What do you think?
Rate this book
Inspector Llob #1
Morituri
Called in to investigate the kidnapping of the daughter of one of Algiers' top power-brokers, Superintendent Llob's hunt takes him through fear-filled streets to find Sabrine, and lots besides...
From the dens of drug-dealers to the palaces of arms-traffickers, he negotiates the parade of pimps and fundamentalists, prophets and fakis, sodomites, sharks and visionaries...there's no doubt that Llob can swing it. But the random car-bombings, daily carnage and the mutilations endemic to Algiers - to say nothing of escalating threats to his own life - have a way of getting under one's skin...Racy and fast-moving, Khadra's cop is a masterpiece of mocking disenchantment, recalling Raymond Chandler's Marlowe.
From the dens of drug-dealers to the palaces of arms-traffickers, he negotiates the parade of pimps and fundamentalists, prophets and fakis, sodomites, sharks and visionaries...there's no doubt that Llob can swing it. But the random car-bombings, daily carnage and the mutilations endemic to Algiers - to say nothing of escalating threats to his own life - have a way of getting under one's skin...Racy and fast-moving, Khadra's cop is a masterpiece of mocking disenchantment, recalling Raymond Chandler's Marlowe.
137 pages, Paperback
First published January 1, 1997
10 people are currently reading
462 people want to read
About the author
Yasmina Khadra
62 books1,838 followersYasmina Khadra (Arabic: ياسمينة خضراء, literally "green jasmine") is the pen name of the Algerian author Mohammed Moulessehoul.
Moulessehoul, an officer in the Algerian army, adopted a woman's pseudonym to avoid military censorship. Despite the publication of many successful novels in Algeria, Moulessehoul only revealed his true identity in 2001 after leaving the army and going into exile and seclusion in France. Anonymity was the only way for him to survive and avoid censorship during the Algerian Civil War.
In 2004, Newsweek acclaimed him as "one of the rare writers capable of giving a meaning to the violence in Algeria today."
His novel The Swallows of Kabul, set in Afghanistan under the Taliban, was shortlisted for the 2006 International IMPAC Dublin Literary Award. L'Attentat won the Prix des libraires in 2006, a prize chosen by about five thousand bookstores in France, Belgium, Switzerland, and Canada.
Khadra pledges for becoming acquainted with the view of the others. In an interview with the German radio SWR1 in 2006, he said “The West interprets the world as he likes it. He develops certain theories that fit into its world outlook, but do not always represent the reality. Being a Muslim, I suggest a new perspective on Afghanistan, on the religious fanaticism and the, how I call it - religiopathy. My novel, the The Swallows of Kabul, gives the readers in the West a chance to understand the core of a problem that he usually only touches on the surface. Because the fanaticism is a threat for all, I contribute to the understanding of the causes and backgrounds. Perhaps then it will be possible to find a way to bring it under control.”
Moulessehoul, an officer in the Algerian army, adopted a woman's pseudonym to avoid military censorship. Despite the publication of many successful novels in Algeria, Moulessehoul only revealed his true identity in 2001 after leaving the army and going into exile and seclusion in France. Anonymity was the only way for him to survive and avoid censorship during the Algerian Civil War.
In 2004, Newsweek acclaimed him as "one of the rare writers capable of giving a meaning to the violence in Algeria today."
His novel The Swallows of Kabul, set in Afghanistan under the Taliban, was shortlisted for the 2006 International IMPAC Dublin Literary Award. L'Attentat won the Prix des libraires in 2006, a prize chosen by about five thousand bookstores in France, Belgium, Switzerland, and Canada.
Khadra pledges for becoming acquainted with the view of the others. In an interview with the German radio SWR1 in 2006, he said “The West interprets the world as he likes it. He develops certain theories that fit into its world outlook, but do not always represent the reality. Being a Muslim, I suggest a new perspective on Afghanistan, on the religious fanaticism and the, how I call it - religiopathy. My novel, the The Swallows of Kabul, gives the readers in the West a chance to understand the core of a problem that he usually only touches on the surface. Because the fanaticism is a threat for all, I contribute to the understanding of the causes and backgrounds. Perhaps then it will be possible to find a way to bring it under control.”
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 45 reviews
June 4, 2025
LA CULTURA DEI CIMITERI
Guerra civile.
La prima cosa che colpisce di Yasmina Khadra è la sua storia personale: la madre di famiglia nomade, lui cresce nel Sahara algerino – all’età di 9 anni i genitori lo mettono in collegio militare – dal quale prosegue con la scuola ufficiali per uscirne col grado di sottotenente – rimane nell’esercito fino a 45 anni, fa carriera, combatte durante la guerra civile algerina – lascia l’esercito per dedicarsi alla scrittura a tempo pieno.
E ancora: comincia a pubblicare presto, racconti e romanzi, e li pubblica col suo vero nome, Mohammed Moulessehoul.
Quando viene istituito un comitato di censura militare, Mohammed Moulessehoul comprende che è meglio adottare uno pseudonimo se vuole continuare a pubblicare: e così nasce Yasmina Khadra, che sono i nomi di battesimo di sua moglie.
Guerra civile.
E cosa avrà pensato il mondo leggendo questo romanzo, squisitamente hard boiled, pur se ambientato in una parte di mondo che con l’hard boiled sembrerebbe non avere nulla a che fare?
Morituri appare sotto il nom de plume di Yasmina Khadra (già adottato in due romanzi precedenti): il protagonista, il commissario Brahim Llob, esisteva già - e quindi, mi chiedo se lo pseudonimo è servito a proteggere, perché a me pare che almeno in Algeria deve essere stato facile fare due più due.
La seconda cosa che colpisce è che il suo protagonista, il commissario Llob, oltre a essere poliziotto, è anche scrittore, e scrive proprio romanzi polizieschi, gialli.
Morituri parte con un po’ di fatica, Khadra sembra stentare a tenere la barra del timone della trama, e per quanto il libro sia breve, si ha la sensazione di qualche passaggio a vuoto.
Ma è soprattutto lo sforzo insistito alla ricerca del paradosso fulminante, della metafora comica devastante, quasi si arrampicasse sugli specchi pur di ottenere un risultato spiritoso e furbo, l’hard boiled esasperato tra wisecrack e un tiratissimo tongue-in-cheek che strema il lettore, conduce a uno stato di spossatezza e avanzamento a rilento, annacqua il noir.
Poi, a partire da circa la metà, scrittore e racconto crescono, si focalizzano, la scrittura diventa un pochino meno arzigogolata, costruita, Khadra fa meno capriole, e io lettore ho goduto di più.
Un’Algeria, la capitale in particolare, totalmente preda del fondamentalismo islamico – e di una corruzione che fa sembrare perfino noi italiani dei verginelli.
Il FIS, Fronte Islamico di Salvezza, si è trasformato in GIA, Gruppo Islamico Armato, e ha messo nel suo mirino intellettuali, uomini di spettacolo, scrittori: li uccide per strada e in casa, dove capita, assolda sicari a pagamento che ammazzano gente come se fossero insetti.
E se capita, si spara anche ai bambini, alle donne, ai vecchi.
Sui cadaveri si nascondono bombe in modo che la scia di morte continui coinvolgendo anche chi accorre accanto alle vittime.
Autobus e automobili vengono riempite di esplosivo.
Anche i poliziotti sono presi di mira, e il nostro commissario Llob rischia di essere uno dei prossimi obiettivi.
Ecco cos’è la cultura dei cimiteri: il continuo martellante inneggiare alla morte da parte degli integralisti, che nel martirio vedono la punta più alta della vita.
Ma il segugio Brahim Llob viene da lontano e va lontano, ha altri romanzi sia alle spalle che davanti, quindi la sfanga e in qualche modo quadra il cerchio, chiudendolo.
Più avanti Khadra cambierà stile di scrittura, abbandonerà l’hard boiled per… Per quello che sto leggendo ora.
Con quali risultati ancora non so dire.
O, non voglio.
È bellissima, la Bianca, quando lo sfondo è così limpido che si può distinguere una quercia da un carrubo nel raggio di chilometri. Se non ci fossero questi attentati sleali e questa colonia d’illuminati che, come tarme, corrodono le strade e i cervelli, non daremmo Algeri in cambio nemmeno con il mondo delle fiabe.
Guerra civile.
La prima cosa che colpisce di Yasmina Khadra è la sua storia personale: la madre di famiglia nomade, lui cresce nel Sahara algerino – all’età di 9 anni i genitori lo mettono in collegio militare – dal quale prosegue con la scuola ufficiali per uscirne col grado di sottotenente – rimane nell’esercito fino a 45 anni, fa carriera, combatte durante la guerra civile algerina – lascia l’esercito per dedicarsi alla scrittura a tempo pieno.
E ancora: comincia a pubblicare presto, racconti e romanzi, e li pubblica col suo vero nome, Mohammed Moulessehoul.
Quando viene istituito un comitato di censura militare, Mohammed Moulessehoul comprende che è meglio adottare uno pseudonimo se vuole continuare a pubblicare: e così nasce Yasmina Khadra, che sono i nomi di battesimo di sua moglie.
Guerra civile.
E cosa avrà pensato il mondo leggendo questo romanzo, squisitamente hard boiled, pur se ambientato in una parte di mondo che con l’hard boiled sembrerebbe non avere nulla a che fare?
Morituri appare sotto il nom de plume di Yasmina Khadra (già adottato in due romanzi precedenti): il protagonista, il commissario Brahim Llob, esisteva già - e quindi, mi chiedo se lo pseudonimo è servito a proteggere, perché a me pare che almeno in Algeria deve essere stato facile fare due più due.
La seconda cosa che colpisce è che il suo protagonista, il commissario Llob, oltre a essere poliziotto, è anche scrittore, e scrive proprio romanzi polizieschi, gialli.
Morituri parte con un po’ di fatica, Khadra sembra stentare a tenere la barra del timone della trama, e per quanto il libro sia breve, si ha la sensazione di qualche passaggio a vuoto.
Ma è soprattutto lo sforzo insistito alla ricerca del paradosso fulminante, della metafora comica devastante, quasi si arrampicasse sugli specchi pur di ottenere un risultato spiritoso e furbo, l’hard boiled esasperato tra wisecrack e un tiratissimo tongue-in-cheek che strema il lettore, conduce a uno stato di spossatezza e avanzamento a rilento, annacqua il noir.
Poi, a partire da circa la metà, scrittore e racconto crescono, si focalizzano, la scrittura diventa un pochino meno arzigogolata, costruita, Khadra fa meno capriole, e io lettore ho goduto di più.
Un’Algeria, la capitale in particolare, totalmente preda del fondamentalismo islamico – e di una corruzione che fa sembrare perfino noi italiani dei verginelli.
Il FIS, Fronte Islamico di Salvezza, si è trasformato in GIA, Gruppo Islamico Armato, e ha messo nel suo mirino intellettuali, uomini di spettacolo, scrittori: li uccide per strada e in casa, dove capita, assolda sicari a pagamento che ammazzano gente come se fossero insetti.
E se capita, si spara anche ai bambini, alle donne, ai vecchi.
Sui cadaveri si nascondono bombe in modo che la scia di morte continui coinvolgendo anche chi accorre accanto alle vittime.
Autobus e automobili vengono riempite di esplosivo.
Anche i poliziotti sono presi di mira, e il nostro commissario Llob rischia di essere uno dei prossimi obiettivi.
Ecco cos’è la cultura dei cimiteri: il continuo martellante inneggiare alla morte da parte degli integralisti, che nel martirio vedono la punta più alta della vita.
Ma il segugio Brahim Llob viene da lontano e va lontano, ha altri romanzi sia alle spalle che davanti, quindi la sfanga e in qualche modo quadra il cerchio, chiudendolo.
Più avanti Khadra cambierà stile di scrittura, abbandonerà l’hard boiled per… Per quello che sto leggendo ora.
Con quali risultati ancora non so dire.
O, non voglio.
È bellissima, la Bianca, quando lo sfondo è così limpido che si può distinguere una quercia da un carrubo nel raggio di chilometri. Se non ci fossero questi attentati sleali e questa colonia d’illuminati che, come tarme, corrodono le strade e i cervelli, non daremmo Algeri in cambio nemmeno con il mondo delle fiabe.
August 31, 2025
For those who haven’t previously come across “Yasmina Khadra”, it’s the penname of an Algerian-born author called Mohammed Moulessehoul, who now lives in France. He adopted his nom de plume because at the time this novel was published (1997) he was an officer in the Algerian Army, and was supposed to submit any writing for publication to military censors. He has kept the penname since. I read this novel in English translation- it was originally written in French. More on that later.
GR has marked this as the first book in what it calls the “Inspector Llob” series, although his rank is that of a Commissaire and in this translation he is given the British police rank of Superintendent, which is a couple of rungs of the ladder above an Inspector. Despite what GR says, other sources tell me there are two earlier books featuring the character, although these haven’t been translated into English. I get the strong impression that the earlier books provide some background that is missing here, both on the Commissaire himself and on at least two minor characters, who are introduced without any background explanation, but where the reader has the sense they have featured previously in the series.
Ostensibly the novel is about the Commissaire carrying out an investigation for a missing teenage girl, the daughter of a powerful ex-politician. However the book is set, and was written, at the height of the Algerian Civil War, a massive Islamist rebellion that resulted in 150,000-200,000 deaths, and the novel is at its best in describing this context. Commissaire Llob is regarded by his neighbours as a dead man walking. They will no longer even acknowledge him, since even to be associated with the Police is to make yourself a target. During the novel his eldest son decides to leave home and move to the town of Tamanrasset in the far south of the country.
- “I’m sorry, Dad.
- It’s not your fault, son.
He’s a cop’s son. In the fundamentalists’ book he merits the same fate as his father. They slit the throats of quite a few kids simply because their parents were soldiers or policemen. I am almost relieved he has decided on a change of scenery.”
As if facing ruthless terrorists wasn’t enough, Llob has to cope with high-level corruption from those within the regime.
On the downside, I didn’t really take to the translation. On what basis, you might well ask, is someone like me able to offer such an opinion? The dialogue in the book is full of odd-sounding phrases. Initially I wondered whether they were literal translations from Algerian French, but it seems not. I checked some online samples of the original French text by way of comparison. To provide one example, in the conversation below a member of the super-wealthy elite shows Llob around his extravagant mansion.
- “Well (he displays his empire to me) what do you think of it? Do you like it, my ghetto?
- Please don’t put yourself out. In the land of impunity the sharks owe it to themselves to take double mouthfuls.”
Meanwhile the original reads:
« — Alors, me montre-t-il son empire, t’en penses quoi de ma demeure ?
— Tant que tu disposes du code du Trésor public, faut surtout pas te gêner. »
It seems to me that the translator has used a bit of latitude there, and personally I feel he might have been better sticking more closely to the original. Bilingual French/English speakers are invited to comment!
I might be up for reading more of the author’s work, but if so, I might check first who the translator is.
Also I wasn’t sure about the cover. In the novel Commissaire Llob is described as middle-aged and of somewhat dishevelled appearance.
GR has marked this as the first book in what it calls the “Inspector Llob” series, although his rank is that of a Commissaire and in this translation he is given the British police rank of Superintendent, which is a couple of rungs of the ladder above an Inspector. Despite what GR says, other sources tell me there are two earlier books featuring the character, although these haven’t been translated into English. I get the strong impression that the earlier books provide some background that is missing here, both on the Commissaire himself and on at least two minor characters, who are introduced without any background explanation, but where the reader has the sense they have featured previously in the series.
Ostensibly the novel is about the Commissaire carrying out an investigation for a missing teenage girl, the daughter of a powerful ex-politician. However the book is set, and was written, at the height of the Algerian Civil War, a massive Islamist rebellion that resulted in 150,000-200,000 deaths, and the novel is at its best in describing this context. Commissaire Llob is regarded by his neighbours as a dead man walking. They will no longer even acknowledge him, since even to be associated with the Police is to make yourself a target. During the novel his eldest son decides to leave home and move to the town of Tamanrasset in the far south of the country.
- “I’m sorry, Dad.
- It’s not your fault, son.
He’s a cop’s son. In the fundamentalists’ book he merits the same fate as his father. They slit the throats of quite a few kids simply because their parents were soldiers or policemen. I am almost relieved he has decided on a change of scenery.”
As if facing ruthless terrorists wasn’t enough, Llob has to cope with high-level corruption from those within the regime.
On the downside, I didn’t really take to the translation. On what basis, you might well ask, is someone like me able to offer such an opinion? The dialogue in the book is full of odd-sounding phrases. Initially I wondered whether they were literal translations from Algerian French, but it seems not. I checked some online samples of the original French text by way of comparison. To provide one example, in the conversation below a member of the super-wealthy elite shows Llob around his extravagant mansion.
- “Well (he displays his empire to me) what do you think of it? Do you like it, my ghetto?
- Please don’t put yourself out. In the land of impunity the sharks owe it to themselves to take double mouthfuls.”
Meanwhile the original reads:
« — Alors, me montre-t-il son empire, t’en penses quoi de ma demeure ?
— Tant que tu disposes du code du Trésor public, faut surtout pas te gêner. »
It seems to me that the translator has used a bit of latitude there, and personally I feel he might have been better sticking more closely to the original. Bilingual French/English speakers are invited to comment!
I might be up for reading more of the author’s work, but if so, I might check first who the translator is.
Also I wasn’t sure about the cover. In the novel Commissaire Llob is described as middle-aged and of somewhat dishevelled appearance.
July 28, 2016
Μάλλον όχι η καλύτερη αφετηρία για γνωριμία με τον Χάντρα. Είναι πολλά γύρω απ'το όνομά του που με ελκύουν αλλά μέχρι τώρα δεν είχα αξιωθεί να διαβάσω κάποιο βιβλίο του. Μου φάνηκε ιδανική αρχή το Μοριτούρι, όχι μόνο γιατί διαβάζεται σε μια καθισιά αλλά γιατί ήταν κι η αφετηρία του Επιθεωρητή Λόμπ που είναι ο πρωταγωνιστής σε μια σειρά μυθιστορημάτων που έχει γράψει ο Αλγερινός.
Δυστυχώς όμως, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα εδώ. Όλα μου φάνηκαν βεβιασμένα, το κοινωνικό σχόλιο του συγγραφέα για την κατάσταση στο Αλγέρι είναι φτωχό και σύντομο (γενικά, τα πράγματα είναι σκατά σήμερα, παλιότερα ήταν καλύτερα) και το μόνο που σώζει το βιβλίο είναι μια υποψία ταλέντου στη γραφή, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχει ή απλά είμαι ακόμα θετικά προκατειλημμένος μαζί του (πάνω-κάτω την ίδια άποψη έχω και για αυτό Ντζεμπέλ .
Όσοι αρέσκονται σε απλές αστυνομικές ιστορίες δεν θα χάσουν με το Μοριτούρι, δεν υστερεί σε ένταση -λόγω μεγέθους φυσικά κι η πλοκή δεν είναι τόσο ιδιαίτερη-ούτε σε ταχύτητα, από εκεί και πέρα όμως λείπουν πολλά πράγματα για να το θυμάσαι κι αύριο
Θα επανέλθω σε αυτόν μόνο και μόνο γιατί αρέσει σε πολλούς φίλους που εμπιστεύομαι.
Δυστυχώς όμως, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα εδώ. Όλα μου φάνηκαν βεβιασμένα, το κοινωνικό σχόλιο του συγγραφέα για την κατάσταση στο Αλγέρι είναι φτωχό και σύντομο (γενικά, τα πράγματα είναι σκατά σήμερα, παλιότερα ήταν καλύτερα) και το μόνο που σώζει το βιβλίο είναι μια υποψία ταλέντου στη γραφή, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχει ή απλά είμαι ακόμα θετικά προκατειλημμένος μαζί του (πάνω-κάτω την ίδια άποψη έχω και για αυτό Ντζεμπέλ .
Όσοι αρέσκονται σε απλές αστυνομικές ιστορίες δεν θα χάσουν με το Μοριτούρι, δεν υστερεί σε ένταση -λόγω μεγέθους φυσικά κι η πλοκή δεν είναι τόσο ιδιαίτερη-ούτε σε ταχύτητα, από εκεί και πέρα όμως λείπουν πολλά πράγματα για να το θυμάσαι κι αύριο
Θα επανέλθω σε αυτόν μόνο και μόνο γιατί αρέσει σε πολλούς φίλους που εμπιστεύομαι.
June 17, 2021
This has been shelved variously as mystery/crime/thriller. Crime certainly fits as there is plenty of it. For me, however, it was more a novel of what it would be like when a city is under siege by fundamentalist terrorists. No one, least not the police, knew where they would stike next. Further, the corruption among the government officials and society in general seems overwhelming.
This wasn't at all what I was expecting which was a mystery, a murder investigation conducted by Inspector Llob. It is so much more sinister and darker than that. The terrorism had been ongoing long before the novel opens. Llob is cynical about the corruption: this in a scene where simple questions are asked and nowhere near the level of interrogation. The rest of the staff comes from the same mould. Accustomed to large tips, they have got into the habit of recovering their memory only in relation to the largess of peple suffering from nostalgia.
I wish I could believe that what is related is divorced from reality. However, Yasmina Khadra is the pseudonym of Mohammed Moulessehoul, an Algerian army officer who adopted a woman's pseudonym to avoid military censorship. He was uniquely placed to comment on vital issues of the Middle East, Algeria and fundamentalism. He went into exile and seclusion in France. Still and all, I did not appreciate the writing style and the novel lacks coherence. For reality, this probably rates a high 4- or even 5-stars, but for readability it's more like 3-stars. I leave it at the latter, but knowing I'll probably remember it longer than most 3-star novels.
This wasn't at all what I was expecting which was a mystery, a murder investigation conducted by Inspector Llob. It is so much more sinister and darker than that. The terrorism had been ongoing long before the novel opens. Llob is cynical about the corruption: this in a scene where simple questions are asked and nowhere near the level of interrogation. The rest of the staff comes from the same mould. Accustomed to large tips, they have got into the habit of recovering their memory only in relation to the largess of peple suffering from nostalgia.
I wish I could believe that what is related is divorced from reality. However, Yasmina Khadra is the pseudonym of Mohammed Moulessehoul, an Algerian army officer who adopted a woman's pseudonym to avoid military censorship. He was uniquely placed to comment on vital issues of the Middle East, Algeria and fundamentalism. He went into exile and seclusion in France. Still and all, I did not appreciate the writing style and the novel lacks coherence. For reality, this probably rates a high 4- or even 5-stars, but for readability it's more like 3-stars. I leave it at the latter, but knowing I'll probably remember it longer than most 3-star novels.
June 28, 2019
Διαμαντακι αλγερινου νουαρ
May 1, 2021
Già l'incipit: Dissanguato da un taglio cesareo, l’orizzonte partorisce un giorno che, alla fine, non avrà meritato la sua pena. Io mi tiro giù dal letto, completamente devitalizzato da un sonno a caccia del minimo fruscio. Sono tempi duri: una disgrazia fa presto a capitare mi ha fatto comprendere che non sarebbe stata una lettura facile, malgrado la brevità. Il commissario Brahim Llob è anche autore di romanzi gialli, per cui, essendo lui stesso il narratore, si compiace di utilizzare un linguaggio altamente poetico e ricco di metafore che in un romanzo giallo ci sta come i cavoli a merenda.
L'Algeri del commissario Llob è una città quasi anarchica, il cui due forze si contendono il predominio: il fondamentalismo islamico e il dio denaro. In entrambi i casi, si tratta di persone capaci di assassinare la madre soltanto per prendere in trappola il figlio nel giorno del trasporto funebre, e di uccidere un poliziotto per mitragliare i colleghi venuti a raccogliersi sulla tomba.
Llob comincia a indagare sulla scomparsa della figlia di un alto papavero del vecchio regime per poi trovarsi davanti a una serie di omicidi di intellettuali. Scoprirà che la corruzione e il fondamentalismo si prendono quasi a braccetto pur di conseguire ciascuno proprio tornaconto.
Un romanzo che avrebbe potuto aiutarmi a comprendere meglio i problemi del paese, ma che è un autentico tormento da leggere a causa dello stile del suo autore. Proverò a leggere altro di Yasmina Khadra, sperando magari che sia lo stile di Brahim Llob a essere tanto involuto e non quello del suo padre letterario.
L'Algeri del commissario Llob è una città quasi anarchica, il cui due forze si contendono il predominio: il fondamentalismo islamico e il dio denaro. In entrambi i casi, si tratta di persone capaci di assassinare la madre soltanto per prendere in trappola il figlio nel giorno del trasporto funebre, e di uccidere un poliziotto per mitragliare i colleghi venuti a raccogliersi sulla tomba.
Llob comincia a indagare sulla scomparsa della figlia di un alto papavero del vecchio regime per poi trovarsi davanti a una serie di omicidi di intellettuali. Scoprirà che la corruzione e il fondamentalismo si prendono quasi a braccetto pur di conseguire ciascuno proprio tornaconto.
Un romanzo che avrebbe potuto aiutarmi a comprendere meglio i problemi del paese, ma che è un autentico tormento da leggere a causa dello stile del suo autore. Proverò a leggere altro di Yasmina Khadra, sperando magari che sia lo stile di Brahim Llob a essere tanto involuto e non quello del suo padre letterario.
June 10, 2014
Before I say anything else, let me just note that there is a translation issue going on in this novel, but if you can get past that, the book is amazing.
I've written a longer post at the crime page of my online reading journal. If you like chatty, more detailed reviews, click on through; if you're happy with the barebones, read on. [In this case, I'd go with the blog, but suit yourself].
Morituri may be among the most atmospheric of novels I've ever read. Set in 1990s Algiers, the reader becomes immersed right away into the dangers that exist on the streets. For the main character in this book, Police Superintendent Llob, even the most simple act of getting to work just might be his last. He has become a "privileged target" in a city where the cops have to "disguise" their routines as a security precaution. Firemen recovering corpses are blown up because bodies are often booby trapped. The city is under a zealously-enforced curfew, random bombings are nothing new, and people in high places are bought and paid for. Islamic fundamentalism is rearing its head in the city and throughout the country, and the civil war is in full swing.
Llob is tasked with taking on the thankless and, as it turns out, very dangerous task of finding the daughter of the highly influential Ghoul Malek. But it's what he doesn't know that should worry him -- here, nothing is at all what it seems to be. While this novel is definitely an action-packed crime read, there's way more to it than simply following cops around in their investigations.
Morituri is really an amazing novel, but the reading was really tough in places because of the idiomatic or other language choices used in translation that often threw me off. I eventually learned to get over the translation issue, although it still made for a choppy read. Having said that, the story turned out to be excellent, but very dark, very edgy, and the descriptions of Algeria during this time are just downright scary. It is also a novel chock full of contrasts.
I've already picked up book two in this series trilogy (Double Blank, Autumn of the Phantoms), so obviously this first book was good enough to merit the reading of the second installment. This probably isn't a book for everyone, but readers of dark and edgy crime fiction should like it, once they get past the language issues.
I've written a longer post at the crime page of my online reading journal. If you like chatty, more detailed reviews, click on through; if you're happy with the barebones, read on. [In this case, I'd go with the blog, but suit yourself].
Morituri may be among the most atmospheric of novels I've ever read. Set in 1990s Algiers, the reader becomes immersed right away into the dangers that exist on the streets. For the main character in this book, Police Superintendent Llob, even the most simple act of getting to work just might be his last. He has become a "privileged target" in a city where the cops have to "disguise" their routines as a security precaution. Firemen recovering corpses are blown up because bodies are often booby trapped. The city is under a zealously-enforced curfew, random bombings are nothing new, and people in high places are bought and paid for. Islamic fundamentalism is rearing its head in the city and throughout the country, and the civil war is in full swing.
Llob is tasked with taking on the thankless and, as it turns out, very dangerous task of finding the daughter of the highly influential Ghoul Malek. But it's what he doesn't know that should worry him -- here, nothing is at all what it seems to be. While this novel is definitely an action-packed crime read, there's way more to it than simply following cops around in their investigations.
Morituri is really an amazing novel, but the reading was really tough in places because of the idiomatic or other language choices used in translation that often threw me off. I eventually learned to get over the translation issue, although it still made for a choppy read. Having said that, the story turned out to be excellent, but very dark, very edgy, and the descriptions of Algeria during this time are just downright scary. It is also a novel chock full of contrasts.
I've already picked up book two in this series trilogy (Double Blank, Autumn of the Phantoms), so obviously this first book was good enough to merit the reading of the second installment. This probably isn't a book for everyone, but readers of dark and edgy crime fiction should like it, once they get past the language issues.
February 27, 2020
"Alguien me susurra:
-Dios es grande.
-También lo es el infierno- replico".
Lo que empieza como una novela de detectives, del comisario Llop investigando la desaparición de la hija de uno de los peces gordos de Argel, va evolucionando en algo diferente en una especie de retrato roto y caótico de la sociedad argelina.
Ha sido una lectura en mi caso también algo caótica, porque aunque la novela es muy corta, hubo un momento en que creía que me perdía de tanto personaje que entra y sale de la trama durante la investigación, pero lo que como he dicho antes, empieza siendo la investigación de una muchacha desaparecida (una especie de macguffin), no es más que una excusa por parte de Yasmina Khadra para hacernos un retrato de una sociedad totalmente podrida, corrompida donde el integrismo islámico campa a sus anchas. La novela tiene un trasfondo politico esencial, y no deja de ser una especie de grito de socorro por parte de Khadra desvelando lo que ocurre en la Argelia de los 90: actos terroristas diarios, policias que cada mañana antes de subirse al coche tienen que reconocer si hay alguna bomba a punto de estallar y por supuesto esa visión de que todo se está desintegrando frente a tus ojos, asi que Llop es un personaje desesesperanzado pero con una vena de idealismo todavía en su interior, en este aspecto me ha recordado a Raymond Chandler.
Es una buena novela, aunque no me entusiasmó, no tanto como La deshonra de Sarah Ikker; en Morituri hay momentos en que me perdía de tanto nombre y tanto diálogo áspero y con un doble sentido con el que no terminaba de conectar. Pero como he dicho, el retrato social que hace Khadra de su país me parece fundamental y totalmente reaccionario. Entiendo perfectamente que este autor escriba bajo seudónimo y que tuviera que buscar exilio en Francia.
"Sigue sin enterarse de que en su querido pais todo el mundo se las apaña para construir un palacio para sus retoños y nadie se molesta en construir una patria".
-Dios es grande.
-También lo es el infierno- replico".
Lo que empieza como una novela de detectives, del comisario Llop investigando la desaparición de la hija de uno de los peces gordos de Argel, va evolucionando en algo diferente en una especie de retrato roto y caótico de la sociedad argelina.
Ha sido una lectura en mi caso también algo caótica, porque aunque la novela es muy corta, hubo un momento en que creía que me perdía de tanto personaje que entra y sale de la trama durante la investigación, pero lo que como he dicho antes, empieza siendo la investigación de una muchacha desaparecida (una especie de macguffin), no es más que una excusa por parte de Yasmina Khadra para hacernos un retrato de una sociedad totalmente podrida, corrompida donde el integrismo islámico campa a sus anchas. La novela tiene un trasfondo politico esencial, y no deja de ser una especie de grito de socorro por parte de Khadra desvelando lo que ocurre en la Argelia de los 90: actos terroristas diarios, policias que cada mañana antes de subirse al coche tienen que reconocer si hay alguna bomba a punto de estallar y por supuesto esa visión de que todo se está desintegrando frente a tus ojos, asi que Llop es un personaje desesesperanzado pero con una vena de idealismo todavía en su interior, en este aspecto me ha recordado a Raymond Chandler.
Es una buena novela, aunque no me entusiasmó, no tanto como La deshonra de Sarah Ikker; en Morituri hay momentos en que me perdía de tanto nombre y tanto diálogo áspero y con un doble sentido con el que no terminaba de conectar. Pero como he dicho, el retrato social que hace Khadra de su país me parece fundamental y totalmente reaccionario. Entiendo perfectamente que este autor escriba bajo seudónimo y que tuviera que buscar exilio en Francia.
"Sigue sin enterarse de que en su querido pais todo el mundo se las apaña para construir un palacio para sus retoños y nadie se molesta en construir una patria".
March 10, 2012
Morituri is one of the most beautifully written, most eloquent works I've ever read. It's a nationalistic narrative of love for Algeria, a nostalic, longing for the Algeria not of today but of yesterday.
Set in contemporary Algeria, Superintendent Llob is just another policeman: shot at, spat upon, despised. Terrorism against the police is a daily fact of life and Llob investigates corruption, theft and homicide in the face of car bombings and snipers.
The work has an exquisite, exotic setting - I can close my eyes and feel the heat, feel the fear of the streets. Khadra's language is extravagant, sensual. The sun is often used as a metaphor for Algeria - "It's Monday. A sullen sky dispenses its moroseness over the town. The sun of my country is depressed. The atrocities that the night bequeaths it have triumphed over its magic."
Yasmina Khadra is the pseudonym of Mohammed Moulessehoul, an Algerian army officer who left his country for France, where he lives in exile.
I was so fortunate to find this Toby Crime translation by David Herman at Powells in Portland, Oregon. The series editor, Keith Botsford writes in the introduction to the work: "Toby Crime proposes a series in which crime novels from many literatures are first novels, and only then crime novels. That is, they are written for a literature public by writers who engage with language and society, and pose genuine human dilemmas. In that sense they go beyond crime to real life and real characters. The crime will not always be murder and they will come in all shapes and sizes."
Right up my alley. Thanks Toby Press! I'll look for more from Khadra, and also from this unique British imprint.
--Ashland Mystery
Set in contemporary Algeria, Superintendent Llob is just another policeman: shot at, spat upon, despised. Terrorism against the police is a daily fact of life and Llob investigates corruption, theft and homicide in the face of car bombings and snipers.
The work has an exquisite, exotic setting - I can close my eyes and feel the heat, feel the fear of the streets. Khadra's language is extravagant, sensual. The sun is often used as a metaphor for Algeria - "It's Monday. A sullen sky dispenses its moroseness over the town. The sun of my country is depressed. The atrocities that the night bequeaths it have triumphed over its magic."
Yasmina Khadra is the pseudonym of Mohammed Moulessehoul, an Algerian army officer who left his country for France, where he lives in exile.
I was so fortunate to find this Toby Crime translation by David Herman at Powells in Portland, Oregon. The series editor, Keith Botsford writes in the introduction to the work: "Toby Crime proposes a series in which crime novels from many literatures are first novels, and only then crime novels. That is, they are written for a literature public by writers who engage with language and society, and pose genuine human dilemmas. In that sense they go beyond crime to real life and real characters. The crime will not always be murder and they will come in all shapes and sizes."
Right up my alley. Thanks Toby Press! I'll look for more from Khadra, and also from this unique British imprint.
--Ashland Mystery
September 15, 2015
Nel paese dei quattro venti, le banderuole volteggiano.
Ormai, nel mio paese, a qualche preghiera dal buon Dio, ci sono giorni che sorgono unicamente per andarsene, e notti che sono nere soltanto per identificarsi con le nostre coscienze...
Un’amica in una sua recensione rifletteva su quanto poco conosciamo la storia più recente di alcuni paesi, ed è vero. L’Algeria non è poi così distante dall’Italia eppure mi rendo conto di non sapere molto della guerra civile che l’ha sconvolta per anni. In questo contesto si muove il commissario Llob, un uomo ordinario ma tenace, spaventato da quello che gli succede intorno ma ben deciso a non arrendersi, a non lasciarsi intimorire dai potenti e dai corrotti.
La malinconia di Llob ricorda un po’ quella di Montale di Izzo ma Algeri spaventa più di Marsiglia. Quest’ultima profuma di spezie, mentre ad Algeri si respira paura, violenza, morte.
Uno stile narrativo molto diverso rispetto a L’Attentatrice, nel complesso il libro mi è piaciuto, l’ho trovato però un po' confuso e non sempre facile da seguire.
Ormai, nel mio paese, a qualche preghiera dal buon Dio, ci sono giorni che sorgono unicamente per andarsene, e notti che sono nere soltanto per identificarsi con le nostre coscienze...
Un’amica in una sua recensione rifletteva su quanto poco conosciamo la storia più recente di alcuni paesi, ed è vero. L’Algeria non è poi così distante dall’Italia eppure mi rendo conto di non sapere molto della guerra civile che l’ha sconvolta per anni. In questo contesto si muove il commissario Llob, un uomo ordinario ma tenace, spaventato da quello che gli succede intorno ma ben deciso a non arrendersi, a non lasciarsi intimorire dai potenti e dai corrotti.
La malinconia di Llob ricorda un po’ quella di Montale di Izzo ma Algeri spaventa più di Marsiglia. Quest’ultima profuma di spezie, mentre ad Algeri si respira paura, violenza, morte.
Uno stile narrativo molto diverso rispetto a L’Attentatrice, nel complesso il libro mi è piaciuto, l’ho trovato però un po' confuso e non sempre facile da seguire.
October 7, 2025
Ce polar met du temps avant de démarrer, mais dès qu'il le fait, tout se suit rapidement. Yasmine Khadra fait un excellent travail d'analyse sur la guerre civile algérienne et les différents groupes qui s'affrontent ou plutôt font semblant de s'affronter à travers l'enquête de l'inspecteur Llob.
November 1, 2018
Ποιητική γραφή σε αστυνομικό μυθιστόρημα. Μπορώ να πω ότι δεν καταλάβαινα τι διάβαζα ώρες ώρες. Πρώτη απόπειρα σε δουλειά του Χάντρα, αλλά μη θέλοντας να τον αδικήσω θα ξαναπροσπαθήσω με κάτι δικό κάποια άλλη στιγμή.
May 22, 2023
Η Σαμπρίνα, η κόρη του Γκουλ Μαλέκ, ενός από τους σημαντικότερους χρηματιστές της Αλγερίας, εξαφανίζεται και την υπόθεση αναλαμβάνει εκών άκων ο Επιθεωρητής Λομπ. Η υπόθεση είναι δύσκολη κι ο αστυνομικός θα πρέπει να παρεισφρήσει βαθιά στη διεφθαρμένη υψηλή κοινωνία του Αλγερίου ενώ την ίδια στιγμή η ζωή του κινδυνεύει λόγω του φανατισμού που κυριαρχεί κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου που έχει ξεσπάσει στη χώρα. Η πατρίδα του συγγραφέα σπαράσσεται από τον πόλεμο, ο φονταμενταλισμός κυριαρχεί, τα πάντα έχουν ισοπεδωθεί, η ομορφιά του τόπου και των ανθρώπων έχει χαθεί ανεπιστρεπτί κι η γλυκόπικρη γραφή του Yasmina Khadra ζωντανεύει μια ξεχωριστή, ατμοσφαιρική υπόθεση γεμάτη κινδύνους και προδοσίες.
Το μυθιστόρημα είναι το πρώτο βιβλίο μιας άτυπης «Αλγερινής Τριλογίας» που έκανε τον συγγραφέα γνωστό στη Γαλλία και μετέπειτα στην υπόλοιπη Ευρώπη και ταυτόχρονα το ντεμπούτο του Επιθεωρητή Λομπ. Στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί επίσης μόνο ο τρίτος τίτλος, «Ο σχιζοφρενής με το νυστέρι» και ο τέταρτος, «Το μερίδιο του νεκρού» και το μυθιστόρημα περιέχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που θα ξεδιπλωθούν στα επόμενα βιβλία του συγγραφέα: λογοτεχνικότητα, ρεαλισμός, καίριες και διεισδυτικές παρατηρήσεις πάνω σε ανθρώπους και καταστάσεις και γλυκόπικρη ματιά πάνω σε μα πατρίδα που καταστρέφεται από το θρησκευτικό μίσος και τη διαφθορά. Είναι μια πολυεπίπεδη ιστορία που χρησιμοποιεί την εξαφάνιση της Σαμπρίνα ως αφορμή για να ξεδιπλωθεί το κοινωνικό, πολιτικό και θρησκευτικό φόντο κι έτσι δεν ακολουθεί τις πεπατημένες του κλασικού αστυνομικού είδους. Βήμα προς βήμα γνωρίζουμε τους συμπρωταγωνιστές του μυθιστορήματος κι εξίσου σταδιακά βυθιζόμαστε στο χάος και στο αδιέξοδο στα οποία έχει έρθει η Αλγερία κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου που ξέσπασε το 1991 μεταξύ της αλγερινής κυβέρνησης και των ισλαμιστών (το μυθιστόρημα πρωτοκυκλοφόρησε το 1997). «Οι παρέες, τα φιλαράκια που γελούσαν κάτω από τ’ αστέρια, οι άυπνοι δρόμοι και οι μονόλογοι των μεθυσμένων που τσακώνονταν με τους ίδιους τους τους εφιάλτες, χάθηκαν όλα» (σελ. 91).
Ποιος είναι ο Επιθεωρητής Λομπ; «Ο καλός μπάτσος της γειτονιάς», πρόθυμος και ανιδιοτελής, υποδέχεται χωρίς διάκριση λόγω ηθών ή ράτσας πολλούς περιθωριακούς για να συζητήσει μαζί τους και να τους συμβουλέψει. Με τη νέα τάξη πραγμάτων, με τον κίνδυνο να κοντανασαίνει στο αυτί του, ο Λομπ έχει γεμίσει πικρία, συνεχίζει να ελπίζει και να πιστεύει στα όνειρά του αλλά «ποτέ πια δεν θα είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος μετά απ’ όλα αυτά που είδα» (σελ. 16). Είναι τίμιος, έχει ήσυχη τη συνείδησή του, οι οικονομίες του δεν είναι ματωμένες, μόνο που είναι σαρκαστικός, ειρωνικός, με κοφτερή γλώσσα, προκλητικός, αδιαφορεί για τους τύπους ειδικά από ανθρώπους που ξέρει από πού προήλθαν και πώς αναρριχήθηκαν κι έτσι μπαίνει στο μάτι πολλών, είναι δηλαδή ένας ξεκάθαρα αντισυμβατικός χαρακτήρας. Με την πρωτοπρόσωπη αφήγηση δίνεται παραστατικότητα ενώ ο συγγραφέας καταφεύγει πολλές φορές σε υπερβολικές λεκτικές μεταφορές και παρομοιώσεις και σε αξέχαστες ειρωνικές ατάκες μ’ ένα λεξιλόγιο που από την αρχή συγκροτεί ένα εντελώς προσωπικό ύφος και στυλ που αγαπάς σχεδόν αμέσως. Ο Επιθεωρητής είναι παντρεμένος με δυο παιδιά και ο πόλεμος του έχει στοιχήσει ψυχολογικά, έχει δει πράγματα που δεν πίστευε, έχει βιώσει καταστάσεις που δεν περίμενε. Η ματιά του είναι διεισδυτική και δεν ξεφεύγει τίποτα ούτε μένει ασχολίαστο: «Ήταν οι καιροί όπου το Αλγέρι ήταν λευκό σαν τις περιστέρες και τα οράματα…» (σελ. 26) αλλά «Σήμερα κάτω από τα ερείπια των καταχρήσεων το Έθνος ανασηκώνει τα φουστάνια του μπροστά σε εκτρώματα φριχτά…» (σελ. 26). Γιατί: «Χθεσινοί βοσκοί, σημερινοί αξιωματούχοι, οι μεγαλόσχημοι της χώρας μου σύναξαν κολοσσιαία πλούτη αλλά δεν θα καταφέρουν ποτέ να ξεχωρίσουν το λαό από τα ζωντανά τους» (σελ. 24). Ο Yasmina Khadra ταυτίζεται απόλυτα με τον πρωταγωνιστή του βιβλίου, γίνονται ένα, μιλάει ο Λομπ και ξέρεις πως ακούς τον συγγραφέα να κλαίει σχεδόν για την πατρίδα του που πλέον έχει πάρει τον δρόμο χωρίς επιστροφή: «Στο εξής στη χώρα μου, μετά από λίγες προσευχές στον καλό Θεούλη, οι μέρες ξημερώνουν μόνο και μόνο για να περάσουν και οι νύχτες είναι μαύρες μόνο και μόνο για να ταυτίζονται με τις συνειδήσεις μας» (σελ. 27).
Ο Επιθεωρητής Λομπ προσπαθεί να βρει άκρη σε μια κοινωνία σάπια ως το μεδούλι, ματωμένη και θαμμένη σε χαλάσματα σπαραγμού. Στο πλάι του δρουν και προσπαθούν να επιβιώσουν από πυρά ελεύθερων σκοπευτών, από παγιδευμένα αυτοκίνητα και πτώματα ο βοηθός του, ο Λίνο, «πεισματικά αφοσιωμένος στις μικροαπατεωνιές του, στο ξεπούλημα του αξιώματός του και στις πουτάνες του» (σελ. 13), φυγόπονος και με άλλα ενδιαφέροντα, ο οποίος όμως τελευταία φρονίμεψε, πιάνει από νωρίς δουλειά, προκαλεί οίκτο ακόμη και στις πέτρες, καθώς και ο επίσης Επιθεωρητής Σερτζ, ο κινητήριος μοχλός «του μαγαζιού», τόσο υπάκουος και απαραίτητος που δεν τον αφήνουν να επωφεληθεί από σεμινάρια και υποτροφίες για να πάρει προαγωγή. Ποιον να πρωτοξεχωρίσω όμως από τους υπόλοιπους χαρακτήρες; Ο Χατζ Γκαρν, «ένας από τους πιο επικίνδυνους πειρατές των ταραγμένων υδάτων της επικράτειας», είναι πασίγνωστος σοδομίτης, αναλφάβητος, πολλάκις καταδικασθείς, αλλά έχτισε μια αυτοκρατορία χωρίς ποτέ να βάλει το κεφάλι του στη φωτιά. Ο Γκουλ Μαλέκ, μέλος της παλιάς νομενκλατούρας, έπαιξε τον ρόλο του μεγάλου αδελφού τον καιρό του μονοκομματισμού, τροποποιούσε τους νόμους, διέκοπτε την πρόοδο των κοινωνικών προγραμμάτων και τώρα έχει αποσυρθεί στο πολυτελές προάστιο της Χίντρα αλλά συνεχίζει να κινεί τα νήματα. Ο Σιντ Λανκαμπού, γραφιάς του παλαιού καθεστώτος, «έχει τόσο ταλέντο όσο τακούνι έχει μια παντόφλα» (σελ. 76). Απαράμιλλος καιροσκόπος, αρχικά κομμουνιστής, μετά σουρεαλιστής, σε μια εποχή που οι διανοούμενοι εκτελούνται χωρίς προειδοποίηση εκείνος είναι από τους σπάνιους συγγραφείς που κάνει τη δουλειά του μέρα μεσημέρι χωρίς να κοιτάει δεξιά αριστερά. Ο Ντα Ασούρ είναι ένας οραματιστής που «Βλέπει τον κόσμο όπως κοιτάμε στα μάτια κάποιον που ξέρουμε πολύ καλά» (σελ. 54), πανούργος, έχει παραιτηθεί από τα εγκόσμια και ζει ήσυχα τα ογδόντα του χρόνια «σε μια χώρα που απογοητεύει». Ο Άιτ Μεζιάν, κωμικός ηθοποιός, δέχεται απειλές να απομακρυνθεί από το θέατρο, ξέρει πως κινδυνεύει η ζωή του αλλά δε θέλει να αυτοεξοριστεί στην Ευρώπη. Και τόσοι άλλοι…
Τα υπέροχα καλολογικά στοιχεία που θα βρουν πιο ταιριαστή θέση σε αξέχαστα μεταγενέστερα κείμενα του συγγραφέα, όπως «Αυτό που η μέρα οφείλει στη νύχτα» είναι λίγα και αγωνίζονται να ομορφύνουν τις άσχημες καταστάσεις που ξεπηδούν από τις σελίδες: «Ματωμένος στις τέσσερις φλέβες του ο ορίζοντας γεννάει με καισαρική μια μέρα, που τελικά δεν δικαιώνει τις οδύνες της» (σελ. 11). Το περιβάλλον είναι πια τόσο ζοφερό που όσοι είναι ακόμη ζωντανοί παλεύουν απλώς για την επόμενη μέρα, χωρίς πλάνο, χωρίς ελπίδες, χωρίς σκοπό. «Από τότε που η τρομοκρατία έφερε τη θρησκεία στις πρώτες θέσεις της ανταρσίας, ο λαουτζίκος δεν ξέρει πια πού την κεφαλήν κλίνη. Ό,τι έχει ισλαμική απόχρωση, τους ξεστρατίζει» (σελ. 14). Γιατί κάποιοι, με αφορμή τον πόλεμο, βλέπουν την αμερικανοποίηση της χώρας τους και τον αργό θάνατο της παράδοσής της, της ταυτότητάς της, των χαρακτηριστικών της: «…μια χώρα περήφανη για την ταυτότητά της, για την ιστορία της, για τη γη της, ξεχωριστή ανάμεσα σε χίλιες» Αλλά τι βλέπουν: «Το Αλγέρι εξαχρειωμένο όσο μια υπερπόντια μητρόπολη, έναν λαό χωρίς προσωπικότητα, αιρετικά πανεπιστήμια, ένα πεπρωμένο θανάσιμης προστυχιάς» (σελ. 128). Δεν υπάρχει σωτηρία: «Ήδη ο θρησκευτικός φανατισμός έχει στρέψει τους πιστούς στη λατρεία των τσαρλατάνων» (σελ. 57). Ο Λομπ-Khadra θρηνεί: «Ο ήλιος της πατρίδας μου έχει πάθει κατάθλιψη. Οι φρικαλεότητες που του κληροδοτεί η νύχτα σκοτώνουν τη μαγεία του» (σελ. 137-138). Τι φταίει; «Απ’ όλους τους λαούς, είμαστε οι πιο ακραίοι…Η μέση οδός δεν έχουμε ιδέα τι είναι… Στη χώρα μας η μετριοπάθεια είναι παραλογισμός, είναι μια δευτερεύουσα απόλαυση. Ίσως γι’ αυτό παραμένουμε τόσο αδάμαστοι όσο και παράφρονες» (σελ. 138).
Μέσα σε αυτόν τον λαβύρινθο σήψης και διαφθοράς ο Επιθεωρητής Λομπ πρέπει να βρει μια άκρη και να μείνει ταυτόχρονα ζωντανός σωματικά αλλά και γερός ψυχικά γιατί θα έρθει αντιμέτωπος με τη μεριά του κόσμου που σιχαίνεται περισσότερο, να συναναστραφεί με ανθρώπους που ευχαρίστως θα σκότωνε, να στρέψει το κεφάλι του στη θέα πτωμάτων και να συγκρατηθεί όταν προδίδουν την πατρίδα του άνθρωποι που ξέρει πως μπορούν να τον εξοντώσουν με ένα απλό νεύμα, έτσι και επιτεθεί εναντίον τους. Το «Μοριτούρι» που κυκλοφόρησε πριν από είκοσι πέντε χρόνια είναι το κύκνειο άσμα μιας χώρας που έκτοτε έχει γνωρίσει ακόμη χειρότερα δεινά και το πρώτο δείγμα μιας γραφής που έχει βελτιωθεί θεαματικά έκτοτε. Υποβλητική και ρεαλιστική ατμόσφαιρα, κλιμακούμενη πλοκή, απανωτές ανατροπές κι ένας κόσμος που χάνεται είναι τα γνωρίσματα ενός μυθιστορήματος που καταγράφει με ενάργεια και με ακρίβεια τον υπόκοσμο που έχει πάρει τις τύχες της χώρας του στα χέρια του με ξεκάθαρα υποκειμενικούς και άκρως εγωιστικούς και φιλοχρήματους σκοπούς.
Πρώτη δημοσίευση στο site μου: www.vivliokritikes.com/%ce%bc%ce%bf%c...
Το μυθιστόρημα είναι το πρώτο βιβλίο μιας άτυπης «Αλγερινής Τριλογίας» που έκανε τον συγγραφέα γνωστό στη Γαλλία και μετέπειτα στην υπόλοιπη Ευρώπη και ταυτόχρονα το ντεμπούτο του Επιθεωρητή Λομπ. Στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί επίσης μόνο ο τρίτος τίτλος, «Ο σχιζοφρενής με το νυστέρι» και ο τέταρτος, «Το μερίδιο του νεκρού» και το μυθιστόρημα περιέχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που θα ξεδιπλωθούν στα επόμενα βιβλία του συγγραφέα: λογοτεχνικότητα, ρεαλισμός, καίριες και διεισδυτικές παρατηρήσεις πάνω σε ανθρώπους και καταστάσεις και γλυκόπικρη ματιά πάνω σε μα πατρίδα που καταστρέφεται από το θρησκευτικό μίσος και τη διαφθορά. Είναι μια πολυεπίπεδη ιστορία που χρησιμοποιεί την εξαφάνιση της Σαμπρίνα ως αφορμή για να ξεδιπλωθεί το κοινωνικό, πολιτικό και θρησκευτικό φόντο κι έτσι δεν ακολουθεί τις πεπατημένες του κλασικού αστυνομικού είδους. Βήμα προς βήμα γνωρίζουμε τους συμπρωταγωνιστές του μυθιστορήματος κι εξίσου σταδιακά βυθιζόμαστε στο χάος και στο αδιέξοδο στα οποία έχει έρθει η Αλγερία κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου που ξέσπασε το 1991 μεταξύ της αλγερινής κυβέρνησης και των ισλαμιστών (το μυθιστόρημα πρωτοκυκλοφόρησε το 1997). «Οι παρέες, τα φιλαράκια που γελούσαν κάτω από τ’ αστέρια, οι άυπνοι δρόμοι και οι μονόλογοι των μεθυσμένων που τσακώνονταν με τους ίδιους τους τους εφιάλτες, χάθηκαν όλα» (σελ. 91).
Ποιος είναι ο Επιθεωρητής Λομπ; «Ο καλός μπάτσος της γειτονιάς», πρόθυμος και ανιδιοτελής, υποδέχεται χωρίς διάκριση λόγω ηθών ή ράτσας πολλούς περιθωριακούς για να συζητήσει μαζί τους και να τους συμβουλέψει. Με τη νέα τάξη πραγμάτων, με τον κίνδυνο να κοντανασαίνει στο αυτί του, ο Λομπ έχει γεμίσει πικρία, συνεχίζει να ελπίζει και να πιστεύει στα όνειρά του αλλά «ποτέ πια δεν θα είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος μετά απ’ όλα αυτά που είδα» (σελ. 16). Είναι τίμιος, έχει ήσυχη τη συνείδησή του, οι οικονομίες του δεν είναι ματωμένες, μόνο που είναι σαρκαστικός, ειρωνικός, με κοφτερή γλώσσα, προκλητικός, αδιαφορεί για τους τύπους ειδικά από ανθρώπους που ξέρει από πού προήλθαν και πώς αναρριχήθηκαν κι έτσι μπαίνει στο μάτι πολλών, είναι δηλαδή ένας ξεκάθαρα αντισυμβατικός χαρακτήρας. Με την πρωτοπρόσωπη αφήγηση δίνεται παραστατικότητα ενώ ο συγγραφέας καταφεύγει πολλές φορές σε υπερβολικές λεκτικές μεταφορές και παρομοιώσεις και σε αξέχαστες ειρωνικές ατάκες μ’ ένα λεξιλόγιο που από την αρχή συγκροτεί ένα εντελώς προσωπικό ύφος και στυλ που αγαπάς σχεδόν αμέσως. Ο Επιθεωρητής είναι παντρεμένος με δυο παιδιά και ο πόλεμος του έχει στοιχήσει ψυχολογικά, έχει δει πράγματα που δεν πίστευε, έχει βιώσει καταστάσεις που δεν περίμενε. Η ματιά του είναι διεισδυτική και δεν ξεφεύγει τίποτα ούτε μένει ασχολίαστο: «Ήταν οι καιροί όπου το Αλγέρι ήταν λευκό σαν τις περιστέρες και τα οράματα…» (σελ. 26) αλλά «Σήμερα κάτω από τα ερείπια των καταχρήσεων το Έθνος ανασηκώνει τα φουστάνια του μπροστά σε εκτρώματα φριχτά…» (σελ. 26). Γιατί: «Χθεσινοί βοσκοί, σημερινοί αξιωματούχοι, οι μεγαλόσχημοι της χώρας μου σύναξαν κολοσσιαία πλούτη αλλά δεν θα καταφέρουν ποτέ να ξεχωρίσουν το λαό από τα ζωντανά τους» (σελ. 24). Ο Yasmina Khadra ταυτίζεται απόλυτα με τον πρωταγωνιστή του βιβλίου, γίνονται ένα, μιλάει ο Λομπ και ξέρεις πως ακούς τον συγγραφέα να κλαίει σχεδόν για την πατρίδα του που πλέον έχει πάρει τον δρόμο χωρίς επιστροφή: «Στο εξής στη χώρα μου, μετά από λίγες προσευχές στον καλό Θεούλη, οι μέρες ξημερώνουν μόνο και μόνο για να περάσουν και οι νύχτες είναι μαύρες μόνο και μόνο για να ταυτίζονται με τις συνειδήσεις μας» (σελ. 27).
Ο Επιθεωρητής Λομπ προσπαθεί να βρει άκρη σε μια κοινωνία σάπια ως το μεδούλι, ματωμένη και θαμμένη σε χαλάσματα σπαραγμού. Στο πλάι του δρουν και προσπαθούν να επιβιώσουν από πυρά ελεύθερων σκοπευτών, από παγιδευμένα αυτοκίνητα και πτώματα ο βοηθός του, ο Λίνο, «πεισματικά αφοσιωμένος στις μικροαπατεωνιές του, στο ξεπούλημα του αξιώματός του και στις πουτάνες του» (σελ. 13), φυγόπονος και με άλλα ενδιαφέροντα, ο οποίος όμως τελευταία φρονίμεψε, πιάνει από νωρίς δουλειά, προκαλεί οίκτο ακόμη και στις πέτρες, καθώς και ο επίσης Επιθεωρητής Σερτζ, ο κινητήριος μοχλός «του μαγαζιού», τόσο υπάκουος και απαραίτητος που δεν τον αφήνουν να επωφεληθεί από σεμινάρια και υποτροφίες για να πάρει προαγωγή. Ποιον να πρωτοξεχωρίσω όμως από τους υπόλοιπους χαρακτήρες; Ο Χατζ Γκαρν, «ένας από τους πιο επικίνδυνους πειρατές των ταραγμένων υδάτων της επικράτειας», είναι πασίγνωστος σοδομίτης, αναλφάβητος, πολλάκις καταδικασθείς, αλλά έχτισε μια αυτοκρατορία χωρίς ποτέ να βάλει το κεφάλι του στη φωτιά. Ο Γκουλ Μαλέκ, μέλος της παλιάς νομενκλατούρας, έπαιξε τον ρόλο του μεγάλου αδελφού τον καιρό του μονοκομματισμού, τροποποιούσε τους νόμους, διέκοπτε την πρόοδο των κοινωνικών προγραμμάτων και τώρα έχει αποσυρθεί στο πολυτελές προάστιο της Χίντρα αλλά συνεχίζει να κινεί τα νήματα. Ο Σιντ Λανκαμπού, γραφιάς του παλαιού καθεστώτος, «έχει τόσο ταλέντο όσο τακούνι έχει μια παντόφλα» (σελ. 76). Απαράμιλλος καιροσκόπος, αρχικά κομμουνιστής, μετά σουρεαλιστής, σε μια εποχή που οι διανοούμενοι εκτελούνται χωρίς προειδοποίηση εκείνος είναι από τους σπάνιους συγγραφείς που κάνει τη δουλειά του μέρα μεσημέρι χωρίς να κοιτάει δεξιά αριστερά. Ο Ντα Ασούρ είναι ένας οραματιστής που «Βλέπει τον κόσμο όπως κοιτάμε στα μάτια κάποιον που ξέρουμε πολύ καλά» (σελ. 54), πανούργος, έχει παραιτηθεί από τα εγκόσμια και ζει ήσυχα τα ογδόντα του χρόνια «σε μια χώρα που απογοητεύει». Ο Άιτ Μεζιάν, κωμικός ηθοποιός, δέχεται απειλές να απομακρυνθεί από το θέατρο, ξέρει πως κινδυνεύει η ζωή του αλλά δε θέλει να αυτοεξοριστεί στην Ευρώπη. Και τόσοι άλλοι…
Τα υπέροχα καλολογικά στοιχεία που θα βρουν πιο ταιριαστή θέση σε αξέχαστα μεταγενέστερα κείμενα του συγγραφέα, όπως «Αυτό που η μέρα οφείλει στη νύχτα» είναι λίγα και αγωνίζονται να ομορφύνουν τις άσχημες καταστάσεις που ξεπηδούν από τις σελίδες: «Ματωμένος στις τέσσερις φλέβες του ο ορίζοντας γεννάει με καισαρική μια μέρα, που τελικά δεν δικαιώνει τις οδύνες της» (σελ. 11). Το περιβάλλον είναι πια τόσο ζοφερό που όσοι είναι ακόμη ζωντανοί παλεύουν απλώς για την επόμενη μέρα, χωρίς πλάνο, χωρίς ελπίδες, χωρίς σκοπό. «Από τότε που η τρομοκρατία έφερε τη θρησκεία στις πρώτες θέσεις της ανταρσίας, ο λαουτζίκος δεν ξέρει πια πού την κεφαλήν κλίνη. Ό,τι έχει ισλαμική απόχρωση, τους ξεστρατίζει» (σελ. 14). Γιατί κάποιοι, με αφορμή τον πόλεμο, βλέπουν την αμερικανοποίηση της χώρας τους και τον αργό θάνατο της παράδοσής της, της ταυτότητάς της, των χαρακτηριστικών της: «…μια χώρα περήφανη για την ταυτότητά της, για την ιστορία της, για τη γη της, ξεχωριστή ανάμεσα σε χίλιες» Αλλά τι βλέπουν: «Το Αλγέρι εξαχρειωμένο όσο μια υπερπόντια μητρόπολη, έναν λαό χωρίς προσωπικότητα, αιρετικά πανεπιστήμια, ένα πεπρωμένο θανάσιμης προστυχιάς» (σελ. 128). Δεν υπάρχει σωτηρία: «Ήδη ο θρησκευτικός φανατισμός έχει στρέψει τους πιστούς στη λατρεία των τσαρλατάνων» (σελ. 57). Ο Λομπ-Khadra θρηνεί: «Ο ήλιος της πατρίδας μου έχει πάθει κατάθλιψη. Οι φρικαλεότητες που του κληροδοτεί η νύχτα σκοτώνουν τη μαγεία του» (σελ. 137-138). Τι φταίει; «Απ’ όλους τους λαούς, είμαστε οι πιο ακραίοι…Η μέση οδός δεν έχουμε ιδέα τι είναι… Στη χώρα μας η μετριοπάθεια είναι παραλογισμός, είναι μια δευτερεύουσα απόλαυση. Ίσως γι’ αυτό παραμένουμε τόσο αδάμαστοι όσο και παράφρονες» (σελ. 138).
Μέσα σε αυτόν τον λαβύρινθο σήψης και διαφθοράς ο Επιθεωρητής Λομπ πρέπει να βρει μια άκρη και να μείνει ταυτόχρονα ζωντανός σωματικά αλλά και γερός ψυχικά γιατί θα έρθει αντιμέτωπος με τη μεριά του κόσμου που σιχαίνεται περισσότερο, να συναναστραφεί με ανθρώπους που ευχαρίστως θα σκότωνε, να στρέψει το κεφάλι του στη θέα πτωμάτων και να συγκρατηθεί όταν προδίδουν την πατρίδα του άνθρωποι που ξέρει πως μπορούν να τον εξοντώσουν με ένα απλό νεύμα, έτσι και επιτεθεί εναντίον τους. Το «Μοριτούρι» που κυκλοφόρησε πριν από είκοσι πέντε χρόνια είναι το κύκνειο άσμα μιας χώρας που έκτοτε έχει γνωρίσει ακόμη χειρότερα δεινά και το πρώτο δείγμα μιας γραφής που έχει βελτιωθεί θεαματικά έκτοτε. Υποβλητική και ρεαλιστική ατμόσφαιρα, κλιμακούμενη πλοκή, απανωτές ανατροπές κι ένας κόσμος που χάνεται είναι τα γνωρίσματα ενός μυθιστορήματος που καταγράφει με ενάργεια και με ακρίβεια τον υπόκοσμο που έχει πάρει τις τύχες της χώρας του στα χέρια του με ξεκάθαρα υποκειμενικούς και άκρως εγωιστικούς και φιλοχρήματους σκοπούς.
Πρώτη δημοσίευση στο site μου: www.vivliokritikes.com/%ce%bc%ce%bf%c...
May 13, 2017
After reading Morituri, my sixth book by Khadra, the author is featured at the top places of my most read authors at the moment. This book is the fist one of "Llob" series I 'm reading and a nice surprise to see a different kind of book compared to what I have read by him so far. Set in Algiers in the beginning of 90's, Morituri is a detective novel in which his central hero inspector Llob is trying to solve a case of the disappeared daughter of one of the big "sharks" of the city.
More than this case, the book is an excellent portrait of the rotten society of the era, highlighting the big contrasts of the city, wealth, corruption, versus poverty and misery, while the number one huge problem is the upsurge of Islamic fundamentalism and terrorism in general. So the book has a political background as well which makes it more interesting. I liked a lot the characters, the dialogues between Llob and his assistance are really enjoyable and the whole plot and narration makes the book very atmospheric. Very quick and easy reading. I didn't find this side of Yasmina Khadra something unforgettable, which I feel for almost any detective story, I think it pales compared with the other books I have read by him so far, but I couldn't say that I had a bad time with it. Actually I liked it more than these 3 stars may show. It is just weaker than others but not bad at all. My advice would be, don't stop in this one, weather you liked it or not, follow the writer in his non detective stories and I promise you, you are going to meet an excellent author who will capture your interest.
More than this case, the book is an excellent portrait of the rotten society of the era, highlighting the big contrasts of the city, wealth, corruption, versus poverty and misery, while the number one huge problem is the upsurge of Islamic fundamentalism and terrorism in general. So the book has a political background as well which makes it more interesting. I liked a lot the characters, the dialogues between Llob and his assistance are really enjoyable and the whole plot and narration makes the book very atmospheric. Very quick and easy reading. I didn't find this side of Yasmina Khadra something unforgettable, which I feel for almost any detective story, I think it pales compared with the other books I have read by him so far, but I couldn't say that I had a bad time with it. Actually I liked it more than these 3 stars may show. It is just weaker than others but not bad at all. My advice would be, don't stop in this one, weather you liked it or not, follow the writer in his non detective stories and I promise you, you are going to meet an excellent author who will capture your interest.
January 2, 2019
I've long been looking for an Arab crime novel, and so it was with glee that I found this one (especially as I lived in Algiers for five years, where the book is set). Khadra (a pseudonym for a former Algerian army officer), has written three Superintendent Llob books, but I'm not sure where this one fits into the trilogy. Set in the mid to late-1990s, at the height of Algeria's Civil War (in which several hundred thousand people have died), when the police were targets for Islamic insurgents, the story has a visceral edge, as the hero takes his life in his hand every day when he leaves his apartment.
Both the story and the style owe more than a little to Raymond Chandler, as the disenchanted hero is tasked with tracking down the missing daughter of a powerful mover and shaker. The muscular prose tracks Llob and his sidekick as they trawl through the dregs of the city and the corrupt upper echelons in their attempt to stay alive and find the missing girl. The story is full of twists and turns, as they deal with pimps, pushers, and perverts in order to find the truth. All against a backdrop where certain neighborhoods are off-limits to police, every rich person is slimy, and any package could be a bomb. It's a quick read, and over the top in kind of a pulpy way, but well worth it if you're interested in having your stereotypes of the Arab world shattered. This is apparently being made into a film -- here's hoping the other Llob books appear in English soon.
Both the story and the style owe more than a little to Raymond Chandler, as the disenchanted hero is tasked with tracking down the missing daughter of a powerful mover and shaker. The muscular prose tracks Llob and his sidekick as they trawl through the dregs of the city and the corrupt upper echelons in their attempt to stay alive and find the missing girl. The story is full of twists and turns, as they deal with pimps, pushers, and perverts in order to find the truth. All against a backdrop where certain neighborhoods are off-limits to police, every rich person is slimy, and any package could be a bomb. It's a quick read, and over the top in kind of a pulpy way, but well worth it if you're interested in having your stereotypes of the Arab world shattered. This is apparently being made into a film -- here's hoping the other Llob books appear in English soon.
March 4, 2023
Dans ce roman noir, nous allons voyager dans une Algérie bien trouble : les barbus sont là, l'islamisme et l'intégrisme règnent, tout le monde a peur, des intellectuels et d'autres se font assassiner.
Bref, pour ceux qui sont honnêtes, qui ne veulent pas manger de ce pain-là, qui n'ont pas soif de pouvoir, de fric, de sang, les temps sont durs.
Le commissaire Llob fait partie de ceux qui regrettent la splendeur de l'Algérie d'avant, sa fierté, sa douceur de vivre et qui, maintenant, marchent en vérifiant qu'il n'y a personne dans leur dos. Lui est honnête et intègre.
Le récit est trash et sans détours. L'auteur ne s'embarrasse du politiquement correct et son commissaire n'en a rien à foutre de ce qu'on pense de lui. Il est désabusé et ne se prive pas pour lancer des piques ou des réponses assez froides à ses interlocuteurs.
L'affaire, au départ, semble assez simple et basique : le commissaire Llob est engagé par Ghoul Malek, un ancien homme politique, pour mener l'enquête sur la disparition de sa fille pourrie gâtée de seize ans. Raté, c'est dans un sacré nids de vipère que le commissaire va mettre les pieds, le tout dans un pays ravagé par la violence, la corruption, les magouilles en tout genre.
Il faut donc savoir que ce roman noir n'est pas un roman avec une enquête ciselée, comme un polar ordinaire, mais juste une enquête pour que l'auteur puisse critiquer le régime, tout en contournant la censure.
Bref, pour ceux qui sont honnêtes, qui ne veulent pas manger de ce pain-là, qui n'ont pas soif de pouvoir, de fric, de sang, les temps sont durs.
Le commissaire Llob fait partie de ceux qui regrettent la splendeur de l'Algérie d'avant, sa fierté, sa douceur de vivre et qui, maintenant, marchent en vérifiant qu'il n'y a personne dans leur dos. Lui est honnête et intègre.
Le récit est trash et sans détours. L'auteur ne s'embarrasse du politiquement correct et son commissaire n'en a rien à foutre de ce qu'on pense de lui. Il est désabusé et ne se prive pas pour lancer des piques ou des réponses assez froides à ses interlocuteurs.
L'affaire, au départ, semble assez simple et basique : le commissaire Llob est engagé par Ghoul Malek, un ancien homme politique, pour mener l'enquête sur la disparition de sa fille pourrie gâtée de seize ans. Raté, c'est dans un sacré nids de vipère que le commissaire va mettre les pieds, le tout dans un pays ravagé par la violence, la corruption, les magouilles en tout genre.
Il faut donc savoir que ce roman noir n'est pas un roman avec une enquête ciselée, comme un polar ordinaire, mais juste une enquête pour que l'auteur puisse critiquer le régime, tout en contournant la censure.
July 10, 2025
L’Algérie des années 1990 traverse l’une des périodes les plus sombres de son histoire contemporaine. Cette « décennie noire », marquée par l’interruption du processus électoral de 1991 et l’émergence de groupes armés islamistes, plonge le pays dans une spirale de violence inouïe. C’est dans ce maelström que naît « Morituri », fruit d’une expérience traumatisante vécue par son auteur le 1er novembre 1994. Yasmina Khadra – pseudonyme de Mohammed Moulessehoul, alors officier de l’armée algérienne – assiste ce jour-là à l’attentat du cimetière de Sid Ali près de Mostaganem, où une bombe artisanale tue cinq jeunes scouts venus commémorer le déclenchement de la guerre de libération. Cette déflagration devient l’étincelle créatrice d’un roman écrit dans un état quasi second, durant un mois d’insomnie et de fièvre littéraire. La genèse du livre révèle les conditions exceptionnelles de sa création..
Ma chronique complète sur mon blog : https://lemondedupolar.com/entre-fict...
Ma chronique complète sur mon blog : https://lemondedupolar.com/entre-fict...
January 13, 2024
"Ξέρεις γιατί οι κλόουν βάφουν το πρόσωπο τους; Τα παιδιά υποθέτουν πως το κάνουν για να προκαλέσουν το γέλιο. Ένα τεράστιο κόκκινο ρύγχος είναι πιο διασκεδαστικό από μια μύτη. Και τα αστέρια στο κούτελο είναι λιγότερο θλιβερά από τις ρυτίδες. Στην πραγματικότητα, Λομπ οι κλόουν βάφονται με χτυπητά χρώματα για να κρύψουν τα θλιμμένα τους χαρακτηριστικά. Είναι ο τρόπος για να υποκριθουν, για να διχάσουν την προσωπικότητα τους. Σαν τα πουλιά έχουν κι αυτοί τον τρόπο τους να κρύβονται για να πεθάνουν. Και ποιος υποψιάζεται τη μοναξιά του κλόουν μες στο πανηγύρι του τσίρκου; Κανεις. Κι είναι καλύτερα έτσι. Αναλαμβάνουμε τον εαυτό μας πάντα κατά μόνας.
March 1, 2021
In diesem spannenden Gesellschaftsroman dient der Krimi vorwiegend als Gefährt für eine schmerzhafte politische Erzählung. Kommisar Llob ermittelt im Algier des Bürgerkriegs im Sumpf von Funktionären, grauen Eminenzen und Islamisten. Yasmina Khadra schildert das Klima der Angst in dem Algerien in diesen Jahren lebte. Sein Kommisar wird von dieser Angst und seinem Zorn über die Verhältnisse getrieben, auch um die Gefahr für sein Leben und gegen die Interessen seiner Vorgesetzten an den Ermittlungen festzuhalten und erscheint oft eher wie ein Privatdetektiv des Crime Noir.
December 31, 2018
This is a rather difficult book to rate as I had a hard time keeping all the "bad guys" straight. There are bits of dry (or perhaps sardonic) humor which lighten the story. In my mind, the original mystery, i.e., the disappearance of the young woman, was never solved. But what came through loud and clear was that this is clearly a condemnation of the destruction of Algeria by the fundamentalists. And the hypocrisy of many of them.
July 6, 2020
Interesante porque me permitió conocer algo de Argelia y su historia o, al menos, una parte de ella, un m,omento clave en la historia contemporánea de ese país. El problema es que como no estoy en absoluto familiarizado con los nombres, nunca pude ubicarme bien sobre quién estábamos hablando... Como novela "policial" no me pareció tan buena.
March 20, 2022
Le Commissaire Llob - l'Adamsberg d'Alger, mais encore plus vrai. Bruno Dumoulin - si tu es parmi les amis de Goodreads - merci ! J'ai assez de bois pour le feu cet hiver grâce à Yasmina Khadra.
June 11, 2024
لحد الآن لم أقرأ منه ولا صفحة واحدة !!!
This entire review has been hidden because of spoilers.
Want to read
July 23, 2025Synopsis: Superintendent Llob investigates the kidnapping of a prominent Algerian figure's daughter by looking into the city's underworld.
August 10, 2025
pas terminé
September 6, 2025
Très réaliste et très cru. il faut s'accrocher sur les scènes les plus difficiles. les personnages sont néanmoins particulièrement réalistes. L'intrigue tient en haleine.
March 31, 2018
Dans Morituri, Yasmina Khadra nous livre un polar-politique sur fond de décennie noire dans l’Algérie des années quatre-vingt-dix. Les différents thèmes y sont abordés avec intensité et réalisme, cependant le langage inutilement sophistiqué (qui fait penser plus à un exercice de style qu’à un roman) m’a empêché de me plonger dans l’histoire.
February 13, 2017
1997 veröffentlicht, zur Zeit des algerischen Bürgerkriegs. Deutlich spürbar durch die Figur des Kommissars Llob ist die Abneigung des Autors (ein Interview ist am Ende des Buches abgedruckt) der damaligen Zustände in Algier bzw. dem ganzen Land, das täglich von Terrorismus erschüttert wurde, in dem Islamisten und korrupte Reiche das Sagen hatten, die gewöhnliche Bevölkerung eingeschüchtert schwieg oder, angesichts weniger Alternative zum Elend, mitmachte.
Was für ein Einstiegssatz! Ähnlich blumig und mit starken, ungewohnten Metaphern ist der ganze Roman verfasst, was zum Ich-Erzähler, der nicht nur Polizist, sondern eben auch Schriftsteller ist, passt. So blickt er auch auf seine Ehefrau, "mein armes Aschenputtel (...) besitzt nicht mehr Anziehungskraft als ein liegengelassenes Abschleppseil". Ich habe schon einige Romane von Khadra gelesen, hier aber noch einmal eine andere Seite entdeckt.
Der Kriminalfall selbst blieb für mich nebensächlich und hatte auch wenig mit detektivischem Spürsinn zu tun.
Blutüberströmt liegt der Horizont da und bringt durch einen Kaiserschnitt einen Tag zur Welt, für den sich die Mühe letztlich nicht gelohnt haben wird.
Was für ein Einstiegssatz! Ähnlich blumig und mit starken, ungewohnten Metaphern ist der ganze Roman verfasst, was zum Ich-Erzähler, der nicht nur Polizist, sondern eben auch Schriftsteller ist, passt. So blickt er auch auf seine Ehefrau, "mein armes Aschenputtel (...) besitzt nicht mehr Anziehungskraft als ein liegengelassenes Abschleppseil". Ich habe schon einige Romane von Khadra gelesen, hier aber noch einmal eine andere Seite entdeckt.
Der Kriminalfall selbst blieb für mich nebensächlich und hatte auch wenig mit detektivischem Spürsinn zu tun.
October 27, 2012
Per fortuna "L'attentatrice" l'ho letto prima...
Si sconta l'handicap della cronologia nel leggere e soprattutto valutare questo "Morituri", poliziesco (opera prima secondo Wikipedia, ma la bibliografia dell'autore è poco chiara) risalente agli anni 90, dopo aver assaporato quell'assoluto capolavoro che è "L'attentatrice" terzultimo romanzo di Yasmina Khadra (2005).
La prima e più immediata considerazione è che bene ha fatto Y.K. ad abbandonare il genere, poichè in questo romanzo appare impegnato a scimmiottare gli autori hard-boiled, soprattutto americani più che francesi, in una noiosa sequela di luoghi comuni che lo rende irriconoscibile rispetto alle prove letterarie degli anni 2000 e assolutamente povero di inventiva nella costruzione della trama.
L'unica nota distintiva di Morituri, come era facile prevedere, è l'ambientazione algerina con il corollario di bombe, integralisti islamici, intellettuali giustiziati, che si mantiene sullo sfondo di una presunta indagine poliziesca alquanto improvvisata e ripetitiva: un po' poco per assolvere un'opera in cui nulla fa presagire l'evoluzione che in pochi anni avrebbe portato l'autore ai vertici cui abbiamo accennato.
Se questa interpretazione, cronologica come si diceva in premessa, non è giusta allora l'alternativa è che Khadra sia l'autore di un solo grande libro nell'ambito di una produzione che poco si discosta dalla mediocrità: speriamo che così non sia ma per scoprirlo occorrerà leggere i due romanzi successivi a "L'attentatrice" e svelare qual è la vera statura dello scrittore. Tocchiamo ferro. Unica certezza in conclusione è l'invito agli ammiratori di "L'attentatrice" (fra i quali incondizionatamente mi annovero) di astenersi dal perdere tempo e pazienza su queste pagine.
Si sconta l'handicap della cronologia nel leggere e soprattutto valutare questo "Morituri", poliziesco (opera prima secondo Wikipedia, ma la bibliografia dell'autore è poco chiara) risalente agli anni 90, dopo aver assaporato quell'assoluto capolavoro che è "L'attentatrice" terzultimo romanzo di Yasmina Khadra (2005).
La prima e più immediata considerazione è che bene ha fatto Y.K. ad abbandonare il genere, poichè in questo romanzo appare impegnato a scimmiottare gli autori hard-boiled, soprattutto americani più che francesi, in una noiosa sequela di luoghi comuni che lo rende irriconoscibile rispetto alle prove letterarie degli anni 2000 e assolutamente povero di inventiva nella costruzione della trama.
L'unica nota distintiva di Morituri, come era facile prevedere, è l'ambientazione algerina con il corollario di bombe, integralisti islamici, intellettuali giustiziati, che si mantiene sullo sfondo di una presunta indagine poliziesca alquanto improvvisata e ripetitiva: un po' poco per assolvere un'opera in cui nulla fa presagire l'evoluzione che in pochi anni avrebbe portato l'autore ai vertici cui abbiamo accennato.
Se questa interpretazione, cronologica come si diceva in premessa, non è giusta allora l'alternativa è che Khadra sia l'autore di un solo grande libro nell'ambito di una produzione che poco si discosta dalla mediocrità: speriamo che così non sia ma per scoprirlo occorrerà leggere i due romanzi successivi a "L'attentatrice" e svelare qual è la vera statura dello scrittore. Tocchiamo ferro. Unica certezza in conclusione è l'invito agli ammiratori di "L'attentatrice" (fra i quali incondizionatamente mi annovero) di astenersi dal perdere tempo e pazienza su queste pagine.
January 9, 2014
Where to start. OK firstly I have read another book of his (The Attack) and absolutely loved it. So perhaps it's the translation of this book I have a problem with? I have links with Algeria and have been their several times so couldn't wait to read this book from an (exiled) Algerian author. However this has got to be one of the hardest books reviews I have ever given. The language was irrelevant and unnecessary. If anything it detracted from the character rather than adding substance. The story started off interesting but by the time I'd neared the end I was not enjoying the book at all. To be completely frank I wasn't even sure if I still cared who 'did it' by then. I did enjoy reading about recognisable people in Algiers but I honestly can't recommend this book. Unfortunately I have another book in the inspector Llob series but its been over a year and I still haven't wanted to start reading it. I reiterate his book 'The Attack' is fabulous therefore I do not want to do the author a disservice. For this reason only I would say read Morituri in its original language. It may be a lot better...
Displaying 1 - 30 of 45 reviews