In Caveman vertelt Patrick van der Jagt hoe hij thuiskomt na twintig jaar op straat te hebben gewoond. Jarenlang leefde hij zonder dak boven zijn hoofd met als enige doel geld bij elkaar sprokkelen en een slaapplek vinden. Hij was verslaafd aan cocaïne en heroïne en werkte in de prostitutie.
Tijdens Het Rotterdam Project in 2018 ontroerde Patrick miljoenen kijkers. Hij kickte af op nationale televisie, werd verliefd op de eindredactrice van het televisieprogramma, kreeg samen met haar een zoontje en is nu een succesvolle fotograaf en motivatiespreker. Dit is verhaal over (zelf)liefde, veerkracht en het keiharde leven op straat.
'Hoe groot de kuil ook is die je voor jezelf hebt gegraven, hoe uitzichtloos het leven soms ook lijkt en hoe weinig tanden je ook in je mond hebt, iedereen kan weer opnieuw van zichzelf leren houden.' Patrick van der Jagt
Op 30 oktober 2018 zond RTL 4 de eerste aflevering uit van de door Beau van Erven Dorens gepresenteerde documentaireserie Het Rotterdam Project. Hierin werden vijf daklozen geruime tijd gevolgd en kregen tevens hulp om hun leven weer op de rit te krijgen. Een van de markantste en opvallendste deelnemers was Patrick van der Jagt, die dan twintig jaar op straat leeft en verslaafd is aan cocaïne en heroïne. In het boek Caveman, met als subtitel Thuiskomen na twintig jaar op straat, vertelt hij over die duistere periode, maar ook hoe hij zijn bestaan weer zin heeft kunnen geven.
Van der Jagt begint zijn levensbeschrijving, die uit drie delen bestaat en elk daarvan een andere periode bestrijkt, in 1993 – hij is dan achttien jaar oud. Aanvankelijk geeft hij de lezer wat summiere, maar niet onbelangrijke achtergrondinformatie over onder andere zijn ouders, de vriendin met wie hij samenleeft, maar ook over zijn jeugd, die tot zijn zevende in feite niet eens zo heel slecht is geweest. De auteur vertelt eveneens dat hij op twaalfjarige leeftijd al met drugs in aanraking is gekomen. Eerst nog met een 'relatief onschuldig' jointje, maar in de loop der jaren en inmiddels op straat levend, grijpt hij naar steeds zwaardere middelen. Dit leidt er uiteindelijk toe dat hij, om te kunnen overleven en niet ziek te worden, volledig afhankelijk is van cocaïne (wit) en heroïne (bruin).
Op een inlevende en invoelende manier beschrijft Van der Jagt waar het dagelijkse leven van een verslaafde en dakloze voornamelijk uit bestaat. Natuurlijk doet hij dit vanuit zijn eigen perspectief en herinneringen, maar in grote lijnen zijn soortgelijke omstandigheden voor iedereen die in eenzelfde situatie verkeert of heeft verkeerd niet anders. Eén ding wordt in ieder geval al snel volkomen duidelijk: vierentwintig uur per dag op straat doorbrengen en proberen daar te overleven, is hard, keihard. De lezer wordt middels deze autobiografie meedogenloos met de rauwe werkelijkheid van een dergelijk bestaan geconfronteerd, waarbij je je eveneens realiseert dat iedere dakloze en verslaafde zijn of haar eigen, vaak trieste, verhaal heeft.
Vanaf de allereerste bladzijde heb je een zwak voor Patrick en leef je volledig met hem mee. Vanzelfsprekend kan dit een gevolg zijn van de destijds uitgezonden documentaire – mits je die gezien hebt natuurlijk – maar het is toch vooral zijn openhartigheid waardoor hij ieders sympathie weet te winnen. Als hij op een dag door een groep van vijftien man wordt afgeranseld, heb je enorm met hem te doen. Tegelijkertijd toont dit aan dat wie op straat leeft zo goed als weerloos is en door velen wordt beschouwd als het uitschot van de samenleving. In bepaald opzicht kun je stellen dat dit boek de lezer ook een spiegel voorhoudt, want tijdens het lezen bekruipt je zo nu en dan de gedachte wat je eigen houding ten opzichte van verslaafde dak- en thuislozen is.
Behalve de vele ellende die het rauwe en harde straatleven Van der Jagt heeft gebracht, heeft het hem eveneens enkele mooie dingen opgeleverd. Een voorbeeld hiervan is Wim, een vrijwilliger in de Pauluskerk, met wie een goede band wordt opgebouwd en die erg veel voor hem doet. Dankzij mensen als hem, maar ook met behulp van Van Erven Dorens en diens productieteam, heeft Patrick met erg veel vallen en opstaan niet alleen zijn leven weer op de rails gekregen, maar tevens zijn demonen overwonnen. Daar kun je alleen maar een enorm grote bewondering voor hebben.
In Caveman geeft Van der Jagt een indrukwekkend, eerlijk en soms heftig en emotioneel beeld van zijn strijd op straat, diens worstelingen om af te kicken, zijn definitieve ontwenning en terugvallen en tenslotte een paar prachtige momenten die zijn huidige leven zin geven en verrijken. Hij mag met recht trots zijn op de prestatie die hij heeft geleverd en wat hij vervolgens heeft bereikt, en om in te haken op een opmerking van een Rotterdamse stationsbeveiliger, de lezer is dit ook.
Bijzonder om te lezen over het leven op straat en wat er in het hoofd omgaat van Patrick in tijden van zijn verslaving. Heel mooi geschreven en eerlijk boek.
Echt een bizar, heftig, ontroerend boek. Je wordt meteen mee genomen in de diepe dalen. Heel heftig om te lezen. Maar zo bijzonder einde, wauw. Ik heb heel veel respect voor deze man! Het leest lekker makkelijk weg. 4,5⭐️
Vroeger in mijn studietijd in Amsterdam Nieuwmarktbuurt gewoond. Tussen de junkies. Ik keek er toen letterlijk en figuurlijk tegenaan. In dit boek lees je de kant van de junk. Interessant. En met deze junk komt t wonderwel goed. Leest ook nog eens lekker weg.
Zo ontzettend aangrijpend verhaal en mooi geschreven. Patrick’s verhaal had me direct in zijn greep en ik kon niet stoppen met luisteren naar dit luisterboek. Het is een heel groot deel uit Patrick’s leven en dat maakt t kwetsbaar en mooi.
Heftig boek die gelukkig heel mooi eindigt. Knap van Patrick hoe hij zich uit een ellendig bestaan heeft weten te werken en dat hij afgekickt is van zijn verslaving.
Ik was eigenlijk altijd al benieuwd naar het verhaal van Patrick. In dit boek neemt hij ons mee. Ik vond het erg ingrijpend omdat Patrick ook zo open is over alles! Mooi boek!
Echt een heel indringend, aangrijpend verhaal dat de rauwe realiteit laat zien van dakloze mensen. Bijzonder om te lezen hoe iemand 20 jaar op straat kan leven, drugsverslaafd is, en vervolgens zijn leven zo kan veranderen. Erg fijne schrijfstijl ook, zeker aan te raden als je houdt van waargebeurde verhalen
‘Caveman’ is een boek dat je niet zomaar even leest en weglegt. Patrick van der Jagt vertelt zijn levensverhaal zonder filter, rauw en eerlijk, waardoor je als lezer gedwongen wordt om verder te kijken dan de oppervlakte. Waar veel mensen liever wegkijken van dakloosheid en verslaving, neemt Patrick je juist mee in de wereld die hij jarenlang van binnenuit heeft gekend.
Hij neemt ons mee naar zijn vroege jeugd en de stappen die hij zette in zijn leven. Hij vertelt ons over zijn jaren als dakloze, de mensen die hij op straat ontmoette en over zijn verslaving.
Toen ‘Het Rotterdam project’ onverwachts op zijn pad kwam, kreeg hij de kans om zijn leven te veranderen. En natuurlijk ging dat met pieken en dalen.
Hij vertelt wat het project voor hem heeft betekent, maar ook wat er daarna gebeurde. Want met het einde van het tv- programma, eindigde zijn verhaal natuurlijk niet.
De gebeurtenissen die hij beschrijft zijn soms ronduit schokkend, vooral voor wie deze realiteit alleen van een afstand kent. Maar hij schetst een compleet en menselijk beeld, zonder zelfmedelijden of excuses. Wat vooral indruk op mij maakt, is zijn tomeloze wil om te veranderen, ondanks de vele obstakels op zijn pad. Zijn strijd, zijn terugvallen en zijn uiteindelijke overwinning maken dit boek niet alleen confronterend, maar ook inspirerend.
De schrijfstijl past perfect bij het verhaal: direct, zonder poespas. What you see is what you get. Geen mooipraterij, geen opsmuk—gewoon de keiharde waarheid.
Juist die nuchtere en eerlijke toon maakt het des te krachtiger. Bovendien is zijn zelfreflectie één van de mooiste aspecten van het boek. Hij neemt verantwoordelijkheid voor zijn daden en laat zien dat verandering mogelijk is, hoe diep je ook zit.
Ik ben enorm blij dat Patrick de krans kreeg om zijn leven te veranderen. Dat hij de kans kreeg lief te hebben en zich geliefd te voelen. Ik hoop dat hij met zijn verhaal vele anderen mag inspireren.
Conclusie Patrick van der Jagt inspireerde mij al in het programma ‘Het Rotterdam project’.
Ik ben iemand die graag verder kijkt naar wat er achter de oppervlakte schuil gaat. Er zijn zoveel niet vertelde verhalen.
Zijn boek ‘Caveman‘ is wat mij betreft absoluut een toevoeging op de kennismaking met Patrick via het tv- programma.
Het is een verhaal van vallen en opstaan, van menselijkheid in de rauwste vorm. Informatief, inspirerend en hoopvol. Een boek dat blijft hangen.
Jezus!!!! Wat een boek is dit. What the fuck. Ik heb denk ik wel alle emoties gevoeld die er bestaan tijdens dit boek.
Boosheid, waarom doe je jezelf dit aan!?
Irritatie, kom op gast! Ga wat doen!
Ontkenning, nee wat hij nu schrijft, gebeurt dit echt? In Nederland??
Verdriet, wat verschrikkelijk allemaal, ik wil niet verder lezen
Optimistisch, mmm wat gaat hier gebeuren?
Ontroering, echt een prachtig verhaal, het had net zo goed verzonnen kunnen zijn. Zoveel diepgang, zo echt, zo bijzonder.
Blij, als je dan zijn dankwoord gelezen hebt en uit interesse even op zijn Instagram kijkt en ziet dat het goed gaat. Echt geen woorden voor. Ik weet niet waarom ik steeds zeg geen woorden voor, want ik blijf gewoon typen.
Dit boek heeft wel veel met mij gedaan. Ik heb het al bij meerdere mensen getipt om te lezen. Echt zo super onder de indruk en ja... Geen woorden voor gewoon!!
Een boek wat al een hele tijd op mijn tbr lijst stond & nu mijn eerste luisterboek is geworden. Ik vond (en ben nog steeds niet overtuigd) dat luisterboeken meetellen, maar heb het wel als erg prettig ervaren. Het verhaal van Patrick heb ik jaren geleden op tv gevolgd, maar om nu ook veel van de jaren daarvoor te horen vond ik hartverscheurend en -verwarmend tegelijk. Mijn eerste, maar zeker niet laatste luisterboek.
Wat een prachtig verhaal. Werd meteen gegrepen en heb het in een ruk uitgelezen. Interessant om de achtergrond te lezen van iemand die op straat terecht komt. Hoe snel je de verkeerde keuzes maakt en het van kwaad tot erger wordt, hoe moeilijk het is om daar uit te komen en hoe het leven op straat er uit ziet. Heel indrukwekkend.
Tijdens de uitzendingen van het Rotterdam Project was ik al enorm onder de indruk van Patrick. Zijn boek zorgt ervoor dat ik alleen maar meer onder de indruk ben. Echt zo waanzinnig knap dat je je leven na 20 jaar op straat geleefd te hebben zó kunt omdraaien!
Caveman is een indringend verhaal over een man die vecht tegen zijn verslaving en de gevolgen van zijn keuzes. Patrick van der Jagt beschrijft deze zware reis op een rauwe en realistische manier. Het verhaal laat je niet alleen de pijn en wanhoop voelen, maar ook de kracht van doorzettingsvermogen en kleine stappen naar herstel. Een aanrader voor wie houdt van menselijke verhalen die zowel aangrijpend als hoopvol zijn.
Prachtig geschreven en zo lekker in zijn eigen woorden. Erg indrukwekkend, hopelijk komt het nog een keer in het Engels uit zodat ik het aan meerdere mensen kan aanraden!
In één ruk uitgelezen. Prachtig rauw verhaal over afglijden van de maatschappij, jezelf verliezen in drugs en hoe moeilijk het is om weer terug te keren in het "normale" leven. Fascinerende vertelling over hoe het leven is op straat, soort van vriendschap/connectie van daklozen onderling en dat er ook goede mensen zijn die nog begaan zijn met de meest hopeloze gevallen.
Prachtig! Goed geschreven, leest vlot en natuurlijk een heel pijnlijk maar eerlijk en rauw verhaal. Mooi om te zien hoeveel goede mensen er ook (nog) zijn. Respect voor deze man en hoe hij zich zo ontwikkeld heeft, ontzettend inspirerend! (En extra goed om weer even te beseffen hoe goed we het hebben…)
Dit boek geeft zo’n goed inzicht in hoe complex de problematiek rondom verslaving en dakloosheid zijn. Patrick heeft natuurlijk wel een uitzonderlijke kans gekregen door zijn deelname aan een tv-programma, maar ik denk dat dit alsnog een aanrader is voor iedereen die direct of indirect te maken heeft met deze zaken