرف میزند، نه از رستگاری؛ اما حقیقتی را که بسیاری انکار میکنند، با تمام عریانی‌اش نشان میدهد.
در جهانی که فلسفه بارها فروکاسته شده به بازی با واژه‌ها، شوپنهاور ما را به آنچه فلسفه می‌توانست باشد بازمی‌گرداند: تأمل در زیستن.
و این تأمل، اگرچه ممکن است کسی را نجات ندهد، دست‌کم از او انسانی راست‌گو، متفکر، و عمیق‌تر میسازد.
و در پایان چند نقل قول محبوب خودم :
«ارادهْ بنیاد هستی است؛ نه عقل، نه خدا، نه هدف.
ما می‌خواهیم، پیش از آنکه بیندیشیم.»
«ما همه در خواب هستیم. زندگی،
خوابی‌ست که اراده آن را رؤیا می‌بیند.»
«تنها در لحظات زیبایی، اراده ساکت میشود؛
و ما، برای لحظه‌ای، از بندِ خواستن آزاد می‌گردیم.»
«موسیقیْ بیان مستقیمِ ارادهٔ هستی است.
بی‌واسطه، بی‌واژه، بی‌نقاب.»
«آنچه هستی را ممکن میسازد،
همان چیزی‌ست که رنج را ضروری میکند: میل به بودن.»
«همدلی، پایهٔ اخلاق است؛ زیرا تنها زمانی که رنج دیگری را حس کنیم، میتوانیم از رنج خود فراتر رویم.»
«خودکشی، رهایی از رنج نیست؛
بلکه آخرین دست و پا زدنِ اراده‌ای‌ست
که دیگر نمیداند چگونه بجنگد.»
«زهد، نه ترس از زندگی، بلکه درک عمیقِ بیهودگیِ میل است.»
«هرچه شناخت ما از جهان بیشتر شود، دل‌زدگی‌مان از آن نیز بیشتر میگردد. دانش، به‌جای نجات، اغلب مایهٔ اضطراب است.»
ما یا چیزی را نمی‌خواهیم و در رنج هستیم،
یا آن را به‌دست آورده‌ایم و در ملال فرومی‌رویم.
دنیا رنج است، و شناخت،
تنها راه نگاه کردن به آن بدون دیوانه شدن.
در تاریکی فلسفهٔ مدرن، جایی میان عقل‌گرایی خشک لایبنیتس و ابهام هگلی، صدایی برخاسته از عمق نومیدی انسان، طرحی نو درانداخت؛ طرحی از هستی نه بر اساس نیکی، بلکه بر اساس رنج. آرتور شوپنهاور، فیلسوف سرکش و منزوی آلمانی، در جهان همچون اراده و تصور پرده از زیربنای پنهانی هستی برداشت؛ جهانی که در آن عقل و منطق فقط پوششی‌اند بر میل کور و بی‌هدفِ بودن.
این کتاب، نه صرفاً یک اثر فلسفی، که بیانیه‌ای جهان‌بینی‌ست. نمایندهٔ دردی اگزیستانسیال، تلاشی برای فهم هستی از دل انزجار از آن. برای شوپنهاور، آنچه بنیاد جهان را میسازد، نه عقل، نه ماده، نه خدا و نه خیر است، بلکه چیزی کور، بی‌تعقل، بی‌هدف و بی‌مرکز: اراده.
در نگاه نخست، ساختار کتاب پیچیده است: جلد اول از چهار دفتر تشکیل شده که به‌ترتیب به معرفت‌شناسی، متافیزیک طبیعت، زیبایی‌شناسی، و اخلاق می‌پردازند. این تقسیم‌بندی بسیار کلاسیک به‌نظر میرسد، اما هر دفتر تیشه‌ای‌ست به ریشهٔ همان سنتی که فلسفه را فقط در حد شناخت و منطق تقلی�� می‌داد.
شوپنهاور می‌گوید: جهان، آن‌گونه که می‌بینیمش، صرفاً تصور ماست. یعنی هیچ‌چیز، مستقل از ذهن ما وجود ندارد. اما برخلاف ایده‌آلیست‌های آلمانی که این تصور را الهی یا عقلانی می‌دانستند، او پا را فراتر میگذارد و می‌گوید پشت این تصور، چیزی هست: اراده. و این اراده، نه یک خواست متعالی، که میلِ خام، بی‌وقفه و بی‌جهت برای زیستن است.
متافیزیک رنج: بنیاد فلسفهٔ شوپنهاور
در جهانی که اراده در آن نقش اصل اول را دارد، زندگی چیزی نیست جز تجلی‌های مختلف یک خواستن بی‌پایان. خواستن برای بقا، برای تأثیر، برای جفت‌گیری، برای جاودانگی. اما این خواستن هیچ‌گاه به رضایت نمی‌رسد. و در اینجاست که شوپنهاور کل سازهٔ خوش‌بینانهٔ فلسفهٔ غرب را با یک جمله فرومی‌ریزد:
زندگی، ذاتاً رنج است.
از نگاه او، رنج و میل پیوسته‌اند. هر خواستنی، در ذات خود یعنی نارضایتی. ما تنها زمانی آرامش داریم که چیزی نمی‌خواهیم – و این لحظه، در عمل، یا خواب است یا مرگ.
اما شوپنهاور در این سیاهی مطلق، دو راه رهایی ترسیم میکند: هنر و اخلاق.
در هنر، خصوصاً موسیقی، اراده برای لحظاتی از حرکت بازمی‌ایستد. هنرمند، یا مخاطب هنری، به تماشاگر صرف بدل میشود؛ رهایی از خواستن. و در اخلاق، با نوعی زهد بودایی‌وار، فرد می‌کوشد میل را سرکوب کند، شفقت پیشه کند، و به چیزی فراتر از خودبیندیشد. برای شوپنهاور، شادمانی هدف زندگی نیست؛ بلکه دست کشیدن از میل، فروکاستن رنج، و رسیدن به سکوت ذهن، رهایی نهایی‌ست.
در فلسفهٔ غرب، معمولاً رنج یک مشکل است؛ چیزی که باید درمان یا توجیه شود. اما در سنت‌های شرقی، رنج، واقعیت بنیادین جهان است. شوپنهاور، برخلاف فیلسوفان غربیِ هم‌عصرش، از این نگاه شرقی تأثیر عمیقی میگیرد. او از طریق ترجمه‌های سانسکریت، با متون اوپانیشاد، و همچنین تعالیم بودا آشنا میشود. و همین آشنایی است که نگاه او را به هستی شکل میدهد.
در نگاه او، هستی سراسر میل است و میل سراسر رنج. از این نظر، اراده‌ای که اساس جهان است، همان تَنهَای بودایی‌ست: تشنگی برای بودن. این اراده هرگز آرام نمی‌گیرد. تنها راه رهایی، در خاموشی آن است؛ در آنچه بودا نیروانا می‌نامید و شوپنهاور، «انکار اراده برای زندگی».
اما آنچه شوپنهاور را از بدبینی صرف جدا میکند، نقش برجسته‌ای‌ست که برای هنر قائل میشود. او هنر را صرفاً یک ابزار برای تزئین زندگی نمیداند، بلکه آن را راهی برای رهایی موقتی از اراده می‌داند. به‌ویژه در فصل‌هایی که به زیبایی‌شناسی می‌پردازد، یکی از نوآورانه‌ترین دیدگاه‌ها در تاریخ فلسفهٔ غرب را مطرح میکند:
هنر، لحظه‌ای‌ست که انسان از خواستن بازمی‌ایستد و به درک نابِ جهان میرسد.
در این میان، موسیقی جایگاه ویژه‌ای دارد. برای شوپنهاور، موسیقی تنها هنری‌ست که مستقیماً از اراده سرچشمه میگیرد، نه از جهان به‌مثابهٔ بازنمود. موسیقی زبان خودِ اراده است، بی‌نیاز از تصویر یا مفهوم. این نگاه، بعدها بر واگنر، نیچه، و حتی هنرمندان مدرن تأثیر ژرف گذاشت.
شوپنهاور بسیار مدیون کانت است. خودش بارها می‌نویسد که بدون کانت، این کتاب ممکن نبود. اما دقیقاً به همان اندازه که ستایش‌گر کانت است، منتقد بی‌رحم او هم هست. او کانت را کسی می‌داند که «انقلابی در فلسفه» ایجاد کرد، اما بعد، خود گرفتار نظام‌سازی و پیچیدگی‌های بیهوده شد.
کانت با تمایز میان شیء در خود و پدیدار ،نقطهٔ عطفی در تاریخ فلسفه ایجاد کرد.
شوپنهاور این تمایز را شاهکار می‌داند، چون نشان داد که آنچه می‌بینیم، چیزِ فی‌نفسه نیست، بلکه بازنمود ذهن ماست.
به تعبیر شوپنهاور، «کانت بود که برای نخستین‌بار در تاریخ فلسفه، درک کرد که ذهن ما جهان را میسازد، نه آنکه صرفاً ببیند.»
کانت پس از کشف درخشان‌اش دربارهٔ «بازنمود»، وارد یک دستگاه فلسفی بسیار سنگین، پر از مفاهیم مبهم، ساختارهای مصنوعی و اصطلاحات نامفهوم شد.
شوپنهاور می‌گوید: «فلسفهٔ کانت، مثل معبدی‌ست که طرح فوق‌العاده‌ای دارد، اما پر از دیوارهای کاذب، پله‌های اضافی و اتاق‌های کور است.»
او معتقد است کانت با مفاهیمی مثل «امر مطلق»، «شأن ذاتی»، و «حکم اخلاقی»، بیش از آنکه از تجربه بیاموزد، به متافیزیکِ بی‌ریشه پناه برد.
کانت عقل را بالاترین نیروی انسان می‌دانست؛ شوپنهاور می‌گوید این اشتباه است. بنیاد هستی نه عقل است و نه اخلاق، بلکه اراده‌ای کور است.
کانت می‌خواست اخلاق را جهان‌شمول کند. شوپنهاور این را غیرانسانی و خشک می‌دانست و
در عوض، شفقت و همدلی را اساس اخلاق می‌دانست.
شوپنهاور از سبک نوشتن کانت هم ناراضی است. می‌گوید: «کانت فلسفه را تبدیل به یک شطرنج واژه‌ها کرده است. زبانی غبارآلود، با واژه‌هایی که بیشتر به درد امتحانات می‌خورند تا به درد درک هستی.»
برای شوپنهاور، کانت مثل کسی است که درِ دوزخ را گشود اما از ترس وارد آن نشد.
او راه را نشان داد، اما از رفتن در آن هراس داشت.
شوپنهاور معتقد بود خودش کسی است که به آن جهان تیره و حقیقی وارد شد.
جهانی که در آن، آنچه ما تصور میکنیم، صرفاً سایه‌ای از اراده‌ای کور و بی‌هدف است.
نیچه: تحسین، شورش، گسست
اگر کسی باشد که بیش از هر فیلسوفی با شوپنهاور درگیر شده، آن فرد فریدریش نیچه است. نیچه در آغاز، شوپنهاور را «معلمی بزرگ» می‌دانست. کتاب «زایش تراژدی» اساساً ستایشی‌ست از زیبایی‌شناسی شوپنهاور و تحلیل او از هنر، به‌ویژه موسیقی.
اما نیچه، بر خلاف شوپنهاور، از رنج نه به قصد خاموش کردن اراده، بلکه برای شکوه اراده بهره می‌برد. او در نهایت علیه آموزهٔ «انکار زندگی» شورید و فلسفه‌اش را «آری‌گوی زندگی» نامید. در فراسوی نیک و بد و تبارشناسی اخلاق، نقدهای تند و بی‌رحمانه‌ای به نگاه زاهدانه و بدبین شوپنهاور وارد میکند.
از نگاه نیچه، شوپنهاور با آنکه به‌درستی پوچی و رنج را دید، از ترس و ضعف به انکار زندگی روی آورد، و این انکار را فضیلت نامید.
اما حتی در میانهٔ این نقدها، ستایشِ عمیقی هم وجود دارد. نیچه نوشته بود:
«من در شوپنهاور، نخستین بار،
فیلسوفی را یافتم که رنج را جدی گرفته بود.»
شوپنهاور، برخلاف سنت فلسفی پیش از خود، از زندگی تصویر رنج‌زده‌ای میسازد، اما این تصویر، واقع‌گرایانه است. حتی نیچه هم، با وجود تمام مخالفت‌ها، به این صداقت بنیادی احترام میگذارد.
هنر، اخلاق، و راه رهایی
در دفتر سوم و چهارم جلد اول، شوپنهاور می‌کوشد از دل فلسفه‌ای که همه‌چیز را رنج می‌بیند، راهی برای اخلاق و نجات ترسیم کند. راه او نه از طریق ایمان مسیحی، نه از راه ایده‌های والا یا وعده‌های الهی، بلکه از طریق شفقت میگذرد.
او می‌نویسد:
«همدلی با رنج دیگران، تنها نیرویی‌ست که میتواند اراده را مهار کند.»
این نگاه، همزمان با نگاه بودایی در رهایی از خود است، و نیز نوعی اخلاق انسانیِ بی‌خدا. اخلاقی که در آن نیکی، نه به فرمانی از آسمان، بلکه از دل تجربهٔ زنده و آگاهانهٔ رنج برمی‌خیزد.
در جلد دوم، ما با شوپنهاوری پخته‌تر، گزنده‌تر و بی‌رحم‌تر روبه‌رو میشویم. بر خلاف جلد اول که انسجام سیستماتیک بیشتری دارد، جلد دوم مجموعه‌ای‌ست از تأملات آزاد، نقدها، بسط‌های نظری و گاه درخشش‌های ادبی‌ای که کمتر در نظام‌مندی کلاسیک می‌گنجند. اما این پراکندگی، بی‌نظمی نیست؛ بلکه پویشِ زیسته‌ی اندیشه‌ای‌ست که پس از سال‌ها تأمل، سعی میکند زوایای تاریک‌تری از فلسفهٔ خود را روشن کند.
در این جلد، بسیاری از مضامین دفترهای چهارگانهٔ جلد اول بازبینی و عمیق‌تر میشوند: شوپنهاور بار دیگر به هنر بازمی‌گردد، اما این‌بار نه با ستایش صرف، که با بررسی محدودیت‌ها. به اخلاق بازمی‌گردد، اما با تأکید بر آنچه خود «تلخی غریزی طبیعت انسانی» می‌نامد.
و در این میان، نگاه بی‌پرده‌اش به مفاهیمی مثل عقل، دین، زن، و حتی خودکشی، بیش از همیشه چهرهٔ رادیکال و هولناک اندیشه‌اش را آشکار میکند.
در فلسفهٔ کلاسیک، عقل مرتبه‌ای عالی دارد: سرچشمهٔ حقیقت، ابزار آزادی، مایهٔ نجات. اما برای شوپنهاور، عقل صرفاً نوکری‌ست در خدمت اراده. او عقل را نه وسیلهٔ درک حقیقت، بلکه ابزاری برای توجیه و پیشبرد خواسته‌ها می‌داند.
ما فکر میکنیم که می‌خواهیم چون می‌دانیم، در حالی که واقعیت این است که می‌دانیم چون می‌خواهیم.
و همین وارونگی، اساس نقد او به عقل‌گرایی ایدئالیست‌های آلمانی است. از هگل به‌عنوان یک شارلاتان فلسفی یاد میکند، و کل سنت دانشگاهی را آکنده از دروغ‌پردازی‌های پرطمطراق می‌داند. زبان فلسفه، اگر حقیقتی در خود نداشته باشد، صرفاً دکور دروغ است.
دین: دروغی ضروری؟
شوپنهاور برخلاف نیچه که دین را «دشمن» می‌دانست، با دیدی پیچیده‌تر به آن می‌نگرد. او بی‌خداتر از بسیاری از آتئیست‌های زمان خود است، اما دین را در مقام ابزار مهار ارادهٔ عامه، ضروری می‌بیند. دین برای توده‌هاست، نه برای فیلسوف.
او با احترام به بودیسم و هندوئیسم می‌نگرد و آنها را بسیار برتر از ادیان ابراهیمی می‌داند، زیرا در آنها اراده و رنج، به‌عنوان مبنای هستی پذیرفته شده است.
زن: فصل تاریک
نگاه شوپنهاور به زن، یکی از نقاط تیره و بحث‌برانگیز فلسفهٔ اوست. در مقاله‌ای با عنوان «دربارهٔ زنان»، او زن را «نیمه‌بالغ» می‌نامد، ناتوان در تعقل و تابع ارادهٔ طبیعت در تولیدمثل. این دیدگاه از عمق بدبینی زیستی او می‌آید، اما همین باعث شده که نگاهش در این زمینه، اغلب واپس‌گرا و بی‌رحمانه تلقی شود.
البته برخی مفسران مدرن کوشیده‌اند این فصل را در متن کلی نظام اراده‌محور او تحلیل کنند، اما خشونت آشکار کلام او در این بخش، از حیطهٔ توجیهات فلسفی فراتر میرود.
خودکشی: حق یا توهم؟
در نگاه نخست، شوپنهاور باید حامی خودکشی باشد: او که زندگی را رنج می‌داند و مرگ را تنها سکوت واقعی. اما عجیب آنکه او با خودکشی به‌شدت مخالف است. نه از منظر اخلاق دینی، بلکه از زاویه‌ای هستی‌شناسانه:
خودکشی، به باور او، نه انکار اراده، بلکه اثبات اراده برای زندگی‌ست. کسی که خودکشی میکند، می‌خواهد زیستن را پایان دهد چون نمیتواند آن را تحمل کند، نه چون بر آن غلبه کرده. انکار واقعی، نه در مرگ جسم، که در مرگ میل است.
نثر، سبک، و ادبیات
از نظر نثر، جهان همچون اراده و تصور یکی از شاهکارهای فلسفی‌ست. شوپنهاور، برخلاف بسیاری از فیلسوفان آلمانی، زبانی روشن، گزنده، تصویری و سرشار از طعنه دارد. جمله‌هایش کوتاه‌تر، ساختارشکن‌تر و شاعرانه‌تر از متون فلسفی مرسوم‌اند.
او همزمان هم فیلسوف است و هم ادیب؛ چهره‌ای که بر نیچه، تولستوی، بکت، کاوندیش، و حتی واگنر تأثیر گذاشت. نثر او، به‌ویژه در جلد دوم، به گونه‌ایست که انگار با مردی هم‌صحبتی می‌کنی که جهان را خوب دیده، از آن متنفر است، اما هنوز شعله‌ای برای دانستن در دلش باقی‌ست.
این کتاب نه به‌سادگی فهمیده میشود، نه به‌آرامی فراموش. فلسفهٔ شوپنهاور، بی‌رحمانه، تلخ، اما صادق است. نه از امید حرف میزند، نه از رستگاری؛ اما حقیقتی را که بسیاری انکار میکنند، با تمام عریانی‌اش نشان میدهد.
در جهانی که فلسفه بارها فروکاسته شده به بازی با واژه‌ها، شوپنهاور ما را به آنچه فلسفه می‌توانست باشد بازمی‌گرداند: تأمل در زیستن.
و این تأمل، اگرچه ممکن است کسی را نجات ندهد، دست‌کم از او انسانی راست‌گو، متفکر، و عمیق‌تر میسازد.
و در پایان چند نقل قول محبوب خودم :
«ارادهْ بنیاد هستی است؛ نه عقل، نه خدا، نه هدف.
ما می‌خواهیم، پیش از آنکه بیندیشیم.»
«ما همه در خواب هستیم. زندگی،
خوابی‌ست که اراده آن را رؤیا می‌بیند.»
«تنها در لحظات زیبایی، اراده ساکت میشود؛
و ما، برای لحظه‌ای، از بندِ خواستن آزاد می‌گردیم.»
«موسیقیْ بیان مستقیمِ ارادهٔ هستی است.
بی‌واسطه، بی‌واژه، بی‌نقاب.»
«آنچه هستی را ممکن میسازد،
همان چیزی‌ست که رنج را ضروری میکند: میل به بودن.»
«همدلی، پایهٔ اخلاق است؛ زیرا تنها زمانی که رنج دیگری را حس کنیم، میتوانیم از رنج خود فراتر رویم.»
«خودکشی، رهایی از رنج نیست؛
بلکه آخرین دست و پا زدنِ اراده‌ای‌ست
که دیگر نمیداند چگونه بجنگد.»
«زهد، نه ترس از زندگی، بلکه درک عمیقِ بیهودگیِ میل است.»
«هرچه شناخت ما از جهان بیشتر شود، دل‌زدگی‌مان از آن نیز بیشتر میگردد. دانش، به‌جای نجات، اغلب مایهٔ اضطراب است.»
May 1, 2020
Well worth anybody's time. I will not attempt write a review of this and will simply say that you will have lived a more impoverished life not having read any Schopenhauer.
A few opinions:
— follow his suggestion and read the fourfold root of sufficient reason before you attempt to read this.
— you don't need to real the critique of pure reason in preparation. In fact, this book might be a good preparation for the critique.
— try to obtain a copy with translations of his lengthy Latin, Greek and French quotes or you will miss out on a lot of things.
— to get a taste for Schopenhauer, you might want to read "Studies on Pessimism" or some essays from his "Parerga and Paralipomena" first, of which there are recordings on YouTube.
Schopenhauer will enrich your life and be a great jumping off point into Kant, Nietzsche, Hume or Plato/ platonism/ Hinduism/ Buddhism/ Christianity.
A few opinions:
— follow his suggestion and read the fourfold root of sufficient reason before you attempt to read this.
— you don't need to real the critique of pure reason in preparation. In fact, this book might be a good preparation for the critique.
— try to obtain a copy with translations of his lengthy Latin, Greek and French quotes or you will miss out on a lot of things.
— to get a taste for Schopenhauer, you might want to read "Studies on Pessimism" or some essays from his "Parerga and Paralipomena" first, of which there are recordings on YouTube.
Schopenhauer will enrich your life and be a great jumping off point into Kant, Nietzsche, Hume or Plato/ platonism/ Hinduism/ Buddhism/ Christianity.
February 24, 2021
Con fine e lucida analisi, Shopenhauer ci conduce alla scoperta dell'intima essenza della vita. Ben al di là di finalismo e intenti provvidenziali, il filosofo mostra il volto inquietante di una vita coincidente con una volontà cieca e irrazionale, che nulla brama se non di prolungar se stessa senza scopi apparenti. Contemplazione artistica, compassione, ascesi sono solo alcuni degli strumenti che Shopenhauer indica per spezzare questo sterile circolo vizioso del quale l'uomo, come il mondo intero, del resto, è ignaro protagonista. Eppure il percorso sembra non solo quadi impossibile, ma soggetto a continue ricadute e il Nirvana apparente che dovrebbe accogliere i nostri sforzi, altro non sembra se non l'ennesimo sogno indotto dal velo di Maya.
November 2, 2013
أجد لذة في قراءة نصوص شوبنهاور ذات الطابع الفلسفي الأدبي ، وخلاصة محتوى هذا الكتاب في كون العالم تتمثل في ذات الإنسان ، الذات التى يتمثل لها العالم بدراية سابقة .
November 21, 2013
Having completed a thesis about Kant's influence on C.G. Jung in seminary, I wanted to proceed to an exhaustive study of the philsophical underpinnings of the psychiatrist's work. I'd read all of Jung and all of Kant and Nietzsche cited or owned by Jung. The third major influence was Schopenhauer, about whom I knew little except the fact that to Germans of Jung's generation, Schopenhauer was read like Nietzsche is today. The place to start, obviously, was his magnum opus, The World as Will and Representation, a copy of which I'd picked up in the town of Leeds in the Hudson valley in New York.
Unlike Kant and Nietzsche, Schopenhauer was a disappointment. I had liked Kant for his system, its clarity, breadth and depth; Nietzsche as a rigorous critic and beautiful writer, but Schopenhauer matched neither of them. His "system" was basically simplified transcendental idealism. His only apparent originality was his bringing Eastern thought into philosophy's field of discourse. His misanthropy was difficult to relate to.
As it happened, the dissertation project was never completed. The one philosophy professor, a psychoanalyst, competent to supervise it was not retained.
Unlike Kant and Nietzsche, Schopenhauer was a disappointment. I had liked Kant for his system, its clarity, breadth and depth; Nietzsche as a rigorous critic and beautiful writer, but Schopenhauer matched neither of them. His "system" was basically simplified transcendental idealism. His only apparent originality was his bringing Eastern thought into philosophy's field of discourse. His misanthropy was difficult to relate to.
As it happened, the dissertation project was never completed. The one philosophy professor, a psychoanalyst, competent to supervise it was not retained.
June 21, 2021
هذه ثالث قراءة لهذا الكتاب ومازال يجب قراءته أكثر وأكثر ؛ لأسباب كثيرة
لذة هذه الفلسفة لم أذق مثلها غير في كتاب هكذا تكلم زرادشت ، فلسفة شاملة في كافة نواحي الحياة وتمهيدا لظهور نيتشه ، والأهم أنها توكيد لتأثير كانط الكبير في كافة الأجيال القادمة
بعيدا عن النقد لهذا الكتاب ، فأنا أحسست ببهجة وحماسة لكل سطر كتبه شوبنهاور وبطريقته وترتيبه للوصول إلي فكرته في النهاية ، وهو تؤكيد لما قاله نيتشه في كتابه شوبنهاور مربيا أنه كاتب حق ومفكر حق
وتشاؤم شوبنهاور ميتافيزيقي وليس أخلاقي وإذا عرفتوا الفرق ، فسوف تتغير نظرتكم لفلسفته
لذة هذه الفلسفة لم أذق مثلها غير في كتاب هكذا تكلم زرادشت ، فلسفة شاملة في كافة نواحي الحياة وتمهيدا لظهور نيتشه ، والأهم أنها توكيد لتأثير كانط الكبير في كافة الأجيال القادمة
بعيدا عن النقد لهذا الكتاب ، فأنا أحسست ببهجة وحماسة لكل سطر كتبه شوبنهاور وبطريقته وترتيبه للوصول إلي فكرته في النهاية ، وهو تؤكيد لما قاله نيتشه في كتابه شوبنهاور مربيا أنه كاتب حق ومفكر حق
وتشاؤم شوبنهاور ميتافيزيقي وليس أخلاقي وإذا عرفتوا الفرق ، فسوف تتغير نظرتكم لفلسفته
December 7, 2015
الجزء المتعلق بالارادة هو المثير في فلسفة شوبنهاور ، فهو أولا لا يشير بالارادة للمفهوم العمومي لها، الارادة التي تكلم عنها شوبنهاور هي المرتبطة بجميع أنواع الكائنات في الحياة أي الاندفاع غير العاقل و الأعمى نحو الحياة والتدافع نحو الوجود و "الابقاء على النوع" كما يتجلي ذلك في غزارة انتاج البذور و في الغريزة الجنسية و يصل الأمر الى حد تفضيل الابن على الذات كما تبينه رابطة الأمومة عند بعض الكائنات و الأنواع الحيوانية وهو ما يؤكد أن الأولوية في الغاية هي حفظ النوع حتى ولو على حساب الفرد
و يرى شوبنهاور أن هذا التعلق بالحياة و الوجود هو حركة غير عاقلة و لا يمكن ردها للتفكير و العقل بل على العكس فالتأمل يحيلنا الى اكتشاف أن الحياة شر و الى الاقتناع بأن الحياة ليست خليقة بشيء من الحب، و ليس من شيء يؤكد أن الوجود خير من اللا وجود أو أن الحياة خير من الموت
لذلك يرى شوبنهاور أن هذه الارادة لا تفسير لها الا أن ذواتنا في كياناتها كلها ارادة في الحياة الخالصة، و هو ما يجعل الحياة تعد خيرا أسمى رغم مراراتها و قصرها و تقلباتها أما المعرفة ^حسب شوبنهاور^ فهي تكشف عن مرارة و هشاشة هذه الحياة وأن الحياة في أصلها ألم وحرمان، وأن السعادة هي الشيء السالب في هذه الحالة. و هذه السعادة سيعقبها شر في الغالب و بالتالي تبتعد بنا المعرفة عن الرغبة في هذه الحياة و تحارب الخوف من الموت الذي يراه شوبنهاور هو هدف الحياة
عند نهاية المجلد توقف شوبنهاور على أن عدم الغائية من الارادة في الحياة يحيلنا الى الرغبات التي يمر بها الانسان و التي كما قال ترفع من روحنا المعنوية من خلال الأمل الواهم بأن تحققها هو دائما الهدف النهائي للمشيئة و لكن بمجرد بلوغ هذه المساعي و الرغبات فانها لا تصبح بادية على نفس النحو …و لحسن الحظ يتبقى لنا شيء نكافح من أجله كي يمكن الابقاء على لعبة الانتقال المستمر من الرغبة الى الاشباع و من الاشباع الى رغبة جديدة، و هو الانتقال الذي اذا ما سار بسرعة سميناه سعادة و اذا ما سار ببطئ سميناه حزنا و لكن كل هذا كما يقول شوبنهاور ليس له أية غاية
و يرى شوبنهاور أن هذا التعلق بالحياة و الوجود هو حركة غير عاقلة و لا يمكن ردها للتفكير و العقل بل على العكس فالتأمل يحيلنا الى اكتشاف أن الحياة شر و الى الاقتناع بأن الحياة ليست خليقة بشيء من الحب، و ليس من شيء يؤكد أن الوجود خير من اللا وجود أو أن الحياة خير من الموت
“If we knocked on the graves and asked the dead whether they would like to rise again, they would shake their heads.”
لذلك يرى شوبنهاور أن هذه الارادة لا تفسير لها الا أن ذواتنا في كياناتها كلها ارادة في الحياة الخالصة، و هو ما يجعل الحياة تعد خيرا أسمى رغم مراراتها و قصرها و تقلباتها أما المعرفة ^حسب شوبنهاور^ فهي تكشف عن مرارة و هشاشة هذه الحياة وأن الحياة في أصلها ألم وحرمان، وأن السعادة هي الشيء السالب في هذه الحالة. و هذه السعادة سيعقبها شر في الغالب و بالتالي تبتعد بنا المعرفة عن الرغبة في هذه الحياة و تحارب الخوف من الموت الذي يراه شوبنهاور هو هدف الحياة
عند نهاية المجلد توقف شوبنهاور على أن عدم الغائية من الارادة في الحياة يحيلنا الى الرغبات التي يمر بها الانسان و التي كما قال ترفع من روحنا المعنوية من خلال الأمل الواهم بأن تحققها هو دائما الهدف النهائي للمشيئة و لكن بمجرد بلوغ هذه المساعي و الرغبات فانها لا تصبح بادية على نفس النحو …و لحسن الحظ يتبقى لنا شيء نكافح من أجله كي يمكن الابقاء على لعبة الانتقال المستمر من الرغبة الى الاشباع و من الاشباع الى رغبة جديدة، و هو الانتقال الذي اذا ما سار بسرعة سميناه سعادة و اذا ما سار ببطئ سميناه حزنا و لكن كل هذا كما يقول شوبنهاور ليس له أية غاية
January 3, 2023
في الواقع، غالبًا ما يتناقض الحب ليس فقط مع الظروف الخارجية، ولكن حتى مع فردية العاشق، لأنه يجعلنا ننجذب إلى أشخاص - بصرف النظر عن العلاقة الجنسية - هم الأكثر بغضاً ودناءة حتى مع المحب لهم . لكن إرادة النوع أقوى بكثير من إرادة الفرد ، لدرجة أن العاشق يغلق عينيه على كل الصفات البغيضة ، ويتغاضى عن كل شيء، ويخطئ في تقدير كل شيء، ويلزم نفسه إلى الأبد بموضوع شغفه . إنه مفتون جدًا بهذا الوهم ، الذي يختفي بمجرد إشباع إرادة النوع ، تاركاً وراءه شريكًا مكروهًا مدى الحياة!!
.
Arthur Schopenhauer
The World As Will
Translated By #Maher_Razouk
.
Arthur Schopenhauer
The World As Will
Translated By #Maher_Razouk
September 1, 2021
حقا که مقاله‌ای که با تیترِ (بت‌شکنِ آلمانی) در روزنامه‌ای انگلیسی در مورد این کتاب منتشر شد، حقیقت است. توضیح و تشریح جهان از منظر تصور (از آن لحاظ که جهان تنها تصور ماست و چیزی غیر از تصوری که ما از آن داریم) و اراده‌به‌زندگی که همزمان تقبیح و تسامح با آن صورت میگیرد، شکلی جدید و هنجار شکنانه از فلسفه است. این رساله، دلیل کافی برای مدعای نیچه مبنی بر آموزگار بودنِ شوپنهاور برای او، و مدعای شوپنهاور مبنی براین است که وی، خود را بهترین و تنها شاگرد واقعی کانت می‌دانست.
May 18, 2022
Okumakta zorlandığım ve maalesef hiçbir şey anlamadığım bir kitap oldu. Schopenhauer ile ilgili değil de çevirmen Ahmet Aydoğan ile ilgili yorum yazacam çünkü sayesinde Schopenhauer 'den bir şey anlayamadım! Eseri Almancadan Türkçeye değil de Arapçaya çevirdiği için ve bunu yaparken de inanılmaz kastığı ve zorladığı için bir şey anlamak mümkün değil. İlk basım tarihi 2017 olan bu kitabı hiç mi kimse okumadı, gözden geçirmedi, biz ne yaptık böyle ne yapıyoruz demedi? Anlaşılmamak için ciddi uğraşmış Ahmet Aydoğan, Türkçesi de karmakarışık, anlatımı bozuk, ne anlatmak istediği belli değil. Ya çok iyi biliyor felsefeyi ya da hiç bilmiyor ama her halükarda anlatamıyor bize.
Çeviride seçtiği kelimelerden bir kaçı ;
Teselsül, vazıh, tahattur, sarahat, tekevvün, müşahhas, sunûhat, umde, tebellür etmek, ıstılah, remiz, tavassut, zecri, intibak, insiyak, zeyil, Teraküm, veçhe, inkişaf, mikyas vb..
Çevirdiği cümlelerden bir iki örnek ;
" Elbette dünyada canlı her şey gibi düşünce geleneklerinin de canlılıklarını muhafaza edip mevcudiyetlerini sürdürebilmek için imtizaç esasına istinaden hayat sahalarını sınırlamaları ve dışarıda kalanlara içeridekilerden farklı bir tavır takınmaları eşyanın tabiatı icabıdır, aksi halde hayatiyetlerini muhafaza edemezler. Bu manada başka birçokları gibi "ötekileştirme" kaziyesi de beynelmilel safsata şebekesinin bir yutturmacasından başka bir şey değildir, diğerleri gibi bunun da neyin yığına olduğu bellidir. "
" Bir yüzyıl sonra bu topraklarda hakayıkı imaniyeyi fünunu tabiiye ile güya izah ve ispata yeltenecek olanlar da aslında benzer bir kafa yapısına sahiptir ve karşı durup dinlenmek ve savaşmak yerine özünde olmakta olanın ne olduğuna bakmaksızın ve ne gibi neticeler doğurabileceğini düşünmeksizin sırf hakimiyeti ele geçirdi Dolayısıyla tükendi yanına çekti diye hep olduğu gibi bunlar da kolayı zora tercih ederler ve böylece tevil yoluyla telife saparlar. O sebeble burada bir temellük ve temessül çabasına tesadüf edilmez.... "
Schopenhauer'ı anlaşılmaz hale getirerek büyük iş başarmış, Say Yayınlarını da kutluyorum bu adamla yola devam ettikleri için, daha önce de okuduğum ve yine beğenmedim bir çeviriye imza atmıştı Schopenhauer'dan. Almanca bilmeyi gerçekten istetti bana bu çevirisiyle.
Son olarak belki de benim cehaletimdir ve kabahat bendedir diyerek açık kapı bırakalım. Kesinlikle tavsiye etmiyorum bu çeviriyi ; Schopenhauer 'ı Ahmet Aydoğan' dan okumayın. Yapmış olduğu bir kaç iyi şey vardı ancak o kdr anlaşılmaz hale getirdi ki eseri onların da esamisi okunmuyor artık..
Çeviride seçtiği kelimelerden bir kaçı ;
Teselsül, vazıh, tahattur, sarahat, tekevvün, müşahhas, sunûhat, umde, tebellür etmek, ıstılah, remiz, tavassut, zecri, intibak, insiyak, zeyil, Teraküm, veçhe, inkişaf, mikyas vb..
Çevirdiği cümlelerden bir iki örnek ;
" Elbette dünyada canlı her şey gibi düşünce geleneklerinin de canlılıklarını muhafaza edip mevcudiyetlerini sürdürebilmek için imtizaç esasına istinaden hayat sahalarını sınırlamaları ve dışarıda kalanlara içeridekilerden farklı bir tavır takınmaları eşyanın tabiatı icabıdır, aksi halde hayatiyetlerini muhafaza edemezler. Bu manada başka birçokları gibi "ötekileştirme" kaziyesi de beynelmilel safsata şebekesinin bir yutturmacasından başka bir şey değildir, diğerleri gibi bunun da neyin yığına olduğu bellidir. "
" Bir yüzyıl sonra bu topraklarda hakayıkı imaniyeyi fünunu tabiiye ile güya izah ve ispata yeltenecek olanlar da aslında benzer bir kafa yapısına sahiptir ve karşı durup dinlenmek ve savaşmak yerine özünde olmakta olanın ne olduğuna bakmaksızın ve ne gibi neticeler doğurabileceğini düşünmeksizin sırf hakimiyeti ele geçirdi Dolayısıyla tükendi yanına çekti diye hep olduğu gibi bunlar da kolayı zora tercih ederler ve böylece tevil yoluyla telife saparlar. O sebeble burada bir temellük ve temessül çabasına tesadüf edilmez.... "
Schopenhauer'ı anlaşılmaz hale getirerek büyük iş başarmış, Say Yayınlarını da kutluyorum bu adamla yola devam ettikleri için, daha önce de okuduğum ve yine beğenmedim bir çeviriye imza atmıştı Schopenhauer'dan. Almanca bilmeyi gerçekten istetti bana bu çevirisiyle.
Son olarak belki de benim cehaletimdir ve kabahat bendedir diyerek açık kapı bırakalım. Kesinlikle tavsiye etmiyorum bu çeviriyi ; Schopenhauer 'ı Ahmet Aydoğan' dan okumayın. Yapmış olduğu bir kaç iyi şey vardı ancak o kdr anlaşılmaz hale getirdi ki eseri onların da esamisi okunmuyor artık..
August 4, 2021
Schopenhauer (1788 – 1860)
The nineteenth-century produced a long list of German Philosophers. It was fashionable and necessary to criticize preexisting philosophical theories.
Schopenhauer was inspired by but not following Kant (1724 - 1804) and refuting and ridiculing Hegel (1770 - 1831) and Fichte (1762 – 1814)
He wrote this essay on philosophy in an extravagant association of vocabulary creating abstract prepositions and patterns of thinking.
Schopenhauer’s first basic idea was “The World as Vision” that objects would not exist without an observer.
The second was “The World as Will(power)” being the energy of general movement from the tiniest atom to planetary circles.
The authors aim seems to have the most extensive all englobing theory with a few basic laws.
His books one and two go into details that end up being boring and repetitive.
The nineteenth-century brought about significant scientific discoveries, but our author's way of proposing and explaining is more than obsolete.
I will not recommend this work to any reader of entertaining literature.
The nineteenth-century produced a long list of German Philosophers. It was fashionable and necessary to criticize preexisting philosophical theories.
Schopenhauer was inspired by but not following Kant (1724 - 1804) and refuting and ridiculing Hegel (1770 - 1831) and Fichte (1762 – 1814)
He wrote this essay on philosophy in an extravagant association of vocabulary creating abstract prepositions and patterns of thinking.
Schopenhauer’s first basic idea was “The World as Vision” that objects would not exist without an observer.
The second was “The World as Will(power)” being the energy of general movement from the tiniest atom to planetary circles.
The authors aim seems to have the most extensive all englobing theory with a few basic laws.
His books one and two go into details that end up being boring and repetitive.
The nineteenth-century brought about significant scientific discoveries, but our author's way of proposing and explaining is more than obsolete.
I will not recommend this work to any reader of entertaining literature.
September 21, 2017
TITOLO: "Il mondo come serenità e consolazione"
Se mi si chiede chi preferisco tra Giacomo Leopardi, Sergio Vastano e Arturo Schopenhauer, risponderò sempre col nome di quest'ultimo.
Ricordo che il mio vecchio professore di filosofia del Liceo, il grande Egidio Pozziginori, lo definiva un allegrone, ironizzando sulla visione pessimistica dell'esistenza del pensatore tedesco; senza sapere che, canzonando il buon vecchio Arturo, egli diceva il vero, poiché in realtà niente e nessuno al mondo mette più giubilo e joie de vivre di lui.
Saranno gli anni che passano, sarà che mi faccio sempre più vecchio e stanco, sarà che non vedo più Gianfranco D'Angelo in tv; oppure sarà questa contemporaneità così caduca e così spenta a farmi ritornare su "Il mondo come volontà e rappresentazione": meraviglia della filosofia moderna, una pacca sulla spalla nel momento del bisogno, una cioccolata calda in una freddissima giornata d'inverno.
Il pensiero che culla e che consola.
Leggetelo ai vostri figli prima di metterli a letto, mentre fate loro una carezza; e ditegli che quella è la carezza di Arturo Schopenhauer.
August 27, 2025
I weighed very heavily how I would rate such a book. Monstrously intelligent yet riven with obvious fallacies from our 21st century perspective, this is undeniably a work of genius. The presence of Schopenhauer's mind is immensely felt as he effortlessly demonstrates advanced understanding of a handful of languages, a dozen sciences and of course pushing philosophy forward to new heights.
No one will read this book for 'fun'. This is a serious tome exploring ideas that are complicated, in an unsparing and discourteous style (Hegel is absolutely slandered many many times). Schopenhauer is fundamentally onto something at the edges of the human capacity to reason, but the man struggles to write a coherent sentence, with run on examples stretching on for entire paragraphs, and paragraphs extending at times to nearly two full pages. The poor writing of such a lofty concept is a significant failing.
Not recommended unless you want to grapple with the ideas about the Will and Idea at leisure. Fully recommended if you are after insight into a mind at the peak of its powers exploring answers to why we do what we do, from a pessimistic approach. His intelligence has made me reflect at just how many sloppy philosophical arguments I have read or made. Inspiring
No one will read this book for 'fun'. This is a serious tome exploring ideas that are complicated, in an unsparing and discourteous style (Hegel is absolutely slandered many many times). Schopenhauer is fundamentally onto something at the edges of the human capacity to reason, but the man struggles to write a coherent sentence, with run on examples stretching on for entire paragraphs, and paragraphs extending at times to nearly two full pages. The poor writing of such a lofty concept is a significant failing.
Not recommended unless you want to grapple with the ideas about the Will and Idea at leisure. Fully recommended if you are after insight into a mind at the peak of its powers exploring answers to why we do what we do, from a pessimistic approach. His intelligence has made me reflect at just how many sloppy philosophical arguments I have read or made. Inspiring
June 14, 2019
رغم الكراهية التى يقرها شوبنهاور بنفسه لمنهج هيجل وربما لهيجل نفسه الا انى لم استطع ان ابرر ذلك الاشمئزاز الذى ينتاب شوبنهاور لدى حديثه عن المنهج الجدلى الذى لا يخالف كثيرا مضمون فكر شوبنهاور .
ففكر شوبنهاور ذاته جدلى الى حد بعيد وكثير من افكاره تبدو شديدة التقارب مع أفكار المنهج الجدلى . بل ان نظرة هيجل وشوبنهاور للعالم تبدو واحدة تقريبا .
فكلاهما يؤكد على أهمية المنطق لا على كونه علما ما بل على كونه العلم ذاته الا ان هيجل - نظرا لكونه فيلسوفاً أكاديمياً من الطراز الأول - هو من أعاد صياغة هذا المنطق فى صورة الجدل الذى هو أيضا صورة الوجود والمعرفة . أما شوبنهاور فقد إقتصر على توضيح فهمه للمنطق فى صورته الأرسطية والكانطية .
كما يشدد كلا من هيجل وشوبنهاور على ضرورة النظرة المزدوجة للعالم لفهمه بشكل صحيح وان النظرة أحادية الجانب لعالمنا هى مصدر الخطأ الأكبر للحكم .
كما يؤمن كلاهما بالتطور المستمر للوجود ككل وأن كل موجود نشأ وإرتقى مما هو اقل منه تطورا لا يخرج عن ذلك كائن او ظاهرة او معرفة ما .
اما الاختلافات بين كلا المفكرين فأولها وأهمها هو كون هيجل فيلسوفاً أكاديمياً كما ذكرت كما يهاجم شوبنهاور المراكز الفلسفية الاكاديمية ويتهمها بعدم قدرتها على تكريس نفسها للحقيقة فهناك مصالح اخرى يجب الاهتمام بها لحفظ استمرار الفلاسفة الاكادميين فى مناصبهم .
وكون هيجل اكاديميا من الطراز الرفيع يرى مهمته فى ان يهتم بالمنهجية فى التفكير ويؤمن بضرورة تنسيق المعرفة كما ترد للفهم اى كما تنشأ لدينا فى تسلسلها كما يهتم بنسقية ظهور الوجود بما هو موجود . اما شوبنهار فانه يكتفى باستعمال المنطق فى صورته المعروفة لدى كانط وبالتالى فانه لم يضف اليه الكثير من المقولات التى تستلزمها النسقية او المنهجية لانه لم يهتم بهذه النسقية الا فى اطار توضيح نظرته المزدوجة للعالم المتطور باستمرار .
اما الاختلاف الثانى فناتج عن إرجاع هيجل لكل ظواهر الوجود وطريقة معرفته الى تجليات الروح المطلق أما عند شوبنهاور فإن الإرادة هى التى تتجلى فى الظواهر وهى الشىء فى ذاته لدى كانط والذى لا يمكن معرفته بشكل بعدى او تجريبى وهى تفسر كل الاشياء ولا يفسرها شىء وهى العلة الاولى الارسطية التى ليس لها معلول والمحرك الذى لا يتحرك وقدرتها تتجلى فى الظواهر التى تشغل الزمان والمكان والعلية هى الصورة التى تتجلى فيها وهى المادة ذاتها والتى يتم معرفتها فى شتى اشكالها عن طريق التمثل الذى هو الوجه الاخر لهذه الإرادة .
والارادة ذاتها تتجلى فى درجات مختلفة ولكنها تتجلى فى كل الموجودات التى بدورها تكون قابلة للتمثل بالنسبة لشكل أعلى من أشكال الإرادة .
وهناك اختلاف هام اخر هو انه فى حين تتحقق كل ظاهرة او مقولة فى الجدل الهيجلى وفقا لغاية معينة نسبية تخضع لغاية عليا هى تحقق الروح المطلق بشكل متعين ومعروف للعقل وبالعقل . فإن مفهوم الغائية لا يرد لدى شوبنهاور على الاقل فى هذا الكتاب ومن الممكن استنتاج انكار شوبنهاور لمفهوم الغائية لكونه مفهوما غير تجريبى اى غير قابل للتمثل على عكس العلية اما للمدقق فيمكن استنتاج توحيد شوبنهاور لمفهوم الغائية مع مفهوم الارادة فكما ان الغاية العليا فى الجدل الهيجلى هو تحقق الروح المطلق فكذلك تحقق الارادة لدى شوبنهاور هو شرط كل الظواهر الاخرى . وكلما كانت الظاهره اقل رقيا او ابسط مفهوميا كلما كانت تعبر عن درجة ادنى من درجات تحقق الارادة الواحدة العليا والمطلقة .
وقد تبدو هذه الاختلافات شديدة من حيث الشكل أما من حيث المضمون فلن يكون لها كبير أهمية فالأهم للقارىء العابر غير الاكاديمى هو المضمون لا الشكل الذى يصاغ فيه المحتوى الفلسفى بل ان شوبنهاور نفسه يؤكد على اولوية التركيز على المضمون ويهاجم إضاعة الوقت فى زخرفة المحتوى الا ان هذا ادعى لعدم الهجوم على طريقة الفكر الهيجلى وقد يكون الروح المطلق لدى هيجل هو الإرادة التى ينادى بها شوبنهاور فللمدقق ان يرى مدى التقارب بين المفهومين لدى كلا الفيلسوفين من حيث المضمون فلهما نفس الصفات والقدرات تقريياً وان كانت الحقيقة هى قصور شوبنهاور عن التفسير المتكامل للفكر الهيجلى الموسوعى الذى يمكنه استيعاب فكرة الإرادة لدى شوبنهاور كاملة كلحظة من لحظات الروح المطلق فى تحققه العينى او كمقولة من مقولات المنطق بمعنى اخر .
ففكر شوبنهاور ذاته جدلى الى حد بعيد وكثير من افكاره تبدو شديدة التقارب مع أفكار المنهج الجدلى . بل ان نظرة هيجل وشوبنهاور للعالم تبدو واحدة تقريبا .
فكلاهما يؤكد على أهمية المنطق لا على كونه علما ما بل على كونه العلم ذاته الا ان هيجل - نظرا لكونه فيلسوفاً أكاديمياً من الطراز الأول - هو من أعاد صياغة هذا المنطق فى صورة الجدل الذى هو أيضا صورة الوجود والمعرفة . أما شوبنهاور فقد إقتصر على توضيح فهمه للمنطق فى صورته الأرسطية والكانطية .
كما يشدد كلا من هيجل وشوبنهاور على ضرورة النظرة المزدوجة للعالم لفهمه بشكل صحيح وان النظرة أحادية الجانب لعالمنا هى مصدر الخطأ الأكبر للحكم .
كما يؤمن كلاهما بالتطور المستمر للوجود ككل وأن كل موجود نشأ وإرتقى مما هو اقل منه تطورا لا يخرج عن ذلك كائن او ظاهرة او معرفة ما .
اما الاختلافات بين كلا المفكرين فأولها وأهمها هو كون هيجل فيلسوفاً أكاديمياً كما ذكرت كما يهاجم شوبنهاور المراكز الفلسفية الاكاديمية ويتهمها بعدم قدرتها على تكريس نفسها للحقيقة فهناك مصالح اخرى يجب الاهتمام بها لحفظ استمرار الفلاسفة الاكادميين فى مناصبهم .
وكون هيجل اكاديميا من الطراز الرفيع يرى مهمته فى ان يهتم بالمنهجية فى التفكير ويؤمن بضرورة تنسيق المعرفة كما ترد للفهم اى كما تنشأ لدينا فى تسلسلها كما يهتم بنسقية ظهور الوجود بما هو موجود . اما شوبنهار فانه يكتفى باستعمال المنطق فى صورته المعروفة لدى كانط وبالتالى فانه لم يضف اليه الكثير من المقولات التى تستلزمها النسقية او المنهجية لانه لم يهتم بهذه النسقية الا فى اطار توضيح نظرته المزدوجة للعالم المتطور باستمرار .
اما الاختلاف الثانى فناتج عن إرجاع هيجل لكل ظواهر الوجود وطريقة معرفته الى تجليات الروح المطلق أما عند شوبنهاور فإن الإرادة هى التى تتجلى فى الظواهر وهى الشىء فى ذاته لدى كانط والذى لا يمكن معرفته بشكل بعدى او تجريبى وهى تفسر كل الاشياء ولا يفسرها شىء وهى العلة الاولى الارسطية التى ليس لها معلول والمحرك الذى لا يتحرك وقدرتها تتجلى فى الظواهر التى تشغل الزمان والمكان والعلية هى الصورة التى تتجلى فيها وهى المادة ذاتها والتى يتم معرفتها فى شتى اشكالها عن طريق التمثل الذى هو الوجه الاخر لهذه الإرادة .
والارادة ذاتها تتجلى فى درجات مختلفة ولكنها تتجلى فى كل الموجودات التى بدورها تكون قابلة للتمثل بالنسبة لشكل أعلى من أشكال الإرادة .
وهناك اختلاف هام اخر هو انه فى حين تتحقق كل ظاهرة او مقولة فى الجدل الهيجلى وفقا لغاية معينة نسبية تخضع لغاية عليا هى تحقق الروح المطلق بشكل متعين ومعروف للعقل وبالعقل . فإن مفهوم الغائية لا يرد لدى شوبنهاور على الاقل فى هذا الكتاب ومن الممكن استنتاج انكار شوبنهاور لمفهوم الغائية لكونه مفهوما غير تجريبى اى غير قابل للتمثل على عكس العلية اما للمدقق فيمكن استنتاج توحيد شوبنهاور لمفهوم الغائية مع مفهوم الارادة فكما ان الغاية العليا فى الجدل الهيجلى هو تحقق الروح المطلق فكذلك تحقق الارادة لدى شوبنهاور هو شرط كل الظواهر الاخرى . وكلما كانت الظاهره اقل رقيا او ابسط مفهوميا كلما كانت تعبر عن درجة ادنى من درجات تحقق الارادة الواحدة العليا والمطلقة .
وقد تبدو هذه الاختلافات شديدة من حيث الشكل أما من حيث المضمون فلن يكون لها كبير أهمية فالأهم للقارىء العابر غير الاكاديمى هو المضمون لا الشكل الذى يصاغ فيه المحتوى الفلسفى بل ان شوبنهاور نفسه يؤكد على اولوية التركيز على المضمون ويهاجم إضاعة الوقت فى زخرفة المحتوى الا ان هذا ادعى لعدم الهجوم على طريقة الفكر الهيجلى وقد يكون الروح المطلق لدى هيجل هو الإرادة التى ينادى بها شوبنهاور فللمدقق ان يرى مدى التقارب بين المفهومين لدى كلا الفيلسوفين من حيث المضمون فلهما نفس الصفات والقدرات تقريياً وان كانت الحقيقة هى قصور شوبنهاور عن التفسير المتكامل للفكر الهيجلى الموسوعى الذى يمكنه استيعاب فكرة الإرادة لدى شوبنهاور كاملة كلحظة من لحظات الروح المطلق فى تحققه العينى او كمقولة من مقولات المنطق بمعنى اخر .
August 9, 2017
Denne boken har vært en reise som vil stå i mitt minne for livet, allikevel vil jeg nok ta den opp igjen seinere med hensikt om å finne ut av mer enn det jeg allerede har gjort.
Viljen som all livs drivkraft, selv naturkreftene - en form for kraft som kun har vist seg i formen av tid og rom, men som er en regel hinsides tiden og rommets begrensninger. Erkjennelse er det eneste som kan lære oss å unngå viljens diktatur over individet, med dette henviser Schopenhauer hvert erkjent subjekt til å spre godt og jakte etter lidelsen hvor enn den trer frem. For nemlig er lidelsen den mest sannsynlige faktor for erkjennelse. Kunstneren er et geni som har evne til å spre viljen ettersom han har klart å etterligne viljens fulle vesen og de "vanlige" er for alltid dømt til å strebe etter viljens intethet uten å være klar over det.
Schopenhauer bringer også utrolig mange sammenligninger, bl.a med Hinduisme, Buddhisme og Kristendom som tyder på at en forståelse om frigjøring av viljen ikke er et ukjent tema for menneskeheten.
Vidunderlig bok, 6/5. Anbefales til alle som er åpne for forståelse av verdens mest fundamentale virkemåte.
Viljen som all livs drivkraft, selv naturkreftene - en form for kraft som kun har vist seg i formen av tid og rom, men som er en regel hinsides tiden og rommets begrensninger. Erkjennelse er det eneste som kan lære oss å unngå viljens diktatur over individet, med dette henviser Schopenhauer hvert erkjent subjekt til å spre godt og jakte etter lidelsen hvor enn den trer frem. For nemlig er lidelsen den mest sannsynlige faktor for erkjennelse. Kunstneren er et geni som har evne til å spre viljen ettersom han har klart å etterligne viljens fulle vesen og de "vanlige" er for alltid dømt til å strebe etter viljens intethet uten å være klar over det.
Schopenhauer bringer også utrolig mange sammenligninger, bl.a med Hinduisme, Buddhisme og Kristendom som tyder på at en forståelse om frigjøring av viljen ikke er et ukjent tema for menneskeheten.
Vidunderlig bok, 6/5. Anbefales til alle som er åpne for forståelse av verdens mest fundamentale virkemåte.
This entire review has been hidden because of spoilers.
August 30, 2015
Typical nearly indecipherable German philosopher. There were a couple of things in this volume I found interesting like his statement that suffering is essential to life and that there is no knowledge without a knower present. In other places it almost seems as if he is saying that there is no reality apart from some person perceiving it. This seems to reflect the ancient humanistic ideal that man is the measure of all things.
May 27, 2022
Sono molto contenta di aver recuperato questa pietra miliare della filosofia, permettendomi di esplorare un filosofo che ho sempre sottovalutato. In particolare, le considerazioni estetiche sono davvero degne di nota (libro terzo). Bonus: la chiarezza espositiva di Schopenhauer è qualità rara tra i filosofi.
September 25, 2014
هنا فيلسوف محترف يكتب بشكل منهجي
هناك بعض النقاط تحتاج لمزيد من الوضوح
لم اجد للتشاؤم اثر بين
بانتظار الحصول على الجزء الثاني حتى تتضح الصورة
ايضا لفتني انه لم يتطرق كثيرا لديكارت،رغم انه انطلق من نفس المنطق
حتى انه تحدث عن مالبرانش اكثر
هناك بعض النقاط تحتاج لمزيد من الوضوح
لم اجد للتشاؤم اثر بين
بانتظار الحصول على الجزء الثاني حتى تتضح الصورة
ايضا لفتني انه لم يتطرق كثيرا لديكارت،رغم انه انطلق من نفس المنطق
حتى انه تحدث عن مالبرانش اكثر
January 16, 2019
العالم تصوّر
وكل كائن يفترض دائما ذاتا (subject) تُدركه وهذه الذات، هي دعامة العالم، الشرط الكلّي لكلٌ ما يظهر من أشياء أو بالأحرى موضوعات (objects)كما سمّاها الفيلسوف الألماني آرتور شوبنهَوَر
وكل موضوع خارجي، لا يمكن فصله عن (الداخل) أي الذات التي تُعتبر أصل كل ما يحدث في الخارج.
بمعنى أدقّ إن كل ما يحدث في الخارج هو في الأصل تصوّر في الداخل.
وما المفاهيم سوى تصوّرات غير مُدركة، موجودة فقط في ذهن الإنسان، ووحدها النتائج التي يكونها الإنسان من خلالها تُنتج موضوعات ملائمة للخبرة. نتائج كهذه يقول شوبنهوَر : هي اللغة، الفعل المخطّط والحاذق للعلم.
يدرس شوبنهور العالم كتصوّر، أو كتمثُّل، هذا الذي له نصفان جوهريان حسب آرتور، نصفان ضروريان لا يمكن فصل أحدهما عن الآخر، نصف أول يتجلّى في الموضوع وصوّره التي تتجلّى بدورها في المكان والزّمان، ونصف ثانٍ، أي الذات أو إن شئنا قلنا النّفس التي وكما سبق الذكر لا يمكن فصلها عن الموضوع حتى في الفكر، لأن كلاً منهما له معنى ووجود فقط من خلال الآخر ولأجله.
"العالم هو ما أتصوّره" Die welt ist meine vorstellung يريد بهذا شوبنهَور أن يقول: أن كل ما يجري في فلكنا موجود فقط كتصوّر بخلفيات أخرى لا تخرج عن الذات التي تُدرك المُدرك عبر التصوّر.
لكن هذا لا يعني نفي وجود عالم خارجي حقيقي، غير أن هذا العالم غير منفصل عن ذواتنا، ولا يجب نكران واقعية العالم إلا أمام دوغمائي يُعلن عنها كاستقلالية عن الذات.
تناول شوبنهور في كتابه الأول العالم كتصوّر، الجسد كحلقة ربط أو كموضوع لإدراك العالم، ثم العقل باعتباره مَلَكة خاصة بالمعرفة التي تميّز الإنسان وحده، والظواهر الناشئه عنه والمميزة للطبيعة البشرية، ثم العقل كمرشد للإنسان في أفعاله.
لنستنتج في النهاية أن لا فَهم للموضوع خارج الذات، كما لا استوعاب لكتاب العالم كتصوّر دون تلاوة ثانية.
وكل كائن يفترض دائما ذاتا (subject) تُدركه وهذه الذات، هي دعامة العالم، الشرط الكلّي لكلٌ ما يظهر من أشياء أو بالأحرى موضوعات (objects)كما سمّاها الفيلسوف الألماني آرتور شوبنهَوَر
وكل موضوع خارجي، لا يمكن فصله عن (الداخل) أي الذات التي تُعتبر أصل كل ما يحدث في الخارج.
بمعنى أدقّ إن كل ما يحدث في الخارج هو في الأصل تصوّر في الداخل.
وما المفاهيم سوى تصوّرات غير مُدركة، موجودة فقط في ذهن الإنسان، ووحدها النتائج التي يكونها الإنسان من خلالها تُنتج موضوعات ملائمة للخبرة. نتائج كهذه يقول شوبنهوَر : هي اللغة، الفعل المخطّط والحاذق للعلم.
يدرس شوبنهور العالم كتصوّر، أو كتمثُّل، هذا الذي له نصفان جوهريان حسب آرتور، نصفان ضروريان لا يمكن فصل أحدهما عن الآخر، نصف أول يتجلّى في الموضوع وصوّره التي تتجلّى بدورها في المكان والزّمان، ونصف ثانٍ، أي الذات أو إن شئنا قلنا النّفس التي وكما سبق الذكر لا يمكن فصلها عن الموضوع حتى في الفكر، لأن كلاً منهما له معنى ووجود فقط من خلال الآخر ولأجله.
"العالم هو ما أتصوّره" Die welt ist meine vorstellung يريد بهذا شوبنهَور أن يقول: أن كل ما يجري في فلكنا موجود فقط كتصوّر بخلفيات أخرى لا تخرج عن الذات التي تُدرك المُدرك عبر التصوّر.
لكن هذا لا يعني نفي وجود عالم خارجي حقيقي، غير أن هذا العالم غير منفصل عن ذواتنا، ولا يجب نكران واقعية العالم إلا أمام دوغمائي يُعلن عنها كاستقلالية عن الذات.
تناول شوبنهور في كتابه الأول العالم كتصوّر، الجسد كحلقة ربط أو كموضوع لإدراك العالم، ثم العقل باعتباره مَلَكة خاصة بالمعرفة التي تميّز الإنسان وحده، والظواهر الناشئه عنه والمميزة للطبيعة البشرية، ثم العقل كمرشد للإنسان في أفعاله.
لنستنتج في النهاية أن لا فَهم للموضوع خارج الذات، كما لا استوعاب لكتاب العالم كتصوّر دون تلاوة ثانية.
April 19, 2012
On trouve ici une philosophie qui se tisse en entrecroisant les fil des traditions indienne et occidentale pour nous enjoindre à dire un grand NON à la Volonté qui s’impose à nous. Schopenhauer assume d’ailleurs pleinement, sans pudeur, le fait d’être un réactionnaire radical et il en ressort plusieurs idées générales qui entraînent à la pensée, mais sans que l’émotion réactive dont elles sont issues soit médiatisée par la réflexion.
Aussi le voit-on souvent grogner, déverser sa haine de Hegel, chasser, dès la première préface tout lecteur qui ne lui convient pas, en lui proposant ironiquement un usage alternatif de son livre, etc.
Ceci dit, même si ses critiques sont parfois mal fondées, je préfère de loin ses ronchonnements parfois trop fielleux à l’apathie contemplative et ce livre fait partie des meilleures choses sur lesquels je sois tombé pour philosopher.
Aussi le voit-on souvent grogner, déverser sa haine de Hegel, chasser, dès la première préface tout lecteur qui ne lui convient pas, en lui proposant ironiquement un usage alternatif de son livre, etc.
Ceci dit, même si ses critiques sont parfois mal fondées, je préfère de loin ses ronchonnements parfois trop fielleux à l’apathie contemplative et ce livre fait partie des meilleures choses sur lesquels je sois tombé pour philosopher.
March 1, 2013
Данные избранные работы Артура Шопенгауэра оставили разные впечатления.
Что касается общего вывода - понравилась форма подачи материала и то каким образом автор умело и легко обобщает довольно сложно объяснимые вещи.
Должен сказать, что мне крайне трудно согласиться с философом не только со многими его выводами, но и с самими рассуждениями. По поводу приводимых аргументов, то с ними было ещё трудней согласиться. Самое удивительное это-то, что часто даже когда не согласен с аргументами автора я тем не менее соглашался с самыми выводами.
И всё же книга и работа философа Шопенгауэра достойна для прочтения. Для себя сделал вывод, что когда либо я ещё раз прочту книгу.
Что касается общего вывода - понравилась форма подачи материала и то каким образом автор умело и легко обобщает довольно сложно объяснимые вещи.
Должен сказать, что мне крайне трудно согласиться с философом не только со многими его выводами, но и с самими рассуждениями. По поводу приводимых аргументов, то с ними было ещё трудней согласиться. Самое удивительное это-то, что часто даже когда не согласен с аргументами автора я тем не менее соглашался с самыми выводами.
И всё же книга и работа философа Шопенгауэра достойна для прочтения. Для себя сделал вывод, что когда либо я ещё раз прочту книгу.
May 26, 2022
foi uma leitura densa e demora mas valeu muito a pena, de longe um dos melhores que já li. me conectei muito e entrei totalmente nos pensamentos e devaneios apesar de ser bem cansativo de acompanhar.
April 20, 2007
Cranky ol' bastard.
Read
November 20, 2021Законы логики:
A = A - Закон тождества.
A ≠ ~A - Закон непротиворечия.
A v B ≠ C - Закон исключённого третьего.
A ⇒ B - Закон достаточного основания.
Четвероякий корень закона достаточного основания:
1. Представление Мыслительное.
2. Представление Созерцательное.
3. Представление Чувственное.
4. Представление Самосознающее.
Мир как представление: Эпистемология
1. Быть субъектом значит представлять объект.
2. Самая несомненная истина - весь мир объект по отношению к субъекту.
3. Мир = представление.
4. Понятие это представление представления.
5. Каждое мгновение существует лишь постольку, поскольку оно уничтожило предшествующее.
6. Доказанная истина не имеет преимуществ перед познанной.
7. Женственное - воспринимающее, сохраниющее (месть, злопамятность)
8. Мужское - самопорождающее (созидание, жертвенность, самоценность)
9. Когда единственная цель человека, счастье, не может быть достигнута, то остается лишь одно средство избавления от страданий - смерть, которую следует принять спокойно, как любое другое лекарство.
10. Материализм перепрыгивает через субъект и формы познания.
Мир как воля: Онтология
1. Воля - познание тела a priopi,
2. Тело - познание воли a posteriori.
3. Кроме воли и представления мы ничего не знаем и не можем мыслить.
4. Чем подробнее пространственные отношения, тем меньше в них объективного содержания.
5. Арифметика - до конца постижимая форма закона основания.
6. Моё тело - единственный объект, в котором мне известна и воля и представление.
7. Если бы подброшенный камень имел сознание, то полагал бы, что летит по собственной воле, и был бы прав.
8. Воля камня нисколько не меньше воли человека, меньше лишь объективация.
9. Любое движение и преобразование материи есть воля.
10. Воля пожирает саму себя посредством перетекания материи из тела в тело, из трупа в почву и тд.
11. Мир состоит из воли, воля есть у всего и она при этом едина.
О мире как о представлении: Эстетика
1. Вещь в себе Канта не может быть объектом, а эйдос Платона есть объект т.к. она сохранила форму представления, бытия объектом для субъекта.
2. Познание, подчинённое закону основания исключает познание эйдосов.
3. Представление это инструмент воли на уровне познания.
4. Служащее воле познание не познаёт в объектах ничего кроме их отношений.
5. Источник искусства - познание идей. Наука как бы гонится за горизонтом и никогда не приблизится к цели.
6. Воля неисчерпаема. Только бытие чистым субъектом познания даёт умиротворение.
7. То, что для воли тепло, для познания свет.
8. Когда человек, созерцающий бушующую природу осознаёт свою ничтожность, он как бы освобожаясь от своего объектного тела становится субъектом чистого познания.
9. Противоположностью возвышенного является не столько безобразное, сколько прелестное, потому как оно возбужает волю и заставляет желать.
10. Платон - любой прообраз искусства не идея а отдельная вещь. Шопенгауэр - в вещи уже есть идея.
11. Художнику дано судить о прекрасном поскольку он сам представляет собой в себе бытие природы, объективирующуюся волю.
12. Музыка, в силу того, что имеет наименьшую объективацию, способна сделать лучше произведение любого другого искусства.
О мире как о воле: Этика
1. Свободы воли нет. Воля, если свободна, по закону «должна желать» - деревянное железо)
2. То, чего хочет воля всегда жизнь.
3. Человек о смерти думает только абстрактно.
4. Страдание и смерть - два различных зла.
5. Знаю себя - позн��ние соответствует волению.
6. Характер - знание что хочешь и можешь + желание и способность этого достигнуть.
7. Недовольство собой это лишь очередное проявление заносчивости.
8. Жизнь качается подобно маятнику между страданием и скукой.
9. Как нужда постоянный бич народа, так скука - бич знати, но «скука неизбежна лишь для тех, кто не знал иных удовольствий, кроме чувственных и общественных, не позаботившись об обогащении своего ума и развитии своих сил.»
10. Кому недоступны радости чистого познания, те всецело погружены в воление. (Влечение к смерти тогда должно наблюдаться лишь у них, так как человек представляющий имеет свое представление в качестве тормозящей силы, а не двигающей.
Здесь следует установить различие между:
а) физическим движением людей погруженных исключительно в воление;
б) движением мысли на уровне представления.
Таким образом объективация воли в качестве представления тормозит волю как таковую, сохраняя при этом баланс и не нарушая свое неприрывное становление. (см. §57)
11. Вспоминать о перенесённых лишениях и страданиях это единственный способ наслаждаться тем, чем в данный момент обладаешь.
12. В человеческой жизни, как во всяком плохом товаре, лицевая сторона покрыта ложным блеском, а то, что страдает, всегда прячется.
13. Оптимизм - горькое издевательство над неизречёнными страданиями человечества.
14. Отказ сообщить истину не есть не-право. Намеренная ложь есть не-право, так как она стремится распространить власть моей воли на чужие индивиды. Полнейшее не-право - нарушение договора, так как таким образом я и обманул и внушил мнимые мотивы, с помощью которых направил чужую волю по своему умыслу.
15. Спокойное созерцание чужих страданий не есть не-право, но тот, кто на это способен скорее всего при каждом удобном случае и так совершает не-право.
16. Если рассматривать отношения двух людей в контексте права и не-права, то первое станет вторым только тогда, когда второе как бы перевалит через нулевую нейтральную отметку (как на термометре).
17. На уровне представления не-право утверждается мгновенно (обманул = завладел чужой волей, внушил ложные мотивы), на уровне объектности только тогда, когда обман возымеет физические последствия.
18. Совершенное государство это такое, которое состоит из существ, способных по своей природе полностью жертвовать личным благом ради блага общества. Пока что подобное отношение наблюдается только к своей семье, благосостояние которой обуславливается благосостоянием государства соответственно.
19. Государство сосредоточено более на страдании того, в отшении кого совершается не-право, чем на не-праве как таковом. Если бы от не-права никто не страдал, государство бы им не занималось.
20. Принуждать можно только к негативному (к праву), а не к позитивному (долг любви, небезусловные обязательства). Учение о правах (о том, что можно требовать) это перевёрнутая мораль.
21. Месть это наказание за совершенное не-право, которое не преследует никакой цели в будущем. Наказание это не месть, так как оно направленно на восстановление порядка.
22. Нет ни мучителей, ни мучеников, все причастны к страданию, все причастны к вине - Воля через нас вгрызается сама в себя.
23. Хорошим мы называем то, что именно таково, как мы желаем.
24. Услуги, которые богатый человек может оказать обществу, способны уравновесить унаследованное им богатство, сохранением которого он обязан обществу.
25. Тот, кто ещё может плакать, способен и на любовь, потому плач обезоруживает гнев.
26. Интуитивно каждый сознаёт философские истины, но ввести их в абстрактные понятия, в рефлексию должен именно философ.
27. Отрицание воли к жизни - человек, дойдя до величайшей степени своего страдания и отчаяния, внезапно сосредотачивается на себе, познаёт через себя мир, возносится над своими и чужими страданиями, отказывается от всего, чего он раньше желал, и радостно встречает смерть (отказ от всяческих влечений и аскеза).
28. Самоубийство относится к отрицанию воли как отдельная вещь к идее. Самоубийство не есть отрицание воли, оно, напротив, её решительное утверждение.
Лолы:
Фихте пустозвон.
Гегель дурак.
Антиномии Канта - бессмысленная выдумка.
Кеки:
Научись страдать.
Страдай правильно.
Мы дьяволы друг друга.
Ты уже был мёртв.
Смерть это круто.
Быть или не быть? Не быть, если можно.
👌👌👍👍
A = A - Закон тождества.
A ≠ ~A - Закон непротиворечия.
A v B ≠ C - Закон исключённого третьего.
A ⇒ B - Закон достаточного основания.
Четвероякий корень закона достаточного основания:
1. Представление Мыслительное.
2. Представление Созерцательное.
3. Представление Чувственное.
4. Представление Самосознающее.
Мир как представление: Эпистемология
1. Быть субъектом значит представлять объект.
2. Самая несомненная истина - весь мир объект по отношению к субъекту.
3. Мир = представление.
4. Понятие это представление представления.
5. Каждое мгновение существует лишь постольку, поскольку оно уничтожило предшествующее.
6. Доказанная истина не имеет преимуществ перед познанной.
7. Женственное - воспринимающее, сохраниющее (месть, злопамятность)
8. Мужское - самопорождающее (созидание, жертвенность, самоценность)
9. Когда единственная цель человека, счастье, не может быть достигнута, то остается лишь одно средство избавления от страданий - смерть, которую следует принять спокойно, как любое другое лекарство.
10. Материализм перепрыгивает через субъект и формы познания.
Мир как воля: Онтология
1. Воля - познание тела a priopi,
2. Тело - познание воли a posteriori.
3. Кроме воли и представления мы ничего не знаем и не можем мыслить.
4. Чем подробнее пространственные отношения, тем меньше в них объективного содержания.
5. Арифметика - до конца постижимая форма закона основания.
6. Моё тело - единственный объект, в котором мне известна и воля и представление.
7. Если бы подброшенный камень имел сознание, то полагал бы, что летит по собственной воле, и был бы прав.
8. Воля камня нисколько не меньше воли человека, меньше лишь объективация.
9. Любое движение и преобразование материи есть воля.
10. Воля пожирает саму себя посредством перетекания материи из тела в тело, из трупа в почву и тд.
11. Мир состоит из воли, воля есть у всего и она при этом едина.
О мире как о представлении: Эстетика
1. Вещь в себе Канта не может быть объектом, а эйдос Платона есть объект т.к. она сохранила форму представления, бытия объектом для субъекта.
2. Познание, подчинённое закону основания исключает познание эйдосов.
3. Представление это инструмент воли на уровне познания.
4. Служащее воле познание не познаёт в объектах ничего кроме их отношений.
5. Источник искусства - познание идей. Наука как бы гонится за горизонтом и никогда не приблизится к цели.
6. Воля неисчерпаема. Только бытие чистым субъектом познания даёт умиротворение.
7. То, что для воли тепло, для познания свет.
8. Когда человек, созерцающий бушующую природу осознаёт свою ничтожность, он как бы освобожаясь от своего объектного тела становится субъектом чистого познания.
9. Противоположностью возвышенного является не столько безобразное, сколько прелестное, потому как оно возбужает волю и заставляет желать.
10. Платон - любой прообраз искусства не идея а отдельная вещь. Шопенгауэр - в вещи уже есть идея.
11. Художнику дано судить о прекрасном поскольку он сам представляет собой в себе бытие природы, объективирующуюся волю.
12. Музыка, в силу того, что имеет наименьшую объективацию, способна сделать лучше произведение любого другого искусства.
О мире как о воле: Этика
1. Свободы воли нет. Воля, если свободна, по закону «должна желать» - деревянное железо)
2. То, чего хочет воля всегда жизнь.
3. Человек о смерти думает только абстрактно.
4. Страдание и смерть - два различных зла.
5. Знаю себя - позн��ние соответствует волению.
6. Характер - знание что хочешь и можешь + желание и способность этого достигнуть.
7. Недовольство собой это лишь очередное проявление заносчивости.
8. Жизнь качается подобно маятнику между страданием и скукой.
9. Как нужда постоянный бич народа, так скука - бич знати, но «скука неизбежна лишь для тех, кто не знал иных удовольствий, кроме чувственных и общественных, не позаботившись об обогащении своего ума и развитии своих сил.»
10. Кому недоступны радости чистого познания, те всецело погружены в воление. (Влечение к смерти тогда должно наблюдаться лишь у них, так как человек представляющий имеет свое представление в качестве тормозящей силы, а не двигающей.
Здесь следует установить различие между:
а) физическим движением людей погруженных исключительно в воление;
б) движением мысли на уровне представления.
Таким образом объективация воли в качестве представления тормозит волю как таковую, сохраняя при этом баланс и не нарушая свое неприрывное становление. (см. §57)
11. Вспоминать о перенесённых лишениях и страданиях это единственный способ наслаждаться тем, чем в данный момент обладаешь.
12. В человеческой жизни, как во всяком плохом товаре, лицевая сторона покрыта ложным блеском, а то, что страдает, всегда прячется.
13. Оптимизм - горькое издевательство над неизречёнными страданиями человечества.
14. Отказ сообщить истину не есть не-право. Намеренная ложь есть не-право, так как она стремится распространить власть моей воли на чужие индивиды. Полнейшее не-право - нарушение договора, так как таким образом я и обманул и внушил мнимые мотивы, с помощью которых направил чужую волю по своему умыслу.
15. Спокойное созерцание чужих страданий не есть не-право, но тот, кто на это способен скорее всего при каждом удобном случае и так совершает не-право.
16. Если рассматривать отношения двух людей в контексте права и не-права, то первое станет вторым только тогда, когда второе как бы перевалит через нулевую нейтральную отметку (как на термометре).
17. На уровне представления не-право утверждается мгновенно (обманул = завладел чужой волей, внушил ложные мотивы), на уровне объектности только тогда, когда обман возымеет физические последствия.
18. Совершенное государство это такое, которое состоит из существ, способных по своей природе полностью жертвовать личным благом ради блага общества. Пока что подобное отношение наблюдается только к своей семье, благосостояние которой обуславливается благосостоянием государства соответственно.
19. Государство сосредоточено более на страдании того, в отшении кого совершается не-право, чем на не-праве как таковом. Если бы от не-права никто не страдал, государство бы им не занималось.
20. Принуждать можно только к негативному (к праву), а не к позитивному (долг любви, небезусловные обязательства). Учение о правах (о том, что можно требовать) это перевёрнутая мораль.
21. Месть это наказание за совершенное не-право, которое не преследует никакой цели в будущем. Наказание это не месть, так как оно направленно на восстановление порядка.
22. Нет ни мучителей, ни мучеников, все причастны к страданию, все причастны к вине - Воля через нас вгрызается сама в себя.
23. Хорошим мы называем то, что именно таково, как мы желаем.
24. Услуги, которые богатый человек может оказать обществу, способны уравновесить унаследованное им богатство, сохранением которого он обязан обществу.
25. Тот, кто ещё может плакать, способен и на любовь, потому плач обезоруживает гнев.
26. Интуитивно каждый сознаёт философские истины, но ввести их в абстрактные понятия, в рефлексию должен именно философ.
27. Отрицание воли к жизни - человек, дойдя до величайшей степени своего страдания и отчаяния, внезапно сосредотачивается на себе, познаёт через себя мир, возносится над своими и чужими страданиями, отказывается от всего, чего он раньше желал, и радостно встречает смерть (отказ от всяческих влечений и аскеза).
28. Самоубийство относится к отрицанию воли как отдельная вещь к идее. Самоубийство не есть отрицание воли, оно, напротив, её решительное утверждение.
Лолы:
Фихте пустозвон.
Гегель дурак.
Антиномии Канта - бессмысленная выдумка.
Кеки:
Научись страдать.
Страдай правильно.
Мы дьяволы друг друга.
Ты уже был мёртв.
Смерть это круто.
Быть или не быть? Не быть, если можно.
👌👌👍👍
Displaying 1 - 30 of 132 reviews