‘Een ontroerende roman. Vargas Llosa weet opnieuw te raken. Zijn gloedvolle beschrijvingen over de liefde tussen de rijke witte Toni, die zijn familie in de ban doet om te kunnen trouwen met de arme, zwarte Lala en de rol die de marinera’s, walsen en polka’s spelen in het leven van menig Peruaan, ontroeren.’**** NRC
In zijn nieuwe roman keert Nobelprijswinnaar Vargas Llosa terug naar zijn Peru. Aan de hand van de levendige geschiedenis van de Peruaanse muziek, komen het land, zijn politiek en cultuur tot leven.
De Peruaanse journalist Toño Azpilcueta ademt en leeft Peruaanse muziek. Helaas wordt hij (nog) niet erkend als schrijver en kan hij zijn enorme kennis alleen kwijt in goedkope tijdschriften die hem weinig betalen. Op een avond gaat Toño naar een concert van een gitarist van wie hij nog nooit heeft gehoord. Zijn naam is Lalo Molfino, en zodra de eerste akkoorden klinken beseft Toño dat hij naar iemand luistert met een verbazingwekkend talent. In zijn artikel voorspelt hij een succesvolle carrière voor Lalo Molfino, maar enige tijd later komt hij erachter dat de muzikant in volledige anonimiteit is overleden. Wie was Lalo Molfino? Waarom lijkt niemand zich zijn naam of zijn muziek te herinneren?
Toño begint aan een reis door Peru, vastbesloten een boek te schrijven over Lalo Molfino en de cultuur van zijn land in het licht van de muziek. De muziek die ontstond in de armste achterafstraten van Lima en het wonder verrichtte om, misschien wel voor het eerst, alle Peruanen onder dezelfde hemel te verenigen.
Ik draag mijn stilte op aan jou is een prachtig en bijzonder boek; een hommage aan Peru en de verbroederende kracht van muziek en taal.
In de pers
‘Je veert weer op bij het ontroerende slot, dat een extra lading krijgt doordat je weet dat dit zijn allerlaatste roman is. Die wetenschap stemt weemoedig. Het is eigenlijk niet goed voor te stellen dat er met Ik draag mijn stilte op aan jou een einde is gekomen aan vijfenzestig jaar monumentaal schrijverschap. Zo verslaafd als Vargas Llosa was aan het schrijven, zo verknocht raakte je als lezer aan het vooruitzicht van altijd weer een nieuw boek dat ertoe doet.’ de Volkskrant
‘Vargas Llosa slaagt erin deze roman drie lagen mee te geven. Eé de lezer gaat samen met Azpilcueta op zoek naar het mysterieuze verleden van die geniale gitarist. Vargas Llosa steekt de draak met hoe intellectuelen in de ban kunnen raken van allerlei al te absolute gedachtenspinsels. En de geschiedenis van de Peruaanse wals wordt en passant, maar toch ook wel weer heel mooi, tastbaar en met veel gevoel voor details uit de doeken gedaan. En dan is er nog een vierde laag. Want dit boek gaat ook over hoe onmogelijk of bijna onmogelijk het is om een gecompliceerd meesterwerk te schrijven. Vargas Llosa deed zelf eerder gewaagde, bijna ónmogelijke dingen in zijn romans. Ook dit boek heeft iets van een waagstuk. Een heel onderhoudende roman.’ Trouw
‘Vargas Llosa hoort bij de schrijvers die je hele leven bij je blijven. Ik heb al zijn boeken gelezen en het is alsof hij familie is geworden. Hij schreef relevante en vooral ook ontzettend spannende verhalen.’ Maarten Steenmeijer in VPRO Gids
‘Een literair fenomeen. Vargas Llosa is in staat vanuit één centrale locatie, een kadettenschool of een kroeg bijvoorbeeld, een volstrekt overtuigende, rijkgeschakeerde wereld neer te zetten.
Jorge Mario Pedro Vargas Llosa, 1st Marquess of Vargas Llosa, more commonly known as Mario Vargas Llosa, was a Peruvian novelist, journalist, essayist, and politician. Vargas Llosa was one of the Spanish language and Latin America's most significant novelists and essayists and one of the leading writers of his generation. Some critics consider him to have had a more substantial international impact and worldwide audience than any other writer of the Latin American Boom. In 2010, he won the Nobel Prize in Literature "for his cartography of structures of power and his trenchant images of the individual's resistance, revolt, and defeat". Vargas Llosa rose to international fame in the 1960s with novels such as The Time of the Hero (La ciudad y los perros, 1963/1966), The Green House (La casa verde, 1965/1968), and the monumental Conversation in The Cathedral (Conversación en La Catedral, 1969/1975). He wrote prolifically across various literary genres, including literary criticism and journalism. His novels include comedies, murder mysteries, historical novels, and political thrillers. He won the 1967 Rómulo Gallegos Prize and the 1986 Prince of Asturias Award. Several of his works have been adopted as feature films, such as Captain Pantoja and the Special Service (1973/1978) and Aunt Julia and the Scriptwriter (1977/1982). Vargas Llosa's perception of Peruvian society and his experiences as a native Peruvian influenced many of his works. Increasingly, he expanded his range and tackled themes from other parts of the world. In his essays, Vargas Llosa criticized nationalism in different parts of the world. Like many Latin American writers, Vargas Llosa was politically active. While he initially supported the Cuban revolutionary government of Fidel Castro, Vargas Llosa later became disenchanted with its policies, particularly after the imprisonment of Cuban poet Heberto Padilla in 1971, and later identified as a liberal and held anti-left-wing ideas. He ran for the presidency of Peru in 1990 with the center-right Frente Democrático coalition, advocating for liberal reforms, but lost the election to Alberto Fujimori in a landslide. Vargas Llosa continued his literary career while advocating for right-wing activists and candidates internationally following his exit from direct participation in Peruvian politics. He was awarded the 1994 Miguel de Cervantes Prize, the 1995 Jerusalem Prize, the 2010 Nobel Prize in Literature, the 2012 Carlos Fuentes International Prize, and the 2018 Pablo Neruda Order of Artistic and Cultural Merit. In 2011, Vargas Llosa was made the Marquess of Vargas Llosa by Spanish king Juan Carlos I. In 2021, he was elected to the Académie française.