«Φυσικά γνώριζα πως αυτός ο τρόπος ζωής δεν θα μπορούσε να διαρκέσει για πάντα. κάποιος, κάτι, κάποτε, θα με ανάγκαζε να ξεβολευτώ. Μέχρι τότε όμως, κανείς δεν με υποχρέωνε να διαλύσω το ιδιωτικό μου σύμπαν – όσο μπορούσα να το αποφύγω, θα το απέφευγα».
Ένας νεαρός οπαδός της ΑΕΚ δεν θέλει να είναι Αλβανός.
Ένας έφηβος δεν διαχειρίζεται και πολύ ψύχραιμα αυτό που βλέπει στον καθρέφτη. Μια σπουδάστρια κάνει όσες παρακάμψεις χρειάζονται προκειμένου να αποφύγει τη λύπη της.
Ένας Ελληνοκύπριος αδυνατεί να ξεφορτωθεί τα απομεινάρια της μνήμης. Ένας τριαντάχρονος συνειδητοποιεί πως όσα έχει είναι μια χαρά – ωστόσο εκείνος δεν τα θέλει. Και μια γυναίκα σε πρόωρη κλιμακτήριο κάνει ξαφνικά όλα όσα μέχρι τότε απεχθανόταν.
Έξι άνθρωποι που για κάποιο λόγο αποφασίζουν να τα βάλουν με τον εαυτό τους την εποχή που όλα μοιάζουν να πηγαίνουν μια χαρά.
Ο Χρίστος Κυθρεώτης γεννήθηκε το 1979 στη Λευκωσία και μεγάλωσε στην Αθήνα όπου σπούδασε νομικά, ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα. Έχει κερδίσει το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό διηγήματος των εκδόσεων Πατάκη για νέους συγγραφείς (2007), καθώς και στον αντίστοιχο διαγωνισμό του Βρετανικού Συμβουλίου (2009). Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους και στα λογοτεχνικά περιοδικά “(δε)κατά”, “Εντευκτήριο” και “The Books Journal”, ενώ βιβλιοκριτικές του έχουν δημοσιευτεί στην “Εφημερίδα των Συντακτών” και στο “The Books Journal”. Για το πρώτο του βιβλίο, τη συλλογή διηγηµάτων Μια χαρά (Εκδόσεις Πατάκη, 2014), τιµήθηκε µε το Κρατικό Βραβείο Πρωτοεµφανιζόµενου Συγγραφέα (εξ ηµισείας), ενώ περιλήφθηκε επίσης στις βραχείες λίστες του Βραβείου Πρωτοεµφανιζόµενου Πεζογράφου του ηλεκτρονικού περιοδικού Ο Αναγνώστης και του Βραβείου Νέου Λογοτέχνη του περιοδικού Κλεψύδρα. Το µυθιστόρηµα Εκεί που ζούµε (Μαϊος 2019) είναι το δεύτερο βιβλίο του και απέσπασε το Βραβείο Πεζογραφίας του περιοδικού Κλεψύδρα.
Το διάβασα μετά το Εκεί που ζούμε, οπότε είναι πολύ safe (και προβλέψιμο) να πω ότι φαινόταν από αυτή τη συλλογή διηγημάτων ότι ο συγγραφέας είχε μέλλον. Όπως σε (σχεδόν) όλες οι συλλογές, έτσι και σ'αυτή υπάρχουν διακυμάνσεις ανάμεσα σε πιο ακατέργαστα και πιο ώριμα μέρη, η αυτοβιογραφική διάσταση στις περισσότερες ιστορίες, όμως, δίνει στον Κυθρεώτη την αυτοπεποίθηση και το δημιουργικό υπόβαθρο για να κάνει το λογοτεχνική του φωνή να ακουστεί στο δυσοίωνο ελληνικό τοπίο. Όπως κι αποδείχθηκε με το πρώτο του μυθιστόρημα.
Μετά το Εκεί Που Ζούμε έτρεξα κυριολεκτικά να βρω το πρώτο βιβλίο του Χρίστου Κυθρεώτη.Και πολύ καλά έκανα,ο τύπος είναι φοβερός γραφιάς.Έξι υπέροχες συγκλονιστικές ιστοριούλες για καθημερινούς διπλανούς μας ανθρώπους.
Θεωρώ το διήγημα πολύ δύσκολο είδος, αν και ελκυστικό. Η γραφή του Κυθρεώτη ήταν πολύ καλή, η γλώσσα καθημερινή χωρίς καμία υπερβολή και στις ιδέες του αναγνώρισα μερικές από τις δικές μου σκέψεις.
Δεν έχω διαβάσει ακόμη το βιβλίο του στο οποίο όλοι αναφέρονται ("Εκεί που ζούμε"), αλλά θα το αναζητήσω.
Ευκολοδιάβαστο, κι επιτέλους, κάποιος με λίγο πιο σύγχρονη γραφή από τον μέσο όρο των νεοελλήνων συγγραφέων. Ως ένα σημείο δεν μου έφτασε αυτό, όμως , παρά που ήταν ένα πολύ σημαντικό πλεονέκτημα του βιβλίου. Κάπου η πραγματική διάσταση των ηρώων του του ξέφευγε, σαν να χαλιναγωγούσε αυτό που ήθελε να πει. Ειδικά στην ιστορία του ερωτευμένου έφηβου, οι σκέψεις κι οι αντιδράσεις του μου φάνηκαν, ειλικρινά, μάλλον τραβηγμένες.
Η καλύτερη συλλογή διηγημάτων που βγήκε από όλους τους 30something των σεμιναρίων δημιουργικής γραφής. Κάθε του διήγημα κάνει σκόνη την απεχθή φράση "το ταλέντο είναι το 10% και το υπόλοιπο 90% είναι δουλειά". Δυστυχώς για τους ατάλαντους είναι το αντίστροφο. Ο συγγραφέας το "έχει" και δεν χρειάζεται να κάνει πολλά για να μας το υπενθυμίσει. Το μόνο που ίσως μπορείς να του προσάψεις είναι πως όλα τα διηγήματα βρίσκονται στο comfort zone του από πλευράς narration. Κατά τα άλλα, όχι μόνο είναι απολαυστικά αλλά επιτέλους διαβάζεις κάποιον που είναι συγκινητικά ευφυής. Του βγάζω το καπέλο.
το διάβασα μετά το "Εκεί που ζούμε" το οποίο έχω διαβάσει αρκετές φορές και μ' άρεσε πολύ. Το "Μια χαρά" είναι παρόμοιο σε ύφος και τρόπο γραφής, πιο rough around the edges όμως. Μιλάει για καθημερινούς ανθρώπους σε καθημερινές ιστορίες πάλι, με έναν τρόπο πολύ γλυκό και ευφυή. Διαβάζεις και νιώθεις τις συζητήσεις που κανεις πολλές φορές μες στο κεφάλι σου, έχει ταλέντο στο να το αποτυπώνει αυτό ο Κυθρεώτης.