Massimo tiene poco más de treinta años y es el dueño de una pequeña cafetería en el Trastevere, en el corazón de Roma. Cada día, al salir el sol, cruza las calles todavía dormidas de la ciudad y abre su bar. Sus clientes, las nuevas recetas de café que siempre anda probando; esta es su vida y no necesita más, se dice a sí mismo. Sin embargo, el día en que una turista con aire de andar perdida, ojos verdes y pecas en las mejillas entra en su bar, la vida de Massimo se altera para siempre. Pero ¿cómo se acercará a ella? Es esquiva y distante, no hablan la misma lengua y, para colmo de males, ella solo bebe té.
En la ciudad más romántica del mundo, a veces basta un café para enamorarse. Diego Galdino nos pasea por las calles de Roma y nos ofrece una novela de aroma irresistible y sabor intenso que dejará al lector con un sabor de boca inmejorable. Como una buena taza de café.
История с потенциал, удавена в наивност. Колебая се да нарека ли писателя Диего Галдино некадърен или просто незрял. Книгата определено не отговаряше на заложената целева група: читатели на възраст 25+.
Масимо е над трийсетте и необвързан и четейки историята разбрах ЗАЩО е все още сам. Защото е адски незрял и неуверен, наивен и очевидно супер влюбчив.
Единственото, което си взех от книгата е и на задната корица: ◈"Но всяко кафе е с различна консистенция и с различен вкус, както и хората са различни. Тъй като всички пътища водят към кафенето (или поне минават през него), много е важно всеки да успее да намери своето кафе."
Единствената напитка, която отговаря на "Сутрешно кафе в Рим" всъщност е БОЗА.
Когато хората са сведени до кафето, което пият, а главният герой е обсебен от непозната, която не говори неговия език и пие чай с вкус на почистващ препарат, 6-те часа слушане (или 250-те страници, ако имате нерви за хартия), в които не се случва почти нищо съществено, са истинско мъчение.
Свръх-мега-топ лятното наивно плажно книжле. Със светлинни години пред всички останали в жанра. Никога не съм попадала на по-наивно, но пък иначе добросърдечно книжле. Ами... книжле си е, няма какво да говорим. Изключително добродушно разказана история. Съвсем подходяща за млади момичета, да речем във възрастовата граница 10-13. Доверете ми се, даже ще разкрия съвсем честно - има с абсолютна точност четири сцени с целувка. Толкова некадърни "любовни" сцени, че чак ти става едно милно, да се разплачеш от смях как е възможно някой да пише за обич по този начин. Даже в детските книжки има повече напрежение в сцената с целувката, отколкото тук xD. Понеже целта ми бе именно да чета плажна лятна книга (все пак, сигурно няма да има плаж за мен, поне книгата да я има), а и Масимо е толкова некадърен... от мен две звезди за желанието на този човек. И си избрах кафе! Някой бариста да вземе идеята за кафето с нутела, моля!
Estaba tan ilusionada con este libro, sobre Italia, escrito por un italiano etc. Y sí, hay mucho de ello, el café, la personalidad, los gestos, pero siento que se quedó corto. Quedé con gusto a poco, no alcancé a conocer a fondo los personajes y las situaciones transcurrían tan por encima que me faltó contundencia, había mucho para profundizar pero no sucedió. Sin embargo igual leería más del autor. Ojalá llegaran más libros escritos por Italianos. En fin, no me alcanzó para las 3 ✨ Pero para gustos colores, puede que a otros si les guste más. 😌🫰🏼
Amor y café: no hay binomio mejor. ¿Quién dijo que las mejores historias de amor solo ocurren en las calles de París? Roma es igual o más romántico que París (por suerte estuve el pasado Septiembre y vine encantada).
Esta historia desarrollada en el barrio del Trastevere es romántica sin caer en el empalague, sencilla, amena y entretenida. Quizá me faltó haber aprovechado a describir más la ambientación y una mayor caracterización de los personajes secundarios, no obstante el final es muy bonito.
«Yo solo quiero tomar contigo el primer café de la mañana, me basta con eso. Pero tiene que ser cada mañana, durante el resto de nuestra vida. ¿Te apetece?»
Наивно написана история и не ми допадна толкова, колкото „Брегът на костенурките”. Не можах да почувствам героите, но пък ми беше интересно описанието на Рим, как се прави кафе, различните вкусове. Хората, описани в книгата, ми бяха странни. Масимо има кафене, а Женевиев е французойка, дошла за наследството си от непозната роднина. Първата среща между двамата е кошмарна, но Масимо успява да намери пътя към сърцето й, като всеки ден й поднася различни по вкус кафета. Накрая се разкрива и една дълго пазена тайна. Ще прочета и „Вечерно кафе”, дано да е по-интересна от тази. Поне бързо се чете!
Questo romanzo è stato una splendida sorpresa. Mi è stato consigliato da un'amica e sono stata davvero felice di leggerlo. Il primo caffé del mattino è una di quelle storie che ti rimette in pace con il mondo, ti strappa sorrisi, risate e commozione. Una storia d'amore sospirata che ha sfiorato il mio lato romantico e l'ha fatto sognare. Una cornice perfetta, una Roma vissuta e immortale, un'ambientazione reale come quella del caffé Tiberi, un microcosmo di personaggi veri, ognuno caratterizzato con pennellate precise e solari, un protagonista umano e sensibile, una protagonista che emerge poco a poco dalle pagine e che si racconta con i suoi rossori, con le sue ombrosità e i suoi misteri, ma anche la sua dolcezza. Ingredienti tutti che hanno reso questo romanzo speciale. L'autore sposa una lirica a tratti magica e poetica, a tratti realistica, abbracciando una parlata comune, espressioni gergali e parlato quotidiano che ti rendono ancora più facile immergerti nel suo mondo, facendoti sentire parte di esso. Una lettura che mi sento di consigliare a chi ancora sa apprezzare un libro in cui i sentimenti, le emozioni del cuore, la delicatezza e il lieto fine vincono su tutto, lasciandoti in faccia stampato un caldo sorriso e il ricordo di ore passate piacevolmente e in allegria.
Започвам с това, че не ми хареса предимно поради това, че не обичам подобни книги. На много хора може да им бъде напълно по вкуса и в това няма нищо нередно. Не ми хареса колко плоска история беше с още по-плоски герои. Не опознахме никого истински. Просто се появи едно красиво момиче, което дори не съвсем говореше същия език, и това беше. Не ми хареса също така колко сексистка беше книгата на моменти - изказвания като "мъжете са такива", "мъжете не разбират еди-какво си", "красива е, няма защо да говори". Не ми харесаха излишните подробности - колко ненужно подробно бе накрая ходенето на летището на Масимо, колко много отклонения имаше като цяло. Не ми харесаха и описанията - често не бяха на място, а в други случаи човек не би ги разбрал, ако не живее в Италия или няма специфични интереси в специфични области. Понякога само имаше сравнения, които бяха красиви и това е нещо, което ми хареса. Харесаха ми и включените познания за кафето. Но най-вече не почувствах никаква връзка между героите. Не почувствах да имат характер въобще. Изслушах книгата в аудио формат. Не харесах начина, по който бе разказана, и предполагам това също повлия върху мнението ми.
This entire review has been hidden because of spoilers.
“Yo solo quiero tomar contigo el primer café de la mañana, me basta con eso. Pero tiene que ser cada mañana, durante el resto de nuestra vida. ¿Te apetece?”
Simplemente maravilloso. Una novela preciosa, con una historia lenta, pero para saborear. El primer café de la mañana es una novela rica en pequeños detalles, en hacer que te detengas un poco y te des cuenta delo que es realmente importante en la vida. Su historia como tal puede que no sea muy original, puesto que es el típico chico-se-enamora-primero y luego ella también, no obstante, entre Massimo y Genevieve, que no se entienden para nada, hay algo que te atrapa por alguna razón.
Eso si, me quejo de que no se describió la ciudad (que estamos en Roma, por Dios) ni el café Tiberi lo suficiente. La ambientación se quedó un poco corta, sin embargo, se entiende que el punto central está en Massimo y en cómo va aprendiendo a mirar un poco más allá de su propia nariz.
Una novela para los amantes del café y los pequeños detalles.
Ho scoperto Galdino solo quest'anno, non letteralmente perché ho avuto l'opportunità di incontrarlo ancor prima che mi decidessi finalmente di leggere un suo libro. Da quando mi sono innamorata della sua scrittura e della sua ultima storia, Ti vedo per la prima volta, desideravo ardentemente leggere Il primo caffè del mattino, il suo debutto letterario con la casa editrice Sperling & Kupfer e finalmente, con la ripubblicazione in chiave ebook di questa storia nella collana Forever, ho avuto la possibilità di realizzare questo desiderio.
Il primo caffè del mattino è la storia di Massimo, un artista a suo modo, che ha da giovanissimo abbandonato i suoi sogni per dedicarsi all'attività di famiglia e seguire le orme del padre e di suo nonno prima di lui e servire caffè. L'amore non lo ha mai sfiorato, se non quello effimero dell'arte che lo circonda e della bella ed eterna Roma in cui vive fin quando Geneviève arriva all'improvviso nel suo locale scombinandogli la vita, le emozioni e mettendogli in subbuglio il cuore. Per lui inizierà una corsa contro il tempo nel convincere la giovane parigina a farlo innamorare di lui: caffè dopo caffè sarà impossibile non notare quanto i due siano anime gemelle ma purtroppo, Geneviève decide di tornare a Parigi lasciando Massimo a raccapezzarsi nel capire perché ha deciso di non dare una chance al loro amore.
Questa è una storia dolce e molto romantica ambientata in una delle città più belle del mondo. È la storia di due persone solitari a loro modo che insieme troveranno la marcia in più di uscire dal loro guscio e mettersi in gioco.
Ho adorato il personaggio di Massimo e ancora una volta Galdino è riuscito nell'impresa straordinaria di regalare alle lettrici una storia d'amore attraverso un PoV maschile che sapesse, nel modo più semplice possibile, creare fin dalla prima pagina un legame con il lettore perché è impossibile non provare empatia per la sua storia, immedesimarsi nella sua vita e sentire di conseguenza sulla propria pelle le mille emozioni provate da questo personaggio favoloso. Un ragazzo che sa cosa significa il valore della famiglia, cosa significa amare profondamente e, ancor di più, cosa significa sacrificarsi per chi si ama.
Ma mentre Geneviève rimane una presenza secondaria nella seconda metà del romanzo avremo la possibilità di conoscerla meglio, introdurci direttamente nei suoi pensieri e scoprire di più su questa donna misteriosa, timida ma che nasconde un fuoco negli occhi, un fuoco che ha conquistato Massimo al primo sguardo.
Impossibile non dirvi che mi è sembrato vivere ancora una volta nelle pagine di Galdino, vivere la realtà romana di Trastevere come se fosse la mia quotidianità e non quella del protagonista Massimo. Mi sono affezionata ai protagonisti, ma ancor di più sono rimasta stupita dall'enorme eterogeneità dei personaggi secondari, il meccanico, il parrucchiere, il milanese trasferitosi nella capitale, il giovane palestrato, la fiorista, ognuno con la sua personalità e la capacità unica di regalare alla storia qualcosa di particolare ed unico capace di rendere Il primo caffè del mattino un'esperienza irripetibile.
Una storia romantica ma che non manca di regalare al lettore un repertorio straordinario di emozione diverse perché nella semplicità di una storia d'amore Galdino non manca di presentare tematiche importanti che toccano il lettore e lo fanno affezionare alla storia perché riesce a trovare dietro il muro della finzione la straordinaria qualità della vita vera, la qualità indiscussa che rende questo romanzo un gradino superiore agli altri perché il lettore tra queste pagine si sente a casa ed è pronto a lasciarci un pezzo di cuore!
4 Stelle per un romanzo che spero un giorno di vedere davvero al cinema!
Лека и непретенциозна история за едно кафене в Рим и двама млади, които се откриват. Доста скучно започна книгата в началото, бавно и нищо необещаваща. До момента на развръзката на историята на Женевиев, история, която преобърна мнението ми за книгата. Какво по-хубаво от това двама души да се намерят, да преодолеят всякакви бариери и да изживеят своята история. Още по-красива ще е с чаша кафе в слънчева Италия.
Рим,романтика и прясно изпечено кафе.Не че ни ми хареса,но по средата мислих да я оставя,но се сетих,че се споменава за някаква тайна.И като голям фен на кафето и на тайните все пак я довърших.Не е моята книга.Въпреки всичко ще дам 3,5*
6 часа слушане или иначе казано пълна загуба на време. Скучна, неориентирана, безмислена... Дори не успява да трогне някакви романтични струни в душата на читателя, ако мога така да се изразя
Prendete una delle città più belle del mondo (anzi la più bella, ma io sono di parte visto che ci sono nata!), aggiungetevi un barista col tocco per il caffè, una serie di sconclusionati frequentatori di bar e una francesina dagli occhi verdi ed ecco a voi Il primo caffè del mattino, commedia senz'altro leggera ma con un tocco poetico. Siamo nel cuore di Roma, quello turistico ma che se ci vivi ti fa sentire il più romano di tutti i romani, qui Massimo porta avanti il bar ereditato dal padre diversi anni primi e lo fa al meglio, perchè ama il suo lavoro e ama il caffè. Ed ecco i due veri protagonisti di questo romanzo, Roma e il caffè. La Città da il meglio di se accompagnando con i suoi sfondi e le sue sfumature tutta la vicenda. E' forse una Roma un po' idealizzata, quella che tutti sognano di visitare almeno una volta, ma è anche la più bella e romantica che si può avere. Grande protagonista è il caffè che batte il thè nero alle rose di Genevieve 10 a 0 (così, tanto per buttarla sul calcistico...)! L'aroma di caffè impregna tutto il romanzo e diventata il mezzo galeotto che Massimo usa per far breccia nel cuore di Genevieve (insieme a Roma!). E c'è caffè e caffè, come c'è persona e persona: espresso, macchiato, lungo, decaffeinato, corretto,... E il tipo di caffè diventa espressione dei vari personaggi che frequentano il bar di Massimo, tutti assolutamente irresistibili: Pino il parrucchiere caffè al vetro, Luigi il falegname caffè corretto sambuca, Rina la fioraia caffè al vetro con un bicchiere d'acqua, Antonio l'idraulico decaffeinato lungo, ecc. Un vero e proprio spaccato sociale! Io ( caffè macchiato caldo, non freddo! Si lo so, sono precisina e rompiscatole!) ho acquistato questo libro con l'idea di una lettura leggera e allegra, e così in fondo è stato. Ma sono rimasta piacevolmente sorpresa dall'atmosfera che lo scrittore ha saputo creare, descrivendo una Roma si magica, ma anche reale, di tutti i giorni, quella che ti capita di trovare entrando dentro un bar. Ho amato in particolare i frequentatori del bar, con i loro botta e risposta a ruota libera. Nota dolente invece credo sia Genevieve, poco delineata, poco simpatica, poco comunicativa; sicuramente in parte ciò è dovuto al ruolo del personaggio stesso, un po' misterioso e sfuggente, ma mi ha lasciata un po' fredda, anche nel finale. Massimo invece mi ha fatto una gran tenerezza, con le sue paure e le sue incertezze. E'stata una lettura piacevole, facilitata anche da uno stile genuino e senza fronzoli, forse un po' incerto in alcuni passaggi.
"Сутрешно кафе в Рим" определено е една лятна книга, която приятно ме стопли през студения ноември. Ако трябва да определя книгата само с няколко думи, за да ви убедя да я прочетете, то това са те: горещо лято, неочаквана и лоша първа среща, романтика в Рим и много кафе. Убедих ли ви? Ако не, продължавам да пиша.
Като цяло книгата вдъхва едно уютно и непринудено отношение към читателя. Това е като че ли първият път, в който чета книга от италиански автор и не мога да кажа, че не забелязвам разлика с американския стил на писане, с когото толкова съм свикнала. Дори бих казала, че начинът на писане на някои американски писатели е сух, в сравнение с този на Диего Галдино. Много приятно се изненадах колко леко течеше мисълта и без да се усетя прочитах десетки страници на едно сядане.
А сюжетът, който е концентриран само в няколко неща, независимо от лежерния стил, върви стегнато и няма нищо излишно, за което да си кажеш "аха, този момент е бил написан само за да има обем". Не. Но дори не мога да кажа, че беше и оскъдно написано каквото и да било, просто Галдино дава на читателя точно това, от което има нужда, за да навлезе в историята. Нищо повече или по-малко. Знае си работата точно като професионален бариста, познаващ клиента си.
"Няма нужда от преломни събития, понякога именно малките камъчета обръщат колата и оставят незаличим белег."
За мен това е една лека и приятна книжка, точно за летните месеци. За първи път чета нещо от автора и лично много ми хареса. Историята върви еднопосочно. Масимо, е собственик на малко кафене, в което е свикнал да посреща своите редовни клиенти като познава всеки един от тях, и това как те обичат своето кафе и в каква чаша го пият. Историята започва, с това как Женевиев, туристка от Париж, (едни искрящи зелени очи, луничаво лице и доста мистериозна личност) влиза в неговото кафене и си поръчва любимият и чай от рози. Това напръв поглед учудва нашият главен герой, но въпреки това е пленен от нейната красота и е готов, да открие най-точната рецепта за кафето, което тя ще обикне, а също така да намери и пътят, към нейното сърце. Харесва ми това че е включен дневника на Женевиев и накрая се разкрива тайната на старата дама Мария. Като любител на кафето, нямаше как да не я пропусна.
Bella trama con molte potenzialità ma scrittura troppo acerba. Un susseguirsi di troppi dialoghi, alcuni in dialetto romano. Ciò dovrebbe servire a caratterizzare di più i personaggi ma, al contrario, ne appesantisce la lettura e alla fine del libro, dei personaggi non si sa pressoché nulla.
Troppe parentesi, troppi incisi, troppe considerazioni non richieste e pochissime descrizioni dei protagonisti e della città eterna (cosa che avrebbe fatto guadagnare qualche punto in più). L'ho letto perché Galdino viene definito il Nicholas Sparks italiano ma di Sparks ha molto poco. Non credo leggerò i seguenti.
Много приятна и забавна книга! Препоръчвам я на всеки, който иска да прочете една непринудена и увлекателна история за симпатичния Масимо, изкуството на кафето и любимата му французойка.
Massimo è il proprietario di un piccolo bar al centro di Roma, attività che ha ereditato dai suoi genitori e che svolge con una passione che è propria solo di chi, come lui, è nato e cresciuto in questa realtà. Ogni mattina si sveglia e passa la sua giornata a fare caffè per turisti e clienti fissi che colorano di mille sfumature quella che ormai è diventata una piacevole routine. La sua vita tranquilla viene però scossa dall’arrivo di Geneviève, una ragazza parigina che un giorno fa il suo ingresso nel bar con aria smarrita e insicura. Subito tra i due si crea una situazione un pochino imbarazzante per via della difficoltà di comunicazione. Infatti lei parla così poco italiano da rendere difficile farsi capire e l’atteggiamento giocoso e scherzoso dei clienti presenti la indispone parecchio, rendendo impossibile a Massimo metterla a proprio agio. Indispettita dalla situazione, e dal non aver avuto modo di bere il suo adorato tè, Geneviève esce dal bar come una furia lasciando il povero Massimo impotente ma incuriosito. Adesso per il nostro protagonista diventa una priorità ritrovare la bellissima ragazza francese per chiederle scusa e anche, perché no, cercare di conoscerla un po’ meglio. L’autore ci presenta una situazione abbastanza semplice ma, grazie al suo stile fresco e frizzante, la narrazione e lo sviluppo della trama diventa unica ed avvolgente. Massimo è un ragazzo dolce e gentile ma un pochino insicuro. Il suo approccio impacciato con Geneviève risulta incredibilmente tenero ed è molto divertente vederlo provare giorno dopo giorno, tè dopo tè, nel tentativo di farsi perdonare da questa ragazza schiva e a volte brusca. Per il nostro protagonista non sarà un’impresa facile ma la sua tenacia e determinazione faranno presto breccia nel nostro come nel cuore della francesina. Ed è qui che inizia uno splendido gioco di conquista, dove Massimo inizierà Geneviève alla scoperta del piacere del caffè. Ogni giorno lei andrà nel suo bar e lui la stupirà servendole un tipo di caffè diverso fino a scoprire il suo preferito. Questo permetterà ai due ragazzi di avvicinarsi e conoscersi meglio ed a noi di sognare immersi in una storia meravigliosa. Ma Geneviève nasconde un grande segreto, qualcosa che grava sul suo cuore in modo così totale da impedire ai nostri protagonisti di avvicinarsi veramente e Massimo dovrà mettercela tutta pur di toccare l’anima della sua adorata. Quando si gusta una giornata in ogni sfumatura, il tempo sfugge tra le dita come se fosse composto di infiniti granelli di sabbia… anzi, a voler esser precisi, non proprio infiniti, perché ad un certo punto, finire finiscono però sono coì tanti e così piccoli che è impossibili contarli. Diego Galdino ha confezionato un romanzo veramente delizioso. La storia portante è molto ben bilanciata ed accompagna il lettore pagina dopo pagina, alla scoperta sia dei due protagonisti che di tutto il mondo che li circonda. È stato bellissimo conoscere i clienti abituali del bar Tiberi, caratterizzati in modo perfetto sia nel carattere che nelle abitudini. L’autore poi associa ad ogni personaggio il suo caffè, e questo rende la lettura interessante e piacevole; è come scoprire di ognuno un piccolo segreto. Questo romanzo è stata una piacevole scoperta ed una bellissima lettura. È qualcosa di unico che ti entra dentro, in profondità, e ti accompagna anche dopo aver chiuso il libro. Lo consiglio a chiunque voglia una lettura piacevole e divertente, arricchita dall’inconfondibile aroma di caffè.
P.S.- devo dare un altro merito all’autore. Dove aver letto il suo romanzo ho iniziato a bere caffè.
Diego Galdino , escritor y dueño de una cafetería en Roma,nos trae El primer café de a mañana, una novela que podríamos catalogarla dentro del género feel good, que son aquellas novelas que inspiran bienestar al leerlas.
Una novela narrada desde el punto de vista de Massimo, nuestro protagonista. Este treintañero dueño de una cafetería en el barrio del Trastevere, se levanta cada día y prepara unos delicoosos cafés a cada uno de sus clientes. La historia comienza con la muerte de María , una de sus clientas habituales. Pero la vida de Massimo comenzará a cambiar el día que aparezca una chica en la casa de la señora María. Asustado por si alguna intrusa se ha colado en la casa, irá para ver quien es y a partir del desafortunado encuentro con Geneviève sus vidas cambiaran.
¿que os puedo decir de esta novela?, ¿me ha gustado?, ¿ha sido una buena lectura? Pues siento decir que este libro no me ha terminado de convencer, con un ritmo inmensamente lento, con descripciones en demasía de lo que cada cliente toma y con una trama que ha podido dar mucho más de sí.
En este tipo de libros que catalogo como feel good ya sabes como acabará la relación de los dos protagonistas, pero eso es lo que esperas encontrar y que en este caso se ha cumplido, pero el desarrollo hasta llegar al final se me ha hecho lento y tedioso.
Los protagonistas me ha gustado, la trama también pero como os decía antes se ha podido sacar mucho más jugo a esta historia de amor.
En conclusión, un libro para pasar una tarde de domingo acompañado de un buen café. Ya sabeis que cada libro llega a cada lector de un modo diferente, así que os invito a leerlo y así lo podemos comentar.
Вече разбирам защо тази книга не се харесва. Начинът на изразяване и героите са ми наивни. Мисленето на Масимо беше незряло като за тридесетгодишен мъж.🙄
Libro bien fácil de leer y disfrutar. Me encantó la historia y como todo conectó al final. Un poco lento en algunas partes, pero el calor de los personajes compensa.
Il libro inizia con un funerale: quello della Signora Maria, storica avventrice del bar Tiberi, di proprietà di Massimo, trentenne romano e protagonista di questo romanzo . Il fatto che tutto parta proprio da qua, ci svela anticipatamente l’importanza primaria dell’estinta ai fini del racconto. Perché se il destino è scritto, il destino in questo caso, porta proprio la firma della Signora Maria su un testamento che cambierà le vite dei due protagonisti. Al funerale si staglieranno via via tutte le figure che ruotano intorno al Bar del protagonista, riconosciuti curiosamente non per il loro carattere, ma in base al tipo di caffè “solito” da loro consumato: ad esempio Tonino il meccanico (caffè lungo), Lino (caffè al ginseng), Rina la fioraia (caffè al vetro con bicchiere d’acqua). Ho trovato questo metodo di presentazione dei personaggi simpaticamente efficace; ci porta a conoscerli come se in quel bar il caffè lo prendessimo ogni mattina anche noi! Poi arriva lei, Genevieve, ragazza francese legata misteriosamente alla Signora Maria. Massimo, che non si è mai innamorato in vita sua, ma che nemmeno ha mai sentito tale bisogno, s’ innamora a prima vista di lei, del suo essere misteriosa, spaventata da un paese che non è il suo e totalmente inarrivabile, viste le difficoltà di dialogo.
“Successe quel mattino. Il suo arrivo non fu un fulmine a ciel sereno. Ma non si può nemmeno dire che ci sia stato il tempo di prepararsi. Diciamo che fu come una nevicata quando la guardi con il naso all’insù: i fiocchi sembrano danzare a mezz’aria indecisi sul da farsi e riempiono il cielo come fossero sospesi, ma in realtà ti arrivano addosso velocissimi e se non ci stai attento ti sommergono e ti entrano nel colletto.”
Devo dire che all’inizio ho faticato un po’ a tenere il ritmo del libro in quanto la quasi totale mancanza di dialogo tra i due protagonisti e la conseguente suspense creata dal bisogno di vedere al più presto un risvolto positivo della vicenda, crea un fastidio non indifferente pari quasi a quella di quando una situazione del genere ci si ritrova a viverla davvero. Un po’ come quando ci innamoriamo noi (almeno una volta nella vita è capitato a chiunque) e restiamo lì, in quel limbo terribile, senza sapere se quel sentimento che iniziamo a provare sia giusto oppure no, se la persona che abbiamo di fronte proverà o meno le stesse nostre sensazioni. Attesa che però vale la pena di affrontare, perché, nonostante le difficoltà i due inizieranno a provare qualcosa di forte,che andrà al di là del dialogo stesso, perché a volte l’amore parla da sé, anche senza proferire parola, aiutato da tanti piccoli eventi apparentemente insignificanti e che invece decideranno la svolta di tutta una vita.
“Lei rispose soltanto con un sospiro e lo baciò sulla guancia, lui lo prese come un incoraggiamento, si mise seduto, si schiarì la voce e cominciò a cantare in un francese tutto suo.. Rome ne pas me décevoir ce soir, aide-moi afin qu’elle dise oui…. Nel silenzio che seguì l’incerta esibizione…. ….Genevieve si avvicinò e gli diede un altro bacio, come se adesso non sapesse far altro”
Alla fine l’amore trionferà? Io posso rivelarvi solo che le ultime pagine mi hanno tolto il fiato…