What do you think?
Rate this book
To the Devil during Dawn #อนธการกลืนหาย
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 6 of 6 reviews
Read
November 13, 2024ชอบภาษาเขียนและการบรรยายฉากต่าง ๆ มากค่ะ ดีจนเห็นภาพเลย สองตอนสุดท้ายนั้นบีบคั้นหัวใจเราสุด ๆ แล้วก็อยากขอบคุณที่เขียนตอนจบด้วยมุมมองของเธอคนนั้นด้วยค่ะ ลงตัวและดีที่ได้เห็นมุมมองนี้ ประทับใจค่ะ
This entire review has been hidden because of spoilers.
October 3, 2025
4 ⭐ หัวใจให้วูลฟ์กัง💘💝💖💗💓💞💕💟❣️❤️🩷🧡💛💚💙🩵💜🤎🖤🩶🤍
ตอนอ่านพาร์ทเซราฟรู้สึกเฉย ๆ เพราะเห็นแค่มุมเดียว ไม่ค่อยได้รู้จักวูลฟ์กัง แล้วก็จะมีตอนที่พี่สาวมาแล้วเราก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตลค.รู้เท่าไหนเรารู้เท่านั้นเลย แล้วเซราฟก่อนจำได้มันก็งง ๆ ไม่รู้เรื่องอะ แต่ก็เอ็นดูนะ เหมือนหมาน้อย เราชอบเซราฟตอนจำได้แล้วมากกว่ามันดูมีอะไรดี แต่ว่าสำหรับเรามันเปลี่ยนได้ไวเกินไปหน่อย เพราะก่อนหน้านี้ตอนคริสมาสต์เซราฟเคยพูดแนว ๆ ถ้าความทรงที่จำไม่ได้มันเป็นคนไม่ดีล่ะแล้วก็ร้องไห้หนัก แต่พอจำได้เราไม่รู้สึกว่ามันตกใจหรือสับสนขนาดนั้น มันปรับตัวได้ไวมาก ๆ ทั้งที่10ปีอะ 10ปีที่ใช้ชีวิตแบบนี้มาโดยที่ไม่มีความทรงจำตอนเด็กเลย จู่ ๆ ได้เห็นตัวเองในอดีตแล้วจำได้ทุกอย่าง มันไม่สับสนกับตัวเองหน่อยเหรอเพราะนิสัยความคิดก็ต่างกันมากอะ แล้วพอจูบกันตอนนั้นเลย ก้ไม่ได้รู้สึกอะไรมากเพราะงงกับเซราฟอยู่ ตอนที่ตายก็แอบนิ่ง เพราะมันไวมาก5555 มันไวมากจิง ๆ แบบ เพิ่งเต้นรำเพิ่งบอกรักกันไปแปป ๆ ตายแล้ว 😭 .เหม่อ
อ่านจนจบเราก็มาคิดว่า เราแทบไม่รู้จักตลค.นี้เลยนี่หว่า ตัวตนจิง ๆ ตอนเด็กก็เป็นมุมมองพี่สาว เราไม่รู้ว่าตอนนั้นเซราฟคิดยังไง อะไรทำให้เป็นเด็กแบบนั้น พอตอนโตได้ความทรงจำไม่นานก็ตาย เลยเสียดายอยากรู้จักมากกว่านี้เผื่อจะเข้าใจมากขึ้น
ถึงพาร์ทเซราฟเราจะเฉย ๆ แต่พอเข้าพาร์ทวูลฟ์กังเราชอบมาก ๆๆๆๆ เหมือนมันลงล็อค ทุกอย่างมันเป็นรูปเป็นร่าง อะไรที่ตอนแรกไม่เข้าใจก็เข้าใจ อะไรที่เซราฟมันไม่รู้เราก็ได้รู้ เราชอบวูลฟ์กังเพราะพออ่านแล้วเข้าใจเขา ได้รู้ว่าเป็นคนยังไง เพราะได้เห็นตอนอยู่กับที่บ้าน ได้เห็นความคิด มันก็เข้าใจตลค.นี้ เราชอบตอนอยู่ในห้องใต้ดินที่คิดถึงพ่อ แม่ เออร์เนส ได้เห็นสิ่งที่คิดแล้วมันฮือ สงสารและเข้าใจอะ เป็นสิ่งที่เราไม่ได้รู้สึกกับเซราฟ เลยค่อนข้างเสียดาย
ตอนแรกแอบคิดว่าการเล่าแบบนี้ดีรึป่าวนะ เพราะได้เห็นทีละมุมมอง ตอนอ่านเซราฟมันเลยดูกั๊ก ๆ อะ แต่พออ่านมุมมองวูลฟ์กังก็เข้าใจทุกอย่างมันต้องเล่าแบบนี้จริง ๆ ถ้าเปลี่ยนวิธีการเล่าตอนเซราฟตายแต่วูลฟ์กังไม่รู้มันจะไม่ทรมานเท่าเล่าแบบนี้เลย ตอนที่อ่านเหมือนจะตายจริง ๆ เพราะเรารู้แล้วอ่านมาแล้วว่ามันตาย แต่วูลฟ์กังไม่รู้และยังรออะ โอย ยิ่งเจอจดหมายไปคือจบ ตาย กรุตาย ถ้าได้อ่านอีกรอบพาร์ทเซราฟน่าจะสนุกมากกว่าตอนอ่านรอบแรกคิดว่านะเพราะได้รู้มุมมองวูลฟ์กังละ แต่เหมือนไปตายอะ ตายแน่ ๆ สู้รึป่าว
ตอนอ่านก็สงสัยในความรู้สึกของสองคนนี้ ก็รู้แหละว่ารักแต่ไม่ค่อยเกทว่ารักแบบไหนนะ พออ่านจดหมายก็พอจะเข้าใจความรักของสองคนนี้ขึ้นมาบ้าง เราชอบตอนงานคริสมาสต์มาก ๆ เลย ตอนอยู่บนเวทีที่มองกัน ตอนเมาแล้วนั่งคุยกัน ความสงบก่อนพายุมาชัด ๆ 😭
อีกอย่างที่ชอบคือรูปภาพในเล่ม สวยมากกก แล้ววิธีจัดวางก็น่าสนใจอะ ชอบมาก ๆๆ เลย
รวม ๆ คือชอบ เป็นปสก.อ่านนิยายใหม่ ๆ ที่ดี ร้องไห้ตาปูด วันไหนร้องไห้ไม่ออก ชีวิตมีความสุขเกินไปคงจะหยิบมาอ่าน รักวูลฟ์กัง 🥰 (รักเซราฟด้วย)
ตอนอ่านพาร์ทเซราฟรู้สึกเฉย ๆ เพราะเห็นแค่มุมเดียว ไม่ค่อยได้รู้จักวูลฟ์กัง แล้วก็จะมีตอนที่พี่สาวมาแล้วเราก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตลค.รู้เท่าไหนเรารู้เท่านั้นเลย แล้วเซราฟก่อนจำได้มันก็งง ๆ ไม่รู้เรื่องอะ แต่ก็เอ็นดูนะ เหมือนหมาน้อย เราชอบเซราฟตอนจำได้แล้วมากกว่ามันดูมีอะไรดี แต่ว่าสำหรับเรามันเปลี่ยนได้ไวเกินไปหน่อย เพราะก่อนหน้านี้ตอนคริสมาสต์เซราฟเคยพูดแนว ๆ ถ้าความทรงที่จำไม่ได้มันเป็นคนไม่ดีล่ะแล้วก็ร้องไห้หนัก แต่พอจำได้เราไม่รู้สึกว่ามันตกใจหรือสับสนขนาดนั้น มันปรับตัวได้ไวมาก ๆ ทั้งที่10ปีอะ 10ปีที่ใช้ชีวิตแบบนี้มาโดยที่ไม่มีความทรงจำตอนเด็กเลย จู่ ๆ ได้เห็นตัวเองในอดีตแล้วจำได้ทุกอย่าง มันไม่สับสนกับตัวเองหน่อยเหรอเพราะนิสัยความคิดก็ต่างกันมากอะ แล้วพอจูบกันตอนนั้นเลย ก้ไม่ได้รู้สึกอะไรมากเพราะงงกับเซราฟอยู่ ตอนที่ตายก็แอบนิ่ง เพราะมันไวมาก5555 มันไวมากจิง ๆ แบบ เพิ่งเต้นรำเพิ่งบอกรักกันไปแปป ๆ ตายแล้ว 😭 .เหม่อ
อ่านจนจบเราก็มาคิดว่า เราแทบไม่รู้จักตลค.นี้เลยนี่หว่า ตัวตนจิง ๆ ตอนเด็กก็เป็นมุมมองพี่สาว เราไม่รู้ว่าตอนนั้นเซราฟคิดยังไง อะไรทำให้เป็นเด็กแบบนั้น พอตอนโตได้ความทรงจำไม่นานก็ตาย เลยเสียดายอยากรู้จักมากกว่านี้เผื่อจะเข้าใจมากขึ้น
ถึงพาร์ทเซราฟเราจะเฉย ๆ แต่พอเข้าพาร์ทวูลฟ์กังเราชอบมาก ๆๆๆๆ เหมือนมันลงล็อค ทุกอย่างมันเป็นรูปเป็นร่าง อะไรที่ตอนแรกไม่เข้าใจก็เข้าใจ อะไรที่เซราฟมันไม่รู้เราก็ได้รู้ เราชอบวูลฟ์กังเพราะพออ่านแล้วเข้าใจเขา ได้รู้ว่าเป็นคนยังไง เพราะได้เห็นตอนอยู่กับที่บ้าน ได้เห็นความคิด มันก็เข้าใจตลค.นี้ เราชอบตอนอยู่ในห้องใต้ดินที่คิดถึงพ่อ แม่ เออร์เนส ได้เห็นสิ่งที่คิดแล้วมันฮือ สงสารและเข้าใจอะ เป็นสิ่งที่เราไม่ได้รู้สึกกับเซราฟ เลยค่อนข้างเสียดาย
ตอนแรกแอบคิดว่าการเล่าแบบนี้ดีรึป่าวนะ เพราะได้เห็นทีละมุมมอง ตอนอ่านเซราฟมันเลยดูกั๊ก ๆ อะ แต่พออ่านมุมมองวูลฟ์กังก็เข้าใจทุกอย่างมันต้องเล่าแบบนี้จริง ๆ ถ้าเปลี่ยนวิธีการเล่าตอนเซราฟตายแต่วูลฟ์กังไม่รู้มันจะไม่ทรมานเท่าเล่าแบบนี้เลย ตอนที่อ่านเหมือนจะตายจริง ๆ เพราะเรารู้แล้วอ่านมาแล้วว่ามันตาย แต่วูลฟ์กังไม่รู้และยังรออะ โอย ยิ่งเจอจดหมายไปคือจบ ตาย กรุตาย ถ้าได้อ่านอีกรอบพาร์ทเซราฟน่าจะสนุกมากกว่าตอนอ่านรอบแรกคิดว่านะเพราะได้รู้มุมมองวูลฟ์กังละ แต่เหมือนไปตายอะ ตายแน่ ๆ สู้รึป่าว
ตอนอ่านก็สงสัยในความรู้สึกของสองคนนี้ ก็รู้แหละว่ารักแต่ไม่ค่อยเกทว่ารักแบบไหนนะ พออ่านจดหมายก็พอจะเข้าใจความรักของสองคนนี้ขึ้นมาบ้าง เราชอบตอนงานคริสมาสต์มาก ๆ เลย ตอนอยู่บนเวทีที่มองกัน ตอนเมาแล้วนั่งคุยกัน ความสงบก่อนพายุมาชัด ๆ 😭
อีกอย่างที่ชอบคือรูปภาพในเล่ม สวยมากกก แล้ววิธีจัดวางก็น่าสนใจอะ ชอบมาก ๆๆ เลย
รวม ๆ คือชอบ เป็นปสก.อ่านนิยายใหม่ ๆ ที่ดี ร้องไห้ตาปูด วันไหนร้องไห้ไม่ออก ชีวิตมีความสุขเกินไปคงจะหยิบมาอ่าน รักวูลฟ์กัง 🥰 (รักเซราฟด้วย)
This entire review has been hidden because of spoilers.
July 31, 2025
ขออนุญาตวิจารณ์อย่างรวดเร็วและไม่เป็นทางการ
ซึ่งที่หนังสือเล่มนี้มีอะไรที่ขาดไปเยอะอยู่มากหากมองจากมาตราฐานของเรา หนังสือเล่มนี้เล่าจากหลายมุมมองโดยมุมมองแรกมองจากเซราฟซึ่งคิดว่าเป็นมุมมองที่น่าเบื่อที่สุดเพราะเป็นมองในมุมที่ยังไม่รู้อะไร ซึ่งการที่ใช้มุมมองนี้ก็ไม่ได้ผิด แต่พอมุมมองนี้ดำเนินไปพร้อมกับการดำเนินเรื่องที่ไม่ได้มีอะไรตื่นเต้น ปมที่ทิ้งไว้ก็เดาออกได้ง่ายตั้งแต่อ่านบทแรกๆ ก็รู้สึกว่าควรหาอะไรอย่างอื่นมาเป็นจุดแข็งแรงให้คนอ่านอยากอ่านต่อมากกว่านี้ แต่ทุกอย่างที่ดำเนินไปในมุมมองเซราฟมันกลางๆ หมดเลย ยิ่งเซราฟที่เป็นลมแล้วตื่นขึ้นมา เป็นลมแล้วตื่นขึ้นมาอีกซ้ำๆ วนๆ ไปจนเดาได้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นยิ่งทำให้น่าเบื่อ ซึ่งมันเข้าใจได้ว่าทำไมเล่าในมุมมองเซราฟถึงไม่ทิ้งอะไรให้เรารู้เท่าที่ควร แต่ก็อย่างที่บอกไว้ตอนแรกว่าก็ควรหาจุดอื่นที่สามารถให้คนอ่านยึดเหนี่ยวกับมันได้บ้าง
พอเปลี่ยนมุมองมาเป็นของวูลฟ์กังทำให้การดำเนินเรื่องเริ่มมีมิติมากขึ้น แต่ก็มีจุดที่น่าเบื่อตรงที่เวลาเล่ามุมมองซ้ำนักเขียนมักจะเล่าข้ามดีเทลที่เล่าไปแล้วในมุมมองเซราฟ เราว่านักเขียนคิดผิดมากที่เลือกจะข้ามมันไปแล้วเล่าแค่เฉพาะตอนที่สำคัญ มันไม่จำเป็นต้องเล่าทุกเหตุการณ์ก็จริง แต่ก็เล่าผ่านมุมมองวูลฟ์กังที่เป็นเหมือนกับกระจกสะท้อนมุมมองของเซราฟจะยิ่งเพิ่มความหนักแน่นและความมีมิติมากขึ้น ซึ่งพอข้ามไปแล้วก็รู้สึกเหมือนนักเขียนไม่ได้ใส่ใจกับมุมมองนั้นเลย
น่าแปลกใจที่มุมมองที่เราดันชอบที่สุดเป็นมุมมองจากชาล็อตและโดโรธี อาจเป็นเพราะทุกอย่างมันไม่ได้เล่าวนเวียนเหมือนเดิม คงต้องขอบคุณวูลฟ์กังกับเซราฟด้วยที่ปูเนื้อเรื่องมาให้จนพอมาถึงมุมมองของทั้งสองคนนี้ทำให้เรารู้สึกชอบมากกว่า อาจเป็นเพราะมันมีกลิ่นอายบางอย่างที่เราชอบต่างจากอีกสองมุมมองแรกที่ไม่ชอบการดำเนินเรื่องและกลิ่นอายของมัน
แต่ถึงจะไม่ชอบยังไงพอมาถึงช่วงของจดหมายก็ทำให้เราร้องไห้ได้อยู่ดี มีคนเคยบอกว่าถ้าอยากเขียนตัวละครจากลาแล้วเจ็บเจียนตายให้จากลากันโดยเหลือทิ้งไว้แค่จดหมาย มันได้ผลนะ จากที่เราไม่ได้อินเซราฟกับวูลฟ์กังในตอนต้นก็มีจดหมายที่มาช่วยไว้ให้เรารู้สึกอินมากขึ้น
เสียดายตรงที่เรื่องนี้มีหลายอย่างให้เอามาเล่นได้ อย่างการไล่ผี โบสถ์ ปีศาจ ผีแต่กลับไม่ได้เอามาใช้ได้ดีเท่าที่ควร บ้านเมืองเป็นยังไงก็พูดไว้เพียงตอนต้นทำให้เราถูกจำกัดมุมมองให้แคบลง เรารู้เพียงไม่กี่อย่าง ส่งผลให้เราแทบไม่รู้อะไรที่สร้างมิติให้กับเรื่องนี้เลย เรารู้แค่เรื่องสำคัญๆ ซึ่งทำให้เชื่อยากว่าสิ่งนี้มีจริง เกิดขึ้นจริง บางทีการบรรยายถึงเมือง ถึงการมีอยู่เล็กน้อยๆ ที่ไม่สำคัญกับเนื้อเรื่องก็เพิ่มมิติให้เรื่องราวมันดูจริงได้ เสียดายที่เรื่องนี้ไม่ค่อยให้สิ่งนั้นที่เราต้องการ
ซึ่งที่หนังสือเล่มนี้มีอะไรที่ขาดไปเยอะอยู่มากหากมองจากมาตราฐานของเรา หนังสือเล่มนี้เล่าจากหลายมุมมองโดยมุมมองแรกมองจากเซราฟซึ่งคิดว่าเป็นมุมมองที่น่าเบื่อที่สุดเพราะเป็นมองในมุมที่ยังไม่รู้อะไร ซึ่งการที่ใช้มุมมองนี้ก็ไม่ได้ผิด แต่พอมุมมองนี้ดำเนินไปพร้อมกับการดำเนินเรื่องที่ไม่ได้มีอะไรตื่นเต้น ปมที่ทิ้งไว้ก็เดาออกได้ง่ายตั้งแต่อ่านบทแรกๆ ก็รู้สึกว่าควรหาอะไรอย่างอื่นมาเป็นจุดแข็งแรงให้คนอ่านอยากอ่านต่อมากกว่านี้ แต่ทุกอย่างที่ดำเนินไปในมุมมองเซราฟมันกลางๆ หมดเลย ยิ่งเซราฟที่เป็นลมแล้วตื่นขึ้นมา เป็นลมแล้วตื่นขึ้นมาอีกซ้ำๆ วนๆ ไปจนเดาได้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นยิ่งทำให้น่าเบื่อ ซึ่งมันเข้าใจได้ว่าทำไมเล่าในมุมมองเซราฟถึงไม่ทิ้งอะไรให้เรารู้เท่าที่ควร แต่ก็อย่างที่บอกไว้ตอนแรกว่าก็ควรหาจุดอื่นที่สามารถให้คนอ่านยึดเหนี่ยวกับมันได้บ้าง
พอเปลี่ยนมุมองมาเป็นของวูลฟ์กังทำให้การดำเนินเรื่องเริ่มมีมิติมากขึ้น แต่ก็มีจุดที่น่าเบื่อตรงที่เวลาเล่ามุมมองซ้ำนักเขียนมักจะเล่าข้ามดีเทลที่เล่าไปแล้วในมุมมองเซราฟ เราว่านักเขียนคิดผิดมากที่เลือกจะข้ามมันไปแล้วเล่าแค่เฉพาะตอนที่สำคัญ มันไม่จำเป็นต้องเล่าทุกเหตุการณ์ก็จริง แต่ก็เล่าผ่านมุมมองวูลฟ์กังที่เป็นเหมือนกับกระจกสะท้อนมุมมองของเซราฟจะยิ่งเพิ่มความหนักแน่นและความมีมิติมากขึ้น ซึ่งพอข้ามไปแล้วก็รู้สึกเหมือนนักเขียนไม่ได้ใส่ใจกับมุมมองนั้นเลย
น่าแปลกใจที่มุมมองที่เราดันชอบที่สุดเป็นมุมมองจากชาล็อตและโดโรธี อาจเป็นเพราะทุกอย่างมันไม่ได้เล่าวนเวียนเหมือนเดิม คงต้องขอบคุณวูลฟ์กังกับเซราฟด้วยที่ปูเนื้อเรื่องมาให้จนพอมาถึงมุมมองของทั้งสองคนนี้ทำให้เรารู้สึกชอบมากกว่า อาจเป็นเพราะมันมีกลิ่นอายบางอย่างที่เราชอบต่างจากอีกสองมุมมองแรกที่ไม่ชอบการดำเนินเรื่องและกลิ่นอายของมัน
แต่ถึงจะไม่ชอบยังไงพอมาถึงช่วงของจดหมายก็ทำให้เราร้องไห้ได้อยู่ดี มีคนเคยบอกว่าถ้าอยากเขียนตัวละครจากลาแล้วเจ็บเจียนตายให้จากลากันโดยเหลือทิ้งไว้แค่จดหมาย มันได้ผลนะ จากที่เราไม่ได้อินเซราฟกับวูลฟ์กังในตอนต้นก็มีจดหมายที่มาช่วยไว้ให้เรารู้สึกอินมากขึ้น
เสียดายตรงที่เรื่องนี้มีหลายอย่างให้เอามาเล่นได้ อย่างการไล่ผี โบสถ์ ปีศาจ ผีแต่กลับไม่ได้เอามาใช้ได้ดีเท่าที่ควร บ้านเมืองเป็นยังไงก็พูดไว้เพียงตอนต้นทำให้เราถูกจำกัดมุมมองให้แคบลง เรารู้เพียงไม่กี่อย่าง ส่งผลให้เราแทบไม่รู้อะไรที่สร้างมิติให้กับเรื่องนี้เลย เรารู้แค่เรื่องสำคัญๆ ซึ่งทำให้เชื่อยากว่าสิ่งนี้มีจริง เกิดขึ้นจริง บางทีการบรรยายถึงเมือง ถึงการมีอยู่เล็กน้อยๆ ที่ไม่สำคัญกับเนื้อเรื่องก็เพิ่มมิติให้เรื่องราวมันดูจริงได้ เสียดายที่เรื่องนี้ไม่ค่อยให้สิ่งนั้นที่เราต้องการ
November 4, 2025
เป็นนิยายที่วางพล็อตได้น่าสนใจ แต่พอได้มาอ่านจริงๆ แล้วเรารู้สึกว่าวิธีการดำเนินเรื่องมันค่อนข้างราบเรียบไปหน่อย โดยเฉพาะในพาร์ทของเซราฟ ซึ่งเป็นพาร์ทแรกและกินพื้นที่ไปมากกว่าครึ่งเล่ม ทำให้เวลาอ่านต้องใช้ความอดทนอยู่พอสมควร (อันที่จริงก็เกือบจะยอมแพ้ไปหลายรอบอยู่)
แต่พอพ้นพาร์ทของเซราฟไปเราว่าโอเคเลยล่ะ การดำเนินเรื่องดูน่าสนใจขึ้นมาก ส่วนที่เราชอบที่สุดในหนังสือเล่มนี้คงเป็นวิธีที่ผู้เขียนเลือกที่จะบดขยี้อารมณ์ผู้อ่านผ่านการเขียนจดหมายของเซราฟและวูล์ฟกัง ซึ่งมันทำให้เราเชื่อว่าความรู้สึกของตัวละครทั้งสองที่มีต่อกันนั้นมีอยู่จริง เราประทับใจในส่วนนี้มาก
ท้ายที่สุดแล้วพออ่านจบแล้วเราก็ค่อนข้างชอบอยู่พอสมควร เพียงแต่ถ้าพาร์ทแรกดำเนินเรื่องได้ดีกว่านี้มันก็คงจะสร้างอิมแพคในใจเราได้มากกว่าที่เป็นอยู่
แต่พอพ้นพาร์ทของเซราฟไปเราว่าโอเคเลยล่ะ การดำเนินเรื่องดูน่าสนใจขึ้นมาก ส่วนที่เราชอบที่สุดในหนังสือเล่มนี้คงเป็นวิธีที่ผู้เขียนเลือกที่จะบดขยี้อารมณ์ผู้อ่านผ่านการเขียนจดหมายของเซราฟและวูล์ฟกัง ซึ่งมันทำให้เราเชื่อว่าความรู้สึกของตัวละครทั้งสองที่มีต่อกันนั้นมีอยู่จริง เราประทับใจในส่วนนี้มาก
ท้ายที่สุดแล้วพออ่านจบแล้วเราก็ค่อนข้างชอบอยู่พอสมควร เพียงแต่ถ้าพาร์ทแรกดำเนินเรื่องได้ดีกว่านี้มันก็คงจะสร้างอิมแพคในใจเราได้มากกว่าที่เป็นอยู่
May 30, 2025
เฮ้อออ ไม่รู้จะพูดอะไร นอกจากอ่านจบแล้วโหวง ๆ ในใจ ร้องไห้แบบทิ้งทิชชู่ไปหลายตลบ อยากให้สมหวังแต่ก็ไม่เป็นดังใจหวัง 😭 มันดีมาก ดีจนแบบ เราพูดไม่ออก 55555 แต่มันดีนะ คือตอนอ่านจบนั่งเหม่อเลยค่ะ ผลงานคุณรทิมาไม่เคยทำให้เราผิดหวังเลย เราชอบวิธีการเล่าเรื่องที่มันค่อย ๆ ไต่ระดับไป ตะล่อมให้เราวางใจว่า ทุกอย่างจะต้องโอเค ก่อนจะฉุดเราลงมาด้วยความจริงที่ว่า มันไม่มีอะไรโอเคแต่แรกแล้ว T u T ทุกอย่างคือชะตาฟ้าลิขิต (กิลมอร์ลิขิต) เราเสียใจที่เขาไม่ได้คู่กัน แต่ก็วางใจที่วูล์ฟกังกับชาร์ล็อตได้อยู่ด้วยกันยันวันสุดท้ายของชีวิต ได้มีชีวิตต่อเพื่อบอกเล่าเรื่องราวของทั้งสี่คน ดีมากเลยค่ะ
September 30, 2025
ครบรสสุด ๆ สุข เศร้า เหงา ซึม ลึกลับแฟนตาซีที่จริงใจ เตรียมทิชชู่ 1 ห่อ แล้วก็ไปอ่านกันเลย ! 😭♥️
Displaying 1 - 6 of 6 reviews