De elfjarige Maia logeert met haar ouders twee weken in een huisje op vakantiepark Hotel Kosmos. De bowlingbaan hapert en de slagboom is het vakantiepark is in verval en het zal voorgoed moeten sluiten. Ook tussen haar ouders gaat het niet goed, maar daar denkt Maia liever niet over na. Ze trekt eropuit en vindt konijntjes die dringend zorg nodig hebben. Ze beklimt in haar eentje de hoogste duintop en ze gaat oneindig vaak van de glijbaan in het zwembad. En ze ontmoet Troy, de buurjongen, op wie ze verliefd wordt en die haar haar zorgen doet vergeten.
Voor Yelena Schmitz heb ik een plekje vrijgehouden in mijn boekenkast. In trefzekere, heldere zinnen liet ze me een tijdje logeren in Hotel Kosmos. Een plek die niet bestand lijkt tegen de zeewind en het zand, alles verweert en vervalt. Ook de relatie van Maia’s ouders brokkelt af. Schmitz zet een kind neer dat in stilte toekijkt: de woorden zijn er wel, maar ze sputteren tegen. Schmitz’ observaties deden mijn hart af en toe zwijgen. Ze waren herkenbaar, broos, zo juist. We luisteren in Hotel Kosmos naar een kind dat graag kind wilt zijn, ondanks haar ouders, ondanks het afbrokkelen van alles wat thuis lijkt. Dit boek leest als een zachte vraag: zullen we vaker luisteren? Naar het kind, naar de zee, naar alles wat waait, zucht en breekt? Vijf sterren(hotel)!
Als iemand die vaak alleen was als kind kon ik me heel erg vinden in Maia en haar verlangen om ergens echt bij te horen. Wat een mooi en authentiek boek over hoe een kind probeert om haar ouders en de wereld rondom haar beter te begrijpen 🌼
Over vakantieparken (en ouders) in verval en nieuwe vriendschappen, zelfs met meeuwen. Heftige thema´s, maar prachtig op taal gezet door Yelena Schmitz. Heel subtiel, met korte, heldere zinnen die nooit echt uitleggen, maar zo erg veel vertellen. Aanrader!
Yelena heeft een zeer heldere en aangename schrijfstijl. Hotel Kosmos is een kinderboek, maar elke pagina heeft wel een zin die mij zo raakte dat ik even moest bekomen
Goeie kinderboeken zijn voor volwassenen ook heerlijk om te lezen. In dit geval ook echt spannend. De stem van het hoofdpersonage is waarachtig, ontroerend en meeslepend. Zelfs een beetje nostalgisch. Super mooi boek.
Prachtig boek over Maia, een vakantiepark en alle dieren en mensen erin. Over verval en heropbouw op verschillende manieren, over een specifieke sfeer die je al was vergeten maar nu herkenbaar terug worden gekaatst door de details die je doen prikkelen. 3, 2, 1.. lees Hotel Kosmos!
Twee boeken achter elkaar lezen met een hoofdpersoon die Maia/Maya heet, dat doe je niet zo vaak. Mij overkwam het.
Hotel Kosmos is bijzonder. Dat komt vooral door de ultrakorte zinnen die heel veel inhoud hebben. Typisch gevalletje 'rijke taal'.
Terwijl vader en moeder al kibbelend en zwijgend de vakantie doorbrengen op een vakantiepark dat z'n langste tijd gehad heeft, maakt Maia van het verblijf het beste. Ze legt contact met allerlei mensen en dieren die op het park werken of vertoeven. Dat levert mooie vriendschappen en inzichten op.
Meestal vind ik verhalen over het zoveelste ouderpaar dat uit elkaar gaat een beetje deprimerend. Het is niet dat dit boek je op je lachspieren werkt, maar er zit ondanks alles veel hartverwarmends in. Alsof de liefde toch overwint, terwijl dat sec gezien juist niet zo is.
Het ultieme eenzame groep-8-gevoel van niet ergens bij te horen en dat zelf ook voelen, maar dan met elkaar op de huid zittende uitgebluste ouders en voor het eerst verliefd worden op een treurig, intens verlopen vakantiepark met vaste gasten, een buffet, schurftige konijnen die bijna doodgaan en minigolf.
De vibe is eigenlijk het hele boek: 'Mijn hart voelt als een steen op de bodem. Maar ik heb mijn trui met glitters aan.'
Op zich rake taal, ondanks de voor deze leeftijdsgroep blijkbaar zo populaire korte zinnen, maar ik vond het plot te treurig blijven om me echt te kunnen boeien voor de introverte, zichzelf wegcijferde hoofdpersoon die haar ouders continu probeert af te leiden omdat ze anders zo irritant tegen elkaar zijn. Zowel de hoofdpersoon als haar chronische eenzaamheid blijven voor mij heel afstandelijk en ikzelf daardoor helaas onbewogen - de schrijver raakt me nergens, ondanks de dramatische thematiek die zich leent voor een traantje. De hoofdpersoon wordt verliefd en krijgt een moodring - dan heb je het feestelijke in haar nog korte bestaan wel opgesomd.
Lievelingszin: 'Ik hou niet van clowns.' Same, girl, same.
(Andermaal: ik snak zo naar een boek in deze leeftijdscategorie met ouders die wel emotioneel verantwoord zijn richting hun kind en hun shit op orde hebben.)
--- Voor het lezen
'Geroezemoes' is een persoonlijke favoriet, en dit boek had ik tot dusver niet gelinkt aan de auteur ervan.
Het omslag vind ik persoonlijk erg moeizaam in alle opzichten - en het is het zoveelste boek dat ik afgelopen halfjaar lees dat voor 10+ bedoeld is en zich afspeelt op een vakantiepark en/of met ouders die (dreigen te) gaan scheiden - welp.
“Vergane glorie” is één van mijn favoriete Vlaamse uitdrukkingen. Zeker van toepassing op Hotel Kosmos, het bungalowpark waar de 11-jarige Maia met haar ouders verblijft. De klusjesman heeft er geen tijd voor sloopwerk: “Ik moet nog een paar tegels van het zwembad vastlijmen. De receptie moet geschilderd worden. De slagboom is stuk. En de bowlingbaan hapert.”
De relatie van haar ouders is al even gammel als hun bungalow. Maia observeert met een wetenschappelijke precisie hoe hun huwelijk uit elkaar valt.
Het taalgebruik van Yelena Schmitz is één en al actuele glorie. Nog lang niet over z’n hoogtepunt heen. Onvergankelijk. Hoe poëtisch is dit boek! Ik lees graag snel, maar dit boek nodigt uit tot vertragen. Ik wilde elke zin als een toverbal over mijn tong laten rollen en heel langzaam opzuigen zodat ik alle kleurtjes zou proeven. Terechte nominatie voor de Boon.
De oudste dochter was ook onder de indruk: “Het was leuk om te lezen hoe ze tegen iedereen zweeg over haar problemen. Maar in real life moet je dat dus niet doen.” De moodring die ze samen met boek won op een heuse bingo draagt ze elke dag. Hij is wel meestal zwart.
“Mijn ouders kussen elkaar alleen maar als iemand een foto neemt.”
Een zomervakantie met je mama en papa in een verwaarloosd vakantiepark. Je kan er minigolfen, gewonde meeuwen redden, duiken in het zwembad, macaroni met kaassaus eten,...
In Hotel Kosmos zou Maia de tijd van haar leven kunnen hebben. Ze ontmoet er nieuwe vrienden en haar eerste lief. Maar onderhuids broeit er iets. Maia hoopt met gans haar hart dat haar ouders bij elkaar blijven en dat alles blijft zoals het was.
Dit is een prachtig poëtisch, kostbaar jeugdboek. Yelena Schmitz schept een heel kwetsbare, herkenbare sfeer in dit boek. Aanrader voor jong en oud!
"Mijn ouders kussen elkaar alleen maar als iemand een foto neemt."
"Mijn gedachten zijn van mij. Mijn mond is een poort die ik soms beter gesloten hou."
Hier heb je de sleutel van je huisje in vakantiepark ‘Hotel Kosmos’ uit het nieuwe boek van Yelena Schmitz. Je zult er ongeveer 100 fijngevoelige bladzijden verblijven. Het zou kunnen dat je vindt dat kinderboeken directer moeten zijn, met een heldere vertelboog en emoties die benoemd worden en niet mis te verstaan zijn. Mooi. Dan kun je met dit boek nog eens testen of je geraakt kunt worden door sfeer, door nevenpersonages die met een paar penseeltrekken worden neergezet en door de manier waarop de elfjarige Maia uiting geeft aan haar zorgelijke gedachten tijdens een vakantie die zo’n beetje aan het verregenen is.
Een mooi maar ook erg zwaar en kort verhaal. Zelf een kind van gescheiden ouders en toch/gelukkig was het beknellende van de gezinssituatie uit het boek niet erg herkenbaar. De karakters van het vakantiepark waren wel erg leuk neergezet. Denk dat het boek zich goed leent voor een verfilming, maar dan wellicht met iets meer optimisme.
Een boek over ouders die uit elkaar gaan kan veel begrip geven aan kinderen die dit ook meemaken. De eenzaamheid van de 11 jarige Maia is zo treffend beschreven. Je zou als lezer bijna door stempagina van het boek door willen kruipen om haar te helpen.