Lily Rieder-Dubois is zestien en president van een gebroken land. Alle blikken zijn op haar gericht. Jongeren kijken vol vurige verwachting naar haar op. Volwassenen kijken angstig op haar neer. Oude vijanden spieden likkebaardend door de nieuwe barst in de Waterwal.
Maar Lily’s grootste zorg is de Storm die komt en elk ademend wezen op aarde meedogenloos zal uitroeien. Terwijl haar kennis groeit, roept elke ontdekking nieuwe vragen op. Niemand ziet een uitweg, maar daar kan Lily zich onmogelijk bij neerleggen.
In het bonte gezelschap van haar trouwste bondgenoten vertrekt Lily op een ultieme diplomatieke missie. Ze moet en zal antwoorden vinden en de wereld verenigen. Een wereld vol Muren, waarachter de meest waanzinnige dingen broeien…
Geduld wordt beloond… Wat ben ik enorm blij dat ik dit derde deel van deze serie, Lily, mocht lezen! Mocht je het nog niet weten, ik hou erg veel van deze serie. En ja, ook dit vervolgdeel heeft al mijn verwachtingen ingelost. Heb je het eerste deel, Lily, nog niet gelezen? Zie dit dan als een teken om dat te gaan lezen. (En het tweede deel Storm ook.)
Staal is dus het derde deel. In deze recensie kunnen dus spoilers zitten voor de eerste twee delen. Lily is eindelijk president geworden, maar ze is ook nog maar zestien. Er is een Storm op komst die het einde van de wereld zal betekenen. Ze hebben niet veel tijd meer en Lily ziet het als haar taak om de wereld te redden. Ze vindt mensen om mee te gaan op een soort queeste. De queeste om de wereld te redden.
Wat ik dus uitermate geweldig vind aan dit boek (en de voorgaande delen) is de vlotte pen van Tom de Cock. Hij schrijft enorm goed. Het verhaal komt echt tot leven en je leeft enorm mee met de personages. Door de zoektocht naar het redden van de wereld, zitten er ook heel wat spannende scènes in het verhaal. De oplossing is niet wat je denkt dat het zal zijn.
Lily is dus zestien maar door de uitzonderlijke omstandigheden, is ze mentaal ouder en dat merk je mooi in Staal. Van deel één tot dit derde deel, maakt ze zo’n mooie progressie door. Ze wordt echt volwassen. Verder is ze ook zo’n leuk personage, en ze blijft ook haar badass zelve. Zij maakt deze serie zo verslavend.
Ik heb echt niets negatiefs te melden over dit boek. Het enige stomme is gewoon weer het wachten op een nieuw deel. Het einde van Staal doet me daar toch al heel erg naar verlangen. Hoe zal Lily het er vanaf brengen? Dat is een vraag die door mijn hoofd zal blijven spoken tot ik het vierde deel in handen heb. Maar tot dan, krijgt Staal vijf sterren. Geduld zal wederom beloond worden… Dit was beton!
3,5 ⭐️ Het is een zeer leuke reeks. Maar in dit boek had ik niet altijd 100% focus. Wel benieuwd naar het vervolg, maar hopelijk gaan ze het niet te veel uitmelken.
Ik ben momenteel fan van één serie, echt fan, en dat is Lily van Tom de Cock. In het afgelopen jaar kon je hier al de recensie voorbij zien komen van "Lily" en "Lily:Storm", en liet ik al uitgebreid weten hoe enorm ik stond te springen om het derde deel van de serie te lezen: "Staal". Iedereen die mijn blog een beetje langer volgt, weet inmiddels dat ik een voorliefde heb voor dystopische verhalen en dat als ze de juiste onderwerpen aantikken, ik meteen verliefd ben. Toen we met de samenlezenwe-club eindelijk toe waren aan e bespreking van Lily 3, ging ik natuurlijk uit mijn dak. Ik probeer hier wederom een recensie te schrijven zonder te veel te spoilen, aangezien dat de pret een beetje wegneemt van het verhaal, maar ik raad je wel aan om eerst de boeken te lezen voor je deze recensie leest, anders snap je misschien weinig van het wat ik schrijf.
Ik kan het nog wel wat vaker herhalen, Tom de Cock kan heerlijk schrijven. Hij heeft met Lily een topper neergezet die pakkend is, makkelijk toegankelijk en die vlot weg leest. Ondanks de 450 pagina's ben je zo door het verhaal heen. De meeste karakters komen ook weer terug (en zelfs een beetje meer dan dat!!) en er is geen enkele reden om niet verliefd te zijn op de karakters, hun verhaal en de band die ze met elkaar delen. Tom de Cock schrijft ook zo, dat je wel de voorgaande delen MOET lezen, maar tegelijkertijd ook meteen weer in het verhaal zit als je pas na een tijdje het volgende deel oppakt.
Qua verhaal is dit wederom een topper. Het verhaal is iets langzamer, maar na maanden op zee, een strijd tegen de President en de ontdekte Storm in de voorgaande delen, is het een welkome verandering dat Lily deze keer op pad gaat met een aantal vrienden om een oplossing te vinden voor de naderende Storm, die de hele mensheid weg zal vagen. De plekken waar ze heen gaat zijn leuk, zij het wel zo dat het natuurlijk gaat om te grootste landen die er nu ook zijn, omdat je deze landen het makkelijkste kan uitvergroten naar de toekomst. Wat Tom de Cock fantastisch heeft gedaan, is de problemen die nu spelen in desbetreffende landen zo uit te vergroten, dat je meteen herkent om welk land het gaat en waarom de economie en de samenleving daar zo is als dat hij is. Alles wat Tom schrijft, berust gedeeltelijk op de waarheid. Dat maakt dit verhaal zo interessant, maar ook confronterend om te lezen.
De spanning is hier en daar wat lager dan in andere delen, er gebeuren dingen die grenzen aan ongeloofwaardig, en toch weet het verhaal je te pakken en zou ik me zo voor kunnen stellen dat het echt waar is. Dit zou één van de mogelijkheden voor onze toekomst kunnen zijn. erg eng, erg intrigerend.
Er gebeurt weer meer dan genoeg in "Staal". Ik heb weer gelachen, gehuild, gewalgd en me enorme zorgen gemaakt om onze geliefde Ro, die nog altijd een stuk van mijn hart heeft. Ik ben boos geweest, ik heb raar zitten kijken en er gebeuren meerdere onverwachte dingen die je vooraf gezien niet aan zag komen en achteraf gezien heel logisch lijken.
Wederom kan ik zeggen dat ik sta de springen om in deel 4 te beginnen, laat het nou zo zijn dat die nog lang niet uitkomt en ik dus nagelbijtend lang mag gaan zitten wachten op het volgende en laatste deel van dit boek.
Ik vraag me wel nog steeds af waarom er voor de titel "Staal" is gekozen en wat er nu uiteindelijk met de Storm gaat gebeuren, want zoals je misschien kan raden, is die tijdens dit boek nog steeds niet begonnen. Je leest de reis eraan voorafgaand, niet tijdens, dus ik wil weten wat er komen gaat en ik spoor Tom de Cock dan ook persoonlijk aan om NU door te schrijven, want ik wil echt niet meer langer wachten.
Ik heb weer honderduit genoten van "Staal", ondanks dat ik sommige dingen iets vergezocht vond en ik met meer vragen dan antwoorden ben achtergebleven. Deze boeken zetten je aan het denken, laten een gruwelijk vooruitblik zien en het zullen boeken zijn die ik nooit zal vergeten.
'Niemand is eerlijk. Er is altijd een dubbele agenda. En dus wil je iets van ons.'
De lezer heeft even geduldig - haha, wie hou ik daarmee voor de gek? - moeten wachten, maar het derde deel van Lily is nu dan toch onder ons.
Eerlijk gezegd ben ik niet geheel onverdeeld positief.
Het belangrijkste punt is dat ik me niet van de indruk kan ontdoen dat dit boek - zonder al te onvriendelijk te willen klinken - op mij overkomt als opvulling in de reeks, om alles wat op te rekken. Want anders krijgen we op de ruggen van de kaften uiteindelijk alleen maar de letters 'LIL' te lezen, en ja, dat kan natuurlijk niet. Het begin van het boek interesseerde me gewoon minder: enerzijds vond ik het goed dat er even een moment van kalmte was waarin de personages even tot ontspanning konden komen, maar anderzijds interesseerde dat hele gedoe van Lily en Samuels huwelijk me echt geen zier. Misschien net omdat het verder ook totaal niks met het verhaal te maken heeft, natuurlijk. Het grootste deel van Staal is gewijd aan de zoektocht van Lily en een paar van haar vrienden, waar ze van hot naar her reisje rond de wereld spelen op zoek naar een nog overlevende beschaving die ze kan helpen om de Storm te overleven. Het probleem daarbij is: dat duurt vreselijk lang, ze worden van het kastje naar de muur gestuurd - en als lezer voelde ik me na een tijd een beetje met een kluitje in het riet gestuurd. Per slot van rekening is het, als we het op grote schaal bekijken, altijd hetzelfde: ze komen ergens aan, er is daar iets mis, en ze moeten weer weg. Wie weet wordt alles wat daar gebeurd is, in Boek 4 nog van belang, maar op dit moment lijkt het me dus vooral, ja, opvulling - uitmelkerij, zeg maar.
Wat wel goed was, was dat ik merkte dat De Cock hier al lang mee bezig was: hij brengt z'n boeken goed samen. Zonder al te veel te willen spoilen: die vrouwen die in Rusland zitten, daar was in een van de vorige boeken al heel even terloops sprake van. Dat maakt het allemaal een pak realistischer, want anders zou je nu gewoon iets denken van, 'Waar komen die in vredesnaam vandaan?' Nu is het logisch. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de auteur per plek die ze bezoeken de huidige maatschappij(en) aan de kaak wil stellen op basis van een aantal centrale elementen waarop het nogal vaak misgaat: politiek, economie of geloof, bijvoorbeeld. Hij pikt er telkens netjes één element per plaats uit. Over al dat sociaal geëngageerde ben ik altijd erg kritisch, dus ik ben blij dat ik kan zeggen dat ik vond dat dat aspect hier heel natuurlijk in het boek was geïntegreerd.
Bij Pelckmans laten ze nog steeds op (erg) gezette tijden allerhande steken vallen tijdens het redactieproces: alinea's die zonder insprong beginnen, alinea's die ergens los in het midden naar een volgende regel springen waardoor er een heel wit gat ontstaat, en soms worden op die plaatsen en elders ook woorden overbodig of gewoon foutief opgesplitst. Daar zouden ze toch eens wat meer aandacht aan mogen besteden. Gelukkig valt het qua echte spelfouten wel mee, het gaat 'm vooral om de opmaak. Daarom mag je dus niet links uitlijnen hé mensen, want dan krijg je deze problemen.
De schrijfstijl is over het algemeen goed, aangenaam, leest vlot weg, maar iets minder Engels had gemogen. Er staat soms overbodig Engels in, en een aantal zinnen of woorden lijken ook te letterlijk 'vertaald'. Om maar één voorbeeld te geven: er stond ergens 'dozijnen', zeg maar 'dozijnen mensen'. Dat is dus geen normaal Nederlands, dit komt regelrecht uit het Engels. Daar gebruiken ze inderdaad 'dozens', als in 'dozens of people say that'. In idiomatisch Nederlands wordt dat 'tientallen mensen zeggen dat', wij gebruiken het woord 'dozijn' veel minder, en het meervoud eigenlijk nooit. En zo vielen me nog wel een paar dingetje op.
Het boek duurt dan wel lang, maar je krijgt wel eens een beter beeld van hoe de hele wereld eraan toe is, dat is een pluspunt. En er zitten een aantal sterke scènes in, omdat ze diepgaand, emotioneel of humoristisch zijn. Het bevat ook een aantal psychologische, existentiële vragen, zeker naarmate het boek vordert en er zich een idee ontvouwt over hoe de mensheid de Storm moet 'overleven'. Volgens mij maakt De Cock het zich niet gemakkelijk - respect daarvoor! Qua personages vond ik op dat vlak vooral Ro goed vormgegeven. Wat ik van die ontwikkeling met haar 'tweelingzus' moet vinden, daar ben ik nog niet helemaal over uit. Het lijkt me... psychologisch dubieus, en mogelijk zelfs gevaarlijk. Gelukkig is dit allemaal (nog) maar theorie.
Al bij al vond ik dan weer wel dat Lily zelf iets passiever is: ze laat zich vooral meevoeren op de wind - letterlijk zelfs - zonder dat ze echt vaak het heft in eigen handen neemt of dat moet nemen. En eerlijk is eerlijk: de meeste nieuwe personages in Staal komen niet echt uit de verf, alleen die afgevaardigde uit Klein-Brittannië sprak me wel aan, met haar maniertjes.
Ik vond het ook wel irritant dat we maar een vaag idee meekrijgen van wat er in de Nieuwe Unie gaande is - die stukken met Mook waren wel gek. Dus op het einde komen we terug aan op Whitecliff en had ik echt zoiets van, 'Wauw, wat is hier allemaal gebeurd, mensen?' Het was allicht beter geweest als we bijvoorbeeld een aantal scènes uit Muffins standpunt hadden kunnen volgen. Want laat ik met dit positieve laatste punt (bijna) eindigen: ik vind Muffin geweldig. Ze lijkt me ook een betere presidente dan Lily, ook al is ze dan vice- of interimpresidente. Ze bezit gewoon die levendigheid, die schwung, om een verhaal tot leven en een glimlach op je gezicht te brengen. Jammer dat ze maar zo weinig in beeld kwam dit verhaal.
Het staat buiten kijf dat de oplossing om de Storm na te kunnen vertellen, een heel extreme is. En ook dat het einde van het boek een hoog WTF-gehalte heeft. Dus ik ben heel benieuwd hoe alles in Boek 4 opgelost gaat worden. Afwachten maar.
Lily is pas 16 jaar oud, sinds een jaar President van de Nieuwe Unie, recentelijk getrouwd met Samuel en heeft een lichte normverschuiving in de maatschappij voor elkaar gekregen. Sommige mensen durven hun huis voor korte tijd uit!
Als deze zin je heel vreemd voorkomt, moet je eerst deel 1 Lily en deel 2 Lily. Storm lezen. Tom De Cock blikt weliswaar in het begin kort terug op eerdere gebeurtenissen, maar doet dat gelukkig kort zodat de aandacht uitgaat naar het nieuwe verhaal.
‘Staal’ begint na een desoriënterende proloog (die later duidelijk wordt) op Whitecliff. Nadat het vluchtelingenoord daarop was platgebrand, is er een internationaal vergadercentrum opgebouwd. De Nieuwe Unie en Klein-Brittannië verenigen hun krachten, tot zolang het duurt… Klimaatwetenschappers komen namelijk met de onwelgevallige boodschap dat een grote Storm binnen twee jaar zal verschijnen die alle leven wegvaagt. Lily wordt gedwongen op zoek te gaan naar een oplossing voor de redding van de mensheid. Met Samuel en andere oude bekenden van de Vuilzwervers vangt ze een tocht over de muur van de Nieuwe Unie aan, naar verborgen einders. Ze weten zo weinig van de wereld af dat ze niet eens weten of er elders überhaupt mensen wonen. Dan moeten ze het ook nog eens zonder verbindingen met het thuisland stellen, terwijl er binnenlandse onrust heerst door een influencer die gesponsord wordt door een groep bedrijven. De toekomst is ongewis; maar het heden is eveneens allesbehalve zeker.
Tom De Cock maakt het zichzelf niet makkelijk en zijn personages evenmin. Niets gaat van een leien dakje en juist daardoor lees je natuurlijk door, de spanning blijft erin. Enerzijds lijkt dit derde boek door de lange reis een rustpunt in de serie, anderzijds gebeurt er tijdens de reis wel het een en ander. Ondertussen blijf je met de vraag zitten hoe het in het thuisland vergaat, daarover geeft de auteur je maar summiere informatie. De ene lezer zal dat beter behappen dan de ander ;-). Waar ik in elk geval heel benieuwd naar werd, is iets dat de hoofdpersonen zich nog niet helemaal lijken af te vragen en betrekking heeft op de toekomst. Hoe zal De Cock dat uitwerken? Het is wachten op de afsluiter!
This entire review has been hidden because of spoilers.
Staal is het derde deel in het vierluik over Lily. De covers passen echt bij elkaar en superleuk is ook dat ze doorlopen op de rugzijde! Daarnaast is er erg veel zorg besteed aan het binnenwerk. Alleen dat al zorgt er toch voor dat jongeren het boek op z’n minst eens zullen oppakken? Maar een boek is natuurlijk meer dan een leuke cover.
Het is een stoere serie met een sterk hoofdpersonage die een heel mooie groei kent doorheen de serie. Lily is zestien en president. Ze trouwt met haar liefde Samuel maar er ze heeft met heel wat te dealen, onder andere een storm die op komst is.
De wereldopbouw is echt heel goed gedaan maar aangezien het al bijna twee jaar geleden is dat ik deel twee las, had ik misschien toch wat opfrissing kunnen gebruiken. Hier en daar wordt gelukkig nog eens wat herhaald. Ook sommige personages zaten wat verder in mijn achterhoofd.
Het boek leest toch enorm vlot. Eigenlijk vloog ik er redelijk snel doorheen, zelfs als het verhaal misschien wat tempo verliest, wat soms wel het geval was - vooral het aftellen vond ik eigenaardig en dan alsnog heel lang blijven hangen bij bepaalde maanden.
De schrijfstijl is leuk, gericht op jongeren en ondanks dat het boek zich in de toekomst afspeelt met allerlei snufjes, wordt er hier en daar toch eens een knipoog naar de huidige tijd gemaakt.
Het derde deel was niet mijn favoriete deel. Maar ik zou deze boeken toch tippen aan de veertien- tot zestienjarigen op deze aardbol (de Nederlandstaligen in ieder geval maar wie weet wordt dit ooit wel vertaald - of verfilmd!). En misschien is het handig om geen twee jaar te laten tussen de delen om te lezen of de vorige delen even te herlezen. Het volgende deel verschijnt vermoedelijk in 2026 en zal voor mij het uitgelezen moment zijn om heel de serie opnieuw te lezen!
Helemaal van deze tijd. Aan bod komen wappies, crypto, klonen van mensen, plaatsen van chips. ın Amerika krijgt iedereen wanneer ze 30 jaar worden een gebakje met een "verrassing". Zo wordt de populatie onder controle gehouden. Want er zijn toch wel heel veel mensen op de aarde... Veel mensen zoeken een stalen onderkomen voor als de storm komt.. de tijd dringt. En dan komt de storm, Lily is zwanger..
Er komt noog een vierde en tevens laatste deel.
De "one page challenge" vind ik een leuk initiatief van de auteur. Dit wordt in het boek verder uitgelegd.
🔖 Dit boek is niet het genre dat ik normaal lees, maar oh wat heb ik ervan genoten.
🩵 De Lily-boeken hebben me al van het begin aan meegenomen in het verhaal. De plot is doordacht en verrassend, de personages hebben diepgang en de ruimte kan je helemaal voor je zien.
🌎 In Staal vond ik de tocht rond de wereld ietwat langdradig, maar op het einde vallen alle puzzelstukjes gelukkig samen. De plottwist helemaal aan het einde zorgt ervoor dat ik niet kan wachten tot boek 4 er is! Hoe zal de wereld eruit zien na de storm?
This entire review has been hidden because of spoilers.
*Dit boek heeft bij mij wel 460 pagina's* Tom De Cock doet het weer. Hij schrijft een boek vol plot twists en spannende hoofdstukken. Lily is zo jong en toch zo strijdlustig en verstandig. Ze vindt als enige de oplossing - dit moet natuurlijk nog blijken uit het laatste boek - om zoveel mogelijk mensen te redden van de Storm. Het was heel interessant om te lezen hoe de rest van de planeet er na de Tip aan toe is en hoe absurd de mensheid zelfs nu nog kan zijn. Ik ben benieuwd hoe zij met de Storm zijn omgegaan - of ook helemaal niet. Laat dat laatste deel maar komen!
Om van te blijven smullen, dit boek, deze reeks. Hopelijk moet ik niet te lang wachten op het vierde deel. Dit zou verplichte lectuur moeten worden voor kinderen vanaf 11 jaar. Iedereen zou dit gelezen moeten hebben. Want het zou zomaar eens kunnen... Ik ga de reeks gebruiken in mijn klas!
Ook het derde deel in de Lily-reeks leest heerlijk weg. Zoveel fantasie, maar toch verbonden met de werkelijkheid. Ik vond alleen dat het dit keer wat trager ging. Aan het einde kwamen de verhalen mooi samen. En nu op naar deel 4!
Vanaf het eerste hoofdstuk weer geboeid. De toon met een Junji Ito-esque eerste hoofdstuk was meteen gezet. Het blijft ook lezen als een trein. Heel benieuwd naar het laatste deel van deze reeks!
Wauw! Nog maar zelden een derde deel gelezen dat zó beklijvend was. Meer dan 400 bladzijden waar je doorheen vliegt. Als je dit verhaal zou kunnen bekijken op Netflix …