لا شيء مرتين

by Wisława Szymborska, يوسف حنا (Translator)

مجموعة شعرية للشاعرة البولندية ڤيسواڤا شمبورسكا الحاصلة على جائزة نوبل للآداب عام ١٩٩٦ من ترجمة وتقديم الكاتب الفلسطيني يوسف حنا.

وفي تعقيبه قال المترجم يوسف حنا إن ترجمة القصائد إلى اللغة العربية استندت إلى ثلاث لغات حتى تظهر القصائد بصورتها الشعرية ودون أن تفقد شاعريتها، ويصف المترجم حنّا الشاعرة شيمبورسكا بالحكيمة، لمقدرتها على جمع آراءها الفلسفيّة وتفكيرها العميق والحاد مع مقدرة حسيّة وشاعرية عالية.

ويوسف حنا، فلسطيني من قرية الرامة الجليلية، يعمل على مشروع ترجمات أدبية عن عدة لغات منها الرومانية والانجليزية والعبرية، اضافة إلى عدة مقالات نقدية وأدبية ويأتي اصدار هذه المجموعة ثمرة عمل أربع سنوات عكف فيها على قراءة أعمال الشاعرة البولندية والعمل على ترجمتها.

وتعتبر شمبورسكا ( ١٩٢٣- ٢٠١٢ ) واحدة من أكثر شعراء عصرها تنوعا في استعمال الأساليب الأدبية وتمتاز قصائدها باستحضارها القضايا الفلسفية والوجودية حتى أطلق عليها لقب " موتسارت الشعر " تيمُّناً بعبقري الموسيقى النمساوي فولفغانغ موتسارت، إضافة إلى تبني مشروعها الشعري التأمل في بواطن الأشياء وبروح فكاهية ساخرة حيث قالت في كلمة استلام جائزة نوبل؛ «وحدهم الجلادون والدكتاتوريون والمأفونون و متملقو الجماهير يعرفون، لكنهم يعرفون مرة واحدة إلى الأبد». وقد ترجمت قصائدها إلى أكثر من لغة عالمية وحصلت بالإضافة إلى نوبل على جائزة غوته الألمانية عام ١٩٩١ عن أشعارها حيث صدر لها ١٦ مجموعة شعرية.

Genres: Poetry, Polish Literature, Poland, Womens, Nobel Prize

141 pages, Paperback

First published November 1, 1996

About the author

Wisława Szymborska (Polish pronunciation: [vʲisˈwava ʂɨmˈbɔrska], born July 2, 1923 in Kórnik, Poland) is a Polish poet, essayist, and translator. She was awarded the 1996 Nobel Prize in Literature. In Poland, her books reach sales rivaling prominent prose authors—although she once remarked in a poem entitled "Some like poetry" [Niektórzy lubią poezję] that no more than two out of a thousand people care for the art.

Szymborska frequently employs literary devices such as irony, paradox, contradiction, and understatement, to illuminate philosophical themes and obsessions. Szymborska's compact poems often conjure large existential puzzles, touching on issues of ethical import, and reflecting on the condition of people both as individuals and as members of human society. Szymborska's style is succinct and marked by introspection and wit.

Szymborska's reputation rests on a relatively small body of work: she has not published more than 250 poems to date. She is often described as modest to the point of shyness[citation needed]. She has long been cherished by Polish literary contemporaries (including Czesław Miłosz) and her poetry has been set to music by Zbigniew Preisner. Szymborska became better known internationally after she was awarded the 1996 Nobel Prize. Szymborska's work has been translated into many European languages, as well as into Arabic, Hebrew, Japanese and Chinese.

In 1931, Szymborska's family moved to Kraków. She has been linked with this city, where she studied, worked.

When World War II broke out in 1939, she continued her education in underground lessons. From 1943, she worked as a railroad employee and managed to avoid being deported to Germany as a forced labourer. It was during this time that her career as an artist began with illustrations for an English-language textbook. She also began writing stories and occasional poems.

Beginning in 1945, Szymborska took up studies of Polish language and literature before switching to sociology at the Jagiellonian University in Kraków. There she soon became involved in the local writing scene, and met and was influenced by Czesław Miłosz. In March 1945, she published her first poem Szukam słowa ("I seek the word") in the daily paper Dziennik Polski; her poems continued to be published in various newspapers and periodicals for a number of years. In 1948 she quit her studies without a degree, due to her poor financial circumstances; the same year, she married poet Adam Włodek, whom she divorced in 1954. At that time, she was working as a secretary for an educational biweekly magazine as well as an illustrator.

During Stalinism in Poland in 1953 she participated in the defamation of Catholic priests from Kraków who were groundlessly condemned by the ruling Communists to death.[1] Her first book was to be published in 1949, but did not pass censorship as it "did not meet socialist requirements." Like many other intellectuals in post-war Poland, however, Szymborska remained loyal to the PRL official ideology early in her career, signing political petitions and praising Stalin, Lenin and the realities of socialism. This attitude is seen in her debut collection Dlatego żyjemy ("That is what we are living for"), containing the poems Lenin and Młodzieży budującej Nową Hutę ("For the Youth that Builds Nowa Huta"), about the construction of a Stalinist industrial town near Kraków. She also became a member of the ruling Polish United Workers' Party.

Like many Polish intellectuals initially close to the official party line, Szymborska gradually grew estranged from socialist ideology and renounced her earlier political work. Although she did not officially leave the party until 1966, she began to establish contacts with dissidents. As early as 1957, she befriended Jerzy Giedroyc, the editor of the influential Paris-based emigré journal Kultura, to which she also contributed. In 1964 s

Reviews

[Ali · Rating 4 out of 5]

به آنهایی که عاشق‌شان نیستم خیلی مدیونم.
احساس آسودگی خاطر می‌کنم وقتی می‌بینم کس دیگری بیشتر به آنها نیاز دارد.
شادم از اینکه خواب‌شان را پریشان نمی‌کنم.
آرامشی که با آنها حس می‌کنم، آزادی که با آنها دارم، عشق نه می‌تواند بدهد نه بگیرد.
برای آمدنشان به انتظار نمی‌‌نشینم، پای پنجره، جلوی در.
مثل یک ساعت آفتابی صبورم.
می‌فهمم آنچه را عشق نمی‌تواند درک کند، و می‌بخشایم به طوری که عشق هرگز نمی‌تواند.

[بثينة العيسى · Rating 5 out of 5]

ما قرأتُ قط شعرًا أكثر حساسية ورقة من شعر فيسوافا شيمبورسكا.

[ZaRi]

ما، بعضی وقت ها روح داریم؛
کسی نیست که بتواند
آن را بی وقفه داشته باشد.
ممکن است روزهای متمادی
و سال های زیادی بگذرد،
بدون اینکه روحی داشته باشیم.

بعضی وقت ها
فقط برای لحظه ای
در ترس ها و خوشی های دوران کودکی جای می گیرد،
گاهی هم فقط در سرگشتگی و حیرت
از اینکه چقدر پیر شده ایم.

خیلی به ندرت پیش می آید
که در کارهای سخت و خسته کننده کمکی بکند،
مثل جا به جا کردن اثاث خانه،
یا بالا بردن چمدان ها
یا فرسنگ ها راه رفتن
با کفش هایی که پا را اذیت می کنند.

معمولاً هر وقت که گوشتی باید خُرد شود،
یا فرمی باید پُر شود
پایش را از ماجرا کنار می کشد.

از هر هزار مکالمه،
فقط در یکی شرکت می کند،
تازه اگر بخواهد،
چون معمولاً سکوت را ترجیح می دهد.
درست وقتی که بدنمان از درد، رنجور می شود
او به مرخصی رفته و سرِ کار نیست.

خیلی وسواسی و نکته بین است:
دوست ندارد ما را در جاهای شلوغ و پر سر و صدا ببیند
دوست ندارد ببیند برای رسیدن به یک سود مشکوک، بقیه را فریب می دهیم
و نقشه های پیچیده و پنهانی، حالش را بهم میزنند.

شادی و اندوه،
برایش دو حس متفاوت نیستند؛
فقط وقتی با ما همراه می شود
که این دو، با هم باشند.

وقتی از هیچ چیز مطمئن نیستیم،
یا وقتی برای دانستن هرچیزی، اشتیاق داریم،
می توانیم رویش حساب کنیم.

از بین چیزهای مادی،
ساعت های پاندول دار را ترجیح می دهد،
و آینه ها را، که به کارشان ادامه می دهند،
حتی وقتی کسی بهشان نگاه نمی کند.

نمی گوید از کجا آمده است،
یا دوباره کِی برای همیشه می رود،
هرچند چنین سؤال هایی همیشه پیش می آیند.

ما به او نیاز داریم،
اما ظاهرن
او هم به دلایلی
نیازمند ماست.

[صان · Rating 5 out of 5]

از بهترین شاعرها.
از بهترین مجموعه‌شعرهایی که خواندم.
خلاقانه و با زاویه‌نگاه‌های نو.
مثل باریکه نوری روی جزئیات احساس‌برانگیز که ناگهان در قلب رخنه کند.
بسیار لذت‌بخش، که باید آرام مزه‌مزه شود.

[Roya · Rating 4 out of 5]

تاریخ، تعداد مردگانش را رُند می کند
،هزار و یک نفر، تبدیل می شود به هزار نفر
:گویی آن یک نفر، هرگز وجود نداشته است
،یک جنین خیالی، یک گهواره خالی
،کتاب الفبایی که برای کسی باز نبود
،هوا بود که می خندید، گریه می کرد، بزرگ می شد
...خلأ بود که از پله ها پایین می دوید و به طرف باغ می رفت

خیلی خیلی قشنگ بود 😍
فقط اینکه مترجم هر شعر رو به شونصد نفر تقدیم کرده روی روانم بود 😑

[Miss Ravi · Rating 3 out of 5]

برای خاطره‌ام شنونده‌ی بدی هستم.
می‌خواهد بی‌وقفه به صدایش گوش دهم؛
اما من عصبانی می‌شوم، اعتراض می‌کنم
گوش می‌دهم و نمی‌دهم.
بیرون می‌روم، برمی‌گردم،
و دوباره می‌روم.
می‌خواهد فقط و فقط به او توجه کنم
عکس‌ها و نامه‌های قدیمی را با اشتیاق، جلوی چشمانم می‌گذارد.
اتفاق‌ها را باهم قاطی می‌کند، مهم و بی‌اهمیت را.
چشمانم را به سمت چیزهایی که نخواسته‌ام ببینم، می‌گرداند،
و آن‌ها را تا آخر عمر، به یادم می‌آورد.

در داستان‌هایش همیشه جوان‌ترم.
خب، این خوب است،
اما چرا همیشه همان داستان‌ها؟
وقتی شانه بالا می‌اندازم، عصبانی می‌شود
و با پیش کشیدن اشتباهات قدیمی، انتقام می‌گیرد
اشتباهات مهمی که به راحتی فراموش شده‌اند.
به چشمانم نگاه می‌کند، عکس‌العملم را می‌بیند
بعد دل‌داری‌ام می‌دهد:
می‌توانست از این بدتر باشد.
می‌خواهد فقط برای او و با او زندگی کنم
در یک اتاق تاریک قفل‌شده.
اما من هنوز در فکر خورشیدِ امروزم
ابرهایی که در پیش‌اند
جاده‌های پیش‌رو.

وقت‌هایی که از دستش خسته می‌شوم،
پیشنهاد می‌کنم از هم جدا شویم،
از حالا تا همیشه.
بعد او با دلسوزی لبخند می‌زند،
چون می‌داند که این
پایانِ من هم خواهد بود.

[Mamadreza · Rating 4 out of 5]

چه قدر این کتاب شعر برایم خوب و استثنایی بود. به شخصه فکر میکنم با شعرهایی که تا به امروز خوانده بودم اندکی تفاوت داشت آن هم به دلیل قسمت هایی بود که در جنبه ی توضیع دادن زیاده روی کرده بودند اما به هیچ وجه بد نبودند. خانم شیمبورسکا از امروز برایم همان کسی است که حس خوبی به اشتراک گذاشته و من کشفش کردم و حالا حالا ها ول کن ماجرا نیستم.
چه قدر خوب این انسان با سادگی تمام و کمال می آید و یک مشت تفکر و اتفاق و در مواردی احساسات دم دستی روزانه را که توسط عادی ترین مردم جهان جدی گرفته نمی‌شوند را برمی‌دارد، با چیره دستی یک شاعر واقعی به شدت واقع گرا یک مشت کلمه ی دم دستی و ساده و در مواردی بی روح انتخاب میکند و در حین روح دادن و جدی گرفتن و زنده کردن کلمات، یک چیزی عمیق و انسانی و دیرینه را که فراموش کرده بودی به تو برمی‌گرداند.
بزرگ کردن واقعه های کوچک، دیوانگی از این همه جنگ، جدی گرفتن بسیار و در عین حال دوست داشتن شدید زندگی در این کتاب امضایی برای خانم شیمبورسکا است و چه امضای زیبا و شاعرانه ای.
برای مثال شرم از روزهای گذشته ی درست استفاده نشده یا فراموشی را برمی‌دارد و میگوید

ترجیح می دهم فکر کنم
که موقتا مرده بودم
تا این که بپذیرم زنده بودم و
چیزی به یاد نمی آورم

به هر حال روح نبودم
نفس می کشیدم، غذا می خوردم، راه می رفتم
{ جلوتر }

توی خاطراتم گشت می زنم.
شاید چیزی که مدت هاست
در گوشه و کنارهایش پنهان بوده،
با جرقه بیدار شود

نه.
واضح است دارم بیش از حد سوال میپرسم
آن یک روز
در میان روزهای بیشمار دیگر
اصلا به حساب نمی آید.

[Nasrin M · Rating 4 out of 5]

مرا ببخش امیدِ به ستوه آمده
اگر بعضی وقت‌ها، از سرسختی‌ات خنده‌ام می گیرد.
...
وودی آلن، نویسنده و کارگردان نامی آمریکایی، درباره شیمبورسکا گفته است: «او قادر است پوچی و اندوه زندگی را به زیبایی تصویر کند و در عین حال می‌تواند نگاه مثبتی هم داشته باشد.»
...
در سال 1996 علی‌رغم منتشر کردن تنها 200 شعر، جایزه‌ی نوبل را دریافت کرد . او پنجمین نویسنده‌ی لهستانی بود که موفق به دریافت جایزه‌ی نوبل شد .

در سخنرانى نوبلش درباره‌ى الهامات شاعرانه اين‌چنين گفت: "الهام، هر چه باشد، از یک "نمی‌دانمِ" مُدام زاده شده است... به همين خاطر اين عبارتِ كوچک اين‌قدر براى من باارزش است: "من نمی‌دانم". اين جمله خيلى كوچک است، اما با بال‌های نيرومندى پرواز می‌كند. اين سؤال زندگی‌های‌مان را وسعت مى‌بخشد، به طورى كه فضاهاى درو‌ن‌مان را در برمی‌گيرد، و همزمان فضاهاى خارج از ما را-كه زمينِ كوچک‌مان در آن معلق است -هم شامل می‌شود... شاعران، اگر واقعا شاعر باشند، بايد هميشه يک "نمی‌دانمِ" بى‌وقفه را همراه خود داشته باشند."

[amineh · Rating 4 out of 5]

همیشه وقتی می‌خواستم کتاب شعر غیر ایرانی بخونم، انتخابم کتاب‌های شعرای عرب‌زبان بود. شعرهای هیچ ملیت دیگه به دلم نمی‌نشست. چالش اردیبهشت ماه کتابخوانی طاقچه، کتاب شعر بود و این بار خواستم خودم رو کمی به چالش بکشم و برم سراغ کتاب شعر از شاعر غیر فارسی زبان و غیر عرب زبان و این تجربه، تبدیل به یکی از متفاوت‌ترین تجربه‌های شعرخوانی من شد. در یک کلمه، تک‌تک شعرها رو دوست داشتم. یک سری رو کمی بیشتر و برخی رو هم کمی کمتر. :)
جالب‌ترین نکته این کتاب برای من، نوع نگاه و توصیفات شاعر بود. توی تک‌تک شعرها نوع نگاه شاعر خیلی خاص و منحصر به فرده و انگار هیچ کس
غیر از خود ویسواوا شیمبورسکا نمی‌تونست و نمی‌تونه اون جور به مسائل نگاه کنه. همین نگاه خاص، باعث می‌شه خوندن هر یک از شعرهاش برای خواننده تجربه جدید و منحصر به فردی باشه.
گاهی اوقات یه واقع‌بینی‌های تلخی توی شعرها به چشم می‌خوره که انگار آدم رو تکون می‌ده. مثلاً در شعر مردن از گرس��گی در اردوگاهی دریسوو می‌گه:
تاریخ، تعداد مردگانش را رند می‌کند
هزار و یک نفر، تبدیل می‌شود به هزار نفر،
گویی آن یک نفر، هرگز وجود نداشته است.

این تیکه از شعر عشق واقعی رو هم خیلی دوست داشتم:
بگذار کسانی که هرگز عشق واقعی را پیدا نمی‌کنند،
بگویند چنین چیزی اصلاً وجود ندارد.
چنین اعتقادی، زندگی کردن و مردن را برایشان ساده‌تر خواهد کرد.

یا این تیکه از فهرست رو:
جایگاه اختیار کجاست؟
که بودن و نبودنش را
همزمان
پیش می‌برد.

[باقر هاشمی · Rating 5 out of 5]

به نظرم شعر اصلاً قابل ترجمه نیست و باید به زبون اصلی خونده بشه. اما چون در این گزیده ی اشعار روی مفاهیم کلی مثل عشق و مرگ و زندگی تمرکز شده بود تا روی اوصاف، می شد از خوندنش لذت برد.
خاصه از نظر شاعر درباره ی عشق محظوظ شدم:

از عشق قدیمی معذرت می خواهم
که عشق جدید را عشق اول در نظر گرفتم.
*
دیروز، یک نفر در حضور من
اسم تو را بر زبان آورد،
طوری شدم که انگار
گل رُز خوش بویی به اتاق افتاده باشد.

امروز که با هم ایم
مدام به ساعتم نگاه می کنم و می خواهم زمان، زودتر بگذرد
و با خودم فکر می کنم که: رُز؟ رُز دیگر چیست؟
رُز گل است یا سنگ؟

[Mostafa · Rating 4 out of 5]

"روزها، همه زودگذرند
پس این همه ترس و اندوه بی دلیل برای چیست؟
هیچ چیزی همیشگی نیست
فردا که بیاید، امروز فراموش شده است."
*
دید جالبی داره این اشعار
*
به خانم مترجم: اصلا حرکت قشنگی نیست که شعرهای این مجموعه رو تک تک به آشنایانتان تقدیم کرده اید!

[Schin · Rating 3 out of 5]

' تاريخ، تعداد مردگانش را رند مى كند.
هزار و يك نفر، تبديل مى شود به هزار نفر
گويى آن يك نفر، هرگز وجود نداشته است.
يك جنين خيالى، يك گهواره ى خالى
كتاب الفبايى كه براى كسى باز نبود.
هوا بود كه مى خنديد؛ گريه مى كرد؛ بزرگ مى شد.
خلاء بود كه از پله ها پايين مى دويد و به طرف باغ مى رفت.
در ميان صف، جايى براى هيچ كس بود.
ما در ميان علف زار مى ايستيم؛ درست همان جايى كه او ايستاده بود.
اما علف زار ساكت است؛ مثل يك شاهد دروغين.'
' ديروز يك نفر در حضور من اسم تو را بر زبان آورد.
طورى شدم كه انگار گل رز خوش بويى در اتاق افتاده باشد.
امروز كه با هميم مدام به ساعتم نگاه مى كنم و مى خواهم زمان، زودتر بگذرد.
و با خودم فكر مى كنم كه رز؟ رز ديگر چيست؟
رز گل است يا سنگ؟'
' فقط نفرت است كه هر چه مى خواهد؛ دارد.
باهوش، زبردست، پركار.'
' مرا ببخشاييد جنگ هاى دور،
براى اين كه گل به خانه آوردم.'
' از همه معذرت مى خواهم،
كه نمى دانم چه طور بايد آدم معمولى اى باشم.'
' حتى وقتى توى جنگل قدم مى زنى،
دارى روى زمين سياسى قدم هاى سياسى بر مى دارى.'
' هر آغازى يك ادامه است
و كتاب حوادث
هميشه از نيمه گشوده مى شود.'

[مجید اسطیری · Rating 5 out of 5]

کلی نوشتم یکهو با یک کلیک اشتباه همه ش پرید! :( شعرهای محشر شیمبورسکا را از دست ندهید. به نظرم او حتی از لورکا و نرودا شاعر بهتری است. اما بهترین کتاب شعر او در بازار ایران مجموعه "آدم ها روی پل" است که نشر مرکز منتشر کرده.

[Heliya Naji · Rating 2 out of 5]

"بگذار کسانی که هرگز عشق واقعی را پیدا نمی‌کنند،
بگویند چنین چیزی اصلا وجود ندارد
چنین اعتقادی زندگی‌کردن و مردن را برای‌شان
ساده‌تر خواهد کرد."

[امیرمحمد حیدری · Rating 5 out of 5]

نظرم راجع به‌خانم شیمبورسکا همان است که یکی از مترجمان اشعار ایشان گفته: حتی اگر یک میلیون سال هم فکر کنی، نمی‌توانی زاویه‌ی دیدی بکر همچون شیمبورسکا به مضامین شعری‌اش داشته باشی. و نکته‌ی بعدی نظر خود شیمبورسکا در رابطه‌ با صبغه‌ی سیاسی شعرهایش است. او این نظریه را رد می‌کند، چون زندگی با سیاست گره خورده و او صرفاً برای زندگی شعر می‌گوید، اما سیاست را خاصمانه می‌کوبد.

[Mehrdad · Rating 4 out of 5]

کتاب مجموعه شعری از ویسلاوا شیمبورشکا، شاعر لهستانی ست. مضمون اشعار در مورد احساساتیست که در زندگی روزمره با آن روبرو هستیم.مثل نفرت، عشق، امید، رویا.. و تعدادی شعر در مورد جنگ و تبعات آن

در بخشی از کتاب درباره عشق واقعی میخوانیم:

"بگذار کسانیکه هرگز عشق واقعی را پیدا نمیکنند، بگویند اصلا چنین چیزی وجود ندارد.
چنین اعتقادی، زندگی کردن و مردن را برایشان ساده تر خواهد کرد."

[Mercedé Khodadadi · Rating 3 out of 5]

معمولاً شعر زیاد نمی‌خونم چون نثر رو به شعر ترجیح می‌دم. اما این شعرها خوب بودند. فقط کاش مترجم بالای هر شعر اون رو به اطرافیانش تقدیم نمی‌کرد. تمرکز آدم رو از فضای شعر و شیمبورسکا یهو می‌برد به آرش و علی و نقی.

[Saeide · Rating 4 out of 5]

دیروز یک نفر در حضور من
اسم تو را بر زبان آورد
طوری شدم کە انگار
گل رز خوشبویی بە اتاق افتادە باشد

امروز کە باهم‌ایم
مدام به ساعتم نگاه می‌کنم و می‌خواهم، زمان زودتر بگذرد
و با خود فکر می‌کنم، که: رز؟ رز دیگر چیست؟
زر گل است یا سنگ؟

[Arezu Wishka · Rating 4 out of 5]

جزو شاعرای محبوبمه و محتوای متن شعرهاش رو خیلی خیلی دوست دارم. آدم رو به شدت به فکر میندازه

[Amirsaman · Rating 4 out of 5]

https://t.me/RadioTor/728

[Shaimaa · Rating 5 out of 5]

كيفَ تأتّى لشمبورسكا أن تستنطقَ كلّ هذه التفاصيل الّتي تبدو خاصّة، فرديّة، ولا تُتَرجمُ إلى اللغة؟
هذه حساسية ما كنتُ أدري أن كاتبًا يقدر عليها؛ على ضغطِها في حروف، في قلبِ أسطُر، وبلغةٍ لا آلفُ منها كلمةً واحدة.

اليوم، أغبط كلّ من يجيدُ البولنديّة.

٤.٥/٥

[Molood Moosavi · Rating 5 out of 5]

زندگى هنگامى كه منتظرى.
نمايشى بدون تمرين.
بدنى بدون پرُو.
سرى بدون انديشه.

از نقشى كه بازى مي كنم، هيچ نمي دانم.
فقط مى دانم مال من است،
نمى توانم با كسى عوضش كنم.

بايد در لحظه حدس بزنم
كه اين نمايش درباره ى چيست.

براى كسب افتخارات اين زندگى آماده نيستم.
به سختى مى توانم خود را
با كارى كه ازم انتظار دارند هماهنگ كنم.
بايد بداهه نقش بازى كنم،
گرچه از بداهه انجام دادن كارها بيزارم.
قدم هايم سست و لغزنده ست، زيرا چيزى نمى دانم.
ترسي كه از صحنه دارم، از همه تحقيرآميزتر است.
كوچك شمردن اشتباهات، آزارم مى دهد.

كلمات و عكس العمل هايى كه پس گرفته نمى شوند.
ستاره هايى كه هرگز تا آخر شمرده نمى شوند.
شخصيت مانند كُتى است كه با عجله تن مى كنى
چنين عجله اي نتايج تاسف آوري هم دارد.

اگر فقط مى توانستم يك چهارشنبه را از قبل، تمرين كنم،
يا يكي از پنجشنبه هاى سپرى شده را تكرار كنم!
اما بلافاصله جمعه مى آيد،
با نمايش نامه اى كه اصلا نمى دانم درباره ى چيست.
مى پرسم: ((آيا اين عادلانه است؟))
(صدايم كمى گرفته است،
حتى نتوانستم گلويم را پشت صحنه صاف كنم.)

اگر فكر مى كنى اين فقط يك امتحان سرسرى است
كه در يك جاى موقتى گرفته مى شود،
در اشتباهى.
نه.
من روى صحنه ايستاده ام
و مى بينم چقدر محكم است.
لوازم صحنه، به طرز حيرت آورى، دقيق و مرتب است.
ماشينى كه صحنه را مى گرداند،
مدت هاست مشغول كار است.
حتى دورترين كهكشان ها روشن شده اند،
نه، جاى هيچ سوالى نيست،
اين بايد نخستين نمايش عمومى باشد،
و هر كارى كه انجام مى دهم،
براى هميشه
تبديل مى شود به كارى كه انجام داده ام.

[Maryam Samiei · Rating 5 out of 5]

نمی‌تونم بگم چقدر.. خیلی دوسش داشتم.
از هر جهت بدیع بود
خیلی ماهرانه از دوران مدرن صحبت می‌کرد. از دورانی که همه چیز ماهیت سیاسی پیدا کرده. از روزهایی که شکنجه با همون شرایط گذشته و چه بسا بدتر از اون اعمال میشه
از آمارهایی مرگ و میری که به راحتی تعداد نفرات مرده را رُند می‌کنند. از روزهایی که سریع می‌گذرند بی‌انکه نسبت به روزهای پیش از خود متمایز باشند
از آدم‌هایی که عشق واقعی رو به تمسخر می‌گیرند
از آدم‌هایی که وجه روحانی وجودشون رو فراموش کردن و تنها به جسم چسبیدن و غیره
اشعار هرکدوم در جای خودش مثل یک داستان بود
واژه‌هاش بازیگرانی بودن که روی صحنه به زیبایی می‌رقصیدن

[Czarny Pies · Rating 4 out of 5]

"Nothing Twice/Nic dwa Razy" is the book that any Anglophone or person with a strong command of English should read to become acquainted with Wisława Szymborska, the winner of the 1996 Nobel Prize for literature. It contains all the poems found in "A Grain of Sand" and another dozen or so more. More importantly for the Polish emigrant family anxious to introduce its children to Polish literature, it contains all the Polish originals on the opposing pages.
Szymborska was the poet-laureate of central European Stalinism. She wrote not as a naive Westerner possessed of romantic ideas about what life was like behind the Iron Curtain but as an insider who liked what she saw. Her mission was to convince her fellow Poles that communism was a project intended to create a just society. It was never intended to turn our lives into fairy tales. Szymborska's poems are sunny and cheerful . One must accept what one has without romantic notions. Her poems are remarkably clear by the standards of the 20th century not because she was simple-minded but because her intent was to educate Poles in Soviet citizenry.
I regretfully concede that there at least 30 very good poems in this anthology. I particularly liked "Miłość Szczęliwa / True Love" which mocks the notion of the perfect love and "O Śmierci bez Przesdady / On Death without Exaggeration" which reminds that reader that while the grim reaper can put an end to your actions, he can never take away from you what you have accomplished before he arrives. I am not going to bother mentioning any others because I find it difficult to praise a writer of political stripe.

[Razieh mehdizadeh · Rating 2 out of 5]

از معجزه ی جمله ی "نمی دانم." می گوید.
او با دویست شعر، برنده ی جایزه ی نوبل ادبیات است.شاعر لهستانی. حیف که شعر را نباید به ترجمه خواند.
.
"این باغ فقط از یک دانه بارور می شود. این معجزه.
یک معجزه که هر اسمی میتوانی رویش بگذاری
امروز،خورشید ساعت سه و چهارده دقیقه طلوع کرد."
.
"خواهرم شعر نمی نویسد.
و احتمال ندارد یک دفعه نوشتن شعر را شروع کند.
سوپ های فوق العاده ای درست می کند بدون اینکه تلاش زیادی بکند."
.
"در رویا کسی که تازه مرده است هنوز زنده است و در سلامت کامل و در اوج جوانی و سرزندگی اش.
دنیای واقعی جنازه را پیش رویمان می گذارد.
دنیای واقعی
شوخی ندارد."
.
" تاریخ تعداد مردگانش را رند می کند. هزار و یکنفر تبدیل می شود به هزار نفر.
گویی آن یک نفر هرگز وجود نداشته. یک جنین خیالی، یک گهواره ی خالی"
.
مونولگ سگ یکی از بهترین ها بود.

[Zahraa Hussin. · Rating 3 out of 5]

دع الناس الذين لم يجدوا الحبَّ الحقيقي
يواصلون القول: لا يوجد شيء من هذا القبيل.
إيمانهم سيسهل عليهم العيشَ والموت.

أحببتُ بعض القصائد أكثر من سواها، وأعجبني تعقيب المُترجم يوسف حنا علىٰ بعض القصائد، وجدته متذوقاً لشعر من يُترجم لها، وأعجبني تفاعلهُ مع ما يقوم بترجمته.

[Edita · Rating 2 out of 5]

Dreams are featherweights,
and memory can shake them off with ease.
The real world doesn’t have to fear forgetfulness.
It’s a tough customer.
It sits on our shoulders,
weights on our hearts,
tumbles to our feet.

There’s no escaping it,
it tags along each time we flee.
And there’s no stop
along our escape route
where reality isn’t expecting us.

[سارینا · Rating 4 out of 5]

-سه کلمه ی عجیب-

وقتی کلمه ی آینده را بر زبان می آورم
بخش اول کلمه دیگر متعلق به گذشته است.

وقتی کلمه ی سکوت را بر زبان می آورم
آن را می شکنم.

وقتی کلمه ی هیچ را بر زبان می آورم
چیزی می سازم که دیگر در نبودن جای نمی گیرد.

[Mahdi Mohamadi · Rating 4 out of 5]

با اینکه تعدماً سعی کردم ذره ذره بخونمش اما هوس چیره شد و کتاب تموم!

[Mohammad · Rating 4 out of 5]

زن، اسمت چیست؟
-نمی‌دانم
-چند سال داری؟ اهل کجایی؟
-نمی‌دانم
-چرا این گودال را کنده‌ای؟
-نمی‌دانم
-چند وقت است که مخفی شده‌ای؟
-نمی‌دانم
-چرا انگشتم را گاز گرفتی؟
-نمی‌دانم
-نمی‌دانی که ما آزارت نخواهیم داد؟
-نمی‌دانم
-کدام طرفی هستی؟
-نمی‌دانم
-زمان جنگ است، باید انتخاب کنی
-نمی‌دانم
-هنوز دهکده‌ات پابرجاست؟
-نمی‌دانم
-این‌ها بچه‌های تواَند؟
-آری

بلافاصله بعد مجموعه این‌جا خوندمش اکثر شعرها عالی بودن و تونستم باهاشون ارتباط بگیرم. همون طور که توی ریویو این‌جا گفتم شیمبورسکا از وقایع و افکار به ظاهر بی‌اهمیت و گذرا دلیلی برای تفکر بهت میده، تو رو توی دنیای خودش غوطه‌ ور می‌کنه و زمانی که حرف‌هاش رو می‌شنوی دیگه نسبت به خیلی چیزها اون نگاه قدیم رو نداری. خوشحالم بالاخره خوندمش زمان خوبی رو باهاش سپری کردم.