Η συνέχεια της ιστορίας ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ που αγαπήθηκε από χιλιάδες αναγνώστες! Ο χρόνος κύλησε σαν το ποτάμι. Είκοσι χρόνια μετά, το σπίτι δίπλα του κρατάει το πιο πικρό του ποτήρι για τις πέντε γυναίκες του. Το τέλος μιας εποχής πλησιάζει. Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι. Πάντα εκεί για τη Θεοδώρα, τις πέντε κόρες της και τα παιδιά τους. Ορκίστηκαν να μη φύγουν ποτέ ξανά. Να μη χωρίσουν. Ν αντιμετωπίσουν ενωμένες τις προκλήσεις. Δεν μπόρεσαν να κρατήσουν τις υποσχέσεις τους Είκοσι χρόνια μετά, το ποτάμι τιμωρεί ή διδάσκει; Κυλάει αέναα, αμέτοχο σε χαρές και λύπες, και θαυμάζει το σπίτι που παραμένει όρθιο Για πόσο ακόμη;
Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι ήταν και είναι ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία. Και τώρα ήρθε η συνέχεια! Πιστεύω ότι τα λόγια είναι περιττά! Παρόλα αυτά θα πω ότι μέσα από τους χαρακτήρες που σκιαγραφεί η συγγραφέας, πάντα βρίσκεις κάπου τον εαυτό σου... σε κάποιον διάλογο, σε κάποιο απόσπασμα. Η γραφή της έχει κάτι μαγικό που μιλάει απευθείας στην καρδιά σου ! Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω το σπίτι δίπλα στο ποτάμι με μία φράση, αυτή θα ήταν: Μια αγκαλιά αγάπη!!!
📚 Quotes * Όταν κάποιος φεύγει ταξίδι, Βασιλική μου, του κουνάμε το μαντήλι, έτσι δεν είναι; Στους αγαπημένους μας που φεύγουν για τον ουρανό, τα δάκρυα είναι το μαντήλι...Τους αποχαιρετάμε, παιδί μου. * -"Εσύ δε με φοβάσαι;" -"Εγώ δε φοβάμαι τους ανθρώπους μου!" του απάντησε σοβαρή. "Η οικογένεια για μένα δεν είναι αλυσίδες που σε δένουν πατέρα! Είναι κάτι σαν...διάδρομος απογείωσης όταν φεύγεις και λιμάνι να σε δεχτεί όταν γυρίζεις...". * "Χαμογελώ πάντα όταν αντικρίζω το αναπόφευκτο..." * -Όταν είπα ότι δεν άλλαξες", θέλησε να διευκρινίσει εκείνος, "εννοούσα ότι είσαι το ίδιο όμορφη όπως όταν σε γνώρισα. Μέρα δεν πέρασε από πάνω σου". - "Ναι...ίσως...αλλά πέρασαν αιώνες από την ψυχή μου..."
Και πολλά ακόμα 🖋
🔝Ιδιαίτερα το τέλος της σελίδας 561 🫶 (για να μην κάνω spoiler)😊
Μελισσάνθη, Ιουλία, Πολυξένη, Ασπασία, Μαγδαληνή. 5 γυναίκες που κάποτε άνοιξαν τα φτερά τους και πέταξαν μακριά από την αγκαλιά της μάνας τους, μακριά από την πατρική οικεία, μακριά από το σπίτι δίπλα στο ποτάμι.
Τα χρόνια πέρασαν, τα φτερά τους τσακίστηκαν και βρέθηκαν όλες ξανά εκει στην αγκαλιά της μάνας τους, της Θεοδώρας, που τις καρτερούσε με στοργή και αγάπη. Μαζί με εκείνες ήρθαν και τα παιδιά τους για να συμπληρώσουν την ευτυχία της γιαγιάς που είχε ξανά δίπλα της τα παιδιά της.
Τώρα πια εκείνα τα παιδιά μεγάλωσαν και ήρθε η ώρα να χαράξει το καθένα τον δικό του δρόμο. Θα σπουδάσουν, θα ερωτευτούν, θα πονέσουν, θα πληγωθούν, θα επιτύχουν. Μετά το θάνατο της γιαγιάς, οι αδερφές σκέφτονται να πουλήσουν το σπίτι και όπως ήταν αναμενόμενο όλα τα εγγόνια στεναχωριούνται γιατί θα χάσουν το σπίτι των παιδικών τους χρόνων. Εκεί που γνώρισαν την ανιδιοτελή αγάπη της γιαγιάς, εκει που διαμορφώθηκαν οι χαρακτήρες τους.
Η αγάπη τους όμως για τη γιαγιά και για το σπίτι που έκρυβε τις πιο όμορφες αναμνήσεις τους είναι τόσο ισχυρή που πάντα η καρδιά τους εκεί θα θέλει να γυρίσει. Γιατί τα σπίτια τα φτιάχνουν οι άνθρωποι όχι οι τοίχοι.
Και τα δύο βιβλία της σειράς ήταν πολύ κακογραμμένα και δεν άξιζαν τις ατελείωτες ώρες που χρειάστηκαν για να τα τελειώσω. Τουλάχιστον το δεύτερο είχε κάποιες συγκινητικές λεπτομέρειες και ένα αρκετά ικανοποιητικό τέλος.
Secondo capitolo e credo anche ultimo della storia Si riparte con la terza generazione ma al centro di tutto c'è sempre lei: La casa sul fiume Ribadisco quanto detto dopo aver letto il primo libro: poteva considerarsi chiuso ma in effetti questo secondo capitolo chiude perfettamente il cerchio 👏
Εχοντας διαβασει το προηγουμενο βιβλιο, ομολογω πως λιγο απογοητευτηκα. Δεν εφτασε τις προσδοκιες μου? Δεν μπορεσα να ταυτιστω? Δε ξερω τι μ' ενοχλησε. Θεωρω πως ηταν προχειρογραμμενο, προχωρουσε τοσο γρηγορα, σα να ηθελε να στριμωξει 10 ζωες ανθρωπων σε λιγες σελιδες! Το τελος ηταν καπως αποτομο, καπως βιαστικο! Επισης, μαθαινουμε για ολους, εκτος απο τα δυο διδυμα αγορια της οικογενειας, για τα οποια εκτος απο τα ονοματα τους, δε παιρνουμε καμια αλλη πληροφορια.
Μου αρεσαν παρα πολυ τα μηνυματα που περνα το βιβλιο! Η αγαπη της Δωρας και του Αντωνη ηταν ενα βαλασαμο κι ενα μαθημα ψυχης! Αντιστοιχα, χαρηκα που καπως ολες οι ηρωιδες δικαιωθηκαν με τον εναν ή τον αλλο τροπο. Δε μπορω να πω οτι θα το προτεινα, ωστοσο χαιρομαι που το διαβασα γιατι ετσι εκλεισα εναν κυκλο που ειχε ανοιξει πριν απο περιπου 17 χρονια!
Για ακόμα μια φορά η κα Μαντά ζωγράφισε γύρω από τους ανθρώπους του σπιτιού δίπλα στο ποτάμι και με πήγε πίσω στον χρόνο! Τότε που πρώτο διάβασα το Σπίτι δίπλα στο ποτάμι και το αγάπησα!!!! Έτσι λάτρεψα και τη συνέχεια με την επόμενη γενιά!!!
Dopo aver letto e amato il primo volume, “La casa sul fiume”, non potevo perdermi anche il sequel. Ho ritrovato lo stile piacevole e armonioso dell’autrice, con però alcuni scivoloni nel trash, soprattutto quando descriveva gli amplessi delle protagoniste. In generale ho notato il tentativo di replicare la fortunata formula del primo volume incentrando la storia sulle nipoti di Teodora, figlie delle sue figlie. Tutte rigorosamente donne, tutte che tentano la fortuna lontano dalla casa sul fiume e dalla Grecia. E tutte che inevitabilmente si scontrano con l’umanità più bestiale, becera e corrotta dall’avidità. C’è chi scoprirà di essere più portata al lavoro che non a diventare moglie e madre; chi verrà tradita nel peggiore dei modi dall’uomo che amava; chi dovrà fare i conti con malattie gravi, suocere crudeli o un mondo di uomini che non vogliono riconoscere il talento femminile. A differenza del primo volume, però, le storie sono meno avvincenti e in alcuni momenti ripetitive. Mi è piaciuto tuttavia molto il finale, che mi ha quasi commossa. Per questo sono contenta di averlo letto e di aver completato il cerchio.
Η ιστορία ακολουθεί τη Θεοδώρα, τις πέντε κόρες της και τα εγγόνια τους, καθώς το σπίτι δίπλα στο ποτάμι παραμένει ένα σταθερό σημείο αναφοράς για τις ζωές τους. Παρά τις υποσχέσεις για ενότητα, οι ηρωίδες της ιστορίας έρχονται αντιμέτωπες με νέες προκλήσεις, συγκρούσεις και αποκαλύψεις που δοκιμάζουν τις μεταξύ τους σχέσεις. Με τον χρόνο να κυλά αδιάκοπα, το βασικό ερώτημα που προκύπτει είναι αν το ποτάμι, το οποίο έχει παρακολουθήσει τις ζωές τους, λειτουργεί ως δάσκαλος ή τιμωρός.
Η Λένα Μαντά, γνωστή για τον συναισθηματικό και ρέοντα λόγο της, επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά το ταλέντο της με αυτό το βιβλίο. Χρησιμοποιεί απλή, αλλά ζωηρή γλώσσα που δίνει αληθινές διαστάσεις στους χαρακτήρες της, επιτρέποντας στον αναγνώστη να ταυτιστεί με αυτούς. Η αφήγηση είναι γεμάτη συναίσθημα, ενώ οι διάλογοι είναι ρεαλιστικοί και φυσικοί, ενισχύοντας την αυθεντικότητα των ηρώων. Το ποτάμι λειτουργεί ως μεταφορά για τη ροή της ζωής, τις αλλαγές και τις δοκιμασίες που έρχονται και φεύγουν.
Wow! Trovato per caso nel catalogo di Kindle Unlimited, questo romanzo ti tiene incollata. è il seguito de "Le ragazze del Monte Olimpo", la storia di 5 sorelle nate in Grecia e poi emigrate altrove. In questo libro la palla passa ai figli delle 5.