What do you think?
Rate this book
Klucz do Kaczyńskiego
Książka opisuje karierę Jarosława Kaczyńskiego do dziś. Kto sądzi, że o Kaczyńskim wie wszystko, książkę czytać będzie z rosnącym zdziwieniem. Zobaczy inną postać, niż znał do tej pory. Inaczej też spojrzy na całą polską politykę.
Jarosław Kaczyński nigdy nie chciał rządzić, nie miał takiej potrzeby. Nie kusił go żaden z wymiarów władzy – ani nie chciał się napawać jej posiadaniem, ani nie miał ambicji zmiany rzeczywistości własnymi rękami. Stworzył kilka projektów głębokiej zmiany realiów, ale nie on był ich adresatem, lecz jego brat. W rodzinnym podziale pracy Lech był przeznaczony na władcę, on miał zmieniać Polskę, Jarosław miał być szefem jego politycznego zaplecza oraz głównym doradcą. Gdy brata zabrakło, spełniał się w roli psa ogrodnika. Odganiał innych od czegoś, czego sam nie lubił.
A co lubił? Jarosław nigdy nie marzył o władzy, zawsze marzył o partii. Ale nie tylko. Chciał być także liderem opinii. Jego potrzeba umysłowej dominacji jest tak silna, że najkrótsza charakterystyka Kaczyńskiego brzmiałaby następująco: jest politykiem, który nie chce władzy, nieopanowanie natomiast pragnie dożywotniego miejsca w polityce (czyli partii) oraz intelektualnego przywództwa.
Jego metodą uprawiania polityki jest permanentna wojna. Bez wojny Kaczyński nie byłby Kaczyńskim. Kto opisuje jego działania za pomocą poglądów, nie zrozumie niczego. Żmije gryzą nie dlatego, że mają poglądy, ale ponieważ mają zęby. Kaczyński się bije, bo tylko wojna pozwala mu przeżyć. Światem sytego triumfu nie potrafi rządzić. Gdy wychodzi słońce, Kaczyński jest brzydki, gdy trwa burza, wydaje się wielki. Dlatego bezustannie tańczy o deszcz.
Jarosław Kaczyński nigdy nie chciał rządzić, nie miał takiej potrzeby. Nie kusił go żaden z wymiarów władzy – ani nie chciał się napawać jej posiadaniem, ani nie miał ambicji zmiany rzeczywistości własnymi rękami. Stworzył kilka projektów głębokiej zmiany realiów, ale nie on był ich adresatem, lecz jego brat. W rodzinnym podziale pracy Lech był przeznaczony na władcę, on miał zmieniać Polskę, Jarosław miał być szefem jego politycznego zaplecza oraz głównym doradcą. Gdy brata zabrakło, spełniał się w roli psa ogrodnika. Odganiał innych od czegoś, czego sam nie lubił.
A co lubił? Jarosław nigdy nie marzył o władzy, zawsze marzył o partii. Ale nie tylko. Chciał być także liderem opinii. Jego potrzeba umysłowej dominacji jest tak silna, że najkrótsza charakterystyka Kaczyńskiego brzmiałaby następująco: jest politykiem, który nie chce władzy, nieopanowanie natomiast pragnie dożywotniego miejsca w polityce (czyli partii) oraz intelektualnego przywództwa.
Jego metodą uprawiania polityki jest permanentna wojna. Bez wojny Kaczyński nie byłby Kaczyńskim. Kto opisuje jego działania za pomocą poglądów, nie zrozumie niczego. Żmije gryzą nie dlatego, że mają poglądy, ale ponieważ mają zęby. Kaczyński się bije, bo tylko wojna pozwala mu przeżyć. Światem sytego triumfu nie potrafi rządzić. Gdy wychodzi słońce, Kaczyński jest brzydki, gdy trwa burza, wydaje się wielki. Dlatego bezustannie tańczy o deszcz.
256 pages, Paperback
First published April 24, 2024
6 people are currently reading
137 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 33 reviews
May 14, 2024
Książki Roberta Krasowskiego to skuteczna odtrutka na to co serwują nam media głównego nurtu. Krasowski jest ponad partyjnymi wojenkami podgrzewanymi przez media i liderów opinii, patrzy z dystansu, ocenia na chłodno. Nie inaczej jest w "Kluczu do Kaczyńskiego", ot choćby takie zdanie: "Szef PiSu ma wiele na sumieniu ale twierdzenia, że zmarnował ostatnie 8 lat nie da się obronić". Kaczyński u władzy w oczach autora, dopuścił się na Polsce wielu aktów wandalizmu, ale nigdy nie był nawet blisko autorytarnej władzy - obchodził prawo nie łamiąc go, stawiał słuszne tezy jak reforma sądownictwa, w niesłusznych sprawach... Ale w książce dostaje się głównie polskiej inteligencji starającej się kreować rzeczywistość zamiast ją opisywać - oderwanej od spraw obywateli, toczącej nic nieznaczące boje o jakieś dawno przejrzałe wartości i o rząd dusz, który to rząd ma ją totalnie w dupie - to inteligencja była glebą, na której mógł urosnąć Jarosław Kaczyński.
Czytajcie Krasowskiego, niezależnie od tego, na kogo głosujecie.
Czytajcie Krasowskiego, niezależnie od tego, na kogo głosujecie.
July 30, 2024
naprawdę ciekawa, książka pozwala spojrzeć na polską scenę polityczną począwszy od 1989 r. z innej perspektywy
(mam teraz ochotę zrobić reread wesela)
(mam teraz ochotę zrobić reread wesela)
April 26, 2024
Znakomite oskarżenie. Wcale nie tylko wobec tytułowego bohatera.
May 19, 2024
Przez ostatnie osiem lat publicyści z lewa i środka zastanawiali się, czy istnieje jakakolwiek granica, przed przekroczeniem której Kaczyński nie zawaha się w sięgnięciu po władzę absolutną i całkowite zawłaszczenie państwa. Na ten kasandryczny zaśpiew Krasowski wjeżdża na siwku białym, jak okładka jego książki i rzuca: machacie waszmoście piórami jak cepem! Kaczyńskiemu nie o dyktaturę chodzi, lecz o władzę absolutną nad partią i rządem dusz! To są dwie główne tezy najgorętszej i pewnie najbardziej dyskutowanej publikacji w polskiej publicystyce. Autor zresztą zręcznie zabezpiecza się już we wstępie pisząc, że ta książka to zaledwie owoc poszukiwań klucza do Kaczyńskiego i zachęca chętnych do podniesienia polemicznej przyłbicy, ale póki co ambicji zrozumienia prezesa w polskiej debacie nie widać – królują w niej tylko doraźne i pospieszne uogólnienia, naprzeciw czemu, w domyśle, wychodzi Krasowski ze swoją analizą.
Autor przez ponad 200 stron przekonuje, że Jarosław dyktatorem nigdy nie chciał być, nie jest i pewnie chcieć nie będzie, a to, że przez ostatnie 8 lat podeptał fundamenty państwa prawa i doprowadził Polskę instytucjonalnie na skraj anarchii i paraliżu było jedynie efektem ubocznym działań obliczonych na bycie inżynierem ludzkich dusz i udzielym rządcą na pisowskim folwarku. To, że Krasowski stawia tezy odważne, mocne i polemiczne szczególnie mnie nie dziwi. Rzekłbym, że jest to działanie normalne i przewidywalne w czasach silnej polaryzacji stanowisk. Czym więc ten tytuł różni się od pozostałych? Przede wszystkim znakomitym piórem autora oraz skłonnością do zwięzłej syntezy, próbą spojrzenia na wojnę polsko – polską z lotu ptaka, okiem zdystansowanym, chłodnym, zogniskowanym na zimnej analizie. Paradoksalnie, im zimniejszej, tym wywołującej gorętsze czytelnicze emocje. W wiwisekcji wizerunku prezesa PiS łatwo dostrzegalna jest próba odautorskiego symetryzmu. I nie mam tu na myśli zrównywania per saldo grzechów Kaczyńskiego i Tuska z okresów sprawowania faktycznej władzy przez obu, ile na usiłowaniu pisania w kontrze do obowiązujących, narzuconych odgórnie przez największe „opiniotwórcze” media narracji. Tę próbę wyjścia z tych kolein myślowych schematów zaliczam autorowi na plus.
Drapieżne pióro Krasowskiego czyni zakładnikami nie tylko odbiorców jego analizy, ale również jego adresatów. Pisarskie „ja” autora łatwo podporządkowuje sobie czytelnika. Tekst oddycha zamiłowaniem do publicystycznej woltyżerki, do ryzykownej szarży, do hiperbol, przesady, uogólnień. To trochę przygana, trochę komplement. Odwaga i żarliwy temperament polemiczny nie pozwalają odłożyć książki, a stosowane chwyty erystyczne sprawiają, że czytelnik odnosi wrażenie krytycznego z autorem współmyślenia, a nie konsumowania tez podawanych mu gotowych na tacy.
Co zobaczył Krasowski przez uchylone drzwi do świata Kaczyńskiego, których klucza poszukiwał i, jak sądzę, w swoim mniemaniu znalazł? Że Jarosław jest dzieckiem epoki, która go zrodziła. Osoba prezesa jest tu w gruncie rzeczy pretekstem do rozprawy obszerniejszej, o wiele ważniejszej: z rodzimą inteligencją, zwłaszcza liberalną, ale nie tylko, bo symetrysta Krasowski równo rozdziela uderzenia i z forhendu i z bekhendu. Której to inteligencji dzieckiem, zatrutym owocem i ofiarą jest Jarosław Kaczyński. Nie mam jednak cienia złudzenia: tytuł Krasowskiego to książka napisana przez inteligenta dla innych inteligentów o jeszcze innych (czyżby?) inteligentach.
Nie ma innej rady, niż sprawdzić hipotezy Krasowskiego na własnej skórze. Dla mnie najwartościowszym w całej książce był jej rozdział II. Wiem, że niebawem autor wejdzie do jaskini zła i będzie próbował bronić swych analiz – GazetaWybiórcza Wyborcza już zapowiedziała obszerny wywiad z autorem.
Autor przez ponad 200 stron przekonuje, że Jarosław dyktatorem nigdy nie chciał być, nie jest i pewnie chcieć nie będzie, a to, że przez ostatnie 8 lat podeptał fundamenty państwa prawa i doprowadził Polskę instytucjonalnie na skraj anarchii i paraliżu było jedynie efektem ubocznym działań obliczonych na bycie inżynierem ludzkich dusz i udzielym rządcą na pisowskim folwarku. To, że Krasowski stawia tezy odważne, mocne i polemiczne szczególnie mnie nie dziwi. Rzekłbym, że jest to działanie normalne i przewidywalne w czasach silnej polaryzacji stanowisk. Czym więc ten tytuł różni się od pozostałych? Przede wszystkim znakomitym piórem autora oraz skłonnością do zwięzłej syntezy, próbą spojrzenia na wojnę polsko – polską z lotu ptaka, okiem zdystansowanym, chłodnym, zogniskowanym na zimnej analizie. Paradoksalnie, im zimniejszej, tym wywołującej gorętsze czytelnicze emocje. W wiwisekcji wizerunku prezesa PiS łatwo dostrzegalna jest próba odautorskiego symetryzmu. I nie mam tu na myśli zrównywania per saldo grzechów Kaczyńskiego i Tuska z okresów sprawowania faktycznej władzy przez obu, ile na usiłowaniu pisania w kontrze do obowiązujących, narzuconych odgórnie przez największe „opiniotwórcze” media narracji. Tę próbę wyjścia z tych kolein myślowych schematów zaliczam autorowi na plus.
Drapieżne pióro Krasowskiego czyni zakładnikami nie tylko odbiorców jego analizy, ale również jego adresatów. Pisarskie „ja” autora łatwo podporządkowuje sobie czytelnika. Tekst oddycha zamiłowaniem do publicystycznej woltyżerki, do ryzykownej szarży, do hiperbol, przesady, uogólnień. To trochę przygana, trochę komplement. Odwaga i żarliwy temperament polemiczny nie pozwalają odłożyć książki, a stosowane chwyty erystyczne sprawiają, że czytelnik odnosi wrażenie krytycznego z autorem współmyślenia, a nie konsumowania tez podawanych mu gotowych na tacy.
Co zobaczył Krasowski przez uchylone drzwi do świata Kaczyńskiego, których klucza poszukiwał i, jak sądzę, w swoim mniemaniu znalazł? Że Jarosław jest dzieckiem epoki, która go zrodziła. Osoba prezesa jest tu w gruncie rzeczy pretekstem do rozprawy obszerniejszej, o wiele ważniejszej: z rodzimą inteligencją, zwłaszcza liberalną, ale nie tylko, bo symetrysta Krasowski równo rozdziela uderzenia i z forhendu i z bekhendu. Której to inteligencji dzieckiem, zatrutym owocem i ofiarą jest Jarosław Kaczyński. Nie mam jednak cienia złudzenia: tytuł Krasowskiego to książka napisana przez inteligenta dla innych inteligentów o jeszcze innych (czyżby?) inteligentach.
Nie ma innej rady, niż sprawdzić hipotezy Krasowskiego na własnej skórze. Dla mnie najwartościowszym w całej książce był jej rozdział II. Wiem, że niebawem autor wejdzie do jaskini zła i będzie próbował bronić swych analiz – Gazeta
January 25, 2025
Jako książka o Kaczyńskim niespecjalnie odkrywcza, słabe przygotowanie autora, nic nie odkrył zbytnio. Daleko idące tezy, jakoby wszystkie błędy Kaczyńskiego i Tuska były ich makiawelicznym planem utrzymania władzy nad ich partiami, można włożyć między bajki. Samo podpinanie wszystkiego pod tezę, że Kaczyńskiego nie interesują władza i państwo, również w pewnych momentach razi tym, jak bardzo jest naciągane - autor dobiera fakty pod stawianą przez siebie tezę. Pozycja ciekawsza w momentach, kiedy autor analizuje wpływ inteligencji na polską politykę i opisuje początki budowania III Rzeczpospolitej. Męczy przeintelektualizowany styl pisania.
August 13, 2024
Zaczyna się słownictwem i stylem (nawalanka w Kaczyńskiego na dość prymitywnym i słabo uargumentowanym poziomie), który każe wątpić w publicystyczną rzetelność całości. Warto jednak czytać dalej. Ta książka to na równi z krytyką Kaczyńskiego, krytyka elit III RP. Stawia całkiem ciekawe tezy (choćby o roli inteligencji w budowie RP i o tym jak nietypowe to zjawisko na tle europejskich demokracji) i zaskakuje oryginalnymi diagnozami i przenikliwością.
May 31, 2024
Świetny portret Kaczyńskiego stworzony ponad liberalnymi i prawicowymi wyobrażeniami. Nie ze wszystkim się zgadzam ale jeśli chcemy zrozumieć jak Kaczyński jest w stanie mieć tak ogromny wpływ na nasze państwo to warto przeczytać.
May 6, 2024
Wydaje mi się, że ogólne twierdzenia sformułowane w książce mogą być prawdziwe tzn. diagnozy skąd biorą się poszczególne działania J. Kaczyńskiego i dlaczego wyglądają tak a nie inaczej. Wydaje mi się jednak, że autor nieco wyolbrzymia poszczególne cechy charakteru prezesa, żeby lepiej pasowały do przyjętego modelu (no a żaden człowiek po prostu nie funkcjonuje tak jednoznacznie). Nie ulega jednak wątpliwości, że dobrze jest tę książkę przeczytać bo po pierwsze to chyba pierwsza tego rodzaju pozycja na rynku i po drugie jest tak dobrze napisana, że połyka się ją w jeden dzień.
May 18, 2024
czyta sie szybko, ale to jest taki wiekszy artykul prasowy, a nie wnikliwa analiza
May 18, 2024
Dzięki Krasowskiemu wreszcie dobrze zrozumiałam niechęć środowiska prawicy JK do tzw. salonu, w tym do liberalnej lewicy. Odsyłam do książki.
Druga obserwacja wynikająca z tego, co wyżej: Bugaj, którego wspomnienia wydane w 2010 też teraz czytam, pisze o polskich liberałach, z prawej czy lewej strony, o braku lewicy niekomunistycznej, a Krasowski w rozmowie z DLR (https://open.spotify.com/episode/0nys...) opowiada, że kiedyś głosował na Unię Pracy Ryszarda Bugaja właśnie. I wszystko jasne: czemu "lubię" Bugaja, i czemu Krasowski, dla mnie tzw. dziennikarz prawicowy, miał (może nadal ma) serce jednak po lewej stronie.
Oczywiście liberalne, a wręcz neoliberalne, zacięcie naszych elit, nie umykało mi przez większość świadomego życia - swego czasu rozjaśniali je Rafał Woś czy Jan Sowa - ale w istocie najnowsza książka Krasowskiego przypomniała mi o tym wszystkim i jeszcze dodatkowo wyjaśniła kwestie do tej pory niezrozumiałe.
PS Mimo że czerpię wiedzę z różnych źródeł, bańka okazała się na tyle mocna, że kompletnie nie znałam wcześniej Autora i to mimo, że był naczelnym Europy, a Cezary Michalski był dla mnie w tamtym czasie bardzo ważną postacią.
Druga obserwacja wynikająca z tego, co wyżej: Bugaj, którego wspomnienia wydane w 2010 też teraz czytam, pisze o polskich liberałach, z prawej czy lewej strony, o braku lewicy niekomunistycznej, a Krasowski w rozmowie z DLR (https://open.spotify.com/episode/0nys...) opowiada, że kiedyś głosował na Unię Pracy Ryszarda Bugaja właśnie. I wszystko jasne: czemu "lubię" Bugaja, i czemu Krasowski, dla mnie tzw. dziennikarz prawicowy, miał (może nadal ma) serce jednak po lewej stronie.
Oczywiście liberalne, a wręcz neoliberalne, zacięcie naszych elit, nie umykało mi przez większość świadomego życia - swego czasu rozjaśniali je Rafał Woś czy Jan Sowa - ale w istocie najnowsza książka Krasowskiego przypomniała mi o tym wszystkim i jeszcze dodatkowo wyjaśniła kwestie do tej pory niezrozumiałe.
PS Mimo że czerpię wiedzę z różnych źródeł, bańka okazała się na tyle mocna, że kompletnie nie znałam wcześniej Autora i to mimo, że był naczelnym Europy, a Cezary Michalski był dla mnie w tamtym czasie bardzo ważną postacią.
July 29, 2025
Ciekawa pozycja pokazująca Kaczyńskiego jako bardzo nietypową i dziwną postać, która kieruje się potrzebą posiadania... partii politycznej. I tylko partii. Niczego więcej.
Władza, zmiana warunków życia obywateli, kreowanie polityki międzynarodowej, piastowanie wysokich funkcji - to nie dla niego.
Największa życiowa awantura między bliźniakami miała miejsce wówczas, gdy Lech zażądał od Jarosława, by ten został Premierem.
Tak się stało, ale Jarosław „odżył” po tej traumie dopiero po przegranych wyborach w 2007 r. Jak przyznają ludzie z jego najbliższego otoczenia, to było w jego przypadku jak wiatr w żagle. Znowu był tylko prezesem partii i mógł się skupić tylko na niej, czyli na wszystkim, na czym mu w życiu zależy.
Hipoteza dość ciekawa. Gdyby przyjąć ją w całości, wyjaśni to wiele niezrozumiałych posunięć tego „stratega tysiąclecia”. Między innymi drastyczny rozdźwięk między rzeczywistymi możliwościami a faktycznie pełnionymi przez niego funkcjami.
Opozycja grzmiała, że „zwykły poseł” jest na tyle przebiegły, żeby poustawiać na kluczowych stanowiskach swoich „pożytecznych idiotów”, którzy w razie zmiany wiatrów będą odpowiadać karnie za jawne łamanie prawa w czasie sprawowania przez siebie rządów, a on w tym czasie będzie w miarę bezpieczny jako osoba niedecyzyjna w tym czasie.
Nikt nie kombinował, że wynika to raczej z jego konstrukcji psychicznej, niż z taktyki politycznej.
Autor przekonuje, że w duecie Kaczyńskich to Lech był osobą do sprawowania najwyższych funkcji państwowych. Jarosław miał w tym tandemie obsługiwać go i dbać o całe zaplecze.
Śmierć Lecha zdestabilizowała te życiowe plany bliźniaków i spowodowała taki dziwaczny układ w polskiej polityce, gdzie lider bez ambicji politycznych „musi” sprawować władze, nie czując nawet potrzeby jej uzyskania.
Z konieczności zachowuje się jak pies ogrodnika. Sam nie pcha się na szczyt i uniemożliwia to innym, których charyzma może odebrać mu władzę w partii, w przypadku jakichś potencjalnych sukcesów politycznych.
Gdy partii „grozi” przejęcie władzy, na czołowe stanowiska wybiera miernoty bez własnego zdania i gdzieś z tylnych rzędów, by mieć pewność, że nie wyrośnie z tego żaden samorodny lider polityczny, zagrażający w przyszłości jego pozycji w partii.
Autor przekonuje, że Kaczyński nie dąży do dyktatury, a jego drastyczne posunięcia miały tylko przerazić liberalną inteligencję, która od lat go zwalcza. Jego działania biją w elitę inteligencji. Ciągła wojna i coraz to inni wrogowie na celowniku to po prostu strategia sprawowania władzy. Innej Kaczyński nie zna, więc robi po prostu, co umie.
Od lat dziewięćdziesiątych nikt mu nie ufa ze względu na dość odrażający sposób wyciągania przez niego wszelkich brudów, potknięć, czy natychmiastowego publicznego obnażania wpadek (ktoś się upił, poszedł gdzieś, z czegoś się ucieszył itp.).
Ciekawym spojrzeniem jest też opis otoczenia politycznego. Na przykład, jak Tusk „uciekał” do Brukseli, zostawiając partię też w rękach miernot, by mieć jak wrócić w chwale. Metody niemal te same.
Końcowa konkluzja nie jest optymistyczna. Wojna polsko-polska to głównie wojna dwóch czołowych postaci polskiej polityki, z których żadna nie walczy o Polskę, tylko zwalcza przeciwnika tak jak potrafi.
Najgorsze jest to, że nie istnieje na wprost tego żadna licząca się alternatywa.
Polskie elity dzielą się na dwie frakcje, z których jedna zgadza się na wszystko, co europejskie, widząc dobro ogólne Europy jako nadrzędne nad polskim interesem oraz drugą, która polski interes utożsamia z pokonaniem wroga, jakim jest Europa.
I nie ma w polskiej polityce nic racjonalnego, co mogłoby szukać złotego środka gdzieś, gdzie byłoby to naprawdę z największą korzyścią dla naszego kraju.
Tusk kiedyś próbował coś ciągnąć w naszą stronę, ale tak, by co innego robić, a co innego mówić, gdyż obawiał się zakrakania przez zapatrzone w Europę elity, Kaczyński za to zrobił, co umiał - zidentyfikował wroga i przepuścił na niego atak.
W szerszej perspektywie pierwsza postawa szuka niepotrzebnych kompromisów w sytuacjach, gdy można chcieć więcej, druga idzie na zwarcie, które nie daje kompletnie nic lub wręcz ujemny bilans zysków, czyli coś, co w końcu postawi pytanie nad sensem dla nas tego europejskiego projektu.
A alternatywy niestety nie widać, bo wszystkie inne opcje polityczne są tylko mniej lub bardziej radykalnym rozwinięciem istniejących już układów.
Władza, zmiana warunków życia obywateli, kreowanie polityki międzynarodowej, piastowanie wysokich funkcji - to nie dla niego.
Największa życiowa awantura między bliźniakami miała miejsce wówczas, gdy Lech zażądał od Jarosława, by ten został Premierem.
Tak się stało, ale Jarosław „odżył” po tej traumie dopiero po przegranych wyborach w 2007 r. Jak przyznają ludzie z jego najbliższego otoczenia, to było w jego przypadku jak wiatr w żagle. Znowu był tylko prezesem partii i mógł się skupić tylko na niej, czyli na wszystkim, na czym mu w życiu zależy.
Hipoteza dość ciekawa. Gdyby przyjąć ją w całości, wyjaśni to wiele niezrozumiałych posunięć tego „stratega tysiąclecia”. Między innymi drastyczny rozdźwięk między rzeczywistymi możliwościami a faktycznie pełnionymi przez niego funkcjami.
Opozycja grzmiała, że „zwykły poseł” jest na tyle przebiegły, żeby poustawiać na kluczowych stanowiskach swoich „pożytecznych idiotów”, którzy w razie zmiany wiatrów będą odpowiadać karnie za jawne łamanie prawa w czasie sprawowania przez siebie rządów, a on w tym czasie będzie w miarę bezpieczny jako osoba niedecyzyjna w tym czasie.
Nikt nie kombinował, że wynika to raczej z jego konstrukcji psychicznej, niż z taktyki politycznej.
Autor przekonuje, że w duecie Kaczyńskich to Lech był osobą do sprawowania najwyższych funkcji państwowych. Jarosław miał w tym tandemie obsługiwać go i dbać o całe zaplecze.
Śmierć Lecha zdestabilizowała te życiowe plany bliźniaków i spowodowała taki dziwaczny układ w polskiej polityce, gdzie lider bez ambicji politycznych „musi” sprawować władze, nie czując nawet potrzeby jej uzyskania.
Z konieczności zachowuje się jak pies ogrodnika. Sam nie pcha się na szczyt i uniemożliwia to innym, których charyzma może odebrać mu władzę w partii, w przypadku jakichś potencjalnych sukcesów politycznych.
Gdy partii „grozi” przejęcie władzy, na czołowe stanowiska wybiera miernoty bez własnego zdania i gdzieś z tylnych rzędów, by mieć pewność, że nie wyrośnie z tego żaden samorodny lider polityczny, zagrażający w przyszłości jego pozycji w partii.
Autor przekonuje, że Kaczyński nie dąży do dyktatury, a jego drastyczne posunięcia miały tylko przerazić liberalną inteligencję, która od lat go zwalcza. Jego działania biją w elitę inteligencji. Ciągła wojna i coraz to inni wrogowie na celowniku to po prostu strategia sprawowania władzy. Innej Kaczyński nie zna, więc robi po prostu, co umie.
Od lat dziewięćdziesiątych nikt mu nie ufa ze względu na dość odrażający sposób wyciągania przez niego wszelkich brudów, potknięć, czy natychmiastowego publicznego obnażania wpadek (ktoś się upił, poszedł gdzieś, z czegoś się ucieszył itp.).
Ciekawym spojrzeniem jest też opis otoczenia politycznego. Na przykład, jak Tusk „uciekał” do Brukseli, zostawiając partię też w rękach miernot, by mieć jak wrócić w chwale. Metody niemal te same.
Końcowa konkluzja nie jest optymistyczna. Wojna polsko-polska to głównie wojna dwóch czołowych postaci polskiej polityki, z których żadna nie walczy o Polskę, tylko zwalcza przeciwnika tak jak potrafi.
Najgorsze jest to, że nie istnieje na wprost tego żadna licząca się alternatywa.
Polskie elity dzielą się na dwie frakcje, z których jedna zgadza się na wszystko, co europejskie, widząc dobro ogólne Europy jako nadrzędne nad polskim interesem oraz drugą, która polski interes utożsamia z pokonaniem wroga, jakim jest Europa.
I nie ma w polskiej polityce nic racjonalnego, co mogłoby szukać złotego środka gdzieś, gdzie byłoby to naprawdę z największą korzyścią dla naszego kraju.
Tusk kiedyś próbował coś ciągnąć w naszą stronę, ale tak, by co innego robić, a co innego mówić, gdyż obawiał się zakrakania przez zapatrzone w Europę elity, Kaczyński za to zrobił, co umiał - zidentyfikował wroga i przepuścił na niego atak.
W szerszej perspektywie pierwsza postawa szuka niepotrzebnych kompromisów w sytuacjach, gdy można chcieć więcej, druga idzie na zwarcie, które nie daje kompletnie nic lub wręcz ujemny bilans zysków, czyli coś, co w końcu postawi pytanie nad sensem dla nas tego europejskiego projektu.
A alternatywy niestety nie widać, bo wszystkie inne opcje polityczne są tylko mniej lub bardziej radykalnym rozwinięciem istniejących już układów.
March 16, 2025
Robert Krasowski is a well-regarded Polish political writer, known for his analyses of key figures in post-communist politics—Adam Michnik, Leszek Miller, Ludwik Dorn. I discovered him after hearing glowing reviews on one of my favourite podcasts.
This book left me with mixed feelings. The style is excellent, and the narrative is compelling, but the qualitative approach took some getting used to. Krasowski argues that the real force behind Polish politics is the intelligentsia and its ethos. Even with the rise of a more technical elite, lawyers and writers continue to dominate political life.
Kaczyński, in Krasowski’s view, is a textbook example of this class—second only to Michnik. The book explores how the Kaczyński twins worked in tandem: Lech Kaczyński, a seasoned Solidarność activist and leader, and Jarosław, the strategist who shaped PiS’s rise. But for Jarosław, the party was the ultimate goal—above even Poland itself. Krasowski suggests that, given the power he held, he could have built lasting institutions. Instead, he chose to dismantle them.
A sharp and provocative take on one of Poland’s most influential figures.
This book left me with mixed feelings. The style is excellent, and the narrative is compelling, but the qualitative approach took some getting used to. Krasowski argues that the real force behind Polish politics is the intelligentsia and its ethos. Even with the rise of a more technical elite, lawyers and writers continue to dominate political life.
Kaczyński, in Krasowski’s view, is a textbook example of this class—second only to Michnik. The book explores how the Kaczyński twins worked in tandem: Lech Kaczyński, a seasoned Solidarność activist and leader, and Jarosław, the strategist who shaped PiS’s rise. But for Jarosław, the party was the ultimate goal—above even Poland itself. Krasowski suggests that, given the power he held, he could have built lasting institutions. Instead, he chose to dismantle them.
A sharp and provocative take on one of Poland’s most influential figures.
June 20, 2024
Kto ma za sobą choć jedną lekturę autorstwa Krasowskiego zapewne wie czego się spodziewać. Autor sam zdaje się w posłowiu zwracać na to uwagę - wszystkie jego książki tworzą rozbudowaną mozaikę polskiej sceny politycznej, przez co część z argumentów ulega w najnowszej publikacji recyklingowi. Tytuł, nieco mylnie, zapowiada wielką egzegezę natury Kaczyńskiego - ostatecznie tak się nie dzieje. Jeśli już, można by bardziej mówić o diagnozie polskiej inteligencji oczami Kaczyńskiego. Niewątpliwie w książce postawiono kilka interesujących hipotez oraz przedstawiono ciekawe punkty widzenia, choć czasami budzą one poważne wątpliwości (m.in. co do motywacji stojącymi za populistycznym zwrotem Kaczyńskiego oraz natury jego populizmu). Z autorem zgadzać się nie trzeba, natomiast warto zapoznać się z jego przemyśleniami - zwłaszcza na tle polskiej publicystyki wydają się ją deklasować.
February 13, 2025
przydługi wpis na blogspot.com pozwalający sobie tylko na rzucanie taglajnowymi, clickbaitowymi twierdzeniami i jeszcze parokrotnie asekurancko wykładający swoje (kompletnie niespełnione) wyjściowe intencje. dawno nie czytałem czegoś tak pustokalorycznego, miałkiego, bladego, przezroczystego, nieświadomie fajnopolackiego, zachowawczego w swojej edgelordorowości i nieintencjonalnie wyższościowo ironicznego. jednocześnie jest to rzecz, którą się pochłania jak paczkę maślanych ciastek Sondey z Lidla, czyli na raz, bo nie ma nic lepszego niż tłuszcz z cukrem, a potem mdli cię i obiecujesz sobie, że nigdy ich nie zjesz, a potem tydzień później kupujesz je znowu, a potem znowu rzygać ci się chce, a potem kupujesz je znowu, a potem a potem a potem
November 10, 2024
wbrew tytułowi książka nie o samym Kaczyńskim. bardziej o próżnych, inteligenckich chłopcach z dużych miast, którzy po prawie czterdziestu latach stali się małostkowymi tetrykami z kompleksem zbawiciela i nie chcą wciąż oddać swojej moralnej hegemonii nad narodem. dość smutny obraz, ale i trzeźwe spojrzenie na całą polską scenę polityczną. wcale też nie dziwi sporo negatywnych ocen na jakichś LC czy coś, bo zapewne część oczekiwała popastwienia się nad kaczoremdyktatorem, analizy rodem z twitterowych histerii Silnych Razem, a druga strona zareagowała oburzeniem na jakąkolwiek szramę na portrecie Kaczyńskiego
June 19, 2024
Krasowski kontynuuje swój projekt pisarstwa politycznego, tym razem podsumowując wątki inteligenckie. To książka tyle o Kaczyńskim, co o całej warstwie, z której wywodzi się i z którą ściera się JarKacz. Inteligencja blokuje Polskę przed modernizacją, opiera się nowemu, ku starym konfliktom, pogrobowcom "wojny na górze". Kaczyński to Anioł historii, który bierzy ku postępowi, ale wciąż odwraca się w stronę Michnika.
July 30, 2024
Bardzo dobra książka. Na początku myślałam, że autor przytoczy trochę biografii. Byłam na to przygotowana. Bardzo fajnie, że tego nie zrobił i skupił się na czytelnikach, którzy są zaznajomieni z polityką.
Książka jest nie tylko dobrze napisana pod względem gramatyki i języka naukowego, ale również analizy psychologicznej, socjologicznej i wyciągania wniosków ze zdarzeń, które miały miejsce w polityce polskiej.
Książka jest nie tylko dobrze napisana pod względem gramatyki i języka naukowego, ale również analizy psychologicznej, socjologicznej i wyciągania wniosków ze zdarzeń, które miały miejsce w polityce polskiej.
December 29, 2025
Książka napisana niezwykle ciekawie, za co daję dodatkową gwiazdkę. Ale to jedyne, co mam dobrego do powiedzenia o niej, bo mam wrażenie, że sama książka zamiast wejść głęboko w postać Kaczyńskiego, jest powtarzalnym dyskursem o polskiej inteligencji, którego celem jest praktycznie jedynie demonizacja inteligentów. Z wieloma tezami autora też się nie zgadzam, choć w niektórych przypadkach uważam, że jego spostrzeżenia są słuszne.
November 24, 2024
O Kaczyńskim nie ma zbyt wiele, najszerzej opisana i oskarżana jest inteligencja, szara, bezkształtna masa, zdefiniowana tylko fragmentarycznie (a szkoda). Plus za wyważone podejście do tak kontrowersyjnej postaci i pokazanie jej motywów. Krasowski rozszerza światopogląd, ale posługuje się mglistymi pojęciami.
April 21, 2025
Sporo ciekawych spostrzeżeń odnośnie emergencji i kształtowania się współczesnej sceny politycznej. Ksiazka dosyć wyważona i zdystansowana, choć samo clou diagnostyczne może być uznawane za kontrowersyjne na siłę - tu pewnie czas pokaże.
September 17, 2025
Nazwanie Kaczyńskiego przedstawicielem inteligencji to słaby żart. Człowiek nie znający żadnego języka obcego, nie potrafiący obsługiwać internetu, prostak i cham, to nawet na standardy pisowca za mało żeby nazwać go przedstawicielem inteligencji.
May 18, 2024
Overall: 4.0/5.0
May 24, 2024
🌟3.8/5🌟
May 25, 2024
Krasowski stosunkowo pewną marką jest, ale i sprzedawanie tej broszurki zawierającej najwyżej 1/2 jeśli nie 1/3 całej książki jako osobnego lekko bezczelne
July 16, 2024
dużo odważnych tez bez argumentacji
July 25, 2024
Świetna analiza. Pozwala spojrzeć na jedną z najważniejszych postaci życia politycznego z nieco innej perspektywy.
September 18, 2024
Nie ze wszystkim się zgadzam, ale moim zdaniem mimo wszystko dobry portret Kaczyńskiego. Książka dużo rozjaśnia.
September 22, 2024
Książka oparta na luźnych tezach i teoriach autora, które nie są poparte dowodami czy przykładami.
December 21, 2024
Interesting thesis, maybe the book was a bit too long and chaotic, but it tries to retell the story in a much mora nuanced way than the classic "Dictatorship, PiS is evil" way
January 6, 2025
Świetna, przeczytałem dwa razy.
Displaying 1 - 30 of 33 reviews