30 юли 1994 година. Малък курортен град в района на Хемптънс, в щата Ню Йорк, е потресен от жестоко престъпление: убит е кметът на градчето заедно с цялото си семейство, както и млада жена, станала неволен свидетел. Случаят е поет от щатската полиция и разследването е поверено на двама млади полицаи, Джеси Розенбърг и Дерек Скот. С упоритост и амбиция те успяват да съберат достатъчно солидни улики и да разобличат убиеца, с което си спечелват уважението на колегите и дори награда за добре свършената работа. Ала двайсет години по-късно, през лятото на 2014 година, една журналистка на име Стефани Мейлър заявява на Джеси, че навремето са се излъгали в самоличността на извършителя. Скоро след това тя на свой ред изчезва при тайнствени обстоятелства. Какво е сполетяло Стефани Мейлър? Какво е открила тя? И преди всичко, какво всъщност се е случило вечерта на 30 юли 1994 година?
Joël Dicker was born in 1985 in Geneva, Switzerland, where he studied law. He spent childhood summers in New England, particularly in Stonington and Bar Harbor, Maine. The Truth About the Harry Quebert Affair won three French literary prizes, including the Grand Prix du Roman from the Académie Française, and was a finalist for the Prix Goncourt. Dicker lives in Geneva.
«Hasta pronto, capitán Rosenberg». Pero no hubo ningún «hasta pronto». Porque ese fue el día en que desapareció.
[Es más un 4.5]
Calculen mi nivel de adicción a los libros de Dicker que me leí este tocho de 656 páginas en digital. Y ODIO con todo mi ser leer en digital… ¡Y vaya libro! Dicker lo hace de nuevo. En La Desaparición de Stephanie Mailer nos encontramos con una historia turbulenta, varios asesinatos, desapariciones, mentiras enterradas en el tiempo y un cast de personajes tan variopintos como sospechosos.
En 1994, Orphea, una pequeña ciudad de los Hamptons, decide empezar un festival de teatro para reflotar su economía con el turismo. Pero lo que no tienen previsto es que la gente recuerde la noche de la inauguración por un tétrico cuádruple asesinato y no por la gran actuación de la compañía que abre el festival. Jesse y Derek, dos de los más jóvenes y prometedores policías, asumen el caso y, meses después, atrapan al culpable. Veinte años después, Stephanie Mailer, una periodista, contacta a Jesse y a Derek para decirles que dejaron libre al asesino, que su investigación estuvo errada todos estos años. Tachándola de sensasionalista, los policías deciden ignorarla hasta que, un día, Stephanie Mailer desaparece.
A medida que va avanzando el libro, nos vamos enterando de todos los detalles truculentos del crimen de hace veinte años y de todos los nuevos delitos que se van cometiendo en el presente. Con varios puntos de vista, Dicker va creando un entretejido de personajes, situaciones y revelaciones que, en un principio, parecen no conectarse pero que, a la larga, terminarán siendo piezas de rompecabezas que encajan a la perfección.
Adoro el estilo de Dicker, pues si bien es un fan acérrimo de los red herrings y pistas falsas, estas no afectan para nada el ritmo y la narración. En cada página estás al borde del asiento, queriendo saber si la persona detrás de la desaparición de Stephanie es la culpable de los asesinatos de hace veinte años, si son varios culpables, si todo son coincidencias, si La noche negra caerá nuevamente sobre Orphea en el aniversario número 20 del festival... Hay tantísimas preguntas por resolver que es imposible dejar de leer.
No soy una lectora asidua de novela negra ni thriller, pero debo decir que a mí lo que más me emociona, incluso más que descubrir quién fue el asesino, es todo el recorrido que nos lleva a esa gran revelación. El seguir todas las pistas, encontrarme con caminos sin salida, sufrir con los personajes e ir de un lado a otro recogiendo pequeños pedazos que al final van a armar una gran historia… eso es lo que me encanta de este tipo de libros y de los de Dicker en particular. Ahora, sobre los personajes debo decir que son geniales. Dicker no sólo los usa como piezas en un gran tablero de ajedrez, sino que realmente nos permite conocerlos y entender un poco de sus vidas, sus problemas, sus deseos e, incluso, el posible móvil que tendrían para cometer un crimen. Mis favoritos, definitivamente, fueron Jesse, Anna y Ostrovski.
Sobre el final puedo decirles que tiene sentido, no está sacado del sombrero de un mago y, viéndolo en retrospectiva, todas las pistas realmente llevaban a ese desenlace. Eso sí, Dicker oculta tan bien la relación entre los descubrimientos, las mentiras y los hechos que no unimos todas las piezas sino hasta que lo hacen los detectives. Y es asombroso. ¡Léanlo!
English review & book description! New book of Joel Dicker and I love his stories. It is weird, I've seen this book in German, French, Dutch and other languages but not in English. So, here's the outline: Title: the disappearance of Stephanie Mailer. Orphea is a quiet seatown in the Hamptons, a few hours drive from New York. A small and quiet town, not much happening, until on 30 July 1994 an aweful event happens: the killing of the mayor and his family in his home, as well as a jogging woman passing by the house. Two young policeman lead the investigation, Jesse Rosenberg and Derek Scott. They are ambitious and catch the killer in the end, the evidence very convincing. However 20 years later, 2014, a journalist, Stephanie Mailer tells Jesse he made an important mistake and missed something vital. But before he can talk to her in depth, she disappears under suspect circumstances. What happened and what did she discover? And... what really happened on 30th July 1994 in Orphea?
I've seen that not everybody likes Joel Dicker's writing style, and it is a bit slow and the books are big, but I love it. Quite entertaining and quite relaxing. You get stuck in there and chapter after chapter a little bit of new info is unveiled. What they call a pageturner, although a bit of a slow one. I hope for my goodreads friends that the English version is published soon (maybe it is?), because I would recommend this entertaining crime mystery with a lot of human interest. Recommended, loved it!
La desaparición de Stephanie Mailer, para mi fue una decepcion. Esta es un novela extensa, no reflexiva y por cierto no crea empatia. El autor pone demasiado de todo, desde personajes a tramas o a giros más o menos sorprendentes, lo que ocasiona un ritmo irregular, lleno de altibajos que llegas a ocasiones que no te interesan.
Gran parte de la historia se ocupa del cuádruple crimen ocurrido casi dos décadas atrás, centrada tanto en la investigación realizada en la actualidad como en los flashbacks que relatan cómo se llevó el caso entonces. Estas incursiones en el pasado, además de irrumpir de forma abrupta son innecesarias, al menos tan desarrolladas, y se agradecería un resumen mucho más conciso y agilizaría la trama.
La narración hace especial hincapié en la vida de uno de los protagonistas, Jesse Rosenberg, y en lo que sucedió con su novia, Natasha (de tal previsibilidad que sorprende la cantidad de páginas que se le dedican, tanto a tratar de hacer que parezca un misterio como a evitar decirlo), sin que ni así se consiga despertar empatía o simpatía por Jesse, ni por cualquiera de los innumerables personajes que desfilan por la novela con el único afán aparente de evitar que se averigüe quién hizo qué, o no, o por qué.
Los capítulos relacionados con la obra de teatro «La noche negra», su autor, Kirk Harvey y los intentos de representarla (lleva años de ensayos para elegir el reparto…) es lo mejor de la novela, esa personalidad tan estrafalaria y sin sentido que algunos famosos interpretan cuando se piensan que son grandes creadores y en realidad son unos mediocres.
La redacción, sin personalidad, en realidad me parecía mas un texto o borrador en que el autor pone todo lo que se le ocurre, sin decidir lo que resulta útil o no.
Afortunadamente, pese a las vueltas que da el autor a lo sucedido tanto en 1994 como en 2013, tiene el suficiente oficio como para lograr que no se pierda de vista quién es quién y su papel (en caso de tenerlo) en la historia, lo que permite adelantarse a los protagonistas en varias ocasiones, pese a lo «tramposo» de algunas situaciones, como el repentino romance sorpresa que se cuenta al final.
En resumen, La desaparición de Stephanie Mailer es una novela irregular, a veces entretenida y otras exasperante, excesiva, con solo algunos momentos de interés. Puede interesar a incondicionales del autor, pero a los que nos gusta los thriller policíacos aquí quedo demasiado corto y hasta a veces pensé que uso ghost writer.
This is a hard one to review as parts of this book are really good, parts are very slow and some sections go off on tangents that don’t add much to the storyline. The start is really good with a dramatic quadruple shooting in Orphea, a small sleepy town in The Hamptons in 1994. It’s the opening night of the Orphea theatre festival so attention is on that. This case is investigated by Jesse Rossenberg and Derek Scott of the State Police. They suspect local restaurant owner Ted Tennenbaum and following an accident in which Ted dies, the case is closed as they believed they have their killer. In 2013/14 Stephanie Mailer a New York journalist begins an investigation into the 1994 killings but she disappears which Jesse, Derek and Anna Kanner look into. The story is written in dual timelines and is written from multiple perspectives.
So, what are the positives? The cases are very intriguing, it gets twisty at times, the links between the two cases are good and well established and there are moments of suspense and tension especially later on in the book. It is well written and the story flows well albeit at a slow pace. The storyline is a bit like a slow moving river which gathers some momentum when it hits a waterfall, then slows again. There’s a lot going on to keep the interest and I like the way the story revolves around the Theatre Festival. Some of the characters are likeable and some are patently not as they are lying and hiding in plain sight. Some of the revelations are surprising and you don’t see them coming. The end is good and ties the events all together.
However, the book is extremely long and very detailed, some of which are superfluous. Some of the characters appear to be almost caricatures as their hysterical outbursts seem over the top. There is a play that keeps being mentioned written by ex police officer Kirk Harvey, which has been in rehearsal for years which becomes the opening play in 2014 and all of this seems very odd. Some dialogue jars a wrong note but some of that issue may be down to the translation from the original French. The plotting at times is convoluted and your head spins a bit and you certainly need to concentrate which is no bad thing!
Overall, I’m a fan of Joel Dicker, I loved the The truth about the Harry Quebert affair and The Baltimore Boys but sadly, in my opinion this book isn’t as good as those. I really like parts of the book but it’s length means you lose some pace and momentum. It’s an interesting book but not overwhelmingly so.
Many thanks to NetGalley and Quercus Books for the opportunity of the ARC which is greatly appreciated.
9 de Septiembre de 2018. La noche en que cambió todo. O no. O sí?
Acabo de terminar un maratón de casi 400 páginas en un día para terminar este libro. Y me siento emocionado. Mis ideas de “es más de lo mismo” y la previsible calificación de tres se fueron diluyendo a medida que devoraba páginas.
Claro que en algunos aspectos el estilo de Dicker sigue apelando al mínimo común denominador de la ficción comercial. Una reseña aquí en GR decía que los libros de Dicker están escritos para la gente que lee sólo un libro al año (qué cruel...). En este caso la lista de pecaditos pasa por una sarta de Personajes ridículos que actúan de formas absurdas y que toman decisiones incomprensibles, sobretodo. Además de pistas circunstanciales que caen de la nada para mover la novela. Por otra parte la subtrama de la obra de teatro se me hizo, perdón por mi francés, trés stupide, y hubo partes del libro donde francamente me reí mucho. A veces creo que Dicker escribe parodias de novelas de misterio.
Pero también recordé que el autor escribe para una audiencia. Y a esta audiencia no le importa mucho que haya sentido del lugar en el thriller o que haya un subtexto que aluda a un tema profundo dentro de la trama escandalosa. Sólo me importa a mí desde que me crucé con Du Maurier y Greene y Gillian Flynn.
Al final, me había pasado un tiempo preguntándome: “¿Pero es que está mal pedir que un misterio/thriller sea inteligente para el lector?” Y al ver la manera en que en esta novela Dicker construyó un mecanismo de relojería en la trama altamente competente (Comparable con las resoluciones de Christie - sí, me leyeron bien -) me di cuenta que hay muchísima inteligencia esta vez. Se fueron muchos diálogos chirriantes (“Escúchame, Marckie” “¡No-la!”). Se fueron muchos plot twists excesivos. Se fue también la romantización de un caso de pedofilia. Lo único que fue espectacular en el Harry Quebert y que extrañé un poco fue el manejo de la metaficción, que también se fue.
La nota es altamente aprobatoria en esta ocasión. Dicker hizo su chamba. Hizo su curro. Hizo su laburo. Hizo su brete. Que es naturalmente que sacrificara yo un par de horas de mi sue��o, que son benditas, y que se me acelerara el pulso.
“Sólo Dicker podría superarse a sí mismo” dice pomposamente el cintillo de mi copia de Alfaguara. Certifico.
La desaparición de Stephanie Mailer es una complejísima novela policiaca no solo por la cantidad de personajes que tiene sino también por la trama contada en dos líneas temporales, una en 1994 recordando los hechos ocurridos en un pueblo llamado Orphea en el que murieron cuatro personas asesinadas y que supuestamente este caso está cerrado. Y la otra línea temporal es en 2014 cuando una periodista se acerca a uno de los policías que llevó ese caso y le dice que atraparon a un inocente. La narración de la novela es a través de cada uno de los personajes que intervienen en la historia, por un lado hay dos policías que fueron los que investigaron los crímenes de Orphea y que cuentan a través de recuerdos como sucedió todo y también van contando como van investigando en el presente lo que sucedió en el pasado justo después de que esta periodista desapareciera misteriosamente. A estas voces se le suman la de otra policía nueva en la ciudad, el director de una revisa, el dueño de una librería, una adolescente atormentada por un suceso trágico en el pasado, un ex jefe de policía, y muchos más personajes que van tejiendo una compleja tela de araña que al mismo tiempo que construyen el escenario de un crimen ocurrido hace 20 años lo van deconstruyendo para saber qué pasó exactamente y donde está Stepahanie. Es una lectura muy intensa por los hechos y por las vidas pasadas de los personajes, por la trama, rápida, te mantiene en tensión aunque es cierto que es demasiado larga y hay algún momento puntual que se enreda tanto que pierdes un poco el interés aunque no el hilo del argumento. Un trhiller brillante con una complicada trama que gana intensidad a medida que se acerca al final del libro.
Не знам от къде да започна унищожението на "Изчезването на Стефани Мейлър"...
Може би, от посредствения стил на текста, с некадърно щрихираните, клиширани и нелогични герои или пък от безумните прескачания насам-натам из времето?
Отдавна не бях чел книга, в която да не ме интересува, какво ще стане в края ѝ. Довърших я на инат и не получих нищо смислено.
Липсва вдъхновение, живец, даже оплетената, но за това пък преекспонирана криминална история е пресъздадена ужасяващо неадекватно, с три думи - мамка му и прасе! Излишно разтеглено е всичко, флашбек след флашбек, сюжетни линии и герои вкарани явно за пълнеж, обем ли е гонен, що ли... Сигурен съм, че има осмокласници, които ще се справят по-добре, ако седнат да напишат своя първи роман.
Превъзходен втори роман, слаб трети и ужасяващо списан четвърти - до там я е докарал мосю Дикер...
Толкова нескопосано е съдържането на тази книга, че вече подозирам мистификация за/и при написването на историята за Хари Куебърт! Не може човек създал истински американски роман преди няколко години да забрави всичко, което е знаел някога за живота в САЩ и да се представи в този толкова неподготвен!
Самовлюбеният критик Островски има май единствената свежа мисъл в този пасквил, цитирам по памет: "криминалният роман е съвсем малко повече като ниво от розовия, просто обслужва различни целеви групи." Дикер доказва перфектно тезата му...
P.S. Преводачът, може ли да обясните половинчатия превод на името на хотел "Езерен палас"? Или не знаете, как по норма се превеждат имената - би трябвало да е или "Лейк палас" или поне изцяло на български "Езерен палат". Имам и други забележки, но при ужасяващия текст върху който сте работил, почти съм склонен да ви простя...
И да, на никой не му пука за тая Стефани Мейлър!!!
Цитат от бабата на Розенбърг, особено подходящ за общото ми усещане:
Розчарування року 😢 як же сильно я люблю «Квеберта» і «Балтиморів», і яка ж «Стефані Мейлер» затягнута і нудна. Фінал (останні 150 сторінок нарешті щось почало відбуватися). Тепер я для себе вирішила, якщо детектив чи трилер більше 450 сторінок і це не Ґалбрейт чи Сенсом - я буду дуже пильно придивлятися до таких книжок. Сама задумка історії цікава, але не на 800 сторінок. Просто якесь тупання на одному місці. Можливо, сподобається тим, хто полюбляє класичні детективи.
short review for busy readers: This is my 3rd Dicker and the 2nd I've been lucky enough to read in the original French. It's also my favourite of his and the most well-crafted.
in detail: There is always something over-the-top and slightly hysterical about Dicker's plots and characters. They act, and act out, in melodramatic ways that never quite seem like melodrama with him. And yes, Dicker does allow his storyteller gene to run wild at times, giving far more backstory or adding in characters and plot lines that the story, strictly speaking, doesn't need.
All legit critique.
But here's the thing: he never for a moment loses control of his material. For over 600 pages, Dicker serves up a skilful, intelligent, almost comical cat-and-mouse game, misleading the police and the reader time and time again.
"La disparition de Stephanie Mailer" is a fabulous murder mystery that doesn't have to be read as a one (it can be read as a lit fiction novel with some murders) possessing a grand, multi-strand plot and unforgettable, delightfully flawed characters you want to read about as they go about their shocking, and ultimately pathetic, antics.
My only real critique is that the reveal is slightly unsatisfactory for the amount of build up, but more: the novel should have been titled "La nuit noire" (The Black Night). Would have fit the narrative better and made far more sense in context than the title it does have.
A note for those who read French: Dicker's prose is very straightforward. Surprisingly, he doesn't use overly complicated grammar forms nor vocabulary. 600+ pages is a lot, but if you have a good B2 reading level, you'll be able to handle it with few difficulties. If you can read Musso in the original, you'll be able to handle Dicker.
اخرش بعد مدتها يه كتاب خوب پيدا كردم كه بدون توقف بخونمش،با اينكه حجمش زياد بود ولي دوسش داشتم.اول كتاب يكم گيج شدم چون شخصيت ها زياد بود همين باعث سردرگمي ميشد.ولي در كل دوسش داشتم،كم و بيش قابل حدس بود اخرش
Hace justo un año, en Agosto de 2017, leí 'El día que se perdió la cordura' de Javier Castillo y me impactó. Descubrí una nueva forma de escribir thrillers, la misma historia desarrollada en dos tramas temporales, contadas simultáneamente y con años de diferencia entre ellas. Ahora sé quien influenció a Castillo.
Eran bastantes personas las que me habían recomendado leer a Dicker y aprovechando que su último libro encabeza todas las listas de ventas y preside todos los escaparates y corners libreros, a por él que me fui.
Una trama enrevesada contada en dos/tres tiempos (1994, 2012-2014) que te engancha desde el primer momento. En todos los buenos libros de suspense hay un momento, cuando empieza a desembrollarse la trama que te enganchas y ya no puedes soltar el libro hasta el final, pues bien en este libro me ha pasado al 35% de su lectura...
La resolución no se ve hasta las diez últimas páginas, juro que no lo vi venir.
Un escenario en el que los personajes son limitados y conocidos, en donde no cabe lugar para la entrada de nadie nuevo y que sabes que, sí o sí, el asesino está entre ellos, el autor va dando vueltas y vueltas y juega contigo sin que en ningún momento veas lo que nadie vio... por momentos me ha recordado a Agatha Christie.
Me ha gustado tanto que nada más finalizar he comenzado a leer 'La verdad sobre el caso Harry Quebert', el libro que lanzó a la fama a Dicker (y ya en la cola 'El libro de los Baltimore')
Per la terza volta Dicker mi ha fregato! Questo libro è quasi normale sino alle 300 pagine,dopo diventa un'accozzaglia di ricordi,indagini,ritratti di personaggi di cui si poteva benissimo fare a meno e altre amenità simili . Come suo solito ti tiene sul filo sino all'ultima pagina , ma non è un filo piacevole ma un'attesa che sta sfociando nel nervoso. Con un BUON thriller questo in genere non succede. In confronto Il Caso Quebert è una favoletta . La scomparsa di Stephanie Mailer non mi è piaciuto perchè troppo esasperato, e con personaggi stereotipati . Un guazzabuglio di parole quando con 400 pagine poteva scrivere un buon thriller meno confusionario e meno visionario. Con Joel Dicker ho chiuso ,anche perchè non mi piace la sua scrittura , troppo elementare ,nel senso che certi dialoghi sembrano scritti da un tredicenne.
Dicker no defrauda, todos son sospechosos y crees saber quien es en todo momento pero ni de cerca. Le sobran algunas escenas e historias que para mí no aportan mucho pero en ningún momento se hace pesado, su narrativa es adictiva y estás enganchado hasta el final. El desenlace es sorprendente (hasta ahí puedo decir) pero quizás el batiburrillo de historias, personajes y tramas le ha restado emoción. Si os han gustado sus anteriores libros, no podéis dejar de leerlo. VALORACIÓN: 8/10
OK. J'ai dormi dessus et en me réveillant, j'étais profondément outrée. On passe donc de 3/5 à 2/5. And here's why. ATTENTION, ça pullule de spoilers !
Tout d'abord, j'avais vraiment hâte de lire ce bouquin -- après tout j'étais sur la liste d'attente depuis plus de 4 mois à la bibliothèque municipale. J'ai lu l'an dernier, dans cet ordre, Le Livre de Baltimore et La Vérité sur l'affaire Harry Quebert, que j'avais respectivement adoré et bien aimé, même si l'intrigue à base de romance pédophile dans Quebert m'a quand même relativement révulsée. J'étais donc dans de très bonnes dispositions, même si on m'avait conseillé de ne pas m'emballer.
Bon. Premier problème : je ne retrouve pas le joli style de Dicker, qui m'avait tant secouée en lisant Le Livre des Baltimore. Je trouve même que c'est assez mal écrit par moment, ou alors mal édité, je ne sais pas : entre certains "?" qui manquent, des tournures de phrases malheureuses, des répétitions d'expressions... je ne me dis que j'aurais fait un meilleur boulot si on m'avait filé le manuscrit. Ou que je pourrais, moi aussi, écrire un truc pareil. Ce qui n'est jamais bon signe quand on sait combien j'ai confiance en moi-l'écrivaine. Répéter à chaque début de chapitre que "la ville/la région/le pays" est en ébullition ne suffit pas à faire entrer le lecteur en ébullition.
Ensuite : les dialogues. Ils sont nuls. Ils sont complètement téléphonés, j'ai l'impression de lire le script d'une série française qui voudrait beaucoup s'exporter à l'international mais qui n'a juste pas l'envergure. Cynthia qui répète douze fois "Mais enfin ! Je ne te reconnais plus Jerry !", et qui dit même à un moment, "Pendant un temps j'étais même très jalouse de votre relation", dans une des lignes les moins convaincantes de l'histoire du dialogue romanesque. PERSONNE ne dirait ça dans un moment d'emportement désespéré envers le père de son enfant, personne.
Passons aux personnages. J'ai fini par comprendre qu'ils étaient tous réunis à Orphea comme si c'était l'oeil du cyclone, tous-tes à des moments difficiles de leurs vies, Orphea les réunit et il se passe des trucs et youplaboum. Mais bon, est-ce que TOUT LE MONDE est obligé d'avoir une histoire tragique qui implique la mort de quelqu'un ? A mon sens, l'histoire aurait bénéficié d'avoir une poignée de personnages en moins, pour qu'on puisse aller plus en profondeur dans ceux qui restent et vraiment s'y attacher. Malheureusement, le changement de point de vue et les trop fréquents flashbacks (j'y reviendrai) n'ont pas réussi à créer cet attachement pour moi. La psychologie des personnages est bien trop souvent à peine digne d'un soap opera. Je crois que j'ai définitivement abandonné tout semblant d'espoir quand Dakota raconte son histoire, et qu'on apprend qu'après qu'elle ait poussé une jeune fille au suicide (!! connasse !!), les parents de sa victime ont accepté de laisser tomber leur plainte en justice en échange de la maison de vacances des parents de Dakota. Genre. Ta fille se pend parce que son ancienne meilleure amie la harcèle jour et nuit pendant des moi, tu portes plaintes et puis quand on te demande comment régler ça à l'amiable, tu dis "OK je prends votre villa dans les Hamptons". J'imagine que c'est censé refléter combien lesdits parents sont minables mais on avait déjà compris qu'ils l'étaient, là c'est vraiment de l'insensibilité au plus haut point... J'ai DÉTESTÉ le passage qui raconte l'enfance et l'adolescence du personnage principal, Jesse Rosenberg, chez ses grands-parents. C'était empreint d'un classisme ridicule : en essayant de tourner en ridicule les grands-parents, c'est l'auteur qui s'est couvert de bêtise, à mon sens. Tout d'abord, leurs punchlines respectives ("Bande de petits cons" et "C'est de la merde") sont ressorties à toutes les sauces et 3 fois sur 4, elles ne fonctionnent pas dans la narration. Fallait trouver autre chose, ou alors abandonner cette idée stupide. Le passage avec la perruque qui transforme Jesse en Jessica m'a fait tellement rouler des yeux, j'ai cru qu'ils allaient partir en orbite. Peut-on faire plus sexiste ? Et alors quand Natasha arrive et que, telle Blanche-Neige chez les sept Nains, apporte lumière, fleurs, bonne cuisine, propreté et un semblant de tenue chez les grands-parents, je pense que ça a été le summum. Y a pas plus manic pixie dream girl, un des tropes de narration que je déteste le plus au monde. J'ai aussi vraiment détesté l'histoire entre Anna et son ex-mari, qui était mal racontée. Quand il lui sort son monologue à la fin pour lui dire combien ouin ouin il était triste et effrayé parce qu'elle était flic et qu'elle risquait sa vie et que lui voulait qu'elle reste à la maison pour élever leurs enfants, oh my God kill me now, please.
Passons à la narration. L'alternance des narrateurs ne m'a pas gênée -- l'incohérence du truc beaucoup plus. Si on décide de faire une narration à la 1e personne, en point de vue subjectif, il faut s'y tenir. Là, on a le droit à un chapitre qui commence par "Moi, Jesse Rosenberg", et après quelques paragraphes on lit "Pendant ce temps-là, à Manhattan", et on nous raconte un truc super précis, avec dialogues, descriptions d'odeurs et tutti quanti, alors que Jesse Rosenberg ne *peut pas* savoir ce qui s'y passe, puisqu'il est à Orphea et qu'il fait *autre chose*. Ça revient suuuuper souvent, c'est vraiment chiant, surtout quand un chapitre narré par X se termine par quelque chose qui se passe à Vera Cruz et qui implique Y, et qu'une page plus tard, c'est Y qui reprend le fil de la narration. Au pire, tu finissais ton chapitre avant et tu rendais tout ça cohérent, non ? Bon, et les flashbacks... je n'arrive plus à être fan de cette technique d'écriture. Je ne sais plus où et quand j'ai lu que les flashbacks c'était souvent une facilité d'écriture, plutôt que de trouver une manière inventive de raconter ce qui s'est passé x temps avant, on fait un insert et pouf. Je lis Outlander, dans lequel Diana Gabaldon arrive merveilleusement bien à faire raconter ces éléments du passé, c'est vraiment un délice. Du coup, quand je lis des bouquins basés intégralement sur l'alternance de deux chronologies, je suis frileuse. Là, ce n'est pas 2 mais jusqu'à 3 chronologies qui s'entremêlent et c'est : effing boring.
Je finis par le truc qui m'a réveillée scandalisée ce matin : toute la sous-intrigue entre Steven Bergdorf et Alice Filmore est un putain d'outrage. On commence par un mec qui trompe sa femme avec une nana qui pourrait être sa fille, c'est toujours vomitif pour moi. Alice est décrite comme la pire des petites manipulatrices, elle fait du chantage au sexe, mais aussi au scandale, allant jusqu'à menacer Steven de porter plainte pour abus sexuel et ainsi réduire sa carrière et sa vie de famille au néant. C'est un des pires éléments d'intrigue possible ces temps-ci et voici pourquoi : 1), on sait très bien qu'on ne vit pas encore dans une époque ou la vie entière d'un homme influent (rédacteur en chef d'un journal, bon), serait détruite par une accusation de viol. 2), on sait aussi très bien que les fausses accusations de viol sont extrêmement rares, et ce n'est *vraiment* pas marrant d'en faire une sous-intrigue comme ça, puisqu'on vit, par contre, encore dans une époque où toutes les femmes qui trouvent le courage d'accuser publiquement leurs abuseurs sont trop souvent tournées en ridicule et traitées de menteuses Mais attendez, ce n'est pas tout. Steven finit par TUER Alice parce qu'elle lui révèle être enceinte de lieu. Au lieu de porter ses couilles et d'assumer qu'il a trompé sa femme, donc. Il la tue, la fourre dans son coffre, et conduit pendant 3 jours jusqu'au parc de Yellowstone pour la dissoudre dans une piscine de soufre. Gros gros con. Quelques temps plus tard, il s'en veut, écrit une lettre à sa femme pour tout avouer, et cette débilos de première classe lui répond "o m gee Steven, tu es un écrivain tellement talentueux, je vais transmettre ce manuscrit à ma copine éditrice !" et le voilà qui gagne des montagnes d'or sur le récit de son propre meurtre d'une jeune femme enceinte. Pendant l'épilogue, on apprend avec soulagement que ouf, non seulement sa carrière n'a pas été détruite du tout par son """incartade""", mais en plus son """roman""" va être adapté au cinéma. Aaaaah, il aurait pas fallu qu'un homme paye pour son féminicide, hein.
Ajoutons à ça une fin débilement sirupeuse où, sortie de nulle part, une romance entre Jesse (45 ans) et Anna (33 ans) est révélée, je pense pouvoir dire avec beaucoup de sincérité que :
Je n'ai pas DU TOUT aimé La disparition de Stephanie Mailer. Alors pourquoi 2/5, et pas zéro poubelle ? On ne peut pas retirer à Joël Dicker que tous ses romans sont de vrais page-turners, et celui-ci ne fait pas exception : j'ai lu ses 630 pages en 24 heures, établissant ainsi un nouveau record personnel. Et une autre étoile parce que, même si j'ai détesté tout ce qui faisait l'enveloppe de cette intrigue, celle-ci était bien ficelée et tenait debout. (même si certaines des révélations "de ouf guedin" en fin de chapitres m'ont laissée totalement de marbre, vu que j'avais tout vu venir 100 pages à l'avance...)
Allez, un petit jeu pour la fin : C'est un super roman pour essayer de deviner si Joël Dicker a un petit souci avec les femmes de son âge. Il y avait déjà eu Harry Quebert, 40 ans, qui tombe amoureux d'une gamine de 15 ans (what is your fucking problem Harry -- et NON, le fait qu'ils n'aient pas couché ensemble ne résout pas ce problème). Ici on a : - le critique Meta Ostrovski sensiblement plus vieux que son amante, Meghan Padalin (au moins 15 ans d'écart, je dirais) - le rédacteur en chef Michael Bird, au moins 20 ans plus vieux que sa femme Miranda. Steven, qui approche la cinquantaine, avec Alice qui en a 25 - et enfin, Jesse Rosenberg qui a donc 12 ans d'écart avec Anna Kanner.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Me sigue pareciendo distinto a todos, me fascina su forma de narrar, pausada con calma y sin prisas, cada personaje que crea lo hila perfectamente, sin dejar nada suelto, me dejo fascinada y me sigue dejando fascinada, me enamore de su forma de escribir, pueden gustar sus libros o no, pero su manera de narrar es de 10 ⭐️
Extractos del libro:
No hay nada que me agrade más que las calles del centro de la ciudad en las noches de invierno, cuando empieza a nevar de pronto y el suelo se cubre enseguida de una gruesa capa de polvo blanco. Ese rato en que eres la única persona despierta, cuando los quitanieves no han empezado aún con su danza, y eres la primera que deja marcas en la nieve virgen.
¡Pfff! Entonces eres como los demás, solo conoces lo que brilla.
—¿Cuál es el papel del crítico entonces? —Dejar establecida la verdad. Permitir a las masas que separen lo bueno de lo que no vale nada. Ya sabe que solo una ínfima parte de la población puede darse cuenta por sí sola de qué es bueno de verdad.
Cela aurait pu être un bon livre si la version imprimée avait été la version définitive et non un brouillon non édité et bâclé. A la première faute d'orthographe, je me suis dit ça arrive. A la troisième, ma patience a commencé à s'émousser. Quand j'ai lu "Au grand Théâtre, les auditions battaient se poursuivaient", Je me suis dit qu'Il y avait vraiment un problème. Et les incohérences se sont amplifiées. La meilleure : le cadavre est sur la banquette arrière mais il ne faut surtout pas mettre les bagages dans le coffre mais finalement le cadavre est dans le coffre (tout cela en 3 lignes). On assiste impuissant à un véritable massacre de pourtant bonnes idées. Je regrette vraiment mes 23 euros. Bref attendez la version livre de poche vous aurez peut être la chance d'avoir le livre fini...
The Disappearance of Stephanie Mailer is an interesting mix of many characters and their stories but also gives us glimpses from famous novels in the crime solving part of the story. I enjoyed very much reading it and even though it had many pages it wasn't tiring... well mostly not tiring. I couldn't avoid the 4.5 stars because some things didn't make sense to me and because lets say someone got away easily for his actions. I liked the investigating trio, Anna, Jessie and Derek and their past was also intriguing to read and part of the mystery, also it made me understand them better and care about them having a good future after the end of their case. Sadly the people they investigated weren't my favorite except some exceptions that I did like until the end. This book has everything... a crime that needs to be solved, a tragedy, family drama, shallow relationships and meaningful relationships that form a book you can't but want to read as soon as possible to discover what each character is hiding. I hope the Greek publisher will soon publish the other novel written by Joel Dicker but I seriously hope they choose another translator since I can't say I was satisfied with the current one.
Η εξαφάνιση της Στέφανι Μείλερ είναι ένας ενδιαφέρων συνδυασμός πολλών χαρακτήρων και των ιστοριών τους, αλλά κλείνει το μάτι και σε διάσημα μυθιστορήματα στο μέρος της ιστορίας που αφορά επίλυση του εγκλήματος. Μου ήταν ευχάριστη η ανάγνωση του γιατί αν και είχε πολλές σελίδες δεν ήταν κουραστικό ... κυρίως δεν ήταν κουραστικό. Δεν μπορούσα να αποφύγω τα 4,5 αστέρια γιατί κάποιες αντιδράσεις δεν με έπεισαν εντελώς και γιατί κάποιος δεν πλήρωσε όσο έπρεπε για τις πράξεις του. Μου άρεσε το τρίο που ερεύνησε την υπόθεση της εξαφάνισης αλλά και των φόνων, η Άννα, η Τζέσι και ο Ντέρεκ και το παρελθόν τους ήταν επίσης ενδιαφέρον και έκρυβε το δικό του μυστήριο, επίσης με έκανε να τους καταλάβω καλύτερα και να ενδιαφερθώ για την τύχη τους μετά το τέλος των ερευνών τους. Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω ότι οι ύποπτοι προς ερεύνα μου ήταν συμπαθείς εκτός κάποιων εξαιρέσεων και ούτε θα με στεναχωρούσε αν ήταν ένας από αυτούς ο δράστης των εγκλημάτων. Αυτό το βιβλίο έχει τα πάντα ... ένα έγκλημα που πρέπει να λυθεί, μια τραγωδία, ένα οικογενειακό δράμα, ρηχές σχέσεις και σημαντικές σχέσεις που σχηματίζουν ένα βιβλίο που δεν μπορείτε παρά να θέλετε να τελειώσετε την ανάγν��σή του το συντομότερο δυνατό για να ανακαλύψετε τι κρύβει κάθε χαρακτήρας. Ελπίζω σύντομα να εκδοθεί και το άλλο μυθιστόρημα του Joel Dicker και ελπίζω με άλλον μεταφραστή.
J'avoue m'étonner du succès de ce livre. L'écriture est exécrable, l'intrigue peu vraisemblable, et les rebondissements, créés artificiellement pour maintenir l'intérêt du lecteur, sont ridicules.
Estoy desconcertada, no se si es una tomadura de pelo o un libro genial. Previsible, algunos personajes son muy estúpidos aunque la escritura de Dicker es una maravilla
Un libro enredado y eterno que es completamente perfecto. No saben la felicidad que me da el encontrar nuevos autores favoritos. Y Dicker se volvió uno de ellos. Tras leer su bilogía de Marcus Goldman supe que siempre iba a amar a este autor, pero lo que no sabía era que cada vez iba a amar más y más sus obras.
La desaparición de Stephanie Mailer es una obra maestra que te mete de lleno en la trama y no te deja salir hasta que la termines. Yo me demoré (a mi pesar) mucho con este libro, pero eso no quiere decir para nada que sea tediosa. Esta es una historia increíble, con unos personajes muy complejos y bien desarrollados, y que cada vez que se descubre algo de ellos te dan vuelta toda la trama. Dicker logra hacer algo increíble con este libro, pues al meter tantos personajes uno podría pensar que solo lo hace de relleno, pero no es así. Cada personaje tiene su peso en la historia, a algunos los vas a amar y a otros odiar, pero te das cuenta que todos son importantes. Además esto sirve a favor, ya que con tantas personas dando vueltas, el verdadero culpable se logra camuflar de una manera impecable.
Absolutamente todo lo que tengo que decir de esta historia es bueno, y este autor se merece los mejores elogios. Hasta el final es impecable, pues todo tiene un cierre que no es para nada cliché.
Y por si no les quedó claro con tanta palabrería, se los digo por si las moscas. Les recomiendo un montón, no solo esta historia, sino que todas las de este autor.
… Reto lector de propósitos: - Abril de Paz: Un libro que te lleve a un lugar tranquilo. ✔️ Orphea, el pueblo en el que ocurre esta historia, dejando de lado lo que ocurre en el mes de la investigación, es un paraíso súper tranquilo, al cual todos los citadinos nos encantaría llegar en algún momento del año.
el estilo literario es completamente reconocible, aun y cuando es completamente original en el argumento y en nada se parece a los otros dos libros que he leído de él, es fácil caer en querer compararlo con con La Verdad sobre el caso de Harry Quebert puesto que ambos son del mismo género, sin embargo este libro no tiene nada que ver con ese, así que espero que no estén esperando algo así porque se llevarán una decepción.
En cuanto a la historia, me ha gustado mucho, me ha atrapado desde el principio y como ya es costumbre en Dicker tenemos no solo que pensar en buscar al verdadero culpable de los asesinatos, sino además nos va presentando la vida de cada personaje y poco a poco ir conociendo ciertas cosas en la vida de prácticamente todos los personajes, nos iremos enterando de la importancia de cada uno y cómo su vida personal también está un poco, un mucho o un nada relacionado con el caso que se investiga.
He amado a los personajes como siempre cuando de este autor se trata y aún y con sus exageraciones con respecto a algunos, lejos de criticarlos los he disfrutado mucho.
Definitivo Dicker no es un escritor común, sus historias, su estilo narrativo, su manera de manejar el desarrollo de la historia, sus personajes e incluso la forma en que concluyen sus libros, es de una manera muy peculiar y es probable que no a todos guste, pero que sin duda es diferente a lo acostumbrado.
Nada más que decir, que me ha gustado mucho y que ahora me toca sentarme a esperar otros dos años a que saque otro libro.
I'm abandoning this one at around the 10% mark. Multiple narrators, all indistinguishable from one another; jumping back and forwards in time; messy writing, such as having a first-person narrator knowing what other characters are thinking, and what they did when not in the presence of the narrator. Frankly, I find it almost unreadably bad - all style over substance, and unfortunately not even good style. And it's hundreds of pages too long - where was the editor?
4.5 stelline! (solo perchè la verita sul caso Harry Quebert non si può battere) Sempre più convinta che quest autore sia un GENIO. Amo il modo in cui scrive thriller, amo il modo in cui crea personaggi e poi li intreccia e soprattutto amo i colpi di scena che ti sconvolgono la vita :'D Gli amanti del genere non possono assolutamente farselo scappare!
Un festival de teatro en Los Hamptons, el cadáver de una mujer y el asesinato del alcalde y su familia.
30 de julio de 1994, Orphea (los Hamptons). Mientras el público asistente a la apertura del gran festival de teatro espera al alcalde para dar comienzo a los actos, Samuel Paladin encuentra el cadáver de su mujer ante la casa del mismísimo alcalde. En el interior de la vivienda yace toda una familia sin vida.
Joël Dicker crea una adictiva historia repleta de intriga, sospechas y falsas pistas. Unos asesinatos que conectan con un terrible crimen ocurrido 20 años atrás y que, bajo las nuevas informaciones, se muestra que no se resolvió bien. ¿Qué se les pasó a los policías que estaban al cargo? ¿Qué tenían ante sus ojos y no supieron ver?
✔️ Puntos fuertes: ritmo trepidante, lectura adictiva, la intriga, el estilo narrativo del autor, lenguaje sencillo, sospechosos personajes.
❤ Te gustará si: buscas una novela de intriga y adictivo y/o si te gusta el estilo del autor y sus otras obras.
Le sobran muchás páginas. No necesito que me cuente cada cotilleo de cada personaje como si fuera una niña a la que entretener, además me daba miedo lo que luego pudiera hacer con tanto dato. El libro tiene unos diálogos simplísimos, a ratos inadmisibles y se repite tanto en forma como en modos. Me ha parecido poco original, quizás si fuera mi primer libro del autor mi valoración sería diferente, pero al haberlos leído todos, me he aburrido http://entremontonesdelibros.blogspot...