What do you think?
Rate this book
Bechamel Mucho
In dit ultieme zomerboek volgen we Alex, entertainer bij een clubhotel op Mallorca. Wie zijn we als we niets hóeven? Geestig en ontroerend schetst Verhulst ons onvermogen om de boel de boel te laten.
Ze hoefden heel even nergens in uit te blinken, niet in hun job, niet in hun sport, niet eens zoveel in het ouderschap zelfs. Het veel te kleine cadeautje van het kapitalisme was dit verlof, een doekje voor het leegbloeden, de grote schijnvertoning van de welvaart. En dus dienden ze te worden verwend.
Bechamel Mucho begint als een zonnige diavoorstelling van een zorgeloze zomer, waarbij allerhande gasten van een Spaans clubhotel de revue passeren. Maar schijn bedriegt, want al snel ontvouwt zich een scherpe en meeslepende schets van de consumptiemaatschappij. De kersverse weduwe, de alleenstaande moeder met kind, de vrouwelijke helft van een uitgeblust echtpaar, de jonge stewardess op zoek naar ontspanning, de fitte fietser, iedere gast heeft haar eigen verhaal. En allemaal willen ze, al dan niet voor een nacht, Alex, de animator van het hotel. En het is Alex die aan het einde van het seizoen moet beslissen wat hij gaat doen. Of wie hij wil zijn.
Ze hoefden heel even nergens in uit te blinken, niet in hun job, niet in hun sport, niet eens zoveel in het ouderschap zelfs. Het veel te kleine cadeautje van het kapitalisme was dit verlof, een doekje voor het leegbloeden, de grote schijnvertoning van de welvaart. En dus dienden ze te worden verwend.
Bechamel Mucho begint als een zonnige diavoorstelling van een zorgeloze zomer, waarbij allerhande gasten van een Spaans clubhotel de revue passeren. Maar schijn bedriegt, want al snel ontvouwt zich een scherpe en meeslepende schets van de consumptiemaatschappij. De kersverse weduwe, de alleenstaande moeder met kind, de vrouwelijke helft van een uitgeblust echtpaar, de jonge stewardess op zoek naar ontspanning, de fitte fietser, iedere gast heeft haar eigen verhaal. En allemaal willen ze, al dan niet voor een nacht, Alex, de animator van het hotel. En het is Alex die aan het einde van het seizoen moet beslissen wat hij gaat doen. Of wie hij wil zijn.
137 pages, Kindle Edition
First published June 5, 2024
90 people are currently reading
1976 people want to read
About the author
Dimitri Verhulst
44 books765 followersNa zijn debuut in 1999 schreef Dimitri Verhulst 13 boeken, romans, verhalen, novellen, poëzie en toneel. Zijn werk verschijnt in meer dan 20 talen over de hele wereld en hij wordt gezien als een van de grote schrijvers uit de Lage Landen. De klassieker De helaasheid der dingen werd bekroond met de Gouden Uil Publieksprijs, met Godverdomse dagen op een bol won hij de Libris Literatuurprijs. Zijn laatste, De laatkomer, verkocht binnen een half jaar meer dan 75 000 exemplaren, wordt verfilmd en over de hele wereld vertaald.
• 2007 - Publieksprijs Gouden Uil voor De helaasheid der dingen
• 2007 - Humo's Gouden Bladwijzer voor De helaasheid der dingen
• 2008 - De Inktaap voor De helaasheid der dingen, literaire jongerenprijs Vlaanderen, Nederland en Suriname
• 2009 - Beste Boek 2008 Humo's Pop Poll voor Godverdomse dagen op een godverdomse bol
• 2009 - De Libris Literatuur Prijs voor Godverdomse dagen op een godverdomse bol
Dimitri Verhulst in de Nederlandstalige Wikipedia
Dimitri Verhulst in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
Dimitri Verhulst bij "Schrijversgewijs"
Dimitri Verhulst is a Flemish poet and writer.
Dimitri Verhulst in the English Wikipedia
• 2007 - Publieksprijs Gouden Uil voor De helaasheid der dingen
• 2007 - Humo's Gouden Bladwijzer voor De helaasheid der dingen
• 2008 - De Inktaap voor De helaasheid der dingen, literaire jongerenprijs Vlaanderen, Nederland en Suriname
• 2009 - Beste Boek 2008 Humo's Pop Poll voor Godverdomse dagen op een godverdomse bol
• 2009 - De Libris Literatuur Prijs voor Godverdomse dagen op een godverdomse bol
Dimitri Verhulst in de Nederlandstalige Wikipedia
Dimitri Verhulst in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
Dimitri Verhulst bij "Schrijversgewijs"
Dimitri Verhulst is a Flemish poet and writer.
Dimitri Verhulst in the English Wikipedia
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 510 reviews
June 11, 2024
Het is wat mij betreft altijd erop of eronder bij Dimitri Verhulst.
En na ‘Onze Verslaggever in de Leegte’ (eronder), ‘In Weerwil van de Woorden’ (erop, en hoé!) en ‘Hebben en Zijn’ (ergens tussen op en onder - wat misschien het ergste is) was het dus weer hoog tijd voor erop.
En erop is het!
Tenminste, de eerste honderd bladzijden.
Want daar is hij weer, de scabreuze letterzetter, de wellustige woordenjongleur, die geen zin laat passeren zonder een grinnik of een grijns op je gezicht te toveren. Of te timmeren, als je minder welwillend bent.
Maar net als bij eerdere publicaties slaat de schrijfvermoeidheid plots toe en lijkt het vet van de soep zodra Verhulst een plot moet zien te breien aan de - tot dan toe verrukkelijke - op zichzelf staande portretten die hij uit zijn toetsenbord heeft geramd.
Plots is de zomer in het clubhotel voorbij, valt de ex-vrouw van het vermeende hoofdpersonage als een Deus ex Tamara de slotbladzijden binnen en worden de allerlaatste woorden in een willekeurig metrum als onepisch gedicht aan de fronsende lezer gepresenteerd.
En dan zit het erop.
En is het toch ook weer een beetje eronder.
En na ‘Onze Verslaggever in de Leegte’ (eronder), ‘In Weerwil van de Woorden’ (erop, en hoé!) en ‘Hebben en Zijn’ (ergens tussen op en onder - wat misschien het ergste is) was het dus weer hoog tijd voor erop.
En erop is het!
Tenminste, de eerste honderd bladzijden.
Want daar is hij weer, de scabreuze letterzetter, de wellustige woordenjongleur, die geen zin laat passeren zonder een grinnik of een grijns op je gezicht te toveren. Of te timmeren, als je minder welwillend bent.
Maar net als bij eerdere publicaties slaat de schrijfvermoeidheid plots toe en lijkt het vet van de soep zodra Verhulst een plot moet zien te breien aan de - tot dan toe verrukkelijke - op zichzelf staande portretten die hij uit zijn toetsenbord heeft geramd.
Plots is de zomer in het clubhotel voorbij, valt de ex-vrouw van het vermeende hoofdpersonage als een Deus ex Tamara de slotbladzijden binnen en worden de allerlaatste woorden in een willekeurig metrum als onepisch gedicht aan de fronsende lezer gepresenteerd.
En dan zit het erop.
En is het toch ook weer een beetje eronder.
Read
June 13, 2024Ik keek er zo hard naar uit. Ik heb op verkiezingsdag de nieuwe roman van Dimitri Verhulst gelezen. Bechamel Mucho speelt zich af in een clubhotel op Mallorca. Alex werkt er als animator. Hij is een stuk ouder dan de andere animatoren, begeleidt de bingo, de schaakpartijen en de ritjes op de quad. Hij doet verkleed als penis mee met de wekelijkse Masked Singer-show, leidt de missverkiezing en heeft een speciale beftechniek die hij toepast op alle vrouwen die ervoor open staan.
In Bechamel Mucho laat Dimitri Verhulst zijn magistrale pen los op de arme bevolking van het Spaanse vakantieparadijs - je krijgt bijna medelijden met hen. Hij kiepert een royaal buffet aan woordgrappen uit over de lezer en schrijft hilarisch over de mensen, de lichamen en de seks.
De hoofdpersoon in Bechamel Mucho is knap en gewillig, de vrouwen zijn seksbelust en iedereen is dom. Het boek is een keiharde afrekening met de absolute leegte waarvoor het Spaanse clubhotel symbool staat. Ik voelde een diep-sarcastische ondertoon en tegelijk een zware neerslachtigheid in deze roman. Dimitri Verhulst laat hier het leven en de mensheid zien als één gigantische mislukking. Maar hij doet dat - zoals steeds - met een uitzonderlijke virtuositeit.
Mijn volledig leesverslag: https://wimoosterlinck.wpcomstaging.c...
In Bechamel Mucho laat Dimitri Verhulst zijn magistrale pen los op de arme bevolking van het Spaanse vakantieparadijs - je krijgt bijna medelijden met hen. Hij kiepert een royaal buffet aan woordgrappen uit over de lezer en schrijft hilarisch over de mensen, de lichamen en de seks.
De hoofdpersoon in Bechamel Mucho is knap en gewillig, de vrouwen zijn seksbelust en iedereen is dom. Het boek is een keiharde afrekening met de absolute leegte waarvoor het Spaanse clubhotel symbool staat. Ik voelde een diep-sarcastische ondertoon en tegelijk een zware neerslachtigheid in deze roman. Dimitri Verhulst laat hier het leven en de mensheid zien als één gigantische mislukking. Maar hij doet dat - zoals steeds - met een uitzonderlijke virtuositeit.
Mijn volledig leesverslag: https://wimoosterlinck.wpcomstaging.c...
December 11, 2024
Misschien zijn we zijn er allemaal wel eens geweest. Zo’n vakantieresort waar het draait om eten, drinken, en een beetje ontsnappen aan het gewone leven. Je bent een week lang omringd door andere gasten, die je niet kennen en die je na je vakantie nooit meer zult zien. Handdoek op je ligstoel, borden volscheppen bij het buffet en daarna een excursie naar een lokale vulkaan – of gewoon met een cocktail onbekommerd aan het zwembad. Dit is precies waar Dimitri Verhulst ons als lezer mee naartoe neemt in Bechamel Mucho. En terwijl hij zijn personages door de mangel haalt, ontkomt ja als lezer zelf ook niet aan zijn scherpe satire.
De roman gaat over Alex, een Vlaamse entertainer die tegen zijn zin op Mallorca werkt. Ooit had hij een bijzonder project: een kaasje gemaakt van moedermelk, grappig genoeg Tet genoemd. Maar toen zijn bedrijf failliet ging tijdens een crisis en ook zijn huwelijk stukliep, bleef Alex arm achter. Entertainer worden in een all-inclusive hotel was geen droom, maar noodzaak. "Feesten en schreeuwen in een microfoon," zoals hij het zelf zegt, voelt meer als een verkapte vorm van prostitutie dan een carrièrekeuze. Toch blijkt Alex een succes bij de dames, of het nu weduwen, stewardessen of vluchtelingen zijn. Iedere vrouw lijkt beschadigd of gewoon te lang niet aangeraakt, en Alex is hun held. Een onwaarschijnlijk erotisch wondermiddel in een gewone verpakking.
Maar Verhulst doet meer dan alleen een parade van mislukkingen en zelfbedrog laten zien. Zijn pen is scherp, zijn taal vol humor, en zijn blik genadeloos. De toeristen in Bechamel Mucho staan voor de uitgebluste westerling, die vastzit in een leven van routine, slechte gewoontes en een seksloos bestaan. Eenmaal per jaar breken ze uit die sleur om zich twee weken lang te laven aan drank, drugs en de illusie van luxe. Een sneer naar de massa, verpakt in een lachspiegel.
Wat Bechamel Mucho zo bijzonder maakt, is dat Verhulst volledig leunt op zijn overdreven stijl. Hij nuanceert niet. Zijn personages zijn karikaturen, hun gedrag overdreven, en toch voelt het pijnlijk herkenbaar. Hij schrijft over Alex met ironie, maar zonder genade. Dit is een man die misschien wel staat voor alles wat we niet willen toegeven over onszelf: de behoefte aan bevestiging, de zucht naar ontsnapping, het verlangen naar betekenis in een wereld die doordraait.
Ondanks de humor is dit niet alleen een boek om bij te lachen. Verhulst gebruikt zijn scherpe pen om een spiegel voor te houden. Want herkennen we onszelf niet in de oppervlakkige dromen van zijn een van zijn personages? Hoe vaak zoeken wijzelf geen troost in materie of in het tijdelijke plezier van een vakantieliefde, precies zoals de mensen die Verhulst zo gretig bespot?
Dit boek is een venijnige knipoog naar de massa die hij zowel lijkt te minachten als te begrijpen. Dat maakt het tegelijkertijd makkelijk te lezen en ongemakkelijk confronterend. Want ook al voel je je als lezer misschien verheven boven de toeristen in het verhaal, Verhulst laat geen twijfel bestaan: we zijn allemaal onderdeel van dezelfde groteske komedie.
De roman gaat over Alex, een Vlaamse entertainer die tegen zijn zin op Mallorca werkt. Ooit had hij een bijzonder project: een kaasje gemaakt van moedermelk, grappig genoeg Tet genoemd. Maar toen zijn bedrijf failliet ging tijdens een crisis en ook zijn huwelijk stukliep, bleef Alex arm achter. Entertainer worden in een all-inclusive hotel was geen droom, maar noodzaak. "Feesten en schreeuwen in een microfoon," zoals hij het zelf zegt, voelt meer als een verkapte vorm van prostitutie dan een carrièrekeuze. Toch blijkt Alex een succes bij de dames, of het nu weduwen, stewardessen of vluchtelingen zijn. Iedere vrouw lijkt beschadigd of gewoon te lang niet aangeraakt, en Alex is hun held. Een onwaarschijnlijk erotisch wondermiddel in een gewone verpakking.
Maar Verhulst doet meer dan alleen een parade van mislukkingen en zelfbedrog laten zien. Zijn pen is scherp, zijn taal vol humor, en zijn blik genadeloos. De toeristen in Bechamel Mucho staan voor de uitgebluste westerling, die vastzit in een leven van routine, slechte gewoontes en een seksloos bestaan. Eenmaal per jaar breken ze uit die sleur om zich twee weken lang te laven aan drank, drugs en de illusie van luxe. Een sneer naar de massa, verpakt in een lachspiegel.
Wat Bechamel Mucho zo bijzonder maakt, is dat Verhulst volledig leunt op zijn overdreven stijl. Hij nuanceert niet. Zijn personages zijn karikaturen, hun gedrag overdreven, en toch voelt het pijnlijk herkenbaar. Hij schrijft over Alex met ironie, maar zonder genade. Dit is een man die misschien wel staat voor alles wat we niet willen toegeven over onszelf: de behoefte aan bevestiging, de zucht naar ontsnapping, het verlangen naar betekenis in een wereld die doordraait.
Ondanks de humor is dit niet alleen een boek om bij te lachen. Verhulst gebruikt zijn scherpe pen om een spiegel voor te houden. Want herkennen we onszelf niet in de oppervlakkige dromen van zijn een van zijn personages? Hoe vaak zoeken wijzelf geen troost in materie of in het tijdelijke plezier van een vakantieliefde, precies zoals de mensen die Verhulst zo gretig bespot?
Dit boek is een venijnige knipoog naar de massa die hij zowel lijkt te minachten als te begrijpen. Dat maakt het tegelijkertijd makkelijk te lezen en ongemakkelijk confronterend. Want ook al voel je je als lezer misschien verheven boven de toeristen in het verhaal, Verhulst laat geen twijfel bestaan: we zijn allemaal onderdeel van dezelfde groteske komedie.
July 4, 2024
2,5*
Verhulst kan beter.
Het leest vlot weg en vraagt geen grote leesinvestering. Dat wel. Ik heb me er even mee geamuseerd. Dat wel.
Maar het is plat, puberaal en plotloos geschreven.
Een hoop portretjes van heel gewone mensen met wat vulgair taalgebruik doorspekt. Niets diepgang.
Eerst dacht ik dat de personages nog iets zouden gaan meemaken en had ik plezier in het lezen. Het leek de inleiding van wat een boeiend verhaal kon worden. Maar bleek vervolgens alleen dat te zijn, een inleiding, portretten, geen plot. Spijtig. Het rare gedicht op het einde heb ik diagonaal doorgescrold. Ik kon niet nog meer puberale plattigheid verteren.
Jammer jammer. Volgende keer beter.
Verhulst kan beter.
Het leest vlot weg en vraagt geen grote leesinvestering. Dat wel. Ik heb me er even mee geamuseerd. Dat wel.
Maar het is plat, puberaal en plotloos geschreven.
Een hoop portretjes van heel gewone mensen met wat vulgair taalgebruik doorspekt. Niets diepgang.
Eerst dacht ik dat de personages nog iets zouden gaan meemaken en had ik plezier in het lezen. Het leek de inleiding van wat een boeiend verhaal kon worden. Maar bleek vervolgens alleen dat te zijn, een inleiding, portretten, geen plot. Spijtig. Het rare gedicht op het einde heb ik diagonaal doorgescrold. Ik kon niet nog meer puberale plattigheid verteren.
Jammer jammer. Volgende keer beter.
Read
April 18, 2025my man doet zo hard zijn best om gecanceld te worden
November 8, 2024
“Animatoren. Je denkt dat ze zijn besneden. Maar in werkelijkheid is hun voorhuid gewoon afgesleten.”
Echt fantastisch cynisch boek & echt van genoten terwijl ik aan het hotelzwembad lag.
July 19, 2024
Er wordt in geen enkel verhaal (want zijn dit niet ook korte verhalen?) van Bechamel Mucho gerept, maar het is helemaal passend bij het in dit boek beschreven publiek dat in zo'n resort op Mallorca Bésame Mucho waarschijnlijk verkeerd zingt. Dimitri Verhulst beschrijft genadeloos heerlijk hoe allehande vakantiegangers daar een week of twee zich eventjes lekker laten gaan, al etend, al drinkend, al neukend.
Het boek is opgebouwd met als hoofdverhaallijn het personage Alex, die als een wat oudere man op het resort als animator werkt en die de moeilijkste niet is als het gaat om het neuken van alle vrouwen die langs komen. 'Al vrij snel kwam naar voren dat hij van alle personeelsleden het hoogste scoorde bij de tevredenheidsenquêtes die de klanten hier vlak voor hun vertrek invulden. Met voorsprong.' Goh, hoe zou dat nou komen?
Tussen de hoofdstukken over Alex komt steeds een kort verhaal van steeds een andere vrouw voorbij met als gemene deler dat Alex ze een leuke avond bezorgt. Hij kan immers bellettristisch beffen en is animator bij dag en nacht. De vrouwen zijn getrouwd, single, net gescheiden, jong, oud, met kinderen, zonder kinderen, dik, dun, het maakt niet uit, Alex neukt ze.
Het klinkt nu enorm plat, maar Dimitri Verhulst beschrijft dit alles ontzaglijk goed; ik heb vele zinnen onderstreept en gegniffeld, genoten. De platheid is datgene wat Dimitri lijkt te ergeren en tegelijkertijd lijkt te fascineren, want hij drijft er de spot mee maar verheerlijkt het ook en juist dat paradoxale vind ik fijn. Aan de ene kant hekelt hij de leegheid van het bestaan in het rijke witte Westen: 'Ongelukkig worden van het gewone was het sarcasme dat de gemiddelde Europeaan tentoonspreidde tegenover al diegenen die geen toegang hadden tot eten, veilig drinkwater, onderwijs en onderdak. 800 miljoen mensen op aard, ze verdienden minder dan 1 dollar 90 per dag, moest uitgelegd worden dat er elders bofkonten massaal paroxetine en venlafaxine slikten omdat ze hun bestaan maar banaaltjes vonden. Het depressieve Westen. Zelfs de honden moesten er aan de bachbloesem.' Aan de andere kant lijkt hij die leegheid, de simpelheid, de platheid te willen omarmen: 'Niets was hij. Niemand. Maar wat dan nog? Betekenisloosheid was voor de mens de norm, het was je reinste arrogantie daar aan te willen ontsnappen.'
Ik houd van Dimitri zijn sarcastische boodschap 'aan het handje is er niets', zijn taal en hij maakt er ook niet te veel woorden aan vuil. Hoe snel hij een personage kan neerzetten, ik vind het knap, en daardoor heb je het ook zo uit!
Het boek is opgebouwd met als hoofdverhaallijn het personage Alex, die als een wat oudere man op het resort als animator werkt en die de moeilijkste niet is als het gaat om het neuken van alle vrouwen die langs komen. 'Al vrij snel kwam naar voren dat hij van alle personeelsleden het hoogste scoorde bij de tevredenheidsenquêtes die de klanten hier vlak voor hun vertrek invulden. Met voorsprong.' Goh, hoe zou dat nou komen?
Tussen de hoofdstukken over Alex komt steeds een kort verhaal van steeds een andere vrouw voorbij met als gemene deler dat Alex ze een leuke avond bezorgt. Hij kan immers bellettristisch beffen en is animator bij dag en nacht. De vrouwen zijn getrouwd, single, net gescheiden, jong, oud, met kinderen, zonder kinderen, dik, dun, het maakt niet uit, Alex neukt ze.
Het klinkt nu enorm plat, maar Dimitri Verhulst beschrijft dit alles ontzaglijk goed; ik heb vele zinnen onderstreept en gegniffeld, genoten. De platheid is datgene wat Dimitri lijkt te ergeren en tegelijkertijd lijkt te fascineren, want hij drijft er de spot mee maar verheerlijkt het ook en juist dat paradoxale vind ik fijn. Aan de ene kant hekelt hij de leegheid van het bestaan in het rijke witte Westen: 'Ongelukkig worden van het gewone was het sarcasme dat de gemiddelde Europeaan tentoonspreidde tegenover al diegenen die geen toegang hadden tot eten, veilig drinkwater, onderwijs en onderdak. 800 miljoen mensen op aard, ze verdienden minder dan 1 dollar 90 per dag, moest uitgelegd worden dat er elders bofkonten massaal paroxetine en venlafaxine slikten omdat ze hun bestaan maar banaaltjes vonden. Het depressieve Westen. Zelfs de honden moesten er aan de bachbloesem.' Aan de andere kant lijkt hij die leegheid, de simpelheid, de platheid te willen omarmen: 'Niets was hij. Niemand. Maar wat dan nog? Betekenisloosheid was voor de mens de norm, het was je reinste arrogantie daar aan te willen ontsnappen.'
Ik houd van Dimitri zijn sarcastische boodschap 'aan het handje is er niets', zijn taal en hij maakt er ook niet te veel woorden aan vuil. Hoe snel hij een personage kan neerzetten, ik vind het knap, en daardoor heb je het ook zo uit!
November 27, 2024
Op het oog wellicht wat simpel, maar vooral de taal van Verhulst vind ik uiterst doeltreffend (en hilarisch!). Binnen no-time schetst hij een volledig achtergrondverhaal wat allemaal op hetzelfde uitkomt: seks met animator Alex. De daarmee gepaard gaande kritieken op de Westerse (consumptie-)maatschappij maken het werk nóg een tandje beter en interessanter.
Hoewel het Onepisch vers qua boodschap wat overbodig is, was het wel een genot om te lezen en de kers op het proza. Genoten hoor.
Hoewel het Onepisch vers qua boodschap wat overbodig is, was het wel een genot om te lezen en de kers op het proza. Genoten hoor.
June 30, 2024
Het leven zoals het is in een vakantieclub aan één van de Spaanse Costa's.
Het verhaal van Alex een iets oudere man die in België van geen hout pijlen meer weet te maken en een doorstart wil maken als animator in een Spaanse vakantieclub. Een job met kost en inwoon én vrouwen inbegrepen.
En natuurlijk zijn er ook de verhalen van de clubbezoekers die er tijdens het hoogseizoen voor een weekje neerstrijken. Soms grappig, soms eerder schrijnend, maar vaak herkenbaar.
Alle cliché's die ik al van in de jaren '80 kende, blijven anno 2024 overeind en komen hier uitgebreid aan bod.
Niet de beste Verhulst, daarvoor heeft het verhaal net niets te weinig om het lijf.
Maar een iets mindere Verhulst is nog altijd een stuk beter dan de gemiddelde Vlaamse roman en daar zorgt het virtuoze taalgebruik van de schrijver natuurlijk voor.
Graag gelezen en vaak geglimlacht.
Ideale zomerlectuur.
Het verhaal van Alex een iets oudere man die in België van geen hout pijlen meer weet te maken en een doorstart wil maken als animator in een Spaanse vakantieclub. Een job met kost en inwoon én vrouwen inbegrepen.
En natuurlijk zijn er ook de verhalen van de clubbezoekers die er tijdens het hoogseizoen voor een weekje neerstrijken. Soms grappig, soms eerder schrijnend, maar vaak herkenbaar.
Alle cliché's die ik al van in de jaren '80 kende, blijven anno 2024 overeind en komen hier uitgebreid aan bod.
Niet de beste Verhulst, daarvoor heeft het verhaal net niets te weinig om het lijf.
Maar een iets mindere Verhulst is nog altijd een stuk beter dan de gemiddelde Vlaamse roman en daar zorgt het virtuoze taalgebruik van de schrijver natuurlijk voor.
Graag gelezen en vaak geglimlacht.
Ideale zomerlectuur.
June 11, 2024
Erg goed boek. Een scherpe en meeslepende schets van de consumptiemaatschappij, staat in de binnenflap en dat is gelukt. Vele karakters passeren de revue, en allemaal zijn ze erg goed uitgewerkt, vaak somber maar erg overdreven en grappig. Ze komen allemaal bij Alex en ook hij heeft een rotleven achter de rug, maar hij helpt alle mensen die in zijn hotel komen op een manier. Een soort satire van het leven, van het kapitalisme. Met kanjers van zinnen, zoals:
“Als je haar orgasmes Shazamde, dan kwam je uit bij het verzameld werk van Motörhead.”
En:
“Gelaarsd als een cowboy, zijn ballen hoog opgetrokken in een zwarte strakke broek, met een vestimentair accent van immens blinkende broeksriem. Mocht hij zijn ballen nog hoger hebben opgetrokken, het werden adamsappels.”
“Als je haar orgasmes Shazamde, dan kwam je uit bij het verzameld werk van Motörhead.”
En:
“Gelaarsd als een cowboy, zijn ballen hoog opgetrokken in een zwarte strakke broek, met een vestimentair accent van immens blinkende broeksriem. Mocht hij zijn ballen nog hoger hebben opgetrokken, het werden adamsappels.”
July 31, 2024
Het nieuwe, beter gezegd het huidige, toerisme en de sleurende verveling van langdurige relaties gecombineerd en onder de loep genomen. Je kan ook zeggen het is de verkorte versie van Grand Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer. Briljant boekje.
October 2, 2024
Aardig boekje van Dimitri Brusselmans.
May 21, 2025
Waar is de man tegen wie ik ooit met knikkende knieën stond te stamelen hoezeer ik zijn werk bewonder... Ware het niet voor zijn rokersstem, die mij door mijn eerste luisterboek gidste, had ik de man misschien wel een ster minder gegeven, ook al zal hij daar zijn slaap niet voor laten, want vrede nemen met broodschrijven is allerminst een schande - zij het niet dat je hele boek net dat wil aanklagen.
Nu wil ik ook geen reclame maken voor Spotify, maar plots beginnen ze allemaal leuke boeken voor te stellen...
Nu wil ik ook geen reclame maken voor Spotify, maar plots beginnen ze allemaal leuke boeken voor te stellen...
August 16, 2024
wie is de mol?
wie is de snol
in expeditie kunstmijnhol
liberté fraternité kamillethee
wie is de snol
in expeditie kunstmijnhol
liberté fraternité kamillethee
July 6, 2024
Nogal plat maar wel vermakelijk.
July 27, 2024
De wat subtielere versie van “Godverdomse dagen,…”?Eigenlijk wel al is het gebruik van subtiel een mogelijke contradictio in terminis bij Verhulst. Hij schmiert er goed op los. Echt briljant hoe hij een gebroken leven in drie alinea’s kan neerzetten zonder dat het echt karikaturaal overkomt. Want moraal van het verhaal worden/zijn we niet allemaal langzaamaan karikaturen van onszelf aan het worden in onze westerse consumptiemaatschappij? Ook al zie ik mezelf nog niet direct op Mallorca belanden… Verhulst geeft genoeg steekjes onder en boven water om je toch aangesproken te voelen.
Het wat minder geslaagde epische vers aan het eind zij hem vergeven.
Het wat minder geslaagde epische vers aan het eind zij hem vergeven.
November 20, 2024
Het is dus niet omdat iemand grappig is in de Slimste Mens dat hij daardoor grappig is in boeken helaas.
January 9, 2025
"Sie muss nicht schön sein. Sie muss nicht klug sein. Sie muss nicht reich sein, nein. Kein Modell mit langen Schritten, Doch dicken Titten." (Rammstein)
Een teveel aan subtiliteit kan je Verhulst bezwaarlijk aanwrijven, zeker niet in dit kleinood waar hij de vloer aanveegt met heel wat denkbare uitwassen van het 'kakapipitalisme'. Maar grappig is het wel, dat moet je hem nageven. Een snelle hap, net geen fastfood, maar nu en dan een ware verademing om hem te zien fulmineren in deze woke-tijden, waarin een mens goed moet opletten wat hij zegt of denkt. Maar niet Dimitri Verhulst dus.
Een teveel aan subtiliteit kan je Verhulst bezwaarlijk aanwrijven, zeker niet in dit kleinood waar hij de vloer aanveegt met heel wat denkbare uitwassen van het 'kakapipitalisme'. Maar grappig is het wel, dat moet je hem nageven. Een snelle hap, net geen fastfood, maar nu en dan een ware verademing om hem te zien fulmineren in deze woke-tijden, waarin een mens goed moet opletten wat hij zegt of denkt. Maar niet Dimitri Verhulst dus.
November 19, 2025
Helaas audiobook, wil hem wel op papier. Ik ga zolang D.V. blijft broodschrijven (sorryyyyy), elke nieuwe roman (meestal wel minstens een jaar na verschijning) met veel plezier blijven lezen.
“Waarom ziet plezier er altijd zo marginaal uit?” Klopt, Dimi. Niettemin, ik las onlangs: “Minachting voor de smaak van het publiek is mooi, zo lang het niet de enige methode is om de moed niet te laten zakken. (Hermans)”
Tis dubbel.
De slam poetry of whatever it may be op het einde vond ik ook wel gezellig.
“Waarom ziet plezier er altijd zo marginaal uit?” Klopt, Dimi. Niettemin, ik las onlangs: “Minachting voor de smaak van het publiek is mooi, zo lang het niet de enige methode is om de moed niet te laten zakken. (Hermans)”
Tis dubbel.
De slam poetry of whatever it may be op het einde vond ik ook wel gezellig.
December 9, 2025
Had dit boek liever gelezen aan het zwembad in zo een hotel (waar ik nooit naartoe zou gaan)...en waar je moedermelkkaas kan kopen (wat ik nooit zou proeven)...
de magistrale pen van Verhulst>>>>
de magistrale pen van Verhulst>>>>
August 5, 2024
Fantastisch, dikke vijf sterren. Heerlijk zwembad boek.
"het leven is makkelijker
dan je denkt
het leven is moeilijker
als je denkt
alles heeft de kracht
te herrijzen uit z’n as
na de holocaust
is er nog altijd plek
voor joppiesaus
"het leven is makkelijker
dan je denkt
het leven is moeilijker
als je denkt
alles heeft de kracht
te herrijzen uit z’n as
na de holocaust
is er nog altijd plek
voor joppiesaus
Read
September 30, 2024In een Spaans clubhotel lijken alle gasten op zoek naar de zin van het bestaan. Het is niet echt een doorlopend verhaal, eerder een opeenvolging van verschillende tranches de vie. Een verzameling treurige (vrouwen)levens die Verhulst met vilein plezier fileert.
Read
May 12, 2024Verschijnt 6 juni!
In Bechamel Mucho dompelt Dimitri Verhulst ons onder in een aanvankelijk zorgeloze zomer, maar gaandeweg verandert het verhaal in een scherpe ontleding van onze consumptiemaatschappij. Dit is geen boek voor de tere zieltjes onder ons: Verhulst houdt geen blad voor de mond. Met zijn scherpzinnige en tegelijk ook wel lompe vertelstijl schetst hij een reeks portretten van vakantiegangers op Mallorca, die allemaal op hun eigen manier worstelen met hun leven. Interessant boek voor de zomer!
In Bechamel Mucho dompelt Dimitri Verhulst ons onder in een aanvankelijk zorgeloze zomer, maar gaandeweg verandert het verhaal in een scherpe ontleding van onze consumptiemaatschappij. Dit is geen boek voor de tere zieltjes onder ons: Verhulst houdt geen blad voor de mond. Met zijn scherpzinnige en tegelijk ook wel lompe vertelstijl schetst hij een reeks portretten van vakantiegangers op Mallorca, die allemaal op hun eigen manier worstelen met hun leven. Interessant boek voor de zomer!
August 4, 2025
Nope. Nope. Nope. Een seksistisch boek dat geschreven lijkt door een puper. Het boek pretendeert een kritische kijk te geven op de consumptiemaatschappij, maar geeft toch vooral een inkijkje in de oversekste gedachten van de schrijver. Personages die niks met elkaar te maken hebben - de verhaallijnen komen totaal niet samen. De personages die wat meer diepgang lijken te hebben, maken een pagina later weer een vies, plat of flauw seks moment mee.
August 23, 2024
Vaak gegrinnikt door hoe herkenbare dingen zo origineel en grappig werden geformuleerd. Deze man kan echt leuke dingen met taal!!! Hou ik van!!! De op zich zelf staande beschrijvingen van mensenlevens waren 🧑🏼🍳😚🤌🏼. Maar het plot errond was mwah.
September 9, 2024
Oh, de ironie. Wat kan die man schrijven hè!? Zo creatief. Gek brein ook wel.
October 31, 2024
Er zitten mooie zinnen tussen, maar het hangt aan elkaar van opsommingen alsof 'ie kruipend het afgesproken woordentotaal heeft gehaald
September 2, 2024
3,75*
Aanvankelijk de èchte Verhulst. Grappig, sarcastisch, platvloers, soms, maar van hem kan ik het hebben. Over de helft heen begon het wat zeurderig te worden. Ik wist het ondertussen wel, en hij heeft groot gelijk. Maar tijdig en waardig van tafel gaan zat er volgens mij niet in.
Toch zeer graag gelezen !
Aanvankelijk de èchte Verhulst. Grappig, sarcastisch, platvloers, soms, maar van hem kan ik het hebben. Over de helft heen begon het wat zeurderig te worden. Ik wist het ondertussen wel, en hij heeft groot gelijk. Maar tijdig en waardig van tafel gaan zat er volgens mij niet in.
Toch zeer graag gelezen !
March 15, 2025
Béchamel mucho is scherp, grappig en bij vlagen grof. Vooral in het begin weet Dimitri Verhulst bijna elke zin een komische draai te geven, waardoor je als lezer steeds wordt verrast. Soms absurd en soms raak cynisch.
Na een pagina of honderd begon het herhalende stramien mij echter wat te vermoeien. De verrassing verdwijnt en de formule wordt duidelijk. Toch blijft het een vermakelijk boek, zeker voor wie houdt van Verhulsts kritische, droogkomische stijl.
Na een pagina of honderd begon het herhalende stramien mij echter wat te vermoeien. De verrassing verdwijnt en de formule wordt duidelijk. Toch blijft het een vermakelijk boek, zeker voor wie houdt van Verhulsts kritische, droogkomische stijl.
April 29, 2025
Een heerlijk staaltje Verhulst. De vingerdikke maatschappijkritiek is ronduit lachwekkend (meermaals luidop gelachen) en de nagel op de kop. De personages tonen alles wat ik niet wil zijn en dat maakt mij wellicht deel van hen.
Displaying 1 - 30 of 510 reviews