Un periodista investiga l'apassionant vida d'una avantpassada seva, una dona que va viure intensament el segle XX des dels convulsos anys de la república fins la caiguda del mur de Berlín.
Una aventura apassionant protagonitzada per uns personatges inoblidables. Unes vides que construeixen un magnífic retrat de la història del segle XX. Des dels anys de la Segona República espanyola fins a la caiguda del mur de Berlín passant per la Segona Guerra Mundial i la Guerra Freda, la nova novel·la de la Julia Navarro és plena d'intriga, política, espionatge, amor i traïció.
Julia Navarro Fernández lleva más de treinta años dedicada al periodismo trabajando en los principales medios de comunicación de este país, tanto en prensa escrita como en radio y televisión.
Después de publicar varios libros de actualidad política como Nosotros, la transición; Entre Felipe y Aznar; La izquierda que viene, y Señora presidenta, se atrevió con la novela y consiguió un éxito sin precedentes en España. Su primer título, La Hermandad de la Sábana Santa, se situó durante semanas en los primeros puestos de las listas de ventas tanto en España como en el extranjero. La Biblia de barro y La sangre de los inocentes, sus siguientes novelas, también ambientadas en la Edad Media, afianzaron su prestigio entre la crítica y el público, sumando más de tres millones de copias vendidas en todo el mundo, con traducciones en más de treinta países, entre ellos Italia, Alemania, Portugal, Rusia, Corea, Japón, Reino Unido o Estados Unidos. Han recibido, además, numerosos galardones como el Premio QuéLeer a la mejor novela española de 2004, VIII premio de los lectores de Crisol, premio Ciudad de Cartagena 2004, premio Pluma de Plata de la Feria del libro de Bilbao 2005, premio Protagonistas de Literatura o el premio Más que Música de los Libros 2006.
Julia Navarro is a Spanish novelist and journalist. She is the daughter of Spanish journalist, Felipe Navarro "Yale." After writing books on current affairs and politics, she published her first novel 'The Brotherhood of the Holy Shroud', which was on best-seller lists, both in Spain and abroad.
Navarro has been a journalist since 1983. She has contributed to Spanish media outlets Cadena SER, Cadena Cope, Telecinco, Canal Sur, and OTR Agency/Europa Press. She began her professional career during Spain’s transition to democracy. She reported on the journalistic era that she lived through, writing ongoing analysis on the country’s social evolution toward a new constitution in 1978. Currently, she is a political analyst for OTR Agency/Europa Press and a frequent editorial writer on political issues for Escaño Cero1. In addition, from 2010-2011, she participated in political roundtable discussions on the television program [:esMadrid_opina|Madrid opina] on the Telemadrid network.
Navarro’s novels have been translated into more than thirty languages. She has been awarded the Premio Qué Leer for best Spanish novel, VIII Premio de los Lectores de Crisol, Premio Ciudad de Cartagena, Premio Pluma de Plata de Bilbao, Premio Protagonistas de Literatura and the Premio Más que Música de los Libros.
Me sorprende ver tantas críticas negativas sobre este libro. Que si el narrador en tercera persona, que si la simplicidad de los personajes, que la longitud, etc. Sinceramente creo que lo interesante en una historia no es la trama, sino la manera de contarla.
Me atrapó desde el día uno y no la pude parar de leer. La manera en la que Julia Navarro va contando la historia de Amelia es de verdad envolvente. Muy recomendable.
“Cuando vives en un régimen de terror lo único a lo que aspiras es a ganar un día más a la vida, y bajas la cabeza; no ves, ni oyes, casi ni sientes, temiendo que se fijen en ti. El terror anula a los seres humanos, y para poder sobrevivir saca los peores instintos.”
Cuando encuentras un libro de más de 1000 páginas, de las cuales consideras que no sobra ninguna, y que te ha mantenido enganchada, dices: Vaya! Es un libro excepcional! Pues éste lo es. No conocía a la autora, y este libro llegó a mis manos por recomendación de un amigo, y no me arrepiento de haberlo leído.
Con un principio quizás un poco lento, en donde es imposible conectar con la protagonista, quien se muestra como una chiquilla mimada, que se deja llevar por las circunstancias y los hombres que rodean su vida, y totalmente confiada de idealismos. Sin embargo, a medida que pasan los años y la trama se complica inmersa en hechos históricos, vemos a otra protagonista (que quizás tampoco nos guste) pero que se muestra sensible, valiente, pero por sobretodo leal por lo que cree.
Magistralmente narrada, brillantemente entretejida entre los hechos más duros de la historia de la humanidad, se desarrolla la vida de Amelia, sus familiares, sus amigos y camaradas y nos muestra lo que es capaz o no de soportar el ser humano.
Lo mejor del libro es que es bastante entretenido. Pocas veces aburre de verdad. Sólo cansan esas infructuosas entrevistas con las ancianas que no quieren revelar mucho el pasado de la persona investigada, algunas etapas áridas como cuando el personaje está de amante con Pierre y en Argentina... y poco más. Por lo demás, es un libro interesante, que engancha.
El problema es que no es nada creíble, y lo que uno busca cuando lee este tipo de novelas históricas, es veracidad. Pero como bien dice una lectora por ahí abajo, el personaje de Amelia Garayoa no hay quien se lo crea. ¿En serio a una persona le puede pasar todo eso? Hay vidas que son una auténtica odisea, pero pretender que una mujer burguesa de la España de Franco puede convertirse en espía de los ingleses, amante de un oficial alemán, conspiradora con la resistencia polaca, torturada por los nazis, ingresada en un campo de concentración, torturada otra vez, mutilada, entrando y saliendo de España e Italia tan felizmente como si esto fuese Jauja; poniendo bombas, viviendo al otro lado del Muro en plena Guerra Fría... pero, ¿esto qué es? Mata-Hari se queda corta, pobre mujer. Esto es una heroína en todos los aspectos. Que tiemblen Juana de Arco y Policarpa Salavarrieta.
Al final, se queda en una novela pseudohistórica entretenida, sí, pero... radicalmente inverosímil. el morbo y las descripciones de ciertos pasajes casi se acercan más al culebrón que a la crónica. La realidad supera a la ficción, suelen decir, y esta ficción se pasa de lista. Curiosa, amena, pero para leer sólo una vez y luego aparcar para siempre.
Amelia Garayoa. Esa es la clave de todo. Desde que terminé Dime quién soy han pasado muchas cosas en mi vida: * He cambiado de trabajo. * He tenido dos hijos maravillosos. * He escrito la novela Las aristas de la muerte. Pero hay algo un nombre que sigue bien incrustado en mi cerebro: Amelia Garayoa.
Hay personajes que pasan por delante de nuestros ojos de lectores sedientos de buenas historias y hay otros personajes que se quedan. Amelia Garayoa se quedó.
2 estrellas y si me apuras,hasta la mitad, 2.5, pero, no, mejor 2.
A mi parecer, al libro le sobran 500 páginas, es decir, la mitad. Con sólo la mitad de ellas se podría haber hecho lo mismo. Al llegar al ecuador del libro, empecé a tener esa sensación de agobio cuando estás leyendo y quieres estar haciendo otra cosa.
El gran problema del libro: la protagonista. Ésta no está bien definida, es plana. La escritora la quiere presentar como una heroína, una luchadora por sus principios y una gran desconocida y te exhorta varias veces a que no la juzgues. Pero en realidad,la protagonista, se te antoja una burguesilla mal criada que se casa y tiene un hijo y pasa de todo porque quiere hacer del comunismo su batalla personal, ¿por qué?, pues no sé, no se entiende muy bien, porque yo no he conseguido ver en todo el libro esa fuerza que te hace luchar por la plena convicción de tus ideales, si no más bien, lo que he visto es una chica joven que se iba dejando llevar por las circunstancias y que tenía cierta tendencia a ponerse en peligro.
También decir que resulta tedioso ver como Amelia es absolutamente irresistible para los hombres, y la autora pretende poner de manifiesto que algunos de ellos fueron importantes para ella. Pero, en realidad, cuando lees lo que te trasmite, es la incapacidad de esta mujer de amar realmente.
No quiero ir al cuello más, pero reconozco que la protagonista no me ha conquistado nada. Me ha parecido, no sé, anodina. En fin...
Con esto no quiero decir que el libro sea malo, a ver,a mi hasta la mitad me entretuvo, pero más allá de eso, me resultó repetitivo y hasta pesado.
Si no me equivoco creo que este ha sido el libro más largo que he leído en mi vida hasta ahora, y eso se notó a veces. Tengo mucho que decir de este libro, pero no lo haré por temas de spoilers y también porque soy muy malo para escribir textos largos. A pesar de ser un libro muy largo, me gustó mucho, disfruté quizás el 90% de la historia o un poco más, aunque le habría puesto 5 estrellas si el libro terminaba en la página 300 o 350 aprox. No diré nada, pero todo debió haber terminado en Moscú. Amelia, oh Amelia... ¡Qué personaje! Vi en You Tube que salió una película o algo así, pero no la veré porque estoy seguro que arruinará lo que tengo en la cabeza sobre este libro. No puedo evitar imaginarme al profesor Soler, a Guillermo, Laura, Albert, Max o Pierre. Una cosa que me hizo mucho ruido y encontré que la historia se estiró demasiado, fue que Guillermo tuviera que viajar por prácticamente todo el mundo, y lo hacía como si de viajar en auto se tratara, se me hizo hasta un poco fantasioso ¿Por qué no haber hablado vía telefónica, videos o e-mail con la gente a la que visitó? Si no me equivoco, este libro es del 2011. Seguro que habría tecnología suficiente quizás no para video llamadas, pero sí para llamadas telefónicas o e-mails. Aunque comunicarse de ese modo quizás no era barato en esa fecha, más que seguro que era más barato que tomar decenas de aviones para viajar por el mundo. No sé ustedes, pero siento a Amelia como una antagonista; una persona que por su inocencia, se quizo creer una heroína y al final irrumpió en la vida de muchas personas, en casi todos los casos para mal, aunque sus historias son buenísimas y su vida suena extremadamente activa. Mi personaje favorito es sin duda Pierre: un personaje completo, malo y bueno a la vez, en verdad me gustó mucho su descripción.
Es un libro bastante largo, pero de todas formas lo recomiendo. A veces se me hacía demasiado largo, pero no lo suficiente como para dejar de leerlo. Las historias fascinantes que se cuentan, hablando sobre muchos lugares en el mundo entero lo hace mucho más interesante. Al menos para mí.
Cuando un libro con 1100 páginas te dura como si tuviera 300...entonces es señal de que lo has disfrutado! Una historia maravillosa y emocionante, que además me ha hecho conocer un poco más de historia no solo de España y la guerra civil sino de Alemania y la Segunda guerra mundial. Los personajes bien perfilados que te hacen seguir la historia fácilmente. Un libro altamente recomendable que pasa a mi "estante" de libros favoritos. VALORACIÓN: 9/10 🌝🌝🌝🌝🌝
Leí todos los libros de Julia Navarro hasta este. Pero aquí paré y no se si voy a volver fácilmente a ella.
Me harté de la pedorra protagonista que se lía con todos los desgraciados a lo largo de su vida y que se empeña en escoger siempre la peor opción. Pedorra infinita.
No bajo del 6/10 porque creo que la autora escribe bien pero, Dios, qué manía le pillé a la protagonista.
Entré con prejuicios, convencida de que sería un bestseller pesado y previsible. Pero la vida de Amelia Garayoa me atrapó desde el inicio. Entre intrigas, pasiones y viajes por la Europa del siglo XX, la novela consigue lo que muchos tochos no logran: ser adictiva. Sí, tiene excesos y un aire muy comercial, pero lo devoré en apenas dos días. 📖 Crítica breve en stories de @__entre.libros__
Me encantó! Una novela bastante completa. La historia es muy bonita, y aunque son mil páginas, se lee rápido. La historia está entretejida magistralmente. Más que la propia trama, la manera de narrarla fue lo que me atrapó. La vida de la protagonista es muy activa y te lleva por todas partes del mundo, por lo que te vas enterando de situaciones geopolíticas y complots en diferentes esquinas del mundo. Ha merecido mucho la pena!
La historia podría haber tenido muchísima chicha si esta mujer hubiese sabido darle más profundidad a los personajes. La protagonista carece de toda personalidad y los personajes que le acompañan en su aventura ya son de risa.
Mención especial a esa forma tan barata que tiene de unir el pasado con el presente usando como vehículo a su tataranieto o lo que Dios quiera que fuese. En los últimos capítulos directamente me saltaba la parte del periodista.
Lo leí entero porque me lo regalo mi madre y no quería hacerle el feo.
I bought the book 2 years ago, waiting on my bookshelf crying all the time " read me, read me". Today I red the last page and closed the book. I must say during the time I was reading the book I was only physically present. Mentally I was walking aside Amelia traveling with her, feeling the tortures, the courage, the love and the pain she endured. It's been a long time I've been reading such a good novel. Thank you Julia Navarro
“Dime quien soy” es, sin duda, una novela trepidante, rebosante de acción y emoción. La narración no ofrece tregua. Así mismo, esta muy bien documentada y consta de una notable contextualización de los hechos. Los personajes están bien construidos aunque sobre la marcha, dada la trepidante acción mencionada.
De otro lado, hemos percibido ciertas incoherencias menores en la narración que nos hacen pensar en que le falta una última lectura por parte de la autora a fin de subsanar estos detalles. En todo caso, se trata de pequeños detalles que no alteran substancialmente el desarrollo de la historia.
En definitiva, un libro que te atrapa y que te hace disfrutar de la lectura en todo momento, muy recomendable para lectores ávidos de acción y emoción.
Es curioso cómo a veces acumulamos varias novelas de un mismo autor que, en realidad, nos resulta indiferente. De Julia Navarro, por ejemplo, tengo tres novelas: La hermandad de la Sábana Santa, llena de muertes innecesarias, La sangre los inocentes, de la que no recuerdo nada y Dime quién soy, un regalo que terminé de leer ayer. Cuenta la historia de un periodista ñoño y bastante irritante al que su tía encarga la misión de investigar la vida de su bisabuela, Amelia Garayoa, desaparecida desde que abandonó a su marido y a su bebé justo antes de la guerra civil española.
Como no podía ser de otra manera, Guillermo, el periodista, además de repetirse como el ajo en todas sus afirmaciones acerca de la profesión que ejerce y en otros temas (¿se han colado algunos copiar y pegar quizá?), no encuentra ningún obstáculo en su investigación. Todas las personas que tienen información acerca de su bisabuela se encuentran dispuestas a hablar con él, estén en la parte del mundo que estén y, aunque a priori cada una tiene su personalidad, a la hora de narrar lo hacen todas de la misma forma. ¿Intrusión de la voz de la autora quizá? En cuanto a la gran bisabuela Amelia, es una petarda literaria. El niño en el bautizo, la novia en la boda y el muerto en el entierro. Está metida en el ajo de todos los acontecimientos importantes del siglo XX, desde el período de entreguerras hasta la caída del muro de Berlín. Inverosímil.
Pese a todos estos inconvenientes, a los que se puede añadir si se quiere una evolución inexistente de los personajes, todos con una personalidad de la profundidad de un charco, es una novela que se deja leer. Larga, de mil páginas, pero un best-seller con todas sus virtudes y con todos sus defectos.
1. Empecemos porque la historia de una mujer no se define por los hombres en su vida.
2 Hay errores de edición. Aún no supero que confunden nombres de personajes
3. Es una investigación sin sentido. Existen los teléfonos, el internet, los correos.
4. La historia no se sostiene. Como personajes que no estuvieran presentes en los eventos recuerden conversaciones
Lo malo no es la historia. Lo que está mal es la manera en que se contó.
Me gustó lo que aprendí de como se manejaban los espías y los campos de concentración para mujeres.
A nivel de lo que aprendí de historia, la Guerra Civil Española no fue la mejor narración. Sin embargo la segunda Guerra Mundial y la guerra Fría estuvieron mejor.
Solo hay una pequeña parte en que pensé que la historia iba a levantar, pero lo duro no 30 páginas
Había escuchado mucho sobre este libro y después de terminarlo, diría que es una gran historia en muchos sentidos. No obstante, encontré algunos giros un poco increíbles, algunas repeticiones molestas y deseaba que las transiciones entre un pasaje y otro fueran más suaves. Quitando estos pormenores, “Dime quién soy” es una aventura desgarradora y cautivadora con unos personajes bien perfilados e inolvidables (a excepción del narrador, el bisnieto de nuestra protagonista, cuya vida es completamente irrelevante para la historia).
Por otro lado, me fascina la forma en que Julia Navarro escribe y crea suspenso en un libro de más de mil páginas. A través de Amelia Garayoa, conduce al lector a través de hechos de no ficción y fechas históricas a lo largo del siglo pasado, desde la guerra civil española hasta la caída del muro de Berlín.
En definitiva, recomendaría el libro a quienes disfruten de la ficción histórica. “Dime quién soy” es una novela que te atrapa desde el principio impidiendo que te separes de sus páginas hasta su final que no deja indiferente a nadie.
Bueno, esta va a ser una review larga porque tengo muchos sentimientos encontrados respecto a este libro, así que...¡abróchense los cinturones, amigos and let's go!
En primer lugar, CONTRAS. Lo que no es este libro por encima de todas las cosas, es un libro creíble. De hecho, es tan poco plausible que a veces me entraban ganas de cogerme de los pelos y gritar "¡oh, vamos! ¿EN SERIO?". Lo que no puede ser es que una persona (Guillermo) decida investigar la vida y gracia de una señora de la España de 1917 y se encuentre con un camino de rosas, ya que todos los de su alrededor están vivos (sí, con 90 y 100 años, pero vivos) y totalmente lúcidos y, por supuesto, recordando con todo lujo de detalles lo que le pasó a una española que apenas rozó su vida. Y por supuesto, todos quieren colaborar con él y contárselo todo. Y por supuesto, los encuentra a todos con el primer timbrazo del teléfono. Otro inconveniente importante para mí, era la propia protagonista de la historia, Amelia. Amelia la heroína, la valiente. Amelia que es un poco "AGGGGHHHH!" de vez en cuando, logra ponerte de los nervios cuando cree llevar la razón en muchas cosas en las que no la tiene ni la tendrá nunca, como lo de Javier. Y para acabar con los contras, diré que no era necesario hacer un libro de mil páginas. Me encanta el drama, pero tanto se hace agotador y repetivo .
Y pensaréis, ¿entonces de qué 3 estrellas? Pues porque una vez aceptas la "facilidad" de la investigación de Guillermo y perdonas los ataques de histerismo de Amelia, te encuentras con una buena novela, que repasa de arriba a abajo las grandes guerras de Europa: la guerra civil española, la Segunda Guerra Mundial, la revolución rusa y posterior Guerra Fría... Amelia se ve envuelta de una manera u otra en todos estos acontecimientos, y la autora logra meterte el gusanillo del "un capítulo más y lo dejo" que nunca e sólo un "capitulito más".
Por último, el final es bastante previsible, pero aún así te hace sonreír, porque a pesar de esas cosillas ya mencionadas que te hacen chirriar los dientes es un libro que te hace pasar un buen rato.
For me, this book was annoying from start to finish. There is a hero that is extremely naive and everybody is hostile to him and annoyed by his actions but nevertheless agrees to pay his expenses and clears obstacles out of his way. The dialogs are so fake, they don’t work. The explanations given when a resolution is needed to move the story on are also pretty simplistic. Maybe this book will be appreciated by readers who are not familiar with the historical events but those who know the facts of the Spanish Civil War, Stalin’s purges and European WW2 history should definitely stay away.
Dios mío… no sé ni qué decir, qué historia tan apasionante y qué final… 💔 estoy enamorada de este libro, he conectado tanto con el personaje que siento que soy amiga de Amelia. Sin duda esta novela va a estar en mi top de recomendaciones para siempre.
26/06/22 4,6 ⭐ “Diz-me quem sou” é uma autêntica aula de história do século XX contada de uma forma muito mais atraente e significativa, em termos de aprendizagem e conhecimento, do que muitas aulas de história dinamizadas nas escolas. Para além de certos pormenores da história do século XX que desconhecia, as personagens também foram um aspeto positivo do livro, gostei muito da forma como a autora as delineou. A protagonista, Amélia, representação da força, luta, resiliência, sofrimento e argúcia, cativou-me desde o início. A sua evolução ao longo da história foi o aspeto que mais me agradou, e é na companhia dela que vamos viajar no tempo. Houve alguns aspetos da narrativa que me pareceram um tanto ou quanto incoerentes e outros demasiado forçados, inexequíveis e previsíveis. Por exemplo, o fim, não foi surpreendente, nos primeiros capítulos já o estava a adivinhar, entre outros aspetos que me custaram a engolir. Porém, a leitura fluente, a contextualização histórica e o enredo fizeram com que gostasse imenso deste livro da espanhola Julia Navarro. Muito emocionante e inesquecível.
🔴Una mujer que abandonó a su familia, un viaje alrededor del mundo y cuatro guerras como telón de fondo.
🗨️ "Dejé de soñar para siempre. Aprendí a no pensar más que en el minuto que estaba viviendo".
📚 Amelia Garayoa es cualquier cosa, menos una mujer común. Tras desaparecer del mapa al abandonar a su hijo los días previos al estallido de la Guerra Civil española, la joven inicia una existencia marcada por los hombres que pasan por su vida y el convulso contexto histórico que le toca vivir. Desde la España republicana hasta la caída del Muro de Berlín, pasando por la Segunda Guerra mundial y la Guerra fría, esta valiente mujer se empeña en seguir sus propios principios, pasando de burguesa a revolucionaria, espía y asesina y pagando bien caro los errores que comete en su vida.
Será su bisnieto, el periodista Guillermo, quien decida investigar el pasado familiar y sacar a la luz el misterioso secreto que dividió a la familia y del que no se volvió a hablar nunca.
✒️ Julia Navarro atrapa con una obra que abarca gran parte de un siglo convulso cargado de violencia, odio y barbarie. Un novela que aborda temas como la familia, la política, la libertad, el terrorismo, la supervivencia y el papel de la mujer en la sociedad.
🔝 Puntos fuertes: - El papel de la protagonista, su valentía y su evolución. - La documentación histórica que se adivina detrás de la historia. - La envolvente ambientación. - La lograda recreación del contexto histórico de la novela. - La acción continua y la intriga que invitan a continuar leyendo. - Un final redondo.
❤ Te gustará si: buscas una lectura trepidante, amena, que enganche, una historia protagonizada por una mujer peculiar o te gusta la novela histórica.
Excelente libro. Creo que se ha colado en los mejores diez libros que he leído en mi vida. Si bien al principio dudé en leerlo por la extensión del mismo (generalmente un libro tan largo suele estar mal editado y contiene mucha "paja"), me alegro de haberlo terminado. Narra extraordinariamente 50 años en la historia de España, Inglaterra, Alemania y el mundo en general. En particular me agradó la parte de la historia sobre la Guerra Civil Española, donde pone las cosas como fueron: no hubo buenos ni malos. Perdieron todos. Los dos bandos perdieron y ninguno triunfó en realidad (aunque acabara gobernado el General Franco). De ahí , nos lleva a 50 años más de historia. Si bien la protagonista suele desesperarte en algunos momentos, vale la pena leerlo.
Amelia te marcará de por vida! ¡Un libro emblemático en el mundo literario!
Cuando alguien lee un libro como este, se le dificulta hacer una reseña y qué gran responsabilidad conlleva hacerlo. Es y será mi top 1 de mi ranking de mis libros favoritos de mi vida. Es un libro único y nadie podrá hacer lo que hizo Julia Navarro. La pluma de la autora es pura, transparente, delicada y directa. La documentación, situaciones, ambientación, personajes y el cómo crea historias es única e irrepetible. Mis respetos y admiración a la autora sin duda.
Un libro de 1096 páginas que no paras de leer por la gran adicción que conlleva y que parece que tenga 400 páginas. Un libro con el que no paras de viajar a historias infinitas y apasionantes que te emociona. y te despiertan muchos sentimientos. La vida de Amelia y el personaje en sí, es imparable y extremadamente vertiginoso. Con Amelia aprenderás y dejarás de ser tu para meterte en su vida. Una vida que no se la deseo a nadie porque al estar en los tiempos que transcurre todo… No todo es bueno. Pero se agradece que vivas todo lo que se vive en las historias que aparecen en este libro porque vas a aprender historia, aprenderás a amar, perdonar, tener sentido a vivir, de no dejar de luchar y sobretodo ser buena persona. Hay muchos personajes que aparecen que te contarán historias espeluznantes y contiene hechos históricos dolorosos que pasaron de verdad y se te hará fácil de entrar e imaginar. El final ha sido tan bonito y tan impactante que te emocionarás y cuando eches la vista atrás, vas a ver lo que has vivido por ese viaje tan apasionante y con tantos giros que estarás en shock en todo momento. Aviso que la autora no te dará tregua porque no vas a poder para de leer. No creía en la perfección hasta que he leído esta obra maestra literaria. Si no te lo has leído no sé a qué esperas. Tienes ante ti el mejor libro que vas a leer en tu vida. Disfruta, léelo con tranquilidad y vive en cada pagina experiencias inolvidables.
No tenía planeado leer “Dime quién soy”. De hecho, nunca había sentido un interés especial por los libros de Julia Navarro.
No obstante, tras recibir múltiples recomendaciones sobre la autora y la novela en concreto, no pude evitar hacerme con ella y empezar la historia.
Sinceramente, no puedo alegrarme más de mi decisión.
La trama 👉🏼 Cuando Guillermo decide aceptar el encargo de investigar y escribir la historia de su bisabuela, Amelia Garayoa, no tiene otra motivación que el dinero que recibirá a cambio. ¿Por qué iba a interesarle la vida de una mujer que abandonó a su marido e hijo y a la que, por esta razón, nunca llegó a conocer?
Pero todo cambia a medida que, a través del relato de otros, va desgranando la historia de Amelia. Sin darse cuenta ni quererlo, Guillermo se ve sumergido en la vida de su bisabuela: una mujer que cometió errores, sí, pero que también tuvo que enfrentarse a sus peores miedos y aprender a valerse por sí misma en un mundo que se desmoronaba a su alrededor.
¿Por qué leer “Dime quién soy”? 👇🏼
✺ Por la ambientación histórica de la novela, siglo XX, entrelazada a la perfección con la historia de los personajes.
✺ Por el personaje de Amelia y su evolución a lo largo de la novela. Julia Navarro consigue crear una mujer coherente con sus decisiones y acciones y, sobre todo, creíble.
✺ Porque la combinación de trama, personajes, acción, romance e historia hacen que las casi 1100 páginas que tiene la novela se te pasen en un suspiro e incluso te sepan a poco.
Nunca olvidaré la historia de Amelia. Me ha marcado y se va a quedar conmigo para siempre. Y esto no lo consiguen todos los libros ✨
"- Acércate, Guillermo, y dime quién soy (...) Guillermo, dime quién soy, lo he olvidado, lo sé (...) Dime quién soy, dime quién soy"
Lo comencé a leer el 26 de agosto y lo finalicé hoy 08 de octubre. ¿Qué decir? DE LO MEJOR QUE LEÍ éste año. ¡Qué libro, QUÉ LIBRO lpm!
Partiendo de que no soy experta en hacer una opinión de “calidad” así que desde lo que me generó y viví solo decir que es una novela BRU-TAL. Es el primer libro que leo de Julia Navarro y pienso seguir leyéndola. “Dime quien soy” es una novela sobre las memorias familiares pero también sobre la búsqueda de la identidad: ¿Quién soy en realidad? ¿De donde provengo? Una novela cuya base es “no hablar de ciertos familiares” y justamente se necesita saber de eso que “está oculto y enterrado”.
Al ser una novela histórica (la segunda del género que leo porque la primera fue “Los Pilares de la Tierra'' de K. Follett”) pensé que me enfrentaría a diálogos densos, pero nada que ver, todo lo contrario, son muy llevaderos, lejos de aburrirme disfruté de ellos (hasta yo me sorprendo porque justamente a mí me cuesta leer éste género) ¿Qué decir? Que es una GRAN NOVELA (así con mayusculas) es majestuosa, brillante cuya historia está tan excelentemente bien hilada de principio a fin. En 1104 páginas el lector acompaña a Guillermo nuestro protagonista de profesión periodista, tiene que juntar las piezas del rompecabezas familiar y entregárselo a quien se lo pidió. Y su trabajo consistirá en investigar la vida de su bisabuela Ameli Garayoa cuya “aventura” que vive en todo el libro me recuerda a la única novela de John Le Carré que leí el año pasado. La vida de esta mujer fue apasionante y difícil. Sin embargo Guillermo deberá investigar paso a paso, encontrar el hilo conductor y seguirlo. Es lo que hace que como lectura quería devorarme las más de mil páginas porque mí pregunta era: ¿A dónde llega? Y ese puzzle que tendrá que armar subiendo y bajando de los aviones en pocas semanas a cambio de una suma suculenta de dinero contiene episodios sufridos durante la segunda guerra mundial, la guerra fría, la Alemania Nazy y la Caída del Muro de Berlín. Por supuesto, con Franco en España y Mussolini en Italia. TREMENDO! Por momentos me compadecí de Guillermo. Coincido con él cuando dice “Creo que no voy a terminar nunca, la vida de Amelia es una tragedia sin fin. Cuando crees haber llegado al final resulta que le ha pasado algo más.” Es que es así. A partir de la página 600 empecé a sufrir mucho por Amelia. Por momentos me sacaba de las casillas pero al final la terminé admirando. ¡QUÉ MUJER TAN VALIENTE, TAN AUDAZ! A través de ella viví un recorrido de la historia mundial contemporánea mientras a su vez Amelia nos va mostrando los personajes con los que irá interactuando y la construcción de los mismos a lo largo de su camino en 1100 páginas. De todos los personajes me impactó mucho Pierre, luego descubrir a qué se dedica Amelia y por último Ulrich Jürgens que no quería saber nada de él. Pero no son los únicos porque Amelia se irá cruzando y conociendo con muchos hombres y mujeres que luchan y cito: “La cuestión no es luchar contra el nazismo porque persigue a los judíos, sino porque es una lacra para la humanidad”. Podría citar miles de fragmentos porque todos tienen un significado que sirve para el HOY pero prefiero finalizar mi opinión diciendo que Amelia es…UNA MUJER FUERTE pese a todo lo que sufre, que toma decisiones rápidamente y NO se equivoca, que no se deja amedentrar y que mucho de lo que hace, lo hace de corazón.
RECOMENDADISIMO. NO LE TEMAN A LAS 1104 PÁGINAS (en bolsillo) porque la prosa es ágil y muy llevadera de leer. Obvio: no leí un tocho en quince días pero valió la pena que su lectura me llevará más de un mes. Me pregunto si ésta mujer existió en la vida real. Ése epílogo es para el infarto 😱
Foi com muita curiosidade e altas expectativas que comecei a ler o último livro de uma autora de que gosto muito. Júlia Navarro escreveu a Bíblia de Barro, um dos livros que mais gostei de ler. Na Espanha actual, um jornalista frustado, Guillermo, é contratado pela tia para desvendar a história da bisavó desaparecida. Ao longo do livro conhecemos um pouco Guillermo, a sua Mãe e a sua Tia. Os três são personagens desagradáveis, irritantes e absolutamente dispensáveis. A autora opta por contar a história de Amelia Garayoa aos bochechos seguindo a investigação levada a cabo pelo seu bisneto. Para mim a pior opção possível. Se inicialmente parece ser engraçado seguir os problemas do Guillermo mais para o fim torna-se extremamente irritante ouvir falar deste e de sua mãe (e dos seus telefonemas). Guillermo é guiado por várias personagens até descobrir a história de Amelia. Para mim também esta parte é menos bem conseguida. É tudo demasiado fácil e o jornalista é guiado como se de marioneta se tratasse. Claro que todos se lembram exactamente das palavras que Amelia pronunciou há 70 anos atrás e claro que era à primeira que Guillermo encontrava as pessas certas. Calculo que a intenção a escritora fosse contar a história do sec. XX através de uma mulher e para isso um narrador omnisciente teria sido mais agradável. Mas não se enganem. Apesar disto adorei o livro. Apesar de ser impossível que apenas uma mulher passasse por tanto, apesar de Guillermo, apesar do final um tanto ou quanto ridículo. Amelia começa por ser uma miúda mimada que fazia parte da burguesia espanhola, que casa (meio por interesse, meio por amor) com Santiago e que tem um filho quando não tem, obviamente, maturidade para ser mãe. Passa de miúda mimada para mulher apaixonada (e tolinha) quando conhece Pierre. Não sei se é verdade que a necessidade cria o engenho mas basicamente é essa a vida de Amelia. De aventura em aventura, de desgraça em desgraça, de vitória em vitória vive a vida que começou a forjar numa época em que as mulheres não tinham voto em (quase) nenhuma matéria. Uma outsider toda a vida, vive à margem do que deveria ter sido a sua vida. Mas é através da sua história que somos guiados ao longo da história do Sec. XX, começando numa Espanha dividida pela Guerra Civil, por Paris, passando por Buenos Aires a caminho da Moscovo de Estaline. Londres, Berlim, Varsóvia e até o Cairo formam o palco da vida de Amelia. O comunismo, o nacional-socialismo, a Segunda Guerra Mundia, a espionagem e os jogos politicos do Mundo do século XX são o verdadeiro tema deste livro e foi precisamente disso que gostei. A Amelia não é uma personagem com a qual se crie grande empatia, eu pelo menos não criei. Mas vi em Amelia muitas outras personagens, algumas de que por quem torcia e outras de que não gostava nem um pouco. Neste livro, um romance histórico, encontra-se o melhor e o pior da humanidade e relembrou-me que até há pouco tempo era permitido que houvesse um muro que dividia um país, que se matava com impunidade quem não pensava da forma estabelecida, que os jogos de poder não levavam em consideração que a vida humana é o mais importante, que a dignidade não deve ser negligenciada, que a honra e o respeito são valores a preservar e que o importante da vida é ser feliz. E não consigo deixar de pensar que me lembro da queda do muro de Berlim, que já visitei aquela cidade e que ainda está enraizado na mente, no coração e no corpo de muitos tudo o que se passou antes de 1989. E que não sentido pensar que tudo isto é história porque acredito que ainda não o é. Hoje como antes, há muitos erros e crimes a serem cometidos.
*OPINION TOTALMENTE PERSONAL Y SUBJETIVA* Puf, a ver, no sé ni cómo empezar.
Es el primer libro que leo de Julia Navarro, el comienzo es atrapante, una joven con ideas locas que quiere cambiar el mundo y que desde muy pronto se encuentra sumida en una espiral de malas decisiones que ella misma toma y que la conducen a una vida de acción y sufrimiento que relata los sucesos más importantes de la Europa del siglo XX.
Son 1000 páginas que una de dos, o me sobran unas 300 o me falta profundidad en muchas esferas de la historia. El intento de periodista del bisnieto es el personaje que más aborrezco junto a su madre, sus diálogos son repetitivos y artificiales, además tiene “mamitis aguda”, se dedica a moverse como una marioneta de un lado al otro del mundo con una facilidad poco creíble. Los personajes en general son planos, me molesta que se describa a Amelia hasta la tercera parte del libro como “hermosa, frágil y con facilidad para los idiomas”, Julia Navarro se repite hasta aburrir. Había partes que leía sin prestar atención porque sabía de qué palo iban.
Amelia no me ha emocionado nunca, podría haber sido un personaje al que acompañar en una transición emocional pero Julia Navarro se dedica a hacerla llorar y ser egoísta a partes iguales. No considero que haya una evolución progresiva después de todo lo que pasa. Tengo que decir que el personaje con más ángulos y que más me ha gustado para mi sorpresa ha sido Pierre. A favor, tengo que decir que el último cuarto del libro me ha gustado mucho más que la segunda y tercera mitad, también es porque se relata el final de la Segunda Guerra Mundial y el comienzo de la Guerra Fría , sucesos que tenía muchas ganas de leer. El personaje de Friedrich también me ha gustado, al menos he podido emocionarme algo con su historia.
He marcado una frase en la que dice: “Hasta aquella noche había creído que les unía un amor que no conocía límites, pero ahora sabía que lo que les unía era más fuerte y doloroso que el amor”
El final, bueno, podía haber sido, dentro de la misma idea, mucho más emotivo. He tenido esperanzas por emocionarme al menos con el final, para mi ha sido un intento. Tardaré mucho en volver a escoger otra novela de Julia Navarro si es que lo hago.
Aún así hay que agradecer el esfuerzo de la autora por el recorrido que nos quiere hacer dentro de los momentos más oscuros de la historia humana.
¿Quién me iba a decir a mi que 1100 páginas sobre guerras, familias y relaciones me iban a gustar tanto? • Lectura Diciembre 2020 en el #clubdelecturasopadelibros (sisi, ya sé que voy con retraso, pero voy!!) . La vida de Amelia Garayoa es ADICTIVA. Empezamos en la República Española (unos años antes de la Guerra Civil) y abarcamos hasta la Guerra Fría. Una mujer adelantada a su época, que no se dejaba influenciar por nadie y siempre tomaba sus propuas decisiones (buenas o malas) en uno de los períodos más convulsos de la historia de Europa • Desde España nos embarcamos en un viaje que nos llevará por Francia, Rusia, Inglaterra, Argentina, Polonia, Egipto y Alemania. Nos enfrentamos (con Amelia) al franquismo, al nazismo, a la dictadura comunista de Stalin, al dolor y la tragedia de las guerras y sus consecuencias inevitables en la posguerra y en ningún momento podemos dejar de leer esta historia que nos llevará (casi sin que nos hayamos dado cuenta) hasta la caída del muro de Berlín • Me gustaría ser Guillermo y viajar por medio mundo recopilando historias de vidas interesantes • Con Amelia aprendemos una lección de historia, dignidad, valentía, justicia y principios. Una protagonista absoluta con una apariencia frágil totalmente engañosa. • Sabía el final desde el principio 🙈 • Lo que menos me ha gustado es que los personajes del presente no están ni esbozados, son sólo narradores (y Guillermo receptor) y ni siquiera hay alguna diferencia entre sus voces • 8/10 NOS MUESTRA COMO TODAS LAS IDEOLOGÍAS, POR MUY NOBLES QUE PUEDAN PARECER EN SUS INICIOS, PUEDEN ACABAR SIENDO TERRORIFICAS •