What do you think?
Rate this book
Houston, Houston, ens rebeu?
Tres astronautes viatgen a bord de la Sunbird quan una tempesta solar malmet el casc i els llança a la foscor de l’espai. Són rescatats per la Gloria, una nau espacial pilotada per un grup de dones astronautes. A bord, són informats que es troben, aproximadament, tres-cents anys en el futur.
A poc a poc ens assabentem que la Terra va patir un cataclisme global devastador; una plaga que va arrasar la població masculina i la va reduir a zero en pocs anys. El nou món, format únicament per dones, es reprodueix mitjançant el clonatge. Sota una aparent pau, els tripulants de la Sunbird descobriran que potser no tenen lloc en aquesta nova societat.
A poc a poc ens assabentem que la Terra va patir un cataclisme global devastador; una plaga que va arrasar la població masculina i la va reduir a zero en pocs anys. El nou món, format únicament per dones, es reprodueix mitjançant el clonatge. Sota una aparent pau, els tripulants de la Sunbird descobriran que potser no tenen lloc en aquesta nova societat.
144 pages, Paperback
First published January 1, 1976
13 people are currently reading
2642 people want to read
About the author
James Tiptree Jr.
244 books588 followers"James Tiptree Jr." was born Alice Bradley in Chicago in 1915. Her mother was the writer Mary Hastings Bradley; her father, Herbert, was a lawyer and explorer. Throughout her childhood she traveled with her parents, mostly to Africa, but also to India and Southeast Asia. Her early work was as an artist and art critic. During World War II she enlisted in the Army and became the first American female photointelligence officer. In Germany after the war, she met and married her commanding officer, Huntington D. Sheldon. In the early 1950s, both Sheldons joined the then-new CIA; he made it his career, but she resigned in 1955, went back to college, and earned a Ph.D. in experimental psychology.
At about this same time, Alli Sheldon started writing science fiction. She wrote four stories and sent them off to four different science fiction magazines. She did not want to publish under her real name, because of her CIA and academic ties, and she intended to use a new pseudonym for each group of stories until some sold. They started selling immediately, and only the first pseudonym—"Tiptree" from a jar of jelly, "James" because she felt editors would be more receptive to a male writer, and "Jr." for fun—was needed. (A second pseudonym, "Raccoona Sheldon," came along later, so she could have a female persona.)
Tiptree quickly became one of the most respected writers in the field, winning the Hugo Award for The Girl Who was Plugged In and Houston, Houston, Do You Read?, and the Nebula Award for "Love is the Plan, the Plan is Death" and Houston, Houston. Raccoona won the Nebula for "The Screwfly Solution," and Tiptree won the World Fantasy Award for the collection Tales from the Quintana Roo.
The Tiptree fiction reflects Alli Sheldon's interests and concerns throughout her life: the alien among us (a role she portrayed in her childhood travels), the health of the planet, the quality of perception, the role of women, love, death, and humanity's place in a vast, cold universe. The Otherwise Award (formerly the Tiptree Award) has celebrated science fiction that "expands and explores gender roles" since 1991.
Alice Sheldon died in 1987 by her own hand. Writing in her first book about the suicide of Hart Crane, she said succinctly: "Poets extrapolate."
Julie Phillips wrote her biography, James Tiptree, Jr.: The Double Life of Alice B. Sheldon
At about this same time, Alli Sheldon started writing science fiction. She wrote four stories and sent them off to four different science fiction magazines. She did not want to publish under her real name, because of her CIA and academic ties, and she intended to use a new pseudonym for each group of stories until some sold. They started selling immediately, and only the first pseudonym—"Tiptree" from a jar of jelly, "James" because she felt editors would be more receptive to a male writer, and "Jr." for fun—was needed. (A second pseudonym, "Raccoona Sheldon," came along later, so she could have a female persona.)
Tiptree quickly became one of the most respected writers in the field, winning the Hugo Award for The Girl Who was Plugged In and Houston, Houston, Do You Read?, and the Nebula Award for "Love is the Plan, the Plan is Death" and Houston, Houston. Raccoona won the Nebula for "The Screwfly Solution," and Tiptree won the World Fantasy Award for the collection Tales from the Quintana Roo.
The Tiptree fiction reflects Alli Sheldon's interests and concerns throughout her life: the alien among us (a role she portrayed in her childhood travels), the health of the planet, the quality of perception, the role of women, love, death, and humanity's place in a vast, cold universe. The Otherwise Award (formerly the Tiptree Award) has celebrated science fiction that "expands and explores gender roles" since 1991.
Alice Sheldon died in 1987 by her own hand. Writing in her first book about the suicide of Hart Crane, she said succinctly: "Poets extrapolate."
Julie Phillips wrote her biography, James Tiptree, Jr.: The Double Life of Alice B. Sheldon
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 212 reviews
May 22, 2021
Bayılıyorum bu kadına. Evet, kadına. Yani James Tiptree Jr. mahlası ardındaki Alice Bradley Sheldon'a.
Uzaktan Kumandalı Kız ile ta o zamanlardan bugünün Instagram ve Influencer kültürünü tahmin etmiş, alaycı bir dille bizlere aktarmıştı. Şimdiyse arka kapağa bakılırsa feminist bir masal var karşımızda. Bence işler bu kadar basit değil.
89 sayfalık bu kısa romanı bazılarınız yarısında bırakabilir. Sıkılabilir. Böyle olmasını ön gördüğüm iki neden var:
1. Eserin fazlasıyla terimsel yapısı, türe aşina olmayan, yani hard science fiction ile yeterli zamanı geçirmemiş okurları yorabilir. (hard science fiction'ı 'katı bilimkurgu' diye çevirenler var. Ben hemfikir olamıyorum bir türlü :( )
2. Eserin son 20 sayfasına kadar konu bir bakıma sıradan. Hatta yer yer bir yere varıp varamayacağından endişe ettirecek düzeyde.
Peki bu kitabı neden okumalısınız?
- Sonu için. O sert sonu görmenizi çok isterim.
İthaki'nin BK Klasikleri altındaki bir diğer feminist ütopyası Kadınlar Ülkesi'nde ne eleştirdiysem bu kitapta o yok. Houston, Houston Duyuyor Musun, bence Kadınlar Ülkesi'nden birkaç gömlek üstte.
Tıpkı oradaki gibi 3 erkek başkarakterimiz var ve yine aynı şekilde, 3'ü de farklı tiplerde erkekleri temsil ediyorlar.
Temsilleri şöyle: esprili, flörtöz ve yakışıklı erkek; erkek evlatlarla çevrili dindar, otoriter erkek; ve beta erkek.
Alice Bradley Sheldon bu kitabında bence biraz da kendi yaşantısını anlatıyor. Yahu kadın hava kuvvetlerinde istihbaratçılık, CIA'de ajanlık yapmış. Erkek egemenliğinin dibini görmüş. Kitapta erkekler tarafından aktarılan tüm bakış açılarını biz zaten kadınlar olarak çok iyi biliyoruz, ama ben okurken şunu anladım ki bunlar bir o kadar yazarın kişisel deneyimlerini de kapsıyor. Eser burada benim için başka boyuta geçiyor.
Yazarın Kadınlar Ülkesi'nden çok daha iyi yaptığı bir başka şeyse o sert son. Böyle olmalıydı. Gerçekçi son tam olarak buydu benim için. Uyarıyorum, bazı okurlar okuduklarından çok rahatsız olacak ama eleştirmeden önce lütfen bir saniye durup düşünün. Gerçekten böyle olmasını siz de beklemiyor muydunuz? Bu hikaye gerçek olsa olacak olanlar tam olarak o sonda göreceklerimiz değil mi?
Yazarı bir kez daha Begüm Kovulmaz gibi harika bir çevirmen eşliğinde okumuş olmak ayrı bir mutluluk sebebi. Begüm Kovulmaz çevirilerini çok ama çok beğendiğim muazzam bir çevirmen. Elini attığı işler her zaman harika, ama ona gelen eserlerin kendisi de ayrı bir güzel. Böyle mi seçiyor, yoksa denk mi geliyor :)? Her ne oluyorsa öyle olmaya devam etsin.
Son olarak, eserde yarı örtük bir din eleştirisi de mevcut. Ben bu noktada Le Guin'in Dünyanın Kıyısında Dans'ta söylediği sözleri hatırladım: "Ahlak ataerkildir."
Uzaktan Kumandalı Kız ile ta o zamanlardan bugünün Instagram ve Influencer kültürünü tahmin etmiş, alaycı bir dille bizlere aktarmıştı. Şimdiyse arka kapağa bakılırsa feminist bir masal var karşımızda. Bence işler bu kadar basit değil.
89 sayfalık bu kısa romanı bazılarınız yarısında bırakabilir. Sıkılabilir. Böyle olmasını ön gördüğüm iki neden var:
1. Eserin fazlasıyla terimsel yapısı, türe aşina olmayan, yani hard science fiction ile yeterli zamanı geçirmemiş okurları yorabilir. (hard science fiction'ı 'katı bilimkurgu' diye çevirenler var. Ben hemfikir olamıyorum bir türlü :( )
2. Eserin son 20 sayfasına kadar konu bir bakıma sıradan. Hatta yer yer bir yere varıp varamayacağından endişe ettirecek düzeyde.
Peki bu kitabı neden okumalısınız?
- Sonu için. O sert sonu görmenizi çok isterim.
İthaki'nin BK Klasikleri altındaki bir diğer feminist ütopyası Kadınlar Ülkesi'nde ne eleştirdiysem bu kitapta o yok. Houston, Houston Duyuyor Musun, bence Kadınlar Ülkesi'nden birkaç gömlek üstte.
Tıpkı oradaki gibi 3 erkek başkarakterimiz var ve yine aynı şekilde, 3'ü de farklı tiplerde erkekleri temsil ediyorlar.
Temsilleri şöyle: esprili, flörtöz ve yakışıklı erkek; erkek evlatlarla çevrili dindar, otoriter erkek; ve beta erkek.
Alice Bradley Sheldon bu kitabında bence biraz da kendi yaşantısını anlatıyor. Yahu kadın hava kuvvetlerinde istihbaratçılık, CIA'de ajanlık yapmış. Erkek egemenliğinin dibini görmüş. Kitapta erkekler tarafından aktarılan tüm bakış açılarını biz zaten kadınlar olarak çok iyi biliyoruz, ama ben okurken şunu anladım ki bunlar bir o kadar yazarın kişisel deneyimlerini de kapsıyor. Eser burada benim için başka boyuta geçiyor.
Yazarın Kadınlar Ülkesi'nden çok daha iyi yaptığı bir başka şeyse o sert son. Böyle olmalıydı. Gerçekçi son tam olarak buydu benim için. Uyarıyorum, bazı okurlar okuduklarından çok rahatsız olacak ama eleştirmeden önce lütfen bir saniye durup düşünün. Gerçekten böyle olmasını siz de beklemiyor muydunuz? Bu hikaye gerçek olsa olacak olanlar tam olarak o sonda göreceklerimiz değil mi?
Yazarı bir kez daha Begüm Kovulmaz gibi harika bir çevirmen eşliğinde okumuş olmak ayrı bir mutluluk sebebi. Begüm Kovulmaz çevirilerini çok ama çok beğendiğim muazzam bir çevirmen. Elini attığı işler her zaman harika, ama ona gelen eserlerin kendisi de ayrı bir güzel. Böyle mi seçiyor, yoksa denk mi geliyor :)? Her ne oluyorsa öyle olmaya devam etsin.
Son olarak, eserde yarı örtük bir din eleştirisi de mevcut. Ben bu noktada Le Guin'in Dünyanın Kıyısında Dans'ta söylediği sözleri hatırladım: "Ahlak ataerkildir."
October 31, 2021
Çok ama çok iyi. Tiptree Jr.'ın yine İthaki'den yayınlanan diğer kitabı Uzaktan Kumandalı Kız'ı da sevmiş, özellikle zamanına göre ne kadar ileri görüşlü olduğunu görünce hayret etmiştim. "Houston, Houston Duyuyor Musun?" bu ileri görüşlülüğün tek eserlik bir şans olmadığını, yazarın gerçekten de hem hayal gücü hem de anlatım konusunda çok başarılı olduğunu kanıtlıyor.
Aslında epey kısa bir roman -novella?- HHDM. Dolayısıyla 80 sayfada karmaşık bir kurgu ya da derinleştirilmiş karakterler beklemek çok doğru olmaz bence. Onların da önemli olduğu eserler var tabi ama bu kadar kısa bir anlatıda benim bakacağım şey hikayenin arkasındaki fikir ve yazarın onu kısıtlı sayfada nasıl anlattığı olur genellikle. Tiptree Jr.'ın bu kitabı feminist bir ütopyaya dışarıdan, erkek başkarakterin gözünden bir bakış sunuyor. Bu karakterin yalnızca bu dünyaya değil, mürettabatın diğer iki erkek üyesine karşı olan düşüncelerini de okuyoruz. Bu üç erkek karakterin karikatürize olduğu aşikar. Ancak paragrafın başında da dediğim gibi böyle kısa bir eserde derdini anlatmak için oldukça mantıklı bir tercih olmuş bu.
Karakterin bulunduğu durum gereği birkaç farklı zaman diliminin eş zamanlı anlatılması güzel olmuş, hikayeye hareket katmış. Sonlara doğru biraz didaktikleşiyor ama bundan da rahatsız olmadım ben, hatta hoşuma dahi gitti. Hikaye hakkında çok fazla bilgi vermek istemiyorum, yine de kitabın sonunun umduğumdan çok daha vurucu ve etkileyici olduğunu söylemem lazım.
Begüm Kovulmaz'ın çevirisi harika. Umuyorum Tiptree Jr.'ın öykülerini de okuyabiliriz Türkçede. Bir de kitabın başlangıcındaki sunum yazısında Robert Silverberg'in Tiptree Jr.'ın maskülen bir dili olduğu için erkek olduğuna emin olduğunu söylemesi çok güldürdü beni. Silverberg'i de severim ama kendinden bu kadar emin atıp tutan bir erkek yazarın böyle bir konuda yanılması güzel olmuş.
Sonuç olarak muhteşem bir kitap Houston, Houston Duyuyor Musun?, yazarın diğer eseri gibi bu da mutlaka okunmalı.
Aslında epey kısa bir roman -novella?- HHDM. Dolayısıyla 80 sayfada karmaşık bir kurgu ya da derinleştirilmiş karakterler beklemek çok doğru olmaz bence. Onların da önemli olduğu eserler var tabi ama bu kadar kısa bir anlatıda benim bakacağım şey hikayenin arkasındaki fikir ve yazarın onu kısıtlı sayfada nasıl anlattığı olur genellikle. Tiptree Jr.'ın bu kitabı feminist bir ütopyaya dışarıdan, erkek başkarakterin gözünden bir bakış sunuyor. Bu karakterin yalnızca bu dünyaya değil, mürettabatın diğer iki erkek üyesine karşı olan düşüncelerini de okuyoruz. Bu üç erkek karakterin karikatürize olduğu aşikar. Ancak paragrafın başında da dediğim gibi böyle kısa bir eserde derdini anlatmak için oldukça mantıklı bir tercih olmuş bu.
Karakterin bulunduğu durum gereği birkaç farklı zaman diliminin eş zamanlı anlatılması güzel olmuş, hikayeye hareket katmış. Sonlara doğru biraz didaktikleşiyor ama bundan da rahatsız olmadım ben, hatta hoşuma dahi gitti. Hikaye hakkında çok fazla bilgi vermek istemiyorum, yine de kitabın sonunun umduğumdan çok daha vurucu ve etkileyici olduğunu söylemem lazım.
Begüm Kovulmaz'ın çevirisi harika. Umuyorum Tiptree Jr.'ın öykülerini de okuyabiliriz Türkçede. Bir de kitabın başlangıcındaki sunum yazısında Robert Silverberg'in Tiptree Jr.'ın maskülen bir dili olduğu için erkek olduğuna emin olduğunu söylemesi çok güldürdü beni. Silverberg'i de severim ama kendinden bu kadar emin atıp tutan bir erkek yazarın böyle bir konuda yanılması güzel olmuş.
Sonuç olarak muhteşem bir kitap Houston, Houston Duyuyor Musun?, yazarın diğer eseri gibi bu da mutlaka okunmalı.
October 1, 2013
I'm even more convinced that the English canon has been highly unfair to Tiptree by putting her in a little box called "feminist science fiction". It is accurate, alright, but facts sometimes obscure the truth. Being a devoted student of the restrictive, conservative canon, I never took up anything other than classic literature, and somehow, a few amazing recent SF movies compelled me to take it up for my 5-year long research sentence. I picked up SF because I didn't find anything else better than feminist cyberpunk that would sustain my interest for half-a-decade. So I got to someone called James Tiptree, Jr. who was in reality Alice Sheldon and had written some terrific works that were once praised for being "masculine" and are now read as "feminist".
This is only the second work by her that I've read, and I'm already in awe. I've never seen a woman (apart from C.L. Moore) to write so powerfully, employ elements of hard SF and/or cyberpunk and yet, without overt sentimentality, write something explicitly feminist, and still extremely relevant.
This novella won both the Hugo and the Nebula in late '70s. It is about three male astronauts who have embarked upon a circumsolar journey in their space shuttle, trying hard to make contact with their base in Houston. Houston does not reply, but they pick up, instead, strange transmissions with women talking to each other in Aussie accents. They soon realize that the voices are radio transmissions from another space shuttle, and the women tell them that the men have been flung off-course not only across space, but time as well, and that they've been floating in space since two centuries.
In a bid to go back to the Earth, or whatever is left of it now, they reluctantly board the women's shuttle. They soon realize, however, that an epidemic on Earth had wiped out almost its entire population, leaving the survivors sterile, and the population is now devoid of men. The women reproduced through cloning, and injected some women with testosterone for works that demanded greater physical strength. They had never seen a man.
While Bud, one of the astronauts dreams of fornicating with all the women he has suddenly chanced upon after two hundred years, Dave plans to bring back Christ, and with the Lord, the patriarchal system that shall once again, presumably, recreate Earth as it was and should have been, according to him. Lorimer, the only one who seems to see things the way they are, is too powerless to stop them. Or the women, who, he learns, have no intention of keeping the men alive.
While male writers of that era lauded Tiptree's works as fiction that "summed up men's experiences", her works are no longer read in that respect. It would require a reader to be blind not to pick up the feminist concerns that drive her stories and novellas. While in The Girl Who Was Plugged In/Screwtop she charts the female body through technology, in this novella, she examines the conservative male stereotypical wish of "conquest".
While Bud dreams of conquering women's bodies into submission by forcing himself upon one of the twin Judys, ecstatic at the baseless thoughts of women clamoring for him in a land where there were no males, Dave prepares to conquer the women by making them submissive to Christ, and through Christ, to men.
The males are easily disturbed, even before they aboard the women’s craft on account of the absence of references to men and institutions they supposed arose on account of the existence of men:
"You notice they never talk about their husbands?" Bud laughs. "I asked a couple of them what their husbands did and I swear they had to think. And they all have kids. Believe me, it's a swinging scene down there, even if old. Andy acts like he hasn't found out what it's for."
"Maybe they don't have families. You ever hear'em mention anybody getting married? That has to be the one thing on a chick's mind. Mark my words, there's been some changes made."
It even talks about the “ethics” of cloning – while Lorimer is aghast at the idea that none of the people he has seen after a space of two hundred years are “real” and yet they seem perfectly natural, real and different, one of the Judys, who had volunteered the information, extols the virtues of having multiple selves, as opposed to having only one.
"How do you know who you are? Or who anybody is? All alone, no sisters (clones) to share with! You don't know what you can do, or what would be interesting to try. All you poor singletons, you why, you just have to blunder along and die, all for nothing!" - the idea being that it must be so lonely for us not to realize the potentialities of our different selves, which Lorimer ruminates over as:
Bemused, Lorimer tries to think how it would be, hearing the voices of three hundred years of Orren Lorimers. Lorimers who were mathematicians or plumbers or artists or bums or criminals, maybe. The continuing exploration and completion of self. And a dozen living doubles; aged Lorimers, infant Lorimers. And other Lorimers' women and children . . . would he enjoy it or resent it? He doesn't know.
I was in splits at this idea – obviously, I’ve never thought of cloning that way – the only ‘good’ use of it in my mind up to now was resurrecting a dead loved one, only to realize s/he was the same only in body, not in mind. And a movie (The Island) gave me the ‘bad’ idea that I could clone myself and keep her in captivity and use her organs when mine failed – but I’m not going to do that. And I have no idea if, like Lorimer, I’d like to see a dozen Lit Bugs strolling around the city as pilots, beggars, gangsters, homemakers, assassins or schizophrenics.
All through the work, Lorimer, however, is the only one who seems sane. Unsuccessfully, he tries to get Bud off Judy and later maintains that the women were doing just fine by themselves when Dave calls them ‘lost children… who have ‘forgotten He who made them… and who, ‘for generations have lived in the darkness’.
Like Bud’s attempt to rape Judy, Dave’s rhetoric of "Women are not capable of running anything. You should know that, Lorimer. Look what they've done here, it's pathetic. Marking time, that's all. Poor souls." Dave sighs gravely. "It is not their fault. I recognize that. Nobody has given them any guidance for three hundred years. Like a chicken with its head off." is full of chilling implications. The comic, amusing, slightly sarcastic tone of the novella suddenly turns grim with the possibility of Bud and Dave taking over the two million women.
But the scene turns even grimmer with the until now reasonable Lorimer’s argument when the women kill Bud and Dave:
"They were good men," Lorimer repeats elegiacally. He knows he is speaking for it all, for Dave's Father, for Bud's manhood, for himself, for Cro-Magnon, for the dinosaurs too, maybe. "I'm a man. By god yes, I'm angry. I have a right. We gave you all this, we made it all. We built your precious civilization and your knowledge and comfort and medicines and your dreams. All of it. We protected you, we worked our balls off keeping you and your kids. It was hard. It was a fight, a bloody fight all the way. We're tough. We had to be, can't you understand? Can't you for Christ's sake understand that?"
"We're trying." Lady Blue sighs. "We are trying, Dr. Lorimer. Of course we enjoy your inventions and we do appreciate your evolutionary role. But you must see there's a problem. As I understand it, what you protected people from was largely other males, wasn't it? We've just had an extraordinary demonstration. You have brought history to life for us ……..But the fighting is long over. It ended when you did, I believe. We can hardly turn you loose on Earth,
and we simply have no facilities for people with your emotional problems"
What disturbs me here is the implication of the exchange. I’m uncomfortable with the idea that men are “essentially” violent, creating nuisance and domination wherever they go, while women are team-players, spreading peace whenever they are left alone. It is this particular thing that irks me more because I hadn’t expected it from Tiptree. I think it more as a result of Radical Feminism that was in vogue in the ‘70s when this work was published. Like Joanna Russ's The Female Man, which features a peaceful future Earth rechristened Whileaway that is men-free for 400 years, this story/novella too comes across as a bit misandrist. Which is as bad as being misogynist.
Apart from this one big issue I have from this short work, I found it hilarious, sarcastic and powerful in terms of narrative style. I am so much in love with this particular choice of words. Tiptree and Moore have adopted a peculiarly strong, sharp style that is so in sync with hard SF and satire. It is curt, unsentimental, undescriptive, wary of lengthy expositions and bare. I haven’t seen any female writer after them write so well – I do love Octavia Butler, Joanna Russ (only a bit), Linda Nagata and Melissa Scott – but none of them sting so hard.
In fact, they’re the female counterparts of Kurt Vonnegut and William Gibson. I don’t think I can make out who I’m reading without knowing it beforehand.
This is only the second work by her that I've read, and I'm already in awe. I've never seen a woman (apart from C.L. Moore) to write so powerfully, employ elements of hard SF and/or cyberpunk and yet, without overt sentimentality, write something explicitly feminist, and still extremely relevant.
This novella won both the Hugo and the Nebula in late '70s. It is about three male astronauts who have embarked upon a circumsolar journey in their space shuttle, trying hard to make contact with their base in Houston. Houston does not reply, but they pick up, instead, strange transmissions with women talking to each other in Aussie accents. They soon realize that the voices are radio transmissions from another space shuttle, and the women tell them that the men have been flung off-course not only across space, but time as well, and that they've been floating in space since two centuries.
In a bid to go back to the Earth, or whatever is left of it now, they reluctantly board the women's shuttle. They soon realize, however, that an epidemic on Earth had wiped out almost its entire population, leaving the survivors sterile, and the population is now devoid of men. The women reproduced through cloning, and injected some women with testosterone for works that demanded greater physical strength. They had never seen a man.
While Bud, one of the astronauts dreams of fornicating with all the women he has suddenly chanced upon after two hundred years, Dave plans to bring back Christ, and with the Lord, the patriarchal system that shall once again, presumably, recreate Earth as it was and should have been, according to him. Lorimer, the only one who seems to see things the way they are, is too powerless to stop them. Or the women, who, he learns, have no intention of keeping the men alive.
While male writers of that era lauded Tiptree's works as fiction that "summed up men's experiences", her works are no longer read in that respect. It would require a reader to be blind not to pick up the feminist concerns that drive her stories and novellas. While in The Girl Who Was Plugged In/Screwtop she charts the female body through technology, in this novella, she examines the conservative male stereotypical wish of "conquest".
While Bud dreams of conquering women's bodies into submission by forcing himself upon one of the twin Judys, ecstatic at the baseless thoughts of women clamoring for him in a land where there were no males, Dave prepares to conquer the women by making them submissive to Christ, and through Christ, to men.
The males are easily disturbed, even before they aboard the women’s craft on account of the absence of references to men and institutions they supposed arose on account of the existence of men:
"You notice they never talk about their husbands?" Bud laughs. "I asked a couple of them what their husbands did and I swear they had to think. And they all have kids. Believe me, it's a swinging scene down there, even if old. Andy acts like he hasn't found out what it's for."
"Maybe they don't have families. You ever hear'em mention anybody getting married? That has to be the one thing on a chick's mind. Mark my words, there's been some changes made."
It even talks about the “ethics” of cloning – while Lorimer is aghast at the idea that none of the people he has seen after a space of two hundred years are “real” and yet they seem perfectly natural, real and different, one of the Judys, who had volunteered the information, extols the virtues of having multiple selves, as opposed to having only one.
"How do you know who you are? Or who anybody is? All alone, no sisters (clones) to share with! You don't know what you can do, or what would be interesting to try. All you poor singletons, you why, you just have to blunder along and die, all for nothing!" - the idea being that it must be so lonely for us not to realize the potentialities of our different selves, which Lorimer ruminates over as:
Bemused, Lorimer tries to think how it would be, hearing the voices of three hundred years of Orren Lorimers. Lorimers who were mathematicians or plumbers or artists or bums or criminals, maybe. The continuing exploration and completion of self. And a dozen living doubles; aged Lorimers, infant Lorimers. And other Lorimers' women and children . . . would he enjoy it or resent it? He doesn't know.
I was in splits at this idea – obviously, I’ve never thought of cloning that way – the only ‘good’ use of it in my mind up to now was resurrecting a dead loved one, only to realize s/he was the same only in body, not in mind. And a movie (The Island) gave me the ‘bad’ idea that I could clone myself and keep her in captivity and use her organs when mine failed – but I’m not going to do that. And I have no idea if, like Lorimer, I’d like to see a dozen Lit Bugs strolling around the city as pilots, beggars, gangsters, homemakers, assassins or schizophrenics.
All through the work, Lorimer, however, is the only one who seems sane. Unsuccessfully, he tries to get Bud off Judy and later maintains that the women were doing just fine by themselves when Dave calls them ‘lost children… who have ‘forgotten He who made them… and who, ‘for generations have lived in the darkness’.
Like Bud’s attempt to rape Judy, Dave’s rhetoric of "Women are not capable of running anything. You should know that, Lorimer. Look what they've done here, it's pathetic. Marking time, that's all. Poor souls." Dave sighs gravely. "It is not their fault. I recognize that. Nobody has given them any guidance for three hundred years. Like a chicken with its head off." is full of chilling implications. The comic, amusing, slightly sarcastic tone of the novella suddenly turns grim with the possibility of Bud and Dave taking over the two million women.
But the scene turns even grimmer with the until now reasonable Lorimer’s argument when the women kill Bud and Dave:
"They were good men," Lorimer repeats elegiacally. He knows he is speaking for it all, for Dave's Father, for Bud's manhood, for himself, for Cro-Magnon, for the dinosaurs too, maybe. "I'm a man. By god yes, I'm angry. I have a right. We gave you all this, we made it all. We built your precious civilization and your knowledge and comfort and medicines and your dreams. All of it. We protected you, we worked our balls off keeping you and your kids. It was hard. It was a fight, a bloody fight all the way. We're tough. We had to be, can't you understand? Can't you for Christ's sake understand that?"
"We're trying." Lady Blue sighs. "We are trying, Dr. Lorimer. Of course we enjoy your inventions and we do appreciate your evolutionary role. But you must see there's a problem. As I understand it, what you protected people from was largely other males, wasn't it? We've just had an extraordinary demonstration. You have brought history to life for us ……..But the fighting is long over. It ended when you did, I believe. We can hardly turn you loose on Earth,
and we simply have no facilities for people with your emotional problems"
What disturbs me here is the implication of the exchange. I’m uncomfortable with the idea that men are “essentially” violent, creating nuisance and domination wherever they go, while women are team-players, spreading peace whenever they are left alone. It is this particular thing that irks me more because I hadn’t expected it from Tiptree. I think it more as a result of Radical Feminism that was in vogue in the ‘70s when this work was published. Like Joanna Russ's The Female Man, which features a peaceful future Earth rechristened Whileaway that is men-free for 400 years, this story/novella too comes across as a bit misandrist. Which is as bad as being misogynist.
Apart from this one big issue I have from this short work, I found it hilarious, sarcastic and powerful in terms of narrative style. I am so much in love with this particular choice of words. Tiptree and Moore have adopted a peculiarly strong, sharp style that is so in sync with hard SF and satire. It is curt, unsentimental, undescriptive, wary of lengthy expositions and bare. I haven’t seen any female writer after them write so well – I do love Octavia Butler, Joanna Russ (only a bit), Linda Nagata and Melissa Scott – but none of them sting so hard.
In fact, they’re the female counterparts of Kurt Vonnegut and William Gibson. I don’t think I can make out who I’m reading without knowing it beforehand.
September 3, 2025
hikâye, bir güneş patlaması sırasında zamanın dışına savrulan güneşkuşu adlı uzay gemisinin üç erkek mürettebatını merkezine alıyor: sakin ve dengeli dr. lorimer, dominant ve dindar kaptan dave ve tam anlamıyla maço bud. zaman çizelgesinden kopmuş bu üçlü, sonunda iletişime geçtikleri başka bir uzay gemisiyle karşılaşır ancak bu gemide yalnızca kadınlar var ve yalnızca kadınlardan oluşan bir dünya inşa etmişler. erkeklerin tarihte yok oluşunun ardından, klonlama teknolojisiyle sürdürülen bir toplumda yaşıyorlar. ve bu noktadan sonra hikâye heyecanlı bir hale geliyor!
tiptree, gerçek adıyla alice b. sheldon öyle başarılı psikolojik tahliller yapmış ki, erkeklerin kadınsız bir dünyayla karşılaştıklarında verdikleri tepkiler, bastırılmış öfke ve iktidar arzusu adeta sayfalardan taşıyor. kadınların kurduğu bu yeni toplumsa barışçıl, işbirliğine dayalı ve sürdürülebilir. ancak tiptree bunu ideal bir ütopya gibi sunmuyor. aksine, sanki erkekler olmasaydı ne olurdu sorusunun rahatsız edici ve bir o kadar da merak uyandırıcı bir cevabını veriyor.
feminist bilimkurgunun böylesine zeki bir örneğini okumak inanılmazdı!
tiptree, gerçek adıyla alice b. sheldon öyle başarılı psikolojik tahliller yapmış ki, erkeklerin kadınsız bir dünyayla karşılaştıklarında verdikleri tepkiler, bastırılmış öfke ve iktidar arzusu adeta sayfalardan taşıyor. kadınların kurduğu bu yeni toplumsa barışçıl, işbirliğine dayalı ve sürdürülebilir. ancak tiptree bunu ideal bir ütopya gibi sunmuyor. aksine, sanki erkekler olmasaydı ne olurdu sorusunun rahatsız edici ve bir o kadar da merak uyandırıcı bir cevabını veriyor.
feminist bilimkurgunun böylesine zeki bir örneğini okumak inanılmazdı!
November 29, 2017
Lulled me into a false sense of security and then hit me with decades of potent feminist rage over the terrible existence of men. Definitely a story of its time and its author, but I loved it.
July 19, 2021
Oldukça kısa ve bir o kadar etkileyici bir kitap. Son derece çarpıcı. Kitabı okuduktan sonra ister istemez üzerine düşünüyorsunuz. Erkekler, kadınlar... Cinsiyetlerin toplumsal rolleri. Kitap bir çok meseleye değinmiyor aslında, sadece ima ediyor. Belki bu kadar etkileyici olmasının sebebi de budur. yazar okurun hayal gücüne ve birikimine bırakıyor bir çok konuyu.
Oldukça beğendim hatta İthaki Bilimkurgu Klasikleri serisindeki en çok beğendiğim kitaplardan birisi oldu, kesinlikle ilk 5'imin arasında yerini aldı.
Kitap 1976 yılında yazılmış ancak okurken bunu hiç hissetmiyorsunuz, eskimişlik hissi kesinlikle yok. İşlediği konu ve hikaye yapısı bakımından son derece güncel bir eser.
Yazarın tam bir usta olduğu ve yaşadığı yılları aşan bir vizyon ile yazdığı fazlasıyla belli oluyor..
Oldukça beğendim hatta İthaki Bilimkurgu Klasikleri serisindeki en çok beğendiğim kitaplardan birisi oldu, kesinlikle ilk 5'imin arasında yerini aldı.
Kitap 1976 yılında yazılmış ancak okurken bunu hiç hissetmiyorsunuz, eskimişlik hissi kesinlikle yok. İşlediği konu ve hikaye yapısı bakımından son derece güncel bir eser.
Yazarın tam bir usta olduğu ve yaşadığı yılları aşan bir vizyon ile yazdığı fazlasıyla belli oluyor..
August 13, 2021
- Kendinize ne diyorsunuz? Kadınlar Dünyası mı? Kurtuluş mu? Amozonya mı?
+ Ne olacak, kendimize insan diyoruz.
+ Ne olacak, kendimize insan diyoruz.
September 19, 2021
Uzaktan Kumandalı Kız'ı hiç sevmeyen ben bunu yalayıp yuttum. Çok iyiydi. Yazarın diğer eserleri de eklenir umarım diziye.
"Bizim için tarihi canlandırdınız."
"Bizim için tarihi canlandırdınız."
February 28, 2023
Wow. Just wow.
Written in 1976 and winner of the Hugo, Nebula, and Locus awards, this novella still holds up fifty years later. At some point I was expecting Charlton Heston to show up, hairy chest exposed, and proclaim in a loud voice, "Let my men go, you damn, dirty women!" And the women float by in their polyester jumpsuits, smiling and taking video.
I was shocked by the profanity in this story, and I can only imagine how contemporary readers might have felt. I understand Tiptree's purpose here, and it definitely has the intended impact, decades later. Excellent story.
Written in 1976 and winner of the Hugo, Nebula, and Locus awards, this novella still holds up fifty years later. At some point I was expecting Charlton Heston to show up, hairy chest exposed, and proclaim in a loud voice, "Let my men go, you damn, dirty women!" And the women float by in their polyester jumpsuits, smiling and taking video.
I was shocked by the profanity in this story, and I can only imagine how contemporary readers might have felt. I understand Tiptree's purpose here, and it definitely has the intended impact, decades later. Excellent story.
September 16, 2021
Houston duymasan da olur
O kadar çok beğendim ki bu kitabı herkesin kafasına fırlatmak suretiyle zorla okutmak istiyorum. Hem bilim kurgu hem de toplumsal cinsiyet rolleri üzerine kitaplar okumayı seven beni, ikisini de birleştirerek kalbimden vurmuştur. Çok başarılı bir feminist ütopya ortaya çıkarmış James(!).
Olaylar üç erkek mürettebattan oluşan Güneşkuşu uzay gemisinin güneşin yörüngesinden uzaklaşarak Houston uzay üssünden haber alamamasıyla başlıyor. Bu haberleşme sürecinin sonunda ise kadınların mürettabatın çoğunluğunu oluşturduğu bir başka uzay gemisiyle karşılaşmasıyla devam ediyor.
Öncelikle bu üç erkek mürettabatımızın üçü de karakter olmaktan uzak belirli birer erkek “tip”lemesi. Geminin kaptanı olan Dave- hem yaşından, hem liderlik özelliklerinden hem de rütbesinden ötürü birinci “alfa”mız. Baba, otorite figüründe olduğu söylenilebilir ve kendisi aynı zamanda dindar. Bud - daha genç, gevşek hatta afedersiniz ama yavşak, kadınlar ve cinsellik üzerinden espri yaparak erkek oğlu errrkek olduğunu sık sık kanıtlayan ve hayvanlar aleminden farkı olmayan erkekler dünyasında “alfa” konumunu bu şekilde elinde tutan bir tip. Lorimer - küçüklüğünde yaşadığı travmadan ötürü kadınlardan korkan ve onlardan uzak duran, içe kapanık ve naif olduğu için ise “beta” konumunda varlığını sürdüren, alfalarımız tarafından iplenmeyen, sözü geçmeyen bir bilim insanı. Bu tiplerin hepsiyle bir okul ya da bir iş ortamında karşılaşmak her zaman için mümkün olduğundan yazar karakter değil tiplemelerle örmüş novellasını.
Peki bu bizim orman kaçkınları uzayda işlerin ters gittiğini, dünyanın pandemiyle birlikte yeni bir düzene geçtiğini ve bu düzende erkeklere yer olmadığını anlarsa ne yaparlar?
Tabiki de Dave “baba” konumunu sürdürmeye devam etmek ve tanrının kendisine verdiği yetkiye dayanarak kadınları “yola getirmeye” çalışır çünkü din ataerkildir arkadaşlar. Bud ise tabiki de altın “kamış”ını merkeze alan fanteziler üretir. Bud’ın mürettabattan bir kıza tecavüz girişiminde bulunması aslında kitabın merkezinde olan bir olay çünkü erkeklerin uzay gemisi ilk keşfedildiğinde merkez kadınları tecavüz konusunda dikkatli olmaları konusunda uyarmıştı ve oradan kalkıp günümüze geldiğimizde inanamadığım şey şu ki resmen koskoca bir dünya, bir sistem, şu an bizim içinde yaşadığımız ve kitaptan tamamen bağımsız olan bizim hayatlarımızın erkeğin “kamış”ı ve fiziksel gücü üzerine kurulmuş olması. Bu gerçeği bildiğim halde yazar bunu bir kere daha tokat olarak yüzüme çarptı.
Kitaptaki bir diğer dikkatimi çeken konu ise bizim “beta”mızın çocukluk travmasını, erkeklerin olmadığını öğrenince bir anda “hiçbir şeyin önemi yok” diyerek aşması. Wow, Carl Jung’dan terapi alsa bu kadar hızlı aşamazdı. Bu da bizi şu noktaya getiriyor bence, kadınlar önemsiz varlıklar oldukları için ne düşündüklerinin de bir önemi yok. Dolayısıyla bu travmanın da bir önemi yok çünkü ortalıkta fikri önemsenecek bir erkek oğlu erkek, altın kamışlı alfa yok. Yani görüyor musunuz? “Beta” konumunda yıllarca aşağılanmış naif ve sessiz bir erkek olsanız ve diğer erkeklerden yıllarca psikolojik baskı ve zulüm görseniz bile, kadınları yok saymak bir erkek için o kadar normal ki…
Son olarak ise Alice Bradley Sheldon’ın, James Tiptree Jr mahlasıyla bu novellayı yazmasına çünkü o dönemde bir kadının bilimkurgu yazmasının “alışılmadık” olduğuna değinmek istiyorum. Bir kadın olarak sesini duyurmanın her zaman zor olması alışıldık olsa da sesim bu kadar kuvvetli ve çarpıcı olması her zaman mümkün olmayabiliyor.
Okuyun, okutturun.
O kadar çok beğendim ki bu kitabı herkesin kafasına fırlatmak suretiyle zorla okutmak istiyorum. Hem bilim kurgu hem de toplumsal cinsiyet rolleri üzerine kitaplar okumayı seven beni, ikisini de birleştirerek kalbimden vurmuştur. Çok başarılı bir feminist ütopya ortaya çıkarmış James(!).
Olaylar üç erkek mürettebattan oluşan Güneşkuşu uzay gemisinin güneşin yörüngesinden uzaklaşarak Houston uzay üssünden haber alamamasıyla başlıyor. Bu haberleşme sürecinin sonunda ise kadınların mürettabatın çoğunluğunu oluşturduğu bir başka uzay gemisiyle karşılaşmasıyla devam ediyor.
Öncelikle bu üç erkek mürettabatımızın üçü de karakter olmaktan uzak belirli birer erkek “tip”lemesi. Geminin kaptanı olan Dave- hem yaşından, hem liderlik özelliklerinden hem de rütbesinden ötürü birinci “alfa”mız. Baba, otorite figüründe olduğu söylenilebilir ve kendisi aynı zamanda dindar. Bud - daha genç, gevşek hatta afedersiniz ama yavşak, kadınlar ve cinsellik üzerinden espri yaparak erkek oğlu errrkek olduğunu sık sık kanıtlayan ve hayvanlar aleminden farkı olmayan erkekler dünyasında “alfa” konumunu bu şekilde elinde tutan bir tip. Lorimer - küçüklüğünde yaşadığı travmadan ötürü kadınlardan korkan ve onlardan uzak duran, içe kapanık ve naif olduğu için ise “beta” konumunda varlığını sürdüren, alfalarımız tarafından iplenmeyen, sözü geçmeyen bir bilim insanı. Bu tiplerin hepsiyle bir okul ya da bir iş ortamında karşılaşmak her zaman için mümkün olduğundan yazar karakter değil tiplemelerle örmüş novellasını.
Peki bu bizim orman kaçkınları uzayda işlerin ters gittiğini, dünyanın pandemiyle birlikte yeni bir düzene geçtiğini ve bu düzende erkeklere yer olmadığını anlarsa ne yaparlar?
Tabiki de Dave “baba” konumunu sürdürmeye devam etmek ve tanrının kendisine verdiği yetkiye dayanarak kadınları “yola getirmeye” çalışır çünkü din ataerkildir arkadaşlar. Bud ise tabiki de altın “kamış”ını merkeze alan fanteziler üretir. Bud’ın mürettabattan bir kıza tecavüz girişiminde bulunması aslında kitabın merkezinde olan bir olay çünkü erkeklerin uzay gemisi ilk keşfedildiğinde merkez kadınları tecavüz konusunda dikkatli olmaları konusunda uyarmıştı ve oradan kalkıp günümüze geldiğimizde inanamadığım şey şu ki resmen koskoca bir dünya, bir sistem, şu an bizim içinde yaşadığımız ve kitaptan tamamen bağımsız olan bizim hayatlarımızın erkeğin “kamış”ı ve fiziksel gücü üzerine kurulmuş olması. Bu gerçeği bildiğim halde yazar bunu bir kere daha tokat olarak yüzüme çarptı.
Kitaptaki bir diğer dikkatimi çeken konu ise bizim “beta”mızın çocukluk travmasını, erkeklerin olmadığını öğrenince bir anda “hiçbir şeyin önemi yok” diyerek aşması. Wow, Carl Jung’dan terapi alsa bu kadar hızlı aşamazdı. Bu da bizi şu noktaya getiriyor bence, kadınlar önemsiz varlıklar oldukları için ne düşündüklerinin de bir önemi yok. Dolayısıyla bu travmanın da bir önemi yok çünkü ortalıkta fikri önemsenecek bir erkek oğlu erkek, altın kamışlı alfa yok. Yani görüyor musunuz? “Beta” konumunda yıllarca aşağılanmış naif ve sessiz bir erkek olsanız ve diğer erkeklerden yıllarca psikolojik baskı ve zulüm görseniz bile, kadınları yok saymak bir erkek için o kadar normal ki…
Son olarak ise Alice Bradley Sheldon’ın, James Tiptree Jr mahlasıyla bu novellayı yazmasına çünkü o dönemde bir kadının bilimkurgu yazmasının “alışılmadık” olduğuna değinmek istiyorum. Bir kadın olarak sesini duyurmanın her zaman zor olması alışıldık olsa da sesim bu kadar kuvvetli ve çarpıcı olması her zaman mümkün olmayabiliyor.
Okuyun, okutturun.
This entire review has been hidden because of spoilers.
September 6, 2023
Another interesting read from Tiptree. I really enjoyed the idea behind this story. She reminds me of a sci-fi version of jeanette winterson for some reason.
Dont get me wrong it has a rather warped element near the ending but great story and brilliant writting style. Good message and I will read more of her work for sure.
It is such a shame this lady has kind of slipped through the net and more people arent aware of her work. This is great sci-fi.
Dont get me wrong it has a rather warped element near the ending but great story and brilliant writting style. Good message and I will read more of her work for sure.
It is such a shame this lady has kind of slipped through the net and more people arent aware of her work. This is great sci-fi.
November 26, 2025
En el capítulo 5 solo quería que mataran al c@br#n de Bud y acabar la lectura de una vez.
No he conectado con la narración sintiéndome perdida constantemente. No me gusta como esta escrito ni he entendido el mensaje que quiere transmitir.
En su época creo que podría considerarse feminista pero con escenas machistas, misóginas y hasta homófogas solo he sentido aversión.
No he conectado con la narración sintiéndome perdida constantemente. No me gusta como esta escrito ni he entendido el mensaje que quiere transmitir.
En su época creo que podría considerarse feminista pero con escenas machistas, misóginas y hasta homófogas solo he sentido aversión.
June 16, 2012
Martha and I are doing a James Tiptree virtual book club, so in lieu of a review I'm just sticking the email I sent her behind the spoiler tag, so just ignore the parts where it seems like if I'm asking the imaginary omniscient reader if they've ever read Herland.
May 19, 2021
Harikaydı, ha-ri-ka!!!! Bu kadar az sayfayla bu kadar vurucu ve etkileyici bir bk novellası hiç okumamıştım.
May 14, 2016
This story is vile hate speech which claims that all men are rapists who can't stop themselves from raping women the moment they meet them, and the world is better off without them. It's obscene that it won the Hugo and the Nebula, obscene that Alice Sheldon published it pretending to be a man, and even more obscene that the Tiptree Award, for fiction about gender, is named after such a vicious sexist.
November 17, 2022
Başları biraz fazla uzatılmış ama son üçte-biri çok güzeldi. Önsözcü adamın kendini yazarın erkek olduğuna ikna edişi de ayrı eğlenceli. 😁
June 4, 2023
Pendant un long moment j’étais un peu perplexe et par certains points on ressent l’âge de ce court roman MAIS dans le dernier quart j’ai compris ce que l’autrice faisait et j’ai beaucoup aimé !
June 18, 2016
There's a lot in here that has not aged well. The discourse around gender has changed a lot, but I was still able to really appreciate what Tiptree/Sheldon was trying to accomplish here. There's a bit too much biological determinism for my liking, but the question of whether the concepts of "men" and "male" are redeemable is a compelling one. My takeaway as a cisgender man reading this is that there is hope, but not for us. Masculinity is a prison and in this story, Tiptree/Sheldon rejects the idea that it can be rehabilitated. I've thought as much for a while; so it goes.
As to the structure of the book, it took me a little bit to grasp what was happening regarding flashbacks and viewpoint shifts. Also, there's a lengthy sexual assault scene that made me hugely uncomfortable, but when I finished the novella I realized that its presence is integral to Tiptree/Sheldon's themes.
As to the structure of the book, it took me a little bit to grasp what was happening regarding flashbacks and viewpoint shifts. Also, there's a lengthy sexual assault scene that made me hugely uncomfortable, but when I finished the novella I realized that its presence is integral to Tiptree/Sheldon's themes.
![Profile Image for Ed [Redacted].](/_next/image?url=https%3A%2F%2Fi.gr-assets.com%2Fimages%2FS%2Fcompressed.photo.goodreads.com%2Fusers%2F1429513592i%2F3968676.jpg&w=128&q=75)
April 16, 2011
Tiptree was, in my opinion, a national treasure. She was at her best in the short form and this novella is one of her best works. Tiptree has written some of my favorite short stories (I was blown away by "Beam Us Home"). There is no way to really explain the plot without spoiling it so suffice to say it is funny and dark and grim all at once, everything I love in a story. Well plotted and written in an easy, readable style that almost lulls you into a state of calm while the grim reality is slowly, inexorably revealed. A first rate story by a first rate author.
October 22, 2024
Brillant space opera carregada de critica social al patriarcat des d’un punt de vista fresc i amb un context interessant que et deixa amb ganes de més.
September 6, 2021
ba-yıl-dım! hikaye çok özgün. dil basit. kısa ve sürükleyici bir anlatım. feminist bir bilim kurgu okumak isteyenler buraya!
April 6, 2025
Entre que no soy el mayor fan de la ciencia-ficción y que me cuesta leer novelas sin estructura de capítulos, creí que no iba a terminar este libro, aunque no tuviera más de 140 páginas.
2/3 del libro se centra en la parte más puramente espacial y se me hizo cuesta arriba. Sin embargo, la parte final me atrapó y me encantó ver como una autora de los años 70 imaginaba un futuro donde tres hombres descubren que en la Tierra ya solo existen las mujeres, pasando a jugar ellos un papel de absoluta indiferencia ante el resto de sociedad. Me hubiera gustado que la novela se recreara menos en la acción y más en esta última parte.
En resumen, creo que lo he sufrido más que disfrutado por un tema de poca afinidad hacia el género. Pero la última parte, sumado al contexto en el que fue escrito y los temas que trata, compensa por otro lado.
✨2,5
2/3 del libro se centra en la parte más puramente espacial y se me hizo cuesta arriba. Sin embargo, la parte final me atrapó y me encantó ver como una autora de los años 70 imaginaba un futuro donde tres hombres descubren que en la Tierra ya solo existen las mujeres, pasando a jugar ellos un papel de absoluta indiferencia ante el resto de sociedad. Me hubiera gustado que la novela se recreara menos en la acción y más en esta última parte.
En resumen, creo que lo he sufrido más que disfrutado por un tema de poca afinidad hacia el género. Pero la última parte, sumado al contexto en el que fue escrito y los temas que trata, compensa por otro lado.
✨2,5
March 2, 2025
Val, m'ha agradat tant com m'ha enfadat un dels personatges, o sigui, molt. En general, per algun motiu o altre, tota la tripulació del Sundance m'ha semblat una bandera roja amb potes però el fet de que representin el passat m'ha semblat molt interessant.
No he acabat d'entendre quan algun dels tripulants del Sundance parla de que el que passa o el que diu és a causa de la droga que se'ls hi ha subministrat perque no sóc conscient d'haver llegit en cap moment que se'ls hi submnistrés droga i els salts en el temps m'han semblat un pèl confusos, però segurament això sigui problema meu, els flashbacks sempre em costen de seguir si no queden ben delimitats.
No he acabat d'entendre quan algun dels tripulants del Sundance parla de que el que passa o el que diu és a causa de la droga que se'ls hi ha subministrat perque no sóc conscient d'haver llegit en cap moment que se'ls hi submnistrés droga i els salts en el temps m'han semblat un pèl confusos, però segurament això sigui problema meu, els flashbacks sempre em costen de seguir si no queden ben delimitats.
February 16, 2023
Müstear adla yazan, münzevi bir yazar Alice B Sheldon. Erkek ismi kullanan bir kadın. Kitapları her zaman kısa ve öz oluyor. Bunu şöyle anlatmış:
"Zırvalamaya, doldurmaya, anlamsız dolgu malzemesine, yanlışlığa karşı tetikteyim. Bazen öyle sıkıldım ki okurken, başkasına yapmak istemem aynısını. Elimden geldiğince."
Robert Silverberg bu kitaba bie önsöz yazmış. James Tiptree'nin gerçek kimliği halen bilinmezken onun hakkında tahminlerde bulunmuş. Erkek olduğundan ve kaleminin maskülenliğinden son derece emin. Bir takım argümanlarla bunu kanıtlıyor hatta. Alice Sheldon CIA'de bile görev almış bir insan. Kolay mı öyle kendini gizlemek istedikten sonra onun hakkında fikir yürütmek.
Yanılmış elbette. Erkek sanmış onu ancak bu gerçeği bilerek okuduğumdan mıdır nedir, kitabı okuduktan sonra Bud gibi erkek tiplemelerinin derinliksiz "hödükler" olduğunu görüp, bu kadar agresif bir erkek tiplemesi yazanın ancak bir kadın olacağı çok bariz geldi bana.
Eser oldukça yoğun, güzel, başarılı ve farklı bir distopik bilimkurgu. Cesur Yeni Dünya benzeri, bu türün ağa babası eserlere de sık sık gönderme yapılıyor. Okurken gerçekten büyük keyif aldım.
"Zırvalamaya, doldurmaya, anlamsız dolgu malzemesine, yanlışlığa karşı tetikteyim. Bazen öyle sıkıldım ki okurken, başkasına yapmak istemem aynısını. Elimden geldiğince."
Robert Silverberg bu kitaba bie önsöz yazmış. James Tiptree'nin gerçek kimliği halen bilinmezken onun hakkında tahminlerde bulunmuş. Erkek olduğundan ve kaleminin maskülenliğinden son derece emin. Bir takım argümanlarla bunu kanıtlıyor hatta. Alice Sheldon CIA'de bile görev almış bir insan. Kolay mı öyle kendini gizlemek istedikten sonra onun hakkında fikir yürütmek.
Yanılmış elbette. Erkek sanmış onu ancak bu gerçeği bilerek okuduğumdan mıdır nedir, kitabı okuduktan sonra Bud gibi erkek tiplemelerinin derinliksiz "hödükler" olduğunu görüp, bu kadar agresif bir erkek tiplemesi yazanın ancak bir kadın olacağı çok bariz geldi bana.
Eser oldukça yoğun, güzel, başarılı ve farklı bir distopik bilimkurgu. Cesur Yeni Dünya benzeri, bu türün ağa babası eserlere de sık sık gönderme yapılıyor. Okurken gerçekten büyük keyif aldım.
February 18, 2022
Bu kitaba üç mü dört mü yıldız versem karar veremedim. Çünkü tam anlamıyla arasındaydı benim için. Kitapta okuyucuyu cinsiyet rolleri üzerine baya düşündürüyor. Ama cinsiyete bağlı olarak iyilik-kötülük, yanlış-doğru olarak genelleme yapmak çok da gerçekçi değil. Ama büyük bir oranda denilenlere,aktarılanlara katılıyorum. Yazarın hayatına bakınca böyle bir açıdan nasıl yazdığını daha da iyi anlıyorsunuz. Yazarın diğer kitabı olan Uzaktan Kumandalı Kız eseri benim için daha iyiydi. Aslında bu kitabı elime geçtiğinde tam tersi olacak şekilde düşünüyordum.Kocaman yazalım Alice B.SHELDON'ın başka eserleride mutlaka okuyacağım.
January 23, 2022
4/5
Okurken bana Kadınlar Ülkesi’ni hatırlatan güzel bir bilimkurgu kitabıydı. Fakat Kadınlar Ülkesi benim için hala bir tık önde.
Bu kitap da kurgu itibari ile çok güzeldi. Kadın ve erkek rollerini toplumsal açıdan eleştiren güzel bir kitap olmuş ama kitabın sonlarına doğru öyle bir sahne vardı ki okurken midem ağzıma geldi bölüm bitsin diye dua ettim. O bölüm beni o kadar irite etti ki kitaba karşı pozitif duygu beslemekte zorlanıyorum. Yine de güzelim kurguyu sırf bu yüzden yerden yere vurmak istemem. Okuyun siz karar verin💁🏽♀️
Okurken bana Kadınlar Ülkesi’ni hatırlatan güzel bir bilimkurgu kitabıydı. Fakat Kadınlar Ülkesi benim için hala bir tık önde.
Bu kitap da kurgu itibari ile çok güzeldi. Kadın ve erkek rollerini toplumsal açıdan eleştiren güzel bir kitap olmuş ama kitabın sonlarına doğru öyle bir sahne vardı ki okurken midem ağzıma geldi bölüm bitsin diye dua ettim. O bölüm beni o kadar irite etti ki kitaba karşı pozitif duygu beslemekte zorlanıyorum. Yine de güzelim kurguyu sırf bu yüzden yerden yere vurmak istemem. Okuyun siz karar verin💁🏽♀️
October 12, 2021
Bilimkurguya giriş için harika bir kitap tercihi yapmışım gerçekten. İnanılmaz keyif alarak okudum. Yazarın diğer kitabını da okuyacağım en yakın zamanda
July 6, 2021
Puanım 4/5 (%76/100)
Her ne kadar başları biraz sıkıcı olsa da son kısımlar muazzamdı. Daha önce Uzaktan Kumandalı Kız'ı okumuştum ve genel olarak hoşuma gitmişti. Bu kadar kitap bana göre daha eğlenceli ve yazarın anlatmak istediklerini daha güzel bir şekilde anlatabildiği bir kitap gibi geldi. Kadın yazarların (özellikle bilim-kurgu ve fantastik) dikkate alınmadığı bir dönemde erkek ismi ile yazan Alice B. Sheldon en az Ursula Le Guin kadar başarılı bir yazar. Feminizm ve bilim-kurguyu çok güzel harmanlamış ve ortaya bu kitap çıkmış.
Kitap uzayda mahsur kalan 3 erkek astronotun gizemli bir sinyali takip edip ekibi tamamen kadınlardan oluşan bir uzay gemisi ile karşılaşmasını anlatıyor. Zaman yolculuğu, ütopya ve cinsiyet temalarının ağır olduğu bir kitap. Kitabın sonlarına doğru erkek ve kadın astronotların arasında geçen diyaloglar harikaydı. 3 erkek karakterin her birisinin farklı bir tipi temsil etmesi güzeldi ve benim kitapta en sevdiğim karakter de hikayeyi anlatan Dr. Lorimer oldu. Sheldon çok detay vermemiş olsa da bu yarattığı ütopya oldukça ilgi çekiciydi. Kitabı herkese tavsiye ediyorum FAKAT sonlardaki bazı kısımlar oldukça küfürlü ve açık seçik. Bunlardan rahatsız oluyorsanız pek ilginiz çekmeyebilir. Onun dışında gayet hoş ve tek oturuşta bitirebilecek bir kitap.
Her ne kadar başları biraz sıkıcı olsa da son kısımlar muazzamdı. Daha önce Uzaktan Kumandalı Kız'ı okumuştum ve genel olarak hoşuma gitmişti. Bu kadar kitap bana göre daha eğlenceli ve yazarın anlatmak istediklerini daha güzel bir şekilde anlatabildiği bir kitap gibi geldi. Kadın yazarların (özellikle bilim-kurgu ve fantastik) dikkate alınmadığı bir dönemde erkek ismi ile yazan Alice B. Sheldon en az Ursula Le Guin kadar başarılı bir yazar. Feminizm ve bilim-kurguyu çok güzel harmanlamış ve ortaya bu kitap çıkmış.
Kitap uzayda mahsur kalan 3 erkek astronotun gizemli bir sinyali takip edip ekibi tamamen kadınlardan oluşan bir uzay gemisi ile karşılaşmasını anlatıyor. Zaman yolculuğu, ütopya ve cinsiyet temalarının ağır olduğu bir kitap. Kitabın sonlarına doğru erkek ve kadın astronotların arasında geçen diyaloglar harikaydı. 3 erkek karakterin her birisinin farklı bir tipi temsil etmesi güzeldi ve benim kitapta en sevdiğim karakter de hikayeyi anlatan Dr. Lorimer oldu. Sheldon çok detay vermemiş olsa da bu yarattığı ütopya oldukça ilgi çekiciydi. Kitabı herkese tavsiye ediyorum FAKAT sonlardaki bazı kısımlar oldukça küfürlü ve açık seçik. Bunlardan rahatsız oluyorsanız pek ilginiz çekmeyebilir. Onun dışında gayet hoş ve tek oturuşta bitirebilecek bir kitap.
October 21, 2025
P...p...però Alice jo també vull formar part de la utopia lèsbica ;(
June 13, 2021
ben bu yazarın kalemine gerçekten bayılıyorum. o kadar güzel bir hayal dünyası var ki anlatamam. iyi ki bir şekilde yollarımız kesişmiş ve onunla tanışmışım.
Displaying 1 - 30 of 212 reviews