Caaf is terug op kantoor, hoera! Op haar nieuwe werkplek laaft ze zich aan schriftjes, gummetjes en de centrale verwarming. Ze beseft nu pas hoezeer ze het kantoorleven heeft gemist. Met haar open – en regelmatig wat verwarde – blik, treedt Cavia haar nieuwe collega’s tegemoet. Otto van Facturatie, die tijdens werktijd zijn verzameling WOII-parafernalia cureert, Helma van Communicatie, die jubelt dat Caaf de nieuwsbrief van haar overneemt en collega Van Put die er al dertig jaar schijnt te werken, maar zelden wordt waargenomen.
Terug op kantoor is een grappig en ontroerend boek. De kantooravonturen van Cavia zijn een feest der herkenning voor iedereen die ooit op een kantoor heeft gewerkt, al was het maar een vakantiebaantje. Van ongemakkelijke kantoorborrels en hardnekkige foutmeldingen in 'het systeem' tot wiener melanges en een pijnlijke ontslagronde.
In korte hoofdstukken loodst Paulien Cornelisse mij mee door het leven van Cavia. En het gekke is, je ziet na een paar hoofdstukken daadwerkelijk een Cavia zitten op een kantoor in je hoofd. Iedereen lijkt het ook heel normaal te vinden dat een cavia solliciteert naar een baan. In het verhaal komen herkenbare situaties aan bod. Van heel komisch tot pijnlijk herkenbaar, zoals een ontslagronde zonder goede reden. De stijl blijft luchtig, maar het zet wel af en toe aan het denken.
Idiote en (eerlijk) soms herkenbare kantoorsituaties die uitvergroot en hilarisch worden beschreven door Paulien Cornelisse. Een grappige en makkelijke weglezer!
Ja hilarisch. Dit is hoe ik mij de werksfeer van de afdeling Campus & Facilities voorstel, inclusief een glutenvrije Bernice en een Otto die net iets té veel van WO2 afweet.
5 ⭐️ Hardop lachen om gewone-niet-gewone situaties, en Cavia’s herkenbare gedachtengang. Toch mooi hoe je in 191 pagina’s helemaal verknocht kan raken aan nieuwe, èn oude kantoorgenoten — mensen, en cavia’s.
Eimert liep terug naar zijn bureau, pakte zijn ‘afgehandeld’-stempel en legde die liefdevol in een houten bakje. Daarna sloot hij zorgvuldig zijn inktkussen en legde dat ook in het bakje. Tot slot legde hij het bakje in zijn bureaula, sloot die en zei: ‘Zo.’ Cavia was graag blijven kijken wat Eimert nu zou gaan doen omdat zijn handelingen er zo rustgevend uitzagen. Maar dat gaf geen pas, dus vroeg ze: ‘Koffie?’
Cavia vroeg zich af of Helma’s zo geboren werden, of dat je kon leren met zo veel welwillendheid in het leven te staan.
Ik vind het moeilijk om hier een beoordeling aan te geven, zo anders dan andere boeken, maar wat heb ik me weer vermaakt. Na het eerste deel van de Verwarde Cavia als door Paulien ingesproken luisterboek te hebben geluisterd, 'hoorde' ik ook dit boek tijdens het lezen een beetje in de stem van Paulien. Dat maakte het zo mogelijk nog extra leuk. Een lief, aandoenlijk, herkenbaar en bovenal grappig boek. Had elk kantoor maar een Caaf.
Ik denk dat dit zo'n gevalletje is 'niet helemaal voor mij'. Ik vind Cornelisse bij TV-optredens vaak een bijzondere / leuke / literaire manier van spreken hebben, dus was benieuwd of dat zich naar haar schrijven zou doorvertalen. Daar was ik deels teleurgesteld - het heeft wel een beetje dezelfde flair, maar bereikt toch niet helemaal dezelfde 'voice' als in haar spreken zo sterk naar voren komt. Toch jammer.
Verder is het verhaal an sich heel erg..... gemiddeld? Het enige interessante is de licht kafkaëske voorstelling van een cavia die op een kantoor werkt als medewerker, wat alle personages afdoen als volledig normaal. Verder is het een vermakelijk (maar nooit echt grappig), invoelend (maar nooit echt emotioneel) verhaal over een vrij doorsnee kantoor met vrij doorsnee gebeurtenissen, met een climax aan het einde die op zich bevredigend is..... maar het woord climax is daarbij wellicht wel een dappere keuze voor alle non-events die zich hier afspelen (:
Al met al vind ik het niet per se een slecht boek: het is prima licht vermaak, en elke scene is echt 3 pagina's oid, dus het pakt makkelijk op / legt makkelijk neer, maar ik heb ook niet het gevoel dat ik iets gemist had als ik het niet had gelezen.... Gezien er best veel (hele) positieve reacties op dit boek zijn, is dit wederom denk ik een gevalletje 'niet voor mij' *shrug*