What do you think?
Rate this book
¿Quién mató a Palomino Molero?
Near an air-force base in Peru in the 1950s, a young airman is found tortured and murdered. The subsequent investigation makes an entertaining and brilliantly plotted mystery. In his ninth novel, Peru's Mario Vargas Llosa turns to detective fiction yet still inserts his usual themes of guilt versus innocence and despair at the difficulty of being an honest man in a society based on corruption.
184 pages, Paperback
First published January 1, 1986
185 people are currently reading
4154 people want to read
About the author
Mario Vargas Llosa
535 books9,315 followersJorge Mario Pedro Vargas Llosa, 1st Marquess of Vargas Llosa, more commonly known as Mario Vargas Llosa, was a Peruvian novelist, journalist, essayist, and politician. Vargas Llosa was one of the Spanish language and Latin America's most significant novelists and essayists and one of the leading writers of his generation. Some critics consider him to have had a more substantial international impact and worldwide audience than any other writer of the Latin American Boom. In 2010, he won the Nobel Prize in Literature "for his cartography of structures of power and his trenchant images of the individual's resistance, revolt, and defeat".
Vargas Llosa rose to international fame in the 1960s with novels such as The Time of the Hero (La ciudad y los perros, 1963/1966), The Green House (La casa verde, 1965/1968), and the monumental Conversation in The Cathedral (Conversación en La Catedral, 1969/1975). He wrote prolifically across various literary genres, including literary criticism and journalism. His novels include comedies, murder mysteries, historical novels, and political thrillers. He won the 1967 Rómulo Gallegos Prize and the 1986 Prince of Asturias Award. Several of his works have been adopted as feature films, such as Captain Pantoja and the Special Service (1973/1978) and Aunt Julia and the Scriptwriter (1977/1982). Vargas Llosa's perception of Peruvian society and his experiences as a native Peruvian influenced many of his works. Increasingly, he expanded his range and tackled themes from other parts of the world. In his essays, Vargas Llosa criticized nationalism in different parts of the world.
Like many Latin American writers, Vargas Llosa was politically active. While he initially supported the Cuban revolutionary government of Fidel Castro, Vargas Llosa later became disenchanted with its policies, particularly after the imprisonment of Cuban poet Heberto Padilla in 1971, and later identified as a liberal and held anti-left-wing ideas. He ran for the presidency of Peru in 1990 with the center-right Frente Democrático coalition, advocating for liberal reforms, but lost the election to Alberto Fujimori in a landslide.
Vargas Llosa continued his literary career while advocating for right-wing activists and candidates internationally following his exit from direct participation in Peruvian politics. He was awarded the 1994 Miguel de Cervantes Prize, the 1995 Jerusalem Prize, the 2010 Nobel Prize in Literature, the 2012 Carlos Fuentes International Prize, and the 2018 Pablo Neruda Order of Artistic and Cultural Merit. In 2011, Vargas Llosa was made the Marquess of Vargas Llosa by Spanish king Juan Carlos I. In 2021, he was elected to the Académie française.
Vargas Llosa rose to international fame in the 1960s with novels such as The Time of the Hero (La ciudad y los perros, 1963/1966), The Green House (La casa verde, 1965/1968), and the monumental Conversation in The Cathedral (Conversación en La Catedral, 1969/1975). He wrote prolifically across various literary genres, including literary criticism and journalism. His novels include comedies, murder mysteries, historical novels, and political thrillers. He won the 1967 Rómulo Gallegos Prize and the 1986 Prince of Asturias Award. Several of his works have been adopted as feature films, such as Captain Pantoja and the Special Service (1973/1978) and Aunt Julia and the Scriptwriter (1977/1982). Vargas Llosa's perception of Peruvian society and his experiences as a native Peruvian influenced many of his works. Increasingly, he expanded his range and tackled themes from other parts of the world. In his essays, Vargas Llosa criticized nationalism in different parts of the world.
Like many Latin American writers, Vargas Llosa was politically active. While he initially supported the Cuban revolutionary government of Fidel Castro, Vargas Llosa later became disenchanted with its policies, particularly after the imprisonment of Cuban poet Heberto Padilla in 1971, and later identified as a liberal and held anti-left-wing ideas. He ran for the presidency of Peru in 1990 with the center-right Frente Democrático coalition, advocating for liberal reforms, but lost the election to Alberto Fujimori in a landslide.
Vargas Llosa continued his literary career while advocating for right-wing activists and candidates internationally following his exit from direct participation in Peruvian politics. He was awarded the 1994 Miguel de Cervantes Prize, the 1995 Jerusalem Prize, the 2010 Nobel Prize in Literature, the 2012 Carlos Fuentes International Prize, and the 2018 Pablo Neruda Order of Artistic and Cultural Merit. In 2011, Vargas Llosa was made the Marquess of Vargas Llosa by Spanish king Juan Carlos I. In 2021, he was elected to the Académie française.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 769 reviews
September 11, 2024
Un thriller ambiguu și tulburător. Un băiat a fost ucis într-un chip bestial. Locotenentul Silva și ajutorul lui, Lituma, pornesc în căutarea asasinilor. Fără mare succes. Întrebarea fundamentală a povestirii este cine și cum poate stabili adevărul, asta dacă există un adevăr...
O fată iubește un băiat care iubește o fată care iubește un băiat. Fug amîndoi de la o bază militară și se ascund într-un orășel. Iubirea lor nu durează prea mult. Băiatul e răpit și ucis în chip brutal, iar agentul Lituma (el e actorul principal, și nu locotenentul Silva) pornește pe urmele asasinilor. Raționează cît se poate de corect, dar ajunge desigur la un rezultat greșit. Ignoră evidența. Iată ce-i mărturisește cu veselă, iresponsabilă nepăsare Alicia:
„- M-am înşelat undeva, domnişoară?
- Ha, ha - rîse ea. V-aţi înşelat de la un capăt la altul”.
Mult mai interesant devine romanul dacă-l privim ca o meditație despre iubire și despre ușurința cu care ne amăgim cînd visăm și tînjim la EA. În definitiv, marile iubiri sînt rare. Micile iubiri nu ne mulțumesc, vrem combustii, arderi-de-tot. De obicei, iubim moderat sau doar ni se pare că iubim. Și îi privim cu invidie pe cei trăiesc o iubire ca în visele noastre cele mai îndrăznețe. Așa gîndește și Lituma despre iubirea (îndoielnică) dintre fata care iubește un băiat care iubește (necondiționat) o fată pînă ce e ucis:
„Dragostea fusese negreşit intensă, arzătoare, nestăvilită, dacă i-a împins să facă ce au făcut. N-am încercat niciodată o asemenea iubire, gîndi [Lituma]. Nici măcar atunci cînd m-am îndrăgostit de Meche, iubita lui Josefino. Nu, el se aprinsese de cîteva ori, ce-i drept, dar fuseseră doar capricii ce se potoleau parcă de la sine, după ce femeia îi ceda sau rezista atît de mult încît obosea el primul. Însă nicicînd o pasiune nu i se păruse atît de impetuoasă încît să-şi rişte pentru ea viaţa, cum făcuse sfrijitul, sau să înfrunte pentru ea întreaga lume, cum făcuse fata. Probabil că nu mi-a fost scris să mă nasc ca să gust din adevărata dragoste, gîndi. Pesemne că tot petrecîndu-mi viaţa printre molii, cu Neînvinşii, mi s-a curvit pînă şi inima, de n-am fost în stare să iubesc o femeie cum a făcut-o pîrlitul".
Întrebarea de final sună precum urmează: există adevărata dragoste sau e numai o invenție a unor poeți iresponsabili, care n-au iubit, în realitate, niciodată, nici o dată?
În Conversație la Princeton, 2023, p.148, Mario Vargas Llosa precizează:
O fată iubește un băiat care iubește o fată care iubește un băiat. Fug amîndoi de la o bază militară și se ascund într-un orășel. Iubirea lor nu durează prea mult. Băiatul e răpit și ucis în chip brutal, iar agentul Lituma (el e actorul principal, și nu locotenentul Silva) pornește pe urmele asasinilor. Raționează cît se poate de corect, dar ajunge desigur la un rezultat greșit. Ignoră evidența. Iată ce-i mărturisește cu veselă, iresponsabilă nepăsare Alicia:
„- M-am înşelat undeva, domnişoară?
- Ha, ha - rîse ea. V-aţi înşelat de la un capăt la altul”.
Mult mai interesant devine romanul dacă-l privim ca o meditație despre iubire și despre ușurința cu care ne amăgim cînd visăm și tînjim la EA. În definitiv, marile iubiri sînt rare. Micile iubiri nu ne mulțumesc, vrem combustii, arderi-de-tot. De obicei, iubim moderat sau doar ni se pare că iubim. Și îi privim cu invidie pe cei trăiesc o iubire ca în visele noastre cele mai îndrăznețe. Așa gîndește și Lituma despre iubirea (îndoielnică) dintre fata care iubește un băiat care iubește (necondiționat) o fată pînă ce e ucis:
„Dragostea fusese negreşit intensă, arzătoare, nestăvilită, dacă i-a împins să facă ce au făcut. N-am încercat niciodată o asemenea iubire, gîndi [Lituma]. Nici măcar atunci cînd m-am îndrăgostit de Meche, iubita lui Josefino. Nu, el se aprinsese de cîteva ori, ce-i drept, dar fuseseră doar capricii ce se potoleau parcă de la sine, după ce femeia îi ceda sau rezista atît de mult încît obosea el primul. Însă nicicînd o pasiune nu i se păruse atît de impetuoasă încît să-şi rişte pentru ea viaţa, cum făcuse sfrijitul, sau să înfrunte pentru ea întreaga lume, cum făcuse fata. Probabil că nu mi-a fost scris să mă nasc ca să gust din adevărata dragoste, gîndi. Pesemne că tot petrecîndu-mi viaţa printre molii, cu Neînvinşii, mi s-a curvit pînă şi inima, de n-am fost în stare să iubesc o femeie cum a făcut-o pîrlitul".
Întrebarea de final sună precum urmează: există adevărata dragoste sau e numai o invenție a unor poeți iresponsabili, care n-au iubit, în realitate, niciodată, nici o dată?
În Conversație la Princeton, 2023, p.148, Mario Vargas Llosa precizează:
„Finalul romanului este ambiguu și cititorul se întreabă ce s-a întîmplat realmente: a fost totul o invenție a fiicei schizofrenice, care-și imaginează tot felul de lucruri? Sau poate schizofrenic este însuși Mindreau pentru că preferă să aibă două personalități, una în familie și alta în public? Asta trebuie să decidă cititorul”.
December 15, 2024
هو أنا ليه بحب يوسا؟
بحب يوسا عشان هو مجنون ..عشان مختلف و مش بيكتب زي أي حد.. عشان بيخليني مستمتعة وأنا بقرأ ..بحاول أعرف أنا فين ..في الماضي ولا في الحاضر..في الحكاية الاولانية ولا في الحكاية التانية..بيخلي ذهني حاضر و بيعلمني كقارئة أساليب سرد مختلفة ،ممكن تكون ساعات صعبة بس بالنسبة لي بتكون ممتعة ومفيدة جداً..
في هذه الرواية لم أجد يوسا الذي أعرفه ولكنني وجدت كاتباً عادياً وقصة أقل من عادية...
جريمة قتل ..تحقيق..القاتل سهل جداً معرفته من أول الرواية..آه بيلقي الضوء علي شكل المجتمع في البيرو و ما فيه من طبقية و عنصرية وفساد..بس الكتاب أفتقد سحر يوسا اللي موجود في كتبه التانية..
الرواية مش سيئة ومشوقة والترجمة كويسة جداً و أعتقد إنها ممكن تكون مناسبة كبداية لدخول عالم يوسا ...
وبعدين لو الباشا قرر يكتب مرة رواية عادية..مش مشكلة..رصيده عندي يسمح ...براحتك يا يوسا:)
بحب يوسا عشان هو مجنون ..عشان مختلف و مش بيكتب زي أي حد.. عشان بيخليني مستمتعة وأنا بقرأ ..بحاول أعرف أنا فين ..في الماضي ولا في الحاضر..في الحكاية الاولانية ولا في الحكاية التانية..بيخلي ذهني حاضر و بيعلمني كقارئة أساليب سرد مختلفة ،ممكن تكون ساعات صعبة بس بالنسبة لي بتكون ممتعة ومفيدة جداً..
في هذه الرواية لم أجد يوسا الذي أعرفه ولكنني وجدت كاتباً عادياً وقصة أقل من عادية...
جريمة قتل ..تحقيق..القاتل سهل جداً معرفته من أول الرواية..آه بيلقي الضوء علي شكل المجتمع في البيرو و ما فيه من طبقية و عنصرية وفساد..بس الكتاب أفتقد سحر يوسا اللي موجود في كتبه التانية..
الرواية مش سيئة ومشوقة والترجمة كويسة جداً و أعتقد إنها ممكن تكون مناسبة كبداية لدخول عالم يوسا ...
وبعدين لو الباشا قرر يكتب مرة رواية عادية..مش مشكلة..رصيده عندي يسمح ...براحتك يا يوسا:)
June 2, 2023
"The boy had been both hung and impaled on the old carob tree. His position was so absurd that he looked more like a scarecrow or a broken marionette than a corpse. Before or after they killed him, they slashed him to ribbons: his nose and mouth were split open; his face was a crazy map of dried blood, bruises, cuts, and cigarette burns." So begins Mario Vargas Llosa's short, riveting detective novel set in a small town in 1950s Peru. After reading for the third time, I asked myself: what makes `Who Killed Palomino Molero?' so gripping, so totally absorbing? On reflection, I think there are several good reasons:
The way the story is told: we follow the path of two policeman from the local force, Lieutenant Silva and his young assistant, Lituma, as they make their rounds on foot, usually under a blazing hot sun, to solve the case. The 3rd person narrator frequently dips into the mind of Lituma, making for most effective storytelling - it is as if the emotions and actions of all the characters are intensified by Lituma's feelings and musings.
The arch of the story: the guts of the novel, the plot, follows what Aristotle outlines in his Poetics. Each successive scene develops and reveals the details of motive and character as the lieutenant and Lituma converse with one key player in the murder's drama in each chapter. We encounter unexpected twists along the way, but, ultimately, there is a sense of inevitability in how events unfold and ultimately conclude.
The subplot: nothing like a little lust to add some spice to a murder mystery. Lieutenant Silva yearns for chubby Doña Adriana, owner of the local rundown, hole-in-the-wall restaurant. As the mystery is resolved in the last chapter, so also is Lieutenant Silva's relationship with his chubby object of sexual hunger. Aristotle would be pleased.
So, all in all, a novel well worth the read and at 150 pages of large print, a novel that can be read in a day. And if you are unacquainted with Mario Vargas Llosa, winner of the 2010 Nobel Prize in Literature, finishing this short work might motivate you to tackle one of his longer novels.
December 28, 2024
Frente a las grandes llosazas, esta no pasa de ser un pequeño varguitas. Se lee con agrado -al fin y al cabo, un varguitas es un varguitas- pero ni siquiera funciona bien como novela policiaca: el lector siempre va por delante de una investigación que no se distingue precisamente por su perspicacia.
April 12, 2019
How Racism Distorts (Everything for Everyone)
On the face of it, Who Killed Palomino Molero? is a rather prosaic murder mystery. It reads almost like a practice piece to try out the technique of parallel conversations that Vargas Llosa uses in his follow-on Death in the Andes (See: https://www.goodreads.com/review/show...). And it has been read as a sort of preface to this latter work. I think that well may be the case but not in the obvious use of characters and geographical context that seems to provide superficial continuity between the two novels.
It is noteworthy, for example, that Vargas Llosa doesn’t even allude to the dominant event of the period during which he was writing Palomino Molero, namely the Shining Path insurrection, which figures so importantly in the subsequent book. Palomino Molero is set in the early 1950’s, at least three decades before Death. So it seems likely that Palomino Molero is setting up not characters (who would be pensioned off by the time of the events in Death) but a social situation which will lead eventually to the Shining Path and more than four decades of civil war.
That social situation is the extreme racism of contemporary Peruvian society. Racism is the driving force not just of social segregation in Palomino Molero, it is also provides an instrument for more or less permanent economic stratification. Racial distinctions are the caste marks which provide a peculiar kind of stability (or stagnation) in Peruvian culture. This might be resented by much of the population but it is accepted as the way things are and how they will remain.
Almost every page of Palomino Molero makes reference to the importance and strength of the racially-based system of identification. Bluebloods, purebreds, half-breeds, cholos, and Blacks is the rough pecking order, with further distinctions for mountain natives, slave-descendants, and oriental immigrants. Sex is a burlesqued game of genetic mixing rather than a serious human undertaking. The story itself hinges on the racial incompatibility of two lovers. Despite the fact that one of these, Palomino, “behaved just like one of us,” he was unacceptable in white society.
Vargas Llosa doesn’t attack this racial profiling directly; he simply presents it. But he does criticize the white folk at the top of the social heap as living in “an illusion which is also a deception. A deceptive, fraudulent fantasy.” And this illusion also infects those among the lower echelons in a particular way. They believe that the world, even the world of the whites, is actually dominated by a conspiracy among the unspecified but all powerful ‘big guys.’ Consequently even after the crime is solved, no one believes it has been. Who really killed Palomino Molero? “The big guys, of course. Who else?”
In other words, racism is the distorting lens of all of Peruvian culture. It prevents anyone from seeing accurately what’s going on around them. Even in the brightest of sunlight (a dominant trope in the book) what is in front of Peruvian eyes cannot be seen, only felt as a vague mistrust of the world. As one of the characters in this tragi-comedy says, “Everything in the world is confusing, damn it.” Eventually it is this racism which will spawn and spread the violence and irrationality of the Shining Path rebellion, and threaten the survival of the country itself. So Palomino Molero is indeed a literary preface to Vargas Llosa’s further work but in a rather more profound way than as a mere Hollywood prequel.
On the face of it, Who Killed Palomino Molero? is a rather prosaic murder mystery. It reads almost like a practice piece to try out the technique of parallel conversations that Vargas Llosa uses in his follow-on Death in the Andes (See: https://www.goodreads.com/review/show...). And it has been read as a sort of preface to this latter work. I think that well may be the case but not in the obvious use of characters and geographical context that seems to provide superficial continuity between the two novels.
It is noteworthy, for example, that Vargas Llosa doesn’t even allude to the dominant event of the period during which he was writing Palomino Molero, namely the Shining Path insurrection, which figures so importantly in the subsequent book. Palomino Molero is set in the early 1950’s, at least three decades before Death. So it seems likely that Palomino Molero is setting up not characters (who would be pensioned off by the time of the events in Death) but a social situation which will lead eventually to the Shining Path and more than four decades of civil war.
That social situation is the extreme racism of contemporary Peruvian society. Racism is the driving force not just of social segregation in Palomino Molero, it is also provides an instrument for more or less permanent economic stratification. Racial distinctions are the caste marks which provide a peculiar kind of stability (or stagnation) in Peruvian culture. This might be resented by much of the population but it is accepted as the way things are and how they will remain.
Almost every page of Palomino Molero makes reference to the importance and strength of the racially-based system of identification. Bluebloods, purebreds, half-breeds, cholos, and Blacks is the rough pecking order, with further distinctions for mountain natives, slave-descendants, and oriental immigrants. Sex is a burlesqued game of genetic mixing rather than a serious human undertaking. The story itself hinges on the racial incompatibility of two lovers. Despite the fact that one of these, Palomino, “behaved just like one of us,” he was unacceptable in white society.
Vargas Llosa doesn’t attack this racial profiling directly; he simply presents it. But he does criticize the white folk at the top of the social heap as living in “an illusion which is also a deception. A deceptive, fraudulent fantasy.” And this illusion also infects those among the lower echelons in a particular way. They believe that the world, even the world of the whites, is actually dominated by a conspiracy among the unspecified but all powerful ‘big guys.’ Consequently even after the crime is solved, no one believes it has been. Who really killed Palomino Molero? “The big guys, of course. Who else?”
In other words, racism is the distorting lens of all of Peruvian culture. It prevents anyone from seeing accurately what’s going on around them. Even in the brightest of sunlight (a dominant trope in the book) what is in front of Peruvian eyes cannot be seen, only felt as a vague mistrust of the world. As one of the characters in this tragi-comedy says, “Everything in the world is confusing, damn it.” Eventually it is this racism which will spawn and spread the violence and irrationality of the Shining Path rebellion, and threaten the survival of the country itself. So Palomino Molero is indeed a literary preface to Vargas Llosa’s further work but in a rather more profound way than as a mere Hollywood prequel.
April 15, 2025
كان صديقي طالب كلية الشرطة يحكي لي عن يوم إجازته الأسبوعية و مغامراته فيه بعد معاناة الأسبوع بين جدران الكلية و كان أجمل ما في هذه المغامرات تجمعه هو و زملائه من طلاب الشرطة أمام أحد الكافيهات المعروفة بحي مصر الجديدة – كان ذلك في منتصف التسعينات – و كان الغرض الأساسي من هذا التجمع هو استعراض النفوذ و العضلات و التعرف على الفتيات. في الوقت نفسه كان صديقي طالب الكلية الحربية يحكي لي عن نفس المغامرات في نفس المكان و في الكافيه المقابل حيث يتجمع طلية الكلية الحربية لنفس الهدف و في نفس التوقيت. كثيرا ما كانت تشتعل المعارك بينهم على مناطق النفوذ أو على أحقية الفوز بفتاة ما أو للفت نظر فتاة أخرى و كانوا يعرفون أنهم في مأمن من تدخل العامة من المدنيين مهما كانت المضايقات أو حتى تدخل الشرطة التي لا تستطيع التعامل مباشرة مع طلبة الكليات العسكرية و لكن لهم شرطتهم الخاصة التي لا تتدخل بينهم إلا إذا وصل الأمر لأبعد مدى.
عسى أن يكون ذلك صحيحا أيها الملازم و أن تأخذ العدالة مجراها و لو لمرة واحدة. و ألا يكسب الذين يكسبون دائما.
و تلك كانت هي عقدة الرواية هنا. فالجريمة وقعت لأحد العسكريين الفارين خارج الوحدة العسكرية فالتحقيق يتم بمعرفة الشرطة المدنية و يتم عرقلته من الجنرال الذي يحكم القاعدة العسكرية و يستمر الشرطي المفوض بكشف الجريمة في معركة شد و جذب حتى يستطيع تضييق الخناق على الجنرال و يرفع تقريرا مدعما بالأدلة يتيح فتح تحقيق على نطاق نخبوي للكشف عن الفاعل أيا كان.
ثمة قاع بهيمي في الجميع. مثقفين و غير مثقفين. الجميع. و أعتقد أنه أقوى في الطبقات الدنيا. إنها مشاعر متضاربة معقدة.الثيمة الأخرى في الرواية هي العنصرية ضد المخلطين المولودين من أباء بيض و أمهات سود أو العكس مع استئثار البيض بالسكن الراقي و المناصب العليا. و الأمر الأخر هو ش��كة البترول التي تملكها أمريكا و بالتالي تحتكر البترول الوطني و تتيح لمواطنيها أفضلية أعلى من أفضلية أهل البلد أنفسهم من حيث السكن و العمل و المعاملة. إلى جانب رشة يوسا السخية من الجنس و الفحش الموظف دراميا بشكل لا يمكن لومه عليه أبدا.
October 3, 2023
- رواية جميلة من روايات فارغاس، تصلح لتكون مقدمة لروايته العبقرية
ليتوما في جبال الأنديز.
- القصة رغم طابعها البوليسي العام الا انها قصة طبقية بإمتياز، قصة عن العنصرية، عن البيض والملونيين، عن الأسماك الصغيرة والأسماك الكبيرة، عن الحياة والذل والإستهتار بحياة الفقراء... يستعرض يوسا هذه الأفكار من خلال علاقات الشخصيات ببعضها البعض وتفاعلها خلال الرواية بإسلوب ساخر وتهكمي في العديد من الأماكن.
- يعيب هذه الرواية قدرة القارئ على الإستنتاج السريع لمن هو القاتل، لكن اللعب على الأسباب كان ممتازاً من يوسا.
- الرواية فيها مزج للأصوات، الملازم وليتوما، التقنية لم تكن ناضجة كما ابدع يوسا لاحقاً لكنها كانت سلسة. الترجمة ممتازة كالعادة لصالح علماني.
ليتوما في جبال الأنديز.
- القصة رغم طابعها البوليسي العام الا انها قصة طبقية بإمتياز، قصة عن العنصرية، عن البيض والملونيين، عن الأسماك الصغيرة والأسماك الكبيرة، عن الحياة والذل والإستهتار بحياة الفقراء... يستعرض يوسا هذه الأفكار من خلال علاقات الشخصيات ببعضها البعض وتفاعلها خلال الرواية بإسلوب ساخر وتهكمي في العديد من الأماكن.
- يعيب هذه الرواية قدرة القارئ على الإستنتاج السريع لمن هو القاتل، لكن اللعب على الأسباب كان ممتازاً من يوسا.
- الرواية فيها مزج للأصوات، الملازم وليتوما، التقنية لم تكن ناضجة كما ابدع يوسا لاحقاً لكنها كانت سلسة. الترجمة ممتازة كالعادة لصالح علماني.
May 14, 2019
If you are to read a book in one sitting (it being a scant but precious 151 pages total!) let it be this one. (Let this be in your list of candidates.) This is MVL's (THE premiere author from Peru) take on the noir murder-mystery. Vargas Llosa is all too aware that for this genre to take on an actual literary dimension (QUICK! what are some murder mysteries which are true treasures of literature? "In the Woods" by Tana French [most recently], Thomas Harris's "Silence of the Lambs"& "Red Dragon"... hmmm... anything by Graham Greene [I am thinking "Brighton Rock"]) it has to be bathed in pathos, it has to highlight all the right details in too short a time. Perhaps it has not as many zigzags as other tales of deception, but it is still somewhat unpredictable.
Imagine my glee when I found out that this was a sort of prequel to "Death in the Andes." Lituma, the titular character of "Lituma en los andes" plays the Apprentice in this one. He finds himself stuck in a town with shady but colorful individuals all of them accomplices in on the Big Secret. As in "Death in the Andes" he is enticed with the crime because his conscience is at the forefront and his heart is there for all to see. Beautiful, beautiful prose.
Imagine my glee when I found out that this was a sort of prequel to "Death in the Andes." Lituma, the titular character of "Lituma en los andes" plays the Apprentice in this one. He finds himself stuck in a town with shady but colorful individuals all of them accomplices in on the Big Secret. As in "Death in the Andes" he is enticed with the crime because his conscience is at the forefront and his heart is there for all to see. Beautiful, beautiful prose.
April 6, 2022
Who Killed Palomino Molero is a murder mystery who picks up a few characters and locations from The Green House and with an undercurrent of incest and class warfare in the Peru of the 50s. It is well-written, but short and somewhat predictable. Not my favorite Vargas Llosa but nonetheless an entertaining read.
One thing I found particularly interesting was how somewhat similarly to the way that in the Andrea Camilleri series of Montalbano stories where often what looks like a mafia-related crime is not, here we have what looks like a terrorist act, but may be something else entirely.
Fino's Mario Vargas Llosa Reviews:
Fiction
The Cubs and Other Stories (1959) TBR
The Time of the Hero (1963)
The Green House (1966)
Conversation in the Cathedral (1969)
Captain Pantoja and the Special Services (1973)
Aunt Julia and the Scriptwriter (1977)
The War of the End of the World (1981)
The Real Life of Alejandro Mayta (1985)
Who Killed Palomino Molero? (1987)
The Storyteller (1989)
In Praise of the Stepmother (1990)
Death in the Andes (1996)
The Notebooks of Don Rigoberto (1998)
The Feast of the Goat (2001)
The Way to Paradise (2003)
The Bad Girl (2007)
The Dream of the Celt (2010)
The Discrete Hero (2015)
The Neighborhood (2018)
Harsh Times (2021) TBR
Non-Fiction
The Perpetual Orgy (1975)
A Fish Out of Water (1993)
Letters to a Young Novelist (1998)
One thing I found particularly interesting was how somewhat similarly to the way that in the Andrea Camilleri series of Montalbano stories where often what looks like a mafia-related crime is not, here we have what looks like a terrorist act, but may be something else entirely.
Fino's Mario Vargas Llosa Reviews:
Fiction
The Cubs and Other Stories (1959) TBR
The Time of the Hero (1963)
The Green House (1966)
Conversation in the Cathedral (1969)
Captain Pantoja and the Special Services (1973)
Aunt Julia and the Scriptwriter (1977)
The War of the End of the World (1981)
The Real Life of Alejandro Mayta (1985)
Who Killed Palomino Molero? (1987)
The Storyteller (1989)
In Praise of the Stepmother (1990)
Death in the Andes (1996)
The Notebooks of Don Rigoberto (1998)
The Feast of the Goat (2001)
The Way to Paradise (2003)
The Bad Girl (2007)
The Dream of the Celt (2010)
The Discrete Hero (2015)
The Neighborhood (2018)
Harsh Times (2021) TBR
Non-Fiction
The Perpetual Orgy (1975)
A Fish Out of Water (1993)
Letters to a Young Novelist (1998)
June 8, 2024
حقیقت آن چیزی نیست که به نظر میرسد!
یوسا در این رمان کوتاه، با محوریت پیگیری پلیس در پروندهی یک قتل وحشتناک، فاصلهی عمیق بین حقیقت و باور جامعه رو نشون میده.
پیدا شدن جنازه یک سرباز نیروی هوایی با ظاهری حاکی از شکنجه های سخت تا دم مرگ شروع روایت هست. سوال های متعددی نیازمند پاسخ هستند اما نیروی هوایی با بهانهی استقلال ارتش در پیگیری و تنبیه قاتل از کمک به پلیس طفره میره و پلیسها با جدیت بلاخره به جواب میرسند.
اغلب خوانندگان این کتاب از سادگی مسیر برای پیداشدن دلیل جنایت و قاتل ناراضی بودند. چون با پیشزمینهی یک کتاب جنایی سراغش رفتند. بله قاتل از ابتدی کتاب برای خواننده هم مثل مسئول پرونده مشهود هست. اما مسئله اینجاست که هدف نویسنده خلق معماهای تودرتو و پیچیده و بالابردن ضربان و هیجان نیست. بلکه در خلال این مسیر قصد نمایان کردن مسائل دیگهای رو داره.
مهمترین مطلب این هست که بعد از آشکار شدن حقایق و یافتن قاتل مردم هیچ اعتباری برای این پاسخ قائل نیستند. در واقع برای اونها قتل نیازمند دلایل ماورایی و عجیب هست و اینکه شخصی بخاطر شکست در عشق حریفش رو به قتل برسونه باور پذیر نیست. به همین دلیل این داستان رو ساختگی و نتیجهی رشوه از مقامات بالا تصور میکنند.
شاید در پایان این داستان نسبت به پلیسها حس ترحم و نسبت به مردم حس خشم داشته باشیم. چون بدون هیچ مدرک معتبری قضاوت کردند و شرافت پلیسهای مسئولیت پذیر رو لکه دار کردند. هرچند که این مدل از تفکر اشتباه نیست اما دارای دقت کافی هم نیست.
چه چیزی طی سالها زندگی باور های اجتماعی ما رو شکل میده؟
مردمی که همواره اثری از نفوذ افراد قدرتمند در پنهان کردن حقیقت دیدند و این روش رو به عنوان یک اصل پذیرفتند به یکباره توانایی درهم شکستن باور های گذشته رو ندارند. هرچند که اونها در قضاوت اشتباه و تهمت ناروا مقصر هستند اما سرچشمه این قصور در مکانی هست که نباید باشه.
اولین اثر خوانده شده از جناب یوسا جالب و تفکربرانگیز بود. این رمان پیش درآمد رمان دیگر یوسا بنام مرگ در آند هست و بعضی از شخصیت ها اونجا هم حاضرند. انتخاب بعدی من هست و به زودی سراغش خواهم رفت.
ترجمه یه جور عجیبی بود انگار. راحت نبود و سخت پیش میرفت.
هجده خرداد صفر سه
یوسا در این رمان کوتاه، با محوریت پیگیری پلیس در پروندهی یک قتل وحشتناک، فاصلهی عمیق بین حقیقت و باور جامعه رو نشون میده.
پیدا شدن جنازه یک سرباز نیروی هوایی با ظاهری حاکی از شکنجه های سخت تا دم مرگ شروع روایت هست. سوال های متعددی نیازمند پاسخ هستند اما نیروی هوایی با بهانهی استقلال ارتش در پیگیری و تنبیه قاتل از کمک به پلیس طفره میره و پلیسها با جدیت بلاخره به جواب میرسند.
اغلب خوانندگان این کتاب از سادگی مسیر برای پیداشدن دلیل جنایت و قاتل ناراضی بودند. چون با پیشزمینهی یک کتاب جنایی سراغش رفتند. بله قاتل از ابتدی کتاب برای خواننده هم مثل مسئول پرونده مشهود هست. اما مسئله اینجاست که هدف نویسنده خلق معماهای تودرتو و پیچیده و بالابردن ضربان و هیجان نیست. بلکه در خلال این مسیر قصد نمایان کردن مسائل دیگهای رو داره.
مهمترین مطلب این هست که بعد از آشکار شدن حقایق و یافتن قاتل مردم هیچ اعتباری برای این پاسخ قائل نیستند. در واقع برای اونها قتل نیازمند دلایل ماورایی و عجیب هست و اینکه شخصی بخاطر شکست در عشق حریفش رو به قتل برسونه باور پذیر نیست. به همین دلیل این داستان رو ساختگی و نتیجهی رشوه از مقامات بالا تصور میکنند.
شاید در پایان این داستان نسبت به پلیسها حس ترحم و نسبت به مردم حس خشم داشته باشیم. چون بدون هیچ مدرک معتبری قضاوت کردند و شرافت پلیسهای مسئولیت پذیر رو لکه دار کردند. هرچند که این مدل از تفکر اشتباه نیست اما دارای دقت کافی هم نیست.
چه چیزی طی سالها زندگی باور های اجتماعی ما رو شکل میده؟
مردمی که همواره اثری از نفوذ افراد قدرتمند در پنهان کردن حقیقت دیدند و این روش رو به عنوان یک اصل پذیرفتند به یکباره توانایی درهم شکستن باور های گذشته رو ندارند. هرچند که اونها در قضاوت اشتباه و تهمت ناروا مقصر هستند اما سرچشمه این قصور در مکانی هست که نباید باشه.
اولین اثر خوانده شده از جناب یوسا جالب و تفکربرانگیز بود. این رمان پیش درآمد رمان دیگر یوسا بنام مرگ در آند هست و بعضی از شخصیت ها اونجا هم حاضرند. انتخاب بعدی من هست و به زودی سراغش خواهم رفت.
ترجمه یه جور عجیبی بود انگار. راحت نبود و سخت پیش میرفت.
هجده خرداد صفر سه
May 5, 2024
It was a tiny book, a minimal reading, but it seemed to me that promises. When we open the book, this extraordinary exclamation: "Damn it, ass pox" jumps out at us. Yes, he will keep the promises. This exclamation is made by Sergeant Lituma when he finds himself in front of the excruciatingly mutilated corpse of a young man. I say no more about the plot.
Mario Vargas Llosa's recurring theme, if there is one, is the criticism of military life, its culture, and its mode of operation. A bit like in "The City and the Dogs" (Vargas Llosa's first novel), here, too, we will criticize the values advocated by the military: aggressiveness, arrogance, etc., etc. But we will not stop at this criticism. This little book will confront everything: Whites / Métis / Indians, police/military, women/men.
The charm of this flash reading? The tasty characters, the often crazy reflections of these, their passions, and the descriptions of certain Peruvian landscapes. Despite its darkness, it is a short novel that is somewhat burlesque but revealing of Peru at a particular time.
Mario Vargas Llosa's recurring theme, if there is one, is the criticism of military life, its culture, and its mode of operation. A bit like in "The City and the Dogs" (Vargas Llosa's first novel), here, too, we will criticize the values advocated by the military: aggressiveness, arrogance, etc., etc. But we will not stop at this criticism. This little book will confront everything: Whites / Métis / Indians, police/military, women/men.
The charm of this flash reading? The tasty characters, the often crazy reflections of these, their passions, and the descriptions of certain Peruvian landscapes. Despite its darkness, it is a short novel that is somewhat burlesque but revealing of Peru at a particular time.
November 16, 2023
Más que incursionar propiamente en el género de la novela policial --que, como el erotismo mucho antes de la antológica Elogio de la madrastra, ya estaba presente en su autor desde La ciudad y los perros--, lo que consigue Vargas Llosa es darle otra vuelta de tuerca a lo inaugurado por García Márquez en Crónica de una muerte anunciada: el clásico relato inventado por Poe se torna aun más autorreflexivo y autorreferencial --en realidad, en este proceso ocurre una desrrealización que convierte a ¿Quién mató a Palomino Molero? en la obra maestra o, al menos, inicial de una versión o subgénero del policial en donde lo que más importa es el misterio investigado y mucho menos su resolución --si es que ésta acaso importa, a fin de cuentas.
Lejos de las indulgencias o defectos de novelas posteriores en esta misma línea (llamémosla pseudodetectivesca) --por ejemplo, la voluminosa Río fugitivo, de Edmundo Paz Soldán--, sin embargo, es ¿Quién mató a Palomino Molero? una pieza de narrativa dotada de un alto grado de rigurosidad. El ensayo a un tiempo ético y metalingüístico escondido apenas debajo de su engañosa superficie de novela menor no puede ocultar ni el fuego ni la destreza, ni el ímpetu ni la inteligencia con que Vargas Llosa borda otro de sus relatos admirables. Cierto es que sus alcances probablemente no son comparables a los de las empresas literarias más ambiciosas del laureado novelista, pero existe en ¿Quién mató a Palomino Molero? un arte original, incluso renovador, que en su efectividad no debería pasar desapercibido simplemente debido a lo sutil de sus procedimientos. Es algo que he aprendido en esta mi segunda lectura del libro.
Héroe vargasllosiano por antonomasia, Lituma protagoniza los eventos en calidad de virtual narrador y guardia ayudante del teniente Silva, responsable de averiguar el espantoso asesinato de un pobre avionero en la Piura de los años '50, mínima, arenosa y siempre azotada por un sol inclemente. Paralelamente a la pesquisa central de la historia, en el transcurso de la novela nos encontramos progresivamente cautivados por una serie de preguntas en relación con temas como el amor romántico y, en particular, la naturaleza huidiza de la verdad, desarrollados a partir de la perspectiva de Lituma, cuyo carácter y sencillez pronto se hacen con el afecto del lector. En su experiencia compartida y en su intercambio de humanidades, Silva y el mangache, de Sherlock Holmes y Watson, se transforman en una especie de pareja a lo Sancho y don Quijote, una en la que Lituma, el escudero, con su lentitud deductiva y su ingenuidad bisoña, se revela como la luz necesaria en una noche de interrogantes brutales. En ese sentido, el humor chispeante que frecuenta las páginas de ¿Quién mató a Palomino Molero?, sobre todo en su primera mitad, constituye asimismo un elemento imprescindible en esta trama criminal hecha de racismo, clasismo y demás injusticias sociales.
Lejos de las indulgencias o defectos de novelas posteriores en esta misma línea (llamémosla pseudodetectivesca) --por ejemplo, la voluminosa Río fugitivo, de Edmundo Paz Soldán--, sin embargo, es ¿Quién mató a Palomino Molero? una pieza de narrativa dotada de un alto grado de rigurosidad. El ensayo a un tiempo ético y metalingüístico escondido apenas debajo de su engañosa superficie de novela menor no puede ocultar ni el fuego ni la destreza, ni el ímpetu ni la inteligencia con que Vargas Llosa borda otro de sus relatos admirables. Cierto es que sus alcances probablemente no son comparables a los de las empresas literarias más ambiciosas del laureado novelista, pero existe en ¿Quién mató a Palomino Molero? un arte original, incluso renovador, que en su efectividad no debería pasar desapercibido simplemente debido a lo sutil de sus procedimientos. Es algo que he aprendido en esta mi segunda lectura del libro.
Héroe vargasllosiano por antonomasia, Lituma protagoniza los eventos en calidad de virtual narrador y guardia ayudante del teniente Silva, responsable de averiguar el espantoso asesinato de un pobre avionero en la Piura de los años '50, mínima, arenosa y siempre azotada por un sol inclemente. Paralelamente a la pesquisa central de la historia, en el transcurso de la novela nos encontramos progresivamente cautivados por una serie de preguntas en relación con temas como el amor romántico y, en particular, la naturaleza huidiza de la verdad, desarrollados a partir de la perspectiva de Lituma, cuyo carácter y sencillez pronto se hacen con el afecto del lector. En su experiencia compartida y en su intercambio de humanidades, Silva y el mangache, de Sherlock Holmes y Watson, se transforman en una especie de pareja a lo Sancho y don Quijote, una en la que Lituma, el escudero, con su lentitud deductiva y su ingenuidad bisoña, se revela como la luz necesaria en una noche de interrogantes brutales. En ese sentido, el humor chispeante que frecuenta las páginas de ¿Quién mató a Palomino Molero?, sobre todo en su primera mitad, constituye asimismo un elemento imprescindible en esta trama criminal hecha de racismo, clasismo y demás injusticias sociales.
October 31, 2017
ابتدا که کتاب را دست بگیرید، فکر میکنید با یک داستان جنایی معمولی طرف هستید، شخصی به طرز وحشتناکی به قتل رسیده و دوتا پلیس – یک ستوان و دستیارش – شروع به گشتن میکنند تا قاتل را پیدا کنند. ه��هی اجزاء رمان ذهن شما را به سمتِ یک داستان جناییِ کلیشهای و معمولی میبرد. اما زیاد نگران نباشید، در ادامه، ماجرا طوری پیش میرود که آقای یوسا راهِ خودش را از جنایی نویسهای معمولی جدا میکند. مثلا در این داستان برخلاف داستانهای جنایی معمولی بار اصلی کتاب را گرهگشاییِ نهایی به دوش نمیکشد و در نیمههای داستان مخاطب و «ستوان سیلوا» هردو با احتمال بالایی حدس میزنند که قاتل کیست و کمی جلوتر، دیگر به یقین میدانند که «پالومینو مولرو» را چه کسی کشته است. اما آنچه که باعث ادامهی داستان میشود رابطهی بین آدمها ست و احساسها.
«ماریو بارگاس یوسا» از آن نویسندههایی است که دیگر تک و توک توی دنیا پیدا میشوند و احتمالا جزو آخرینهای نسل داستانپردازِ آمریکای جنوبی به حساب میآید. رمانهای او بر پایهی زبانِ روایی خاص خودش شکل میگیرند، بلوغ مییابند و از لحظهای که رمان بالغ میشود دیگر ذهن مخاطب ولکُنِ آن نمیشود. اما در مورد رمانِ «چه کسی پالومینو مولرو را کشت؟» باید گفت آنطور که باقی آثار یوسا بالغ میشوند، این یکی نمیشود. دلیلش هم باید این باشد که نویسنده، مایهی اصلی ماجرا را نگه داشته است برای کتاب بینظیری که در پی آن مینویسد به نام «مرگ در آند».
«ماریو بارگاس یوسا» از آن نویسندههایی است که دیگر تک و توک توی دنیا پیدا میشوند و احتمالا جزو آخرینهای نسل داستانپردازِ آمریکای جنوبی به حساب میآید. رمانهای او بر پایهی زبانِ روایی خاص خودش شکل میگیرند، بلوغ مییابند و از لحظهای که رمان بالغ میشود دیگر ذهن مخاطب ولکُنِ آن نمیشود. اما در مورد رمانِ «چه کسی پالومینو مولرو را کشت؟» باید گفت آنطور که باقی آثار یوسا بالغ میشوند، این یکی نمیشود. دلیلش هم باید این باشد که نویسنده، مایهی اصلی ماجرا را نگه داشته است برای کتاب بینظیری که در پی آن مینویسد به نام «مرگ در آند».
March 22, 2021
."ثمة قاع بهيمي في الجميع، مثقفين وغير مثقفين.."
من قتل بالومينو موليرو؟
إذا نظرنا للجريمة في الرواية فلم يكن العقاب الذي ناله المجرم بقدر وحشية الجريمة بل وجد متعاطفين بالنهاية!
لغز الجريمة لم يكن قوياً فقد انكشف لي في نصفها الأول ولكن التفاصيل كانت ممتعة
وإذا نظرنا من جهة أخرى أعتقد أن الجريمة ليست البناء الأساسي في قصتنا هنا ولكنها طريقة للتعرف على هذا المجتمع الصغير في تالارا - البيرو..نجد العنصرية الفجة وكيف يتعامل البيض مع السكان الأصليين لدرجة أن فتاة تغير اسم حبيبها ليكون محترما.. التشولو أرقى قليلاً فالأب أبيض!!
الأسماك الكبيرة تكسب دائماً..
ذكرتني القصة كثيرا برائعة توفيق الحكيم" يوميات نائب في الأرياف "
كثير من العبثية والسخرية اللاذعة
فإذا قتل واحد من السكان الأصليين وكانت الشكوك تحوم حول قاعدة الطيران وبيوت الضباط فليس من مصلحة الحرس الأهلي الاستمرار بالتحقيق
الدهماء.. كان موقفهم في النهاية مثيراً للحنق بالرغم من أن هذا هو المتوقع ولو حدث غيره لشككنا في قوانين الطبيعة .
“وكل الصفات السامية متى نزلت إلى الدَّهماء والأوشاب وهذا الهمج الهامج في إنسانية الحياة، نَحَلوها أسماءً من طباعهم لا من طباعها..!"
في نهاية الرواية تظهر إشارة إلى رواية ليتوما في جبال الأنديز كما في وسط الرواية أشار للبيت الأخضر وهي قصة أخرى.. وأنتظر بفارغ الصبر قراءة الروايتين قريباً♥️.
Aug 25,2020
.
من قتل بالومينو موليرو؟
إذا نظرنا للجريمة في الرواية فلم يكن العقاب الذي ناله المجرم بقدر وحشية الجريمة بل وجد متعاطفين بالنهاية!
لغز الجريمة لم يكن قوياً فقد انكشف لي في نصفها الأول ولكن التفاصيل كانت ممتعة
وإذا نظرنا من جهة أخرى أعتقد أن الجريمة ليست البناء الأساسي في قصتنا هنا ولكنها طريقة للتعرف على هذا المجتمع الصغير في تالارا - البيرو..نجد العنصرية الفجة وكيف يتعامل البيض مع السكان الأصليين لدرجة أن فتاة تغير اسم حبيبها ليكون محترما.. التشولو أرقى قليلاً فالأب أبيض!!
الأسماك الكبيرة تكسب دائماً..
ذكرتني القصة كثيرا برائعة توفيق الحكيم" يوميات نائب في الأرياف "
كثير من العبثية والسخرية اللاذعة
فإذا قتل واحد من السكان الأصليين وكانت الشكوك تحوم حول قاعدة الطيران وبيوت الضباط فليس من مصلحة الحرس الأهلي الاستمرار بالتحقيق
الدهماء.. كان موقفهم في النهاية مثيراً للحنق بالرغم من أن هذا هو المتوقع ولو حدث غيره لشككنا في قوانين الطبيعة .
“وكل الصفات السامية متى نزلت إلى الدَّهماء والأوشاب وهذا الهمج الهامج في إنسانية الحياة، نَحَلوها أسماءً من طباعهم لا من طباعها..!"
في نهاية الرواية تظهر إشارة إلى رواية ليتوما في جبال الأنديز كما في وسط الرواية أشار للبيت الأخضر وهي قصة أخرى.. وأنتظر بفارغ الصبر قراءة الروايتين قريباً♥️.
Aug 25,2020
.
November 24, 2020
با هر کتابی که از یوسا میخونم این بشر بیشتر محبوب میشه تو قلبم.
لیتوما که یک سرباز احساساتی است به همراه ستوان سیلوا در پی کشف قاتل پالیمونو،جوانی هوانورد که به طرز خیلی وحشتناکی به صلابه کشیده شده به هر دری میزنند .
البته با گذشت کمی از اوایل کتاب باقی داستان قابل حدس بود و سانسورها هم به چشم میومد اما این ها دلیلی برای لذت نبردن از کتاب نمیشه .شخصیت محبوبم ستوان سیلوا بود با زرنگی خاصش تو حرف کشیدن . پایان داستان هم واقعا فساد کله گنده ها و بی عدالتی رو بیشتر نمایان کرد هرچند برای ما چنین مسايلی غریب نیست و آشنایی قابل توجهی داریم .
لیتوما که یک سرباز احساساتی است به همراه ستوان سیلوا در پی کشف قاتل پالیمونو،جوانی هوانورد که به طرز خیلی وحشتناکی به صلابه کشیده شده به هر دری میزنند .
البته با گذشت کمی از اوایل کتاب باقی داستان قابل حدس بود و سانسورها هم به چشم میومد اما این ها دلیلی برای لذت نبردن از کتاب نمیشه .شخصیت محبوبم ستوان سیلوا بود با زرنگی خاصش تو حرف کشیدن . پایان داستان هم واقعا فساد کله گنده ها و بی عدالتی رو بیشتر نمایان کرد هرچند برای ما چنین مسايلی غریب نیست و آشنایی قابل توجهی داریم .
November 4, 2010
despite misguided attempts at populism, something like MVL's who killed palomino molero? definitely and defiantly outs me as the eastern-elitist snob i really am. although i love a heavy dosage of pulp, it's gotta be literary, gotta carry a whiff of the highbrow. MVL - always a literary dude - gets a few things that a lot of lauded crime writers don't:
1. plot's irrelevant. it's as big a macguffin as hitchcock's briefcase or wine bottle -- now, this doesn't mean you don't need some kinda proper story to act as a vehicle to propel your story. you do. and you better structure that shit out perfectly and pace that bitch expertly and make it somewhat interesting and original (see: james ellroy). but if ya get all enamored with a real intricate plot and think some good ideas'll carry your tale: you're wrong. as god(ard) cried down from the heavens: "all you need for a movie is a girl and a gun." MVL's story is lean & simple and there ain't really any big twists, other than the ending which isn't really a plot twist but a kind of thematic twist. and this novel's got it all: the girl, the gun, interesting & mysterious characters, a fantastic sense of place, and some nice riffs on class & race & politics & authority (this is MVL, after all)…
2. character character character. nobody gives a fuck about the most intricate or horrific crime if it's perpetrated on and/or by people we don't give a shit about. we all get this. amazing how often crime writers ignore it.
3. the crime novel (or film) is an inherently existential venture, being, as it is, about death and subversion of norms. and a great crime novel is about everything. well, everything important. this particular crime novel, aside from being about everything, is really about desire: about what drives people and how desire distorts said drive.
a minor entry in a master's oeuvre, but who killed palomino molero? is a great great read with a pretty nice punch for such a short novel. and this fucking website still doesn't allow 1/2 stars so i'm gonna downgrade to 3 rather than upgrade to 4 for a ridiculous reason:
MVL just won the nobel prize so all kinda people (ranging from the genuinely curious to the i-wanna-sound-smart-at-parties) are gonna be rifling through the old peruvian bastard's underwear drawer. if they happen upon my page, they're obviously gonna realize i am a man of impeccable taste, so'll take my opinions very seriously. and while i'd recommend palomino molero to just about anyone who digs books, if i had one book to really sell the old coot, it'd be one of the masterpieces (war of the end of the world, or feast of the goat).
oh! and get this: MVL teaches a fucking class at princeton on borges!!! for this booknerd, that's like injecting a viagra/cocaine cocktail directly into my penis and banging my way through the cast of this movie (with rosario dawson, marisa tomei, and carla gugino on deck) while morrissey performs a private concert* for us:
http://www.imdb.com/title/tt0283832/c...
so i've enlisted a pal to shoot down to princetown with me and try and sit in on the lecture. will gladly report back if head doesn't explode.
*who am i kidding?
morrissey couldn't possibly sing as his mouth'd be filled with my
1. plot's irrelevant. it's as big a macguffin as hitchcock's briefcase or wine bottle -- now, this doesn't mean you don't need some kinda proper story to act as a vehicle to propel your story. you do. and you better structure that shit out perfectly and pace that bitch expertly and make it somewhat interesting and original (see: james ellroy). but if ya get all enamored with a real intricate plot and think some good ideas'll carry your tale: you're wrong. as god(ard) cried down from the heavens: "all you need for a movie is a girl and a gun." MVL's story is lean & simple and there ain't really any big twists, other than the ending which isn't really a plot twist but a kind of thematic twist. and this novel's got it all: the girl, the gun, interesting & mysterious characters, a fantastic sense of place, and some nice riffs on class & race & politics & authority (this is MVL, after all)…
2. character character character. nobody gives a fuck about the most intricate or horrific crime if it's perpetrated on and/or by people we don't give a shit about. we all get this. amazing how often crime writers ignore it.
3. the crime novel (or film) is an inherently existential venture, being, as it is, about death and subversion of norms. and a great crime novel is about everything. well, everything important. this particular crime novel, aside from being about everything, is really about desire: about what drives people and how desire distorts said drive.
a minor entry in a master's oeuvre, but who killed palomino molero? is a great great read with a pretty nice punch for such a short novel. and this fucking website still doesn't allow 1/2 stars so i'm gonna downgrade to 3 rather than upgrade to 4 for a ridiculous reason:
MVL just won the nobel prize so all kinda people (ranging from the genuinely curious to the i-wanna-sound-smart-at-parties) are gonna be rifling through the old peruvian bastard's underwear drawer. if they happen upon my page, they're obviously gonna realize i am a man of impeccable taste, so'll take my opinions very seriously. and while i'd recommend palomino molero to just about anyone who digs books, if i had one book to really sell the old coot, it'd be one of the masterpieces (war of the end of the world, or feast of the goat).
oh! and get this: MVL teaches a fucking class at princeton on borges!!! for this booknerd, that's like injecting a viagra/cocaine cocktail directly into my penis and banging my way through the cast of this movie (with rosario dawson, marisa tomei, and carla gugino on deck) while morrissey performs a private concert* for us:
http://www.imdb.com/title/tt0283832/c...
so i've enlisted a pal to shoot down to princetown with me and try and sit in on the lecture. will gladly report back if head doesn't explode.
*who am i kidding?
morrissey couldn't possibly sing as his mouth'd be filled with my
August 25, 2020
“ثمة قاع بهيمي في الجميع، مثقفين وغير مثقفين، الجميع.”.
ماريو بارغاس يوسا.
November 21, 2020
This is the ninth novel I’ve read by Mario Vargas Llosa (although I can only read them in translation). His books vary a great deal in subject matter, but one of his more common themes is around imbalances of power, and how they affect society. Although this short novel is structured around a murder mystery, in my opinion it’s also about how power can be abused by those who wield it.
The setting is a coastal town in northern Peru, situated next to an air force base. The novel opens with the discovery of the body of a young airman, Palomino Molero, who was horribly tortured before being murdered. The investigation is carried out by two local policemen, the dogged Lt. Silva and his assistant, Cpl. Lituma, but they find themselves constantly obstructed by the Colonel who commands the air force base.
The story is told from Lituma’s perspective. Both he and the murder victim Molero are of Peruvian Indian descent, at least in part. The racial tensions between the Peruvians of Spanish descent, and those of indigenous origin, feature quite prominently in the book, although one of MVL’s skills is that he doesn’t overdo it. There are some modern authors who leave me feeling I’m reading a political pamphlet instead of a novel. Vargas Llosa can make his point without using a megaphone.
I’ve seen it suggested that this is a minor work in Vargas Llosa’s oeuvre. I’d agree it isn’t as magisterial as his epic books like The War of the End of the World, or Conversation in the Cathedral, but I still think this is an excellent novel, and much more than just a murder mystery.
Cpl Lituma reappears in another of the author’s novels, “Lituma en los Andes”, published in English as “Death in the Andes”. I read that many years ago, but without the background on Lituma. I may need to mark it for a re-read.
The setting is a coastal town in northern Peru, situated next to an air force base. The novel opens with the discovery of the body of a young airman, Palomino Molero, who was horribly tortured before being murdered. The investigation is carried out by two local policemen, the dogged Lt. Silva and his assistant, Cpl. Lituma, but they find themselves constantly obstructed by the Colonel who commands the air force base.
The story is told from Lituma’s perspective. Both he and the murder victim Molero are of Peruvian Indian descent, at least in part. The racial tensions between the Peruvians of Spanish descent, and those of indigenous origin, feature quite prominently in the book, although one of MVL’s skills is that he doesn’t overdo it. There are some modern authors who leave me feeling I’m reading a political pamphlet instead of a novel. Vargas Llosa can make his point without using a megaphone.
I’ve seen it suggested that this is a minor work in Vargas Llosa’s oeuvre. I’d agree it isn’t as magisterial as his epic books like The War of the End of the World, or Conversation in the Cathedral, but I still think this is an excellent novel, and much more than just a murder mystery.
Cpl Lituma reappears in another of the author’s novels, “Lituma en los Andes”, published in English as “Death in the Andes”. I read that many years ago, but without the background on Lituma. I may need to mark it for a re-read.
December 5, 2024
دوستان قراره امشب ، درباره «چه کسی پالومینو مولرو را کشت؟» اثر نویسندهای که این چند وقته سر و صدای طرفدارهاش گوش ها رو پر کرده ، «ماریو وارگاس یوسا» صحبت کنیم و ببینیم آیا این نویسنده این حجم از تبلیغ حقشه یا نه؟
کتاب در ژانر جنایی نوشته شده و در همین ژانر ، در حد خودش ، خیلییییی خوب کار میکنه.
بر خلاف داستان جنایی های امروزی که شوک میده و طرفدار الکی میگیره ، «یوسا» اینجا تعلیق رو انتخاب میکنه.این تعلیق از اسم کتاب شروع میشه.
ما با شنیدن اسم رمان ، این سوسپانس (تعلیق) برامون ایجاد میشه که : 1.با چه جور قتلی طرفیم؟
2.قاتل کیه؟
3.انگیزه این قتل چی بوده؟
خب...
وابسته به همین اسم هم میشه ارزش اثر رو و پس زمینه ناهشیار نویسنده رو کشف کرد. که خوب کار میکنه.
نویسنده در هدایت کردن حل این پازل موفقه.ما قدم به قدم ، به خاطر یک شیوه درست روایت ، با دوکارآگاه پلیس ، که اولی خیلی خوبه اما دومی چنگی به دل نمیزنه همراه میشیم که ببینیم پاسخ این سه سوال چیه؟
رگه های سیاسی در اثر داریم که کار نمیکنن.صرفا حرف تکراری میزنه که چندان جرات مندانه نیستن.
• در باب شخصیت ها
دو تا شخصیت پلیس داریم «سیلوا» و «لیتوما»
«سیلوا» خیلی خوب درمیاد. با وجود اغراق آمیز بودن یه تعداد از رفتارهاش خیلی خوبه.«لیتوما» که به ظاهر قهرمان داستانه ، قهرمان نیست و حتی ما نمیتونیم به عنوان یه قهرمان بشناسیمش. چرا؟ چون نویسنده ترجیح داده بیشتر «سیلوا» خودش رو نشون بده.
یه «سرهنگ» داریم که بنظر من حضورش برای این پایان بندی کمه.
یه شخصیت «دختر سرهنگ» داریم که اصلا خوب نیست.بیش از حد خودش رو نشون میده و در عین حال ما نمیتونیم به عنوان یک شخصیت بپذیریمش. چون هم حضورش کمه هم دیالوگ هاش مطابق سنش نیست.ما بقی شخصیت ها خوبن. آها تا یادم نرفته : یه شخصیت زن داریم که قراره کلید ح�� معما باشه. این خیلی خوبه ، شاید به جرات بتونم بگم بهترین شخصیت این داستانه. حضوش کافیه. دیالوگ ها مطابق با سنه مطابق با مکان و زمانه و اضطرابش خیلی درسته.
•در باب فضا
فضا از لحظه شروع خوبه.باور پذیره و سراسر ریتم داستان تعلیق رو به همراه داره.شخصیت ها این فضا رو میسازن که درسته و فضای خوبیه.
•پایان اثر رو نیستم.
دوستش نداشتم. از طرفی ابهام باقی گذاشت که خیلی بده. از طرف دیگه همه چیز بیش از حد سریع جمع شد که اینم خوب نیست. از طرف دیگه تکلیف یه سری از شخصیت ها ناقص باقی موند.
•در باب یوسا و امروز
امروز روز ، یوسا خیلی داره تبلیغ میشه. با دوتا اثری که (تا به الان که دارم این نقد رو مینویسم) بنظرم به عنوان یک نویسنده سرگرم کننده این تبلیغات یکم اضافیه.یوسا بین امروزی ها آدم حسابیه. اما هرگز (تا الان) نتونسته (برای من) خودش رو بین بزرگان ادبیات جا بده.کار سختیه ولی بنظرم استعدادش رو داره که بتونه این کار رو بکنه.
•نتیجه
در مجموع کتاب «چه کسی پالومینومولرو را کشت؟» اثر خوبیه. اما شاهکار نیست. اثر خوبیه در ژانر جنایی معمایی و تا حدی پلیسی.
°ترجمه «احمد گلشیری» عزیز هم(که خدایش بیامرزد) خوبه با وجود یک سری سانسورهای ریز...ترجمه...میده اون حال و فضای نسخه اصلی کتاب رو.
کتاب در ژانر جنایی نوشته شده و در همین ژانر ، در حد خودش ، خیلییییی خوب کار میکنه.
بر خلاف داستان جنایی های امروزی که شوک میده و طرفدار الکی میگیره ، «یوسا» اینجا تعلیق رو انتخاب میکنه.این تعلیق از اسم کتاب شروع میشه.
ما با شنیدن اسم رمان ، این سوسپانس (تعلیق) برامون ایجاد میشه که : 1.با چه جور قتلی طرفیم؟
2.قاتل کیه؟
3.انگیزه این قتل چی بوده؟
خب...
وابسته به همین اسم هم میشه ارزش اثر رو و پس زمینه ناهشیار نویسنده رو کشف کرد. که خوب کار میکنه.
نویسنده در هدایت کردن حل این پازل موفقه.ما قدم به قدم ، به خاطر یک شیوه درست روایت ، با دوکارآگاه پلیس ، که اولی خیلی خوبه اما دومی چنگی به دل نمیزنه همراه میشیم که ببینیم پاسخ این سه سوال چیه؟
رگه های سیاسی در اثر داریم که کار نمیکنن.صرفا حرف تکراری میزنه که چندان جرات مندانه نیستن.
• در باب شخصیت ها
دو تا شخصیت پلیس داریم «سیلوا» و «لیتوما»
«سیلوا» خیلی خوب درمیاد. با وجود اغراق آمیز بودن یه تعداد از رفتارهاش خیلی خوبه.«لیتوما» که به ظاهر قهرمان داستانه ، قهرمان نیست و حتی ما نمیتونیم به عنوان یه قهرمان بشناسیمش. چرا؟ چون نویسنده ترجیح داده بیشتر «سیلوا» خودش رو نشون بده.
یه «سرهنگ» داریم که بنظر من حضورش برای این پایان بندی کمه.
یه شخصیت «دختر سرهنگ» داریم که اصلا خوب نیست.بیش از حد خودش رو نشون میده و در عین حال ما نمیتونیم به عنوان یک شخصیت بپذیریمش. چون هم حضورش کمه هم دیالوگ هاش مطابق سنش نیست.ما بقی شخصیت ها خوبن. آها تا یادم نرفته : یه شخصیت زن داریم که قراره کلید ح�� معما باشه. این خیلی خوبه ، شاید به جرات بتونم بگم بهترین شخصیت این داستانه. حضوش کافیه. دیالوگ ها مطابق با سنه مطابق با مکان و زمانه و اضطرابش خیلی درسته.
•در باب فضا
فضا از لحظه شروع خوبه.باور پذیره و سراسر ریتم داستان تعلیق رو به همراه داره.شخصیت ها این فضا رو میسازن که درسته و فضای خوبیه.
•پایان اثر رو نیستم.
دوستش نداشتم. از طرفی ابهام باقی گذاشت که خیلی بده. از طرف دیگه همه چیز بیش از حد سریع جمع شد که اینم خوب نیست. از طرف دیگه تکلیف یه سری از شخصیت ها ناقص باقی موند.
•در باب یوسا و امروز
امروز روز ، یوسا خیلی داره تبلیغ میشه. با دوتا اثری که (تا به الان که دارم این نقد رو مینویسم) بنظرم به عنوان یک نویسنده سرگرم کننده این تبلیغات یکم اضافیه.یوسا بین امروزی ها آدم حسابیه. اما هرگز (تا الان) نتونسته (برای من) خودش رو بین بزرگان ادبیات جا بده.کار سختیه ولی بنظرم استعدادش رو داره که بتونه این کار رو بکنه.
•نتیجه
در مجموع کتاب «چه کسی پالومینومولرو را کشت؟» اثر خوبیه. اما شاهکار نیست. اثر خوبیه در ژانر جنایی معمایی و تا حدی پلیسی.
°ترجمه «احمد گلشیری» عزیز هم(که خدایش بیامرزد) خوبه با وجود یک سری سانسورهای ریز...ترجمه...میده اون حال و فضای نسخه اصلی کتاب رو.
December 16, 2018
A whodunit. More Sciascia or Jim Harrison than P.D. James though; meaning there's a murder, sure - and a gruesome one at that - but there's also an attempt to display a community's perceptions, and to do it with ribaldry. The very politically correct will have trouble with Lieutenant Silva. The Nobel committee may have looked away from the juvenile humor herein when they awarded Vargas Llosa their annual prize. But, given their recent track record, maybe not.
I'm learning that Vargas Llosa recycles characters. The two investigators here - Silva and Officer Lituma - appear again in The Discreet Hero, written 26 years later, and post-Nobel. The same running joke - Silva's unrequited passion for a 'chubby' married woman - follows the characters. Lituma also is the main character in Death in the Andes but I found that book a bit odd. Vargas Llosa has written a lot, more than I've read of him, so I wouldn't be surprised to see those two again in my travels.
Anyhow, this was an enjoyable one-day read, and we all need that once in a while. And, I learned that there is no Spanish word for 'delusion'.
I'm learning that Vargas Llosa recycles characters. The two investigators here - Silva and Officer Lituma - appear again in The Discreet Hero, written 26 years later, and post-Nobel. The same running joke - Silva's unrequited passion for a 'chubby' married woman - follows the characters. Lituma also is the main character in Death in the Andes but I found that book a bit odd. Vargas Llosa has written a lot, more than I've read of him, so I wouldn't be surprised to see those two again in my travels.
Anyhow, this was an enjoyable one-day read, and we all need that once in a while. And, I learned that there is no Spanish word for 'delusion'.
September 18, 2019
اولین کتابی که از یوسا خوندم یک رمان کوتاه جناییه 😊 میدونم که
یوسا بیشتر به خاطر رمانهای بزرگش مثل سوربز و جنگ آخر زمان معروفه و یک روزی اونا رو هم خواهم خوند ☺ ازونجایی که هرازگاهی دوست دارم یک رمان جنایی بخونم اینو انتخاب کردم و بهنظرم جذاب بود و کشش لازم رو داشت.
اسپویلناک:
داستان با پیدا شدن یک جنازهی به صلابه کشیده شده شروع میشه. جوان بیچارهای که به طرز وحشتناکی شکنجه شده و جنازهش داغونه و ستوان سیلوا و سربازِ زیردستش لیتوما به دنبال پیدا کردن قاتلن. چیزی که برام جالب بود این بود که این یک قتل ناموسی بود و عشق پشتش بود ولی مردم حرفهای پلیسو باور نکردن و معتقد بودن پای کلهگندهها وسط بوده! و قضیه جاسوسی و اکوادور و ... بوده. اینا همش دروغ و داستانه که پلیس میگه!!!
این تمایل مردم به بزرگتر و مهمتر جلوه دادن قضایا و پای کلهگندهها رو وسط کشیدن هم جهانیه :))
یوسا بیشتر به خاطر رمانهای بزرگش مثل سوربز و جنگ آخر زمان معروفه و یک روزی اونا رو هم خواهم خوند ☺ ازونجایی که هرازگاهی دوست دارم یک رمان جنایی بخونم اینو انتخاب کردم و بهنظرم جذاب بود و کشش لازم رو داشت.
اسپویلناک:
داستان با پیدا شدن یک جنازهی به صلابه کشیده شده شروع میشه. جوان بیچارهای که به طرز وحشتناکی شکنجه شده و جنازهش داغونه و ستوان سیلوا و سربازِ زیردستش لیتوما به دنبال پیدا کردن قاتلن. چیزی که برام جالب بود این بود که این یک قتل ناموسی بود و عشق پشتش بود ولی مردم حرفهای پلیسو باور نکردن و معتقد بودن پای کلهگندهها وسط بوده! و قضیه جاسوسی و اکوادور و ... بوده. اینا همش دروغ و داستانه که پلیس میگه!!!
این تمایل مردم به بزرگتر و مهمتر جلوه دادن قضایا و پای کلهگندهها رو وسط کشیدن هم جهانیه :))
May 27, 2020
This is one of those books where I would like to have a special category of say - 6 stars - because it's - special. I enjoyed reading it - which might be a little odd considering the main story concerns the torture and murder of an innocent young man. I thought I would try to pinpoint why this book is such a pleasure to read.
Firstly -there is a lot of sex - in various guises - there is that humming, anticipatory talk, which is all about desire, in which Lieutenant Silva details his fantasies about Dona Adriana/Chubby. Then there is the love story between Palomino Molero, and the colonel's daughter, which is about pure love and innocence.
Second - the story is told from the perspective of our two detectives Lieutenant Silva and his side-kick Lituma. The duo provides a refreshing mixture of the astute observations of Silva against the less experienced younger man's sense of outrage and curiosity all mixed in with his admiration for Silva's interrogation techniques.
Third - there is the strange desert landscape of this part of coastal Peru. The main action occurs around the actual town of Talara, with its air base and International Petroleum company - which is only tangential to the story as it highlights the divide between the haves and have-nots. The talk between the two men Silva and Lituma is interspersed with descriptions of the beach, with its oily waters, or the hut of bamboo and corrugated iron where they interview Dona Lupe, or the sand-dunes on which they lie at Crab Point, where Lieutenant Silva goes to watch his Chubby bathe in her pink under-slip. Lituma can't stop thinking about the honeycomb warren just below the surface of the beach, filled with the sharp pincers of the hidden crabs.
And the story of the love -not a triangle but a rectangle as there are four participants; the whole psychological playout between each of them rings true. The story of the girl is particularly sad, and very convincing. And then the ending where no-one believes the real story which Lieutenant Silva has worked so skilfully and with such dedication to solve. The townspeople invent their versions of what they believe to be true. There are smugglers involved, no it is the big guys - they have silenced the local police with pay offs, etc. etc.
This ending reminded me of a book by the fabulous Graham Greene, 'The Power and the Glory'. There is that same sense of each man or individual having to decide his own moral system and having to recognise that his own code bears no relation to or concern with any other.
Here is an extract when Silva and Lituma hitch a ride out to the town of Amotape where they interview the woman who turns out to be their key witness.
When would Lieutenant Silva start asking her questions? Lituma felt the corn beer going to his head. It was high noon and hot as hell. He and the Lieutenant were the only customers. Looking out the door, they could see the slumped-over little Church of St. Nicholas, heroically resisting the passage of time. A few hundred yards beyond the dunes was the highway and the trucks going to Sullana or Talara. Lituma and the lieutenant had hitched a ride on a truck loaded with chickens. They'd been dropped off on the highway, and as they walked through the town, they'd seen curious faces pop out of every shack in Amotape. The lieutenant asked which place was Dona Lupe's, and the chorus of kids around them instantly pointed out the place where he and Lituma were now sipping chicha out of gourds.
When our writer describes the poverty of the local people and the disparity which sets apart the airfield workers and the foreigners in the separate town for the oil-workers it reminds me distinctly of John Steinbeck -and his focus on the people affected by the depression of the 1930s. This book was written in 1986 but refers to an earlier period in Peru's economic development - the 1950s.
Finally there is a long chapter when the girl, Alicia, accompanies the two detectives back to the police station and tells them her story. Here I felt an uncanny resemblance to James Baldwins' 'Giovanni's Room' - that same sad, disconnection or terrible suffering - when lovers have been irrevocably parted.
Night had fallen. As Lituma and Lieutenant Silva lit the paraffin lamps they bumped into each other and into the office furniture. The girl waited calmly by the door. No, her eyes had no tears in them. Lituma saw her slim shadow appear against the bulletin board where they pinned up reports and orders of the day, and thought about Palomino Molero. He was afraid, panicky. "I can't believe this is happening to me." Did that immobile little thing over there really tell them all that stuff about Palomino Molero? He was seeing her, but at the same time it was as if the girl were not there and had said nothing, as if it was all a figment of his imagination.
"I hope our little hike didn't tire you out." The lieutenant was lighting the camp stove, on which there was always a full kettle of water. "Get the young lady a chair, Lituma."
Alicia Mindreau sat on the edge of the chair, with her back to the door and the lamp closest to it. Her face was half in shadow and her silhouette was surrounded by a yellow haze. She looked even more like a child. Could she still be in high school? In one of the neighbouring houses they were frying something. In the distance, a drunken voice was singing about the city of Paita.
I think the above scene like many others in this book contrasts the safe, homely room of the police station with the tragic events bending and yet elevating the character of the girl to a different realm - there is something almost holy about the "haze" around her. It reminds me very strongly of that scene in 'Giovanni's Room' when David meets his lover for the first time - but before, there is that strange ghost cross-dresser, who warns him of looming tragedy.
Read for yourself fellow Goodreaders.
Firstly -there is a lot of sex - in various guises - there is that humming, anticipatory talk, which is all about desire, in which Lieutenant Silva details his fantasies about Dona Adriana/Chubby. Then there is the love story between Palomino Molero, and the colonel's daughter, which is about pure love and innocence.
Second - the story is told from the perspective of our two detectives Lieutenant Silva and his side-kick Lituma. The duo provides a refreshing mixture of the astute observations of Silva against the less experienced younger man's sense of outrage and curiosity all mixed in with his admiration for Silva's interrogation techniques.
Third - there is the strange desert landscape of this part of coastal Peru. The main action occurs around the actual town of Talara, with its air base and International Petroleum company - which is only tangential to the story as it highlights the divide between the haves and have-nots. The talk between the two men Silva and Lituma is interspersed with descriptions of the beach, with its oily waters, or the hut of bamboo and corrugated iron where they interview Dona Lupe, or the sand-dunes on which they lie at Crab Point, where Lieutenant Silva goes to watch his Chubby bathe in her pink under-slip. Lituma can't stop thinking about the honeycomb warren just below the surface of the beach, filled with the sharp pincers of the hidden crabs.
And the story of the love -not a triangle but a rectangle as there are four participants; the whole psychological playout between each of them rings true. The story of the girl is particularly sad, and very convincing. And then the ending where no-one believes the real story which Lieutenant Silva has worked so skilfully and with such dedication to solve. The townspeople invent their versions of what they believe to be true. There are smugglers involved, no it is the big guys - they have silenced the local police with pay offs, etc. etc.
This ending reminded me of a book by the fabulous Graham Greene, 'The Power and the Glory'. There is that same sense of each man or individual having to decide his own moral system and having to recognise that his own code bears no relation to or concern with any other.
Here is an extract when Silva and Lituma hitch a ride out to the town of Amotape where they interview the woman who turns out to be their key witness.
When would Lieutenant Silva start asking her questions? Lituma felt the corn beer going to his head. It was high noon and hot as hell. He and the Lieutenant were the only customers. Looking out the door, they could see the slumped-over little Church of St. Nicholas, heroically resisting the passage of time. A few hundred yards beyond the dunes was the highway and the trucks going to Sullana or Talara. Lituma and the lieutenant had hitched a ride on a truck loaded with chickens. They'd been dropped off on the highway, and as they walked through the town, they'd seen curious faces pop out of every shack in Amotape. The lieutenant asked which place was Dona Lupe's, and the chorus of kids around them instantly pointed out the place where he and Lituma were now sipping chicha out of gourds.
When our writer describes the poverty of the local people and the disparity which sets apart the airfield workers and the foreigners in the separate town for the oil-workers it reminds me distinctly of John Steinbeck -and his focus on the people affected by the depression of the 1930s. This book was written in 1986 but refers to an earlier period in Peru's economic development - the 1950s.
Finally there is a long chapter when the girl, Alicia, accompanies the two detectives back to the police station and tells them her story. Here I felt an uncanny resemblance to James Baldwins' 'Giovanni's Room' - that same sad, disconnection or terrible suffering - when lovers have been irrevocably parted.
Night had fallen. As Lituma and Lieutenant Silva lit the paraffin lamps they bumped into each other and into the office furniture. The girl waited calmly by the door. No, her eyes had no tears in them. Lituma saw her slim shadow appear against the bulletin board where they pinned up reports and orders of the day, and thought about Palomino Molero. He was afraid, panicky. "I can't believe this is happening to me." Did that immobile little thing over there really tell them all that stuff about Palomino Molero? He was seeing her, but at the same time it was as if the girl were not there and had said nothing, as if it was all a figment of his imagination.
"I hope our little hike didn't tire you out." The lieutenant was lighting the camp stove, on which there was always a full kettle of water. "Get the young lady a chair, Lituma."
Alicia Mindreau sat on the edge of the chair, with her back to the door and the lamp closest to it. Her face was half in shadow and her silhouette was surrounded by a yellow haze. She looked even more like a child. Could she still be in high school? In one of the neighbouring houses they were frying something. In the distance, a drunken voice was singing about the city of Paita.
I think the above scene like many others in this book contrasts the safe, homely room of the police station with the tragic events bending and yet elevating the character of the girl to a different realm - there is something almost holy about the "haze" around her. It reminds me very strongly of that scene in 'Giovanni's Room' when David meets his lover for the first time - but before, there is that strange ghost cross-dresser, who warns him of looming tragedy.
Read for yourself fellow Goodreaders.
June 7, 2024
داستان از جایی شروع میشه که یه چوپان به سرکار لیتوما و ستوان سیلوا خبر میده یه جسد پیدا کرده. جسد متعلق به پالومینو مولرو، جوونی بوده که صدای خوبی داشته و به تازگی خودش رو برای خدمت به نیرو هوایی معرفی کرده بوده. لیتوما و سیلوا هم به دنبال قاتل میگردن و از این و اون پرس و جو میکنن تا به جواب برسن و...
این کتاب اولین داستانی بود که از یوسا خوندم. روایت جذاب و روونی داشت و در نهایت هم پایانبندی خوبی داشت و از کلیشه به دور بود با این حال خود داستان و ساختار معما و رازهای کتاب چیز تقریبا متوسطی بود و از این جهت باعث شد که خود کتاب هم زیاد موندگار نشه تو ذهنم.
کتاب کوتاهیه و تو یه نشست میشه خوندش با این حال اگه خواستید بخونید حتما انگلیسی بخونید و اصلا سراغ ترجمه گلشیری نرید چون کتاب تو ترجمه ایشون به طرز وحشتناکی سلاخی شده. خوشحالم کتاب رو از کتابخونه گرفتم و دم اونی که این سانسورها رو مشخص کرده گرم(مزیتهای استفاده از کتابخونه)
چند تا از این سانسورها رو این پایین میگذارم.
* مرد ریزاندامِ چاق طوری دستهای همتای(فاحشه) خود را گرفته بود...
* زنها(فاحشهها) و مهمانها(جاکشها) خوشحال از اینکه او را بدرقه میکنند کف زدند.
* منو آوردی اینجا که ترتیبت رو بدم؟
(حدس میزنم تو کونی باشی)
* شاید ننه(جنده)ت بتونه بهت بگه چی به سر پالومینو مولرو اومده
* برای همینه که با این بکشها(جاکشها) دست به یقه میشی
* آخه من عاشق چشم وزغ شدهم(و عجب تیکهای هم هست)
اینا یه سری از سانسورهای کتابه. موارد زیادی هم هست که گاها بین ۵ تا ۱۵ خط یا چندین صفحه حذف شده.
سوالی که پیش میاد اینه که واقعا واجبه اینطوری کتاب سلاخی بشه؟ خب ترجمه نکنید وقتی میبینید مجبورید انقدر از سر و ته کتاب بزنید و به شعور نویسنده و مخاطب توهین نکنید.
این کتاب اولین داستانی بود که از یوسا خوندم. روایت جذاب و روونی داشت و در نهایت هم پایانبندی خوبی داشت و از کلیشه به دور بود با این حال خود داستان و ساختار معما و رازهای کتاب چیز تقریبا متوسطی بود و از این جهت باعث شد که خود کتاب هم زیاد موندگار نشه تو ذهنم.
کتاب کوتاهیه و تو یه نشست میشه خوندش با این حال اگه خواستید بخونید حتما انگلیسی بخونید و اصلا سراغ ترجمه گلشیری نرید چون کتاب تو ترجمه ایشون به طرز وحشتناکی سلاخی شده. خوشحالم کتاب رو از کتابخونه گرفتم و دم اونی که این سانسورها رو مشخص کرده گرم(مزیتهای استفاده از کتابخونه)
چند تا از این سانسورها رو این پایین میگذارم.
* مرد ریزاندامِ چاق طوری دستهای همتای(فاحشه) خود را گرفته بود...
* زنها(فاحشهها) و مهمانها(جاکشها) خوشحال از اینکه او را بدرقه میکنند کف زدند.
* منو آوردی اینجا که ترتیبت رو بدم؟
(حدس میزنم تو کونی باشی)
* شاید ننه(جنده)ت بتونه بهت بگه چی به سر پالومینو مولرو اومده
* برای همینه که با این بکشها(جاکشها) دست به یقه میشی
* آخه من عاشق چشم وزغ شدهم(و عجب تیکهای هم هست)
اینا یه سری از سانسورهای کتابه. موارد زیادی هم هست که گاها بین ۵ تا ۱۵ خط یا چندین صفحه حذف شده.
سوالی که پیش میاد اینه که واقعا واجبه اینطوری کتاب سلاخی بشه؟ خب ترجمه نکنید وقتی میبینید مجبورید انقدر از سر و ته کتاب بزنید و به شعور نویسنده و مخاطب توهین نکنید.
June 17, 2017
بالاخره یوسا... یوسا و ترجمه ی گلشیری لازم نیست واسه انتخاب این کتاب برای خریدن و خوندن؟
بعد از مدتهاااااااااااا یک کتاب رو برداشتم که ناامیدم نکرد تا بذارمش زمین و مدتها اگر نگم چند ماه رهاش کنم
دیشب داستان رو شروع کردم و امروز تمومش کردم علت اینکه دیشب تمومش نکردم خستگی چشام بود وگرنه روند داستان خسته کننده نیست
اول که کتاب شروع شده بود منو یاد صحنه ی اول سریال ترو دیتکتیو انداخت!! دو تا کارآگاه سر یه صحنه ی قتل وحشیانه
ایرادی که بهش وارد هست اینه که چرا انقد زود کاراکتر مرتبط با قتل رو لو داد به نظرم هنوز جا داشت واسه حاشیه رفتن ولی خب از جذابیت داستان کم نکرد چون در نهایت اشاره ی صریحی به قاتل نشد
کتاب رو دوس داشتم یوسا رو دوس دارم دیگه چه انتظاری دارین که بیشتر از این تعریف کنم؟
خوبه بخونیدش ;)
یک چیز دیگه طرح روی جلد خیلی عجیبه خیلی
بعد از مدتهاااااااااااا یک کتاب رو برداشتم که ناامیدم نکرد تا بذارمش زمین و مدتها اگر نگم چند ماه رهاش کنم
دیشب داستان رو شروع کردم و امروز تمومش کردم علت اینکه دیشب تمومش نکردم خستگی چشام بود وگرنه روند داستان خسته کننده نیست
اول که کتاب شروع شده بود منو یاد صحنه ی اول سریال ترو دیتکتیو انداخت!! دو تا کارآگاه سر یه صحنه ی قتل وحشیانه
ایرادی که بهش وارد هست اینه که چرا انقد زود کاراکتر مرتبط با قتل رو لو داد به نظرم هنوز جا داشت واسه حاشیه رفتن ولی خب از جذابیت داستان کم نکرد چون در نهایت اشاره ی صریحی به قاتل نشد
کتاب رو دوس داشتم یوسا رو دوس دارم دیگه چه انتظاری دارین که بیشتر از این تعریف کنم؟
خوبه بخونیدش ;)
یک چیز دیگه طرح روی جلد خیلی عجیبه خیلی
May 10, 2025
Epeydir Llosa okumamıştım, ölümünün ardından kütüphanemden kitap seçerken elim gayriihtiyari kendisine gitti, ne iyi oldu.
Llosa'nın bir evreni var, ben de bunu çok seviyorum. Kitapları birbirine bağlanıyor; karakterler, mekanlar tekrar tekrar karşımıza çıkıyor, insan tanıdık bir yüz görmüş gibi oluyor. Palomino Molero’yu Kim Öldürdü'de, And Dağlarında Terör ve Yeşil Ev'den gayet iyi tanıdığımız, Llosa'nın en sevdiği karakteri olan, "her zaman geri dönen bir karakter" olarak tanımladığı ve bilinçaltından gelen bir ilhamla tekrar tekrar ortaya çıktığını söylediği Lituma ile beraberiz yine. Bu kitap And Dağlarında Terör'ün hemen öncesinde geçiyor, kendisinin nasıl o ıssız, sapa yere sürüldüğünün öyküsünü okuyoruz aslında.
1950’lerin Peru’sundayız. Hava kuvvetlerine ait bir üssün yakınlarında vahşice öldürülmüş bir hava erinin cesedi bulunuyor ve cinayeti araştırma görevi Teğmen Silva ile yardımcısı Lituma’ya veriliyor. Llosa her zaman son derece akıcı yazar zaten ama bir de polisiye yazınca iyice sürükleyici olmuş, büyük bir merakla okutuyor metin kendini. Cinayet epey canavarca bir hisle işlenmiş olmasına rağmen kasaba halkının ve askerlerin sessizliği meseleyi iyice karmaşıklaştırıyor ve çözümsüz hale getiriyor. Biz de cinayeti aydınlatmaya çalışan Silva ile Lituma'ya eşlik ediyoruz. Bu iki karakter de bence çok iyi yazılmış. Lituma, sorgulamalar sırasında Silva'nın zihnine girdikçe biz de Lituma'nınkine giriyoruz resmen. Cinayeti çözmeye çalışırken Lituma'nın boşlukları doldurmak için hayal kurup olayları gözünde canlandırması okurun da hayal gücünü tetikliyor. Bende öyle oldu yani en azından, kendimi sürekli türlü anlar inşa ederken yakaladım.
Kötülük, adalet, yoksulluk, ayrımcılık, gücün kötüye kullanımı ve tabii ki sınıf kavramlarını odağına alan, son derece sağlam bir roman bu. Anlattığı cinayet çok karanlık ama cinayetin arkasındakiler daha da karanlık: topyekün bir çürümenin doğal sonucu gibi aslında yaşanan, gizem çözüldükçe anlıyor insan.
Çok özlemişim, çok sevdim, arz ederim.
Llosa'nın bir evreni var, ben de bunu çok seviyorum. Kitapları birbirine bağlanıyor; karakterler, mekanlar tekrar tekrar karşımıza çıkıyor, insan tanıdık bir yüz görmüş gibi oluyor. Palomino Molero’yu Kim Öldürdü'de, And Dağlarında Terör ve Yeşil Ev'den gayet iyi tanıdığımız, Llosa'nın en sevdiği karakteri olan, "her zaman geri dönen bir karakter" olarak tanımladığı ve bilinçaltından gelen bir ilhamla tekrar tekrar ortaya çıktığını söylediği Lituma ile beraberiz yine. Bu kitap And Dağlarında Terör'ün hemen öncesinde geçiyor, kendisinin nasıl o ıssız, sapa yere sürüldüğünün öyküsünü okuyoruz aslında.
1950’lerin Peru’sundayız. Hava kuvvetlerine ait bir üssün yakınlarında vahşice öldürülmüş bir hava erinin cesedi bulunuyor ve cinayeti araştırma görevi Teğmen Silva ile yardımcısı Lituma’ya veriliyor. Llosa her zaman son derece akıcı yazar zaten ama bir de polisiye yazınca iyice sürükleyici olmuş, büyük bir merakla okutuyor metin kendini. Cinayet epey canavarca bir hisle işlenmiş olmasına rağmen kasaba halkının ve askerlerin sessizliği meseleyi iyice karmaşıklaştırıyor ve çözümsüz hale getiriyor. Biz de cinayeti aydınlatmaya çalışan Silva ile Lituma'ya eşlik ediyoruz. Bu iki karakter de bence çok iyi yazılmış. Lituma, sorgulamalar sırasında Silva'nın zihnine girdikçe biz de Lituma'nınkine giriyoruz resmen. Cinayeti çözmeye çalışırken Lituma'nın boşlukları doldurmak için hayal kurup olayları gözünde canlandırması okurun da hayal gücünü tetikliyor. Bende öyle oldu yani en azından, kendimi sürekli türlü anlar inşa ederken yakaladım.
Kötülük, adalet, yoksulluk, ayrımcılık, gücün kötüye kullanımı ve tabii ki sınıf kavramlarını odağına alan, son derece sağlam bir roman bu. Anlattığı cinayet çok karanlık ama cinayetin arkasındakiler daha da karanlık: topyekün bir çürümenin doğal sonucu gibi aslında yaşanan, gizem çözüldükçe anlıyor insan.
Çok özlemişim, çok sevdim, arz ederim.
October 31, 2021
دومین کتابی بود که از یوسا خواندم، رمانی بود کوتاه در ژانر جنایی.
وقایع داستان، پیش از وقایعِ نخستین کتابی که از او خوانده بودم یعنی «مرگ در آند» رخ داده است.
جنایتِ هولناکی رخ داده و حال، «گروهبان لیتوما»(یکی از شخصیتهای اصلی رمان مرگ در آند) به همراه افسرِ ارشدش یعنی «ستوان سیلوا» که از ماموران کلانتری محل هستند، وظیفهی پردهبرداری از راز این جنایت هولناک را بر عهده دارند.
حقیقت این است که از جایی به بعد، دیگر تکلیف داستان مشخص بود و از جذابیت داستان برایم کاسته شده بود، اما یوساست دیگر و او خوب بلد است که چطور با مطرح کردن وقایع سیاسی و اجتماعیِ کشورش و گره زدن آنان به داستانش خواننده را پای کتابش نگه دارد.
پرسش نامه
از علاقهمندان یوسا، که این کتاب و کتاب «مرگ در آند» را خواندهاند، سوالی دارم.
همانطور که پیشتر گفتم و شما هم میدانید، ماجراهای این کتاب پیش از ماجراهای «مرگ در آند» به وقوع پیوسته و چند شخصیت به نامهای «گروهبان لیتوما» و «دونا آدریانا» و همسرش، شخصیتهای مشترک این دو کتاب هستند.
حال سوال این است:
نام همسرِ دونا آدریانا در این کتاب «ماتیاس» ذکر شده، در حالیکه در کتاب «مرگ در آند» نام او «دیونیسیو» بود!!!
آیا این اشتباهی از سوی یوسا بوده؟!
یا اینکه مترجمِ عزیز این کتاب به اشتباه نام او را «ماتیاس» آورده؟!
و یا ماجرا چیز دیگریست؟!
نقلقول نامه
"پلیس باید قلبش از سنگ باشه، چون گاهی لازمه حرومزاده باشه."
"آدمی که در اقلیته، مجبوره به هر قیمتی که هست، جلوی رسوایی رو بگیره."
کارنامه
یک ستاره بابت اینکه به مراتب ضعیفتر از رمان نخستی که از او خواندم بود، یک ستارهی دیگر بابت اینکه ماجرای مرموز این جنایت خیلی زود برملا شد و ادامهی داستان جذابیتِ لازم را نداشت، از کتاب کسر و نهایتا سه ستاره برای این کتاب منظور مینمایم.
نهم آبانماه یکهزار و چهارصد
وقایع داستان، پیش از وقایعِ نخستین کتابی که از او خوانده بودم یعنی «مرگ در آند» رخ داده است.
جنایتِ هولناکی رخ داده و حال، «گروهبان لیتوما»(یکی از شخصیتهای اصلی رمان مرگ در آند) به همراه افسرِ ارشدش یعنی «ستوان سیلوا» که از ماموران کلانتری محل هستند، وظیفهی پردهبرداری از راز این جنایت هولناک را بر عهده دارند.
حقیقت این است که از جایی به بعد، دیگر تکلیف داستان مشخص بود و از جذابیت داستان برایم کاسته شده بود، اما یوساست دیگر و او خوب بلد است که چطور با مطرح کردن وقایع سیاسی و اجتماعیِ کشورش و گره زدن آنان به داستانش خواننده را پای کتابش نگه دارد.
پرسش نامه
از علاقهمندان یوسا، که این کتاب و کتاب «مرگ در آند» را خواندهاند، سوالی دارم.
همانطور که پیشتر گفتم و شما هم میدانید، ماجراهای این کتاب پیش از ماجراهای «مرگ در آند» به وقوع پیوسته و چند شخصیت به نامهای «گروهبان لیتوما» و «دونا آدریانا» و همسرش، شخصیتهای مشترک این دو کتاب هستند.
حال سوال این است:
نام همسرِ دونا آدریانا در این کتاب «ماتیاس» ذکر شده، در حالیکه در کتاب «مرگ در آند» نام او «دیونیسیو» بود!!!
آیا این اشتباهی از سوی یوسا بوده؟!
یا اینکه مترجمِ عزیز این کتاب به اشتباه نام او را «ماتیاس» آورده؟!
و یا ماجرا چیز دیگریست؟!
نقلقول نامه
"پلیس باید قلبش از سنگ باشه، چون گاهی لازمه حرومزاده باشه."
"آدمی که در اقلیته، مجبوره به هر قیمتی که هست، جلوی رسوایی رو بگیره."
کارنامه
یک ستاره بابت اینکه به مراتب ضعیفتر از رمان نخستی که از او خواندم بود، یک ستارهی دیگر بابت اینکه ماجرای مرموز این جنایت خیلی زود برملا شد و ادامهی داستان جذابیتِ لازم را نداشت، از کتاب کسر و نهایتا سه ستاره برای این کتاب منظور مینمایم.
نهم آبانماه یکهزار و چهارصد
June 24, 2024
من کتاب سبک جنایی تاحالا نخونده بودم ولی همونطوری که انتظار داشتم کتاب جذابی بود، اخرشم خیلی قوی تموم شد یعنی تا ده صفحه اخرش نمیشد هیچی رو حدس زد. و قصه همیشگی عدالتی که با پول دور زده میشه.
July 20, 2025
Llosa’nın tüm kitapları farklı konularda (Teke Şenliği, Katedralda Sohbet, Dünya Savaşı Sonu, Masalcı, Julia Teyze, Kentler ve Köpekler, Yüzbaşı ve Kadınlar Taburu vd), bu nedenle kendisini hiç tekrarlamıyor ve hepdinden ayrı bir tad alınıyor. Bu kısa romanı da bir cinayet üzerine giden iki polisi anlatan polisiye romanı. Her zamanki gibi akıcı ve sürükleyici. Benim gibi Maria Vargas Llosa hayranı olmaya gerek yok, kısa bir hafta sonu okuması yapın, seveceksiniz eminim.
February 8, 2022
قتل بسیار وحشتناکی رخ می دهد. دو مامور پلیس مسئول رسیدگی به پرونده می شوند. مقتول یکی از سربازان نیروی هوایی است ولی فرمانده پایگاه نیروی هوایی به پلیس ها اجازه تحقیق و تفحص نمی دهد.
کتاب برای من جذاب شروع شد ولی رفته رفته از جذابیتش کمی کاسته شد و در نیمه داستان راحت میشد حدس زد که قاتل کیست.
در پس زمینه داستان یوسا به مشکلات جامعه خودش یعنی فساد و تبعیض ، نژادپرستی و قتل های ناموسی همچنین بی اعتمادی مردم نسبت به حکومت اشاره می کند.
از ترجمه احمد گلشیری راضی بودم.
1400/11/19
کتاب برای من جذاب شروع شد ولی رفته رفته از جذابیتش کمی کاسته شد و در نیمه داستان راحت میشد حدس زد که قاتل کیست.
در پس زمینه داستان یوسا به مشکلات جامعه خودش یعنی فساد و تبعیض ، نژادپرستی و قتل های ناموسی همچنین بی اعتمادی مردم نسبت به حکومت اشاره می کند.
از ترجمه احمد گلشیری راضی بودم.
1400/11/19
February 25, 2025
یوسای عزیز در داستان چه کسی پالومینو مولرو را کشت؟ در پس یک داستان جنایی معمایی، جامعهای رو به تصویر میکشه که درستکاری و وظیفه شناسی پلیس عایدی نداره و مردمانی که حقیقت رو باور نمیکنند و به قدری غرق در بی عدالتی حاکمیت خودشون شدند که در پس هر قضیهای اون تصور خودشون رو دارند و ترهای برای حقیقت ماجرا خورد نمیکنند. البته یوسا در داستان خودش چگونگی رسیدن به این نقطه رو نشون نمیده و صرفا جامعهای که به این شکل در اومده رو به مخاطب میشناسونه.مخاطب ایرانی قطعا با این وضعیت آشنایی داره. فصل انتهایی کتاب که همین موارد رو نشون میده به نظرم درخشان ترین و بهترین فصل کتاب بود و یه جورایی باعث شد کلیشه ای هم نباشه. برای من این قضیه خیلی مهمتر از این بود که واقعا چه کسی پالومینو مولرو رو کشت! پالومینو بنده خدا منو ببخشه، منم ناراحت شدم وقتی صفحه اول کتاب دیدم به اون طرز فجیع کشته شده، تا یه جایی هم برام مهم بود قاتل کیه و انگیزه این قتل دهشتناک چی بوده، ولی وقتی کل داستان رو خوندم متوجه شدم یوسا میخواسته جامعهای رو نشون بده که انگار فرقی نمیکنه درستکار باشی یا فاسد.این فرقی نمیکنه از منظر مردمان اون جامعه است. چون مردمان در ذهنشون یه چیزایی رسوب کرده که رسوب گیری این تفکرات هم کاری است بسیار سخت و شاید نشدنی.تو این شرایط که وظیفه شناسی و درستکاری ارج داده نمیشه و بدتر از اون حتی باور هم نمیشه، باید امثال لیتوما و سیلوا رو ستود که در این شرایط اسفناک حل نشدند....
Displaying 1 - 30 of 769 reviews