What do you think?
Rate this book
Evangelism in an Age of Despair: Hope beyond the Failed Promise of Happiness
"Evangelism" is a contested, even conflicted word. But churches are declining in numbers and resources. What if we aren't thinking about evangelism in the right way, culturally or theologically? This book proposes a conversation that contextualizes evangelism in our late modern times and reimagines what the call to outreach means in today's world.
Our sad times are made sadder by the realization that our all-out pursuit of happiness has made us stressed, anxious, lonely, and depressed, says leading practical theologian Andrew Root. The French thinker Michel de Montaigne taught us to focus on making ourselves happy, but Blaise Pascal pointed out that we are creatures of soul as much as self--so happiness does not satisfy. Root offers a vision for how a theology of consolation can shape a hopeful approach to evangelism. We all need consolation, others to care for us in our sadness; if we can find such a minister and lean into our sorrow, we will find the presence of Jesus Christ.
Root uses a fictional church to show rather than tell us how consolation evangelism works. For support he looks to the ministries of Gregory of Nyssa and his sister Macrina, Jean Gerson, Johann von Staupitz, and Martin Luther, who all contend that consolation is central to our transformation into the life of God.
Our sad times are made sadder by the realization that our all-out pursuit of happiness has made us stressed, anxious, lonely, and depressed, says leading practical theologian Andrew Root. The French thinker Michel de Montaigne taught us to focus on making ourselves happy, but Blaise Pascal pointed out that we are creatures of soul as much as self--so happiness does not satisfy. Root offers a vision for how a theology of consolation can shape a hopeful approach to evangelism. We all need consolation, others to care for us in our sadness; if we can find such a minister and lean into our sorrow, we will find the presence of Jesus Christ.
Root uses a fictional church to show rather than tell us how consolation evangelism works. For support he looks to the ministries of Gregory of Nyssa and his sister Macrina, Jean Gerson, Johann von Staupitz, and Martin Luther, who all contend that consolation is central to our transformation into the life of God.
- GenresEvangelismTheologyChurch
304 pages, Paperback
Published March 11, 2025
22 people are currently reading
120 people want to read
About the author
Andrew Root
63 books123 followersAndrew Root joined Luther Seminary in 2005 as assistant professor of youth and family ministry. Previously he was an adjunct professor at Wesley Theological Seminary, Washington D.C., and Princeton Theological Seminary, Princeton, N.J.
Root received his bachelor of arts degree from Bethel College, St. Paul, Minn., in 1997. He earned his master of divinity (2000) and his master of theology (2001) degrees from Fuller Theological Seminary, Pasadena, Calif. He completed his doctoral degree from Princeton Theological Seminary in 2005.
Root's ministry experience includes being a gang prevention counselor in Los Angeles, youth outreach directed in a congregation, staff member of Young Life, and a confirmation teacher. He has also been a research fellow for Princeton Theological Seminary's Faith Practices Project.
Root has published articles in the Journal of Youth and Theology, The International Journal of Practical Theology, and Word and World.
He is a member of the International Association for the Study of Youth Ministry and the International Bonhoeffer Society.
Root received his bachelor of arts degree from Bethel College, St. Paul, Minn., in 1997. He earned his master of divinity (2000) and his master of theology (2001) degrees from Fuller Theological Seminary, Pasadena, Calif. He completed his doctoral degree from Princeton Theological Seminary in 2005.
Root's ministry experience includes being a gang prevention counselor in Los Angeles, youth outreach directed in a congregation, staff member of Young Life, and a confirmation teacher. He has also been a research fellow for Princeton Theological Seminary's Faith Practices Project.
Root has published articles in the Journal of Youth and Theology, The International Journal of Practical Theology, and Word and World.
He is a member of the International Association for the Study of Youth Ministry and the International Bonhoeffer Society.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 11 of 11 reviews
May 5, 2025
Mainline Protestants have long struggled with evangelism. This is largely due to experiences of a hard sell evangelism that offers a message of "turn or burn." But, while this is a reality that many have encountered, it is not the only way to understand evangelism. The word evangelism comes from the Greek word euangelion, which means good news. To evangelize is to share the good news of Jesus with others. The question is, how should we go about this in a contemporary age of despair? This is especially true when purveyors of Christian nationalism and the white evangelical merger with Trumpism.
Andrew Root has written several books dealing with Christianity in a secular age. I've read and reviewed most of them. This book, "Evangelism in an Age of Despair" is not specifically rooted in that series of books, but it is reflective of Root's thinking about how the church functions in this current age. This book, as the title reveals, focuses on evangelism. The subtitle provides a fuller definition of what he has in mind, as it speaks of "hope beyond the failed promise of happiness." Having recently finished reading a new biography of Robert Schuller ---The Church Must Grow or Perish: Robert H. Schuller and the Business of American Christianity (Library of Religious Biography --- the purveyor of a gospel of happiness, Root's book offers a contrasting vision. Interestingly, Schuller's message of possibility thinking ended up failing him and his followers. So, perhaps the pursuit of happiness is a false hope, even if enshrined in a key American document. Root offers a vision of evangelism in this book that invites us to embrace a theology of consolation.
Although this is a book that deals with evangelism, it is not a how-to manual. It is, instead an invitation to rethink what evangelism involves. For Root, since the pursuit of happiness at all costs has proven to be a failure, leading to a culture of despair, evangelism, if it is to be true to the message of Jesus, must enter into the sorrows and despair that so many are experiencing. It is rooted, as we discover in a theology of the cross.
As is true of his other books, Root engages with philosophers and theologians, past and present, while creating a storyline that illustrates his premises. Here the focus is on a congregation, whose members and those connected to members experience forms of suffering and despair, but experience consolation as the result of members of the community entering into their suffering. As a result, people encounter Jesus. This is no hard sell evangelism that seeks argue people into heaven. Rather it is an expression of love of others. This storyline that is carried through the book allows Root to lay out key figures, including Michel de Montaigne, a French Renaissance philosopher, whose philosophy of happiness influenced many including Thomas Jefferson. Other figures include the theologian Jean Gerson, a late medieval French theologian, and Johanne Von Staupitz, the mentor of Martin Luther. We also encounter Gregory of Nyssa and his teacher, his sister Macrina, who helped him understand the nature of grief and the need for consolation. Thus, Root writes that "Walking into sorrow is the evangelistic shape of a church that is inviting its neighbors to share in the place where the divine shares in the human, turning death into life, bringing the world back together." (p. 23).
As we read Root's book, we discover that the pursuit of happiness too often ends badly. It doesn't allow for despair and suffering. But the gospel is different. As he notes, when the church enters into the sorrows and sufferings of others, whether members of a congregation or outside of it, it engages in a form of evangelism in that it brings good news. That good news can transform lives. It's a bit risky, as we discover.
This is a difficult book to review in that Root weaves the story with theological and philosophical sources. While the input from these leading figures from Montaigne to Luther is important, it's the story itself that speaks most clearly of how the church can engage in forms of evangelism that transform lives, even if evangelism is not the primary purpose of the actions of the members of the community. They simply seek to enter the suffering of others, and that brings about changed lives. People who never experienced church are touched by people who enter their grief, often simply sitting in silence with those who grieve.
This is an important book that speaks to our times. Our modern search for happiness too often prevents us from dealing with our sadness and despair. It also can prevent us from entering into the sufferings of others because their suffering doesn't fit our view of reality. That can prevent us from engaging in forms of evangelism that truly touch lives. Part of the message here involves recognizing how God engages with us, for God knows suffering, the suffering of Jesus, which is communicated to God's nature as Trinity.
Andrew Root has written several books dealing with Christianity in a secular age. I've read and reviewed most of them. This book, "Evangelism in an Age of Despair" is not specifically rooted in that series of books, but it is reflective of Root's thinking about how the church functions in this current age. This book, as the title reveals, focuses on evangelism. The subtitle provides a fuller definition of what he has in mind, as it speaks of "hope beyond the failed promise of happiness." Having recently finished reading a new biography of Robert Schuller ---The Church Must Grow or Perish: Robert H. Schuller and the Business of American Christianity (Library of Religious Biography --- the purveyor of a gospel of happiness, Root's book offers a contrasting vision. Interestingly, Schuller's message of possibility thinking ended up failing him and his followers. So, perhaps the pursuit of happiness is a false hope, even if enshrined in a key American document. Root offers a vision of evangelism in this book that invites us to embrace a theology of consolation.
Although this is a book that deals with evangelism, it is not a how-to manual. It is, instead an invitation to rethink what evangelism involves. For Root, since the pursuit of happiness at all costs has proven to be a failure, leading to a culture of despair, evangelism, if it is to be true to the message of Jesus, must enter into the sorrows and despair that so many are experiencing. It is rooted, as we discover in a theology of the cross.
As is true of his other books, Root engages with philosophers and theologians, past and present, while creating a storyline that illustrates his premises. Here the focus is on a congregation, whose members and those connected to members experience forms of suffering and despair, but experience consolation as the result of members of the community entering into their suffering. As a result, people encounter Jesus. This is no hard sell evangelism that seeks argue people into heaven. Rather it is an expression of love of others. This storyline that is carried through the book allows Root to lay out key figures, including Michel de Montaigne, a French Renaissance philosopher, whose philosophy of happiness influenced many including Thomas Jefferson. Other figures include the theologian Jean Gerson, a late medieval French theologian, and Johanne Von Staupitz, the mentor of Martin Luther. We also encounter Gregory of Nyssa and his teacher, his sister Macrina, who helped him understand the nature of grief and the need for consolation. Thus, Root writes that "Walking into sorrow is the evangelistic shape of a church that is inviting its neighbors to share in the place where the divine shares in the human, turning death into life, bringing the world back together." (p. 23).
As we read Root's book, we discover that the pursuit of happiness too often ends badly. It doesn't allow for despair and suffering. But the gospel is different. As he notes, when the church enters into the sorrows and sufferings of others, whether members of a congregation or outside of it, it engages in a form of evangelism in that it brings good news. That good news can transform lives. It's a bit risky, as we discover.
This is a difficult book to review in that Root weaves the story with theological and philosophical sources. While the input from these leading figures from Montaigne to Luther is important, it's the story itself that speaks most clearly of how the church can engage in forms of evangelism that transform lives, even if evangelism is not the primary purpose of the actions of the members of the community. They simply seek to enter the suffering of others, and that brings about changed lives. People who never experienced church are touched by people who enter their grief, often simply sitting in silence with those who grieve.
This is an important book that speaks to our times. Our modern search for happiness too often prevents us from dealing with our sadness and despair. It also can prevent us from entering into the sufferings of others because their suffering doesn't fit our view of reality. That can prevent us from engaging in forms of evangelism that truly touch lives. Part of the message here involves recognizing how God engages with us, for God knows suffering, the suffering of Jesus, which is communicated to God's nature as Trinity.
April 25, 2025
Al op de eerste bladzijden van Evangelism in an Age of Despair van Andrew Root dacht ik: dit is een mooie basis voor een missionaire visie van de PKN of de IZB (of van een gemeente die hieraan verbonden is). Dit boek gaat over de vraag hoe in deze tijd het evangelie uitgedragen kan worden. In het kort gezegd: evangelisatie begint met aanwezig zijn waar (geestelijke) nood is.
Deze visie is niet nieuw. De visie van Andrew Root kun je ook vinden bij (praktisch-)theologen als Christian Möller of Eugene H. Peterson. Ook is het niet de eerste keer dat Andrew Root deze visie uitwerkt. Al eerder publiceerde Root met The Promise of Despair. The Way of the Cross as the Way of the Church (2010) een vergelijkbare stellingname: de taak van de kerk vandaag de dag is het uithouden in de wanhoop, die de dood en andere verliezen in deze tijd geven. In The Promise of Despair werkte Root een visie op gemeenteopbouw en kerkzijn vandaag de dag vanuit de theologie van het kruis uit.
Evangelism in an Age of Despair is een ingewikkeldere uitwerking van de stellingname dat evangelisatie begint met aanwezig zijn daar waar (geestelijke) nood is. Dat Evangelism in an Age of Despair ingewikkelder is, heeft ermee te maken dat Root in dit boek in gesprek is met filosofen en sociologen. Root wil laten zien dat de kerk op een verkeerde manier aansluit bij de eigen tijd. Het is niet belangrijk om aan te sluiten bij wat er in onze tijd leeft. Alleen de manier waarop de kerk dat doet gaat dat ten koste van het evangelie én weet de kerk niet bij de werkelijke geestelijke nood van deze tijd te komen.
Om helder te krijgen op welke manier de kerk wél kan aansluiten bij de eigen tijd is het nodig om helder te hebben wat de geestelijke nood is van onze tijd. Als dat helder is, dan wordt ook de taak van de kerk helder. Ook wordt dan helder wat de taak van evangelisatie in deze tijd is: het bieden van troost en houvast. Bij evangelisatie gaat het volgens Root allereerst om een houding en pas in tweede instantie om de inhoud. Al betekent dat niet bij Root dat de inhoud van het evangelie om het even is. Het gaat Root niet alleen om een praktijk van troost bieden maar ook om een theologie die troost kán bieden.
Oppervlakkig gezien is onze tijd waarin veel mensen gelukkig zouden kunnen zijn: Vandaag de dag hebben we meer mogelijkheden om onze eigen weg te gaan dan eerdere generaties hadden. Daarnaast hebben de huidige generaties meer welvaart dan eerdere generaties. Ondanks de vrijheid om onze eigen weg te gaan en de toegenomen welvaart is onze tijd geen tijd van geluk maar een tijd van malaise, van ongelukkig zijn, van wanhoop zelfs. Dat is geen idee dat Root zelf verzonnen heeft. Hij beroept zich op denkers als Charles Taylor en Stephen Toulmin.
In onze tijd is gelukkig zijn het hoogste dat je kunt behalen. Want gelukkig zijn is de enige graadmeter om voor onszelf te weten of we onze zelfgekozen bestemming behaald hebben. Er zijn geen vaste kaders meer van een godsdienst of een traditie, die ons voorhouden wat het hoogst haalbare is. Dat hoogst haalbare moeten we dan zelf bedenken. In onze tijd moeten we dat geluk niet alleen zelf definiëren, maar ook de weg ernaartoe. Alleen als we gelukkig zijn hebben we onszelf gevonden. Daarom draait haast alles in onze tijd om het vinden van geluk. Want dan weten we dat we onszelf hebben gevonden.
Het nadeel van het gelukkig worden als hoogste norm is dat ons geluk vaak overschaduwd wordt door tegenslag, verlies en overlijden. Je kunt je baan kwijtraken. Je kunt ziek worden. Je kunt een vader of een moeder verliezen. Bij zulk ingrijpend verlies merk je dat idee dat het streven naar geluk als hoogste doel een illusie is. Vaak leidt het tot een overschreeuwen van het verdriet en de rouw, die zulke verliezen geven. Wie te maken krijgt met zulke verliezen heeft vaak ook geen gemeenschap om zich heen, waardoor iemand gedwongen is dit verlies alleen te dragen.
Voor Root is het hoogste doel niet het vinden van geluk maar de zorg voor onze ziel. In tijden waarin we het goed hebben, kunnen we de diepste vragen uit de weg gaan: De vraag naar wat een sterfgeval met ons doet. De vraag of wij hoop hebben als de dood in ons leven komt. De vraag naar wie God is. Al deze vragen kunnen we in goede tijden uit de weg gaan. Wanneer we te maken krijgen met ingrijpende verlieservaringen wordt ons leven en daarmee onze gevonden zekerheid dusdanig op de kop gezet, dat we zulke vragen niet meer uit de weg kunnen gaan. Wie dan geen gemeenschap om zich heen heeft om zulke vragen te delen, staat er ook met deze vragen alleen voor.
Hier komt volgens Root de taak van de kerk in beeld, en dan specifiek de taak van evangelisatie. Evangelisatie begint niet met het vertellen van een boodschap, maar met een houding. Evangelisatie begint met het opmerken van de nood, waar iemand mee te maken heeft. Evangelisatie begint met het meelopen met iemand, met het aanbieden van een gemeenschap om te ondersteunen in deze tijd waarin alles op zijn kop staat. Dat wil niet zeggen dat je als gelovige alleen maar luistert. In dat samen oplopen ontstaat een levendige dialoog, waarbij de gelovige niet verzwijgt wie God is. Maar het gesprek over God wordt gedragen door de gedachte dat Christus neerdaalde in onze nood. Dat is de basis.
Root ziet zijn werk als het in gesprek brengen van de filosofie en de sociologie van onze eigen tijd met de theologie van het kruis. Om zijn visie behapbaar te maken, weeft Root door zijn theorie een fictieve casus heen. Om te laten zien hoe de filosofische inzichten en sociologische constateringen in onze tijd uitwerken.
Het boek van Root is ingewikkeld, omdat Root niet alleen wil laten zien dat het streven naar geluk als het hoogste doel een illusie is. Root wil ook laten zien bij wie het idee dat het streven naar gelukkig zijn het hoogst behaalbare doel is vandaan komt: bij Montaigne. Root gelooft dat niet Descartes de vader is van onze moderniteit, maar Montaigne. Montaigne trok zich in een complexe tijd terug op zijn eigen kasteel. Bevrijd van alle politieke verplichtingen die hij had, kon hij nu de tijd besteden om na te denken en zijn eigen ideeën op papier te zetten. Hij vond daarvoor een nieuw genre uit: het essay. Een essay is in feite een fictief gesprek met een vriend, waarbij al zoekend in zichzelf het zelf gevonden wordt. Je eigen zelf vind je niet in het rumoer van een politieke strijd, maar als je in afzondering bent en de tijd krijgt om na te denken.
Montaigne vond een scherpe criticus in Blaise Pascal. Pascal merkte dat hij niet geluk konden vinden op de manier waarop Montaigne zijn essays schreef. Pascal merkte dat de weg van Montaigne voor hem geen houvast bood voor de verliezen die hij in zijn leven meemaakte. Dat houvast vond hij uiteindelijk alleen in de God van Abraham, Izak en Jakob. Pascal dreef de spot met de ideeën van Montaigne in Lettres provinciales. Hij ontdekte echter dat er meer nodig was. Hij werkte aan een uiteenzetting van het christelijk geloof. Voordat hij dat boek voltooide, overleed hij. Na zijn dood zijn de fragmenten als Pensées uitgegeven.
Root wil in zijn boek laten zien waar het in onze moderniteit misgegaan is: de zoektocht naar het zelf en naar geluk ging ten koste van de zorg voor de ziel. Zijn boek is een pleidooi om niet de zoektocht naar het zelf in de kerk centraal te stellen, maar de zorg voor de ziel. In de zorg voor de ziel komt er ook meer ruimte voor God. In het zoeken naar ons zelf staat God in dienst van het verwerkelijken van onszelf. In onze aandacht voor de ziel is God de Heer, die ons leven stuurt, begeleidt en deelt.
Wat kan de kerk dan doen? In al zijn boeken is Root steeds bezig om uit te leggen dat de kerk niet in een actiestand moet schieten. De allereerste vraag is niet: Wat kan de kerk hier betekenen? De allereerste vraag is: Wie is God? In de theologie van het kruis is het wezenlijk dat God neergedaald is in onze sores en ellende. Hij daalde neer in onze werkelijkheid waar de dood heerst. Hij onderging de dood en overwon op die manier de dood. Onze God is allereerst te vinden waar de dood heerst, waar gefaald wordt, waar mensen zich mislukt voelen. God kan God voor ons zijn, omdat Hij koos om in onze dood onder te gaan. Als de kerk iets kan doen is dat God daar zoeken: daar waar het leven niet volmaakt is, daar waar gefaald wordt, waar geleden wordt aan de fragmentatie en aan de mislukking, aan het niet behalen van een zelfgekozen doel.
De theologie van het kruis is een houding: Een houding om niet voor het succes te gaan, niet voor de mooie verhalen. Een houding om lijden niet uit de weg te gaan. Een houding om juist daar te zijn waar mensen een last te dragen hebben, die ze niet alleen kunnen dragen. De theologie van het kruis geeft een besef dat het leven hier maar tijdelijk is en dat we pelgrim onderweg zijn en dat de levensweg vol dalen en kuilen is. Je kunt niet op de vlucht voor de dood en je eigen sterfelijkheid. Dat hoeft ook niet, want God is daar ook. De kerk en ook de individuele gelovige kan daar zijn, omdat God daar ook is.
De theologie van het kruis vraagt om een houding van gebed, om een openheid naar God toe. Om het lezen van de Schrift met een hartstocht, omdat je daarin Christus zelf ontmoet. Deze theologie vraagt om het uithouden van de aanvechting. Vanuit het geloof dat die aanvechtingen je dichter bij God kunnen brengen, want God is ook aanwezig in die aanvechtingen.
Wie bekend is in de christelijke traditie zal hier niets nieuws horen. Root wil ook niet origineel zijn. Hij noemt voorbeelden uit de christelijke traditie waarin de ene gelovige troost biedt aan de andere gelovige. Gregorius van Nissa was nergens zonder de steun van zijn zuster Macrina. Maarten Luther had zonder zijn mentor en pastor Johann von Staupitz nooit de theologie van het kruis ontdekt. Troost ontvangen vraagt om een gemeenschap, om mensen die met je meegaan op je weg, naar je omzien en met en voor je bidden. Troost vraagt om mensen die mee kunnen gaan, omdat ze weten dat Christus meegaat.
Deze visie is niet nieuw. De visie van Andrew Root kun je ook vinden bij (praktisch-)theologen als Christian Möller of Eugene H. Peterson. Ook is het niet de eerste keer dat Andrew Root deze visie uitwerkt. Al eerder publiceerde Root met The Promise of Despair. The Way of the Cross as the Way of the Church (2010) een vergelijkbare stellingname: de taak van de kerk vandaag de dag is het uithouden in de wanhoop, die de dood en andere verliezen in deze tijd geven. In The Promise of Despair werkte Root een visie op gemeenteopbouw en kerkzijn vandaag de dag vanuit de theologie van het kruis uit.
Evangelism in an Age of Despair is een ingewikkeldere uitwerking van de stellingname dat evangelisatie begint met aanwezig zijn daar waar (geestelijke) nood is. Dat Evangelism in an Age of Despair ingewikkelder is, heeft ermee te maken dat Root in dit boek in gesprek is met filosofen en sociologen. Root wil laten zien dat de kerk op een verkeerde manier aansluit bij de eigen tijd. Het is niet belangrijk om aan te sluiten bij wat er in onze tijd leeft. Alleen de manier waarop de kerk dat doet gaat dat ten koste van het evangelie én weet de kerk niet bij de werkelijke geestelijke nood van deze tijd te komen.
Om helder te krijgen op welke manier de kerk wél kan aansluiten bij de eigen tijd is het nodig om helder te hebben wat de geestelijke nood is van onze tijd. Als dat helder is, dan wordt ook de taak van de kerk helder. Ook wordt dan helder wat de taak van evangelisatie in deze tijd is: het bieden van troost en houvast. Bij evangelisatie gaat het volgens Root allereerst om een houding en pas in tweede instantie om de inhoud. Al betekent dat niet bij Root dat de inhoud van het evangelie om het even is. Het gaat Root niet alleen om een praktijk van troost bieden maar ook om een theologie die troost kán bieden.
Oppervlakkig gezien is onze tijd waarin veel mensen gelukkig zouden kunnen zijn: Vandaag de dag hebben we meer mogelijkheden om onze eigen weg te gaan dan eerdere generaties hadden. Daarnaast hebben de huidige generaties meer welvaart dan eerdere generaties. Ondanks de vrijheid om onze eigen weg te gaan en de toegenomen welvaart is onze tijd geen tijd van geluk maar een tijd van malaise, van ongelukkig zijn, van wanhoop zelfs. Dat is geen idee dat Root zelf verzonnen heeft. Hij beroept zich op denkers als Charles Taylor en Stephen Toulmin.
In onze tijd is gelukkig zijn het hoogste dat je kunt behalen. Want gelukkig zijn is de enige graadmeter om voor onszelf te weten of we onze zelfgekozen bestemming behaald hebben. Er zijn geen vaste kaders meer van een godsdienst of een traditie, die ons voorhouden wat het hoogst haalbare is. Dat hoogst haalbare moeten we dan zelf bedenken. In onze tijd moeten we dat geluk niet alleen zelf definiëren, maar ook de weg ernaartoe. Alleen als we gelukkig zijn hebben we onszelf gevonden. Daarom draait haast alles in onze tijd om het vinden van geluk. Want dan weten we dat we onszelf hebben gevonden.
Het nadeel van het gelukkig worden als hoogste norm is dat ons geluk vaak overschaduwd wordt door tegenslag, verlies en overlijden. Je kunt je baan kwijtraken. Je kunt ziek worden. Je kunt een vader of een moeder verliezen. Bij zulk ingrijpend verlies merk je dat idee dat het streven naar geluk als hoogste doel een illusie is. Vaak leidt het tot een overschreeuwen van het verdriet en de rouw, die zulke verliezen geven. Wie te maken krijgt met zulke verliezen heeft vaak ook geen gemeenschap om zich heen, waardoor iemand gedwongen is dit verlies alleen te dragen.
Voor Root is het hoogste doel niet het vinden van geluk maar de zorg voor onze ziel. In tijden waarin we het goed hebben, kunnen we de diepste vragen uit de weg gaan: De vraag naar wat een sterfgeval met ons doet. De vraag of wij hoop hebben als de dood in ons leven komt. De vraag naar wie God is. Al deze vragen kunnen we in goede tijden uit de weg gaan. Wanneer we te maken krijgen met ingrijpende verlieservaringen wordt ons leven en daarmee onze gevonden zekerheid dusdanig op de kop gezet, dat we zulke vragen niet meer uit de weg kunnen gaan. Wie dan geen gemeenschap om zich heen heeft om zulke vragen te delen, staat er ook met deze vragen alleen voor.
Hier komt volgens Root de taak van de kerk in beeld, en dan specifiek de taak van evangelisatie. Evangelisatie begint niet met het vertellen van een boodschap, maar met een houding. Evangelisatie begint met het opmerken van de nood, waar iemand mee te maken heeft. Evangelisatie begint met het meelopen met iemand, met het aanbieden van een gemeenschap om te ondersteunen in deze tijd waarin alles op zijn kop staat. Dat wil niet zeggen dat je als gelovige alleen maar luistert. In dat samen oplopen ontstaat een levendige dialoog, waarbij de gelovige niet verzwijgt wie God is. Maar het gesprek over God wordt gedragen door de gedachte dat Christus neerdaalde in onze nood. Dat is de basis.
Root ziet zijn werk als het in gesprek brengen van de filosofie en de sociologie van onze eigen tijd met de theologie van het kruis. Om zijn visie behapbaar te maken, weeft Root door zijn theorie een fictieve casus heen. Om te laten zien hoe de filosofische inzichten en sociologische constateringen in onze tijd uitwerken.
Het boek van Root is ingewikkeld, omdat Root niet alleen wil laten zien dat het streven naar geluk als het hoogste doel een illusie is. Root wil ook laten zien bij wie het idee dat het streven naar gelukkig zijn het hoogst behaalbare doel is vandaan komt: bij Montaigne. Root gelooft dat niet Descartes de vader is van onze moderniteit, maar Montaigne. Montaigne trok zich in een complexe tijd terug op zijn eigen kasteel. Bevrijd van alle politieke verplichtingen die hij had, kon hij nu de tijd besteden om na te denken en zijn eigen ideeën op papier te zetten. Hij vond daarvoor een nieuw genre uit: het essay. Een essay is in feite een fictief gesprek met een vriend, waarbij al zoekend in zichzelf het zelf gevonden wordt. Je eigen zelf vind je niet in het rumoer van een politieke strijd, maar als je in afzondering bent en de tijd krijgt om na te denken.
Montaigne vond een scherpe criticus in Blaise Pascal. Pascal merkte dat hij niet geluk konden vinden op de manier waarop Montaigne zijn essays schreef. Pascal merkte dat de weg van Montaigne voor hem geen houvast bood voor de verliezen die hij in zijn leven meemaakte. Dat houvast vond hij uiteindelijk alleen in de God van Abraham, Izak en Jakob. Pascal dreef de spot met de ideeën van Montaigne in Lettres provinciales. Hij ontdekte echter dat er meer nodig was. Hij werkte aan een uiteenzetting van het christelijk geloof. Voordat hij dat boek voltooide, overleed hij. Na zijn dood zijn de fragmenten als Pensées uitgegeven.
Root wil in zijn boek laten zien waar het in onze moderniteit misgegaan is: de zoektocht naar het zelf en naar geluk ging ten koste van de zorg voor de ziel. Zijn boek is een pleidooi om niet de zoektocht naar het zelf in de kerk centraal te stellen, maar de zorg voor de ziel. In de zorg voor de ziel komt er ook meer ruimte voor God. In het zoeken naar ons zelf staat God in dienst van het verwerkelijken van onszelf. In onze aandacht voor de ziel is God de Heer, die ons leven stuurt, begeleidt en deelt.
Wat kan de kerk dan doen? In al zijn boeken is Root steeds bezig om uit te leggen dat de kerk niet in een actiestand moet schieten. De allereerste vraag is niet: Wat kan de kerk hier betekenen? De allereerste vraag is: Wie is God? In de theologie van het kruis is het wezenlijk dat God neergedaald is in onze sores en ellende. Hij daalde neer in onze werkelijkheid waar de dood heerst. Hij onderging de dood en overwon op die manier de dood. Onze God is allereerst te vinden waar de dood heerst, waar gefaald wordt, waar mensen zich mislukt voelen. God kan God voor ons zijn, omdat Hij koos om in onze dood onder te gaan. Als de kerk iets kan doen is dat God daar zoeken: daar waar het leven niet volmaakt is, daar waar gefaald wordt, waar geleden wordt aan de fragmentatie en aan de mislukking, aan het niet behalen van een zelfgekozen doel.
De theologie van het kruis is een houding: Een houding om niet voor het succes te gaan, niet voor de mooie verhalen. Een houding om lijden niet uit de weg te gaan. Een houding om juist daar te zijn waar mensen een last te dragen hebben, die ze niet alleen kunnen dragen. De theologie van het kruis geeft een besef dat het leven hier maar tijdelijk is en dat we pelgrim onderweg zijn en dat de levensweg vol dalen en kuilen is. Je kunt niet op de vlucht voor de dood en je eigen sterfelijkheid. Dat hoeft ook niet, want God is daar ook. De kerk en ook de individuele gelovige kan daar zijn, omdat God daar ook is.
De theologie van het kruis vraagt om een houding van gebed, om een openheid naar God toe. Om het lezen van de Schrift met een hartstocht, omdat je daarin Christus zelf ontmoet. Deze theologie vraagt om het uithouden van de aanvechting. Vanuit het geloof dat die aanvechtingen je dichter bij God kunnen brengen, want God is ook aanwezig in die aanvechtingen.
Wie bekend is in de christelijke traditie zal hier niets nieuws horen. Root wil ook niet origineel zijn. Hij noemt voorbeelden uit de christelijke traditie waarin de ene gelovige troost biedt aan de andere gelovige. Gregorius van Nissa was nergens zonder de steun van zijn zuster Macrina. Maarten Luther had zonder zijn mentor en pastor Johann von Staupitz nooit de theologie van het kruis ontdekt. Troost ontvangen vraagt om een gemeenschap, om mensen die met je meegaan op je weg, naar je omzien en met en voor je bidden. Troost vraagt om mensen die mee kunnen gaan, omdat ze weten dat Christus meegaat.
March 12, 2025
Andrew Root has been doing important work concerning the Church in the secular age. He has multiple books centered on helping the Church understand the secular age and how the Church can thrive within a culture that is apathetic at best to the Church. He distilled many of these ideas in the accessible When the Church Stops Working, which I highly recommend as an introduction to Root’s work on secularization. Root’s latest book builds upon his work by entering into a story of evangelism.
I cal this a story because, unlike the majority of books on evangelism, this is not a book about methods, frameworks, or styles. Instead, this is a book about the posture of the Church toward human beings. Root’s own words show this approach;
"That might lead you to think that this book is primarily about evangelism, giving you a model for its shape and place in the church.
If that’s what you’re reading for, you’ll probably be disappointed. There are no models, or discussions of other models, in this book (though I do give you a picture of a church that is living out evangelism). I’m not dissecting evangelism as a practice or theology in this book. Rather, I’m exploring consolation as" (Andrew Root, Evangelism in an Age of Despair)”
Root invites us into a story. To go deeper, Root invites us into THE story of how the Church enters the sorrow of human beings. This story is the grad story in which we all still find ourselves. Much like Frodo and Sam in the Lord of the Rings, we are a part of the story Root tells. Root tells us this story through the fictional Mary Ann and the people whose sorrow she enters as one entered her sorrow. But Root also connects this to Macrina the Younger and her brothers Basil the Great and Gregory of Nyssa from the fourth century; Pascal, Luther, and many others. As a Wesleyan-Holiness I also see the connections to Wesley’s belief in ministry to the entire human being.
More importantly, Root criticizes the pursuit of happiness as the greatest good of humanity and shows how it fails us. It is not in the happiness of living that we find the moments of invitation to know who God is; rather, it is in the moments of sorrow and living that we find that invitation. Evangelism is living with one another in the sorrow of life, but it leads to a joy not marred by the pursuit of happiness. There are moments as I read that tears formed and fell from my eyes. Why? Because Root tells the stories of sorrow and how those stories illuminated the truth of human flourishing. No evangelistic program can match the authenticity of entering sorrow. The Church wastes money and time trying to create reproducible methods rather than forming disciples willing to enter the sorrow of others.
Root gives the ultimate thesis of this amazing book, “Evangelism in these sad times is ultimately the confession that God meets us in our human sorrow and through our sorrow takes our person into Jesus’s own person This is good news! Through the art of shared sorrow we participate in the being of God and bring the good news to the world.” (Andrew Root, Evangelism in an Age of Despair)" In that thesis we can find the truth that invites others to transforming relationships with God and human beings.
I cal this a story because, unlike the majority of books on evangelism, this is not a book about methods, frameworks, or styles. Instead, this is a book about the posture of the Church toward human beings. Root’s own words show this approach;
"That might lead you to think that this book is primarily about evangelism, giving you a model for its shape and place in the church.
If that’s what you’re reading for, you’ll probably be disappointed. There are no models, or discussions of other models, in this book (though I do give you a picture of a church that is living out evangelism). I’m not dissecting evangelism as a practice or theology in this book. Rather, I’m exploring consolation as" (Andrew Root, Evangelism in an Age of Despair)”
Root invites us into a story. To go deeper, Root invites us into THE story of how the Church enters the sorrow of human beings. This story is the grad story in which we all still find ourselves. Much like Frodo and Sam in the Lord of the Rings, we are a part of the story Root tells. Root tells us this story through the fictional Mary Ann and the people whose sorrow she enters as one entered her sorrow. But Root also connects this to Macrina the Younger and her brothers Basil the Great and Gregory of Nyssa from the fourth century; Pascal, Luther, and many others. As a Wesleyan-Holiness I also see the connections to Wesley’s belief in ministry to the entire human being.
More importantly, Root criticizes the pursuit of happiness as the greatest good of humanity and shows how it fails us. It is not in the happiness of living that we find the moments of invitation to know who God is; rather, it is in the moments of sorrow and living that we find that invitation. Evangelism is living with one another in the sorrow of life, but it leads to a joy not marred by the pursuit of happiness. There are moments as I read that tears formed and fell from my eyes. Why? Because Root tells the stories of sorrow and how those stories illuminated the truth of human flourishing. No evangelistic program can match the authenticity of entering sorrow. The Church wastes money and time trying to create reproducible methods rather than forming disciples willing to enter the sorrow of others.
Root gives the ultimate thesis of this amazing book, “Evangelism in these sad times is ultimately the confession that God meets us in our human sorrow and through our sorrow takes our person into Jesus’s own person This is good news! Through the art of shared sorrow we participate in the being of God and bring the good news to the world.” (Andrew Root, Evangelism in an Age of Despair)" In that thesis we can find the truth that invites others to transforming relationships with God and human beings.
October 21, 2025
There is something rich and original in this work. As others have said, it is not simply about evangelism in the conventional sense. In the last third of the book, Root unfurls a soteriology that sidesteps the easy hope and optimism that has taken hold in much of Christianity. Only once we understand HOW Jesus saves, the method and the form of that salvation, can we begin to imagine a corresponding evangelism. (Hint: it has much more to do with lived, communal discipleship than with any preaching or messaging strategy.)
Some other reviewers have complained about the book's organization and its large "genealogy." I agree with these concerns. The amount of Continental philosophy that you have to wade through does not seem necessary. Or, it may be necessary, but I'm not sure it is necessary HERE. Maybe it comes down to a question of who this book is for. To me, the opportunity and need is so great for a work like this to disrupt the discourse of Protestant evangelism, and I fear that the long intellectual history sections are going to dissuade readers. (To me, his choice to decorate the book with fictional pastoral narratives also doesn't sit right.)
So, I feel very conflicted. Again, I read many things here I've never read anywhere else, and this feels like a hugely promising direction for the church. I really did like this book. I just think I'd struggle to recommend it to many people.
Some other reviewers have complained about the book's organization and its large "genealogy." I agree with these concerns. The amount of Continental philosophy that you have to wade through does not seem necessary. Or, it may be necessary, but I'm not sure it is necessary HERE. Maybe it comes down to a question of who this book is for. To me, the opportunity and need is so great for a work like this to disrupt the discourse of Protestant evangelism, and I fear that the long intellectual history sections are going to dissuade readers. (To me, his choice to decorate the book with fictional pastoral narratives also doesn't sit right.)
So, I feel very conflicted. Again, I read many things here I've never read anywhere else, and this feels like a hugely promising direction for the church. I really did like this book. I just think I'd struggle to recommend it to many people.
April 14, 2025
A beautiful book, haunting even. I'm so grateful for the way Root weaves well-told history with fictional narrative to show us what it would look like to put this theology into practice.
Root's vision of evangelism as consolation in sorrow is truly liberating. No more need to offer a triumphal narrative or to try to convince people to believe certain propositions. We can come alongside those who are suffering, knowing that sorrow prepares us to experience God's consolation in a profound way. As God provides comfort through our companionship, others are drawn into the community where God's presence is tangibly felt.
This book is written in a similar style to 'Churches and the Crisis of Decline' (though the fictional narrative is slightly less prominent in this one). I highly recommend both!
Root's vision of evangelism as consolation in sorrow is truly liberating. No more need to offer a triumphal narrative or to try to convince people to believe certain propositions. We can come alongside those who are suffering, knowing that sorrow prepares us to experience God's consolation in a profound way. As God provides comfort through our companionship, others are drawn into the community where God's presence is tangibly felt.
This book is written in a similar style to 'Churches and the Crisis of Decline' (though the fictional narrative is slightly less prominent in this one). I highly recommend both!
September 23, 2025
This is a really interesting read. However, with each new book, Root tends to expand the genealogy section. While this can be helpful, it often distracts from the rich theological assertions, which are not explored in as much detail. And yet, perhaps the most compelling part of the book is found in neither section, but in the example story woven throughout.
Ultimately, it's not exactly a book on evangelism, but it challenges the reader to reexamine what it means to be a faithful witness in our current context.
Ultimately, it's not exactly a book on evangelism, but it challenges the reader to reexamine what it means to be a faithful witness in our current context.
March 20, 2025
I am still reading this book, only a third of the way through and it's a stellar read. Well written and much to absorb here.
Please DO NOT be deterred by the books title. The book is so much more than the cover. I highly recommend for clergy and lay people alike.
Updated review to come upon completion.
Please DO NOT be deterred by the books title. The book is so much more than the cover. I highly recommend for clergy and lay people alike.
Updated review to come upon completion.
March 27, 2025
Another home-run from Andy Root. His books should be assigned reading for church and ministry leaders across America. Deep intellectual genealogy and cultural engagement, alongside compelling theology and great writing.
Full video review here: https://youtu.be/SItGKF7DPxE
Full video review here: https://youtu.be/SItGKF7DPxE
February 19, 2025
A compelling book. Brilliantly written. A much needed orientation for our engagement in the world.
August 27, 2025
This might be Root’s best book yet. “Let’s follow Jesus into sorrow.”
September 21, 2025
I wanted to like this book more, but it was simply too disorganized.
Displaying 1 - 11 of 11 reviews