What do you think?
Rate this book
Tour de chambre
Astai – trisdešimt treji. Truputį kankindamasi, ji rašo romaną apie menkai žinomą lenkų skulptorių, vaikšto į nevykusius tinderio pasimatymus, leidžia laiką su savo drauge Mai ir jos sūnumi. Bet viską sujaukia netikėtai atkeliavęs kvietimas į atminimo vakarą Augustui – prieš dešimtį metų mirusiam draugui iš bendrabučio. Praeitis ima veržtis į dabartį, atgyja bendrabutiško šėlsmo laikai ir prikelia buvusius troškimus, pokalbių atsiminimus ir vakarėlių šmėklas. Staiga Asta puola rašyti daug asmeniškesnę knygą. Ji pasakoja apie pirmuosius poetinius žingsnius, draugystes, savo jausmus Mai vaikinui ir siautulingą, tragiškai pasibaigusį "tour de chambre" (turo po kambarius) vakarėlį.
Gyvas ir šmaikštus šiuolaikinės danų rašytojos Tinės Høeg romanas jaukiai, tačiau skrodžiančiu žvilgsniu tyrinėja kūrybą, geismą, draugystę ir konfliktišką jų santykį. Pasakojimas teka lengvai, lyg nejučia, ir skaitant greitai priprantama prie neįprastos poetinės formos, imituojančios žinutes ar trumpus konspektus. Čia pulsuoja vakarėliai, juokeliai, ambicijos, nuoga aistra ir susižavėjimas menu. O pro eilutes persišviečia tas spalvotas intensyvumas, su kuriuo patiriame pasaulį būdamos ir būdami dvidešimt kelerių.
Gyvas ir šmaikštus šiuolaikinės danų rašytojos Tinės Høeg romanas jaukiai, tačiau skrodžiančiu žvilgsniu tyrinėja kūrybą, geismą, draugystę ir konfliktišką jų santykį. Pasakojimas teka lengvai, lyg nejučia, ir skaitant greitai priprantama prie neįprastos poetinės formos, imituojančios žinutes ar trumpus konspektus. Čia pulsuoja vakarėliai, juokeliai, ambicijos, nuoga aistra ir susižavėjimas menu. O pro eilutes persišviečia tas spalvotas intensyvumas, su kuriuo patiriame pasaulį būdamos ir būdami dvidešimt kelerių.
336 pages, Paperback
First published May 27, 2020
52 people are currently reading
2556 people want to read
About the author
Tine Høeg
13 books120 followersTine Høeg debuterede med digtromanen Nye rejsende, der udkom i januar 2017 og vandt BogForums Debutantpris samme år.
Bogen har været månedsbog i Samlerens Bogklub og med i projektet KGL Dansk på Det Kongelige Teater.
Tine Høeg har derudover bidraget til diverse tidsskrifter og antologier - senest Høst & Søn-udgivelserne Jeg vælger uden filter og SKAM - og skrevet et lille poesihæfte og et radiodrama.
Hun er født i 1985, cand.mag. i dansk og filosofi og bor i København.
Bogen har været månedsbog i Samlerens Bogklub og med i projektet KGL Dansk på Det Kongelige Teater.
Tine Høeg har derudover bidraget til diverse tidsskrifter og antologier - senest Høst & Søn-udgivelserne Jeg vælger uden filter og SKAM - og skrevet et lille poesihæfte og et radiodrama.
Hun er født i 1985, cand.mag. i dansk og filosofi og bor i København.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 315 reviews
February 23, 2025
A book on growing up, being aimless and being nostalgic. A writer struggles with her second book and the relationship with her best friend and a dead fellow student
every time I look at him
he’s already looking at me
Triangle relationships of people growing up remind me a bit of Never Let Me Go.
And that’s a good thing.
A Danish writer called Asta is in her early thirties is protagonist of Memorial, 29 June. She is struggling with her second book and memories of her student time, with a fellow student (August) of her dying due to a heart disease.
Her friend Mai has a kid, but Asta is stuck to Tinder and the cultural events she visits, quite effective in conveying an overall sense of aimlessness.
In her past she used to live together in a commune with a couple of fellow students, and a budding triangle between August, who dates Mai, and herself was cut short.
In the current timeframe her aunt dies, she overhears student freezing in their eggs and an uncle tells her time is ticking away when she says she is 33
Only by writing about her past, about August, she regains her passion for writing, described by herself as:
like my mouth is watering
but in my brain. That’s how it feels
Platonically being fully understood by August, who died, is a clear highpoint in her life, which is holding her back in a sense still:
what I like about Copenhagen August says
and lets go of his handlebars, is how the graveyards
are also parks
The ending is hopeful in a sense, if a scathing indictment of glorifying trauma and loss:
you think I can’t understand your feelings
but everyone’s got the same bleeding heart!
you think you’re smarter than me
and stronger than me
you think you’re better than anyone else
There are glimmers of hope for Asta, it seems, to overcome her isolation and her feelings which she expresses as:
I’m lonely I say
so awfully lonely
A quick read, due to the idiosyncratic text formatting, like lots of iMessages, but with depth and a reflectiveness I enjoyed.
every time I look at him
he’s already looking at me
Triangle relationships of people growing up remind me a bit of Never Let Me Go.
And that’s a good thing.
A Danish writer called Asta is in her early thirties is protagonist of Memorial, 29 June. She is struggling with her second book and memories of her student time, with a fellow student (August) of her dying due to a heart disease.
Her friend Mai has a kid, but Asta is stuck to Tinder and the cultural events she visits, quite effective in conveying an overall sense of aimlessness.
In her past she used to live together in a commune with a couple of fellow students, and a budding triangle between August, who dates Mai, and herself was cut short.
In the current timeframe her aunt dies, she overhears student freezing in their eggs and an uncle tells her time is ticking away when she says she is 33
Only by writing about her past, about August, she regains her passion for writing, described by herself as:
like my mouth is watering
but in my brain. That’s how it feels
Platonically being fully understood by August, who died, is a clear highpoint in her life, which is holding her back in a sense still:
what I like about Copenhagen August says
and lets go of his handlebars, is how the graveyards
are also parks
The ending is hopeful in a sense, if a scathing indictment of glorifying trauma and loss:
you think I can’t understand your feelings
but everyone’s got the same bleeding heart!
you think you’re smarter than me
and stronger than me
you think you’re better than anyone else
There are glimmers of hope for Asta, it seems, to overcome her isolation and her feelings which she expresses as:
I’m lonely I say
so awfully lonely
A quick read, due to the idiosyncratic text formatting, like lots of iMessages, but with depth and a reflectiveness I enjoyed.
Read
January 5, 2023Der sker ikke det store på en kollegiegang i eksamensperioden. For en periode er det slut med køkkenmøder og tour de chambre. Det er den tid på semesteret, hvor de fleste kollegianere bliver gangspøgelser og det eneste livstegn, der sendes ud, er opvasken som dagligt vokser sig større og større i fælleskøkkenet. På en måde kunne Tine Høegs nye og helt fantastiske roman, ‘Tour de chambre’, ikke komme på et bedre tidspunkt. Den har ikke bare alt det, som mangler her i øjeblikket, men er også en virkelig rørende og morsom fortælling om venskab, kærlighed og om at skrive. Jeg elsker den.
May 15, 2020
Så utroligt letlæst, på sin egen enkle måde, men historien er alt andet end enkel. Venskab, skaberevne eller manglen af samme, forelskelse og dårlig samvittighed. Så mange ting at relatere til i Tine Høegs lækre roman.
March 2, 2023
Nostalgia can be an iffy thing. Personally I try not to wallow in it but now and then some songs or films will cause a mental time jump. However, I absolutely avoid school reunions as I feel that era has gone and there’s no need to revisit it.
Such is the situation of the characters in Tine Høeg’s Memorial, 29 June, Main protagonist Asta is invited to attend a memorial of her university friend August, who died of a heart problem. This invitation brings dread to Asta and the reader find out this is due to a series of events which triggered the death. To add a further twist Asta is trying to write a novel about a sculptor, Lysander Milo, who secretly created statues of his co-workers and hid them in his basement. Due to the memorial Asta begins to deviate from the sculptor narrative and her memory takes over.
Memorial, 29 June is about time and memory both which are mashed an squished in this narrative. Using text messages and social media chats and flashbacks, the borders between past and present are eradicated. In the process Astra’s memories emerge and they prove that time can affect a memory. Astra has managed to keep her memories hidden but with past and present both ganging up on her, she has no choice but to fully expose herself to them.
In a way one can compare this to the aborted novel Astra is writing. Like her memories Lysander Milo kept likenesses of people close to him hidden only unveiling them when the time was right. In a way and I know this is quite a brash comparison, Memorial 29 June treats the power of memory like Ishiguro has done in his whole oeuvre. Except Tine Høeg has taken that concept into new territories while Ishiguro sticks to classic structures in his novels.
Over the years Lolli have been publishing books, that push our pre-conceived ideas of what literature should be. Memorial, 29 June does this, just as Tine Høeg’s previous novel New Passengers did (go check that out as well, it’s fantastic) Any book which manages to mesh time in such an innovative way and bring out so many surprises has to be read. Memorial, 29 June is one of the more interesting novels that I have read this year
Such is the situation of the characters in Tine Høeg’s Memorial, 29 June, Main protagonist Asta is invited to attend a memorial of her university friend August, who died of a heart problem. This invitation brings dread to Asta and the reader find out this is due to a series of events which triggered the death. To add a further twist Asta is trying to write a novel about a sculptor, Lysander Milo, who secretly created statues of his co-workers and hid them in his basement. Due to the memorial Asta begins to deviate from the sculptor narrative and her memory takes over.
Memorial, 29 June is about time and memory both which are mashed an squished in this narrative. Using text messages and social media chats and flashbacks, the borders between past and present are eradicated. In the process Astra’s memories emerge and they prove that time can affect a memory. Astra has managed to keep her memories hidden but with past and present both ganging up on her, she has no choice but to fully expose herself to them.
In a way one can compare this to the aborted novel Astra is writing. Like her memories Lysander Milo kept likenesses of people close to him hidden only unveiling them when the time was right. In a way and I know this is quite a brash comparison, Memorial 29 June treats the power of memory like Ishiguro has done in his whole oeuvre. Except Tine Høeg has taken that concept into new territories while Ishiguro sticks to classic structures in his novels.
Over the years Lolli have been publishing books, that push our pre-conceived ideas of what literature should be. Memorial, 29 June does this, just as Tine Høeg’s previous novel New Passengers did (go check that out as well, it’s fantastic) Any book which manages to mesh time in such an innovative way and bring out so many surprises has to be read. Memorial, 29 June is one of the more interesting novels that I have read this year
June 14, 2024
Perskaičiusi šios knygos aprašymą kažkaip jaučiau, kad gali būti visai "mano" reikalas – siužetas kažkuo priminė Sally Rooney, kurią labai mėgstu, o ir nemeluosiu, akį patraukė viršelis ir labai gražios jo spalvos. Tik kažkaip nesitikėjau atsivertus knygą rasti tokios pasakojimo struktūros, nes matyt anotacijos neperskaičiau iki galo ir šitą faktą praleidau. Tokia tikrai nemažos apimties knyga, pasirodo, viduje slepia gana nedaug žodžių. Nepaisant to, vis vien buvo smalsu leistis į šią kelionę ir turėjau visai optimistinius lūkesčius, bet užvertus knygą nemanau, kad jie liko pateisinti.
Jaučiuosi kažkokia labai konservatyvi tai sakydama, bet niekaip negalėjau priprasti prie pasakojimo būdo. Tas fragmentiškumas, kurį pasitelkusi autorė konstruoja šį ir, kiek supratau, kitus savo kūrinius, man labai kišo koją. Niekaip negalėjau įsijausti į istoriją, nes ji netekėjo laisvai, jaučiausi gaunanti tik trupinius, kurie neleidžia pilnai pasinerti į skaitymo patirtį. Istorija tikrai turėjo potencialo ir pati idėja man patiko, bet nespėjau pamėgti (arba nekęsti, kas kartais yra tik smagiau) veikėjų, nes man jie neatgijo nuo popieriaus, gavau tik jų dalelytes, o norėjosi kur kas daugiau. Buvo įdomių intarpų, kai kur, ypač kai kalba ėjo apie humorą ir gyvus dialogus, tas rašymo stilius visai pasiteisino ir galėjau suprasti jo pasirinkimą. Bet ta melancholija, atsispindinti jau minėtame viršelyje, galėjo būti stipresnė, gilesnė, galbūt norėjosi daugiau laiko praleisti su veikėjais, kurie, rodos, tik trumpai čia sušmėžavo. Iš esmės sunkiai galiu prie kažko daugiau prisikabinti, bet visą laiką skaitant negalėjau nusikratyti to irzulio dėl knygos formato, o tai gerokai aptemdė skaitymo džiaugsmą. Todėl ir vertinu taip vidutiniškai, nors iš esmės pati istorija tikrai neturėjo daug trūkumų.
Jaučiuosi kažkokia labai konservatyvi tai sakydama, bet niekaip negalėjau priprasti prie pasakojimo būdo. Tas fragmentiškumas, kurį pasitelkusi autorė konstruoja šį ir, kiek supratau, kitus savo kūrinius, man labai kišo koją. Niekaip negalėjau įsijausti į istoriją, nes ji netekėjo laisvai, jaučiausi gaunanti tik trupinius, kurie neleidžia pilnai pasinerti į skaitymo patirtį. Istorija tikrai turėjo potencialo ir pati idėja man patiko, bet nespėjau pamėgti (arba nekęsti, kas kartais yra tik smagiau) veikėjų, nes man jie neatgijo nuo popieriaus, gavau tik jų dalelytes, o norėjosi kur kas daugiau. Buvo įdomių intarpų, kai kur, ypač kai kalba ėjo apie humorą ir gyvus dialogus, tas rašymo stilius visai pasiteisino ir galėjau suprasti jo pasirinkimą. Bet ta melancholija, atsispindinti jau minėtame viršelyje, galėjo būti stipresnė, gilesnė, galbūt norėjosi daugiau laiko praleisti su veikėjais, kurie, rodos, tik trumpai čia sušmėžavo. Iš esmės sunkiai galiu prie kažko daugiau prisikabinti, bet visą laiką skaitant negalėjau nusikratyti to irzulio dėl knygos formato, o tai gerokai aptemdė skaitymo džiaugsmą. Todėl ir vertinu taip vidutiniškai, nors iš esmės pati istorija tikrai neturėjo daug trūkumų.
August 28, 2020
Når en bog får så meget buzz som denne her, bliver jeg naturligt skeptisk. Sjældent formår de at leve op til deres egen hype. Med Tine Høegs 'Tour de chambre' er jeg glad for, at min skepsis blev gjort til skamme. Bogen er et lille vidunder. Hurtigt læst, men kun fordi den aldrig spilder tiden. Den rammer den perfekte balance mellem at have små callbacks, der stikker i maven, når man spotter dem, samtidig med, at den ikke gør et stort nummer ud af dem, eller smider al elegance over bord og skriver dem ned med neonlys, så læseren ikke kan undgå at ligge mærke til dem. Små gaver i teksten, som man kan glæde sig ved, hvis man finder dem. Sproget og stemningen Høeg skriver frem er genkendelige og moderne på en måde, der virker så ligetil og nem for forfatteren, at bogen ikke virker skrevet, så meget som at den bare eksisterer i verden helt uafhængig af læser og forfatter. Og så har bogen et hvirvlende og intenst klimaks. Kan I huske dem? Klimakser? Det som bøger plejede at have? Før de blev til strømme af strøtanker og syge familiemedlemmer.
January 26, 2023
you asleep
no
it was so strange
that night. At the tour de chambre
think if I hadn’t been
stuck in the storeroom
if I could have done something
Mai
we’ve talked about this a million times
no one could have done anything
I know that
I just wish
he hadn’t been alone
Memorial, 29 June (2023) is Misha Hoekstra's translation, from Danish, of Tine Høeg's Tour de chambre (2020) her second novel after Nye rejsende (2017) also translated by Hoekstra as New Passengers (2020).
Both English translations are published by Lolli Editions, one of my favourite publishers who, although drawing on literature from other languages and cultures, specialise in translations from Danish:
Stylistically, the novel continues the broken lines of New Passengers, as shown in the quote that opens my review, although the author has pointed out, tongue-in-cheek, that she has expanded her repetoir "explosively" (udvidet mit repertoire helt eksplosivt) and given herself permission to use commas and full stops this time - although the full stops are used only sparingly and in the middle, never the end, of a line.
In an interview with Pen Transmissions at the time of New Passengers she explained this style:
The Danish title refers to a Danish tradition in student halls (e.g. see this blog) and which the author describes in an interview as (google translated!):
The novel, told in the first person by Asta, an author, now aged 33 begins (these words on a single page)
I get an invitation to a memorial gathering, 29 June at Blossom
Asta and her best friend Mai are now in their early 30s but 10 years ago lived on the same floor of a student hall, together with August, son of a well-known artist. August was Mai's boyfriend, but following a riotous Tour de Chambre party, when the two had separated, August was found dead the next morning, from a previously undiscovered congenital heart condition.
Asta is now a writer, working on a book about (the fictitious) Lysander Milo a Polish cement worker and secret sculptor, and one of the book's theme is, as per the blurb, "how loss is bound up with the urge to create".
But as the book proceeds Asta starts instead to write about what really happened that night 10 years ago (= the book we're reading?), and things she has never told Mai.
The novel's broken line style works well for a novel that includes social media (texts and Facebooks DMs, which are highlighted differently), jumps between the present and the events of 10 years ago or shifts scenes mid page, and is set in a present-day world of Tinder dates. It also means that the 300+ page novel is really a novella in word count terms (I'd estimate less than 30,000 words) although the reader does have to do work to fill the gaps so it doesn't feel as short as the word-count implies.
Comic relief is provided by the one mathematician on the floor Niels Klit (the Rushdiesque surname remarked on by others):
on the breast pocket of his shirt it says pocket
it's a strange conversation
he gives me his full attention but
it's as though he doesn't get what I say
his voice is an exaggerated monotone
and even quieter than I remember
I have to lean across the table
mathematics is actually more about
forming an intuition
a what?
an intuition he says
than about memorising
what?
than memorising
mathematics is an abstract enterprise he says
people don't think about that very often
But that Niels is comic relief does suggest where I personally didn't connect with the book. University to me was precisely rhapsodising about the beauty of mathematics and studying proofs, not alcohol fuelled discussions on art, dating other students and drunken parties.
So a book I'd recommend but more a 3 star read for personal appreciation.
no
it was so strange
that night. At the tour de chambre
think if I hadn’t been
stuck in the storeroom
if I could have done something
Mai
we’ve talked about this a million times
no one could have done anything
I know that
I just wish
he hadn’t been alone
Memorial, 29 June (2023) is Misha Hoekstra's translation, from Danish, of Tine Høeg's Tour de chambre (2020) her second novel after Nye rejsende (2017) also translated by Hoekstra as New Passengers (2020).
Both English translations are published by Lolli Editions, one of my favourite publishers who, although drawing on literature from other languages and cultures, specialise in translations from Danish:
We publish radical and formally innovative fiction that challenges existing ideas and breathes new life into the novel form. Our aim is to introduce to the Anglophone world some of the most exciting writers that speak to our shared culture in new and compelling ways, from Europe and beyond. Antonio Lolli was an itinerant 18th-century composer who lived between Italy, Scandinavia, England, and Russia. Transcending traditional, national schools, Lolli worked from the ethic that artistic thought, and the means through which it can express itself, should be the basis of art, rather than following any predetermined rules.
Stylistically, the novel continues the broken lines of New Passengers, as shown in the quote that opens my review, although the author has pointed out, tongue-in-cheek, that she has expanded her repetoir "explosively" (udvidet mit repertoire helt eksplosivt) and given herself permission to use commas and full stops this time - although the full stops are used only sparingly and in the middle, never the end, of a line.
In an interview with Pen Transmissions at the time of New Passengers she explained this style:
I like to let the individual lines stand vibrating a little before they ‘land’. Is it an answer, an observation, a dream? And to what or whom is the line connected? I like that one has to read a little further down the page to put the pieces of the puzzle together. In that way, I demand something from the reader – the scene doesn’t unfold until it reaches the reader’s mind and develops there. At the same time, I hope and believe that it feels intuitive. The puzzle is also a rhythmic or melodic one; I read everything aloud to myself many times, and the words have to feel right to me in my mouth. It has to feel like a kind of music when speaking them aloud – and here the line breaks are very important.
The Danish title refers to a Danish tradition in student halls (e.g. see this blog) and which the author describes in an interview as (google translated!):
Tour de chambre er en meget vild fest på et kollegium, hvor man bevæger sig fra værelse til værelse, og hvor hver beboer skal finde på et tema. Bryllup, techno, tid, jul – hvad som helst. En slags eskalerende druk- og udklædningsfest, en leg, et maskebal, hvor man kan få lov til at gå amok.
Tour de Chambre is a very wild party in a dormitory where you move from room to room and where each resident has to come up with a theme. Wedding, techno, time, Christmas – whatever. A kind of escalating drinking and dressing-up party, a game, a masked ball, where you can go crazy
The novel, told in the first person by Asta, an author, now aged 33 begins (these words on a single page)
I get an invitation to a memorial gathering, 29 June at Blossom
Asta and her best friend Mai are now in their early 30s but 10 years ago lived on the same floor of a student hall, together with August, son of a well-known artist. August was Mai's boyfriend, but following a riotous Tour de Chambre party, when the two had separated, August was found dead the next morning, from a previously undiscovered congenital heart condition.
Asta is now a writer, working on a book about (the fictitious) Lysander Milo a Polish cement worker and secret sculptor, and one of the book's theme is, as per the blurb, "how loss is bound up with the urge to create".
But as the book proceeds Asta starts instead to write about what really happened that night 10 years ago (= the book we're reading?), and things she has never told Mai.
The novel's broken line style works well for a novel that includes social media (texts and Facebooks DMs, which are highlighted differently), jumps between the present and the events of 10 years ago or shifts scenes mid page, and is set in a present-day world of Tinder dates. It also means that the 300+ page novel is really a novella in word count terms (I'd estimate less than 30,000 words) although the reader does have to do work to fill the gaps so it doesn't feel as short as the word-count implies.
Comic relief is provided by the one mathematician on the floor Niels Klit (the Rushdiesque surname remarked on by others):
on the breast pocket of his shirt it says pocket
it's a strange conversation
he gives me his full attention but
it's as though he doesn't get what I say
his voice is an exaggerated monotone
and even quieter than I remember
I have to lean across the table
mathematics is actually more about
forming an intuition
a what?
an intuition he says
than about memorising
what?
than memorising
mathematics is an abstract enterprise he says
people don't think about that very often
But that Niels is comic relief does suggest where I personally didn't connect with the book. University to me was precisely rhapsodising about the beauty of mathematics and studying proofs, not alcohol fuelled discussions on art, dating other students and drunken parties.
So a book I'd recommend but more a 3 star read for personal appreciation.
April 14, 2024
Lengvai perskaitoma skaudi ir sudėtinga istorija. Kinematografiška, puikiai tuose tuščiuose tarpuose pasakanti daugiau, nei galima būtų ar reikėtų aprašyti. Ir tiesa, Ieva, štai kaip reikia subtiliai, bet ir drąsiai apie seksą rašyti!
July 5, 2024
Koks geras tas jausmas, kai sužinai, kad išleista knyga, kuri tau tikrai patiks. Tada įbėgi į knygyną, kurio kasoje sėdi knygos vertėja, jos paklausi "KUR JI?", ir išbėgusi griūni į lovą skaityti.
Man labai patinka visos knygos, kurios parodo, kad galima rašyti visaip. Kad nėra taisyklių. Šioj knygoj yra daug puslapių ir mažai žodžių. Labai švaistūniškas, bet genialus būdas parodyti, kad dabar vyksta tyla, kas literatūroje yra sudėtinga. Knyga primena užrašus, susirašinėjimus ar nesibaigiantį eilėraštį.
Atrodytų taip rašyti gali bet kas, bet iš tikrųjų čia viskas yra gerai apgalvota.
Apie prarastas progas,
apie draugystę,
apie meilę,
apie aistrą, įskaitant aistrą rašyti,
apie praėjusias jaunystes dienas,
apie nostalgiją,
apie tave:)
Skaitant nuolat kyla noras fotkinti tam tikras knygos vietas ir siųsti į draugių chatą.
Kelia jausmus. Ir šmaikšti, ir rimta, ir liūdna. Bet tikrai nebanali. Tikra ir gyva.
"aš nusijuokiu garsiai ir neatpažįstamai
staiga pasijuntu, tarsim an būtų neįmanoma
atsispirti
prisirpusi ir sultinga
nušoku nuo suolo
ir noriu viską pagarsinti
muziką, savo jausmus, noriu jį pabučiuoti,
nusipirkti daug šotų, priversti kažką sušvisti"
Knygų klube vienas vaikinas sakė, kad jam knyga nepatiko, bet jis eina ir visiems apie ją pasakoja.
Man labai patinka visos knygos, kurios parodo, kad galima rašyti visaip. Kad nėra taisyklių. Šioj knygoj yra daug puslapių ir mažai žodžių. Labai švaistūniškas, bet genialus būdas parodyti, kad dabar vyksta tyla, kas literatūroje yra sudėtinga. Knyga primena užrašus, susirašinėjimus ar nesibaigiantį eilėraštį.
Atrodytų taip rašyti gali bet kas, bet iš tikrųjų čia viskas yra gerai apgalvota.
Apie prarastas progas,
apie draugystę,
apie meilę,
apie aistrą, įskaitant aistrą rašyti,
apie praėjusias jaunystes dienas,
apie nostalgiją,
apie tave:)
Skaitant nuolat kyla noras fotkinti tam tikras knygos vietas ir siųsti į draugių chatą.
Kelia jausmus. Ir šmaikšti, ir rimta, ir liūdna. Bet tikrai nebanali. Tikra ir gyva.
"aš nusijuokiu garsiai ir neatpažįstamai
staiga pasijuntu, tarsim an būtų neįmanoma
atsispirti
prisirpusi ir sultinga
nušoku nuo suolo
ir noriu viską pagarsinti
muziką, savo jausmus, noriu jį pabučiuoti,
nusipirkti daug šotų, priversti kažką sušvisti"
Knygų klube vienas vaikinas sakė, kad jam knyga nepatiko, bet jis eina ir visiems apie ją pasakoja.
June 26, 2024
Įsimylėjau
October 11, 2024
"Noriu, kad pagrindiniai mano veikėjai lakstytų su ugnikalniais diafragmose. Noriu priversti juos priimti sprendimus. Įmesti į tokias situacijas, kur visos jausenos būtų sutirštintos. Būtent ten, tokiose situacijose priimtuose sprendimuose, kai viskas aplink liepsnoja, išsiaiškini, kas tu per vienas." (rara, 2024) - sako autorė.
Stulbinanti, aistringa, kvapą gniaužianti, sunki skaityti ir lengva klausyti (bravo Justinai Mikolaitytei!) knyga.
Labai rekomenduoju.
Ir tikrai skaitysiu dar kartą.
Stulbinanti, aistringa, kvapą gniaužianti, sunki skaityti ir lengva klausyti (bravo Justinai Mikolaitytei!) knyga.
Labai rekomenduoju.
Ir tikrai skaitysiu dar kartą.
October 13, 2024
Tai buvo kone pirmas kartas, kuomet klausydama knygą pagalvojau, kad prarandu jos literatūrinės formos suvokimą ir gal dalį esmės? Nustebau pamačiusi, kad popierinė knyga - kone 300 puslapių, o audioknygos trukmė – mažiau nei 4 valados! Supratau, kad parašyta ypatingu būdų, pagooglinau ir išties! Taigi, dabar perklausiau, bet būtiniausiai norėsiu pačiupinėti ir popierinį variantą.
Tai romanas apie mano kartos žmones (jaunus suaugusius virš 30), o pagrindinė jo veikėja – rašytoja, savitai išgyvena pasaulį ir ją supančią aplinką.
Knygoje labai į akis krenta fragmentiškumas. Klausant tekstą nuolat kildavo jausmas, kad kažkas nutylima, praleidžiama, pataupoma. Kartais rodės, kad norėtųs daugiau ir išsamiau, kad ta rezervuota kalba dirgina, neleidžia iki galo užčiuopti, o kartu tokia kalba nunešė į grynai juslinį pasaulį, kuriame žodis – tik ledkalnio viršūnė ir nuo skaitytojo priklauso, kiek gilyn norėsis leistis.
Dar galvojau, kad autorė taip tiksliai pataiko į šiuolaikinius mūsų santykius, persmelktus socialinių tinklų, greitųjų žinučių ir visą vejančios skubos, bijant kažką praleisti, bei negebėjimo išgyventi akimirkos džiaugsmo.
Visame šiame chaose – moteris, jos draugė ir tas kitas, kuris vis daugiau vietos užimdamas stringančiame pasakojime vis labiau maišo visas kortas. Tai knyga apie kūrybos poreikį, draugystę ir tuos, su kuriais jaučiamės savimi, išsipildę. O kartu ir apie sudėtingus santykius, savęs paieškas ir bandymą vis iš naujo (pa)(iš)(si)aišinti.
Mačiau apibūdinančių knygą kaip jaukią ir linksmą, ir sutrikau, nes man ji pasirodė slogi ir tamsi. Pagrindinė veikėja – iki negalėjimo siekianti santykių, tačiau vis save ar kitą sustabdanti, man pasirodė esminis, pasikartojantis pasakojimo ciklas. Nėra paaiškina kodėl, nėra jokio atsakymo. Tik tas didelis troškimas kurti ir būti santykyje, ir nuolatinis atsitraukimas, kai pasirodo per arti. Aš nepavadinčiau knygos šviesia ir linksma, tačiau finalinės scenos, man suteikė vilties. Ir kai sakau, kad tamsu ir melancholiška, dažnu atveju mane tai ir slegia, ir yra labai suprantama.
Tikrai verta susipažinimo. O savo prarastą formos dalį dar žadu susigrąžinti perskaitydama.
Tai romanas apie mano kartos žmones (jaunus suaugusius virš 30), o pagrindinė jo veikėja – rašytoja, savitai išgyvena pasaulį ir ją supančią aplinką.
Knygoje labai į akis krenta fragmentiškumas. Klausant tekstą nuolat kildavo jausmas, kad kažkas nutylima, praleidžiama, pataupoma. Kartais rodės, kad norėtųs daugiau ir išsamiau, kad ta rezervuota kalba dirgina, neleidžia iki galo užčiuopti, o kartu tokia kalba nunešė į grynai juslinį pasaulį, kuriame žodis – tik ledkalnio viršūnė ir nuo skaitytojo priklauso, kiek gilyn norėsis leistis.
Dar galvojau, kad autorė taip tiksliai pataiko į šiuolaikinius mūsų santykius, persmelktus socialinių tinklų, greitųjų žinučių ir visą vejančios skubos, bijant kažką praleisti, bei negebėjimo išgyventi akimirkos džiaugsmo.
Visame šiame chaose – moteris, jos draugė ir tas kitas, kuris vis daugiau vietos užimdamas stringančiame pasakojime vis labiau maišo visas kortas. Tai knyga apie kūrybos poreikį, draugystę ir tuos, su kuriais jaučiamės savimi, išsipildę. O kartu ir apie sudėtingus santykius, savęs paieškas ir bandymą vis iš naujo (pa)(iš)(si)aišinti.
Mačiau apibūdinančių knygą kaip jaukią ir linksmą, ir sutrikau, nes man ji pasirodė slogi ir tamsi. Pagrindinė veikėja – iki negalėjimo siekianti santykių, tačiau vis save ar kitą sustabdanti, man pasirodė esminis, pasikartojantis pasakojimo ciklas. Nėra paaiškina kodėl, nėra jokio atsakymo. Tik tas didelis troškimas kurti ir būti santykyje, ir nuolatinis atsitraukimas, kai pasirodo per arti. Aš nepavadinčiau knygos šviesia ir linksma, tačiau finalinės scenos, man suteikė vilties. Ir kai sakau, kad tamsu ir melancholiška, dažnu atveju mane tai ir slegia, ir yra labai suprantama.
Tikrai verta susipažinimo. O savo prarastą formos dalį dar žadu susigrąžinti perskaitydama.
December 27, 2020
Helt helt fantastisk. Jeg kunne slet ikke stoppe! Så stram en tekst med så meget indhold.
January 15, 2021
Jeg ville ALDRIG selv have valgt denne bog!
Det er en slags digtroman, der formmæssigt har alle kortprosaens karakteristika: korte, ufuldstændige sætninger, der er brudt op à la knækprosa, idet der hverken er tegnsætning eller versaler (undtagen ved kapitelstart og ved proprier). Der er indlagt masser af sms (markeret med en grå baggrundsfarve), og her er sproget talesprogsagtigt primitivt: ”jeg forstyrrer ik mere”, ”var det i aften du sku på date?”
Men indholdsmæssigt adskiller ’Tour de chambre’ sig gudskelov fra kortprosa. Der er nemlig IKKE kun tale om en skitse med uforløste ansatser til en handling. Det er IKKE en skitse uden start eller slutning. Nej, indholdet har endda både konflikt og højdepunkt – helt ligesom traditionel epik.
Bogen indledes med denne sætning, der alene udgør første side: ”Jeg får en invitation til en mindehøjtidelighed 29. juni på Blomsten”. Sætningen er et eksempel på mekanismen ’deus ex machina’, som har potentiale til at dreje handlingen i en retning, der er væsensforskellig fra det hidtidige. ”Det hidtidige” handler om 33-årige Asta, en spirende romanforfatter, der karrieremæssigt er i opstarten af den såkaldt svære to’er. – En roman om polske Lysander Milo, der egentlig var arbejder på en cementfabrik, men som derud over i hemmelighed portrætterede hundredvis af kolleger i form af buster af cement.
Personligt befinder Asta sig i vadestedet mellem ungdom og voksenalder. Hun dater – uden det store held – mænd, som hun finder på Tinder, og hun længes efter at få et barn, men fungerer i vid udstrækning som reservemor for ungdomsveninden Mais søn, den knap toårige Bertram. Når Mai spørger ind til romanprojektet, kalder hun Milo for betonkunstneren, hvilket ufrivilligt understreger det faktum, at skriveriet om ham er umådeligt tungt for Asta, så i stedet for at skrive bruger hun masser af tid på overspringshandlinger på sin pc.
Astas første roman har haft afsæt i hendes eget liv, og hun hævder nu, at det er en kæmpe befrielse med Milo-projektet ”at blive flyttet fuldstændig ud af sit eget hoved”. Men så er der bare lige dét, at invitationen til mindehøjtideligheden drejer fokus i Astas bevidsthed skarpt tilbage på hendes tid som 23-årig kollegianer, der indgik i en trekant med Mai og hendes kæreste August. Astas dårlige samvittighed over hendes rolle i trekanten udgør konflikten i romanen.
Astas forhold til August var platonisk, for i og med hans pludselige død af en medfødt hjertesygdom sluttede forholdet, inden det fik lov til at udvikle sig. At den pædagogstuderende Mai og den medicinstuderende August kompletterer hinanden fint, antydes måske symbolsk af, at de er udstyret med hhv. navnet på en forårsmåned og en efterårsmåned. Hertil kommer imidlertid, at Asta rent faktisk er kortform af Augusta, som er hunkønsformen af mandsnavnet August. Der er altså også et slags bånd mellem August og Asta, men måske er de først og fremmest hinandens intellektuelt ligeværdige partnere (soulmates?) I hvert fald går deres første alene-date ud på, at de gensidigt læser digte op for hinanden, og de er også fælles om avancerede krydsord og bogstavspil.
At Asta i nutidssituationen er begyndt at skrive om noget andet end Milo, fremgår indirekte af, at hun nu er positivt begravet i arbejdet dagen lang, og er hun ude om aftenen, længes hun sygt efter at komme hjem til sin tekst. Om dagen kan hun finde på – som en anden zombie – at gå i Rema 1000 i nattøj. Og hun siger direkte: ”jeg vil være sammen med min tekst, det er det eneste der er vigtigt”.
Augusts mor er en meget selvbevidst installationskunstner, der tilbage i fortiden inviterer en lille gruppe af kollegianerne til at deltage i ferniseringen af en udstilling på Charlottenborg, som der er vældig megen hype omkring. Det drejer sig om udstillingen ROOM: en rejse gennem otte rum fra tusmørke til daggry. Asta er meget betaget af udstillingen: ”der er noget vitalt over værkerne / en livsenergi, en drift”, og da mørket i det sidste rum erstattes af et orgiastisk lysshow, oplever hun det som ”frydefuldt og sitrende”. Ren eros, kunne man sige, livsdrift.
Oplevelsen af den livsbekræftende kunstudstilling i de otte rum paralleliseres nu af de unges snak om årets tour de chambre, som er en traditionsrig fest, hvor man vandrer fra værelse til værelse på kollegiet. Værelserne skal repræsentere hver deres tema. Beboerne skal være klædt ud i kostumer, og rummene skal være pyntet, ligesom der skal være festmusik og drinks, der matcher temaerne.
Der har været en tilnærmelse mellem Asta og August i aftenens løb, men da de når frem til det ottende værelse, som er Astas, låser hun ham alligevel ude, mens resten af selskabet mere eller mindre går i (druk)opløsning. Og næste dags morgen er det så, at man finder August død i køkkenet. Det ventede klimaks bliver derfor i den grad til et antiklimaks. Og hvor ‘room’ nr. 8 repræsenterede eros, kommer ‘chambre’ nr. 8 til at repræsentere thanatos, dødsdriften.
Til sidst fremgår det direkte, at den roman, læseren netop har afsluttet, er den tekst, som karakteren ’Asta’ har arbejdet på i fiktionen. ’Mai’ og ’Asta’ aftaler, hvad de vil hedde i teksten, og med denne åbne forholden sig til teksten, bliver der tale om metafiktion. Og vel at mærke en metafiktion, hvor det virker som om, Asta er lykkedes med at sublimere sin uindfriede kærlighed til August over i teksten. Man kan dermed sige, at der bliver tale om et klimaks, der er forskudt ti år. Astas klimaks hviler på, at hun giver August en slags genfødsel i sin fiktion. Begrebet genfødsel optræder også i forbindelse med Augusts mor, der efter sigende har ligget stille efter hans død, men nu skulle stå over for “et kæmpe comeback, en slags genfødsel”.
Selv om jeg i ovenstående følger teksten mere eller mindre fuldstændig til dørs, mener jeg ikke, at jeg dermed udløser spoiler alert. En persons død fremgår som nævnt af romanens første sætning, og at det drejer sig om August, fremgår af første sætning i bagsideteksten.
På side 101 gentages formuleringen om mindehøjtideligheden, men nu står formuleringen i kursiv, og man må forestille sig, at dette er første side i Astas manuskript.
Bogen har været en fornøjelse at arbejde med. Efterfølgende har jeg måttet lave diverse tilføjelser til min anmeldelse, fordi teksten ligger og murrer i min underbevidsthed, hvor diverse sammenhænge gradvist popper op. Som sagt ville jeg aldrig selv have valgt denne roman, men jeg må endnu engang være min mand tak skyldig, fordi han mht. sine gaver til mig vælger mere uortodokst end jeg selv.
Det er en slags digtroman, der formmæssigt har alle kortprosaens karakteristika: korte, ufuldstændige sætninger, der er brudt op à la knækprosa, idet der hverken er tegnsætning eller versaler (undtagen ved kapitelstart og ved proprier). Der er indlagt masser af sms (markeret med en grå baggrundsfarve), og her er sproget talesprogsagtigt primitivt: ”jeg forstyrrer ik mere”, ”var det i aften du sku på date?”
Men indholdsmæssigt adskiller ’Tour de chambre’ sig gudskelov fra kortprosa. Der er nemlig IKKE kun tale om en skitse med uforløste ansatser til en handling. Det er IKKE en skitse uden start eller slutning. Nej, indholdet har endda både konflikt og højdepunkt – helt ligesom traditionel epik.
Bogen indledes med denne sætning, der alene udgør første side: ”Jeg får en invitation til en mindehøjtidelighed 29. juni på Blomsten”. Sætningen er et eksempel på mekanismen ’deus ex machina’, som har potentiale til at dreje handlingen i en retning, der er væsensforskellig fra det hidtidige. ”Det hidtidige” handler om 33-årige Asta, en spirende romanforfatter, der karrieremæssigt er i opstarten af den såkaldt svære to’er. – En roman om polske Lysander Milo, der egentlig var arbejder på en cementfabrik, men som derud over i hemmelighed portrætterede hundredvis af kolleger i form af buster af cement.
Personligt befinder Asta sig i vadestedet mellem ungdom og voksenalder. Hun dater – uden det store held – mænd, som hun finder på Tinder, og hun længes efter at få et barn, men fungerer i vid udstrækning som reservemor for ungdomsveninden Mais søn, den knap toårige Bertram. Når Mai spørger ind til romanprojektet, kalder hun Milo for betonkunstneren, hvilket ufrivilligt understreger det faktum, at skriveriet om ham er umådeligt tungt for Asta, så i stedet for at skrive bruger hun masser af tid på overspringshandlinger på sin pc.
Astas første roman har haft afsæt i hendes eget liv, og hun hævder nu, at det er en kæmpe befrielse med Milo-projektet ”at blive flyttet fuldstændig ud af sit eget hoved”. Men så er der bare lige dét, at invitationen til mindehøjtideligheden drejer fokus i Astas bevidsthed skarpt tilbage på hendes tid som 23-årig kollegianer, der indgik i en trekant med Mai og hendes kæreste August. Astas dårlige samvittighed over hendes rolle i trekanten udgør konflikten i romanen.
Astas forhold til August var platonisk, for i og med hans pludselige død af en medfødt hjertesygdom sluttede forholdet, inden det fik lov til at udvikle sig. At den pædagogstuderende Mai og den medicinstuderende August kompletterer hinanden fint, antydes måske symbolsk af, at de er udstyret med hhv. navnet på en forårsmåned og en efterårsmåned. Hertil kommer imidlertid, at Asta rent faktisk er kortform af Augusta, som er hunkønsformen af mandsnavnet August. Der er altså også et slags bånd mellem August og Asta, men måske er de først og fremmest hinandens intellektuelt ligeværdige partnere (soulmates?) I hvert fald går deres første alene-date ud på, at de gensidigt læser digte op for hinanden, og de er også fælles om avancerede krydsord og bogstavspil.
At Asta i nutidssituationen er begyndt at skrive om noget andet end Milo, fremgår indirekte af, at hun nu er positivt begravet i arbejdet dagen lang, og er hun ude om aftenen, længes hun sygt efter at komme hjem til sin tekst. Om dagen kan hun finde på – som en anden zombie – at gå i Rema 1000 i nattøj. Og hun siger direkte: ”jeg vil være sammen med min tekst, det er det eneste der er vigtigt”.
Augusts mor er en meget selvbevidst installationskunstner, der tilbage i fortiden inviterer en lille gruppe af kollegianerne til at deltage i ferniseringen af en udstilling på Charlottenborg, som der er vældig megen hype omkring. Det drejer sig om udstillingen ROOM: en rejse gennem otte rum fra tusmørke til daggry. Asta er meget betaget af udstillingen: ”der er noget vitalt over værkerne / en livsenergi, en drift”, og da mørket i det sidste rum erstattes af et orgiastisk lysshow, oplever hun det som ”frydefuldt og sitrende”. Ren eros, kunne man sige, livsdrift.
Oplevelsen af den livsbekræftende kunstudstilling i de otte rum paralleliseres nu af de unges snak om årets tour de chambre, som er en traditionsrig fest, hvor man vandrer fra værelse til værelse på kollegiet. Værelserne skal repræsentere hver deres tema. Beboerne skal være klædt ud i kostumer, og rummene skal være pyntet, ligesom der skal være festmusik og drinks, der matcher temaerne.
Der har været en tilnærmelse mellem Asta og August i aftenens løb, men da de når frem til det ottende værelse, som er Astas, låser hun ham alligevel ude, mens resten af selskabet mere eller mindre går i (druk)opløsning. Og næste dags morgen er det så, at man finder August død i køkkenet. Det ventede klimaks bliver derfor i den grad til et antiklimaks. Og hvor ‘room’ nr. 8 repræsenterede eros, kommer ‘chambre’ nr. 8 til at repræsentere thanatos, dødsdriften.
Til sidst fremgår det direkte, at den roman, læseren netop har afsluttet, er den tekst, som karakteren ’Asta’ har arbejdet på i fiktionen. ’Mai’ og ’Asta’ aftaler, hvad de vil hedde i teksten, og med denne åbne forholden sig til teksten, bliver der tale om metafiktion. Og vel at mærke en metafiktion, hvor det virker som om, Asta er lykkedes med at sublimere sin uindfriede kærlighed til August over i teksten. Man kan dermed sige, at der bliver tale om et klimaks, der er forskudt ti år. Astas klimaks hviler på, at hun giver August en slags genfødsel i sin fiktion. Begrebet genfødsel optræder også i forbindelse med Augusts mor, der efter sigende har ligget stille efter hans død, men nu skulle stå over for “et kæmpe comeback, en slags genfødsel”.
Selv om jeg i ovenstående følger teksten mere eller mindre fuldstændig til dørs, mener jeg ikke, at jeg dermed udløser spoiler alert. En persons død fremgår som nævnt af romanens første sætning, og at det drejer sig om August, fremgår af første sætning i bagsideteksten.
På side 101 gentages formuleringen om mindehøjtideligheden, men nu står formuleringen i kursiv, og man må forestille sig, at dette er første side i Astas manuskript.
Bogen har været en fornøjelse at arbejde med. Efterfølgende har jeg måttet lave diverse tilføjelser til min anmeldelse, fordi teksten ligger og murrer i min underbevidsthed, hvor diverse sammenhænge gradvist popper op. Som sagt ville jeg aldrig selv have valgt denne roman, men jeg må endnu engang være min mand tak skyldig, fordi han mht. sine gaver til mig vælger mere uortodokst end jeg selv.
July 25, 2020
Vild! Der er noget Yahya Hassan uden versaler over den. Der er noget Siri Hustvedt uden kvindekampen over den. Det nye forlag Gutkind oprettet i år ligger godt fra start med to af årets mest interessante romaner. (Meter i sekundet er den anden).
June 24, 2024
Perskaičiusi knygą gyvenime verkiau du kartus, štai jis – antrasis
„kas toms plytoms?
<…>
ar jos raštuotos?
taigi išraižytos sako Sanė
vardais, ji parodo pirštu. Visų tų vaikų kurie metams bėgant čia gyveno,
jūs visai nepastebėjot?“
Tine Høeg „Tour de chambre“ (puikus Ievos Toleikytės vertimas) glaustai ir čia pat labai talpiai fiksuoja saturuotą, neatsargią, smalsią, beatodairišką, kūnišką, įelektrintą, beveik kinematografišką būtį, kuri neišvengiamai ištinka virš dvidešimties. Tas laikas išraižo vardus ir būdvardžius, suštrichuoja pirmus neišvengiamus randus, būtinus tam, kad gyventume toliau.
Apytuščiuose knygos puslapiuose lieka daug oro nuosavai karčiai saldžiai nostalgijai su mažiau nostos ir daugiau algos; ji glosto ir žnaibosi, dėl jos norisi atsiprašyti kito ir pasigailėti savęs, norisi ją sureikšminti ir čia pat nureikšminti, išgyventi visomis juslėmis, su visomis jos dviprasmybėmis ir savo per laiką užtarnauta išmintimi.
Tekstas erdviai liejasi žinutėmis, pavienėmis eilutėmis, tampa prozišku eilėraščiu, iškarpomis iš telefono notes’ų, atminties fragmentais, kurie elegantiškai, be perdėto dramatizmo pinasi su dabartimi. Čia telpa artumas, vienatvė, kaltė ir atleidimas sau, kitam, jaunystei, žmogiškumui.
Kažkaip gera, ir tiek.
„kas toms plytoms?
<…>
ar jos raštuotos?
taigi išraižytos sako Sanė
vardais, ji parodo pirštu. Visų tų vaikų kurie metams bėgant čia gyveno,
jūs visai nepastebėjot?“
Tine Høeg „Tour de chambre“ (puikus Ievos Toleikytės vertimas) glaustai ir čia pat labai talpiai fiksuoja saturuotą, neatsargią, smalsią, beatodairišką, kūnišką, įelektrintą, beveik kinematografišką būtį, kuri neišvengiamai ištinka virš dvidešimties. Tas laikas išraižo vardus ir būdvardžius, suštrichuoja pirmus neišvengiamus randus, būtinus tam, kad gyventume toliau.
Apytuščiuose knygos puslapiuose lieka daug oro nuosavai karčiai saldžiai nostalgijai su mažiau nostos ir daugiau algos; ji glosto ir žnaibosi, dėl jos norisi atsiprašyti kito ir pasigailėti savęs, norisi ją sureikšminti ir čia pat nureikšminti, išgyventi visomis juslėmis, su visomis jos dviprasmybėmis ir savo per laiką užtarnauta išmintimi.
Tekstas erdviai liejasi žinutėmis, pavienėmis eilutėmis, tampa prozišku eilėraščiu, iškarpomis iš telefono notes’ų, atminties fragmentais, kurie elegantiškai, be perdėto dramatizmo pinasi su dabartimi. Čia telpa artumas, vienatvė, kaltė ir atleidimas sau, kitam, jaunystei, žmogiškumui.
Kažkaip gera, ir tiek.
March 11, 2023
I must admit, it took me a wee while to figure out Høeg rather distinctive structural style -an amalgamation of a non-linear first person account, interspersed with occasional text messages, dialogue exchanges, observations, and melancholic infused flashbacks.
That said, once I did eventually catch on, I was well and truly hooked!
The subtle and seamless merging of both the past and present, poignantly portrays both the restless and (most definitely) reckless ruckus of early adulthood -mainly the disillusionment of infinite time and possibles, and then the rather crushing realisation that ensues, when time inevitably starts to catch up with us.
A gentle reminder of the fallibility of not just memories, but people (in this instance relationships) and places too.
Memorial, June 29 is an expressive and (structurally) experimental novel, full of fragmented and fractured sentences, culminating in one intimately written (thanks to the incredibly translational skills of Hoekstra), introspective and impressively insightful novel.
4 stars
PS -thanks so much to Denise at Lolli for sending me a copy !
That said, once I did eventually catch on, I was well and truly hooked!
The subtle and seamless merging of both the past and present, poignantly portrays both the restless and (most definitely) reckless ruckus of early adulthood -mainly the disillusionment of infinite time and possibles, and then the rather crushing realisation that ensues, when time inevitably starts to catch up with us.
A gentle reminder of the fallibility of not just memories, but people (in this instance relationships) and places too.
Memorial, June 29 is an expressive and (structurally) experimental novel, full of fragmented and fractured sentences, culminating in one intimately written (thanks to the incredibly translational skills of Hoekstra), introspective and impressively insightful novel.
4 stars
PS -thanks so much to Denise at Lolli for sending me a copy !
Read
August 4, 2024priminė tą keistą triukšmą ir neramumą galvoj, kurį suvoki ir kuris nutyla tik tada, kai pasileidi kokį nors brown noise.
tik kad pabaigusi knygą pasijutau tokia pasimetusi? taip smagiai įsivažiavau, atrodo, o čia toks nesmagus, keistas ir visai nederantis pokšt. kaip tada, kai bandant užmigt po 45 min laikmačio tas brown noise išsijungia. kažkas negerai.
ir ne, aš nežinau, kaip ir kodėl mane pastaruoju metu medžioja knygos apie rašytojus. tikrai jos pačios, ne aš. šitą pamačiau per savo eilinį pasivaikštinėjimą netyčia užslinkusi į naujų / rekomenduojamų knygų skyrių, ir tada žiūriu, o, ta raros knyga, kurią varčiau knygyne! tada visiškai netyčia bėgau į kabinetą pasiimt skaitytojo pažymėjimo, nes virtualus neveikė. viskas visiškai netyčia ir neapgalvotai.
tada ji gulėjo ant mano stalo tokia graži, deranti prie 90 % mano outfitų ir kvepianti leidykla, o aš tiesiog spoksojau ir galvojau, dieve, kaip skaniai atrodo.
tik kad pabaigusi knygą pasijutau tokia pasimetusi? taip smagiai įsivažiavau, atrodo, o čia toks nesmagus, keistas ir visai nederantis pokšt. kaip tada, kai bandant užmigt po 45 min laikmačio tas brown noise išsijungia. kažkas negerai.
ir ne, aš nežinau, kaip ir kodėl mane pastaruoju metu medžioja knygos apie rašytojus. tikrai jos pačios, ne aš. šitą pamačiau per savo eilinį pasivaikštinėjimą netyčia užslinkusi į naujų / rekomenduojamų knygų skyrių, ir tada žiūriu, o, ta raros knyga, kurią varčiau knygyne! tada visiškai netyčia bėgau į kabinetą pasiimt skaitytojo pažymėjimo, nes virtualus neveikė. viskas visiškai netyčia ir neapgalvotai.
tada ji gulėjo ant mano stalo tokia graži, deranti prie 90 % mano outfitų ir kvepianti leidykla, o aš tiesiog spoksojau ir galvojau, dieve, kaip skaniai atrodo.
April 30, 2024
Viskas gerai ir tokia pasakojimo forma turi tą žiauriai greitą tempą, kuris tokiai knygai labai dera, bet man daug emocijų nesukėlė. Tokia Sally Rooney ir Fleabag apsimetantiems, kad jie per geri Rooney ir Fleabag :D Nu arba tiesiog ne man.
May 26, 2021
I don’t know why, but I adored this.. There’s something really honest and vulnerable about this, and the way it’s written makes those two things stand out in a different way than in any other book.
February 25, 2025
Knygos formatas nustebino, bet emociškai įtraukė tiek pat, kiek ir standartiškai parašyta knyga. Skaitymui reikia laiko - kol galvoje sudėlioji kas kaip vyksta, bet vis tiek skaitosi labai greitai. Labiausiai nustebino, kiek daug gali pasakyti tuščia erdvė puslapiuose.
December 17, 2020
En fantastisk bog som man ikke kan lægge fra sig. Specielt to ting slår mig ved denne bog:
1) Det er meget nemt at se sig selv i historien og de situationer der beskrives. Jeg selv studerede i københavn så stederne og de situationer der beskrives sætter minderne igang. Det at være ung og studerende i københavn uden bekymringer. At skulle udforske byen, kærligheden og venskaberne samt nedturene og de klassisk mørke tider med ødelagte hjerter. Det er nemt relatere til. Det hele er godt fanget og fortalt.
2) Formatet stikker ud og er forbløffende behageligt ift. til det klassiske format. Med bemærkelsesværdigt få ord og sætninger formår Tine Høeg stadig at skabe en fantastisk fortælling som fylder og føles lige så lang som en "normal" bog. Jeg kunne sagten læse flere bøger i det format. Det var en kæmpe fornøjelse!
Alt i alt en mulig "Book of the year" for mig
1) Det er meget nemt at se sig selv i historien og de situationer der beskrives. Jeg selv studerede i københavn så stederne og de situationer der beskrives sætter minderne igang. Det at være ung og studerende i københavn uden bekymringer. At skulle udforske byen, kærligheden og venskaberne samt nedturene og de klassisk mørke tider med ødelagte hjerter. Det er nemt relatere til. Det hele er godt fanget og fortalt.
2) Formatet stikker ud og er forbløffende behageligt ift. til det klassiske format. Med bemærkelsesværdigt få ord og sætninger formår Tine Høeg stadig at skabe en fantastisk fortælling som fylder og føles lige så lang som en "normal" bog. Jeg kunne sagten læse flere bøger i det format. Det var en kæmpe fornøjelse!
Alt i alt en mulig "Book of the year" for mig
June 27, 2020
Jeg blev nysgerrig på grund af al hypen, der har fyldt medierne.
Nu tænker jeg bare, om der er noget i vejen med mig. De beskriver det som en helt ny måde at skrive en roman på. For mig føltes det lidt som et forsøg på at skrive lidt som Caspar Eric og så kalde det en roman. Historien var ganske god med gode refleksioner og stærke følelser. Om ungdom og det at blive voksen. Jeg følte bare at sproget blev kedeligt og lidt noteagtigt, hvilket var svært for mig at abstrahere fra.
Den var nok bare ikke lige mig. Sådan kan det gå. #bog #boganmeldelse #anmeldelse #roman #bogblogger
Nu tænker jeg bare, om der er noget i vejen med mig. De beskriver det som en helt ny måde at skrive en roman på. For mig føltes det lidt som et forsøg på at skrive lidt som Caspar Eric og så kalde det en roman. Historien var ganske god med gode refleksioner og stærke følelser. Om ungdom og det at blive voksen. Jeg følte bare at sproget blev kedeligt og lidt noteagtigt, hvilket var svært for mig at abstrahere fra.
Den var nok bare ikke lige mig. Sådan kan det gå. #bog #boganmeldelse #anmeldelse #roman #bogblogger
December 12, 2024
Mėgstat modernią europietišką literatūrą ne tik turiniu, bet ir forma, tik dar kai ta forma ne dėl formos, o irgi kuria reikšmes? Tai imkit šią knygą nė nesvarstydami. Keistų poetinių suskaldytų sakinių romanas, kuriame rašytoja pasakoja apie savo kasdienybę ir nusikelia į studijų ir gyvenimo bendrabuty laikus, pažymėtus tragedijos. Nardom tarp laikotarpių, erdvių, kasdienybės nuotrupų ir sms žinučių. Keista, bet paveiki knyga.
September 23, 2023
SKRIGER, GRÆDER, KASTER OP - ELKSER DENNE BOG!!! 🩷🩵🩷🩵
June 29, 2024
Skaitant jaučiaus taip lyg pati būčiau tai parašius. Nuostabi!
July 5, 2024
Puiki, puiki knyga. Rekomendacija neskaičiusiems - skaitykite lėtai, neskubėkite.
July 22, 2022
Tine Høegs Roman handelt von der Ich-Erzählerin Asta (33 Jahre), die gerade ihr zweites Buch schreibt. Sie bekommt eine Einladung zu einer Gedenkfeier, denn vor zehn Jahren starb August, mit dem sie im Studentenheim zusammenwohnte, der mit ihrer besten Freundin Mai liiert war und mit dem sie ihre Liebe zur Lyrik teilte. In Rückblicken erfahren wir wie tief verbunden Asta und Mai waren und immer noch sind, und dass es auch zwischen Asta und August knisterte ...
Ich staune über diese experimentelle Prosa, die ohne Beschreibungen von Personen, Orten, Wetterlagen und allem was sonst in Geschichten Atmosphäre erzeugt, auskommt. Der Text ist auf das Wesentliche reduziert - weder erklärt er Situationen, noch begleitet er sie (auch nicht die direkte Rede).
Manchmal musste ich ein wenig rätseln: ist das jetzt ein Gespräch oder sind das die Gedanken der Protagonistin? Ist es noch derselbe Tag oder wieviel Zeit ist vergangen? Nicht immer war mir gleich klar, in welcher Situation sich Asta befindet.
Erstaunlich, dass trotzdem Bilder in meinem Kopf entstanden sind, das Studentenwohnheim, Astas Schreibaufenthalt in Lolland, die Tour de Chambre* sehe ich alles sehr plastisch und lebendig vor mir. Eine wahre Kunst bei dieser minimalistischen Sprache. Kurze, unverschachtelte Sätze reihen sich aneinander, schlicht und verständlich.
Mit dieser formal recht untraditionellen Schreibweise reiht sich Tine Høeg im Droschl Verlag in eine lange Tradition.
Für Fans des eher experimentellen Schriftsprachgebrauchs sehr interessant!
*In dänischen Studentenwohnheimen gehen die Studis bei der Tour de Chambre durch alle Zimmer der Beteiligten trinken Alkohol und veranstalten Spiele. Jede(r) Bewohner:innen bereitet sein Zimmer unter einem bestimmten Motto vor.
Ich staune über diese experimentelle Prosa, die ohne Beschreibungen von Personen, Orten, Wetterlagen und allem was sonst in Geschichten Atmosphäre erzeugt, auskommt. Der Text ist auf das Wesentliche reduziert - weder erklärt er Situationen, noch begleitet er sie (auch nicht die direkte Rede).
Manchmal musste ich ein wenig rätseln: ist das jetzt ein Gespräch oder sind das die Gedanken der Protagonistin? Ist es noch derselbe Tag oder wieviel Zeit ist vergangen? Nicht immer war mir gleich klar, in welcher Situation sich Asta befindet.
Erstaunlich, dass trotzdem Bilder in meinem Kopf entstanden sind, das Studentenwohnheim, Astas Schreibaufenthalt in Lolland, die Tour de Chambre* sehe ich alles sehr plastisch und lebendig vor mir. Eine wahre Kunst bei dieser minimalistischen Sprache. Kurze, unverschachtelte Sätze reihen sich aneinander, schlicht und verständlich.
Mit dieser formal recht untraditionellen Schreibweise reiht sich Tine Høeg im Droschl Verlag in eine lange Tradition.
Für Fans des eher experimentellen Schriftsprachgebrauchs sehr interessant!
*In dänischen Studentenwohnheimen gehen die Studis bei der Tour de Chambre durch alle Zimmer der Beteiligten trinken Alkohol und veranstalten Spiele. Jede(r) Bewohner:innen bereitet sein Zimmer unter einem bestimmten Motto vor.
This entire review has been hidden because of spoilers.
January 3, 2025
Pirmoji pažintis su audio knygomis mane pasitiko šios knygos pavidalu. Tik nesu tikra, ar ta pažintis buvo vykusi.
Knyga parašyta neįprastu formatu, tai kas iš vienos pusės yra ir knygos privalumas, ir trūkumas. Klausytis buvo nelengva dėl padrikų, trumpų sakinių, primenančių sms žinutes bei minčių šuolių, sunkiai sekėsi sekti visą pasakojimo liniją. Galbūt, po kurio laiko, paimsiu į rankas popierinę ir pakeisiu savo nuomonę, na o kol kas - 2,5*
Knyga parašyta neįprastu formatu, tai kas iš vienos pusės yra ir knygos privalumas, ir trūkumas. Klausytis buvo nelengva dėl padrikų, trumpų sakinių, primenančių sms žinutes bei minčių šuolių, sunkiai sekėsi sekti visą pasakojimo liniją. Galbūt, po kurio laiko, paimsiu į rankas popierinę ir pakeisiu savo nuomonę, na o kol kas - 2,5*
Displaying 1 - 30 of 315 reviews