What do you think?
Rate this book
Καμία Ειρήνη
Μια απόφαση της στιγμής, ο δείκτης που πιέζει τη σκανδάλη, μια πεταλούδα που χτυπάει τα φτερά της, η τρύπα στο τζάμι.
Οι αγώνες δρόμου ξεκινάνε πάντα με έναν πυροβολισμό… Κάποιοι ήξεραν, μερικοί θα μάθουν, άλλοι θα τρέχουν να βρουν τα γιατί.
Δύο φίλοι και παλιοί συνάδελφοι της ΓΑΔΑ παντρεύουν τα παιδιά τους. Σε μια από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής τους ένα μοιραίο τηλεφώνημα οδηγεί στην ανείπωτη τραγωδία. Το νιόπαντρο ζευγάρι βρίσκεται άγρια δολοφονημένο στη σουίτα του ξενοδοχείου…
Το δολοφονικό παραλήρημα που διατρέχει την πόλη θα προσπαθήσουν να ανακόψουν ο αστυνόμος Μανιάτης με τον υπαστυνόμο Παπαδόπουλο.
Ανάλογα με την περίσταση, εκείνο που διαφέρει είναι το μέσο: τσεκούρι, νυστέρι, πιστόλι… Έτσι κι αλλιώς, η κατάληξη είναι ίδια. Αγώνας δρόμου χωρίς νικητή.
Άλλωστε, ο τερματισμός δεν φέρνει καμία ειρήνη…
Οι αγώνες δρόμου ξεκινάνε πάντα με έναν πυροβολισμό… Κάποιοι ήξεραν, μερικοί θα μάθουν, άλλοι θα τρέχουν να βρουν τα γιατί.
Δύο φίλοι και παλιοί συνάδελφοι της ΓΑΔΑ παντρεύουν τα παιδιά τους. Σε μια από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής τους ένα μοιραίο τηλεφώνημα οδηγεί στην ανείπωτη τραγωδία. Το νιόπαντρο ζευγάρι βρίσκεται άγρια δολοφονημένο στη σουίτα του ξενοδοχείου…
Το δολοφονικό παραλήρημα που διατρέχει την πόλη θα προσπαθήσουν να ανακόψουν ο αστυνόμος Μανιάτης με τον υπαστυνόμο Παπαδόπουλο.
Ανάλογα με την περίσταση, εκείνο που διαφέρει είναι το μέσο: τσεκούρι, νυστέρι, πιστόλι… Έτσι κι αλλιώς, η κατάληξη είναι ίδια. Αγώνας δρόμου χωρίς νικητή.
Άλλωστε, ο τερματισμός δεν φέρνει καμία ειρήνη…
554 pages
First published May 1, 2024
2 people are currently reading
17 people want to read
About the author
Βαγγέλης Μαργιωρής
4 books8 followersΟ Βαγγέλης Μαργιωρής γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1973 στη Σάμο, μετακόμισε μικρός στην Αθήνα, πόλη στην οποία διαμένει έκτοτε. Αν και σπούδασε λογιστική δεν χάθηκε στους αριθμούς, αλλά αντίθετα δηλώνει ορκισμένος οπαδός της λογοτεχνίας, Παραμένει πιστός αναγνώστης, ενώ παράλληλα δημιουργεί δικούς του κόσμους και ιστορίες.
Από τις εκδόσεις Μίνωας κυκλοφορεί η αστυνομική σειρά "Όμορφη Πόλη"
Από τις εκδόσεις Μίνωας κυκλοφορεί η αστυνομική σειρά "Όμορφη Πόλη"
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 7 of 7 reviews
August 5, 2024
4,5*
Θα ξεκινήσω κάνοντας αναφορά σε ένα μότο το οποίο το ακούμε -δυστυχώς- πολύ συχνά πλέον, και για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά:
«Καμιά Ειρήνη χωρίς Δικαιοσύνη!»
Ένα εκτροχιασμένο τρένο με δεκάδες νεκρά παιδιά, μια κακοποιημένη και νεκρή γυναίκα από το σύντροφό της, ένας θανάσιμα ξυλοκοπημένος νέος από φανατικούς οπαδούς… Αθώα θύματα που έχασαν τη ζωή τους άδικα. Ένοχοι θύτες που δεν βρήκαν ποτέ την τιμωρία που τους άξιζε. Ένα σύστημα σαθρό, που «μπάζει» από παντού. Ένα σύστημα που εξυπηρετεί τα συμφέροντα και όχι το δίκιο!
Ως μια διαχρονική αξία η Ειρήνη, τόσο στην κοινωνία γενικότερα όσο και στο άτομο μεμονωμένα, μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν έχει την βάση της στη Δικαιοσύνη. Ένας άνθρωπος ή μια κοινωνία ανθρώπων που νιώθει δικαιωμένη είναι πάντα ήρεμη και διανύει περίοδο εσωτερικής γαλήνης και ειρήνης. Διανύει περίοδο άνθισης. Σε αντίθεση, μια κοινωνία ή ένας άνθρωπος που νιώθει αδικημένος είναι σαν αγρίμι. Βράζει μέσα του. Η ψυχή του είναι σαν το ηφαίστειο που κοχλάζει. Θα έρθει η ώρα που θα κάνει την έκρηξη. Κι όταν αυτό συμβεί, η λάβα θα συμπαρασύρει, θα κάψει και θα λειώσει τα πάντα στο διάβα της.
Αυτό είναι το βασικό θέμα που πραγματεύεται στο νέο του μυθιστόρημα «ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ – ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ» ο Βαγγέλης Μαργιωρής. Η έλλειψη δικαιοσύνης που στερεί την ψυχική ηρεμία, τη νηνεμία και την ειρήνη από τους ανθρώπους. Το ηφαίστειο που εκρήγνυται!
Δυο λόγια για την υπόθεση: Δυο φίλοι αστυνομικοί παντρεύουν τα παιδιά τους. Ματωμένος γάμος. Ενώ οι συγγενείς γλεντάνε ακόμα, οι νιόπαντροι εντοπίζονται άγρια δολοφονημένοι στη σουίτα του ξενοδοχείου τους. Σύντομα οι νεκροί αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς. Τι είναι αυτό που τους συνδέει, ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής; Την άκρη του νήματος προσπαθούν να πιάσουν ο αστυνόμος Μανιάτης με τον υπαστυνόμο Παπαδόπουλο. Πολλά τα εμπόδια, ακόμα περισσότερες οι τρικλοποδιές. Και οι δυο αστυνομικοί τρέχουν σε έναν αγώνα δρόμου χωρίς νικητή.
Κεντρικός άξονας γύρω από τον οποίο πλέκεται η ιστορία όπως καταλάβατε είναι η χωρίς όρια, έλεος ή διακρίσεις εκδίκηση, αφού προφανέστατα, η περίοδος που διανύουν οι ήρωες μόνο γαλήνια και ειρηνική δεν είναι.
Όπως και το πρώτο βιβλίο του Βαγγέλη Μαργιωρή, έτσι και αυτό δεν θα το χαρακτήριζα αμιγώς αστυνομικό μυθιστόρημα. Ναι, εννοείται ότι διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία χαρακτηρίζουν μία αστυνομική μυθιστορία. Έναν serial killer, αστυνομικούς που τον κυνηγάνε, αρκετά θύματα που πέφτουν νεκρά το ένα μετά το άλλο και τους συγγενείς που τα θρηνούν παραπλεύρως κτλ.
Ωστόσο, εκεί που έχει ποντάρει τα… «λεφτά» του ο Βαγγέλης και κατά την προσωπική μου άποψη έχει «τινάξει τη μπάνκα στον αέρα», είναι η υπέροχη σκοτεινή και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα καθώς και οι εσωτερικές διεργασίες των ηρώων του. Ή καλύτερα να πω των άντι-ηρώων του. Γιατί όταν το διαβάσετε θα δείτε πως ΚΑΙ αυτή τη φορά οι χαρακτήρες που έχει πλάσει με την πένα του ο Βαγγέλης, είναι κατά κύριο λόγο «κακά παιδιά».
Έτσι λοιπόν σε μια πόλη που λαμποκοπά από τα χριστουγεννιάτικα φώτα, που μοσχομυρίζει από τα γιορτινά τραπέζια -αλλά που μόνο με μπόλικη διάθεση ειρωνείας, μπορεί κάποιος να την αποκαλέσει «όμορφη»- , ο Βαγγέλης Μαργιωρής καταβυθίζεται τόσο στην ψυχή, όσο και στο νου των χαρακτήρων του δίνοντας μας αναλυτικό ψυχογράφημα του καθενός ξεχωριστά. Και πιστεύω πως είναι μεγάλο διακύβευμα μα και επίτευγμα συγχρόνως, γιατί δεν έχουμε να κάνουμε με μια κλίκα 4-5 ατόμων αλλά για δεκάδες -κυριολεκτικά- άτομα, τα οποία είναι όλα μα όλα άρτια δουλεμένα! Κι αν κάτι τέτοιο σας ακούγεται μάταιο και ίσως και περιττό ακόμα, έρχεται σύντομα η στιγμή που όλα τα κομμάτια μπαίνουν στη θέση τους και γίνεται σαφές πως κάθε τι μέσα στο βιβλίο έχει νόημα και λόγω ύπαρξης.
Η αφήγηση για μιαν ακόμα φορά είναι χαμηλών τόνων, χωρίς εξάρσεις και κραυγαλέες φιοριτούρες. Το κείμενο είναι διανθισμένο με ισχυρά ρήματα, όμορφο και πλούσιο λεξιλόγιο, δυνατές μεταφορές και εύσχημες παρομοιώσεις. Ο Βαγγέλης αποδεικνύει για μια ακόμη φορά την εικονοπλαστική του δεινότητα με ολοζώντανες εικόνες, άλλες όμορφες και ειδυλλιακές και άλλες σκοτεινές, άσχημες και ανατριχιαστικές. Οι διάλογοι, στακάτοι και ρεαλιστικοί.
Στόχος και σε αυτό το μυθιστόρημα, φαίνεται εξαρχής πως δεν είναι η επίλυση του μυστηρίου, αφού από σχετικά νωρίς κάνουμε τη σύνδεση και ψυλλιαζόμαστε ποιος μπορεί να είναι ο ένοχος. Ο στόχος είναι -και για μένα επετεύχθη-, ο αγώνας δρόμου που γίνεται για την εύρεσή του δολοφόνου, ο οποίος σκορπάει νεκρούς στο διάβα του και μάλιστα αθώους ανθρώπους, που καμία σχέση έχουν με το προσωπικό του δράμα. Κάποιος πρέπει να τον σταματήσει άμεσα! Τώρα! Χθες!
Ο Βαγγέλης Μαργιωρής ενορχηστρώνει άψογα μια συμφωνική ορχήστρα ικανού αριθμού οργάνων, της Τάξης στην περίπτωσή μας, και χωρίς να στηρίζεται σε λαγούς που βγαίνουν από τα καπέλα, μεταφυσικά στοιχεία, απανωτές ανατροπές που ζαλίζουν ή άλλα εντυπωσιακά κόλπα, οδηγεί την πλοκή του στο συγκλονιστικό φινάλε, που προσωπικά δεν το είδα ούτε στιγμή να έρχεται και έμεινα κυριολεκτικά άφωνη. Μιαν ανατροπή είχε όλη κι όλη μα ήταν πολλών χιλιάδων μεγατόνων η άτιμη!
(Παρασκήνιο: Κατά την ανάκριση του κρατουμένου... εεεε του συγγραφέα εννοούσα, μάθαμε πως αρχικά υπήρχε διαφορετικό φινάλε και ότι η ανατροπή μπήκε εκ των υστέρων. Πόσο πολύ με ενθουσιάζει όταν ανατρέπεται η ανατροπή, δε λέγεται!)
Όσον αφορά τώρα στη γραφή του Βαγγέλη παρατήρησα ότι έχει εξελιχθεί σε σχέση με το προηγούμενο βιβλίο του:
Καταρχάς έχει υιοθετήσει αυτή τη νέα τεχνική -την οποία πολύ εκτίμησα και ζήλεψα ομολογουμένως- κατά την οποία τοποθετεί μικρά σφηνάκια σκέψεων ή εσωτερικού μονολόγου εμβόλιμα στην αφήγηση, κάτι που της δίνει «πνοή» και την κάνει πάρα πολύ «φρέσκια» και «ζωντανή». Δε θα πω όμως τίποτα περισσότερο, θα σας αφήσω να τα ανακαλύψετε μόνοι σας.
Δεύτερον, όπως θα καταλάβατε ίσως, το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Η ιστορία ξετυλίγεται σε μερικές μόλις ώρες, σε αντίθεση με την «Κόκκινη πόρτα» που ήταν αισθητά πιο βραδύκαυστο. Στο «Καμιά Ειρήνη» από τη στιγμή που ο αφέτης, «πυροβολάει» για την έναρξη, ξεκινάει ένας ασθματικός αγώνας δρόμου, ένα κατοστάρι σπριντ με έναν νικητή. Ή μήπως κανέναν τελικά;
Και τέλος, σε αυτό το δεύτερο έχουμε ακόμη μια ιδιαιτερότητα. Ποια είναι αυτή; Κάθε κεφάλαιο σχεδόν αποτελεί και ένα ξεχωριστό αφήγημα. Ένα αφήγημα που μπορεί να σταθεί ακόμη και μόνο του, σαν ξεχωριστή ιστορία. Προσωπικά μου θύμισε αρκετά κινηματογραφικά πλάνα σεκάνς, σε κοινή σκηνοθεσία των Ταραντίνο και Αγγελοπουλου.
Και για να μην λέτε ότι δε μας κρατάσει σε εγρήγορση μας επιφύλασσε κίντερ έκπληξη ο Μαργιωρής. Κάπου στη μέση του βιβλίου... ΤΑΡΑΑΑΑΜΜΜΜ! Κάνει εμφάνιση guest ο αγαπητός κύριος Αδαμόπουλος! Ήλθον, είδον, γκρίνιαξον κι απήλθον.
(Παρασκήνιο: Την απορία του τι θέλει να πει ο ποιητής μας την έλυσε στην παρουσίαση του βιβλίου ο Βαγγέλης, ο οποίος παραδέχτηκε ότι το τρίτο της σειράς έρχεται με κεντρικούς ήρωες ΚΑΙ ΠΑΛΙ τον φίλτατο κύριο Αδαμόπουλο και τον φίλο του τον Κωστάκη! Και εγώ αν είχα ουρά θα την κούναγα!!! 😄)
Μια ανάσα πριν το τέλος, θέλω να πω δυο λόγια για την έκδοση αυτή καθ’ αυτή.
Καταρχάς για το έξυπνο εξώφυλλο: Θα αναρωτιέστε σίγουρα τι ρόλο παίζει μια βαλίτσα και μάλιστα ματωμένη. Καίριο, είναι η απάντησή μου!
Όσον αφορά στην επιμέλεια του κειμένου; Εξαιρετική η δουλειά της Γαβριέλλας Σωτηρωπούλου η οποία είναι ομολογουμένως να διαχειριστεί ένα δύσκολο έργο.
Και κλείνω λέγοντας ότι αυτό που διάβασα ήταν για μια ακόμη φορά ένα εξαιρετικό αστυνομικό/κοινωνικό μυθιστόρημα. Ένα μυθιστόρημα που μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα και την σκέψη ότι «Καμιά φορά έχει κόστος βαρύ η διαφύλαξη της ειρήνης...».
Αγαπημένα αποσπάσματα:
«Από τότε έγινα σκιά. Κι απόψε είμαι εδώ, κομμάτι της σκιάς…»
«Είμαι η Νύχτα, είμαι ο Έρεβος και ετοιμάζομαι να γεννήσω μια άθλια, κόκκινη Ημέρα…»
«Ακούω στ’ αυτιά μου ένα παράξενο στρίγκλισμα. Μοιάζει κάπως με γέλιο. Σιγανό στην αρχή μα τώρα αντηχεί παντού μέσα στο αυτοκίνητο. Είμαι εγώ που γελάω, διαπιστώνω. Γελάω τόσο που πονάει ο λαιμός μου. Κλαίω τόσο που τα μάτια μου πλέον δεν βλέπουν τίποτα άλλο από μια θολούρα. Το γέλιο σταδιακά σταματάει, μπορώ και αναπνέω ξανά.»
«Αναστέναξε βαριά, τόσο που από τα πνευμόνια της βγήκαν κομμάτια από την ψυχή της.»
«Σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν αν μπορούσα να τον συνεφέρω και να τον σκοτώσω και πάλι! Ξανά και ξανά σαν μια φρενιασμένη μέρα της μαρμότας! Η ιδέα μου φέρνει ένα σιγανό γέλιο που γρήγορα όμως δυναμώνει σε τέτοιο βαθμό που ακούγεται σε όλη την περιοχή. Ένα αδιάλειπτο, ηχηρό στρίγκλισμα από ταξιδεύει με τον αέρα και φτάνει μέχρι το βουνό.»
«Άνθρωπος που δεν ελέγχεται εξελίσσεται σε πρόβλημα.»
Καλές αναγνώσεις!
Θα ξεκινήσω κάνοντας αναφορά σε ένα μότο το οποίο το ακούμε -δυστυχώς- πολύ συχνά πλέον, και για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά:
«Καμιά Ειρήνη χωρίς Δικαιοσύνη!»
Ένα εκτροχιασμένο τρένο με δεκάδες νεκρά παιδιά, μια κακοποιημένη και νεκρή γυναίκα από το σύντροφό της, ένας θανάσιμα ξυλοκοπημένος νέος από φανατικούς οπαδούς… Αθώα θύματα που έχασαν τη ζωή τους άδικα. Ένοχοι θύτες που δεν βρήκαν ποτέ την τιμωρία που τους άξιζε. Ένα σύστημα σαθρό, που «μπάζει» από παντού. Ένα σύστημα που εξυπηρετεί τα συμφέροντα και όχι το δίκιο!
Ως μια διαχρονική αξία η Ειρήνη, τόσο στην κοινωνία γενικότερα όσο και στο άτομο μεμονωμένα, μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν έχει την βάση της στη Δικαιοσύνη. Ένας άνθρωπος ή μια κοινωνία ανθρώπων που νιώθει δικαιωμένη είναι πάντα ήρεμη και διανύει περίοδο εσωτερικής γαλήνης και ειρήνης. Διανύει περίοδο άνθισης. Σε αντίθεση, μια κοινωνία ή ένας άνθρωπος που νιώθει αδικημένος είναι σαν αγρίμι. Βράζει μέσα του. Η ψυχή του είναι σαν το ηφαίστειο που κοχλάζει. Θα έρθει η ώρα που θα κάνει την έκρηξη. Κι όταν αυτό συμβεί, η λάβα θα συμπαρασύρει, θα κάψει και θα λειώσει τα πάντα στο διάβα της.
Αυτό είναι το βασικό θέμα που πραγματεύεται στο νέο του μυθιστόρημα «ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ – ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ» ο Βαγγέλης Μαργιωρής. Η έλλειψη δικαιοσύνης που στερεί την ψυχική ηρεμία, τη νηνεμία και την ειρήνη από τους ανθρώπους. Το ηφαίστειο που εκρήγνυται!
Δυο λόγια για την υπόθεση: Δυο φίλοι αστυνομικοί παντρεύουν τα παιδιά τους. Ματωμένος γάμος. Ενώ οι συγγενείς γλεντάνε ακόμα, οι νιόπαντροι εντοπίζονται άγρια δολοφονημένοι στη σουίτα του ξενοδοχείου τους. Σύντομα οι νεκροί αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς. Τι είναι αυτό που τους συνδέει, ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής; Την άκρη του νήματος προσπαθούν να πιάσουν ο αστυνόμος Μανιάτης με τον υπαστυνόμο Παπαδόπουλο. Πολλά τα εμπόδια, ακόμα περισσότερες οι τρικλοποδιές. Και οι δυο αστυνομικοί τρέχουν σε έναν αγώνα δρόμου χωρίς νικητή.
Κεντρικός άξονας γύρω από τον οποίο πλέκεται η ιστορία όπως καταλάβατε είναι η χωρίς όρια, έλεος ή διακρίσεις εκδίκηση, αφού προφανέστατα, η περίοδος που διανύουν οι ήρωες μόνο γαλήνια και ειρηνική δεν είναι.
Όπως και το πρώτο βιβλίο του Βαγγέλη Μαργιωρή, έτσι και αυτό δεν θα το χαρακτήριζα αμιγώς αστυνομικό μυθιστόρημα. Ναι, εννοείται ότι διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία χαρακτηρίζουν μία αστυνομική μυθιστορία. Έναν serial killer, αστυνομικούς που τον κυνηγάνε, αρκετά θύματα που πέφτουν νεκρά το ένα μετά το άλλο και τους συγγενείς που τα θρηνούν παραπλεύρως κτλ.
Ωστόσο, εκεί που έχει ποντάρει τα… «λεφτά» του ο Βαγγέλης και κατά την προσωπική μου άποψη έχει «τινάξει τη μπάνκα στον αέρα», είναι η υπέροχη σκοτεινή και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα καθώς και οι εσωτερικές διεργασίες των ηρώων του. Ή καλύτερα να πω των άντι-ηρώων του. Γιατί όταν το διαβάσετε θα δείτε πως ΚΑΙ αυτή τη φορά οι χαρακτήρες που έχει πλάσει με την πένα του ο Βαγγέλης, είναι κατά κύριο λόγο «κακά παιδιά».
Έτσι λοιπόν σε μια πόλη που λαμποκοπά από τα χριστουγεννιάτικα φώτα, που μοσχομυρίζει από τα γιορτινά τραπέζια -αλλά που μόνο με μπόλικη διάθεση ειρωνείας, μπορεί κάποιος να την αποκαλέσει «όμορφη»- , ο Βαγγέλης Μαργιωρής καταβυθίζεται τόσο στην ψυχή, όσο και στο νου των χαρακτήρων του δίνοντας μας αναλυτικό ψυχογράφημα του καθενός ξεχωριστά. Και πιστεύω πως είναι μεγάλο διακύβευμα μα και επίτευγμα συγχρόνως, γιατί δεν έχουμε να κάνουμε με μια κλίκα 4-5 ατόμων αλλά για δεκάδες -κυριολεκτικά- άτομα, τα οποία είναι όλα μα όλα άρτια δουλεμένα! Κι αν κάτι τέτοιο σας ακούγεται μάταιο και ίσως και περιττό ακόμα, έρχεται σύντομα η στιγμή που όλα τα κομμάτια μπαίνουν στη θέση τους και γίνεται σαφές πως κάθε τι μέσα στο βιβλίο έχει νόημα και λόγω ύπαρξης.
Η αφήγηση για μιαν ακόμα φορά είναι χαμηλών τόνων, χωρίς εξάρσεις και κραυγαλέες φιοριτούρες. Το κείμενο είναι διανθισμένο με ισχυρά ρήματα, όμορφο και πλούσιο λεξιλόγιο, δυνατές μεταφορές και εύσχημες παρομοιώσεις. Ο Βαγγέλης αποδεικνύει για μια ακόμη φορά την εικονοπλαστική του δεινότητα με ολοζώντανες εικόνες, άλλες όμορφες και ειδυλλιακές και άλλες σκοτεινές, άσχημες και ανατριχιαστικές. Οι διάλογοι, στακάτοι και ρεαλιστικοί.
Στόχος και σε αυτό το μυθιστόρημα, φαίνεται εξαρχής πως δεν είναι η επίλυση του μυστηρίου, αφού από σχετικά νωρίς κάνουμε τη σύνδεση και ψυλλιαζόμαστε ποιος μπορεί να είναι ο ένοχος. Ο στόχος είναι -και για μένα επετεύχθη-, ο αγώνας δρόμου που γίνεται για την εύρεσή του δολοφόνου, ο οποίος σκορπάει νεκρούς στο διάβα του και μάλιστα αθώους ανθρώπους, που καμία σχέση έχουν με το προσωπικό του δράμα. Κάποιος πρέπει να τον σταματήσει άμεσα! Τώρα! Χθες!
Ο Βαγγέλης Μαργιωρής ενορχηστρώνει άψογα μια συμφωνική ορχήστρα ικανού αριθμού οργάνων, της Τάξης στην περίπτωσή μας, και χωρίς να στηρίζεται σε λαγούς που βγαίνουν από τα καπέλα, μεταφυσικά στοιχεία, απανωτές ανατροπές που ζαλίζουν ή άλλα εντυπωσιακά κόλπα, οδηγεί την πλοκή του στο συγκλονιστικό φινάλε, που προσωπικά δεν το είδα ούτε στιγμή να έρχεται και έμεινα κυριολεκτικά άφωνη. Μιαν ανατροπή είχε όλη κι όλη μα ήταν πολλών χιλιάδων μεγατόνων η άτιμη!
(Παρασκήνιο: Κατά την ανάκριση του κρατουμένου... εεεε του συγγραφέα εννοούσα, μάθαμε πως αρχικά υπήρχε διαφορετικό φινάλε και ότι η ανατροπή μπήκε εκ των υστέρων. Πόσο πολύ με ενθουσιάζει όταν ανατρέπεται η ανατροπή, δε λέγεται!)
Όσον αφορά τώρα στη γραφή του Βαγγέλη παρατήρησα ότι έχει εξελιχθεί σε σχέση με το προηγούμενο βιβλίο του:
Καταρχάς έχει υιοθετήσει αυτή τη νέα τεχνική -την οποία πολύ εκτίμησα και ζήλεψα ομολογουμένως- κατά την οποία τοποθετεί μικρά σφηνάκια σκέψεων ή εσωτερικού μονολόγου εμβόλιμα στην αφήγηση, κάτι που της δίνει «πνοή» και την κάνει πάρα πολύ «φρέσκια» και «ζωντανή». Δε θα πω όμως τίποτα περισσότερο, θα σας αφήσω να τα ανακαλύψετε μόνοι σας.
Δεύτερον, όπως θα καταλάβατε ίσως, το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Η ιστορία ξετυλίγεται σε μερικές μόλις ώρες, σε αντίθεση με την «Κόκκινη πόρτα» που ήταν αισθητά πιο βραδύκαυστο. Στο «Καμιά Ειρήνη» από τη στιγμή που ο αφέτης, «πυροβολάει» για την έναρξη, ξεκινάει ένας ασθματικός αγώνας δρόμου, ένα κατοστάρι σπριντ με έναν νικητή. Ή μήπως κανέναν τελικά;
Και τέλος, σε αυτό το δεύτερο έχουμε ακόμη μια ιδιαιτερότητα. Ποια είναι αυτή; Κάθε κεφάλαιο σχεδόν αποτελεί και ένα ξεχωριστό αφήγημα. Ένα αφήγημα που μπορεί να σταθεί ακόμη και μόνο του, σαν ξεχωριστή ιστορία. Προσωπικά μου θύμισε αρκετά κινηματογραφικά πλάνα σεκάνς, σε κοινή σκηνοθεσία των Ταραντίνο και Αγγελοπουλου.
Και για να μην λέτε ότι δε μας κρατάσει σε εγρήγορση μας επιφύλασσε κίντερ έκπληξη ο Μαργιωρής. Κάπου στη μέση του βιβλίου... ΤΑΡΑΑΑΑΜΜΜΜ! Κάνει εμφάνιση guest ο αγαπητός κύριος Αδαμόπουλος! Ήλθον, είδον, γκρίνιαξον κι απήλθον.
(Παρασκήνιο: Την απορία του τι θέλει να πει ο ποιητής μας την έλυσε στην παρουσίαση του βιβλίου ο Βαγγέλης, ο οποίος παραδέχτηκε ότι το τρίτο της σειράς έρχεται με κεντρικούς ήρωες ΚΑΙ ΠΑΛΙ τον φίλτατο κύριο Αδαμόπουλο και τον φίλο του τον Κωστάκη! Και εγώ αν είχα ουρά θα την κούναγα!!! 😄)
Μια ανάσα πριν το τέλος, θέλω να πω δυο λόγια για την έκδοση αυτή καθ’ αυτή.
Καταρχάς για το έξυπνο εξώφυλλο: Θα αναρωτιέστε σίγουρα τι ρόλο παίζει μια βαλίτσα και μάλιστα ματωμένη. Καίριο, είναι η απάντησή μου!
Όσον αφορά στην επιμέλεια του κειμένου; Εξαιρετική η δουλειά της Γαβριέλλας Σωτηρωπούλου η οποία είναι ομολογουμένως να διαχειριστεί ένα δύσκολο έργο.
Και κλείνω λέγοντας ότι αυτό που διάβασα ήταν για μια ακόμη φορά ένα εξαιρετικό αστυνομικό/κοινωνικό μυθιστόρημα. Ένα μυθιστόρημα που μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα και την σκέψη ότι «Καμιά φορά έχει κόστος βαρύ η διαφύλαξη της ειρήνης...».
Αγαπημένα αποσπάσματα:
«Από τότε έγινα σκιά. Κι απόψε είμαι εδώ, κομμάτι της σκιάς…»
«Είμαι η Νύχτα, είμαι ο Έρεβος και ετοιμάζομαι να γεννήσω μια άθλια, κόκκινη Ημέρα…»
«Ακούω στ’ αυτιά μου ένα παράξενο στρίγκλισμα. Μοιάζει κάπως με γέλιο. Σιγανό στην αρχή μα τώρα αντηχεί παντού μέσα στο αυτοκίνητο. Είμαι εγώ που γελάω, διαπιστώνω. Γελάω τόσο που πονάει ο λαιμός μου. Κλαίω τόσο που τα μάτια μου πλέον δεν βλέπουν τίποτα άλλο από μια θολούρα. Το γέλιο σταδιακά σταματάει, μπορώ και αναπνέω ξανά.»
«Αναστέναξε βαριά, τόσο που από τα πνευμόνια της βγήκαν κομμάτια από την ψυχή της.»
«Σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν αν μπορούσα να τον συνεφέρω και να τον σκοτώσω και πάλι! Ξανά και ξανά σαν μια φρενιασμένη μέρα της μαρμότας! Η ιδέα μου φέρνει ένα σιγανό γέλιο που γρήγορα όμως δυναμώνει σε τέτοιο βαθμό που ακούγεται σε όλη την περιοχή. Ένα αδιάλειπτο, ηχηρό στρίγκλισμα από ταξιδεύει με τον αέρα και φτάνει μέχρι το βουνό.»
«Άνθρωπος που δεν ελέγχεται εξελίσσεται σε πρόβλημα.»
Καλές αναγνώσεις!
August 5, 2024
Ένα ζευγάρι νεόνυμφων βρίσκεται δολοφονημένο σε ξενοδοχείο της οδού Μητροπόλεως παραμονές Χριστουγέννων. Εκείνος αστυνομικός, εκείνη κόρη αξιωματικού της Αστυνομίας. Στο κρεβάτι είναι γραμμένη με αίμα η φράση «Καμία ειρήνη»! Ο αστυνόμος Ιάσονας Μανιάτης προσπαθεί να διαλευκάνει την υπόθεση, μόνο που, από τη στιγμή που εμπλέκονται συνάδελφοι, όλο αυτό είναι ένας ηράκλειος άθλος!
Η δεύτερη υπόθεση του αστυνόμου Μανιάτη είναι ένα πυκνογραμμένο κείμενο γεμάτο εκτενή ψυχογραφήματα, ανατριχιαστικές περιγραφές, ανατροπές και άφθονο, διάχυτο πόνο. Ένας άγνωστος ξεκινάει μια σειρά δολοφονιών που πονοκεφαλιάζουν την Αστυνομία, πανικοβάλλουν τους αξιωματικούς της και μπερδεύουν τους εμπλεκόμενους. Τι κοινό έχουν τα θύματα μεταξύ τους; Πώς τα επιλέγει ο δολοφόνος; Αφήνει μηνύματα πίσω του; Τι θέλει να δείξει στον κόσμο; Τι συνέβη στο παρελθόν του και τώρα αρχίζει να εξοντώνει ανθρώπους χωρίς φαινομενικά κάποια σύνδεση μεταξύ τους; Ο συγγραφέας αυτήν τη φορά πειραματίστηκε αρκετά με τη γραφή του, ρίχνοντας ποικίλες μορφές αφήγησης στο κείμενο, βαραίνοντάς το όμως. Έχουμε κυρίως την τριτοπρόσωπη αφήγηση, στην οποία παρεμβάλλονται κοφτές προτάσεις χωρίς ρήματα που υποδηλώνουν την ψυχική διάθεση του υποκειμένου της πρότασης («Η κυρία Αντωνία, κούραση από το ξενύχτι, φρόντιζε να γίνουν όλα όπως έπρεπε») κι αυτό θα ήταν καλοδεχούμενο αν δεν ήταν σχεδόν πανταχού παρόν. Παράλληλα, έχουμε τον δολοφόνο που απευθύνεται σε ένα αγαπημένο του άτομο και μιλάει σε β΄ ενικό πρόσωπο, δημιουργώντας μια εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα στα δικά του κεφάλαια. Οι διάλογοι είναι κοφτοί, στακάτοι, οι περιγραφές άφθονες κι όλα αυτά δημιουργούν ένα ρεαλιστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσεται η δράση, η οποία κορυφώνεται όσο πλησιάζουμε στο τέλος και τα θύματα αυξάνονται.
Η ιστορία ξεκινάει, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, με τον γάμο της κόρης του Παναγιώτη Ιντζόγλου, Δέσποινας, με τον γιο του Νίκου Παπαδάκου, υπαστυνόμο Αλέξανδρο Παπαδάκο, κάτι που επισφραγίζει μια φιλία χρόνων ανάμεσα στους δύο άντρες, αξιωματικούς της ΓΑΔΑ, που κάποτε ήταν καλοί αστυνομικοί αλλά τώρα υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον στις ύποπτες δοσοληψίες τους. Πώς και γιατί αποφάσισαν να γίνει ο γάμος των παιδιών τους; Ως πού φτάνει ο βαθμός συνεργασίας τους; Τι επιχειρήσεις έχουν ανοίξει στους κόλπους της αστυνομίας και πόσο ειλικρινής είναι η μεταξύ τους σχέση; Ο Παναγιώτης Ιντζόγλου, του οποίου η μοναχοκόρη ήταν η λατρεία του, επιστρέφει τώρα σ’ ένα άδειο, σκοτεινό σπίτι. Όσα τον έδεναν με τη γυναίκα του δεν υπάρχουν πια, ο πόνος έχει γίνει μομφή, τα λάθη του παρελθόντος βγαίνουν στην επιφάνεια και τους στοιχειώνουν. Προσπαθεί να ξεσηκώσει τον άντρα της, να τον βγάλει στον δρόμο, να ψάξει να βρει τον φονιά κι ανασκαλεύει το μυστικό που της είχε εξομολογηθεί η κόρη της, κάτι που ο πατέρας δεν έπρεπε να μάθει ποτέ. Ταυτόχρονα, ο Νίκος Παπαδάκος, με γνωριμίες, άμετρη απληστία, που ακροβατεί στο όριο της παρανομίας, λυγίζει από τον χαμό του γιου του, δακρύζει, βουβαίνεται, αδειάζει, κι εκεί που πήγα να τον συμπαθήσω και να του συμπαρασταθώ, παραδέχεται «Μου πήραν τον καλύτερο… μου άφησαν τον λειψό»! Ναι, ο μεγάλος του γιος τον ακολουθούσε παντού, μπήκε και στην αστυνομία για χάρη του ενώ ο μικρός θέλησε να γίνει καλλιτέχνης κι ο πατέρας του τον απείλησε να μπει στον στρατό να στρώσει χαρακτήρα. «Αυτός μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε, οι υπόλοιποι να κάνουν ό,τι ήθελε αυτός» (σελ. 127). Έτσι, ο Γιώργος τσακώνεται διαρκώς με τον πατέρα του, ποιες ήταν οι σχέσεις του όμως με τον αδελφό του; Τι θα κάνει από δω και πέρα αφού έμεινε μ’ έναν πατέρα που τον μισεί και μια μάνα που δεν αντέχει χωρίς χάπια;
Στο κείμενο συναντάμε καλοδουλεμένα αλλά εκτενή σκιαγραφήματα με άκρως ανθρώπινες σκηνές, χάρη στις οποίες για πρώτη φορά σε μυθιστόρημα ένιωσα ανάγλυφο τον πόνο της απώλειας και μάλιστα από διάφορους και διαφορετικούς χαρακτήρες, με ποικίλες αντιδράσεις και σκέψεις αλλά με την ίδια απελπισία. «Αναστέναξε βαριά, τόσο που από τα πνευμόνια της βγήκαν κομμάτια από την ψυχή της» (σελ. 272). Και δε βλέπουμε μόνο τους γονείς των δολοφονημένων παιδιών αλλά και τους συγγενείς των επόμενων θυμάτων, με τον πόνο να αυξάνεται, το «γιατί» να γιγαντώνεται και τη σταυροφορία του δολοφόνου να χάνει το νόημα και το δίκιο της μετά από τόσο αίμα και πίκρα. Εκεί είναι και η άλλη μου ένσταση, μιας και είτε τα επόμενα θύματα είτε τους δικούς τους ανθρώπους τους γνωρίζουμε από την αρχή της ζωής τους σε αναδρομικές αφηγήσεις κι αυτό με μπέρδεψε, μιας και ο ρόλος τους στην ιστορία εμφανίζεται αργότερα. Για παράδειγμα, ο κυρ Παντελής από τα Πετράλωνα, ένα ηλικιωμένο ρεμάλι, μεγαλωμένος σε κακοποιητικό περιβάλλον, δέρνει ακόμη τη γυναίκα του για το παραμικρό ενώ ο γιος του μπλέκει σε μπελάδες, ζουν σε άθλιες συνθήκες στο φτωχόσπιτό τους, εντελώς παραιτημένοι, χωρίς ελπίδα για κάτι καλύτερο. Ποιος είναι όμως αυτός ο άνδρας και τι σχέση έχει με τους φόνους; Με τον ίδιο τρόπο γνωρίζουμε κι άλλους συμπρωταγωνιστές ενώ ταυτόχρονα κλιμακώνεται η πλοκή και αυξάνεται η αγωνία για την ταυτότητα του δράστη.
Ο Ιάσονας Μανιάτης προσπαθεί να βρει την άκρη ενός πολύ μπλεγμένου κουβαριού, έχοντας να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα τον υπαστυνόμο Γιάννη Παπαδόπουλο, που τον τοποθέτησαν στο Ανθρωποκτονιών με άνωθεν εντολές και τον επικεφαλής του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής της ΓΑΔΑ, υποδιευθυντή Κοκκινάκη, με τη χαρακτηριστική κρητική προφορά, ο οποίος έχει την αγαπημένη συνήθεια να βάζει δύο ομάδες να δρουν ανταγωνιστικά σε σημαντικές υποθέσεις πιστεύοντας πως ο συναγωνισμός θέτει σε εγρήγορση, μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση τα πράγματα θα ξεφύγουν από τον έλεγχο. Αστυνόμοι και υπαστυνόμοι, αναλυτές και ιατροδικαστές, γραμματείς και προϊστάμενοι ρίχνονται σ’ έναν αγώνα δρόμου για τον εντοπισμό του ενόχου και ταυτόχρονα κάποιοι ψάχνουν να βρουν τρόπο να απομακρύνουν τον Μανιάτη από την υπόθεση, γιατί θα ανακαλύψει κάτι που δεν τους συμφέρει. Επομένως ποιος είναι ο ένοχος και τι θέλει να δείξει με το σχέδιό του και τις απάνθρωπες δολοφονίες; «Από τότε έγινα σκιά. Κι απόψε είμαι εδώ, κομμάτι της σκιάς» (σελ. 24). «Είμαι η Νύχτα, είμαι ο Έρεβος και ετοιμάζομαι να γεννήσω μια άθλια, κόκκινη Ημέρα…» (σελ. 27). Τι θέλει όμως να τονίσει με το μήνυμα «Καμία ειρήνη»;
Ο συγγραφέας στρέφει επιδέξια την προσοχή του αναγνώστη σε συγκεκριμένα μονοπάτια, μόνο και μόνο για να τα τινάξει όλα ευλογοφανώς και απόλυτα δικαιολογημένα από ένα αναπάντεχο σημείο και μετά. Μπορεί να μην έχουμε ιδιαίτερες εκπλήξεις ως προς την ταυτότητα του δράστη, όταν σκάει η βόμβα όμως με το κίνητρο και κυρίως με την αφορμή με την οποία ξεκινάνε όλα, έμεινα άφωνος και έδωσα τα εύσημα στον συγγραφέα, μιας και το ταξίδι ήταν μεγάλο και με πολλές διασπάσεις προσοχής, άξιζε όμως να διαβαστεί γι’ αυτό το σημείο (και όχι μόνο)! Από κεφάλαιο σε κεφάλαιο γνώριζα όλο και περισσότερο τους πρωταγωνιστές και τους δευτερεύοντες χαρακτήρες, των οποίων οι ζωές διακόπτονταν ωμά, κυνικά, απροκάλυπτα, απότομα. Τη μια στιγμή γλεντάνε και τραγουδάνε ή γελάνε με τον συνομιλητή τους στο τηλέφωνο και την άλλη μια σφαίρα τους θρυμματίζει το κρανίο. «Μέχρι πριν από λίγο όλοι αυτοί ήταν άνθρωποι, ζούσαν, έτρεχαν, γελούσαν, ένιωθαν. Τώρα έχουν γίνει ευθείες μπλε γραμμές στο δικό μου τεφτέρι» (σελ. 140). Το κείμενο έχει και ενδιαφέρουσες παρομοιώσεις και μεταφορές: «Η βροχή έδειχνε αποφασισμένη να σπάσει τα νεύρα όλων εκείνη την ημέρα. Σταματούσε για λίγο, μάζευε δυνάμεις, ξεσπούσες έπειτα με δυνατές ριπές νερού» (σελ. 208). Μέσα σε όλη αυτήν την αναστάτωση, ο Μανιάτης ξεκινάει σχέση με τη Λυδία Γερακάρη, βοηθό σε δικηγορικό γραφείο, κάτι που τον ξαφνιάζει ευχάριστα και τον κάνει να αναρωτηθεί μήπως επιτέλους τα επερχόμενα Χριστούγεννα να είναι η πρώτη φορά που δε θα είναι μίζερα, που θα έχει κάποιον στο πλάι του. Συνηθισμένος με εφήμερες και επιφανειακές σχέσεις και απόμακρος, τώρα καλοδέχτηκε με ευφορία αυτήν την οικειότητα και του αρέσει που κάποια τον σκέφτεται. Μόνο που οι φρενήρεις ρυθμοί και ο κίνδυνος της υπόθεσης θα φέρουν τη Λυδία αντιμέτωπη με την πραγματικότητα, μιας και ο Μανιάτης εξαφανίζεται συχνά λόγω της ιστορίας με τον δολοφόνο, επομένως θα κρατηθεί δίπλα του ή θα τον παρατήσει; Κάπου εμφανίζεται και ο μυστηριώδης κύριος Αδαμόπουλος του πρώτου βιβλίου της σειράς, που πλέον επέστρεψε στο σπίτι και στη δουλειά του και ζητάει από τον Μανιάτη να πάψουν να τον έχουν υπό παρακολούθηση. Ο αστυνόμος δεν έχει πειστεί ακόμη, δεν έχει ξεχάσει το παρελθόν τους, δε θα σταματήσει να τον έχει στον νου του.
Το «Καμιά ειρήνη» είναι ένα πανέξυπνο, καλογραμμένο και ευρηματικό αστυνομικό μυθιστόρημα, πολυεπίπεδο, ανατρεπτικό και γεμάτο μικρά και μεγάλα σκοτεινά μυστικά. Πυκνογραμμένο, με ποικιλία εκφραστικών και αφηγηματικών μέσων, σκορπάει αναπάντητα ερωτηματικά που απαντώνται και δίνουν τη θέση τους σε άλλα, φωτίζει τα γεγονότα όπως θέλει ο συγγραφέας και ζωντανεύει ενδιαφέροντες ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Η πλοκή ξεδιπλώνεται σταδιακά, με τις λεπτομέρειες να βγαίνουν στο φως όταν πρέπει (ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές, πώς αλληλοεπιδρούν, ποιος είναι ο ρόλος τους στο βιβλίο κλπ.), κάτι που γεμίζει αγωνία τον αναγνώστη και αναρωτιέται η τάδε σκηνή ή το δείνα συμβάν πόσο άμεση σχέση έχουν με την κεντρική πλοκή, πώς θα συνδεθεί μαζί της και πού θα οδηγήσουν οι εξελίξεις. Μεγάλα και χορταστικά κεφάλαια, με παραστατικές λεπτομέρειες και πλούσιο λεξιλόγιο, κάθε ένα από αυτά και μια κινηματογραφική σεκάνς, με περιγραφές που ίσως πλατειάζουν σε κάποια σημεία αλλά τις θεωρώ άκρως απαραίτητες για την καλύτερη ατμόσφαιρα. Ένα δυνατό, αν και αργό σε κάποια σημεία, μυθιστόρημα, κινηματογραφικά γραμμένο, με περισσότερα απ’ όσα ίσως θα έπρεπε ψυχογραφήματα και με ποικιλίες ύφους που το βαραίνουν και ίσως κουρά��ουν. «Καμιά φορά έχει κόστος βαρύ η διαφύλαξη της ειρήνης» (σελ. 409). Στο κάτω κάτω: «Καμιά ειρήνη αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη» αλλά κι αν παρέμβει η αυτοδικία τι θα αφήσει πίσω της εκτός από πένθος και πόνο; Λυτρώνεται ο δράστης, εξισορροπείται η έννοια της τάξης, επιστρέφει ο νεκρός;
Πρώτη δημοσίευση στο site https://www.vivliokritikes.com/%ce%ba...
Η δεύτερη υπόθεση του αστυνόμου Μανιάτη είναι ένα πυκνογραμμένο κείμενο γεμάτο εκτενή ψυχογραφήματα, ανατριχιαστικές περιγραφές, ανατροπές και άφθονο, διάχυτο πόνο. Ένας άγνωστος ξεκινάει μια σειρά δολοφονιών που πονοκεφαλιάζουν την Αστυνομία, πανικοβάλλουν τους αξιωματικούς της και μπερδεύουν τους εμπλεκόμενους. Τι κοινό έχουν τα θύματα μεταξύ τους; Πώς τα επιλέγει ο δολοφόνος; Αφήνει μηνύματα πίσω του; Τι θέλει να δείξει στον κόσμο; Τι συνέβη στο παρελθόν του και τώρα αρχίζει να εξοντώνει ανθρώπους χωρίς φαινομενικά κάποια σύνδεση μεταξύ τους; Ο συγγραφέας αυτήν τη φορά πειραματίστηκε αρκετά με τη γραφή του, ρίχνοντας ποικίλες μορφές αφήγησης στο κείμενο, βαραίνοντάς το όμως. Έχουμε κυρίως την τριτοπρόσωπη αφήγηση, στην οποία παρεμβάλλονται κοφτές προτάσεις χωρίς ρήματα που υποδηλώνουν την ψυχική διάθεση του υποκειμένου της πρότασης («Η κυρία Αντωνία, κούραση από το ξενύχτι, φρόντιζε να γίνουν όλα όπως έπρεπε») κι αυτό θα ήταν καλοδεχούμενο αν δεν ήταν σχεδόν πανταχού παρόν. Παράλληλα, έχουμε τον δολοφόνο που απευθύνεται σε ένα αγαπημένο του άτομο και μιλάει σε β΄ ενικό πρόσωπο, δημιουργώντας μια εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα στα δικά του κεφάλαια. Οι διάλογοι είναι κοφτοί, στακάτοι, οι περιγραφές άφθονες κι όλα αυτά δημιουργούν ένα ρεαλιστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσεται η δράση, η οποία κορυφώνεται όσο πλησιάζουμε στο τέλος και τα θύματα αυξάνονται.
Η ιστορία ξεκινάει, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, με τον γάμο της κόρης του Παναγιώτη Ιντζόγλου, Δέσποινας, με τον γιο του Νίκου Παπαδάκου, υπαστυνόμο Αλέξανδρο Παπαδάκο, κάτι που επισφραγίζει μια φιλία χρόνων ανάμεσα στους δύο άντρες, αξιωματικούς της ΓΑΔΑ, που κάποτε ήταν καλοί αστυνομικοί αλλά τώρα υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον στις ύποπτες δοσοληψίες τους. Πώς και γιατί αποφάσισαν να γίνει ο γάμος των παιδιών τους; Ως πού φτάνει ο βαθμός συνεργασίας τους; Τι επιχειρήσεις έχουν ανοίξει στους κόλπους της αστυνομίας και πόσο ειλικρινής είναι η μεταξύ τους σχέση; Ο Παναγιώτης Ιντζόγλου, του οποίου η μοναχοκόρη ήταν η λατρεία του, επιστρέφει τώρα σ’ ένα άδειο, σκοτεινό σπίτι. Όσα τον έδεναν με τη γυναίκα του δεν υπάρχουν πια, ο πόνος έχει γίνει μομφή, τα λάθη του παρελθόντος βγαίνουν στην επιφάνεια και τους στοιχειώνουν. Προσπαθεί να ξεσηκώσει τον άντρα της, να τον βγάλει στον δρόμο, να ψάξει να βρει τον φονιά κι ανασκαλεύει το μυστικό που της είχε εξομολογηθεί η κόρη της, κάτι που ο πατέρας δεν έπρεπε να μάθει ποτέ. Ταυτόχρονα, ο Νίκος Παπαδάκος, με γνωριμίες, άμετρη απληστία, που ακροβατεί στο όριο της παρανομίας, λυγίζει από τον χαμό του γιου του, δακρύζει, βουβαίνεται, αδειάζει, κι εκεί που πήγα να τον συμπαθήσω και να του συμπαρασταθώ, παραδέχεται «Μου πήραν τον καλύτερο… μου άφησαν τον λειψό»! Ναι, ο μεγάλος του γιος τον ακολουθούσε παντού, μπήκε και στην αστυνομία για χάρη του ενώ ο μικρός θέλησε να γίνει καλλιτέχνης κι ο πατέρας του τον απείλησε να μπει στον στρατό να στρώσει χαρακτήρα. «Αυτός μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε, οι υπόλοιποι να κάνουν ό,τι ήθελε αυτός» (σελ. 127). Έτσι, ο Γιώργος τσακώνεται διαρκώς με τον πατέρα του, ποιες ήταν οι σχέσεις του όμως με τον αδελφό του; Τι θα κάνει από δω και πέρα αφού έμεινε μ’ έναν πατέρα που τον μισεί και μια μάνα που δεν αντέχει χωρίς χάπια;
Στο κείμενο συναντάμε καλοδουλεμένα αλλά εκτενή σκιαγραφήματα με άκρως ανθρώπινες σκηνές, χάρη στις οποίες για πρώτη φορά σε μυθιστόρημα ένιωσα ανάγλυφο τον πόνο της απώλειας και μάλιστα από διάφορους και διαφορετικούς χαρακτήρες, με ποικίλες αντιδράσεις και σκέψεις αλλά με την ίδια απελπισία. «Αναστέναξε βαριά, τόσο που από τα πνευμόνια της βγήκαν κομμάτια από την ψυχή της» (σελ. 272). Και δε βλέπουμε μόνο τους γονείς των δολοφονημένων παιδιών αλλά και τους συγγενείς των επόμενων θυμάτων, με τον πόνο να αυξάνεται, το «γιατί» να γιγαντώνεται και τη σταυροφορία του δολοφόνου να χάνει το νόημα και το δίκιο της μετά από τόσο αίμα και πίκρα. Εκεί είναι και η άλλη μου ένσταση, μιας και είτε τα επόμενα θύματα είτε τους δικούς τους ανθρώπους τους γνωρίζουμε από την αρχή της ζωής τους σε αναδρομικές αφηγήσεις κι αυτό με μπέρδεψε, μιας και ο ρόλος τους στην ιστορία εμφανίζεται αργότερα. Για παράδειγμα, ο κυρ Παντελής από τα Πετράλωνα, ένα ηλικιωμένο ρεμάλι, μεγαλωμένος σε κακοποιητικό περιβάλλον, δέρνει ακόμη τη γυναίκα του για το παραμικρό ενώ ο γιος του μπλέκει σε μπελάδες, ζουν σε άθλιες συνθήκες στο φτωχόσπιτό τους, εντελώς παραιτημένοι, χωρίς ελπίδα για κάτι καλύτερο. Ποιος είναι όμως αυτός ο άνδρας και τι σχέση έχει με τους φόνους; Με τον ίδιο τρόπο γνωρίζουμε κι άλλους συμπρωταγωνιστές ενώ ταυτόχρονα κλιμακώνεται η πλοκή και αυξάνεται η αγωνία για την ταυτότητα του δράστη.
Ο Ιάσονας Μανιάτης προσπαθεί να βρει την άκρη ενός πολύ μπλεγμένου κουβαριού, έχοντας να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα τον υπαστυνόμο Γιάννη Παπαδόπουλο, που τον τοποθέτησαν στο Ανθρωποκτονιών με άνωθεν εντολές και τον επικεφαλής του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής της ΓΑΔΑ, υποδιευθυντή Κοκκινάκη, με τη χαρακτηριστική κρητική προφορά, ο οποίος έχει την αγαπημένη συνήθεια να βάζει δύο ομάδες να δρουν ανταγωνιστικά σε σημαντικές υποθέσεις πιστεύοντας πως ο συναγωνισμός θέτει σε εγρήγορση, μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση τα πράγματα θα ξεφύγουν από τον έλεγχο. Αστυνόμοι και υπαστυνόμοι, αναλυτές και ιατροδικαστές, γραμματείς και προϊστάμενοι ρίχνονται σ’ έναν αγώνα δρόμου για τον εντοπισμό του ενόχου και ταυτόχρονα κάποιοι ψάχνουν να βρουν τρόπο να απομακρύνουν τον Μανιάτη από την υπόθεση, γιατί θα ανακαλύψει κάτι που δεν τους συμφέρει. Επομένως ποιος είναι ο ένοχος και τι θέλει να δείξει με το σχέδιό του και τις απάνθρωπες δολοφονίες; «Από τότε έγινα σκιά. Κι απόψε είμαι εδώ, κομμάτι της σκιάς» (σελ. 24). «Είμαι η Νύχτα, είμαι ο Έρεβος και ετοιμάζομαι να γεννήσω μια άθλια, κόκκινη Ημέρα…» (σελ. 27). Τι θέλει όμως να τονίσει με το μήνυμα «Καμία ειρήνη»;
Ο συγγραφέας στρέφει επιδέξια την προσοχή του αναγνώστη σε συγκεκριμένα μονοπάτια, μόνο και μόνο για να τα τινάξει όλα ευλογοφανώς και απόλυτα δικαιολογημένα από ένα αναπάντεχο σημείο και μετά. Μπορεί να μην έχουμε ιδιαίτερες εκπλήξεις ως προς την ταυτότητα του δράστη, όταν σκάει η βόμβα όμως με το κίνητρο και κυρίως με την αφορμή με την οποία ξεκινάνε όλα, έμεινα άφωνος και έδωσα τα εύσημα στον συγγραφέα, μιας και το ταξίδι ήταν μεγάλο και με πολλές διασπάσεις προσοχής, άξιζε όμως να διαβαστεί γι’ αυτό το σημείο (και όχι μόνο)! Από κεφάλαιο σε κεφάλαιο γνώριζα όλο και περισσότερο τους πρωταγωνιστές και τους δευτερεύοντες χαρακτήρες, των οποίων οι ζωές διακόπτονταν ωμά, κυνικά, απροκάλυπτα, απότομα. Τη μια στιγμή γλεντάνε και τραγουδάνε ή γελάνε με τον συνομιλητή τους στο τηλέφωνο και την άλλη μια σφαίρα τους θρυμματίζει το κρανίο. «Μέχρι πριν από λίγο όλοι αυτοί ήταν άνθρωποι, ζούσαν, έτρεχαν, γελούσαν, ένιωθαν. Τώρα έχουν γίνει ευθείες μπλε γραμμές στο δικό μου τεφτέρι» (σελ. 140). Το κείμενο έχει και ενδιαφέρουσες παρομοιώσεις και μεταφορές: «Η βροχή έδειχνε αποφασισμένη να σπάσει τα νεύρα όλων εκείνη την ημέρα. Σταματούσε για λίγο, μάζευε δυνάμεις, ξεσπούσες έπειτα με δυνατές ριπές νερού» (σελ. 208). Μέσα σε όλη αυτήν την αναστάτωση, ο Μανιάτης ξεκινάει σχέση με τη Λυδία Γερακάρη, βοηθό σε δικηγορικό γραφείο, κάτι που τον ξαφνιάζει ευχάριστα και τον κάνει να αναρωτηθεί μήπως επιτέλους τα επερχόμενα Χριστούγεννα να είναι η πρώτη φορά που δε θα είναι μίζερα, που θα έχει κάποιον στο πλάι του. Συνηθισμένος με εφήμερες και επιφανειακές σχέσεις και απόμακρος, τώρα καλοδέχτηκε με ευφορία αυτήν την οικειότητα και του αρέσει που κάποια τον σκέφτεται. Μόνο που οι φρενήρεις ρυθμοί και ο κίνδυνος της υπόθεσης θα φέρουν τη Λυδία αντιμέτωπη με την πραγματικότητα, μιας και ο Μανιάτης εξαφανίζεται συχνά λόγω της ιστορίας με τον δολοφόνο, επομένως θα κρατηθεί δίπλα του ή θα τον παρατήσει; Κάπου εμφανίζεται και ο μυστηριώδης κύριος Αδαμόπουλος του πρώτου βιβλίου της σειράς, που πλέον επέστρεψε στο σπίτι και στη δουλειά του και ζητάει από τον Μανιάτη να πάψουν να τον έχουν υπό παρακολούθηση. Ο αστυνόμος δεν έχει πειστεί ακόμη, δεν έχει ξεχάσει το παρελθόν τους, δε θα σταματήσει να τον έχει στον νου του.
Το «Καμιά ειρήνη» είναι ένα πανέξυπνο, καλογραμμένο και ευρηματικό αστυνομικό μυθιστόρημα, πολυεπίπεδο, ανατρεπτικό και γεμάτο μικρά και μεγάλα σκοτεινά μυστικά. Πυκνογραμμένο, με ποικιλία εκφραστικών και αφηγηματικών μέσων, σκορπάει αναπάντητα ερωτηματικά που απαντώνται και δίνουν τη θέση τους σε άλλα, φωτίζει τα γεγονότα όπως θέλει ο συγγραφέας και ζωντανεύει ενδιαφέροντες ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Η πλοκή ξεδιπλώνεται σταδιακά, με τις λεπτομέρειες να βγαίνουν στο φως όταν πρέπει (ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές, πώς αλληλοεπιδρούν, ποιος είναι ο ρόλος τους στο βιβλίο κλπ.), κάτι που γεμίζει αγωνία τον αναγνώστη και αναρωτιέται η τάδε σκηνή ή το δείνα συμβάν πόσο άμεση σχέση έχουν με την κεντρική πλοκή, πώς θα συνδεθεί μαζί της και πού θα οδηγήσουν οι εξελίξεις. Μεγάλα και χορταστικά κεφάλαια, με παραστατικές λεπτομέρειες και πλούσιο λεξιλόγιο, κάθε ένα από αυτά και μια κινηματογραφική σεκάνς, με περιγραφές που ίσως πλατειάζουν σε κάποια σημεία αλλά τις θεωρώ άκρως απαραίτητες για την καλύτερη ατμόσφαιρα. Ένα δυνατό, αν και αργό σε κάποια σημεία, μυθιστόρημα, κινηματογραφικά γραμμένο, με περισσότερα απ’ όσα ίσως θα έπρεπε ψυχογραφήματα και με ποικιλίες ύφους που το βαραίνουν και ίσως κουρά��ουν. «Καμιά φορά έχει κόστος βαρύ η διαφύλαξη της ειρήνης» (σελ. 409). Στο κάτω κάτω: «Καμιά ειρήνη αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη» αλλά κι αν παρέμβει η αυτοδικία τι θα αφήσει πίσω της εκτός από πένθος και πόνο; Λυτρώνεται ο δράστης, εξισορροπείται η έννοια της τάξης, επιστρέφει ο νεκρός;
Πρώτη δημοσίευση στο site https://www.vivliokritikes.com/%ce%ba...
November 18, 2025
Εξαιρετικό όπως και το πρώτο βιβλίο της τριλογίας. Καλογραμμένο, με ένταση και δυνατή ιστορία. Στα μείον του για εμένα οι πολλοί ήρωες και δυστυχώς κάποιες στιγμές μπερδευόμουν. Ειναι και προσωπικό γούστο φυσικά. Παρόλα αυτά παραμένει εξαιρετικό.
October 27, 2025
Το βιβλίο Όμορφη πόλη – Καμία ειρήνη του Βαγγέλη Μαργιωρή, είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που ξεπερνά τα όρια του είδους. Ξεκινά με ένα σοκαριστικό έγκλημα και μετατρέπεται σε βουτιά στα σκοτάδια μιας πόλης που πίσω από τη βιτρίνα της κρύβει θυμό, ενοχές και μυστικά. Η γραφή είναι κινηματογραφική, σφιχτή, γεμάτη εικόνες και ρυθμό. Οι χαρακτήρες δεν είναι ήρωες, αλλά άνθρωποι φθαρτοί, με αντιφάσεις και πληγές. Είναι βιβλίο για όσους αγαπούν την αγωνία, αλλά και τη σκέψη πίσω από το μυστήριο. Ένα σκοτεινό, σκληρό και βαθιά ανθρώπινο αστυνομικό που σε κρατά μέχρι την τελευταία σελίδα.
November 25, 2024
Ξεκίνησα να το διαβάζω και από τις πρώτες κιόλας σελίδες μέσα από μια άγρια δολοφονία, μια ανείπωτη τραγωδία ήξερα ότι η ανάγνωση θα πάει καλά για το μυθιστόρημα αυτό. Το βιβλίο είναι το δεύτερο μιας τριλογίας, προσωπικά δεν έχω διαβάσει ακόμα το πρώτο αλλά δεν εμπόδισε κάπου την ανάγνωση το γεγονός αυτό.
Το βιβλίο έχει όλα τα καλά στοιχεία ενός αστυνομικού μυθιστορήματος. Ένας κατά συρροή δολοφόνος, άγριες δολοφονίες, τα θύματα πολλά, ανθρωποκυνηγητό και πόνος χωρίς τελειωμό. Τα συναισθήματα πολλά και έντονα. Ο συγγραφέας εστιάζει αρκετά στο κοινωνικό και ψυχολογικό κομμάτι. Η δράση, το μυστήριο και η αγωνία χτυπάνε κόκκινο.
Έχουμε να κάνουμε με ένα άκρως περιγραφικό και πολυεπίπεδο ανάγνωσμα. Σκοτεινό, κινηματογραφικό και ατμοσφαιρικό. Δεν δίνει τίποτα στο πιάτο ο συγγραφέας. Αντιθέτως πολλά τα ερωτήματα που θα δημιουργηθούν στον αναγνώστη. Ποιός ο δολοφόνος, ποιά τα κίνητρα, κατά πόσο συνδέονται οι δολοφονίες μεταξύ τους. Οι απαντήσεις θα έρθουν όλες στην ώρα τους σε αυτό το σύγχρονο αστυνομικό μυθιστόρημα που θα κάνει τις σελίδες να γυρνούν αβίαστα!
Το βιβλίο έχει όλα τα καλά στοιχεία ενός αστυνομικού μυθιστορήματος. Ένας κατά συρροή δολοφόνος, άγριες δολοφονίες, τα θύματα πολλά, ανθρωποκυνηγητό και πόνος χωρίς τελειωμό. Τα συναισθήματα πολλά και έντονα. Ο συγγραφέας εστιάζει αρκετά στο κοινωνικό και ψυχολογικό κομμάτι. Η δράση, το μυστήριο και η αγωνία χτυπάνε κόκκινο.
Έχουμε να κάνουμε με ένα άκρως περιγραφικό και πολυεπίπεδο ανάγνωσμα. Σκοτεινό, κινηματογραφικό και ατμοσφαιρικό. Δεν δίνει τίποτα στο πιάτο ο συγγραφέας. Αντιθέτως πολλά τα ερωτήματα που θα δημιουργηθούν στον αναγνώστη. Ποιός ο δολοφόνος, ποιά τα κίνητρα, κατά πόσο συνδέονται οι δολοφονίες μεταξύ τους. Οι απαντήσεις θα έρθουν όλες στην ώρα τους σε αυτό το σύγχρονο αστυνομικό μυθιστόρημα που θα κάνει τις σελίδες να γυρνούν αβίαστα!
September 18, 2024
Βαθμολογία 3.5/5
Πρώτη δημοσίευση εδώ: https://www.dominicamat.gr/2024/06/bl...
Πρώτα η Όμορφη πόλη μας οδήγησε μπροστά από ''Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα''. Το ταξίδι, όμως, δεν έλεγε να σταματήσει εκεί... Η φράση ''Καμία ειρήνη'' σαν άλλο σύνθημα σε τοίχο γραμμένο με έντονο χρώμα -όμοιο με εκείνο του αίματος- μας προ(σ)καλούσε σε μία ακόμη αναζήτηση της αλήθειας και του ενόχου/των ενόχων σε ένα διαρκές ανθρωποκυνηγητό μέσα στους σκοτεινούς δρόμους της πόλης που τα κατά τα τόπους φώτα διώχνουν ( ; ) μακρυά το όποιο έρεβος και κίνδυνο... Ναι, αυτή ήταν η πρωταρχική σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου ακούγοντας τον τίτλο του νέου αστυνομικού μυθιστορήματος του συγγραφέα Βαγγέλη Μαργιωρή, με τίτλο ''Καμία ειρήνη'' (Όμορφη πόλη) το οποίο αποτελεί τη συνέχεια του προηγούμενου βιβλίου του ''Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα" και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας. Άραγε, τί νέο θα συναντούσαμε μέσα στις σελίδες του;
''Μια απόφαση της στιγμής, ο δείκτης που πιέζει τη σκανδάλη, μια πεταλούδα που χτυπάει τα φτερά της, η τρύπα στο τζάμι. Οι αγώνες δρόμου ξεκινάνε πάντα με έναν πυροβολισμό… Κάποιοι ήξεραν, μερικοί θα μάθουν, άλλοι θα τρέχουν να βρουν τα γιατί. Δύο φίλοι και παλιοί συνάδελφοι της ΓΑΔΑ παντρεύουν τα παιδιά τους. Σε μια από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής τους ένα μοιραίο τηλεφώνημα οδηγεί στην ανείπωτη τραγωδία. Το νιόπαντρο ζευγάρι βρίσκεται άγρια δολοφονημένο στη σουίτα του ξενοδοχείου… Το δολοφονικό παραλήρημα που διατρέχει την πόλη θα προσπαθήσουν να ανακόψουν ο αστυνόμος Μανιάτης με τον υπαστυνόμο Παπαδόπουλο. Ανάλογα με την περίσταση, εκείνο που διαφέρει είναι το μέσο: τσεκούρι, νυστέρι, πιστόλι… Έτσι κι αλλιώς, η κατάληξη είναι ίδια. Αγώνας δρόμου χωρίς νικητή. Άλλωστε, ο τερματισμός δεν φέρνει καμία ειρήνη…" (Περίληψη οπισθοφύλλου)
Για να είμαι ειλικρινής, όταν ξανασυναντώ έναν/μία συγγραφέα μέσα από τη συνέχεια ενός προγενέστερου έργου του/της, νιώθω έναν υποσυνείδητο φόβο μην τυχόν και ξαναβρώ κάτι ήδη ειπωμένο. Ευτυχώς τόσο για μένα, όσο και για το υπόλοιπο αναγνωστικό κοινό, ο συγγραφέας επιλέγει να χαράξει μία άλλη πορεία μέσα από την παρούσα ιστορία. Άν και μεγάλο σε έκταση, το βιβλίο ξεκινάει με μία δυνατή σκηνή αρκετά ικανή να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μου για κάμποση ώρα. Τα κεφάλαια περνούν. Εμβαθύνουμε κι άλλο στην υπόθεση και σκεφτόμαστε το/τα πιθανό/α κίνητρο/α για τα όσα συμβαίνουν... Μέχρι εδώ όλα καλά και βατά μπορώ να πω. Δίχως να νιώθω την όποια συναισθηματική έξαρση κι αγωνία. Κι εκεί που άρχιζα να αναρωτιέμαι για το πού θα οδηγούμασταν, ο συγγραφέας, σταδιακά, ανοίγει τα φύλλα του και ρίχνει στο τραπέζι έναν έναν όλους τους κρυμμένους άσσους που έχει στα μανίκια του... Σημαδεμένη, ή μη, τράπουλα, τολμώ να πω ότι είχα μπει καλά στο χορό και θα χόρευα με μεγάλη θέληση!
Ο συγγραφέας έχει τον τρόπο του με τις λέξεις. Του το δίνω! Γνωρίζει καλά την ανθρώπινη ψυχολογία και παίζει με εκείνη, διαμορφώνοντας ρεαλιστικούς χαρακτήρες προσώπων με τα όποια θετικά/αρνητικά χαρακτηριστικά, πράξεις, σκέψεις, μυστικά, λάθη, πάθη, όνειρα κι όλα όσα συνδέονται με την ανθρώπινη φύση και τη μη συνειδητότητα της θνητότητάς μας που μας οδηγεί σε μονοπάτια από τα οποία δύσκολα μπορούμε να βρούμε την έξοδο διαφυγής και τα οποία φέρνουν, συνήθως, τις όποιες τραγικές συνέπειες τόσο για εμάς, όσο και για τους άλλους ανθρώπους γύρω μας...
Όπως προείπα το βιβλίο είναι αρκετά μεγάλο σε όγκο, παρ'όλ'αυτά, ο τρόπος που αποτυπώνονται οι σκέψεις του συγγραφέα πάνω στο χαρτί, το βοηθά ώστε να είναι άρτιο από άποψη δομής, αρκετά σφιχτοδεμένο, πλημμυρισμένο από περιγραφικές εικόνες και έντονα συναισθήματα, ακατάπαυστη δράση, αγωνία και μυστήριο, αλλά κυρίως με μία τάση του να δούμε μέσα από τα μάτια των προσώπων και κάθε φορά να ερχόμαστε μπροστά σε μία άλλη οπτική που ανοίγει ένα άλλο παράθυρο στην πλοκή, που μέχρι πριν λίγο δε γνωρίζαμε την ύπαρξή του και φέρνει την μία ανατροπή μετά την άλλη. Κι εμείς εκεί να προσπαθούμε να ισορροπήσουμε και να βρούμε τη λύση στο αίνιγμα, έχοντας στο πλάι μας τα πρόσωπα της ιστορίας. Μία ιστορία με βαθύ κοινωνικό υπόβαθρο και ζητήματα που πολλοί/ες προσπαθούν να κρατήσουν κρυμμένα πίσω από τις ερμητικά κλεισμένες πόρτες σπιτιών και γραφείων, μα και από τη συνείδησή τους... Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που πραγματικά αξίζει της προσοχής σας.
Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.
https://vivliovamon.blogspot.com/2024...
Πρώτη δημοσίευση εδώ: https://www.dominicamat.gr/2024/06/bl...
Πρώτα η Όμορφη πόλη μας οδήγησε μπροστά από ''Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα''. Το ταξίδι, όμως, δεν έλεγε να σταματήσει εκεί... Η φράση ''Καμία ειρήνη'' σαν άλλο σύνθημα σε τοίχο γραμμένο με έντονο χρώμα -όμοιο με εκείνο του αίματος- μας προ(σ)καλούσε σε μία ακόμη αναζήτηση της αλήθειας και του ενόχου/των ενόχων σε ένα διαρκές ανθρωποκυνηγητό μέσα στους σκοτεινούς δρόμους της πόλης που τα κατά τα τόπους φώτα διώχνουν ( ; ) μακρυά το όποιο έρεβος και κίνδυνο... Ναι, αυτή ήταν η πρωταρχική σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου ακούγοντας τον τίτλο του νέου αστυνομικού μυθιστορήματος του συγγραφέα Βαγγέλη Μαργιωρή, με τίτλο ''Καμία ειρήνη'' (Όμορφη πόλη) το οποίο αποτελεί τη συνέχεια του προηγούμενου βιβλίου του ''Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα" και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας. Άραγε, τί νέο θα συναντούσαμε μέσα στις σελίδες του;
''Μια απόφαση της στιγμής, ο δείκτης που πιέζει τη σκανδάλη, μια πεταλούδα που χτυπάει τα φτερά της, η τρύπα στο τζάμι. Οι αγώνες δρόμου ξεκινάνε πάντα με έναν πυροβολισμό… Κάποιοι ήξεραν, μερικοί θα μάθουν, άλλοι θα τρέχουν να βρουν τα γιατί. Δύο φίλοι και παλιοί συνάδελφοι της ΓΑΔΑ παντρεύουν τα παιδιά τους. Σε μια από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής τους ένα μοιραίο τηλεφώνημα οδηγεί στην ανείπωτη τραγωδία. Το νιόπαντρο ζευγάρι βρίσκεται άγρια δολοφονημένο στη σουίτα του ξενοδοχείου… Το δολοφονικό παραλήρημα που διατρέχει την πόλη θα προσπαθήσουν να ανακόψουν ο αστυνόμος Μανιάτης με τον υπαστυνόμο Παπαδόπουλο. Ανάλογα με την περίσταση, εκείνο που διαφέρει είναι το μέσο: τσεκούρι, νυστέρι, πιστόλι… Έτσι κι αλλιώς, η κατάληξη είναι ίδια. Αγώνας δρόμου χωρίς νικητή. Άλλωστε, ο τερματισμός δεν φέρνει καμία ειρήνη…" (Περίληψη οπισθοφύλλου)
Για να είμαι ειλικρινής, όταν ξανασυναντώ έναν/μία συγγραφέα μέσα από τη συνέχεια ενός προγενέστερου έργου του/της, νιώθω έναν υποσυνείδητο φόβο μην τυχόν και ξαναβρώ κάτι ήδη ειπωμένο. Ευτυχώς τόσο για μένα, όσο και για το υπόλοιπο αναγνωστικό κοινό, ο συγγραφέας επιλέγει να χαράξει μία άλλη πορεία μέσα από την παρούσα ιστορία. Άν και μεγάλο σε έκταση, το βιβλίο ξεκινάει με μία δυνατή σκηνή αρκετά ικανή να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μου για κάμποση ώρα. Τα κεφάλαια περνούν. Εμβαθύνουμε κι άλλο στην υπόθεση και σκεφτόμαστε το/τα πιθανό/α κίνητρο/α για τα όσα συμβαίνουν... Μέχρι εδώ όλα καλά και βατά μπορώ να πω. Δίχως να νιώθω την όποια συναισθηματική έξαρση κι αγωνία. Κι εκεί που άρχιζα να αναρωτιέμαι για το πού θα οδηγούμασταν, ο συγγραφέας, σταδιακά, ανοίγει τα φύλλα του και ρίχνει στο τραπέζι έναν έναν όλους τους κρυμμένους άσσους που έχει στα μανίκια του... Σημαδεμένη, ή μη, τράπουλα, τολμώ να πω ότι είχα μπει καλά στο χορό και θα χόρευα με μεγάλη θέληση!
Ο συγγραφέας έχει τον τρόπο του με τις λέξεις. Του το δίνω! Γνωρίζει καλά την ανθρώπινη ψυχολογία και παίζει με εκείνη, διαμορφώνοντας ρεαλιστικούς χαρακτήρες προσώπων με τα όποια θετικά/αρνητικά χαρακτηριστικά, πράξεις, σκέψεις, μυστικά, λάθη, πάθη, όνειρα κι όλα όσα συνδέονται με την ανθρώπινη φύση και τη μη συνειδητότητα της θνητότητάς μας που μας οδηγεί σε μονοπάτια από τα οποία δύσκολα μπορούμε να βρούμε την έξοδο διαφυγής και τα οποία φέρνουν, συνήθως, τις όποιες τραγικές συνέπειες τόσο για εμάς, όσο και για τους άλλους ανθρώπους γύρω μας...
Όπως προείπα το βιβλίο είναι αρκετά μεγάλο σε όγκο, παρ'όλ'αυτά, ο τρόπος που αποτυπώνονται οι σκέψεις του συγγραφέα πάνω στο χαρτί, το βοηθά ώστε να είναι άρτιο από άποψη δομής, αρκετά σφιχτοδεμένο, πλημμυρισμένο από περιγραφικές εικόνες και έντονα συναισθήματα, ακατάπαυστη δράση, αγωνία και μυστήριο, αλλά κυρίως με μία τάση του να δούμε μέσα από τα μάτια των προσώπων και κάθε φορά να ερχόμαστε μπροστά σε μία άλλη οπτική που ανοίγει ένα άλλο παράθυρο στην πλοκή, που μέχρι πριν λίγο δε γνωρίζαμε την ύπαρξή του και φέρνει την μία ανατροπή μετά την άλλη. Κι εμείς εκεί να προσπαθούμε να ισορροπήσουμε και να βρούμε τη λύση στο αίνιγμα, έχοντας στο πλάι μας τα πρόσωπα της ιστορίας. Μία ιστορία με βαθύ κοινωνικό υπόβαθρο και ζητήματα που πολλοί/ες προσπαθούν να κρατήσουν κρυμμένα πίσω από τις ερμητικά κλεισμένες πόρτες σπιτιών και γραφείων, μα και από τη συνείδησή τους... Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που πραγματικά αξίζει της προσοχής σας.
Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.
https://vivliovamon.blogspot.com/2024...
August 13, 2024
δεν είναι ανάγκη να σκοτώσει την μισή αστυνομική δύναμη της πόλης για να έχει ενδιαφέρων. Βρήκα κάπως αφύσικο να μιλάνε οι νεκροί.
Displaying 1 - 7 of 7 reviews