What do you think?
Rate this book
De blauwe jongen
Een geromantiseerde autobiografie, zo typeerde Jean Giono zijn Jean le Bleu (1932), waarin hij de herinneringen aan zijn jeugd in Manosque (Haute Provence) heeft geboekstaafd. Robuust en zintuiglijk roept Giono het grote ouderlijk huis op, met het donkere schoenlappersatelier van zijn vader boven, en beneden de lichte wasserij van zijn moeder, waar wasmeisjes rondfladderen die de jonge Jean niet onberoerd laten; de binnenplaats met schapen en de onvervreemdbare geur die daarbij hoort, en de markante dorpelingen die er komen aanwaaien.
Deze gesublimeerde evocatie van een Provençaalse kindertijd is een van de hoogtepunten uit het omvangrijke en rijkgevarieerde oeuvre van een van de grote Franse schrijvers uit de vorige eeuw.
Deze gesublimeerde evocatie van een Provençaalse kindertijd is een van de hoogtepunten uit het omvangrijke en rijkgevarieerde oeuvre van een van de grote Franse schrijvers uit de vorige eeuw.
222 pages, Hardcover
First published January 1, 1932
15 people are currently reading
482 people want to read
About the author
Jean Giono
334 books345 followersJean Giono, the only son of a cobbler and a laundress, was one of France's greatest writers. His prodigious literary output included stories, essays, poetry, plays, film scripts, translations and over thirty novels, many of which have been translated into English.
Giono was a pacifist, and was twice imprisoned in France at the outset and conclusion of World War II.
He remained tied to Provence and Manosque, the little city where he was born in 1895 and, in 1970, died.
Giono was awarded the Prix Bretano, the Prix de Monaco (for the most outstanding collected work by a French writer), the Légion d'Honneur, and he was a member of the Académie Goncourt.
Giono was a pacifist, and was twice imprisoned in France at the outset and conclusion of World War II.
He remained tied to Provence and Manosque, the little city where he was born in 1895 and, in 1970, died.
Giono was awarded the Prix Bretano, the Prix de Monaco (for the most outstanding collected work by a French writer), the Légion d'Honneur, and he was a member of the Académie Goncourt.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 28 of 28 reviews
February 14, 2023
J'ai l'impression de dire ça à chaque fois que je lis un livre en ce moment, mais je pense que je viens de lire le plus bel écrit de toute ma vie. C'est fin, c'est doux, c'est chaud comme une nuit d'été, c'est ancré dans une réalité qui n'existe plus mais qui paraît si proche. C'est toute la beauté de l'écriture de Giono, une autobiographie en prose qui fait comme autant de Polaroïd, qui fige des instants tout en les rendant immensément vivants.
March 28, 2021
I heartily recommend this book for those who love the pastoral life, human intimacies, and the raw experience of nature (or for those who don’t yet know they would enjoy such things!). While my favorite book of Giono’s so far is Song of the World, this one was a close second (of the five books that I’ve read, all so far in English translation). I savored its pages. Every scene, every moment, was rich with the wind, the floral fragrance, the wine of the collines of Provence. The frankness between people was refreshing. The honest experience of life portrayed with humility and love was inspiring.
One of the facets of Giono’s writing I most cherish is that every sentence is poetry, and every one an integral part of the whole of the story. He doesn’t waste a word. As a writer, I have always found it difficult to write a single word unless I felt the word added music and meaning to the experience of reading. Giono, along with Exupery, are among the few writers that I can relate to in that way. Every word is an opportunity for magic, music, and rich poetry. It makes reading these works very much like enjoying a rich feast of one’s favorite foods. It makes it a joy to read and re-read. And one lays the book down fully satisfied, while fragrances and sounds of sweetness and freshness continue to unfold within one’s stimulated imagination.
One of the facets of Giono’s writing I most cherish is that every sentence is poetry, and every one an integral part of the whole of the story. He doesn’t waste a word. As a writer, I have always found it difficult to write a single word unless I felt the word added music and meaning to the experience of reading. Giono, along with Exupery, are among the few writers that I can relate to in that way. Every word is an opportunity for magic, music, and rich poetry. It makes reading these works very much like enjoying a rich feast of one’s favorite foods. It makes it a joy to read and re-read. And one lays the book down fully satisfied, while fragrances and sounds of sweetness and freshness continue to unfold within one’s stimulated imagination.
December 29, 2013
What a wonderful discovery! Reading Henry Miller has led me to several fine writers such as Anais Nin, Lawrence Durrell & Blaise Cendrars. Even though I came across the name Jean Giono in Miller's work, it took me several decades before I got around to reading one of this Frenchman's books. And such a book! (although at this point I don't know if Blue Boy is typical of Giono's work) An autobiographical sketch covering mainly two years in his youth living in a small town in Southern France, it is full of the very stuff of life. He records matter of factly the characters and their actions, even if much is still beyond a boy's understanding. The boy himself, as narrator, uses a lyrical voice, an almost Nabokovian synthesia, and often commonplace things loom larger than life for him. At times the book is naturalistic, and other times seems a precursor to the sort of magical realism practiced by Latin American writers such as Gabriel Garcia Marquez.
January 6, 2025
Toen ik online las dat Jean Giono en Marcel Pagnol in de vroege twintigste eeuw collega-schrijvers waren, en zelfs samen films hebben gemaakt, had ik het gevoel dat ik dit boek mij helemaal zou bevallen. Als tweede (?) tot Nederlands vertaald boek is De Blauwe Jongen een autobiografie van Giono’s jeugd en jonge jaren in de Provence, de stad Manosque om precies te zijn.
Kneuterige beschrijvingen van mensen om zich heen, allemaal vanuit een kinderlijk perspectief, gaven het boek enorm veel kleur: alles was mogelijk in het hoofd van jonge Jean. Voornamelijk de beschrijvingen van de figuren die hij vanuit zijn kamerraam ziet, alsook de nieuwe mensen die hij leert kennen in de gemeenschap op het platteland buiten Manosque, worden levendig beschreven. Maar, af en toe raakte ik even de kluts kwijt. Giono heeft de neiging om af en toe door te slaan in het filosofische (heel Frans), maar af en toe ontbrak bij mij dan begrip bij wat er bedoeld werd met de Nederlandse vertaling. Dit was vooral op het einde, wanneer hij ook wat ouder is en meer met zijn schrijverschap bezighoudt. Dit was niet een echte dealbreaker toch.
Maar is het boek voor mij op Pagnol-niveau? Dit boek niet. Maar ik ben wel gemotiveerd genoeg om een ander boek van Giono te lezen!
Kneuterige beschrijvingen van mensen om zich heen, allemaal vanuit een kinderlijk perspectief, gaven het boek enorm veel kleur: alles was mogelijk in het hoofd van jonge Jean. Voornamelijk de beschrijvingen van de figuren die hij vanuit zijn kamerraam ziet, alsook de nieuwe mensen die hij leert kennen in de gemeenschap op het platteland buiten Manosque, worden levendig beschreven. Maar, af en toe raakte ik even de kluts kwijt. Giono heeft de neiging om af en toe door te slaan in het filosofische (heel Frans), maar af en toe ontbrak bij mij dan begrip bij wat er bedoeld werd met de Nederlandse vertaling. Dit was vooral op het einde, wanneer hij ook wat ouder is en meer met zijn schrijverschap bezighoudt. Dit was niet een echte dealbreaker toch.
Maar is het boek voor mij op Pagnol-niveau? Dit boek niet. Maar ik ben wel gemotiveerd genoeg om een ander boek van Giono te lezen!
July 7, 2019
Jon Giorno's autobiographical account of his early 20th century childhood in Provence is a mystical journey teeming with the sights, sounds, and smells of nature: the rolling hills, rivers, and pastures, the low rumbling of thunder and sudden clap of lightning, the quivering musk of rams and ewes, the summer-soaked land vibrating from the trees' roots to the very tips of their leaves, the aching cold right down to the bone in the dead of winter. Like so many children, often alone and unnoticed, he was a listener, soaking up the words of the adults orbiting around him and gleaning from their wisdom a worldview at once tragic and somehow utterly open to joy. He was a silent watcher as well, noting in heart-rending detail their hopes and fears, their dalliances and betrayals, their cruelties and kindnesses. His tender evocation of the flowering of sexual desire in the loins of a child on his way to becoming a man, as evasive and yet brazen as the most knowing come-hither look, captures that mysterious awakening in all its aching beauty and needful pain. And all the while, as Giorno's heart ripens like a blood red grape destined for the wine press, the first World War is brewing, a mighty storm off in the distance.
May 19, 2025
On dit que ´Jean le Bleu’ chante sa chère Provence. Je suis d’accord mais en faisant des restrictions importantes. L’image que l’auteur nous peint de sa terre natale n’est pas idyllique. Il nous montre aussi les coins obscurs, cachés, petits de sa Provence. En fin de compte son récit touche au réalisme magique, à une sorte de panthéisme qui le rapproche de G.G. Marquèz.
February 18, 2010
Jean Giono, an author I have not thought of for a while, was brought back to mind by another reader's (Kathrina Litchfield's) recommendation of a book called "Earth Abides" by George Stewart. Her description of a writing that takes the whole world into account with the human aspect merely a part of that whole made me remember Giono and what a revelation he was when I read him decades ago. Ecosystems, weather, plants, all take part in creating his books--they're not just scenery.
I have to go back and read him again.
I have to go back and read him again.
August 19, 2014
A fictionalized autobiography. Hmmm...
Awww, well, after "The Horseman on the Roof", this was disappointing for me. His writing is amazing, but so many of the stories, well, they reminded me of my Malaysian friend, who speaks excellent English, and can tell me something of which every word is clear as crystal, and I have no idea what she means by it. Something fundamental is lost in transmission. I had the same feeling with this book.
I think "The Man Who Planted Trees" will be better.
Awww, well, after "The Horseman on the Roof", this was disappointing for me. His writing is amazing, but so many of the stories, well, they reminded me of my Malaysian friend, who speaks excellent English, and can tell me something of which every word is clear as crystal, and I have no idea what she means by it. Something fundamental is lost in transmission. I had the same feeling with this book.
I think "The Man Who Planted Trees" will be better.
February 16, 2014
A beautiful memoir in fragments of a boy's childhood. There is something about the fragmented aspect of it that made it more powerful than a chronological telling.
Some incredibly magical passages which will stay with me for a long time.
Seen back-to-back with Marker's Sans Soleil is perfect somehow. We are all searching for our valley.
Some incredibly magical passages which will stay with me for a long time.
Seen back-to-back with Marker's Sans Soleil is perfect somehow. We are all searching for our valley.
October 24, 2018
Le lire en Priovence et entendre chanter les mots tout en le parcourant.
Un bonheur de lecture, une belle rencontre avec une galerie de personanges attachants, intrigants.
Comme il étasit bon de remonter le temps avec Giono et d'imaginer Manosque grouillante de vie, de cris, de misères, de voluptés.
Un beau compagnon de voyage.
Un bonheur de lecture, une belle rencontre avec une galerie de personanges attachants, intrigants.
Comme il étasit bon de remonter le temps avec Giono et d'imaginer Manosque grouillante de vie, de cris, de misères, de voluptés.
Un beau compagnon de voyage.
August 6, 2020
Moyen - « Jean le bleu » n'est pas l'ouvrage à choisir pour découvrir la prose de Jean Giono, du fait d'une structure quelque peu particulière, il reste un régal pour les « initiés
September 21, 2024
Jean le Bleu, publié en 1932, reste selon moi l'un des chefs-d'œuvre de Jean Giono. Ce roman autobiographique est une exploration poétique de l'enfance et de la jeunesse de l'auteur dans la région provençale de Manosque. L'auteur tisse une fresque riche et sensuelle où les souvenirs personnels se mêlent à une vision philosophique et métaphysique du monde. À travers le personnage de Jean, double littéraire de l'auteur, Giono évoque les influences denses et multiples de son éducation, marquées par un paganisme sensuel hérité de son père et une piété catholique profonde transmise par sa mère.
Le père de Giono, cordonnier anarchiste et humaniste, incarne une philosophie de vie ancrée dans le monde matériel et naturel. Cette influence païenne se manifeste par une célébration de la vie simple, une appréciation des plaisirs sensuels et un respect pour la nature. Dans Jean le Bleu, cette approche est visible dans la manière dont Jean développe un lien profond avec la terre et ses cycles, percevant la nature comme une entité vivante et bienveillante. Cette vision trouve écho dans les descriptions luxuriantes des paysages provençaux, où chaque élément naturel semble animé d'une force vitale.
En complément, la mère de Jean Giono, fervente catholique, transmet à son fils le goût de la transcendance et de la verticalité ainsi qu'une foi en la rédemption. Cette influence se reflète dans le roman par une introspection constante et une quête de sens toujours présente.
Trois thèmes fondamentaux structurent à mon sens le roman :
L'Enfance et l'Innocence Perdue :
Le récit suit Jean depuis son enfance insouciante jusqu'à la découverte des dures réalités de la vie adulte. Les premiers chapitres sont empreints de nostalgie, peignant une enfance idyllique en contact étroit avec la nature. Cependant, cette innocence est progressivement érodée par les expériences de la mort, de la guerre et de l'amour perdu.
Le Rapport à la Nature :
La nature joue un rôle central dans Jean le Bleu. Elle est à la fois refuge et miroir des émotions humaines. Giono utilise la nature pour exprimer des thèmes universels tels que le cycle de la vie, la beauté éphémère et la résilience. Les paysages de la Provence deviennent le théâtre des aventures intérieures de Jean, symbolisant à la fois la constance et le changement. Un rapport à la nature charnel et incarné, bien loin de toute forme d'écologisme tel qu'il s'est transformé aujourd'hui.
La Quête Identitaire :
Tout au long du roman, Jean est en quête de sa propre identité. Il explore les valeurs transmises par ses parents et tente de forger son propre chemin entre ces influences d'une très grande richesse.
Le style de Giono nous marque profondément pour sa richesse sensorielle et sa prose poétique. Sa capacité à peindre des paysages vibrants et à capturer l'essence de la Provence transforme le cadre du roman en un personnage à part entière. L'écriture de Giono, marquée par des descriptions détaillées et une syntaxe fluide, plonge le lecteur dans une atmosphère presque onirique. Les métaphores naturelles et les symboles mythologiques abondent, renforçant l'idée d'une union sacrée entre l'homme et la nature. Jean Giono excelle également dans l'art de l'oralité. Ses dialogues, empreints de l'authenticité et du rythme du parler provençal, ajoutent une dimension vivante et colorée à l'œuvre. le style de Giono, en équilibre constant entre le lyrisme et la simplicité, reflète son désir de capturer l'âme de la Provence et de ses habitants.
Bref, car la critique est déjà trop longue : la forme et le fond, l'évocation d'une vie particulière nous permettant de plonger dans l'universel : un chef d'œuvre !!
Le père de Giono, cordonnier anarchiste et humaniste, incarne une philosophie de vie ancrée dans le monde matériel et naturel. Cette influence païenne se manifeste par une célébration de la vie simple, une appréciation des plaisirs sensuels et un respect pour la nature. Dans Jean le Bleu, cette approche est visible dans la manière dont Jean développe un lien profond avec la terre et ses cycles, percevant la nature comme une entité vivante et bienveillante. Cette vision trouve écho dans les descriptions luxuriantes des paysages provençaux, où chaque élément naturel semble animé d'une force vitale.
En complément, la mère de Jean Giono, fervente catholique, transmet à son fils le goût de la transcendance et de la verticalité ainsi qu'une foi en la rédemption. Cette influence se reflète dans le roman par une introspection constante et une quête de sens toujours présente.
Trois thèmes fondamentaux structurent à mon sens le roman :
L'Enfance et l'Innocence Perdue :
Le récit suit Jean depuis son enfance insouciante jusqu'à la découverte des dures réalités de la vie adulte. Les premiers chapitres sont empreints de nostalgie, peignant une enfance idyllique en contact étroit avec la nature. Cependant, cette innocence est progressivement érodée par les expériences de la mort, de la guerre et de l'amour perdu.
Le Rapport à la Nature :
La nature joue un rôle central dans Jean le Bleu. Elle est à la fois refuge et miroir des émotions humaines. Giono utilise la nature pour exprimer des thèmes universels tels que le cycle de la vie, la beauté éphémère et la résilience. Les paysages de la Provence deviennent le théâtre des aventures intérieures de Jean, symbolisant à la fois la constance et le changement. Un rapport à la nature charnel et incarné, bien loin de toute forme d'écologisme tel qu'il s'est transformé aujourd'hui.
La Quête Identitaire :
Tout au long du roman, Jean est en quête de sa propre identité. Il explore les valeurs transmises par ses parents et tente de forger son propre chemin entre ces influences d'une très grande richesse.
Le style de Giono nous marque profondément pour sa richesse sensorielle et sa prose poétique. Sa capacité à peindre des paysages vibrants et à capturer l'essence de la Provence transforme le cadre du roman en un personnage à part entière. L'écriture de Giono, marquée par des descriptions détaillées et une syntaxe fluide, plonge le lecteur dans une atmosphère presque onirique. Les métaphores naturelles et les symboles mythologiques abondent, renforçant l'idée d'une union sacrée entre l'homme et la nature. Jean Giono excelle également dans l'art de l'oralité. Ses dialogues, empreints de l'authenticité et du rythme du parler provençal, ajoutent une dimension vivante et colorée à l'œuvre. le style de Giono, en équilibre constant entre le lyrisme et la simplicité, reflète son désir de capturer l'âme de la Provence et de ses habitants.
Bref, car la critique est déjà trop longue : la forme et le fond, l'évocation d'une vie particulière nous permettant de plonger dans l'universel : un chef d'œuvre !!
July 6, 2025
De machteloze jongen wordt een man. Ik begon aan 'De Blauwe Jongen' (1932) met de verwachting van een weemoedige plattelandsidylle over tienerjaren in de Provence. Eerste liefdes, onbereikbare vrouwen, het pijnlijke besef dat de eigen ouders imperfect zijn en het onvermijdelijke verliezen van de onschuld. In zekere zin komen zulke herkenbare 'coming of age' thema's ook terug in Jean Giono's geromantiseerde autobiografie. Maar de herinneringen van Giono zijn gemener en wreder dan de nostalgische gloed doet vermoeden. Naast zinnelijke sfeerbeschrijvingen is bij deze Franse auteur de lelijkheid van de menselijke natuur nooit ver weg. Dwingende obsessies naar lichamelijk verval en menselijke tragiek. Zoals in de kinderfantasieën waarin een jonge Jean zijn ideale vrouwbeeld terugziet in een schimmelplek of als hij een platonische relatie opbouwt met een sekswerker.
Ook qua vorm is 'De Blauwe Jongen' (1932) geen traditionele verwordingsgeschiedenis. Het boek leest als een verzameling losse, surrealistische observaties met enige samenhang. Wat dat betreft is de psychologische ontwikkeling van de kleine Jean ook minimaal. Zijn verloren onschuld lijkt meer bedoeld om iets groters te schetsen: de aanloop naar de Eerste Wereldoorlog. De gewelddadige impulsen van een vorige generatie en de naïviteit van jongeren. Hoe onwetend waren Jean en zijn leeftijdsgenoten over welke hoge prijs zij moesten betalen voor de fouten van hun ouders!? De jongen die droomt van zijn eigen toekomst, is niet voorbereid op toekomstige gruwelen die elk verbeeldingsvermogen zullen tarten. Een inmiddels volwassen ik-verteller moet echter erkennen dat er in zijn jongere zelf dezelfde duisternis sluimerde als in de ouderen waaraan hij zich spiegelde.
'De Blauwe Jongen' (1932) is beslist geen onprettige roman door het stilistische vernuft van de auteur, maar op een emotioneel niveau roept het weinig op. De onsympathieke personages maken geen noemenswaardige groei door. Het cryptische plot meandert langs bitterzoete anekdotes, surrealistische jongensfantasieën en alledaagse observaties. Bij vlagen bloedmooi proza met een meer poëtische inslag, maar even zo vaak onuitstaanbaar en willekeurig. Zeker ook omdat alles doordrongen is van seksuele frustraties en gewelddadige impulsen. Toch blijft het fascinerend hoe Giono in 'De Blauwe Jongen' (1932) met zijn consequent eigen stijl jeugdige onschuld laat overlopen in oorlogstrauma's. Of zoals het naïeve kind en de getraumatiseerde volwassene evenredig machteloos staan tegenover de tijdingen van de geschiedenis.
Ook qua vorm is 'De Blauwe Jongen' (1932) geen traditionele verwordingsgeschiedenis. Het boek leest als een verzameling losse, surrealistische observaties met enige samenhang. Wat dat betreft is de psychologische ontwikkeling van de kleine Jean ook minimaal. Zijn verloren onschuld lijkt meer bedoeld om iets groters te schetsen: de aanloop naar de Eerste Wereldoorlog. De gewelddadige impulsen van een vorige generatie en de naïviteit van jongeren. Hoe onwetend waren Jean en zijn leeftijdsgenoten over welke hoge prijs zij moesten betalen voor de fouten van hun ouders!? De jongen die droomt van zijn eigen toekomst, is niet voorbereid op toekomstige gruwelen die elk verbeeldingsvermogen zullen tarten. Een inmiddels volwassen ik-verteller moet echter erkennen dat er in zijn jongere zelf dezelfde duisternis sluimerde als in de ouderen waaraan hij zich spiegelde.
'De Blauwe Jongen' (1932) is beslist geen onprettige roman door het stilistische vernuft van de auteur, maar op een emotioneel niveau roept het weinig op. De onsympathieke personages maken geen noemenswaardige groei door. Het cryptische plot meandert langs bitterzoete anekdotes, surrealistische jongensfantasieën en alledaagse observaties. Bij vlagen bloedmooi proza met een meer poëtische inslag, maar even zo vaak onuitstaanbaar en willekeurig. Zeker ook omdat alles doordrongen is van seksuele frustraties en gewelddadige impulsen. Toch blijft het fascinerend hoe Giono in 'De Blauwe Jongen' (1932) met zijn consequent eigen stijl jeugdige onschuld laat overlopen in oorlogstrauma's. Of zoals het naïeve kind en de getraumatiseerde volwassene evenredig machteloos staan tegenover de tijdingen van de geschiedenis.
September 21, 2024
Ik vond dit boek, een autobiografie van de auteur als kind, beduidend minder goed dan de romans de ik van hem las.
Het was niet boeiend geschreven, nogal warrig en ongestructureerd en het raakte me niet. Ik had zelfs moeite om het uit te lezen.
Terwijl veel auteurs op hun best zijn als ze persoonlijke verhalen vertellen, is dit hier net omgekeerd.
Het was niet boeiend geschreven, nogal warrig en ongestructureerd en het raakte me niet. Ik had zelfs moeite om het uit te lezen.
Terwijl veel auteurs op hun best zijn als ze persoonlijke verhalen vertellen, is dit hier net omgekeerd.
August 13, 2019
A beautiful book I couldn't always understand. Giono tells the story of a childhood in provincial France and of growing up ... The beauty is in the world seen as a boy, but often the writing alluded to a way a life I couldn't comprehend very well which led me of missing the metaphors.
October 18, 2018
This is a beautiful book - beautiful writing, the Provencal setting, the feeling for people and community and nature! A wonderful work of art.
July 31, 2023
Smelly, touchy, tasty, spirited.
July 28, 2024
Some of the stories were ok…others not so much..everyone dies it seems
October 12, 2024
Traag lezend boek, op de rand van saai maar het heeft iets.
Read
November 11, 2024lichtvoetige nostalgie mixt pallieter en pagnol
December 26, 2024
Lu au collège, je ne l'avais pas vraiment aimé.
Il faudrait que je l'ajoute dans ma pile "A relire"...
Il faudrait que je l'ajoute dans ma pile "A relire"...
April 3, 2025
L'enfer existe, je viens d'en faire l'expérience, il se situe sur les chemins de Manosque.
August 18, 2024
Jean Giono seems to be the epitaph for lazy Provence living, but this is absolutely not the reality. Onnthe contrary: I find the novel at times very shocking (when eg. 5 villagers hang themselves.
July 21, 2025
Volgens de achterflaptekst behelst “De blauwe jongen” van Jean Giono een ‘geromantiseerde autobiografie’ met ‘herinneringen aan zijn jeugd in Manosque’. Eerder bezorgde deze auteur me veel leesplezier met “De man die bomen plantte” en “De grote kudde”, en mijn verwachtingen waren dan ook hooggespannen toen ik het boek begon te lezen.
Helaas bleek het daar in de verste verte niet aan te voldoen. De stijl van schrijven is veel te poëtisch naar mijn smaak, metaforen en allegorieën zijn schering en inslag, en de lezer krijgt Giono’s herinneringen wel heel fragmentarisch geserveerd. De tekst is door de bank genomen rommelig, en niet zelden kan ik er eigenlijk geen touw aan vastknopen – kwesties van kop noch staart en kant noch wal. Een uitzondering hierop vormt de wat uitgebreidere beschrijving van een paar gebeurtenissen die de auteur blijkbaar meer de moeite waard heeft geacht, zoals de vreemdgang en de stiekeme vlucht uit het dorp van de bakkersvrouw.
Gehoopt had ik op een levendige weergave van het alledaagse leven van een kind op het Franse platteland, zoals die van Robert Sabatier in “Les Noisettes sauvages” – naar wiens stem ik gefascineerd luisterde toen hij dat boek voor de radio voorlas in de eerste zomer dat ik in de Morvan verbleef, in 1979. Vanzelfsprekend zijn beide boeken niet zonder meer met elkaar te vergelijken: de jeugd van Giono (1895-1970) ligt nog wat verder in het verleden dan die van Sabatier (1923-2012) en de Haute-Provence waar Manosque is gelegen zal toch een andere couleur locale en geografische omstandigheden kennen en gekend hebben dan de Haute-Loire waar we Sabatiers Saugues moeten zoeken. Het is op andere bodem dat genoemde auteurs hun kleurrijke jeugd hebben doorgemaakt, maar wat had ik graag gezien dat Jean Giono de beschrijving van zijn herinneringen op veel ‘aardsere’ wijze had vormgegeven.
Helaas bleek het daar in de verste verte niet aan te voldoen. De stijl van schrijven is veel te poëtisch naar mijn smaak, metaforen en allegorieën zijn schering en inslag, en de lezer krijgt Giono’s herinneringen wel heel fragmentarisch geserveerd. De tekst is door de bank genomen rommelig, en niet zelden kan ik er eigenlijk geen touw aan vastknopen – kwesties van kop noch staart en kant noch wal. Een uitzondering hierop vormt de wat uitgebreidere beschrijving van een paar gebeurtenissen die de auteur blijkbaar meer de moeite waard heeft geacht, zoals de vreemdgang en de stiekeme vlucht uit het dorp van de bakkersvrouw.
Gehoopt had ik op een levendige weergave van het alledaagse leven van een kind op het Franse platteland, zoals die van Robert Sabatier in “Les Noisettes sauvages” – naar wiens stem ik gefascineerd luisterde toen hij dat boek voor de radio voorlas in de eerste zomer dat ik in de Morvan verbleef, in 1979. Vanzelfsprekend zijn beide boeken niet zonder meer met elkaar te vergelijken: de jeugd van Giono (1895-1970) ligt nog wat verder in het verleden dan die van Sabatier (1923-2012) en de Haute-Provence waar Manosque is gelegen zal toch een andere couleur locale en geografische omstandigheden kennen en gekend hebben dan de Haute-Loire waar we Sabatiers Saugues moeten zoeken. Het is op andere bodem dat genoemde auteurs hun kleurrijke jeugd hebben doorgemaakt, maar wat had ik graag gezien dat Jean Giono de beschrijving van zijn herinneringen op veel ‘aardsere’ wijze had vormgegeven.
January 7, 2017
J'ai lu ce livre il y a longtemps. Il était sur ma liste de classe. Et j'ai de très bon souvenirs de cette lecture, même si je reconnais que j'étais peut-être un peu jeune pour vraiment apprécier. En tout cas la plume de Jean Giono m'a marqué et je pense que j'ai aussi beaucoup aimé les descriptions d'une région qui me tient à cœur.
July 13, 2008
So far so good, fitting well with this beautiful but somewhat tumultuous spring.
August 15, 2011
D'origine autobiographique, cette œuvre nous livre des fragments de la vie de Jean Giono.
December 30, 2016
Like eating a rich cheesecake--excellent, but best in small doses.
Displaying 1 - 28 of 28 reviews