Jump to ratings and reviews
Rate this book

Don't Look Left: A Diary of Genocide

Rate this book
On October 7, Israeli territory around the Erez border of Gaza Strip was invaded in a surprise attack by Hamas's Al Qassam Brigades. In response to this, the people of Gaza have been subjected to nearly three months of wholesale genocide. Over 20,000 civilians have been killed, an estimated million made homeless and displaced, tens of thousands injured, and an entire population traumatised. Never in living history has such an atrocity been perpetrated in plain sight of the world's leaders and mainstream media, who have all somehow managed to give it their complete backing. Images and video clips of hourly horrors and tragedies have spread around the world, combatted by fake news propagated not by dark conspiratorial corners on the web, but by corporate media outlets and politicians. Baseless Israeli propaganda and deliberately-biased framing has been fed to journalists and repeated, without question, on the front pages of the world's newspapers and in the mouths of TV pundits and politicians.

One of the few voices of Gaza to make it out into Western media has been that of writer Atef Abu Saif', whose diary entries have been occasionally serialised (with edits and framing) in places like The New York Times, Washington Post, Le Monde and elsewhere. Here, the complete, unedited diaries show the journey of a man who arrived in Gaza just a few days before October 7 as a government minister and ended the period, like most other Palestinians, living in a tent in a refugee camp.

If we allow our understanding of world events to be corrupted and spun by lazy, compliant journalism, we will never understand them, even those happening in real-time, before our very eyes. These diaries give us a rare exit ramp from this state of ignorance.

WITH A FOREWORD BY PULITZER PRIZE WINNER CHRIS HEDGES

All proceeds from this book will go to the following four Medical Aid for Palestinians, the Middle East Children's Alliance, New Horizons Children’s Centre (Nusseirat Refugee Camp) and Sheffield Palestine Solidarity Campaign.

288 pages, Paperback

Published March 19, 2024

272 people are currently reading
2863 people want to read

About the author

Atef Abu Saif

9 books38 followers
Atef Abu Saif is a Palestinian writer, born in Jabalia refugee camp in the Gaza Strip in 1973, to a family originally from Jaffa. He holds a BA from Birzeit University, an MA from the University of Bradford (UK) and a PhD in Political and Social Sciences from the University of Florence, Italy.

He teaches Political Science at the University of Al-Azhar, Gaza, and is Chief Editor of Siyasat magazine, published by the Public Policy Institute in Ramallah. He is the author of six novels and was shortlisted for the 2015 International Prize for Arabic Fiction. He has also published two collections of short stories, three plays and a number of books on political science.

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
608 (78%)
4 stars
129 (16%)
3 stars
28 (3%)
2 stars
1 (<1%)
1 star
4 (<1%)
Displaying 1 - 30 of 181 reviews
Profile Image for Haizea Alberdi.
33 reviews14 followers
August 17, 2024
No puedo valorar un libro como este, pero solo diría todo el mundo debería leerlo para entender de primera mano la realidad del genocidio y que Israel es una sociedad genocida moralmente destruida y muerta que no merece absolutamente ningún tipo de respeto ni lo merecerá nunca. Y que debería darnos vergüenza a todos. Y que viva Palestina libre.
Profile Image for piperitapitta.
1,047 reviews461 followers
October 11, 2024
L’esodo

«A Gaza mi rendevo conto di esser sopravvissuto ogni mattina, quando aprivo gli occhi»



Ho impiegato molto tempo per leggerlo, non potevo concentrare in pochi giorni di lettura tutto il dolore che contiene.
Ogni paragrafo, una pagina o poco meno è il diario di un giorno di bombardamenti, di invasione, di guerra. Ogni pagina è il racconto di una privazione, che sia di cibo, di casa, di un arto, o della vita. Ogni pagina è il racconto di un orrore che ha causato la morte di oltre quarantamila persone, la distruzione di intere città, la cancellazione dei ricordi e della memoria, la descrizione di cosa voglia dire patire la fame il freddo, l’assenza di cure mediche, quella di un tetto sulla propria testa, l’incertezza del futuro e la possibilità di non svegliarsi al mattino, le esplosioni improvvise, i droni che puntano il proprio corpo, gli allarmi, le telefonate o i volantini che invitano a sfollare, l’abbandono della propria casa, quella che conserva i ricordi di una vita e di cui quasi tutti, come i profughi della Nakba, conservano ancora le chiavi, la distanza fisica incolmabile dalle persone che si amano, dentro e fuori dalla Striscia.
C’è tanta rabbia in queste pagine, ma anche tanta empatia, tanta solidarietà, a volte anche un barlume di speranza e l’accenno di un sorriso, come quando racconta di avere incontrato un bambino vestito da Spiderman in mezzo al quartiere distrutto: l’ho cercata su Facebook questa foto, l’ho cercata, l’ho trovata, avevo anche pensato di usarla fra le immagini di questo commento, ma no, è giusto che resti tra le foto di Atef Abu Saif, che chiunque altro la cerchi, dopo aver letto le sue parole, possa provare la stessa commozione, accennare quel sorriso, che ho provato io.
Essere cronisti della propria vita, lo raccontava anche Sami al Ajrami ieri nella puntata di Globo a Eugenio Cau, è qualcosa che non riusciamo a immaginare: essere reporter, essere bersaglio, essere vittima al tempo stesso, essere costretti a raccontare gli abusi subiti e la morte e la distruzione dei propri cari e delle proprie case, è qualcosa, che per fortuna, non siamo in grado di capire fino in fondo; leggere un giorno alla volta, però, lasciando distillare ogni pagina come se fosse quella della nostra vita o, meglio ancora, pensare cosa facevamo noi quel determinato giorno, cosa faremmo “se”, è un esercizio utile a capire il divario fra le nostre esistenze, le nostre vite privilegiate e, parzialmente, colpevoli e quelle di chi ha perso tutto in questo anno di conflitto.

«Quanto deve diventare asimmetrica la guerra prima di non essere più una “guerra”? È solo un massacro.»
Profile Image for Luciana.
511 reviews156 followers
February 7, 2025
No dia 07 de outubro de 2023, o escritor e ex-ministro da Cultura da Autoridade Nacional Palestina se preparava para o primeiro mergulho do ano no Mar Mediterrâneo na Faixa de Gaza antes de um compromisso profissional. Nesse meio tempo, de entrar e sair do mar, o início de um novo genocídio ao povo palestino estava em incursão, com uma barbárie não antes vista até para aqueles que vivenciaram a Nakba em 1948 e o conflito de 2014.

Nascido na Faixa de Gaza, presente também no conflito de 2014, Abu Saif, meio a tamanho caos se propõe a narrar o dia 1 até o dia 85, quando consegue finalmente sair pela passagem do Egito. Narra, no entanto, para contar aquilo que está sendo omitido, para relembrar os outros daquilo que ele mesmo não quer se lembrar e para deixar para a família seu último relato caso não sobreviva.

Tudo aquilo que foi documentado e demostrado ao mundo pela lente e pela voz dos jornalistas que estavam em campo, todo morticínio e todo horror é vivenciado e narrado por Abu Saif. A dor das pessoas, a hipocrisia de Israel em impor uma migração para o sul de Gaza e depois matar aqueles que a fizeram e o desamparo são narrados diariamente em uma busca desoladora por água, pão, remédios, barracas, cobertores e por um local seguro, haja vista que as padarias e os hospitais viraram alvos prioritários do invasor, assim como sedes de organismos internacionais.

O silêncio da comunidade internacional, os mísseis e seus alvos são mencionados de forna ininterrupta, bem como a centena de mortes de amigos e conhecidos do escritor, que acaba por descortinar aquilo que é sabido pelo povo palestino: “O exército israelense sempre soube qual era a missão: limpeza étnica de toda a Faixa. Quando eles entram em um bairro, não perguntam: “Certo, quem votou no Hamas em 2006?”. Os israelenses não estão fazendo a limpeza dos militantes ou simpatizantes do Hamas, mas dos árabes” e que “As ferramentas de morte não são importantes, o que importa é que Gaza morra. Para eles, somos apenas números, e quando você vira um número, não faz diferença se são dez ou dez mil.” E assim, compõe uma obra terrível e essencial sobre o mal e o desejo de destruição de um povo.
Profile Image for Elena Lu.
30 reviews
August 28, 2024
No le iba a dar estrellas porque me parecía de mal gusto puntuar un diario de un gen*cidio como es este. Después he pensado que tiene que leerlo mucha gente y se como van estas cosas así que cuanta más alta la nota mejor. Es un libro muy duro de leer pero creo que lo que más duele es leer la esperanza de personas de que “va a acabar” cuando sigue pasando, personas que probablemente hayan sido borradas por misiles o hayan sucumbido a la hambruna o enfermedades. En resumen: libro obligatorio de leer. No podemos dejar que las voces palestinas se pierdan.
Profile Image for Anna.
124 reviews56 followers
Read
October 5, 2024
Dilluns farà un any de l’inici de la guerra de Gaza. Farà un any del dia que l’escriptor palestí Atef Abu Saif s’estava banyant a la platja amb els seus amics sense saber que el seu destí estava a punt de canviar. A ‘Vull estar despert quan em mori’, editat per Blackie Books juntament amb nou editorials més de tot el món, l’Atef ens narra en forma de diari el malson que es va iniciar a Gaza el 7 d’octubre del 2023.

El 23 d’octubre, l’Atef va escriure al seu diari: “Esperar el final d’una guerra és exasperant. I si no s’acaba? No va acabar-se després d’una setmana. Pot ser que no s’acabi d’aquí a un mes, o d’aquí a un any”. Llegir això em va esgarrifar, tot plegat encara dura, i el conflicte sembla lluny de resoldre’s. Morts, ferits, desplaçats. Persones innocents que se’n van a dormir cada dia sense saber si l’endemà es despertaran, o si els arribaran notícies de la mort d’algun amic o familiar. Llegint el diari de l’Atef he plorat. M’he sentit impotent. M’he enfadat i m’he preguntat una vegada i una altra per què hi ha gent al món que permet aquestes atrocitats. Però també he “normalitzat” la situació i he tingut una sensació “conformista” que no m’ha agradat gens. M’explico: tots sabem què està passant i cada dia ens arriben notícies que ens indignen (tant d’aquesta guerra com de tantes desgràcies arreu del món), però alhora vivim el nostre dia a dia “com si res”. I llegint el llibre em va passar una mica el mateix: primer vaig sentir molta tristor i plorava quan llegia segons què, però després vaig tenir la sensació que l’Atef m’explicava cada dia el mateix, vaig “normalitzar” la seva situació i notava que ja no m’afectava tant. Cap al final del seu diari (el desembre del 2023), va tornar la sensació d’angoixa, d’impotència. I em sembla que la gent que està vivint tot això en la seva pròpia pell també deu viure cicles d’aquests: por, normalització, por, normalització, por, normalització…

Tant de bo tot plegat s’acabi aviat. Sé que jo personalment no puc fer gaire per resoldre aquest conflicte, però una cosa que sí que puc fer és llegir el diari de l’Atef i dir-vos que vosaltres també el llegiu. No és una lectura agradable o plaent, però sí que és molt necessària. Cal que no oblidem, que no normalitzem, que fem el que puguem, per poc que sigui. Llegir les notícies, parlar-ne, solidaritzar-nos, mobilitzar-nos. Des del riu fins al mar, Palestina llibertat.

Traducció de Mireia Alegre i Maria Fuentes
Profile Image for Alberto.
138 reviews3 followers
August 12, 2024
me ha parecido raro subrayarlo de la misma forma que subrayo los otros libros. se me ha hecho raro leerlo tirado en el sofá. se me hace raro ponerle nota. se me hace raro venir aquí a dar una opinión sobre él. no he procesado de verdad la mitad de las cosas que cuenta, ni lo que implica para un ser humano vivirlas, porque supongo que si no no habría sido capaz de terminarlo. tampoco proceso haber leído el diario de un genocidio MIENTRAS SIGUEN MATANDO GENTE, y levantar la vista del libro y ver en twitter que un ataque a una escuela ha dejado más de cien muertos. me parece tan frívolo todo, qué terror y qué impotencia.
Profile Image for Luisa Ripoll-Alberola.
284 reviews58 followers
September 30, 2024
Mientras tanto, en la Franja, continúa el ciclo de la destrucción: una y otra y otra vez, más y más rápido, los lugares en los que se nos permite refugiarnos se vuelven cada vez más pequeños.
Las fuentes primarias siempre han sido una referencia historiográfica válida; de hecho, mejor que la secundaria o la terciaria. Leer este libro me tranquiliza: la historia de esta gente está siendo contada sistemáticamente, día a día. Conjuntamente con la prensa escrita, se podría crear un mapa de la devastación causada por Israel, como prueba irrefutable de su carácter genocida.

Pero sobre todo, este libro me descorazona. Contra Israel pocas cosas valen, tan jodidamente ideologizada está su población. Tan jodida está la comunidad internacional. No valen las fuentes primarias, no vale testimonio alguno ni siquiera fotos en redes sociales de palestinos muertos en masa. Es terrible. Menudo libro. Sin palabras.
Profile Image for Irene Alva.
259 reviews888 followers
June 5, 2025
“Solo mi sobrina de veintitrés años y su hermana sobrevivieron para mantener sus historias, para contar lo que pasó, para hablarnos sobre sus últimos momentos, las últimas pocas risas, los últimos pocos abrazos. Alguien tiene que demostrarnos que nadie puede terminar la vida, la vida es un obsequio, que quien sea que nos la haya dado la protegerá. Esto no es una plegaria, ya que no hay plegaria que pueda cambiar el curso del destino, es un sentimiento que tengo, uno que me abruma, cada tanto.”

Hay una frase que, a cada página que leía de este libro, se me venía a la cabeza: “Recordar es volver a pasar por el corazón”. Y supongo que mi corazón había escondido la experiencia que viví en el verano de 2002 con 8 años. Una experiencia que, sin saberlo, marcaría mi vida, la de mi padre, y todo lo que sigue sucediendo a día de hoy.

Este libro es dolor. Es dolor y tristeza. Es muerte y desolación. Atef Abu Saif nació en medio de un genocidio, uno que se remonta ya al año 1948. No es un guerra, no es un conflicto: es un genocidio.

Atef se levantó una mañana de octubre de 2023, fue a darse un baño con algunos familiares, y ya no pudo volver a su casa, porque, otra vez, Israel comenzó a bombardear al pueblo palestino.

Estas páginas son el reflejo de esas imágenes descorazonadoras a las que nos enfrentamos día a día. Es la historia de los que siguen en pie. Pero también la historia de todos los que asesinaron. Es la historia de un pueblo a punto de desaparecer. La historia del pueblo palestino.

En el verano de 2002, yo tenía 10 años. Mi padre trabajaba en la Fundación Araguaney. que había organizado un viaje para 15 niños, refugiados del campo Al-Fawwar (Hebrón). Ese verano, esos 15 niños pasaron dos semanas en Galicia, viviendo la vida que se suponía que debían vivir niños de esa edad. Tuve la fortuna de que mi padre concretó un encuentro con ellos y conmigo.

Tengo pocos recuerdos de ellos, pero los suficientes como para recordar que, a ojos de una niña de 10 años, ellos eran niños como yo. Jugaban, se reían, nos comunicábamos con señas o con alguna palabra en español que ya habían aprendido. Yo no entendía qué tenían de diferente, para mí, eran niños como yo, simplemente que hablaban un idioma distinto y que venían de muy lejos.

Dos meses después, en octubre de 2002, mi padre viajó a Palestina. Recogió en un libro ese viaje, esos días que, de alguna manera, la cambiaron. Recuerdo cuando llamaba por teléfono, y me decía: “No te asustes si escuchas algún golpe fuerte de fondo”. Más tarde supe que eran bombardeos. Había días que no me llamaba, y cuando lo hacía, me explicaba que es porque se encontraba en una zona incomunicada.

Nunca llegué a entender porque mi padre, quien para mí era una persona normal, más bien cobarde, decidió hacer aquel viaje. Ahora lo entiendo. Había algo en él que le arrastró a viajar y conocer Palestina. Viajó sabiendo que en cualquier momento podría pasar algo. Y a pesar del miedo, del terror, de los soldados con armas que veía pasar día a día, los tanques… Volvió siendo el hombre más feliz del mundo.

Leer este libro ha sido volver 23 años atrás. A ese verano. Recordar esas caras. Recordar que tuve la fortuna de conocer a 15 niños que, durante dos semanas, pudieron vivir la vida que merecían, la vida que merece cualquier palestino.

Majd, Ahmed, Ayat, Fadi, Raisa, Mazen, Inas, Shadi, Somoud, Rasmi, Ranin, Mahmoud, Hala, Inas y Shadi: gracias por abrirle los ojos a una niña de 10 años extremadamente privilegiada. Deseo con todo mi corazón vuestro bienestar. Deseo el fin de este genocidio. Deseo que, de alguna manera, estas palabras os lleguen, y ojalá volvernos a encontrar. Sé que eso haría muy feliz a mi padre.

Palestina Libre
Profile Image for Alan.
Author 14 books191 followers
April 9, 2024
A book where the same things happen every day: get up search for food (increasingly hard to come by); pull relatives and friends out of the rubble (alive if you're lucky); avoid if you can the Israeli bombs, bullets and tanks; try to get warm with one blanket in a tent; wash when you can (rarely, no water available); march (or push wheelchairs of the injured and maimed) to the next designated safe place for Gazans only to find it unsafe; try and communicate with others and find out what the world is saying about the conflict while the internet and power is cut; try to follow the logic of the IDF - why do they bomb schools, hospitals, refuges, kill aid workers and people doing what they were told to do? Why make random Gazans strip to their underwear and stand in the same place for hours? One of the writer's nieces loses her legs and a hand, her sister, her only carer, cannot cope and ends up in an Egyptian mental hospital. Many of his family and colleagues (he's a reporter/playwright and novelist) die as he writes a diary about his time there. After 85 days (on 30th Dec) he and his son Yasser are allowed to leave and are able to get to Egypt, but he feels extremely guilty about what he has left behind. His family are used to exile, having been forcibly removed from Jaffa in 1948 (before he was born) and have suffered earlier invasions (eg 2014), but this one is the longest, the worst so far (at the time of publication 15,000 dead, now double that). A terribly depressing but important document, a testimony and witness statement to unconscionable death and destruction.
Profile Image for Carmen Morales.
38 reviews1 follower
August 9, 2024
Se me hace muy raro puntuar un diario, y más un diario de guerra. Aquí no tiene sentido valorar si la historia es buena o si el estilo de escritura me gusta o no. Este libro es un testimonio en primera persona del genocidio que está cometiendo Israel en la Franja de Gaza y solo por ello hay que atesorarlo. Es muy crudo de leer, aviso, pero es lo mínimo que les debemos.

"Por la mañana leo las noticias. Las noticias hablan de nosotros. Pero están diseñadas para gente que las lee muy, muy lejos, incapaz de imaginarse que alguna vez podría conocer a alguien implicado. Es para gente que lee las noticias para consolarse, para decirse a sí mismos: todavía está muy, muy lejos. Yo leo las noticias por otras razones, las leo para saber que no estoy muerto."
Profile Image for M..
303 reviews14 followers
December 29, 2024
Quiero estar despierto cuando muera es un diario que narra el inicio del genocidio en Gaza durante sus dos primeros meses, desde el 7 de octubre. Decidí leerlo diariamente, un año más tarde de lo que Atef Abu Saif narra, y la verdad que ha sido una experiencia bastante difícil. El peso de los horrores que se han vivido y se viven en Palestina, lo cotidianos que se vuelven, el conocimiento de saber que son esos 60 días más otros 365 días y todos los que siguen. La esperanza del autor (y del pueblo) de que acabe todo y a la vez saber que no va a ocurrir, desde luego no pronto. Ojalá cada día estemos más cerca. Viva Palestina libre de ocupación genocida, y viva la fuerza de su gente.
Profile Image for Tim.
335 reviews278 followers
March 8, 2025
Talking to people who are or who have been in Gaza it seems that the worst for them mentally is the present. Never mind that full scale fighting might be back as you're reading this, it's the sense of immense loss, grief and reality that sets in when the missiles (if not the complete misery) stops. That misery also seems to be equal to the level of apathy of the rest of the world towards the continued psychological and physical suffering of Gazns. This book brings some of the psychology back to those of us that have also gotten "used" to daily terror on our social media feeds.

I heard this recommended on an excellent podcast by Raja Shehadeh which gives context to the book:
https://www.youtube.com/watch?v=U2K0c...
Profile Image for Marta.
72 reviews2 followers
June 30, 2024
"Al matí llegeixo les notícies. Les notícies parlen de nosaltres. Però està escrit per a persones que estan molt lluny d'aquí. Llegeixo les notícies per diverses raons, ho faig per saber que no m'he mort".
Profile Image for Carla.
100 reviews28 followers
March 19, 2025
Termino de leer este diario pasados un par de días desde que el ejército israelí volvió a violar el cese al fuego asestando uno de los ataques más letales desde el 7 de octubre del 2023.

¿Cómo voy a valorar un libro así? No puedo. ¿Cómo no voy a estar llena de rabia? No hay palabras ni imágenes que alcancen a narrar lo que está sucediendo, es absolutamente desgarrador. Sin embargo, hay que seguir informando y compartiendo, no hay que normalizar lo que está pasando ni olvidarlo.
Resiliencia, verdad, justicia, solidaridad, reparación y memoria para el pueblo palestino.

DESDE EL RÍO HASTA EL MAR, PALESTINA VENCERÁ.
Profile Image for Paula.
53 reviews14 followers
Read
September 5, 2024
testimonio del genocidio en la Franja. como no puede ser de otra forma, es muy duro.

* me lo termino de leer cuando los balances oficiales dan 40.900 palestinos por los bombardeos de Israel desde octubre en la Franja de Gaza, y casi 700 asesinados en Cisjordania y Jerusalén Este a manos del Ejército israelí o colonos.
Profile Image for Adam F.
98 reviews
June 25, 2024
The rating does not matter. This book will become a classic in the sadness of war and war literature. Read with an open political mind but also with a sense that humanity has failed the Palestinians. As Saif says so bluntly: "everyone is dead and everything is pulverized."
Profile Image for Const.
112 reviews7 followers
Read
August 5, 2024
Es que es muy, muy fuerte que estemos leyendo otro diario de un genocidio casi a tiempo real y nadie haga nada por detenerlo.
Profile Image for carmen.
21 reviews6 followers
Read
June 1, 2025
empecé a leer este libro en octubre y esperaba terminarlo cuando ya hubiera acabado la guerra. para leerlo más como un vestigio del horror y la crueldad, pero con el consuelo de que lo peor ya había finalizado. lamentablemente aún no ha llegado ese día.

si hay algo que destaca es la constante sensación de que esta vez es diferente: la certidumbre de que Israel ha tomado la determinación de borrar de la faz de la tierra a Palestina. una nueva nakba. una perversa reedición de la solución final en la que las entonces víctimas ahora son los victimarios.

pese a todo el mal que narra, lo más descorazonador es el permanente sentimiento de abandono. de saberse completamente desamparados por el resto de la comunidad internacional. de estar viviendo un genocidio y que nadie se atreva a decir nada ni confrontar a Israel (incluso al contrario, hay que aguantar la indecencia de quienes lo justifican). como decía un tuit que vi por ahí: "cuando los horrores del nazismo salieron a la luz el mundo pudo justificarse diciendo que no lo sabía. ahora solo podrá decir que no le importó".

solo espero que llegue el día en que Palestina pueda ser libre.

desde el río hasta el mar 🇵🇸🇵🇸🇵🇸
Profile Image for Elena.
204 reviews1 follower
Read
August 22, 2024
Un testimonio en primera persona sobre el genocidio en Gaza, el cual me es imposible valorar desde un punto de vista literario tradicional. Es un relato desgarrador y necesario para comprender la magnitud de la destrucción y el sufrimiento causados por los constantes ataques israelíes perpetrados desde el 7 de octubre de 2023 y que siguen a día de hoy y todos podemos ver en tiempo real.

Es un diario de guerra que narra la lucha diaria por la supervivencia en un entorno devastado, donde las tragedias personales se mezclan con la violencia constante y la falta de recursos básicos. A pesar de lo difícil que es de leer, lo considero un documento imprescindible para entender la realidad de la población de Gaza y el impacto devastador de la guerra en sus vidas.

No se trata de cifras en un informe estafístico, sino de personas, manojos de historias en forma de persona: historias complejas sobre amor y esperanza, dolor y decepción, futuros arrebatados. Esas deberían ser las noticias. En su lugar, nos ofrecen la pantomima grotesca de los gestos políticos vacíos, un mundo en el que la moral es teatralidad sin contenido, disocieada de los hechos reales.
Profile Image for Andrea.
5 reviews1 follower
January 14, 2024
I highly, highly recommend this book - it can be difficult to read at times, but well worth it. This is comprised of short journal extracts from Atef Abu Saif, beginning on 7th October and continuing up until early December, with a short afterword dated 20th Decemeber. It covers his time in Gaza under constant Israeli bombardment - his fear for his teenage son, who is with him, and his sorrow for his friends and family who are injured, killed or missing, the increasing scarcity of food, water, electricity, fuel etc and the difficult decisions and conversations that have to be had during times of unending violence.
Profile Image for Júlia Molina.
28 reviews5 followers
February 1, 2025
No sé què dir, només que llegiu el llibre.
Alguns fragments:
- No son xifres per un informe estadístic, son persones, feixis d’històries en forma de persones; històries infinitament complexes sobre amor i esperança, dolor i desencís, futurs robats. Aquests son els veritables relats que les notícies haurien de compartir.
- Em pregunto com es recordarà tot això quan s’acabi. També em pregunto si això s’acabarà mai. No vull recordar aquesa guerra i en cap cas no vull acceptar la que ens espera als gazians quan s’acabi. Vull que tot s’ometo, s’esborri, i que ens tornin als que han esborrat de Gaza.
- Per als gazians, la guerra és com el temps, la vivim contínuament. No hi tenim ni veu ni vot; tal com arriba, se’n va, i és així des que naixem. La majoria dels gazians no han sortit mai de la Franja; no saben com és la vida en què la guerra no és la norma; tampoc no saben què és la llibertat. Saben que la volen, però no l’han arribat a provar mai de debò.
Profile Image for Martína.
10 reviews1 follower
December 10, 2024
Erfið en þörf bók sem allir ættu að lesa til að kynna sér ástandið á Gaza á fyrstu þremur mánuðum nýjustu átakanna. Hún veitir dýrmæta innsýn í daglegt líf Palestínumanna í yfirstandandi þjóðarmorði Ísraelshers.
Profile Image for Sílvia Parés.
1 review
June 30, 2025
Feia temps que l’havia comprat però no m’atrevia a començar-lo, em feia por que em trenqués del tot. Per la duresa dels fets i per saber que son reals. Però tot i això crec que hauria de ser lectura obligatòria per tothom. Hem de ser conscients de l’horror que estem permetent.
Profile Image for caroline anne.
48 reviews4 followers
January 23, 2025
"Lembro-me de ter dito a um jornalista, no final da guerra de 2014, que venci porque sobrevivi. Mais tarde, enquanto caminhava pela Rua Nasser, percebi que a única vitória real seria a libertação."
Profile Image for Júlia.
17 reviews
April 18, 2025
"Quando vou embora, penso em sua vida, uma história que aconteceu entre duas expulsões. Sua infância em uma barraca. Seus oitenta anos em outra."
Profile Image for sofia.
128 reviews
September 26, 2025
a coisa mais devastadora que eu já li em toda a minha vida
27 reviews
April 8, 2024
I've given this book 5* but at the same time I've never read a book that has made me feel so sad. It's not easy to read because unremitting. 85 days of trying to survive, not knowing whether family are still alive, finding out that friends have been killed and homes and other places with memory and attachment destroyed.
Atef Saif is a writer, so even though his diary is written in moments when he has space and time amongst the daily horror, the power of his writing still shows.
He describes events most of us will have seen through photographs and video but Atef Saif tells the stories before and after the photographs. I found it particularly moving to read the stories of his nieces Wissam and Widdad. Both survive the bombing of their family home but for both their lives will never be the same again.
I did read the whole book although at times considered taking a break and reading something else. Do read the book and share it with friends. If you don't feel able to read the whole book, read some days from the diary. Its subtitle is 'a diary of genocide' - after reading the book I don't know how else it could be described
Profile Image for Juan Blanco.
92 reviews
July 5, 2024
Duro. Muy duro. No es escabroso, ni morboso. Es lo que es: duro. Duro, porque la masacre que Israel está cometiendo en Gaza, con la connivencia de Occidente, es dura. Duro, pero necesario para conocer, a pie de calle, de los efectos de la barbarie sionista sobre la población de Gaza. Cómo afecta a tu día a día: desde los familiares y amigos que van siendo asesinados como en una suerte de macabra y resignada lotería, hasta buscar el pan, pasando por los olores que provoca la carestía de suministros básicos.

Este libro no se puede evaluar en términos literarios, aunque huelga decir que está muy bien escrito. Si pasará a la historia por algo será como el testimonio de un genocidio más que, desde el polo imperialista, estamos permitiendo una vez más con la connivencia de nuestros gobernantes.
Profile Image for rexrae.
86 reviews
May 4, 2024
The presence of mind to be able to carry this out, to chronicle such events that one shouldn't even have to piece together and experience in the first place. I have never been more hollow with grief for the repercussions of others' sins. How have we allowed the world to make people bear so much and rob them of their dignity? Don't Look Left is certainly not a fruit of a dream but of an earnest desire for a truthful counter-narrative that will refute the U.S-Israel tandem's tired bid to justify unrestricted murder, pillage, and rape.
Displaying 1 - 30 of 181 reviews

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.