The Conquest of Plassans

Les Rougon-Macquart #4

by Émile Zola, Helen Constantine, Patrick McGuinness

'Abbe Faujas has arrived!'
The arrival of Abbe Faujas in the provincial town of Plassans has profound consequences for the community, and for the family of Francois Mouret in particular. Faujas and his mother come to lodge with Francois, his wife Marthe, and their three children, and Marthe quickly falls under the influence of the priest. Ambitious and unscrupulous, Faujas gradually infiltrates into all quarters of the town, intent on political as well as religious conquest. Intrigue, slander, and insinuation tear the townsfolk apart, creating suspicion and distrust, and driving the Mourets to ever more extreme actions.
The fourth novel in Zola's Rougon-Macquart sequence, The Conquest of Plassans returns to the fictional Provencal town from which the family sprang in The Fortune of the Rougons. In one of the most psychological of his novels, Zola links small-town politics to the greater political and national dramas of the Second Empire.
The first modern translation for more than fifty years and the first critical edition, features a fascinating introduction and helpful notes by Man Booker Prize nominated novelist and poet Patrick McGuinness.
ABOUT THE SERIES: For over 100 years Oxford World's Classics has made available the widest range of literature from around the globe. Each affordable volume reflects Oxford's commitment to scholarship, providing the most accurate text plus a wealth of other valuable features, including expert introductions by leading authorities, helpful notes to clarify the text, up-to-date bibliographies for further study, and much more."

Genres: Classics, France, French Literature, Fiction, 19th Century, Literature, Roman

307 pages, Paperback

First published January 1, 1874

About the author

Émile Zola was a prominent French novelist, journalist, and playwright widely regarded as a key figure in the development of literary naturalism. His work profoundly influenced both literature and society through its commitment to depicting reality with scientific objectivity and exploring the impact of environment and heredity on human behavior. Born and raised in France, Zola experienced early personal hardship following the death of his father, which deeply affected his understanding of social and economic struggles—a theme that would later permeate his writings.
Zola began his literary career working as a clerk for a publishing house, where he developed his skills and cultivated a passion for literature. His early novels, such as Thérèse Raquin, gained recognition for their intense psychological insight and frank depiction of human desires and moral conflicts. However, it was his monumental twenty-volume series, Les Rougon-Macquart, that established his lasting reputation. This cycle of novels offered a sweeping examination of life under the Second French Empire, portraying the lives of a family across generations and illustrating how hereditary traits and social conditions shape individuals’ destinies. The series embodies the naturalist commitment to exploring human behavior through a lens informed by emerging scientific thought.
Beyond his literary achievements, Zola was a committed social and political activist. His involvement in the Dreyfus Affair is one of the most notable examples of his dedication to justice. When Captain Alfred Dreyfus was wrongfully accused and convicted of treason, Zola published his famous open letter, J’Accuse…!, which condemned the French military and government for corruption and anti-Semitism. This act of courage led to his prosecution and temporary exile but played a crucial role in eventual justice for Dreyfus and exposed deep divisions in French society.
Zola’s personal life was marked by both stability and complexity. He married Éléonore-Alexandrine Meley, who managed much of his household affairs, and later had a long-term relationship with Jeanne Rozerot, with whom he fathered two children. Throughout his life, Zola remained an incredibly prolific writer, producing not only novels but also essays, plays, and critical works that investigated the intersections between literature, science, and society.
His legacy continues to resonate for its profound impact on literature and for his fearless commitment to social justice. Zola’s work remains essential reading for its rich narrative detail, social critique, and pioneering approach to the realistic portrayal of human life. His role in the Dreyfus Affair stands as a powerful example of the intellectual’s responsibility to speak truth to power.

Reviews

[Luís · Rating 4 out of 5]

If, until now, Zola tried to make us understand the roughness of his characters, almost attracting sympathy, at least understanding, I found that there is much more perspective in this volume. This bourgeois couple will be destroyed by a situation that ultimately oppresses them, and Zola does not seek any escape or extenuating circumstances. No more than on the rest of the excellent society of Plassans, filled with highly uninteresting people and novelists. It is a novel in which the story folds in on itself, forming a circle that will gradually implode.
Another excellent step in my chronological reading of Rougon-Macquart is slightly mixed up compared to the previous volumes. So hop to the following (s)!

[Sana · Rating 4 out of 5]

خانواده اى پنج نفره در آرامشى نسبى در شهر كوچكى به نام "پلاسان"زندگى مى كردند تا اينكه موره پدر خانواده با اينكه رابطه خوبى با مذهب نداشت تصميم مى گيرد طبقه دوم منزل را به كشيشى به نام فوژا كه با مادرش زندگى مى كند اجاره دهد.اما در سر اين كشيش غريبه و مرموز كه ظاهرى آرام و ساده دارد،افكار و دسائسى در حال جان گرفتن و رشد كردن مى باشند!او به فتح "پلاسان"مى انديشد و براى اين فتح يك روند آرام و هوشمندانه را در پيش مى گيرد...

فتح پلاسان چهارمین رمان از مجموعه بیست جلدی خاندان روگن ماکار هست كه برخلاف کتاب‌های ديگه اين مجموعه، در این اثر نماینده‌ای از طبقه کارگر در مقابل بورژوازی قرار نداره. از جمله موارد مهمى كه اميل زولا در اين اثر بهشون توجه داشته عبارتند از:ريا و تزوير رايج در بين نمايندگان مذهب و سياست،درگيرى هاى سياسى و جناحى و تمركز بر روى همه اتفاقاتى كه در پشت پرده اين كشمكش ها در جريانه،سير اتفاقات و تغییرات روحی انسان‌ها و ظلمى كه ما آدم ها با شايعات باطل و تهمت هامون نسبت به همديگه ميتونيم داشته باشيم،و مواردى از اين دست.


شخصيت پردازى هاى درجه يک اين اثر به همراه يک موضوع ملموس و ناب كه نويسنده توانمند #فرانسوى بدون زياده گويى و توصيف هاى اضافه براى روايت انتخاب كرده بود و ترجمه فوق العاده مرحوم اميرمكری دست در دست هم دادن تا من از خوندن اين اثر خوشخوان نهايت لذت رو ببرم.

[Ali Salehi · Rating 2 out of 5]

دوستان قراره راجع به «فتح پلاسان» از «امیل زولا» صحبت کنیم.
کتابی که نویسنده‌ش در نقد من هیچ تقصیری نداره.
به چهار علت کتاب برام فاقد هیچ لذتیه :
1.چاپ نشدن و نخواندن کتاب قبلی «خانواده روگن»
2.ترجمه بدست مترجمی که نه مترجم بوده و نه سواد ترجمه ادبیات رو داره.
3.اسپویل هایی که در کامنت های گودریدز خوندم.
4.حال و اوضاعی که دوستانم در گودریدز ازش به خوبی مطلع هستن.
اما بپردازیم به کتاب :
زولا در این رمان ، بر خلاف اثری که ایرانیان به مراتب بیشتر باهاش آشنا هستن (ژرمینال) ، فرم ادبی‌ش کاملا متفاوته. در این اثر بر خلاف «ژرمینال» ، «زولا» تحت تاثیر ناتورالیست خشن زمانه خودش قرار میگیره و این ضعف اثر در پایان بندیش حساب میشه.
شخصیت های اثر ، مستقل و صرف رمان نیستن و داستان ادامه داستان «خانواده روگن دوگار» هست به همین علت زولا چون اونجا شخصیت ها رو خوب بهشون پرداخته و شخصیت سازی کرده دیگه اینجا هم نیازی ندیده که به همون افراد بپردازه و شخصیت پردازی کنه.
زولا در این اثر مثل ژرمینال ، تلاش بر نشون دادن ضعف های فکری و سیاسی جامعه زمانه خودش و حتی دیگر زمانه هاست و چیزی که باعث میشه بتونیم بگیم کتاب بد نیست همینه.
تاثیر و نفوذ دین در زندگی عام مردم ، نفوذ قدرتمندان و ثروتمندان بر سیاست جامعه ، سیاستمداران کوته فکر ، مردم زود باور ، محبوبیت مذهبیون بین مردم و در نهایت رو نمایی از فرمول «شکست دادن جامعه» همه و همه موضوعاتی هستن که کتاب بهشون پرداخته و در محتوا هم خداییش خوب عمل کرده. برای همین نمیتونم بگم کتاب ضعیفه ؛ انتشارات نیلوفر ضعیفه که کتاب قبلی رو با عنوان «خانواده روگن دوگار» با یک ترجمه محشر از استاد ترجمه زبان فرانسه ایران ، در اختیار داره ولی همچنان بعد از گذشت چهل و اندی سال دست به حروف چینی ، ویراستاری و یک چاپ و جلد جدید دست نمیزنه.
در ارتباط با ترجمه (صرفا چون دیدم هیچکس درباره ترجمه سخنی نگفته) :
جناب «هوشنگ امیرمکری» ، دیپلمات و سفیر ایرانی در فرانسه ، مسلط به زبان های فرانسوی و انگلیسی و آشنا با زبان آلمانی ، شاید سفیر دیپلمات خوبی بودن اما مترجم هرگز. عدم رعایت دستور زبان فارسی ، عدم توجه به متن ، فقدان دقت در ترجمه ، فقدان ویراستاری متن ، باعث شدن لذت از متن بطور کافی برای خواننده ایجاد نشه.
ترجمه نکردن عباراتی مثل «آبه» (به معنای کشیش) باعث میشه این لغت در ذهن خواننده فارسی زبان فاقد تسلط به زبان فرانسه ، یک اصطلاح ، صفت یا منسب و یا حتی جزئی از اسم شخص باشه.
این صرفا یکی از ایرادات ترجمه جناب «امیر مکری» بود و امیدوارم نشر نیلوفر یا به فکر یک ترجمه جدید از اثر باشه (که به عقیده اینجانب نیازی نیست) یا به فکر یک ویراستاری بدست شخصی که هم به فرانسه مسلطه و هم به زبان فارسی.
در ارتباط با صحافی : واقعا انتشارات های نیلوفر و همرمس باید به فکر یک صحافی اساسی برای آثار بسیار خوبی که چاپ میکنه باشن. من علنن دارم فقط پول به صحافی ها میدم.

[Maziyar Yf · Rating 3 out of 5]

فتح پلاسان کتابی ایست از امیل زولا ، نویسنده سرشناس فرانسوی . کتاب او تقابل‌ها و کشمکش‌های سیاسی و جناحی درون طبقه ثروتمند و سرمایه دار ، شهر خیالی پلاسان را به تصویر می‌کشد که با ورود کشیشی غریبه آرامش ظاهری شهر به هم می‌خورد و گویی رقابتی نفس‌گیر برای کسب قدرت و ثروت هم در خانواده و هم در شهر آغاز می‌شود.
فتح پلاسان را می توان داستان دو فتح و یا پیروزی ظاهری و یک شکست واقعی دانست ، قهرمان یا ضد قهرمان داستان او کشیشی فقیر و دون پایه است که به همراه مادرش به شهر پلاسان آمده و در خانه فرد ثروتمندی از خانواده روگن ماگار ساکن می شود . او و خانواده ، با نیرنگ و فریب کم کم ارزش ها و خواسته های خود را به خانواده تحمیل کرده و همزمان در دو جبهه خانواده و شهر پیشرفت می کنند .
او نه تنها در جلب نظر خانواده موفق است، بلکه قلب مردم شهر پلاسان را نیز فتح کرده . با سخنان فریبنده و وعده‌های امیدوارکننده و رفتاری سرشار از تظاهر، خود را به عنوان منجی و رهبر معنوی مردم معرفی می‌کند و در این راه، از قدرت ایمان و باورهای مذهبی نیز به نفع خود بهره می‌برد.
اما در ورای این پیروزی‌های ظاهری، شکستی عمیق در حال رقم خوردن است. کشیش در دام قدرت و ثروت گرفتار شده و به تدریج، ایمان و ارزش‌های واقعی خود را از دست داده و چهره واقعی خود را نشان می دهد. کشیش به موجودی فاسد و قدرت‌طلب تبدیل می‌شود که برای رسیدن به اهداف خود از هیچ ظلم و ستمی فروگذار نمی‌کند.
فراتر از این تقابل و کشمکش ها ، زولا تصویری از فرانسه قرن نوزده ، در زمان ناپلئون سوم را هم نشان می دهد ، جامعه ای سرشار از ریا و فساد ، با مردمانی قدرت طلب . در این میان، نقش کشیشان در گسترش فساد و تباهی، را باید کلیدی دانست. زولا با ظرافت و تیزبینی، نقاب تزویر و فریب را از چهره کشیشان برداشته و نشان می‌دهد که چگونه آنها از قدرت دین و ایمان برای رسیدن به اهداف خود سوءاستفاده می‌کنند.
دنیای پلاسان، آینه‌ای تمام‌عیار از جامعه‌ای فاسد و تباه است که در آن، زشتی، حقارت، سیاهی و پستی بر نور و عدالت چیره شده است. در این دنیای آشفته، شخصیت‌ها به جای تلاش برای عدالت و رستگاری، در گردابی از پستی و فرومایگی گرفتار شده‌اند و گویی برای رسیدن به مقام قهرمانی، مسابقه‌ای جانانه در پیش گرفته‌اند.
اما چنانکه زولا نشان می دهد ، این قهرمانی پوچ و توهمی بیش نیست. در این دنیای فاسد، هیچ قهرمانی واقعی وجود ندارد و هر تلاشی برای رسیدن به قدرت و مقام، به تباهی و سقوط منجر می‌شود.
یکی از ویژگی های بارز سبک ناتورالیسم زولا، تمرکز بر جزئیات دقیق و واقعی است. این توجه به جزئیات در رمان فتح پلاسان نیز به وضوح قابل مشاهده است. زولا با دقت و ظرافت، خصوصیات ظاهری و روحی شخصیت ها، مکان وقوع داستان و روند وقایع را به تصویر کشیده. با این حال، این تاکید بر جزئیات گاه باعث کند شدن روند داستان می شود. توصیفات طولانی و دقیق زولا، ممکن است برای برخی خوانندگان خسته کننده باشد و از هیجان و جذابیت داستان بکاهد.
فتح پلاسان و فیلم بانو
بانو فیملمی ایست به کارگردانی و نویسندگی کارگردان فقید داریوش مهرجویی ، فیلم او داستان زنی تنها و ثروتمند است که به منظور رهایی از تنهایی ، خانه و زندگی خود را در اختیار گروهی از افراد فقیر و یا پاپتی قرار می دهد . او که ابتدا از تصمیم خود سخت خشنود است ، با دیدن تضاد فرهنگی شدید و دزدی های مهمانان خود ، کم کم تغییر کرده و مجبور به گرفتن تصمیم هایی سخت می شود . اثر برجسته استاد را که نقدی بر طبقه فقیر دانسته اند ، با تفاوت هایی فتح پلاسان را به خاطرم می آورد . با این تفاوت مهم که زولا با قرار دادن فقر و مذهب در کنار یکدیگر ، ترکیب خطرناک تری ساخته است .

[Helga · Rating 5 out of 5]

He appeared to be in a daze as he stood there leaning against the mantelpiece, a far-off look in his eyes. He was the master now and no longer needed to act contrary to his instincts; he could stretch out his hand, take hold of the town, and make it tremble. His gaunt dark figure filled the drawing room. Gradually the armchairs had been pulled closer together, forming a circle around him. The men expected him to express his satisfaction. The women implored him with their looks, like subservient slaves.

The fourth novel of the The Rougon-Macquart series is set in the sleepy town of Plassans and centers on Francois Mouret and his wife Marthe (Rougon) who live their somewhat normal and agreeable life along with their three children and their cook.
But Mourets' pleasant life and the lives of the inhabitants of the idyllic town of Plassans changes for the worse when the ambitious and sinister Abbé Faujas and his mother arrive in town and rent rooms in Mouret’s house.

The town was positively terrified when they saw this conqueror of their own making grow into a monster.

The main theme of this book is religious hypocrisy, deception and political machinations.

[eve · Rating 5 out of 5]

vraiment trop fort … un bijou de construction, des personnages absolument parfaits dans leurs acharnements et leurs vices, un propos rêche sur l’hypocrisie et le matérialisme absolu de la société du XIXe siècle, tout ça avec la plume rigoureuse et flamboyante de Zola … je l’adore … et puis cette circularité, ces indices, cette tension entre politique et religion mourante, tout est génial et il rejoint sans conteste mes romans préférés de Zola

mon avis en vidéo : https://youtu.be/Hh7WmAxSrNw

[bookstories_travels🪐 · Rating 5 out of 5]

Quinta novela de Émile Zola que leo, y cuarta de la saga familiar de los Rougon-Macquart , esa serie en la que el autor bosquejaba un retrato fiel de la sociedad francesa durante el Segundo Imperio, representando los cambios de todo tipo que hubo en ese periodo, según los principios de la novela naturalista. Y como siempre, Zola no defrauda. Tras la pequeña decepción que me lleve el año pasado con “Thérèse Raquin” (aunque sigo pensando que eso se debió más a las circunstancias en que lo leí que a la propia obra en si. O al menos eso espero) este autor francés me ha vuelto a demostrar lo que es sufrir de verdad leyendo un libro, y cerrarlo con una sensación de angustia extrema en el cuerpo y de pena absoluta por sus protagonistas. Eso es lo que me ha pasado con la mayoría de lecturas que hecho con él. Y esta vez tampoco ha sido una excepción. Y, por supuesto, también me ha recordado porque es un autor que pese a que me hace sufrir tanto también me encanta como escribe, porque aquí vuelve a dejar claro porque es uno de los grandes de las letras de la literatura francesa y universal y como se hace una literatura de calidad en todos los sentidos.

En la ciudad provincial de Plassans vive el matrimonio formado por los primos Francois Mouret y Marthe Rougon, junto a sus tres hijos. La apacible vida burguesa de la familia se desmorona lentamente cuando deciden alquilar la parte de arriba de su casa al padre Faujas, un clérigo recién llegado al lugar con su madre. Ambicioso y pagado de si mismo, Faujas ha llegado dispuesto a hacerse con el control de la ciudad. Y empezara por dominar el hogar de los Rougon, desposeyendo a sus habitantes ya no solo de sus bienes materiales, también de sus propias personalidades y su cordura.

Tengo que reconocer que la novela, al principio, no terminaba de convencerme ni de emocionarme. Me costó mucho entrar completamente en ella. Pero cuando lo hice fue imposible para mí dejar de leerla hasta terminarla. Quizás porque ya me conozco como son las cosas con el siempre querido Zola, pero desde el minuto uno he percibido en esta lectura una atmósfera abocada a la tragedia y a la miseria humana en las que se ha ido ahondado a medida que la narración iba avanzando.

Y de que manera.

Desde prácticamente el principio era incapaz de ver por donde iban a ir los tiros en esta obra. De ahí que con cada giro de guión y con cada una de las desgracias que acontecían en la novela me fuera sorprendiendo más, quedándome más impactada en cada momento mientras veía como el auge del padre Faujas bebía de la decadencia de los Mouret. En los dos primeros capítulos no se encontramos ante un cuadro nítidamente pintado, que ilustra la ordenada y tranquila vida de los Mouret, hasta entonces perfecta y aburridamente normal. Este cuadro, cuando llegamos a los últimas páginas de la novela, ha desaparecido totalmente. El libro es la cruda narración de como se da este desmoronamiento, de una forma pausada, atroz y feroz.

Con el telón de fondo del enfrentamiento entre los seguidores de los Orleans y los partidarios del emperador Luis Napoleón III, en “La Conquista de Plassans” conocemos como un anodina y aparentemente tranquila ciudad de provincias se convierte en un autentico y cruento campo de batalla, ya no solo en lo político, sino también en lo ideológico y religioso. La novela tiene dos arcos argumentales: el lento, pero firme, avance de Faujas en la sociedad civil y religiosa de Plassans, con las consecuencias que eso tiene para los Mouret, y las luchas políticas y rivalidades entre los bandos legitimistas y orleanistas . Ambas ramas argumentales beben la una de la otra con Faujas, haciendo este las veces de puente entre ambas. De una forma sutil y sibilina , que va poniendo los pelos de punta, el cura se da cuenta de que para tomar el poder en la ciudad debe hacerse con los corazones de las mujeres del lugar. Y lo logrará por medio de Marthe, una mujer de vida pasiva y anodina, aparentemente satisfecha con su papel de acomodada madre y esposa. Pero Faujas sabrá ver a una mujer que tras sus miedos, timidez y aparente satisfacción con su existencia, necesita de más emociones en la misma; y a través de su soledad endémica tiene la necesidad de tener algo que la llene completamente. Y sin quererlo, el mismo se convertirá en el objeto de los desvelos de la mujer, una pasión de tintes sexuales que al no poder ser consumada abocará a la mujer a un fervor religioso que la llevará a la locura y el paroxismo religioso. Un deterioro que ira a la par que el del el convencional y fanfarrón Mouret, que se convertirá en menos que una piltrafa humana, un monigote sin fuerzas que terminara por ser despreciado dentro y fuera de su casa, siendo psicológicamente degradado Mouret será la primera víctima a sacrificar del implacable Faujas, y Marthe, aunque en su fervor místico y sexual no pueda verlo, se convertirá en complice de un asesinato físico, económico, mental y social que terminará por ir en su propia contra en todos los sentidos.

Mira que en otras novelas Zola crea personajes que son malvados de diferentes formas y niveles, pero creo que ninguno me ha dado tanto repelus como el padre Faujas. Hombre de pasado y carácter oscuros, resulta escalofriante ver como primero va haciéndose con el control de Marthe, para después hacerse con el dominio absoluto de su hogar, logrando incluso que los hijos de esta acaben por abandonar la casa. Y desde ahí va infiltrándose, poco a poco, como una enfermedad, en todos los resquicios de la ciudad de Plassans, escondiendo su auténtica personalidad y sus intenciones bajo un disfraz de amabilidad y simpatia que hasta a él mismo le cuesta mantener en ocasiones. Que en el título de la obra se hable de conquista ya es muy significativo por sí mismo: la ciudad de Plassans es la plaza a tomar, y lo hará por medio de intrigas, y su frente será el corazón de las mujeres y las necesidades de los más humildes. No necesitará armas físicas para infringir en algunas de las personas que pueblan esta novela heridas mortales.

Al padre le acompañan una hermana y un cuñado que solo buscan vivir bien aunque sea por medio del robo y el engaño, y una madre que le idolatra plenamente. Resulta fantasmagórico ver como primero Faujas va haciéndose cada vez más y más grande dentro de la casa de los Mouret, hasta llegar a ocupar todos sus rincones y destruir la paz de la familia y sus lazos sin contemplaciones o remordimientos. Y como poco a poco sus familiares también acabarán por hacerse dueños de todos los espacios y objetos de lugar. Es un personaje que es tan tenebroso que casi resulta sacado de una novela gótica, y su forma de pensar y actuar están perfectamente definidas por Zola de una forma que hace que toda esta conquista del alma y la materia sea increíblemente creíble, que sus personajes principales tengan un comportamiento psicológico que se extiende delante del lector de una forma muy precisa. Lo mismo puede decirse del resto de caracteres que pueblan estas páginas. Ya sea miembros de la familia Faujas, de la Mouret-Macquart, o los diferentes personajes que forman el entramado burgués civil de la ciudad, todos tienen sus propias personalidades, biografía y ambiciones. Todos y cada uno de ellos están nítidamente trazados, conformando un fresco en el que todos sus hilos están muy bien urdidos unos con otros, de forma que son un auténtico tapiz humano de una ciudad de provincias y francesa bajo el segundo imperio.

Todo esto está descrito de una forma implacablemente sutil y certera. Zola tiene una pluma que sin grandes adornos literarios o frases grandilocuentes, impacta y llega al lector. Es elegante y sincera,si, pero también dolorosamente cruel en todo lo que describe. El autor se extiende en los detalles, ya sea en las descripciones de espacios y entornos, como en hablarnos de ciertos procesos y situaciones. Pero es lo que Zola no se corta ni un pelo es a la hora de representar a sus personajes, no ahorra a sus lectores ningún dato espinoso y se recrea en todos sus matices, narrando, en todo su esplendor, la inmundincia de su degradación humana y como esta va dándose progresivamente. A lo largo de toda la novela la atmósfera más volviéndose más y más opresiva según los acontecimientos van sucediéndose. Hasta desembocar en un final que si lo piensas detenidamente no podría haber sido otro. Es como si toda la locura y maldad que se ha expresado a lo largo de las páginas de este libro hayan ido acumulándose para desembocar de una forma catártica en un final violento y miserable. Pero además, demuestra ser un maestro a la hora de retratar cómo es la vida en una ciudad de provincias, la forma en que se haya definida por dos bandos políticos. Pero también por las alianzas, la hipocresía, las avaricias los cotilleos, las redecillas, los rencores, las manipulaciones y los cotilleos, que deforman la realidad, muchas veces a costa de unos y a favor de otros. Al final, la conclusión que Zola nos muestra es que da igual a qué bando político votes, o cual sea tu adscripción, al final uno y otro no dejan de ser las dos caras de la misma moneda, a todos les mueve sus apetencias personales y sus deseos. Sus creencias políticas están más para sus conveniencias que para las del pueblo llano, y por ello son perfectamente modificables.

Por cierto, aunque hay personajes realmente desagradables, si hay alguno al que le cogido auténtica manía y que desde ya os digo que entra en mi lista personal de personajes literarios más odiados de todos los tiempos es el de Rose, la cocinera de Mouret. Poca gente ha logrado cabrearme tanto como ella por la forma en que se entrometía en todo, la forma en que cada uno de sus palabras y sus actos solo lograba ahondar más en la miseria de sus amos y ayudar a Faujas y compañía a incidir más en su dominio de la casa.

Para acabar, me parece interesante señalar que no es necesario leer los libros de la saga de los Rougon-Macquart. Son obras autónomas unas con otras, cada una de ellas se ocupa de un aspecto de la sociedad y la vida en el segundo imperio. De hecho, si mal no recuerdo la novela de esta saga familiar que he leído más recientemente fue “El Paraíso de las Damas”, cuyo protagonista es el hijo de los protagonistas de esta que nos ocupa. Tengo que reconocer que no tenía muchas esperanzas con “La conquista de Plassans” , pero Zola me ha cerrado totalmente la boca. Es una historia en la que te sientes como si estuvieras en un pozo oscuro en plena caída libre. Una caída hacia los horrores que se esconden dentro de las casas, y que marcan la degradación de las personas como seres humanos. Una caída que nace de las ambiciones humanas y de la religiosidad extrema. Hay algo de claustrofóbico en esta novela, que subraya la degradación humana y moral como solo Zola sabe hacerlo.

[Zahra Mahboubi · Rating 5 out of 5]

فتح پلاسان، چهارمین رمان از مجموعه بیست جلدی روگن ماکار است.
کتاب روایت‌گر درگیری‌های سیاسی و جناحیِ درون بورژوازی شهری کوچک به نام پلاسان است که با حضور کشیشی غریبه و مرموز روند دیگری به خود می‌گیرد. برخلاف دیگر کتاب‌های مجموعه، در این کتاب نماینده‌ای از طبقه کارگر در مقابل بورژوازی قرار ندارد.
مارت و موره زن و شوهری هستند با سه فرزند، زندگی آرامی در پلاسان دارند تا این‌که کشیشی غریبه با مادرش به‌عنوان مستأجر ساکن خانه آن‌ها می‌شوند. کشیش و مادرش به مرور زمان با دسیسه‌های مختلف، به نفوذ و غلبه خود بر این خانواده می‌افزایند، روندی که در نهایت به فتحِ خانه‌ی موره و فتحِ شهر پلاسان می‌انجامد.
‌‌
ریاکاری روحانیت، موقعیت‌های اجتماعی، شایعات باطل، سقوط به جنون و پیامدهای آن تنها چند مورد از موضوعاتی است که زولا در این داستانِ شکنندگی و جاه‌طلبی انسان‌ها، به آن‌ها می‌پردازد.

به‌لحاظ تکنیک روایی، امیل زولا در این کتاب روش متفاوتی را نسبت به سه کتاب اول این مجموعه دنبال می‌کند. زولا داستان را با فصل‌های کوتاه‌تری خلق می‌کند و از طرف دیگر، توصیف‌های طولانی خود را کنار گذاشته و سبک داستانی را بر اساس طرح و دنیای درونی شخصیت‌ها در پیش می‌گیرد. به همین دلیل فتح پلاسان یکی از خوش‌خوان‌ترین کتاب‌های این مجموعه است.

[Zahra · Rating 4 out of 5]

فتح پلاسان چهارمین کتاب مجموعه روگن ماکاره و دنباله مستقیم کتاب اول مجموعه محسوب میشه. داستان کتاب تغییرات و نابودی یک خانواده بورژوا رو بوسیله سیاست، مذهب، خباثت، رقابت و شایعات بی‌پایه و اساس روایت می‌کنه. موضوع اصلی این داستان نقد مذهب ریاکاره و بیزاری زولا از کشیش ها و نظام مذهبی فاسد آمیخته به سیاست امپراطوری دوم در این کتاب کاملا مشهوده به خصوص در توصیفاتی که از کشیش داستان میشه

[Janelle · Rating 4 out of 5]

This is probably more of a 3* book but Zola finishes it in such an over the top way that makes it a much more memorable story. Small town politics and religion with a focus on Francois Mouret and his wife Marthe, and the priest Abbe Faujas who becomes their lodger. Madness, religious zeal, greed hypocrisy, and many more vices of the people of Plassans are revealed as the Abbe becomes the most influential man in the town.

[David · Rating 4 out of 5]

Madness. It is a disease that affects all.

François Mouret went mad. Why? His wife Marthe obsessed about the new abbé, Ovide Faujas. Jealousy? Perhaps. She wasn’t that religious until her husband rented rooms for the new abby and his mother. That’s when things went downhill for all.

Marthe and François were cousins. He was 40; she was 37. She was the daughter of Félicité and Pierre Rougon; he was the son of Ursula Macquart. They lived a simple life.

They had three children, Octave, Serge and Desirée. Octave was ready for the big city Nice, Serge was keen on the church, and Desirée had mental health issues. At 17, she liked nothing better than to run after the animals, getting filthy dirty and loved to play. Marthe was aghast; François, like most men of those days, laid the blame on his wife. Their life was being challenged when the new renters arrived.

Abbé Faujas was a go-getter. His aim in life was to climb the religious ladder. He wanted to rebuild the crumbling church of Saint-Saturnin. Marthe knew a lot of the high society women. As Zola says, “Plaisez aux femmes, si vous voulez que Plassans soit à vous.” To get things done, you need to advocate via their wives.

Perhaps disturbed by her mentally challenged daughter, and no thanks to her allusive husband, she fell in big time with the abbé. It worked for the abbé. The bishop gave him the rank of curé. He became the talk of the town. And the town talked about Marthe’s closeness to the abbé. Like all places, gossip leads to scandal. And much to her husband’s chagrin.

Plassans is an imaginary small town in the south of France. Everyone knows everyone. To get things done you need power. The high society consisted of Sous-préfecture M. Péqueur des Saulaies, the mayor M. Delangre, doctor Porquier, the judge M. Maffre and the others, M. Rastoil, M. de Bourdeu, and M. de Condamin. Add in the power of the Rougon family and the animosity with the Macquart’s and you know where you stand in town.

Local elections were on and a great deal of lobbying was taking place. Republicans were vying to get back into power while others supported the ruler Napoleon III. A battle was brewing again and abbé Faujas was again playing politics. Now you’re talking intrigue.

One day, Faujas’ sister Olympe and husband Honoré Trouche turned up, moving in to the house of Mouret. They were drunks and loved to party. The Mouret’s house was getting very crowded. Perhaps this drove him around the bend. One day, he snapped. Literally.

François started to beat on his wife (not good). He was chased by the local ruffians in town. He made a fool of himself. Their old cook Rose always had some choice words about the couple but favoured Marthe. François left for his uncle Macquart’s place before he could do more damage. Marthe ran to the curé for help (hmm, maybe more than that). And on top of this, Faujas’ sister and brother in law took over the house (ruining everything in their wake). And Faujas’ mother just egged her son on to move up the ladder. Things were a mess.

Political intrigue, religious intrigue, romantic intrigue and family issues fill this book. Who knew priests were so evil? Can you say “toxic family hell?” It’s messy, it’s complicated, sometimes it’s funny, but mostly it’s a heartbreaking mess. The ending is truly eventful (now that is an understatement).

Conquest? More like crushed.

Full four stars.

[Dagio_maya · Rating 4 out of 5]

Pubblicato nel 1875, “La conquista di Plassans” è il quarto romanzo pubblicato appartenente al ciclo dei Rougon- Maquart.

Ritornando nell’immaginaria cittadina di Plassans, dove ha origine la stirpe di questo ciclo narrativo, Zola rende protagonista una seconda generazione che fonde i due rami della famiglia.

Marthe Rougon, infatti, si è sposata con François Mouret (ramo Maquart).
Un’unione che diventa una carica esplosiva di quelle tare famigliari involontariamente ereditate.

Nella calma e silenziosa vita domestica di questa famiglia s’insinua un misterioso personaggio:
l’abate Faujias.
Una rovina inesorabile li attende e Zola, maestro nel caratterizzare i suoi personaggi, non ha pietà di nessuno: né Stato, né popolo, né Chiesa.
Gli eventi si susseguono in un intreccio tra cattiverie umane e mire politiche.
Nulla però è scontato.
Se è vero che i deboli facilmente possono essere strumenti nelle mani delle persone sbagliate non è detto che in qualche non possa esistere una forma di giustizia..


- Il Ciclo Rougon-Maquart è costituito da venti romanzi collegati fra loro.
In questo esperimento, l’autore vuole fornire la storia naturale e sociale di una famiglia (e nello stesso tempo dell’intera società francese), sotto l’impero di Napoleone III.
Viene narrato il destino di due famiglie con avventure e vicende spiacevoli.
L’obiettivo di Zola è dimostrare la tesi dell’ereditarietà: inclinazioni al vizio che diventano vere e proprie tare e si trasmettono di generazione in generazione (Alcoolismo, prostituzione, corruzione, istinto omicida).
Nonostante ciò ognuno dei venti romanzi può essere letto indipendentemente dagli altri.
Qui il Gdl -

[Hamide._.Akbari · Rating 4 out of 5]

در لیست مورد علاقه‌هام قرارش می‌دم.
کتاب فتح پلاسان از امیل زولا داستان کشیشی رو روایت می‌کنه که تازه به شهر کوچکی به نام پلاسان (در نزدیکی پاریس) وارد شده. البته همه چیز حول محور کشیش نمیچرخه، ارتباطاتی که پیدا می‌کنه کم کم باعث ورود اشخاص به داستان می‌شه. نکته ای که به نظرم جالب اومد این بود که شخصیت ها به سرعت دستخوش تغییر می‌شدند و زولا از پس توصیف این تغییرات خیلی عالی براومده بود، همین نکته باعث جذابیت داستان می‌شد.
همچنین‌ توی این رمان ارتباط مذهب و سیاست بررسی شده بود و رقابت های سیاسی با توطعه ها و زیراب زنی هاشون توصیف می‌شد. ضمن این‌که شخصیت اصلی داستان هم کم‌کم پیگیر منافع خودش می‌شد.
در کل بسیار پسندیدم و ترجمه‌ش هم عاالی بود.
زولا هم که از قبل می‌دونستم کار درسته و بهم ثابت شد:)
ژرمینالشم سفارش دادم بیارن😎

[Julie]

6.5/10

I was beginning to fear that this one would never end. No matter how much I read, there were always at least 100 pages left to go. I felt certain I'd read the equivalent of two thousand pages when I looked up to see "100 more to go". Was Penelope at work, on her magic shroud? While I slept, she added 100 pages each night. This is surely the most boring book in the Rougon-Macquart series yet. (This is my 4th.)

Multiple stray thoughts occurred to me as I was sighing and bemoaning my way through this one: I would have enjoyed this as a teenager, just "eating up" every word of Zola's religious and political caricatures; I would have enjoyed this as a young uni student as we dissected and parsed every precious Zolaian (is that a word? if not it should be) thought. Now: not so much. Now, it just annoyed me because the more I read, the more absurd it became. I even read it in French for a while, thinking that the translator had dropped the ball on this one, as often happens with Zola. Nope. The translator was bang-on, in sentiment, in cultural reference, in boring old prose.

"Mon Dieu. Mon Dieu. Would that Abbé Faujas and precious Marthe Mouret be swallowed whole by the religious fire that burns them," I thought. Oh, such prophecies, in the old and wise! I could have written this in my sleep and made it a barn-burning mini-series for television.

Plodding. Lumbering. Dragging. Floundering. Hummmmdrrum. I still hear the low base rumbling in my skull. This book has driven me to the edge of distraction.

These characters were too far-fetched even for me, and I say that having lived in the shadow (and grip) of small-town (catholic) Ontario where the priests and nuns ruled the communities with iron fists; where the manipulations and maneuverings could have been the prototypes for Zola's people, had they lived in his time. But even they, in their machinations, could never have gone this far.

Zola's main characters don't work here, because the caricatures are flawed; they are consistently evil and nasty specimens, without once achieving a breath of kind humanity. Human nature is not like that, and I am surprised that Zola should paint them this way. Even 'umble Uriah has his moments of tenderness -- where he reveals the soft underbelly of his humanity. Here, Abbé Faujas is persistently evil, from the moment he walks into the town with his gnarly crone of a mother in tow, to the moment he expires on the mythical pyre. (One can almost hear Satan cackling, and crackling away, over Faujas's demise.)

Marthe Mouret is the epitome of religious ecstasy gone badder-than-bad: a portrait incarnate of unrelenting religious fervour and obeisance-to-the-Black-Cloth in misplaced adoration: in loving the man, she thinks she is loving God. Such women were indeed created by the Catholic Church, but never such a woman as Mme Mouret.

François Mouret plays the fool from beginning to end, a relentless hard-headed, narcissistic moron who is saved from himself by his own wilful madness.

The dozens of other evil characters that populate the novel are no more than stick figures of evilness, which once again surprised me in Zola. I'd expected more depth and perspicuity from him. (Perhaps by this point in the series he was getting tired of his own mission, of painting the baseness of human nature and so let loose like a cannon shot, without much accuracy.)

As I slept on this, and reflected more, my estimation fell even more, and so slipped to a mere 6.5/10 stars because of the total implausibility of this scenario. I've never had difficulty in suspending my disbelief in literature, for the sake of a good story, but this one, for some reason stretches the very bounds of cockeyed credulity. This one was so over the top, that even Le ventre de Paris was less gormandizing.

[Greg · Rating 5 out of 5]

Another Zola masterpiece. The hypocrisy of the clergy, social status, vicious gossip and the descent into madness and its consequences are just a few of the themes that drive this tale of human frailty and ambition. This story could be considered the sequel to The Fortune of the Rougons, the first of the Rougon-Macquart cycle, although it was sixth in Zola’s recommended reading order.

Marthe Rougon, the youngest of the Rougon siblings, and her husband, Francois Mouret—first cousin to Marthe and part of the illegitimate Macquart family tree—are a prosperous couple in the mythical Provence town of Plassans. They rent a room to an enigmatic, mysterious priest, Abbé Faujas, who has left his previous station under unclear circumstances, and his mother. Francois suggests that his wife lead an effort to start a home for young girls. This begins a sequence of events that forever changes the town of Plassans, its social elite and the Rougon and Mouret familes.

Zola’s writing, an intricate late 19th century social commentary, reminds me, in many ways, of Sinclair Lewis’s observations about early 20th century America. In other words, he comments on the great issues of his time that reverberate timelessly. And he always knew how to construct a dramatic, astonishing conclusion.

[Claudia · Rating 5 out of 5]

(Italiano sotto)

La Conquête de Plassans est, chronologiquement, le quatrième roman du cycle des Rougon-Macquart. Paru sous forme feuilletonnesque en 1874, il a sans nul doute passionné les lecteurs car l’intrigue est très bien menée.

L’action se déroule à Plassans, entre 1858 et 1862. Le récit s’ouvre sur une scène paisible d’arrière-saison, dans le jardin et la maison de François Mouret, descendant des Macquart par sa mère Ursule, et de son épouse Marthe, fille de Pierre et Félicité Rougon. Les Rougon ont d’ores et déjà conquis Plassans où ils résident, dans ce qui fut la prestigieuse et convoitée demeure du receveur. Ils ont troqué leur modeste salon jaune pour un très somptueux salon vert, où se font et se défont les intrigues mondaines et politiques.

François et Marthe Mouret, rentiers après avoir tenu commerce à Marseille, restent à prudente distance et sont heureux ainsi. Ils ne sortent guère et ne reçoivent que très rarement dans leur vaste maison, emplie du rire d’Octave, leur aîné peu enclin aux études mais joyeux et communicatif – que nous retrouverons dans Pot-Bouille et Au Bonheur des dames. Serge, plus calme et fasciné par les choses spirituelles – est le futur abbé Mouret. Désirée, leur fille, n’est jamais aussi heureuse que dans le jardin ou dans la nature. François, un homme volubile et soucieux de l’ordre domestique, cultive son jardin d’agrément et son verger, et fait quelques bonnes affaires, tandis que Marthe, douce et réservée, vaque aux occupations qui lui incombent, et, aidée de la fidèle servante Rose, veille à la sérénité du foyer.

L’harmonie initiale est bouleversée dès la fin du premier chapitre, lorsqu’arrivent, plus tôt que prévu, l’Abbé Faujas et sa mère, originaires de Besançon, les locataires du second étage que Marthe et Rose n’ont eu le temps de préparer. L’apparence physique du prêtre, le comportement intrusif de Mme Faujas éveillent instantanément une curiosité mêlée d’une vague inquiétude, car on pressent que l’équilibre des époux – cousins et descendants d’Adélaïde, désormais internée- , voire de toute la maisonnée, risque d’être, tôt ou tard, ébranlé.

Certains lecteurs ont décelé dans ce roman les traits d’un thriller. En effet, ce récit a les accents, par moments, d’un thriller très psychologique. Mais il est l’histoire, avant tout, de l’emprise d’un prêtre, d’un homme, non seulement sur Marthe, mais également sur François Mouret, mais aussi, de fil en aiguille, sur les milieux ecclésiastiques, sur la bourgeoisie dans son ensemble et sur toute la ville.

Roman certainement anticlérical, La Conquête de Plassans décrit avec minutie le lent et progressif basculement de Marthe dans un mysticisme malsain et obsessionnel, induit par son contact permanent avec l’abbé Faujas, maître absolu dans l’art de manipuler et de parvenir graduellement à ses fins en se révélant in fine sous son vrai jour. Mouret, pour sa part, ne sait s’opposer aux dérives de ses locataires et se trouve progressivement exclu d’un nouveau cercle qui s’est formé dans sa propre maison, contre lui. Peu à peu, il perd l’équilibre puis la raison et se retrouve interné dans le même asile d’aliénés que son aïeule, dont il parvient cependant à s’échapper, tandis que Marthe succombe à des crises d’hystérie sur un terrain phtisique.

Personnellement j’ai apprécié la manière dont Zola décrit, par le menu, la relation d’emprise progressive et calculée exercée par l’abbé, qui se livre à des abus spirituels sur sa disciple, on pourrait même dire son esclave, Marthe, et comment cet homme obscur devient despotique et soumet toute la ville. Le vocabulaire de l’Eglise catholique de l’époque – que l’on retrouve dans les écrits spirituels ou dans les prières des plus grands saints – Thérèse d’Avila, Jean de la Croix, les rites de la liturgie et de la confession sont le terreau propice à une relation ambigüe, influencée par un registre lexical parfois à double sens.

Gustave Flaubert, très admiratif de ce roman, « un crâne bouquin », a observé comment « le ménage se dissout bien ». Marthe « se détache de tout et en même temps son moi se fond. Il y a là une science de dissolution profonde. » (lettre de Flaubert à Zola, le 3 juin 1874)

----

La conquista di Plassans è il quarto romanzo del ciclo dei Rougon-Macquart, in ordine cronologico. Pubblicato a puntate nel 1874, ha senza dubbio appassionato i lettori grazie alla trama ben costruita.

La vicenda si svolge a Plassans tra il 1858 e il 1862. Il racconto si apre con una tranquilla scena di fine stagione nel giardino e nella casa di François Mouret, discendente dei Macquart da parte di madre Ursule, e di sua moglie Marthe, figlia di Pierre e Félicité Rougon. I Rougon hanno già conquistato Plassans, dove risiedono nella dimora del fu esattore, un tempo prestigiosa e ambita. Hanno scambiato il loro modesto salotto giallo con il più sontuoso salotto verde, dove si tessono e si disfano intrighi mondani e politici.

François e Marthe Mouret vivono di rendita dopo aver gestito un negozio a Marsiglia, e mantengono una prudente distanza con tutti e sono felici cosi. Escono raramente e ricevono pochissimo nella loro vasta casa, dove risuonano le risate di Octave, il loro primogenito, poco incline allo studio, ma allegro e comunicativo, che ritroveremo in Pot-Bouille e in Au Bonheur des Dames. Serge, più calmo e affascinato dalle cose spirituali, sarà il futuro abate Mouret. Désirée, la loro figlia, è felice solo in giardino o nella natura. François, un uomo loquace e attento all'ordine domestico, si prende cura del suo giardino ornamentale e del suo frutteto, e fa alcuni buoni affari; Marthe, dolce e riservata, si occupa delle faccende di casa e, aiutata dalla fedele serva Rose, veglia alla serenità della dimora.

L'armonia iniziale viene sconvolta alla fine del primo capitolo, quando arrivano, in anticipo rispetto a quanto previsto, l'abate Faujas e sua madre, originari di Besançon, gli inquilini del secondo piano che Marthe e Rose non hanno avuto il tempo di pulire e preparare come si deve. L'aspetto fisico del sacerdote, il suo atteggiamento, e il comportamento invadente della signora Faujas suscitano immediatamente una curiosità mista a una vaga inquietudine, poiché si intuisce che l'equilibrio dei coniugi, cugini e discendenti di Adélaïde, ormai internata, e persino di tutta la famiglia, rischia di essere compromesso prima o poi.

Alcuni lettori hanno individuato in questo romanzo i tratti di un thriller psicologico. In effetti, la storia ha a tratti i toni di un thriller molto psicologico. Tuttavia, il romanzo racconta soprattutto la storia dell'influenza di un prete, di un uomo, non solo su Marthe, ma anche su François Mouret e, di conseguenza, sugli ambienti ecclesiastici, sulla borghesia nel suo insieme e su tutta la città.

Romanzo certamente anticlericale, La conquista di Plassans descrive minuziosamente il lento e progressivo scivolamento di Marthe in un misticismo malsano e ossessivo, indotto dal suo contatto permanente con l'abate Faujas, maestro nell'arte di manipolare e raggiungere i propri fini gradualmente, rivelandosi alla fine per quello che è realmente. Mouret, dal canto suo, non riesce a opporsi alle derive dei suoi inquilini e si ritrova progressivamente emarginato da una nuova cerchia che si è formata nella sua stessa casa, contro di lui. Poco a poco, Mouret perde l'equilibrio e poi la ragione, finendo per essere internato nello stesso manicomio della nonna, da cui però riesce a fuggire, mentre Marthe soccombe a crisi isteriche su un terreno tisiatico.

Personalmente, ho apprezzato il modo in cui Zola descrive nei minimi dettagli il rapporto di dominio progressivo e calcolato che l'abate esercita sulla sua discepola, si potrebbe anche dire la sua schiava, Marthe, e come quest'uomo oscuro diventi dispotico e soggioghi l'intera città. Il vocabolario della Chiesa cattolica dell'epoca, che si ritrova negli scritti spirituali o nelle preghiere dei più grandi santi, come Teresa d'Avila e Giovanni della Croce, e nei riti stessi della liturgia e della confessione, è il terreno fertile per una relazione ambigua, influenzata da un registro lessicale a doppio significato.

Gustave Flaubert, grande ammiratore di questo romanzo, lo definì «un libro geniale» e osservò che «il matrimonio si dissolve bene». Marthe "si distacca da tutto e, allo stesso tempo, il suo io si dissolve". Qui c'è una profonda scienza della dissoluzione» (lettera di Flaubert a Zola, 3 giugno 1874).

[Sergio · Rating 4 out of 5]

Il personaggio predominante del sesto romanzo della saga dei “Rougon-Macquart” pubblicato da Emile Zola nel 1874 è quella dell’abate Faujas che compare fin dalle prime pagine come una figura schiva e dimessa, incurante del suo aspetto fisico e dell’impressione di trascuratezza che traspare dal suo vestire e dai suoi atteggiamenti di ritrosia, poco incline al dialogo, al confronto, dedito solo alle sue pratiche religiose: egli è giunto improvvisamente, accompagnato dall’anziana madre, a Plassans dove prende alloggio nella casa dei coniugi Mouret, Francois il capofamiglia attivo commerciante, sua moglie Marthe, dimessa e timorata, i tre figli Octave, Serge e Desireè e la bizzosa anziana serva Rose; in questa cittadina politicamente divisa tra legittimisti e repubblicani, dove tutto sembra trascorrere apparentemente in maniera sorniona, dove anche le avversioni politiche sembrano nascondersi sotto atteggiamenti ipocriti e convenzionali, cominciano ben presto ad attivarsi correnti sotterranee inaspettate, sottili giochi politici, spostamenti dall’una all’altra fazione e pochissimi si rendono conto che dietro a ogni cosa si nasconde il subdolo agire di un insospettato…Romanzo ad alta tensione emotiva, “La conquista di Plassans” è un altro capolavoro del genio letterario di Zola che riesce nell’intento di costruire un’opera di qualità in un crescendo spasmodico e irreversibile di elettricità emotiva fino alla deflagrazione finale che troppo tardi aprirà gli occhi a tutti quelli che per troppo tempo, con eccesso di presunzione, non avevano intravisto il pericolo di una personalità mefistofelica.

[Ila · Rating 4 out of 5]

Zola has struck again with his Naturalism.

I read this as part of my ongoing challenge to reading some of the novels in the Rougon-Macquart cycle. While I haven't always liked all the novels in the cycle, this one, despite claims of being dated, ranks high.

Blending Second Empire French politics in the fictional provincial town Plassans with the tragedy of a family afflicted by mental illness lurking in the genes, Zola is at his best here as he seamlessly weaves the threads together.

I found Marthe's character quite realistic; her descent into religious mania was equal parts shocking and convincing. While Francois as a character is less developed, you can't help but feel sorry for him as he sees his entire family go to the dogs because of the machinations of Abbe Faujas and his relatives. The footnotes are helpful and although I know a few things about the Legitimist vs. Orleanist vs. Republican factions, they added a great deal to my knowledge.

The novel's best descriptions are the quasi-religious, quasi-sexual feelings Marthe feels for Abbe Faujas. Zola is quite ambiguous with his language here. In fact, a part of me wondered till the end whether the abbe did express some sort of physical affection for her.

And you, you awoke me with words which made my heart turn over. You, you let me enter again into my lost youth… Oh, you don’t know what joy you gave me at the beginning! It was a warmth in me, a sweet warmth which spread through my body and soul. I listened to my heart. My hope was immense. At forty, that seemed to me ridiculous sometimes, and I smiled; then I forgave myself because I was so happy. But now I want the rest of that promised happiness. This can’t be all there is. There is something else, isn’t there? Please believe me, this constant yearning that is burning me and putting me in agony is exhausting me.

Another strength was the narration of the general bourgeois attitude in France's provinces. Their nosiness, greed, selfishness, and cruelty drip from every page.

Félicité kissed Marthe on the forehead as if the latter were still sixteen. She then extended her hand to Mouret. Their usual mode of conversation had a sharp edge of irony.
‘Well,’ she asked with a smile, ‘have the police not been to arrest you yet, you old revolutionary?’
‘Not yet,’ he replied, also with a laugh. ‘They are waiting till your husband gives them the order.’
‘Oh, very funny,’ Félicité replied, her eyes blazing.
Marthe appealed to Mouret with a pleading look; he had certainly gone too far. But he was off and there was no stopping him:
‘Good gracious, what can we be thinking of? Here we are receiving you in the dining room! Let’s go into the drawing room.’
This was one of his usual jokes. When Félicité came calling he assumed her affectations. It was no good Marthe saying they were fine where they were, she and her mother were obliged to follow him into the drawing room.

Or this blunt assessment:

In Plassans, you see, the people doesn’t exist and the nobility is beyond hope; the only tolerable, charming folk who go to a lot of trouble for prominent people are a few nouveaux riches. Our little world of civil servants is very happy. We keep ourselves to ourselves, live how we want to, without worrying about the inhabitants, as if we had pitched our tents in a conquered land.

Unfortunately, Zola never develops Abbe Faujas' character to a significant extent. He remains a monstrous albeit imposing caricature, epitomizing the author's contempt and fear of the powerful clergy and their unbridled influence in the Second Empire. The novel sags in the middle due to his rather uninteresting figure. However, certain other secondary characters (significant in other novels in the series) are richly developed, Felicite and Uncle Macquart in particular.

Brutal, shocking, and above all honest, The Conquest of Plassans is definitely a must-read.

[Silvia · Rating 5 out of 5]

Nel quarto episodio del ciclo si torna nella piccola Plassans, una storia potente e tragica, ricca di azione a tinte noir che amalgama politica, religione ed analisi della follia. Si osserva la lenta alienazione della famiglia Mouret, in pasto ai " lupi" del Secondo Impero, nascosti anche sotto la tonaca religiosa.

[Jim · Rating 2 out of 5]

Two problems for me with this book

1. A lot of unexplained information about the various political factions of mid-19th century french politics... I could have did hours - or days - of research to understand what was common knowledge when this book was published. So, the book is opaque to the 21st century reader, as is.

2. Zola knows more about the story and the characters than the reader does. A multitude of cardboard characters perform acts and dialogues that move the plot forward, but we really have no backstory to understand why they do and say what they do. A rookie mistake and one which diminishes the reader's experience.

If you're interested in Zola's Rougon-Macquart series, this will give you more of the same, but if you want a better introduction to his work, try Germinal, or another.

[Nilo0 · Rating 4 out of 5]

از ادبیات فرانسه، قلم و روایت امیل زولا منو مسحور خودش می‌کنه. زولا که مبدع سبک ناتورالیسم یا طبیعت‌گراییه، برخلاف ادبیات کلاسیک فرانسه که معمولا توصیفات زیادی داره، در کنار داستان اصلی به توصیف طبیعت می‌پردازه.

داستان درباره کشیشیه که همراه مادرش طبقه دوم خانواده‌ای سکونت می‌کنه و اوایل که خوش‌نام نبود، سربه‌زیر و گوشه‌گیر بود اما رفته رفته نفوذ و محبوبیتش در شهر پلاسان زیاد می‌شه و حتی با جهت‌گیری‌های سیاسی، کنترل شهر رو به‌صورت ناملموس در دست می‌گیره و یجورایی شهر پلاسان رو فتح می‌کنه.
خانواده کشیش هم وارد داستان می‌شن و صاحب خانه و به‌خصوص زنش رو تحت سیطره خودشون می‌گیرن.

داستان به‌خاطر کلاسیک بودنش، گاهی اتفاقات اغراق‌شده و ناملموس هم داره که مربوط به دوران قدیمه که قابل‌درکه. پایانش خیلی شوکه‌کننده بود و دوست داشتم جور دیگه باشه.
همیشه از خوندن کتاب‌های امیل زولا لذت بردم.
از بهترین آثار زولا نبود اما کلا همه کتاب‌های امیل زولا رو پیشنهاد می‌دم. کتاب کمتردیده‌شده اما عمیق و قشنگیه.

[Hiba · Rating 3 out of 5]

Ce Zola, ah ce Zola me tourmente, il me joue des tours, m'emmène par-ci par-là, et je me laisse, je me livre à ses lignes sans me plaindre.

Je n'ai aimé le livre que vers les deux derniers chapitres, je l'ai trouvé ennuyant, las quelques fois même, je m'attendais à ce que ça soit mieux que le dernier tome, mais ce n'était pas le cas.
J'étais satisfaite pas la fin pourtant, c'était juste ce que l'abbé, sa mère, sa sœur et son mari ont mérités.

Je pense que je suis accro aux écritures de Zola, il y a même des jours où je ne veux lire que du Zola, et j'ai toujours hâte de terminer d'un tome pour passer à un autre.
On verra pourtant ce qui va arriver à Plassans maintenant qu'il n'y a plus de Faujas pour concurrencer les Rougons.

[Somayeh Pourtalari · Rating 5 out of 5]

کتاب بسیار نکته تامل برانگیز این کتاب چهره ای است که زولا از کشیشان و قدرت پنهان و ویران گرشون ارائه میده . تقریبا هیچ کشیش خوب و مثبتی در رمان وجود نداره . چیزی جز چهره هایی قدرت طلب ،متزلل، ظالم ، فاسد و بیرحم از این کشیشان در کتاب نمیبینیم .
هر 2 کشیشی که در ظاهر رقابت اصلی میان آن دوست تمامی این ویژگی ها رو به تمامی دارا هستن و در نهایت یکی دیگری رو به شکلی زیرکانه حذف و نابود میکنه .

چقدر خوندنش تو این روزها بجا بود،
کتابی که توسط نویسنده قهاری چون زولا قریب به ۱۵۰ سال پیش منتشر شد و ما هنوز در حال جدال …

بیست و سوم آبان ماه ۰۱

[Jonathan · Rating 3 out of 5]

An important part of the sequence, in that it critiques politics/power on the micro level - that of the local, bourgeois, gossiping town folk. However, as a novel I just did not find it particularly engaging or as well executed as others.

Interesting to see that Zola’s notes for the novel state his intention for Faujas’ misogyny to be a key character trait and a focus for criticism. Again, another of the very many supports throughout these novels for the idea of him as, if not a proto-feminist, then at least feminist adjacent ;-)

This one is probably for completionists only, though it does work better when read immediately after Fortune.

On to its sequel now, with only a couple of novels left to go before I finish the whole sequence (though I am going to re-read Nana in its new translation before I end). Not a dud in the batch so far, though this possibly came closest.

[John · Rating 3 out of 5]

This story in the series is a slow burner. 3.5. The ending was excellent. Marthe and her husband with their children live an idyllic life. However, Mouret the husband decides to let the room to Abbe Faujas and his mother. So begins a story of the Abbe slowly manipulating the family and town of Plassans to his advantage. Marthe becomes obsessed with religion bordering on madness. Her husband hopelessly looks on and unknowingly becomes accused of false happenings which become more and more exaggerated.

Political intrigue, gossip, lies, clerical power struggles all contribute to a road to madness. At the Centre is the Abbe a power hungry cleric who is sent to Plassans after being disgraced to redeem himself.

The narrative ramps up the tension with the in laws of the Abbe moving in and Rose the cook on the side of the Abbe. Ultimately, the climax in violence is brilliant in this fourth novel of the series.

[Anna · Rating 4 out of 5]

Akcja czwartego tomu cyklu Rougon-Macquart umieszczona jest ponownie w Plassans w domu Marty Rougon, która poślubiła kuzyna z linii Macquartów – Francoisa. To zgodne małżeństwo, które wychowuje troje dzieci: Octave'a, Serge'a i Desirée. Dziewczynka jest umysłowo opóźniona, zapewne na skutek małżeństwa osób spokrewnionych, ale tego tematu Zola tu jeszcze nie podejmuje.
Ciąg dalszy: https://przeczytalamksiazke.blogspot....

[Charlotte · Rating 5 out of 5]

I'm going to be thinking of this book for the next 10 years

[Dafne · Rating 4 out of 5]

Ne La conquista di Plassans Émile Zola ci riporta dove tutto è iniziato. Dopo un lungo lavoro di gestazione, anche questo romanzo come altri dello stesso autore è stato dapprima pubblicato sulla rivista letteraria “Le Siècle” in quarantaquattro puntate, tra il febbraio e l'aprile del 1874 e poi in volume unico nel 1876.
Romanzo che piacque a Turgenev e Flaubert, La conquista di Plassans è considerato dai più un ritorno alle origini del ciclo sia perché è strettamente legato al primo romanzo, La fortuna dei Rougon, sia perché si svolge nella stessa cittadina di origine della famiglia Rougon-Macquart, Plassans nella regione della Provenza pochi anni dopo gli avvenimenti del primo volume.
Qui troviamo la famiglia di François Mouret, sposato con sua cugina Marthe Rougon. Dopo aver passato alcuni anni a Marsiglia, quando lui va in pensione i due coniugi decidono di trasferirsi a Plassans. La famiglia Mouret è una famiglia felice, con tre figli e le loro giornate trascorrono serene, tranquille e monotone nella loro quotidianità. Casa Mouret è pulita, ordinata e solare; il giardino – orgoglio del capofamiglia – è curato personalmente da François, una parte è coltivata come frutteto l'altra come giardino con siepi di bosso, confina da una parte con il cortile della Sottoprefettura e dall'altra parte con quello della famiglia Rastoil.
La serenità della casa viene sconvolta quando François, per aiutare l'economia familiare, decide di subaffittare una stanza al terzo piano della sua abitazione –che al momento è usata come deposito– all'abate Foujas di Besançon che gli è stato raccomandato dall'abate Bourette, in cerca di una stanza per lui e la madre. Questa notizia nonostante porti beneficio economico alla famiglia non lascia tranquilla Marthe. L'arrivo improvviso e anticipato di madre e figlio porta lo sconvolgimento all'interno della casa. I due estranei a poco a poco si insinuano nella vita familiare e nella casa dei Mouret, sconvolgendo i precari equilibri familiari e la fragile salute mentale dei due coniugi (entrambi eredi della follia genetica della capostipite Adelaide), che ogni giorno diventano sempre più distanti.

Romanzo sconosciuto rispetto ad altri più famosi appartenenti al ciclo, La conquista di Plassans si è rivelato un buon libro che si legge con piacere, coinvolgente, in cui il contesto è ben descritto. Al centro di questo romanzo vi sono intrighi politici, intrighi religiosi, ambizioni personali, questioni familiari, fragilità umane.
In questo romanzo Zola ci mostra quanto e come è cambiata la vita e il clima politico-sociale nella provincia francese, in particolare a Plassans, alcuni anni dopo il colpo di stato di Luigi Napoleone.
Sono, infatti, passati pochi anni dall'instaurazione dell'impero di Napoleone III, è il 1858 e la cittadina di Plassans dopo aver appoggiato il colpo di stato, nelle successive elezioni amministrative ha eletto un sindaco vicino ai repubblicani. Un grave smacco per Eugène Rougon, che è diventato un pezzo grosso del governo imperiale. Per riconquistare la sua cittadina natale (sempre retrograda, legittimista e clericale), il potente ministro invia segretamente l'abate Foujas, divenuto strumento nelle mani di Eugène. Fin dalla sua prima apparizione Zola paragona la figura dell'abate a delle nuvole nere che arrivano ad oscurare una giornata di sole; la sua entrata in scena insieme alla madre mi ha trasmesso una sensazione di ribrezzo come quella che mi diede la prima apparizione di Uriah Heep quando lessi “David Copperfield”; mi ha messo addosso un'inquietudine che non riesco neanche a spiegare; una sorta di presagio sinistro di catastrofe imminente (soprattutto la madre).
L'abate Foujas è sicuramente uno dei personaggi più riusciti e la figura meglio descritta dalla penna di Zola in tutto il romanzo. Misogino, arrivista, falso, misterioso, intrigante, ambizioso, ostenta una povertà assoluta grazie alla sua tonaca sporca e sdrucita; nonostante disprezzi la politica, osserva in silenzio e con pazienza la situazione locale e inizia a costruire trame, calunnie e intrighi, sempre seguendo i preziosi consigli di Eugène Rougon. La conquista di Plassans dell'abate Foujas avviene poco per volta, a piccoli passi: prima conquista le donne borghesi attraverso la promozione di opere pie rivolte alla “salvezza” delle fanciulle “disinibite”, poi conquista i ragazzi attraverso la creazione di un circolo rivolto ai giovani ragazzi, figli degli uomini più influenti della cittadina, per “salvarli” dai vizi come gioco, alcol, donne o dal fare una vita dedita all'andare a zonzo.
L'abate arrivato di soppiatto in città riesce a manipolare e ingannare tutti, tranne Félicité Rougon, l'unica che è a conoscenza del suo ruolo e del motivo della sua venuta a Plassans; la vecchia Rougon riuscirà a tirare i fili di tutta la faccenda e a sfruttarlo per il suo tornaconto personale.
I primi che l'abate ingannerà sono i coniugi Mouret: Marthe è una donna tranquilla, umile, sottomessa, atea, madre amorevole, dedita alla famiglia e alla casa, la cui vita viene sconvolta e travolta dalla follia ossessiva e dalla passione erotica – religiosa per l'abate. La sua fragile mente non regge a tutto ciò e questo la porta a tradire se stessa e la sua famiglia. Suo marito François è un maniaco dell'ordine, un po' avaro, ma è in fondo un uomo buono e profondamente fragile. Viene falsamente accusato di maltrattamenti dalla stessa moglie, e ciò lo porta dapprima a perdere la stima di coloro che gli stanno vicini (famiglia, amici, domestici), poi dei suoi concittadini e questo lo porta a perdere il senno e tutto quello che ha costruito negli anni precedenti.
I personaggi principali ma anche quelli secondari sono ben tratteggiati e delineati in maniera eccellente, come sempre nei libri di Zola, e questo conferma ancora una volta la maestria dell'autore francese. A poco a poco vengono rivelati vizi, virtù, debolezze, meschinità, avidità dei personaggi, analizzati nella loro complicata psicologia in maniera precisa, acuta e chirurgica dalla penna-bisturi dello scrittore.
Una delle altre caratteristiche che amo nei libri di Zola, e apprezzo sempre di più, è la sua capacità di saper scrivere, mostrarci e farci vivere in prima persona il clima, le divisioni, la vita quotidiana di un piccolo centro fatto di pettegolezzi, maldicenze, meschinità, invidie (soprattutto nei salotti della città); una società, quella di Plassans, borghese e provinciale, cinica, bigotta, immorale e corrotta in cui non si salva nessuno.
La conquista di Plassans è un romanzo amaro, drammatico e intenso, dalla scrittura profonda e acuta, in cui non manca la graffiante ironia; un libro in cui lo scrittore francese racconta temi a lui cari: la natura umana, gli intrighi politici, l'ipocrisia del clero, il sesso, la follia, le fragilità umane.
Un libro che ho trovato molto attuale, che si legge con piacere e dalla narrazione incalzante; avvincente e ben scritto, intenso e vivo in alcune parti, dalle descrizioni affascinanti e coinvolgenti, con alcune immagini che restano indelebili nella mente del lettore. Indimenticabili e potentissime soprattutto le scene finali: i borghesi e i nobili di Plassans seduti sul marciapiede che guardano estasiati l'incendio della casa di fronte, il loro chiacchiericcio, la loro indifferenza glaciale di fronte alla tragedia che si consuma sotto i loro occhi; una scena che dimostra tutta la superficialità, la meschinità e l'indifferenza di queste classi sociali.
Zola, ogni volta che lo leggo, non finisce mai di stupirmi anche nei suoi libri considerati minori.

Quando si manda un uomo screditato a compiere una missione rischiosa, lo si rinnega fino al giorno in cui lui trionfa...

[gufo_bufo · Rating 4 out of 5]

Di grande soddisfazione. Unisce gli intrighi politici che avevo apprezzato in "Son Excellence Eugène Rougon" alla rappresentazione della follia montante nei coniugi Mouret, depositari entrambi della marcia eredità genetica di Adélaide, il tutto condito con l'acido senso dell'umorismo messo in scena nella partita di volano nel vicolo e soprattutto nel finale, in cui una platea di notabili in poltrona assiste al pirotecnico spettacolo di distruzione. Potente quanto la cena nel salotto giallo che conclude "La fortuna dei Rougon".

Marthe e Francois risultano vittime sacrificali; lo zio Macquart e l'abate Faujas, che sembrano perfetti cattivi, in realtà sono soltanto strumenti nelle mani di Félicité, Rougon solo per matrimonio e libera quindi dalle tare ereditarie, freddamente ambiziosa e trionfante.

[MJ Nicholls · Rating 4 out of 5]

Some words here.