A True Relation of the Apparition of One Mrs. Veal the Next Day after Her Death

by Daniel Defoe

This book was converted from its physical edition to the digital format by a community of volunteers. You may find it for free on the web. Purchase of the Kindle edition includes wireless delivery.

Genres: Short Stories, Horror, Fiction, Classics, 18th Century, English Literature, Gothic

24 pages, Kindle Edition

First published January 1, 1706

About the author

Daniel Defoe was an English novelist, journalist, merchant, pamphleteer and spy. He is most famous for his novel Robinson Crusoe, published in 1719, which is claimed to be second only to the Bible in its number of translations. He has been seen as one of the earliest proponents of the English novel, and helped to popularise the form in Britain with others such as Aphra Behn and Samuel Richardson. Defoe wrote many political tracts, was often in trouble with the authorities, and spent a period in prison. Intellectuals and political leaders paid attention to his fresh ideas and sometimes consulted him.
Defoe was a prolific and versatile writer, producing more than three hundred works—books, pamphlets, and journals—on diverse topics, including politics, crime, religion, marriage, psychology and the supernatural. He was also a pioneer of business journalism and economic journalism.

Reviews

[Maureen · Rating 3 out of 5]

A ghost story from 1706! Daniel Defoe tells a story best heard on a winter’s night, lights out, around a glowing fire.
It tells of Mrs Bargrave, a lady of great standing, who insists she was having a long conversation with her friend Mrs Veal. They hadn’t seen each other for a few years after their friendship had cooled. However, Mrs Veale has come to ask forgiveness before she goes on a long journey.
The only strange thing about this reunion is that Mrs Veal had been found dead the day before her visit to Mrs Bargrave!
Not the scariest of reads!

[Saman]

نسبت به کوتاه بودنش تونسته بود در ایجاد ترس و تعلیق خوب عمل کنه ولی من راستش متوجه نشدم چی به چیه.برای من مثل یک معمایی بود که درسته جالب به نظر میرسه اما از اینکه حل نمیشه، این جالبیش واسم رنگ میبازه...ارزش این داستان ظاهرا به این برمیگرده که جزو اولین داستان‌هایی است که با محوریت ارواح نوشته شده و بعدها افراد مختلفی ازش تاثیر پذیرفتند.

[Niyousha · Rating 2 out of 5]

خیلی اعصابم ریخته بود بهم امشب، فیدی پلاسو باز کردم و الکی اینو انتخاب کردم. کتاب خیلی خیلی کوتاهی بود. تو پنج دقیقه تموم شد. نه سر داشت نه ته.

[Bahar Hf · Rating 3 out of 5]

اگه با این ذهنیت سراغ داستان برید که قراره یه داستان ترسناکی بخونید که تنتون رو بلرزونه و آدرنالین خونتونو ببره بالا، باید بگم که کلا سمتش نرید چون ناامیدتون می کنه😁 داستان به هیچ وجه منطبق با تعریف عموم از داستان ترسناک جن و پری و شبح و... نیست.

برای من، داستان کوتاه جالبی بود و چیزی که من از این داستان برداشت کردم، باز تعریفی بود از اونچه که "واقعیت" خونده میشه‌. به خصوص اگه برگردیم به قرن ۱۷م  (میانه ی عصر روشنگری و علم مداری) که آروم آروم تفکرات به سمت خرافه زدایی پیش می رفت، داستان معنا و جهت بیشتری پیدا می کنه. میشد از لحن جانبدارانه ی نویسنده متوجه شد که نقدی باشه علیه فلسفه مطلق خردگرا. (در انتهای داستان داروثی دینگلی هم دفو دلایل مخالفت خودش رو بیان می کنه، با اشاره به فلسفه ی هابز و قیاسش با صدوقیان).
داستان درباره زنیه که از ظهور شبح دوستش شب بعد از مرگش به عنوان واقعیت بی چون و چرا صحبت می کنه.
_ شباهت قلم دفو به قلم ادگار آلن پو(حداقل توی این داستان) منو به شک انداخت و فکر می کنم از داستان‌هایی بود که احتمالا توی شکل گیری عناصر ادبیات گوتیک نقش مهمی داشته.

[Sang Cast · Rating 4 out of 5]

امشب در یک جلسه کتاب‌خوانی آنلاین دوستانه، من این کتاب را پیشنهاد دادم و برای «م» و عماد خواندم. ابتدا قرار بود کتاب دیگری از همین مجموعه «تجربه‌های کوتاه»، به نام خانم حوا، را بخوانیم، اما در نهایت به خاطر این‌که من آشنایی اندکی با حسن کامشاد داشتم و حس بهتری از این آشنایی می‌گرفتم، این را انتخاب کردیم.

پیش از هر چیز توضیح بدهم که مجموعه «تجربه‌های کوتاه» که ابتدا توسط نشر تجربه منتشر می‌شد و حالا تحت اختیار نشر چشمه قرار گرفته است، مجموعه‌ای‌ست شامل داستان‌ها و نمایش‌نامه‌های کوتاه و کمترشناخته‌شده [غالبا] نویسنده‌های مطرح و معروف جهان، که در زمان اندکی شما را به تجربه‌ای کوتاه و دوست‌داشتنی نائل می‌آورد.
سال‌هاست که به این مجموعه علاقه دارم و چند باری جلدهای مختلفی از آن را خوانده‌ام، که البته اسامی‌شان را به یاد ندارم؛ اما همان خوانش‌های اندک (آن هم زمانی که تمرکزم خیلی بیشتر بود و اجازه تندخوانی می‌داد و می‌توانستم چنین کتاب‌های کوتاهی را در دقایقی چند بخوانم) باعث شد تا من هر از گاهی یک جلد از این کتاب‌ها را بخرم.
چند وقت پیش که در حال جابه‌جایی بخشی از کتاب‌خانه‌ام به خانه جدید بودم، چند جلد از این مجموعه را پیدا کردم و تصمیم گرفتم که آن‌ها را با خودم بیاورم، تا وقتی دنبال داستان کوتاهی می‌گردم که بخوانم (چه تنهایی و چه با دوستانم) چیزی دم دست داشته باشم. حالا فرصت رسیده بود تا یکی از آن‌ها را بخوانم.

کتاب «شبح خانم ویل» را با چند کتاب دیگر از فروشگاه اسنپ خریده بودم. یادم است که وقتی رسید و دیدم که برگه وسطی کتاب (صفحات ۹ تا ۱۲) از منگنه کنده شده‌اند و کتاب به صورت مورب تا شده است، بی‌اندازه کفری شدم و با پشتیبانی اسنپ تماس گرفتم که دو دفعه وسط صحبتم قطع کردند، و بار سوم اعلام کردند که از فروشگاه کتاب‌های دیگری برایم ارسال شده و باید کتاب‌های قبلی‌ام را که هر کدام به نوعی خراب بودند پس بدهم و آن‌ها را تحویل بگیرم. اما هرگز پیکی از راه نرسید و من تصمیم گرفتم که دیگر از فروشگاه اسنپ خرید نکنم و به همه هم توصیه کنم که این اشتباه را نکنند. شاید گاهی تخفیف‌های جالبی در آن پیدا شود، اما اصلا ارزشش را ندارد، و فروشنده‌ها برای تخفیف دادن، آشغال‌های‌شان را به شما می‌فروشند، یا با خریدهای‌تان مثل آشغال برخورد می‌کنند! پشتیبانی هم که...

از این‌جا به بعد حضور اشباح اسپویل بعید نیست، پس اگر بیماری قلبی دارید یا فکر می‌کنید این اشباح خبیث با «بسم‌الله» گورشان را گم می‌کنند، بهتر است پیش نروید و بلندتر ذکر بگویید.

داستان کوتاه است و همه‌اش درباره شبح خانم ویل است که بر دوست عزیز و نسبتا فراموش‌شده خودش، خانم بارگریو، ظاهر می‌شود، دو ساعتی را با او گپ می‌زند و یاد قدیم می‌کند و با او کتاب می‌خواند و در نهایت از او خواهش‌هایی می‌کند و بعد با عجله می‌رود.
پس چه چیز این ماجرای ۱۵صفحه‌ای می‌تواند جالب توجه باشد؟ این سؤال خوبی‌ست که سعی می‌کنم در ادامه از زوایای متفاوتی به آن پاسخ بدهم:

سرآغاز
ابتدای کتاب مشابه رمان «فرانکنشتاین» وعده یک داستان واقعی را می‌دهد که البته راوی آن را از شخص دیگری شنیده است. نکته دیگر این‌که مثل بسیاری از داستان‌های قدیمی (و حتی قصص قرآن) جمله «جا دارد که افراد بسیار جدی و مبتکر آن را پی بگیرند» در آن آمده است. اما این شیوه شروع داستان شیوه بدی نیست، به خصوص وقتی داستان مربوط به چیزهای ماوراءالطبیعه باشد.
باید در نظر بگیریم که مخاطب داستان، که احتمالا حوالی سال‌های ۱۷۰۰ میلادی (نویسنده متولد ۱۶۶۰ و درگذشته ۱۷۳۱ است) این کتاب را می‌خوانده، معتقد به باورهای مذهبی در خصوص ارواح و خیر و شر آن‌ها بوده است. اما این‌که چه‌قدر مطالعات این داستان‌ها و رمان‌ها بین عموم رواج داشته هم نکته مهمی‌ست که باید به آن توجه کنیم.
بعید نیست که نویسنده (که در کارنامه آثار خود، کتاب رابینسون کروزوئه (نوشته ۱۷۱۹) را هم دارد) با استفاده از واقعی‌نویسی و سعی در واقعی جلوه دادن این داستان، با مخاطب خود ارتباط برقرار کند. در این داستان‌ها از جادو خبری نیست، اما آن‌چه ادیان و باورهای مذهبی در زمینه ارواح حقیقت پنداشته‌اند، برای بسیاری از مردم (حتی اکنون) دلهره‌آور هستند.
ارتباط پیدا کردن با مردگان، حتی در بهترین شکل آن، که همین ملاقات خانم ویل با دوستش است، می‌تواند چالش‌برانگیز باشد. چه رسد به ملاقات روح شریک قدیمی آقای اسکروچ و ارواح کریسمس‌های گذشته و حال و آینده که قرار است مخاطبان کتاب «سرود کریسمس» دیکنز (نوشته ۱۸۴۳) را شوکه کرده و پندی را در اختیارشان قرار دهد. اما دفو در این داستان کوتاه، قصد ندارد پند خاصی به مخاطب بدهد. او صرفا یک روایت‌گر است، و در همان نقطه شروع توضیح می‌دهد که چیزی که قصد بیانش را دارد، فقط شنیده‌هایش از ماجرایی‌ست که به نظرش واقعی آمده و لازم است آدم‌های عاقل آن را پی بگیرند و خودشان نکاتش را بیاموزند.

خلاصه داستان در ابتدای داستان
از چیزهای بسیار جالب در این داستان، خلاصه تمام آن در یک بند، و آن هم بند دوم آن، است. انگار نویسنده طرح و ایده اولیه داستانش را برای مخاطبان توضیح داده، و بعد هم با یک «خوب، به عرض‌تان برسانم که...» شروع به تشریح ماجرا کرده است.
نمی‌دانم این کار چه‌قدر در آن دوران مرسوم بوده است، اما مخاطب می‌تواند در یک نگاه به صورت اجمالی متوجه کلیت ماجرا شود. فایده این کار چیست؟ دیگر لزومی ندارد که از اسپویل شدن ماجرا بترسید. ضمن این‌که ذهن‌تان برای خواندن و شنیدن داستان نیز آماده‌تر خواهد بود. در کنار این‌ها، نویسنده با این کار به نحوی از شما امضا گرفته است که «خودت خواستی این داستان را بخوانی، و من هم گفته بودم که قضیه از چه قرار است»!
البته عنوان اصلی داستان هم مطابق تصویری که من پیدا کردم، بسیار گویای ماجراست:


معرفی شخصیت‌ها و شخصیت‌پردازی
در این قسمت می‌بینیم که بر پاک‌دامنی شخصیت‌ها چندین بار تأکید شده است. به نظرم این تأکید بر پاک‌دامنی به باور عمومی «زنان در کار فریفتن‌اند و سخنان‌شان پردروغ و تهمت و کینه است» مربوط می‌شود. البته اطلاع ندارم که این باور در اروپا چه‌قدر همه‌گیر بوده و چه صورتی داشته و چه نوع واکنش‌هایی را برمی‌انگیخته، اما طبیعتا آزادی‌های زنان هم‌سطح با مردان نبوده و انتظارات عمومی از زیبایی و ظرافت و سکوت زنان، غالبا در تصاویری که از ایشان می‌بینیم پیداست.
برای مثال، به لباس‌های زنانه در آن دوران باید نگاهی انداخت. ظریف و زیبا، که در بخش سینه برای بالا نگه داشتن سینه‌ها و در بخش کمر برای راست نگه داشتن قامت، به شدت تنگ شده بود، با دامنی بزرگ و بلند که پاها را می‌پوشاند و آستین‌هایی که غالبا تمام دست را تا مچ می‌پوشاندند. لباس‌هایی که گوته در اثر عظیم و شگفت‌انگیز خود، «فاوست» (نوشته ۱۷۹۰)، از آن‌ها در صحنه حضور مارگارت در کلیسا بهره می‌برد، و فشار روح او را با فشار جسمی‌اش به خاطر تنگی لباس‌ها همراه می‌کند و چنین شرح می���دهد که مارگارت که در آن لباس‌ها تنفسش به شماره افتاده، با شنیدن هم‌سرایی افراد حاضر در کلیسا دچار سرگیجه می‌شود، و چنین می‌گوید که:

جهان به برم تنگ می‌گردد
گویی که این دیوارها مرا در خویش می‌فشارند
و این سقف نفسم را خفه می‌سازد
آه... هوا!

و در نهایت از زنی که کنارش است شیشه کوچک عطرش را می‌خواهد. شیشه‌ای که زنان آن دوران در آن عطری مخصوص می‌ریختند و با خود حمل می‌کردند، تا هنگام تنگی نفس و ضعف کمی از آن را ببویند و حال‌شان سر جا بیاید.
دفو در این‌جا قصد دارد با یادآوری پاک‌دامنی و نیک‌سرشتی این دو زن، مشخص کند که ملاقات روح یکی با جسم دیگری، از سر قرارهای ایشان با شیاطین و اشباح خبیث نبوده است. هم‌چنین، برای این‌که بهانه‌ای به دست مخاطبان سخت‌گیر نداده باشد، توضیح می‌دهد که دور شدن این دو نفر از هم به خاطر دعوا و کینه نبوده، بلکه فقط به خاطر شرایط زندگی و دور شدن محل زندگی‌شان از هم بوده است.
حتی نویسنده پا را فراتر می‌گذارد و چنین می‌گوید که آقای ویل (خانم ویل پیش برادرش زندگی می‌کرد) بود که به خاطر کار، زندگی‌شان را به دووِر برد، و هم‌او بود که با تمام متانتی که در ظاهر خود داشت، پس از افشای ملاقات شبح خواهرش با خانم بارگریو، مدام قصد داشت به همه اثبات کند که تمام قضیه بی‌اساس است و خانم بارگریو فردی دروغ‌گوست. از طرف دیگر، خانم بارگریو نیز با تمام مهربانی و خوش‌رفتاری و پاک‌دامنی‌اش اسیر شوهری احتمالا دائم‌الخمر و خشن شده است، که تمام ظرف و ظروف مخصوص او را مدام شکسته و خراب کرده؛ و با این حال خانم بارگریو به زندگی خود ادامه داده و سعی در تربیت صحیح دختر خود نیز داشته است.
خانم ویل و خانم بارگریو با هم سال‌ها دوستان بسیار صمیمی بوده‌اند و بارها و بارها [تا پیش از جدایی تقریبا ۲ سال و نیمه] با هم مطالعه کرده و حرف زده‌اند. از این رو، غالبا علاقه یکسانی در مطالعات دارند و خوب حرف هم را می‌فهمند. این نکته را می‌توان از جایی فهمید که خانم ویل دیوان اشعار آقای ناریس به نام «دوستی کامل» را به خانم بارگریو معرفی می‌کند، و پاسخ می‌گیرد که:

خیر، [خود کتاب را ندیده‌ام،] ولی آن شعرها را به خط خود نوشته دارم.

به همین جهت، من شخصیت‌پردازی این داستان را بسیار خوب و مناسب می‌دانم. هرچند که کتاب بسیار کوتاه است، اما مخاطب می‌تواند بسیار بیشتر از خیلی از رمان‌های بلند و چندجلدی سر از چیستی و کیستی شخصیت‌ها در بیاورد و با آن‌ها همراه شود.

در هم تنیدن روایت و باورهای مذهبی
مثل بسیاری کتاب‌های دیگر، نویسنده با رفتن به سراغ مرگ و روح، به باورهای مذهبی هم اشاراتی کرده است. مثلا در کتاب فرانکنشتاین نیز (نوشته ۱۸۱۶)، خانم مری شلی فرصت را مناسب دیده است تا وقتی فرانکنشتاین به خالق خود می‌رسد، از او درباره چرایی خلقت خود به آن شکل ترسناک و نفرت‌انگیز بپرسد، و او پاسخ می‌دهد که:

من تنها زیباترین و بهترین چیزهایی را که می‌توانستم برای تو انتخاب کردم، نه آن‌که بخواهم موجودی منفور را به زندگی بیاورم.

که اشاره‌ای نسبی به ماجرای آفریدن آدم و حوا و اخراج‌شان از بهشت و سختی‌هایی که از آن پس متحمل می‌شوند دارد.
در این‌جا نیز، باورهای مذهبی در پیچ‌وخم جملات کتاب ریشه دوانده‌اند. مثلا شنیده‌ام که ارواح پلید که به سراغ آدم‌ها می‌آیند، در دل آن‌ها ناامیدی و ترس و اضطراب را بیدار می‌کنند. اما در این‌جا، نویسنده با ظرافتی زیبا، نشان می‌دهد که خانم بارگریو از دیدن دوست قدیمی خود (که البته در آن زمان نمی‌دانسته روح اوست) آرامشی به دست می‌آورد و صحبت با او باعث می‌شود آسودگی خاصی به او دست دهد. هم‌چنین که خانم ویل برای دل‌داری او که در زندگی خود دچار سختی‌هایی (احتمالا در ارتباط با رفتار و کردار شوهرش) شده بود، می‌گوید که:

خانم بارگریوی عزیز، اگر چشم ایمان ما به اندازه چشم‌های تن‌مان باز می‌بود، فرشتگان پاس‌دار خود را می‌دیدیم. ... از مشکلات خود دل رنجور مدار، و مطمئن باش خداوند متعال التفاتی خاص به تو دارد، و گرفتاری‌هایت آیت محبت خدایند، و وقتی آن‌چه را باید بکنند کردند، دست از سرت برمی‌دارند. ... خاطرجمع باش که گرفتاری‌هایت به زودی یا خودشان می‌روند، یا تو آن‌ها را ترک خواهی گفت.

در این‌جا نیز می‌توان پی برد که دست‌آویزی انسان به باورهای مذهبی، برای کسب آرامش بوده است. به خصوص در دورانی که دانش در زمینه‌های گوناگون مانند امروز رشد نداشت، و چرایی و ریشه بسیاری از وقایع بر او پوشیده بود.
ضمن این‌که می‌توان به طور خاص دریافت که زنان به علت محدودیت‌هایی که در زندگی با آن‌ها مواجه بودند و عقیده عمومی درباره «زنان خوب آنانی هستند که شوهرشان را جمع می‌کنند و تحمل بالایی دارند» نیز آن‌ها را وادار به پذیرش مشکلات می‌کرد، عقاید مذهبی بیشتری داشتند [و دارند] و سعی می‌کنند خودشان را با وعده آینده بهتر یا آخرتی بهتر، که خدا پس از تحمل سختی‌ها به آنان عرضه می‌کرد، فریب داده و آرام نگه دارند.
و پاسخ کسانی که بخواهند این اوهام را کنار بزنند تا ریشه مشکلات افراد را به آن‌ها نشان دهند و آنان را به حل‌شان وا دارند، همان‌طور که شخصیت تاپاساوی (کاهن اعظم معبد) در فیلم PK (ساخت ۲۰۱۴ هند) می‌گوید خواهد بود:

... اول می‌گفت خدا مفقود شده، بعد گفت خدا فریب‌کاره، و حتما فردا هم می‌گه خدا مرده! آخه پسرم! تو چی می‌خوای؟ دنیایی که توش خبری از خدا نیست؟ تو هیچ از غم‌های مردم خبر داری؟ بعضیا نونی برای خوردن ندارن، بعضیا سقفی بالای سرشون ندارن، و بعضیا دوستی برای هم‌صحبتی ندارن... تو هیچ می‌دونی روزانه چند نفر خودکشی می‌کنن، رگ‌شون رو می‌زنن یا خودشونو حلق‌آویز می‌کنن؟ چرا؟ چون امید ندارن. اگه خدا براشون عیان بشه، نشونه مقدس رو به پیشونی بزنن یا حرز محافظ به دست‌شون ببندن، امید به زندگی پیدا می‌کنن. حالا تو کی هستی که می‌خوای این امید رو ازشون بگیری؟اگه می‌خوای خداشونو ازشون بگیری، به جاش می‌خوای به اونا چی بدی؟

دوستی کهن یا عشق قدیمی
با این‌که این فکر تا حدودی برای خودم هم بعید به نظر می‌رسد، اما احتمال می‌دهم که در صحنه ورود خانم ویل به خانه خانم بارگریو، نویسنده می‌خواسته نشان بدهد که این دو نفر که از کودکی دوستان یک‌دیگر بوده‌اند، در گذشته نسبت به یک‌دیگر احساسات بیشتری داشته‌اند، و حتی شاید عاشق هم بوده‌اند، اما وقتی خانم بارگریو ازدواج می‌کند، خانم ویل سخنی به میان نمی‌آورد، ولی ازدواج هم نمی‌کند.
یعنی عشق خود را مخفی داشته بوده، و حالا که برای آخرین بار به سراغ دوست خود آمده، نمی‌خواهد این قضیه را نادیده بگیرد:

خانم بارگریو گفت: «سرکار خانم، چشم ما روشن! مدتی است با ما غریبه شده‌اید.» ولی افزود که خوش‌نود است او را می‌بیند، و رفت جلو او را ببوسد، و خانم ویل اقبال کرد، تا آن‌که لب‌هاشان تقریبا به هم رسید؛ آن‌گاه خانم ویل دست به چشم‌های خود کشید و گفت: «حالم چندان خوب نیست.» و چشمان‌اش را هم گذاشت. به خانم بارگریو گفت دارد می‌رود مسافرت، و تصمیم گرفته پیش از رفتن حتما او را ببیند.

به قول بزرگ علوی در کتاب چشم‌هایش:

می‌دانید آتشی که زیر خاکستر می‌ماند چه دوام و ثباتی دارد؟ عشق پنهانی، عشقی که انسان جرأت نمی‌کند هرگز با هیچ‌کس درباره آن گفت‌وگو کند، به زبان بیاورد، به هر دلیلی که بخواهید -از لحاظ قیود اجتماعی، از نظر طبقاتی، به سبب این‌که معشوق ادراک نمی‌کند و به هر علت دیگری- آن عشق است که درون آدم را می‌خورد و می‌سوزاند، و آخرش مانند نقره گداخته شفاف و صیقلی می‌شود.

ممکن است نویسنده با توجه به علایق و عقاید مذهبی مخاطبان هم‌دوره خودش، سعی کرده باشد با همین بخش کوتاه، به چیزی بیش از آن‌چه واضحا پیش‌تر مورد اشاره قرار داده بود، اشاره کند.

پایان
در انتهای کتاب، روایت به پایان می‌رسد و به عنوان جمع‌بندی خلاصه‌ای از واکنش های دیگران ذکر می‌شود. البته راوی که بسیار تحت تأثیر ماجرایی که برای خانم بارگریو پیش آمده است، در توضیح اهمیت ماجرا این‌طور نقل می‌کند که:

[خانم بارگریو] می‌گوید آقای محترمی سی کیلومتر راه پیموده، آمده قضیه را به گوش خود بشنود. و یک بار هم داستان را برای اتاقی پر از جمعیت تعریف کرده است.

نتیجه‌گیری داستان آن‌چنان پررنگ و مشخص نیست، اما فکر می‌کنم نویسنده هم چندان قصد نداشته روایت خود را با نتیجه‌گیری واضح به پایان برساند. بلکه سعی کرده همان‌طور که با توضیحاتی درباره کلیت قضیه وارد آن شده بود، با جملاتی کوتاه از آن خارج شود. شاید مهم‌ترین جمله در این بخش را بتوان چنین دانست:

نمی‌دانم چرا هرگاه جنبه‌هایی از یک امر واقع به تصور قطعی یا برهانیِ ما نمی‌گنجد، در برابر آن امر واقع موضع‌گیری می‌کنیم.

شاید بتوان پرسید که «آیا هرگاه چنین اتفاقی می‌افتد، باید آن را بپذیریم؟» قطعا پاسخ منفی است. و «آیا پذیرفتن چنین چیزهایی نوعی موضع‌گیری درباره آن‌ها نیست؟» چرا نمی‌توانیم فقط به سادگی از چنین چیزهایی بگذریم؟ من نمی‌توانم توجیهی برای این قضایا بیاورم و پاسخی هم ندارم، اما به نظرم اتفاقات می‌توانند تصادفا در کنار هم قرار بگیرند و دچار هم‌زمانی‌هایی شوند که به نظر معنادار می‌آیند، هرچند که در واقع معنای خاصی برای آن‌ها وجود ندارد. یعنی ممکن است یک ابر برای من به شکل نهنگ باشد، و همان ابر برای دیگری به شکل یک مزرعه دیده شود. دلیل خاصی برای این قضیه وجود ندارد، و مغز فقط سعی می‌کند الگوهای مشابهی را پیدا کند و به آن‌ها معنا بدهد. معنایی که لزوما درست نیست.
این‌که دیده شدن شبح یک مرده، یک روز پس از مرگش، چه معنایی می‌تواند داشته باشد، چیزی نیست که لازم باشد توسط افراد عاقل پی‌گیری شود. هم‌چنین که راوی توضیح می‌دهد که با تمام راست‌گویی خانم بارگریو، ممکن است که همه‌چیز را از خودش درآورده باشد تا فقط شوخی بسیار عجیب و غریبی کرده باشد، یا شاید هم فرد بسیار پلیدی باشد که مقاصد نامشخصی دارد. شاید می‌خواسته با این داستان به معروفیتی برسد، که رسیده.
به هر حال، ماجرا همین است و بس: شبح خانم ویل به ملاقات دوست قدیمی‌اش می‌آید، با او حرف می‌زند، خواهش‌هایی از او می‌کند که همگی‌شان بسیار ناچیزند، و بعد می‌رود؛ و دوست او می‌ماند و قصه‌ای که خیلی‌ها باور نمی‌کنند، و کسانی که باورش می‌کنند به دنبال ماجراهای خاص‌تری در آن می‌گردند.

تبدیل قصه‌های واقعی به جزئی از واقعیت دور و قدیمی
قصه‌هایی که تا این حد با واقعیت‌ها پیوند خورده‌اند، گاهی در طی زمان بدل به بخشی از روایات مردم در زندگی می‌گردند. برای مثال، یادم است که سال‌ها پیش کتاب سه قطره خون را به خاطر معرفی یکی از دوستانم، در سال کنکورم خوانده بودم. داستانی به نام «طلب آمرزش» در آن بود که در آن سال‌ها برایم خواندنش تا حدودی رنج‌آور و ناراحت‌کننده بود، اما داستان روایتی واقعی و مشابه «شبح خانم ویل» داشت. بخشی از داستان که درباره خانمی بود که بچه‌های همسر دوم شوهرش را در نوزادی از سر حسادت می‌کشت و حالا برای طلب آمرزش در کاروان کربلا بود برایم خیلی تأثیرگذار بود و در ذهنم مانده بود. عزیزآقا نمی‌توانست تحمل کند که شوهرش از زن صیغه‌ای‌اش صاحب بچه‌ای بشود و حس می‌کرد ارزشش در خانه از بین رفته و جایگاهش را از دست داده، و برای همین هم:

خدایا توبه، برای این‌که دل خدیجه را بسوزانم، یک روز همین که رفت حمام و خانه خلوت شد، من هم رفتم سر گهواره بچه، سنجاق زیر گلویم را کشیدم، رویم را برگردانیدم و سنجاق را تا بیخ توی ملاج بچه فرو کردم. بعد هولکی از اطاق بیرون دویدم. خانم، این بچه دو شب و دو روز زبان به دهن نگرفت. هر فریادی که می‌زد بند دلم پاره می‌شد. هرچه برایش دعا گرفتند، و دوا و درمان کردند بی‌خود بود. روز دوم عصر مرد.

هدایت قصد داشت از طریق این روایت نگاهی به توبه‌ها و بخشش‌های دینی و مذهبی بیندازد، و آن‌ها را دست بیندازد.
اما در داستانی که دفو نوشته، نمی‌توانم رگه‌ای از این‌طور انتقاد و دست‌انداختن را پیدا کنم. روایت‌گری هدایت خیلی ساده است و هر کسی با خواندنش به این فکر خواهد افتاد که در این‌جا مشکلی وجود دارد و چه‌طور ممکن است که چنین آدم(های)ی با یک زیارت بخشیده شوند؟ اما در روایت دفو، به چنین فکری نمی‌رسیم، بلکه او فقط با پرسش‌هایی از این‌که «چه‌طور می‌شود به چنین داستانی شک کرد؟» و «اگر این داستان ساختگی باشد سودش به چه کسی می‌رسد؟» و... همه‌چیز را مطرح می‌کند و اجازه نمی‌دهد مخاطب به سادگی به سمت یکی از این دو پرسش متمایل شود.
با این حال باید در نظر بگیریم که این داستان و روایت این ملاقات چه‌طور به ذهن دفو رسیده بوده است؟ احتمالا در آن دوران داستان‌هایی درباره زنده شدن مردگان و بازگشتن اشباح آن‌ها به رؤیا و واقعیت دوستان و نزدیکان‌شان رواج داشته (چیزی مشابه برنامه «زندگی پس از زندگی» صداوسیما در ماه رمضان).
هم‌چنین که نویسنده مدام از کتابی به نام «مرگ» نوشته شخصی به نام درلینکورت نام می‌برد، و به نظر می‌رسد که هر دو زن به این کتاب علاقه خاصی دارند. چندان مطمئن نیستم که این کتاب واقعی بوده یا نه، و اگر واقعی بوده مطالبش به چه صورتی بوده‌اند. اما با توجه به صحبت‌هایی که در این کتاب و حول کتاب «مرگ» گفته می‌شود، می‌توان انتظار داشت که کتاب درباره عقاید مذهبی درباره مرگ و روایاتی مرتبط با آن بوده؛ و احتمالا از انجیل شریف نیز بهره‌ای گرفته باشد که:

سحر یکشنبه، مریم مجدلیه و آن مریم دیگر به سر قبر رفتند. یکی از فرشتگان خداوند از آسمان پایین آمده، بر سنگ دهانه آن نشست. صورت فرشته می‌درخشید و لباسش مثل برف سفید بود. نگهبانان با دیدن او به شدت ترسیده، و چون مرده، بی‌حرکت بر زمین افتادند. فرشته به زنان گفت: «نترسید! می‌دانم به دنبال عیسای مصلوب می‌گردید؛ او این‌جا نیست! بیایید و جای جسدش را به چشم خود ببینید. و اکنون شتابان رفته، به شاگردانش بگویید که او به جلیل می‌رود تا ایشان را در آن‌جا ببیند.» زنان با ترسی آمیخته با شادیِ بسیار از قبر خارج شدند و رفتند تا پیغام فرشته را به ایشان بدهند. در همان حال که می‌دویدند، ناگهان عیسی را مقابل خود دیدند! او گفت: «سلام!» زن‌ها به پاهای او افتادند و او را پرستش کردند. عیسی به ایشان فرمود: «نترسید! بروید و به برادران من بگویید که هر چه زودتر به جلیل بروند تا مرا در آن‌جا ببینند.»

شاید نویسنده قصد داشته با بازگرداندن خانم ویل به زندگی، این منحصربه‌فرد بودن مسیح را دست بیندازد. اما بعید نیست که این داستان نیز مشابه داستان هدایت به واقعیت بدل شده باشد و بعدها به عنوان روایتی واقعی از «زندگی پس از زندگی» دهان به دهان تعریف شده باشد. چه، مدتی پیش ماجرای عزیزآقای کودک‌کش را به عنوان خاطره‌ای از یکی از هم‌محله‌ای‌های قدیمی و گم‌نام مادربزرگم از زبان او و مادرم شنیدم و به سختی توانستم جلوی خنده‌ام را بگیرم!

[Tom · Rating 3 out of 5]

"The Apparition of Mrs. Veal is a pamphlet that was published anonymously in 1706 and is usually attributed to Daniel Defoe. Titled in full A True Relation of the Apparition of one Mrs. Veal, the next Day after her Death: to one Mrs. Bargrave at Canterbury. The 8th of September 1705, it has been described as 'the first modern ghost story'." Stock, Robert D. (2014). The Holy and the Daemonic from Sir Thomas Browne to William Blake. Princeton University Press. p. 92.

[sona · Rating 4 out of 5]

a very short but enjoyable read! considered one of the earliest modern ghost stories, this is written in a journalistic style accounting all events as told by Mrs. Bargrave and the credibility of hers and opposing accounts, so definitely not scary in a classic ghost story sense. there is theory floating round that this was published to promote the within named book about death, but still very cool!

also considered one of the first queer ghost stories, which you can’t argue with after reading the following:
- “and so, like two Christian friends, they comforted each other under their sorrow.”
- “As they were admiring friendship, Mrs. Veal said, Dear Mrs. Bargrave, I shall love you for ever. In these verses there is twice used the word Elysian, Ah! says Mrs. Veal, these poets often have such name for heaven.”

What good friends they must have been! 😀

3.5 rounded up to 4, because of the cool history around it all

[Ella · Rating 4 out of 5]

I actually really liked this Gothic text, it reminded me of A-levels and I liked the fact that it was an arguably queer ghost story.

[Maho · Rating 3 out of 5]

It’s considered to be the first in quite a few areas: first gothic and first queer story among them:)

[Katie Grace · Rating 4 out of 5]

queer women ane ghosts? slay.

[Per · Rating 3 out of 5]

https://archive.org/details/WeirdTale...
http://www.gutenberg.org/ebooks/36587

Weird Tales reprint of a pamphlet by Daniel Defoe, written in 1705 and originally published in 1706. Not your regular ghost story, or "apparation narrative", claiming to be a retelling of a real happening. Since the reprint is missing the preface, let me start there...

This relation is matter of fact, and attended with such circumstances, as may induce any reasonable man to believe it. It was sent by a gentleman, a justice of peace, at Maidstone, in Kent, and a very intelligent person, to his friend in London, as it is here worded; which discourse is attested by a very sober and understanding gentlewoman, a kinswoman of the said gentleman's, who lives in Canterbury, within a few doors of the house in which the within-named Mrs. Bargrave lives; who believes his kinswoman to be of so discerning a spirit, as not to be put upon by any fallacy; and who positively assured him that the whole matter, as it is related and laid down, is really true; and what she herself had in the same words, as near as may be, from Mrs. Bargrave's own mouth, who, she knows, had no reason to invent and publish such a story, or any design to forge and tell a lie, being a woman of much honesty and virtue, and her whole life a course, as it were, of piety. The use which we ought to make of it, is to consider, that there is a life to come after this, and a just God, who will retribute to every one according to the deeds done in the body; and therefore to reflect upon our past course of life we have led in the world; that our time is short and uncertain; and that if we would escape the punishment of the ungodly, and receive the reward of the righteous, which is the laying hold of eternal life, we ought, for the time to come, to return to God by a speedy repentance, ceasing to do evil, and learning to do well: to seek after God early, if happily he may be found of us, and lead such lives for the future, as may be well pleasing in his sight.

The pamphlet references a few books and authors, one of which clearly stands out: Charles Drelincourt's book, The Christian's Defence against the Fears of Death. In the story, it's mentioned as Drelincourt's Book of Death. The Gutenberg edition includes a post-script To the Reader which can be read in full here: http://www.gutenberg.org/files/36587/...

An adventurous bookseller had ventured to print a considerable edition of a work by the Reverend Charles Drelincourt, minister of the Calvinist church in Paris, and translated by M. D'Assigny, under the title of "The Christian's Defence against the Fear of Death, with several directions how to prepare ourselves to die well." But however certain the prospect of death, it is not so agreeable (unfortunately) as to invite the eager contemplation of the public; and Drelincourt's book, being neglected, lay a dead stock on the hands of the publisher. In this emergency, he applied to De Foe to assist him, (by dint of such means as were then, as well as now, pretty well understood in the literary world,) in rescuing the unfortunate book from the literary death to which general neglect seemed about to consign it.

De Foe's genius and audacity devised a plan which, for assurance and ingenuity, defied even the powers of Mr. Puff in the Critic: for who but himself would have thought of summoning up a ghost from the grave to bear witness in favour of a halting body of divinity? There is a matter-of-fact, business-like style in the whole account of the transaction, which bespeaks ineffable powers of self-possession. [...]

https://en.wikipedia.org/wiki/The_App... mentions this theory, and points out that no one really knows the truth behind it all... One of Defoe's earliest biographers claimed that The Apparition had been written specifically to promote Drelincourt's book in response to a complaint about its slow sales, but the veracity of this claim is unclear; as William Lee puts it, "all this is circumstantial". What is absolutely certain is that, to boost the sales, Defoe's pamphlet was eventually included in prints of Drelincourt's book, which you can read here: https://archive.org/details/christian...

I'm tempted to raise my rating from 3 of 5 to 4 of 5 just for how wonderfully circular all this becomes.

The other books and authors mentioned are as follows...

She also mentioned Dr. Sherlock, the two Dutch books which were translated, written upon death, and several others. [...]
Then Mrs. Veal mentioned Dr. Kenrick's Ascetick, at the end of which he gives an account of the lives of the primitive Christians. [...]
Mr. Norris has a fine copy of verses, called Friendship in Perfection, which I wonderfully admire.

Friendship in Perfection by John Norris can be found in this collection: https://quod.lib.umich.edu/e/eebo/A52...

Ascetick by Kenrick is likely The Happy Ascetic by Anthony Horneck, which can be found here: https://quod.lib.umich.edu/e/eebo/A44...

Googling anything related to a doctor Sherlock is just giving me a huge headache, Dutch or not, so, I'll leave that to someone with infinite time on their hands. I'll leave you with the poem by Norris...

Damon and Pythias. Or, Friendship in perfection.

Pyth.
I.
'TIs true (my Damon) we as yet have been
Patterns of constant love I know,
We have stuck so close, no third could come between,
But will it (Damon) will it still be so?

Da.
II.
Keep your love true, I dare engage that mine
Shall like my Soul immortal prove.
In friendship's Orb how brightly shall we shine
Where all shall envy, none divide our love!

Pyth.
III.
Death will; when once (as 'tis by fate design'd)
T' Elysium you shall be remov'd,
Such sweet Companions there no doubt you'l find
That you'l forget that Pythias e're you lov'd.

Da.
IV.
No, banish all such fears, I then will be
Your Friend and guardian Angel too.
And tho with more refined Society
I'l leave Elysium to converse with you.

Pyth.
V.
But grant that after fate you still are kind,
You cannot long continue so,
When I like you become all thought and mind
By what mark then shall we each other know?

Da.
VI.
With care on your last hour I will attend,
And lest like Souls should me deceive
I closely will embrace my new-born friend,
And never after my dear Pythias leave.

[Deb · Rating 3 out of 5]

Apparently, this was published anonymously in 1706 as a pamphlet. It's considered "the first modern ghost story." It's considered a work of fiction possibly written to help sell a book someone else wrote about death. Mrs. Bargrave doesn't realize her visitor was supposedly dead before her nice little visit and chat with Mrs. Veal. It was a quick read.

[Hossein M. · Rating 3 out of 5]

داستانی کوتاه، به‌سبک داستان اشباح، نوشته‌شده به‌سال ۱۷۰۶. چیزی که خواندن‌ش را لذت‌بخش کرد فارسیِ جناب کامشاد بود‌، که یکی‌دو روز پیش درگذشتند.

[Andy Hickman · Rating 3 out of 5]

Caution: Geek ahead!

We all know and love the popular Sherlock Holmes detective stories, featuring the ex-military doctor John Watson. The first of which ‘A Study in Scarlet’ was published by Sir Arthur Conan Doyle in 1887.

But more than 180 years earlier both names are mentioned in an original detective mystery story!

Over the summer break I read “A TRUE RELATION OF THE APPARITION OF ONE MRS VEAL” by Daniel DeFoe (1706)
[Daniel DeFoe was the author of the famous ‘Robinson Crusoe’].

In this short story an investigative journalist looks into the mysterious case of two friends meeting, only to find that one of them had died the day before without the other’s awareness.
But what stands out is that there is mentioned two fellows named .. Doctor SHERLOCK and Captain WATSON.

Interesting !?!
How come I hadn’t known about this prior to stumbling across it in my reading short fiction?

See link below {note page 3, and page 6}
https://quod.lib.umich.edu/e/ecco/004...

[Daniel · Rating 3 out of 5]

Published in 1706, "The Apparition of Mrs. Veal" has been described as the first ghost story. It is, in fact, part of what was already then the fully established genre of the Apparition Narrative, in which a the spirit of a dead person comes back to life and visits a living person. In this story, Mrs. Bargrave is visited by her old neighbor, friend, and confidante--who she hasn't seen in two years, Mrs. Veal--who stops by before going taking off on an unspecified journey. Some of her acquaintances believe her and others don't. The story is extremely insistent on its own facticity and accuracy, as its value lies in part in its proposed status as evidence of the afterlife.

[Scott Harris · Rating 4 out of 5]

This is a short tale but is well written, using a journalistic evidence tone with someone accounting it from the eyes of many witnesses. The effect of which is to create an aire of beleivability from the straw man of those who doubt. There has been some academic debate about whether Defoe actually wrote this but it is nevertheless worth the read.

[hidefan · Rating 2 out of 5]

Considerada por algunos expertos como la primera historia de fantasmas moderna. Publicada en un panfleto en 1706 de forma anónima, su autoría se atribuyó a Daniel Defoe, el autor de Robinson Crusoe. Presentada como una historia real, narrada por una mujer que asegura conocer a la protagonista de los hechos y que responde por su credibilidad, nos narra cómo una mujer, la señora Bargrave, recibe la visita de una vieja amiga, la señora Veal. Inseparables desde pequeñas por sus amargas circunstancias comunes, pese a prometerse amistad eterna con la edad adulta se fueron distanciando la una de la otra, así que para la señora Bargrave es toda una sorpresa que su antigua amiga se presente por sorpresa en su casa, asegurando que está a punto de partir a un largo viaje y quería verla antes de marcharse. Ambas pasan casi dos horas juntas, rememorando buenos tiempos y hablando de religión. La señora Veal le pide a su amiga que le escriba una carta a su hermano dándole instrucciones de qué hacer con una serie de objetos personales. Finalmente la señora Veal se marcha prácticamente sin darle oportunidad a su amiga de despedirse, aduciendo que tiene que ir a visitar a un primo suyo. Cuando la señora Bargrave va a casa del primo en cuestión a ver si encuentra allí a la señora Veal, se queda anonadada cuando le informan de que su amiga murió el día anterior a su visita.

Es un relato muy cortito, 24 páginas, en el que ambas amigas conversan sobre los sufrimientos que han padecido en vida y cómo no hay que preocuparse porque una vez crucemos al otro lado no solo estos sufrimientos cesarán, sino que nos abrirán las puertas al descanso eterno. Básicamente que Dios tiene un plan para nosotros, que nunca nos envía más de lo que podemos soportar y que hay que vivir con dignidad y aguantarlo todo para que podamos ir al cielo después, directrices que le serán más que familiares a los cristianos. Como historia de terror, más allá de la revelación de que la señora Veal era un fantasma, no tiene mucho más.

La versión gratuita que puede encontrarse en Gutenberg incluye un postfacio de autoría desconocida en la que se explica que Defoe escribió el relato como favor a un amigo suyo básicamente como publicidad de un texto religioso acerca de aceptar la muerte que se menciona varias veces en la historia, que hasta entonces no estaba vendiendo nada. Al parecer, la estrategia publicitaria funcionó a las mil maravillas.

Un texto curioso más por su valor histórico que por otra cosa al ser de las primeras historias de fantasmas registradas (y conservadas) en texto.

Que por cierto, el primo al que supuestamente debe visitar la señora Veal se llama Watson, y curiosamente en su conversación las dos amigas mencionan unos libros de un tal Dr. Sherlock... Cosas que te encuentras que te alegran el día.

[Delanie Dooms · Rating 4 out of 5]

This is an early ghost story written by Daniel Defoe in 1706.

It details the appearance of a woman named Mrs. Veal to her estranged friend, Mrs. Bargrave, as a final farewell after death. Some of the more basic themes of the text are of friendship and death, but probably the most important themes being the nature of evidence and a specific view on religion.

For all these themes, I have written them here:

Thus,

Friendship:

This theme is paramount in the structure of the story. When Mrs. Veal and Mrs. Bargrave are young, they become good friends, even though one is wealthy and the other is not; this friendship is so great that the two design never to part from each other. However, as it is not the way with the wealthy to be loyal, nor it is the way with people to part from economic self-interest generally, so our friend Mrs. Veal eventually leaves Bargrave for London due to a position her brother gets. This is such a complete severing of tyes that for upwards of two years Mrs. Bargrave is abandoned.

When Mrs. Veal is on her deathbed, I suppose she thinks of Mrs. Bargrave, and, when she dies, she appears to her; she, of course, tells Mrs. Bargrave that she is regretful of her decision to leave, and, Mrs. Bargrave being cynical (but also happily forgiving), states that she merely thought wealth had taken her (as it often does) and that was that. For all intent and purposes, Mrs. Veal is probably genuine in her renunciation of her former actions, as she does not merely use Mrs. Bargrave to deliver her will; rather, they spend quite a sum of time together, catching up, as it were. In this sense, we see Defoe portraying friendship as something indeed quite loyalty driven, and not to be messed with lightly, as our doomed woman shows in her repentance.

Death & Religion:

I put these two together merely because they are mostly inseperable. The book The Christian's Defence against Death is mentioned numerously, and, moreover, the portrayal of infinite angels helping humans along their way is portrayed glowingly. Like in other Defoe works, this all connects with the afterlife, and, in particular, the notion that all rotten affairs distributed by Heaven are not merely rotten--rather, they are good things, which shall be over presently and have a purpose. They are not to be feared or lamented; they are of God.

Evidence:

The belief in Mrs. Bargrave's story is entirely dependent on the witnesses gotten, the believability/credibility of Mrs. Bargrave herself, and of sundry things that could not have been known by anyone unless told by Mrs. Veal herself (like the scoured dress). What Defoe states near the end--viz., "[the case] has very much affected me, and I am as well satisfied [of its truth] as I am of the best-grounded matter of fact. And why we should dispute matter of fact, because we cannot solve things of which we can have no certain or demonstrative notions, seems strange to me; Mrs. Bargrave's authority and sincerity alone would have been undoubted in any other case"--seems a good summation of the point.

This story isn't much of a ghost story, and, it would appear, Defoe's position on ghost is rather not that they are 'ghosts' entire, but that this--and the numerous other stories like it from around this time--are stories of apparitions rather than ghosts. These are not spirits, but rather spirits that have taken physical form (the form of the flesh) for their apperances.

I liked this story quite a bit, although it is short, and although it is nothing like later ghost stories.

[Roxana · Rating 2 out of 5]

From Daniel Defoe I only knew Robinson Crusoe, I haven't even heard another story written by him, so it was a surprise for me to find this story.
This is a short account of a woman that was visited by ther former friend, Mrs Veal. To that point nothing is relevant, the woman just tell her friend that she is sorry that their friendship have cooled, and that she came to say goodbye before she goes away in a trip apparently alone and without saying where. There is nothing extraordinary about that... Except, that the visit took place a day after Mrs. Vail passed the way

[Richard Dominguez · Rating 3 out of 5]

From the author of the classic Robinson Crusoe comes this very short story that lies more in the paranormal genre than horror.
The story is dated and adds nothing new to readers today, but I can imagine that at the time it could have been a scary read.
Mrs Veal makes a journey to meet an old friend Mrs Bargrave. Their is some reminiscing of their time together and the surprise come later on when Mrs Bargrave inquires about her friend.
A fast read laid out simply with nothing in the way of fanfare or the like.

[Karin · Rating 1 out of 5]

MEh....

I'm surprised people tag this as 'horror'. I think it must be only because of the ghost element.

The story is boring. It's told in a kind of journalistic manner, to make it seem real, but the main part─ the encounter with the ghost─ is pretty much a conversation filled with moralistic and preachy stuff, so no thanks.

I wish I had enjoyed this, specially considering I had never read Defoe before; what a shame.

[Michelle · Rating 3 out of 5]

Dubbed “the first modern ghost story”, this is a short tale of a woman who receives a visit from an old friend, only to find out she died sometime prior. Think of the urban legend/ghost story that starts with guy meeting girl, has a great time, and when they part she leaves a sweater. Guy goes to return the sweater and is faced with the girl’s parents, who respond, “My daughter died —— years ago, wearing that very sweater.”

Super fun to read the OG version, or one of at the very least.

[Sem · Rating 3 out of 5]

The 'To the Reader' from the 1840 edition of Defoe's Novels and Miscellaneous Works which is included in the Gutenberg edition is vastly more entertaining than the prosy Mrs Veal and her post mortem book recommendations.

[Dan · Rating 4 out of 5]

Masterfully constructed tale

This story is an example of a master storyteller creating a story for a specific purpose. The revelation at the end of the story as to its purpose, can't help but prove the brilliance of it's author.

[David Hollywood · Rating 3 out of 5]

While being a ghost story it won't keep you awake at night and is recommended more for its beautiful use of conditional language than for the plot or story.

[Gr1972 · Rating 3 out of 5]

3 out of 5

[Steve · Rating 2 out of 5]

superstitious nonsense

[sonataiscool · Rating 3 out of 5]

Interesting ghost story about two friends written in the early 18th century.

[Nikhil Patel · Rating 3 out of 5]

Written in 1706. It has some eerie moments for sure.

[Simon Jones · Rating 2 out of 5]

The story is ok and a little thought provoking. The language is a little hard to get flowing, for me any way. You have to take into account it was written in the 1700’s