Θέλω να είναι Κυριακή

by Μαρίνα Μάγκλαρη

Εβδομήντα μία ανεπίδοτες επιστολές και μια εισαγωγή, απόπειρα επεξήγησης. Κείμενα γραμμένα σκόρπια στον χρόνο, δίχως μίτο, δίχως έξοδο, με μια Αριάδνη να επεκτείνει τον λαβύρινθο, ταξιδεύοντας στο Αιγαίο, την Αττική, την Πελοπόννησο. Γεννημένη θνητή, αποθεώνεται από τον ∆ιόνυσο, για να γίνει τελικά αστεροειδής (ο αστεροειδής ανακαλύφθηκε από τον Άγγλο αστρονόμο Norman Robert Pogson το 1857 και του δόθηκε το όνομα «43 Αριάδνη»). Ίσως αυτός να είναι ο κύκλος του έρωτα: θνητότητα, αποθέωση, ανάληψη στο ουράνιο στερέωμα και πάλι από την αρχή... Οι λέξεις γίνονται μίτος στο ταξίδι της ύπαρξής μας.



****



[...]Σου γράφω την τελευταία ημέρα αυτής της ζωής· σου γράφω για να θυμηθώ να μην ξεχάσω τα βλέμματα που ασφυκτιούν σε υπόγειες διαδρομές, τον ήχο του απορριμματοφόρου στη μέση της νύχτας, τη σιδερένια γέφυρα που τρίζει στο πέρασμα του αέρα, την πόρτα που αφήναμε ξεκλείδωτη, τα αιματοβαμμένα πεζοδρόμια, το ξημέρωμα στο λιμάνι, τις νυχτερινές πτήσεις, την απώλεια που διαδέχεται τη χαρά, τις συγχορδίες που έμειναν άπαιχτες, τα δυο άδεια χέρια ξέπνοα στο πλάι ενός ακίνητου κορμιού, το παγκάκι με τη χαραγμένη αγάπη, τα τριαντάφυλλα ενός ζαχαρένιου παιδιού, τις ασυγκράτητες ημέρες, τις μεθυσμένες νύχτες, τα χίλια πρόσωπα που αγάπησα το βράδυ πριν φύγεις στην Αφρική, την άμμο που φυλάκιζα σε σχολικά τετράδια, τα δάχτυλά σου πάνω στη μουσική που χαϊδεύουν τα σκουπίδια που χορεύουν μια ανάσα από τις πλάκες του δρόμου, τα μαύρα καστανά πράσινα μπλε άδεια σου μάτια, τις δυο φορές που έτρεξα παράλληλα με τον χρόνο, τις φλύαρες σιωπές, τον φόβο που φοβάται τη σκιά ενός ροζ τηλεφωνικού θαλάμου, τα καλώδια επικοινωνίας, την κβαντική διεμπλοκή -μόνο η μυρωδιά διατηρεί το αναλλοίωτο της ύπαρξής της-τα γράμματα που δεν ταίριαξαν μεταξύ τους για να γίνουν επιστολές στη μάγισσα θάλασσα, τις λέξεις που δε μάθαμε να διαβάζουμε, το καθρέφτισμά μου στο σώμα σου, το να δίνω μεγαλύτερη ευτυχία από το να θέλω ζω, το ότι εσύ ζεις κάπου κάποτε μαζί άσβηστος· όσα σύμπαντα μακριά κι αν ταξιδέψω, σου γράφω για να θυμηθώ να μην ξεχάσω να συνεχίσω να ζω.[...]



(Απόσπασμα από τη συλλογή)

162 pages

Published August 1, 2024

Reviews

[Aggelina Papathanasiou · Rating 4 out of 5]

Υπάρχουν κάποια βιβλία που η ανάγνωσή τους σου υπενθυμίζει τον λόγο που διαβάζεις. Δημιουργούν έκρηξη συναισθημάτων και εγείρουν σκέψεις. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και το βιβλίο της Μαρίνας Μάγκλαρη «Θέλω να είναι Κυριακή» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Συρτάρι. Ο τίτλος του βιβλίου, εμπνευσμένος από το ομότιτλο τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη.


Προσωπική άποψη: Αγγελίνα Παπαθανασίου

Είναι η πρώτη της συγγραφική προσπάθεια. Μια σύγχρονη ελληνική επιστολογραφία. Για την ακρίβεια, εβδομήντα μία επιστολές. Όχι όμως με την κλασική έννοια των επιστολών, σαν κι εκείνες που γράφαμε και στέλναμε σε αγαπημένα μας πρόσωπα σε παλαιότερες δεκαετίες.

Κείμενα γεμάτα ομορφιά, λυρισμό. Οι λέξεις θαρρείς και είναι επιλεγμένες με φροντίδα, για να φτάσουν βαθιά στην ψυχή του αναγνώστη και να την αγκαλιάσουν. Και εκείνος χάνεται μέσα στα μεστά της κείμενα που δεν θυμίζουν πρωτόλειο έργο συγγραφέα. Βάζει πολύ ψηλά τον πήχη για τα επόμενα βιβλία της η συγγραφέας.

«Επιστολή νούμερο τριάντα τρία» (Απόσπασμα)

Μου τηλεφωνείς κάθε βράδυ,

κάθε βράδυ από διαφορετικό τηλεφωνικό θάλαμο,

ο αριθμός άγνωστος,

όπως εσύ.

«Θάλαμος έρωτα» λες και γελάς

Το γέλιο σου κρυμμένο στις σχισμές των ματιών σου μόνο.

Ο υπόλοιπος ένας κόσμος κλειστός, κλειδωμένος…

Λόγια που δεν ειπώθηκαν στο παρελθόν, γεμίζουν τώρα λευκές σελίδες. Επιστολές που μπορεί να μη φτάσουν στον παραλήπτη ή να μη διαβαστούν από αυτόν. Ίσως και να μην έχει σημασία. Είναι λόγια ψυχής που πρέπει να ειπωθούν για την αποστολέα. Το έχει ανάγκη για να ξεπεράσει μια απώλεια. Να περάσει από όλα τα στάδια του πένθους. Γιατί και ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος.

«Επιστολή νούμερο έξι» (Απόσπασμα)

Σου γράφω γράμματα.

Πληκτρολογώ μηνύματα

στο μυαλό μου

και τα σβήνω.

Σου αγοράζω

βιβλία, δίσκους, παιχνίδια

και τα δωρίζω σε άλλους.

Κλείνω τα μάτια μου.

προσπαθώ να ονειρευτώ

Το νησί που αγάπησες.

Έπιασα τον εαυτό μου να υπογραμμίζει φράσεις που ξεχώρισα μέσα στις επιστολές και να τις σημειώνω σε δικές μου λευκές σελίδες, για να τις σκεφτώ ξανά. Διάβασα κάποιες επιστολές δυο τρεις φορές, και σίγουρα θα ανοίξω και πάλι το βιβλίο σε ανύποπτο χρόνο.

«Επιστολή νούμερο εξήντα οκτώ» (Απόσπασμα)



Να ψηλαφίσεις τα σημάδια που αφήνω στον χρόνο, σαν να ’ναι

βουβή η ζωή που πέρασα μακριά σου, σαν να ’ρθα τώρα πάνω

στον κόσμο, δίχως να ξέρω αύριο αν θα υπάρχει ανάσα

πιο τρυφερή, πιο άγρια απ’ το δικό σου βλέμμα….

Μαρίνα Μάγκλαρη, σε ευχαριστώ για το υπέροχο αναγνωστικό ταξίδι που μου πρόσφερες.

https://www.thematofylakes.gr/thelw-n...