What do you think?
Rate this book
Das achte Leben (Für Brilka) #1
Kahdeksas elämä (Brilkalle) – Osa 1
Eeppinen tarina yhden georgialaisen perheen kohtaloista levottoman vuosisadan aikana
1900-luvun alussa Venäjän keisarikunnan laitamilla elävä georgialainen perhe vaurastuu herkullisen huolella varjellun, sukupolvelta toiselle siirtyvän salaisen suklaareseptin avulla. Stasia oppii reseptin isältään ja vie sen mukanaan Pietariin, mistä hänen tuore aviomiehensä on saanut työpaikan Venäjän vallankumouksen ytimessä.
Sata vuotta Stasian muuton jälkeen Neuvostoliitto on hajonnut ja sisällissota on repinyt Georgian kappaleiksi. Niza, Stasian lapsenlapsenlapsi on jättänyt perheen ja muuttanut Berliiniin. Kun Nizan kaksitoistavuotias sisarentytär Brilka kieltäytyy palaamasta Tbilisiin matkustettuaan länteen, on Nizan pakko jäljittää hänet.
Vuodet vierivät, ja sukupolvi toisensa jälkeen kokee suuria rakkauksia ja niiden järisyttäviä loppuja. Maailma järkkyy kerta toisensa jälkeen, järkkyy taas ja lukija on haltioissaan, kun on löytänyt loistavan vanhanajan romaanin jossa elää ja oppia, tutustua unohtumattomiin ihmisiin, eksyä ja löytää taas tiensä uudelleen.
Kahdeksas elämä kasvaa ja kehittyy koko punaisen vuosisadan ajan. Reilusti yli tuhannella sivulla se kuvaa georgialaisen perheen nousua ja tuhoa kuuden sukupolven kuluessa. Se on suurieleinen eeppinen romaani sodasta ja sorrosta, unelmista ja rakkaudesta. Ja suklaasta, joka tuntuu tuovan muassaan niin hurmiota kuin tuhoakin.
Kahdeksas elämä julkaistaan suomeksi kahdessa osassa, joista tämä on ensimmäinen. Kirjan toinen osa julkaistaan keväällä 2025. Kirjan on suomentanut Raija Nylander.
1900-luvun alussa Venäjän keisarikunnan laitamilla elävä georgialainen perhe vaurastuu herkullisen huolella varjellun, sukupolvelta toiselle siirtyvän salaisen suklaareseptin avulla. Stasia oppii reseptin isältään ja vie sen mukanaan Pietariin, mistä hänen tuore aviomiehensä on saanut työpaikan Venäjän vallankumouksen ytimessä.
Sata vuotta Stasian muuton jälkeen Neuvostoliitto on hajonnut ja sisällissota on repinyt Georgian kappaleiksi. Niza, Stasian lapsenlapsenlapsi on jättänyt perheen ja muuttanut Berliiniin. Kun Nizan kaksitoistavuotias sisarentytär Brilka kieltäytyy palaamasta Tbilisiin matkustettuaan länteen, on Nizan pakko jäljittää hänet.
Vuodet vierivät, ja sukupolvi toisensa jälkeen kokee suuria rakkauksia ja niiden järisyttäviä loppuja. Maailma järkkyy kerta toisensa jälkeen, järkkyy taas ja lukija on haltioissaan, kun on löytänyt loistavan vanhanajan romaanin jossa elää ja oppia, tutustua unohtumattomiin ihmisiin, eksyä ja löytää taas tiensä uudelleen.
Kahdeksas elämä kasvaa ja kehittyy koko punaisen vuosisadan ajan. Reilusti yli tuhannella sivulla se kuvaa georgialaisen perheen nousua ja tuhoa kuuden sukupolven kuluessa. Se on suurieleinen eeppinen romaani sodasta ja sorrosta, unelmista ja rakkaudesta. Ja suklaasta, joka tuntuu tuovan muassaan niin hurmiota kuin tuhoakin.
Kahdeksas elämä julkaistaan suomeksi kahdessa osassa, joista tämä on ensimmäinen. Kirjan toinen osa julkaistaan keväällä 2025. Kirjan on suomentanut Raija Nylander.
561 pages, Hardcover
Published March 1, 2024
62 people are currently reading
1446 people want to read
About the author
Nino Haratischwili
34 books1,366 followersNino Haratischwili (Georgian: ნინო ხარატიშვილი) is a Georgian-born German novelist, playwright, and theater director.
Haratischwili was born and raised in Tbilisi, Georgia, where she attended a German-language school. To escape the political and social chaos that followed the collapse of the Soviet Union, she moved to Germany for two years in the early 1990s with her mother, where she attended the seventh and the eighth grade of school. Her family returned to Georgia afterwards. Haratischwili later moved to Germany again in order to attend drama school in Hamburg. She became a German citizen in 2012.
Haratischwili currently lives in Hamburg.
Haratischwili was born and raised in Tbilisi, Georgia, where she attended a German-language school. To escape the political and social chaos that followed the collapse of the Soviet Union, she moved to Germany for two years in the early 1990s with her mother, where she attended the seventh and the eighth grade of school. Her family returned to Georgia afterwards. Haratischwili later moved to Germany again in order to attend drama school in Hamburg. She became a German citizen in 2012.
Haratischwili currently lives in Hamburg.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 105 reviews
November 25, 2016
Gdybym mogła, dałabym tej książce 6 gwiazdek.
December 24, 2021
DNF after first part.
I love big, chunky books - they are great. Especially when they provide an immersive experience and let us forget about our daily struggles. I instantly got interested in the premise of 'The Eighth Life' - an epic novel telling the story of six generation of Jashi family, ranging not only over a century but also half of a globe (Tbilisi, Moscow, London, Berlin, Vienna, Prague and many many more). At the beginning I was very much into the story and its well-sketched historical background. The tragedies, the intense emotions, the struggles, the fights and the wars - it all kept me wanting more and searching for more. But at some point I noticed that I slowly started to lose interest in this novel - maybe because of its vastness, trying to encompass so much on its pages that at some point the reader loses the connection with the story and its characters. This novel has been even compared to the works of Tolstoj. And even though I still have not read any of his novels, I want to believe that Tolstoj can write and grip readers' hearts in a much more elegant way.
I love big, chunky books - they are great. Especially when they provide an immersive experience and let us forget about our daily struggles. I instantly got interested in the premise of 'The Eighth Life' - an epic novel telling the story of six generation of Jashi family, ranging not only over a century but also half of a globe (Tbilisi, Moscow, London, Berlin, Vienna, Prague and many many more). At the beginning I was very much into the story and its well-sketched historical background. The tragedies, the intense emotions, the struggles, the fights and the wars - it all kept me wanting more and searching for more. But at some point I noticed that I slowly started to lose interest in this novel - maybe because of its vastness, trying to encompass so much on its pages that at some point the reader loses the connection with the story and its characters. This novel has been even compared to the works of Tolstoj. And even though I still have not read any of his novels, I want to believe that Tolstoj can write and grip readers' hearts in a much more elegant way.
August 11, 2025
DNF
Z ulgą odkładam, choć nie mam w zwyczaju nie kończyć książek, tutaj dalej nie dam rady.
Z ulgą odkładam, choć nie mam w zwyczaju nie kończyć książek, tutaj dalej nie dam rady.
January 15, 2017
5 gwiazdek to za mało <3 cudo!
September 3, 2017
G E N I A L N E muszę szybko zdobyć drugą część
July 14, 2021
Nie ma chyba cudowniejszego czytelniczego uczucia, niż książka, którą bierzesz do rąk z niechęcią, a ona staje się Twoją najlepszą przyjaciółką i opowiada Ci najpiękniejszą, najsmutniejszą, pełną nadziei, miłości, ale i straty historię.
Brilko chce razem z Tobą poznać dalsze losy Twojej rodziny, która nigdy nie musiała istnieć. A może istnieje w każdym z nas.
Brilko chce razem z Tobą poznać dalsze losy Twojej rodziny, która nigdy nie musiała istnieć. A może istnieje w każdym z nas.
October 3, 2022
Niestety bardzo duże rozczarowanie. Książka usiłuje być czymś więcej niż jest w rzeczywistości. A według mnie jest niestety romansem, obyczajówką. Jej największym problemem jest grafomański, pretensjonalny styl. Bohaterowie są płytcy i jednowymiarowi. Autorka pokazuje jakieś wydarzenie, a potem przez kilkanaście stron streszcza dzieje bohaterów i próbuje je wplątać w wydarzenia historyczne. Czułem się jakbym czytał streszczenie na języku polskim w gimnazjum. Wiele tu klisz i schematów. Oczywiście kobiece bohaterki są ckliwe, poświęcają się dla rodziny oraz nie radzą sobie z własnymi emocjami. Ktoś już wcześniej zauważył, że większość konfliktów w tej książce jest rozwiązywanych "w łóżku". Wielki zawód. Zdecydowanie odradzam. Bardzo przereklamowana rzecz.
June 30, 2023
Kui jaan üle elatud, andusin häbi tundmata paariks päevaks lugemisorgiale. Mis nii viga seda teha, kui raamatust jagub koguni kolmeks päevaks. Mastaapne mitme põlvkonna lugu, kus meisterliku jutustamisoskusega harutatakse lahti võrdselt nii Gruusia eelmise sajandi ajalugu kui ka ühe suguvõsa tõuse ja languseid.
Ja kuigi ma usun, et see sobib pigem naistele ja pigem noorematele või keskealistele, siis ei, see ei ole siiski imal naistekas. Samas elu traagilised käänakud ja sõjakirjeldused on edasi antud kuidagi nii, et kannatab kenasti suviseks põõsaaluseks lugemiseks kasutada. Seda ilmselt põhjusel, et autor on siin selgelt vahendaja rollis - 1983. aastal sündinud Haratischwili ei jutusta ju enda kaasajast ja lisaks on ta suurema osa elust elanud Saksamaal, mis annab omamoodi eemalt vaataja meeleolu, kergelt lääneliku tunnetuse (tõsi, viimane toob sisse ka mõned moodsad elemendid, mis viimase aja romaanides möödapääsmatud, ent ma kinnitan, need ei ole üleliia esil, vähemasti mitte esimeses osas, aga ma ei imestaks, kui teises osas oleks tasakaal juba rohkem kaldu, saame näha).
Igatahes lippas üllatavalt hästi ja teine osa võiks juba hakata trükikotta liikuma.
Ja kuigi ma usun, et see sobib pigem naistele ja pigem noorematele või keskealistele, siis ei, see ei ole siiski imal naistekas. Samas elu traagilised käänakud ja sõjakirjeldused on edasi antud kuidagi nii, et kannatab kenasti suviseks põõsaaluseks lugemiseks kasutada. Seda ilmselt põhjusel, et autor on siin selgelt vahendaja rollis - 1983. aastal sündinud Haratischwili ei jutusta ju enda kaasajast ja lisaks on ta suurema osa elust elanud Saksamaal, mis annab omamoodi eemalt vaataja meeleolu, kergelt lääneliku tunnetuse (tõsi, viimane toob sisse ka mõned moodsad elemendid, mis viimase aja romaanides möödapääsmatud, ent ma kinnitan, need ei ole üleliia esil, vähemasti mitte esimeses osas, aga ma ei imestaks, kui teises osas oleks tasakaal juba rohkem kaldu, saame näha).
Igatahes lippas üllatavalt hästi ja teine osa võiks juba hakata trükikotta liikuma.
May 7, 2017
"Ósme życie" to naprawdę niesamowita książka! Od pierwszych stron Nino Haratischwili oczarowała mnie swoim stylem pisania i zaintrygowała ciekawym pomysłem. Bowiem książka jest nie tyle dedykowana, co napisana z myślą o Brilce. Ciotka opowiada swojej siostrzenicy historie ich rodziny, która ciągnie się przez wiele pokoleń, a wszystkie te wątki przeplatają się ze sobą i łączą w jedną całość, aby dojść do aktualnych wydarzeń. Jeszcze nigdy nie spotkałam się z takim zabiegiem, ale jest to naprawdę ciekawe i bardzo przypadło mi do gustu.
Kreacja bohaterów jest na równie wysokim poziomie! Może nie każdy wzbudził moją sympatię, ale jaki by to miało sens? Są oni tak wyraziści, ich charaktery zostały świetnie zarysowane, a losy tak rozbudowane, że naprawdę jestem pełna podziwu.
Ta powieść niesie ze sobą również mnóstwo emocji. Wiele razy złamała mi serce i sprawiła, że miałam łzy w oczach. Bardzo dobrze oddaje brutalność wojny, której nie spodziewałam się, że jest aż tyle. Nie byłam na to emocjonalnie gotowa...
"Ósme życie" uświadomiło mi, że decyzje, które podejmujemy przez całe życie, tak naprawdę je kształtują. To od nas zależy, którą drogą pójdziemy i jak potoczy się nasza ziemska wędrówka. To przerażające, bo przecież jedna zła decyzja i wszystko może pójść nie tak...
Z czystym sumieniem mogę Wam polecić tę książkę, jest naprawdę niezwykła i z pewnością warto po nią siegnąć. Polecam! ❤
Kreacja bohaterów jest na równie wysokim poziomie! Może nie każdy wzbudził moją sympatię, ale jaki by to miało sens? Są oni tak wyraziści, ich charaktery zostały świetnie zarysowane, a losy tak rozbudowane, że naprawdę jestem pełna podziwu.
Ta powieść niesie ze sobą również mnóstwo emocji. Wiele razy złamała mi serce i sprawiła, że miałam łzy w oczach. Bardzo dobrze oddaje brutalność wojny, której nie spodziewałam się, że jest aż tyle. Nie byłam na to emocjonalnie gotowa...
"Ósme życie" uświadomiło mi, że decyzje, które podejmujemy przez całe życie, tak naprawdę je kształtują. To od nas zależy, którą drogą pójdziemy i jak potoczy się nasza ziemska wędrówka. To przerażające, bo przecież jedna zła decyzja i wszystko może pójść nie tak...
Z czystym sumieniem mogę Wam polecić tę książkę, jest naprawdę niezwykła i z pewnością warto po nią siegnąć. Polecam! ❤
November 14, 2016
Prawdziwa literatura. Piękna, poruszająca, wzruszająca!
September 30, 2024
Fantastyczna opowieść! <3
Read
August 9, 2025Szalenie wciągająca, choć nieidelana, jednak werdykt zapadnie dopiero po przeczytaniu "drugiej połowy".
January 3, 2024
Suur perekonnasaaga ühest Gruusia suguvõsast, mis ulatub 20. sajandi algusaastatesse ja kulgeb tänapäeva välja, taustaks ajaloolised sündmused, poliitilised muutused ja inimlikud kannatused. Eestikeelse tõlke puhul on tegemist esimese osaga - ma ei tea, mitmeks osaks on originaal jaotatud, kas peaksin jääma ootama ühte või rohkemat järge. Igatahes toimub põhiline tegevustik selles osas Vene tsaaririigi kukutamise, järgnevate revolutsiooniaegade ja kodusõja, Nõukogude Liidu kujunemisloo, II maailmasõja ja stalinistlike repressioonide valguses. Näeme ühtaegu nii suurt, globaalset ja ühiskondlikku kui ka väga isiklikku, subjektiivset ja igapäevast. Mõlemad tahud on minu meelest suurepäraselt põimitud ja toovad suured sündmused hästi lähedale - ja samal ajal, oskavad efektselt taandada väga isiklikud läbielamised millekski statistiliseks.
Loos figureerivad väga eriilmelised, ja samal ajal nii inimlikult kokkukajavad tegelased. Igaühel on oma vaade toimuvale, oma isiksus, oma personaalsed kannatused (ja natuke rõõmusid ka sekka ehk). Midagi nende tegelaste ja nende läbielamiste, aga ka poliitilise tausta kirjelduste detailides oli sellist, mis tegi lugemise kohati raskeks selle emotsionaalsuse tõttu, ja samal ajal väga kaasahaaravaks selle inimlikkuse ja sügavuse tõttu. Märkasin, et mõnes kohas on läbi lipsanud arvustustest sellised märksõnad nagu "üledramatiseeriv", aga ausalt öeldes tundub, et see on esiteks kultuuriruumi ja teiseks stiili küsimus. Nõus, et sündmustik on vahepeal sentimentaalne, kohati justkui dramaatiline või võimendatud, aga... inimese hing ongi ju selline. Ja suguvõsaülesed hoovused ongi kohati sentimentaalsed, uskumatud, suuremad kui elu ise. Ei teagi, on see mingit sorti slaav minus, kes Kaukaasia natuuriga mingeid ühiseid jooni tajub, või on siin mingit muud sorti emotsionaalsed tüpaažid ja hingesättumused mängus, aga mind just selline stiil tegelikult väga palju kõnetab ja aitab kogeda lugu suuremana kui selle loo tegevustik ise. Oh, sõnadest jääb puudu...
Huvitaval kombel kadus mingit sorti võlu või dimensioon minu jaoks loost nendel hetkedel, kui üks tegelastest läände jõuab ja seal toimetab (täpsemalt Londonis). Mingisugune essents, juured, seesama emotsionaalne natuur hajub, ei sobitu enam, ei kanna endas sellist väge nagu enne. Ja vot võta näpust, miks... Loomus tundub järsku kuidagi argisem, pealiskaudsem, tühjem - vahi mind kasutamas neid omadussõnu, mida lääne ühiskonnale ette heidetakse! Ja ometi on samal ajal selles tajuda ka mingit sorti vabadust ja lihtsust, mis Nõukogude Liidu, Kaukaasia ja Gruusia kirjeldustes moondub hoopistükkis raskemeelsuseks, fatalismiks. Tähendab, autor on teinud nende maailmade kirjelduses suurepärast tööd - ütlen mina, kes on hübriid nende kahe mõttemaailma ja tunnetuse vahel, ja kes samas kordagi pole oma jalga varem Gruusia pinnale ega kirjandusmaastikule tõstnud. Seega, palun võtta mu heietusi terakese soolaga; kindlasti on hingemaastik kõikjal mainitud piirkondades ja rahvastes märksa mitmekesisem kui minu praegused üldistused (mida ometigi pidasin vajalikuks endast välja kirjutada).
Tunnen, kuidas tahaks juba järgmist raamatuosa lugeda, aga kahjuks ei teagi, millal see eesti keeles ilmub. Ei taha nagu poole pealt inglisekeelset tõlget lugema hakata...
Loos figureerivad väga eriilmelised, ja samal ajal nii inimlikult kokkukajavad tegelased. Igaühel on oma vaade toimuvale, oma isiksus, oma personaalsed kannatused (ja natuke rõõmusid ka sekka ehk). Midagi nende tegelaste ja nende läbielamiste, aga ka poliitilise tausta kirjelduste detailides oli sellist, mis tegi lugemise kohati raskeks selle emotsionaalsuse tõttu, ja samal ajal väga kaasahaaravaks selle inimlikkuse ja sügavuse tõttu. Märkasin, et mõnes kohas on läbi lipsanud arvustustest sellised märksõnad nagu "üledramatiseeriv", aga ausalt öeldes tundub, et see on esiteks kultuuriruumi ja teiseks stiili küsimus. Nõus, et sündmustik on vahepeal sentimentaalne, kohati justkui dramaatiline või võimendatud, aga... inimese hing ongi ju selline. Ja suguvõsaülesed hoovused ongi kohati sentimentaalsed, uskumatud, suuremad kui elu ise. Ei teagi, on see mingit sorti slaav minus, kes Kaukaasia natuuriga mingeid ühiseid jooni tajub, või on siin mingit muud sorti emotsionaalsed tüpaažid ja hingesättumused mängus, aga mind just selline stiil tegelikult väga palju kõnetab ja aitab kogeda lugu suuremana kui selle loo tegevustik ise. Oh, sõnadest jääb puudu...
Huvitaval kombel kadus mingit sorti võlu või dimensioon minu jaoks loost nendel hetkedel, kui üks tegelastest läände jõuab ja seal toimetab (täpsemalt Londonis). Mingisugune essents, juured, seesama emotsionaalne natuur hajub, ei sobitu enam, ei kanna endas sellist väge nagu enne. Ja vot võta näpust, miks... Loomus tundub järsku kuidagi argisem, pealiskaudsem, tühjem - vahi mind kasutamas neid omadussõnu, mida lääne ühiskonnale ette heidetakse! Ja ometi on samal ajal selles tajuda ka mingit sorti vabadust ja lihtsust, mis Nõukogude Liidu, Kaukaasia ja Gruusia kirjeldustes moondub hoopistükkis raskemeelsuseks, fatalismiks. Tähendab, autor on teinud nende maailmade kirjelduses suurepärast tööd - ütlen mina, kes on hübriid nende kahe mõttemaailma ja tunnetuse vahel, ja kes samas kordagi pole oma jalga varem Gruusia pinnale ega kirjandusmaastikule tõstnud. Seega, palun võtta mu heietusi terakese soolaga; kindlasti on hingemaastik kõikjal mainitud piirkondades ja rahvastes märksa mitmekesisem kui minu praegused üldistused (mida ometigi pidasin vajalikuks endast välja kirjutada).
Tunnen, kuidas tahaks juba järgmist raamatuosa lugeda, aga kahjuks ei teagi, millal see eesti keeles ilmub. Ei taha nagu poole pealt inglisekeelset tõlget lugema hakata...
June 8, 2025
Üks sajand, üks Gruusia suguvõsa. Nitsa, Saksamaale emigreerunud grusiinitar, kirjutab oma õetütrele Brilkale nende perekonna lugu, mis algab eelmise sajandi algusega ja lõpeb tänapäeval. Tsaari Venemaa, Nõukogude terror, milles olid "tegijad" nende endi rahvuskaaslased, raamatus nimetatud kui Generalissimus ja Väike Ümmarguste Prillidega Mees, NSVLi lagunemine, uue Gruusia ülesehitamise raskused. Seda niidina läbiv hõrk šokolaadijook, mis paraku toob ainult häda ... Jaši perele on antud õnne, aga ebaõnne veelgi rohkem. Mõni suudab ebaõnnest üle olla, mõni murdub ...
Esimene osa meeldis mulle väga, kuigi stalinilik terror sundis mitu korda raamatut käest panema. Teine osa kippus veidi venima ja pinge ei kandnud. Koguteosena siiski väärt lugemine rahvast, kellega koos olime kord sunnitud ühes impeeriumis elama. Gruusia küll tunduvalt varem ja venestus ka palju enam. Samuti on meie teed iseseisvatena olnud väga erinevad.
Päris puhta kullana ei saa kirjutatut ajaloo seisukohast võtta, nt Kitty Jaši lugu lihtsalt ei oleks saanud nii juhtuda, ka polnud Gruusia mingi teenäitaja NSVLi lagunemises, ikka meie olime 🙂 Aga loo kui terviku seisukohast see ei seganud. Soovitan!
Esimene osa meeldis mulle väga, kuigi stalinilik terror sundis mitu korda raamatut käest panema. Teine osa kippus veidi venima ja pinge ei kandnud. Koguteosena siiski väärt lugemine rahvast, kellega koos olime kord sunnitud ühes impeeriumis elama. Gruusia küll tunduvalt varem ja venestus ka palju enam. Samuti on meie teed iseseisvatena olnud väga erinevad.
Päris puhta kullana ei saa kirjutatut ajaloo seisukohast võtta, nt Kitty Jaši lugu lihtsalt ei oleks saanud nii juhtuda, ka polnud Gruusia mingi teenäitaja NSVLi lagunemises, ikka meie olime 🙂 Aga loo kui terviku seisukohast see ei seganud. Soovitan!
November 24, 2016
Gdyby nie akcja CzytajPl pewnie nie sięgnełabym po tą książke, na pewno nie w najbliższym czasie. Niby ma dobre opinie, niby wszyscy chwalą, ale nie moje klimaty to nie czytam. Jak dobrze, że jednak to zrobiłam. Wiem, dlaczego jest pozytywnie ocenianie - bo jest piękna. Urzekł mnie jej język i poetyckość. Taki styl pisania nie jest dla mnie codziennością, dlatego się nad nim rozpływam. Żałuje, że tak szybko się do niego przyzwyczaiłam. I ta hisoria! Bałam się, że będzie nudna, ale nic z tych rzeczy. Chciało mi się przy niej płakać i tańczyć. Fabuła dopełniona faktami (sama nie wiem co było prawdą, a co już fantazją :P) Świetnie pokazuje co wojna robi z ludźmi.
August 21, 2021
Jakiś czas temu regularnie widziałam zdjęcia tej książki na instagramie, więc gdy trafiłam na nią w jednym z charity shopów w Cambridge, bez zastanowienia wsadziłam ją do koszyka. Jeju, jak bardzo się rozczarowałam! Według mnie to nie jest dobrze napisana książka, a historia sama w sobie nie jest na tyle fascynująca, żebym mogła przymknąć oko na jej irytującą, momentami wręcz grafomańską, formę...
January 2, 2020
Ostatnio mam szczęście do książek, przez które w nocy nie śpię.
February 17, 2022
Obiecano mi sagę rodzinną mocno osadzoną w historii Gruzji, dostałam znaną każdemu człowiekowi z tych stron panradziecką historię o kreacji ZSRR połączoną ze łzawą, przerysowaną historyjką o trudach II wojny światowej. Jedyny pomysł na uczynienie tej powieści Gruzińską jaki miała autorka to wspominanie o granatach i morzu czarnym. Opowieść ta mogłaby się wydarzyć w każdym zakątku wschodniej Europy, tak pozbawiona specyfiki wybranego przez nią regionu była.
Pierwsze 200 stron było obiecujące, potem niestety przyszedł czas na wybuch wielkiej wojny i powieść zamieniła się w karykaturę. Wiem, że z jakiegoś powodu na wielu ludzi, pisarzy jak i czytelników, temat II wojny światowej działa ogłupiająco, tak że są w stanie konsumować i tworzyć przerysowane telenowele o ludziach całujących się podczas gdy wali się na nich budynek ale wow, w książce porównywanej do "100 lat samotności" nie spodziewałam się takiej tandety. Momentami byłam aż zażenowana i z zakłopotaniem odkładałam książkę by od niej trochę odpocząć. Nie jestem fanką romantycyzowania cierpienia, żadnego, ale zwłaszcza tego podczas wojny. Miłość nie jest większa, mocniejsza i piękniejsza tylko dlatego, że ma miejsce podczas oblężenia. Cierpienie nie jest piękne. Ból, strata i poświęcenie również nie są. Niestety Haratischwili ma skłonność do wpadania w nieznośne klisze tego typu. Każda kobieta musiała być pięknością o blond włosach i wielkich, okrągłych oczach. Mężczyźni z kolei byli wszyscy jednakowo szorstcy na zewnątrz, ale o złotych sercach. O, zapomniałabym, że do tego bajecznie przystojni. A ich cierpienie takie piękne i szlachetne!
Być może II tom jest strawniejszy, gdyż skupia się na czasach powojennych. Ja sobie odpuszczam, bo zapewne Gruzji tam nadal będzie jak na lekarstwo. Zupełnie tej lektury nie polecam, niepoważna historia naigrywająca się z losów prawdziwych ofiar tragedii którą była II wojna światowa, słaba saga rodzinna pełna postaci z jedną definiującą cechą, no, oszukana się czuję. Skąd te zachwyty?
Pierwsze 200 stron było obiecujące, potem niestety przyszedł czas na wybuch wielkiej wojny i powieść zamieniła się w karykaturę. Wiem, że z jakiegoś powodu na wielu ludzi, pisarzy jak i czytelników, temat II wojny światowej działa ogłupiająco, tak że są w stanie konsumować i tworzyć przerysowane telenowele o ludziach całujących się podczas gdy wali się na nich budynek ale wow, w książce porównywanej do "100 lat samotności" nie spodziewałam się takiej tandety. Momentami byłam aż zażenowana i z zakłopotaniem odkładałam książkę by od niej trochę odpocząć. Nie jestem fanką romantycyzowania cierpienia, żadnego, ale zwłaszcza tego podczas wojny. Miłość nie jest większa, mocniejsza i piękniejsza tylko dlatego, że ma miejsce podczas oblężenia. Cierpienie nie jest piękne. Ból, strata i poświęcenie również nie są. Niestety Haratischwili ma skłonność do wpadania w nieznośne klisze tego typu. Każda kobieta musiała być pięknością o blond włosach i wielkich, okrągłych oczach. Mężczyźni z kolei byli wszyscy jednakowo szorstcy na zewnątrz, ale o złotych sercach. O, zapomniałabym, że do tego bajecznie przystojni. A ich cierpienie takie piękne i szlachetne!
Być może II tom jest strawniejszy, gdyż skupia się na czasach powojennych. Ja sobie odpuszczam, bo zapewne Gruzji tam nadal będzie jak na lekarstwo. Zupełnie tej lektury nie polecam, niepoważna historia naigrywająca się z losów prawdziwych ofiar tragedii którą była II wojna światowa, słaba saga rodzinna pełna postaci z jedną definiującą cechą, no, oszukana się czuję. Skąd te zachwyty?
October 24, 2017
"Ósme życie" to wielopokoleniowa saga rodzinna, z będącą istotnym elementem fabuły, historią Gruzji, Rosji i ZSRR w tle. Przyzwoicie, po rzemieślniczemu i w klasyczny sposób napisana powieść. Bez porywania się na triki z chronologią, narracją czy formą. Ale to też 600 stron bez dłużyzn, przynudzań czy fragmentów nie wnoszących niczego do obrazu całości. Bez miejsc budzących zażenowanie sentymentalizmem, czy tanimi chwytami, (no może rodzinna klątwa trochę podnosi brew). Dostajemy porządnego schabowego z młodymi ziemniakami i surówką. Wszystko pyszne i estetyczne jak z Restauracji "Różana". Niestety to tylko kotlet, nic w czym można by się zakochać.
Ale od czasu do czasu z przyjemnością skonsumuję takie klasyczne danie. A nawet poproszę o dokładkę i już z przyjemnością startuję z drugim tomem, to taki kotlet co wciąga :-)
Ale od czasu do czasu z przyjemnością skonsumuję takie klasyczne danie. A nawet poproszę o dokładkę i już z przyjemnością startuję z drugim tomem, to taki kotlet co wciąga :-)
November 2, 2023
See raamat on kõik, mis üks väga hea raamat olla saab! See on ilu, valu, igatsus, armastus, hirm, viha, viletsus ja headus koos. See on kellegi põlvkonna lugu.
Kuigi alguses, umbes 50 esimest lehte, tundsin veidi raskusi haakuda ning raamatusse sukelduda, avastasin end olevat mingil hetkel nii haaratuna, et parema meelega poleks raamatut käest ära pannud. See mahukas perekonnasaaga on kokku põimitud rohkelt ajalooga, kirjeldusi Gruusia elu ja mineviku kohta, mida avastada ja mõista. Kogu raamat on huvitavalt ja põnevalt kirjutatud. Ma vajan järgmist raamatut!
Soovitan!
Kuigi alguses, umbes 50 esimest lehte, tundsin veidi raskusi haakuda ning raamatusse sukelduda, avastasin end olevat mingil hetkel nii haaratuna, et parema meelega poleks raamatut käest ära pannud. See mahukas perekonnasaaga on kokku põimitud rohkelt ajalooga, kirjeldusi Gruusia elu ja mineviku kohta, mida avastada ja mõista. Kogu raamat on huvitavalt ja põnevalt kirjutatud. Ma vajan järgmist raamatut!
Soovitan!
February 3, 2018
Wielkie rozczarowanie. Przeszkadzały mi strasznie te opisy wydarzeń historycznych, wprawdzie związane z losami bohaterów, ale jakby doklejone do całości na końcu. A czekolada i jej straszliwa moc wydaje się śmieszna w tym wszystkim. Sama nie rozumiem dlaczego mimo to zamierzam przeczytać drugą część.
December 31, 2022
Po przeczytaniu drugiego tomu dorzucam czwartą gwiazdkę, bo całość ostatecznie podobała mi się dużo bardziej niż sama pierwsza część. W tej drugiej było zdecydowanie mniej tracących grafomanią i egzaltacją fragmentów ;) A obie części razem tworzą rzeczywiście imponującą historię.
March 10, 2017
książka, która przypomina mi dlaczego kocham książki.
April 21, 2020
Moja opinia: Piękna. Po prostu piękna. Poczytna, wspaniała, nie można się oderwać bo każda strona powoduje chęć przeczytania kolejnej. Oszalałam na jej punkcie, potrzebowałam takiej lektury w tym momencie mojego życia
Jak tylko skończyłam czytać, zapakowałam książkę w plecak i pobiegłam przekazać ją mojej mamie uporczywie przekonując ją, że to będzie najlepsza książka jaką przeczyta w tym roku!
Opinia mojej mamy: Meh, nic specjalnego. Czasami ciągnie się jak flaki z olejem, język jakiś taki prosty, nijaki..Historia nudna, w ogóle nie wciąga.
Także tak, ilu ludzi tyle opinii! Mamę kocham dalej, pomimo tego, że zraniła mnie do ostatniej synapsy neuronu.
Jak tylko skończyłam czytać, zapakowałam książkę w plecak i pobiegłam przekazać ją mojej mamie uporczywie przekonując ją, że to będzie najlepsza książka jaką przeczyta w tym roku!
Opinia mojej mamy: Meh, nic specjalnego. Czasami ciągnie się jak flaki z olejem, język jakiś taki prosty, nijaki..Historia nudna, w ogóle nie wciąga.
Także tak, ilu ludzi tyle opinii! Mamę kocham dalej, pomimo tego, że zraniła mnie do ostatniej synapsy neuronu.
November 13, 2016
Zostałam oczarowana. Nie pamiętam, kiedy ostatnio czytałam tak dobrą powieść!
March 14, 2024
Brilliant
November 16, 2025
kochani ta ksiazka naprawde jest gesta i spodziewalam sie wiele …. ale przez mysl mi nie przeszlo ze bedzie tutaj masc femme lesbijski trojkat milosny and i was SO there for it
This entire review has been hidden because of spoilers.
Displaying 1 - 30 of 105 reviews