สิ้นแสงอนธการ เล่ม 4

สิ้นแสงอนธการ #4

by Rou Bao Bu Chi Rou, 肉包不吃肉, โร่วเปาปู้ชือโร่ว

แม้ กู้หมาง จะทำจวนซีเหอวุ่นวายไปบ้าง แต่สถานที่ที่เกิดเรื่องขึ้นกลับเป็นจวนสกุลเย่ว์ เพราะจู่ๆคุณชายน้อยเย่ว์กลับหายตัวไป โม่ซี จึงได้รับบัญชาให้ไปตามหาคนที่เกาะปีศาจพร้อมกับศิษย์พี่กู้ของเขาที่มีความทรงจำกระจัดกระจายบนเกาะ ทั้งสองถูกดูดเข้าสู่คันฉ่องมิติเวลาพาย้อนกลับไปในอดีตอันเจ็บปวดยิ่งของกู้หมาง ซึ่งเป็นห้วงเวลาแปดปีก่อนที่โม่ซีเคยฝันถึงนับครั้งไม่ถ้วน ช่วงเวลาสำคัญที่อาจเปลี่ยนแปลงโชคชะตาได้...แต่จะมีสิ่งใดเปลี่ยนไปหรือไม่ ไต้นภาเหนือปฐพีแห่งนี้ผู้ใดจะกล้าคาดเดา

372 pages, Paperback

Published September 1, 2024

About the author

Associated Names:
* Rou Bao Bu Chi Rou
* 肉包不吃肉 (Chinese Profile)
* โร่วเปาปู้ชือโร่ว (Thai Profile)
* Meatbun Doesn't Eat Meat (English Profile)

Reviews

[เจ้าหมีขาว · Rating 5 out of 5]

เล่มนี้ของจริงสุด! สมเป็นงานโร่วเปา งานของโร่วเปาปู้ชือโร่ว ก็ยังคงเป็นงานของโร่วเปาปู้ชือโร่ว ที่เขียนออกมาได้โหด ผูกปมดีน่าติดตาม เขียนความเป็นคนออกมาได้แล่เนื้อเถือหนัง เลาะเส้นเอ็นถึงกระดูก กระชากความเป็นมนุษย์ถึงสันดาน

ชอบความสัมพันธ์ของกู้หมางกับตัวละครหนึ่งมาก ชอบตั้งแต่เล่ม 3 และเป็นจุดที่ทำให้ร้องไห้หน้าเบี้ยวตาบวมมาตั้งแต่เล่ม 3 เล่มนี้ถูกยกขึ้นมาขยี้ซ้ำๆในจุดเดิม เจ็บมาก มากจริงๆ แล้วมาเจอโม่ซีอีก เจ็บมากๆ เหมือนโดนตบหน้าด้วยความจริง มีดกรีดเฉือนจนหนังเหวอะหวะ แต่ยังต้องพลิกหน้าต่อไป

เล่ม 4 เปิดทุกหน้าด้วยความหวาดกลัว หวาดระแวง ใจสั่นมือสั่น พลิกหน้ากระดาษด้วยเสียงหัวใจเต้นตุบๆๆๆ คิดว่าเดาปมบางปมได้ มันชัด เล่มนี้ชัดมาก พอกลับไปอ่านเล่ม 1 ใหม่ให้ความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิม รู้สึกโกรธ อยากร้องไห้ตั้งแต่เห็นพ่อค้าขายแป้งย่างไปจนคำบรรยายสัตว์ร้ายแห่งแท่นบูชา

โดยรวมโคตรชอบเล่ม 4 ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆ ขมถึงใจ มีร้อยให้ล้าน มีช่วงหนึ่งที่รู้สึกว่าเนื้อหาผ่อนคลายแล้วมันดีจัง ถ้าชีวิตกู้หมางกับโม่ซีดำรงอยู่บนความเรียบง่ายและสงบสุขตลอดไปก็คงดี เจอจุดที่เชื่อมกับฮัสกี้ด้วย แล้วเป็นจุดที่ว๊าวมาก เห็นถึงความร้ายแรงในอนาคตเลยอ่ะ

[DoubleJay Amornwarawong · Rating 5 out of 5]

ถ้ารีวิวสั้นๆ ครึ่งแรกเจ่บตับ ครึ่งหลังหวานเจี๊ยบ
อ่านจบแล้วรู้สึกว่าไม่มีใครไว้ใจได้ซักคน ทุกคนยกเว้นโม่ซีทำตัวน่าสงสัยกันหมด ทั้งมู่หรงเหลียน มู่หรงฉู่อี สหายเจียง จวินซ่างก็น่าสงสัย
เล่มนี้มู่หรงเหลียนดูเป็นคนดีแปลกๆ หลังจากสามเล่มก่อนหน้านี้นั่งด่าทุกเล่ม ทั้งไปขวางโจวเฮ่อไม่ให้เอาตัวกู้หมางไป พอขวางไม่ได้ก็ทิ้งแหวนไว้ให้ แถมไปตามตัวโม่ซี บอกโม่ซีว่ากู้หมางโดนพาตัวไปแล้ว มันแปลกนะ จะมีอะไรพลิกล็อคจากนี้อีกมั้ย
ส่วนธิดามังกรกับสหายเจียงก็น่าสงสัย ดูมีซัมติงซักอย่าง บอกไม่ถูก
ส่วนจวินซ่างที่แอบดีลกับกู้หมางนี่ก็ไม่แปลกใจ คือเหตุผลนี้แหละที่ทำให้คนแบบกู้หมางยอมทรยศบ้านเมืองไปเข้ากับฝ่ายศัตรูอ่ะ
พอโม่ซีกับกู้หมางเข้าใจกันได้นี่หวานมาก โม่ซีคลั่งรักศิษย์พี่ไม่ไหว คือกว่าจะเข้าใจกันก็ใช้เวลาเกือบ 8 ปี พอเข้าใจกันก็ต้องพบความจริงว่ากู้หมางจะค่อยๆลืม โอ้โห เจ่บตับ
เล่มหน้าจะเจ็บกว่านี้อีกมั้ยคะ เริ่มกลัวใจ

[? · Rating 5 out of 5]

4.9/5 (⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️)

ไม่แน่ใจว่ามันติดอะไร ติดเพราะแผ่วปลายหรือว่าติดเพราะชั้นติดเรียน?! อันนี้อ่านวันละนิดมากๆจนความอินมันละหรือเปล่า พอเรียนเสร็จก็กลับมาอ่านท้ายๆเล่มให้จบแต่มันก็ไม่ค่อยมีปมอะไรแล้วอ่ะ ถ้าอ่านรวดเดียวคงอินกว่านี้ แต่เล่มนี้คลายปมไปเยอะ น้ำตาไหลเป็นสายน้ำเลยค่ะ ปมแต่ละเรื่องคือจึ้ง จึ้งคือเสียงดาบซื่อเตาแทงลงกลางใจ

เล่มนี้ซะบักซะบอมทั้งโม่ซีทั้งกู้หมาง ซีนในปกบีบหัวใจมากค่ะ อดีตของกู้หมางไหลมาเป็นสายน้ำพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินของเรา ทุกคน ทุกแคว้น ไม่เหลืออะไรให้กู้หมางเลย สิ่งเดียวเป็นของเขาสลักอยู่ในใจ ความทรงจำและปณิธานก็ยังจะโดนแย่งชิง เจ็บมากๆ

ฉากพี่น้องก็เขียนได้ดีมาก ร้องไห้เหมือนฝนพายุในส่วนของลู่จ่านซิงกับกู้หมาง

เอาจริงๆจำไม่ได้ละว่าเล่มนี้เฉลยอะไรไปบ้างเพราะอ่านหลายวันและอ่านจบเมื่อวานแต่เขียนรีวิวหนึ่งวันให้หลัง ณ ตอนนี้อ่านเล่ม 5 จบแล้วเช่นกัน รู้สึกว่าหลายซีนในเล่มนี้มันอิมแพ็คและสร้างความสะเทือนใจ สร้างความสนุกในการอ่านได้มากๆ ถ้าไม่เป็นเพราะเราอ่านไม่ต่อเนื่องอาจจะได้ 5 ดาวเต็มแบบไม่มีข้อกังขา

[Hahababa · Rating 5 out of 5]

ถ้าเล่ม 3 คือการค่อยๆเปิดม่านความจริงทีละชั้นอันไม่สิ้นสุด เล่ม 4 ก็คือการฉีกทึ้งทำลายม่านเหล่านั้นลงในคราเดียว

ครึ่งเล่มแรกโบกโบยเราอย่างหนัก บดขยี้ รีดเร้น ราวกับน้ำตาคือสิ่งล้ำค่าที่ผู้เขียนจะเอาจากเราให้ได้…ซึ่งก็…เอาไปเถอะค่ะ เล่นประเคนความบัดซบ รัดทน หดหู่ เจ็บปวด อยุติธรรมใดใด เข้ามาขนาดนี้

ขณะที่อารมณ์เราดิ่งลงจนเกือบถึงจุดต่ำสุด ผู้เขียนก็ให้โอกาสเราได้หยุดพัก ได้หยุดร่วงหล่น ได้ลุกขึ้นมาสูดหายใจเข้าลึก กอบโกยชิ้นส่วนที่แตกสลาย และปีนออกจากหุบเหว กลับสู่แสงสว่างและความสงบสุข เรารีบตะครุบและยึดจับมันไว้ ทั้งๆที่รู้ว่านี่น่าจะเป็นสัญญาณแห่งความสงบก่อนพายุใหญ่จะมา

[rocky · Rating 4 out of 5]

4.5 almost a hit but just almost

[Memimama · Rating 5 out of 5]

ในบรรดา6 เล่มชอบเล่มนี้ที่สุด ร้องไห้มาราธอน2 ชั่วโมงตอนค่อยๆเฉลยเรื่องรางของกู้หมาง แต่เล่มนี้ก็หลอกเราซะสนิทใจ

[Pandan · Rating 4 out of 5]

ถ้านี่ไม่ใช่คู่เกย์ที่รันทดที่สุดของปี 🫠

ในหัวมีแค่คำว่า ทำไมวะๆๆๆๆ วนไปวนมา ทำไมคนที่จิตใจบริสุทธิ์ เจตนาดี ยืนหยัดเพื่อความเท่าเทียม เรียกร้องคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นให้เพื่อนร่วมชนชั้น ต้องเจอกับความบัดซบทั้งหมดนี้ด้วย แล้วการที่เขายังเลือกจะดีกับคนที่ทำร้ายตัวเอง คนที่ผลักตัวเองไปสู่ทางตันต่อไป ทั้งที่ตัวเองก็ผ่านความเลวร้ายมานับไม่ถ้วนขนาดนั้น คนอ่านนี่ยังกับโดนลูบเกลือลงแผลสด เจ็บ เจ็บจะร้อง โทษใครดี โร่วเปา หรือตัวเองที่หยิบมาอ่านทั้งที่รู้ว่าขมปี๋ 5555555

ละอ่านมาสองเรื่อง เข้าใจไทป์โร่วเปาชัดเจนละ เคะทนมือทนตีนกับเมะที่โบ้เพราะความเข้าใจผิด ฮาาาา โม่ซีชะตาชีวิตบัดซบมาก แปดปีก่อนไม่สามารถปกป้องเขาได้ จากนั้นก็ทำได้แต่มองเขาจากไป ถูกทอดทิ้งไว้กับแผลที่ไม่มีวันสมาน กับความจริงที่ว่าตัวเองไม่เพียงพอที่จะรั้งเขาเอาไว้ พอมาแปดปีให้หลัง รับรู้ความจริงทั้งหมด ก็พบว่าตัวเองยังคงมาปกป้องเขาช้าไปไม่เปลี่ยน ซ้ำร้ายยังเป็นอีกหนึ่งคนที่ทำร้ายเขาไปด้วย ตัวละครนี้เหมือนถูกกำหนดให้ช้ากว่าหนึ่งก้าวตลอดเวลา เฮ้อ โชคดีที่ช่วงหลังพระเจ้ายังเมตตาเติมน้ำตาลมาให้นิดนึง