What do you think?
Rate this book
เราทั้งคู่ผู้ไม่อาจมีรัก
นี่คือนวนิยายคอเมดี้ ‘ไม่’ โรแมนติกที่จะทำให้คุณรู้สึกดี
โคดามะ ซาคุโกะ หญิงสาววัยสามสิบผู้ถูกคนรอบข้างกดดันเรื่องการมีแฟนและการสร้างครอบครัวอยู่เสมอ แต่ความรักไม่ใช่เรื่องที่ฝืนกันได้ เธอเองก็ไม่เข้าใจความรู้สึกนี้มาแต่ไหนแต่ไร เธอไม่ชอบมีเซ็กซ์และไม่คิดอยากแต่งงานเลยสักนิด จึงรู้สึกอึดอัดจากความคาดหวังของคนในครอบครัว รวมถึงเพื่อนร่วมงานอยู่บ่อยๆ
แล้ววันหนึ่งซาคุโกะก็ได้รู้จักทาคาฮาชิ ซาโตรุ เจ้าของบล็อก “ไดอะรี่เอโรแมนของกะหล่ำปลีสีขนนก” ซึ่งคอยอัปเดตชีวิตประจำวันจากมุมมองของชายผู้นิยามตัวเองว่าเป็น ‘เอโรแมนติก-เอเซ็กชวล’* ข้อความในบล็อกของทาคาฮาชิโดนใจซาคุโกะเข้าอย่างจัง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าได้เจอคนที่เข้าใจ คนที่มีความคิดและความรู้สึกเหมือนกัน คนที่โดนคนรอบข้างกดดันด้วยคำพูดแบบเดียวกัน
ซาคุโกะจึงยื่นข้อเสนอแบบปุบปับว่า “ลองมาเป็นครอบครัวเดียวกันกับฉันโดยไม่ต้องมีอารมณ์ความรู้สึกรักมาเกี่ยวข้องไหมคะ” แล้วการทดลองใช้ชีวิตร่วมกันก็เริ่มต้นขึ้นอย่างกะทันหัน
แต่ความสัมพันธ์แบบไม่มีความรักโรแมนติกของหนุ่มสาวคู่นี้ กลับสร้างความปั่นป่วนให้กับคนรอบข้างมากกว่าที่คิด ไม่ว่าจะเป็นแม่ของซาคุโกะที่อยากเห็นลูกสาวแต่งงาน แฟนเก่าที่ยังมีใจให้เธอ เพื่อนร่วมงานที่มักโยงทุกอย่างเป็นเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ไปจนถึงเพื่อนบ้านที่ชอบใส่ใจจนเกินขอบเขต
ทุกคนคิดแต่ว่า ‘ไม่ว่าใครก็ต้องมีความรักกันทั้งแหละเนอะ’
หากบนโลกนี้มีคนที่ดึงดูดกันด้วยความรักโรแมนติกได้ ก็ย่อมมีคนที่ไม่ต้องการได้เช่นกัน แต่ ‘ความไม่ต้องการ’ เหล่านั้นกลับถูกมองเป็นเรื่องไม่ปกติ เพราะในสังคมซึ่งเต็มไปด้วยความคาดหวังและบรรทัดฐาน เราไม่เพียงต้องประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานเท่านั้น กับชีวิตส่วนตัวก็ต้องทำได้ดี ต้องมีความรัก และต้องสร้างครอบครัว
คนที่ไม่ฝักใฝ่เรื่องความรักจะสร้างครอบครัวด้วยกันได้จริงหรือ และจะทำอย่างไร
‘เราทั้งคู่ผู้ไม่อาจมีรัก’ คือเรื่องราวการค้นพบตัวตนและการแสวงหารูปแบบชีวิตที่น่าพึงพอใจสำหรับคนสองคนที่ไม่ใช่ทั้งคนรักและคู่สามีภรรยา เล่าผ่านมุมมองของซาคุโกะหญิงสาวผู้เพิ่งค้นพบความต้องการของตัวเอง กับทาคาฮาชิชายหนุ่มผู้ที่แน่ใจในเพศวิถีของตัวเองแล้ว พวกเขาทั้งคู่จะแสดงให้เห็นว่าแม้ไม่มีความรักก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติ หากเรามีความสุขในสิ่งที่ตัวเองเป็น
ผู้เขียน
โยชิดะ เอริกะ เกิดปี ค.ศ. 1987 เธอมีงานเขียนนำเสนอผ่านสื่อหลากหลายประเภท ทั้งบทภาพยนตร์ ละครโทรทัศน์ อนิเมะ ละครเวที ตลอดจนนวนิยาย ผลงานที่โดดเด่นได้แก่ บทละครโทรทัศน์เรื่อง ‘Cherry Magic ถ้า 30 ยังซิง! จะมีพลังวิเศษ’ บทภาพยนตร์เรื่อง ‘นางเอกตกกระป๋อง’ (Heroin Shikkaku) ผลงานนิยาย ‘Noushou Sakuretsu Girl’ ซึ่งมียอดขายรวมทั้งซีรีส์กว่าหกแสนเล่ม
สำหรับเรื่อง ‘เราทั้งคู่ผู้ไม่อาจมีรัก’ โยชิดะเขียนด้วยความมุ่งหวังจะนำเสนอปัญหาและความทุกข์ของคนกลุ่มหนึ่งในสังคม เพื่อให้ทุกคนตระหนักว่า เราจะเข้าใจกันมากขึ้นได้ หากยอมเปิดใจเรียนรู้ความแตกต่างและทำความเข้าใจกันและกัน
นอกจากนี้ นวนิยายยังถูกถ่ายทอดผ่านซีรีส์ของสถานีโทรทัศน์ NHK ในชื่อเดียวกัน ออกอากาศในปี 2022 นำแสดงโดย คิชิอิ ยูกิโนะ และทากาฮาชิ อิซเซ
**หมายเหตุ**
เอโรแมนติก (Aromantic) เป็นวิถีความรักรูปแบบหนึ่ง หมายถึงการไม่เกิดความรู้สึกรักใคร่ในเชิงโรแมนติกกับผู้อื่น หรือมีความรู้สึกแต่น้อยมาก
เอเซ็กชวล (Asexual) รสนิยมทางเพศอย่างหนึ่ง หมายถึงการไม่รู้สึกถึงแรงดึงดูดทางเพศจากผู้อื่น หรือรู้สึกแต่น้อยมาก
เอโรแมนติก เอเซ็กชวล (Aroace) หมายถึง ผู้ที่ไม่รู้สึกถึงทั้งแรงดึงดูดทางใจและแรงดึงดูดทางเพศจากผู้อื่น หรือรู้สึกแต่น้อยมาก
โคดามะ ซาคุโกะ หญิงสาววัยสามสิบผู้ถูกคนรอบข้างกดดันเรื่องการมีแฟนและการสร้างครอบครัวอยู่เสมอ แต่ความรักไม่ใช่เรื่องที่ฝืนกันได้ เธอเองก็ไม่เข้าใจความรู้สึกนี้มาแต่ไหนแต่ไร เธอไม่ชอบมีเซ็กซ์และไม่คิดอยากแต่งงานเลยสักนิด จึงรู้สึกอึดอัดจากความคาดหวังของคนในครอบครัว รวมถึงเพื่อนร่วมงานอยู่บ่อยๆ
แล้ววันหนึ่งซาคุโกะก็ได้รู้จักทาคาฮาชิ ซาโตรุ เจ้าของบล็อก “ไดอะรี่เอโรแมนของกะหล่ำปลีสีขนนก” ซึ่งคอยอัปเดตชีวิตประจำวันจากมุมมองของชายผู้นิยามตัวเองว่าเป็น ‘เอโรแมนติก-เอเซ็กชวล’* ข้อความในบล็อกของทาคาฮาชิโดนใจซาคุโกะเข้าอย่างจัง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าได้เจอคนที่เข้าใจ คนที่มีความคิดและความรู้สึกเหมือนกัน คนที่โดนคนรอบข้างกดดันด้วยคำพูดแบบเดียวกัน
ซาคุโกะจึงยื่นข้อเสนอแบบปุบปับว่า “ลองมาเป็นครอบครัวเดียวกันกับฉันโดยไม่ต้องมีอารมณ์ความรู้สึกรักมาเกี่ยวข้องไหมคะ” แล้วการทดลองใช้ชีวิตร่วมกันก็เริ่มต้นขึ้นอย่างกะทันหัน
แต่ความสัมพันธ์แบบไม่มีความรักโรแมนติกของหนุ่มสาวคู่นี้ กลับสร้างความปั่นป่วนให้กับคนรอบข้างมากกว่าที่คิด ไม่ว่าจะเป็นแม่ของซาคุโกะที่อยากเห็นลูกสาวแต่งงาน แฟนเก่าที่ยังมีใจให้เธอ เพื่อนร่วมงานที่มักโยงทุกอย่างเป็นเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ไปจนถึงเพื่อนบ้านที่ชอบใส่ใจจนเกินขอบเขต
ทุกคนคิดแต่ว่า ‘ไม่ว่าใครก็ต้องมีความรักกันทั้งแหละเนอะ’
หากบนโลกนี้มีคนที่ดึงดูดกันด้วยความรักโรแมนติกได้ ก็ย่อมมีคนที่ไม่ต้องการได้เช่นกัน แต่ ‘ความไม่ต้องการ’ เหล่านั้นกลับถูกมองเป็นเรื่องไม่ปกติ เพราะในสังคมซึ่งเต็มไปด้วยความคาดหวังและบรรทัดฐาน เราไม่เพียงต้องประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานเท่านั้น กับชีวิตส่วนตัวก็ต้องทำได้ดี ต้องมีความรัก และต้องสร้างครอบครัว
คนที่ไม่ฝักใฝ่เรื่องความรักจะสร้างครอบครัวด้วยกันได้จริงหรือ และจะทำอย่างไร
‘เราทั้งคู่ผู้ไม่อาจมีรัก’ คือเรื่องราวการค้นพบตัวตนและการแสวงหารูปแบบชีวิตที่น่าพึงพอใจสำหรับคนสองคนที่ไม่ใช่ทั้งคนรักและคู่สามีภรรยา เล่าผ่านมุมมองของซาคุโกะหญิงสาวผู้เพิ่งค้นพบความต้องการของตัวเอง กับทาคาฮาชิชายหนุ่มผู้ที่แน่ใจในเพศวิถีของตัวเองแล้ว พวกเขาทั้งคู่จะแสดงให้เห็นว่าแม้ไม่มีความรักก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติ หากเรามีความสุขในสิ่งที่ตัวเองเป็น
ผู้เขียน
โยชิดะ เอริกะ เกิดปี ค.ศ. 1987 เธอมีงานเขียนนำเสนอผ่านสื่อหลากหลายประเภท ทั้งบทภาพยนตร์ ละครโทรทัศน์ อนิเมะ ละครเวที ตลอดจนนวนิยาย ผลงานที่โดดเด่นได้แก่ บทละครโทรทัศน์เรื่อง ‘Cherry Magic ถ้า 30 ยังซิง! จะมีพลังวิเศษ’ บทภาพยนตร์เรื่อง ‘นางเอกตกกระป๋อง’ (Heroin Shikkaku) ผลงานนิยาย ‘Noushou Sakuretsu Girl’ ซึ่งมียอดขายรวมทั้งซีรีส์กว่าหกแสนเล่ม
สำหรับเรื่อง ‘เราทั้งคู่ผู้ไม่อาจมีรัก’ โยชิดะเขียนด้วยความมุ่งหวังจะนำเสนอปัญหาและความทุกข์ของคนกลุ่มหนึ่งในสังคม เพื่อให้ทุกคนตระหนักว่า เราจะเข้าใจกันมากขึ้นได้ หากยอมเปิดใจเรียนรู้ความแตกต่างและทำความเข้าใจกันและกัน
นอกจากนี้ นวนิยายยังถูกถ่ายทอดผ่านซีรีส์ของสถานีโทรทัศน์ NHK ในชื่อเดียวกัน ออกอากาศในปี 2022 นำแสดงโดย คิชิอิ ยูกิโนะ และทากาฮาชิ อิซเซ
**หมายเหตุ**
เอโรแมนติก (Aromantic) เป็นวิถีความรักรูปแบบหนึ่ง หมายถึงการไม่เกิดความรู้สึกรักใคร่ในเชิงโรแมนติกกับผู้อื่น หรือมีความรู้สึกแต่น้อยมาก
เอเซ็กชวล (Asexual) รสนิยมทางเพศอย่างหนึ่ง หมายถึงการไม่รู้สึกถึงแรงดึงดูดทางเพศจากผู้อื่น หรือรู้สึกแต่น้อยมาก
เอโรแมนติก เอเซ็กชวล (Aroace) หมายถึง ผู้ที่ไม่รู้สึกถึงทั้งแรงดึงดูดทางใจและแรงดึงดูดทางเพศจากผู้อื่น หรือรู้สึกแต่น้อยมาก
368 pages, Paperback
Published June 1, 2024
10 people are currently reading
74 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 22 of 22 reviews
July 4, 2024
ก็ดีนะ แต่ไม่ประทับใจกับเรื่องราวความรักของชายหญิงผู้ไม่รู้สึกรัก ไม่ต้องการเซ็กซ์ แต่มาอาศัยอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน หนังสือแบ่งเป็น 8 ตอน โดยสลับกันเล่าผ่านมุมมองนางเอก-พระเอกไปตลอดเล่ม ให้อารมณ์เหมือนดูซีรีส์เลย คือจบแต่ละตอนด้วยความหวือหวา ขึ้นตอนใหม่ด้วยการเคลียร์ปมความหวือหวานั้น แล้วก็ดำเนินเรื่องใหม่มีเรื่องให้ตัวละครขบคิดแล้วจบด้วยความหวือหวา แล้วก็ขึ้นตอนใหม่ ซึ่งเอาจริงๆ ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับวิธีการเล่าแบบนี้ ออกจะทำให้อ่านสนุกอ่านเพลินด้วยซ้ำ ที่รู้สึกไม่คลิ๊ก น่าจะเป็นน้ำเสียงการเล่าแฝงด้วยบุคลิกของพระเอกมากกว่า ที่พยายามมากเหลือเกินในการไม่ให้ใครมาล้ำเส้นหรือกรอบความปกติอย่าง การสนิทสนมของชายหญิงต้องเป็นเรื่องรักๆ ใคร่ๆ เสมอ อายุวัยสามสิบขึ้นไปก็ควรหาคู่ครองได้แล้ว ไปจนถึงชายหญิงอยู่ด้วยกันจะเป็นอะไรอย่างอื่นนอกจากแฟนกันไม่ได้และต้องมีความรักเป็นส่วนประกอบในนั้น
เอาจริงๆ ก็อาจจะเป็นความรู้สีกมุมมองของเราเองที่กรอบทับตัวละครพระเอกอีกทีที่ความคิดคงไม่เข้ากันหรือคุยกันคงคุยไม่รู้เรื่อง ในฐานะที่ก็เป็นคนหนึ่งที่ต้องการการยอมรับเรื่องเพศที่หลากหลายเช่นกัน ส่วนตัวเราคิดว่ากว่าตัวเองจะยอมรับในตัวเราได้ก็ใช้เวลานานมากๆ แล้วกับคนอื่นเราเองก็ควรให้เวลากับเค้าไม่ต่างจากที่เราให้กับตัวเองในการยอมรับและเข้าใจ ตอนอ่านเราเลยไม่เอาใจช่วยพระเอกหรือเรื่องราวในส่วนของพระเอกเลย เพราะพระเอกคือแบบทุกคนต้องเข้าใจ อย่ามากรอบ ถ้ากรอบก็ตาขวาง อารมณ์ขุ่นมัว ซึ่งเรารู้สีกเป็นการดื้อแพ่งที่ต้องการให้คนอื่นเข้าอกเข้าใจตัวเค้าแต่เพียงฝ่ายเดียว ทั้งที่เค้าเองก็ควรมีพื้นที่เวลาให้คนอื่นได้เข้าอกเข้าใจเค้าบ้าง
ดีที่เรื่องของนางเอกเป็นในเชิงการประนีประนอมกับตัวเองและครอบครัว แต่ก็ไม่วายถูกพระเอกมาไลฟ์โค้ชชี้นำแนวคิดต่างๆ ซึ่งก็มีบางจังหวะเหมือนกันที่เรารู้สึกว่า การนำเสนอความปกติที่ไม่ปกติในกรอบของสังคมนั้นถูกนำเสนอและเน้นย้ำมากเกินไป คือรู้แล้ว ไม่ต้องย้ำแก่น ย้ำธีมเรื่องนี้ตลอดทั้งเรื่องก็ได้ มันเหมือนอ่านชุดความคิดเดิมแต่เปลี่ยนบท บริบท เปลี่ยนบทสนทนาวนๆ ไปตลอดทั้งเล่ม ดีอีกอย่างและที่สุดคือพระรองเล่มนี้น่ารัก เต็มไปด้วยความเข้าอกเข้าใจ ใจดี สบายๆ อดคิดไม่ได้ว่าถ้างานที่ชูโรงเพศที่หลากหลายแต่เอาตัวละครนิสัยแบบพระรองนี่มาเป็นพระเอก เรื่องราวจะเป็นยังไงกันนะ แต่น่าจะได้รสชาติละมุนและดีต่อใจแน่ๆ เลย
เอาจริงๆ ก็อาจจะเป็นความรู้สีกมุมมองของเราเองที่กรอบทับตัวละครพระเอกอีกทีที่ความคิดคงไม่เข้ากันหรือคุยกันคงคุยไม่รู้เรื่อง ในฐานะที่ก็เป็นคนหนึ่งที่ต้องการการยอมรับเรื่องเพศที่หลากหลายเช่นกัน ส่วนตัวเราคิดว่ากว่าตัวเองจะยอมรับในตัวเราได้ก็ใช้เวลานานมากๆ แล้วกับคนอื่นเราเองก็ควรให้เวลากับเค้าไม่ต่างจากที่เราให้กับตัวเองในการยอมรับและเข้าใจ ตอนอ่านเราเลยไม่เอาใจช่วยพระเอกหรือเรื่องราวในส่วนของพระเอกเลย เพราะพระเอกคือแบบทุกคนต้องเข้าใจ อย่ามากรอบ ถ้ากรอบก็ตาขวาง อารมณ์ขุ่นมัว ซึ่งเรารู้สีกเป็นการดื้อแพ่งที่ต้องการให้คนอื่นเข้าอกเข้าใจตัวเค้าแต่เพียงฝ่ายเดียว ทั้งที่เค้าเองก็ควรมีพื้นที่เวลาให้คนอื่นได้เข้าอกเข้าใจเค้าบ้าง
ดีที่เรื่องของนางเอกเป็นในเชิงการประนีประนอมกับตัวเองและครอบครัว แต่ก็ไม่วายถูกพระเอกมาไลฟ์โค้ชชี้นำแนวคิดต่างๆ ซึ่งก็มีบางจังหวะเหมือนกันที่เรารู้สึกว่า การนำเสนอความปกติที่ไม่ปกติในกรอบของสังคมนั้นถูกนำเสนอและเน้นย้ำมากเกินไป คือรู้แล้ว ไม่ต้องย้ำแก่น ย้ำธีมเรื่องนี้ตลอดทั้งเรื่องก็ได้ มันเหมือนอ่านชุดความคิดเดิมแต่เปลี่ยนบท บริบท เปลี่ยนบทสนทนาวนๆ ไปตลอดทั้งเล่ม ดีอีกอย่างและที่สุดคือพระรองเล่มนี้น่ารัก เต็มไปด้วยความเข้าอกเข้าใจ ใจดี สบายๆ อดคิดไม่ได้ว่าถ้างานที่ชูโรงเพศที่หลากหลายแต่เอาตัวละครนิสัยแบบพระรองนี่มาเป็นพระเอก เรื่องราวจะเป็นยังไงกันนะ แต่น่าจะได้รสชาติละมุนและดีต่อใจแน่ๆ เลย
August 10, 2024
นิยายเรื่องนี้คือ Intro to Asexual ที่ดีมากๆ ผู้เขียนทำให้เราเข้าใจการมองโลกและอุปสรรคที่ผ่านมาว่าคนที่เป็น Asexual ต้องเจอกับเรื่องอะไรบ้าง... ซึ่งสำหรับคนทั่วไป มันแลดูไม่ใช่เรื่องที่จะเป็นปัญหาได้เลย แต่สำหรับพวกเขา นี่ทำให้พวกเขาเจ็บปวด
และผู้เขียนเก่งมากที่ทำให้เราเข้าใจ Asexual ได้แบบไม่ต้องเปิด wikipedia เธอทำให้เรารู้ว่า Asexual เป็นสเกลชนิดหนึ่ง ซึ่งคนที่เป็น Asexual ไม่ได้มีความสนใจที่จะมีเพศสัมพันธ์ และในเมื่อมันเป็นสเกลแปลว่า คนที่เป็น Asexual สามารถมีเพศสัมพันธ์ก็ได้ (แต่ใจจริงคือไม่ได้สนใจ) ถ้าจะมี ก็มีแบบให้จบๆ ไป ไม่ได้มีอารมณ์ร่วม หรือถ้าสุดไปอีกทางคือ ไม่สามารถให้คนอื่นมาแตะต้องตัวได้เลยเพราะรู้สึกรังเกียจ เช่น คุณพระเอกของเรา แค่จับมือ ยังจับไม่ได้เลย ฮีขยะแขยง
อีกหนึ่งคำหลักของเล่มนี้ เล่นเรื่อง Aromantic แปลว่า คนที่ไม่มีความโรแมนติก... ฟังดูก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร แต่ลองคิดภาพคนที่ไม่เก็ทว่าวันวาเลนไทน์ วันคริสตมาสต์ ทำไมจะต้องทำให้เป็นเทศกาลของคู่รัก ทำไมต้องให้ดอกไม้ ช็อคโกแล็ต ของขวัญ ทำไมต้องแต่งตัวดีเป็นพิเศษหรือใส่เสื้อคู่?
พวกเขาดูนิยายรักหรือดูหนังรักก็เฉยๆ ไม่ได้อิน เวลาเพื่อนอกหักหรือมีปัญหากับคนรักมาร้องไห้ฟูมฟายเจ็บปวดให้ฟัง เพราะเป็น Aromantic ก็เลยไม่เข้าใจสถานการณ์ของเพื่อนที่เป็นแบบนี้ ก็เลยเผลอพูดประโยคไม่สมควรออกไป จนทำให้เพื่อนเจ็บ
คนก็เลยมองว่าเธอใจร้าย ปากไม่ดี ไร้มารยาทเพราะพูดสิ่งไม่สมควรพูดออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า กับคนแล้วคนเล่า... แต่ถามว่าเธอเป็นคนเลวหรือนิสัยเสียไหม? คำตอบคือ ไม่ เธอแค่ไม่เข้าใจว่าเพื่อนจะเจ็บปวดด้วยเรื่องคนรักได้ยังไงกันต่างหาก
Aromantic ก็เป็นสเกลเช่นกัน นางเอกของเราเป็นค่อนข้างหนัก คือถึงขั้นไม่สามารถจับความรู้สึกของคนอื่นที่มาแอบชอบเธอได้เลย จนเธอเผลอทำเรื่องใจร้ายกับผู้คนไปมากมาย สำหรับคุณผู้ชาย ท่าทีและวิธีพูดจาของเธอชวนให้คิดว่าเธอมีใจให้พวกเขา แต่ที่จริงเธอไม่คิดอะไรด้วยเลยต่างหาก มันทำให้ผู้คนที่ชอบเธอทุกข์ทรมาน เพราะพวกเขาคิดว่า 'พวกเราใจตรงกันไม่ใช่เหรอ? เราไม่ได้มีความสุขที่อยู่ด้วยกันหรอกเหรอ?'
ส่วนฝั่งพระเอก อาการไม่ได้หนักเท่าคุณนางเอก เรดาร์จับสัญญาณคนอื่นยังทำงานดีอยู่ เขาก็มีผู้หญิงมาห้อมล้อมมากมาย พอจับสัญญาณที่สาวๆ ส่งออกมาได้ เขาก็พยายามกันตัวเองออกห่าง และนิสัยขวานผ่าซากของเขาก็ไม่ทำให้ผู้หญิงพวกนั้นเข้าใจเขาผิดๆ แล้วคอยจะมาเสนอตัวให้
ได้อ่าน "เราทั้งคู่ผู้ไม่อาจมีรัก" ก็เลยทั้งสนุกและได้ทำความเข้าใจพระเอกนางเอกเราไปพร้อมๆ กันว่า คนที่เป็น Asexual + Aromantic แบบนี้... เอ้อ ชีวิตก็ลำบากดีเนอะ ไม่เคยรู้เลยว่าการเป็นคนแบบนี้จะทำให้เจ็บปวดได้ด้วยสาเหตุอะไรบ้าง แต่เพราะผู้เขียนฉายภาพให้เห็นเป็นเหตุการณ์ชัดๆ ตลอด ก็เลยทำให้เราได้เรียนรู้ลักษณะของคนกลุ่มนี้ได้ง่ายมากเลย
เราไม่รู้สึกว่ากำลังถูกยัดเยียดหรือเขากำลัง educate เราว่า Asexual เป็นแบบนี้ๆๆๆ Aromantic คือแบบนี้ๆๆๆ แต่ผู้เขียนเรียงร้อยเหตุการณ์ต่อเนื่องๆๆๆ กันไปได้แบบไหลลื่นและดำเนินเรื่องไวมาก สมแล้วที่ผู้เขียนเป็นนักเขียนบทซีรีส์ญี่ปุ่น ไม่มีฉากไหนเสียเปล่า ไม่มีการแลกเปลี่ยนบทสนทนาไหนที่ไม่ขับเน้นตัวละคร อ่านแล้วประทับใจทักษะการเล่าเรื่องสุดๆ ชนิดว่าถ้าคุณ 'โยชิดะ เอริกะ' เขียนนิยายเรื่องอื่นอีก เราจะไปตามหามาอ่าน(ถ้าสนพ.ไหนจะใจดีแปลไทยให้นะคะ)
อีกเรื่องนึงที่ต้องขอชมคือภาษาแปลของคุณปาวัน การสมใจ
คือเราไม่รู้ว่าต้นฉบับภาษาญี่ปุ่นเขาใช้ภาษายังไง แต่การเลือกใช้คำของคุณปาวันเป็นสำนวนการพูดแบบคนยุคปัจจุบัน คุณปาวันเลือกใช้ถ้อยคำของตัวเอกและตัวประกอบทั้งหมดให้ออกมา 'แตกต่างกัน' เพื่อสื่อบุคลิกลักษณะชัดเจนว่าพวกเขามองโลกไม่เหมือนกัน ซึ่งมันไม่ใช่ภาษาทางการแบบที่นักแปลญี่ปุ่นอาวุโสหลายท่านที่เราคุ้นชินสำนวนเลือกใช้
พอได้อ่านภาษาแบบนี้ ก็เลยดึงเราให้กระโจนเข้าไปมีอารมณ์ร่วมกับเรื่องได้สนุกมาก ทั้งขำ ทั้งเห็นใจ ทั้งลุ้น ประหนึ่งว่าคุณๆ ในเรื่องพวกนี้ เราก็อาจจะพบเจอพวกเขาได้ในชีวิตประจำวันของเราในที่ทำงานหร��อตามร้านข้าวทั่วไปนั่นแหล่ะ ได้อ่านงานแปลที่ภาษาสดชื่นแบบนี้ก็เลยทำให้อ่านเพลินมาก ต้องขอชมทางบ.ก.ด้วยที่เรียบเรียงได้ลื่นปรื้ดไร้รอยต่อมากค่ะ
นิยายเล่มนี้ได้ใจเราไปตั้งแต่ตอนเห็นหน้าปก+รู้ธีมเรื่องแล้ว เล่นตั้งธงความคาดหวังเราไว้เสียสูงปรี้ด แต่ผู้เขียนยังสามารถสนอง need ความคาดหวังอันสูงลิ่วของดิฉันได้ 555 บอกได้เต็มปากว่าเล่มนี้สนุก เขียนดี แนะนำคนอื่นให้อ่านต่อได้อย่างสบายใจ อาจติดตรงตอนจบที่เราว่ามันแปลกๆ ไปนิด แต่เรื่องสนุกมาได้ถึง 95% นี่ก็ประทับใจดิฉันมากแล้วล่ะ
พระเอกนางเอกนิสัยน่ารักมากทั้งคู่ เราชอบความมองโลกในแง่ดีของนางเอก เธอเป็นคนที่ใครอยู่ใกล้ก็ต้องรู้สึกสดใสไปด้วยแน่ๆ
ป.ล. เราทั้งขำทั้งสงสารคุณรุ่นน้องของนางเอกค่ะ โถๆๆ ไอ้หนุ่ม ^^;;;
อ่านเล่มนี้จบแล้วอ่านอะไรต่อดี:
เป็นประกาย kirakira - เอคุนิ คาโอริ, วันแสนธรรมดาในบ้านหลังน้อย - Shinzou Keiga
และผู้เขียนเก่งมากที่ทำให้เราเข้าใจ Asexual ได้แบบไม่ต้องเปิด wikipedia เธอทำให้เรารู้ว่า Asexual เป็นสเกลชนิดหนึ่ง ซึ่งคนที่เป็น Asexual ไม่ได้มีความสนใจที่จะมีเพศสัมพันธ์ และในเมื่อมันเป็นสเกลแปลว่า คนที่เป็น Asexual สามารถมีเพศสัมพันธ์ก็ได้ (แต่ใจจริงคือไม่ได้สนใจ) ถ้าจะมี ก็มีแบบให้จบๆ ไป ไม่ได้มีอารมณ์ร่วม หรือถ้าสุดไปอีกทางคือ ไม่สามารถให้คนอื่นมาแตะต้องตัวได้เลยเพราะรู้สึกรังเกียจ เช่น คุณพระเอกของเรา แค่จับมือ ยังจับไม่ได้เลย ฮีขยะแขยง
อีกหนึ่งคำหลักของเล่มนี้ เล่นเรื่อง Aromantic แปลว่า คนที่ไม่มีความโรแมนติก... ฟังดูก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร แต่ลองคิดภาพคนที่ไม่เก็ทว่าวันวาเลนไทน์ วันคริสตมาสต์ ทำไมจะต้องทำให้เป็นเทศกาลของคู่รัก ทำไมต้องให้ดอกไม้ ช็อคโกแล็ต ของขวัญ ทำไมต้องแต่งตัวดีเป็นพิเศษหรือใส่เสื้อคู่?
พวกเขาดูนิยายรักหรือดูหนังรักก็เฉยๆ ไม่ได้อิน เวลาเพื่อนอกหักหรือมีปัญหากับคนรักมาร้องไห้ฟูมฟายเจ็บปวดให้ฟัง เพราะเป็น Aromantic ก็เลยไม่เข้าใจสถานการณ์ของเพื่อนที่เป็นแบบนี้ ก็เลยเผลอพูดประโยคไม่สมควรออกไป จนทำให้เพื่อนเจ็บ
คนก็เลยมองว่าเธอใจร้าย ปากไม่ดี ไร้มารยาทเพราะพูดสิ่งไม่สมควรพูดออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า กับคนแล้วคนเล่า... แต่ถามว่าเธอเป็นคนเลวหรือนิสัยเสียไหม? คำตอบคือ ไม่ เธอแค่ไม่เข้าใจว่าเพื่อนจะเจ็บปวดด้วยเรื่องคนรักได้ยังไงกันต่างหาก
Aromantic ก็เป็นสเกลเช่นกัน นางเอกของเราเป็นค่อนข้างหนัก คือถึงขั้นไม่สามารถจับความรู้สึกของคนอื่นที่มาแอบชอบเธอได้เลย จนเธอเผลอทำเรื่องใจร้ายกับผู้คนไปมากมาย สำหรับคุณผู้ชาย ท่าทีและวิธีพูดจาของเธอชวนให้คิดว่าเธอมีใจให้พวกเขา แต่ที่จริงเธอไม่คิดอะไรด้วยเลยต่างหาก มันทำให้ผู้คนที่ชอบเธอทุกข์ทรมาน เพราะพวกเขาคิดว่า 'พวกเราใจตรงกันไม่ใช่เหรอ? เราไม่ได้มีความสุขที่อยู่ด้วยกันหรอกเหรอ?'
ส่วนฝั่งพระเอก อาการไม่ได้หนักเท่าคุณนางเอก เรดาร์จับสัญญาณคนอื่นยังทำงานดีอยู่ เขาก็มีผู้หญิงมาห้อมล้อมมากมาย พอจับสัญญาณที่สาวๆ ส่งออกมาได้ เขาก็พยายามกันตัวเองออกห่าง และนิสัยขวานผ่าซากของเขาก็ไม่ทำให้ผู้หญิงพวกนั้นเข้าใจเขาผิดๆ แล้วคอยจะมาเสนอตัวให้
ได้อ่าน "เราทั้งคู่ผู้ไม่อาจมีรัก" ก็เลยทั้งสนุกและได้ทำความเข้าใจพระเอกนางเอกเราไปพร้อมๆ กันว่า คนที่เป็น Asexual + Aromantic แบบนี้... เอ้อ ชีวิตก็ลำบากดีเนอะ ไม่เคยรู้เลยว่าการเป็นคนแบบนี้จะทำให้เจ็บปวดได้ด้วยสาเหตุอะไรบ้าง แต่เพราะผู้เขียนฉายภาพให้เห็นเป็นเหตุการณ์ชัดๆ ตลอด ก็เลยทำให้เราได้เรียนรู้ลักษณะของคนกลุ่มนี้ได้ง่ายมากเลย
เราไม่รู้สึกว่ากำลังถูกยัดเยียดหรือเขากำลัง educate เราว่า Asexual เป็นแบบนี้ๆๆๆ Aromantic คือแบบนี้ๆๆๆ แต่ผู้เขียนเรียงร้อยเหตุการณ์ต่อเนื่องๆๆๆ กันไปได้แบบไหลลื่นและดำเนินเรื่องไวมาก สมแล้วที่ผู้เขียนเป็นนักเขียนบทซีรีส์ญี่ปุ่น ไม่มีฉากไหนเสียเปล่า ไม่มีการแลกเปลี่ยนบทสนทนาไหนที่ไม่ขับเน้นตัวละคร อ่านแล้วประทับใจทักษะการเล่าเรื่องสุดๆ ชนิดว่าถ้าคุณ 'โยชิดะ เอริกะ' เขียนนิยายเรื่องอื่นอีก เราจะไปตามหามาอ่าน(ถ้าสนพ.ไหนจะใจดีแปลไทยให้นะคะ)
อีกเรื่องนึงที่ต้องขอชมคือภาษาแปลของคุณปาวัน การสมใจ
คือเราไม่รู้ว่าต้นฉบับภาษาญี่ปุ่นเขาใช้ภาษายังไง แต่การเลือกใช้คำของคุณปาวันเป็นสำนวนการพูดแบบคนยุคปัจจุบัน คุณปาวันเลือกใช้ถ้อยคำของตัวเอกและตัวประกอบทั้งหมดให้ออกมา 'แตกต่างกัน' เพื่อสื่อบุคลิกลักษณะชัดเจนว่าพวกเขามองโลกไม่เหมือนกัน ซึ่งมันไม่ใช่ภาษาทางการแบบที่นักแปลญี่ปุ่นอาวุโสหลายท่านที่เราคุ้นชินสำนวนเลือกใช้
พอได้อ่านภาษาแบบนี้ ก็เลยดึงเราให้กระโจนเข้าไปมีอารมณ์ร่วมกับเรื่องได้สนุกมาก ทั้งขำ ทั้งเห็นใจ ทั้งลุ้น ประหนึ่งว่าคุณๆ ในเรื่องพวกนี้ เราก็อาจจะพบเจอพวกเขาได้ในชีวิตประจำวันของเราในที่ทำงานหร��อตามร้านข้าวทั่วไปนั่นแหล่ะ ได้อ่านงานแปลที่ภาษาสดชื่นแบบนี้ก็เลยทำให้อ่านเพลินมาก ต้องขอชมทางบ.ก.ด้วยที่เรียบเรียงได้ลื่นปรื้ดไร้รอยต่อมากค่ะ
นิยายเล่มนี้ได้ใจเราไปตั้งแต่ตอนเห็นหน้าปก+รู้ธีมเรื่องแล้ว เล่นตั้งธงความคาดหวังเราไว้เสียสูงปรี้ด แต่ผู้เขียนยังสามารถสนอง need ความคาดหวังอันสูงลิ่วของดิฉันได้ 555 บอกได้เต็มปากว่าเล่มนี้สนุก เขียนดี แนะนำคนอื่นให้อ่านต่อได้อย่างสบายใจ อาจติดตรงตอนจบที่เราว่ามันแปลกๆ ไปนิด แต่เรื่องสนุกมาได้ถึง 95% นี่ก็ประทับใจดิฉันมากแล้วล่ะ
พระเอกนางเอกนิสัยน่ารักมากทั้งคู่ เราชอบความมองโลกในแง่ดีของนางเอก เธอเป็นคนที่ใครอยู่ใกล้ก็ต้องรู้สึกสดใสไปด้วยแน่ๆ
ป.ล. เราทั้งขำทั้งสงสารคุณรุ่นน้องของนางเอกค่ะ โถๆๆ ไอ้หนุ่ม ^^;;;
อ่านเล่มนี้จบแล้วอ่านอะไรต่อดี:
เป็นประกาย kirakira - เอคุนิ คาโอริ, วันแสนธรรมดาในบ้านหลังน้อย - Shinzou Keiga
November 7, 2024
3.5 อึดอัดและรำคาญ ย้ำอยู่นั่นว่าไม่มีความรักๆๆ ทำเหมือนเป็นพวก robot ไม่มีหัวใจที่ทำให้คนรอบข้างต้องเจ็บปวดเพราะความไม่รู้จักรักของตัวเอง ความรักมันไม่จำเป็นต้องแค่รักแบบคนรักหรอก ทั้งๆ ที่รู้ก็ยังไม่ทำกัน ย้ำแต่อย่างงี้ทั้งเล่มคือทำบางเรื่องให้มันง่ายเกินบางเรื่องก็ดันทำให้มันยากเกิน but as aromantic person this book is so relatable 😭 แต่บางอย่างก็ยังไม่ครอบคลุมและเกินไปจริงๆ อะ
แต่สำหรับใครที่อยากทำความรู้จักaroaceเล่มนี้ก็เป็นตัวเลือกที่ดีแต่หาข้อมูลจากแหล่งอื่นเพิ่มด้วยก็ดีค่ะ
แต่สำหรับใครที่อยากทำความรู้จักaroaceเล่มนี้ก็เป็นตัวเลือกที่ดีแต่หาข้อมูลจากแหล่งอื่นเพิ่มด้วยก็ดีค่ะ
November 7, 2025
สารภาพตามตรงว่าเราเองไม่เคยเข้าใจเรื่อง aromantic, asexual ซึ่งการอ่านเล่มนี้ก็ทำให้เข้าใจได้มากขึ้นว่าเป็นอย่างไรแต่ก็ยังมีความสงสัยอยู่มาก
ก็มันเป็นสิ่งที่เราไม่เคยรู้จักอะ เราก็ต้องใช้เวลาหน่อย
Aromantic มายถึงการไม่เกิดความรู้สึกรักใคร่ในเชิงโรแมนติกกับผู้อื่น
Asexual หมายถึงการไม่รู้สึกถึงแรงดึงดูดทางเพศจากผู้อื่น
บางคนก็เป็นอย่างใดอย่างหนึ่ง บางคนก็เป็นทั้งสองอย่าง
ส่วนเราคือทั้ง romantic, sexual งงเป็นไก่ตาแตก 😵💫😵💫
เรื่องนี้เล่าถึงนางเอกผู้มีความ aromantic กับพระเอกที่มีความ aromantic-asexual มาอยู่ร่วมกันเป็นครอบครัวเดียวกัน
มันทำให้เราตระหนักว่ามนุษย์นี่เป็นสัตว์สังคมจริง ๆ คือต่อให้ไม่อยากมีความรัก ไม่อยากมีเพศสัมพันธ์
แต่การอยู่คนเดียวมันก็เหงา มันก็อยากมีใครซักคนมาอยู่เป็นพวกพ้องกัน เป็นบ้านที่ให้เรากลับไปหา เป็นที่พึ่งพิงยามที่เราไม่สบายใจ เป็นคนที่เรานึกถึงยามอ่อนล้า
สิ่งเหล่านี้แหละที่ทำให้การอยู่ร่วมกันมันมีคุณค่าและความหมาย ความรักและ sex มันเป็นเครื่องผูกมัดอย่างหนึ่งที่ตามมาทีหลังเท่านั้นเอง
ก็มันเป็นสิ่งที่เราไม่เคยรู้จักอะ เราก็ต้องใช้เวลาหน่อย
Aromantic มายถึงการไม่เกิดความรู้สึกรักใคร่ในเชิงโรแมนติกกับผู้อื่น
Asexual หมายถึงการไม่รู้สึกถึงแรงดึงดูดทางเพศจากผู้อื่น
บางคนก็เป็นอย่างใดอย่างหนึ่ง บางคนก็เป็นทั้งสองอย่าง
ส่วนเราคือทั้ง romantic, sexual งงเป็นไก่ตาแตก 😵💫😵💫
เรื่องนี้เล่าถึงนางเอกผู้มีความ aromantic กับพระเอกที่มีความ aromantic-asexual มาอยู่ร่วมกันเป็นครอบครัวเดียวกัน
มันทำให้เราตระหนักว่ามนุษย์นี่เป็นสัตว์สังคมจริง ๆ คือต่อให้ไม่อยากมีความรัก ไม่อยากมีเพศสัมพันธ์
แต่การอยู่คนเดียวมันก็เหงา มันก็อยากมีใครซักคนมาอยู่เป็นพวกพ้องกัน เป็นบ้านที่ให้เรากลับไปหา เป็นที่พึ่งพิงยามที่เราไม่สบายใจ เป็นคนที่เรานึกถึงยามอ่อนล้า
สิ่งเหล่านี้แหละที่ทำให้การอยู่ร่วมกันมันมีคุณค่าและความหมาย ความรักและ sex มันเป็นเครื่องผูกมัดอย่างหนึ่งที่ตามมาทีหลังเท่านั้นเอง
March 27, 2025
อ่านจบ in one sitting
ชอบทุกตัวละครในเรื่อง
รวมถึงเห็นด้วยกับทุกความเห็นของชาว aroace ในเรื่อง
แต่เป็นครั้งแรกที่งงกับคำนิยามของคำว่า "ครอบครัว"
ถ้าพูดถึง "ครอบครัวที่ปราศจากความรักโรแมนติก" อันนี้เข้าใจดี ในชีวิตก็มีเพื่อนหลายคนที่เราถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน แต่พอมันเป็นการชวนคนแปลกหน้ามาเป็นครอบครัวเดียวกันแต่แรกมันเลยแอบไม่เก็ทนิดหน่อย
อีกอย่าง ถ้านี่จะไม่ใช่ aro ที่หวานที่สุด (จะใช้คำว่าอะไรแทนหวานดีฟะ ถ้าจะไม่อยากให้มันติดฟีลโรแมนติก😭)
"ตอนแรกผมไม่คิดจริงๆ ว่าเราจะกลายเป็นครอบครัวกันได้.. แต่ตอนนี้เรากำลังจะกลายเป็นครอบครัวโดยปราศจากความรักได้แล้ว ดังนั้นผมจึงไม่อยากกลับไปอยู่คนเดียวอีกแล้วครับ"
ชอบทุกตัวละครในเรื่อง
รวมถึงเห็นด้วยกับทุกความเห็นของชาว aroace ในเรื่อง
แต่เป็นครั้งแรกที่งงกับคำนิยามของคำว่า "ครอบครัว"
ถ้าพูดถึง "ครอบครัวที่ปราศจากความรักโรแมนติก" อันนี้เข้าใจดี ในชีวิตก็มีเพื่อนหลายคนที่เราถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน แต่พอมันเป็นการชวนคนแปลกหน้ามาเป็นครอบครัวเดียวกันแต่แรกมันเลยแอบไม่เก็ทนิดหน่อย
อีกอย่าง ถ้านี่จะไม่ใช่ aro ที่หวานที่สุด (จะใช้คำว่าอะไรแทนหวานดีฟะ ถ้าจะไม่อยากให้มันติดฟีลโรแมนติก😭)
"ตอนแรกผมไม่คิดจริงๆ ว่าเราจะกลายเป็นครอบครัวกันได้.. แต่ตอนนี้เรากำลังจะกลายเป็นครอบครัวโดยปราศจากความรักได้แล้ว ดังนั้นผมจึงไม่อยากกลับไปอยู่คนเดียวอีกแล้วครับ"
June 12, 2025
ดีกว่าที่ตั้งความหวังไว้พอสมควรเลย
ไม่คิดว่าตัวเองจะอ่านนิยายแนวนี้ได้ลืนไหลและรู้สึกดีที่ได้มีโอกาสอ่านเล่มนี้
ชอบบทสรุปมากๆ
ไม่คิดว่าตัวเองจะอ่านนิยายแนวนี้ได้ลืนไหลและรู้สึกดีที่ได้มีโอกาสอ่านเล่มนี้
ชอบบทสรุปมากๆ
June 30, 2024
เรื่องค่อนข้างธรรมดาไม่ได้หวือหวาอะไร แต่ก็ทำให้เราเข้าใจความคิดของเพศของเอโรแมนหรือเอเซ็กชวลมากขึ้นหน่อย ว่าการที่เขาไม่มีความรักหรือไม่มีเรื่องเพศมาเกี่ยวข้อง ยังไงเขาก็ใช้ชีวิตธรรมดาได้แบบคนทั่วไปนั่นแหละ
April 20, 2025
Short Review:
This 362-page novel centers on the relationship between two aromantic-asexual individuals who decide to build a family together in their own way—without romantic love involved. It’s an interesting read for anyone wanting to explore sexuality, identity, and the inner lives of aro-ace people. Still, it’s just one example among countless others.
The writing is simple and easygoing—not flashy, but with its fair share of ups and downs, and moments of chaotic tension. Personally, it gave me the vibe of a Japanese drama like Only Just Married (starring Saka Ken and Seino Nana): a bit messy, but everything slowly unfolds in the end.
Writing style:
True to the Japanese style—subtle, conversational, and often indirect. Serious conversations are always a challenge in Japanese fiction; it reflects a kind of collective behavior. That leads to every issue taking several rounds of awkwardness before things get resolved.
Characters:
I might have a different take from others here. I’m on the aro-ace spectrum myself, so I didn’t dislike Takahashi (the male lead) at all. In fact, I understood him. He doesn’t really care whether people “get” him or not. What he wants is simple: to be acknowledged as an aro-ace person and to live a normal life without being labeled “abnormal” by society. His reluctance to come out is understandable—it’s genuinely exhausting. In the general social framework, saying nothing at all sometimes feels easier. His bluntness and irritability seem to be written intentionally, reflecting someone who’s lived alone for a long time and grown used to isolation—a portrayal that feels plausible for an aro-ace character.
Kodama Sakuko, the female lead, doesn’t seem to grasp the concept of romantic love, which I found a little frustrating. She tries too hard to understand it—maybe it’d be better if she just accepted that there’s no “right” way to feel. Still, she has a lot of qualities I liked: cheerful, hardworking, kind, and free of ill intentions. But that kind nature can also be a bit dangerous—she often misreads situations or others’ intentions.
Kazu, Kodama’s mother, and Minori (Kodama’s younger sister) were characters I really disliked at first. They came off as rude, nosy, and lacking empathy. But in the end, they all experienced some form of growth—even minor characters like Tabata (kazu and Sakuko’s boss). This novel really does a good job showing character growth and the selfish tendencies that all humans have—not just aro-ace folks.
Yoshida-sensei has written a lot of great stuff, but this is the first one I’ve actually read. The rest I only watched in adaptation form. This one turned out pretty decent, especially for readers who are looking for a story without romance in the traditional sense. It’s a great entry point for those interested in the aromantic-asexual community. I related to it a lot—I’m half Takahashi, half Kodama. I share Takahashi’s coldness, irritability, and aversion to physical touch, and Kodama’s confusion about romance.
Most of all, the novel captures the quiet ordinariness, fragility, and complexity of being human—aro-ace or not. It sends a clear, unfiltered message: even if you’re aro-ace, you’re still just a “normal” person, facing the same struggles as anyone else.
(So much for “short,” right?)
⸻
ความคิดเห็นสั้นๆ : นิยายขนาด 362 หน้า ว่าด้วยความสัมพันธ์ของคน 2 คนที่เป็น aromantic-asexual ตั้งใจสร้างครอบครัวในรูปแบบของพวกเขาเองโดยไม่มีความรักเชิงโรแมนติกมาเกี่ยวข้อง เขียนออกมาได้น่าสนใจดี สำหรับคนที่อยากศึกษาเพศวิถี รสนิยม และความรู้สึกนึกคิดของเหล่า aro-ace แต่ว่ามันก็เป็นแค่ตัวอย่างหนึ่งจากอีกหลายร้อยหลายพัน
งานเขียนอ่านง่าย สบายๆ ไม่ได้หวือหวาอะไร แต่มีขึ้นลง วายป่วง สลับไปมาให้รำคาญใจเล่นๆ ส่วนตัวมันให้ความรู้ส��กเหมือนดูละครญี่ปุ่นแนวๆ only just married ที่พี่ซากะเคนเล่นกับคุณเซโนะนานะเลย วุ่นวายและคลี่คลายลง
Writing style: ตามสไตล์งานญี่ปุ่นคือเรียบๆ conversational but beating around the bush การคุยกันให้เป็นเรื่องเป็นราวมักจะยากเสมอสำหรับคนชาตินี้ เป็น collective behavior ไปแล้ว ทำให้กว่าแต่ละเรื่องจะคลี่คลายได้ก็อึกๆ อักๆ กันไปหลายยก
Characters: อาจจะรีวิวตรงข้ามกับคนข้างล่าง ส่วนตัวเราเป็น aro-ace on spectrum เหมือนกัน
- เราไม่ได้รู้สึกแย่กับคุณทาคาฮาชิ(ตัวเอกชาย)เท่าไหร่ ออกไปทางเข้าใจด้วยซ้ำ เรากลับรู้สึกว่าเขาไม่ได้สนใจหรอกว่าใครจะเข้าใจหรือไม่เข้าใจ ���ขาขอแค่ให้คนรอบตัวยอมรับว่าคนที่เป็น aro-ace มีตัวตนจริงๆ และอยากใช้ชีวิตปกติในแบบที่ไม่โดนสังคมตีตราว่า“ผิดปกติ” ในแง่ที่ว่าเขาไม่อยาก come out กับใครเพราะมันยุ่งยากจริงๆ ยิ่งในกรอบสังคมทั่วไปแล้ว การไม่พูดเลยอาจจะดีกว่า ทั้งมีความย้อนแย้งในตัวเอง นิสัยความขี้รำคาญและพูดจาตรงๆ นี้ก็เป็นลักษณะที่ผู้เขียนออกแบบมาให้เห็นว่าคนที่อยู่คนเดียวมานาน แถมเป็น aro-ace อีกน่าจะมมีความเป็นไปได้แบบนี้
- คุณโคดามะ ซาคุโกะ ตัวเอกหญิงที่ไม่มีความเข้าใจเรื่องความรู้สึกรักเลย ทำให้เราหงุดหงิดตรงที่ พอตัวเองไม่เข้าใจความรัก ก็พยายามจะเข้าใจ คือไม่ต้องพยายามเข้าใจแต่แค่มองว่ามันไม่มีแบบไหนผิดก็น่าจะพอแล้ว ทั้งนี้คุณโคดามะก็มีส่วนที่เราชอบมาก เพราะเป็นคนน่ารัก สดใส เอาการเอางาน ใจดี ไม่คิดในแง่ร้ายอะไรกับใคร ซึ่งเรามองว่ามันดี แต่อาจจะเป็นอันตรายกับตัวเธอ อย่างในเล่มนี้ก็มีหลายๆ คร้้งที่เธออ่านบรรยากาศและเจตนาคนอื่นไม่ออก
- คาสุ, แม่คุณโคดามะ, มิโนริน้องสาวคุณโคดามะ คือตัวละครที่เราไม่ชอบเลยในช่วงแรก แบบน่ารำคาญมากๆ ไม่มีมารยาท และไม่มีความเห็นอกเห็นใจ แต่สุดท้ายทุกคนล้วนเติบโต ทุกคนหมายรวมตัวละครประกอบเล็กๆ อย่างคุณทาบาตะ หัวหน้างานของคาสุกับซาคุโกะก็ด้วย เราว่าเรื่องนี้ทำได้ดีมากในส่วนของ character growth และความเอาแต่ใจของมนุษย์ทั่วไป ไม่แม้แต่เหล่า aro-ace
อาจารย์โยชิดะเขียนงานดีๆ มาหลายเรื่องแล้ว เล่มนี้น่าจะเป็นเล่มแรกที่เราอ่านจริงๆ ที่เหลือคือดูเอา เล่มนี้ถือว่าทำออกมาได้โอเค เหมาะกับคนที่อยากอ่านแนวที่ไม่มีรักในรูปแบบชู้สาวมาเกี่ยวข้อง เหมาะกับคนที่สนใจชุมชน aromantic-asexual ส่วนตัวเราค่อนข้าง related เราเป็นคุณทาคาฮาชิครึ่ง คุณโคดามะครึ่ง มีทั้งความแข็งกระด้างและขี้หงุดหงิด และไม่ชอบการโดนตัวแบบคุณทาคาฮาชิ และความไม่เข้าใจเรื่องรักๆ ใคร่ๆ แบบคุณโคดามะ ที่สำคัญคือเล่มนี้ได้เผยมุมที่แสนจะธรรมดา ความเปราะบาง ซับซ้อน ของมนุษย์ได้ดี ไม่ว่าจะเป็นคนธรรมดา หรือ aro-ace เป็นการบอกโดยตรงไม่มีอ้อมว่าต่อให้เป็น aro-ace ก็เป็นมนุษย์ “ปกติ” ที่ต้องเผชิญปัญหาไม่ต่างจากคนอื่นๆ
(สั้นตรงไหนเนี่ย)
This 362-page novel centers on the relationship between two aromantic-asexual individuals who decide to build a family together in their own way—without romantic love involved. It’s an interesting read for anyone wanting to explore sexuality, identity, and the inner lives of aro-ace people. Still, it’s just one example among countless others.
The writing is simple and easygoing—not flashy, but with its fair share of ups and downs, and moments of chaotic tension. Personally, it gave me the vibe of a Japanese drama like Only Just Married (starring Saka Ken and Seino Nana): a bit messy, but everything slowly unfolds in the end.
Writing style:
True to the Japanese style—subtle, conversational, and often indirect. Serious conversations are always a challenge in Japanese fiction; it reflects a kind of collective behavior. That leads to every issue taking several rounds of awkwardness before things get resolved.
Characters:
I might have a different take from others here. I’m on the aro-ace spectrum myself, so I didn’t dislike Takahashi (the male lead) at all. In fact, I understood him. He doesn’t really care whether people “get” him or not. What he wants is simple: to be acknowledged as an aro-ace person and to live a normal life without being labeled “abnormal” by society. His reluctance to come out is understandable—it’s genuinely exhausting. In the general social framework, saying nothing at all sometimes feels easier. His bluntness and irritability seem to be written intentionally, reflecting someone who’s lived alone for a long time and grown used to isolation—a portrayal that feels plausible for an aro-ace character.
Kodama Sakuko, the female lead, doesn’t seem to grasp the concept of romantic love, which I found a little frustrating. She tries too hard to understand it—maybe it’d be better if she just accepted that there’s no “right” way to feel. Still, she has a lot of qualities I liked: cheerful, hardworking, kind, and free of ill intentions. But that kind nature can also be a bit dangerous—she often misreads situations or others’ intentions.
Kazu, Kodama’s mother, and Minori (Kodama’s younger sister) were characters I really disliked at first. They came off as rude, nosy, and lacking empathy. But in the end, they all experienced some form of growth—even minor characters like Tabata (kazu and Sakuko’s boss). This novel really does a good job showing character growth and the selfish tendencies that all humans have—not just aro-ace folks.
Yoshida-sensei has written a lot of great stuff, but this is the first one I’ve actually read. The rest I only watched in adaptation form. This one turned out pretty decent, especially for readers who are looking for a story without romance in the traditional sense. It’s a great entry point for those interested in the aromantic-asexual community. I related to it a lot—I’m half Takahashi, half Kodama. I share Takahashi’s coldness, irritability, and aversion to physical touch, and Kodama’s confusion about romance.
Most of all, the novel captures the quiet ordinariness, fragility, and complexity of being human—aro-ace or not. It sends a clear, unfiltered message: even if you’re aro-ace, you’re still just a “normal” person, facing the same struggles as anyone else.
(So much for “short,” right?)
⸻
ความคิดเห็นสั้นๆ : นิยายขนาด 362 หน้า ว่าด้วยความสัมพันธ์ของคน 2 คนที่เป็น aromantic-asexual ตั้งใจสร้างครอบครัวในรูปแบบของพวกเขาเองโดยไม่มีความรักเชิงโรแมนติกมาเกี่ยวข้อง เขียนออกมาได้น่าสนใจดี สำหรับคนที่อยากศึกษาเพศวิถี รสนิยม และความรู้สึกนึกคิดของเหล่า aro-ace แต่ว่ามันก็เป็นแค่ตัวอย่างหนึ่งจากอีกหลายร้อยหลายพัน
งานเขียนอ่านง่าย สบายๆ ไม่ได้หวือหวาอะไร แต่มีขึ้นลง วายป่วง สลับไปมาให้รำคาญใจเล่นๆ ส่วนตัวมันให้ความรู้ส��กเหมือนดูละครญี่ปุ่นแนวๆ only just married ที่พี่ซากะเคนเล่นกับคุณเซโนะนานะเลย วุ่นวายและคลี่คลายลง
Writing style: ตามสไตล์งานญี่ปุ่นคือเรียบๆ conversational but beating around the bush การคุยกันให้เป็นเรื่องเป็นราวมักจะยากเสมอสำหรับคนชาตินี้ เป็น collective behavior ไปแล้ว ทำให้กว่าแต่ละเรื่องจะคลี่คลายได้ก็อึกๆ อักๆ กันไปหลายยก
Characters: อาจจะรีวิวตรงข้ามกับคนข้างล่าง ส่วนตัวเราเป็น aro-ace on spectrum เหมือนกัน
- เราไม่ได้รู้สึกแย่กับคุณทาคาฮาชิ(ตัวเอกชาย)เท่าไหร่ ออกไปทางเข้าใจด้วยซ้ำ เรากลับรู้สึกว่าเขาไม่ได้สนใจหรอกว่าใครจะเข้าใจหรือไม่เข้าใจ ���ขาขอแค่ให้คนรอบตัวยอมรับว่าคนที่เป็น aro-ace มีตัวตนจริงๆ และอยากใช้ชีวิตปกติในแบบที่ไม่โดนสังคมตีตราว่า“ผิดปกติ” ในแง่ที่ว่าเขาไม่อยาก come out กับใครเพราะมันยุ่งยากจริงๆ ยิ่งในกรอบสังคมทั่วไปแล้ว การไม่พูดเลยอาจจะดีกว่า ทั้งมีความย้อนแย้งในตัวเอง นิสัยความขี้รำคาญและพูดจาตรงๆ นี้ก็เป็นลักษณะที่ผู้เขียนออกแบบมาให้เห็นว่าคนที่อยู่คนเดียวมานาน แถมเป็น aro-ace อีกน่าจะมมีความเป็นไปได้แบบนี้
- คุณโคดามะ ซาคุโกะ ตัวเอกหญิงที่ไม่มีความเข้าใจเรื่องความรู้สึกรักเลย ทำให้เราหงุดหงิดตรงที่ พอตัวเองไม่เข้าใจความรัก ก็พยายามจะเข้าใจ คือไม่ต้องพยายามเข้าใจแต่แค่มองว่ามันไม่มีแบบไหนผิดก็น่าจะพอแล้ว ทั้งนี้คุณโคดามะก็มีส่วนที่เราชอบมาก เพราะเป็นคนน่ารัก สดใส เอาการเอางาน ใจดี ไม่คิดในแง่ร้ายอะไรกับใคร ซึ่งเรามองว่ามันดี แต่อาจจะเป็นอันตรายกับตัวเธอ อย่างในเล่มนี้ก็มีหลายๆ คร้้งที่เธออ่านบรรยากาศและเจตนาคนอื่นไม่ออก
- คาสุ, แม่คุณโคดามะ, มิโนริน้องสาวคุณโคดามะ คือตัวละครที่เราไม่ชอบเลยในช่วงแรก แบบน่ารำคาญมากๆ ไม่มีมารยาท และไม่มีความเห็นอกเห็นใจ แต่สุดท้ายทุกคนล้วนเติบโต ทุกคนหมายรวมตัวละครประกอบเล็กๆ อย่างคุณทาบาตะ หัวหน้างานของคาสุกับซาคุโกะก็ด้วย เราว่าเรื่องนี้ทำได้ดีมากในส่วนของ character growth และความเอาแต่ใจของมนุษย์ทั่วไป ไม่แม้แต่เหล่า aro-ace
อาจารย์โยชิดะเขียนงานดีๆ มาหลายเรื่องแล้ว เล่มนี้น่าจะเป็นเล่มแรกที่เราอ่านจริงๆ ที่เหลือคือดูเอา เล่มนี้ถือว่าทำออกมาได้โอเค เหมาะกับคนที่อยากอ่านแนวที่ไม่มีรักในรูปแบบชู้สาวมาเกี่ยวข้อง เหมาะกับคนที่สนใจชุมชน aromantic-asexual ส่วนตัวเราค่อนข้าง related เราเป็นคุณทาคาฮาชิครึ่ง คุณโคดามะครึ่ง มีทั้งความแข็งกระด้างและขี้หงุดหงิด และไม่ชอบการโดนตัวแบบคุณทาคาฮาชิ และความไม่เข้าใจเรื่องรักๆ ใคร่ๆ แบบคุณโคดามะ ที่สำคัญคือเล่มนี้ได้เผยมุมที่แสนจะธรรมดา ความเปราะบาง ซับซ้อน ของมนุษย์ได้ดี ไม่ว่าจะเป็นคนธรรมดา หรือ aro-ace เป็นการบอกโดยตรงไม่มีอ้อมว่าต่อให้เป็น aro-ace ก็เป็นมนุษย์ “ปกติ” ที่ต้องเผชิญปัญหาไม่ต่างจากคนอื่นๆ
(สั้นตรงไหนเนี่ย)
October 3, 2024
昔から、恋愛にはあこがれる。なのでラブコメは結構好き。
ファンタジーとして楽しむ分には。
けれど、自分に向けられる恋愛感情には恐怖や罪悪感を感じる（なぜ好かれるのか分からないし、相手には私よりもっといい選択肢があるはずだし、幻滅されるのが怖いし、相手の貴重な時間を奪うのが怖い）。
極端な言い方をすれば、「世の中から性別とかなくなればいいのに。そしたら異性でも変に気を遣う事なく普通に友人でいられるし、恋愛や結婚や出産の“普通”もフラットになる」と常々思ってる（が、これを聞いた友人は、「いや、むしろ今のところほとんどの人間の恋愛対象は人口の半分だけど、それが100％になってますます面倒くさいことにならない？」と言われた...確かに....「恋愛」に起因する嫉妬や独占欲は残るな。友人同士でも嫉妬や独占欲はあるけれど。）
こういう私の「恋愛観」ともいえないレベルの恋愛を、理想的な姿でストーリーにしてくれていて、想像以上に救われた。読みながら、もしかしたら「主人公二人はやくくっつけばいいのに」と思ってしまうかもと思ったが、一瞬たりともそう思うこともなく、主人公二人の生き方を追えた。
そういえば数年前にドラマになっていて、母が「アロマンティックって人達の話」と話していて、そこで初めて「アロマンティック」という単語を聞いた気がする。アセクシャルなら知っていたけれど、「アロマ」のレベルでも存在する人がいる、というのは興味深かったし、「自分もそうなのかな」と考えるきっかけになってうれしい。
母も、一人娘がずーっと独り身なのを理解しようとして、色々知ろうとしてくれてるし、「結婚して出産するのが幸せ、そして普通」という認識を押し付けてこないのが、この作品に出てくる母親との違いでもあり、母のありがたさを感じる。（母も私が20代後半のころは「結婚出産が幸せ」と漠然と考えていたみたいで、私の心配もしていたようだけど、一言も言われることはなかった。）
勿論この物語はフィクションだから、すべてうまくいきすぎ、というか、一見偏見に満ちてるような人々でも、学んで、それぞれのスタイルで主人公たちにいい影響を与えているけれど、実際の世の中はやはり「恋愛脳」が多い。それが悲しい。
（この間東京ベイコート倶楽部で初めて会った女性にも、恋愛指導されたしな...嫌ではなかったが。恋愛に憧れはあるし。恋愛の話を楽しそうにする人と話すの嫌いじゃないし）
ファンタジーとして楽しむ分には。
けれど、自分に向けられる恋愛感情には恐怖や罪悪感を感じる（なぜ好かれるのか分からないし、相手には私よりもっといい選択肢があるはずだし、幻滅されるのが怖いし、相手の貴重な時間を奪うのが怖い）。
極端な言い方をすれば、「世の中から性別とかなくなればいいのに。そしたら異性でも変に気を遣う事なく普通に友人でいられるし、恋愛や結婚や出産の“普通”もフラットになる」と常々思ってる（が、これを聞いた友人は、「いや、むしろ今のところほとんどの人間の恋愛対象は人口の半分だけど、それが100％になってますます面倒くさいことにならない？」と言われた...確かに....「恋愛」に起因する嫉妬や独占欲は残るな。友人同士でも嫉妬や独占欲はあるけれど。）
こういう私の「恋愛観」ともいえないレベルの恋愛を、理想的な姿でストーリーにしてくれていて、想像以上に救われた。読みながら、もしかしたら「主人公二人はやくくっつけばいいのに」と思ってしまうかもと思ったが、一瞬たりともそう思うこともなく、主人公二人の生き方を追えた。
そういえば数年前にドラマになっていて、母が「アロマンティックって人達の話」と話していて、そこで初めて「アロマンティック」という単語を聞いた気がする。アセクシャルなら知っていたけれど、「アロマ」のレベルでも存在する人がいる、というのは興味深かったし、「自分もそうなのかな」と考えるきっかけになってうれしい。
母も、一人娘がずーっと独り身なのを理解しようとして、色々知ろうとしてくれてるし、「結婚して出産するのが幸せ、そして普通」という認識を押し付けてこないのが、この作品に出てくる母親との違いでもあり、母のありがたさを感じる。（母も私が20代後半のころは「結婚出産が幸せ」と漠然と考えていたみたいで、私の心配もしていたようだけど、一言も言われることはなかった。）
勿論この物語はフィクションだから、すべてうまくいきすぎ、というか、一見偏見に満ちてるような人々でも、学んで、それぞれのスタイルで主人公たちにいい影響を与えているけれど、実際の世の中はやはり「恋愛脳」が多い。それが悲しい。
（この間東京ベイコート倶楽部で初めて会った女性にも、恋愛指導されたしな...嫌ではなかったが。恋愛に憧れはあるし。恋愛の話を楽しそうにする人と話すの嫌いじゃないし）
July 18, 2024
ชอบครับ ถูกจริต ทำให้ได้เรียนรู้ความสัมพันธ์ในรูปแบบอื่นๆที่ไม่เคยรู้จัก
เรื่องราวความผูกพันธ์ แบบไม่รักไม่ใคร่ จนเกือบจะไร้อารมณ์(ตายด้าน) แต่ก็อบอุ่น เพราะมันเป็นความสัมพันธ์ที่เต็มไปด้วยความใส่ใจ ซึ่งในหลายมุมมองมันดีกว่าชีวิตคู่ที่คนส่วนใหญ่นิยามว่า เป็นความรักแบบปกติเสียด้วยซ้ำ
แม้จะดูว่าเป็นความสัมพันธ์ที่ผิดปกติยากแก่การทำความเข้าใจ แต่ผมกลับชอบนิยายเล่มนี้มาก จริงๆแล้วสำหรับผมมองว่ามันเกือบจะเป็นความสัมพันธ์ที่สมบูรณ์แบบเลยก็ว่าได้ ไม่มีทั้งความรักและความใคร่ แต่มีความห่วงใย ความคิดของตัวละครที่แสดงออกถึงความใส่ใจความรู้สึกของอีกฝ่าย และการพยายามทำความเข้าใจอีกฝ่าย วิธีแก้ไขความขัดแย้งด้วยการเปิดใจพูดความรู้สึกและความตั้งใจออกมาตรงๆ ไม่ผูกมัด ไม่ยึดติด มีความสุขได้ในรูปแบบของตัวเอง มันโครตจะเป็นความสัมพันธ์ที่ดีสุดๆ
เรื่องราวความผูกพันธ์ แบบไม่รักไม่ใคร่ จนเกือบจะไร้อารมณ์(ตายด้าน) แต่ก็อบอุ่น เพราะมันเป็นความสัมพันธ์ที่เต็มไปด้วยความใส่ใจ ซึ่งในหลายมุมมองมันดีกว่าชีวิตคู่ที่คนส่วนใหญ่นิยามว่า เป็นความรักแบบปกติเสียด้วยซ้ำ
แม้จะดูว่าเป็นความสัมพันธ์ที่ผิดปกติยากแก่การทำความเข้าใจ แต่ผมกลับชอบนิยายเล่มนี้มาก จริงๆแล้วสำหรับผมมองว่ามันเกือบจะเป็นความสัมพันธ์ที่สมบูรณ์แบบเลยก็ว่าได้ ไม่มีทั้งความรักและความใคร่ แต่มีความห่วงใย ความคิดของตัวละครที่แสดงออกถึงความใส่ใจความรู้สึกของอีกฝ่าย และการพยายามทำความเข้าใจอีกฝ่าย วิธีแก้ไขความขัดแย้งด้วยการเปิดใจพูดความรู้สึกและความตั้งใจออกมาตรงๆ ไม่ผูกมัด ไม่ยึดติด มีความสุขได้ในรูปแบบของตัวเอง มันโครตจะเป็นความสัมพันธ์ที่ดีสุดๆ
July 26, 2024
เล่มนี้เราว่ามีความเป็นซีรีย์น่ารักชวนลุ้นอยู่หน่อยๆ แต่สอดแทรกเรื่องของรสนิยมทางเพศเอาไว้ได้แบบแยบยล อ่านแล้วไม่ฝืน เนื้อเรื่องเล่าถึงชายหญิงคู่หนึ่งที่อยู่ในภาวะไม่สามารถมีความรู้สึกเชิงชู้สาวกับใครได้ ‘เอโรแมนติก-เอเซ็กชวล’ ตัดสินใจมาอยู่ร่วมบ้านกัน ปัจจัยที่ทำให้ทั้งคู่ตัดสินใจแบบนั้นทั้งที่ไม่ได้รักกันก็น่าจะเพราะว่าสังคมบีบบังคับให้คนทุกคน "ต้องมีคู่" เราว่าเล่มนี้คนโสดที่อายุเริ่มเข้าวัยแต่งงานน่าจะอ่านแล้วอินได้ไม่ยากเลย
ถึงอย่างไรก็ดี แม้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะชวนจิ้นมากขนาดไหน แต่เรากลับชอบตอนจบของหนังสือเล่มนี้มากเลย ที่ไม่ตามใจคนอ่านที่จิ้นอยู่
เล่มนี้คนโสดอ่านแล้วต้องรู้สึกว่าตัวเองมีเพื่อนที่คิดเหมือนกัน อ่านแล้วไม่รู้สึกโดดเดี่ยวแน่นอน
ถึงอย่างไรก็ดี แม้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะชวนจิ้นมากขนาดไหน แต่เรากลับชอบตอนจบของหนังสือเล่มนี้มากเลย ที่ไม่ตามใจคนอ่านที่จิ้นอยู่
เล่มนี้คนโสดอ่านแล้วต้องรู้สึกว่าตัวเองมีเพื่อนที่คิดเหมือนกัน อ่านแล้วไม่รู้สึกโดดเดี่ยวแน่นอน
June 10, 2025
ซุ่มอ่าน 'เราทั้งคู่ผู้ไม่อาจมีรัก' จนจบ น่ารักมากเลย! พูดไม่ได้ว่าเข้าใจทุกสิ่งเกี่ยวกับ AroAce แต่ถ้าให้พูดในมุมเราคือมันน่ารักมากๆที่มีคนคอยช่วยเหลือและพึ่งพากัน โดยเฉพาะตอนที่พยยหาตรงกลางของสิ่งที่เป็น เรียนรู้ในสิ่งที่ไม่คุ้นและปรับตัวไปด้วยกัน เป็นคสพที่เฮลตี้มากเลยนะ
เพิ่มเติมว่าตอนอ่านแรกๆรู้สึกอึดอัดเพราะเรื่องจะย้ำเรื่องไม่มีความรักและอาจจะทำให้บางคนเข้าใจว่ามันรักใครไม่เป็นยังไงไม่รู้ เลยรู้สึกว่ามันแอบตึงๆ บวกกับทาคาฮาชิเองที่(ในความคิดเรา) เค้าเข้าใจตัวเองแต่ตีกรอบความรู้สึกและจำกัดตัวเองตัวเองเกินไป ช่วงแรกเลยรับมือยากหน่อย😅
เพิ่มเติมว่าตอนอ่านแรกๆรู้สึกอึดอัดเพราะเรื่องจะย้ำเรื่องไม่มีความรักและอาจจะทำให้บางคนเข้าใจว่ามันรักใครไม่เป็นยังไงไม่รู้ เลยรู้สึกว่ามันแอบตึงๆ บวกกับทาคาฮาชิเองที่(ในความคิดเรา) เค้าเข้าใจตัวเองแต่ตีกรอบความรู้สึกและจำกัดตัวเองตัวเองเกินไป ช่วงแรกเลยรับมือยากหน่อย😅
April 6, 2025
เป็นเรื่องที่เปิดมุมมองคนทั่วไปให้ได้รู้จัก aromatic asexual แบบไม่ยัดเยียด แล้วก็สำหรับเ���า เป็นเรื่องที่อ่านไปพยักหน้าไป เพราะฉันก็เป็นแบบนี้ ได้เห็นอุปสรรคของตัวละครตั้งแต่การค้นหาตัวเอง การพยายามอธิบายกับคนที่ไม่เข้าใจว่าเพศวิถีนี้คืออะไร และการพยายามเข้าใจเพศวิถีนี้ จากคนที่ไม่รู้เลยว่าการเป็นแบบนี้คืออะไร
ตัวเรื่องเล่าเหมือนซีรีส์ สลับมุมมองนางเอกกับพระเอก อ่านลื่น นักแปลก็แปลได้ดี และมีหลายวลีที่ชอบจากเล่มนี้เลย 👍
ตัวเรื่องเล่าเหมือนซีรีส์ สลับมุมมองนางเอกกับพระเอก อ่านลื่น นักแปลก็แปลได้ดี และมีหลายวลีที่ชอบจากเล่มนี้เลย 👍
October 20, 2024
พล็อตโอเค ไอเดียตั้งต้นดี แต่อ่านแล้วเบื่อ เพราะนิสัยของตัวละครหลายตัว ทั้งฝั่ง aroace และ ฝั่งที่ไม่เข้าใจ aroace ที่มีความสุดโต่งแบบไม่ค่อยแนบเนียน (อ่านแล้วไม่ค่อยเชื่อทั้งสองฝั่ง) บวกกับความคิดมาก อ้ำๆอึ้งๆของคนญี่ปุ่นด้วย 🥹 เสียดาย น่าจะสนุกได้มากกว่านี้ฮะ
June 25, 2024
หนังสือน่าสนใจในประเด็นของAsexual,Aromantic สำหรับเราไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีกลุ่มคนประเภทนี้ เพิ่งมาเรียนรู้และเข้าใจจากหนังสือเลย เป็นแนวอธิบายผ่านตัวละคร
December 3, 2024
อ่านสนุกนะ มันอาจแปลกใหม่สำหรับคนไทย หรือสำหรับเรา มีทั้งความสดใส ความหมองหม่น ในเล่มเดียวกัน คนญี่ปุ่นนี่ก็สุดโต่งเหมือนกัน ถ้าไม่จริงจังเกินไป ก็ทิ้งตัวไม่เอาไม่สนอะไรเลยเหมือนกัน
April 20, 2025
me core
June 17, 2025
เล่าประสบการณ์ของผู้มีอัตลักษณ์ Aromantic และ Asexual ได้ดีมาก เป็นอะไรที่อ่านเบาๆ สบายๆ ติดเล็กน้อยคือมีความเนิบช้าอย่างญี่ปุ่น แต่โดยรวมแล้วอ่านเข้าใจง่าย
September 25, 2025
บางทีการที่ว่าไม่รู้สึกรัก แต่การมีใครสักคนที่เข้าใจกันก็อยู่ด้วยกันมันก็ดีกว่าอยู่คนเดียวแบบเหงาๆนะ ส่วนตัวชอบตัวละครแบบคาสุ คือใส่ใจคนรอบข้างมากๆ
October 7, 2025
เพิ่งเคยรู้จักเพศสภาพนี้ แปลกใหม่สำหรับเรา เนื้อเรื่องสนุก อบอุ่น แต่บางทีก็งงว่า นี่ไม่ใช่ความรักเหรอ โดยรวมชอบนะ
August 28, 2024
ในฐานะที่(คิดว่า)ตัวเองเป็น aroace หนังสือเล่มนี้สามารถอธิบายการมีอยู่ของอัตลักษณ์นี้ได้ดีพอสมควร เริ่มต้นด้วยความน่ารำคาญเต็มพิกัดในรูปแบบความคิด
ปกติ
ของคน
ปกติ
ในสังคม
ปกติ
ใส่เต็มชนิดที่ถึงแม้คุณจะมีครอบครัวคนรักในแบบ
ปกติ
อย่างว่า เราก็เชื่อว่าคุณต้องหงุดหงิดใจอยู่บ้างไม่มากก็น้อย เป็นวิธีชวนให้เห็นใจตัวเอกแบบได้ผลชะงัด
ความปกติที่ว่าคืออะไรและใครกำหนด หากผิดแผกออกไปแล้วผลตอบรับหนักหนาเกินควรหรือไม่ เรื่องราวจะค่อยๆ พาเราไปรู้จักกับความ ปกติ นั้น เริ่มตั้งแต่การสับสน, การตั้งคำถาม, การไล่หาคำตอบ, การค้นพบ, มีการ come out ซึ่งถามจริงๆ ว่า straight ต้อง come out บ้างมั้ย? ถ้าไม่แล้วทำไมคนอื่นต้อง? ทำไมเราต้องประกาศว่าเราเป็นอะไรและร้องขอการยอมรับด้วย ทำไมเราถึงโดนแปะป้ายว่าแตกต่างและต้องทนขมขื่นจากสายตาของเหล่าคน ปกติ -- ประเด็นเหล่านี้ถูกเล่าออกมาได้พอเหมาะพอควร ถือว่า represent aroace ได้ดีทีเดียว
จุดที่เสียดายคือตรงคำนิยามที่เล่นไปสุดเหมือนขาวกับดำ รักกับไม่รัก รู้สึกกับไม่รู้สึก ซึ่งสเปกตรัมของ aroace มันกว้างกว่านั้น มีช่วงที่สามารถเล่าแทรกเข้าไปได้ แต่ก็ไม่ ทำให้คิดว่าหนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือดีเล่มหนึ่ง แต่มันดีได้มากกว่านี้
ความปกติที่ว่าคืออะไรและใครกำหนด หากผิดแผกออกไปแล้วผลตอบรับหนักหนาเกินควรหรือไม่ เรื่องราวจะค่อยๆ พาเราไปรู้จักกับความ ปกติ นั้น เริ่มตั้งแต่การสับสน, การตั้งคำถาม, การไล่หาคำตอบ, การค้นพบ, มีการ come out ซึ่งถามจริงๆ ว่า straight ต้อง come out บ้างมั้ย? ถ้าไม่แล้วทำไมคนอื่นต้อง? ทำไมเราต้องประกาศว่าเราเป็นอะไรและร้องขอการยอมรับด้วย ทำไมเราถึงโดนแปะป้ายว่าแตกต่างและต้องทนขมขื่นจากสายตาของเหล่าคน ปกติ -- ประเด็นเหล่านี้ถูกเล่าออกมาได้พอเหมาะพอควร ถือว่า represent aroace ได้ดีทีเดียว
จุดที่เสียดายคือตรงคำนิยามที่เล่นไปสุดเหมือนขาวกับดำ รักกับไม่รัก รู้สึกกับไม่รู้สึก ซึ่งสเปกตรัมของ aroace มันกว้างกว่านั้น มีช่วงที่สามารถเล่าแทรกเข้าไปได้ แต่ก็ไม่ ทำให้คิดว่าหนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือดีเล่มหนึ่ง แต่มันดีได้มากกว่านี้
January 3, 2025
ก็ตรงตามชื่อเรื่องเลยค่ะ เล่มนี้เป็นเรื่องราวของสองหนุ่มสาวที่ ‘เราทั้งคู่ผู้ไม่อาจมีรัก’ 55555
ออกจะเข้าใจยากและนึกภาพไม่ออกเท่าไหร่ว่าการ ‘ไม่อาจมีรัก’ มันเป็นเช่นไร แต่หนังสือเล่มนี้จะทำหน้าที่อธิบายในส่วนนี้ให้เราเข้าใจผ่านตัวละคร 2 ตัว คือ ‘ซาคุโกะ’ หญิงสาวที่ถูกคนรอบตัวกดดันให้มีแฟนให้แต่งงานมีครอบครัวอยู่ตลอดเวลา กับ ‘ซาโตรุ’ ชายหนุ่มเจ้าของ blog ผู้เป็นทั้ง aromantic และ asexual
เป็นหนังสือแนวเรียนรู้และค้นพบตัวเองผ่านมุมมองของซาคุโกะและซาโตรุ ก็รู้สึกแปลกใหม่ดี เหมือนได้ทั้งคลังคำศัพท์และความรู้ในหัวเพิ่มตามไปด้วย นอกจากเรื่องพวกนี้ การเดินเรื่องก็ออกแนวเล่าไปเรื่อยๆ มีจังหวะสนุกๆ อยู่บ้างประปราย แต่ในภาพรวมคือเอื่อยๆ เฉื่อยๆ ตามสไตล์งานเขียนญี่ปุ่นนุ่มนิ่ม
ชอบตัวละครซาคุโกะและเส้นเรื่องของนางนะ เหมือนได้ค้นพบอะไรใหม่ๆ อยู่ตลอดเวลา ได้อยู่ท่ามกลางปมความขัดแย้งหลายๆ อย่าง รู้สึกว่านางก็จัดการและวางตัวได้ดีอยู่ แต่กับตัวละครซาโตรุ เหมือนถูกวางบทให้มาเป็นผู้อธิบายความเป็น aromantic และ asexual อย่างเดียว เลยไม่ค่อยอินกับตัวละครนี้เท่าไหร่
ออกจะเข้าใจยากและนึกภาพไม่ออกเท่าไหร่ว่าการ ‘ไม่อาจมีรัก’ มันเป็นเช่นไร แต่หนังสือเล่มนี้จะทำหน้าที่อธิบายในส่วนนี้ให้เราเข้าใจผ่านตัวละคร 2 ตัว คือ ‘ซาคุโกะ’ หญิงสาวที่ถูกคนรอบตัวกดดันให้มีแฟนให้แต่งงานมีครอบครัวอยู่ตลอดเวลา กับ ‘ซาโตรุ’ ชายหนุ่มเจ้าของ blog ผู้เป็นทั้ง aromantic และ asexual
เป็นหนังสือแนวเรียนรู้และค้นพบตัวเองผ่านมุมมองของซาคุโกะและซาโตรุ ก็รู้สึกแปลกใหม่ดี เหมือนได้ทั้งคลังคำศัพท์และความรู้ในหัวเพิ่มตามไปด้วย นอกจากเรื่องพวกนี้ การเดินเรื่องก็ออกแนวเล่าไปเรื่อยๆ มีจังหวะสนุกๆ อยู่บ้างประปราย แต่ในภาพรวมคือเอื่อยๆ เฉื่อยๆ ตามสไตล์งานเขียนญี่ปุ่นนุ่มนิ่ม
ชอบตัวละครซาคุโกะและเส้นเรื่องของนางนะ เหมือนได้ค้นพบอะไรใหม่ๆ อยู่ตลอดเวลา ได้อยู่ท่ามกลางปมความขัดแย้งหลายๆ อย่าง รู้สึกว่านางก็จัดการและวางตัวได้ดีอยู่ แต่กับตัวละครซาโตรุ เหมือนถูกวางบทให้มาเป็นผู้อธิบายความเป็น aromantic และ asexual อย่างเดียว เลยไม่ค่อยอินกับตัวละครนี้เท่าไหร่
Displaying 1 - 22 of 22 reviews