Florian Werner estudia en esta singular obra uno de los tabúes más poderosos de nuestra cultura y más arraigados en nuestro inconsciente: una sustancia que la humanidad genera todos los días a toneladas y de la que sin embargo tratamos de desprendernos cuanto antes y de la forma más radical y discreta posible; una sustancia cuyo control en la infancia determina nuestra educación y nuestro carácter adulto y que, cargada de fuertes connotaciones morales, utilizamos para denigrar, insultar y reírnos de lo divino y lo humano. Nos referimos, digámoslo sin más rodeos, a la mierda.
ґрунтовне дослідження на тему лайна в людському житті. Заінтригую вас твердженням, що у світі немає нічого справжнього крім лайна! І це таки схоже на правду. Попереджаю всіх любителів купити книгу через її провокативну назву: щоб зануритись в цей матеріал треба мати хоч невеликий базис в темі людськоі культури. Також не раджу її людям, що не стерплять назви розділу «Бог і Лайно») загалом раджу книгу всім, кому цікаво поглянути на себе самого з незвичного ракурсу, але …. Читати книгу дууууууже важко. Це істотний мінус
Muy valiente en tomar este tema de estudio, y buscarle todos los aspectos! Desde la religiosidad, la historia, la guerra, la creación intelectual y la psicología. Una gran cantidad de referencias a literatura y cine, y todo escrito sin ningún tapujo. Da un poco de retorcimiento estomacal, y buena parte la leí con cara de asco. Muy buen trabajo.
"Людська культура ґрунтується на лайні." Так починається дивна книга Флоріана Вернера. Вона дивна не тільки темою, а і кутами зору, під якими розглядає лайно автор. Беручись читати я й подумати не могла, що про таку табуйовану річ можна писати аж так цікаво з філософської та історичної точки зору. В усякому випадку, безліч цікавих фактів явно змусили мене задуматись.
Протягом багатьох століть в людському суспільстві існувало безліч табуйованих тем. Віра, людське тіло, інтимні відносини, насильство та інші резонансні проблеми лиш у минулому столітті увійшли в культурологічний спектр наукових досліджень. Сучасні читачі спокійно реагують на книги, які бентежили людей ще півстоліття назад, як наприклад «Історія еротизму» Жоржа Батая вперше видана у 1951 році (українською мовою видано у Видавництві Анетти Антоненко, 2021). А сьогодні уже нікого не дивує науково-популярне дослідження Лорі Мінц, викладачки психології сексуальності в Університеті Флориди, із кричущою та досить пікантною назвою – «Кінчай! Твоє право на задоволення» (Видавництво Книголав, 2020).
Однак, не всі проблеми навіть тепер стали «прийнятними» для широкого коло співрозмовників. Про деякі беззаперечні табу, дещо із соромом, тихенько мовчать в інтелектуальному товаристві. Вони досі залишаються непомітними та «глибоко під землею», як і сам об’єкт культурологічного дослідження, в буквальному розумінні цього речення. Адже мова піде про річ, так би мовити, досить звичну і щоденну: його величність Лайно.
«Власне, воно є найбуденнішим у світі, одначе разом зі словом, що його позначає, воно лишається обтяженим різноманітним табу. Перед лицем всіх цих амбівалентностей неминуче постає принципове запитання: що таке, власне, лайно?»
У Флоріана Вернера – німецького науковця, журналіста, музиканта та видавця, за майже два десятиліття вийшло декілька строкатих книг із вельми незвичайними темами. Тільки подумайте собі: культурна історія корови («Die Kuh: Leben, Werk und Wirkung», 2009), равликів («Schnecken», 2015) та мудрість інших тварин («Die Weisheit der Trottellumme: Was wir von Tieren lernen können», 2018), дослідження сором’язливості («Schüchtern: Bekenntnis zu einer unterschätzten Eigenschaft», 2012), зон відпочинку («Die Raststätte: Eine Liebeserklärung», 2021) та нетипові історії про 92 хімічні елементи («Helium und Katzengold», 2014), тощо. Проте, найвідомішою книгою автора залишається книга «Темна матерія. Лайно: історія лайна» (Dunkle Materie. Die Geschichte der Scheie), про «стосунки людства з темною матерією», тобто лайном, та його вплив на розвиток людської цивілізації.
Неочікуваний аналіз ролі лайна у житті людей: особисте життя, психологія, суспільство, релігія, література, мистецтво, політика. Про ставлення до цього продукту життєдіяльності серед людей на різних етапах особистого ровитку та історії суспільства.
Не завжди й не всюди лайно було табуйованим, в цій книзі чимало шокуючих відкриттів і сміху. Нічого непристойного в ній немає, та й лайно не є непристойним - це частина нас самих протягом усього нашого життя.
Florian Werner – Dunkle Materie: Die Geschichte der Scheiße In dieser ebenso unterhaltsamen wie scharfsinnigen Kulturgeschichte widmet sich Florian Werner dem einzigen Thema, das wirklich jeden von uns verbindet – ob Philosoph oder Windel-Logistiker. Ausgehend von Augustinus’ ernüchternder Feststellung, wir würden „zwischen Kot und Urin geboren“, entfaltet er ein Panorama, in dem das Badezimmer zum Schauplatz von Fragen nach Identität, Schönheit und gesellschaftlichem Anstand wird. Für einen Vater von drei Kindern liest sich dieses Buch fast wie eine therapeutische Intervention: Während man im Alltag häufig bis zum Ellenbogen in der „Grammatik des Ekels“ steckt und zwischen akuten Malheurs und ambitionierter Reinlichkeitserziehung die Nerven zusammenhält, liefert Werner den dringend benötigten intellektuellen Überbau. Er adelt das profane Fremdscheißen zur kulturgeschichtlichen Kategorie und zeigt mit eleganter Gelassenheit, dass unsere Zivilisation nicht trotz, sondern gerade wegen ihrer mühsam gebändigten Abgründe glänzt. Ein Muss für alle, die wissen, dass der Duft der großen weiten Welt oft nur eine dünne Windelschicht von der nackten, dunklen Realität entfernt ist.
Ciekawe czytadło, zdecydowanie pozytywnie mnie zaskoczyła ilość informacji o kupie z najróżniejszych dziedzin i zakątków literatury. W polskim wydaniu najlepszą częścią był język, który w przaśny sposób przybliżył temat fekaliów z różnych perspektyw (opus magnum tłumaczki). Co mnie jednak raziło - za dużo Freuda i poleganiu na Freudzie, nie muszę tłumaczyć dlaczego. Co za tym idzie, autor niejako doszukiwał się potwierdzenia swoich hipotez tam, gdzie ich nie było, tj. „szukał dziury w całym”. Nie było to potrzebne; może książka byłaby krótsza, ale z jakim zyskiem! Zdecydowanie dobry dodatek do łazienkowej biblioteki.
Ця книжка саме про те, про що ви подумали. Її зміст відповідає тематиці (у хорошому сенсі). Автор розповідає про те, як ця матерія використовується у мистецтві та масовій культурі, яку роль відіграла в релігії та політиці тощо.
В цілому, якби автор обмежився дослідженням літературних джерел, цього було б більш ніж достатньо для огляду теми. Але постійні відсилки до сумнівного фройдизму та згадування фізіогноміки для підтвердження своїх суджень, це те ще лайно.
Drie boeken over stront achter elkaar lezen is misschien wat veel. De derde keer dat de Cloaca Maxima voor het voetlicht gehaald wordt, bestaat de neiging om de aandacht te laten verslappen. Toch zijn de boeken van Dekkers, Waltner-Toews en Werner verschillend genoeg om het leuk te houden. Dat heeft ongetwijfeld te maken met de taalgebieden van de heren, maar vooral ook met het gekozen perspectief. Waar Waltner-Toews niet bang was om zijn handen vuil te maken, benaderd Florian Werner de stront vooral filosofisch. Dat heeft tot gevolg dat het bullshitgehalte een stuk hoger is dan bij de wat meer wetenschappelijke werken. Zeker als de anale fixaties van Freud de bladzijden bevuilen. Het hoofdstuk over religie heeft Clismo maar helemaal overgeslagen. En na de bladzijdenlang doorwalmende link tussen weerzin tegen poep en angst voor de dood had hij even de neiging sein Arsch mit das restant des Buches zu wischen. Daar tegenover staan allerlei interessante observaties, mooie voorbeelden uit o.a. de kunstwereld en volop grappige passages. Werner eindigt mooi met de vergelijking tussen boeken en stront en maakt uiteindelijk ook de lezer deelgenoot van het verteringsproces van de schrijver. En lezen in het Duits viel enorm mee.
Podobno najwięcej o celebrytach można dowiedzieć się, przegrzebując ich śmieci. Słyszałem nawet, że są ludzie, którzy dostają pieniądze za to, że dzień w dzień przeglądają ich puste kubki po jogurcie, brudne chusteczki higieniczne i butelki po piwie, w poszukiwaniu prawdy na temat życia pięknych, zdolnych i bogatych tego świata. Śmieci to dobry trop, ale prawdziwym nośnikiem sensu, autentyczności i wiedzy tajemnej jest gówno. Przynajmniej tak zdaje się twierdzić Florian Werner, autor Ciemnej materii. Historii gówna. Czytaj więcej na Dzienniku Opinii Krytyki Politycznej.
Divertido e interesante ensayo que aborda el tema de la mierda desde los aspectos eróticos, religiosos, antropológicos, artísticos, cómicos, históricos, económicos, et al. Al autor no se le fue una. Recomendable y ágil en su lectura.