Γεννημένη το 1999 στην Αθήνα η Ιωάννα Σερίφη μετά από πολυετή αγάπη με το διάβασμα το 2020 ξεκίνησε να γράφει. Τέλειωσε το πρώτο της βιβλίο το 2023. Αυτή την στιγμή δουλεύει πάνω σε ένα κόμικ και στο δεύτερο της βιβλίο.
Ένα βιβλίο με μικρές ιστορίες ποικίλων μεγεθών που διαβάζεται εύκολα αλλά που θα σε κάνει και να σκεφτείς και να κλάψεις. Στην Οργή του Θεού, στην οποία παραπέμπει και το εξώφυλλο του βιβλίου, η συγγραφέας παρουσιάζει μία δυστοπία με ένα κάπως αισιόδοξο τέλος. Το Γράμμα Δίχως Παραλήπτη είναι η ιστορία μιας κοπέλας που βρίσκει ένα πικρό γράμμα στο καινούργιο της σπίτι. Το Τραγούδι Γενεθλίων εστιάζει στη μητρική αγάπη, ενώ η Ιστορία Αγάπης δίνει μία άλλη διάσταση σε αυτή τη λέξη. Η Παράσταση, χωρισμένη σε δύο κεφάλαια, μας μετακινεί σε μία αυλαία όπου μία ηθοποιός διηγείται τη ζωή της από την αρχή μέχρι το τέλος. Το βιβλίο κλείνει με Το Ταξίδι, οκτώ κεφάλαια που σε οδηγούν από πόλη σε πόλη καθώς η πρωταγωνίστρια, κυνηγημένη από μία σκιά, αναζητά την αλήθεια.
Η νουβέλα "Το ταξίδι" ήταν πολύ ανώτερη από αυτό που στην αρχή περίμενα. Διατήρησε έναν ανθρώπινο, γεμάτο αλήθεια τόνο και τόλμησε να μιλήσει για την παροιμία, την ηθική, την αγάπη, τις ανθρώπινες σχέσεις, την απώλεια, μέσα από μικρές ή μεγαλύτερες συναντήσεις ανθρώπων, χωρίς ωραιοποιήσεις. Κι αυτό μου άρεσε πολύ συνολικά στο βιβλίο. Δε γινόταν να δείξει το άσχημο. Εν τούτοις, οι τρεις τελευταίες σελίδες του βιβλίου ήταν οι καλύτερες, θα πω. Βαθιά φιλοσοφημένες και με νόημα που αποτέλεσε μια βουτιά στα βαθιά της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ένα βιβλίο με 6 μικρές ιστορίες που καλύπτουν όλο το εύρος των συναισθημάτων του ανθρώπου: θλίψη, χαρά, αγάπη, ξεγνοιασιά, θρήνο, φόβο και πολλά ακόμα, μέσα σε λιγότερες από 180 σελίδες!
Οι ιστορίες που ξεχώρισα ήταν το "Γράμμα χωρίς παραλήπτη", η "Ιστορία Αγάπης" και "Η Παράσταση", και οι τρεις βουτηγμένες στον ανθρώπινο πόνο και στην τυφλή υπακοή στις ασυνείδητες παραδοχές του ανθρώπου (ήμουν σε τέτοιο mood 😅).
Η σαγηνευτική γραφή της Ελληνίδας συγγραφέως με παρακίνησε να πιάσω το μολύβι μου και να υπογραμμίσω ολόκληρες γραμμές...κάτι που σπάνια συμβαίνει σε εμένα!
Η συγκεκριμένη συλλογή διηγημάτων έχει εξαιρετική γραφή και διαβάζεται σε ένα απόγευμα, χωρίς υπερβολές. Σίγουρα οι ιστορίες είναι η μία πιο μελαγχολική από την άλλη, με προσωπική αγαπημένη την "Παράσταση", αλλά και πότε η μελαγχολία ήταν κάτι το κακό; Η γραφή μου θύμισε αρκετά ιστορίες της Ζατέλη. Άλλα διηγήματα κάνουν αναφορά στο θάνατο, άλλα στη μοναξιά(ένα κέφι γενικά). Σίγουρα ο αναγνώστης ακούει την φωνή των ηρώων και ζει μαζί τους έστω και για λίγες σελίδες. Η νουβέλα στο τέλος του βιβλίου επίσης είναι εξαιρετική. Ένα νοητικό και κυριολεκτικό ταξίδι ενηλικίωσης. Τέλος η "ιστορία αγάπης" καθώς και άλλες μου θύμισαν σε ύφος τις Ιστορίες απ' την Κρύπτη. Κάτι που με έπεισε να αναζητώ όλα τα μελλοντικά βιβλία της Ιωάννας.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Θερμή παράκληση, μην πέσετε να με φάτε, αυτή είναι η προσωπική μου άποψη.
Ενώ οι ιστορίες έχουν το λεγόμενο punch line, ενώ η γραφή είναι καλή και προχωράει όμορφα, κάτι μου έλειπε. Θυμάμαι δύο ιστορίες, οι υπόλοπες μου φάνηκαν άνευρες. Βέβαια θα ήθελα να διαβάσω κάτι ακόμα από την συγκεκριμένη συγγραφέα και γιατί όχι κάτι μεγαλύτερο.
Η Ιωάννα έχει το χάρισμα μέσα σε λίγες μόνο προτάσεις να χτίζει συναισθήματα που σε χτυπάνε σα χαστούκι. Εξαιρετική συλλογή διηγημάτων, σκοτεινή με πανέμορφες φωτεινές πινελιές.