Jump to ratings and reviews
Rate this book

Το πηγάδι

Rate this book
Το Πηγάδι του Χουάν Κάρλος Ονέτι θεωρείται το πρώτο έργο λατινοαμερικάνου συγγραφέα που συνδυάζει στοιχεία Υπαρξισμού κι Υπερρεαλισμού, ένα σημείο αναφοράς όλης της μετέπειτα λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας και, ειδικότερα, της λεγόμενης «λογοτεχνίας της απομάγευσης». Κλεισμένος σ' ένα μικρό διαμέρισμα, ο Ελάδιο Λινασέρο εποπτεύει τον κόσμο γύρω του, αναμοχλεύοντας τις αναμνήσεις του. Άλλοτε αφηγείται στιγμιότυπα από τον κόσμο των πραγματικών γεγονότων κι άλλοτε διηγείται τις εξωπραγματικές περιπέτειες που τον επισκέπτονται απρόσκλητες στα νυχτερινά του όνειρα. Κι όταν καταφέρνει να τις εκμυστηρευτεί μονάχα σε δύο ανθρώπους, διαπιστώνει πως δεν υπάρχει κανείς γύρω του με καθαρή ψυχή, κανείς μπροστά στον οποίο μπορεί να ξεγυμνωθεί χωρίς να νιώσει ντροπή. Κεντρικό μοτίβο αυτών των περιπετειών είναι οι πολυδιάστατες πτυχές του έρωτα, εξαιτίας των οποίων ο Λινασέρο είτε μισεί είτε λατρεύει το γυναικείο φύλο. Η γυναίκα στο Πηγάδι μοιάζει με την τελευταία Μεγάλη Ιδέα, από την οποία ακόμα κι ένας αιρετικός, μηδενιστής κι αποσυνάγωγος συγγραφέας, σαν τον Ονέτι, δεν καταφέρνει ν' αποστασιοποιηθεί. Ο Λινασέρο, παρότι αδυνατεί να αγαπήσει τη ζωή και τον άνθρωπο έτσι όπως ακριβώς είναι, εντέλει, είναι ο ίδιος ένας ποιητής εν αγνοία του. Διότι μέσα στο απόλυτο υπαρξιακό του μηδέν, μόνον αυτός καταφέρνει να συλλάβει την ποιητική διάσταση της νύχτας, που τον τυλίγει σιγά σιγά και τον εκμηδενίζει.
«Οι παράξενες εξομολογήσεις του Ελάδιο Λινασέρο. Χαμογελάω γαλήνιος, ανοίγω το στόμα μου, τρίζω τα δόντια μου με δύναμη και δαγκώνω γλυκά τη νύχτα. Όλα είναι μάταια και πρέπει τουλάχιστον να έχεις το θάρρος ν' αποφεύγεις τα προσχήματα. Θα ήθελα να μπορούσα να καρφώσω τη νύχτα πάνω στο χαρτί, σαν να ήταν μια μεγάλη νυχτερινή πεταλούδα. Αντί γι' αυτό όμως, ήταν η νύχτα που με ανύψωσε από τα νερά της, σαν το μπλάβο σώμα ενός νεκρού, και τώρα με σέρνει, αδυσώπητη, μέσα από τους κρύους και ονειρώδεις αφρούς της, ενώ αυτή κείτεται από κάτω».

96 pages, Paperback

First published January 1, 1939

20 people are currently reading
1454 people want to read

About the author

Juan Carlos Onetti

146 books385 followers
Juan Carlos Onetti (July 1, 1909, Montevideo – May 30, 1994, Madrid) was an Uruguayan novelist and author of short stories.

A high school drop-out, Onetti's first novel, El pozo, published in 1939, met with his close friends' immediate acclaim, as well as from some writers and journalists of his time. 500 copies of the book were printed, most of them left to rot at the only bookstore that sold it, Barreiro (the book was not reprinted until the 60's, with an introduction and preliminary study by Ángel Rama). Aged 30, Onetti was already working as editing secretary of the famous weekly Uruguayan newspaper Marcha. He had lived for some years in Buenos Aires, where he published short stories and wrote cinema critiques for the local media, and met and befriended the notorious novelist and journalist, Roberto Arlt ("El juguete rabioso", "Los siete locos", "Los lanzallamas").

He went on to become one of Latin America's most distinguished writers, earning Uruguay's National Prize in literature in 1962. In 1974, he and some of his colleagues were imprisoned by the military dictatorship. Their crime: as members of the jury, they had chosen Nelson Marra's short story El guardaespaldas (i.e. "The bodyguard") as the winner of Marcha's annual literary contest. Due to a series of misunderstandings (and the need to fill some space in the following day's edition), El guardaespaldas was published in Marcha, although it had been widely agreed among them that they shouldn't and wouldn't do so, knowing this would be the perfect excuse for the military to intervene Marcha, considering the subject of the story (the interior monologue of a top-rank military officer who recounts his murders and atrocious behavior, much as it was happening with the functioning regime).

Onetti left his native country (and his much-loved city of Montevideo) after being imprisoned for 6 months in Colonia Etchepare, a mental institution. A long list of world-famous writers -including Gabriel García Márquez, Mario Vargas Llosa and Mario Benedetti - signed open letters addressed to the military government of Uruguay, which was unaware of the talented (and completely harmless) writer it had imprisoned and humiliated.

As soon as he was released, Onetti fled to Spain with his wife, violin player Dorotea Mühr. There he continued his career as a writer, being awarded the most prestigious literary prize in the Spanish-speaking world, the Premio Cervantes. He remained in Madrid until his death in 1994. He is interred in the Cementerio de la Almudena in Madrid.

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
387 (26%)
4 stars
493 (33%)
3 stars
407 (27%)
2 stars
150 (10%)
1 star
49 (3%)
Displaying 1 - 30 of 171 reviews
Profile Image for Vit Babenco.
1,785 reviews5,794 followers
February 11, 2024
The Pit is a bleakly surreal tale… But it begins and ends in drab reality…
Earlier on I was walking round the room and it suddenly occurred to me I was seeing it for the first time. There are two beds, bandy-legged chairs with no seats, month-old newspapers browned by the sun and nailed to the window in place of the panes of glass.

The narrator will be forty tomorrow so he decides to write his memoirs because he had read somewhere that it is the thing the great people do… He starts writing but his notes are nothing but preposterous fantasies turning mostly around some imagined females…
But she seemed younger and her plump, white arms spread out all milky in the café light, healthy and attractive, as if she was being drowned alive and had raised her hands in a desperate call for help, thrashing like someone drowning, and her arms had been left behind, distant across time, a girl’s arms separated from the long, twitchy body that no longer existed.

He lives a life of futile dreaming… And his reveries are distorted shreds based on the fragments of stories and books written by others… 
It can only be understood on one level. It’s unfortunate but the vision can’t be transcended, the way to express it hasn’t been invented, surrealism is rhetoric. Only by oneself, in the visionary part of one’s soul, just sometimes.

He is impassably stupid and miserable… But he openly believes in actuality of some abstract ideals…
Love is wonderful and absurd and visits all kinds of souls. But wonderful, absurd people are not easy to find; and those who are, it doesn’t last for very long, just their first youth. Later they start to accept things and they’re done for.

Some persons try to reach summits and some exist at the bottom of the pit they have been digging all through their life.
Profile Image for Lu Monteblanco.
148 reviews32 followers
April 5, 2019
Le daría un 4,5/5 más por lo que representa, por ser base, ya que se trata de un libro fundacional en la literatura uruguaya. Pero desde lo estrictamente literario no me siento atraída, y si desde su estructura formal. Es una clase de como escribir ficción sin mucha parafernalia, ya que aquí no sucede nada más que un hombre que llega a los 40 años sintiéndose fracasado, con un matrimonio destruido, sin amigos, viviendo en un lugar desagradable, y que se aferra a la fantasía y a su voluntad de escribir pese a todo, para escapar de esa soledad que lo aqueja. La soledad del protagonista, Eladio Linacero, impregna la novela; es casi una manifestación totalitaria, que se afirma como principio que le sirve para oponerse a la sociedad. El personaje mira siempre a la sociedad con desprecio, destacando de ella su grosería vital, su mediocridad, su alegría espesa. Ese estado de soledad y desprecio por todo lo que lo rodea, es lo que le intensifica la necesidad de escribir.
Este desafío de literatura confesional, como manifiesto, tiene el coraje y se corresponde con una posición coherente de oposición polémica a la literatura que dominaba en el país en la época (fines de los años 30, principios de los 40). La literatura de "floripondio" se le llamaba a la que reinaba en ese entonces, una literatura adornada, frondosa. Y con ésta novela es que Onetti manifiesta su oposición hacia esa literatura, con un personaje marcado como el anti-héroe, que se abre sin tapujos, y deja al descubierto sus miserias, de la forma más sincera posible. Ese ir con la verdad debe ser carta de presentación, el escritor debe hablar de lo que conoce, sin disimulo. Esto está implícito en Onetti. Y por todo esto, es que vale la lectura.
Profile Image for Dagio_maya .
1,108 reviews351 followers
May 5, 2019
"Tutto nella vita è merda e adesso siamo ciechi nella notte, attenti e senza capire"

Eladio Linacero è nella sua stanza tra il fumo delle molte sigarette e l'agitazione di molte notti insonni.
Si perde nei ricordi che affiorano scavalcando la coscienza del presente.
Solo a tratti una lucidità lo assale sorprendendolo come se risvegliato all'improvviso e strappato da un sogno.

"Poco fa stavo camminando per la stanza e di colpo mi è venuto in mente che la vedevo per la prima volta. Ci sono due brande, sedie sgangherate e senza seduta, giornali ingialliti dal sole, vecchi di mesi, fissati alla finestra al posto dei vetri.
Camminavo mezzo nudo, stufo di starmene sdraiato, da mezzogiorno, a sbuffare per il caldo maledetto che si accumula nel soffitto e che ora, al pomeriggio, scende sempre nella stanza. Giravo con le mani dietro la schiena, ascoltando le pantofole che sbattevano sulle piastrelle, annusandomi a turno le ascelle. Muovevo la testa da una parte all’altra, aspirando, e mi veniva, lo sentivo, una smorfia schifata sulla faccia. Il mento non rasato mi pungeva le spalle."


I ricordi assalgono prepotenti.
Scrivere, allora è un'urgenza.
La carta come strumento per svuotarsi, per tenere a bada quell'angoscia claustrofobica del vivere.
Come in un pozzo c'è un solo varco:
un'entrata che è al contempo un'uscita.

Al buio.

Solo.

Nell'umido fastidioso che sta a ricordare il disagio anche fisico.
La vita che affiora sulla carta è quella di un'estrema solitudine che nasce dall'impossibilità dell'essere compresi.
Eladio ha un segreto.
Un momento tutto suo in cui dipinge una vita diversa.
Prima di addormentarsi sogna ad occhi parti delle avventure: estreme, spericolate, eroiche.
Eladio trova uno spazio dove essere altro e ciò lo appaga.
Un segreto che per debolezza umana per due volte cerca ingenuamente di confidare.
Ma nessuno può capire.
E' tutto inutile.
Eladio scrive frenetico e si fa notte..
Un'altra notte insonne che darà spazio alle avventure accantonando per il momento la realtà del fallimento.
In trappola, nel pozzo, non si può fare altro che essere spettatori della propria lenta morte.

"Ma ora sento che la mia vita non è altro che il passaggio di frazioni di tempo, una, un’altra, una, un’altra, come il tictac di un orologio, acqua che scorre, monete che si contano. Sono sdraiato e il tempo passa (...). Io sono sdraiato e il tempo si trascina, indifferente, alla mia destra e alla mia sinistra."

Veramente una lettura che toglie il fiato!
May 26, 2024
Το Πηγάδι,είναι το καταφύγιο των κλεμμένων ψευδαισθήσεων, η φυλακή της δημοκρατίας και της ελεύθερης βούλησης, η καταπίεση της ταξικής κυριαρχίας που είναι αταξία, χάος, κατάντια, για όσους δεν έχουν να εκπληρώσουν τη βρόμα των υλικών αγαθών και της ιδιοκτησίας παντός είδους.


Αυτό το βαθύ πηγάδι του αφηγητή που τυγχάνει ή έτσι νομίζω να είναι ο ίδιος ο συγγραφέας σβήνει το φως και ανάβει το σκοτάδι της ύπαρξης, της φαντασίωσης, των ονείρων,
των παραισθήσεων,των συναισθημάτων και του εξευτελισμού από την πολιτική και ανθρωπιστική κατάντια του κόσμου.
Παράλληλα το πηγάδι είναι μια κρυψώνα από το ψέμα αφού είναι γεμάτο από αλήθειες που σε πνίγουν αν τυχόν βυθιστείς μέσα του και δεν ονειρεύεσαι.

Ο Ελάδιο Λινασέρο που αφηγείται προσπαθεί να ξεφύγει από τον εαυτό του από τους ανθρώπους ακόμη και από τους δυνητικούς αναγνώστες του. Φοβάται να ζήσει και αρνείται να πεθάνει.
Κι όμως ζει ανάμεσα σε ζωή και θάνατο. Σε νοσταλγία και θύμησες. Σε πόνο, θλίψη και σκοτεινή χαρά, σκοτεινή και άτονη. Οι χαρές του ήταν αρρωστημένες και ανάπηρες μα οι στενοχώριες του ζωηρές και σκληρές μπροστά στην αιμορραγία των πληγών του. Ανατριχιαστικές και ανατρεπτικές στο πέρασμα των χρόνων.

Στο παρόν που γεννήθηκε από το παρελθόν στο οποίο υπάρχει ο ίδιος σαν μια ρηξικέλευθη ορχήστρα όπου ο ενορχήστρωτης μεταλλάχθηκε σε ηγέτη χορτασμένο από τη ζωή και υπέρλαμπρο. Αυτός με ζέση οδηγεί τα πλήθη που φαντασιώνεται σε μια κολυμπήθρα σαν σε πηγάδι, εκεί βαπτίζονται όσοι προσδοκούν να ευλογηθούν από την αλήθεια το νόημα, την ουσία, τα ευτελή συμπεράσματα των απελπισμένων. Όσοι θέλησαν να καταλάβουν και τιμωρήθηκαν.
Με ποιο δικαίωμα εύχεσαι την επιφοίτηση της αλήθειας, του νοήματος και της ουσίας της ανερμάτιστης τάξης πραγμάτων, όταν στην πλειοψηφία που ψηφίζει και την πλειονότητα που σκέφτεται δεν υπάρχουν αυτές οι έννοιες ούτε σαν ουτοπικές ιδέες. Ποτέ δεν υπήρξαν. Ποτέ δεν θα υπάρξουν.

Ο Ονέτι κατάφερε να μπει και να βγει πολλές φορές από το πηγάδι, ώσπου τρελάθηκε. Σε τρελαίνει η αλήθεια όταν μοιάζει αληθινή.

Έτσι, άρχισε ναι υπηρετεί την τέχνη του με ασυμβίβαστη αφοσίωση και όραμα, ως στιχουρχός, ποιητής, μουσικός και συγγραφέας, όχι απλώς μιας συνηθισμένης ορχήστρας αλλά μιας ζωντανής υπαρξιακά και σουρεαλιστικά κοινότητας, κάνοντας μουσική, γραφή αλλά και τέχνη μια ευρύτερα πνευματική προετοιμασία πάνω στα έργα που (συν)αποφασίζουν κάθε φορά πως θα ερμηνευτούν.
Και έχουν ως μαέστρο τους, πρώτο μεταξύ ίσων, κάτι τέτοιους συγγραφείς, κάτι δημιουργούς που χρόνια τώρα ταράζουν τα ύδατα του διεθνούς γίγνεσθαι με προσεγγίσεις ρηξικέλευθες, καινοφανείς, ακραία παθιασμένες αλλά και εγκεφαλικά σχεδιασμένες μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, προσεγγίσεις που προκαλούν αντιδράσεις άγνοιας , αν όχι παροξυσμού, σε όποιο μέρος του πλανήτη και αν γίνονται πράξη.

Όλα αυτά ακούγονται ιδανικά, αν όχι αποκυήματα της φαντασίας μου (του).
Αυτό το υπέροχο διηγήμα με συνεπήρε. Μου ξύπνησε νοσταλγικές αναγνωστικές νύχτες όπου διάβαζα το σκοτάδι και γευόμουν την νύχτα σαν κομμάτι σοκολάτας.
Μπορεί να έχω μείνει πίσω αναγνωστικά. Να πήρα μια πολύμηνη άδεια, δικαιωματικά άλλωστε ως βετεράνος
στην λογοτεχνική ηδονή, μα σαν διάβασα την πρώτη σελίδα από το πηγάδι ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα.


Συγχαρητήρια στον μεταφραστή του έργου τούτου διότι ταξιδεύει στα όνειρα και τις σκέψεις κάθε αναγνώστη προσφέροντας απέραντες θάλασσες λέξεων, φράσεων,προτάσεων, παραγράφων και σελίδων μαγικές και μαγεμένες σκέψεις και εικόνες από κόσμους αλλοτινούς και ανείπωτους.

#ελευθεριοςμακεδόνας #πολύμεγάλοεπίμετρο #😋😋😘😘
Profile Image for Hank1972.
211 reviews55 followers
October 30, 2025
"Mentre fumava una sigaretta al sole pensò distratto che in tutte le città, in tutte le case, in lui stesso, esisteva una zona di quiete e penombra, un pozzo, dove la gente si rifugiava per cercare di sopravvivere ai fatti che la vita pian piano imponeva. Una zona di esclusione e cecità, di insetti lenti e tozzi, di sistemazioni a lungo termine, di vendette sorprendenti e mai ben comprese, mai tempestive."

Così scriverà tanti anni dopo Onetti ne “Il cantiere”. Quando lo scetticismo, le sconfitte, le disillusioni, saranno avanzate ancora.

Qui lo scrittore è alla soglia dei quarant’anni, l’età giusta per iniziare a scrivere le proprie memorie. L’amore è finito, impantanato nelle pratiche di un brutto divorzio, rimangono però quei ricordi che nessun ci porta via, della donna in bianco che scende lungo la rambla di bianco vestita, e quel sentimento forte, ciò che conta veramente, le persone sono solo contenitori, strumenti. E rimane la speranza di riviverlo quell'amore, con quella donna che viene in sogno nella capanna e si stende nuda su un letto di foglie. La politica, semmai ha avuto un ruolo, non appassiona, se la scelta è tra il partito comunista e i gringos norteamericanos. La scrittura invece appassiona ancora molto, alla ricerca del racconto perfetto, nonostante la fatica e gli scarsi apprezzamenti.

Qui il pozzo ha ancora qualche accezione positiva, è ancora il luogo dei sogni, dove possiamo creare i nostri mondi e il racconto perfetto, alimentare un sentimento, scagliarci violentemente e insensatmente, sentirci vivi.

Un racconto breve, denso e intenso, politicamente scorretto in qualche passaggio. Bellissimo.
Profile Image for Ward Khobiah.
283 reviews161 followers
September 26, 2023
"كنتُ أتكلّم بسرعة راغبًا في أن أقصّ على كوردس كلّ شيء، وأنقل إليه الاهتمام ذاته الذي أشعر به"

يُسرُّ لنا صحفي رواية البئر عن هواجسه، يتذرع بمحاولاته الكتابية، ليُخبرنا عن زمان ومكان يعيش فيهما وحده. أزمنة وأمكنة سائلة، تتنقل بخفة بين الحلم والواقع، مكان ضيّق مهما وَسع، وواسعٌ مهما ضاق. هكذا ينظر إلى الحياة من حوله صحفي قصتنا. وأن الأشخاص هم كائنات غريبة مصدّرة للمشاكل والضوضاء في معظم الوقت، وسوء الفهم في أحسن الأحوال.

يحاول مع ما يُستعصى على الفهم؛ ذاته، الآخر، الحياة بمحتوياتها، وإن كان يركنُ إلى استسلام أو -لنقترب من الدقة- استرخاء في محاولات الفهم هذه، وذلك أن الرواية على صغرها تتنقل في عدد من الأمكنة وبين شخصيات ليست بالقليلة، ورغم أنه لم يغادر غرفته، إلا أننا نتناول وجوده فيها على شكل إطلالات طمأنة نمرّ بها عليه (الصحفي) لنكمل تلك الرحلة التي هو معنا فيها.

والاسترخاء الذي يخلص إليه من خلال مشهدين، الأول (بداية الرواية) مليء بالضياع والضجر ولربما الخوف، وذروع الغرفة مع صوت واضح لطقطقات الخطوات على الأرضية، ومن ثم محاولات الكتابة؛ والكتابة هنا كمرآة لفهم الواقع. وأما المشهد الآخر (الأخير في الرواية) فاستلقاءٌ على السرير، ركونٌ للواقع، سكوتٌ نسبيّ للخوف أو الترقب واختفاء لطقطقات الخطوات، وتتوقف الكتابة، فتنتهي الرواية بمشهدها الأخير. والذي من المهم أن نتذكر أنه خلودٌ للنوم، وانطلاق للأحلام، والتي هي مادة يستمد منها شجاعته ومحاولاته في فهم الواقع. نومٌ كمصنع لرواية تالية أو هاجس لحياة جديد لما بعد النوم!

في الرواية جمل ووصف مكثّف، شعور محموم ولهاث، شفقة ونشوة وعدم فهم وفرح ومشاعر أخرى كثيرة.
Profile Image for LW.
357 reviews93 followers
March 14, 2018
Mi sarebbe piaciuto infilzare la notte sul foglio, come una grande farfalla notturna

Invece è stata lei a sollevarmi in mezzo alle sue acque come il corpo livido di un morto e ora mi trascina, inesorabile, tra fredde e vaghe spume, giù per la notte

Eladio Linacero cammina mezzo nudo in una camera ,fuma ,guarda assorto fuori dalla finestra
La notte prima di compiere quarant'anni si mette a scrivere le sue memorie perché un uomo, quando arriva a quarant'anni, deve scrivere la storia della sua vita, soprattutto se gli sono capitate cose interessanti.L'ho letto non so dove
Eladio vuole scrivere però qualcosa di meglio della storia di quello che gli è successo la storia di un'anima,di lei sola, senza gli avvenimenti con cui volente o nolente ha dovuto mescolarsi. Altrimenti sogni.
Ricordi ,ossessioni, fantasie affiorano dal pozzo buio della sua mente ,in una visione cinica, nichilista ,scettica , in una notte inafferrabile, tesa, misteriosa ,da mordere dolcemente...

Un gran bell'esordio !
4 stelle
Profile Image for Vicente Ribes.
904 reviews169 followers
September 15, 2025
La primera novela que escribió Onetti es este corto librito donde ya prefigura algunos de los temas de su obra. El protagonista de este libro es un hombre fracasado que hastiado de todo decide inventar una nueva realidad y deambula pensando en sus fantasías, las cuales le causa solaz.
Vemos aquí la preconfiguración de Santa Maria, la mítica ciudad imaginada por un personaje de sus novelas que pasará a ser el lugar donde ocurren la mayoría de estas.
El estilo es existencial, pesimista pero poético a la vez y con tonos esperanzadores como ese interesante fragmento donde el narrador nos cuenta la feliz conversación que tiene con un amigo y como ese sencillo rato le ilumina la vida.
Profile Image for Matina Kyriazopoulou.
317 reviews51 followers
May 29, 2024
Επιστρέφοντας στην ξενόγλωσση λογοτεχνία, μετά από ένα μικρό διάλειμμα με βιβλία Ελλήνων πεζογράφων που συγκέντρωσα στην ΔΕΒΘ, έπιασα στα χέρια μου ένα μικρό διαμαντάκι που επίσης ανακάλυψα εκεί στο περίπτερο των εκδόσεων Μάγμα. Πρόκειται για "Το πηγάδι" μια από τις γνωστότερες νουβέλες του Juan Carlos Onetti, έναν συγγραφέα που είχα ακουστά ότι θεωρείται πολύ αξιόλογος αλλά μέχρι στιγμής δεν είχα διαβάσει κάτι δικό του. Τι (ει)ν τούτο! αναφώνησα καθώς αποδείχτηκε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη από τις πρώτες του αράδες. Μια νουβέλα που δίχως αμφιβολία θα κατέτασσα στα πιο αριστοτεχνικά γραμμένα έργα που έχω συναντήσει ποτέ, που συνοδεύεται από ένα εξαιρετικά κατατοπιστικό επίμετρο που θα εκτιμήσουν όχι μόνο όσοι ενδιαφέρονται από φιλολογική σκοπιά για την ισπανόφωνη λογοτεχνία αλλά και ο μέσος αναγνώστης που απλά διάβασε και απόλαυσε τη νουβέλα.

Ο Onetti περιγράφει τις φανταστικές και μη, εξωτερικές και εσωτερικές περιπλανήσεις του Λινασέρο, ενός φτωχού ανθρώπου, τη σύντομη ιστορία ενός απελπισμένου μοναχικού άνδρα που βαθμιαία βυθίζεται στο πηγάδι του εαυτού του. Καθώς προηγείται του λατινοαμερικάνικου λογοτεχνικού boom μην περιμένετε να κολυμπήσετε σε σκηνές μαγικού ρεαλισμού, εδώ ο ρεαλισμός εμποτίζει ακόμη και τις ονειροφαντασίες του πρωταγωνιστή κι ενώ όλα όσα μας λέει εμπεριέχουν ένα διπλό νόημα, στην πραγματικότητα τίποτα απ'όσα περιγράφει δεν είναι ψέμα. Η τελειοποιημένη σύνθετη και αμφίσημη γραφή του Onetti δημιουργεί ένα κλειστοφοβικό κείμενο με κεντρικά θέματα την μοναξιά, την απόγνωση, την περιφρόνηση του άλλου (ειδικά του θηλυκού και του έρωτα προς αυτό) και την αδυναμία κατανόησης του κόσμου και του συνανθρώπου.

Στις πρώτες σελίδες του έργου συναντάμε τον πρωταγωνιστή κλεισμένο στο δωμάτιό του, να υποφέρει από την αφόρητη ζέστη. Μια εικόνα έντονης υπαρξιακής αγωνίας που μας θυμίζει εκείνον τον άλλο ήρωα, ξένο στον ίδιο του τον εαυτό, τον Μερσώ του Καμύ που κάπνιζε τσιγάρα στο βρώμικο δωμάτιό του στο Αλγέρι. Από τις πιο δυνατές εικόνες της νουβέλας είναι εκείνη του κοκκινισμένου ώμου της πόρνης που συναναστρέφεται ο πρωταγωνιστής που προέκυψε από το γδάρσιμο του με τα γένια των απεριποίητων πελατών της. Το αίσθημα της καταπίεσης, της δυσφορίας και της υπαρξιακής αγωνίας δεν αφήνει στιγμή να αναπνεύσουν ούτε τους ήρωες ούτε τον αναγνώστη. Ακόμη κι όταν καταλαβαίνουμε ότι όσα αφηγείται δεν είναι μια αληθινή ιστορία (ή μήπως τελικά είναι;) αλλά μια λογοτεχνική άσκηση του Λινασέρο, η ιστορία του καταλήγει να είναι ένας προβληματισμός για την ανθρώπινη συνθήκη μέσα από μια ξεχωριστή αλληγορία για την ίδια τη συγγραφική διαδικασία.
Profile Image for Jose Carlos.
Author 16 books716 followers
January 11, 2018
DE PROFUNDIS


La novela de Onetti es un texto opresivo y claustrofóbico sobre la desesperación, la incomprensión y la soledad, que aparece comprimido entre sus párrafos iniciales y finales como si estuviera embutido entre paréntesis, ceñido por un corsé tremendamente efectivo y funcional. El comienzo y el final poseen una función primordial en el desarrollo de la trama: el primero crea un ambiente agobiante e introduce en la narración, predispone al lector, mientras el segundo, el final, deja discurrir el texto hacia una profundidad desolada, oscura e insondable como la boca de un pozo.

El inicio con el protagonista enclaustrado en su cuarto, soportando un calor agobiante, genera una imagen inmediata de angustia existencial que recuerda a ese otro extranjero de sí mismo, Mersault, fumando cigarrillos en su tórrido cuarto de Argel. El primer párrafo de El pozo despierta de golpe al lector, introducido violentamente en un mundo en el que siente, incluso, el peso del aire caliente y lo costoso que puede resultar el respirar. En esas primera líneas, el protagonista descubre, de repente, que por vez primera ve cómo es su cuarto, es decir, tiene una toma de conciencia de la realidad, empieza a percibir las cosas con otros ojos, desengañados y amargados, provocando que su mirada sea, desde ese momento, semejante a la mirada del lector. Medio desnudo, “oliéndose alternativamente las axilas”, propone un juego de novelística sensorial que rápidamente cuaja en la lectura, pudiéndose olfatear el ambiente, el sudor, la opresión.

En esa línea de las imágenes poderosas, a continuación, se nos muestra una evocación de Linacero, la del hombro enrojecido de una prostituta: las ronchas, la piel herida y los clientes desaseados y con la barba descuidada, son asociaciones que pronto acuden a nuestra mente, espoleadas por la figura de un niño mugriento en el patio. De esta manera, el texto ha generado ya un malestar y una estética de lo feo, de lo desagradable, que ya no desaparecerá del horizonte de expectativas del lector, ganado por completo. Entonces, las repeticiones maquinales y con cierto tinte sociópata de “no tengo tabaco, no tengo tabaco”, terminan por introducir al lector en la trama del libro, en la ficción que arranca en ese instante con la declaración del protagonista de que aquello que estamos leyendo es una confesión, son sus memorias. Onetti nos ha burlado el suelo sobre el cual podríamos sustentarnos y, ahora, sólo podemos movernos en su cuerda floja narrativa hasta que en las últimas páginas, en el final, vuelva a colocarnos el desolador piso sobre el que asentarnos en un desenlace demoledor.

Linacero admite que está cansado de haber pasado la noche escribiendo, y el lector desemboca en las últimas páginas agotado, atravesado por la interiorización lírica que, a continuación, acabará explotando. Onetti sume a su personaje en la oscuridad de la noche y en la inmovilidad y, así, al acecho, junto al protagonista, escuchamos el silencio y el ruido de la ciudad, de nuevo apoyados en la ambientalidad que se consigue con lo sensorial: ladridos de los perros, cantos de gallos, pisadas de vigilantes, todo ello en la lejanía, dejando como varado en la noche detenida al protagonista, a solas con su desesperación y convirtiendo al lector en un vecino, en un mirón de ventana indiscreta que se emborracha de la figura que compone Linacero: recortado en las sombras de su habitación, con la banda sonora de fondo de la ciudad cruel, asimilando la certeza de que ya nada vale la pena, de que su alma es como el alma de la ciudad: un pozo oscuro y profundo en el que es terrible ahondar. El paréntesis de la angustia, así, queda cerrado.

La angustia entre paréntesis, y entre las tapas del libro: una obra maestra.
Profile Image for Maria Lago.
483 reviews141 followers
June 3, 2019
Esta novela corta es uno de los libros más complicados de leer y más magistralmente escritos con los que me he topado nunca. Prácticamente todo lo que nos dice el protagonista encierra un doble sentido, sin embargo, no es que Linacero nos mienta; simplemente, estamos ante el punto de vista de alguien cuyo desdén lo ha empañado todo.
Y si os parece simple este mensaje, probad a leerlo y añadid una explicación más a las miles que ya existen, todas erróneas. Esta la primera.
Profile Image for Leopoldo.
Author 12 books115 followers
November 19, 2019
Las divagaciones fantásticas de un pobre hombre. La pequeña historia de un solitario sin remedio que se adentra poco a poco en el pozo nauseabundo de sí mismo. Un sintético ejemplo de escritura perfecta.
Profile Image for Roxana.
43 reviews11 followers
April 20, 2021
Entiendo lo que significó pa la literatura latinoamericana y blablabla pero honestamente una no está pa leer weas de cuarentones pajeros miserables con crisis de mediana edad que se disponen a escribir sus memorias laterísimas marcadas por su insoportable misoginia. Chau
Profile Image for Mojaffor Hossain.
57 reviews19 followers
April 12, 2022
বইটি পড়ে খুব ভালো লেগেছে। অনুবাদক ও স্প্যানিশ সাহিত্যবিশারদ রাজু আলাউদ্দীনের রিভিউটি শেয়ার করছি:
বইটি কয়েক দিন আগেই বেরিয়েছে। কিন্তু হাতে পেলাম আজকেই। La vida breve কিংবা El astillero বই দুটোর জন্য তিনি যতটা পরিচিত, সেই তুলনায় El pozo ( কুয়ো) খানিকটা উপেক্ষিত ছিল বহুদিন। কিন্তু সাহিত্যের নিবিড় পাঠকদের কাছে ‘কুয়ো’ তার প্রথম প্রকাশিত গ্রন্থ হলেও, এটি ছিল স্প্যানিশ সাহিত্যের মোড় ঘুরিয়ে দেয়া সেই গ্রন্থ যা স্প্যানিশ কথাসাহিত্যের পুরোনো ধারার বিরুদ্ধে গিয়ে দুঃসাহসী ভঙ্গিতে নতুন করে গল্প বলতে শুরু করলো। পেরুর নোবেলজয়ী লেখক মারিও বার্গাস যোসার ভাষায়, “লাতিন আমেরিকার আধুনিক উপন্যাসের জন্ম উরুগুয়ের ঔপন্যাসিক হুয়ান কার্লোস ওনেত্তির প্রথম উপন্যাস এল পোসো( কুয়ো) প্রকাশের পর থেকে।” মারিও কেবল এই প্রশংসাতেই থেমে থাকেন নি, অসামান্য এই লেখককে নিয়ে লিখলেন প্রায় ২৫০ পৃষ্ঠার এক বই( El Viaje a la ficcion: el mundo de Juan Carlos Onetti)। আশ্চর্য সব আবিস্কারের শিহরণে ভরা এই বইয়ের পৃষ্ঠাগুলো। ওনেত্তিকে যে দীর্ঘদিন যাবৎ অন্যায় উপেক্ষার মাধ্যমে অন্ধকারের কুয়োয় ফেলে রাখা হয়েছিল, মারিও যেন তার সমুচিত জবাব দেয়ার জন্য এই গ্রন্থটি লিখলেন, আর এটি লেখার মাধ্যমে ওনেত্তিকে মিটিয়ে দিলেন তার প্রাপ্য সম্মান। ভাবতে অবাক লাগে তাকে উপেক্ষা করেছিলেন প্রথম সারির লেখক হোর্হে লুইস বোর্হেসও, অদ্ভূত ও অজানা কারণে। অথচ দুজনের মধ্যে আছে কোনো কোনো জায়গায় সাযুজ্য, এমনকি অজান্তেই ওনেত্তি বহন করেছেন বোর্হেসের প্রভাবও। কিন্তু বোর্হেস তাকে কখনোই গুরুত্বের সাথে নেননি। ইংরেজি ভাষাতেও যখন আধুনিক বা বুম লেখকদের সম্পর্কে আলোচনা গ্রন্থ প্রকাশিত হয়েছে, সেখানেও কারো কারো গ্রন্থে তিনি অন্তর্ভুক্ত হননি, যেমন Routledge থেকে প্রকাশিত Landmarks in modern Latin American Fiction-্এও তিনি ঠাঁই পাননি। কিন্তু প্রকৃত লেখক উপেক্ষা উজিয়ে শেষ পর্যন্ত পাঠক ও রসজ্ঞের পাড়ে এসে ওঠেন। আজ ওনেত্তি শুধু স্প্যানিশ ভাষাতেই নন, পৃথিবীর বহু দেশে পরিচিত এক নাম। বাংলা ভাষায় ওনেত্তির একটি দুটি গল্প অনূদিত হলেও, তার কোনো উপন্যাস এই প্রথম প্রকাশিত হলো বাংলা অনুবাদে, তাও আবার সরাসরি মূল( স্প্যানিশ) থেকে, সুপরিচিতি অনুবাদক আনিসুজ জামানের সুপাঠ্য তর্জমায়। ইতিমধ্যে গার্সিয়া মার্কেসের ‘নিঃসঙ্গতার একশ বছর’ অনুবাদ করে তিনি অনুবাদে তার দক্ষতার পরিচয় দিয়েছেন। এবার স্প্যানিশ ভাষার আরও একটি হীরকখণ্ড তুলে দিলেন বাঙালি পাঠকদের হাতে। উপন্যাসটির তর্জমার পাশাপাশি এতে আছে অনুবাদক ও স্প্যানিশ ভাষা-সাহিত্য-বিশেষজ্ঞ রফিক-উম-মুনীর চৌধুরীর অনুবাদে ওনেত্তিকে নিয়ে মারিও বার্গাস যোসার একটি প্রবন্ধ আর স্প্যানিশ সাহিত্যের তরুণ লেখক রদোলফ লারার একটি গুরুত্বপূর্ণ প্রবন্ধ।
ওনেত্তির এই জটিল উপন্যাসটির খুটিনাটি বাঁক ও মোচড়, কারুকৃতি ও নির্মাণকৌশল স্বচ্ছভাবে বুঝে ওঠার জন্য দুটি প্রবন্ধই খুব সহায়ক হয়ে উঠবে পাঠকদের জন্য। আনিসুজ জামান এই ক্ষীণকায় কিন্তুু তাৎপর্যে অতিকায় উপন্যাসটি বাংলায় প্রথমবারের মতো অনুবাদ করে আমাদেরকে পাঠঋণে ঋদ্ধ করলেন-- এতে কোনো সন্দেহ নেই। আর বইটি নতুন প্রকাশনা সংস্থা বালিহাঁস প্রকাশ করে তারা প্রকাশনার জগতে রুচি ও দায়িত্বের প্রতি অঙ্গীকারের যে পরিচয় দিয়েছেন তাও খুব গুরুত্বপূর্ণ। এই বই এবং এই নবীন প্রকাশনীর সাফল্য কামনা করি।
Profile Image for Héctor Genta.
401 reviews87 followers
August 2, 2017
Un uomo che cammina in una stanza: “giravo con le mani dietro la schiena, ascoltando le pantofole che sbattevano sulle piastrelle, annusandomi a turno le ascelle”. Un ricordo evocato: la spalla arrossata di una prostituta. E ancora: la quotidianità della vita che scorre distratta fuori dalla finestra. Poi, improvviso e malinconico, il pensiero che il giorno seguente compirà quarant’anni, l’età dei bilanci, che forse è arrivato il momento di mettere su carta. “Ma oggi voglio qualcosa di diverso. Qualcosa di meglio della storia di quel che non è successo. Mi piacerebbe scrivere la storia di un’anima, di lei sola, senza gli avvenimenti con cui, volente o nolente, ha dovuto mescolarsi. Altrimenti sogni.” Andare dritti all’essenza, senza scorciatoie o divagazioni. Ma un’essenza che prevede la frequentazione di piste poco battute, strade impervie, pericolose. C’è tutto Onetti in questo incipit, o almeno una gran parte. La capacità di trattare vita e sogno come pochi sanno fare, con l’abilità di un chimico che tiene le due sostanze in contenitori diversi per poi farle reagire e studiare cosa ne può scaturire. Eladio Linacero è un uomo diviso tra il bisogno di sentirsi compreso e la consapevolezza che ciò non è possibile, perché "non c’è nessuno che abbia un cuore puro, nessuno davanti al quale sia possibile mettersi a nudo senza vergogna.” “È come con un’opera d’arte. C’è soltanto un piano sul quale può essere intesa. Peccato però che la fantasticheria si ferma lì, nessuno ha inventato il modo di esprimerla, il surrealismo è retorica. Soltanto da soli, a volte, nella zona fantastica della propria anima.” Solitudine, quindi. Una strada senza uscita che ti spinge ancora di più a non aprirti agli altri e ad essere te stesso solo nei tuoi sogni. Nonostante Eladio ci racconti (e soprattutto si racconti) di non passare le sue giornate a immaginare cose, ma di vivere, è evidente come cerchi in realtà di darsi un contegno, un’apparenza di vita sociale. Troppo forte è la discrepanza che avverte tra il valore che si attribuisce alle persone e quello dei sentimenti (l’assurdità “di dare più importanza allo strumento che alla musica”), per poter fingere di essere come gli altri. I sentimenti sono troppo potenti per poter essere equiparati a qualcosa o qualcuno. Come l’amore, quello che c’era tra lui e Cecilia, la ragazza da cui sta divorziando: amore che “come un figlio” era “uscito da noi. Lo nutrivamo, ma lui aveva una sua vita separata. Era meglio di lei, molto meglio di me. Come fai a paragonarti a quel sentimento.” Già, con i sentimenti non c’è partita: hai voglia di star lì a cercare di chiuderli da qualche parte, loro sono fatti per gli spazi aperti e finiscono per travolgere ogni steccato. Che è quello che succede quando l’immaginazione torna a bussare alla porta di Eladio per reclamare spazio, una fantasticheria così bella e perfetta (vedere Cecilia che scende la rambla con un vestito bianco) che chiede di essere replicata, di vivere nella vita vera, anche se è notte. Pretendere di spiegare agli altri il proprio mondo interiore che tracima all’esterno è impossibile, figuriamoci se si può sperare che possano addirittura comprenderlo… Questo è il dramma di Eladio: avrebbe bisogno di sapere che anche gli altri sognano, che anche loro hanno fantasticherie, pensieri incontaminati, così diversi dalle bassezze della quotidianità. Amore, amicizia, innocenza: questi sono i sentimenti puri, porte d’accesso a un’intimità “vera”, lettere di un alfabeto diverso che permetta di scrivere secondo il linguaggio dell’anima, strumenti per costruire ponti che facciano comunicare le persone davvero, senza secondi fini o strategie. Un’utopia, probabilmente.
Profile Image for Cosimo.
443 reviews
July 5, 2015
Un'odiosa carezza

“L'amore è meraviglioso e assurdo e, inspiegabilmente, fa visita a ogni tipo di anima. Ma la gente assurda e meravigliosa non abbonda; e chi lo è, lo è per poco tempo, nella prima giovinezza. Poi comincia ad accettare le cose e si perde”.

Il protagonista Eladio Linacero vive tra disperazione e speranza un'oscura felicità, narrando la sua esistenza attraverso il sogno e la malinconica fantasticheria, distanziandosi con uno sguardo ironico e scettico dall'universo tragico che è la materia narrativa; Onetti in questo modo illumina la natura ipotetica della storia vissuta, dove realismo e finzione risultano intercambiabili, e narra in un epos la disgrazia esistenziale di tradizione rioplatense, parlando di amore, nostalgia, colpa e compassione, in un tempo ambiguo e frammentato. Lo stile accurato produce un ritmo impetuoso e rapido, nel quale prende corpo una rappresentazione intuitiva del reale, un eroe disconosciuto e amaro, vittima di se stesso, che nel disprezzo si esprime e ricorda, con un vocabolario naturale e originario; sentimenti e passioni sono messi a nudo con profondità viscerale, in un umanesimo che riconosce la sconfitta e la catastrofe come orizzonti conoscitivi innegabili e incontestabili. Tra le poetiche pagine del maestro uruguayano si muovono come prostitute e marinai la miseria umana, l'insoddisfazione e il disincanto di chi scrivendo aspira inguaribilmente alla vita ed è costretto ad arrendersi alla crudeltà della memoria, alle illusioni e alle contraddizioni di quella insensata e tormentata avventura.

“Mi sarebbe piaciuto infilzare la notte sul foglio come una grande farfalla notturna. Invece è stata lei a sollevarmi in mezzo alle sue acque come il corpo livido di un morto e ora mi trascina, inesorabile, tra fredde e vaghe spume, giù per la notte”.
Profile Image for Corto Maltese.
99 reviews38 followers
August 21, 2024
4,5 για μισανθρωπικό ομώνυμο διήγημα που άγγιξε προσωπικές ευαίσθητες χορδές, ξεκάθαρο πέντε για την εξαιρετική μεταφραση και επίμετρο του Λ. Μακεδόνα των πάντα προσεγμένων εκδόσεων Μάγμα.
Profile Image for Wu Shih.
233 reviews29 followers
October 26, 2017
Brenso: breve ma intenso.

"Tutto nella vita è merda e adesso siamo ciechi nella notte, attenti e senza capire"

Poeta affranto e senza speranze si sbrodola addosso ricordi e sogni in una notte dove è posibile annegare. Bello.
Profile Image for নাহিদ  ধ্রুব .
143 reviews27 followers
April 17, 2022
উপন্যাসের জন্য ৪/৫... অনুবাদের জন্য ২/৫

আপনার কল্পনাশক্তি যদি প্রখর হয় এবং স্মৃতিকাতরতা যদি আপনাকে আপন ভেবে টানে কাছে তবে 'কুয়ো'তে ডুব দিয়ে আপনি নির্ঘাত কোন মুক্ত তুলে আনতে পারবেন। অনাড়ম্বরভাবে শুরু হয় এই উপন্যাসের যাত্রা, চারপাশে শোনা যায় স্বৈরাচারীর বাঁশি, মাথার উপর থাকে নিষেধাজ্ঞা। স্টোরিটেলার লিনাসেরো গল্প বলতে শুরু করেন, ডায়েরি লেখার মতো করে এবং গল্প বলতে বলতেই তিনি হারিয়ে যেতে থাকেন কল্পনার রাজ্যে...ফলে যা কিছু বাস্তব তাই অবাস্তব কিংবা যা কিছু অবাস্তব তাই বাস্তব হয়ে উঠে আসে বইয়ের পাতায়। একটা স্টোরি থেকে আরেকটা স্টোরিতে ঢুঁকে যান পজ না দিয়ে, কখনও প্রাক্তন প্রেমিকা, কখনও অ্যাডভেঞ্চার, কখনও প্রকৃতির মাঝে হারিয়ে যেতে যেতে স্টোরিটেলার বলে যান প্লট ছাড়া অসংখ্য গল্প। তবে লিনাসেরোর এইসব স্বপ্নকে কী তবুও অসংলগ্ন বলা চলে? নাকি সহজভাবে বলা যায় এইসব স্বপ্নগুলো মূলত বীজ, যা আরও অনেকগুলো গাছের স্বপ্ন দেখতে বাধ্য করে। অনুবাদ চোখ বন্ধ করে অস্বস্তিকর... শুরু এবং শেষের অংশটুকু ছাড়া পুরো বইয়ের অনুবাদই মারাত্মক বিরক্ত জন্ম দিয়েছে বইয়ে ফলে উপন্যাসটা পড়ে যতোটুকু আনন্দ পাওয়ার কথা, ততটুকু পাইনি। বইটা পড়ার আগে রদোফল লারা'র একটা প্রবন্ধ আছে বইটা সম্পর্কে, সেটা পড়ে নিলে সম্ভবত পাঠক উপকৃত হবে।
Profile Image for Mariavv.
35 reviews
November 1, 2022
C'è stato un messaggio che la mia giovinezza ha lanciato alla vita; erano parole di sfida e di fiducia. Deve averlo ingoiato l'acqua come le bottiglie che buttano i naufraghi. Un paio di anni fa credevo di aver trovato la felicità. Pensavo di essere giunto a uno scetticismo quasi assoluto ed ero sicuro che mi sarebbe bastato mangiare tutti i giorni, avere di che coprirmi, fumare e leggere qualche libro ogni tanto per essere felice. Questo, e il fatto che potevo sognare da sveglio, aprendo gli occhi alla notte più nera. Ero perfino stupito di averci messo tanto a scoprirlo. Ma ora sento che la mia vita non è altro che il passaggio di frazioni di tempo, una, un'altra, una, un'altra, come il tictac di un orologio, acqua che scorre, monete che si contano.
Profile Image for Rebecca.
129 reviews49 followers
May 24, 2016
un sussurro, penetrante, doloroso, che racconta la vita nella sua veste più tetra. ricordi, passato, malinconie, in una notte che diventa uno spogliarsi di se stessi, mentre i fantasmi del tempo ti trascinano via, nella loro inesorabile lentezza.
Profile Image for Fede La Lettrice.
836 reviews86 followers
May 1, 2025
• Romanzo breve, esordio di straordinaria densità.

• Il protagonista, cinico e disilluso, scrive per se stesso una sorta di confessione inattuale, un tentativo di dare senso alla propria esistenza attraverso la parola. Uomo scisso, inadatto al mondo, estraneo alla vita così come si presenta agli altri.

• La prosa è spezzata, introversa, disillusa; il protagonista si racconta nell’atto stesso di rifiutare ogni narrazione lineare: il romanzo si apre con la dichiarazione che la vita è una "porcheria" e da lì si avvita in una spirale di negazioni, sogni interrotti, ricordi ambigui.

• Il tempo si sfilaccia, la realtà è continuamente sfidata dal sogno e dalla visione, la verità è più interiore che fattuale: è una verità psicologica, esistenziale, forse persino patologica.

• Il pozzo è l’abisso in cui il protagonista si rifugia, è lo spazio dell’introspezione, ma anche dell’incomunicabilità. Scrivere diventa per lui un atto di isolamento, di sottrazione al mondo. È come se Onetti dicesse che la letteratura non serve a comunicare, ma a sopravvivere. Il pozzo è luogo oscuro, ma necessario, dove ciò che emerge è ciò che resta, non la vita vissuta ma quella desiderata, fantasticata, negata.

• Il tono è secco, spoglio, l'essenzialità costruisce un’atmosfera asfissiante e sospesa.

• La vita autentica non è quella che si vive, ma quella che si sogna e si rifiuta e la letteratura è la testimonianza di una sconfitta privata e insieme un’illusoria forma di salvezza. È lentezza, alcool, disillusione, nebbia.

• Un monologo interiore dove la trama si dissolve e resta solo la voce, amara, scettica, che non cerca empatia ma consapevolezza.

• "Come un figlio, l’amore era uscito da noi. Lo nutrivamo, ma lui aveva una sua vita separata. Era meglio di lei, molto meglio di me. Come fai a paragonarti a quel sentimento, a quell’atmosfera che quando uscivo mi costringeva a tornare mezz’ora dopo, disperato, per essere sicuro che lei non fosse morta in mia assenza? E Cecilia, che sa distinguere i diversi tagli di carne di manzo e tenere testa al macellaio se vuole imbrogliarla, c’entra qualcosa con quello che la faceva viaggiare in treno con gli occhiali scuri, tutti i giorni, poco prima di sposarci, perché nessuno doveva vedere gli occhi che mi avevano visto nudo?"
Profile Image for Johanna.
115 reviews22 followers
October 23, 2020
Siempre que leí Los Adioses (♡♡♡) me salté El Pozo hasta que me tocó obligado en este programa pandemioso de Lit. Latinoamericana.

Nada, qué se yo. Onetti es una cebolla. Es un crítico y un sentimental.

Leo esta nouvelle en el marco del realismo y me parece un gran ensayo sobre la imposibilidad de encasillar su propia escritura en el género. ¿Qué importan los hechos más que los sentimientos, más que la aventura?, parece decir. ¿Y qué es la aventura más que la fantasía de remediar nuestras peores decisiones? Y los sentimientos son el amor pero el amor en un mundo destinado al fracaso, al envejecimiento de lo más puro: "Pero aquella noche no vino ninguna aventura para recompensarme el día. Debajo de mis párpados se repetía, tercamente, una imagen ya lejana."

Así es que aparece ante mí, al menos, el nihilismo onettiano. Es el fracaso, la imposibilidad de encontrar las palabras para explicar ese mundo. ¿Este?

Acá hay un tipo rodeado de fantasmas. Ese es el realismo rioplatense. El melancólico. El fatalista. En este "realismo" , diría, gana la incertidumbre. O más bien, la única certeza que no es más que la fatalidad inevitable.

"Yo soy un pobre hombre que se vuelve por las noches hacia la sombra de la pared para pensar cosas disparatadas y fantásticas." Siempre cantando el tango, el uruguayo. Tan rioplatense que duele.
Profile Image for Akash.
446 reviews150 followers
February 28, 2023
I think I need Jesus. This book was..........
Profile Image for Daniel Ballesteros-Sánchez.
220 reviews31 followers
September 9, 2025
Un viaje a la desesperanza de la mano de un soñador

El pozo no es una novela para los que buscan una trama llena de acción y diálogos rápidos. Es un monólogo existencialista que te sumerge en la mente de Eladio Linacero, un hombre de 40 años, frustrado y desilusionado, que ha decidido escribir sobre su vida, pero no la real, sino la de sus sueños y fantasías. A través de este ejercicio, Onetti nos invita a un viaje por la decadencia, el fracaso y el vacío de la vida, todo con una melancolía que se te pega a los huesos.

El estilo de Onetti: la prosa como un río lento
El estilo de Onetti es oscuro, melancólico y profundamente introspectivo. Su prosa es un río lento y caudaloso, lleno de meandros y corrientes subterráneas. Onetti no narra, diseca el alma humana. Sus frases son a menudo largas y complejas, llenas de subordinadas que te obligan a leer con atención, a saborear cada palabra. Su habilidad para crear atmósferas opresivas y para retratar la soledad existencial es inigualable.

Personajes: Eladio Linacero y el peso del fracaso
En El pozo, el único personaje con peso es el propio Eladio Linacero. Es un anti-héroe en toda regla: un hombre que ha fracasado en el amor, en el trabajo y en la vida en general. Pero lo más interesante de él no es su fracaso, sino su forma de afrontarlo: a través de la ficción y la evasión. A través de Eladio, Onetti nos muestra que la imaginación puede ser un refugio, pero también una cárcel de la que es imposible escapar. Es un personaje que, a pesar de su tristeza, resulta extrañamente fascinante.

Metatemas: la desesperanza como forma de vida
Los temas que aborda El pozo son los clásicos del existencialismo: la soledad, la desilusión, la incomprensión y la búsqueda de sentido. Onetti nos habla de cómo la vida a menudo no cumple las expectativas, y de cómo el ser humano, en su intento por escapar de la realidad, se refugia en un mundo de fantasías. La novela es una reflexión sobre la condición humana, sobre la inevitabilidad del fracaso y sobre la necesidad de crear nuestros propios mundos para sobrevivir a la crudeza de la vida.

Puntuación: 4 de 5 ⭐️
El pozo es una obra maestra del existencialismo latinoamericano. Es un libro breve, pero intenso, que te golpea con la fuerza de un puñetazo. Es una lectura recomendada para aquellos que disfrutan de las historias profundas, de la prosa que te hace pensar y de los personajes que son un reflejo de nuestras propias inseguridades. No es una lectura fácil, pero la recompensa es grande.
Profile Image for Khallat Ali.
54 reviews4 followers
August 8, 2022
ئەو کتێبەم هەر ئەمڕۆ کڕی، هەر لە چەند سەعاتێکدا هەموو شتێک ڕوویدا..
گێڕانەوە هەمیشە کۆمەڵێک ڕەهەند لەخۆ دەگرێت، کۆمەڵێک جوانیی دەرەئاسا کە ڕەنگە ئەگەر لە ناوەڕاستی ڕووداوەکەدا بین نەتوانین تێبینییان بکەین.
(بیر) وەک ئەوەی کاک ژیار هۆمەر وەریگێڕاوە بۆ کوردی، کۆمەڵێک ڕووداوی ئاساییە، دوای ئەوەش کە دەیخوێنیتەوە دڵنیایت لەوەی پێشووتر ڕووداوی لەوە سەرنجڕاکێشتر و باشتر و جوانتر و نائاساییترت خوێندووەتەوە و بگرە تێشیدا ژیاویت، بەڵام گێڕانەوە و تێدا ژیان دوو شتی جیاوازن و ڕەنگە ئێمە ئەگەر خاوەنی ئەو خەون و دیمەن و ڕووداوانە بووینایە نەمانتوانیبا هەمان هەست و بۆچوونمان هەبێت.
سەرەڕای ئەوەی کتێبێکی نوێ نییە، بەڵام تەکنیکی گێڕانەوە تێیدا زۆر بەرز و بەهێزە، جۆرە گێڕانەوەیەک کە دەکرێ ناوی بنێین ڕێکەوت یان حاڵەت، چونکە زەحمەتە فەوزای لەو جۆرە زیاد لە جارێک لە قاڵب بدرێتەوە.
بۆ کوردییەکی ئێجگار شیرین وەرگێڕدراوە، من لەوانەم زۆر حەزدەکەم هەموو شتێک بە کوردی تاقی بکەمەوە و زمان ڕۆچووەتە قوڵاییەکانی بیرکردنەوەمەوە و لەو باوەڕەدام کە ناتوانم لە دەرەوەی زمان مومارەسەی ئەو شتانە بکەم کە لەناو زماندا دەیانکەم. کوردییەکەی (بیر) تەواو خاوێنە و لەو لایەنەوە تەواو ئەرخەیانت دەکات، وات لێدەکات چێژێکی چڕ لەو ئاسایی بوونە جیاوازەی ڕۆمانەکە ببینیت و حەزت لێبێت جگەرەیەک بە یادی بێ جگەرەیی ئۆنێتی داگیرسێنیت.
Profile Image for Óscar Daniel.
211 reviews4 followers
December 11, 2016
Esta novela, narrada en primera persona por Eladio Linacero, transcurre en la noche en que acaba de cumplir cuarenta años. Durante ese tiempo, el protagonista irá recreando momentos de su vida, a partir de sueños.

Lo que pretende ser un ejercicio literario por parte del hombre, termina siendo una reflexión sobre su postura ante la condición humana. Así, en el constante crear y recrear de situaciones (a veces reales, a veces inventadas, y a veces un poco de ambas), lo que en realidad importa es el interior del protagonista, para quien su vida es melancólica y solitaria.

Es una excelente alegoría sobre el proceso de escritura, aunque el protagonista nunca llega a contar una historia verdadera... o tal vez sí.
Profile Image for Carolina.
14 reviews27 followers
December 25, 2014
"Es siempre la absurda costumbre de dar más importancia a las personas que a los sentimientos. No encuentro otra palabra. Quiero decir: más importancia al instrumento que a la música."
Profile Image for Jon.
46 reviews
June 20, 2025
8/10 - Sigo con mi línea de lectura del existencialismo. Tras leer La metamorfosis de Kafka y Ampliación del campo de batalla de Houellebecq, le tocaba a esta breve novela de Onetti.

Un relato angustioso, depresivo y pesimista, que cuenta cómo un hombre cercano a los 40 decide empezar a escribir sus memorias. Una serie de anécdotas mezcladas con ficción a las que recurre para huir de su desalentadora realidad.

Me ha gustado, seguiré pronto con alguna de sus otras novelas breves.

——
“Se dice que hay varias maneras de mentir; pero la más repugnante de todas es decir la verdad, toda la verdad, ocultando el alma de los hechos. Porque los hechos son siempre vacíos, son recipientes que tomarán la forma del sentimiento que los llene.”
Profile Image for Harun Ahmed.
1,659 reviews420 followers
May 20, 2022
অনুবাদকের ভূমিকা আর ইয়োসার প্রবন্ধ পড়ে একটা মাস্টারপিস পড়ার প্রস্তুতি নিয়েছিলাম। কিন্তু মূল উপন্যাস পড়ে সাধারণ মানের মনে হোলো।অনুবাদে সমস্যা নাকি আমি-ই কিছু বুঝতে পারি নাই জানার জন্য বইটা আবার ইংরেজিতে পড়তে হবে।
Displaying 1 - 30 of 171 reviews

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.