What do you think?
Rate this book
Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου
Άμα στάξεις μια σταγόνα λάδι σε κρύο νερό, θα επιπλεύσει ολόσωστη. Όμως, αν στάξεις άλλη σε νερό που κοχλάζει, θα μοιραστεί σε δεκάδες μικρότερες. Τούτη ήταν κι η διαφορά της Θάλειας με τον Άνδη. Μέσα σε γυάλα περιοριζόταν ο κόσμος της, στους χίλιους ανέμους χόρευε εκείνου.
Ο έρωτας του Άνδη και της Θάλειας ξεκινά από την παιδική ηλικία. Στην πολυτάραχη πορεία του μπλέκονται μια νεκροκεφαλή-μυστήριο∙ ο αυταρχικός πατέρας κι η υποταγμένη μάνα∙ πόρνες, αντιεξουσιαστές, ιδεολόγοι κι ανθρώπινα αγρίμια∙ η μέγγενη της οικογένειας και του κοινωνικού περίγυρου∙ η ζωή στον απόμακρο οικισμό, στην επαρχιακή πόλη και στην Αθήνα∙ παρακμιακές καταστάσεις, δραματικές στιγμές, ερωτισμός κι αισθησιασμός∙ οι συνέπειες του Εμφυλίου ως πραγματικότητα και αλληγορία∙ διλήμματα που υπερβαίνουν τις αντοχές των ηρώων∙ η πάλη συναισθήματος-λογικής, οι διαδρομές της αλήθειας και η δύναμη της αγάπης.
Η εκρηκτική αφήγηση, η ευρηματική πλοκή, ο έντονος σαρκασμός, το χιούμορ, οι αναπάντεχες ανατροπές, ο στοχασμός και η σαγηνευτική γλώσσα κτίζουν ένα μυθιστόρημα-ωκεανό∙ του γλυκασμού και της αρμύρας, της σιωπής και της μελωδίας, των παθών και των παθημάτων.
Ένα μυθιστόρημα που γεμίζει φως και ψυχική ανάταση τον αναγνώστη.
Ο έρωτας του Άνδη και της Θάλειας ξεκινά από την παιδική ηλικία. Στην πολυτάραχη πορεία του μπλέκονται μια νεκροκεφαλή-μυστήριο∙ ο αυταρχικός πατέρας κι η υποταγμένη μάνα∙ πόρνες, αντιεξουσιαστές, ιδεολόγοι κι ανθρώπινα αγρίμια∙ η μέγγενη της οικογένειας και του κοινωνικού περίγυρου∙ η ζωή στον απόμακρο οικισμό, στην επαρχιακή πόλη και στην Αθήνα∙ παρακμιακές καταστάσεις, δραματικές στιγμές, ερωτισμός κι αισθησιασμός∙ οι συνέπειες του Εμφυλίου ως πραγματικότητα και αλληγορία∙ διλήμματα που υπερβαίνουν τις αντοχές των ηρώων∙ η πάλη συναισθήματος-λογικής, οι διαδρομές της αλήθειας και η δύναμη της αγάπης.
Η εκρηκτική αφήγηση, η ευρηματική πλοκή, ο έντονος σαρκασμός, το χιούμορ, οι αναπάντεχες ανατροπές, ο στοχασμός και η σαγηνευτική γλώσσα κτίζουν ένα μυθιστόρημα-ωκεανό∙ του γλυκασμού και της αρμύρας, της σιωπής και της μελωδίας, των παθών και των παθημάτων.
Ένα μυθιστόρημα που γεμίζει φως και ψυχική ανάταση τον αναγνώστη.
432 pages, Paperback
First published April 3, 2014
2 people are currently reading
128 people want to read
About the author
Γιάννης Καλπούζος
22 books194 followersΟ Γιάννης Καλπούζος είναι σύγχρονος Έλληνας συγγραφέας, ποιητής και στιχουργός.
Γεννήθηκε στο χωριό Μελάτες της Άρτας το 1960. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Το μυθιστόρημά του «Ιμαρέτ, στη σκιά του ρολογιού» κέρδισε το Βραβείο Αναγνωστών του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου και των Λεσχών Ανάγνωσης το 2009.
Γεννήθηκε στο χωριό Μελάτες της Άρτας το 1960. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Το μυθιστόρημά του «Ιμαρέτ, στη σκιά του ρολογιού» κέρδισε το Βραβείο Αναγνωστών του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου και των Λεσχών Ανάγνωσης το 2009.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 39 reviews
January 17, 2018
*3,5
Αυτό το βιβλίο μου έχει αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις!
Μιλάει για την αγάπη που πάρα τις αντίξοες συνθήκες και τις δυσκολίες ανθίζει στο πέρασμα του χρόνου και δεν μπορεί πλέον να την αλλάξει τιποτα και κάνεις! Επίσης όλο το βιβλίο μιλάει για το πως μπορεί το παρελθόν να επηρεάσει είτε θετικά είτε αρνητικά το παρόν και το μέλλον μας! Η πλοκή οι αποκαλύψεις κ η αγάπη των δύο πρωταγωνιστων και όχι μόνο μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις πως κάποια πράγματα δεν τα καθορίζουμε οι ίδιοι αλλά και πάλι είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε όσα μπορούμε από τις συνέπειες αυτων των πραγμάτων.
Δεν έχω διαβάσει κάποιο άλλο βιβλίο του Κ. Καλπούζου σίγουρα όμως θα διαβάσω και τα υπόλοιπα βιβλία του...
Αυτό το βιβλίο μου έχει αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις!
Μιλάει για την αγάπη που πάρα τις αντίξοες συνθήκες και τις δυσκολίες ανθίζει στο πέρασμα του χρόνου και δεν μπορεί πλέον να την αλλάξει τιποτα και κάνεις! Επίσης όλο το βιβλίο μιλάει για το πως μπορεί το παρελθόν να επηρεάσει είτε θετικά είτε αρνητικά το παρόν και το μέλλον μας! Η πλοκή οι αποκαλύψεις κ η αγάπη των δύο πρωταγωνιστων και όχι μόνο μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις πως κάποια πράγματα δεν τα καθορίζουμε οι ίδιοι αλλά και πάλι είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε όσα μπορούμε από τις συνέπειες αυτων των πραγμάτων.
Δεν έχω διαβάσει κάποιο άλλο βιβλίο του Κ. Καλπούζου σίγουρα όμως θα διαβάσω και τα υπόλοιπα βιβλία του...
July 5, 2020
Δεν ξέρω αν πρέπει να λυπηθώ ή να θυμώσω με την αρσενική Χρυσηιδοδημουλίδου που έπεσε στα χέρια μου. Τι να πω? Να πω για το βαρυφορτωμένο ύφος και τη ξεχειλίζουσα απο καλολογικά στοιχεία (που μας λέγαν και στο σχολείο) γραφή που παραπέμπει σε αυτό που οι αγγλοσάξονες ονομάζουν purple prose? Να πω για την επιφανειακότητα και το κακοσχεδίασμα των χαρακτήρων, να πω για το χάρτινο σκηνικό της ηθογραφίας, να πω για τα κλισέ και τις κοινοτοπίες που διαδέχονταν ή μία την άλλη ή να πω για τον τραγικό (ανύπαρκτο στην καλύτερη τραβηγμένο απ' τα μαλλιά στη χειρότερη) συμβολισμό, τον οποίο για να μας τιμωρήσει ακόμα περισσότερο ο συγγραφέας (ή απλά επειδή αντιλαμβάνεται το επίπεδο όσων του δίνουν τέσσερα και πέντε αστεράκια) μας τον εξηγεί στα τελευταία κεφάλαια, να πω για την έως γελοία αστυνομική νότα στο τέλος...
Δεν μπορούσα να σώσω την αναγνωστική μου αξιοπρέπεια από πουθενά.
Ό,τι απεχθάνομαι λογοτεχνικά ήταν δικά του....
Υ.Γ. Κρίμα να 'χεις γράψει αυτό το τραγούδι και να γράφεις μετά αυτά τα κοινότυπα αναμασήματα, στοχεύοντας ξεκάθαρα σε ένα συγκεκριμένο γυναικείο κοινό, το κοινό των Χρυσηιδοδημουλιδιτσων που τελικά μέσα από την πολυαριθμία του καταστρέφει (ή τουλάχιστον περιορίζει) τις πιθανότητες μιας καλής ελληνικής λογοτεχνίας.
Υ.Γ.2 Τι μιζέρια τα επαρχιακά βιβλιο(χαρτο-αλλά-το-κρύβουν)πωλεία κι οι συστάσεις που κάνουν σε αυτούς που τους ζητούν ένα βιβλίο για δώρο.
Υ.Γ.3 Μεγάλο σακατιλίκι να μην μπορείς να αφήσεις ένα βιβλίο αλλά να το πηγαίνεις μέχρι τέλους όσο κακό κι αν είναι.
Υ.Γ.4 Κάποιος μας έχει χαρίσει και το Ιμαρετ. Ξέμεινε όπως και τόσα άλλα στο Λξ με την ολιγοήμερη αναπάντεχη (που εξελίχθηκε σε μακροχρονιότατη) αναχώρησή μας. Τρέμω στη σκέψη του ότι θα το βρούμε εκεί όταν γυρίσουμε
Υ.Γ.5 Όλοι ξέρουν πόσο μου αρέσουν τα βιβλία και φροντίζουν να μου χαρίζουν και μετά με παραμονεύουν με το "σου άρεσε?". Ε, η πλειοψηφία εισπράττει ένα "Ιδιαίτερο.... Μπορώ να πω, ιδιαίτερο...."
Δεν μπορούσα να σώσω την αναγνωστική μου αξιοπρέπεια από πουθενά.
Ό,τι απεχθάνομαι λογοτεχνικά ήταν δικά του....
Υ.Γ. Κρίμα να 'χεις γράψει αυτό το τραγούδι και να γράφεις μετά αυτά τα κοινότυπα αναμασήματα, στοχεύοντας ξεκάθαρα σε ένα συγκεκριμένο γυναικείο κοινό, το κοινό των Χρυσηιδοδημουλιδιτσων που τελικά μέσα από την πολυαριθμία του καταστρέφει (ή τουλάχιστον περιορίζει) τις πιθανότητες μιας καλής ελληνικής λογοτεχνίας.
Υ.Γ.2 Τι μιζέρια τα επαρχιακά βιβλιο(χαρτο-αλλά-το-κρύβουν)πωλεία κι οι συστάσεις που κάνουν σε αυτούς που τους ζητούν ένα βιβλίο για δώρο.
Υ.Γ.3 Μεγάλο σακατιλίκι να μην μπορείς να αφήσεις ένα βιβλίο αλλά να το πηγαίνεις μέχρι τέλους όσο κακό κι αν είναι.
Υ.Γ.4 Κάποιος μας έχει χαρίσει και το Ιμαρετ. Ξέμεινε όπως και τόσα άλλα στο Λξ με την ολιγοήμερη αναπάντεχη (που εξελίχθηκε σε μακροχρονιότατη) αναχώρησή μας. Τρέμω στη σκέψη του ότι θα το βρούμε εκεί όταν γυρίσουμε
Υ.Γ.5 Όλοι ξέρουν πόσο μου αρέσουν τα βιβλία και φροντίζουν να μου χαρίζουν και μετά με παραμονεύουν με το "σου άρεσε?". Ε, η πλειοψηφία εισπράττει ένα "Ιδιαίτερο.... Μπορώ να πω, ιδιαίτερο...."
November 19, 2024
Ότι αγαπώ την πένα του Γιάννη Καλπούζου είναι γνωστό και μη αμφισβητήσιμο. Το ότι ο ίδιος είναι ένας δεξιοτέχνης λογοτέχνης που έχει έναν μοναδικό και ιδιαίτερο τρόπο να χειρίζεται τις λέξεις και να πλάθει κόσμους, ακόμα περισσότερο. Όταν, λοιπόν, ξεκίνησα να διαβάζω το "Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου", ήμουν βέβαιη πως το νέο αυτό ταξίδι θα αποδεικνυόταν υπέροχο και πως θα κατακτούσε μία ισχυρή θέση στην καρδιά μου. Και, πράγματι, έτσι ακριβώς έγιναν τα πράγματα και αυτό γιατί, η ιστορία αυτή δεν είναι απλά αισθηματική, αλλά μια προσωπική, συλλογική, ακόμα κι εθνική πρόκληση, μια ιστορία που αποδεικνύει περίτρανα πως τα σημάδια του παρελθόντος καθορίζουν το παρόν μας και συνδυαστικά, πλέον, το μέλλον μας που κρίνεται στις μικρές λεπτομέρειες της αλήθειας που έχει χίλια πρόσωπα.
Η ιστορίας μας ξεκινάει την δεκαετία του '60, σε ένα μικρό χωριό στην περιοχή της Άρτας, την εποχή του Εμφυλίου, για να ακολουθήσει μια μακρόχρονη πορεία, ένα οδοιπορικό γεμάτο σκαμπανεβάσματα και περίπλοκα μονοπάτια, που οδηγούν τελικά στην Αθήνα της δεκαετίας του '90. Στο μικρό αυτό χωριό, λοιπόν, όπου όλα ξεκινάνε, ο Άνδης και η Θάλεια, δύο μικρά και γεμάτα ζωντάνια παιδιά, είναι δεμένα μεταξύ τους με αόρατες κλωστές που κρατάνε τις ζωές και τις μοίρες τους ενωμένες, ακόμα κι αν δεν το γνωρίζουν. Και ανάμεσα στα παιχνίδια και τις σκανταλιές, γεννιέται ο έρωτας, εκείνος, ο πρώτος, ο μεγάλος, αυτός που μέλλει να σε σημαδέψει και να μην ξεχαστεί ποτέ, ό,τι κι αν συμβεί, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Δύο άνθρωποι διαφορετικοί, αταίριαστοι που όμως, αλληλοσυμπληρώνονται, αποτελούν κομμάτι της ύπαρξης του άλλου και αυτό γιατί, στην αγάπη δεν ακολουθούμε την λογική ούτε κανόνες.
Αν μου ζητούσαν να χαρακτηρίσω με μία και μοναδική λέξη το "Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου", αυτή θα ήταν, ποικιλόμορφο ή πολυθεματικό. Είναι ένα βιβλίο η ιστορία του οποίου δεν δύναται να τοποθετηθεί ξεκάθαρα σε μία συγκεκριμένη κατηγορία. Είναι ένα βιβλίο που αφηγείται τα γεγονότα της Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, μέσω από τις εμπειρίες των ηρώων του, όμως δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις ιστορικό, αφού οι κοινωνικές ευαισθησίες και προβληματισμοί που θίγει, είναι πάρα πολλοί. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως συναισθηματικό μυθιστόρημα, αφού η αγάπη και ο έρωτας βρίσκονται πάντα στο προσκήνιο, όμως ο δεσμός ανάμεσα στον Άνδη και την Θάλεια σκιάζεται συνεχώς από το πέπλο καλά κρυμμένων μυστικών, που εμπεριέχουν έντονες νότες αστυνομικού στοιχείου, χάρη στην μυστηριακή τους ταυτότητα. Όλα αυτά από μόνα τους, είναι εξαιρετικά γοητευτικά στοιχεία, αλλά όλα μαζί συνδυασμένα σε απόλυτη αρμονία, δημιουργούν ένα κράμα μοναδικό και με ξεχωριστή ταυτότητα.
Ο Άνδης και η Θάλεια είναι δύο πλάσματα μοναδικά που δεν είναι δυνατόν να μην τα αγαπήσεις, τόσο για τα θετικά, όσο και για τα αρνητικά τους στοιχεία. Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση τους και κατά συνέπεια, θα μπορούσαμε να είχαμε πάρει τις ίδιες σωστές οι λάθος αποφάσεις. Άλλωστε, όπως γίνεται ξεκάθαρο μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, η ίδια η Ιστορία ενός τόπου μάς αναγκάζει συχνά να ακολουθούμε μονοπάτια διαφορετικά από εκείνα που σκοπεύαμε να ακολουθήσουμε στην αρχή της πορείας μας, απλά γιατί δεν είχαμε άλλη επιλογή ή γιατί τα έφεραν έτσι οι συνθήκες. Μέσα από ένα οδοιπορικό μιας σχεδόν ολόκληρης ζωής, βλέπουμε πως η ίδια η Ιστορία και τα γεγονότα της, εκτός από τον χρόνο, σημαδεύουν και τους ίδιους τους ανθρώπους, πως οι εξελίξεις μιας εποχής νοηματοδοτούν τους κανόνες της εκάστοτε κοινωνίας, και πως όλα αυτά μαζί μάς ακολουθούν και καθορίζουν το ποιοι γινόμαστε.
Με γλώσσα -κάποιες φορές- ωμή, αλλά πάντα ρεαλιστική και με την μοναδική ιδιαιτερότητα που χαρακτηρίζει τον έργο του συγγραφέα, ο Γιάννης Καλπούζος προσφέρει στους αναγνώστες του ένα μυθιστόρημα πολύ διαφορετικό από αυτά που μας έχει συνηθίσει, χωρίς αυτό να σημαίνει πως προδίδει την ταυτότητα που ο ίδιος κατάφερε να πλάσει και να συνοδέψει το όνομά του. Θα τολμήσω να πω πως ο συγγραφέας, στο βιβλίο αυτό, κάνει μια προσωπική υπέρβαση και θέτει ένα στοίχημα απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό το οποίο, αν δεν το ξέρει ήδη, το έχει κερδίσει από καιρό. Ένα βιβλίο ιστορικό, με κοινωνικές ευαισθησίες και προβληματισμούς, μια ιστορία αγάπης που κρύβει στα σπλάχνα της πορείας της μυστικά κι εκπλήξεις που ανατρέπουν -όταν έρχεται η ώρα τους- το σκηνικό και τις ισορροπίες, ένα βιβλίο υπέροχο, μοναδικό, ανεπιτήδευτο, που όπως μιλάει για τα "σημάδια", έτσι χαράζει τέτοια μέσα μας, από εκείνα, όμως, που αποδεχόμαστε με αγάπη και αγαλλίαση.
Η ιστορίας μας ξεκινάει την δεκαετία του '60, σε ένα μικρό χωριό στην περιοχή της Άρτας, την εποχή του Εμφυλίου, για να ακολουθήσει μια μακρόχρονη πορεία, ένα οδοιπορικό γεμάτο σκαμπανεβάσματα και περίπλοκα μονοπάτια, που οδηγούν τελικά στην Αθήνα της δεκαετίας του '90. Στο μικρό αυτό χωριό, λοιπόν, όπου όλα ξεκινάνε, ο Άνδης και η Θάλεια, δύο μικρά και γεμάτα ζωντάνια παιδιά, είναι δεμένα μεταξύ τους με αόρατες κλωστές που κρατάνε τις ζωές και τις μοίρες τους ενωμένες, ακόμα κι αν δεν το γνωρίζουν. Και ανάμεσα στα παιχνίδια και τις σκανταλιές, γεννιέται ο έρωτας, εκείνος, ο πρώτος, ο μεγάλος, αυτός που μέλλει να σε σημαδέψει και να μην ξεχαστεί ποτέ, ό,τι κι αν συμβεί, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Δύο άνθρωποι διαφορετικοί, αταίριαστοι που όμως, αλληλοσυμπληρώνονται, αποτελούν κομμάτι της ύπαρξης του άλλου και αυτό γιατί, στην αγάπη δεν ακολουθούμε την λογική ούτε κανόνες.
Αν μου ζητούσαν να χαρακτηρίσω με μία και μοναδική λέξη το "Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου", αυτή θα ήταν, ποικιλόμορφο ή πολυθεματικό. Είναι ένα βιβλίο η ιστορία του οποίου δεν δύναται να τοποθετηθεί ξεκάθαρα σε μία συγκεκριμένη κατηγορία. Είναι ένα βιβλίο που αφηγείται τα γεγονότα της Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, μέσω από τις εμπειρίες των ηρώων του, όμως δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις ιστορικό, αφού οι κοινωνικές ευαισθησίες και προβληματισμοί που θίγει, είναι πάρα πολλοί. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως συναισθηματικό μυθιστόρημα, αφού η αγάπη και ο έρωτας βρίσκονται πάντα στο προσκήνιο, όμως ο δεσμός ανάμεσα στον Άνδη και την Θάλεια σκιάζεται συνεχώς από το πέπλο καλά κρυμμένων μυστικών, που εμπεριέχουν έντονες νότες αστυνομικού στοιχείου, χάρη στην μυστηριακή τους ταυτότητα. Όλα αυτά από μόνα τους, είναι εξαιρετικά γοητευτικά στοιχεία, αλλά όλα μαζί συνδυασμένα σε απόλυτη αρμονία, δημιουργούν ένα κράμα μοναδικό και με ξεχωριστή ταυτότητα.
Ο Άνδης και η Θάλεια είναι δύο πλάσματα μοναδικά που δεν είναι δυνατόν να μην τα αγαπήσεις, τόσο για τα θετικά, όσο και για τα αρνητικά τους στοιχεία. Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση τους και κατά συνέπεια, θα μπορούσαμε να είχαμε πάρει τις ίδιες σωστές οι λάθος αποφάσεις. Άλλωστε, όπως γίνεται ξεκάθαρο μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, η ίδια η Ιστορία ενός τόπου μάς αναγκάζει συχνά να ακολουθούμε μονοπάτια διαφορετικά από εκείνα που σκοπεύαμε να ακολουθήσουμε στην αρχή της πορείας μας, απλά γιατί δεν είχαμε άλλη επιλογή ή γιατί τα έφεραν έτσι οι συνθήκες. Μέσα από ένα οδοιπορικό μιας σχεδόν ολόκληρης ζωής, βλέπουμε πως η ίδια η Ιστορία και τα γεγονότα της, εκτός από τον χρόνο, σημαδεύουν και τους ίδιους τους ανθρώπους, πως οι εξελίξεις μιας εποχής νοηματοδοτούν τους κανόνες της εκάστοτε κοινωνίας, και πως όλα αυτά μαζί μάς ακολουθούν και καθορίζουν το ποιοι γινόμαστε.
Με γλώσσα -κάποιες φορές- ωμή, αλλά πάντα ρεαλιστική και με την μοναδική ιδιαιτερότητα που χαρακτηρίζει τον έργο του συγγραφέα, ο Γιάννης Καλπούζος προσφέρει στους αναγνώστες του ένα μυθιστόρημα πολύ διαφορετικό από αυτά που μας έχει συνηθίσει, χωρίς αυτό να σημαίνει πως προδίδει την ταυτότητα που ο ίδιος κατάφερε να πλάσει και να συνοδέψει το όνομά του. Θα τολμήσω να πω πως ο συγγραφέας, στο βιβλίο αυτό, κάνει μια προσωπική υπέρβαση και θέτει ένα στοίχημα απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό το οποίο, αν δεν το ξέρει ήδη, το έχει κερδίσει από καιρό. Ένα βιβλίο ιστορικό, με κοινωνικές ευαισθησίες και προβληματισμούς, μια ιστορία αγάπης που κρύβει στα σπλάχνα της πορείας της μυστικά κι εκπλήξεις που ανατρέπουν -όταν έρχεται η ώρα τους- το σκηνικό και τις ισορροπίες, ένα βιβλίο υπέροχο, μοναδικό, ανεπιτήδευτο, που όπως μιλάει για τα "σημάδια", έτσι χαράζει τέτοια μέσα μας, από εκείνα, όμως, που αποδεχόμαστε με αγάπη και αγαλλίαση.
August 13, 2014
Δεν είναι απλά μια ιστορία αγάπης...είναι ο τρόπος που το παρελθόν μες στο παρόν, καθορίζει το μέλλον...ατομικά,συλλογικα,εθνικά...
Κι ακόμη είναι ο μοναδικός τρόπος του συγγραφέα που κάνει την καρδιά του αναγνώστη να τραγουδά.
Ναι,είναι φωτεινό,αισιόδοξο,χαρούμενο ,ακόμη και μες τα δύσκολα...όταν το κλείνεις νοιώθεις πως ακόμη υπάρχει ελπίδα...
Το Ιμαρέτ το αγάπησα,αυτό εδώ το ερωτεύτηκα!
Κι ακόμη είναι ο μοναδικός τρόπος του συγγραφέα που κάνει την καρδιά του αναγνώστη να τραγουδά.
Ναι,είναι φωτεινό,αισιόδοξο,χαρούμενο ,ακόμη και μες τα δύσκολα...όταν το κλείνεις νοιώθεις πως ακόμη υπάρχει ελπίδα...
Το Ιμαρέτ το αγάπησα,αυτό εδώ το ερωτεύτηκα!
July 17, 2014
Ένα βιβλίο που με προβλημάτισε πάρα πολύ ως προς το τι να γράψω γι' αυτό. Να το κατακρίνω; Να τονίσω τα καλά του σημεία; Να το συγκρίνω με το Ιμαρέτ και το Άγιοι και δαίμονες; Ειλικρινά δίστασα πολύ πριν καταλήξω στη σημερινή παρουσίαση. Αν με ρωτήσουν "Σου άρεσε;" θα πω σίγουρα όχι, αν και θα τονίσω ότι το αστυνομικό στυλ που παίρνει προς το τέλος το βιβλίο και η ανατροπή που έρχεται είναι έξυπνα ευρήματα.
Γιατί δε μου άρεσε; Δεν μπόρεσα να ξεφύγω από το αξεπέραστο Ιμαρέτ και το δύσκολο Άγιοι και δαίμονες. Έχουμε δύο βασικούς ήρωες τον Άνδη (Ανδρόνικο) και τη Θάλεια, δύο πολύ διαφορετικά μεταξύ τους πρόσωπα ως προς το οικογενειακό υπόβαθρο, τον χαρακτήρα, τη στάση ζωής και τη συμπεριφορά. Μεγαλώνουν μαζί στην Άρτα και οι δρόμοι τους χωρίζουν για να ξαναβρεθούν αργότερα και να χωρίσουν για πάντα εξαιτίας ενός παλιού οικογενειακού μυστικού. Μέχρι να φτάσει όμως ο αναγνώστης στο κρίσιμο σημείο (πολύ μετά τη μέση του βιβλίου) έχει γνωρίσει ΟΛΗ την παλιοπαρέα του Άνδη, τις γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή του και πόσο ενθουσιασμένες ήταν με το μεγάλο του γεννητικό όργανο (αυτό πάλι γιατί τονίζεται, από τη στιγμή που δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας;). Ως προς τη Θάλεια γνωρίζουμε τη δυστυχισμένη ζωή της οικογένειάς της, με έναν πατέρα σατράπη και με βαρύ χέρι και μια μάνα που τρώει αγόγγυστα το ξύλο και φταίει για όλα. Περνάμε από τις σκανταλιές των παιδικών χρόνων στον ώριμο έρωτα, η Άρτα αλλάζει μπροστά στα μάτια μας αλλά δεν είναι και πολλή ώρα στο φόντο και φτάνουμε στην Αθήνα, όπου ο Άνδης πρέπει να μπλέξει με τρομοκράτες και ναρκομανείς, να κάνει κατάληψη σε νεοκλασικό ερειπωμένο αρχοντικό και γενικώς να κάνει βίο ανέμελο ώσπου να κατασταλάξει ως έμπορος βιβλίων κι όλα αυτά με φόντο τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας (από τη Δικτατορία του 1967 ως το βρώμικο 1989). Πολλές λεπτομέρειες, πολλοί χαρακτήρες, πολλές ιστορίες που δεν μπερδεύουν, ούτε ταλαιπωρούν τον αναγνώστη να καταλάβει ποιος είναι τι αλλά αναρωτιέμαι γιατί μπλέκουν όλα αυτά τα πρόσωπα από τη στιγμή που η εξέλιξη της ιστορίας περιορίζεται στη συνέχεια στις οικογένειες των δυο παιδιών και το μυστικό αίματος που τις χωρίζει και κάνει τον έρωτά τους απαγορευμένο. Επιπλέον σε όλα αυτά επικρατεί άφθονος βερμπαλισμός στις περιγραφές και στα συναισθήματα, μια έννοια ή ιδέα δίνεται με πολλές συνώνυμες λέξεις κι ώσπου να φτάσω στο "ζουμί" είχα σκεφτεί να το αφήσω. Για να μην αναφέρω τις άφθονες ιστορικές πληροφορίες για Αθήνα και Παρίσι σε άκαιρο τόπο και χρόνο, κάτι που μου φάνηκε ότι έγινε για να γεμίσουν σελίδες!
Και πάμε στην κεντρική ιδέα: κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, ανακαλύπτεται ένα πτώμα αντάρτη, οπότε το κουβάρι για την αποκάλυψη του δολοφόνου αρχίζει να ξετυλίγεται στο σήμερα. Πολύ καλό το εύρημα, πολύ ωραία εξελίσσεται το μυστήριο, πολύ ωραία το χειρίζεται ο συγγραφέας (τη σωστή κατεύθυνση τη δίνει ένας φανατικός αναγνώστης αστυνομικών μυθιστορημάτων που βλέπει τις σημειώσεις του Άνδη και τις περνάει για δικό του μυθιστόρημα!), πολύ ωραία η ανατροπή και η εξλιξη της ιστορίας αλλά όλα αυτά δεν ήταν από μόνα τους αρκετά να με κάνουν να απολαύσω αυτό το βιβλίο.
Στα τελευταία κεφάλαια ο συγγραφέας μάς κλείνει το μάτι και υποστηρίζει μέσω των χαρακτήρων του ότι στο βιβλίο αυτό παραλληλίζει την ιστορία του με τις πληγές και τις επιπτώσεις του εμφύλιου πολέμου στην ελληνική κοινωνία: φωτεινά μυαλά που χάθηκαν άδικα των αδίκων, ο λαός που κράτησε βαθιά μέσα του το φαρμακι της εποχής κι υπέσκαπτε κάθε προοδευτική προσπάθεια, οι άδικα κατηγορηθέντες, ακόμη και εκπρόσωπος της Κύπρου υπάρχει στο μυθιστόρημα, τραυματισμένος σε μάχη κατά την εισβολή του 1974. Επαναλαμβάνω όμως ότι όλα αυτά δεν τα ένιωσα, μπορεί να τα κατάλαβα ή να τα διαισθάνθηκα αλλά δεν τα ένιωσα.
Το συνιστώ για την κεντρική ιδέα και για κάποια βαθύτερα νόηματα που υπάρχουν αλλά θα έλεγα να κάνετε υπομονή μέχρι να το τελειώσετε!
Γιατί δε μου άρεσε; Δεν μπόρεσα να ξεφύγω από το αξεπέραστο Ιμαρέτ και το δύσκολο Άγιοι και δαίμονες. Έχουμε δύο βασικούς ήρωες τον Άνδη (Ανδρόνικο) και τη Θάλεια, δύο πολύ διαφορετικά μεταξύ τους πρόσωπα ως προς το οικογενειακό υπόβαθρο, τον χαρακτήρα, τη στάση ζωής και τη συμπεριφορά. Μεγαλώνουν μαζί στην Άρτα και οι δρόμοι τους χωρίζουν για να ξαναβρεθούν αργότερα και να χωρίσουν για πάντα εξαιτίας ενός παλιού οικογενειακού μυστικού. Μέχρι να φτάσει όμως ο αναγνώστης στο κρίσιμο σημείο (πολύ μετά τη μέση του βιβλίου) έχει γνωρίσει ΟΛΗ την παλιοπαρέα του Άνδη, τις γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή του και πόσο ενθουσιασμένες ήταν με το μεγάλο του γεννητικό όργανο (αυτό πάλι γιατί τονίζεται, από τη στιγμή που δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας;). Ως προς τη Θάλεια γνωρίζουμε τη δυστυχισμένη ζωή της οικογένειάς της, με έναν πατέρα σατράπη και με βαρύ χέρι και μια μάνα που τρώει αγόγγυστα το ξύλο και φταίει για όλα. Περνάμε από τις σκανταλιές των παιδικών χρόνων στον ώριμο έρωτα, η Άρτα αλλάζει μπροστά στα μάτια μας αλλά δεν είναι και πολλή ώρα στο φόντο και φτάνουμε στην Αθήνα, όπου ο Άνδης πρέπει να μπλέξει με τρομοκράτες και ναρκομανείς, να κάνει κατάληψη σε νεοκλασικό ερειπωμένο αρχοντικό και γενικώς να κάνει βίο ανέμελο ώσπου να κατασταλάξει ως έμπορος βιβλίων κι όλα αυτά με φόντο τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας (από τη Δικτατορία του 1967 ως το βρώμικο 1989). Πολλές λεπτομέρειες, πολλοί χαρακτήρες, πολλές ιστορίες που δεν μπερδεύουν, ούτε ταλαιπωρούν τον αναγνώστη να καταλάβει ποιος είναι τι αλλά αναρωτιέμαι γιατί μπλέκουν όλα αυτά τα πρόσωπα από τη στιγμή που η εξέλιξη της ιστορίας περιορίζεται στη συνέχεια στις οικογένειες των δυο παιδιών και το μυστικό αίματος που τις χωρίζει και κάνει τον έρωτά τους απαγορευμένο. Επιπλέον σε όλα αυτά επικρατεί άφθονος βερμπαλισμός στις περιγραφές και στα συναισθήματα, μια έννοια ή ιδέα δίνεται με πολλές συνώνυμες λέξεις κι ώσπου να φτάσω στο "ζουμί" είχα σκεφτεί να το αφήσω. Για να μην αναφέρω τις άφθονες ιστορικές πληροφορίες για Αθήνα και Παρίσι σε άκαιρο τόπο και χρόνο, κάτι που μου φάνηκε ότι έγινε για να γεμίσουν σελίδες!
Και πάμε στην κεντρική ιδέα: κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, ανακαλύπτεται ένα πτώμα αντάρτη, οπότε το κουβάρι για την αποκάλυψη του δολοφόνου αρχίζει να ξετυλίγεται στο σήμερα. Πολύ καλό το εύρημα, πολύ ωραία εξελίσσεται το μυστήριο, πολύ ωραία το χειρίζεται ο συγγραφέας (τη σωστή κατεύθυνση τη δίνει ένας φανατικός αναγνώστης αστυνομικών μυθιστορημάτων που βλέπει τις σημειώσεις του Άνδη και τις περνάει για δικό του μυθιστόρημα!), πολύ ωραία η ανατροπή και η εξλιξη της ιστορίας αλλά όλα αυτά δεν ήταν από μόνα τους αρκετά να με κάνουν να απολαύσω αυτό το βιβλίο.
Στα τελευταία κεφάλαια ο συγγραφέας μάς κλείνει το μάτι και υποστηρίζει μέσω των χαρακτήρων του ότι στο βιβλίο αυτό παραλληλίζει την ιστορία του με τις πληγές και τις επιπτώσεις του εμφύλιου πολέμου στην ελληνική κοινωνία: φωτεινά μυαλά που χάθηκαν άδικα των αδίκων, ο λαός που κράτησε βαθιά μέσα του το φαρμακι της εποχής κι υπέσκαπτε κάθε προοδευτική προσπάθεια, οι άδικα κατηγορηθέντες, ακόμη και εκπρόσωπος της Κύπρου υπάρχει στο μυθιστόρημα, τραυματισμένος σε μάχη κατά την εισβολή του 1974. Επαναλαμβάνω όμως ότι όλα αυτά δεν τα ένιωσα, μπορεί να τα κατάλαβα ή να τα διαισθάνθηκα αλλά δεν τα ένιωσα.
Το συνιστώ για την κεντρική ιδέα και για κάποια βαθύτερα νόηματα που υπάρχουν αλλά θα έλεγα να κάνετε υπομονή μέχρι να το τελειώσετε!
April 15, 2014
Ό,τι και να γράψει ο Γιάννης Καλπούζος το αγαπώ!!!
Πάνω απ' όλα για τη γλώσσα του,μα και για τους αλησμόνητους χαρακτήρες του!
Αυτό το νέο του βιβλίο είναι μία αποκάλυψη και το αγάπησα τρελά!
Πάνω απ' όλα για τη γλώσσα του,μα και για τους αλησμόνητους χαρακτήρες του!
Αυτό το νέο του βιβλίο είναι μία αποκάλυψη και το αγάπησα τρελά!
October 1, 2015
Το τέταρτο βιβλίο του συγγραφέα και το τρίτο που διαβάζω προσωπικώς. Ήθελα πολύ να το διαβάσω γιατί τα υπόλοιπα δύο (Άγιοι και δαίμονες, και Ουρανόπετρα) μου άρεσαν πολύ. Δυστυχώς όμως αυτό το βιβλίο δεν είναι στο επίπεδο των άλλων. Αλλά ας τα πάρω από την αρχή.
Ο Άνδος (Αρμάνδος) και η Θάλεια είναι τα κεντρικά πρόσωπα. Γνωρίζονται από παιδιά και κάτι αναπτύσσεται μεταξύ τους. Είναι όμως εντελώς διαφορετικοί κόσμοι. Ο Άνδος από απλή οικογένεια της επαρχίας και η Θάλεια από οικογένεια μεσοαστική που μένει στην Άρτα. Ο Άνδος ενώ είναι ευφυής δεν καταφέρνει να κάνει ιδιαίτερες σπουδές και καταλήγει να αλλάζει τις δουλειές την μια μετά την άλλη. Η Θάλεια σπουδάζει νομική και πραγματοποιεί το όνειρο του πατέρα της να γίνει δικηγορίνα. Η οικογένεια του Άνδου μια απλή αγροτική οικογένεια με στερνοπαίδι το μοναδικό αγόρι, ενώ η οικογένεια της Θάλειας αστική με μοναχοπαίδι εκείνη, με έναν πατέρα αυταρχικό και δύσκολο και μια μητέρα που υπομένει τον σύζυγο χωρίς να μιλά, ανεχόμενη βία και υποτιμήσεις.
Το βιβλίο περιέχει τα πάντα. Αναρχικούς, ναρκωμανείς, αντιεξουσιαστές, καταλήψεις δημοσίων κτηρίων, εμπρησμούς μεγαλοκαταστημάτων, την πλούσια κοινωνία των βορείων προαστείων, ψυχολόγους, παπάδες και μεσίτες. Μετά το δεύτερο μισό καταλήγει σε μια ιστορία μυστηρίου που έχει προλογηθεί στο πρώτο κεφάλαιο χωρίς να συνδεθεί πριν. Ίσως και το μόνο ενδιαφέρον σημείο του βιβλίου.
Ο συγγραφέας προσπαθεί μέσα από το βιβλίο αυτό να περιγράψει όλη την νεώτατη ιστορία της Ελλάδος. Αλλά το αποτέλεσμα είναι λίγο περίεργο. Ένα βιβλίο που απλά φαίνεται να περιέχει πολλά άσχετα σημεία. Στοιχεία που δεν φαίνεται να συνδέονται με κανέναν λόγο και αναρωτιέται ο αναγνώστης πού οδηγούν. Αν όλα αυτά οδηγούν στην υπόθεση μυστηρίου, λυπάμαι το πρώτο μισό θα μπορούσε να υπάρχει μόνο σε περίληψη.
Συνήθως μου αρέσει πολύ η γραφή του Γιάννη Καλπούζου γιατί ενστερνίζεται την εποχή και την διάλεκτο της εποχής και του τόπου όπου λαμβάνει χώρα η ιστορία. Και σε αυτή την περίπτωση έκανε ακριβώς το ίδιο (ή τουλάχιστον προσπάθησε). Και ενώ στα άλλα βιβλία αφορά εποχές παρελθούσες και διαλέκτους λίγο πιο διαφορετικές (Κωνσταντινουπόλεως και Κύπρου), στην συγκεκριμένη περίπτωση η πλοκή λαμβάνει χώρα χρονικώς σε πιο κοντινές περιόδους σε εμάς (μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο και μέχρι την δεκαετία 1980 - 1990) και τοπικώς στην περιοχή γύρω από την Άρτα και την Αθήνα. Έχοντας μεγαλώσει στην Αθήνα προς το τέλος της χρονικής εποχής του βιβλίου, η γραφή με ξένισε υπερβολικά. Υπάρχει κόσμος που μιλά έτσι; Οι περιγραφές ειδικά των συναισθημάτων είναι τόσο βαρύγδουπες εκφράσεις και τόσο πλαστές που στο τέλος γίνονται κουραστικές.
Σε τελική ανάλυση το βιβλίο το τελείωσα σαν αγκαρεία. Κι ενώ το τέλος σώζει την κατάσταση ελαφρώς, λυπάμαι δεν μπορώ να βάλω πάνω από δύο αστεράκια.
Ο Άνδος (Αρμάνδος) και η Θάλεια είναι τα κεντρικά πρόσωπα. Γνωρίζονται από παιδιά και κάτι αναπτύσσεται μεταξύ τους. Είναι όμως εντελώς διαφορετικοί κόσμοι. Ο Άνδος από απλή οικογένεια της επαρχίας και η Θάλεια από οικογένεια μεσοαστική που μένει στην Άρτα. Ο Άνδος ενώ είναι ευφυής δεν καταφέρνει να κάνει ιδιαίτερες σπουδές και καταλήγει να αλλάζει τις δουλειές την μια μετά την άλλη. Η Θάλεια σπουδάζει νομική και πραγματοποιεί το όνειρο του πατέρα της να γίνει δικηγορίνα. Η οικογένεια του Άνδου μια απλή αγροτική οικογένεια με στερνοπαίδι το μοναδικό αγόρι, ενώ η οικογένεια της Θάλειας αστική με μοναχοπαίδι εκείνη, με έναν πατέρα αυταρχικό και δύσκολο και μια μητέρα που υπομένει τον σύζυγο χωρίς να μιλά, ανεχόμενη βία και υποτιμήσεις.
Το βιβλίο περιέχει τα πάντα. Αναρχικούς, ναρκωμανείς, αντιεξουσιαστές, καταλήψεις δημοσίων κτηρίων, εμπρησμούς μεγαλοκαταστημάτων, την πλούσια κοινωνία των βορείων προαστείων, ψυχολόγους, παπάδες και μεσίτες. Μετά το δεύτερο μισό καταλήγει σε μια ιστορία μυστηρίου που έχει προλογηθεί στο πρώτο κεφάλαιο χωρίς να συνδεθεί πριν. Ίσως και το μόνο ενδιαφέρον σημείο του βιβλίου.
Ο συγγραφέας προσπαθεί μέσα από το βιβλίο αυτό να περιγράψει όλη την νεώτατη ιστορία της Ελλάδος. Αλλά το αποτέλεσμα είναι λίγο περίεργο. Ένα βιβλίο που απλά φαίνεται να περιέχει πολλά άσχετα σημεία. Στοιχεία που δεν φαίνεται να συνδέονται με κανέναν λόγο και αναρωτιέται ο αναγνώστης πού οδηγούν. Αν όλα αυτά οδηγούν στην υπόθεση μυστηρίου, λυπάμαι το πρώτο μισό θα μπορούσε να υπάρχει μόνο σε περίληψη.
Συνήθως μου αρέσει πολύ η γραφή του Γιάννη Καλπούζου γιατί ενστερνίζεται την εποχή και την διάλεκτο της εποχής και του τόπου όπου λαμβάνει χώρα η ιστορία. Και σε αυτή την περίπτωση έκανε ακριβώς το ίδιο (ή τουλάχιστον προσπάθησε). Και ενώ στα άλλα βιβλία αφορά εποχές παρελθούσες και διαλέκτους λίγο πιο διαφορετικές (Κωνσταντινουπόλεως και Κύπρου), στην συγκεκριμένη περίπτωση η πλοκή λαμβάνει χώρα χρονικώς σε πιο κοντινές περιόδους σε εμάς (μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο και μέχρι την δεκαετία 1980 - 1990) και τοπικώς στην περιοχή γύρω από την Άρτα και την Αθήνα. Έχοντας μεγαλώσει στην Αθήνα προς το τέλος της χρονικής εποχής του βιβλίου, η γραφή με ξένισε υπερβολικά. Υπάρχει κόσμος που μιλά έτσι; Οι περιγραφές ειδικά των συναισθημάτων είναι τόσο βαρύγδουπες εκφράσεις και τόσο πλαστές που στο τέλος γίνονται κουραστικές.
Σε τελική ανάλυση το βιβλίο το τελείωσα σαν αγκαρεία. Κι ενώ το τέλος σώζει την κατάσταση ελαφρώς, λυπάμαι δεν μπορώ να βάλω πάνω από δύο αστεράκια.
May 26, 2016
Για την ακρίβεια 2.5 αστερακια
Όταν ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο πίστευα ότι θα βαλω 2 αστέρια αλλά οι τελευταίες 100 σελίδες άλλαξαν λιγο την γνώμη μου..έσωσαν την κατάσταση. Λυπάμαι που το λεω αλλά δεν μου άρεσε το βιβλίο και ούτε το συνιστώ. Δηλαδή μετά το Ιμαρετ που το θεωρώ αριστούργημα, το "ότι αγαπώ είναι δικό σου " είναι φτωχό σε πλοκή, οι χαρακτήρες δεν είναι καλά δουλεμενοι και οι συμπεριφορές των ηρώων ακατανοητες έως υπερβολικές. Η αναφορά του Καλπουζου στον εμφύλιο και οι περιγραφές τοπίων στο τέλος του βιβλίου αποζημιωνουν έστω και στο ελάχιστο τον αναγνώστη.
Όταν ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο πίστευα ότι θα βαλω 2 αστέρια αλλά οι τελευταίες 100 σελίδες άλλαξαν λιγο την γνώμη μου..έσωσαν την κατάσταση. Λυπάμαι που το λεω αλλά δεν μου άρεσε το βιβλίο και ούτε το συνιστώ. Δηλαδή μετά το Ιμαρετ που το θεωρώ αριστούργημα, το "ότι αγαπώ είναι δικό σου " είναι φτωχό σε πλοκή, οι χαρακτήρες δεν είναι καλά δουλεμενοι και οι συμπεριφορές των ηρώων ακατανοητες έως υπερβολικές. Η αναφορά του Καλπουζου στον εμφύλιο και οι περιγραφές τοπίων στο τέλος του βιβλίου αποζημιωνουν έστω και στο ελάχιστο τον αναγνώστη.
April 16, 2014
Ο Γιάννης Καλπούζος είναι πολυγραφότατος κι εγώ είχα τη χαρά, εκτός από το στιχουργικό του έργο, να είμαι θαυμάστρια και του λογοτεχνικού του. Ιδιαιτέρως το βραβευμένο του "Ιμαρέτ: Στη σκιά του ρολογιού " έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου.
Το καινούριο του βιβλίο "Ό, τι αγαπώ είναι δικό σου" τοποθετείται χρονικά την εποχή του εμφυλίου, μέχρι τη δεκαετία του '90. Μας μεταφέρει στην επαρχία, όπου ανάμεσα στα ανέμελα παιδικά παιχνίδια και τις σκανταλιές, ανθίζει ο έρωτας του Άνδη και της Θάλειας. Αργότερα μεταφερόμαστε στην Αθήνα, όπου οι δύο νέοι καλούνται να υπερασπιστούν αυτόν τον έρωτα. Ίσως εάν ήταν ένα άλλο βιβλίο, εάν είχε γραφτεί από έναν άλλον συγγραφέα, εάν είχε μία άλλη "γλώσσα" να μπορούσα να πω πως όντως, είναι η ιστορία του Άνδη και της Θάλειας. Όμως όχι, δεν είναι έτσι. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τις ζωές τους για να μας περιγράψει άλλα γεγονότα, αλλά, κυρίως να μας δώσει την ευκαιρία να αναρωτηθ��ύμε για τις αιτίες που οδηγήθηκαν οι ήρωες του σε συγκεκριμένες κινήσεις, κάποιες από τις οποίες, κατά την προσωπική μου εκτίμηση, έχουν συμβολικό χαρακτήρα. Ο κύριος Καλπούζος έχει γράψει ένα βιβλίο για την Ιστορία της Ελλάδας και πώς αυτή πληγώνει τους ανθρώπους και αφήνει τα «σημάδια» της στην ψυχή τους. Μέσα από το λογοτεχνικό ταξίδι που κάνουμε, διαπιστώνουμε πώς «σημαδεύεται» και η δική μας ψυχή, μα πάνω από όλα πώς σκεφτόμαστε.
Παίρνοντας ως δεδομένο, πως ένα συγγραφικό έργο είναι ένα πολιτισμικό συγκείμενο, τότε το συγκεκριμένο έργο, φανερώνει τη νοηματοδότηση πολλών ταυτοτήτων, της εκάστοτε ιστορικής περιόδου. Γιατί το "Ό, τι αγαπώ είναι δικό σου" δεν είναι ένα απλό βιβλίο. Είναι ένα λογοτεχνικό αριστούργημα, το οποίο θα μπορούσε άνετα να χρησιμεύσει και ως ιστορικό σύγγραμμα. Ένα βιβλίο σκληρό και ειλικρινές, απογυμνωμένο από τους συντηρητισμούς -που συνηθίζονται στις μέρες μας- στη γλώσσα, το ύφος ή την ίδια τη μυθοπλασία.
Θα μπορούσε να μην έχει αρχή, μέση, τέλος. Να μην έχει πλοκή, ήρωες, ή πληροφορίες. Και πάλι θα θέλαμε να το διαβάσουμε -θα έπρεπε να το διαβάσουμε- για τον αριστουργηματικό τρόπο με τον οποίο ο συγγραφέας χειρίζεται τη γλώσσα. Ο Γιάννης Καλπούζος γράφει με λυρισμό και νοσταλγία. Είναι ένας εξαιρετικός τεχνίτης της γλώσσας, αλλά και μια πένα γεμάτη τόλμη και συναίσθημα. Εντούτοις εκτός από όλα τα άλλα, διαβάζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο, κερδίζουμε ένα πλήθος συναισθημάτων, τα οποία γεμίζουν την καρδιά μας και μετά τη σπάνε σε μικρά κομματάκια. Όταν τα κομματάκια ενωθούν πάλι, δεν είσαι ξανά ο ίδιος. Μόνο ένα μοναδικό έργο και ένας σπουδαίος δημιουργός, έχουν την ικανότητα να προκαλέσουν κάτι τέτοιο.
Το καινούριο του βιβλίο "Ό, τι αγαπώ είναι δικό σου" τοποθετείται χρονικά την εποχή του εμφυλίου, μέχρι τη δεκαετία του '90. Μας μεταφέρει στην επαρχία, όπου ανάμεσα στα ανέμελα παιδικά παιχνίδια και τις σκανταλιές, ανθίζει ο έρωτας του Άνδη και της Θάλειας. Αργότερα μεταφερόμαστε στην Αθήνα, όπου οι δύο νέοι καλούνται να υπερασπιστούν αυτόν τον έρωτα. Ίσως εάν ήταν ένα άλλο βιβλίο, εάν είχε γραφτεί από έναν άλλον συγγραφέα, εάν είχε μία άλλη "γλώσσα" να μπορούσα να πω πως όντως, είναι η ιστορία του Άνδη και της Θάλειας. Όμως όχι, δεν είναι έτσι. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τις ζωές τους για να μας περιγράψει άλλα γεγονότα, αλλά, κυρίως να μας δώσει την ευκαιρία να αναρωτηθ��ύμε για τις αιτίες που οδηγήθηκαν οι ήρωες του σε συγκεκριμένες κινήσεις, κάποιες από τις οποίες, κατά την προσωπική μου εκτίμηση, έχουν συμβολικό χαρακτήρα. Ο κύριος Καλπούζος έχει γράψει ένα βιβλίο για την Ιστορία της Ελλάδας και πώς αυτή πληγώνει τους ανθρώπους και αφήνει τα «σημάδια» της στην ψυχή τους. Μέσα από το λογοτεχνικό ταξίδι που κάνουμε, διαπιστώνουμε πώς «σημαδεύεται» και η δική μας ψυχή, μα πάνω από όλα πώς σκεφτόμαστε.
Παίρνοντας ως δεδομένο, πως ένα συγγραφικό έργο είναι ένα πολιτισμικό συγκείμενο, τότε το συγκεκριμένο έργο, φανερώνει τη νοηματοδότηση πολλών ταυτοτήτων, της εκάστοτε ιστορικής περιόδου. Γιατί το "Ό, τι αγαπώ είναι δικό σου" δεν είναι ένα απλό βιβλίο. Είναι ένα λογοτεχνικό αριστούργημα, το οποίο θα μπορούσε άνετα να χρησιμεύσει και ως ιστορικό σύγγραμμα. Ένα βιβλίο σκληρό και ειλικρινές, απογυμνωμένο από τους συντηρητισμούς -που συνηθίζονται στις μέρες μας- στη γλώσσα, το ύφος ή την ίδια τη μυθοπλασία.
Θα μπορούσε να μην έχει αρχή, μέση, τέλος. Να μην έχει πλοκή, ήρωες, ή πληροφορίες. Και πάλι θα θέλαμε να το διαβάσουμε -θα έπρεπε να το διαβάσουμε- για τον αριστουργηματικό τρόπο με τον οποίο ο συγγραφέας χειρίζεται τη γλώσσα. Ο Γιάννης Καλπούζος γράφει με λυρισμό και νοσταλγία. Είναι ένας εξαιρετικός τεχνίτης της γλώσσας, αλλά και μια πένα γεμάτη τόλμη και συναίσθημα. Εντούτοις εκτός από όλα τα άλλα, διαβάζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο, κερδίζουμε ένα πλήθος συναισθημάτων, τα οποία γεμίζουν την καρδιά μας και μετά τη σπάνε σε μικρά κομματάκια. Όταν τα κομματάκια ενωθούν πάλι, δεν είσαι ξανά ο ίδιος. Μόνο ένα μοναδικό έργο και ένας σπουδαίος δημιουργός, έχουν την ικανότητα να προκαλέσουν κάτι τέτοιο.
September 1, 2024
ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΟΤΣΕΛΙΔΑ ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
http://stonasterismotouvivliou.blogsp...
Διαβάζοντας τη φράση "Ό,τι Αγαπώ Είναι Δικό Σου" το μυαλό μας ασυνείδητα "σιγοντάρει" τη φωνή της Γλυκερίας στη γνωστή,αγαπημένη μπαλάντα.
Αυτός όμως είναι και ο τίτλος που επέλεξε ο ίδιος ο στιχουργός της, Γιάννης Καλπούζος (Ιμαρέτ, Άγιοι Δαίμονες) για το νέο, πολύπλευρο μυθιστόρημά του, εγκαινιάζοντας ιδανικά τη συνεργασία του με τις Εκδόσεις Ψυχογιός
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Σε ένα ορεινό χωριό της μεταπολεμικής Άρτας μεγαλώνει ανέμελα ο ατίθασος Άνδης, που απροσδόκητα θα τον...αιχμαλωτίσει μια αέρινη, κοριτσίστικη φιγούρα:Είναι η Θάλεια, η κόρη του δικαστικού υπαλλήλου Χαρίδημου από την πόλη,που παραθερίζει στο χωριό του.
Παρά το κοινωνικό τους χάσμα, ο αντισυμβατικός,φτωχός Άνδης συναρπάζει την συνεσταλμένη Θάλεια και τα δύο παιδιά θα συνδεθούν με μια αγνή αγάπη.
Τέλη του ΄70,η ζωή θα οδηγήσει τη Θάλεια στην Αθήνα για νομικές σπουδές-πάντα κάτω από την σιδερένια παρουσία ενός τυρρανικού πατέρα και μιας άβουλης μάνας-χωρίς ποτέ να σβήσει τη μορφή του Ανδη.
Ο Άνδης τυχοδιωκτικά θα την ακολουθήσει κρυφά από όλους στην Αθήνα.
Εκεί θα αποδυθεί σε μια σκληρή βιοπάλη,όπου θα γευθεί την ανέχεια και την ασύστολη ηδονή, ακροβατώντας στον καιροσκοπισμό και την άσβεστη αγάπη του για τη Θάλεια, την οποία ξαναβρίσκει.
Συνοδοιπόροι του Άνδη στην περιπέτεια της ενηλικίωσης, ο αμφιλεγόμενος παιδικός του φίλος,Θέμης,αντιεξουσιαστές των Εξαρχείων,ένας συλλέκτης βιβλίων, ευκαιριακές συνευρέσεις και ο βωβός Ερμείας, που γνώρισε την βαρβαρότητα των Τούρκων τις ζοφερές μέρες του Αττίλα.
Όμως οι σκιές του Εμφυλίου και μια μυστηριώδης νεκροκεφαλή απειλούν να τινάξουν τα όνειρά του Άνδη και της Θάλειας στον αέρα.
Ο Άνδης όμως, προτάσσοντας το πείσμα και την αισιόδοξη οπτική του προς τη ζωή, παλεύει να εξιχνιάσει το εφιαλτικό χθες, που απειλεί την ευτυχία με τη γλυκιά Θάλεια.
Θα επιβιώσει αυτή η αγάπη στη δίνη των καιρών και της Ιστορίας ;
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Εν πρώτοις, το βιβλίο του Γιάννη Καλπούζου "Ο,τι Αγαπώ Είναι Δικό Σου" συνιστά μια αυθεντική ιστορία έρωτα με μια χροιά αστυνομικού μυστηρίου-όμως από πίσω ενυπάρχει ένας ηχηρός πολιτικός προβληματισμός,μια πρόκληση για την εθνική μας μνήμη.
Πράγματι, πυρήνας του βιβλίου είναι ένας αντιφατικός έρωτας από τους πιο ευγενικούς και αυθεντικούς-κίνητρο των πάντων, με τους ήρωες απόλυτα παραδομένους σε αυτόν.
Υπέροχα δοσμένη η συμπληρωματικότητα των δύο χαρακτήρων, που πηγάζει από την αντίθεση της "καλοαναθρεμμένης ,συνεσταλμένης Θάλειας με την προγραμματισμένη ζωή" προς τον ανυπότακτο, καιροσκόπο "πλάνητα" Άνδη-κι είναι αυτή που εγείρει ανάγκη υπέρβασης κι από τους δύο.
Ο ερωτικός σπαραγμός διατρέχει το βιβλίο στο μεγαλύτερο μέρος του, συνταράσσοντας την ψυχή του αναγνώστη, που συμπάσχει και αγωνιά με τους δυο πρωταγωνιστές!
Ο συγγραφέας αποδίδει πολύ πετυχημένα τις αντιφάσεις και τις συναισθηματικές διακυμάνσεις του ζευγαριού.
Για να το καταφέρει αυτό, επενδύει τη γλώσσα του με το ονειρικό πέπλο του ποιητικού λόγου:
Εμβόλιμοι στίχοι,αλλά και πεζός λόγος που παρασύρεται από τη σαγήνη του έμμετρου επιτείνουν τη φόρτιση, αποκαλύπτοντάς μας τον Καλπούζο- ποιητή(σε έργα του όπως το "Έρωτας Νυν Και Αεί").
Ωστόσο οι μεταμορφώσεις της γλώσσας δεν περιορίζονται στην απόδοση του λυρισμού.
Στα διαλογικά μέρη έχουμε μια απενοχοποιημένη φυσικότητα,που προσδίδει ζωντάνια στις σκηνές.
Άλλοτε ο αφηγηματικός λόγος γίνεται πομπώδης θυμίζοντας Μποστ-με στόχο να σαρκάσει και να ευτελίσει καταστάσεις και πρόσωπα-μέσα από μια εσκεμμένα υπεφίαλη γλώσσα, που αυτοαναιρείται.
Άλλοτε πάλι έχουμε μια γλώσσα σφυρηλατημένη σε πιο παλαιομοδίτικα,νοσταλγικά καλούπια- με μια καλλιέπεια που παρέπεμπει σε πιο ανθηρές περιόδους της Λογοτεχνίας μας...
Σε κάθε περίπτωση είναι ένας γλωσσικός τρόπος ιδιάζων και ανοίκεια ωραίος.
Το στοιχείο του μυστηρίου είναι άρτια σκηνοθετημένο, κι η πραγματικότητα ξετυλίγεται σταδιακά -πέρα από το προφανές.
Σε βαθύτερη προσέγγιση,όμως, το "Ο,τι Αγαπώ" συνιστά ένα ξεκάθαρα πολιτικό βιβλίο με στοχευμένους συμβολισμούς πίσω από καταστάσεις&πρόσωπα.
Έχουμε δηλαδή μια έμμεση χαρτογράφηση ολόκληρης της Μεταπολίτευσης ,στα χνάρια εμβληματικών έργων , όπως το "Δυο Φορές Έλληνας" του Κουμανταρέα ή τα "Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά".
Σε αυτό συντελλεί κάθε πρόσωπο μοναδικά και όλοι μαζί οι ετερόκλητοι χαρακτήρες του βιβλίου διαμορφώνουν την αντιφατική ανθρωπογεωγραφία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας με τις διαψεύσεις και τις νέες μεγαλεπήβολες προσδοκίες..
Πρωτίστως ο Άνδης.
Συγκεντρώνοντας χαρακτηριστικά φιγούρας από το Θέατρο Σκιών, ο ευρηματικός ήρωας του Καλπούζου συνιστά τον αιώνιο Έλληνα που επιβιώνει στις αντιξοότητες με την πονηριά και την αισιόδοξη οπτική του στα πράγματα.
Ένας μικρός θυμόσοφος βγαλμένος από τα σπλάχνα της "άγιας πενίας".
Ένας "γόνος του Διονύσου"-με τον τονισμένο φαλλό του να υπαινίσσεται τον έρωτα ως αίτημα ζωής,να αναδεικνύει ανανδοίαστα την κλιμακούμενη σεξουαλική ελευθεριότητα και τον ευδαιμονισμό της νέας εποχής
Ο Άνδης κλείνει το μάτι στον αλησμόνητο Λούη του Μουρσελλα, παραμένοντας σε ένα περίγραμμα πιο συμπαγές
Γύρω από τον Άνδη έχουμε μια ομάδα αντιεξουσιαστών που μας σεργιανά στην έωλη, παρακμιακή ατμόσφαιρα των Εξαρχείων όπως προσωποποιήθηκε τη δεκαετία του 80 σε φιγούρες σαν τη Γώγου και τον Άσιμο,
Ο Καλπούζος εδώ αποδίδει την αλλοτρίωση της Αριστεράς που εξετράπη σε φαντασιωσικές ιδέες με τους φορείς τους φαντάσματα αλωμένων οραμάτων- προφήτες μια επερχόμενης ζοφερής συνθηκολόγησης...
Στον αντίποδα έρεχεται η Θάλεια, ως εκείνη η Ελλάδα που αναζητά επιτέλους τη γαλήνη, ισορροπώντας ανάμεσα στις αξίες και τον πραγματισμό της νέας εποχής.
Δεσπόζουσα παρουσία έχει όμως η νεκροκεφαλή και όσοι εμπλέκονται με την ιστορία της, που ξεπηδά από την απώτατη,τραυματισμένη συλλογική ψυχή και τις χαίνουσες πληγές ενός ταραγμένου παρελθόντος!
Στο αποτρόπαιο εύρημα αποτυπώθηκε η κατάρρευση αγώνων και ιδανικών...
Το κάδρο συμπληρώνει η τραγωδία της Κύπρου, που αποστομωτικά ενσάρκωσε η συγκλονιστική παρουσία του Ερμεία.
Μια Ελλάδα λοιπόν ακρωτηριασμένη που ζητά να ανασυναρμολογήσει τα κομμάτια της ξανά για να πορευτεί σε νέους καιρούς.
Μια Ελλάδα που πάνω από όλα ξέρει να καταφάσκει τη ζωή και το φως!!!
Ανακαλύψτε αυτό το σημαντικό βιβλίο που χαρτογραφεί το συλλογικό μας ασυνείδητο -ένα έργο που το χαιρέτησαν με ενθουσιασμό πνευματικοί άνθρωποι σαν τον Γιάννη Ξανθούλη και τον Μάνο Ελευθερίου!
ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΚΡΙΤΙΚΗ
http://stonasterismotouvivliou.blogsp...
http://stonasterismotouvivliou.blogsp...
Διαβάζοντας τη φράση "Ό,τι Αγαπώ Είναι Δικό Σου" το μυαλό μας ασυνείδητα "σιγοντάρει" τη φωνή της Γλυκερίας στη γνωστή,αγαπημένη μπαλάντα.
Αυτός όμως είναι και ο τίτλος που επέλεξε ο ίδιος ο στιχουργός της, Γιάννης Καλπούζος (Ιμαρέτ, Άγιοι Δαίμονες) για το νέο, πολύπλευρο μυθιστόρημά του, εγκαινιάζοντας ιδανικά τη συνεργασία του με τις Εκδόσεις Ψυχογιός
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Σε ένα ορεινό χωριό της μεταπολεμικής Άρτας μεγαλώνει ανέμελα ο ατίθασος Άνδης, που απροσδόκητα θα τον...αιχμαλωτίσει μια αέρινη, κοριτσίστικη φιγούρα:Είναι η Θάλεια, η κόρη του δικαστικού υπαλλήλου Χαρίδημου από την πόλη,που παραθερίζει στο χωριό του.
Παρά το κοινωνικό τους χάσμα, ο αντισυμβατικός,φτωχός Άνδης συναρπάζει την συνεσταλμένη Θάλεια και τα δύο παιδιά θα συνδεθούν με μια αγνή αγάπη.
Τέλη του ΄70,η ζωή θα οδηγήσει τη Θάλεια στην Αθήνα για νομικές σπουδές-πάντα κάτω από την σιδερένια παρουσία ενός τυρρανικού πατέρα και μιας άβουλης μάνας-χωρίς ποτέ να σβήσει τη μορφή του Ανδη.
Ο Άνδης τυχοδιωκτικά θα την ακολουθήσει κρυφά από όλους στην Αθήνα.
Εκεί θα αποδυθεί σε μια σκληρή βιοπάλη,όπου θα γευθεί την ανέχεια και την ασύστολη ηδονή, ακροβατώντας στον καιροσκοπισμό και την άσβεστη αγάπη του για τη Θάλεια, την οποία ξαναβρίσκει.
Συνοδοιπόροι του Άνδη στην περιπέτεια της ενηλικίωσης, ο αμφιλεγόμενος παιδικός του φίλος,Θέμης,αντιεξουσιαστές των Εξαρχείων,ένας συλλέκτης βιβλίων, ευκαιριακές συνευρέσεις και ο βωβός Ερμείας, που γνώρισε την βαρβαρότητα των Τούρκων τις ζοφερές μέρες του Αττίλα.
Όμως οι σκιές του Εμφυλίου και μια μυστηριώδης νεκροκεφαλή απειλούν να τινάξουν τα όνειρά του Άνδη και της Θάλειας στον αέρα.
Ο Άνδης όμως, προτάσσοντας το πείσμα και την αισιόδοξη οπτική του προς τη ζωή, παλεύει να εξιχνιάσει το εφιαλτικό χθες, που απειλεί την ευτυχία με τη γλυκιά Θάλεια.
Θα επιβιώσει αυτή η αγάπη στη δίνη των καιρών και της Ιστορίας ;
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Εν πρώτοις, το βιβλίο του Γιάννη Καλπούζου "Ο,τι Αγαπώ Είναι Δικό Σου" συνιστά μια αυθεντική ιστορία έρωτα με μια χροιά αστυνομικού μυστηρίου-όμως από πίσω ενυπάρχει ένας ηχηρός πολιτικός προβληματισμός,μια πρόκληση για την εθνική μας μνήμη.
Πράγματι, πυρήνας του βιβλίου είναι ένας αντιφατικός έρωτας από τους πιο ευγενικούς και αυθεντικούς-κίνητρο των πάντων, με τους ήρωες απόλυτα παραδομένους σε αυτόν.
Υπέροχα δοσμένη η συμπληρωματικότητα των δύο χαρακτήρων, που πηγάζει από την αντίθεση της "καλοαναθρεμμένης ,συνεσταλμένης Θάλειας με την προγραμματισμένη ζωή" προς τον ανυπότακτο, καιροσκόπο "πλάνητα" Άνδη-κι είναι αυτή που εγείρει ανάγκη υπέρβασης κι από τους δύο.
Ο ερωτικός σπαραγμός διατρέχει το βιβλίο στο μεγαλύτερο μέρος του, συνταράσσοντας την ψυχή του αναγνώστη, που συμπάσχει και αγωνιά με τους δυο πρωταγωνιστές!
Ο συγγραφέας αποδίδει πολύ πετυχημένα τις αντιφάσεις και τις συναισθηματικές διακυμάνσεις του ζευγαριού.
Για να το καταφέρει αυτό, επενδύει τη γλώσσα του με το ονειρικό πέπλο του ποιητικού λόγου:
Εμβόλιμοι στίχοι,αλλά και πεζός λόγος που παρασύρεται από τη σαγήνη του έμμετρου επιτείνουν τη φόρτιση, αποκαλύπτοντάς μας τον Καλπούζο- ποιητή(σε έργα του όπως το "Έρωτας Νυν Και Αεί").
Ωστόσο οι μεταμορφώσεις της γλώσσας δεν περιορίζονται στην απόδοση του λυρισμού.
Στα διαλογικά μέρη έχουμε μια απενοχοποιημένη φυσικότητα,που προσδίδει ζωντάνια στις σκηνές.
Άλλοτε ο αφηγηματικός λόγος γίνεται πομπώδης θυμίζοντας Μποστ-με στόχο να σαρκάσει και να ευτελίσει καταστάσεις και πρόσωπα-μέσα από μια εσκεμμένα υπεφίαλη γλώσσα, που αυτοαναιρείται.
Άλλοτε πάλι έχουμε μια γλώσσα σφυρηλατημένη σε πιο παλαιομοδίτικα,νοσταλγικά καλούπια- με μια καλλιέπεια που παρέπεμπει σε πιο ανθηρές περιόδους της Λογοτεχνίας μας...
Σε κάθε περίπτωση είναι ένας γλωσσικός τρόπος ιδιάζων και ανοίκεια ωραίος.
Το στοιχείο του μυστηρίου είναι άρτια σκηνοθετημένο, κι η πραγματικότητα ξετυλίγεται σταδιακά -πέρα από το προφανές.
Σε βαθύτερη προσέγγιση,όμως, το "Ο,τι Αγαπώ" συνιστά ένα ξεκάθαρα πολιτικό βιβλίο με στοχευμένους συμβολισμούς πίσω από καταστάσεις&πρόσωπα.
Έχουμε δηλαδή μια έμμεση χαρτογράφηση ολόκληρης της Μεταπολίτευσης ,στα χνάρια εμβληματικών έργων , όπως το "Δυο Φορές Έλληνας" του Κουμανταρέα ή τα "Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά".
Σε αυτό συντελλεί κάθε πρόσωπο μοναδικά και όλοι μαζί οι ετερόκλητοι χαρακτήρες του βιβλίου διαμορφώνουν την αντιφατική ανθρωπογεωγραφία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας με τις διαψεύσεις και τις νέες μεγαλεπήβολες προσδοκίες..
Πρωτίστως ο Άνδης.
Συγκεντρώνοντας χαρακτηριστικά φιγούρας από το Θέατρο Σκιών, ο ευρηματικός ήρωας του Καλπούζου συνιστά τον αιώνιο Έλληνα που επιβιώνει στις αντιξοότητες με την πονηριά και την αισιόδοξη οπτική του στα πράγματα.
Ένας μικρός θυμόσοφος βγαλμένος από τα σπλάχνα της "άγιας πενίας".
Ένας "γόνος του Διονύσου"-με τον τονισμένο φαλλό του να υπαινίσσεται τον έρωτα ως αίτημα ζωής,να αναδεικνύει ανανδοίαστα την κλιμακούμενη σεξουαλική ελευθεριότητα και τον ευδαιμονισμό της νέας εποχής
Ο Άνδης κλείνει το μάτι στον αλησμόνητο Λούη του Μουρσελλα, παραμένοντας σε ένα περίγραμμα πιο συμπαγές
Γύρω από τον Άνδη έχουμε μια ομάδα αντιεξουσιαστών που μας σεργιανά στην έωλη, παρακμιακή ατμόσφαιρα των Εξαρχείων όπως προσωποποιήθηκε τη δεκαετία του 80 σε φιγούρες σαν τη Γώγου και τον Άσιμο,
Ο Καλπούζος εδώ αποδίδει την αλλοτρίωση της Αριστεράς που εξετράπη σε φαντασιωσικές ιδέες με τους φορείς τους φαντάσματα αλωμένων οραμάτων- προφήτες μια επερχόμενης ζοφερής συνθηκολόγησης...
Στον αντίποδα έρεχεται η Θάλεια, ως εκείνη η Ελλάδα που αναζητά επιτέλους τη γαλήνη, ισορροπώντας ανάμεσα στις αξίες και τον πραγματισμό της νέας εποχής.
Δεσπόζουσα παρουσία έχει όμως η νεκροκεφαλή και όσοι εμπλέκονται με την ιστορία της, που ξεπηδά από την απώτατη,τραυματισμένη συλλογική ψυχή και τις χαίνουσες πληγές ενός ταραγμένου παρελθόντος!
Στο αποτρόπαιο εύρημα αποτυπώθηκε η κατάρρευση αγώνων και ιδανικών...
Το κάδρο συμπληρώνει η τραγωδία της Κύπρου, που αποστομωτικά ενσάρκωσε η συγκλονιστική παρουσία του Ερμεία.
Μια Ελλάδα λοιπόν ακρωτηριασμένη που ζητά να ανασυναρμολογήσει τα κομμάτια της ξανά για να πορευτεί σε νέους καιρούς.
Μια Ελλάδα που πάνω από όλα ξέρει να καταφάσκει τη ζωή και το φως!!!
Ανακαλύψτε αυτό το σημαντικό βιβλίο που χαρτογραφεί το συλλογικό μας ασυνείδητο -ένα έργο που το χαιρέτησαν με ενθουσιασμό πνευματικοί άνθρωποι σαν τον Γιάννη Ξανθούλη και τον Μάνο Ελευθερίου!
ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΚΡΙΤΙΚΗ
http://stonasterismotouvivliou.blogsp...
July 13, 2023
Είναι τρομερά εθιστική η γραφή του συγγραφέα, αδιαμφισβήτητα. Ανακατεύει στοιχεία τοπογραφικά, ιστορικά, ρομαντικά με τρομερή μαεστρία. Δεν συνδέθηκα ιδιαίτερα με κάποιον από τους κεντρικούς ήρωες, και αρκετά στοιχεία του Άνδη θα έλεγα ότι με ενοχλούσαν συχνά πυκνά. Μεγάλο μείον, οι συνεχείς και για μένα άκυρες αναφορές στα "προσόντα" του, οι οποίες δεν προσφέρανε τρομερά στην πλοκή. Σίγουρα πάντως θα ξαναδιάβαζα κάτι δικό του.
February 5, 2017
Ενδιαφέρουσα ιστορία, είχε ενδιαφέρον, σε μερικά σημεία έμοιαζε με Αρλεκιν, όχι στο επίπεδο του Ιμαρέτ.
March 5, 2018
Βαθιά συγκινητικό βιβλίο από την αρχή μέχρι το τέλος. Δυο δυνατοί έρωτες Αυγούλα - Αυγερινός, Άνδης - Θάλεια. Τόσο συγκλονιστική η ιστορία της Αυγούλας και του Αυγερινού που μαθαίνοντας της βάζεις τα κλάματα, αλλά και η ιστορία του Άνδη και της Θάλειας που ο έρωτας τους ξεκινάει από τα μαθητικά τους χρόνια και παραμένει ακλόνητος μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Σε όλο το βιβλίο ρέει η ατμόσφαιρα γεμάτη με μυστικά που διαδραματίζονται σε μια επαρχία καθώς επίσης και το πόσο σημαντικό είναι να κάνει αλλά και να χαρίζει όνειρα κάποιος.
February 9, 2020
Ό, τι αγαπώ είναι δικό σου....απειρες φορές πριν με ταξίδεψε το τραγούδι με την φωνή της Γλυκερίας,τώρα ήρθε η σειρά του μυθιστορήματος....ένα σύγχρονο μυθιστόρημα που τα έχει όλα: έρωτα,μυστήριο,ιστορία,μυστικά, φιλοσοφική σκέψη,πολιτική, καθημερινότητα,προβληματισμό,χιούμορ,αλλά προπάντων υπέροχους και ενδιαφέροντες ηρωες. Ταξίδι σε πράγματα και καταστάσεις που άλλες τις ζήσαμε από κοντά,άλλες τις διδαχτηκαμε ή τις ακούσαμε και άλλες έμειναν κρυμμενες.
Όλα αυτά δοσμένα μέσα από μια καθηλωτική αφήγηση και τον μοναδικό λυρικό λογοτεχνικό λόγο του Γιάννη Καλπούζου που στην αρχή ξενίζει αλλά αργότερα σε ταξιδεύει σε κλασικά μονοπάτια...
Ακόμα χορεύω στην ντισκοτέκ όπως ο Τραβόλτα,είμαι κάπου στη γωνιά της συγκέντρωσης του ΠΑΣΟΚ,κάνω βόλτα στα στενά του κέντρου της Αθήνας παρέα με τη Στέλλα του Παπακωνσταντίνου και πίνω τσίπουρο σε ένα χωριό της Ηπείρου....πόσες εικόνες απ' τα νιάτα μου!!!!!
Μια βόλτα στην μεταπολεμική και μεταεμφυλιακη Ελλάδα μέσα από μια όμορφη ερωτική ιστορία....ο Ανδης δε αξέχαστος θα μείνει όπως και οι πλάκες του και το "άλλο" του..... χαχαχαχα!!!!!
Θα πρότεινα σε όποιον αρέσκεται σε πιο ανάλαφρα αναγνώσματα ή η ψυχοσύνθεση του είναι κάπως βεβαρημένη να μην το διαβάσει, επίσης όποιος δεν ενδιαφέρεται για ιστορικες πληροφορίες της Αθήνας και κάποιων άλλων περιοχών....ήταν μερικά απ' αυτά που με ώθησαν στα τρία αστεράκια.
Για όσους θέλουν κάτι διαφορετικό το προτείνω!
Όλα αυτά δοσμένα μέσα από μια καθηλωτική αφήγηση και τον μοναδικό λυρικό λογοτεχνικό λόγο του Γιάννη Καλπούζου που στην αρχή ξενίζει αλλά αργότερα σε ταξιδεύει σε κλασικά μονοπάτια...
Ακόμα χορεύω στην ντισκοτέκ όπως ο Τραβόλτα,είμαι κάπου στη γωνιά της συγκέντρωσης του ΠΑΣΟΚ,κάνω βόλτα στα στενά του κέντρου της Αθήνας παρέα με τη Στέλλα του Παπακωνσταντίνου και πίνω τσίπουρο σε ένα χωριό της Ηπείρου....πόσες εικόνες απ' τα νιάτα μου!!!!!
Μια βόλτα στην μεταπολεμική και μεταεμφυλιακη Ελλάδα μέσα από μια όμορφη ερωτική ιστορία....ο Ανδης δε αξέχαστος θα μείνει όπως και οι πλάκες του και το "άλλο" του..... χαχαχαχα!!!!!
Θα πρότεινα σε όποιον αρέσκεται σε πιο ανάλαφρα αναγνώσματα ή η ψυχοσύνθεση του είναι κάπως βεβαρημένη να μην το διαβάσει, επίσης όποιος δεν ενδιαφέρεται για ιστορικες πληροφορίες της Αθήνας και κάποιων άλλων περιοχών....ήταν μερικά απ' αυτά που με ώθησαν στα τρία αστεράκια.
Για όσους θέλουν κάτι διαφορετικό το προτείνω!
May 19, 2014
Εκπληκτικό μυθιστόρημα με εξαιρετική πλοκή και ζωντανούς χαρακτήρες!! Μέσα από τις άψογες περιγραφές των ιστορικών γεγονότων παρακολουθούμε την πορεία της ζωής των πρωταγωνιστών. Ένα βιβλίο που συνδυάζει τέλεια την ιστορία με την αγάπη. Συμπάσχουμε με την λύπη τους, την αγωνία τους και νιώθουμε ανακουφισμένοι με την ευόδωση των στόχων τους και την ευτυχία τους!! Δεν ήθελα με τίποτα να τελειώσει! Απολάμβανα κάθε πρόταση ξανά και ξανά. Είναι από εκείνα τα βιβλία που δεν τα ξεχνάς και δύσκολα βρίσκεις κάποιο να τα ξεπεράσει. Θαυμάσια γλώσσα, υπέροχη εξιστόρηση!! Το βιβλίο δείχνει με εύγλωττο τρόπο τι σημαίνει παράδοση, εκσυγχρονισμός και τι μεταπρατισμός. Και ακόμα δείχνει, κατά την γνώμη μου, τι σημαίνει προδότης, πατριώτης και τι σημαίνει καπηλευτής της πατρίδας!! Ο Γιάννης Καλπούζος με ξεχωριστή λεκτική μαεστρία συνθέτει την ζωή των ηρώων, δίνοντας απίστευτη πληροφορία για τον τρόπο ζωής τους μέσα στο πέρασμα του χρόνου, αποδίδοντας ταυτόχρονα με εξαιρετικό τρόπο τα συναισθήματα τους. Οι περιγραφές του είναι μοναδικές. Και βέβαια μας βοηθάει να θυμηθούμε τι έχει υποφέρει αυτός ο τόπος από τα φυλετικά πάθη αλλά και από τις φασιστικές θηριωδίες.. Ένα λογοτεχνικό διαμάντι!! Εδώ αποχαιρετώ τον Ανδη και τη Θάλεια που μου κράτησαν συντροφιά σε ένα πραγματικά υπέροχο ταξίδι και ευχαριστώ τον κύριο Γιάννη Καλπούζο γιατί με τέτοια λογοτεχνικά δημιουργήματα καταλαβαίνεις γιατί ένα βιβλίο είναι ένα παράθυρο στον κόσμο και την ιστορία!! Συγχαρητήρια!!!!
August 14, 2015
Η γραφή του κ.Καλπούζου μοναδική και σε αυτό το βιβλίο παρ'όλο που νομίζω ότι έχει άλλη γραφή και ύφος σχετικά με τα προηγούμενά του(πιθανόν λόγω αλλαγής θεματολογίας) αν και ορισμένες καυστικές λέξεις με ξένισαν όχι ότι είμαι πουριτανή,αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν ταιριάζουν στο ύφος της γραφής του.Κατά τα άλλα είναι ένα ωραίο και δυνατό βιβλίο που διαβάζοντάς το ανακαλύπτεις ορισμένα πράγματα που σε άλλη στιγμή δεν θα τα παρατηρούσες.Ένα ερωτικό μυθιστόρημα που μας ταξιδεύει σε τόπους,χρόνους,συναισθήματα,όνειρα με την μαγευτική του ποιητική πέννα.Υπέροχες εικόνες ξετυλίγονται μπροστά μας που μας γοητεύουν μέσα από μια πλοκή μυστηρίου,έντονων συναισθημάτων και σίγουρα των μυνημάτων και αξιών που περνά.Πρωταγωνίστρια η αγάπη με συνταξιδιώτη την πίστη στην ζωή και την επιμονή για την κατάκτησή της ανεξαρτήτως ήθη και εθίμων του κάθε τόπου και της εποχής που διανύονται.Και φυσικά δεν παραλείπονται ιστορικές επισημάνσεις της εποχής που διαδραματίζεται η ιστορία.
August 4, 2014
Αισθηματικό - αστυνομικό - ιστορικό, διαβάζεται απνευστί δεν αποφεύγει όμως τα κλισέ ενώ οι επιρροές του από τον Καραγάτση υποβόσκουν σαν μια κακόγουστη φάρσα. Εξαιρετική η αφηγηματική οργάνωση του κειμένου, ο λόγος μεστός και οι περιγραφές ζωντανές, ο συγγραφέας όμως δεν μπορεί να αποφύγει την έντονη "φιλολογοποίηση" η οποία σχεδόν μας αποσπά από την καλοστημένη πλοκή (αν και πολλά γεγονότα φαίνεται να υπεισέρχονται στο κείμενο ως μπαλώματα ή συμπληρώματα, καρπός της έρευνας του συγγραφέα που "έπρεπε" να τα χωρέσει κάπου στο κείμενο).
Τεχνικά άρτιο βιβλίο, τόσο άρτιο όμως που τελικά φαντάζει ψεύτικο.
Τεχνικά άρτιο βιβλίο, τόσο άρτιο όμως που τελικά φαντάζει ψεύτικο.
February 11, 2023
Από τα βιβλία που θέλεις να αφήσεις αλλα λες θα το συνεχίσω να δω πού το πάει. Δεν ξέρω τι με ενόχλησε πιο πολύ, το ότι τονίζεται και ξανατονίζεται το μεγάλο μέγεθος του μορίου του πρωταγωνιστή; Χωρίς να διαδραματίζει κάποιο ρόλο στην ιστορία; Η καημένη η Θάλεια που αγαπά τον πρωταγωνιστή τόσο πολυ , δεν έχει σηκώσει μάτια να κοιτάξει άλλον σαν πιστή Πηνελόπη αλλά ο εκείνος πάει με τόσες γυναίκες αριστερά και δεξιά; Και φυσικά τα συγχωρεί; Τουλάχιστον εκνευριστικό το στόρι της Νεραιδας και του Αλήτη , περίμενα κάτι καλύτερο.
This entire review has been hidden because of spoilers.
May 26, 2014
Καταπληκτικό έργο. Ρέει και κελαρυζει και φουσκώνει ο ποταμός της αφήγησης. Δεν σου επιτρέπει να το αφήσεις απ τα χέρια σου. Νομίζω ότι ο Καλπουζος ειναι φάρος ποιότητας στην λογοτεχνία της τελευταίας δεκαετίας . Ο λόγος που έβαλα τέσσερα κι όχι πέντε αστέρια στη αξιολόγηση, ειναι το ότι ειμαι αθεράπευτα ερωτευμένη με το "ΙΜΑΡΕΤ". Εύχομαι στον συγγραφέα υγεία και δημιουργικότητα για πολλα ακόμα χρονια
November 13, 2014
Πολύ ωραία γραφή και γλώσσα από τον Καλπούζο, που μέσα σε ένα μυθιστορημα καταφέρνει να μπλέξει έρωτα,ιστορία, ένα μυστηρίο χωρίς να λείπει όμως και το χαλαρό και κωμικό στοιχείο... Η απεικόνιση της Άρτας βασίζεται σε καποία βασικά στοιχεία της από εκείνη την εποχή όπως τα σχολεία, τον Μουχούστη το φράγμα και τις πλυμμήρες που αποτελούσαν βασικό προβλημα...πολύ ωραίο βιβλίο το συστήνω ανεπιφύλακτα.
January 7, 2021
Καταπληκτικό!! Πρώτη επαφή με τον συγγραφέα κ ενθουσιάστηκα!! Μου άρεσε ιδιαίτερα το λεξιλόγιό του, είχα καιρό να διαβάσω τόσο καλό κείμενο.. αν κ κάποια θέματα είναι βαριά, τα έγραψε με ένα τρόπο ανάλαφρο, που δεν σε καταπλακωνε..
Σίγουρα θα διαβάσω κ άλλα δικά του..
Σίγουρα θα διαβάσω κ άλλα δικά του..
December 8, 2014
Ένα υπέροχο βιβλίο με τη σύγχρονη πορεία της Ελλάδας φιλτραρισμένη μέσα από τις διαφορετικές προσωπικότητες των ηρώων :)
October 7, 2021
Αν και κυρίως συγγραφέας ιστορικών βιβλίων, στο συγκεκριμένο καταπιάστηκε με ιστορική μεν, πολύ πρόσφατη εποχή δε. Αναγνώρισα καταστάσεις που αναφέρονται στην δεκαετία του ’80, ως γεγονότα που τα έζησα προσωπικά. Ως προς την τεχνική, το βιβλίο είναι άρτιο, έχει μια πιασάρικη αρχή με τη μυστηριώδη γυναίκα που μπαίνει μια βροχερή νύχτα στο καφενείο ενός χωριού και θέτει άβολες ερωτήσεις. Ως προς τους χαρακτήρες, αναλύονται με αληθοφανείς λεπτομέρειες στον ψυχισμό τους, παρότι εμπλέκονται και στοιχεία που ξενίζουν ως προς τη σχετικότητα π.χ. τα γενναιόδωρα προσόντα του Άνδη που μου θύμισε τον Λούη από τα Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά του Μουρσελά, αλλά σε πιο καρικατούρα έκδοση.
Η ιστορική αναπαράσταση είναι υποδειγματική, με όλες τις λεπτομέρειες που απαιτούνται, ωστόσο, έχω την εντύπωση, πως το στιλ του συγγραφέα δεν είναι αυτό, περισσότερο μοιάζει με μια δοκιμή ως προς το πόσο ρεαλιστικός μπορεί να γίνει σε μια πιο πρόσφατη ιστορικά εποχή. Και σε γενικές γραμμές είχα την αίσθηση πως το βιβλίο δεν είχε ταυτότητα. Ιστορικό; Μυστηρίου; Κοινωνικό; Αισθηματικό; (ναι, είχε μια δόση σινερομάντσου εξαιτίας της ποιητικά επιτηδευμένης γλώσσας σε ορισμένα σημεία). Και κωμικά στοιχεία είχε και τα κακώς κείμενα στηλίτευσε, αλλά, έμοιαζε αβέβαιο. Η ποίηση που θα φάνταζε ίσως λογικό πλαίσιο στην άγρια εποχή των Αγίων και Δαιμόνων, εδώ μοιάζει, γλυκανάλατη. Έτσι, για όσους έχουν διαβάσει το Ιμαρέτ, αυτό το βιβλίο θα τους φανεί κάπως κατώτερο. Για όσους δεν έχουν διαβάσει κάτι άλλο του Καλπούζου, θα τους αρέσει, έχοντας μόνο ίσως μια αίσθηση ότι ξοδεύτηκαν υπερβολικά πολλές σελίδες για το στήσιμο μιας κατά τα άλλα κλασσικής ιστορίας έρωτος και βασάνων.
Πολλές πληροφορίες ιστορικές, για την Άρτα, την Αθήνα κι άλλα μέρη, για ιστορικά γεγονότα της Μεταπολίτευσης (που εμένα δεν με πειράζουν) οι οποίες, προφανώς ως αποτέλεσμα της λεπτομερέστατης έρευνας του συγγραφέα που λυπήθηκε να τις αχρηστέψει, χώθηκαν με όχι και τόσο επιδέξιο τρόπο στην πορεία της ιστορίας. Ως προς την ανατροπή και την εξέλιξη της ιστορίας κράτησε το ενδιαφέρον μου, με μόνη εξαίρεση την αχρείαστη κατ’ εμέ, εξήγηση του συμβολισμού που εμπεριεχόταν στο βιβλίο μέσα από τον αφηγητή και alter ego συγγραφέα. Αν πρέπει κάποιος να εξηγήσει τι συμβολίζει το ένα και το άλλο, σημαίνει πως κανείς δεν πιάνει το νόημα του συμβολισμού.
Συνολικά, μου άρεσε, ταυτίστηκα με μερικούς από τους χαρακτήρες του έργου, είδα να αναβιώνει η εποχή των παιδικών μου χρόνων και οι όποιες αδυναμίες που προανέφερα, δεν επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό το επίπεδο του έργου.
Η ιστορική αναπαράσταση είναι υποδειγματική, με όλες τις λεπτομέρειες που απαιτούνται, ωστόσο, έχω την εντύπωση, πως το στιλ του συγγραφέα δεν είναι αυτό, περισσότερο μοιάζει με μια δοκιμή ως προς το πόσο ρεαλιστικός μπορεί να γίνει σε μια πιο πρόσφατη ιστορικά εποχή. Και σε γενικές γραμμές είχα την αίσθηση πως το βιβλίο δεν είχε ταυτότητα. Ιστορικό; Μυστηρίου; Κοινωνικό; Αισθηματικό; (ναι, είχε μια δόση σινερομάντσου εξαιτίας της ποιητικά επιτηδευμένης γλώσσας σε ορισμένα σημεία). Και κωμικά στοιχεία είχε και τα κακώς κείμενα στηλίτευσε, αλλά, έμοιαζε αβέβαιο. Η ποίηση που θα φάνταζε ίσως λογικό πλαίσιο στην άγρια εποχή των Αγίων και Δαιμόνων, εδώ μοιάζει, γλυκανάλατη. Έτσι, για όσους έχουν διαβάσει το Ιμαρέτ, αυτό το βιβλίο θα τους φανεί κάπως κατώτερο. Για όσους δεν έχουν διαβάσει κάτι άλλο του Καλπούζου, θα τους αρέσει, έχοντας μόνο ίσως μια αίσθηση ότι ξοδεύτηκαν υπερβολικά πολλές σελίδες για το στήσιμο μιας κατά τα άλλα κλασσικής ιστορίας έρωτος και βασάνων.
Πολλές πληροφορίες ιστορικές, για την Άρτα, την Αθήνα κι άλλα μέρη, για ιστορικά γεγονότα της Μεταπολίτευσης (που εμένα δεν με πειράζουν) οι οποίες, προφανώς ως αποτέλεσμα της λεπτομερέστατης έρευνας του συγγραφέα που λυπήθηκε να τις αχρηστέψει, χώθηκαν με όχι και τόσο επιδέξιο τρόπο στην πορεία της ιστορίας. Ως προς την ανατροπή και την εξέλιξη της ιστορίας κράτησε το ενδιαφέρον μου, με μόνη εξαίρεση την αχρείαστη κατ’ εμέ, εξήγηση του συμβολισμού που εμπεριεχόταν στο βιβλίο μέσα από τον αφηγητή και alter ego συγγραφέα. Αν πρέπει κάποιος να εξηγήσει τι συμβολίζει το ένα και το άλλο, σημαίνει πως κανείς δεν πιάνει το νόημα του συμβολισμού.
Συνολικά, μου άρεσε, ταυτίστηκα με μερικούς από τους χαρακτήρες του έργου, είδα να αναβιώνει η εποχή των παιδικών μου χρόνων και οι όποιες αδυναμίες που προανέφερα, δεν επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό το επίπεδο του έργου.
August 25, 2018
Πάρα πολύ καλό, αν και λίγο γλυκανάλατο για τα γούστα μου σε κάποια σημεία. Διαθέτει ιστορικά στοιχεία, αλλά θα έλεγες ότι είναι και αισθηματικό με αστυνομικό σασπένς. Διαβάζεται απνευστί.
Δεν έχω διαβάσει άλλα βιβλία του κ. Καλπούζου και επίτηδες ξεκίνησα από αυτό του οποίου οι κριτικές (εδώ στο goodreads) είναι καλές αλλά όχι άριστες. Ανυπομονώ να διαβάσω και άλλα του βιβλία.
Δεν έχω διαβάσει άλλα βιβλία του κ. Καλπούζου και επίτηδες ξεκίνησα από αυτό του οποίου οι κριτικές (εδώ στο goodreads) είναι καλές αλλά όχι άριστες. Ανυπομονώ να διαβάσω και άλλα του βιβλία.
February 26, 2021
Ένα από τα βιβλία που ζορίστηκα να τελειώσω. Η γλώσσα γραφής αρκετά δύσκολη , σε μία προσπάθεια για επιτηδευμένο λόγο. Αρκετά "ωμός" λόγος στις περιγραφές. Η εκφραστικότητα στερεί πολλά από την πλοκή και το περιεχόμενο της ιστορίας.
Δεν θα το ξαναδιάβαζα, αλλά ούτε και θα το πρότεινα.
Δεν θα το ξαναδιάβαζα, αλλά ούτε και θα το πρότεινα.
September 22, 2020
Great book! A beautiful and maybe even alternative love story.
June 23, 2021
Απλά συναρπαστικό!
December 30, 2020
Μια ιστορια αγαπης που η πορεια της κρινετε απο τα μυστικα του παρελθοντος που πρεπει στο παρον να βγουν στην επιφανεια και να μαθουν την αληθεια που κρυβουν μεσα τους αυτα τα μυστικα.
June 5, 2016
Είχα χίλιες δυο σκέψεις ενώ διάβαζα αυτόν τον τίτλο. Η γνώμη μου άλλαζε συνεχώς- πήχτρα στα κλισέ, ιδιοφυές, εγωκεντρικά ματαιόδοξο, κτλ κτλ κτλ.
Σε κάποια στιγμή, όμως, κατάλαβα ότι δεν διάβαζα την ιστορία του Άνδη, της Θάλειας και των οικογενειών τους. Διάβαζα μια έξυπνη παραβολή της Ελληνικής μεταπολεμικής ιστορίας με τον κάθε χαρακτήρα να αποτελεί ένα αρχέτυπο της Ελληνικής κοινωνίας. Η Θάλεια-το τρίπτυχο Πιάνο-Γαλλικά-Μπαλέτο που σαν χαρακτήρας υπάρχει μόνο σε σχέση με τον άντρα-κόλλημα. Ο Χαρίδημος -ο νεοέλληνας νεάρντενταλ που τα έχει καταφέρει μια χαρά στην ζωή του με κάποιο ύποπτο και μυστήριο τρόπο. Ο Σαράντος- αντιεξουσιαστής των Εξαρχείων για τον οποίο η εξέργεση είναι ο σκοπός και όχι το μέσο. Σε κάποιο σημείο του βιβλίου, γίνεται εμφανές ότι ο κ. Καλπούζος χρησιμοποιεί τους χαρακτήρες σαν αντιπροσώπους συγκεκριμένων συμπεριφορών του Έλληνα και της Ελληνίδας που έχουν διαμορφωθεί και επηρεάζονται απο τα Εμφύλια Πάθη ως και σήμερα.
Βοηθάει στην ανάγνωση αρκετά να έχεις υπόψη ότι το διήγημα δεν θέλει να παρουσιάσει περίπλοκους χαρακτήρες, αλλά χαρακτήρες που όλοι μας έχουμε συναντήσει στην ζωή και που μας έχουν μείνει στο μυαλό λόγω κάποιων πολύ συγκεκριμένων χαρακτηριστικών τους. Ο Άνδης και η Θάλεια είναι οι πρωταγωνιστές, αλλά έχουν τεράστια σφάλματα, και ας παρουσιάζονται ευνοϊκά. Προς το τέλος του βιβλίου γίνεται εμφανές ότι δεν παρουσιάζεται η πλοκή απο έναν απλό αμερόληπτο παρατηρητή. Αυτή η διαπίστωση εξηγεί πολλά στοιχεία του βιβλίου που μου φάνηκαν παράξενα, απο την απλοϊκότητα πολλών χαρακτήρων, ως το υπερφυσικό πέος του Άνδη το οποίο αξίζει να αναφέρεται ως ισότιμος πρωταγωνιστής και ως ο ισχυρότερος απο μηχανής θεός μετά τα βακτήρια του Πολέμου των Κόσμων.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που είχα με το βιβλίο είναι ότι προς το τέλος ο κ. Καλπούζος νιώθει την ανάγκη να εξηγήσει με λεπτομέρειες όλη την πλοκή που έφαγε 400 σελίδες να στήσει με μεράκι, όλους τους παραλληλισμούς, όλες τις αναφορές, λες και δεν είχε εμπιστοσύνη στην νοημοσύνη του αναγνώστη. Αυτό γίνεται πολύ απότομα και χαλάει ένα μεγάλο μέρος της μαγείας που έχει καταφέρει να δημιουργήσει ως εκείνη την στιγμή. Δεν μετάνιωσα που διάβασα το βιβλίο, σίγουρα. Απλά σίγουρα θα άξιζε ένα άστρο παραπάνω αν κόβονταν 20-30 σελίδες.
Σε κάποια στιγμή, όμως, κατάλαβα ότι δεν διάβαζα την ιστορία του Άνδη, της Θάλειας και των οικογενειών τους. Διάβαζα μια έξυπνη παραβολή της Ελληνικής μεταπολεμικής ιστορίας με τον κάθε χαρακτήρα να αποτελεί ένα αρχέτυπο της Ελληνικής κοινωνίας. Η Θάλεια-το τρίπτυχο Πιάνο-Γαλλικά-Μπαλέτο που σαν χαρακτήρας υπάρχει μόνο σε σχέση με τον άντρα-κόλλημα. Ο Χαρίδημος -ο νεοέλληνας νεάρντενταλ που τα έχει καταφέρει μια χαρά στην ζωή του με κάποιο ύποπτο και μυστήριο τρόπο. Ο Σαράντος- αντιεξουσιαστής των Εξαρχείων για τον οποίο η εξέργεση είναι ο σκοπός και όχι το μέσο. Σε κάποιο σημείο του βιβλίου, γίνεται εμφανές ότι ο κ. Καλπούζος χρησιμοποιεί τους χαρακτήρες σαν αντιπροσώπους συγκεκριμένων συμπεριφορών του Έλληνα και της Ελληνίδας που έχουν διαμορφωθεί και επηρεάζονται απο τα Εμφύλια Πάθη ως και σήμερα.
Βοηθάει στην ανάγνωση αρκετά να έχεις υπόψη ότι το διήγημα δεν θέλει να παρουσιάσει περίπλοκους χαρακτήρες, αλλά χαρακτήρες που όλοι μας έχουμε συναντήσει στην ζωή και που μας έχουν μείνει στο μυαλό λόγω κάποιων πολύ συγκεκριμένων χαρακτηριστικών τους. Ο Άνδης και η Θάλεια είναι οι πρωταγωνιστές, αλλά έχουν τεράστια σφάλματα, και ας παρουσιάζονται ευνοϊκά. Προς το τέλος του βιβλίου γίνεται εμφανές ότι δεν παρουσιάζεται η πλοκή απο έναν απλό αμερόληπτο παρατηρητή. Αυτή η διαπίστωση εξηγεί πολλά στοιχεία του βιβλίου που μου φάνηκαν παράξενα, απο την απλοϊκότητα πολλών χαρακτήρων, ως το υπερφυσικό πέος του Άνδη το οποίο αξίζει να αναφέρεται ως ισότιμος πρωταγωνιστής και ως ο ισχυρότερος απο μηχανής θεός μετά τα βακτήρια του Πολέμου των Κόσμων.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που είχα με το βιβλίο είναι ότι προς το τέλος ο κ. Καλπούζος νιώθει την ανάγκη να εξηγήσει με λεπτομέρειες όλη την πλοκή που έφαγε 400 σελίδες να στήσει με μεράκι, όλους τους παραλληλισμούς, όλες τις αναφορές, λες και δεν είχε εμπιστοσύνη στην νοημοσύνη του αναγνώστη. Αυτό γίνεται πολύ απότομα και χαλάει ένα μεγάλο μέρος της μαγείας που έχει καταφέρει να δημιουργήσει ως εκείνη την στιγμή. Δεν μετάνιωσα που διάβασα το βιβλίο, σίγουρα. Απλά σίγουρα θα άξιζε ένα άστρο παραπάνω αν κόβονταν 20-30 σελίδες.
Displaying 1 - 30 of 39 reviews