What do you think?
Rate this book
Paula Pihlaja #2
Kiik
Helsingi puhkealalt leitakse ülespoodud naine. Algul kaldub politsei seda enesetapuks pidama, kuid kriminaalkomissar Paula Pihlaja vaist ütleb muud. Miski selles loos lihtsalt ei klapi. Varsti leitakse teinegi poomisohver ja mõlemas kuriteopaigas on jälgi kummalisest rajatisest. Paistab, nagu oleksid ohvrid surres kiigelaual tasakaalu hoida püüdnud. Kriminaaluurimisest saab ajujaht, mis kipub muutuma sama käänuliseks nagu kiigelaua abil sooritatud mõrvad. Paula aga peab samal ajal varjama saladust, mille päevavalgele tulemine tähendaks tema karjääri lõppu. Aki Ollikainen on avaldanud kolm romaani ja võitis 2012. aastal Helsingin Sanomate kirjandusauhinna. Milla Ollikainen on avaldanud kolm krimiromaani ja võitis 2012. aastal kirjastuse Like ja Soome põnevikuseltsi korraldatud kirjandusvõistluse „Rikos kannattaa”. Kirjanikest abielupaari kahasse kirjutatud Paula Pihlaja põnevussarja esimene osa „Konteiner” valiti rohkem kui 400 laekunud käsikirja hulgast Soome põnevusromaanivõistluse Rikos 2019 võitjaks. „Kiik” on sarja teine romaan.
300 pages, Paperback
Published January 1, 2024
7 people are currently reading
95 people want to read
About the author
A.M. Ollikainen
3 books10 followersA. M. Ollikainen is a pseudonym for a husband-and-wife author duo Aki and Milla Ollikainen. Aki Ollikainen has published three novels and won the Helsingin Sanomat Literature Prize in 2012. He has also been shortlisted for the Man Booker Prize and Prix Femina in 2016. Milla Ollikainen has published three crime novels and won Like Publishing and the Finnish Detective Society’s Crime novel writing competition in 2012. Cargo is their first novel together and the Winner of a National Crime Novel Competition. The couple lives in Lohja with their two children.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 32 reviews
March 15, 2024
3,5/4,0 ⭐️
Recensie volgt nog...
Recensie volgt nog...
January 25, 2023
Ei nämä vaan oikein lähde, sinänsä ihan hyvä dekkari mutta vähän liikaa ongelmaisia poliiseja taas. Jonkinlaista syvyyttä olisin kaivannut tähän kerrontaan muutenkin.
October 9, 2023
„Huśtawka” autorstwa A. M. Ollikainen to drugi tom serii kryminalnej z komisarz Paulą Pihlaja. Bardzo lubię skandynawskie kryminały i thrillery, dlatego z przyjemnością sięgnęłam po ten tytuł, mimo że nie czytałam poprzedniej części. I przyznaję, że nieznajomość poprzedniego tomu w ogóle nie przeszkadzała mi w zagłębieniu się w lekturze.
W lesie zostaje znaleziona powieszona starsza kobieta. Paula Pihlaja, komisarz policji, dowiaduje się, że kobieta chorowała na nieuleczalny nowotwór i niemal całkowicie uprzątnęła swoje mieszkanie, wiedząc, że niebawem umrze. Jej śmierć uważana jest za samobójstwo, jednak Paula ma do tego pewne zastrzeżenia.
Niebawem na placu zabaw zostaje znaleziony powieszony słynny alpinista. Na miejscu zdarzenia komisarz znajduje pasek łudząco podobny do tego, który został znaleziony przy starszej kobiecie.
Paula Pihlaja rozpoczyna śledztwo w sprawie zabójstw, kiedy zostaje znaleziona trzecia ofiarą – nastolatek powieszony na innym placu zabaw.
„Huśtawka” zaczyna się dosyć mocno, czuć mroczny i zimny klimat typowy dla skandynawskich kryminałów. Choć akcja powieści toczy się niespiesznie, to z każdą kolejną stroną coraz bardziej wciągałam się w prowadzone śledztwo i wspólnie z bohaterami próbowałam rozwikłać zagadkę. Cała fabuła jest ciekawie skonstruowana, zagadka kryminalna intryguje i stawia czytelnikowi mnóstwo pytań, jednak jej zakończenie nie do końca mnie usatysfakcjonowało. Ogromnym plusem tej historii są bohaterowie. Są bardzo realistyczni, a wątki dotyczące ich życia prywatnego i codziennych problemów dodają smaczku całej historii. Zaletą są również krótkie rozdziały, kolejne strony bardzo szybko przelatują przez palce, dzięki temu nie sposób oderwać się od lektury.
„Huśtawka” to bardzo klimatyczny thriller, z którym, choć nie zrobił na mnie większego wrażenia, spędziłam dobrze czas. Jeżeli lubicie skandynawską literaturę, to myślę, że „Huśtawka” będzie idealną lekturą na nadchodzące długie jesienne wieczory.
W lesie zostaje znaleziona powieszona starsza kobieta. Paula Pihlaja, komisarz policji, dowiaduje się, że kobieta chorowała na nieuleczalny nowotwór i niemal całkowicie uprzątnęła swoje mieszkanie, wiedząc, że niebawem umrze. Jej śmierć uważana jest za samobójstwo, jednak Paula ma do tego pewne zastrzeżenia.
Niebawem na placu zabaw zostaje znaleziony powieszony słynny alpinista. Na miejscu zdarzenia komisarz znajduje pasek łudząco podobny do tego, który został znaleziony przy starszej kobiecie.
Paula Pihlaja rozpoczyna śledztwo w sprawie zabójstw, kiedy zostaje znaleziona trzecia ofiarą – nastolatek powieszony na innym placu zabaw.
„Huśtawka” zaczyna się dosyć mocno, czuć mroczny i zimny klimat typowy dla skandynawskich kryminałów. Choć akcja powieści toczy się niespiesznie, to z każdą kolejną stroną coraz bardziej wciągałam się w prowadzone śledztwo i wspólnie z bohaterami próbowałam rozwikłać zagadkę. Cała fabuła jest ciekawie skonstruowana, zagadka kryminalna intryguje i stawia czytelnikowi mnóstwo pytań, jednak jej zakończenie nie do końca mnie usatysfakcjonowało. Ogromnym plusem tej historii są bohaterowie. Są bardzo realistyczni, a wątki dotyczące ich życia prywatnego i codziennych problemów dodają smaczku całej historii. Zaletą są również krótkie rozdziały, kolejne strony bardzo szybko przelatują przez palce, dzięki temu nie sposób oderwać się od lektury.
„Huśtawka” to bardzo klimatyczny thriller, z którym, choć nie zrobił na mnie większego wrażenia, spędziłam dobrze czas. Jeżeli lubicie skandynawską literaturę, to myślę, że „Huśtawka” będzie idealną lekturą na nadchodzące długie jesienne wieczory.
April 4, 2023
Ollikaisten dekkarisarjan avaus ei ollut jättänyt suurempia muistijälkiä, mutta nappasin kakkososan mukaani, kun se kirjaston Bestseller-hyllyssä oli. Kiikku vie lukijan selvittelemään ensinäkemältä toisiinsa liittymättömien murhien ketjua, jonka motiivit eivät (tietystikään) avaudu niin lukijoille kuin asiaa tutkiville poliiseillekaan.
Kiikku jää perusdekkarin tasolle, ja on omassa lajissaan ihan kelpo luettavaa. Mitään uutta se ei kuitenkaan tarjoile, vaan pysyy tiukasti genressään. On erilaisista poliiseista koostuva murharyhmä, yksityiselämässään traumatisoitunut päätutkija, pikkuhiljaa suki kiertyvä murhamysteeri ja loppua kohti kiihtyvä, ratkaisuun johtava hengästyttävä toiminnallinen jakso.
Ollikaiset kirjoittavat sujuvasti, eikä kirjasta pysty erottamaan, mitä kukakin on kirjoittanut. Harmillista on, että päähenkilön elämäntarina vain tuntuu niin epäuskottavalta, että se saa epäilemään koko kirjan todellisuutta siitäkin huolimatta, että dekkaria lukiessa epärealistisuuden hyväksyy ihan lähtökohtana.
Kiikku jää perusdekkarin tasolle, ja on omassa lajissaan ihan kelpo luettavaa. Mitään uutta se ei kuitenkaan tarjoile, vaan pysyy tiukasti genressään. On erilaisista poliiseista koostuva murharyhmä, yksityiselämässään traumatisoitunut päätutkija, pikkuhiljaa suki kiertyvä murhamysteeri ja loppua kohti kiihtyvä, ratkaisuun johtava hengästyttävä toiminnallinen jakso.
Ollikaiset kirjoittavat sujuvasti, eikä kirjasta pysty erottamaan, mitä kukakin on kirjoittanut. Harmillista on, että päähenkilön elämäntarina vain tuntuu niin epäuskottavalta, että se saa epäilemään koko kirjan todellisuutta siitäkin huolimatta, että dekkaria lukiessa epärealistisuuden hyväksyy ihan lähtökohtana.
April 5, 2024
Speelplaats – A.M. Ollikainen
Een oude vrouw wordt dood aangetroffen in een bos, hangend aan een boomtak. Inspecteur Paula Pihlaja ontdekt dat ze terminale kanker had en haar appartement al had leeggemaakt,
waarschijnlijk in het besef dat ze binnenkort zou sterven. Haar dood wordt afgedaan als zelfmoord, maar Paula is het daar niet mee eens. Er klopt gewoon iets niet…
Kort daarna wordt bij een wipwap in een speeltuintje het lichaam van een beroemde bergbeklimmer gevonden. Paula vindt daar hetzelfde soort zand als op de plaats delict van de oude vrouw en vermoedt dat er een verband is tussen de twee zaken. Ze is nog maar net begonnen met het onderzoek als er een derde lichaam wordt aangetroffen: een tienerjongen, opgehangen op een andere speelplaats. Loopt er een seriemoordenaar rond?
A.M. Ollikainen is het pseudoniem van het echtpaar Aki en Milla Ollikainen
Na Waterkoud is Speelplaats het tweede deel met inspecteur Paula Pihlaja in de hoofdrol en prima zelfstandig te lezen.
De schrijfstijl van de auteurs is vlot en het tempo ligt hoog. Het valt alleen niet mee om alle Finse namen uit elkaar te houden, dat zorgt ervoor dat je je hoofd er goed bij moet houden.
Je leest het verhaal vanuit het perspectief van Paula, een sterkte, doortastende vrouw, die al veel heeft mee gemaakt in haar leven. Vooral door de brieven aan haar zoon leer je haar in dit deel nog weer iets beter kennen. Ook de overige personages zijn goed uitgewerkt met duidelijk herkenbare karaktereigenschappen.
Gedurende het verhaal wordt de spanning goed opgebouwd en gaat het met verrassende plotwendingen naar de ontknoping. En nadat ik het boek had dichtgeslagen, was ik meteen al benieuwd naar het vervolg. Laat deel drie dus maar snel komen!
Speelplaats is net als Waterkoud absoluut een aanrader voor de thrillerliefhebber die van spannende, goed opgebouwde verhalen houdt!
4 ★
Bedankt HarperCollins voor dit recensie-exemplaar in ruil voor mijn eerlijke mening.
Een oude vrouw wordt dood aangetroffen in een bos, hangend aan een boomtak. Inspecteur Paula Pihlaja ontdekt dat ze terminale kanker had en haar appartement al had leeggemaakt,
waarschijnlijk in het besef dat ze binnenkort zou sterven. Haar dood wordt afgedaan als zelfmoord, maar Paula is het daar niet mee eens. Er klopt gewoon iets niet…
Kort daarna wordt bij een wipwap in een speeltuintje het lichaam van een beroemde bergbeklimmer gevonden. Paula vindt daar hetzelfde soort zand als op de plaats delict van de oude vrouw en vermoedt dat er een verband is tussen de twee zaken. Ze is nog maar net begonnen met het onderzoek als er een derde lichaam wordt aangetroffen: een tienerjongen, opgehangen op een andere speelplaats. Loopt er een seriemoordenaar rond?
A.M. Ollikainen is het pseudoniem van het echtpaar Aki en Milla Ollikainen
Na Waterkoud is Speelplaats het tweede deel met inspecteur Paula Pihlaja in de hoofdrol en prima zelfstandig te lezen.
De schrijfstijl van de auteurs is vlot en het tempo ligt hoog. Het valt alleen niet mee om alle Finse namen uit elkaar te houden, dat zorgt ervoor dat je je hoofd er goed bij moet houden.
Je leest het verhaal vanuit het perspectief van Paula, een sterkte, doortastende vrouw, die al veel heeft mee gemaakt in haar leven. Vooral door de brieven aan haar zoon leer je haar in dit deel nog weer iets beter kennen. Ook de overige personages zijn goed uitgewerkt met duidelijk herkenbare karaktereigenschappen.
Gedurende het verhaal wordt de spanning goed opgebouwd en gaat het met verrassende plotwendingen naar de ontknoping. En nadat ik het boek had dichtgeslagen, was ik meteen al benieuwd naar het vervolg. Laat deel drie dus maar snel komen!
Speelplaats is net als Waterkoud absoluut een aanrader voor de thrillerliefhebber die van spannende, goed opgebouwde verhalen houdt!
4 ★
Bedankt HarperCollins voor dit recensie-exemplaar in ruil voor mijn eerlijke mening.
April 9, 2024
Speelplaats van A.M. Ollikainen is een interessante Finse thriller. Het is het tweede boek over rechercheur Paula Pihlaja. Toch is deze best goed los te lezen.
Er zijn twee verhaallijnen: de zaak en Paula’s privé leven. De zaak neemt het grootste gedeelte van het boek in beslag. Je leest af en toe een fragment uit het verleden, maar het speelt voornamelijk in het heden. De stukken over het heden lees je vanuit de verschillende rechercheurs uit het team.
Een vrouw wordt hangend aan een boom gevonden in het bos, het lijkt alsof ze zelfmoord heeft gepleegd. Echter zou de vrouw al binnenkort overlijden door een ziekte. Niet veel later wordt er weer iemand opgehangen gevonden, ook bij deze persoon is het onverwacht.
Paula en haar team gaan aan de slag en onderzoeken het alsof een seriemoordenaar aan de slag is geweest, terwijl de lijkschouwer het als zelfmoord heeft beschouwd. Steeds meer puzzelstukjes worden gevonden en steeds meer puzzelstukjes vallen op hun plaats. Als lezer kom je op hetzelfde tempo achter alle informatie.
Over het privé leven van Paula ga ik niks zeggen ivm spoilers, maar door deze rode draad wil je wel graag weer een nieuw deel! Dat was vorige keer ook zo.
Met veel plezier dit boek gelezen. Het leest vlot door de relatief korte hoofdstukken, het taalgebruik is op zich niet zo ingewikkeld, maar de Finse namen zouden voor verwarring kunnen zorgen. Veel achternamen in het verhaal beginnen met een S. Gelukkig worden de meeste mensen met hun voornaam aangesproken ;-).
Ik heb dit boek gekregen van Harper Collins, dit heeft mijn mening niet beïnvloed.
Er zijn twee verhaallijnen: de zaak en Paula’s privé leven. De zaak neemt het grootste gedeelte van het boek in beslag. Je leest af en toe een fragment uit het verleden, maar het speelt voornamelijk in het heden. De stukken over het heden lees je vanuit de verschillende rechercheurs uit het team.
Een vrouw wordt hangend aan een boom gevonden in het bos, het lijkt alsof ze zelfmoord heeft gepleegd. Echter zou de vrouw al binnenkort overlijden door een ziekte. Niet veel later wordt er weer iemand opgehangen gevonden, ook bij deze persoon is het onverwacht.
Paula en haar team gaan aan de slag en onderzoeken het alsof een seriemoordenaar aan de slag is geweest, terwijl de lijkschouwer het als zelfmoord heeft beschouwd. Steeds meer puzzelstukjes worden gevonden en steeds meer puzzelstukjes vallen op hun plaats. Als lezer kom je op hetzelfde tempo achter alle informatie.
Over het privé leven van Paula ga ik niks zeggen ivm spoilers, maar door deze rode draad wil je wel graag weer een nieuw deel! Dat was vorige keer ook zo.
Met veel plezier dit boek gelezen. Het leest vlot door de relatief korte hoofdstukken, het taalgebruik is op zich niet zo ingewikkeld, maar de Finse namen zouden voor verwarring kunnen zorgen. Veel achternamen in het verhaal beginnen met een S. Gelukkig worden de meeste mensen met hun voornaam aangesproken ;-).
Ik heb dit boek gekregen van Harper Collins, dit heeft mijn mening niet beïnvloed.
January 25, 2025
Lani sem prebrala knjigo Zabojnik od teh dveh avtorjev. Ni mi bila preveč všeč, vendar pa nisem vedela, da gre za prvi del iz serije. Morda mi je bil zato ta del, ki je nadaljevanje, precej bolj simpatičen. Vsi štirje kriminalisti, s Paulo, v glavni vlogi, tokrat preiskujejo nov primer, ki je tudi precej boljši od tistega iz Zabojnika. Poleg tega se malo bolj razkrije Paulina osebna zgodba. Tudi konec kriminalke je nekako netipičen. Posamezni vložki, nanizani v knjigi in pisma, se lepo povežejo v celoto. Če bo še kakšen del, a ga zaenkrat še ni, bo dobrodošel.
January 15, 2023
Hyvä perusdekkari. Helppoa lukea. Ei liian monimutkaista.
April 30, 2023
Die alte Frau hatte nicht mehr lange zu leben, die Krankheit war bereits weit fortgeschritten. Als sie tot in einem Wald nahe Helsinki aufgefunden wird, an einer Schlinge hängend, geht die Polizei von einem Selbstmord aus. Paula Pihjala jedoch ist skeptisch, irgendetwas passt da nicht ins Bild. Als kurz darauf ein Mann auf einem Spielplatz tot aufgefunden wird, steht fest, dass es ein Mord war. Der Mörder hatte das Opfer auf eine Wippe gestellt, mit einer Schlinge um den Hals, dann das Gewicht entfernt. Das Opfer erhängte sich selbst. Was für ein Sadismus! Ein weiteres Opfer ist offenbar schon im Visier. Paula Pihjala und ihr Team ermitteln unter Hochdruck, um dieses grausame Spiel zu beenden.
Dies ist der zweite Teil der Reihe um Paula Pihjala.
Beim Anfragen war mir allerdings nicht bewusst das es ein Folgeband ist.
Da die Fälle in sich abgeschlossen sind, hat mich die Tatsache auch nicht gestört.
Cover und klappentext haben mich total angesprochen.
Das Buch beginnt schon spannend. Seite um Seite steigert sich dieses noch.
Besonders die Briefe, die ein junger Mann ins Gefängnis erhält und die alle mit Mutter unterschrieben sind, haben mich fasziniert.
Die Auflösung fand ich sehr überraschend.
Große Lese Empfehlung
Dies ist der zweite Teil der Reihe um Paula Pihjala.
Beim Anfragen war mir allerdings nicht bewusst das es ein Folgeband ist.
Da die Fälle in sich abgeschlossen sind, hat mich die Tatsache auch nicht gestört.
Cover und klappentext haben mich total angesprochen.
Das Buch beginnt schon spannend. Seite um Seite steigert sich dieses noch.
Besonders die Briefe, die ein junger Mann ins Gefängnis erhält und die alle mit Mutter unterschrieben sind, haben mich fasziniert.
Die Auflösung fand ich sehr überraschend.
Große Lese Empfehlung
December 5, 2022
Mä tykkäsin Kontista ja mä tykkään näistä päähenkilöistä. Eli kirjan hyvät ominaisuudet tulevat rikosta tutkivien poliisien sympaattisuuden ja omien elämäntarinoiden kautta, joita aika paljonkin auottiin tässä. Mutta tämän rikostarinan loputtua mä jäin vähän hämmennyksiin. Loppuratkaisusta jäi kyllä tosi hämmentynyt olo. Alussa innostuin neljän tähden verran, mut loppu söi yhden, mikä tuntuu tapahtuvan turhankin usein.
Haluaisin tietää miten tällanen kimppakirjoittaminen tapahtuu, kun yhdessä kohtauksessa mun mielestä kahvimuki tyhjeni ja sitten olikin taas puolillaan. Häiritsi.
Joo, loppu ei ollut paras mahdollinen, mutta nää soljuu niin kivasti eteenpäin, eivätkä vaadi liikaa lukijalta eli sellasena pikapalana toimiva kotimainen. Tästä sais just sellasen köykäsen tunnin mittaisen jakson johonkin sarjaan vrt. Koskinen.
Haluaisin tietää miten tällanen kimppakirjoittaminen tapahtuu, kun yhdessä kohtauksessa mun mielestä kahvimuki tyhjeni ja sitten olikin taas puolillaan. Häiritsi.
Joo, loppu ei ollut paras mahdollinen, mutta nää soljuu niin kivasti eteenpäin, eivätkä vaadi liikaa lukijalta eli sellasena pikapalana toimiva kotimainen. Tästä sais just sellasen köykäsen tunnin mittaisen jakson johonkin sarjaan vrt. Koskinen.
October 27, 2023
Vermeintliche Selbstmorde von völlig unterschiedlichen Menschen, die auf den ersten Blick überhaupt nichts miteinander zu tun haben – das ist das Hauptthema von A. M. (Aki und Milla) Ollikainens neuem Thriller, der der zweite Teil ihrer „Team Helsinki“-Reihe ist. „Grausames Spiel“ ist der Titel des Buchs und es lässt mich etwas zwiegespalten zurück. Einerseits ist es an manchen Stellen enorm spannend, an anderen zieht es sich etwas und plätschert vor sich hin. Aber der Schluss, so stimmig er auch sein mag, passte für mich leider überhaupt nicht. Lesenswert und unterhaltsam finde ich das Buch trotzdem.
Aber von vorn.
Als die 80jährige Kaarina Alanne in einem kleinen Wald in der Nähe von Helsinki an einer Birke erhängt aufgefunden wird, ist für die Polizei sofort klar, dass es ein Suizid war. Vor allem, als sich schnell herausstellt, dass sie unheilbar krank war und nur noch kurz zu leben gehabt hätte, sind alle schnell bereit, die Ermittlungen einzustellen. Aber Kriminalkommissarin Paula Pihlaja hat Zweifel. Wieso sollte die kleine Frau denn auf einen Baum klettern und sich eine Schlinge um den Hals hängen? Dann finden einige Wochen später Kinder auf einem Spielplatz einen erhängten Mann. Da er einen ähnlichen Strick um den Hals hat, könnten die beiden Fälle zusammenhängen. Die Ermittlungen nehmen Fahrt auf, die Fälle sind verzwickt und verworren. Als dann aber noch ein dritter Toter gefunden wird, überschlagen sich die Ereignisse. Der Mörder lässt sich zwischen den Taten immer weniger Zeit und eben diese läuft den Ermittlern langsam davon.
Nachdem ich den ersten Teil der „Team Helsinki“-Reihe („Die Tote im Container“) gelesen habe, habe ich die Ermittlerin Paula Pihjala und ihren Kollegen Aki Renko ins Herz geschlossen. Vor allem die vielen Andeutungen auf Paulas Vergangenheit waren lose Enden des Buchs und beim neuen Teil der Serie hoffte ich auf Aufklärung. Und wurde nicht enttäuscht. Neben den Morden und der Ermittlungsarbeit erfährt man mehr über Paula und ihren Sohn „Pauli“ (der eigentlich Mikko heißt), den sie nach der Geburt zur Adoption freigegeben hatte. Diese zahlreichen Exkurse ins Privatleben sind informativ, bringen aber natürlich die Ermittlungsarbeit und dadurch die Krimi-Handlung keinen Millimeter vorwärts. Und leider stören sie auch ein bisschen die Spannung. Dadurch entsteht ein stark unterbrochener Spannungsbogen, der allerdings stellenweise sehr hoch ist.
Die Charaktere, die man aus dem ersten Buch schon kennt, wurden in diesem Band weiterentwickelt und ausgebaut. Reibereien unter den Kollegen und private Probleme lockern die Geschichte auf, stören aber (wie vorhin schon erwähnt) die Spannung. Da sie allerdings charmant beschrieben und mitten aus dem Leben gegriffen sind, sind sie nett zu lesen und unterhaltsam, wozu auch die angenehme Sprache beiträgt, in der das Buch geschrieben ist. Der Stil ist klar, bildhaft und verständlich, die Übersetzung ist hervorragend gelungen. Die vielen Unbekannten in der Gleichung der Ermittlungen sind ein enormer Spannungs-Faktor, das Mitraten fesselte mich mehr als die Taten selbst, da das Buch auch einige Längen hat. Die Lösung des Falls konnte mich hingegen nicht wirklich begeistern. Nach allem Rätselraten um Identität und Motive des Täters fand ich die Auflösung leider viel zu konstruiert und an den Haaren herbeigezogen. Da ist noch sehr viel Luft nach oben und für dieses Buch reicht es nur für drei Sterne.
Aber von vorn.
Als die 80jährige Kaarina Alanne in einem kleinen Wald in der Nähe von Helsinki an einer Birke erhängt aufgefunden wird, ist für die Polizei sofort klar, dass es ein Suizid war. Vor allem, als sich schnell herausstellt, dass sie unheilbar krank war und nur noch kurz zu leben gehabt hätte, sind alle schnell bereit, die Ermittlungen einzustellen. Aber Kriminalkommissarin Paula Pihlaja hat Zweifel. Wieso sollte die kleine Frau denn auf einen Baum klettern und sich eine Schlinge um den Hals hängen? Dann finden einige Wochen später Kinder auf einem Spielplatz einen erhängten Mann. Da er einen ähnlichen Strick um den Hals hat, könnten die beiden Fälle zusammenhängen. Die Ermittlungen nehmen Fahrt auf, die Fälle sind verzwickt und verworren. Als dann aber noch ein dritter Toter gefunden wird, überschlagen sich die Ereignisse. Der Mörder lässt sich zwischen den Taten immer weniger Zeit und eben diese läuft den Ermittlern langsam davon.
Nachdem ich den ersten Teil der „Team Helsinki“-Reihe („Die Tote im Container“) gelesen habe, habe ich die Ermittlerin Paula Pihjala und ihren Kollegen Aki Renko ins Herz geschlossen. Vor allem die vielen Andeutungen auf Paulas Vergangenheit waren lose Enden des Buchs und beim neuen Teil der Serie hoffte ich auf Aufklärung. Und wurde nicht enttäuscht. Neben den Morden und der Ermittlungsarbeit erfährt man mehr über Paula und ihren Sohn „Pauli“ (der eigentlich Mikko heißt), den sie nach der Geburt zur Adoption freigegeben hatte. Diese zahlreichen Exkurse ins Privatleben sind informativ, bringen aber natürlich die Ermittlungsarbeit und dadurch die Krimi-Handlung keinen Millimeter vorwärts. Und leider stören sie auch ein bisschen die Spannung. Dadurch entsteht ein stark unterbrochener Spannungsbogen, der allerdings stellenweise sehr hoch ist.
Die Charaktere, die man aus dem ersten Buch schon kennt, wurden in diesem Band weiterentwickelt und ausgebaut. Reibereien unter den Kollegen und private Probleme lockern die Geschichte auf, stören aber (wie vorhin schon erwähnt) die Spannung. Da sie allerdings charmant beschrieben und mitten aus dem Leben gegriffen sind, sind sie nett zu lesen und unterhaltsam, wozu auch die angenehme Sprache beiträgt, in der das Buch geschrieben ist. Der Stil ist klar, bildhaft und verständlich, die Übersetzung ist hervorragend gelungen. Die vielen Unbekannten in der Gleichung der Ermittlungen sind ein enormer Spannungs-Faktor, das Mitraten fesselte mich mehr als die Taten selbst, da das Buch auch einige Längen hat. Die Lösung des Falls konnte mich hingegen nicht wirklich begeistern. Nach allem Rätselraten um Identität und Motive des Täters fand ich die Auflösung leider viel zu konstruiert und an den Haaren herbeigezogen. Da ist noch sehr viel Luft nach oben und für dieses Buch reicht es nur für drei Sterne.
November 13, 2023
Inhalt:
Helsinki. In einem Wald wird die aufgehängte Leiche einer alten Frau gefunden. Schnell stellt sich heraus, dass die Frau schwer krank war und nicht mehr lange zu leben hatte, daher gehen die Ermittler zunächst von Selbstmord aus. Dies ändert sich jedoch, als kurze Zeit später auf einem Spielplatz die erhängte Leiche eines Mannes gefunden wird. Welcher Zusammenhang besteht zwischen den beiden Opfern? Paula Pihjala und ihre Kollegen ermitteln in einem Wettlauf gegen die Zeit, denn der Mörder hat bereits das nächste Opfer im Visier.
Meine Meinung:
„Team Helsinki – Grausames Spiel“ ist der zweite Teil der Team-Helsinki-Reihe der unter Pseudonym schreibenden finnischen Autorenpaars Aki und Milla Ollikainen. Nachdem mir der Vorgängerband bereits sehr gut gefallen hat, war ich gespannt auf den nächsten Fall für Paula Pihjala und ihre Kollegen. Die Fälle sind in sich abgeschlossen, daher können die Bücher problemlos unabhängig voneinander gelesen werden.
Der Schreibstil des Autorenpaars ist angenehm zu lesen. Schon nach wenigen Seiten ist man als Leser in die Handlung eingetaucht. Diese wird größtenteils aus Sicht der Ermittler erzählt. Hier kommen alle vom Team zu Wort, wodurch der Leser die Ermittlungen gesamthaft begleitet. Neben den Ereignissen in der heutigen Zeit gibt es einige Rückblicke, die im Zusammenhang zu den heutigen Morden zu stehen scheinen.
Die Ermittler, die der Leser bereits im vorherigen Band der Reihe kennengelernt hat, haben mir wieder sehr gut gefallen. Sie sind sehr unterschiedlich, haben Stärken aber auch Schwächen und ergänzen sich gut. Insbesondere die taffe Protagonistin Paula Pihjala ist mir sehr sympathisch. In diesem Band erfährt der Leser auch ein wenig mehr über sie, was mir im ersten Band der Reihe etwas gefehlt und mich daher umso mehr gefreut hat. Die Briefe als zusätzliches Stilmittel hätte es für mich jedoch nicht gebraucht.
Der Plot ist spannend und gut aufgebaut. Auch wenn relativ schnell die Vermutung naheliegt, dass die Taten mit der Wandergruppe aus den Rückblenden zu tun haben müssen, gibt es einige Verdächtige. Der Leser wird zum Miträtseln animiert, Dank mehrerer überraschender Wendungen bleibt es bis zum Ende spannend. Die schlussendliche Auflösung ist stimmig und hat mir gut gefallen. Das packende Ende ist zudem ein gelungener Abschluss dieses zweiten Bands und lässt auf eine weitere Fortsetzung der Reihe hoffen.
Fazit:
Spannender zweiter Teil der Reihe, der mit einem fesselnden Plot und einem tollen Ermittlerteam aufwarten kann und mir noch besser gefallen hat als der Vorgängerband.
Helsinki. In einem Wald wird die aufgehängte Leiche einer alten Frau gefunden. Schnell stellt sich heraus, dass die Frau schwer krank war und nicht mehr lange zu leben hatte, daher gehen die Ermittler zunächst von Selbstmord aus. Dies ändert sich jedoch, als kurze Zeit später auf einem Spielplatz die erhängte Leiche eines Mannes gefunden wird. Welcher Zusammenhang besteht zwischen den beiden Opfern? Paula Pihjala und ihre Kollegen ermitteln in einem Wettlauf gegen die Zeit, denn der Mörder hat bereits das nächste Opfer im Visier.
Meine Meinung:
„Team Helsinki – Grausames Spiel“ ist der zweite Teil der Team-Helsinki-Reihe der unter Pseudonym schreibenden finnischen Autorenpaars Aki und Milla Ollikainen. Nachdem mir der Vorgängerband bereits sehr gut gefallen hat, war ich gespannt auf den nächsten Fall für Paula Pihjala und ihre Kollegen. Die Fälle sind in sich abgeschlossen, daher können die Bücher problemlos unabhängig voneinander gelesen werden.
Der Schreibstil des Autorenpaars ist angenehm zu lesen. Schon nach wenigen Seiten ist man als Leser in die Handlung eingetaucht. Diese wird größtenteils aus Sicht der Ermittler erzählt. Hier kommen alle vom Team zu Wort, wodurch der Leser die Ermittlungen gesamthaft begleitet. Neben den Ereignissen in der heutigen Zeit gibt es einige Rückblicke, die im Zusammenhang zu den heutigen Morden zu stehen scheinen.
Die Ermittler, die der Leser bereits im vorherigen Band der Reihe kennengelernt hat, haben mir wieder sehr gut gefallen. Sie sind sehr unterschiedlich, haben Stärken aber auch Schwächen und ergänzen sich gut. Insbesondere die taffe Protagonistin Paula Pihjala ist mir sehr sympathisch. In diesem Band erfährt der Leser auch ein wenig mehr über sie, was mir im ersten Band der Reihe etwas gefehlt und mich daher umso mehr gefreut hat. Die Briefe als zusätzliches Stilmittel hätte es für mich jedoch nicht gebraucht.
Der Plot ist spannend und gut aufgebaut. Auch wenn relativ schnell die Vermutung naheliegt, dass die Taten mit der Wandergruppe aus den Rückblenden zu tun haben müssen, gibt es einige Verdächtige. Der Leser wird zum Miträtseln animiert, Dank mehrerer überraschender Wendungen bleibt es bis zum Ende spannend. Die schlussendliche Auflösung ist stimmig und hat mir gut gefallen. Das packende Ende ist zudem ein gelungener Abschluss dieses zweiten Bands und lässt auf eine weitere Fortsetzung der Reihe hoffen.
Fazit:
Spannender zweiter Teil der Reihe, der mit einem fesselnden Plot und einem tollen Ermittlerteam aufwarten kann und mir noch besser gefallen hat als der Vorgängerband.
March 23, 2024
Dit is het tweede deel van de Inspecteur Paula Pihlaja-serie. Het eerste deel Waterkoud was ik erg enthousiast over dus ik kon niet wachten tot het vervolg uit kwam. Toen ik dan ook een mail ontving van HarperCollins hierover hoefde ik ook niet lang te twijfelen. Dit vervolg wilde ik lezen.
In ‘Speelplaats’ wordt een oude vrouw aangetroffen hangend aan een boom in een bos. Er wordt uitgegaan van zelfmoord, maar Paula Pihlaja en haar team twijfelen hieraan.
Dan wordt er korte tijd later een tweede dode aangetroffen. Hij wordt in een speeltuintje bij de wipwap aangetroffen. Hier wordt hetzelfde zand gevonden als bij de eerste dode en Paula en haar team weten het nu zeker. Beide mensen zijn vermoord. Er wordt al snel een derde slachtoffer aangetroffen en ze moeten een verband vinden.
Net als in ‘Waterkoud’ merk je dat dit schrijversduo weet wat schrijven is. Ze hebben een vlotte pen en schrijven realistische dialogen. Hierdoor worden ook de personages geloofwaardig neergezet en heb je het gevoel alsof je deze personen zo tegen het lijf zou kunnen lopen.
Ook de extra verhaallijn met de brieven aan de zoon vond ik erg interessant en ik hoop dat we hier in een volgend deel meer over lezen, want het maakte mij erg nieuwsgierig. Wat zijn de gevolgen en krijgt Paula vrede hiermee?
Ik had lange tijd het idee dat ik wist wie de dader was maar wederom weet Ollikainen mij te verrassen. En gooit ze door een plotwending het verhaal nog even goed door elkaar. Hier houd ik van.
De spanning blijft gedurende het hele verhaal aanwezig en hierdoor zat ik echt aan het verhaal vast en kon ik het boek pas aan de kant leggen nadat ik hem uit had.
Ik hoop dan ook dat er nog een vervolg komt met Paula Pihlaja en haar team want ik wil nog geen afscheid nemen van deze personages.
Dit boek ontvingen wij van HarperCollins Holland als recensie-exemplaar. Dit beïnvloedt onze mening niet.
In ‘Speelplaats’ wordt een oude vrouw aangetroffen hangend aan een boom in een bos. Er wordt uitgegaan van zelfmoord, maar Paula Pihlaja en haar team twijfelen hieraan.
Dan wordt er korte tijd later een tweede dode aangetroffen. Hij wordt in een speeltuintje bij de wipwap aangetroffen. Hier wordt hetzelfde zand gevonden als bij de eerste dode en Paula en haar team weten het nu zeker. Beide mensen zijn vermoord. Er wordt al snel een derde slachtoffer aangetroffen en ze moeten een verband vinden.
Net als in ‘Waterkoud’ merk je dat dit schrijversduo weet wat schrijven is. Ze hebben een vlotte pen en schrijven realistische dialogen. Hierdoor worden ook de personages geloofwaardig neergezet en heb je het gevoel alsof je deze personen zo tegen het lijf zou kunnen lopen.
Ook de extra verhaallijn met de brieven aan de zoon vond ik erg interessant en ik hoop dat we hier in een volgend deel meer over lezen, want het maakte mij erg nieuwsgierig. Wat zijn de gevolgen en krijgt Paula vrede hiermee?
Ik had lange tijd het idee dat ik wist wie de dader was maar wederom weet Ollikainen mij te verrassen. En gooit ze door een plotwending het verhaal nog even goed door elkaar. Hier houd ik van.
De spanning blijft gedurende het hele verhaal aanwezig en hierdoor zat ik echt aan het verhaal vast en kon ik het boek pas aan de kant leggen nadat ik hem uit had.
Ik hoop dan ook dat er nog een vervolg komt met Paula Pihlaja en haar team want ik wil nog geen afscheid nemen van deze personages.
Dit boek ontvingen wij van HarperCollins Holland als recensie-exemplaar. Dit beïnvloedt onze mening niet.
September 2, 2023
Drugi tom serii z Paulą Pihlają.
Tym razem śledcza bada sprawę powieszonej osiemdziesięciolatki. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że starsza pani po prostu postanowiła pożegnać się z życiem, ale Pihlaja w to nie wierzy. Kolejne tajemnicze śmierci zdają się potwierdzać, że nie są to samobójstwa.
Skandynawskie kryminały - wszyscy wiemy jakie są. “Huśtawka” idealnie wpisuje się w schemat historii, które chociażby znamy dzięki Jo Nesbo. Tutaj również klimat jest surowy, zimny. Książka wydaje się być szara - szczególnie, że huśtawka zamiast kojarzyć się z zabawą czy relaksem, jest tutaj powiązana ze śmiercią. Dlaczego ktoś postanowił w tak niewybredny sposób zażartować z ludzkiego życia i zakończyć kilka żywotów właśnie huśtawkowym dyndaniem?
Sprawa, która wydaje się prosta z początku, szybko przeradza się w coś grubszego, większego. Niemalże przerastającego śledczych. Czy Pihlaja złapie mordercę?
Podobał mi się wątek alpinistyczny w tej historii. Nie spodziewałam się go z początku, a został naturalnie wpleciony w rozrastającą się intrygę. Plus za wątek obyczajowy - bo choć książka nie należy do najgrubszych, to elementy prywatne dodają trochę kolorów tej historii.
/przeczytane w ramach akcji #kryminalnywrzesień u Pauli @ruderecenzuje/
[współpraca barterowa: @wydawnictwoczarnaowca]
Tym razem śledcza bada sprawę powieszonej osiemdziesięciolatki. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że starsza pani po prostu postanowiła pożegnać się z życiem, ale Pihlaja w to nie wierzy. Kolejne tajemnicze śmierci zdają się potwierdzać, że nie są to samobójstwa.
Skandynawskie kryminały - wszyscy wiemy jakie są. “Huśtawka” idealnie wpisuje się w schemat historii, które chociażby znamy dzięki Jo Nesbo. Tutaj również klimat jest surowy, zimny. Książka wydaje się być szara - szczególnie, że huśtawka zamiast kojarzyć się z zabawą czy relaksem, jest tutaj powiązana ze śmiercią. Dlaczego ktoś postanowił w tak niewybredny sposób zażartować z ludzkiego życia i zakończyć kilka żywotów właśnie huśtawkowym dyndaniem?
Sprawa, która wydaje się prosta z początku, szybko przeradza się w coś grubszego, większego. Niemalże przerastającego śledczych. Czy Pihlaja złapie mordercę?
Podobał mi się wątek alpinistyczny w tej historii. Nie spodziewałam się go z początku, a został naturalnie wpleciony w rozrastającą się intrygę. Plus za wątek obyczajowy - bo choć książka nie należy do najgrubszych, to elementy prywatne dodają trochę kolorów tej historii.
/przeczytane w ramach akcji #kryminalnywrzesień u Pauli @ruderecenzuje/
[współpraca barterowa: @wydawnictwoczarnaowca]
September 2, 2023
Kiedy przeczytałam pierwszy tom serii ,,Kontener", wiedziałam, że chętnie sięgnę po kolejny. Tak też się stało, krótko po premierze chwyciła w rękę ,,Huśtawkę" i oddałam się przyjemności obcowania ze słowem.
Kiedy zostają odnalezione zwłoki starszej kobiety, wszystko zdaje się wskazywać na samobójstwo. Jednak komisarz policji Paula Pihlaja zdaje się myśleć inaczej. Kiedy miesiąc później zostają znalezione kolejne zwłoki, sytuacja jeszcze się komplikuje. Co łączy tych ludzi? Dlaczego ktoś ich zamordował?
Aki i Milli Ollikainen, to doskonały duet autorski. W rewelacyjny sposób łączą swoje pióra, a dzięki temu spod ich ręki wychodzi powieść niezwykle płynna i spójna. Język przy tym gładki i lekki. Natomiast sama fabuła wypełniona jest świetną kryminalną intrygą jak i wątkami obyczajowymi. Warstwa psychologiczna tak rozbudowana, aby można było poznać bohaterów i motywy ich działań.
Jak przy pierwszym tomie, tak i tutaj doskonale spędziłam czas. Takie kryminały lubię. Klimatyczne, bez drastycznych opisów, choć nie raz wstrząsające zbrodnią.
Kiedy zostają odnalezione zwłoki starszej kobiety, wszystko zdaje się wskazywać na samobójstwo. Jednak komisarz policji Paula Pihlaja zdaje się myśleć inaczej. Kiedy miesiąc później zostają znalezione kolejne zwłoki, sytuacja jeszcze się komplikuje. Co łączy tych ludzi? Dlaczego ktoś ich zamordował?
Aki i Milli Ollikainen, to doskonały duet autorski. W rewelacyjny sposób łączą swoje pióra, a dzięki temu spod ich ręki wychodzi powieść niezwykle płynna i spójna. Język przy tym gładki i lekki. Natomiast sama fabuła wypełniona jest świetną kryminalną intrygą jak i wątkami obyczajowymi. Warstwa psychologiczna tak rozbudowana, aby można było poznać bohaterów i motywy ich działań.
Jak przy pierwszym tomie, tak i tutaj doskonale spędziłam czas. Takie kryminały lubię. Klimatyczne, bez drastycznych opisów, choć nie raz wstrząsające zbrodnią.
October 17, 2023
Trochę pogmatwana fabuła z mnóstwem zakamarków. Ciekawa, ale mocno rozwleczona, przez co można łatwo zgubić rytm i trochę się rozproszyć. Gdzieś dopiero w połowie zaczęło się coś dziać - początki zainteresowana, akcji, pierwszych ciekawszych scen. Jednak, aby dotrzeć w to miejsce trzeba przeczytać sporo trochę mdłej opowieści. Wyczuwałam w niej taki trochę skandynawski sznyt - typowe nieco wolniejsze przedstawienie akcji, odpowiedni, senny klimat. Przeczytałam, motyw huśtawki całkiem mi się spodobał, ale nie byłam jakoś mocno pochłonięta tą historią. Jakoś nie polubiłam się z bohaterami, nie mogłam się odnaleźć w tej historii. Szkoda, bo pierwsza scena rozbudziła we mnie apetyt na naprawdę ciekawą i mroczną opowieść.
April 2, 2023
Luin näköjään sittenkin sarjan seuraavan osan, vaikka ensimmäisen perusteella väitin etten lukisi. No, ei ehkä olisi kannattanut laittaa tähän aikaa. Peruspoliisidekkari, jossa kliseisesti kursivoituja lukuja joissa murhaajan ajatuksia. Murhatapaukset vaikuttivat jännittäviltä, mutta lopussa kehno motiivi vesitti homman.
October 13, 2024
"Konteinerist " tuttav Paula Pihlaja püüab koos meeskonnaga lahendada järjekordset juhtumit, kus pealtnäha enesetappudena tunduvad poomissurmad osutuvad mõrvadeks. Lisaks tööle on nii Paulal kui meeskonnaliikmetel omajagu isiklikke muresid, millegi kes-kuidas hakkama saab. Mul see sari siiski väga ei jookse, ka käesolevas loos jäi motiiv minu jaoks lahjaks - Kepler on ikka jupp maad parem.
November 14, 2022
Hyvin kirjoitettu ja mukaansatempaava teos, jota lukee ilokseen. Henkilöhahmot tuntuvat vielä sarjan toisessakin osassa ohkaisilta ja loppuratkaisu vähän hätäiseltä.
February 11, 2024
Kotimaiseksi ihan ok, kirjoittajassa on potentiaalia. Motiivi jäi tosin köykäiseksi ja sen takia tarina vähän heikoksi.
February 21, 2024
Toinen osa sarjasta on selkeästi raaempi kuin ensimmäinen ja varsin paljon puhutaan jälleen toisesta juonesta rikoksen ohella. Ihan hyvä dekkari mutta jää enemmän tusinalinjalle.
May 28, 2024
Oikein hyvää ja viihdyttävää lukemista 👌
April 2, 2025
Knjiga dobro napisana.Ali ne vidim pointa oziroma mi ni jasno,zakaj je morilec ubil vse te žrtve.Ni mi všeč zaključek.
August 7, 2025
een tussendoortje. Ik vond het alvast niet echt spannend en algemeen nogal flauw. Gewoon doorgelezen uit nieuwsgierigheid in de hoop dta ik nog eens zou verrast worden. Neen dus.
September 14, 2025
Napeta knjiga, ki te ne pusti ravnodušnega vse do njenega konca. Inšpektorji so vsak s svojo zgodbo lepo prispevali k zaokroženi pripovedi o serijskem morilcu, ki svoje žrtve na unikaten način umori.
September 14, 2025
Ihan hyvä juoni, mutta tuntui että kysymyksiä jäi silti loppua kohden aika paljon. Myös alku on tosi hitaasti käynnistyvä.
November 2, 2025
perfect voor een liefhebber van detectieve series.
Displaying 1 - 30 of 32 reviews