What do you think?
Rate this book
Köpeklere ve Duvarlara Dair
“Yıllar geçtikçe sular âlemi gözünde gitgide güzelleşecek, ışıltısını daha da artıracak. Ve sen o âleme gideceksin. Böyle olmasını diliyorum. Seni sevdiğim için, bir gün öleceğini düşünmek falan istemiyorum.”
Rüya ile gerçek arasında süzülen anılarla örülmüş duvarlar, su tanrıları tarafından kapıp götürülen babalar, unutulan şemsiyeler, yitirilen çocukluklar, hiçbir zaman tam anlamıyla aile olamamış aileler…
21. yüzyılın en özgün kadın yazarlarından Yuko Tsushima bir evlat, bir kardeş, bir anne ve bir kadın olarak kendi hayatının farklı dönemlerinden izler taşıyan bu iki öykü aile olmanın zorluklarını eşelerken, terk edilmenin, kayıp ve yas duygusunun, yalnızlığın yarattığı melankoliyi de su yüzüne çıkarıyor.
“Tsushima metinlerinden öğrendiğim şey, kadın çalışmalarının ne kadar dram içerdiği ve ifade edilmeyi, tartışılmayı ne kadar hak ettiği.’’
Annie Ernaux
“Yuko Tsushima, kendi kuşağının en önemli Japon yazarlarından biri.”
The New York Times
Rüya ile gerçek arasında süzülen anılarla örülmüş duvarlar, su tanrıları tarafından kapıp götürülen babalar, unutulan şemsiyeler, yitirilen çocukluklar, hiçbir zaman tam anlamıyla aile olamamış aileler…
21. yüzyılın en özgün kadın yazarlarından Yuko Tsushima bir evlat, bir kardeş, bir anne ve bir kadın olarak kendi hayatının farklı dönemlerinden izler taşıyan bu iki öykü aile olmanın zorluklarını eşelerken, terk edilmenin, kayıp ve yas duygusunun, yalnızlığın yarattığı melankoliyi de su yüzüne çıkarıyor.
“Tsushima metinlerinden öğrendiğim şey, kadın çalışmalarının ne kadar dram içerdiği ve ifade edilmeyi, tartışılmayı ne kadar hak ettiği.’’
Annie Ernaux
“Yuko Tsushima, kendi kuşağının en önemli Japon yazarlarından biri.”
The New York Times
64 pages, Paperback
First published February 22, 2018
103 people are currently reading
6011 people want to read
About the author
Yūko Tsushima
51 books650 followersYūko Tsushima 津島 佑子 is the pen name of Satoko Tsushima, a contemporary Japanese fiction writer, essayist and critic. She is the daughter of famed novelist Osamu Dazai, who died when she was one year old. She is considered "one of the most important Japanese writers of her generation" (The New York Times).
She has won many major literary prizes, including the Kawabata for "The Silent Traders," one of the stories in The Shooting Gallery, and the Tanizaki for Mountain of Fire. Her early fiction, from which The Shooting Gallery is drawn, was largely based on her experience as a single mother.
Her multilayered narrative techniques have increasingly taken inspiration from the Ainu oral epics (yukar) and the tales of premodern Japan.
When invited to teach Japanese literature to graduate students in Paris, she taught the yukar, and her seminar led to the publication of Tombent, tombent les gouttes d’argent: Chants du peuple aïnou (1996), the first French edition of the epic poems.
Tsushima is active in networks such as the Japan-India Writers’ Caravans and dialogues with Korean and Chinese writers. Recent novels have been set in Taiwan during Japanese colonial rule, among the Kyrgyz, in medieval Nara, and in post-3/11 Tokyo. Her work has been translated into a dozen languages.
She has won many major literary prizes, including the Kawabata for "The Silent Traders," one of the stories in The Shooting Gallery, and the Tanizaki for Mountain of Fire. Her early fiction, from which The Shooting Gallery is drawn, was largely based on her experience as a single mother.
Her multilayered narrative techniques have increasingly taken inspiration from the Ainu oral epics (yukar) and the tales of premodern Japan.
When invited to teach Japanese literature to graduate students in Paris, she taught the yukar, and her seminar led to the publication of Tombent, tombent les gouttes d’argent: Chants du peuple aïnou (1996), the first French edition of the epic poems.
Tsushima is active in networks such as the Japan-India Writers’ Caravans and dialogues with Korean and Chinese writers. Recent novels have been set in Taiwan during Japanese colonial rule, among the Kyrgyz, in medieval Nara, and in post-3/11 Tokyo. Her work has been translated into a dozen languages.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 349 reviews
May 25, 2020
What a halcyon glow our childhood must have for you. Your children. You were surrounded by their bubbly laughter, their round cheeks shining with health. Their sweet fragrance enveloped you. Everything in sight glittered a dazzling gold. When spring breezes blew, the light streamed through the air. It was a place of such beauty. Such happiness.
This little book in the Penguin Modern series consists of two interlocking stories by the Japanese novelist Yuko Tsushima (1947-2016) which have been recently translated into English for the first time. Like her novel Territory of Light, both stories seem strongly connected to Tsushima’s personal life experiences – life as a single mother and the death of her father (the novelist Osamu Dazai) in the first story, the death of her elder brother in the second.
In the first story The Watery Realm (1982) the death of the writer (who drowned himself together with his young lover in 1948, when Yuko Tsushima was one year old) is thematised – it is a stunningly imaginative evocation of the haunting impact of that chosen death on the lives of his widow and their three children, ingenuously narrated from the shifting perspectives of both his widow and the youngest daughter.
Another theme is the difficult mother-daughter relationship and the different views both mother and daughter have on the childhood days, focussing on the possibilities and limits of shared memory. While the mother recalls a blissful state of simple harmony within the family, knitting peacefully in her garden of flowers surrounded by her children, the daughter remembers her mother’s despair, rage and beatings, apparently repressed by the mother. Elusive and suffused with lyrical, poetic imagery, like Territory of Light revolves around the natural element of light, this story is borne by the element of water - the different perceptions mother and daughter have of water, ranging from an at once menacing and deadly as well as a soothing, intimate element embracing them, composing a world of magic out of it (the aquarium castle, the power of the water deity Suijin, the underwater castle fable ). While half in jest evoking the mother’s fear for rain (which she tries to ward off with umbrella’s) water symbolises ‘tranquil, dark, boundless depths’, in which ‘human emotions dissolve away as in a dream’.
Also the second, titular story Of dogs and walls (2014) draws on autobiographical elements and is permeated with loss and death and absence, focussing on Tsushima’s relationship with her three year older brother, who had a developmental disability and died when she was thirteen. Like The Watery realm, the story is non-linear and is mostly composed out of memories – of which the reliability is questioned – and ‘quiet, uneventful dreams’ of ‘the daughter who once was a little sister’ (like Tsushima was). It is blending of dreams, symbols, memories and realities and shifting from one dimension into another, this story reminded me of Haruki Murakami. The variety of the walls featuring in the story and the distinctions with regard to their porousness seem metaphorical observations on the way Japanese society deals with issues like isolation, exclusion, single parents households, being different from ‘normal’ people, the inability to safeguard or to change one’s life. Emotions – tenderness, love, grief, shame and survivor’s guilt - are gracefully weaved into the story.
Reading Tsushima’s novel Territory of Light shortly after these stories (my review here), I was struck by some parallels and recurrent themes featuring in both the short stories – more impressionistic slices of life – and the – also episodic - novel. Rooted in the domestic sphere, the stories focus on single motherhood, loss and memory, death, the long-lasting weight of family history, the struggle for women’s autonomy, abandonment, the absence of father or husband figures (‘On rainy Sundays, my mother remembers her daughter, who left her dreams in the care of some man who already had a wife and a family and is now bringing up the child of that involvement on her own.’), loneliness, grief, difficult mother-daughter relationships.
Intimate, melancholic, tender and meditative, written in a subtle prose bathing in a ‘balmy light', I enjoyed these stories more than Territory of Light, likely because despite the hostility and tension in the relationship between the mother and the daughter, there was more tenderness and imagination illuminating the women’s lives than there was to be found in the novel.
(Paintings by Ito Jakuchu)
This little book in the Penguin Modern series consists of two interlocking stories by the Japanese novelist Yuko Tsushima (1947-2016) which have been recently translated into English for the first time. Like her novel Territory of Light, both stories seem strongly connected to Tsushima’s personal life experiences – life as a single mother and the death of her father (the novelist Osamu Dazai) in the first story, the death of her elder brother in the second.
In the first story The Watery Realm (1982) the death of the writer (who drowned himself together with his young lover in 1948, when Yuko Tsushima was one year old) is thematised – it is a stunningly imaginative evocation of the haunting impact of that chosen death on the lives of his widow and their three children, ingenuously narrated from the shifting perspectives of both his widow and the youngest daughter.
Another theme is the difficult mother-daughter relationship and the different views both mother and daughter have on the childhood days, focussing on the possibilities and limits of shared memory. While the mother recalls a blissful state of simple harmony within the family, knitting peacefully in her garden of flowers surrounded by her children, the daughter remembers her mother’s despair, rage and beatings, apparently repressed by the mother. Elusive and suffused with lyrical, poetic imagery, like Territory of Light revolves around the natural element of light, this story is borne by the element of water - the different perceptions mother and daughter have of water, ranging from an at once menacing and deadly as well as a soothing, intimate element embracing them, composing a world of magic out of it (the aquarium castle, the power of the water deity Suijin, the underwater castle fable ). While half in jest evoking the mother’s fear for rain (which she tries to ward off with umbrella’s) water symbolises ‘tranquil, dark, boundless depths’, in which ‘human emotions dissolve away as in a dream’.
Also the second, titular story Of dogs and walls (2014) draws on autobiographical elements and is permeated with loss and death and absence, focussing on Tsushima’s relationship with her three year older brother, who had a developmental disability and died when she was thirteen. Like The Watery realm, the story is non-linear and is mostly composed out of memories – of which the reliability is questioned – and ‘quiet, uneventful dreams’ of ‘the daughter who once was a little sister’ (like Tsushima was). It is blending of dreams, symbols, memories and realities and shifting from one dimension into another, this story reminded me of Haruki Murakami. The variety of the walls featuring in the story and the distinctions with regard to their porousness seem metaphorical observations on the way Japanese society deals with issues like isolation, exclusion, single parents households, being different from ‘normal’ people, the inability to safeguard or to change one’s life. Emotions – tenderness, love, grief, shame and survivor’s guilt - are gracefully weaved into the story.
Reading Tsushima’s novel Territory of Light shortly after these stories (my review here), I was struck by some parallels and recurrent themes featuring in both the short stories – more impressionistic slices of life – and the – also episodic - novel. Rooted in the domestic sphere, the stories focus on single motherhood, loss and memory, death, the long-lasting weight of family history, the struggle for women’s autonomy, abandonment, the absence of father or husband figures (‘On rainy Sundays, my mother remembers her daughter, who left her dreams in the care of some man who already had a wife and a family and is now bringing up the child of that involvement on her own.’), loneliness, grief, difficult mother-daughter relationships.
Intimate, melancholic, tender and meditative, written in a subtle prose bathing in a ‘balmy light', I enjoyed these stories more than Territory of Light, likely because despite the hostility and tension in the relationship between the mother and the daughter, there was more tenderness and imagination illuminating the women’s lives than there was to be found in the novel.
(Paintings by Ito Jakuchu)
December 28, 2024
magical, hallucinatory and so unique... I absolutely adored these short stories! the writing was 🤌🏻🤌🏻 I'll definitely be reading more from this author
June 21, 2024
"Bu kadar zaman sonra sana karşı kin ya da nefret duyduğum yok. Gördüğüm tek anne sendin. O yüzden diğer anneleri de sevemiyorum. Sen yeryüzünde kimseye dönüp bakmadan, kızgın bakışlarını sular âlemine çevirip mağrur bir şekilde kendini korumaya devam ettin."
Yūko Tsushima'yı tanımadığımızı sanıyoruz ama aslında tanıyoruz: pek çoğumuzun okuduğu Annie Ernaux eseri Olay'ın epigrafı kendisine ait bir cümle çünkü: "Kim bilir hafızanın şeylere son noktasına kadar bakmak olmadığını?"
Japon yazar Osamu Dazai'nin kızı olan (gerçi babasını henüz 1 yaşındayken kaybettiği için pek bir ilişkileri olamamış) Tsushima'nın dilimize çevrilen ilk kitabı Köpeklere ve Duvarlara Dair'i seveceğimden emin olarak başladım kitaba, zira öncesinde kendisinin Annie Ernaux ile yaptıkları bir sohbeti çevirme şansına erişmiş ve bu sayede bu iki kadının edebiyatlarının ne kadar ortak nokta barındırdığını görebilmiştim. İki bambaşka kültür, iki bambaşka coğrafya ancak benzer dertler, benzer bakma biçimleri, benzer duygular.
Nitekim yanılmadım: bayıldım bu küçücük kitaba. 60 sayfaya ne kadar duygu sığdırılabilirse o kadar çok duygu sığdırmış Tsushima. İki öyküden oluşuyor kitap, tıpkı Ernaux gibi özkurmaca yazıyor Tsushima ve her iki öykü de annelik hallerine bakıyor. Kendi anneliğine ve anne olan her kadının yaptığı gibi annesinin anneliğine, dolayısıyla da çocukluğuna. Hiç tanıyamadığı babası, zeka geriliği olan ve erken yaşta kaybettiği erkek kardeşi, tüm bunların içinde ayakta kalmaya çalışırken kendisiyle ilişkilenmeyi beceremeyen annesi. Birbirlerine duydukları karmakarışık öfke, öfkeye karışan acıma duygusu ve şefkat, birbirlerine duydukları acımanın kendilerine duydukları acımayı güçlendirip öfkeyi büyüten korkunç dinamiği ve daha niceleri. Ve bunları minicik, minicik imgeler üzerinden (şemsiyeler ve su damlaları, duvarlar, tuğlalar ve köpekler) muazzam biçimde anlatmayı başaran bir yazar.
Çok, çok, çok sevdim. Kitap bitti, boğazıma oturan yumruyu ne yapacağımı bilemeden denize, suya baktım uzun uzun. (Su meselesini kitabı okuyunca anlayacaksınız.) Umarım yazarın diğer eserleri de tez zamanda çevrilir -bence kendisinin kelimelerine ihtiyacımız var.
Yūko Tsushima'yı tanımadığımızı sanıyoruz ama aslında tanıyoruz: pek çoğumuzun okuduğu Annie Ernaux eseri Olay'ın epigrafı kendisine ait bir cümle çünkü: "Kim bilir hafızanın şeylere son noktasına kadar bakmak olmadığını?"
Japon yazar Osamu Dazai'nin kızı olan (gerçi babasını henüz 1 yaşındayken kaybettiği için pek bir ilişkileri olamamış) Tsushima'nın dilimize çevrilen ilk kitabı Köpeklere ve Duvarlara Dair'i seveceğimden emin olarak başladım kitaba, zira öncesinde kendisinin Annie Ernaux ile yaptıkları bir sohbeti çevirme şansına erişmiş ve bu sayede bu iki kadının edebiyatlarının ne kadar ortak nokta barındırdığını görebilmiştim. İki bambaşka kültür, iki bambaşka coğrafya ancak benzer dertler, benzer bakma biçimleri, benzer duygular.
Nitekim yanılmadım: bayıldım bu küçücük kitaba. 60 sayfaya ne kadar duygu sığdırılabilirse o kadar çok duygu sığdırmış Tsushima. İki öyküden oluşuyor kitap, tıpkı Ernaux gibi özkurmaca yazıyor Tsushima ve her iki öykü de annelik hallerine bakıyor. Kendi anneliğine ve anne olan her kadının yaptığı gibi annesinin anneliğine, dolayısıyla da çocukluğuna. Hiç tanıyamadığı babası, zeka geriliği olan ve erken yaşta kaybettiği erkek kardeşi, tüm bunların içinde ayakta kalmaya çalışırken kendisiyle ilişkilenmeyi beceremeyen annesi. Birbirlerine duydukları karmakarışık öfke, öfkeye karışan acıma duygusu ve şefkat, birbirlerine duydukları acımanın kendilerine duydukları acımayı güçlendirip öfkeyi büyüten korkunç dinamiği ve daha niceleri. Ve bunları minicik, minicik imgeler üzerinden (şemsiyeler ve su damlaları, duvarlar, tuğlalar ve köpekler) muazzam biçimde anlatmayı başaran bir yazar.
Çok, çok, çok sevdim. Kitap bitti, boğazıma oturan yumruyu ne yapacağımı bilemeden denize, suya baktım uzun uzun. (Su meselesini kitabı okuyunca anlayacaksınız.) Umarım yazarın diğer eserleri de tez zamanda çevrilir -bence kendisinin kelimelerine ihtiyacımız var.
Read
September 7, 2020I made the mistake of keeping this book in a coat pocket and reading it while waiting in queues.
This was a grave mistake because the queues were never long enough, and because I didn't mark the page that I reached I think I ended up reading about six pages five times and the rest of the brochure once after I began to dog ear the page I was on when I reached the head of the queue. such gross act of book vandalism enabled me to finally complete this entire booklet which consists of two short stories: "The Watery Realm" and "Of Dogs and Walls", despite or perhaps because of, repetitively repeating reading a few pages of the first story I preferred it. The narrative voice switches between a mother and her adult daughter (who is herself a mother) this given my queue reading habit caused me a lot of confusion at first as my brain struggled to comprehend how the narrator had three children in one paragraph, but one in the next, or an extremely leaky ceiling which was miraculously repaired between a full stop and the following Capital Letter.
Both stories, let me observe in passing, record a shabby down at heel Japan, or perhaps those at the margins and overlooked. These are people in the postwar period living without running water, or in more recent times living in older neighbourhoods with garden walls dating back to the Edo period. Disabled children feature in both stories.
I suppose what I particularly liked about the first story was the dual aspect of water, the hostile water deity Suijin and the underwater Dragon Palace which is a realm of pace and harmony that you can enjoy but at a price .
Fine taster stories, but not suited to reading in queues unless the queue is very long or terribly slow moving.
This was a grave mistake because the queues were never long enough, and because I didn't mark the page that I reached I think I ended up reading about six pages five times and the rest of the brochure once after I began to dog ear the page I was on when I reached the head of the queue. such gross act of book vandalism enabled me to finally complete this entire booklet which consists of two short stories: "The Watery Realm" and "Of Dogs and Walls", despite or perhaps because of, repetitively repeating reading a few pages of the first story I preferred it. The narrative voice switches between a mother and her adult daughter (who is herself a mother) this given my queue reading habit caused me a lot of confusion at first as my brain struggled to comprehend how the narrator had three children in one paragraph, but one in the next, or an extremely leaky ceiling which was miraculously repaired between a full stop and the following Capital Letter.
Both stories, let me observe in passing, record a shabby down at heel Japan, or perhaps those at the margins and overlooked. These are people in the postwar period living without running water, or in more recent times living in older neighbourhoods with garden walls dating back to the Edo period. Disabled children feature in both stories.
I suppose what I particularly liked about the first story was the dual aspect of water, the hostile water deity Suijin and the underwater Dragon Palace which is a realm of pace and harmony that you can enjoy but at a price .
Fine taster stories, but not suited to reading in queues unless the queue is very long or terribly slow moving.
January 29, 2023
"His round face was becoming more angular, and his little sister's chest began to fill out"
i love japanese literature but what is it with the constant chest descriptions 😭
i love japanese literature but what is it with the constant chest descriptions 😭
March 31, 2019
Beautiful writing but forgettable stories.
December 5, 2023
Pod względem literackim robi duże wrażenie.
September 4, 2024
Kısacık, iki öyküden oluşan bu kitap geldi; boğazıma bir yumru gibi oturdu, nefesimi kesti. Hacmine tezat olağanüstü bir derinliği var 'Köpeklere ve Duvarlara Dair'in. Yuko Tsushima Japon Edebiyatı'nın en önemli edebi şahsiyetlerinden biri olan Osamu Dazai'nin kızı. Aslında bu etiketten bağımsız bahsetmek isterdim Tsushima'dan, zira bana kalırsa onun edebiyatını besleyen ana
kanal babasızlığın getirdikleri olmuş. Fakat Dazai'nin ismini anmamızı imkansızlaştıran bir içeriğe sahip bu minik kitap. Tsushima, Japon Edebiyatı'nın hakim türlerinden olan 'ben-roman' formunda eser vermiş ve anlatı haliyle özyaşamöyküsel nitelikte.
Köpeklere ve duvarlara dair diyor kitabın ismi ama onlardan daha çok, 'suya dair' bir kitap bu. Malumunuz Osamu Dazai kısa ömründe çok kez intihara teşebbüs etmiş, en son denemesinde de denizde boğularak hayata veda etmişti. Yazar Tsushima, su ile babası üzerinden bir ilişki kurmuş ve anlatısını o eksen üzerinde şekillendirmiş. Günlük hayata dair son derece etkileyici ayrıntılarla ördüğü, epey duygusal bir farkındalık; olgunlukla verilmiş bir hesaplaşma metni ortaya koymuş. İlk başta babanın yokluğu ile verilen bir hesaplaşma olduğunu zannettim fakat iki öyküyü bitirdikten sonra Tsushima'nın hesaplaştığı şeyin aslında annelik olduğunu gördüm. Hem kendi annesiyle hem de kendi anneliğiyle hesaplaşıyor. Babanın eksikliği üzerinde kurulmuş hasarlı bir annelik-sevgi ilişkisi var yazarın ve bunu deşmekten, günlük hayatın en sıradan anlarında bile o yaraları bulup, kaşımaktan çekinmiyor. Terapi niyetine de yazmıyor, sadece anlatmak istiyor, anlaşılmak istiyor, belki de kendini anlatarak kendini anlamak istiyor, bilemiyorum ama ne yapıyorsa karşıya geçiyor.
Metni, Osamu Dazai bağlantısından sıyırırsak etkisinde bir değişiklik olur mu emin değilim. Japon yazınındaki 'Ben-roman' anlayışı biraz bunun önünü kapatıyor. Kenzaburo Oe'nin kitaplarını ondan tamamen bağımsız okumak nasıl mümkün değil ise, Yuko Tsushima da yazınını öyle bir yerden gerçekleştirmiş. Hakkında okuduklarıma bakılırsa diğer eserlerinde de özyaşamöyküsel izlekleri devam ettiriyor. Bu bende yazarla ilişkimi güçlendirmemi sağlayan bir etki yaratıyor ve bunu seviyorum.
Benzer yaklaşıma sahip olan Fransız yazar Annie Ernaux ile Yuko Tsushima'nın muazzam bir söyleyişi var, internette bulabilirsiniz. İki kadının karşılıklı söyleyişi aslında yazarlıklarına ve kadınlıklarına, meselelere yaklaşımlarına dair şahane tespitler yapmamıza olanak tanıyor, mutlaka okumanızı tavsiye ederim. Annelik, var olma kavgası, kişisel bellek ve toplumsal hafıza mefhumu, kadınlıkla çatışma hikayeleri gerçekten etkileyici. 'Köpeklere ve Duvarlara Dair' okuduğum en güçlü metinlerden bir tanesi. Diğer kitapları da tez elden çevrilir umarım. Çevirmen Barış Bayıksel'e de ayrıca çok sevgiler.
kanal babasızlığın getirdikleri olmuş. Fakat Dazai'nin ismini anmamızı imkansızlaştıran bir içeriğe sahip bu minik kitap. Tsushima, Japon Edebiyatı'nın hakim türlerinden olan 'ben-roman' formunda eser vermiş ve anlatı haliyle özyaşamöyküsel nitelikte.
Köpeklere ve duvarlara dair diyor kitabın ismi ama onlardan daha çok, 'suya dair' bir kitap bu. Malumunuz Osamu Dazai kısa ömründe çok kez intihara teşebbüs etmiş, en son denemesinde de denizde boğularak hayata veda etmişti. Yazar Tsushima, su ile babası üzerinden bir ilişki kurmuş ve anlatısını o eksen üzerinde şekillendirmiş. Günlük hayata dair son derece etkileyici ayrıntılarla ördüğü, epey duygusal bir farkındalık; olgunlukla verilmiş bir hesaplaşma metni ortaya koymuş. İlk başta babanın yokluğu ile verilen bir hesaplaşma olduğunu zannettim fakat iki öyküyü bitirdikten sonra Tsushima'nın hesaplaştığı şeyin aslında annelik olduğunu gördüm. Hem kendi annesiyle hem de kendi anneliğiyle hesaplaşıyor. Babanın eksikliği üzerinde kurulmuş hasarlı bir annelik-sevgi ilişkisi var yazarın ve bunu deşmekten, günlük hayatın en sıradan anlarında bile o yaraları bulup, kaşımaktan çekinmiyor. Terapi niyetine de yazmıyor, sadece anlatmak istiyor, anlaşılmak istiyor, belki de kendini anlatarak kendini anlamak istiyor, bilemiyorum ama ne yapıyorsa karşıya geçiyor.
Metni, Osamu Dazai bağlantısından sıyırırsak etkisinde bir değişiklik olur mu emin değilim. Japon yazınındaki 'Ben-roman' anlayışı biraz bunun önünü kapatıyor. Kenzaburo Oe'nin kitaplarını ondan tamamen bağımsız okumak nasıl mümkün değil ise, Yuko Tsushima da yazınını öyle bir yerden gerçekleştirmiş. Hakkında okuduklarıma bakılırsa diğer eserlerinde de özyaşamöyküsel izlekleri devam ettiriyor. Bu bende yazarla ilişkimi güçlendirmemi sağlayan bir etki yaratıyor ve bunu seviyorum.
Benzer yaklaşıma sahip olan Fransız yazar Annie Ernaux ile Yuko Tsushima'nın muazzam bir söyleyişi var, internette bulabilirsiniz. İki kadının karşılıklı söyleyişi aslında yazarlıklarına ve kadınlıklarına, meselelere yaklaşımlarına dair şahane tespitler yapmamıza olanak tanıyor, mutlaka okumanızı tavsiye ederim. Annelik, var olma kavgası, kişisel bellek ve toplumsal hafıza mefhumu, kadınlıkla çatışma hikayeleri gerçekten etkileyici. 'Köpeklere ve Duvarlara Dair' okuduğum en güçlü metinlerden bir tanesi. Diğer kitapları da tez elden çevrilir umarım. Çevirmen Barış Bayıksel'e de ayrıca çok sevgiler.
September 15, 2024
Kısa ama inanılmaz yoğun ve etkili bir kitap. İki küçük hikaye içerisine nasıl bu kadar çok duygu sığdırılabildiği gerçekten tez konusu olacak kadar dikkate değer.
Kitapta anlatılanlar daha çok aile, büyümek, çocukluk etrafında dönüyormuş gibi görünse de ben bu kitabı suya dair kitaplar arasına eklerdim.
Özellikle ilk öyküyü okurken Graham Swift in Su Diyarı aklıma düşüp durdu. Sonra "Su" ya dair bir kitap rafı yapılsa hangi kitaplar olurdu diye düşünmeden edemedim. Bu iki kitap da o rafa çok yakışırdı.
Kitapta anlatılanlar daha çok aile, büyümek, çocukluk etrafında dönüyormuş gibi görünse de ben bu kitabı suya dair kitaplar arasına eklerdim.
Özellikle ilk öyküyü okurken Graham Swift in Su Diyarı aklıma düşüp durdu. Sonra "Su" ya dair bir kitap rafı yapılsa hangi kitaplar olurdu diye düşünmeden edemedim. Bu iki kitap da o rafa çok yakışırdı.
August 6, 2024
Beni çok arada bırakan bir kitap oldu çünkü okur yorumlarının çoğunluğu kitabın ne kadar güzel ve etkileyici olduğu yönündeydi güzel kısmına katılıyorum ancak bana o kadar işlemedi, öyle yavan geldi ki neyi kaçırdığımı epey sorguladığım gibi bir yanıta da ulaşamadım. İsminin şanındandır dedi Seda birlikte okumuştuk kitabı.
Bilemiyorum, öyledir belki.
Japon Edebiyatının şanından olduğu kesin en azından.
Genele bakınca keyifli zaten aksi için fazla kısa kitap.
Kimsenin etkisi altında kalmamak kısmına daha çok emek vermeli Kimra’nım, doparlanın bıragmayın gendinizi lütfen.
Bilemiyorum, öyledir belki.
Japon Edebiyatının şanından olduğu kesin en azından.
Genele bakınca keyifli zaten aksi için fazla kısa kitap.
Kimsenin etkisi altında kalmamak kısmına daha çok emek vermeli Kimra’nım, doparlanın bıragmayın gendinizi lütfen.
November 13, 2020
Second Review:
You may ask, so what are they about?
This synopsis informs us concisely: "Two luminous, tender stories from one of Japan's greatest twentieth-century writers, showing how childhood memories, dreams and fleeting encounters shape our lives." (back cover) Additionally, their first-time English translations (p. ii) could be regarded like a literary milestone to the world since they would definitely allow wider non-Japanese readers to enjoy reading English texts before, for some, deciding to study Japanese to achieve its proficiency and ultimately read them in the original.
Interestingly, Yukio Tsushima having written the first story, The Watery Realm, as the aftermath of that chilling experience related to her famous novelist father, Osamu Dasai, was awarded many prizes in her writing career. (https://en.wikipedia.org/wiki/Y%C5%AB...)
That's the key information I missed and it's the reason why I couldn't help being perplexed while reading this story till I read its important background a few minutes ago from her website.
I have since wondered what Japanese word(s) she wrote for the underlined ones in this paragraph:
First Review:
3.5-star
This two-story minibook categorized as No. 43 in the Penguin Modern series was mistakenly bought some two years ago in March, 2018. Technically, the fonts of the title taken from the second story and the writer, as we can see on its front cover, would simply deceive casual readers including me due to its highly-effective design on both to the extent that I, at first sight, couldn't help assuming that they were written by Yukio Mishima (vs. Yuko Tsushima). Therefore, I found little motive in reading them so I read her first story and left it at that till I could vaguely recall what I had read and understood, wondering if I enjoyed reading it. Yesterday I could finish reading her Of Dogs and Walls (2014) and decided to write something about it first.
The second story has portrayed the contemporary scenes by means of narration on Toru-chan and his little sister aged ten living in post-war Tokyo as well as some flashbacks by the grown-up (surprisingly unnamed) sister. In the meantime, I'm sorry I don't have this smallish book nearby, it's so small that I can't find it. I have no choice but keep writing something on my mind. First, it's about the title itself, Of Dogs and Walls tacitly signifies suburban life hopelessly surrounded by stray and trained dogs and inevitable concrete walls. Stray dogs tend to bark furiously at night or in daytime, for some reason of their own, while trained ones rarely do since they've been trained and thus wiser by keeping calm and bark when necessary. Additionally, such walls have long been essential to protect all sorts of houses, buildings, property, etc. and keep unwelcome thieves at bay. Second, the boy and his sister notice the houses with some barbed wire attached so that it's harder or impossible to intrude for illegal purposes. The barbed wire suggests relatively effective household protection as we can casually notice in developing countries like Thailand in coping with unwelcome guests by one of the ubiquitous traditional measures.
You may ask, so what are they about?
This synopsis informs us concisely: "Two luminous, tender stories from one of Japan's greatest twentieth-century writers, showing how childhood memories, dreams and fleeting encounters shape our lives." (back cover) Additionally, their first-time English translations (p. ii) could be regarded like a literary milestone to the world since they would definitely allow wider non-Japanese readers to enjoy reading English texts before, for some, deciding to study Japanese to achieve its proficiency and ultimately read them in the original.
Interestingly, Yukio Tsushima having written the first story, The Watery Realm, as the aftermath of that chilling experience related to her famous novelist father, Osamu Dasai, was awarded many prizes in her writing career. (https://en.wikipedia.org/wiki/Y%C5%AB...)
That's the key information I missed and it's the reason why I couldn't help being perplexed while reading this story till I read its important background a few minutes ago from her website.
I have since wondered what Japanese word(s) she wrote for the underlined ones in this paragraph:
. . .This was Tokyo, after all; I was no longer in the provinces. But I was at least counting on running water to make up for it. . . . Even in provincial town like the one I came from, piped water was no longer a rarity by then. . . . Living right in the heart of Tokyo itself is quite like living in the mountains -- in the midst of so many people, one hardly sees anyone, and the tap water, the fountains, and the ponds, they're all mine. But in that house there was no water I could call my own. (p. 13)
First Review:
3.5-star
This two-story minibook categorized as No. 43 in the Penguin Modern series was mistakenly bought some two years ago in March, 2018. Technically, the fonts of the title taken from the second story and the writer, as we can see on its front cover, would simply deceive casual readers including me due to its highly-effective design on both to the extent that I, at first sight, couldn't help assuming that they were written by Yukio Mishima (vs. Yuko Tsushima). Therefore, I found little motive in reading them so I read her first story and left it at that till I could vaguely recall what I had read and understood, wondering if I enjoyed reading it. Yesterday I could finish reading her Of Dogs and Walls (2014) and decided to write something about it first.
The second story has portrayed the contemporary scenes by means of narration on Toru-chan and his little sister aged ten living in post-war Tokyo as well as some flashbacks by the grown-up (surprisingly unnamed) sister. In the meantime, I'm sorry I don't have this smallish book nearby, it's so small that I can't find it. I have no choice but keep writing something on my mind. First, it's about the title itself, Of Dogs and Walls tacitly signifies suburban life hopelessly surrounded by stray and trained dogs and inevitable concrete walls. Stray dogs tend to bark furiously at night or in daytime, for some reason of their own, while trained ones rarely do since they've been trained and thus wiser by keeping calm and bark when necessary. Additionally, such walls have long been essential to protect all sorts of houses, buildings, property, etc. and keep unwelcome thieves at bay. Second, the boy and his sister notice the houses with some barbed wire attached so that it's harder or impossible to intrude for illegal purposes. The barbed wire suggests relatively effective household protection as we can casually notice in developing countries like Thailand in coping with unwelcome guests by one of the ubiquitous traditional measures.
November 5, 2024
Osamu Dazai’nin kızı olan yazar, iki kısa öyküde, önemli ölçüde kendi yaşantısına dayanan, ailevi meselelere ve aile üyelerinin eylemlerinin karşı tarafta yarattığı duygulara ilişkin etkileyici cümleler kurmuş. Bir yönüyle metnin gücünden etkilenirken, diğer taraftan, sevdiğim bir yazarın ailesinin yaşamına ve duygularına, başka bir gözle tanık olma mutluluğunu yaşadım.
Çok beğendim ve çok etkilendim.
Çok beğendim ve çok etkilendim.
July 8, 2018
You're afraid of the water that stole your husband, but all you can do is consort with it. It's always around you. As far as you're concerned, he didn't die, he turned to water. What happens on land vanishes in water, and the reverse is true, too.
This collection includes two short stories:
The watery realm: 4 stars. I loved Tsushima's slow-paced, delicate prose, starkly juxtaposed with some harrowing reminiscences of her childhood - the kind that usually see the light after being evoked by the most inconsequential of details. Her intimate writing captivated me completely, as she gradually reveals her side of the story. Osamu Dazai's presence lingered in her memory, just like his inhuman book in ours.
Of dogs and walls: 2.5 stars. This time, too slow. Unexpected ending which poses an interesting issue, but I didn't enjoy the story until the last two pages. One of the main themes is death but far from the quiet and beautiful Kawabatian style, the writing felt sluggish to the point of tedium.
July 07, 18
* Later on my blog.
July 8, 2024
Yūko Tsushima’nın dilimize çevrilen ilk kitabı. Kitapta iki öykü bulunuyor ve konu sadece annelik kurgusu üzerinden ilerliyor. Anne ve kızı var öykülerde. Aslında iki öykü bağlantılı gibi ama öyle algılanmayabilir de.
Annesinin anneliği, kendi anneliği detaylarında hatırladıkları üzerinden yüzleşmelerle ağırlaşıyor öyküler. Ve çağrışımlarla şekillendiği için yer yer çok ağır ya da pozitif keskinlikleri var.
50 sayfadan oluşan iki öykülük bir kitap nasıl bu kadar okuyucusunu sarmalar şaşkınım. Bittiğinde bir süre sadece durdum. Çok güzeldi.
Annesinin anneliği, kendi anneliği detaylarında hatırladıkları üzerinden yüzleşmelerle ağırlaşıyor öyküler. Ve çağrışımlarla şekillendiği için yer yer çok ağır ya da pozitif keskinlikleri var.
50 sayfadan oluşan iki öykülük bir kitap nasıl bu kadar okuyucusunu sarmalar şaşkınım. Bittiğinde bir süre sadece durdum. Çok güzeldi.
February 10, 2021
I wish I enjoyed the stories as much as I enjoyed the writing.
August 17, 2024
Arka kapağındaki #kadınyazını hashtagine yükselerek aldığım kitabın yazarı, Yūko Tsushima, meğer Tsushima Shūji’nin yani Osamu Dazai’nin kızıymış. Ve dolayısıyla (Can Yayınları’nın kitabı tanımlama şekline sadık kalarak ben de “öykü” diyeceğim) “Sular Alemi” öyküsündeki dere taşkınında metresiyle birlikte cesedi bulunan kişi de Dazai’nin ta kendisiymiş. Dazai’nin herhangi bir eserini okumadım. Hayatını da bu minik kitaptan sonra şöyle bir kurcaladığımda daha 39 yaşında göçüp giden bir adam olduğunu fark ettim. Filmi de olan Villon’un Karısı isimli öykü kitabını okumak için yanıp tutuşuyorum. Dazai, o öyküsünde eşi Michiko Tsushima’yla olan ilişkisinden de bahsediyormuş. Her neyse, bu çektikçe çorap söküğü gibi gelen aile öyküsüyle ilgilenmeye ben arka planda devam ederken hızlıca bu içi dolu turşucuğu anlatayım.
İlk öykü Sular Alemi. Anlatıcının oğluna akvaryum için bir kale alma hikayesi üzerine derin bir nefes alıp serbest dalış yaptırıyor. Derinlik sarhoşu ediyor. Çünkü Tsushima’nın hayatıyla paralellikler bulunan üç kuşak anneanne/dede-anne-oğul hikayesinden etkilenmemek mümkün değil. Özellikle anlatım biçimiyle dikkat çekiyor. Üstelik Tsushima’nın 1982’de yazdığı bu öyküden 3 sene sonra kendi oğlu da babası gibi maalesef boğularak hayatını kaybediyor. Ailenin suyla trajik bir ilişkisi var.
Anneanne, eşi metresiyle bir derede intihar ettikten sonra üç çocuğunu yalnız büyüten bir kadındır. Yağmurlu günlerde su sızdıran evinin bahçesindeki çiçekleriyle ve çocuklarıyla aslında o kadar da mutlu değildir. Bu durum üç çocuğundan birini, anlatıcıyı, derinden etkiler. Kızının hafızasında yalnızca her zaman mutfakta oluşuyla değil, ona eziyet edişiyle ve yalnızlığıyla da yer eder. Nitekim kızının “Sen bana kendi talihsizliğinin penceresi dışında hiçbir yerden bakmadın.” iç çekişlerinin müsebbibi olur.
Su demişken, öyküde bahsi geçen şemsiyeler de dikkat çekici. Şemsiyeler, bazen bir kafede, bazen eşin dostun evinde, bazen bir sinema salonunda, toplu taşımada suyu aksın diye koltuğun, sandalyenin, bir şeylerin kenarına bırakıldığında unutulan o şemsiyeler, eşinin muhakkak makine tarafından yutulduğuna inanılan çorapların kaderleriyle aynı gibi. Şemsiye kaderi diye de bir şey var sanırım. Güya hiçbir şeyi unutmayan annenin kızının evine her gelişinde bir şemsiye unutmasının biz fanilerinkine benzemeyen çok hakiki bir sebebi var. Vuruldum.
İkinci öykü Köpeklere ve Duvarlara Dair. İlkinin tutturduğu güçlü atmosfer bir beklenti yaratmıştı. Ancak bu öykü beklentimi karşılamadı. Buna rağmen yazarın diğer roman ve öykülerini merak ediyorum. Umarım ilk öyküdeki kısa önizlemede edindiğim keyfi diğer eserlerinden de alırım.
İlk öykü Sular Alemi. Anlatıcının oğluna akvaryum için bir kale alma hikayesi üzerine derin bir nefes alıp serbest dalış yaptırıyor. Derinlik sarhoşu ediyor. Çünkü Tsushima’nın hayatıyla paralellikler bulunan üç kuşak anneanne/dede-anne-oğul hikayesinden etkilenmemek mümkün değil. Özellikle anlatım biçimiyle dikkat çekiyor. Üstelik Tsushima’nın 1982’de yazdığı bu öyküden 3 sene sonra kendi oğlu da babası gibi maalesef boğularak hayatını kaybediyor. Ailenin suyla trajik bir ilişkisi var.
Anneanne, eşi metresiyle bir derede intihar ettikten sonra üç çocuğunu yalnız büyüten bir kadındır. Yağmurlu günlerde su sızdıran evinin bahçesindeki çiçekleriyle ve çocuklarıyla aslında o kadar da mutlu değildir. Bu durum üç çocuğundan birini, anlatıcıyı, derinden etkiler. Kızının hafızasında yalnızca her zaman mutfakta oluşuyla değil, ona eziyet edişiyle ve yalnızlığıyla da yer eder. Nitekim kızının “Sen bana kendi talihsizliğinin penceresi dışında hiçbir yerden bakmadın.” iç çekişlerinin müsebbibi olur.
Su demişken, öyküde bahsi geçen şemsiyeler de dikkat çekici. Şemsiyeler, bazen bir kafede, bazen eşin dostun evinde, bazen bir sinema salonunda, toplu taşımada suyu aksın diye koltuğun, sandalyenin, bir şeylerin kenarına bırakıldığında unutulan o şemsiyeler, eşinin muhakkak makine tarafından yutulduğuna inanılan çorapların kaderleriyle aynı gibi. Şemsiye kaderi diye de bir şey var sanırım. Güya hiçbir şeyi unutmayan annenin kızının evine her gelişinde bir şemsiye unutmasının biz fanilerinkine benzemeyen çok hakiki bir sebebi var. Vuruldum.
İkinci öykü Köpeklere ve Duvarlara Dair. İlkinin tutturduğu güçlü atmosfer bir beklenti yaratmıştı. Ancak bu öykü beklentimi karşılamadı. Buna rağmen yazarın diğer roman ve öykülerini merak ediyorum. Umarım ilk öyküdeki kısa önizlemede edindiğim keyfi diğer eserlerinden de alırım.
July 11, 2024
‘İnsanlar talihsizliklere yaslanarak yaşıyorlar. Herkes kendi talihsizliğine sımsıkı bağlanıp ona lanet ederken bir yandan da bununla gurur duyuyor.’
.
Kuşaktan kuşağa akan boşluklar var, bazen bir acı, bir korku, bazen de bir arzu. Yokluğunu duyup bilmesek de kendimizde ayrıkotu misali bitiverirler. Ortaya çıkarlar er geç. Osamu Dazai’nin bıraktığı boşlukların kızının öykülerinde belirmesi gibi..
Osamu Dazai metresiyle bir kanala atlatarak intihar ettiğinde kızı Yūko Tsushima 1 yaşındaydı. Bir süre o kanalın çok yakınında yaşamaya devam ettiler.
Su, babasına geri verir mi diye düşündü mü bilemesem de izlerinden çok güçlü bir öykü çıktığını biliyorum.
.
Köpeklere ve Duvarlara Dair, kitaba ismini veren öykü ile Sular Âlemi adlı ebeveyn ve aile olmaya dair iki öyküden oluşuyor. İkisini de çok sevmeme rağmen, Sular Âlemi çıplaklığıyla, yakın dönemde okuduğum Oe’nin Suda Ölüm’üne benzerliğiyle, bastırılmış öfkesiyle bambaşkaydı.
Okumanızı isterim~
.
Barış Bayıksel çevirisi, Utku Lomlu kapak tasarımıyla ~
.
Kuşaktan kuşağa akan boşluklar var, bazen bir acı, bir korku, bazen de bir arzu. Yokluğunu duyup bilmesek de kendimizde ayrıkotu misali bitiverirler. Ortaya çıkarlar er geç. Osamu Dazai’nin bıraktığı boşlukların kızının öykülerinde belirmesi gibi..
Osamu Dazai metresiyle bir kanala atlatarak intihar ettiğinde kızı Yūko Tsushima 1 yaşındaydı. Bir süre o kanalın çok yakınında yaşamaya devam ettiler.
Su, babasına geri verir mi diye düşündü mü bilemesem de izlerinden çok güçlü bir öykü çıktığını biliyorum.
.
Köpeklere ve Duvarlara Dair, kitaba ismini veren öykü ile Sular Âlemi adlı ebeveyn ve aile olmaya dair iki öyküden oluşuyor. İkisini de çok sevmeme rağmen, Sular Âlemi çıplaklığıyla, yakın dönemde okuduğum Oe’nin Suda Ölüm’üne benzerliğiyle, bastırılmış öfkesiyle bambaşkaydı.
Okumanızı isterim~
.
Barış Bayıksel çevirisi, Utku Lomlu kapak tasarımıyla ~
September 9, 2021
2.5 stars
I loved Yuko Tsushima’s Territory of Light but these stories felt disjointed and more like autobiographical wanderings. There is still some beautiful writing and Tsushima’s theme of a single mother and her children and their imaginative worlds can pull at the heart but they just weren’t successful as short stories for this reader.
I loved Yuko Tsushima’s Territory of Light but these stories felt disjointed and more like autobiographical wanderings. There is still some beautiful writing and Tsushima’s theme of a single mother and her children and their imaginative worlds can pull at the heart but they just weren’t successful as short stories for this reader.
December 27, 2023
من زیاد از ادبیات آسیای شرقی نخوندم، ولی این داستان دقیقا تصور منفی که راجع به داستانای درام آسیای شرقی داشتم رو، بازسازی کرد. انگار داشتم یه سریال درام کرهای یا زاپنی میدیدم. متاسفانه شروع یکم خوبی داشت و قلم نویسنده ( یا مترجم) و سبک روایت جالب به نظر میرسید اما به سرعت تبدیل به درام مزخرف آسیایی شد (اینجاشو شاید اسپول در نظر بتونید بگیرید) : زنی که تو دوران بدبختی و سخت ژاپن n سال پیش با یه شوهر خیاننت کار و سه تا بچه ( که اصلا چرا اولیش باید باشه که بشه سه تا و دومی تازه عقبافتادهاس) در اوج فقر و بدبختی زندگی میکنه و مغروره و... اه اه. واقعا با اینکه خیلی کوتاه بود با زجر کشیدن به انتها رسوندنمش. این سطح از درام واقعا برای من مزخرف و سطحی و چرته.
November 18, 2024
Yuko Tsushima yazdıklarından ziyade önce babasının adıyla anılan, tanınan bir yazar, belki bu yalnızca bizim ülkemizde böyle. (Şimdiye kadar dilimize çevirilmiş olmamasına hala inanamıyor ve üzülüyorum!) Fakat kariyeri boyunca çok sayıda kitap yazmış, birçok önemli edebiyat ödülü kazanmış bir yazar. Nihayet Köpeklere ve Duvarlara Dair kitabıyla Türk okurlarla buluştu.
Kitap iki öyküden oluşuyor. Sular Alemi ve Köpeklere ve Duvarlara Dair. Bu iki öykü de kendi içinde benzerlikler, paralellikler, ortak öğeler içeriyor. Düşüncesi bile klostrofobinizi kaşıyan, çok acayip, çok karanlık iki öykü. Dolayısıyla minicik olmasına rağmen acayip vurucu bir kitap oldu benim için. Hala bu minicik kitaba bunca olayı, duyguyu, karakteri nasıl sığdırdığına şaşırıyorum.
Okur okumaz hemen babası Osamu Dazai ile ilişkisine yorup anlam yüklüyor insan ister istemez. Nitekim Tsushima daha bir yaşındayken ölüyor Dazai. İntihar ediyor-bu da ayrı bir parantez olur çünkü ölümü de sularda, denizde oluyor, kitap boyunca o kadar çok su ve yağmur geçiyor ki siz de kendinizi bir parça sular altında hissediyorsunuz. Dolayısıyla bu iki öyküde de babanın yokluğuyla beslenen hikaye altyapıları böylece anlam kazanıyor.
Fakat tam bu noktada işler biraz ilginçleşiyor. Tesadüf eseri bu kitabı okur okumaz elim Dazai’nin kitaplarına gitti hemen. İlk elime aldığım da Öğrenci Kız oldu. Öğrenci Kız ve Köpeklere ve Duvarlara Dair’deki öğe ve temaların ilginç ortaklığına bakar mısınız? Ölüm, yas, babasızlık, köpekler, kadın anlatıcı, anne-kız ilişkisi ve şemsiye. Bunlar benim ilk anda düşünüp geri dönüp araştırmadan tespit edebildiklerim üstelik. Belki ikinci bir okumada başka başka ortaklıklar da çıkacaktır. Dolayısıyla Dazai yokluğuyla belki evet ama eserleriyle de beslemiş kızını.
Ne yazık ki 2016’da vefat etmiş yazar. Fakat birçok eser sığdırmış ömrüne. Umarım önümüzdeki günlerde daha çok kitabı dilimize çevrilir, daha çok Yuko Tsushima okuruz konuşuruz. Ben ziyadesiyle memnun oldum kendisiyle tanıştığıma.
"bu kadar zaman sonra sana karşı kin ya da nefret duyduğum yok. gördüğüm tek anne sendin. o yüzden diğer anneleri de sevemiyorum. sen yeryüzünde kimseye dönüp bakmadan, kızgın bakışlarını sular alemine çevirip mağrur bir şekilde kendini korumaya devam ettin.”
Kitap iki öyküden oluşuyor. Sular Alemi ve Köpeklere ve Duvarlara Dair. Bu iki öykü de kendi içinde benzerlikler, paralellikler, ortak öğeler içeriyor. Düşüncesi bile klostrofobinizi kaşıyan, çok acayip, çok karanlık iki öykü. Dolayısıyla minicik olmasına rağmen acayip vurucu bir kitap oldu benim için. Hala bu minicik kitaba bunca olayı, duyguyu, karakteri nasıl sığdırdığına şaşırıyorum.
Okur okumaz hemen babası Osamu Dazai ile ilişkisine yorup anlam yüklüyor insan ister istemez. Nitekim Tsushima daha bir yaşındayken ölüyor Dazai. İntihar ediyor-bu da ayrı bir parantez olur çünkü ölümü de sularda, denizde oluyor, kitap boyunca o kadar çok su ve yağmur geçiyor ki siz de kendinizi bir parça sular altında hissediyorsunuz. Dolayısıyla bu iki öyküde de babanın yokluğuyla beslenen hikaye altyapıları böylece anlam kazanıyor.
Fakat tam bu noktada işler biraz ilginçleşiyor. Tesadüf eseri bu kitabı okur okumaz elim Dazai’nin kitaplarına gitti hemen. İlk elime aldığım da Öğrenci Kız oldu. Öğrenci Kız ve Köpeklere ve Duvarlara Dair’deki öğe ve temaların ilginç ortaklığına bakar mısınız? Ölüm, yas, babasızlık, köpekler, kadın anlatıcı, anne-kız ilişkisi ve şemsiye. Bunlar benim ilk anda düşünüp geri dönüp araştırmadan tespit edebildiklerim üstelik. Belki ikinci bir okumada başka başka ortaklıklar da çıkacaktır. Dolayısıyla Dazai yokluğuyla belki evet ama eserleriyle de beslemiş kızını.
Ne yazık ki 2016’da vefat etmiş yazar. Fakat birçok eser sığdırmış ömrüne. Umarım önümüzdeki günlerde daha çok kitabı dilimize çevrilir, daha çok Yuko Tsushima okuruz konuşuruz. Ben ziyadesiyle memnun oldum kendisiyle tanıştığıma.
"bu kadar zaman sonra sana karşı kin ya da nefret duyduğum yok. gördüğüm tek anne sendin. o yüzden diğer anneleri de sevemiyorum. sen yeryüzünde kimseye dönüp bakmadan, kızgın bakışlarını sular alemine çevirip mağrur bir şekilde kendini korumaya devam ettin.”
September 25, 2018
I must admit that I find Japanese fiction a little hit or miss. A lot of the stories which I have read have been a little too obscure for my taste, and even sometimes when I have enjoyed a particular plot, I find the writing, or the translation of it, rather too simplistic. Regardless, I came to the forty-third Penguin Modern with an open mind. These are described as 'luminous, tender stories from one of Japan's greatest twentieth-century writers, showing how childhood memories, dreams and fleeting encounters shape our lives.'
This collection is made up of two short stories, 'The Watery Realm', and 'Of Dogs and Walls'. The first was published in 1982, and the second in 2014, and this is the first time in which both tales have been translated into English, by Geraldine Harcourt. 'The Watery Realm' begins in rather an intriguing manner: 'It was in the middle of the summer he turned five, as I recall, that my son discovered the Western-style castle in the window of the goldfish shop in our neighbourhood.' I found this tale engaging throughout, and the narrator and her son both felt like realistic creations. I didn't enjoy 'Of Dogs and Walls' anywhere near as much, unfortunately. Whilst on the whole both stories were interesting and kept me guessing, and neither was overly obscure, I do not feel inspired to read the rest of Tsushima's work.
This collection is made up of two short stories, 'The Watery Realm', and 'Of Dogs and Walls'. The first was published in 1982, and the second in 2014, and this is the first time in which both tales have been translated into English, by Geraldine Harcourt. 'The Watery Realm' begins in rather an intriguing manner: 'It was in the middle of the summer he turned five, as I recall, that my son discovered the Western-style castle in the window of the goldfish shop in our neighbourhood.' I found this tale engaging throughout, and the narrator and her son both felt like realistic creations. I didn't enjoy 'Of Dogs and Walls' anywhere near as much, unfortunately. Whilst on the whole both stories were interesting and kept me guessing, and neither was overly obscure, I do not feel inspired to read the rest of Tsushima's work.
Read
October 6, 2024Bazen hayat sadece bu iki öyküyü anlatmak için yaşanır. İnsan gerçek olduğunda.
April 30, 2024
There are two short stories in this collection.
The titles are: WATERY REALM & OF DOGS AND WALLS.
General Impression:
Both stories give an impression upon completing the story. They arrest your attention and demand reflection. At least this is what happened to me. That is the success of this Japanese writer. Almost all the Japanese writers that I have tried appealed to me. And Yuko Tsushima is a new addition.
The Themes of the Stories:
WATERY REALM: The primary theme is the relationship between the mother and the daughter. The other themes are: 1) being a single mother and bringing up the children; 2) memories.
OF DOGS AND WALLS: The primary theme is Memories of a Dead Person (Grief). The other major theme is: Guilt Feelings of a Survivor.
The Style:
Tsushima plays with the reader by shifting the narration without any warning from one person to the other. For instance, you hear the story from the mother as her kids are small and suddenly you hear the voice of the daughter who is already married and in that narration the the mother is old. But such jumps do not disturb the narration. It in fact enhances it especially in this case. I loved the shifts and the surprises.
I will definitely read her famous novels.
The titles are: WATERY REALM & OF DOGS AND WALLS.
General Impression:
Both stories give an impression upon completing the story. They arrest your attention and demand reflection. At least this is what happened to me. That is the success of this Japanese writer. Almost all the Japanese writers that I have tried appealed to me. And Yuko Tsushima is a new addition.
The Themes of the Stories:
WATERY REALM: The primary theme is the relationship between the mother and the daughter. The other themes are: 1) being a single mother and bringing up the children; 2) memories.
OF DOGS AND WALLS: The primary theme is Memories of a Dead Person (Grief). The other major theme is: Guilt Feelings of a Survivor.
The Style:
Tsushima plays with the reader by shifting the narration without any warning from one person to the other. For instance, you hear the story from the mother as her kids are small and suddenly you hear the voice of the daughter who is already married and in that narration the the mother is old. But such jumps do not disturb the narration. It in fact enhances it especially in this case. I loved the shifts and the surprises.
I will definitely read her famous novels.
July 9, 2024
3,5/5 Bu küçük kitap,Tsushima’nın kişisel deneyimleriyle güçlü bir şekilde bağlantılı iç içe geçmiş iki hikayeden oluşuyor.
İlk hikayede seçilen bir ölümün (*babası Osami Dazai) ,üç çocuğun ve annenin yaşamları üzerindeki unutulmaz etkisi,en küçük kızın yani yazarın,değişen bakış açılarından,suyun çeşitli tasvirleri ve etkileşimleriyle ustaca anlatılıyor.
İkinci hikaye Tsushima’nın gelişimsel engelli,genç yaşta ölen erkek kardeşiyle olan ilişkisine odaklanıyor.
Hikayeler,çoğunlukla anıların,rüyaların,sembollerin ve gerçeklerin harmanlanmasıyla oluşuyor. Her iki hikaye de bağımsız olarak okunabilsede ikisi de benzer temaları barındırıyor.Bekar bir anne olarak çocuk yetiştirmek,zor anne-kız ilişkisi,hem anne hem de kızın çocukluk günlerine ilişkin farklı görüşleri,yalnızlık,keder,mücadele,terk edilme,aile dinamikleri,Japon kültürü,farklı nesiller,farklı inançlar,kayıp,ölüm,yokluk,hassasiyet ve zulüm…
Samimi,melankolik,şiirsel ve kalp kırıcı bu hikayelerden çok keyif aldım.Bana pek çok şeyi aynı anda hissettirdi.
İlk hikayede seçilen bir ölümün (*babası Osami Dazai) ,üç çocuğun ve annenin yaşamları üzerindeki unutulmaz etkisi,en küçük kızın yani yazarın,değişen bakış açılarından,suyun çeşitli tasvirleri ve etkileşimleriyle ustaca anlatılıyor.
İkinci hikaye Tsushima’nın gelişimsel engelli,genç yaşta ölen erkek kardeşiyle olan ilişkisine odaklanıyor.
Hikayeler,çoğunlukla anıların,rüyaların,sembollerin ve gerçeklerin harmanlanmasıyla oluşuyor. Her iki hikaye de bağımsız olarak okunabilsede ikisi de benzer temaları barındırıyor.Bekar bir anne olarak çocuk yetiştirmek,zor anne-kız ilişkisi,hem anne hem de kızın çocukluk günlerine ilişkin farklı görüşleri,yalnızlık,keder,mücadele,terk edilme,aile dinamikleri,Japon kültürü,farklı nesiller,farklı inançlar,kayıp,ölüm,yokluk,hassasiyet ve zulüm…
Samimi,melankolik,şiirsel ve kalp kırıcı bu hikayelerden çok keyif aldım.Bana pek çok şeyi aynı anda hissettirdi.
July 15, 2024
Staring at the wall and crying myself to sleep
Tsushima was not afraid of shedding her inner secrets to others. Bold in her writing, her stories doesnt embellish her life in extravagant way but let you glimpses into its turbulences & difficulties. The stark reality of what you expect of a writer's family expected to be looked upon greatly but instead was frowned upon for his chivalrousness & scandalous death. Watery Realm was the most intimate of her works I have read after Territory of Light. It felt intrusive to read as if I'm invading her space, her grief over her father & her strained relationship with her strict mother.
Tsushima was not afraid of shedding her inner secrets to others. Bold in her writing, her stories doesnt embellish her life in extravagant way but let you glimpses into its turbulences & difficulties. The stark reality of what you expect of a writer's family expected to be looked upon greatly but instead was frowned upon for his chivalrousness & scandalous death. Watery Realm was the most intimate of her works I have read after Territory of Light. It felt intrusive to read as if I'm invading her space, her grief over her father & her strained relationship with her strict mother.
November 25, 2025
Tanışmak için okuduğum ve tadı damağımda kalan bir üslup .
Uzak doğu edebiyatından beklediğim bu benim sade sakin bir anlatım ama katman katman indiğinde dalgalı bir deniz .
Ne ara akvaryum süsü olan kaleden anne ,kız ilişkisi ; yalnız büyütülen çocuklar ,çocukluk ,su analizleri sonrasında duvarlardan geçen insandan ne ara kenar mahalle insanlarina geçiş yaptık ....akıp geçti kurgu .
Yazarın cümleleri çok yoğun ve ben bu tarz kitaplarda bu cümleleri avlamaya bayılıyorum . Günlük hayatın hızında soylenemeyecek kadar incelikli ve düşünülmüş ama bir o kadar da ait ve gerçeğin yansıması cümleler ve hepsini bir çırpıda zahmetsizce üretmiş hissi veren ustalık .
PS: Sevgili yayınevi iki hikaye ile kitap basmanız beni üzdü .
Sevindiren kısmı ise Işığın Alanı ön siparişe düşmüş .🖖🏻🥳
Uzak doğu edebiyatından beklediğim bu benim sade sakin bir anlatım ama katman katman indiğinde dalgalı bir deniz .
Ne ara akvaryum süsü olan kaleden anne ,kız ilişkisi ; yalnız büyütülen çocuklar ,çocukluk ,su analizleri sonrasında duvarlardan geçen insandan ne ara kenar mahalle insanlarina geçiş yaptık ....akıp geçti kurgu .
Yazarın cümleleri çok yoğun ve ben bu tarz kitaplarda bu cümleleri avlamaya bayılıyorum . Günlük hayatın hızında soylenemeyecek kadar incelikli ve düşünülmüş ama bir o kadar da ait ve gerçeğin yansıması cümleler ve hepsini bir çırpıda zahmetsizce üretmiş hissi veren ustalık .
PS: Sevgili yayınevi iki hikaye ile kitap basmanız beni üzdü .
Sevindiren kısmı ise Işığın Alanı ön siparişe düşmüş .🖖🏻🥳
August 11, 2023
There's almost a disjointing feeling after reading this. I feel that the feelings that I left after reading this, felt hollow at most.
This collection from Penguin Modern Classics is a collection of two short stories from Yuko Tsushima. Reading this for #WIT and I feel that its a good short read if you're in need of something somber. I think I was a lot more taken to the stories in here as it felt somewhat like an autobiography of the author's life. One of the main reasons why I was interested and wanted to read Tsushima's stories was because that she was the last daughter of the infamous Osamu Dazai, and he had commited suicide after her birth. I loved Dazai's works and I wanted to see how her daughter's works are and I think because of that fact; the stories in here had hit me harder than I expected.
1st Story: The Watery Realm
Personal Ratings : 5🌟
Boy was I sad after reading this.
The story is somewhat like the aftermath after Dazai's death, from the perspective of the woman and her children. This story is by no means perfect, but it left a scar in my heart. The repercussions of a family barely holding on, of a mother who is trying to survive with children to feed, of memories and how vague and different they can be and mostly of the water, of its greatness but also its ability to take someone's life away.
I love how Tsushima played with the metaphors of the Water God as somewhat a villain in the story and how water became both her trauma and her saving grace; her means to survive. The complicated relationship that she had with the element reflected on the relationship that she had with her mother and how she grew up with her children as well. It was heartbreaking. It felt like Tsushima was writing her own experiences, and it made me bawl.
2nd Story: Of Dogs and Walls
Personal Ratings : 4🌟
This story was a hit and miss. I was a bit confused at first, but then ,looking through the story from a different perspective; its a story of boy and a dog and how the wall is the companion for those who seemed different in society. The story is disorienting at most, but its one that seeps through your heart slowly.
Overall, these two stories may not be for everyone, but I am super super stoked to read Tsushima's other works now. It has a sense of melancholic nostalgia that made my heart just in pain.
4.25🌟 overall for this one!
This collection from Penguin Modern Classics is a collection of two short stories from Yuko Tsushima. Reading this for #WIT and I feel that its a good short read if you're in need of something somber. I think I was a lot more taken to the stories in here as it felt somewhat like an autobiography of the author's life. One of the main reasons why I was interested and wanted to read Tsushima's stories was because that she was the last daughter of the infamous Osamu Dazai, and he had commited suicide after her birth. I loved Dazai's works and I wanted to see how her daughter's works are and I think because of that fact; the stories in here had hit me harder than I expected.
1st Story: The Watery Realm
Personal Ratings : 5🌟
Boy was I sad after reading this.
"People depend on their misfortunes.
We curse them, but actually we're wedded to them, proud of them even.
And you're no exception.
You're afraid of the water that stole your husband, but all you can do is consort with it.
-
Water is your greatest fear, but the world of water is also where your deepest fears find a hearing.
The story is somewhat like the aftermath after Dazai's death, from the perspective of the woman and her children. This story is by no means perfect, but it left a scar in my heart. The repercussions of a family barely holding on, of a mother who is trying to survive with children to feed, of memories and how vague and different they can be and mostly of the water, of its greatness but also its ability to take someone's life away.
I love how Tsushima played with the metaphors of the Water God as somewhat a villain in the story and how water became both her trauma and her saving grace; her means to survive. The complicated relationship that she had with the element reflected on the relationship that she had with her mother and how she grew up with her children as well. It was heartbreaking. It felt like Tsushima was writing her own experiences, and it made me bawl.
2nd Story: Of Dogs and Walls
Personal Ratings : 4🌟
This story was a hit and miss. I was a bit confused at first, but then ,looking through the story from a different perspective; its a story of boy and a dog and how the wall is the companion for those who seemed different in society. The story is disorienting at most, but its one that seeps through your heart slowly.
Overall, these two stories may not be for everyone, but I am super super stoked to read Tsushima's other works now. It has a sense of melancholic nostalgia that made my heart just in pain.
4.25🌟 overall for this one!
January 3, 2019
This Penguin modern classic has two short stories from late author Yuko Tsushima. Both stories deal with family dynamics and dwell into dysfunctional relations and explores cross generational theme.
First story, The Watery Realm,is a complicated read which explores bond between mother and her children. It moves between the past and the present. It starts with a child who is saving to buy a castle for his fish tank. Multiple metaphors and elements of water are included in this story like fear of underground water, water diety Suijin, memory of mother’s umbrella etc. This story, partially, is inspired by author’s father’s suicide by drowning and how her mother deals with it.
The second story, Of Dogs and Walls, also explores memories and family dynamics. It starts with a wall and a shape on it with a metaphor for passing through the wall. It’s a very short story which is inspired partially by author’s own brother who was mentally impaired. The story talks about narrator’s brother, Toru-chan, many family dogs, real and metaphorical walls! Although the story itself is extremely sad, there’s a passage which talks about a wall built to keep “normal” children and “different” children from seeing each other, it’s heartbreaking.
Both stories have a kind of depressing angles to them and inspired by her own life. She endured too much since birth, starting from his father’s suicide when she was just 1 to her brother’s death at a very young age to her son’s death by drowning in a bathtub. May be all of this transpired Tsushima into a person preferred to write about unhappy but mesmerizing things.
This is the second Japanese author I have explored. From my limited experience in Japanese literature, I feel like it’s an acquired taste which might take some time to sync in. These narratives are abrupt and complicated which might not go well with all. Nonetheless, I would really love to explore more Japanese work.
First story, The Watery Realm,is a complicated read which explores bond between mother and her children. It moves between the past and the present. It starts with a child who is saving to buy a castle for his fish tank. Multiple metaphors and elements of water are included in this story like fear of underground water, water diety Suijin, memory of mother’s umbrella etc. This story, partially, is inspired by author’s father’s suicide by drowning and how her mother deals with it.
The second story, Of Dogs and Walls, also explores memories and family dynamics. It starts with a wall and a shape on it with a metaphor for passing through the wall. It’s a very short story which is inspired partially by author’s own brother who was mentally impaired. The story talks about narrator’s brother, Toru-chan, many family dogs, real and metaphorical walls! Although the story itself is extremely sad, there’s a passage which talks about a wall built to keep “normal” children and “different” children from seeing each other, it’s heartbreaking.
Both stories have a kind of depressing angles to them and inspired by her own life. She endured too much since birth, starting from his father’s suicide when she was just 1 to her brother’s death at a very young age to her son’s death by drowning in a bathtub. May be all of this transpired Tsushima into a person preferred to write about unhappy but mesmerizing things.
This is the second Japanese author I have explored. From my limited experience in Japanese literature, I feel like it’s an acquired taste which might take some time to sync in. These narratives are abrupt and complicated which might not go well with all. Nonetheless, I would really love to explore more Japanese work.
July 28, 2024
babası osamu dazai de öyle en sevdiğim japon yazarlardan değildi, yuko hanımdan biraz daha fazla umutluydum kendi adıma, çok da beklediğimi alamadım. ebeveyn-çocuk ilişkisine hayvanların da dahil olduğu bir metni sevmemek zor, kaldı ki yazarın dili akıcı. ama havada kalan ve duyguyu tam da etkili bir şekilde iletemeyen bir ‘kesik kesik’lik var, bu kısım rahatsız etti. kitaptaki iki öyküde de böyle düşündüm maalesef.
February 26, 2025
Penguin Modern 43/50
(Reading them in order)
I just don't like the violence of Japanese horror. I liked the first story until it started talking massively about death, in a way very similar to a story I read by Junichiro Tanizaki, which revolved around excessive drowning. I find a story like this just too dark and too melodramatic to engage with, it doesn't seem real or insightful. It is the way I feel about a lot of cynical or horrific stories these days, I just can't engage or empathize as I just can't see much use or enjoyment doing so. The heavy-handed metaphors for grief in these stories make it seem contrived for sensation rather than a story telling a truth about life, and on that ground I can't enjoy it as the sensation is unpleasant.
I'm also wondering why there is so much Japanese representation in the Penguin Modern boxset series? We have a book literally compiling 3 Japanese authors, then this one (why does Tsushima stand apart from the previous authors, is that not disrespectful?), then Mishima as #51 of the series that didn't make the boxset of 50. 3/51 Japanese books in an international series intending to celebrate the top 50 authors of the 20th century seems biased, when many obvious names and other cultures have been omitted, especially when, from my reading, there's no very massive differences in style of the translated writings of these authors. I can't give more than 3* when I'm this relieved to have finished it!
(Reading them in order)
I just don't like the violence of Japanese horror. I liked the first story until it started talking massively about death, in a way very similar to a story I read by Junichiro Tanizaki, which revolved around excessive drowning. I find a story like this just too dark and too melodramatic to engage with, it doesn't seem real or insightful. It is the way I feel about a lot of cynical or horrific stories these days, I just can't engage or empathize as I just can't see much use or enjoyment doing so. The heavy-handed metaphors for grief in these stories make it seem contrived for sensation rather than a story telling a truth about life, and on that ground I can't enjoy it as the sensation is unpleasant.
I'm also wondering why there is so much Japanese representation in the Penguin Modern boxset series? We have a book literally compiling 3 Japanese authors, then this one (why does Tsushima stand apart from the previous authors, is that not disrespectful?), then Mishima as #51 of the series that didn't make the boxset of 50. 3/51 Japanese books in an international series intending to celebrate the top 50 authors of the 20th century seems biased, when many obvious names and other cultures have been omitted, especially when, from my reading, there's no very massive differences in style of the translated writings of these authors. I can't give more than 3* when I'm this relieved to have finished it!
Displaying 1 - 30 of 349 reviews